edranto Δημοσιεύτηκε 15 Απριλίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 15 Απριλίου 2008 Σύννεφο με παντελόνια Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο, εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου. Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό. Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας. Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο, ωραίος τραβάω, τραβάω εικοσιδυό χρονώ λεβέντης. Εσείς οι αβροί!... Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα. Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει. Όμως εσείς, θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ, τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω, έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα; Ελάτε να σας δασκαλέψω, εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι, εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σας σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής. Θέλετε θα 'μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος -κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός- θέλετε- θα 'μαι η άχραντη ευγένεια -όχι άντρας πια, μα σύγνεφο με παντελόνια Φιλε anagram διαλεξες Α Π Ι Σ ΤΕ Υ Τ Ο ποιημα...αλλα γιατι δεν ανεφερες οτι ειναι του Μαγιακοφσκι?Ειναι τεραστιος.Και μεταφραση Ριτσου σωστα? Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
filpolis Δημοσιεύτηκε 16 Απριλίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Απριλίου 2008 ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΦΑΛΑΙΝΑΣ στιχοι Κωνσταντινος Β. Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα απ’ το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή μα είναι ζωή αυτή; όταν μια οικογένεια ζει μ’ ένα μισθό εκατό χιλιάδες οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά και κανείς δε διακινδυνεύει η αγάπη μάς διαφεύγει κι αντί γι’ αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις χρησιμοποιούμε το σεξ για ν’ αποφύγουμε τις σχέσεις κι απ’ το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά σ’ ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σα μια στύση που πέφτει ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση με κάνουν ν’ απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ’ την τηλεόραση κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι’ αυτή τη δικαίωση το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα πιο γυμνασμένους να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα κι απ’ το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά σ’ ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ’ έχει πληγώσει ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ’ αλλάξει όταν τ’ αεροπλάνα πετάνε η γη απλώνετα και οι άνθρωποι ξεχνάνε είναι τρομέρο το θέαμα η αίσθηση αυτή ότι πετάς δεν έχω άλλη εκλογή ένα κίτρινο ταξί περιμένει φυσάει, θα χειμωνιάσει δύο ώρες και ξημερώνει συννεφιασμένη Κυριακή πρώτη μέρα του χειμώνα σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα απ’ το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο κουλουριασμένοι σα μπάλα να εκτοξευθούμε μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε κι απ’ το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά σ’ ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσυ... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ΙΑΤΡΟΦΙΛΟΣΟΦΟΣ Δημοσιεύτηκε 22 Απριλίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 22 Απριλίου 2008 ...Σηκώθηκα πολύ πρωί και είπα με απελπισμένη ικεσία τελείωσαν πια για πάντα για μένα τα φυσικά πράγματα.Από σήμερα θα ζήσω περιμένοντας το υπερφυσικό. ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ-Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ΙΑΤΡΟΦΙΛΟΣΟΦΟΣ Δημοσιεύτηκε 22 Απριλίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 22 Απριλίου 2008 Ο καθένας με την ομπρέλα του. Όμως εγώ δεν μπορώ χωρίς τη βροχή σου ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΡΚΙΔΗΣ-ΠΑΡΑ ΤΑΥΤΑ ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΡΚΙΔΗΣ(1940-2003)Καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς μας ποιητές.Μέλος της θρυλικής παρέας του λογοτεχνικού περιοδικού "ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ".Έγραψε εξαιρετικά οξυδερκή δοκίμια πάνω στην ποιήση και σε άλλα θέματα. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ΙΑΤΡΟΦΙΛΟΣΟΦΟΣ Δημοσιεύτηκε 22 Απριλίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 22 Απριλίου 2008 Δεν έχεις το δικαίωμα,φώναζα,το κρίμα το δικό μου να σηκώνεις. Κι εσύ ανένδοτα σιωπούσες. Γιατί δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην αγάπη -ποιος αδικεί ποιος αδικείται τι μας βαραίνει πιο πολύ το κρίμα ή η αθωότητα; Η αγάπη δε μας δίνεται,μας παίρνει κι όσοι αγαπούν αλύπητα αγαπούν ρημάζουν και ρημάζονται. Κι όλα τα πήρες πάνω σου το φταίξιμο την ενοχή και την ποινή μου. Δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην αγάπη. Εντάξει,εσύ αναστήθηκες. Εγώ όμως με σχεδία το σταυρό μου θαλασσοδέρνομαι σε μαύρους ουρανούς ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ-ΕΩΣ ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ(1932- )Ποιητήςκαι δοκιμιογράφος.'Ισως ο κορυφαίος της Δεύτερης Μεταπολεμικής Γενιάς.Μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού 'ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ" Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ΕΒΕΛΙΝΑ Δημοσιεύτηκε 22 Απριλίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 22 Απριλίου 2008 Το μονόγραμμα Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα, μόνος,στόν Παράδεισο Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου. ΙΙ. Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν Εάν είναι αλήθεια Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά Τά "πίστεψέ με" και τα "μή" Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από τούς καταρράχτες Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος. ΙΙΙ. Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε Ακουστά σ’έχουν τά κύματα Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ" Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό Εξαργυρώνει: Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα. ΙV. Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς Μαχαίρι Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς Είμ’εγώ,μ’ακούς Σ’αγαπώ,μ’ακούς Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν’ακούς Τών ανθρώπων Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς Τής αγάπης Μιά γιά πάντα τό κόψαμε Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς Μές στή μέση τής θάλασσας Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς Άκου,άκου Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς; Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς. V. Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή. VI. Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά τής θάλασσας Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου ! Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο ! VII. Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο. Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>> Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
agapi Δημοσιεύτηκε 23 Απριλίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 23 Απριλίου 2008 Μια πίκρα Τα πρωτα μου χρόνια τα αξέχαστα ταζησα κοντα στο ακρογιάλι, στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη. Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη ζωούλα προβάλλει, και βλέπω τα ονείρατα κι ακούω τα μιλήματα των πρώτων μου χρόνων κοντά στο ακρογιάλι, στενάζεις καρδιά μου το ιδιο αναστέναγμα: Να ζούσα και πάλι στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη. Μια μένα είναι η μοίρα μου, μια μένα ειναι η χάρη μου, δεν γνώρισα κι άλλη: Μια θάλασσα μέσα μου σε λίμνη γλυκόστρωτη και σαν ωκιανός ανοιχτη και μεγάλη. Και νά! μέσα στον ύπνο μου την έφερε τ'όνειρο κοντά μου και πάλι τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, τη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη. Κι εμέ, τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε, μια πίκρα μεγάλη, και δε μου τη γλύκαινες πανώριο ξαγνάντεμα της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι! Ποιά τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου και ποιά ανεμοζάλη, που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες, πανώριο ξαγνάντεμα κοντά στο ακρογιάλι; Μια πίκρα είν'αμίλητη, μια πίκρα είν'αξήγητη, μια πίκρα μεγάλη, η πίκρα που είν' άσβηστη και μέσ'τον παράδεισο των πρώτων μας χρόνων κοντά στο ακρογιάλι. Κωστης Παλαμας Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ΙΑΤΡΟΦΙΛΟΣΟΦΟΣ Δημοσιεύτηκε 23 Απριλίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 23 Απριλίου 2008 ΦΡΟΝΤΙΣΕ Φρόντισε οι στίχοι σου να σπονδυλωθούν με τις αρθρώσεις των σκληρών των συγκεκριμένων λέξεων. Πάσχισε να 'ναι προεκτάσεις της πραγματικότητας όπως κάθε δάκτυλο είναι μια προέκταση στο δεξί του χέρι. 'Ετσι μονάχα θα μπορέσουν σαν την παλάμη του γιατρού να συνεφέρουν με χαστούκια όσους λιποθύμησαν μπροστά στο άδειο πρόσωπό τους. ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ-ΕΥΘΥΤΗΣ ΟΔΩΝ Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ΙΑΤΡΟΦΙΛΟΣΟΦΟΣ Δημοσιεύτηκε 25 Απριλίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 25 Απριλίου 2008 ΕΝΑΣ ΤΥΦΛΟΣ Παραβρέθηκε σ' όλα Τα συνταρακτικά συμβάντα του καιρού του Χειροκρότησε την έπαρση της φωτιάς την επιστροφή των νεκρών τις ένδοξες παρελάσεις Παρέμεινε στη θέση του Κι όταν απομακρύνθηκε κι ο τελευταίος διαδηλωτής Φώναζε πάλι τα ίδια συνθήματα Σε καινούριο τώρα προσκήνιο Είχε εμπλακεί μέσα στο χρόνο. Σεις Οι ουδέτεροι παρατηρητές Αποδώστε δικαιοσύνη Σ' έναν εκ γενετής τυφλο. ΚΛΕΙΤΟΣ ΚΥΡΟΥ-ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΚΛΕΙΤΟΣ ΚΥΡΟΥ(1921-2006).Από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ΠΡΩΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΓΕΝΙΑΣ.Αδελφικός φίλος του ΜΑΝΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ και εξαίρετος μεταφραστής...Μεταξύ άλλων και του T.S. ELLIOT Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ho·mun·cu·li Δημοσιεύτηκε 26 Απριλίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 26 Απριλίου 2008 .Και μετα σκεφτηκα τον Βλαντιμιρ Μαγιακοφσκι, τη Συλβια Πλαθ ,το Σεργκει Γεσενιν, τους ελληνες Κ.Γ.Καρυωτακη και Ναπολεοντα Λαπαθιωτη και τοσους αλλους και προσπαθησα να καταλαβω τι συνδεει ολους τους αυτοχειρες ποιητες.Με την εννοια οτι ως σκεπτομενοι ,βαθυτατα συναισθηματικοι,στοχαστικοι και με κριτικο βλεμμα προς τον κοσμο διαφερουν απο τις αλλες περιπτωσεις αυτοκτονιων. Ισως ειναι η απογνωση και η απογοητευση που βιωσαν στις κοινωνιες που εζησαν σε προσωπικο αλλα και ευρυτερο επιπεδο.Και επισης το πραγματικα ισχυρο συναισθημα οτι δεν τους καταλαβαν ποτε.Σ αυτα που ειπαν,που εγραψαν, που ενιωσαν..Ειναι η ερωτικη τους ζωη που τις περισσοτερες φορες ηταν πολυταραχη και διχασμενη..Ειναι η ΑΔΙΚΙΑ που ενιωσαν..Και τελος αναρωτιεμαι αν η υστεροφημια προηγειται της αποτροπαιης πραξης στο μυαλο του ποιητη ή ειναι επακολουθο αυτης.Αυτο το τελευταιο περι υστεροφημιας ειναι που με ταλανιζει καιρο.Θελει πολυ θαρρος για να θυσιασεις τον εαυτο σου για να γινεις αθανατος.Αρκει βεβαια το εργο που αφηνει καποιος να αξιζει.. Δεν συμφωνω με ολα αυτα. Πολλοι απο τους συγγραφεις-καλλιτεχνες αυτοκτονησαν, μα οι περισσοτεροι δεν αυτοκτονησαν. Κι επειτα μονο ενα μικρο μερος εκεινων που εχουν αυτοκτονησει γενικα υπηρξαν πνευματα φωτεινα, αυτοφωτα και ιδιαιτερα ταλαντουχα. Ο Γαλλος κοινωνιολογος Émile Durkheim ξεχωριζει τα αιτια της αυτοκτονιας σε 3 βασικες-κυριες κατηγοριες: Suicide Durkheim used official statistics to carry out a study into suicide. He found that people who are not integrated into the society that they live in are more likely to kill themselves. He stated that there are four types of suicide; -Egoistic suicide this is where people kill themselves for their own individual interest. This usually occurs in societies where social bonds are weak with a low level of social integration due to emphasis put onto individual rights, welfare and interests. You could say that this society has the norms and values to think of themselves, causing them to be more individual rather than coming together as a society. These people are often encouraged (for example, by their religions) to make their own decisions and therefore accept the consequences. This may mean that other people of the society see it as acceptable that a person has killed themself due to failure or unhappiness. To conclude this type of suicide is caused by a low amount of social integration and could lead to a high suicide rate in that society. -Altruistic suicides This occurs in societies that see individual needs as less important than the societies as a whole. As individual interest was not important, Durkheim stated that in an altruistic society there would be little reason for people to commit suicide. He stated one exception; if the individual is expected to kill themselves on behalf of the society. An example of this rare type of suicide would be suicide bombers who are willing to take their lives for their religions. -Anomic suicides For this type of suicide, Durkheim pointed out that people are naturally selfish and put their own needs and interests first. He said that there is a framework of 'acceptable behaviour' within a society and if this framework is weakened then people will revert to their natural selfishness. These restraints are usually weakened by social change so Durkheim linked social change with the rate of suicide. -Fatalistic suicide This type of suicide seems to occur in overly oppressive societies, causing people to prefer to die than to carry on living within this society. This is an extremely rare reason for people to take their own lives, but a good example would be within a prison; people prefer to die than live in a prison with constant abuse. -- Οσον αφορα την Πλαθ και τη Σεξτον δεν προχωρησαν στην αυτοχειρια με σκοπο να μεινει το εργο τους αθανατο. Δεν νομιζω πως οι συγγραφεις-καλλιτεχνες αυτοκτονουν θυσιαζοντας τον εαυτο τους για να χτιστει ο μυθος τους (αυτη η ιδεα ειχε επικρατησει πιο πολυ εκει στη δεκαετια του '70 του die young-live behind a beautiful body). Εδικα η Πλαθ, παρολο που ηταν πολυ ανασφαλης και παρολο που απογοητευτηκε απιστευτα οταν το μοναδικο μυθιστορημα της (The Bell Jar) πηρε ασχημες κριτικες οταν πρωτοεκδοθηκε, σε ολη της την λογοτεχνικη πορεια, απο φοιτητρια ακομα ειχε λαβει απειρους επαινους και βραβεια. Φυση ευαισθητη και ευθραυστη ομως σε καθε απορριψη, οποιουδηποτε τυπου, οσο μεγαλη ή μικρη κι αν ηταν αυτη, κατεφευγε στην θλιψη και τη μιζερια. Εξαλλου η καλυτερη ποιητικη της συλλογη--ενα απο τα διαμαντια της παγκοσμιας λογοτεχνιας (Ariel) και η ιδια η Πλαθ ειχε επιγνωση της σπουδαιοτητας του εργου αυτου απο γραμματα προς της μητερα της-- εκδοθηκε μετα το θανατο της. Περιπτωση που οντως η αυτοκτονια συγγραφεα οφειλοταν σε απογοητευση επειδη το εργο του δεν αναγνωριζοταν ηταν αναμφιβολα ο John Kennedy Toole. Το βιβλιο του απορριπτοταν καθεξην απο ολους τους εκδοτικους οικους (A Confederacy of Dunces) για να εκδοθει τελικα πολλα χρονια μετα το θανατο του κι επειτα απο εντονη επιμονη της μητερας του κερδιζοντας τελικα και οχι αδικα το Πουλιτζερ! Ο Καρυωτακης ειναι αλλη γνωστη--η γνωστοτερη μαζι με την Π. Δελτα--στην Ελλαδα περιπτωση ποιητη που προχωρησε στην αυτοχειρια για διαφορους λογους. Ενας απο τους σημαντικοτερους ηταν και η συφιλη απο την οποια επασχε μιας και τοτε η θεραπεια της ητανε ιδιαιτερα επωδυνη. Το οτι οι ανθρωποι που παραγουν τεχνη (καλη τεχνη εννοω) εχουνε μια ιδιαζουσα ιδιοσυγκρασια και μια ψυχοσυνθεση που παραπεει απο το "φυσιολογικο" στο παθολογικο αρκετα ευκολα ειναι γνωστο. Δεν νομιζω ομως οτι ειναι ενδειξη θαρρους ή αποδειξη καλλιτεχνιας αυτη τους η ροπη. Πιο πολυ μιλαμε για ψυχικη νοσο [η Γουλφ πχ επασχε αποδεδειγμενα απο διπολικη διαταραχη με ακουστικές ψευδαισθήσεις ] η οποια ή εμεινε αδιαγνωστη ή δεν υπηρχαν τοτε η γνωση και τα φαρμακα για να αντιμετωπιστει επαρκως. Εξαιρεσεις οι καλλιτεχνες-διανοουμενοι που κατεφυγαν στην αυτοχειρια για λογους πολιτικους [πχ η Πηνελοπη Δελτα], για λογους υγειας [πχ ο Σ. Φρουντ] ή κατω απο εντονο στρες [πχ Assia Wevill]. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Rainman14 Δημοσιεύτηκε 27 Απριλίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 27 Απριλίου 2008 Εγω που παιρνω φαρμακα και παρολο αυτα δημιουργω Τεχνη θα περασω στην Ιστορια ως τι? @edranto Ναι του Ριτσου ειναι η μεταφραση...εκπληκτικο ποιημα οπως ειπες...παω για τον 7ο γυρο ποτων....cyaaaa Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
mafalda Δημοσιεύτηκε 11 Μαΐου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 11 Μαΐου 2008 μου επιτρεπετε και εμενα να προσθεσω...... τασος λειβαδιτης αν και χωρις να ειναι βραβευμενος ειναι ενας απο τους καλυτερους ποιητες μας. "μου χαμογελας και ολα στον κοσμο μοιαζουν ευκολα" Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
edranto Δημοσιεύτηκε 20 Μαΐου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 20 Μαΐου 2008 .Και μετα σκεφτηκα τον Βλαντιμιρ Μαγιακοφσκι, τη Συλβια Πλαθ ,το Σεργκει Γεσενιν, τους ελληνες Κ.Γ.Καρυωτακη και Ναπολεοντα Λαπαθιωτη και τοσους αλλους και προσπαθησα να καταλαβω τι συνδεει ολους τους αυτοχειρες ποιητες.Με την εννοια οτι ως σκεπτομενοι ,βαθυτατα συναισθηματικοι,στοχαστικοι και με κριτικο βλεμμα προς τον κοσμο διαφερουν απο τις αλλες περιπτωσεις αυτοκτονιων. Ισως ειναι η απογνωση και η απογοητευση που βιωσαν στις κοινωνιες που εζησαν σε προσωπικο αλλα και ευρυτερο επιπεδο.Και επισης το πραγματικα ισχυρο συναισθημα οτι δεν τους καταλαβαν ποτε.Σ αυτα που ειπαν,που εγραψαν, που ενιωσαν..Ειναι η ερωτικη τους ζωη που τις περισσοτερες φορες ηταν πολυταραχη και διχασμενη..Ειναι η ΑΔΙΚΙΑ που ενιωσαν..Και τελος αναρωτιεμαι αν η υστεροφημια προηγειται της αποτροπαιης πραξης στο μυαλο του ποιητη ή ειναι επακολουθο αυτης.Αυτο το τελευταιο περι υστεροφημιας ειναι που με ταλανιζει καιρο.Θελει πολυ θαρρος για να θυσιασεις τον εαυτο σου για να γινεις αθανατος.Αρκει βεβαια το εργο που αφηνει καποιος να αξιζει.. Δεν συμφωνω με ολα αυτα. Πολλοι απο τους συγγραφεις-καλλιτεχνες αυτοκτονησαν, μα οι περισσοτεροι δεν αυτοκτονησαν. Κι επειτα μονο ενα μικρο μερος εκεινων που εχουν αυτοκτονησει γενικα υπηρξαν πνευματα φωτεινα, αυτοφωτα και ιδιαιτερα ταλαντουχα. Ο Γαλλος κοινωνιολογος Ιmile Durkheim ξεχωριζει τα αιτια της αυτοκτονιας σε 3 βασικες-κυριες κατηγοριες: Suicide Durkheim used official statistics to carry out a study into suicide. He found that people who are not integrated into the society that they live in are more likely to kill themselves. He stated that there are four types of suicide; -Egoistic suicide this is where people kill themselves for their own individual interest. This usually occurs in societies where social bonds are weak with a low level of social integration due to emphasis put onto individual rights, welfare and interests. You could say that this society has the norms and values to think of themselves, causing them to be more individual rather than coming together as a society. These people are often encouraged (for example, by their religions) to make their own decisions and therefore accept the consequences. This may mean that other people of the society see it as acceptable that a person has killed themself due to failure or unhappiness. To conclude this type of suicide is caused by a low amount of social integration and could lead to a high suicide rate in that society. -Altruistic suicides This occurs in societies that see individual needs as less important than the societies as a whole. As individual interest was not important, Durkheim stated that in an altruistic society there would be little reason for people to commit suicide. He stated one exception; if the individual is expected to kill themselves on behalf of the society. An example of this rare type of suicide would be suicide bombers who are willing to take their lives for their religions. -Anomic suicides For this type of suicide, Durkheim pointed out that people are naturally selfish and put their own needs and interests first. He said that there is a framework of 'acceptable behaviour' within a society and if this framework is weakened then people will revert to their natural selfishness. These restraints are usually weakened by social change so Durkheim linked social change with the rate of suicide. -Fatalistic suicide This type of suicide seems to occur in overly oppressive societies, causing people to prefer to die than to carry on living within this society. This is an extremely rare reason for people to take their own lives, but a good example would be within a prison; people prefer to die than live in a prison with constant abuse. -- Οσον αφορα την Πλαθ και τη Σεξτον δεν προχωρησαν στην αυτοχειρια με σκοπο να μεινει το εργο τους αθανατο. Δεν νομιζω πως οι συγγραφεις-καλλιτεχνες αυτοκτονουν θυσιαζοντας τον εαυτο τους για να χτιστει ο μυθος τους (αυτη η ιδεα ειχε επικρατησει πιο πολυ εκει στη δεκαετια του '70 του die young-live behind a beautiful body). Εδικα η Πλαθ, παρολο που ηταν πολυ ανασφαλης και παρολο που απογοητευτηκε απιστευτα οταν το μοναδικο μυθιστορημα της (The Bell Jar) πηρε ασχημες κριτικες οταν πρωτοεκδοθηκε, σε ολη της την λογοτεχνικη πορεια, απο φοιτητρια ακομα ειχε λαβει απειρους επαινους και βραβεια. Φυση ευαισθητη και ευθραυστη ομως σε καθε απορριψη, οποιουδηποτε τυπου, οσο μεγαλη ή μικρη κι αν ηταν αυτη, κατεφευγε στην θλιψη και τη μιζερια. Εξαλλου η καλυτερη ποιητικη της συλλογη--ενα απο τα διαμαντια της παγκοσμιας λογοτεχνιας (Ariel) και η ιδια η Πλαθ ειχε επιγνωση της σπουδαιοτητας του εργου αυτου απο γραμματα προς της μητερα της-- εκδοθηκε μετα το θανατο της. Περιπτωση που οντως η αυτοκτονια συγγραφεα οφειλοταν σε απογοητευση επειδη το εργο του δεν αναγνωριζοταν ηταν αναμφιβολα ο John Kennedy Toole. Το βιβλιο του απορριπτοταν καθεξην απο ολους τους εκδοτικους οικους (A Confederacy of Dunces) για να εκδοθει τελικα πολλα χρονια μετα το θανατο του κι επειτα απο εντονη επιμονη της μητερας του κερδιζοντας τελικα και οχι αδικα το Πουλιτζερ! Ο Καρυωτακης ειναι αλλη γνωστη--η γνωστοτερη μαζι με την Π. Δελτα--στην Ελλαδα περιπτωση ποιητη που προχωρησε στην αυτοχειρια για διαφορους λογους. Ενας απο τους σημαντικοτερους ηταν και η συφιλη απο την οποια επασχε μιας και τοτε η θεραπεια της ητανε ιδιαιτερα επωδυνη. Το οτι οι ανθρωποι που παραγουν τεχνη (καλη τεχνη εννοω) εχουνε μια ιδιαζουσα ιδιοσυγκρασια και μια ψυχοσυνθεση που παραπεει απο το "φυσιολογικο" στο παθολογικο αρκετα ευκολα ειναι γνωστο. Δεν νομιζω ομως οτι ειναι ενδειξη θαρρους ή αποδειξη καλλιτεχνιας αυτη τους η ροπη. Πιο πολυ μιλαμε για ψυχικη νοσο [η Γουλφ πχ επασχε αποδεδειγμενα απο διπολικη διαταραχη με ακουστικές ψευδαισθήσεις ] η οποια ή εμεινε αδιαγνωστη ή δεν υπηρχαν τοτε η γνωση και τα φαρμακα για να αντιμετωπιστει επαρκως. Εξαιρεσεις οι καλλιτεχνες-διανοουμενοι που κατεφυγαν στην αυτοχειρια για λογους πολιτικους [πχ η Πηνελοπη Δελτα], για λογους υγειας [πχ ο Σ. Φρουντ] ή κατω απο εντονο στρες [πχ Assia Wevill]. Πρωτον, εγω δεν ειπα οτι οι περισσοτεροι αυτοκτονησαν. Δευτερον, μιλησα για αυτα ακριβως τα ιδιαιτερα ατομα που αν και φοβερα ταλαντουχα κατεληξαν στην αυτοκτονια. Τριτον, αυτα που λεει ο γαλλος κοινωνιολογος (γενικα για την αυτοκτονια και οχι για την συγκεκριμενη κατηγορια που ανεφερα) ειναι σε γενικες γραμμες γνωστα. Και τελος εθεσα τον προβληματισμο μου, γιατι τελικα κατεφυγαν σ αυτη την πραξη. Και θεωρω οτι τους ξερασε η κοινωνια, την οποια θεωρησαν ανικανη να τους καταλαβει και τελειως επιπεδη, τη στιγμη που αυτοι βασανιζονταν απο σκεψεις και προβληματισμους για τον κοσμο που ζουσαν. *Ο Καρυωτακης αυτοκτονησε γιατι δεν μπορουσε να αντεξει τη συφιλη??Δε νομιζω.Μαλλον γιατι δεν μπορουσε να αντεξει το κωλοσυστημα που τον επνιγε. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
bad_samaritan Δημοσιεύτηκε 4 Ιουνίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 4 Ιουνίου 2008 Πρωτον, εγω δεν ειπα οτι οι περισσοτεροι αυτοκτονησαν. Δευτερον, μιλησα για αυτα ακριβως τα ιδιαιτερα ατομα που αν και φοβερα ταλαντουχα κατεληξαν στην αυτοκτονια. Τριτον, αυτα που λεει ο γαλλος κοινωνιολογος (γενικα για την αυτοκτονια και οχι για την συγκεκριμενη κατηγορια που ανεφερα) ειναι σε γενικες γραμμες γνωστα. Και τελος εθεσα τον προβληματισμο μου, γιατι τελικα κατεφυγαν σ αυτη την πραξη. Και θεωρω οτι τους ξερασε η κοινωνια, την οποια θεωρησαν ανικανη να τους καταλαβει και τελειως επιπεδη, τη στιγμη που αυτοι βασανιζονταν απο σκεψεις και προβληματισμους για τον κοσμο που ζουσαν. *Ο Καρυωτακης αυτοκτονησε γιατι δεν μπορουσε να αντεξει τη συφιλη??Δε νομιζω.Μαλλον γιατι δεν μπορουσε να αντεξει το κωλοσυστημα που τον επνιγε. wooooooww.. θα χρειαζομουν καμια βδομαδα για να συνηθισω αυτη τη φραση και να απαντησω..:Ρ ειναι κατι σαν...απαισια υπεροχη εκφραση;Ρ εχει πολυ ενδιαφερον η κουβεντα σας αλλα για να βγαλετε συμπερασματα θα επρεπε να κανετε μια ερευνα:Ρ αν οι αυτοχειρες ειναι ως επι το πλειστον καλλιτεχνες, ευθραστοι ως φυσεις, ισως αλεξιθυμικοι -:Ρ- και ανικανοι να διαχειριστουν συναισθηματα, αγχος και στρες? -εκτος απο τα ποσοστα των καλλιτεχνων που αυτοκτονουν, θα επρεπε να προσεξετε και το ποσοστο των καλλιτεχνων επι του συνολου των αυτοχειρων...κι αν υπαρχει στατιστικως σημαντικη διαφορα.. τεσπα..εχει πολυ ενδιαφερον, αλλα θελει πολυ ψαξιμο...:Ρ Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
bad_samaritan Δημοσιεύτηκε 4 Ιουνίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 4 Ιουνίου 2008 Alfred Lord Tennyson (1809-1892) Ulysses 1It little profits that an idle king, 2By this still hearth, among these barren crags, 3Match'd with an aged wife, I mete and dole 4Unequal laws unto a savage race, 5That hoard, and sleep, and feed, and know not me. 6I cannot rest from travel: I will drink 7Life to the lees: All times I have enjoy'd 8Greatly, have suffer'd greatly, both with those 9That loved me, and alone, on shore, and when 10Thro' scudding drifts the rainy Hyades 11Vext the dim sea: I am become a name; 12For always roaming with a hungry heart 13Much have I seen and known; cities of men 14And manners, climates, councils, governments, 15Myself not least, but honour'd of them all; 16And drunk delight of battle with my peers, 17Far on the ringing plains of windy Troy. 18I am a part of all that I have met; 19Yet all experience is an arch wherethro' 20Gleams that untravell'd world whose margin fades 21For ever and forever when I move. 22How dull it is to pause, to make an end, 23To rust unburnish'd, not to shine in use! 24As tho' to breathe were life! Life piled on life 25Were all too little, and of one to me 26Little remains: but every hour is saved 27From that eternal silence, something more, 28A bringer of new things; and vile it were 29For some three suns to store and hoard myself, 30And this gray spirit yearning in desire 31To follow knowledge like a sinking star, 32Beyond the utmost bound of human thought. 33 This is my son, mine own Telemachus, 34To whom I leave the sceptre and the isle,-- 35Well-loved of me, discerning to fulfil 36This labour, by slow prudence to make mild 37A rugged people, and thro' soft degrees 38Subdue them to the useful and the good. 39Most blameless is he, centred in the sphere 40Of common duties, decent not to fail 41In offices of tenderness, and pay 42Meet adoration to my household gods, 43When I am gone. He works his work, I mine. 44 There lies the port; the vessel puffs her sail: 45There gloom the dark, broad seas. My mariners, 46Souls that have toil'd, and wrought, and thought with me-- 47That ever with a frolic welcome took 48The thunder and the sunshine, and opposed 49Free hearts, free foreheads--you and I are old; 50Old age hath yet his honour and his toil; 51Death closes all: but something ere the end, 52Some work of noble note, may yet be done, 53Not unbecoming men that strove with Gods. 54The lights begin to twinkle from the rocks: 55The long day wanes: the slow moon climbs: the deep 56Moans round with many voices. Come, my friends, 57'T is not too late to seek a newer world. 58Push off, and sitting well in order smite 59The sounding furrows; for my purpose holds 60To sail beyond the sunset, and the baths 61Of all the western stars, until I die. 62It may be that the gulfs will wash us down: 63It may be we shall touch the Happy Isles, 64And see the great Achilles, whom we knew. 65Tho' much is taken, much abides; and tho' 66We are not now that strength which in old days 67Moved earth and heaven, that which we are, we are; 68One equal temper of heroic hearts, 69Made weak by time and fate, but strong in will 70To strive, to seek, to find, and not to yield. Notes 1] "Ulysses was written soon after Arthur Hallam's death, and gave my feeling about the need of going forward, and braving the struggle of life perhaps more simply than anything in In Memoriam" (Tennyson). Based on a passage in Dante's Inferno, canto XXVI. Hallam had drawn Tennyson to a study of Dante. Tennyson exalts his hero's eternally restless aspiration, whereas Dante condemned his curiosity and presumption. Both poets recalled Odyssey, XI, 100-37, where the ghost foretold Ulysses' fortune. 10] Rainy Hyades: a group of stars which rise with the sun in spring at the rainy season. 34] the isle: Ithaca, of which Ulysses was king. 60-61] the baths: the place where the stars seem to plunge into the ocean. 62] wash us down: The ocean was imagined by Homer as a river encompassing the earth, and on the west plunging down a vast chasm where was the entrance of Hades. 63] the Happy Isles: the islands of the blessed, supposed to lie to the west of the Pillars of Hercules, i.e., in the Atlantic. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 6 Ιουνίου 2008 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 6 Ιουνίου 2008 "...Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκονγκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη Σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους... " απόσπασμά από επιστολή του Μαρκές (ολόκληρη εδώ: http://www.greekmeds.gr/forum/index.php?showtopic=4185 ) χαϊκού ποίηματα του Μπενεντέτι πρέπει να μάθω να αμύνομαι αλλά κι από μένα μη μου κοιμηθείς η νύχτα είναι σιωπή γεμάτη άστρα υγρή ή στεγνή η άμμος συλλέγει τις πατημασιές μας σκληρή η λήθη έτοιμη πάντα να σκοτώσει μνήμες ενόσω υπάρχει ήλιος κουβαλάμε τη σκιά μας παντού Κάθε ματιά το τοπίο της διαλέγει και τ'ανακρίνει Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ouranio toxo Δημοσιεύτηκε 6 Ιουνίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 6 Ιουνίου 2008 Σου είπα θυμάσαι; Πρέπει να υπομένεις και σου'δειξα τη σκέψη που πιστεύει. ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
bad_samaritan Δημοσιεύτηκε 6 Ιουνίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 6 Ιουνίου 2008 REINER MARIA RILKE: "ΤΙ Θ'ΑΠΟΓΙΝΕΙΣ, ΘΕΕ, ΟΤΑΝ ΕΓΩ ΧΑΘΩ;" Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Dr Lecter Δημοσιεύτηκε 16 Ιουνίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Ιουνίου 2008 Μερικες σκεψεις σε ψευδοποιητικη μορφη... http://rastoni.blogspot.com/ Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
dcool! Δημοσιεύτηκε 16 Ιουνίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Ιουνίου 2008 Μερικες σκεψεις σε ψευδοποιητικη μορφη... http://rastoni.blogspot.com/pas mal δικες σου ειναι? Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 16 Ιουνίου 2008 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Ιουνίου 2008 είναι δύσκολο να μιλάς , να κρίνεις την ποίηση γιατί ενώ αποτελει τον λεκτικό-ψυχικό-αισθητικό-γνωστικό-φιλοσοφικό καμβά του δημιουργού,σου παρέχει και τη δυνατότητα να την προσαρμόσεις στα δικά σου, να την ερμηνεύσεις με βάση τα δικά σου, να την "διαβάσεις" με το δικό σου τρόπο- όχι απαραίτητα ίδιο με εκείνο του ποιητή - χωρίς, όμως, εσύ να δέχεσαι την κριτική επί του τρόπου που την αντιλαμβάνεσαι ,αρκεί αυτή να εκφράζει (ή να την βάζεις να εκφράζει) τα δικά σου κομμάτια του ψυχισμού και της αισθητικής σου... Ηλία, συγχαρητήρια για τις ποιητικές σου σκέψεις! Δεν μ'αρέσει να κρίνω την ποιηση και δεν μπορώ... Μπορώ, ομως, να την κατανοήσω μέσα απο αυτά που μου προκάλεσε στο νου:το αν μου γέννησε όμορφες εικονες,σκέψεις,προβληματισμούς... Με βάση αυτά, μπορώ να πω-αν έχω αυτό το "δικαίωμα"- οτι οι ποιητικές σου σκέψεις το κατάφεραν... Καλή δημιουργική συνέχεια!!! Ιδιαίτερα μου άρεσαν : Ο Άθρωπος Αραγε ειμαστε ενα ματσο κυτταρα, ογδοντα κιλα κρεας, που ξεχειλιζουνε ζηλια, πονο φαρμακι κι ατιμια; 'Η μηπως αιωνια, αθανατα αδελφια των αγγελων που απλως για λιγο περπατησαμε τη γη με σαρκινο μανδυα; [ανατρίχιασα, στεναχωρήθηκα,ξαναπροβληματίστηκα,έκανα ένα μικρό διάλειμμα στο τεχνητό μου καθήκον στην οπτική περι αισιοδοξίας ("...απατηλή αισιοδοξία...") και ατελευτητης - μοναδικής ανθρωπινης φύσης ] Εγωϊσμος Οσο και να μοχθας, αλλους να ευεργετησεις, ματαια αγωνιζεσαι, ολα για σενα, πρωτα για σενα, ειναι. Οι θνητοι ετσι γεννηθηκαν, σκλαβοι του εαυτου τους, φυλακισμενοι, μαλλον εξαπατημενοι, ισως οχι δυσαρεστημενοι. [α! στο καλό...θύμωσα....θύμωσα, αλλά ήξερα οτι έχει δίκιο... Η "ορθή" ευεγερσία ,λένε,είναι αυτή που δεν αποφέρει την ικανοποίηση... Άραγε, συνειδητά γίνεται;...Υπάρχει;...κάπου τωρα πρόσφατα στους Δαιμονισμένους διάβασα το εξής:"Στην ελεημοσύνη υπάρχει πάντοτε κάτι που διαφθείρει τον άνθρωπο..." κι όσοι είδαν την παράσταση "εκει -εκεί στην κόλαση" ίσως το ποιήμα τους θυμίσει το σκετσάκι με τον Σουπερ Ήρωα... ] Ελευθερια Θα ζησει τη ζωη του, λεει και λαμπει, τυφλος στην αγνοια του, αμεριμνα σφυριζει, σαν αρχοντας βαδιζει. Μυθος η ελευθερια, πως να του εξηγησεις, αορατες αλυσιδες, ισοβια φορεσια, για ολους, δωρεαν. [α!στο καλό...κι εδώ θύμωσα.... (ο θυμός είναι δείγμα ανωριμότητας...χιχιχιι...) Όχι δεν θέλω να το δεκτώ,να το παραδεκτώ-άσχετα αν γνωρίζω οτι ισως να ειναι αληθινό-προτιμω την αίσθησή μου (δεν λέω ψευδαίσθησή μου)... Πώς αλλιώς να συνεχείς να βαδίσεις όταν αλυσσοδένεσαι....;; Κάτι τέτοια μου λέει κι ο κύριος Καβάφης....άντε!....χιχιχιιχ.... ) Αχρηστος Να'μαι παλι εδω, στη σκοτεινη την καμαρη, αναλογιζομαι και πικρα θρηνω, τις χαμενες ευκαιριες που 'ξερα πως θα χαθουν. Αχρηστος για τον κοσμο, μα οχι αχρειαστος, παντοτινα κλεισμενος στο χρυσο κλουβι της τελειοθηριας τριγυρνω στα κουρασμενα ονειρα με τις ενοχες στις τσεπες. [ααααα....εδώ είμαι (κι) εγώ... Και δεν μ'αρέσει... ...χιιχιχ.... "Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις ,τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς ...." ...γκρρρρ...] Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
zkw Δημοσιεύτηκε 16 Ιουνίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Ιουνίου 2008 “Hic. […] And, though you have passed the best of life, still trace, Enthralled by the unconquerable delusion, Magical shapes. Ille. By the help of an image I call to my own opposite, summon all That I have handled least, least looked upon. Hic. And I would find myself an not an image…” Hic. «[…] Κι ενώ έχεις πια περάσει της ζωής σου την ακμή, Ακόμα γητεμένος από πλάνες άπιαστες, χαράζεις Σημάδια μαγικά. Ille. Με τη βοήθεια μιας εικόνας Επικαλούμαι το αντίθετό μου, και προσκαλώ Αυτά που μόλις άγγιξα κι όσα σχεδόν δεν είδα. Hic. Θ’ αναζητούσα εγώ τον εαυτό μου κι όχι μιαν εικόνα…» [Από το Ego Dominus Tuus του William Butler Yeats (Μετάφραση Σ. Ηλιόπουλος)] Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
bad_samaritan Δημοσιεύτηκε 20 Ιουνίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 20 Ιουνίου 2008 δεν εχουν ολοι οσοι νομιζουν πως κατι βλεπουν, τα ματια ανοιχτα. ουτε ολοι οσοι κοιταζουν γυρω καταλαβαινουν τι συμβαινει ολογυρα και μ αυτους τους ιδιους, καποιοι αρχιζουν μονο τοτε να βλεπουν, οταν δεν υπαρχει πια τιποτα να δουν. μονο αφου εχουν γκρεμισει ο,τι ειχαν και δεν ειχαν, αρχιζουν να ενεργουν με περισκεψη. το ν αντιληφθει κανεις πολυ αργα τί κρυβεται πισω απο τα πραγματα δεν ωφελει,πολυ περισσοτερο καταθλιβει. gracian. το χετε νιωσει ποτε αυτο?ουφ.... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
bad_samaritan Δημοσιεύτηκε 20 Ιουνίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 20 Ιουνίου 2008 τη ζωη μου τη ζω διαγραφοντας κυκλους, που ολο πλαταινουν πανω απ τα πραγματα Το στερνο κι αν ισως δεν ολοκληρωσω, την αρχη του ωστοσο θα αποτολμησω. Γυρω απ το θεο , τον αρχεγονο πυργο, γραφω κυκλους εδω και χρονους χιλιαδες κι ακομα δεν ξερω: να μαι γερακι, θυελλα να μαι ή μηπως ενας μεγαλος υμνος. Ραινερ Μαρια Ριλκε. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
bad_samaritan Δημοσιεύτηκε 20 Ιουνίου 2008 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 20 Ιουνίου 2008 ξυλοκοπε κοψε μου τον ισκιο γλιτωσε με απ το μαρτυριο να βλεπω τον εαυτο μου ακαρπο γιατι γεννηθηκα μεσα σε καθρεφτες? η μερα γυρω μου γυριζει. κι η νυχτα με αντιγραφει σε ολα της τ αστρα. θελω να ζησω διχως να φαινομαι και θα ονειρευτω οτι μερμυγκια και ανθακια φτερωτα ειναι τα πουλια μου και τα φυλλα μου. ξυλοκοπε κοψε μου τον ισκιο σωσε με απτο μαρτυριο να βλεπω τον εαυτο μου ακαρπο φ.γκ.λορκα Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Recommended Posts
Archived
This topic is now archived and is closed to further replies.