NIKITA Δημοσιεύτηκε 29 Μαρτίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 29 Μαρτίου 2005 Νυχτερινό / Ν. Λαπαθιώτης Ένα φεγγάρι πράσινο μεγάλο που λάμπει μες τη νύχτα. Τίποτα άλλο. Μια φωνή που γρικιέται μες το σάλο και που σε λίγο παύει. Τίποτα άλλο. Πέρα μακριά, κάποιο στερνό σινιάλο, του καραβιού που φεύγει. Τίποτα άλλο. Και μόνο ένα παράπονο μεγάλο στα βάθη του μυαλού μου. Τίποτα άλλο. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
NIKITA Δημοσιεύτηκε 30 Μαρτίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 30 Μαρτίου 2005 Με έχει σημαδεύσει το λιγότερο. Ελένη / Γ. Σεφέρης ΕΥΚΡΟΣ : ...ες γην εναλίαν Κύπρον,ου μ'εθέσπισεν οικείν Απόλλων,όνοαμ νησιωτικόν Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας. ....................................... ΕΛΕΝΗ : Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ',αλλ'είδωλον ην ............................................. ΑΓΓΕΛΟΣ : Τι φης; Νεφέλης αρ'άλλως είχομεν πόνους πέρι; "Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες." Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων, συ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν. Τυφλή φωνή που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη βήματα και χειρονομίες. Δε θα τολμούσα να πω φιλήματα. και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας. "Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες". Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί; Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα : καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων ή των θεών. Η μοίρα μου που κυματίζει ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα και μιαν άλλη Σαλαμίνα μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι. Το φεγγάρι βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη. σκέπασε την καρδιά του Σκορπιού ,κι όλα τ' αλλάζει. Που είν' η αλήθεια; Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης. το ριζικό μου ενός ανθρώπου που ξαστόχησε. Αηδόνι ποιητάρη, σαν και μια τέτοια νύχτα στ 'ακροθαλλάσι του Πρωτέα σ’ άκουσαν σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο, κι ανάμεσό τους - ποιος θα το 'λεγε; - η Ελένη! ............................................ (κάποιοι υπέροχοι στίχοι που έπρεπε να γράψω όμως η ίδια δεν το βρήκα ολόκληρο.Ανάμεσά τους ο αγαπημένος: Κι ο Πάρης μ’ έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα ατόφιο. ) ............................................ Δακρυσμένο πουλί, στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα, άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι, αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι, αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δε θα ξαναπιάσουν τον παλιό δόλο των θεών. αν είναι αλήθεια πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια, ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια, δεν το ‘χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει μαντατοφόρους που έρχονται να πούνε πως τόσος πόνος τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Amelie Δημοσιεύτηκε 4 Απριλίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 4 Απριλίου 2005 Αυτούς τους στίχους τους έγραψε η μητέρα μιας κοπέλας. Η κόρη, λοιπόν, τους είχε δημοσιοποιήσει, εξηγώντας περίπου περί τίνος πρόκειται και ομολογώ πως όχι απλά με άγγιξαν, αλλά σχεδόν ταυτίστηκα. Λυπάμαι που δεν γνωρίζω το όνομά της, και που δεν μπόρεσα να την ξαναπετύχω πρκειμένου να μάθω επιπλέον στοιχεία, αλλά όπως κι αν λέγεται, όποια κι αν είναι της βγάζω το καπέλο. ..."Έψαχνα να βρω της ζωής μου τα υπολείμματα. Και ήμουν το προσφερόμενο σώμα, η δίψα μιας ποτάμιας φλέβας. Καθώς κατηφορίζαμε ωκεανούς, καταπράσινες πλαγιές πόθων και αστερισμών, το δέρμα σκλήραινε από κραυγές που επαναλαμβάνονταν. Δεν απορούσα με την απουσία σου, γιατί ήσουν πλασμένος για τόπους άλλους, μόνο που εγώ σε βίωνα σε χρώμα λευκό ασυνάρτητης γεωγραφίας, σ'αιχμαλώτιζα σαν αέναο φως, που διασκορπίζεται πάντα εν γνώσει μιας συνεχιζόμενης αναπηρίας να συλλάβει τα απερίγραπτα, αδυναμίας να σε πλάσει ζωντανό, συνεπαρμένο από αλλόκοτα σχήματα. Ήμουν το προσφερόμενο σώμα, κι εσύ ο αιώνιος αρνητής του."... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
homo feticus Δημοσιεύτηκε 4 Απριλίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 4 Απριλίου 2005 Για τον γιατρό που πέθανε ολίγοι στην κηδεία του. Την έστειλε για υποδοχή, μπροστά την πελατεία του. Μ.ΑΒΛΙΧΟΣ Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
NIKITA Δημοσιεύτηκε 11 Απριλίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 11 Απριλίου 2005 ΤΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ Δεν είναι που έχασες τα πιο ωραία σου όνειρα. Δεν είναι που φύγανε τα πιο ακριβά σου χρόνια. Δεν είναι που είδες, όχι, τους τελευταίους σου φίλους να σε προδίδουν ή να λιποταχτούν. Ετούτη η τρύπα είναι φριχτή στον τοίχο που με κόπο είχες σηκώσει , νύχτες άγρυπνος, ρημάζοντας τα χέρια και τα χρόνια σου στις πέτρες- τοίχο, για να σε κρύβει απ’ την αμείλιχτη αδιαφορία του κενού. Και τώρα μια μικρή τρύπα, σχεδόν αόρατη, απ’ όπου μπαίνει αθόρυβα κι ανέκκλητα όλο το ψύχος της μεγάλης ματαιότητας. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Νεφέλη Δημοσιεύτηκε 12 Απριλίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Απριλίου 2005 Η Σατραπεία Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος για τα ωραία και μεγάλα έργα η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα ενθάρρυνσι κι επιτυχία να σε αρνείται. να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες, και μικροπρέπειες κι αδιαφορίες. Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις (η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις), και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα, και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του, και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια. Και συ τα δέχεσαι με απελπισία αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις. Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει. τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε. την Αγορά το Θέατρο και τους Στεφάνους. Αυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Αρταξέρξης, αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία. και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις. Κ. Π. Καβάφης Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Νεφέλη Δημοσιεύτηκε 12 Απριλίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Απριλίου 2005 Όσο μπορείς Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την, στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική. K. Π. Καβάφης Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
NIKITA Δημοσιεύτηκε 18 Απριλίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 18 Απριλίου 2005 For one moment a skein of sun will encompass everything and will be cured beneath the blaze of your eyes. Even the scent of your body heals. (Για μια στιγμή ένας πέπλος από ήλιο θα τα σκεπάσει όλα κι όλα θα γιάνουν κάτω απ’ των ματιών σου τη φεγγοβολή. Ακόμα και του κορμιού σου το άρωμα γιατρεύει.) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Ήρα Δημοσιεύτηκε 29 Απριλίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 29 Απριλίου 2005 Θελω να μαι όπου να σαι...-Δημήτρη Κοραλλη Θελω να μαι όπου να σαι... όταν ξυπνάς... όταν αγρυπνάς ... όταν κοιμασαι... Θέλω να μαι όπου να σαι... όταν πονάς... όταν αγαπάς... όταν φοβασαι... Θέλω να μαι όπου να σαι... Μη νιώθεις μόνη ....όταν θυμάσαι. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
NIKITA Δημοσιεύτηκε 4 Μαΐου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 4 Μαΐου 2005 Σταδιοδρομία / Καρυωτάκης Kώστας Tη σάρκα, το αίμα θα βάλω σε σχήμα βιβλίου μεγάλο. «Oι στίχοι παρέχουν ελπίδες» θα γράψουν οι εφημερίδες. «Kλεαρέτη Δίπλα-Mαλάμου» και δίπλα σ' αυτό τ' όνομά μου. Tην ψυχή και το σώμα πάλι στη δουλειά θα δίνω, στην πάλη. Aλλά, με τη δύση του ηλίου, θα πηγαίνω στου Bασιλείου. Eκεί θα βρίσκω όλους τους άλλους λογίους και τους διδασκάλους. Tα λόγια μου θα 'χουν ουσία, η σιωπή μου μια σημασία. Θηρεύοντας πράγματα αιώνια, θ' αφήσω να φύγουν τα χρόνια. Θα φύγουν, και θα 'ναι η καρδιά μου σα ρόδο που επάτησα χάμου. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
NIKITA Δημοσιεύτηκε 9 Μαΐου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 9 Μαΐου 2005 SIE LIEBTEN SICH BEIDE... / Heinrich Heine (μετάφραση: Καρυωτάκης Kώστας) Αγάπαγαν ο ένας τον άλλονε, μα δίχως γι' αυτό να μιλήσουν. Με μίσος αλλάζανε βλέμματα, κι από έρωτα θέλαν να σβήσουν. Εχώρισαν έπειτα, φύγανε μες στ' όνειρο μόνο ειδώθηκαν. Πεθάνανε πια και δεν έμαθαν: εμίσησαν, ή αγαπηθήκαν; Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Juliette Δημοσιεύτηκε 10 Μαΐου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 10 Μαΐου 2005 Έχω καταντήσει γραφική να αναφέρω την ταύτιση πλέον... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
sushicat Δημοσιεύτηκε 13 Μαΐου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Μαΐου 2005 H “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα” Ένα κάθε βδομάδα, στην ορισμένη μέρα, πάντα στην ίδιαν ώρα, τρία βαπόρια ωραία, η “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”, ανοίγουνται απ’ την προκυμαία στις εννέα, πάντα για τον Περαία, το Mπρίντιζι και το Tριέστι, πάντα. Xωρίς μανούβρες κ’ ελιγμούς και δισταγμούς κι’ ανώφελα σφυρίγματα, στρέφουνε στ’ ανοιχτά την πρώρα, η “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”, σαν κάποιοι καλοαναθρεμμένοι που φεύγουν από ένα σαλόνι χωρίς ανούσιες χειραψίες και περιττές. Aνοίγουνται απ’ την προκυμαία στις εννέα, πάντα για τον Περαία, το Mπρίντιζι και το Tριέστι, πάντα –και με το κρύο και με τη ζέστη. Πάνε να μουντζουρώσουν τα γαλάζια του Aιγαίου και της Mεσογείου με τους καπνούς των. Πάνε για να σκορπίσουνε τοπάζια τα φώτα τους μέσ’ στα νερά τη νύχτα. Πάνε πάντα μ’ ανθρώπους και μπαγκάζια… H “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”, χρόνια τώρα, κάνουν τον ίδιο δρόμο, φτάνουν την ίδια μέρα, φεύγουν στην ίδιαν ώρα. Mοιάζουν υπάλληλοι γραφείων που γίνανε χρονόμετρα, που η πόρτα της δουλειάς, αν δεν τους δει μια μέρα να περάσουν από κάτω της, μπορεί να πέσει. (Όταν ο δρόμος είναι πάντα ίδιος τι τάχα αν είναι σε μια ολόκληρη Mεσόγειο ή απ’ το σπίτι σ’ άλλη συνοικία H “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα” είναι καιρός και χρόνια πάνε τώρα του βαρεμού που ενοιώσαν την τυράννια, να περπατούν πάντα στον ίδιο δρόμο, να δένουνε πάντα στα ίδια λιμάνια. Aν ήμουν εγώ πλοίαρχος, ναι –si j’étais roi!– αν ήμουν εγώ πλοίαρχος στην “Kλεοπάτρα”, τη “Σεμίραμη”, τη “Θεοδώρα”, αν ήμουν εγώ πλοίαρχος με τέσσερα χρυσά γαλόνια κι αν μ’ άφηναν στην ίδια αυτή γραμμή τόσα χρόνια, μια νύχτα σεληνόφεγγη, στη μέση του πελάγου, θ’ ανέβαινα στο τέταρτο κατάστρωμα κι ενώ θ’ ακούγουνταν η μουσική που θα’ παιζε στης πρώτης θέσης τα σαλόνια, με τη μεγάλη μου στολή, με τα χρυσά μου τα γαλόνια και τα χρυσά μου τα παράσημα, θα’ γραφα μιαν αρμονικότατη καμπύλη από το τέταρτο κατάστρωμα μέσ’ στα νερά, έτσι με τα χρυσά μου, σαν αστήρ διάττων σαν ήρως ανεξήγητων θανάτων. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Νεφέλη Δημοσιεύτηκε 14 Μαΐου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Μαΐου 2005 ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΒΟΡΙΑ Του μικρού βοριά παράγγειλα Να' ναι καλό παιδάκι Μη μου χτυπάει πορτόφυλλα Και στο παραθυράκι. Γιατί στο σπίτι που αγρυπνώ Η αγάπη μου πεθαίνει Και μες στα δάκρυα την κοιτώ Που μόλις ανασαίνει. Με πιάνει το παράπονο Γιατί στον κόσμο αυτόνα Τα καλοκαίρια τα 'χασα Κι έφτασα στο χειμώνα. Σαν το καράβι που άνοιξε Τ' άρμενα κι αλαργεύει Θωρώ να χάνονται οι στεριές Κι ο κόσμος λιγοστεύει. Γεια σας περβόλια γεια σας ρεματιές Γεια σας φιλιά και γεια σας αγκαλιές Γεια σας οι κάβοι κι οι ξανθοί γιαλοί Γεια σας οι όρκοι οι παντοτινοί. Οδυσσέας Ελύτης Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Juliette Δημοσιεύτηκε 14 Μαΐου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Μαΐου 2005 Κάποιος έβλεπε ΑΝΤ1 χτες βράδυ... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tsouknidaki Δημοσιεύτηκε 14 Μαΐου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Μαΐου 2005 Το διάβασα σήμερα, για πρώτη φορά ολόκληρο.Το πρωτοτραγούδησα πριν από 6-7 χρόνια, ακόμα με συγκινεί Σεφέρης FOG Say it with a ukulele «Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι...» Γρινιάζει κάποιος φωνογράφος Πες μου τι να της πω Χριστέ μου, Τώρα συνήθισα μονάχος. Με φυσαρμόνικες που σφίγγουν Φτωχοί μη βρέξει και μη στάξει Όλο και κράζουν τους αγγέλους Κι είναι οι αγγέλοι τους μαράζι. Κι οι αγγέλοι ανοίξαν τα φτερά τους Μα χάμω χνότισαν ομίχλες Δόξα σοι ο Θεός, αλλιώς θα πιάναν Τις φτωχιές μας ψυχές σαν τσίχλες. Κι είναι η ζωή ψυχρή ψαρίσια -Έτσι ζεις; -Ναι! Τι θες να κάνω Τόσοι και τόσοι είναι οι πνιγμένοι Κάτω στης θάλασσας τον πάτο. Τα δέντρα μοιάζουν με κοράλλια Που κάπου ξέχασαν το χρώμα Τα κάρα μοιάζουν με καράβια Που βούλιαξαν και μείναν μόνα... «Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι...» Λόγια για λόγια, κι άλλα λόγια; Αγάπη, που’ ναι η εκκλησιά σου Βαρέθηκα πια στα μετόχια. Α! Να ‘ταν η ζωή μας ίσια Πώς θα την παίρναμε κατόπι Μ’ αλλιώς η μοίρα το βουλήθη Πρέπει να στρίψεις σε μια κόχη. Και ποια ειν’ η κόχη; Ποιός την ξέρει; Τα φώτα φέγγουνε τα φώτα Άχνα! Δε μας μιλούν οι πάχνες Κι έχουμε την ψυχή στα δόντια. Τάχα παρηγοριά θα βρούμε; Η μέρα φόρεσε τη νύχτα Όλα είναι νύχτα, όλα είναι νύχτα Κάτι θα βρούμε ζήτα- ζήτα... «Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι...» Βλέπω τα κόκκινά της νύχια Μπρος στη φωτιά πως θα γυαλίζουν Και τη θυμάμαι με το βήχα. (Λονδίνο, Χριστούγεννα 1924) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Νεφέλη Δημοσιεύτηκε 14 Μαΐου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Μαΐου 2005 Κάποιος έβλεπε ΑΝΤ1 χτες βράδυ... ← Και μάλλον δεν ήμουν η μόνη... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
zkw Δημοσιεύτηκε 16 Μαΐου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Μαΐου 2005 Επισκευαστικά δάνεια Eκκλnσάκι έρnμο εγκαταλειμμένο πιστευτό. Θαρρείς ότι το έχτισε ερεiπωσn. Τα κεραμίδια στον τρούλο τρύπιο σάλι ριγμένο στn γnραιά καμπούρα τnς ανάτασnς. Τα μικρά παράθυρα κρέμονται κάπως στραβά οτον τοίχο σαν εικονίτσες που σεισμός τις μετακiνnσε από τnς πiστnς το ίσιο. Βιτρό στα τζάμια συνθεμένα με πολυκαιρινής βροχής σταγόνες ραγισμένες. Αραγε να ζει μέσα n αγιότnς τρεφόμενn με σβnστά κεράκια μόνο; Κλειδωμένn n αμφίβια πόρτα -και στο μέσα σκότος βυθισμένn ζει και στο φως έξω κολυμπάει. Επάνω τnς τnν πλάτn του ακουμπώντας ένα σκαλοπατάκι ζnτιανεύει λiγnν επισκευή. Εχει σπάσει. Και n φύσn που όλα τα καλοπιάνει και τnv ακμή λατρεύει και στn φθορά χατίρι δε χαλάει επισκευάζει τn ρωγμή στο σκαλοπάτι πολύχρωμα γεμiζοντάς τnν με τσουκνίδες γαίδουράγκαθα μολόχες δαφνόφυλλα και πικροπαπαρούνες. Και γίνεται αiφνnς ανοιξιάτικος ευδιάθετος γραφικός αισιόδοξος ο τρόμος για τnv ερεiπωσn τnς εγκατάλειψής μας. Δεν έχεις τι να χάσεις Καλά τα βγάζει πέρα n μοναξιά φτωχικά αλλά τίμια. Αλλού κοιμάται αυτή κι αλλού το εγκρατές σκεπτικό εάν . Μόνο καμιά φορά σε πειραματισμούς τnv παρασύρει n περιέργεια -όφις προγενέστερος και πιο φανατικός απ' τον νερόβραστον εκείνον τnς μnλέας . Δοκίμασε τnς λέει, μn φοβάσαι δεν έχεις τι να χάσεις και τnv πείθει να κουλουριάζεται πνιχτά να τρίβεται σα γάτα αvεπαίσθnτn πάνω στον διαθέσιμο αέρα που αφήvεις προσπερνώντας . Aπόλαυσn πολύ μοvαχικότερn από τn στέpnσή τnς . [Κική Δημουλά, από τη συλλογή «Χλόη Θερμοκηπίου»*] *προδημοσίευση στο περιοδικό «Κ» της Καθημερινής (17 Απριλίου 2005 - τεύχος 98) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Juliette Δημοσιεύτηκε 21 Ιουνίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 21 Ιουνίου 2005 Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας (Τάσος Λειβαδίτης-1952) ...δός μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου. Σ' όλους τους τοίχους απόψε ντουφεκίζεται η ζωή. Aνάμεσά μας ρίχναν οι άνθρωποι το μεγάλον ίσκιο τους. Tί θα απογίνουμε, αγαπημένη; ...μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε πως να την αγγίξω; Πως θάνοιγα μια πόρτα όταν δε θάτανε για να σε συναντήσω πως να διαβώ ενα κατώφλι αφού δε θάναι για να σε βρώ. Hταν σα νάχε πεθάνει κι η τελευταία ανάμνηση πάνω στη γή. Που είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε... ...ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι και να σφίγγει το δικό σου χέρι. Kι ηταν σα νάχε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στη γή. ...έτσι λέει ο Hλίας: "εγώ θα βρώ τον τρόπο να παίζω φυσαρμόνικα" κι ας τούχουν κόψει και τα δυό του χέρια. Kι έτσι κάθε βράδι η λάμπα έσβυνε τη μέρα μας. Kι όταν ήτανε να πεθάνουμε αυτοί μας μίλησαν για τη ζωή. Tότε κι εμείς μπορέσαμε να πεθάνουμε. Σ' εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου. Mα και τί να πεί κανείς όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου τόσο μεγάλα. Yστερα έρχόταν η βροχή. Mα έγραφα σ' όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ' όνομα σου κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη... Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου τότε που μου χαμογελούσες. Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί. Tο παιδί μας, Mαρία, θα πρέπει να μοιάζει με όλους τους ανθρώπους που δικαιώνουν τη ζωή. Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν ν' αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά... Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας. Θάθελα να φωνάξω τ' όνομά σου, αγάπη, μ' όλη μου τη δύναμη. Nα το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει. Aφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν στο ήρεμο ψωμί, στα δίκαια χέρια, στην αιώνια ελπίδα, πως θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου, νάχουμε πεθάνει... Amelie Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
zkw Δημοσιεύτηκε 17 Ιουλίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 17 Ιουλίου 2005 "Two truths approach each other. One comes from inside, the other from outside, and where they meet we have a chance to catch sight of ourselves." [Tomas Transtroemer, μετάφραση: Robert Bly] Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Cartoonin Δημοσιεύτηκε 17 Αυγούστου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 17 Αυγούστου 2005 Mirror- Sylvia Plath I am silver and exact. I have no preconceptions. Whatever I see I swallow immediately Just as it is, unmisted by love or dislike. I am not cruel, only truthful ‚ The eye of a little god, four-cornered. Most of the time I meditate on the opposite wall. It is pink, with speckles. I have looked at it so long I think it is part of my heart. But it flickers. Faces and darkness separate us over and over. Now I am a lake. A woman bends over me, Searching my reaches for what she really is. Then she turns to those liars, the candles or the moon. I see her back, and reflect it faithfully. She rewards me with tears and an agitation of hands. I am important to her. She comes and goes. Each morning it is her face that replaces the darkness. In me she has drowned a young girl, and in me an old woman Rises toward her day after day, like a terrible fish .... ......... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ho·mun·cu·li Δημοσιεύτηκε 2 Σεπτεμβρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 2 Σεπτεμβρίου 2005 Δεν διαβαζω ιδιαιτερα ποιηση....ωστοσο να μερικοι στιχοι που μ αρεσαν πολυ: "what would i give for a heart of flesh to warm me instead of this heart of stone ice-cold whatever i do Hard and cold and small, of all hearts the wrost of all" "Myself, arch-traitor to myself; My hollowest friend, my deadliest foe My clog whatever road i go" Georgina Rossetti "Τα ποιηματαω που εζησα στο σωμα σου σωπαινοντας, θα μου ζητησουν καποτε, οταν φυγεις, τη φωνη τους....." Ριτσος Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
marietta Δημοσιεύτηκε 3 Σεπτεμβρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 3 Σεπτεμβρίου 2005 Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε Τ.Λειβαβίτης,Βιολέτες για μια εποχή,(Έρωτας) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Ιωνάθαν Λίβινγκστον Δημοσιεύτηκε 12 Οκτωβρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Οκτωβρίου 2005 Ο Philip Larkin είναι διάσημος Άγγλος ποιητής που διετέλεσε ποιητής της αγγλικής αυλής (poet laureate). Ο πιο αγαπημένος ποιητής της γενιάς του. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στην Οξφόρδη και εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στο Πανεπιστήμιο του Hull. Ανάμεσα στα πάμπολλα βραβεία με τα οποία τιμήθηκε συμπεριλαμβάνεται το Χρυσό Μετάλλιο Ποίησης της Βασίλισσας της Βρετανίας και το βραβείο W.H. Smith. Το Χορτοκοπτικό Tο χορτοκοπτικό σταμάτησε, δύο φορές Σκύβοντας, βρήκα ένα σκαντζόχοιρο να' χει φράξει τις λεπίδες Δολοφονημένο. Την είχε αράξει στο ψηλό γρασίδι. Τον είχα ξαναδεί, τον είχα κιόλας ταΐσει μια φορά. Τώρα, είχα καταστρέψει το διακριτικό του κόσμο Ανεπανόρθωτα. Η ταφή δεν βοήθησε καθόλου Το επόμενο πρωί, όταν εγώ σηκώθηκα, αυτός εκεί στο χώμα. Την πρώτη μετά του θανάτου μέρα, η νέα απουσία, Έχει πάντα την ίδια γεύση. Θα πρέπει να είμαστε προσεχτικοί Ο ένας με τον άλλο, θα πρέπει να είμαστε καλοί Όσο υπάρχει ακόμη καιρός. Ένα ακόμα δικό του! Ιδού Η Ποίησης Σου τα πρήζουν η μαμά και ο μπαμπάς Ίσως όχι εξεπίτηδες, αλλά ωστόσο εκεί Να σου κληρονομούν τα ελαττώματά τους Και να προσθέτουν ακόμα μερικά - για σένα εξαιρετικά. Αλλά και αυτούς, με τη σειρά τους, κάποιοι τους τα πρήζαν Κάποιοι ηλίθιοι με παλιομοδίτικα καπέλα και παλτά Που εναλλάξ γλυκόλογα αντάλλασσαν Ή ήταν έτοιμοι να βγάλουν ο ένας του άλλου τα μαλλιά. Ο άνθρωπος παραδίδει μιζέρια στον άνθρωπο Σαν εφάκτια υφαλοκρηπίδα προχωράει το κακό Κάν' τη λαμόγια όσο πιο γρήγορα μπορείς Και παιδιά να κάνεις μην διανοηθείς. Όμως μην τον ακούτε,να κάνετε παιδάκια! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Cartoonin Δημοσιεύτηκε 24 Οκτωβρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 24 Οκτωβρίου 2005 Il n'y a pas d'amour heureux Poeme de Louis Aragon Rien n'est jamais acquis a l'homme Ni sa force Ni sa faiblesse ni son coeur. Et quand il croit Ouvrir ses bras son ombre est celle d'une croix. Et quand il croit serrer son bonheur il le broie Sa vie est un etrange et douloureux divorce Il n'y a pas d'amour heureux. Sa vie Elle ressemble a ces soldats sans armes Qu'on avait habillés pour un autre destin A quoi peut leur servir de se lever matin Eux qu'on retrouve au soir désoeuvres incertains, Dites ces mots Ma vie Et retenez vos larmes Il n'y a pas d'amour heureux. Mon bel amour mon cher amour ma dechirure Je te porte dans moi comme un oiseau blesse Et ceux-la sans savoir nous regarde passer Repetant apres moi les mots que j'ai tressés Et qui pour tes grands yeux tout aussitot moururent Il n'y a pas d'amour heureux. Le temps d'apprendre a vivre il est deja trop tard Que pleurent dans la nuit nos coeurs a l'unisson Ce qu'il faut de malheur pour la moindre chanson Ce qu'il faut de regrets pour payer un frisson Ce qu'il faut de sanglots pour un air de guitare Il n'y a pas d'amour heureux. με την φωνή του Georges Brassens και την κιθάρα του ... μια ρετρό αμυχή από νοτισμένο και γκρίζο Παρίσι στο σήμερα.. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Recommended Posts
Archived
This topic is now archived and is closed to further replies.