Εν Αρχή Ην Ο ...ποιητικός Λόγος!

[γιατρίνα]

Ντίνος Χριστιανόπουλος Ενός Λεπτού Σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά

έναν ώμο ν΄ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά ?

είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους ?

από τη συλλογή "ποιήματα" (1992)

Τα σέβη μου

[ho·mun·cu·li]

Ντίνος Χριστιανόπουλος Ενός Λεπτού Σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά

έναν ώμο ν΄ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά ?

είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους ?

από τη συλλογή "ποιήματα" (1992)

Τα σέβη μου

Ντινος ολε!

ΥΓ-εχει κανει την φιλολογικη επιμελεια της ανατομιας μας!!!!!!

[γιατρίνα]

Ντινος ολε!

ΥΓ-εχει κανει την φιλολογικη επιμελεια της ανατομιας μας!!!!!!

Really ? Δεν το ΄ξερα χρυσώ μου. Ε,μα τπτ δεν είναι τυχαίον.

Τα σέββη μου

[Clemence]

Η πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·

κ' είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.

Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[ho·mun·cu·li]

Δεν ηθελα να ειμαι

παρα ο κεδρος μπροστα στο σπιτι σου

ενα κλαδι του κεδρου

ενα φυλλο του κλαδιου

μια σκια του φυλλου

η δροσια της σκιας

που χαιδευει τον κροταφο σου

για ενα δευτερολεπτο........

Ιβαν Γκολ

[ho·mun·cu·li]

Dead Love

Oh never weep for love that’s dead

Since love is seldom true

But changes his fashion from blue to red,

From brightest red to blue,

And love was born to an early death

And is so seldom true.

Then harbour no smile on your bonny face

To win the deepest sigh.

The fairest words on truest lips

Pass on and surely die,

And you will stand alone, my dear,

When wintry winds draw nigh.

Sweet, never weep for what cannot be,

For this God has not given.

If the merest dream of love were true

Then, sweet, we should be in heaven,

And this is only earth, my dear,

Where true love is not given

Lizzie Siddal

[Clemence]

THE DAMP.

by John Donne

WHEN I am dead, and doctors know not why,

And my friends' curiosity

Will have me cut up to survey each part,

When they shall find your picture in my heart,

You think a sudden damp of love

Will thorough all their senses move,

And work on them as me, and so prefer

Your murder to the name of massacre,

Poor victories ; but if you dare be brave,

And pleasure in your conquest have,

First kill th' enormous giant, your Disdain ;

And let th' enchantress Honour, next be slain ;

And like a Goth and Vandal rise,

Deface records and histories

Of your own arts and triumphs over men,

And without such advantage kill me then,

For I could muster up, as well as you,

My giants, and my witches too,

Which are vast Constancy and Secretness ;

But these I neither look for nor profess ;

Kill me as woman, let me die

As a mere man ; do you but try

Your passive valour, and you shall find then,

Naked you have odds enough of any man.

[blackwing-iril]

έχει κανείς να βάλει κάτι άλλο από ντίνο χριστιανόπουλο?

[Amelie]

Αφιερωμένα

ΤΕΛΟΣ

Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά,

καλύτερη κι απ' ό,τι λαχταρούσα,

τώρα που μου 'ρθαν όλα όπως τα 'θελα

κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου,

νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.

Κι από τα Μικρά Ποιήματα.....

Απ’ όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά

πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;

αφαίρεσε τη νύχτα απ’ τα μάτια σου –

πώς να παλέψω μόνος με τους δυό σας;

η νύχτα είναι παγερή

και μ’ έχεις στήσει

με γέλασες

με γέρασες

έχτισα τον παράδεισό μου

με τα υλικά της κόλασής σου

η νύχτα με οδήγησε σ’ αυτούς τους δρόμους;

ή αυτοί οι δρόμοι με οδήγησαν στη νύχτα;

[blackwing-iril]

αχ

[Clemence]

ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά,

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές —

την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου

που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν

ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου

μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν,

αλλ'όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

[1911]

[γιατρίνα]

Φθινοπωρινό Σοννέτο

Τα μάτια σου τα διάφανα σαν κρούσταλλο, μου λένε :

"Γιά σε, παράξενε εραστή, σαν τι ν΄αξίζω τάχα ? "

Μείνε όμορφη και σώπα ! Αυτή η καρδιά που όλα της φταίνε,

εξόν απ΄την πρωτόγνη αθωότητα μονάχα,

δε θέλει το σατανικό κρυφτό της να σου μάθει,

λικνίστρα που το χέρι σου σε ύπνους βαθιούς με κράζει,

ούτε το μαύρο θρύλο της που με φωτιάν εγράφη.

Μισώ το πάθος κ΄η πολλή εξυπνάδα με κουράζει.

Ας αγαπιούμαστε ήσυχα. Ο έρωτας στη σκοπιά του

τεντώνει το μοιραίο του τοξάρι σκοτεινός.

Ξέρω τι βρόχια στην παλιά, φυλάγει, αρματωσιά του

τρέλα και φρίκη κ΄έγκλημα ! - Χλωμή μου μαργαρίτα,

τάχα δεν είσαι σαν κ΄εμέ ήλιος φθινοπωρινός,

ω εσύ, που τόσο είσαι ψυχρή, λευκή μου Μαργαρίτα ?

Μπωντλαίρ - " Απαγορευμένα ποιήματα "

[Daskalos]

Αγάπα το φίλο σου αλλά και τον εχθρό σου.

Βλέπε των άλλων το καλό, το σφάλμα το δικό σου.

Γυναίκα έχεις; Τίμα την

Δεν έχεις; Μη γυρεύσεις.

[Clemence]

Γιώργος Σεφέρης

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι

μέσα από τα δάχτυλά μου

χωρίς να πιώ ούτε μια στάλα.

Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.

Ενα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,

δεν έχω άλλη συντροφιά.

Οτι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια

που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι

και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.

Συλλογή .. " Μυθιστόρημα"

Αν - Κίπλινγκ

Εάν μέσα στην αναστάτωση κρατάς την ψυχραιμία,

Ομοίως υποδέχεσαι τη δόξα και το κραχ…

Και ξεπερνάς αδιάφορος την ύπουλη συκοφαντία

Με σιγουριά εκπέμποντας το δίκαιο σαν πατισάχ.

Εάν μπορείς μ’ υπομονή να περιμένεις ως την ορισμένη ώρα,

Μες στον ωκεανό ψευτιάς να μείνεις αψευδής.

Εάν δαμάζεις μέσα σου την μισαλλοδοξία την αιμοβόρα,

Και δεν εκθέτεις τον εαυτό σου ως πολύξερο και αμαθή.

Εάν του ονείρου απατηλού δεν καταντάς να γίνεις σκλάβος,

Δε λογαριάζεις τη ροή της σκέψης σου σαν ύψιστο αυτοσκοπό,

Την ήττα και τη νίκη που σου στέλνει η ζωή απρόβλεπτη σαν χάος

Τις δέχεσαι αδιάφορος και ήρεμος με ύφος αρρενωπό.

Εάν έχεις τη δύναμη να συγκρατιέσαι, όταν κλέβουν το δικό σου λόγο

Για ν’ αμαυρώσουν την αλήθεια σου οι επιδέξιοι απαγωγείς.

Εάν το έργο της ζωής γκρεμίζεται από την τυφλή μοίρα

Και πάνω στα ερείπια μπορείς ξανά θεμέλιο να ανοικοδομείς.

Εάν ρισκάρεις και ποντάρεις στην κορώνα, όμως βγαίνει: γράμματα,

Όλο το βιος σου χάνεις μες σε μια στιγμή

Και το ειρωνικό χαμόγελο, και η μεγάλη στενοχώρια

Δε θίγουν με τη σκιά τους ούτε το πρόσωπό σου, ούτε την ψυχή.

Εάν σε μια κακή στιγμή απελπισίας, φρικτού πόνου,

Όταν από το κατακουρασμένο σώμα είναι έτοιμη να φύγει η ζωή,

Εσύ μπορείς να επιβάλλεις στην καρδιά τη σιδερένια θέλησή σου

Και το κορμί σου να ορθώσεις με ανελέητο: Εμπρός!

Εάν μπορείς με τους ιθύνοντες να συζητάς μ’ αξιοπρέπεια, στα ίσια,

Να λες στο μανιασμένο πλήθος την αλήθεια την πικρή,

Εάν το μίσος των εχθρών σου και των φίλων η αγάπη είναι γνήσια,

Καμιά φορά δε συμφωνείς να είσαι ουραγός μα ούτε φαβορί.

Εάν γεμίζεις κάθε δευτερόλεπτο με νόημα και κόπο

Καταλαβαίνοντας της ανεπίστρεπτης ζωής το γρήγορο ρυθμό,

Όλο το Σύμπαν με τα λαμπερά του άστρα, είναι δικό σου, είσαι Άνδρας,

Και να δεχθείς και την αγάπη μου και τον απέραντό μου σεβασμό.

[ho·mun·cu·li]

κι αυτα που ποθησα σαν ημουν ζωντανος

ολα μαζι να ριξουνε μ απλοχερια στο μνημα μου

Ντομπρολιουμποφ

[feg]

Σ΄αυτήν χαρίζω τούτο το Σεπτέμβρη

Σ΄αυτήν που το φθινόπωρο λατρεύει

που χαίρεται τα δέντρα δίχως φύλλα

και τη φωτιά στο τζάκι να θεριεύει

Σ΄αυτήν και τον Οκτώβρη αφιερώνω

και ολάκερο της ζήσης μου το χρόνο

στα χέρια της που είναι κομπολόι

πότε γλυκόπιοτο κρασί και πότε μοιρολόι

Φεύγοντας μ'άφησε μονάχα τ΄άρωμά της

το σπίτι που στους τοίχους του χορεύει η σκιά της

Στα όνειρα μου μπλέκονται τα λαμπερά μαλλιά της

Και στο Λονδίνο η θύμηση απ' τα ζεστά φιλιά της.

"Το φθινοπωρινό ημερολόγιο", Λιούις Μακνέις

[ho·mun·cu·li]

Mary Ann Cotton --

She's dead and she's rotten!

She lies in her bed

With her eyes wide open.

Sing, sing!

"Oh, what can I sing?

Mary Ann Cotton is tied up with string."

Where, where?

"Up in the air -- selling black puddings a penny a pair.

Λαικο ποιηματακι για την 1η γυναικα Αγγλιδα serial killer...η οποια σκοτωσε 10 απο τα παιδια της με διαφορους αντρες, 3 συζυγους, 5 παιδια των συζυγων της, τη μανα της, την αδερφη ενος συζυγου της κ τον εραστη της Nattrass.

Αξιζει να διαβασεται την ιστορια της...Θα "πεθανετε" στο γελιο..!

[ho·mun·cu·li]

Αφου πιασαμε τα μακαβρια...ιδου κ ενα αλλο ποιηματακι...βρεταννικης προελευσης, αντιστοιχο του "κακου λυκου", που λενε στα παιδια:

Up the close and down the stair,

In the house with Burke and Hare.

Burke’s the butcher, Hare’s the thief,

Knox, the boy who buys the beef.

Burke and Hare,

Fell down the stair,

With a body in a box,

Going to Dr. Knox.

Τωρα ποιοι ηταν αυτοι? Στις αρχες του 20ου αι απαγορευοταν η νεκροτομη για θρησκευτικους λογους, ετσι συνηθως οι γιατροι προμηθευονταν πτωματα αζητητα κ η δουλεια γινοταν στη ζουλα.....Στο Εδιμβουργο περι τα 1827 οι Ιρλανδοι φιλοι Burke&Hare ξεκινησαν απο ενα παιχνιδι της τυχης (το πρωτο τους θυμα οντως ειχε πεθανει απο φυσικα αιτια... ) ενα επαγγελμα που τους απεφερε αρκετα καλα χρηματα....προμηθευαν τον γιατρο Knox με πτωματα για τις ανατομικες του μελετες!

Ξεθαβαν, πετσοκοβαν, επνιγαν...κ τελικα πιαστηκαν οταν σκοτωσαν "τον τρελο του χωριου" κ οι φοιτητες τον αναγνωρισαν στο προσωπο του "τυχαιου αστεγου".

Ο Burke εκτελεστηκε στις 29 Ιανουαριου το 1829 εχοντας ομολογησει 16 φονους.....

Κ μια λεπτομερεια: το ρημα "burke" [bErk] ρ. πνίγω, στραγγαλίζω #

μτφ. παρασιωπώ, αποσιωπώ: some philosophers burke the issue μερικοί φιλόσοφοι παρασιωπούν το ζήτημα

προερχεται απο το ονομα του περιβοητου αυτου φονια λογω της προτιμησης του να αναισθητποιει κ να στραγγαλιζει τα θυματα του!

[Clemence]

The Naming of Cats

The Naming of Cats is a difficult matter,

It isn't just one of your holiday games;

You may think at first I'm as mad as a hatter

When I tell you, a cat must have THREE DIFFERENT NAMES.

First of all, there's the name that the family use daily,

Such as Peter, Augustus, Alonzo or James,

Such as Victor or Jonathan, George or Bill Bailey--

All of them sensible everyday names.

There are fancier names if you think they sound sweeter,

Some for the gentlemen, some for the dames:

Such as Plato, Admetus, Electra, Demeter--

But all of them sensible everyday names.

But I tell you, a cat needs a name that's particular,

A name that's peculiar, and more dignified,

Else how can he keep up his tail perpendicular,

Or spread out his whiskers, or cherish his pride?

Of names of this kind, I can give you a quorum,

Such as Munkustrap, Quaxo, or Coricopat,

Such as Bombalurina, or else Jellylorum-

Names that never belong to more than one cat.

But above and beyond there's still one name left over,

And that is the name that you never will guess;

The name that no human research can discover--

But THE CAT HIMSELF KNOWS, and will never confess.

When you notice a cat in profound meditation,

The reason, I tell you, is always the same:

His mind is engaged in a rapt contemplation

Of the thought, of the thought, of the thought of his name:

His ineffable effable

Effanineffable

Deep and inscrutable singular Name.

By Thomas Stearns Eliot (1886-1965)

Nobel Prize Winner for Literature - 1948

[γιατρίνα]

H Aγρύπνια

Όλοι κοιμούνται

κι εγώ ξαγρυπνώ

περνώ σε χρυσή κλωστή

ασημένια φεγγάρια

και περιμένω να ξημερώσει

για να γεννηθεί

ένας νέος θεός

μέσ΄στην καρδιά μου

την παγωμένη

από άγρια φαντάσματα

και τη μαύρη πίκρα.

Μίλτος Σαχτούρης

[feg]

Υπέροχο!! Δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει πως άνθρωποι εντελώς άγνωστοι σε μας γράφουν σαν να κοιτάνε κατευθείαν μέσα μας και πόσο πολλοί από μας ανώνυμοι, ασήμαντοι ίσως νομίζουμε πως έγραψαν αποκλειστικά για μας. Σαν να μας ήξεραν.

[γιατρίνα]

Εδώ κι εκεί

Πριν ή μετά

Κάθε χαρά

Περαστική

Η ζωή κυλά

Νωχελική

Εδώ κι εκεί

Πριν ή μετά.

Παν τα παληά.

Καινούργια αυγή

Φτάνει γοργή,

Γοργά περνά

Εδώ κι εκεί.

Charles d; Orleans

Τα σέβη μου

[γιατρίνα]

Ηλιοκλώσματα

επάνω απ΄την γκριζόμαυρη ερημιά

Μια δενδροϋψής σκέψη

αδράχνει τον φωτόηχο : υπάρχουν

ακόμη τραγούδια να ειπωθούν πέραν

των ανθρώπων .

Paul Celan σε μτφρ. Οδ. Ελύτη

Τα σέβη μου

[Clemence]

Γιάννης Γρυπάρης - Εστιάδες

Βαθι' άκραχτα μεσάνυχτα, τρισκότεινοι ουρανοί

παν' απ' τη Πολιτεία τη κοιμισμένη

κι άξαφνα σέρνει του Κακού το Πνεύμα μια φωνή,

-τρόμου φωνή- κι όλοι πετιούνται φοβισμένοι.

-"Έσβησ' η άσβηστη φωτιά!" κι όλοι δρομούν φορά

τυφλοί μέσα στη νύχτα να προφτάσουν,

όχι μ' ελπίδα πως μπορεί ναν' ψεύτρα η συφορά

παρά να δουν τα μάτια τους και τη χορτάσουν.

Θαρρείς νεκροί κι απάρηασαν τα μνήματ' αραχνά

σύγκαιρα ορθοί για τη στερνή τη κρίση,

κι ενώ οι ανέγνωμοι σπαρνούν μες σε κακό βραχνά

μη τύχει, τρέμουνε, κανείς και τους ξυπνήσει.

Μ' ένα μονόχνωτο αναφυλλητό σκυφτοί

προς της Εστίας το ναό τραβούνε

και μπρος στη πύλη διάπλατα τη χάλκινη ανοιχτή

ένα τα μύρια γίνονται μάτια να δούνε.

Και βλέπουν: με της γνώριμης αρχαίας των αρετής

το σχήματ' ανωφέλευτο ντυμένες

στον προδομένο το βωμό εμπρός γονυπετείς

τις Εστιάδες τις σεμνές, μα κολασμένες.

Το κρίμα τους εστάθηκεν άβουλη ανεμελιά

κι αραθυμιά -σαν της δικής μας νιότης!

Μα η 'Αγια η Φωτιά, μια πού 'σβησε, δε την ανάβει πλια

ανθρώπινο προσάναμμα ή πυροδότης.

Κι όσο κι αν με τις φούχτες των σκορπίζουν στα μαλλιά

με συντριβή και με ταπεινωσύνη,

του κάκου! Στη χλια χόβολη και μες στη στάχτη πλια

σπίθας ιδέα ούδ' έλπιση δεν έχει μείνει.

Κι είναι γραμμένη του χαμού η Πολιτεία, εχτός

αν πρι ο καινούργιος ήλιος ανατείλει

κάμει το θαμα του ο ουρανός και στ' άωρα της νυχτός

μακρόθυμος τον κεραυνό του στείλει.

Κι αν πέσει πάνω τους, ας πέσει! όπως ζητά

το δίκιο κι οι Παρθένες το ζητούνε,

που ιδού τες, με τα χέρια τους στα ουράνια σηκωτά

και τη ψυχή στα μάτια τους τον προσκαλούνε.

...........................................................................

Τάχα το θάμα γένηκε; -Πες μου το να στο πω,

γνώμη άβουλη, γνώμη άδικη μιας νιότης

σαν τη δικιά μας, που 'σβησεν έτσι χωρίς σκοπό

κι ακόμα ζει και ζένεται- με το σκοπό της!

[agomahodas]

-Πέφτει η νύχτα

βλέπω αχνά

μένει μια σπίθα που διψά

-και σα ρουφάω

δυναμώνει

μες στην καρδιά αργά ζυγώνει

-παίρνει κομμάτι απ'τον καημό

με τον καπνό τον ξεφυσώ...

-πλάθεται η εικόνα της

θολή

δίχως βουλή φεύγω μαζί

-δεν την κρατάει

το κορμί

μόνο του βγαίνει μια φωνή

-"βρες μου μια μόνη της ψυχή

σ'αυτό το σώμα για να μπει

να μη ζητάειν να κρατά

να το χαιδεύει σαν πονά..."

AGOMAHODAS