Εν Αρχή Ην Ο ...ποιητικός Λόγος!

[bad_samaritan]

Κρατώ λουλούδι μάλλον.

Παράξενο.

Φαίνετ' απ' τη ζωή μου

πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι

κρατώ πέτρα.

Με χάρη και έπαρση.

Υπόνοια καμιά

ότι προειδοποιούμαι γι' αλλοιώσεις,

προγεύομαι άμυνες.

Φαίνετ' απ' τη ζωή μου

πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.

Η καμπύλη του χαμόγελου,

το κοίλο αυτής της διαθέσεως,

μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,

έτοιμο.

Φαίνετ' απ' τη ζωή μου

πέρασε στόχος κάποτε.

Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο

στο προπατορικό αμάρτημα:

τον απαγορευμένο καρπό

της προσδοκίας γεύεται.

Φαίνετ' απ' τη ζωή μου

πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.

Φοράει στολή δισταγμού.

Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι

σύντροφός μου ή καταδότης.

Φαίνετ' απ' τη ζωή μου

πέρασ' επάρκεια κάποτε.

Συ δεν φαίνεσαι.

Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,

για να 'χω σταθεί στην άκρη του

κρατώντας λουλούδι

και χαμογελώντας,

θα πει πώς όπου να 'ναι έρχεσαι.

Φαίνετ' απ' τη ζωή μου

ζωή πέρασε κάποτε.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 1971

φωτογραφια....

[bad_samaritan]

...............................................

[tik-tak]

[Άτιτλο]

Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια.

Άρα δεν είναι φήμη ο ουρανός.

Υπάρχει.

Και δεν είναι το χώμα

η μόνη λύση,

όπως ισχυρίζεται

ο κάθε τεμπέλης νεκρός.

Κική Δημουλά

(συγκλονιστικό....

αν και δεν του φαίνεται, είναι αισιόδοξο,ελπιδοφόρο,προτρεπτικό για δράση-για ζωή...)

[Dr.K@meleon]

Μιχάλης Γκανάς - Παραλογή

-Εσύ δεν θα πεθάνεις .

-Mάζεψε τη φωτιά.

-Πεθαίνουν οι μανάδες; Δεν πεθαίνουν.

-Όχι. Κοίταξε μην καείς.

-Κι η μάνα του Νικόλα γιατί πέθανε;

-Ήταν άρρωστη πόναγε η καημένη.

-Κι εσένα που σε πόναγε το δόντι;

-Άλλο το δόντι. Δεν πέθανε κανένας από το δόντι.

Σύρε να παίξεις.

-Δε θέλω. Θέλω να μην πεθάνεις.

-Μπα σε καλό σου. Φέρε μου το σινί.

-Η γιαγιά όμως θα πεθάνει.

-Θα ‘σαι μεγάλος τότε μη φοβάσαι.

-Πόσο μεγάλος θα ‘μαι;

-Άντρας. Θα ‘χεις γυναίκα και παιδιά.

Μπορεί κι αγγόνια.

-Κι εσύ πως θα ‘σαι τότε;

-Σαν τη γιαγιά. Γριούλα.

-Σαν τη γιαγιά; Φαφούτα μ’ ένα μάτι…

Εσύ δεν θα ‘σαι έτσι. Και ούτε θα πεθάνεις.

Θα πεθάνεις;

-Όχι δεν θα πεθάνω. Φέρε τη γάστρα .

-Άμα πεθάνεις θα πεθάνω να το ξέρεις.

-Κούφια η ώρα. Μη λες τέτοιες κουβέντες.

-Άμα πεθάνεις θα πεθάνω. Μ’ ακούς;

----------

Σ’ ακούω. Ψεύτη.

Ούτε αυτά που μου ‘ταξες παιδί δεν κράτησες.

[ouranio toxo]

ΖΩΗ-ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ

Κάποιες φορές σα βράδυαζε αργά στην κάμαρά μας

τ'ωχρό κεφάλι γέρνοντας στην αγκαλιά μου επάνω

και με θλιμμένο ανάβλεμμα στυλά κοιτάζοντάς με

''Θα με ξεχάσεις άραγε καλέ μου σαν πεθάνω?''

Δε σ'απαντούσα,τη φωνή,την πνίγαν οι λυγμοί μου

κι έσφιγγα με παροξυσμό τ'αδύνατο κορμί σου

σα να'θελα μες στη ζωή,να σε κρατήσω ενάντια

στο Χάρο,αν δε μπόραγα,να πήγαινα μαζί σου.

Γιατί ήσουν όλη μου η ζωή,χαρά της και σκοπός της

κι όσο κι αν εστρεφόμουνα πίσω στα περασμένα

δεν έβλεπα,δεν ένιωθα άλλη κοντά μου,από σένα.

Μου φαινόταν αδύνατο,δίχως εσέ να ζήσω

και τώρα που με άφησες,με φρίκη αναλογιέμαι

το θάνατό σου αγάπη μου πως πάω να συνηθίσω.

''Τις ημέρες μου άθροισα και δε σε βρήκα πουθενά,ποτέ,να μου κρατάς το χέρι

στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου!" ΟΔ.ΕΛΥΤΗΣ

[bad_samaritan]

ποιος βουρκωμενος ποταμος μας πηρε?

μειναμε στο βυθο.

τρεχει το ρεμα πανω απ τα κεφαλια μας

λυγιζει τ αναρθα καλαμια

οι φωνες

κατω απ την καστανια γιναν χαλικια

και τα πετανε τα παιδια.

σεφερης.

[bad_samaritan]

ειπες εδω και χρονια:

"κατα βαθος ειμαι ζητημα φωτος".

και τωρα ακομη σαν ακουμπας

στις φαρδιες ωμοπλατες του υπνου

ακομη κι οταν σε ποτιζουν

στο ναρκωμενο στηθος του πελαγου

ψαχνεις γωνιες οπου το μαυρο

εχει τριφτει και δεν αντεχει

αναζητας ψηλαφητα τη λογχη

την ορισμενη να τρυπησει την καρδια σου

για να την ανοιξει στο φως.

σεφερης.

[Profiterol]

Where the Sidewalk Ends

There is a place where the sidewalk ends

And before the street begins,

And there the grass grows soft and white,

And there the sun burns crimson bright,

And there the moon-bird rests from his flight

To cool in the peppermint wind.

Let us leave this place where the smoke blows black

And the dark street winds and bends.

Past the pits where the asphalt flowers grow

We shall walk with a walk that is measured and slow,

And watch where the chalk-white arrows go

To the place where the sidewalk ends.

Yes we'll walk with a walk that is measured and slow,

And we'll go where the chalk-white arrows go,

For the children, they mark, and the children, they know

The place where the sidewalk ends.

Shel Silverstein

[Chris De F. MD]

"Ονειρεμένη¨ Ζωή

Το τοπίο ραγιζει στην ματιά της λογικής,

τα άστρα σβήνουν στο φως της αυγής

και είσαι νεκρή.

καθώς τα όνειρα δύουν αντικρύζοντας το φως της ¨πραγματικής¨ ζωής.

Καλημέρα, ακούς

μα Καληνύχτα, θα ΄θελες να ΄ναι

Μπροστά στο ¨άδειο¨ πίσω

Κλείνεις τα μάτια να δεις,

αυτά που ποτέ δεν έζησες

Τα ανοίγεις και θαρρείς

πως γέρασες

Κοιτάς μπροστά

μα το πίσω σε στοιχείωνει

Νιώθεις καλά,

μα το αύριο παλιώνει

και το ξέρεις...

...το ξέρεις

πως είναι αργά

για όσα δεν είπες,

δεν είδες,

δεν ένιωσες

...και είναι πολλά

Chris De F. MD

[Dr.K@meleon]

Σαν μια οπή

--------στου χρόνου τη δίνη,

τη μοναξιά

--------αφήνει να χαθεί,

μια στιγμή μόνο,

--------κι ίσως το χρόνο να λ

---------------------------------η

---------------------------------σ

---------------------------------μ

---------------------------------ο

---------------------------------ν

---------------------------------η

---------------------------------θ

---------------------------------ε

---------------------------------ί...

Έκτορας Noëlle

[bad_samaritan]

Γ΄

ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ δεν έδωκες ποτέ σε μένα

τον ολοένα ερημούμενο από τις φυλές των Hπείρων

και απ' αυτές πάλι αλαζονικά, ολοένα, δοξαζόμενο!

Έλαβε τον Βότρυ ο Βορράς

και τον Στάχυ ο Νότος

τη φορά του ανέμου εξαγοράζοντας

και των δέντρων τον κάματο δύο και τρεις φορές

ανόσια εξαργυρώνοντας.

Άλλο εγώ,

πάρεξ το θυμάρι στην καρφίδα του ήλιου δεν εγνώρισα

και πάρεξ

τη σταγόνα του νερού στ' άκοπα γένια μου δεν ένιωσα

μα τραχύ το μάγουλο έθεσα στο τραχύτερο της πέτρας

αιώνες κι αιώνες.

Eκοιμήθηκα πάνω στην έγνοια της αυριανής ημέρας

όπως ο στρατιώτης επάνω στο τουφέκι του.

Και τα ελέη της νύχτας ερεύνησα

όπως ο ασκητής το Θεό του.

Από τον ιδρώτα μου έδεσαν διαμάντι

και στα κρυφά μου αντικαταστήσανε

την παρθένα του βλέμματος.

Εζυγίσανε τη χαρά μου και τη βρήκανε, λέει, μικρή

και την πατήσανε χάμου σαν έντομο.

Τη χαρά μου χάμου πατήσανε και στην πέτρα μέσα την κλείσανε

και στερνά την πέτρα μου αφήσανε,

τρομερή ζωγραφιά μου.

Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν, με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν,

με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου.

Κι όσο τρώει Την ύλη ο καιρός, τόσo βγαίνει πιο καθαρός

ο χρησμός απ' την όψη μου:

ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝEKPΩN ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΩN ΒΡAXΩΝ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ!

Δ΄

ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΟΥ άθροισα και δε σε βρήκα

πουθενά, ποτέ, να μου κρατείς το χέρι

στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου!

Πήραν άλλοι τη Γνώση και άλλοι την Ισχύ

το σκοτάδι με κόπο χαράζοντας

και μικρές προσωπίδες, τη χαρά και τη θλίψη,

στη φθαρμένη την όψη αρμόζοντας.

Μόνος, όχι εγώ, προσωπίδες δεν άρμοσα,

τη χαρά και τη θλίψη πίσω μου έριξα,

γενναιόδωρα πίσω μου έριξα

την 'Ισχύ και τη Γvώση.

Τις ημέρες μου άθροισα κι έμεινα μόνος.

Είπαν άλλοι: γιατί; κι αυτός να κατοικήσει

το σπίτι με τις γλάστρες και τη λευκή μνηστή.

Άλογα τα πυρρά και τα μαύρα μου άναψαν

γινάτι γι' άλλες, πιο λευκές Eλένες!

Γι' άλλη, πιο μυστικήν αντρεία λαχτάρησα

κι από κει που με μπόδισαν, ο αόρατος, κάλπασα

στους αγρούς τις βροχές να γυρίσω

και το αίμα πίσω να πάρω των νεκρών μου των άθαφτων!

Είπαν άλλοι: γιατί; κι εκείνος να γνωρίσει

κι εκείνος τη ζωή μέσα στα μάτια του άλλου.

Άλλου μάτια δεν είδα, δεν αντίκρισα

παρά δάκρυα μέσα στο Κενό πού αγκάλιαζα

παρά μπόρες μέσα στη γαλήνη πού άντεχα.

Τις ημέρες μου άθροισα και δε σε βρήκα

και τα όπλα ζώστηκα και μόνος βγήκα

στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου!

[Profiterol]

Οκ είναι πορνόγερος , μη φωνάζετε, όμως κάθε φορά που διαβάζω τα ποιήματά του, όσες φορές κ να τα έχω διαβάσει, με ψυχαγωγεί

ΣΕΛΑΣ ΤΩΝ ΑΝΤΗΧΗΣΕΩΝ

Μια γυναίκα λούζεται στην άμμο

Και πέφτουν τα φιλιά της στον αφρό

'Αστρα και μέδουσες προσμένουνε την ιπποκάμπη

Το τηλεσκόπιον εν εγρηγόρσει

Ρουφά το γλεύκος τ' ουρανού

Ο γαλαξίας μετουσιώνεται

Τρέφει τις νοσταλγίες του κ' έπειτα σβήνει

Σαν φως που πια κουράστηκε να περιμένει

Γλυκειά η αναμονή της γυναικός που ελούσθη

Μέσα στο σκότος την συνήντησε ο κουρσάρος

Η καρατόμησις του εχθρού του δεν τον εμποδίζει

Να σχίσει την χλαμύδα του να φανερώσει

Στα μάτια της καλής του

Τα μυστικά των κοιμισμένων πέρα ως πέρα

Μια νύχτα

Δυο νύχτες

Κ' έπειτα φως μέσα στο μέγα πλήθος που κραυγάζει

Κάτω από τον θόλο της ηχούς ενός αιώνος.

ΕΑΡ ΣΑΝ ΠΑΝΤΑ

Καλύπτουσα τα κύματα του δορυάλωτου χωριού

με το κόκκινό της φόρεμα

Πρώτα μικρή κ' έπειτα μεγάλη

Ανεβαίνει στην κορυφή του πύργου

Και πιάνει τα σύννεφα και τα συνθλίβει επί του

στήθους της

'Ισως ποτέ να μην υπήρξε μεγαλείτερος καημός απ'

τον δικό της

'Ισως ποτέ να μην έπεσαν ψίθυροι πιο πεπυρακτω-

μένοι στην επιφάνεια ενός προσώπου

'Ισως ποτέ δεν εξετέθη στην κατανόησι ανθρώπου

έκθεσις πιο εκτεταμένη

'Εκθεσις πιο ποικίλη πιο περιεκτική από την ιστο-

ρία που λεν τα νέφη αυτής της εξομολογήσεως

Εδώ κι εκεί τα κόβουν λαιμητόμοι

Θερμές σταγόνες πέφτουνε στην γη

Ο γήλοφος που σχηματίσθηκε στο κυριώτερο ση-

μείο της πτώσεως

Φουσκώνει και ανεβαίνει ακόμη

Κανείς δασμός δεν είναι βαρύτερος από μια τέτοια

σταγόνα

Κανένα διαμάντι πιο βαρύ

Κανείς μνηστήρ πιο πλήρης πάθους

Στιλπνά τα κράσπεδα του λόφου και γυαλίζουνε

στον ήλιο

Στην κορυφή του περιμένει μια λεκάνη

Είναι γιομάτη ως επάνω

Κι απ' τα νερά της αναδύεται μια πολύ μκρή παι-

δίσκη ωραιοτάτη

Ελπίδα μας αυριανή.

---Ανδρέας Εμπειρίκος

[filpolis]

ΤΟΥΜΑΣ ΤΡΑΝΣΤΡΕΜΕΡ

Το σπίτι του πονοκέφαλου

Ξύπνησα μέσα στον πονοκέφαλο. Ο πονοκέφαλος

είναι το δωμάτιο, όπου είμαι αναγκασμένος να μένω

επειδή δεν έχω λεφτά να νοικιάσω κάπου αλλού.

Πονάνε τα μαλλιά μου τόσο που γκριζάρουν. Πονά ως

μέσα στον γόρδιο δεσμό, το μυαλό, αυτό που δεν ξέρει

ποια κατεύθυνση να πάρει. Ο πόνος είναι ένα μισοφέγγαρο

που κρέμεται μισοκοιμισμένο στον γαλάζιο ουρανό, το

χρώμα χάνεται απ’ το πρόσωπο, η μύτη δείχνει προς τα

κάτω, όλη η μαντική διχάλα στρέφεται προς τα κάτω, προς

το υπόγειο ρεύμα: τον πόνο. Μετακόμισα σ’ ένα σπίτι που

χτίστηκε σε λάθος μέρος, υπήρχε ένας μαγνητικός πόλος

ακριβώς κάτω απ’ το κρεβάτι, ακριβώς κάτω απ’ το

προσκεφάλι, και όποτε άλλαζε ο καιρός πάνω απ’ το

κρεβάτι γινόταν βραχυκύκλωμα. Επανειλημμένα προσπαθώ

να φανταστώ έναν θεσπέσιο χειροπρακτικό που με μια

θαυματουργή λαβή τσιμπά τους αυχενικούς μου σπονδύλους,

κάτι που μια για πάντα θα διορθώσει τη ζωή μου. Και δεν

είναι ότι πονά στο ιδιωτικό μου κεφάλι μόνο. Το κακό

συνδέεται μεταξύ άλλων και με τις διαπραγματεύσεις για

ειρήνη στο Παρίσι, οι οποίες κατέληξαν σε «αδιέξοδο»,

και η έκφραση «αδιέξοδο» προβάλλεται στην οθόνη εδώ

μέσα. Μου προκαλεί λύπη επίσης το ότι τα γράμματα

μένουν αναπάντητα, ότι χθες ήμουν θυμωμένος, ότι

κατεδαφίζουν το παλιό άσχημο σπίτι για χάρη ενός πιο

άσχημου. Όμως το σπίτι του πονοκέφαλου δεν είναι

ακόμη ώριμο για διαγραφή. Πρέπει πρώτα να μείνω εκεί

μια ώρα, δυο ώρες, μισή μέρα. Είπα πρώτα ότι ήταν

δωμάτιο, αλλάζω μετά και λέω ότι είναι σπίτι, όμως

το ερώτημα είναι αν δεν πρόκειται για ολόκληρη πόλη.

Η κυκλοφορία είναι αμείλικτα αργή. Τα πρωτοσέλιδα

φωνάζουν στα περίπτερα. Ένα τηλέφωνο χτυπά.

[tik-tak]

[...Ἐψὲς εἶδα στὸν ὕπνο μου

ἕνα βαθὺ ποτάμι

–Θεός νὰ μὴν τὸ κάμῃ

νὰ γίν᾿ ἀληθινό!..]

από " Τὸ Ὄνειρον " , Γ.Βιζυηνού

[...Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ

σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,

σέρνω τὸ βαρύ μου βῆμα

σ᾿ ἕνα μνῆμα!

Σὰν μ᾿ ἁρπάχθηκε ἡ χαρὰ

ποὺ ἐχαιρόμουν μιὰ φορὰ

ἔτσι σὲ μίαν ὥρα...

μέσ᾿ σ᾿ αὐτὴν τὴν χώρα

ὅλα ἄλλαξαν τώρα!

Κι᾿ ἀπὸ τότε ποὺ θρηνῶ

τὸ ξανθὸ καὶ γαλανὸ

καὶ οὐράνιο φῶς μου,

μετεβλήθη ἐντός μου

καὶ ὁ ρυθμὸς τοῦ κόσμου.

Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ

σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,

σέρνω τὸ βαρύ μου βήμα

σ᾿ ἕνα μνῆμα ...]

από ποιημα του Γ.Βιζυηνού για το θάνατο της κόρης αριστοκράτη της εποχής.

εξαιρετικά αφιερωμένα......

υγ: από την εργογραφία του(ποίηματα):

Ὁ φθισίων ἱεροσπουδαστής (1877)

Ἠλίᾳ Τανταλίδῃ (1877)

Γεωργίῳ Ζαρίφη, τῷ σεβαστῷ κηδεμόνι (1881)

Γεωργίῳ Ζαρίφῃ (1882)

Ἑλένη Γ. Ζαρίφη (1881)

Ο φιλομαθής πτωχός

Ο νεος τροβαδούρος εν Αθήναις

Ὁ φιλομαθὴς πτωχός

1872 Αὐγούστου 30.

Ἀλλοίμονο! εἶμαι φτωχὸ

σ᾿ αὐτοῦ τοῦ κόσμου τὸν τροχό!

εἶμ᾿ ὀρφανὸ καὶ ξένο!…

κι᾿ ἀγράμματο θὰ μένω!

Τοῦ κάκου λὲν - Ὑπομονή·

πολλοὶ σὰν σένα ὀρφανοὶ

καὶ δύστυχοι καὶ ξένοι,

δὲν ἔμειναν θαμμένοι. -

Τοῦ κάκου, Γιατὶ ῾κεῖνοι ῾κεῖ

ἦσαν τῆς Τύχης ἐδικοί,

μὰ ῾μένα τὸ καϋμένο…

μ᾿ ἔχει λησμονημένο!

Καὶ νά. Ὠρφάνεψα μικρό,

καὶ τῆς ξενούρας τὸ πικρὸ

μὲ τράνεψεν ἀγιέρι

καὶ τοῦ Θεοῦ τὸ χέρι.

Ἀγάπησαν ἄλλοι φλουριά,

ἄλλοι νὰ τρέχουν μὲ βεριὰ

καὶ μ᾿ ἀψηλὰ καπέλα

χωρὶς δουλειά. Τί τρέλλα!

Τῆς Ἀφροδίτης τὸ παιδὶ

οἱ ἄλλοι, κι᾿ ἄλλοι ὀπαδοὶ

τοῦ Βάκχου νὰ ῾πεθάνουν

κι᾿ ἄλλοι ἄλλα νὰ κάνουν.

Ἀγάπησε καὶ τ᾿ ὀρφανό,

Θεέ μου, τί πολὺ πονῶ!

τὰ γράμματα νὰ μάθῃ,

χίλια κακὰ κι᾿ ἂν πάθῃ.

Μ᾿ ἄπληστο στόμα ἀρχηνᾷ

τὰ νάματα τὰ φωτεινὰ

τοῦ Παρνασσοῦ νὰ πίνῃ

μὲ τόση εὐφροσύνη!…

Ἄν φταίγω τ᾿ ἄκακο ἐγὼ

φωτιὰ νὰ πέσῃ νὰ καγῶ·

θαρροῦσα πῶς χορταίνει

ἐκεῖνος ποῦ μαθαίνει.

Δὲν ἤξερα πῶς τ᾿ ἀργυρὸ

τῆς Κασταλίας μας νερό,

σὰ μιὰ φορὰ τὸ πιοῦμε

αἰώνια τὸ διψοῦμε!

Τόρα ἡ ψυχή μου λαχταρᾷ,

μὰ δὲ βαστῶ οὔτε παρᾶ

νὰ ῾πάγω ῾κεῖ ῾ποῦ τρέχει

τὴν γλῶσσά μου νὰ βρέχῃ!…

Μὲ εἶπαν πῶς ἐδὼ πολλοὶ

σὰ ἰδοῦν ἕν᾿ ἄτυχο πουλὶ

ποῦ ἀγαπᾷ τὰ φῶτα

δὲν «τῷ γυρνοῦν τὰ νῶτα.»

Ἔ, νὰ λοιπόν! Στὸ ἀψηλὸ

κατώφλοιό σας κι᾿ ἐγώ, δειλὸ

ἐκάθησα πουλάκι

μ᾿ αὐτὸ τὸ τραγουδάκι.

Ὦ σεῖς, τοῦ γένους οἱ τρανοί,

ἡ Τύχη ὅλα τὰ φθονεῖ,

καὶ τίποτε δὲν μένει

πιστὸ στὴν οἰκουμένη.

Δὲν σᾶς ζητῶ οὔτε ψωμί,

οὔτ᾿ ἕνα ῥοῦχο στὸ κορμί·

Διψῶ! διψῶ τὴ θεία

ἀληθινὴ Παιδεία!

Σεῖς ψάλλετε σ᾿ ὅλη τὴ γῆ.

- Ἀνάφτουμε οἱ ἀρχηγοί,

εἰς τὴ γρῃὰ Ἑλλάδα,

τῆς προκοπῆς τὴ δᾷδα.

Καὶ σεῖς, ὦ Ἀχαιῶν παιδιά,

τοῦ Ἑλικῶνος τὴν ποδιὰ

εἰς τὸ ἑξῆς ἀφῆτε

καὶ στὴν κορφὴ ἀναβῆτε. -

Καὶ ῾γὼ νὰ μείνω τ᾿ ὀρφανό;

μαρτύρομαι τὸν οὐρανό!

εἶμαι παιδὶ Ἑλλήνων!

εἶμαι βλαστάρι ῾κείνων!

Σ᾿ αὐτοῦ τοῦ κόσμου τὸν τροχὸ

ναί, ἐγεννήθηκα φτωχό.

Μὰ Ἕλλην ὑπομένει

ἀπαίδευτος νὰ μένῃ;…

Ὦ σεῖς, τοῦ γένους οἱ τρανοί,

ἡ Τύχη ὅλα τὰ φθονεῖ

καὶ τίποτε δὲν μένει

ἐδὼ στὴν οἰκουμένη.

Ἀφήσετε τὴν ἀπονιά.

Βαστοῦν τὸν δίσκο μου ῾πὸ μιὰ

αἱ Μοῦσαι, κι᾿ ἀπ᾿ τὴν ἄλλη

ὁ Λυτρωτής, καὶ ψάλλει.

- Εἶναι ῾δικό μου τ᾿ ὀρφανό·

καὶ ῾πάνου ῾κεῖ στὸν οὐρανό,

δὲν θὰ μετανοήσῃ

ὅποιος τὸ βοηθήσῃ.

Ποιητικά πρωτόλεια Γεωργίου Μ. Βιζυηνοῦ

ἱεροσπουδαστοῦ τῆς ἐν Χάλκῃ Θεολογικῆς Σχολῆς.

Εξεδόθησαν δαπάνῃ φιλοκάλου τινός Ὁμογενοῦς,

ἐν Κωνσταντινουπόλει

, τύποις Βυζαντῖδος, 1873

-------------------------------------------

[...Ἀνάθεμα τὴν πρώτ᾿ ἀρχή,

ποὺ μ᾿ εἶπαν νὰ πιστέψω,

πὼς δὲν μοῦ σώζετ᾿ ἡ ψυχή,

σὰν δὲν καλογερέψω!

Ἀπ᾿ τὴν ζωῆς τὴν Πασχαλιὰ

μ᾿ ἔκαμαν νὰ ξεπέσω·

ν᾿ ἀφήσω μακριὰ μαλλιὰ

καὶ ράσο νὰ φορέσω.

Νὰ ζῶ μὲ τὸ ξερὸ ψωμί,

μὲ τὸ νερὸ μονάχα·

γιὰ νὰ παιδέψω τὸ κορμί,

καὶ γιὰ ν᾿ ἁγιάσω τάχα!…

Καλόγεροι, σᾶς προσκυνῶ,

καὶ σᾶς φιλῶ τὰ χέρια.

Καὶ σᾶς πετῶ τὸν οὐρανὸ

καὶ τὰ χρυσὰ τ᾿ ἀστέρια.

Πετῶ τὸν σκοῦφο στὸ κελί,

τὸ ράσο στὸ ντουλάπι·

τὸν νοῦ μου – μόνο στὸ φιλὶ

καὶ μόνο στὴν ἀγάπη....]

από το ποίημα "Μεταμέλεια" ,του Γ.Βιζυηνού

[bad_samaritan]

φυσηξεν η νυχτα σβησανε τα σπιτια

κι ειναι αργα στην ψυχη μου

δεν ακουει κανενας οπου κι αν χτυπησω

η μνημη με σκοτωνει

αδελφοι μου λεει μαυρες ωρες φτανουν

ο καιρος θα δειξει

των ανθρωπων εχουν οι χαρες μιάνει

τα σπλαχνα των τερατων..

ελυτης

[ouranio toxo]

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει?

Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να'ναι για μας πλωτός?

Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει

για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός?

Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα

που ανοίγει τα επουράνια και είναι όλα βολετά

προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα

την ώρα που του δειλινού χάνονται τ'ανοιχτά τριαντάφυλλα...

Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας

μόνο στη μνήμη απόμεινες,ένας βαρύς ρυθμός

ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας

τρικύμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

[bad_samaritan]

τελειο ουρανιο τοξο...:Ρ

κι εμενα μ αρεσει πολυ........

[dcool!]

Νάνος Βαλαωρίτης

1921

Κατάσταση πολιορκίας

Πολιορκούμεθα λοιπόν

Πολιορκούμεθα από ποιον

Από σένα κι από μένα απ’ τον τάδε και τον δείνα

Πολιορκούμεθα στενά

Από σύνορα, τελωνεία, ελέγχους διαβατηρίων, την Ιντερπόλ, τη στρατιωτική

Αστυνομία, τα τανκς, τη ρητορεία, τη βλακεία,

Απ’ τα παράσημα, τις στολές, τους εκφωνηθέντας λόγους

Τις υποσχέσεις, τις ψευτιές, την κουτοπονηριά

Τη δήθεν αγανάκτηση των ιθυνόντων, την υποκρισία

Την τηλεόραση, τη ραδιοφωνία, τα σαπούνια, τ’ απορρυπαντικά

Τις διαφημίσεις, τον τουρισμό, τα οργανωμένα ταξίδια, τις κρουαζιέρες

Τις γκαζιέρες, τα ψυγεία, τις κατασκηνώσεις, τους προσκόπους,

Τ’ άρθρα για την εκπαίδευση, την πολυκοσμία, τη σκόνη, τις ποιητικές συλλογές

Την έλλειψη ύδατος, τα λιπάσματα, τα νεύρα, την κακή χώνεψη, τη φαλάκρα,

Τους εφοπλιστές, το ποδόσφαιρο, τα λεωφορεία, την ακρίβεια, τις παθήσεις

Της σπονδυλικής στήλης, τη γραφειοκρατία, την καθυστέρηση, τις διαβεβαιώσεις,

Τις κριτικές, την εκκλησία, τα βασανιστήρια, τους καιροσκόπους,

Την υποψία, τους κατατρεγμούς, το φόβο, τη θρασύτητα, τους διαγωνισμούς

Καλλονής, την έλλειψη χρημάτων, την έλλειψη δικαιωμάτων, πολιορκούμεθα από τους βάναυσους

Τους άναρθρους, από τις μαύρες σκέψεις μας. Από τον εαυτό μας

Κι απ’ ό,τι άλλο βάλει ο νους σας πολιορκούμεθα στενά.

[Ήρα]

Περασες

Περασες σαν αδιορατη δινη

που σπαθιζει θυελλες και στεναγμους

στιλετο με κοψη θαλασσινης αυρας

ονειρο με υπερτροφικα φτερα

και καταιγιδας σιγη.

Δε σε νιωσα

παρα σαν ξαφνικο σεισμο

που μου αιχμαλωτισε

χειλια , ματια , στομα , μπρατσα, μηρους

και γκρεμισε της καρδιας μου τα καστρα.

Και συ αφομοιωθηκες σε πεφταστερι

που κυλουσε

στους ασυνορους του ουρανου δρομους

αφηνοντας πισω του σωρους ερειπιων

για να θυμιζουν το περασμα του.

Π.Κατρακης

Δεν ειχαμε υπ' οψην μας αγαπη...

Δεν ειχαμε υπ' οψην μας αγαπη,

δε μιλησαμε γι αγαπη,

δεν ηταν μια συναντηση αγαπης

εκεινη η συναντηση μας στο μικρο καφενεδακι.

Πως γινεται να την επεξεργαστηκε επειτα η καρδια ,

πως γινεται να τη μετετρεψε επειτα η καρδια

και να τη συμπεριελαβε αυθαιρετως

στις τρυφερες ερωτικες της αναμνησεις

και να την αντεγραψε αυθαιρετως

στον καταλογο των τρυφερων της νοσταλγιων?

Κωστας Μοντης

Χωρις υπογραφη

Σ ενα κομματι

κλεμμενο χαρτι

διπλωμενο στα τεσσερα

θα σου γραψβ

ενα ποιημα

με στιχους που σταζουν βροχη

και δυο στροφες

σ αποχρωση βαθια μπλε.

Οι λεξεις διαφανες κι απλες

-με λιγοστα εφοδια

κινουνται πια οι ποιητες-

Ριπη μες στη σιωπη

η γραφη

χωρις ριμα η μουσικη.

Με μια μονο αφιερωση

''Στο λαθραναγνωστη της ψυχης''.

Αλεξανδρα Γαλανου

[bad_samaritan]

Still I Riseby Maya Angelou

You may write me down in history

With your bitter, twisted lies,

You may trod me in the very dirt

But still, like dust, I'll rise.

Does my sassiness upset you?

Why are you beset with gloom?

'Cause I walk like I've got oil wells

Pumping in my living room.

Just like moons and like suns,

With the certainty of tides,

Just like hopes springing high,

Still I'll rise.

Did you want to see me broken?

Bowed head and lowered eyes?

Shoulders falling down like teardrops,

Weakened by my soulful cries.

Does my haughtiness offend you?

Don't you take it awful hard

'Cause I laugh like I got gold mines

Diggin' in my own back yard.

You may shoot me with your words,

You may cut me with your eyes,

You may kill me with your hatefulness,

But still, like air, I'll rise.

Does my sexiness upset you?

Does it come as a surprise

That I dance like I've got diamonds

At the meeting of my thighs?

Out of the huts of history's shame

I rise

Up from a past that's rooted in pain

I rise

I'm a black ocean, leaping and wide,

Welling and swelling I bear in the tide.

Leaving behind nights of terror and fear

I rise

Into a daybreak that's wondrously clear

I rise

Bringing the gifts my ancestors gave,

I am the dream and the hope of the slave.

I rise

I rise

I rise.

Στίχοι: Τρύπες

Μουσική: Τρύπες

Πρώτη εκτέλεση: Τρύπες

Μπορεί να με έχεις από κάτω

και με το ζόρι να με θάβεις στη σιωπή

Να επιμένεις πως μου αξίζει ένα άδειο πιάτο

Και σαν σκυλί να με κλοτσάς μεσ' τη βροχή

Μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις

πως μου 'χεις πάρει κιόλας την ψυχή

Κι όταν ακόμα θα νομίζεις

πως μια για πάντα έχω χαθεί

Εγώ θα φλέγομαι

θ' ανθίζω

θα γιορτάζω

θ' ανατέλλω

Θα σε καίω

Θα καταστρέφω με τραγούδια της ψυχής σου το μπουρδέλο

Θα ανατέλλω

Μπορεί αν θες με ένα σου ψέμα

να με κρατάς μέσα στη λάσπη

Κι αν πάλι χρειαστεί να μου φοράς τα πιο ωραία σου κουρέλια

Και να με βγάζεις σαν σκλαβάκι στο σφυρί

Μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις

πως μου 'χεις πάρει κιόλας την ψυχή

Κι όταν ακόμα θα νομίζεις

πως μια για πάντα έχω χαθεί

Εγώ θα φλέγομαι

θ' ανθίζω

θα γιορτάζω

θ' ανατέλλω

Θα σε καίω

Θα καταστρέφω με τραγούδια της ψυχής σου το μπουρδέλο

Θα ανατέλλω

Ακόμα κι όταν θα νομίζεις

πως μου πήρες τη ψυχή

θα σε καίω

Κι όταν ακόμα θα νομίζεις

πως για πάντα έχω χαθεί

Θα ανατέλλω

Ω, είναι ωραία στον παράδεισο...

ρε παιδια μονο εγω βλεπω ομοιοτητες στα δυο ποιηματα???

χμ...

[tik-tak]

Όταν ο Φύλαξ είδε το Φως

Χειμώνα, καλοκαίρι κάθονταν στην στέγη

των Ατρειδών κ' έβλεπ' ο Φύλαξ. Τώρα λέγει

ευχάριστα. Μακρυά είδε φωτιά ν' ανάβη.

Και χαίρεται· κι' ο κόπος του επίσης παύει.

Είναι επίπονον και νύκτα και ημέρα,

στην ζέστη και στο κρύο να κυττάζης πέρα

το Αραχναίον για φωτιά. Τώρα εφάνη

το επιθυμητόν σημείον. Όταν φθάνει

η ευτυχία δίδει πιο μικρή χαρά

απ' ό,τι προσδοκά κανείς. Πλην καθαρά

τούτο κερδήθηκε: γλυτώσαμ' απ' ελπίδας

και προσδοκίας. Πράγματα εις τους Ατρείδας

πολλά θα γίνουνε. Χωρίς νάναι σοφός

κανείς εικάζει τούτο τώρα που το φως

είδεν ο φύλαξ. Όθεν μη υπερβολή.

Καλό το φως· κι' αυτοί που έρχονται καλοί·

τα λόγια και τα έργα των κι' αυτά καλά.

Και όλα ίσια να ευχόμεθα. Αλλά

το Άργος ειμπορεί χωρίς Ατρείδας να

κάμη. Τα σπίτια δεν είναι παντοτεινά.

Πολλοί βεβαίως θα μιλήσουνε πολλά.

Ημείς ν' ακούμε. Όμως δεν θα μας γελά

το Απαραίτητος, το Μόνος, το Μεγάλος.

Και απαραίτητος, και μόνος, και μεγάλος

αμέσως πάντα βρίσκεται κανένας άλλος.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

-----------------------------

(και να φανταστείτε οτι είναι από τα "κρυμμένα" του ποιήματα.

Αναφέρεται στην επιστροφή του Αγαμέμνονα,όταν ο φύλακας

στεκόταν για να εντοπίσει σημάδι που θα σήμανε την

νίκη και επιστροφή του στο Άργος.

Και ο ευφυής Αλεξανδρινός ποιητής έχει αυτό σαν σκηνικό.

Φαίνεται σαν να κρύβεται πισω από τις περιγραφές , πίσω από την

παράθεση σκέψεων των άλλων,του φύλακα,των πολιτών.

Δεν παίρνει ξεκάθαρη, άμεση θέση.

Σκηνοθετεί και με τις υποδείξεις του "παίζουν" τόσο οι

πανανθρώπινες σκέψεις και αναζητήσεις όσο και οι

απόλυτα προσωπικές....σκέψεις για τις προσδοκίες και τις ελπίδες, για

αυτά που συμβαίνουν γύρω μας -είτε συμβαίνουν από μας για μας , είτε

για μας χωρίς εμάς- ,

σκέψεις για τη θνητή φύση και για το "Ουδείς Αναντικατάστατος"...)

[ouranio toxo]

ΖΩΗ- ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ

Κάποιες φορές,σα βράδιαζεν αργά στην κάμαρά μας,

τ΄ωχρό κεφάλι γέρνοντας στην αγκαλιά μου απάνω

και με θλιμμένο ανάβλεμμα στυλά κοιτάζοντάς με,

"θα με ξεχάσεις;" ρώταγες "καλέ μου,σαν πεθάνω;"

Δε σ΄απαντούσα.Τη φωνή την πνίγαν οι λυγμοί μου,

κι΄έσφιγγα με παροξυσμό τ΄αδύνατο κορμί σου,

σα νά΄θελα μες στη ζωή να σε κρατήσω ενάντια

στο Χάρο,για,αν δεν μπόραγα,να πήγαινα μαζί σου.

Γιατ΄ήσουν όλη μου η ζωή,χαρά της και σκοπός της,

κι΄όσο κι΄αν εστρεφόμουνα πίσω στα περασμένα

δεν έβλεπα,δεν ένιωθα κοντά μου άλλη από σένα.

Μου φαίνονταν αδύνατο δίχως εσέ να ζήσω.

Και τώρα που με άφησες,με φρίκη αναλογιέμαι

το θάνατό σου,αγάπη μου,πως πάω να συνηθίσω.

Της αγάπης- Κώστας Ουράνης

Νά 'ξερες πώς λαχτάριζα τον ερχομό σου, Αγάπη

που ίσαμε τα σήμερα δε σ' έχω νοιώσει ακόμα,

μα που ένστικτα το είναι μου σ' αναζητούσεν, όπως

τη γόνιμη άξαφνη βροχή το στεγνωμένο χώμα!

Πόσες φορές αλλοίμονο! δε γιόρτασα, θαρρώντας

πως επι τέλους έφτασες, Εσύ που είχες αργήσει:

Σα μυγδαλιά, που ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα

την ξεγελάνε, βιαζονταν κι εμέ η ψυχή ν' ανθήσει.

Μα δεν ερχόσουνα ποτές και, μέρα με τη μέρα,

τ' άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα

κι είναι η ψυχή μου πιο γυμνή παρά προτού ν 'ανθίσει'

Και σήμερα, που η Νιότη μου γέρνει αργά στη δύση,

του ερχομού σου σβήνεται κι η τελευταία ελπίδα:

-Φοβάμαι πως επέρασες, Αγάπη και δεν σ'είδα!...

[Ήρα]

Ουλαλούμ -Σκαριμπας Γιαννης

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά

απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,

κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά

κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,

αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι

και θα μυρίζει ήλιο και βροχή

και νειό φεγγάρι

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,

στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,

και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ

χρυσή κουβέντα:

Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"

που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει

καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά

προς τη Σελήνη

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·

κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -

μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή

κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,

που άκουγα διπλά τα βήματα μου!

Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;

κι εσύ κοντά μου

απο την ποιητικη συλλογη Ουλαλούμ

[ouranio toxo]

Τελευταίο σημείωμα του Κώστα Καρυωτάκη

Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς, τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.

Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περσότεροι, μαζύ με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τ' αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος.

Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.

Κ.Γ.Κ.

Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι αν επιχειρήσουνε να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης να δέσουν και μια πέτρα στο λαιμό τους. Ολη νύχτα απόψε, επί 10 ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθή ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.

Κ.Γ.Κ.

Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον- Μαρία Πολυδούρη

Τι θέλω πια να δέχομαι την προστασία της Μούσας;

Να σφίγγω την καρδιά μου να δεχτεί

τις νέες αγάπες, πίστες και χαρές της,

τάχα πως είναι μοίρα μου κ' είναι και διαλεχτή!

Πάει ο καιρός που αχτιδωτό το αστέρι της ματιάς μου

έφεγγε και των θείων και των γηίνων.

Ω των παθών δεν κράτησα εγώ την ανόσια Λύρα,

εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.

Και τραγουδούσα τον καημό της άσπιλης ψυχής μου

μεσ' στων δακρύων την ευχαριστία

κι όλη η χαρά του τραγουδιού μου ήταν, πως τη φωνή μου

θα τη δεχόταν μια βραδιά μπρος στη φτωχή του εστία.

Κι ως διάβαζα στα μάτια του κάποτε τη χαρά του,

ποιά δόξα ακριβή να πω;

Στο χωρισμό μας τού'φερναν σα χελιδόνια οι στίχοι

μήνυμα, πως από μακριά διπλά τον αγαπώ.

Τώρα καμιά, καμιάν ηχώ δεν άφησε η φωνή μου

σπαραχτική όταν γέμισε μιας νύχτας το σκοτάδι.

Όμως όλοι φοβήθηκαν και γω πιστεύω ακόμα

αληθινά πως τη βαριά χτύπησα πόρτα του Άδη.

Λοιπόν γιατί να δέχομαι το κάλεσμα της Μούσας;

Σαρκάζει η πίστη μέσα μου των θείων και των γηίνων.

Μια ανόσια Λύρα των παθών σε μένα δεν ταιριάζει.

Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.

[bad_samaritan]

δως μου τα χερια σου, δως μου τα χερια σου ,

δως μου τα χερια σου.

ειδα μεσα στη νυχτα

τη μυτερη κορυφη του βουνου

ειδα τον καμπο περα πλημμυρισμενο

με το φως ενος αφανερωτου φεγγαριου

ειδα, γυριζοντας το κεφαλι

τις μαυρες πετρες συσπειρωμενες

και τη ζωη μου τεντωμενη σα χορδη

αρχη και τελος

η τελευταια στιγμη

τα χερια μου.

βουλιαζει οποιος σηκωνει τις μεγαλες πετρες

τουτες τις πετρες τις εσηκωσα οσο βασταξα

τουτες τις πετρες τις αγαπησα οσο βασταξα

τουτες τις πετρες, τη μοιρα μου.

πληγωμενος απο το δικο μου χωμα

τυρανισμενος απο το δικο μου πουκαμισο

καταδικασμενος απο τους δικους μου θεους.

τουτες τις πετρες.

ξερω πως δεν ξερουν, αλλα εγω

που ακολουθησα τοσες φορες

το δρομο απ το φονια στο σκοτωμενο

απο το σκοτωμενο στην πληρωμη

κι απο την πληρωμη στον αλλο φονο,

ψηλαφωντας

την ανεξαντλητη πορφυρα

το βραδυ εκεινο του γυρισμου

που αρχισαν να σφυριζουν οι Σεμνές

στο λιγοστο χορταρι-

ειδα τα φιδια σταυρωτα με τις οχιες

πλεγμενα πανω στην κακη γενια

τη μοιρα τους.

φωνες απο την πετρα απο τον υπνο

βαθυτερες εδω που ο κοσμος σκοτεινιαζει,

μνημη του μοχθου ριζωμενη στο ρυθμο

που χτυπησε τη γης με ποδια

λησμονημενα

σωματα βυθισμενα στα θεμελια

του αλλου καιρου, γυμνα. Ματια

προσηλωμενα προσηλωμενα , σ ενα σημαδι

που οσο κι αν θελεις δεν το ξεχωριζεις

η ψυχη

που μαχεται για να γινει ψυχη σου.

μητε κι η σιωπη ειναι πια δικη σου

εδω που σταματησαν οι μυλοπετρες.

(σεφερης)