tik-tak Δημοσιεύτηκε 4 Μαρτίου 2007 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 4 Μαρτίου 2007 Πάτμος [...Είναι κοντά και δύσκολος να τον συλλάβεις ο Θεος. Όμως, εκεί που ο κίνδυνος , εκεί και η σωτηρία φύεται....] ΧΕΛΝΤΕΡΛΙΝ ΦΡΗΝΤΡΙΧ ============== Κίχλη [..Χώρες του ήλιου που δεν μπορείτε v'αντικρίσετε τον ήλιο. Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε v'αντικρίσετε τον άνθρωπο....] ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ================== Κι αμέσως βραδιάζει Καθένας στέκει μόνος στην καρδιά της γης τρυπημένος από μιαν ηλιαχτίδα. Κι αμέσως βραδιάζει. ΣΑΛΒΑΤΟΡΕ ΚΟΥΑΖΙΜΟΝΤΟ =================== Μυθιστόρημα ΚΓ' Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο τη θάλασσα να κυματίζει λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ============= Άρτος και Οίνος [...παρά να βρίσκεσαι έτσι χωρίς σύντροφο και να επιμένεις τόσο. Και τι να κάνεις μέσα στην αναμονή, και τι να πείς; Δεν ξέρω. Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ' ένα μικρόψυχο καιρό;..] Φρειδερίκος Χέλντερλιν Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ania Δημοσιεύτηκε 7 Μαρτίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 7 Μαρτίου 2007 Τάσος Λειβαδίτης Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων. Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι για να γκρεμίζει την αδικία. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις, ούτε στιγμή να ξεχαστείς. Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε. Μια στιγμή αν ξεχαστείς, αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη δίνη του πολέμου, έτσι και σταματήσεις για μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές. Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι. Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι ένα οποιοδήποτε πρωινό. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Cartoonin Δημοσιεύτηκε 10 Μαρτίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 10 Μαρτίου 2007 Deceptions "Of course I was drugged, and so heavily I did not regain consciousness until the next morning. I was horrified to discover that I had been ruined, and for some days I was inconsolable, and cried like a child to be killed or sent back to my aunt." --Mayhew, London Labour and the London Poor Even so distant, I can taste the grief, Bitter and sharp with stalks, he made you gulp. The sun's occasional print, the brisk brief Worry of wheels along the street outside Where bridal London bows the other way, And light, unanswerable and tall and wide, Forbids the scar to heal, and drives Shame out of hiding. All the unhurried day, Your mind lay open like a drawer of knives. Slums, years, have buried you. I would not dare Console you if I could. What can be said, Except that suffering is exact, but where Desire takes charge, readings will grow erratic? For you would hardly care That you were less deceived, out on that bed, Than he was, stumbling up the breathless stair To burst into fulfillment's desolate attic. Philip Larkin ........................... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 10 Μαρτίου 2007 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 10 Μαρτίου 2007 θερινό ηλιοστάσι Η' Τ' άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης επιστρέφει μόνο εκείνο που ήσουν Τ' άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου, τη δική σου φωνή όχι εκείνη που σ' αρέσει. Μουσική σου είναι η ζωή αυτή που σπατάλησες [...] Ζωή σου είναι ό,τι έδωσες...] (Γ.Σεφέρης) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ania Δημοσιεύτηκε 10 Μαρτίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 10 Μαρτίου 2007 θερινό ηλιοστάσι Η' Τ' άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης επιστρέφει μόνο εκείνο που ήσουν Τ' άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου, τη δική σου φωνή όχι εκείνη που σ' αρέσει. Μουσική σου είναι η ζωή αυτή που σπατάλησες [...] Ζωή σου είναι ό,τι έδωσες...] (Γ.Σεφέρης) τι στίχος... τι να λέμε τώρα για τέτοια αριστουργήματα Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Dr Lecter Δημοσιεύτηκε 10 Μαρτίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 10 Μαρτίου 2007 Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακούσθει αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές - την τύχη σου που ενδίδει πιά, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μιά τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
feg Δημοσιεύτηκε 13 Μαρτίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Μαρτίου 2007 ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΙΔΕΨΑΝ Ντίνος Χριστιανόπουλος Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ όμως η δική σου τρυφερότητα πόσον καιρό ακόμα θα βαστάξει; 'Ο,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή, εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν σε βαθιά πηγάδια και μείναν μόνο εκείνοι που μας πλήγωσαν, εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε. Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ… Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Ήρα Δημοσιεύτηκε 21 Μαρτίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 21 Μαρτίου 2007 «...Γυναίκες κυρίως αναγνώστριες, δηλώνουν συγκινητικά, τιμητικά: οι στίχοι σας μου άλλαξαν τη ζωή. Μακάρι, απαντώ, να είχαν αλλάξει και τη δική μου. Ωστόσο, πιστεύω ότι η ποίηση βοηθάει, όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σ' ένα έρημο, καταργημένο ξωκκλήσι, με φευγάτους όλους τους αγίους. Ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους...». λογια της Κικης Δημουλα , δημοσιευμενα σημερα σε ενα αρθρο του Λευτερη Παπαδοπουλου , με αφορμη την παγκοσμια μερα ποιησης. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
γιατρίνα Δημοσιεύτηκε 29 Μαρτίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 29 Μαρτίου 2007 Ρωγμές Πάλι στους δρόμους που ζήσαμε την προσωπίδα κόκκινη με σταλαγματιές χρυσού τέτοια περιπέτεια τέτοια ωραία ελπίδα μέσα στις συνέχειες των ονείρων έχω τον αμνό δεν πιστεύω στα ποτάμια ολοένα τρέχουν δεν πιστεύω στα φύλλα ολοένα πέφτουν είναι θεία ένδον αιθάλη π’ αλλάζει τις οράσεις κι ο θάνατος βαθαίνει την τέφρα. Νίκος Καρούζος Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Λουκρητία Δημοσιεύτηκε 31 Μαρτίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 31 Μαρτίου 2007 Απόσπασμα απο το "Άξιον Εστί" του Οδυσσέα Ελύτη (Γένεσις) "Κάθε λέξη κι από' να χελιδόνι για να σου φέρνει την άνοιξη μέσα στο θέρος" είπε Και πολλά τα λιόδεντρα που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως κι ελαφρό ν' απλώνεται στον ύπνο σου και πολλά τα τζιτζίκια που να μην τα νιώθεις όπως δε νιώθεις το σφυγμό στο χέρι σου αλλά λίγο το νερό για να το' χεις Θεό και να κατέχεις τι σημαίνει ο λόγος του και το δέντρο μονάχο του χωρίς κοπάδι για να το κάνεις φίλο σου και να γνωρίζεις τ' ακριβό του τ' όνομα φτενό στα πόδια σου το χώμα για να μην έχεις που ν' απλώσεις ρίζα και να τραβάς του βάθους ολοένα και πλατύς επάνου ο ουρανός για να διαβάζεις μόνος σου την απεραντοσύνη ΑΥΤΟΣ ο κόσμος ο μικρός ο μέγας! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Clemence Δημοσιεύτηκε 6 Απριλίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 6 Απριλίου 2007 Όμορφη και παράξενη πατρίδα Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Δημήτρης Λάγιος Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας Όμορφη και παράξενη πατρίδα ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται Όμορφη και παράξενη πατρίδα ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους Όμορφη και παράξενη πατρίδα ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα ... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
dr_f Δημοσιεύτηκε 17 Απριλίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 17 Απριλίου 2007 Όσο μπορείς Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την, στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
γιατρίνα Δημοσιεύτηκε 21 Απριλίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 21 Απριλίου 2007 Είν΄ανελέητη η γλώσσα Είν΄ανελέητη η γλώσσα της ποίησης που εμβολίζει των αχρείων τα αχαμνά και των ανδρείκελων τα ξυραφίζει- Ποίηση είναι κόμποι δακρύων και ιδρώτα Κοσκινισμένοι μαύροι σπόροι οι στίχοι΄στιφοί Τυλιγμένοι στη ρίζα μιας διχαλωτής περικοκλάδας Ποίηση είναι η μια συμφορά μετά την άλλη ψυχή που την παιδέψανε τα χρέη τέφρα της τύρφης ΄γρανιτένια συμμετρία. Είναι η φυγόκεντρη τροχιά της Ειμαρμένης γειτονιά σκοτεινή, δρόμοι χωρίς λαμπιόνια άναρχη περιφορά ονείρων στο περιλαίμιο των ουρανίων σωμάτων. Από τη συλλογή : Περί υψηλής ραπτικής καταιγίδων και καρφιών στα φέρετρα, Αλέξανδρος Αραμπατζής . Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
bad_samaritan Δημοσιεύτηκε 24 Ιουνίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 24 Ιουνίου 2007 απλά υπέροχο? Το υπόγειο Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε, άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους, θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος, μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα, τις δίψες, τις παραχωρήσεις, μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλωσύνες μου συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου να τελειώνω ― α, εσείς, εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου, βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου, όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων φτωχών προγόνων, κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή με λυτρώσατε απ’ τους αιώνιους φόβους της ήττας. Είμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο, ένας Θεός καθόλου αθάνατος, γι’ αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική κι ανεπανάληπτη στιγμή του. τάσος λειβαδίτης Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ho·mun·cu·li Δημοσιεύτηκε 29 Ιουνίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 29 Ιουνίου 2007 Ναπολέων Λαπαθιώτης Καημός αλήθεια να περνώ του έρωτα πάλι το στενό ώσπου να πέσει η σκοτεινιά μια μέρα του θανάτου. Στενό βαθύ και θλιβερό που θα θυμάμαι για καιρό τι μου στοιχίζει στην καρδιά το ξαναπέρασμά του. Ας είν' ωστόσο, τι ωφελεί γυρεύω πάντα το φιλί στερνό φιλί, πρώτο φιλί και με λαχτάρα πόση. Γυρεύω πάντα το φιλί αχ, καρδιά μου που μου το τάξανε πολλοί όμως δε μπόρεσε κανείς ποτέ να μου το δώσει. Ίσως μια μέρα όταν χαθώ γυρνώντας πάλι στο βυθό και με τη νύχτα μυστικά γίνουμε πάλι ταίρι Αυτό το ανεύρετο φιλί που το λαχτάρησα πολύ σαν μια παλιά της οφειλή να μου το ξαναφέρει. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
feg Δημοσιεύτηκε 30 Ιουνίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 30 Ιουνίου 2007 Out of the night that covers me, Black as the pit from pole to pole, I thank whatever gods may be For my unconquerable soul. In the fell clutch of circumstance I have not winced nor cried aloud. Under the bludgeonings of chance, My head is bloody but unbowed. Beyond this place of wrath and tears Looms but the horror of the shade And yet the menace of the years Finds and shall find me unafraid. It matters not how strait the gate, How charged with punishment the scroll, I am the master of my faith, I am the captain of my soul. William E. Henley Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 30 Ιουνίου 2007 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 30 Ιουνίου 2007 για αναζήτηση ενός τραγουδιού ξεκίνησα σε συλλογή παραμυθοδημιουργιών κατέληξα και απο κει στο παρακάτω ποιήμα της αγνώστου διαδικτυακής ποιήτριας... Ταινία σε ακίνητο πλάνο ...κι η ζέστη σε κατάσταση εξάτμισης... Με γαλάζιο εφόρμησε εκείνο το καλοκαίρι ολοταχώς για τη θάλασσα. Κι άρχισε να παρασέρνει στο διάβα του Βουνά, λιβάδια, μελαγχολίες, χωριά, προσμονές. ολοταχώς για τη θάλασσα. Το τοπίο σάστισε απ’ την τόση ταραχή Ξεσηκώθηκαν οι ευκάλυπτοι με τις λεύκες να γυρεύουν σκιές στ’ αναπάντεχα. Βαθιές γαλάζιες πινελιές έκοβαν τα μελλούμενα Η ζέστη σε κατάσταση εξάτμισης. Άχνιζαν οι ακτές από την ένταση αυτής της μονοδρόμησης προς το γαλάζιο. Όλη η συσσώρευση του αναγκαίου να σκάει αφρίζοντας στα βράχια της τύχης. Κάπου εκεί ανάμεσα στα δίγνωμα χαμόγελα ξεπρόβαλαν κι οι πλάνες. Περίεργο δε θα ‘τανε να λείπουν; Τέτοια εποχή, στο φόρτε τους συνήθως … Πότε-πότε ένα κομμάτι παρελθόντος τρύπωνε βιαστικά κάτω απ’ τις χνουδωτές ελπίδες για να στεγνώσει τις οδύνες του. Σε γενικές γραμμές, ο ήλιος συμπαρατάσσονταν αλλά όχι χωρίς τίμημα. Ξεφλούδιζαν οι μέρες το ξερό τους δέρμα κι άφηναν το τρυφερό άρωμα της νύχτας εκτεθειμένο στο σεληνόφως, που έλιωνε την ατσαλένια λάμψη του σε απροσδόκητους αντικατοπτρισμούς Ασήμι σκέτο τα κίβδηλα προσωπεία των ερώτων. Μα το πιο παράδοξο –και ως συνήθως πιο αληθινό– εκείνη η μοναχική φιγούρα στην άκρη του πλάνου Μειδιώντας αδιάφορα, παραμένει ασάλευτη σ’ όλο το απόκρημνο, βαθυγάλανο μεγαλείο της. Πέρασαν τόσα καλοκαίρια από δίπλα της μόνο για να προσθέσουν κάποια χρόνια και μια ανάσα αλμύρας στα μαλλιά της. http://stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&a...mp;poet_id=7618 τι "just a woman";; "just a talent" καλύτερα.... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
feg Δημοσιεύτηκε 1 Ιουλίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 1 Ιουλίου 2007 "Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''. Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων, σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν. Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη βήματα και χειρονομίες. δε θα τολμούσα να πω φιλήματα. και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας. "Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες". Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί; Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα: καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων ή των θεών. η μοίρα μου που κυματίζει ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα και μιαν άλλη Σαλαμίνα μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι. Το φεγγάρι βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη. σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να 'βρει την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει. Πού είναι η αλήθεια; Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης. το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε. Αηδόνι ποιητάρη, σαν και μια τέτοια νύχτα στ' ακροθαλάσσι του Πρωτέα σ' άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο, κι ανάμεσό τους-ποιος θα το 'λεγε-η Ελένη! Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο. Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου. την άγγιξα, μου μίλησε: "Δεν είν' αλήθεια, δεν είν' αλήθεια" φώναζε. "Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι. Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία". Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό το ανάστημα ίσκιοι και χαμόγελα παντού στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα. ζωντανό δέρμα, και τα μάτια με τα μεγάλα βλέφαρα, ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα. Και στην Τροία; Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο. Έτσι το θέλαν οι θεοί. Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα ατόφιο. κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια . Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα. Τόσα κορμιά ριγμένα στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης. τόσες ψυχές δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι. Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη. Κι ο αδερφός μου; Αηδόνι αηδόνι αηδόνι, τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ' ανάμεσό τους; "Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες". Δακρυσμένο πουλί, στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα, άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι, αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι, αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι Δε θα ξαναπιάσουν τον παλιό δόλο των θεών. αν είναι αλήθεια πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια, ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια, δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε πως τόσος πόνος τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
agomahodas Δημοσιεύτηκε 1 Ιουλίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 1 Ιουλίου 2007 "Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''. για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη. :anavwfwties: από τα κορυφαία ελληνικά ποιήματα!!!! έχει τύχη να βρεθώ στις Πλάτρες, και παρά την ομορφιά του χώρου με είχαν στοιχειώσει αυτοί οι στίχοι Άντε, άλλο ένα του Σεφέρη που το έχει μελοποιήσει ο Μ. Πασχαλίδης: Αφήγηση Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας Κανείς δεν ξέρει να πει γιατί Κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες Σαν αυτές που μας βασανίζουνε τόσο Στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους Ατέλειωτα χαρτιά, παιδιά που μεγαλώνουν Γυναίκες που γερνούνε δύσκολα Κι αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες Σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες Και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών Πηγαίνει μέσα στους δρόμους, ποτέ δεν πλαγιάζει δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης μηχανή μιας απέραντης οδύνης που κατάντησε να μην έχει σημασία Άλλοι τον άκουσαν να μιλά μοναχό καθώς περνούσε Για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια Για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες Που δε μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο Εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου Πρόσωπα ανυπόφορα απ' τη στοργή Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος Μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα Σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ' το τρένο Ξυπνώντας άσκημα κάποια συννεφιασμένη αυγή Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτε Σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει Και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω τίποτα Που να μην το συνηθίσατε Προσκυνώ Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ho·mun·cu·li Δημοσιεύτηκε 1 Ιουλίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 1 Ιουλίου 2007 Παραδοσιακό Ξύπνα κι ο έρωτας περνάαπό τη γειτονιά σου, ζουμπούλι μου. Χρυσή κορδέλα σου κρατεί να δέσεις τα μαλλιά σου, ζουμπούλι μου. Στο βορεινό παράθυρο στο γιασεμί 'πο κάτω, μου 'πεσε το μαντήλι μου χαιρετισμούς γεμάτο. Πού είσαι διαμάντι και ρουμπί κι ανθέ του μαλαμάτου, που έχω δυο λόγια να σου πω του παραπονεμάτου. Ήθελα να 'μαι δάκρυ σου όταν θα κλαις να βγαίνω στο όμορφό σου πρόσωπο περίπατο να πιένω. Τα δάκρυα είναι δυο λογιώ, ένα των πονεμένων και τ' άλλο στη συνάντηση των πολυαγαπημένων. Φεύγεις και σφίγγω τη καρδιά, το δάκρυ μη προβάλλει για να το βγάλω στη χαρά όταν γυρίσεις πάλι. ...σαν τα παραδοσιακα τραγουδια.... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Dr Lecter Δημοσιεύτηκε 3 Ιουλίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 3 Ιουλίου 2007 Εισαι εσυ, σε γνωρισα Απο το φωτεινο το βλεμμα Τη γλυκια ανησυχια Το γοργο σου βημα Την αθωα σου αυρα Εισαι αλλου, αλλα εισαι εσυ Χαμογελας κι αφηνεσαι στη ραστωνη του θερους Χαριζεις ανεφελη ευτυχια Σ’οσους σε σιμωνουν Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 3 Ιουλίου 2007 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 3 Ιουλίου 2007 Αιμιλιανός Μονάη, Αλεξανδρεύς, 628–655 μ.X. Με λόγια, με φυσιογνωμία, και με τρόπους μια εξαίρετη θα κάμω πανοπλία· και θ’ αντικρύζω έτσι τους κακούς ανθρώπους χωρίς να έχω φόβον ή αδυναμία. Θα θέλουν να με βλάψουν. Aλλά δεν θα ξέρει κανείς απ’ όσους θα με πλησιάζουν πού κείνται η πληγές μου, τα τρωτά μου μέρη, κάτω από τα ψεύδη που θα με σκεπάζουν .— Pήματα της καυχήσεως του Aιμιλιανού Μονάη. Άραγε νάκαμε ποτέ την πανοπλία αυτή; Εν πάση περιπτώσει, δεν την φόρεσε πολύ. Είκοσι επτά χρονώ, στην Σικελία πέθανε. Καβάφης, από τα Ποιήματα 1897-1933 Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
feg Δημοσιεύτηκε 12 Ιουλίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Ιουλίου 2007 Ντίνος Χριστιανόπουλος Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις. Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους – μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις, γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα, ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες. Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι. Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει. Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 24 Οκτωβρίου 2007 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 24 Οκτωβρίου 2007 Στιγμή Πορφύρας Kαμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο Στα κάγκελα του κήπου ανοίγουν τα φτερά τους τα πουλιά H γειτνίασις του ποταμού τα προσελκύει Tο πάθος του γυπαετού για το άσπρο περιστέρι Eίναι αποκορύφωμα βουνού με χιονισμένη κορυφή Όταν λυώνουν οι πάγοι τραγουδάμε στις κοιλάδες Tα νερά μάς μεθούν Oι κόρες των ματιών μας πλένουν τους θησαυρούς των Άλλες ξανθές και άλλες μελαχροινές Έχουν στην όψι τους την ανταύγεια των ελπίδων μας Έχουν στο στήθος τους το γάλα της ζωής μας K' εμείς στεκόμαστε τριγύρω τους Παντοτινά κελεύσματα μας περιβάλλουν Oι θρόμβοι των βουνών πάλλονται και διαλύονται Tα χιόνια τους είναι τραγούδια της ελεύσεως των νέων χρόνων Tα χρόνια αυτά είναι η ζωή μας Mέσ' στις κουφάλες τους αναπαύονται το μεσημέρι τα πουλιά Kαμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο της διευ- ρύνσεως Kαμιά φορά γινόμαστε κλεψύδρες K' οι σπόγγοι σφαδάζουν για την κάθε μας σταγόνα. (Εμπειρίκος Aνδρέας από την Eνδοχώρα, Άγρα 1980) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
πηνελοπη2 Δημοσιεύτηκε 24 Οκτωβρίου 2007 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 24 Οκτωβρίου 2007 Κι ομως σ΄αυτο τον υπνο τονειρο ξεπεφτει τοσο ευκολα στα βραχνα. Οπως το ψαρι που αστραψε κατω απο το κυμα και χωθηκε στο βουρκο του βυθου η χαμαιλεοντας οταν αλλαζει χρωμα. Στην πολιτεια που εγινε πορνειο μαστροποι και πολιτικιες διαλαλουν σαπια θελγητρα΄ η κυματοφερτη κορη φορει το πετσι της γελαδας για να την ανεβει το ταυροπουλο΄ ο ποιητης χαμινια του πετουν μαγαρισιες καθως βλεπει τ΄αγαλματα να σταζουν αιμα. Πρεπει να βγεις απο τουτο τον υπνο ΄ τουτο το μαστιγωμενο δερμα. σεφερης /και να προσθεσω ο πολυ εμπειρικος απο χαυνωνει! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Recommended Posts
Archived
This topic is now archived and is closed to further replies.