Εν Αρχή Ην Ο ...ποιητικός Λόγος!

[tik-tak]

" Εγώ, κληρονόμος των πουλιών

πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά

να πετάω."

Μ.Σαχτούρης

[Amelie]

Επιφάνεια Αβέρωφ-Γιώργος Σεφέρης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού

η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ' ασφοδίλια

το σταμνί που δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας

και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου

χρυσά τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν

Κράτησα τη ζωή μου

κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας

ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής

σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς

καμιά φωτιά στη κορυφή του βραδιάζει

Κράτησα τη ζωή μου στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή

μια χαρακιά στο γόνατό σου

τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού

τάχα να μένουν εκεί που φύσεξε ο βοριάς καθώς ακούω

γύρω στη παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή

Τα πρόσωπα που βλέπω δε ρωτούν μήτε η γυναίκα

περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της

Ανεβαίνω τα βουνά μελανιασμένες λαγκαδιές

ο χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ο χιονισμένος κάμπος τίποτε δε ρωτούν

μήτε ο καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκλήσια

μήτε τα χέρια που απλώνουνται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή

δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ

ψίθυροι σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη

σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια σαν

την ανάμνηση της φωνή σου λέγοντας "ευτυχία"

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών

κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια

ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες που μου ξεφεύγουν

εκεί που τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ο άνθρωπος

που βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής

Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ' αγγίζει

στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου

μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή

βρίσκοντας ένα κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του

δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα

Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις

να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν εκείνους

που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους σε πελαγίσιους τάφους

όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν

κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί

που στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη

και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά σου

ο δρόμος δεν έχει αλλαγή, κράτησα τη ζωή μου

Το χιόνι

και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων...

[Plop]

Ανοιγω το θεμα παραθετοντας ενα ποιημα του Ηλία Λάγιου,ενος εκ των μεγαλυτερων-κατ'εμενα-νεοτερων(και οχι μονο) ποιητων, ο οποιος "εφυγε" προωρα το φθινοπωρο.

Με λεν Οζυμανδία.Πανουργο,λαγνο,επαιτη.

Τα κριματα μου,εξαχρειοι,αρνηθηκαν μετανοια.

Βλασφημα τα εργα μου,αξιωθηκαν την παρανοια.

Δεν ειχ' αγαπη,θλιψη κι ελεος(και,προσετι,

συναριθμηθην το θηριο και τ'ονομα του).

Κι εσυ αρυθμο μου,αστρο σκισμενο,πριν να φεξη

εκρωζες μ'ολα τα σκουπιδια του εξι,εξι,εξι

-παντρευοντας με με τις τσουλες του αποπατου.

Τωρα,γεροντιο και χλωμος,στα δωματα μου,

ορεγομαι να πιω το φως που 'χω μισησει,

να ξαναρθω στο κτηνος,αληθη μου φυση,

να ληξη η κτιση,η φυτρα του ανιερου γαμου.

Βραδιαζε.Βραδιασε.Βραδιαζει.Θα βραδιαζη.

Λαμπρο φεγγαρι με σαρκαζει απ'το περβαζι.

(Ηλιας Λαγιος,"Πραξη υποταγης",εκδοσεις Ερατω)

[Plop]

Το θεμα που ανοιξα ηταν το εξης:

Συγχρονη ελληνικη ποιηση(παραθεσεις ποιηματων-σχολιασμος-αναφορες)

Η αρχη εγινε με παραθεση ποιηματος του Η.Λαγιου αλλα το θεμα εκλεισε και απλα κατεληξε το ποιημα αναμεσα σε αλλα 200(Συλβια Πλαθ,Αραγκον,Σεφερης κλπ)

Δε μου εξηγησε καποιος το "γιατι"...

[Cartoonin]

And Death Shall Have No Dominion

Dylan Thomas

And death shall have no dominion.

Dead men naked they shall be one

With the man in the wind and the west moon;

When their bones are picked clean and the clean bones gone,

They shall have stars at elbow and foot;

Though they go mad they shall be sane,

Though they sink through the sea they shall rise again;

Though lovers be lost love shall not;

And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.

Under the windings of the sea

They lying long shall not die windily;

Twisting on racks when sinews give way,

Strapped to a wheel, yet they shall not break;

Faith in their hands shall snap in two,

And the unicorn evils run them through;

Split all ends up they shan't crack;

And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.

No more may gulls cry at their ears

Or waves break loud on the seashores;

Where blew a flower may a flower no more

Lift its head to the blows of the rain;

Through they be mad and dead as nails,

Heads of the characters hammer through daisies;

Break in the sun till the sun breaks down,

And death shall have no dominion...

Μπορεί να έχει ξαναμπεί, όμως είναι αγαπημένο..

One year and 2 days back

if only memories didn't have dominion...

[MoNkEy mAn]

Le flambeau Vivant Charles Baudelaire

Ils marchent devant moi, ces Yeux pleins de lumieres,

Qu'un Ange tres savant a san doute aimantes;

Ils marchent, ces divins freres qui sont mes freres,

Secouant dans mes yeux leurs feux diamantes.

Me sauvant de tout piege et de touot peche grave,

Ils conduisent mes pas dans la route de Beau;

Ils sont mes serviteurs et je suis leur esclaves

Tout mon etre obeit a ce vivant flambeau

Charmant Yeux, vous brillez de la clarte mystique

Qu'ont les cierges brulant en plein jour; le soleil

Rougit, mais n'etteint pas leur flamme fantastique;

Ils celebrent la Mort, vous chantez le Reveilq

Vous marchez en chantant le reveil de mon ame,

Astres dont nul soleil ne peut fletrir la flamme!

Συγνώμη που δεν έβαλα τόνους

[Amelie]

Le flambeau Vivant Charles Baudelaire

Ils marchent devant moi, ces Yeux pleins de lumieres,

Qu'un Ange tres savant a san doyte aimantes;

Ils marchent, ces divins freres qui sont mes freres,

Secouant dans mes yeux leurs feux diamantes.

Me sauvant de tout piege et de touot peche grave,

Ils conduisent mes pas dans la route de Beau;

Ils sont mes serviteurs et je suis leur esclaveq

Tout mon etre obeit a ce vivant flambeau

Charmant Yeux, vous brillez de la clarte mystique

Qu'ont les cierges brulant en plein jour; le soleil

Rougit, mais n'etteint pas leur flamme fantastique;

Ils celebrent la Mort, vous chantez le Reveilq

Vous marchez en chantant le reveil de mon ame,

Astres dont nul soleil ne peut fletrir la flamme!

Συγνώμη που δεν έβαλα τόνους

Οι τόνοι είναι το λιγότερο Φανταστικό ποίημα.......

[Dr Lecter]

As long as I feel the full breeze in my hair

And see the sun shining bright on the leaves,

I will not ask for more.

What better thing could destiny give me

Than the sensual passing of life in moments

Of ignorance like this?

? Ricardo Reis (Fernando Pessoa)

[γιατρίνα]

Και μικρά tips πάνω στο τί πιστεύουν μεγάλοι λογοτέχνες και ποιητές για την ποίηση:

"Η ποίηση είναι η αναζήτηση του ανεξήγητου"

Στήβενς

"Η ποίηση αρχίζει πάντα, όταν κάποιος που πρόκειται να γίνει ποιητής, διαβάζει ένα ποίημα."

Μίλτον

"Η ποίηση μας δημιουργεί την εντύπωση, όχι πως ανακαλύψαμε κάτι καινούργιο, αλλά πως θυμηθήκαμε κάτι που είχαμε ξεχάσει. "

Μπράντλεϋ

"Η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε. "

Καρυωτάκης

"Η ποίηση είναι ένας φασιανός που χάνεται στους θάμνους "

Στήβενς

"Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα. "

Σεφέρης

"Η ποίηση υπαγορεύεται από ένα δαιμόνιο, αν και θα ήταν υπερβολή να το χαρακτηρίσει κανείς αγγελικό. "

Ζεζλάβ Μίλοζ

"Η ποίηση είναι έκφραση, αν ένας στίχος είναι έκφραση, αν καθένα από τα μέρη που απαρτίζουν ένα στίχο, κάθε μία λέξη, είναι εκφραστικά μόνα τους."

Κρότσε

"Η ομορφιά καραδοκεί. Αν είμαστε ευαίσθητοι, θα την αισθανθούμε μέσα στην ποίηση όλων των γλωσσών. "

Μπόρχες

"Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου. "

Εμπειρίκος

"Η ποίηση αρχίζει με την επίγνωση εκ μέρους μας όχι της Πτώσης, αλλά του ότι πέφτουμε. "

Μπλουμ

"'Οταν διαβάζουμε ένα καλό ποίημα, φανταζόμαστε πως κι εμείς θα μπορούσαμε να το έχουμε γράψει, πως το ποίημα προϋπήρχε μέσα μας."

Μπόρχες

"Η ποίηση ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό. "

Πλάτων

"Η ποίηση δεν είναι ένα ελευθέρωμα της συγκίνησης, αλλά απόδραση από τη συγκίνηση. Δεν είναι έκφραση της προσωπικότητας, αλλά απόδραση από την προσωπικότητα. "

Έλιοτ

"Η ποίηση είναι η πιο πυκνή μορφή προφορικής έκφρασης. "

Πάουντ

"Η ποιότητα ενός μεγάλου ποιητή είναι πανταχού παρούσα και πουθενά ορατή σαν μία ξεχωριστή συγκίνηση."

Κόλεριτζ ή Ντε Κουίνσυ

"Αν κάποιος μάθει καλά ελληνικά, μπορεί να βρει σχεδόν "ολόκληρη την ποίηση" στον Όμηρο. "

Πάουντ

"Είναι παράξενο πως γράφει κανείς ποιήματα. "

Σεφέρης

"Οι ποιητές όλων των εποχών έλαβαν μέρος στη συγγραφή ενός Μεγάλου Ποιήματος αενάως εν εξελίξει. "

Σέλλεϋ

"Στην ίδια την ουσία της ποίησης υπάρχει κάτι το απρεπές: Φανερώνονται πράγματα που δεν ξέραμε πως τα κρύβαμε μέσα μας και τρομάζουμε σα να είχε ξεπηδήσει μια τίγρης και στεκόταν μπροστά μας στο φως τινάζοντας την ουρά της. "

Σέσλαβ Μίλοζ

"Όλη η ποίηση είναι ποίηση πειραματική."

Στήβενς

Πραγματικά απολαμβάνω το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι από το Forum με ποιητκές ανησυχίες και ευαισθησίες. Κάτι ακόμα για τους ποιητές :

"Οι ποιητές είναι σύννεφα με παντελόνια", Μαγιακόφσκι.

[dogville]

Κική Δημουλά

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας

όνομα ουσιαστικόν

πολύ ουσιαστικόν,

ενικού αριθμού,

γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,

γένους ανυπεράσπιστου.

Πληθυντικός αριθμός

οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,

όνομα ουσιαστικόν,

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός:

οι φόβοι.

Οι φόβοι

για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,

κύριο όνομα των θλίψεων,

ενικού αριθμού,

μόνον ενικού αριθμού

και άκλιτη.

Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,

όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,

ενικός αριθμός.

Πληθυντικός αριθμός

οι νύχτες.

Οι νύχτες από δω και πέρα.

Εμπειρίκος Aνδρέας

Τριαντάφυλλα στο Παράθυρο

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Yπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.

(από την Yψικάμινο, Άγρα 1980)

[dogville]

"Έτσι κι αλλιώς" από τα "Ολιγόστιχα" του Νίκου Δήμου!

Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε

Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο

Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί

Όχι χώρια

Κι αν Έσβησε σαν Ίσκιος...

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,

κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,

κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,

πουλάκι με σπασμένα τα φτερά•

κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι

στον κήπο της καρδιά μου μαραθεί,

το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι

κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί•

κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου

βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ -

καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου

σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,

και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,

μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,

μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή

(καρυωτακης)

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται

και να σβήνουν,

και μ' όλο που ξέφευγα από'να κίνδυνο, έκλαψα

γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα.

Δόθηκα στα πιο μεγάλα ιδανικά,

μετά τ' απαρνήθηκα,

και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα.

Ένοιωσα

ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,

και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους

φτωχούς,

είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,

θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,

συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που

έφτυσα,

έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον αργά,

ότι είσαι ένας άλλος

από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου

για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ―

κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Tις νύχτες έκλαψα,

συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον

δαίμονα μέσα μου

που τα ήθελε όλα, τούδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,

τα πιο καθάρια μου όνειρα

και πείναγε, τούδωσα αμαρτίες βαρειές, τον πότισα αλκοόλ,

χρέη, εξευτελισμούς,

και πείναγε.

Bούλιαξα σε μικροζητήματα

φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,

έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,

χωρίς κανείς να μου το ζητήσει

έκοψα μικρά-μικρά κομάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα

στα σκυλιά.

Tώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια

μπορώ να γράψω

ένα στίχο, αληθινό.

(Τάσος Λειβαδίτης)

ΜΕΤΑΡΣΙΩΣΗ

Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,

λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό.

Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό

το πνεύμα μου σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.

Σαν γαλαξίας απέραντος το σύμπαν σέρνω στο χορό.

'Hλιο τον ήλιο γκρέμισα, θόλο το θόλο χάλασα,

κι είμαι σαν μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,

που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό

(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.

Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –

μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,

ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια

Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα

Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.

Ν.Χριστιανόπουλος

ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ

Όλα αλλάζουν.

Να ξαναρχίσεις

Μπορείς και με την τελευταία σου πνοή.

Μα ό,τι έγινε έγινε.

Και το νερό που έριξες στο κρασί σου

Δεν μπορείς να το ξαναβγάλεις.

Ό,τι έγινε έγινε.

Το νερό που έριξες στο κρασί σου

Δεν μπορείς να το ξαναβγάλεις

Όλα όμως αλλάζουν.

Να ξαναρχίσεις

Μπορείς και με την τελευταία σου πνοή.

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

[Clemence]

Il cuore spezzato - John Donne

Completamente pazzo e' colui che dice

di essere stato innamorato un' ora,

e non perche' l'amore declini cosi presto,

ma perche' in minor tempo puo' divorarne dieci;

chi mai mi credera', se io vi giuro

che quella piaga mi e' durata un anno?

Chi mai di me non rederebbe, se affermassi

di aver visto una fiasca di polvere bruciare un giorno intero?

Ah, che balocco e' un cuore, una volta

caduto nelle mani dell'amore!

Tutti gli altri dolori fanno posto ad altri

dolori, e solo un po' ne chiedono per se';

essi vengono a noi, ma Amore ci trascina,

ci inghiotte, e non mastica mai:

a causa sua, come da palle incatenate, intere schiere muoiono,

Egli e' il tiranno Luccio, e i nostri cuori sono Pesciolini.

Se non fosse cosi', cosa avvenne

del mio cuore quando ti vidi per la prima volta?

Portavo un cuore entrando nella stanza,

ma uscendo dalla stanza non lo avevo piu':

fosse andato da te, lo so bene, il mio cuore

forse avrebbe insegnato al tuo cuore a mostrarsi

verso di me piu' pietoso: ma l'Amore, ahime',

al primo soffio lo infranse come vetro.

Eppure nulla puo' accadere al nulla,

ne' alcun luogo puo' essere vuoto,

per questo penso che il mio petto conservi

ancora quei frammenti, benche' non siano piu' uniti;

e cosi' come ora gli specchi infranti mostrano

centinaia di volti minori, cosi'

i frammenti del mio cuore possono scegliere, desiderare e adorare,

ma dopo un tale amore non possono piu' amare.

[Μπάμπης ο Σουγιάς]

Mina + Celentano

Acqua e sale

Semplici e un po' banali

Io direi quasi prevedibili e sempre uguali

Sono fatti tutti cosι' gli uomini e l'amore

Come vedi tanti aggettivi

Che si incollano su di noi

Dai che non siamo poi cattivi

Tu non sei niente male

Parli bene e mi sorprendi quando tiri forte

La tua moto dal motore che sento truccato

E va bene guidi tu che sei brava piu' di me

E io attendo che sia amore, sai

Ma io sono con te ogni giorno

Perche' di te ho bisogno

Non voglio di piu'

Acqua e sale

Mi fai bere

Con un colpo mi trattieni il bicchiere

Ma fai male

Puoi godere se mi vedi in un angolo ore

Ed ore

Ore piene

Come un lago

Che se piove un po' di meno e' uno stagno

Vorrei dire...

Non conviene...

Sono io a pagare amore tutte le pene

Vedi divertirsi fa bene

Sento che mi rido dentro e questo non mi conviene

C'e' qualcosa che non va non so dirti cosa

E' la tua moto che ## no greeklish please! ## - ## no greeklish please! ## - ## no greeklish please! ## - ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika - fragolevantika grapste kalytera ## no greeklish please! ## - ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika - fragolevantika grapste kalytera ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika - agglika - agglika - fragolevantika grapste kalytera ## no greeklish please! ## - ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika - fragolevantika grapste kalytera ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika - agglika - agglika - fragolevantika grapste kalytera ## no greeklish please! ## - ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika - fragolevantika grapste kalytera ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika - agglika - agglika - giu'

Che vorrei guidare io

o meglio averti qui vicino a me?

Ma io sono con te ogni giorno

Perche' di te ho bisogno

Non voglio di piu'.

Acqua e sale

Mi fai bere

Con un colpo mi trattieni il bicchiere

Ma fai male

Puoi godere se mi vedi in un angolo ore e ore

Ore piene come un lago

Che se piove un po' di meno e uno stagno

Vorrei dire...

Non conviene...

Sono io a pagare amore tutte le pene.

[Dr Lecter]

GIACOMO LEOPARDI

24. Fragment (From Simonides II:XLI)

Things human last so short a time:

he spoke true

the blind poet of Chios:

similar in nature are

the leaves, and humanity.

But there are few who take

these words to heart. All have

unquiet hope, the child

of youth, to live with them.

While the flower of our

green age shows bright,

the free, proud soul

vainly feeds a hundred sweet thoughts,

not knowing death or age: in health

and strength a man cares nothing for disease.

But he?s a fool who cannot see

how swiftly youth beats its wings,

how close the cradle

is to the pyre.

You, about to tread

the fatal path

to Pluto?s realms:

to present delight

commit brief life.

Note. The blind poet of Chios is Homer.

[Clemence]

(Facchinetti-Negrini)

Mi dispiace di svegliarti

forse un uomo non saro'

ma d'un tratto so che devo lasciarti

fra un minuto me ne andro'.

E non dici una parola

sei piu' piccola che mai

in silenzio morderai le lenzuola

so che non perdonerai.

Mi dispiace devo andare

il mio posto e la'

il mio amore si potrebbe svegliare

chi la scaldera'.

Strana amica di una sera

io ringraziero'

la tua pelle sconosciuta e sincera

ma nella mente c'e' tanta, tanta voglia di lei.

Lei si muove e la sua mano

dolcemente cerca me

e nel sonno s t a abbracciando pian piano

il suo uomo che non c'e'.

Mi dispiace devo andare

il mio posto e la'

il mio amore si potrebbe svegliare

chi la scaldera'.

...nella mente c'e' tanta, tanta voglia di lei.

Chiudo gli occhi un solo istante

la tua porta e' chiusa giΰ

ho capito che cos'era importante

il mio posto e' solo la'.

[Amelie]

Πόσο πολύ σ'αγάπησα- Νίκος Γκάτσος (ποιητική συλλογή "Αμοργός")

Εγώ μονάχα το ξέρω

Εγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας

και με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε

μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους

Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το

κομμένι τριφύλλι

Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω

στο λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια

στα μαλλιά σου

[Amelie]

ΙΗ'

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου

χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.

Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.

Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,

δεν έχω άλλη συντροφιά.

Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια

που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι

και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.

ΙΘ'

Κι αν ο αγέρας φυσά δε μας δροσίζει

κι ο ίσκιος μένει στενός κάτω απ' το κυπαρίσσια

κι όλο τριγύρω ανήφοροι στα βουνά

μας βαραίνουν

οι φίλοι που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν...

--Γιώργος Σεφέρης--

[Amelie]

Σπονδή -Κατερίνα Γώγου

Στo Σημείο

πού όσο πλησιάζω

απομακρύνεται

Στο Σημείο

πού όσο σκοτεινιάζει

αναδύεται

Στο Σημείο

που κρατάω σrή χούφτα μου

κι άμα πάω νά σ' το δείξω

υδρατμόs αγάπης γίνεται

καί εξανεμίζεται

Στο Σημείο που ονομάζω

- Εσύ - Εγώ -

εγγράφω όλους τους φόνους

ποδοπατημένων χορταριών.

Ν' άνθίσει.

[ho·mun·cu·li]

Μια ψαλιδια ενιωσα στο νου μου

Σαν να χε χωριστει

Πηγα να τον μπαλωσω

Μα δεν ταιριαζε η κλωστη

Εμιλυ Ντικινσον

[γιατρίνα]

Ο Ένας στα σύννεφα

ο άλλος στη Γη

Ποιος τάχα κερδισμένος ?

Μια στάλα της βροχής

στη γη έφτασε

Άραγε το ΄θελε?

Ένα λουλούδι κόπηκε

κι η Γη

έγινε τώρα πιο φτωχή

Σε χαρές και σε λύπες

λουλούδια σκοτώνουμε

Πρέπει άραγε ?

του Αλέκου Παναγούλη

Υ.γ : Έμεινε γραμμένο στις στρατιωτικές φυλακές στο Μπογιάτι, στην Απομόνωση, Δεκέμβρης 1971, να ρωτά για τη μοίρα στα 4 τρίστιχά του .

[Clemence]

Κωνσταντίνος Καβάφης

ΤΕΙΧΗ

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Αλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

...

[tik-tak]

"Στην καθημερινή μας κουβέντα λέμε άπειρα πράγματα χωρίς σημασία.

Ενώ στον ποιητικό λόγο τίποτε δεν μπορεί να ζήσει χωρίς σημασία, ούτε και η παραμικρή λεπτομέρεια."

Γιώργος Σεφέρης

[Clemence]

Κωνσταντίνου Καβάφη - CHE FECE ... IL GRAN RIFIUTO

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι

να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει

έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,

όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει

εκείνο τ΄όχι - το σωστό- εις όλην την ζωή του.

[1901]

...

[agrofylakas]

Νίκος Καρούζος

Απολέλυσαι της ασθενείας σου

Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη

και το σώμα μου ολόκληρο την ακολουθεί.

Οι απαραίτητες μόνο επιθυμίες -

και το κρανίο μου ολημερίς χώρος μετανοίας

όπου η προσευχή παίρνει το σχήμα θόλου.

Κύριε, ανήκα στους εχθρούς σου.

Συ εισαι όμως τώρα που δροσίζεις

το μέτωπό μου ως γλυκύτατη αύρα.

Εβαλες μέσα μου πένθος χαρωπό

και γύρω μου

όλα πια ζουν και λάμπουν.

Σηκώνεις την πέτρα - και το φίδι

φεύγει και χάνεται.

Απ' τήν ανατολή ως το βασίλεμμα του ήλιου

θυμάμαι πως είχες κάποτε σάρκα και οστά για μένα.

Η νύχτα καθώς την πρόσταξες απαλά με σκεπάζει

κι ο ύπνος - που άλλοτε έλεγα πως ο μανδύας του

με χίλια σκοτάδια είναι καμωμένος,

ο μικρός λυτρωτής, όπως άλλοτε έλεγα -

με παραδίδει ταπεινά στα χέρια σου...

Με τη χάρη σου ζω την πρώτη λύτρωσή μου.

[fchris]

Νέοι της Σιδώνος (400 μ.Χ.)

Ο ηθοποιός που έφεραν για να τους διασκεδάσει

απήγγειλε και μερικά επιγράμματα εκλεκτά.

Η αίθουσα άνοιγε στον κήπο επάνω

κ' είχε μιαν ελαφρά ευωδία ανθέων

που ενώνονταν με τα μυρωδικά

των πέντε αρωματισμένων Σιδωνίων νέων.

Διαβάσθηκαν Μελέαγρος, και Κριναγόρας, και Ριανός.

μα σαν απήγγειλεν ο ηθοποιός,

«Αισχύλον Ευφορίωνος Αθηναίον τόδε κεύθει»-

(τονίζοντας ίσως υπέρ το δέον

το «αλκήν δ' ευδόκιμον», το «Μαραθώνιον άλσος»),

πετάχθηκεν ευθύς ένα παιδί ζωηρό,

φανατικό για γράμματα, και φώναξε:

«Α δεν μ' αρέσει το τετράστιχον αυτό.

Εκφράσεις τοιούτου είδους μοιάζουν κάπως σαν λειποψυχίες.

Δόσε -κηρύττω- στο έργον σου όλην την δύναμί σου,

όλην την μέριμνα, και πάλι το έργον σου θυμήσου

μες στην δοκιμασίαν, ή όταν η ώρα σου πια γέρνει.

Ετσι από σένα περιμένω κι απαιτώ.

Κι όχι απ' τον νου σου ολότελα να βγάλεις

της Τραγωδίας τον Λόγο τον λαμπρό-

τι Αγαμέμνονα, τι Προμηθέα θαυμαστό,

τι Ορέστου, τι Κασσάνδρας παρουσίες,

τι Επτά επί Θήβας - και για μνήμη σου να βάλεις

μόνο που μες στων στρατιωτών τες τάξεις, τον σωρό

πολέμησες και συ τον Δάτι και τον Αρταφέρνη».

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Αν μ' Ηγάπας

Εκ του Γαλλικού

Αν του βίου μου το σκότος

φαεινή έρωτος ακτίς

διεθέρμαινεν, ο πρώτος

της αλγούσης μου ψυχής

ο παλμός ήθελεν ήτο ραψωδία ευτυχής.

Δεν τολμώ να ψιθυρίσω

ό,τι ήθελον σε ειπεί:

πως χωρίς εσέ να ζήσω

μοι είναι αφόρητος ποινή -

αν μ' ηγάπας... πλην, φευ, τούτο είν' ελπίς απατηλή!

Αν μ' ηγάπας, των δακρύων

ήθελον το τέρμα ιδεί·

και των πόνων των κρυφίων.

Οι δε πλάνοι δισταγμοί

δεν θα ετόλμων πλέον να δείξουν την δολίαν των μορφή.

Εν τω μέσω οραμάτων

θείων ήθελ' ευρεθείς.

Ρόδα θαλερά την βάτον

θα εκόσμων της ζωής -

αν μ' ηγάπας... πλην, φευ, τούτο είν' απατηλή ελπίς!

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Απ'το Συρτάρι

Εσκόπευα στης κάμαράς μου έναν τοίχο να την θέσω.

Αλλά την έβλαψεν η υγρασία του συρταριού.

Σε κάδρο δεν θα βάλλω την φωτογραφία αυτή.

Έπρεπε πιο προσεκτικά να την φυλάξω.

Αυτά τα χείλη, αυτό το πρόσωπο -

α για μέρα μόνο, για μιαν ώρα

μόνο, να επέστρεφε το παρελθόν τους.

Σε κάδρο δεν θα βάλλω την φωτογραφία αυτή.

Θα υποφέρω να την βλέπω έτσι βλαμένη.

Άλλωστε, και βλαμένη αν δεν ήταν,

θα μ' ενοχλούσε να προσέχω μη τυχόν καμιά

λέξις, κανένας τόνος της φωνής προδόσει -

αν με ρωτούσανε ποτέ γι' αυτήν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης