Clemence Δημοσιεύτηκε 3 Αυγούστου 2006 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 3 Αυγούστου 2006 Γιώργος Σεφέρης ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑΝ ΞΕΝΟ ΣΤΙΧΟ Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα. Ευτυχισμένος αν στο ξεκίνημα, ένιωθε γερή την αρμα- τωσιά μιας αγάπης, απλωμένη μέσα στο κορμί του, σαν τις φλέβες όπου βουίζει το αίμα. Μιας αγάπης με ακατέλυτο ρυθμό, ακατανίκητης σαν τη μουσική και παντοτινής γιατί γεννήθηκε όταν γεννηθήκαμε και σαν πεθαίνουμε, αν πεθαίνει, δεν το ξέρουμε ούτε εμείς ούτε άλλος κανείς. Παρακαλώ το θεό να με συντρέξει να πω, σε μια στιγμή μεγάλης ευδαιμονίας, ποια είναι αυτή η αγάπη. κάθομαι κάποτε τριγυρισμένος από την ξενιτιά, κι ακούω το μακρινό βούισμά της, σαν τον αχό της θάλασσας που έσμιξε με το ανεξήγητο δρολάπι. Και παρουσιάζεται μπροστά μου, πάλι και πάλι, το φάν- τασμα του Οδυσσέα, με μάτια κοκκινισμένα από του κυμάτου την αρμύρα κι από το μεστωμένο πόθο να ξαναδεί τον καπνό που βγαίνει από τη ζεστασιά του σπιτιού του και το σκυλί του που γέρασε προσμένοντας στη θύρα. Στέκεται μεγάλος, ψιθυρίζοντας ανάμεσα στ' ασπρισμένα του γένια, λόγια της γλώσσας μας, όπως τη μιλούσαν πριν τρεις χιλιάδες χρόνια. Απλώνει μια παλάμη ροζιασμένη από τα σκοινιά και το δοιάκι, με δέρμα δουλεμένο από το ξεροβόρι από την κάψα κι από τα χιόνια. Θά' λεγες πως θέλει να διώξει τον υπεράνθρωπο Κύκλωπα που βλέπει μ' ένα μάτι, τις Σειρήνες που σαν τις α- κούσεις ξεχνάς, τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη απ' ανά- μεσό μας. τόσα περίπλοκα τέρατα, που δε μας αφήνουν να στοχα- στούμε πως ήταν κι αυτός ένας άνθρωπος που πά- λεψε μέσα στον κόσμο, με την ψυχή και με το σώμα. Είναι ο μεγάλος Οδυσσέας. εκείνος που είπε να γίνει το ξύλινο άλογο και οι Αχαιοί κερδίσανε την Τροία. Φαντάζομαι πως έρχεται να μ' αρμηνέψει πώς να φτιάξω κι εγώ ένα ξύλινο άλογο για να κερδίσω τη δική μου Τροία. Γιατί μιλά ταπεινά και με γαλήνη, χωρίς προσπάθεια, λες με γνωρίζει σαν πατέρας είτε σαν κάτι γέρους θαλασσινούς, που ακουμπισμένοι στα δίχτυα τους, την ώρα που χειμώνιαζε και θύμωνε ο αγέρας, μου λέγανε, στα παιδικά μου χρόνια, το τραγούδι του Ερωτόκριτου, με τα δάκρυα στα μάτια. τότες που τρόμαζα μέσα στον ύπνο μου ακούγοντας την αντίδικη μοίρα της Αρετής να κατεβαίνει τα μαρμα- ρένια σκαλοπάτια. Μου λέει το δύσκολο πόνο να νιώθεις τα πανιά του καρα- βιού σου φουσκωμένα από τη θύμηση και την ψυχή σου να γίνεται τιμόνι. Και νά 'σαι μόνος, σκοτεινός, μέσα στη νύχτα και ακυβέρ- νητος σαν τ' άχερο στ' αλώνι. Την πίκρα να βλέπεις τους συντρόφους σου καταποντι- σμένους μέσα στα στοιχεία, σκορπισμένους: έναν- έναν. Και πόσο παράξενα αντρειεύεσαι μιλώντας με τους πεθα- μένους, όταν δε φτάνουν πια οι ζωντανοί που σου απομέναν. Μιλά... βλέπω ακόμη τα χέρια του που ξέραν να δοκιμά- σουν αν ήταν καλά σκαλισμένη στη πλώρη η γορ- γόνα να μου χαρίζουν την ακύμαντη γαλάζια θάλασσα μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Τετράδιο Γυμνασμάτων, 1931, Χριστούγεννα Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
evlampia Δημοσιεύτηκε 17 Σεπτεμβρίου 2006 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 17 Σεπτεμβρίου 2006 ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ Θα ’ναι πρωί – την ώρα που φεύγω από το σπίτι. Ανακοπή στο πεζοδρόμιο. Στην κλίνη ενός ιδρύματος. Διαδοχική αποσύνθεση σε αργό γύρισμα. Μπροστά σε ξένο κόσμο. θα με κοιτούν και θα ντρέπομαι που πεθαίνω. Κουκκίδα στο ύπαιθρο. Μόνος, σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Από ατύχημα. Υπερβολική ταχύτητα ζωής. Nύχτα, στην προέκταση του εφιάλτη. Σε βαθύτατο γήρας. Στο άνθος της ηλικίας. Εν μέσω φρικτών πόνων Προγραμματισμένα: έχει δuο μήνες. Αναπάντεχα: στη μέση μιας δουλειάς. Ή ενός ποιήματος. Μια στιγμή που νιώθεις καλά. Από τότε που την πρωτοσκέφθηκα με κατατρώγει ή ιδέα τού θανάτου. Ιδιαίτερα με απασχολεί το πώς και το πότε. (Το πού, σε δεύτερη μοίρα). Μου είναι ανυπόφορη ή ιδέα της ασυνέχειας της αιφνίδιας ασυνέχειας, που γίνεται ασυνέπεια. Μια ζωή καταναγκαστικά τακτικός πώς θ’ αφήσω τον εαυτό μου στη μέση; Διαμαρτύρομαι έντονα για τη συσκότιση· είναι δυνατόν να μας κρύβουν την πιο σημαντική, τη στιγμή τής εξόδου. Αν ο βίος είναι έργο πώς να το ιστορήσεις χωρίς πλαίσιο; Πώς θα διαλέξεις ύφος και ρυθμό, όταν δεν ξέρεις διάρκεια και τέλος; Τι ωφελεί να χτίζεις αξιοπρέπεια όταν σε περιμένουν περιττώματα και πύον; Από πτώση μαρμάρου. Από βόμβα (τυχαία χτυπήθηκε αθώος περαστικός). Από τον δεuτερο σπασμό, την ώρα της εκσπερμάτωσης. Από τέτανο (η ξεχασμένη αμυχή). Από εγκλωβισμένη ένοχή. Από λάθος. Από πάθος. Από πνιγμό, σε ελάχιστο βάθος. ’Αν, καμία φορά, σκέφθηκα να αυτοκτονήσω, ήταν για να καθορίσω ο ίδιος τους όρους της εξόδου. Το πως, το πότε - ακόμα και το πού. Η αίσθηση πως θα πεθάνω τυχαία, με κάνει να νιώθω πως συμπτωματικά ζω. Συμπτωματικά δεν πέθανα ακόμα. (Δεν ήρθε ο θρόμβος - δεν ξύπνησε ο όγκος). Τι νόημα να δώσεις σε μια ζωή που το τέλος της είναι συγκυρία; Και πώς να υποτάξεις το άγχος που αναβλύζει αδιάκοπα στην ιδέα τού άγνωστου, τού σκοτεινού, τού μαύρου, στην ιδέα πως ποτέ δεν θα προλάβεις να γνωρίσεις το Θάνατο σου ώστε να τον αντιμετωπίσεις ή (έστω) να τον συνηθίσεις. Νικος Δημου - Ποιηματα Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Dr Lecter Δημοσιεύτηκε 17 Σεπτεμβρίου 2006 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 17 Σεπτεμβρίου 2006 Εκπληκτικο! Εκφραζουν και οι Ελληνες υπαρξιστικες ανησυχιες?!? Εχει γραψει κι αλλα τετοια ο Δημου αραγε? Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
evlampia Δημοσιεύτηκε 17 Σεπτεμβρίου 2006 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 17 Σεπτεμβρίου 2006 Εκπληκτικο! Εκφραζουν και οι Ελληνες υπαρξιστικες ανησυχιες?!? Εχει γραψει κι αλλα τετοια ο Δημου αραγε? Εχει γραψει ενα βιβλιο που λεγεται "Η δυστυχια του να εισαι Ελληνας" εχει καποια αποσπασματα απο βιβλια του στο www.ndimou.gr κατι θα βρεις ο Cartman διαβαζει ποιηση??? το ειδαμε κ αυτο... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
γιατρίνα Δημοσιεύτηκε 29 Σεπτεμβρίου 2006 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 29 Σεπτεμβρίου 2006 ΨΥΧΗ Συνείδηση φανέρωμα συγκίνησης Περιπαίζεις την ύπαρξη Οι αγάπες του χρόνου Συχνάζουν τα τοπία σου Τρέμεις στα φύλλα του είναι Γεμίζεις το σύμπαν Δεν ξέρεις φυγή Ποθείς ταξίδια Στις πλάτες σου φτερουγίζει ο κόσμος Φως σε λούζει ο ήλιος Γιώργος Σαραντάρης Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 12 Νοεμβρίου 2006 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Νοεμβρίου 2006 θανατος αυτή η χωλαίνουσα λέξη Χωρίς δυνατότητα να επιστρέψει στην αρτιότητα 1979 Ν.Δ.Καρούζος ανέκδοτο ποίημα περιοδικό "η λέξη",τ.189 Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Dr Lecter Δημοσιεύτηκε 13 Νοεμβρίου 2006 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Νοεμβρίου 2006 .- Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Cartoonin Δημοσιεύτηκε 19 Νοεμβρίου 2006 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 19 Νοεμβρίου 2006 As I Walked Out One Evening by W. H. Auden As I walked out one evening, Walking down Bristol Street, The crowds upon the pavement Were fields of harvest wheat. And down by the brimming river I heard a lover sing Under an arch of the railway: 'Love has no ending. 'I'll love you, dear, I'll love you Till China and Africa meet, And the river jumps over the mountain And the salmon sing in the street, 'I'll love you till the ocean Is folded and hung up to dry And the seven stars go squawking Like geese about the sky. 'The years shall run like rabbits, For in my arms I hold The Flower of the Ages, And the first love of the world.' But all the clocks in the city Began to whirr and chime: 'O let not Time deceive you, You cannot conquer Time. 'In the burrows of the Nightmare Where Justice naked is, Time watches from the shadow And coughs when you would kiss. 'In headaches and in worry Vaguely life leaks away, And Time will have his fancy To-morrow or to-day. 'Into many a green valley Drifts the appalling snow; Time breaks the threaded dances And the diver's brilliant bow. 'O plunge your hands in water, Plunge them in up to the wrist; Stare, stare in the basin And wonder what you've missed. 'The glacier knocks in the cupboard, The desert sighs in the bed, And the crack in the tea-cup opens A lane to the land of the dead. 'Where the beggars raffle the banknotes And the Giant is enchanting to Jack, And the Lily-white Boy is a Roarer, And Jill goes down on her back. 'O look, look in the mirror, O look in your distress: Life remains a blessing Although you cannot bless. 'O stand, stand at the window As the tears scald and start; You shall love your crooked neighbour With your crooked heart.' It was late, late in the evening, The lovers they were gone; The clocks had ceased their chiming, And the deep river ran on. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
γιατρίνα Δημοσιεύτηκε 19 Νοεμβρίου 2006 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 19 Νοεμβρίου 2006 ΚΑΙΡΟ ΠΟΛΥ ΓΥΡΕΥΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ Καιρό πολύ γύρευα την αλήθεια για το πως ζουν οι άνθρωποι μαζί. Τούτη η ζωή ΄ναι τόσο μπερδεμένη, τόσο δυσκολονόητη. Για να την καταλάβω, πάλαιψα σκληρά, και τέλος είπα την αλήθεια όπως την ανακάλυψα. Μα όταν την αλήθεια είπα που ήταν τόσο δυσκολόβρετη, είδα πως ήτανε μια αλήθεια ολότελα κοινή, πολλοί τη διαλαλούσαν ( Και δεν είχαν όλοι δυσκολευτεί για να τη βρουν ). Σε λίγο, ήρθαν ορδές ολόκληρες αρματωμένες με πιστόλια που άλλοι τους είχαν δώσει. Πυροβολήσαν στα τυφλά ολόγυρά τους κάθε φτωχό που καπέλο δε φορούσε. Κι όλους εκείνους που την αλήθεια είχανε πει γι΄αυτούς και για τ΄αφεντικά τους, τους διώξαν απ΄τη χώρα, τη δέκατη τέταρτη χρονιά της μισερής Δημοκρατίας μας. Εμένανε μου πήραν το μικρό μου σπίτι και τ΄αμάξι που είχα με τόσους κόπους αποχτήσει. (Τα έπιπλά μου μπόρεσα και τα γλύτωσα). Άμα δρασκέλισα τα σύνορα όμως, συλλογίστηκα : Κι από το σπίτι πιο πολύ, ανάγκη έχω την αλήθεια. Μα και το σπίτι μου έχω ανάγκη. Κι από τότε η αλήθεια σα σπίτι ήταν, για μένα, σαν αμάξι. Και μου τα πήρανε. Μ. Μπρεχτ - 1933 (μτφρ. Μάριου Πλωρίτη) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 26 Νοεμβρίου 2006 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 26 Νοεμβρίου 2006 Με κάτι απο τη γης οι ουράνιες δυνάμεις ανεβαίνουν. * Αισθάνεσαι πόσο απέραντο χώρο καταλαμβάνει το άσκοπο στη ζωή σου και πόσο μια διαφορετική μετρηση θα κατάφερνε να προσδώσει στα γεγονότα του βίου σου τη συντομία ονείρου * θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός αν κρίνεις απ’ τα σύννεφα. * ...για να αλλάξει το βάρος στο ζύγι της τυχαιότητας... * κάποτε πρέπει να παίρνει ανάσα και ο άνεμος. * Μην ανησυχείς!Υπάρχει πάντα μια δεύτερη τύχη που ακολουθεί πίσω από την πρώτη. Αρκεί να ξέρεις να περιμένεις παρά έναν ή δύο αιώνες ενίοτε. * ...και γράφω ποιήματα ωστε να ερωτεύομαι σωστά. * Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά , που να μην ματώνει ποτέ η ευλάβεια. * Τι ευκρατη που γίνεται η σκέψη όταν τα μπλε σου βγαίνουν περίπατο! * ...σωρεύει ο φιλάργυρος ανυπαρξία και χαίρεται. * καθ’οδόν βρίσκεις τον Οδυσσέα σου , και πάλι ζήτημα ειναι.Θέλει να κοιμάσαι με ανοιχτά πανιά και μ’ανεβασμένη την αγκυρά σου. * χρειάζονται αλήθειες , ακόμη και για να πεις ψέματα. * Με λίγα σπουργίτια, μια βρύση και κανέναν άνθρωπο , μ’αυτά μόνον, γίνεται να φτιάξεις το μοναστήρι πασών των θεοτήτων. * .....ενεστώτες του ρήματος της δίψας. * όπως και να το κάνεις , ένα κομμάτι «πάντοτε» στον άνθρωπο θα υπάρχει. * κι ένα άστρο που σου κρύβεται, μην τύχει κι είσαι ο ιδιοκτήτης του. * Οι δυνάμεις που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί ένα καρπούζι τον Αύγουστο ειναι κατι πολύ ανώτερες απ’τις άλλες που συντρέχουν για να συντελεσθεί ένα κακούργημα σε οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου. * Το εικοσιτετραωρό μας ειναι μια συνεχής ανάκριση.Είναι χρόνια τώρα που περιμένω μιαν απόφαση. * Οι πενταροδεκάρες της ατιμίας που μήτε τις παίρνεις είδηση αποτελούν εντούτοις ,όπως το αντίστροφο ενός εράνου, την απώλεια του μισού κεφαλαίου σου. * Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε , άνθρωποι , ευχαριστώ θα σας πει ο Θεος. * Ενα ρο που τρως και σου εμφανίζεται άγιος. * χρειάζεται και να ντρέπονται μερικές συμπτώσεις. (επιλογές απο την ποιητική συλλογή του Οδ.Ελύτη «εκ του πλησίον» ) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
γιατρίνα Δημοσιεύτηκε 13 Δεκεμβρίου 2006 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Δεκεμβρίου 2006 ένα δέντρο, ένας δρόμος, ένα βατράχι ένα τραπέζι επτά ατόμων, όπου γελάνε όλοι δυνατά, ξανά και ξανά, σχεδόν εκκωφαντικά, αλλά δεν υπάρχει ευθυμία στο γέλιο τους, ακούγεται μηχανικό, η προσποίηση και το ψέμα δηλητηριάζουν τον αέρα. οι υπόλοιποι συνδαιτημόνες δεν δείχνουν να το προσέχουν. μου προκαλεί ασφυξία το γέλιο, το στομάχι μου, το μυαλό μου, όλο μου το είναι πνίγονται από δαύτο. ονειρεύομαι ότι οπλοφορώ, πλησιάζω το τραπέζι τους τινάζω τα μυαλά στον αέρα, έναν έναν. φυσικά, αυτό θα μ΄έκανε πολύ πιο ένοχο απ΄αυτούς. παρόλα αυτά, μου περνάει απ΄το μυαλό και τότε συνειδητοποιώ πως ζητάω πολλά. έπρεπε από καιρό να είχα πάρει χαμπάρι ότι έτσι έχουν τα πράγματα : ότι παντού υπάρχουν τραπέζια δύο, τριών, επτά, δέκα ή και περισσότερων ατόμων όπου οι άνθρωποι γελάνε χωρίς λόγο και χωρίς χαρά, γελάνε ανόητα χωρίς συναίσθημα, κι ότι είναι αναπόφευκτο κομμάτι του όλου, ακριβώς όπως είναι ένα δέντρο, ένας δρόμος, ένα βατράχι. παραγγέλνω κι άλλο ποτό και αποφασίζω να μη διαπράξω φονικό, ούτε καν στη φαντασία μου. αποφασίζω, αντ΄αυτού, πως είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος : το τραπέζξ του ψευτογέλιου βρίσκεται σε απόσταση μεγαλύτερη από μισό μέτρο. θα μπορούσα να κάθομαι σ΄αυτό το τραπέζι, να κάθομαι μαζί τους, κοντά στο στόμα τους, κοντά στα χέρια τους, και στ΄αυτιά τους και στα χέρια τους, και ν΄ακούω τη συζήτηση που προκαλεί το άχαρο γέλιο τους. έχω βρεθεί σε κάμποσες τέτοιες καταστάσεις στο παρελθόν κι είναι σωστός γολγοθάςς, μιλάω σοβαρά. έτσι, αρκούμαι στην καλή μου τύχη αλλά αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιο μέρος στον κόσμο μ΄ένα τραπέζι επτά ατόμων με ειλικρινή αισθήματα, με δυνατό και αληθινό γέλιο. το ελπίζω. δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Τσαρλς Μπουκόφσκι (Να Περιφέρεσαι στην Τρέλα - Εκδ. Ηλέκτρα) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Dr Lecter Δημοσιεύτηκε 13 Δεκεμβρίου 2006 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Δεκεμβρίου 2006 Κ.Π. Καβαφης Τρώες Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων· είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων. Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες. Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά. Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.— Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων. Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά, κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε. Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει, η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται· ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει· κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή. Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω, στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος. Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα. Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
γιατρίνα Δημοσιεύτηκε 19 Δεκεμβρίου 2006 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 19 Δεκεμβρίου 2006 Μάθε το ζήτω - Γιώργος Χρονάς Θέλεις να γίνεις οπαδός; Μάθε το ζήτω κι έλα μαζί μας! Αυτός είν' ο πατέρας σου, αυτή είναι η μητέρα σου. Σ' αυτόν τον τόπο εγεννήθηκες, σ' αυτό το ποτάμι σε βαφτίσανε και αυτό το όνομα σου δώσανε. Μάθε το ζήτω κι έλα μαζί μας! Θέλεις να γίνεις οπαδός; Μάθε το ζήτω κι έλα μαζί μας! Ο πατέρας σου έχει δυο ξύλινα δεκανίκια και ζητιανέυει. Η μητέρα σου δυο ψεύτικα δαχτυλίδια και ξενοδουλεύει. Θέλεις να γίνεις οπαδός; Μάθε το ζήτω κι έλα μαζί μας! Θέλεις να γίνεις οπαδός; -ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Juliette Δημοσιεύτηκε 21 Δεκεμβρίου 2006 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 21 Δεκεμβρίου 2006 Pablo Neruda Veinte poemas de amor y una cancion desesperada Poema 18 Aqui te amo. En los oscuros pinos se desenreda el viento. Fosforece la luna sobre las aguas errantes. Andan dias iguales persiguiendose. Se descine la niebla en danzantes figuras. Una gaviota de plata se descuelga del ocaso. A veces una vela. Altas, altas estrellas. O la cruz negra de un barco. Solo. A veces amanezco, y hasta mi alma esta humeda. Suena, resuena el mar lejano. Este es un puerto. Aqui te amo. Aqui te amo y en vano te oculta el horizonte. Te estoy amando aun entre estas frias cosas. A veces van mis besos en esos barcos graves, que corren por el mar hacia donde no llegan. Ya me veo olvidado como estas viejas anclas. Son mas tristes los muelles cuando atraca la tarde. Se fatiga mi vida inutilmente hambrienta. Amo lo que no tengo. Estas tu tan distante. Mi hastio forcejea con los lentos crepusculos. Pero la noche llega y comienza a cantarme. La luna hace girar su rodaje de sueno. Me miran con tus ojos las estrellas mas grandes. Y como yo te amo, los pinos en el viento, quieren cantar tu nombre con sus hojas de alambre. Υπέροχα λυρικό ποίημα, του οποίου τη μετάφραση θα παραθέσω με την πρώτη ευκαιρία (μόλις τη σουλουπώσω λίγο). Στο μεταξύ, καλά χριστούγεννα (μπλιαξ) γιατί δε θα ξαναμπώ παρά μετά τις 27. Όποιος δε βαρεθεί, ας έρθει να ακούσει τη χορωδία στο μετρό στο Σύνταγμα κατά τις 2μμ την παραμονή. Κάλαντα απ'όλο τον κόσμο αλλά και παραδοσιακά ελληνικά από διάφορες περιοχές. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Ήρα Δημοσιεύτηκε 3 Ιανουαρίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 3 Ιανουαρίου 2007 Στεναχωρια Μαυρα βαψ τα μαυρα κατω πεσε κατω κλαψε αναστεναξε πατο πιασε πατο... Αστο τωρα αστο καθισε και γερασε. Ελπιδα ...Κι αν στον πατο ειναι κρυμμενη μες στην τελευταια σταλα μια καινουρια αρχη? Κι αν τα βαψω θαλασσι με μια ριγα λουλακι? Kι αν γερασω και μ αρεσει? Ποιος θα μας το πει? Eσυ? O κυριες του μυαλου-Ολια Λαζαριδου ,καποιες μεγαλες αληθειες ακουγονται εξισου αληθειες , ακομη κι αν ειπωθουν σχεδον παιδικα, πιθανον να ακουγονται και πιο καλα ετσι. ...ποιαν κοκινομαλλα δυση εμνηστευθη ρομαντικο πορτοκαλι ... απο την Κικη Δημουλα , ζωγραφιζοντας το Απογευμα. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
UB40 Δημοσιεύτηκε 3 Ιανουαρίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 3 Ιανουαρίου 2007 ΠΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ ΜΕ ΦΤΙΑΞΑΤΕ ΤΩΡΑ και ποιηση??????????,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, σας ΠΑΩ! τελικα ολο και ανεβαινει στην υποληψη μου αυτο το site! να το ξερα κι απο τοτε πουξεκινησε 8α ταν βεβαια πιο βολικο γιατι τωρα που το ανακαλυψα εγω πρεπει να τουαφιερωσω κανα μηνα διαβασμα νυχ8ημερον για να τα διαβασω ολα αυτα Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
invitro Δημοσιεύτηκε 3 Ιανουαρίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 3 Ιανουαρίου 2007 Φόρτυ, σταμάτα να διαβάζεις ποίηση, δεν έχει φράγκα παιδάκι μ'. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Dr Lecter Δημοσιεύτηκε 3 Ιανουαρίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 3 Ιανουαρίου 2007 Α, ειπα κι εγω... Νομισα για μια στιγμη οτι η ινβιτρο διαβαζει ποιηση!!!!! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
invitro Δημοσιεύτηκε 3 Ιανουαρίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 3 Ιανουαρίου 2007 Καλέ Ψυχοκανίβαλλε, δεν σου κάνω δηλαδής για λεπτεπίλεπτο ρομαντικό πλάσμα να 'ουμ; Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
γιατρίνα Δημοσιεύτηκε 14 Ιανουαρίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Ιανουαρίου 2007 Μιλώ ... Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας τα στήθια τις πληγές τους Μιλώ γαι τις ξυπόλητες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους ρόμους Τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων. Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες Π΄αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαπόστασαν Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνήθηκαν Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια Κι οι σύντροφοί τους φτύνανε και τους σταύρωναν Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π΄άκρη δεν έχει Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία τους πλήθους . Μανόλης Αναγνωστάκης Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 20 Ιανουαρίου 2007 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 20 Ιανουαρίου 2007 [Τι θα απογίνεις, Θεε μου;] Τι θα απογίνεις, Θεε μου,αν πεθάνω; Η στάμνα σου είμαι (αν σπάσω Το πιοτό σου είμαι ( αλλά αν πικράνω Το ένδυμά σου και το εργο σου είμαι Μαζί μου θα χαθεί το νόημά σου * Μια στέγη αλλού δε θα βρεις πάλι να σε δεχτεί με λόγο απλό,ζεστό Θα σου λυθεί απο το πόδι το σανδαλι το μεταξένιο σου,που ειμαι εγώ * Το πανωφορι σου πια θα σ’αφήσει Το βλέμμα σου, που στο πλετρό μου το’χα παντοτε προσκεφαλό μου ματαια τριγυρω ωρα πολλη θα με ζητήσει κι οταν ο ηλιος τελικά γειρει στη Δυση σε ξενης πετρας αγκαλια θα ξενυχτησει! Τι θα απογίνεις, Θεε μου;Αγωνιώ...] Ριλκε Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
γιατρίνα Δημοσιεύτηκε 1 Φεβρουαρίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 1 Φεβρουαρίου 2007 ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ 'Ελα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά. Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο, να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος. Να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο, να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω. Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου, για να μάθεις πια να μην κλωτσάς. Ντίνος Χριστιανόπουλος Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
kath Δημοσιεύτηκε 3 Φεβρουαρίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 3 Φεβρουαρίου 2007 στιχοι: Λίνα Νικολακοπούλου ΔΟΞΑ ΝΑ ΛΕΣ Το στάχυ για να χει στη ράχη πολύ καρπό Λυγάει στη γη και λέει σ' αγαπώ Δρεπάνι το φτάνει και χάνει τη μάνα του Αμάν ζωή, ψωμί μου ζεστό Ό,τι προκόβει το κόβει γιατί κλαίς Ταίζονται φόβοι Δόξα να λες Δόξα να λες Στον κόσμο άλλος σπέρνει κι άλλος θέρισε Το χώμα μισθό δεν παίρνει ποιον φοβέρισε Σαν πιει νερό σκάει χλωρό Στ' αμπέλι,στον τρύγο θα φύγω σου το γραψα Το κλήμα εδώ,πασχίζει λοξά Σταφύλι κι οι φίλοι καθένας στη ζάλη του Αμάν κρασί χαλάλι του χρώμα του μούστου του γούστου να βρω τι Μια νύχτα του Αυγούστου στο γραψα εκεί Πως ό,τι προκόβει ξεκόβει γιατί κλαις Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
bad_samaritan Δημοσιεύτηκε 8 Φεβρουαρίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 8 Φεβρουαρίου 2007 Spleen Quand le ciel bas et lourd pese comme un couvercle Sur l'esprit gemissant en proie aux longs ennuis, Et que de l'horizon embrassant tout le cercle Il nous verse un jour noir plus triste que les nuits; Quand la terre est changee en un cachot humide, Ou l'Esperance, comme une chauve-souris, S'en va battant les murs de son aile timide Et se cognant la tete a des plafonds pourris; Quand la pluie etalant ses immenses trainees D'une vaste prison imite les barreaux, Et qu'un peuple muet d'infames araignees Vient tendre ses filets au fond de nos cerveaux, Des cloches tout a coup sautent avec furie Et lancent vers le ciel un affreux hurlement, Ainsi que des esprits errants et sans patrie Qui se mettent a geindre opiniatrement. -Et de longs corbillards, sans tambours ni musique, Defilent lentement dans mon ame; l'Espoir, Vaincu, pleure, et l'Angoisse atroce, despotique, Sur mon crane incline plante son drapeau noir. Baudelaire, Les fleurs du mal LXXVIII. -Impuissance de l'ame du poete dans une nature degradee, miroir qui reflete les sentiments et les sensations d'un etre a l'ame corrompue, marquee par Satan et qui cede a la tentation diabolique: le desespoir. Joseph Llapasset πολύ δυνατό ποίημα...αλλά βέβαια και η απελπισία είναι συχνά τόσο δυνατή... -χωρίς τόνους παραδίδεται στην κρίση σας ........ Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
kath Δημοσιεύτηκε 22 Φεβρουαρίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 22 Φεβρουαρίου 2007 Ν. Βρεττάκος: Η Βρύση του πουλιού Κάνε με αηδόνι Θεέ μου, πάρε μου όλες τις λέξεις κι άφησέ μου τη φωτιά, τη λαχτάρα, το πάθος, την αγάπη, να τραγουδώ έτσι απλά, όπως τραγουδούσαν οι γρύλοι μια φορά κι αντιλαλούσε η Πλούμιτσα τη νύχτα. Όπως η βρύση του Πουλιού μες στη φτέρη. Να γιομίζω με το μουμούρισμά μου τη μεγάλη κυψέλη τ' ουρανού. Να θησαυρίζω τα νερά των βροχών και τις ανταύγειες απ' το θαύμα του κόσμου. Να μ' απλώνουν τις φούχτες τους οι άνθρωποι κι ένας ένας να προσπερνούν. Κι αδιάκοπα να ρέω τη ζωή, την ελπίδα, τη λάμψη του ήλιου, του ηλιογέρματος το γαρουφαλένιο ψιχάλισμα στα όρη, τη χαρά, τα χρώματα να ρέω του ουράνιου τόξου και τη βροχούλα της αστροφεγγιάς. Ω τι καλά που 'ναι σ' αυτόν τον κόσμο! Ειρήνη, λοιπόν, είναι ό,τι συνέλαβα μες απ' την έκφραση και μες απ' την κίνηση της ζωής. Και Ειρήνη είναι κάτι βαθύτερο απ' αυτό που εννοούμε όταν δεν γίνεται κάποτε πόλεμος. Ειρήνη είναι όταν τ' ανθρώπου η ψυχή γίνεται έξω στο σύμπαν ήλιος. Κι ο ήλιος ψυχή μες στον άνθρωπο. (απόσπασμα από το έργο Δύο άνθρωποι μιλούν για την ειρήνη του κόσμου) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Recommended Posts
Archived
This topic is now archived and is closed to further replies.