Komatias2001 Δημοσιεύτηκε 12 Ιουνίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Ιουνίου 2004 Μονογραμμα by Οδυσσεας Ελυτης. Καποια στιγμη που θα εχω χρονο θα το περασω Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
glafki Δημοσιεύτηκε 13 Ιουνίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Ιουνίου 2004 ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ (1971) Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα, μόνος, στον Παράδεισο Ι Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου. II Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν Εάν είναι αλήθεια Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά Τα «πίστεψέ με» και τα «μη» Μια στον αέρα, μια στη μουσική Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από τους καταρράχτες Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
glafki Δημοσιεύτηκε 13 Ιουνίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Ιουνίου 2004 III Έτσι μιλώ για σένα και για μένα Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω Να μπαίνω σαν Πανσέληνος Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τ;η δύναμη Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε Ακουστά σ' έχουν τα κύματα Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε» Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο Πάντα εμείς το φως κι η σκιά Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει: Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου Να μιλώ για σένα και για μένα. IV Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς Μαχαίρι Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς Είμ' εγώ, μ' ακούς Σ' αγαπώ, μ'ακούς Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς Των ανθρώπων Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς Της αγάπης Μια για πάντα το κόψαμε Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς Μες στη μέση της θάλασσας Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς Άκου, άκου Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς; Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς; Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς. V Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη. VI Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά της θάλασσας Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου! Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί Πριν από την αγάπη και μαζί Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς τον Παράδεισο! VII Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Komatias2001 Δημοσιεύτηκε 13 Ιουνίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Ιουνίου 2004 Απιστευτο.Παρολο που το εχω και στο σπιτι καθησα και το ξαναδιαβασα παλι.Κατα τη γνωμη μου το VII ειναι το υπερτατο.Σε κανει να καταλαβαινεις γιατι ερωτευομαστε.Αν δεν εισαι ερωτευμενος σε κανει να θες να ερωτευτεις.(ανατριχιασα) Ευχαριστω glafki. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Gilraen Δημοσιεύτηκε 30 Ιουνίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 30 Ιουνίου 2004 A DREAM WITHIN A DREAM by Edgar Allan Poe (1827) Take this kiss upon the brow! And, in parting from you now, Thus much let me avow- You are not wrong, who deem That my days have been a dream; Yet if hope has flown away In a night, or in a day, In a vision, or in none, Is it therefore the less gone? All that we see or seem Is but a dream within a dream. I stand amid the roar Of a surf-tormented shore, And I hold within my hand Grains of the golden sand- How few! yet how they creep Through my fingers to the deep, While I weep- while I weep! O God! can I not grasp Them with a tighter clasp? O God! can I not save One from the pitiless wave? Is all that we see or seem But a dream within a dream? ... emlove1 Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
zkw Δημοσιεύτηκε 30 Ιουνίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 30 Ιουνίου 2004 Πολύ όμορφο.... Θυμήθηκα ένα ακόμη ονειρικό ποίημα του Edgar Allan Poe… A Dream In visions of the dark night I have dreamed of joy departed- But a waking dream of life and light Hath left me broken-hearted. Ah! what is not a dream by day To him whose eyes are cast On things around him with a ray Turned back upon the past? That holy dream- that holy dream, While all the world were chiding, Hath cheered me as a lovely beam A lonely spirit guiding. What though that light, thro' storm and night, So trembled from afar- What could there be more purely bright In Truth's day-star? Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 12 Ιουλίου 2004 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Ιουλίου 2004 Της αγάπης Να 'ξερες πώς λαχτάριζα τον ερχομό σου, Αγάπη που ίσαμε τα σήμερα δε σ' έχω νοιώσει ακόμα, μα που ένστικτα το είναι μου σ' αναζητούσεν, όπως τη γόνιμη άξαφνη βροχή το στεγνωμένο χώμα! Πόσες φορές αλλοίμονο! δε γιόρτασα, θαρρώντας πως επί τέλους έφτασες, Εσύ που είχες αργήσει: Σα μυγδαλιά, που ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα την ξεγελάνε, βιάζονταν κι εμέ η ψυχή ν' ανθήσει. Μα δεν ερχόσουνα ποτές και, μέρα με τη μέρα, τ' άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα κι είναι η ψυχή μου πιο γυμνή παρά προτού ν 'ανθίσει' Και σήμερα, που η Νιότη μου γέρνει αργά στη δύση, του ερχομού σου σβήνεται κι η τελευταία ελπίδα: -Φοβάμαι πως επέρασες, Αγάπη και δεν σ'είδα!... Κωστας Ουράνης Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 14 Ιουλίου 2004 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Ιουλίου 2004 Σώμα του καλοκαιριού ΙV Πίνοντας ήλιο κορινθιακό Διαβάζοντας τα μάρμαρα Δρασκελίζοντας αμπέλια θάλασσες Σημαδεύοντας με το καμάκι Ένα τάμα ψάρι που γλιστρά Βρήκα τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει Τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται Ν’ ανοίγει. Πίνω νερό κόβω καρπό Χώνω το χέρι στις φυλλωσιές του ανέμου Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου Φεύγω με μια ματιά Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς. (Οδ. Ελύτης, Ήλιος ο πρώτος ) αχ, καλοκαίρι…αχ, ελληνικό καλοκαίρι... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Nobody Δημοσιεύτηκε 14 Ιουλίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Ιουλίου 2004 Ανοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας και Ανοιξη........ Mια ταινια ποιημα........ Παιρνεις τον Ηλιο τον Πρωτο η το Δυτικα της Λυπης υπο μαλης,καθεσαι στο γαλαζιο τραπεζακι του θερινου του σινεμα ,ανασαινεις τ αγιοκλημα και το γιασεμι,αφηνεις τις εγνοιες και την καθημερινοτητα και απολαμβανεις μια πανδαισια εικαστικης δημιουργιας..... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
faraway Δημοσιεύτηκε 17 Ιουλίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 17 Ιουλίου 2004 Υπέροχο έργο πραγματικά.Μια ταινία ζωγραφιά.... Μ.Αναγνωστάκης "Νέοι της Σιδώνος, 1970" Κανονικά δεν πρέπει να 'χουμε παράπονο Καλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα, Κορίτσια δροσερά - αρτιμελή αγόρια γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση. Καλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας Τόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα, Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ' άλλην ήπειρο για ήρωες που σκοτώθηκαν σ' άλλα χρόνια, Για επαναστάτες Μαύρους, Πράσινους, Κιτρινωπούς, Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Ανθρώπου. Ιδιαιτέρως σας τιμά τούτη η συμμετοχή Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό - κατόπιν τούτου Νομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε, Και να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση. (Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες Κ.Π.Καβάφης Η ΠΟΛΙΣ Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή. Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή· κ' είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη. Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει. Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ, που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.» Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις. Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις- δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 17 Ιουλίου 2004 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 17 Ιουλίου 2004 απο τα πιο σκληρά, αυστηρά ποιήματα....οι τελευταίοι 2 στίχοι ειναι και το "τελειωτικό χτύπημα"....ίσως να μαλακωνει ο ποιήτης και να δίνει μια διέξοδο στο παρακάτω ποιήμα του: ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες την πολλή συνάφεια του κόσμου μες τες πολλές κινήσεις κι ομιλίες Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντάς συχνά κ' εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tsouknidaki Δημοσιεύτηκε 18 Ιουλίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 18 Ιουλίου 2004 OΔ Ελυτης Παράπονο Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρα να το πω άλλα ειν' εκείνα π'αγαπώ γι' αλλού,γι'αλλού ξεκίνησα Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά πάντα πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει Στ' αληθινά , στα ψεύτικα, το λέω και τ΄ομολογώ σαν να μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
glafki Δημοσιεύτηκε 19 Ιουλίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 19 Ιουλίου 2004 Τείχη - Καβάφης Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω. Νομίζω ότι είναι λίγο σχετικό με τα παραπάνω.. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Ήρα Δημοσιεύτηκε 20 Ιουλίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 20 Ιουλίου 2004 ...σαν ονειρο ημουνα , πετουσα κατω απ τα φιλικα φτερα της νυχτας ... ...μετα τη φαντασια μου αιχμαλωτισες , κι απο εκεινη την υπνωτικη στιγμη ενιωσα... ...σπρωγμενος σε τοπο αγνωστο... ναρκωθηκα με το γλυκο κρασι σου... ...στασου για λιγο... ..τη λευτερια μου ξανακερδισα... τα φτερα μου τα ξεδιπλωσα , ετοιμος ειμαι να πεταξω θα συνοδεψεις ενα νεο που το χρονο του ξοδευει να περιπλανιεται στα βουνα... τις νυχτες του ξοδευει να τριγυρνα στις ερημιες ... ... θα σαι ευχαριστημενη με τη στοργη εκεινου που την αγαπη τη θωρει σαν καλλιτεχνης... θα δεχτεις μια καρδια που αγαπα αλλα ποτε δε παραδιδεται που καιει , μα ποτε δε λιωνει... ...μπορεις να με εχεις διχως να με κατεχεις ... απο Καλιλ Γκιμπραν -το Γοητευτικο Ουρι Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Ήρα Δημοσιεύτηκε 16 Αυγούστου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Αυγούστου 2004 Προετοιμασια-Κικη Δημουλά Φορέσαμε μια ξαστερια στα μάτια, τη νυχτα με τις φωτοβολίδες της ελπίδας κεντήσαμε , και με συνέπεια εφοδιαστήκαμε. Σκοτώσαμε την επιφύλαξη με την αιχμή του απόλυτου, και τη σιωπή μας μ ένα καικι προσωρινότητας φυγαδέψαμε. Στρώσαμε το τραπέζι του αναπάντεχου με δυο ποτήρια να κεράσουμε το ενδεχόμενο, και αναβοντας το κερί της ευαισθησίας πλάι στην καρδια μας, διαβάζουμε το λυρικο σαν όλα τηλεγράφημα γεμάτο ανακωχή , ίσως και ειρήνη , που μια στιγμή συνεπαρμένη και κατάφωτη το φέρνει συντεταγμενο από τη μοίρα μας που με κηδεμονία αγερωχη μας δένει. άραγε η καρδια μας "προετοιμαζεται" ? μας ακουει και¨"εκπαιδευεται ", όταν της ψιθυρίζουμε λόγια προσμονής για το μαγικό και ονειρεμενο ? ή απλα όλα ακολουθουν τα νήματα και μια σύνταξη τηλεγραφήματος ? Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
piratis Δημοσιεύτηκε 16 Αυγούστου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Αυγούστου 2004 Ωραιοδίνη (απόσπασμα) Φεγγοβολιά στη νύχτα μου πώς ν'αφεθώ στον άνεμο και την αδίσταχτη φωτιά που με προστάζει καπνός ο εαυτός μου χάνεται αψηλάφητος κι αλλάζει καθώς μιά χίμαιρα με όλες τις ευχές και μ'όλες τις κατάρες με προετοιμάζει γι'άλλο ταξίδι ονειρευτό γιατί με σένα την Ιθάκη μου ζυγιάζει... (από έναν νέο έλληνα ποιητή) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Juliette Δημοσιεύτηκε 18 Αυγούστου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 18 Αυγούστου 2004 Erich Fried "Nur Nicht" Das Leben waere vielleicht einfacher wenn ich dich gar nicht getroffen haette Weniger Trauer jedes mal wenn wir unns trennen muessen weniger Angst vor der naechsten und uebernaechsten Trennung Und auch nicht soviel von dieser machtlosen Sehnsucht wenn du nicht da bist die nur das Unmoegliche will und das sofort im naechsten Augenblick und die dann weil es nicht sein kann betroffen ist und schwer atmet Das Leben waere vielleicht einfacher wenn ich dich nicht getroffen haette Es waere nur nicht mein Leben.... (Μετάφραση: "Μόνο που δεν" Η ζωή ίσως θα ήταν πιο απλή αν δε σε είχα καθόλου συναντήσει Λιγότερος θρήνος κάθε φορά που πρέπει να χωριστούμε Λιγότερος φόβος μπροστά στον επόμενο και τον μεθεπόμενο χωρισμό. Κι ακόμα όχι τόση πολλή από εκείνη την αδύναμη νοσταλγία, κάθε φορά που δεν είσαι εκεί, η οποία θέλει μόνο το Αδύνατο κι αυτό αμέσως την επόμενη στιγμή και η οποία τότε επειδή αυτό (το αδύνατο) δεν μπορεί να γίνει λαβώνεται και ανασαίνει βαριά Η ζωή ίσως να ήταν πιο απλή αν δεν σε είχα συναντήσει Μόνο που δεν θα ήταν η ζωή μου...) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
karpa Δημοσιεύτηκε 24 Αυγούστου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 24 Αυγούστου 2004 Συγγνώμη, στην ποίηση, πιάνεται ο Φοίβος???? Έχω πληροφορίες ότι o piratis έχει καλή σχέση με την ποίηση.... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
piratis Δημοσιεύτηκε 24 Αυγούστου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 24 Αυγούστου 2004 Το τέλος (ποίημα ξεχασμένο στα συρτάρια μου) Αργά βαδίζει αυτό το τέλος γέρικες μέρες, αργά βαδίζουν στη βροχή τις λίγες θύμησες παλεύοντας να κρύψουν ασπρόμαυρα πουλιά στη πρώτη μου ευχή Αργά βαδίζει αυτό το τέλος μες στους ανθρώπους χάλασα, χάθηκα και γω μες στους ανθρώπους ξέχασα τι γύρευα εδώ... Αργά βαδίζει αυτό το τέλος σαν ήλιος που αρνείται να σβηστεί σα βήμα μετέωρο στη δύση σαν αγάπη που έμεινε μισή... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Nobody Δημοσιεύτηκε 5 Σεπτεμβρίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 5 Σεπτεμβρίου 2004 Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα. Φοβήθηκα τη μοναξιά και φαντάστηκα ανθρώπους. Τους είδα να πέφτουν απ' το χέρι μιας ήσυχης σκόνης, που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης. Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες ορθόδοξης ερημίας. Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα. Και δεν μου 'λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα. Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια, σκοτεινή, με ακόνισε. Όσο μπόρεσα έφερ' αντίσταση σ' αυτό το ποτάμι όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει, κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό στα ξεροπόταμα και παρασύρθηκα. Σε σωστή ώρα νυχτώνει... Κική Δημουλά Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Ήρα Δημοσιεύτηκε 18 Σεπτεμβρίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 18 Σεπτεμβρίου 2004 Eκστασις -Κική Δημουλά Το μικρό μου το παιδί σοβαρή αταξία έκανε πάλι. Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε, σκούντησε με το χέρι του το κρεμασμένο στον τοίχο τ ' ουρανού κόκκινο πιάτο , κι έχυσε όλο το φως επάνω του. Ο θεός απόρησε που είδε τον ήλιο ντυμένο ρούχα παιδικά να κατεβαίνει τρέχοντας της φαντασίας μου τη σκάλα και να 'ρχεται σε μένα... για την τικ-τακτούλα , σε ευχαριστώ για αυτά που φαίνονται και αυτά που δε φαίνονται... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 18 Οκτωβρίου 2004 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 18 Οκτωβρίου 2004 επειδή ....σαν σήμερα (βλ.σχετικό τοπικ) ...τιμήθηκε από την Σουηδική Ακαδημία με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας ο ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης, σκέφτηκα να παραθέσω κάποιες σταγόνες απο την ποιήση του.... …Χαράξου κάπου με οποιοδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία… …Θέ μου , τι μπλε ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε!… …Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ’τη Γη ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς πάνω της…. …Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσιά της... …Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει... …Δίνε δωρεάν το χρόνο αν θες να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια... …Κι από την ανάποδη φοριέται η φαντασία και σε όλα τα μεγέθη της... …Ένα φύσημα όλοι μας και η φύσις μήτε που σαλεύει… …Το «κενό» υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του… …Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά... …Δεν εγεννήθηκεν ακόμη ο Μαγγελάνος ενός τριανταφύλλου… …κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να χάθηκε η αληθινή σου μέρα… …δεν είναι φρόνιμη γωνιά η παλαίστρα της ψυχής … ( Οδ.Ελύτης, από τις συλλογές: Μαρία Νεφέλη ,1978, και Ήλιος ο πρώτος ,1943 ) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Ήρα Δημοσιεύτηκε 19 Οκτωβρίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 19 Οκτωβρίου 2004 ...ακουστά σ έχουν τα κύματα πώς χαιδεύεις , πώς φιλάς, πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε" τριγύρω στο λαιμό στον όρμο, πάντα εμείς το φως κι η σκιά πάντα εσύ τ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά... το γερτό παντζούρι εσύ ,ο αέρας που το ανοίγει εγώ επειδή σ αγαπώ και σ αγαπώ πάντα εσυ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει... από το μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
piratis Δημοσιεύτηκε 20 Οκτωβρίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 20 Οκτωβρίου 2004 Αν και πιστεύω οτι η ποίηση χάνει πολύ στην οθόνη του υπολογιστή, υπάρχουν τρία ποιήματα, που τα θεωρώ από τα πιό όμορφα ερωτικά ποιήματα που γράφτηκαν ποτέ. Το ένα το έχει δημοσιεύσει ήδη η Glafki. Είναι του Ελύτη ''είναι νωρίς ακόμη μέσα στο κόσμο αυτό, μ'ακούς;...'' Θα δημοσιεύσω όμως τα υπόλοιπα δύο. Σήμερα, το ένα από αυτά... Γιατί μ'αγάπησες Δε τραγουδώ, παρά γιατί μ'αγάπησες στα περασμένα χρόνια Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα και σε βροχή, σε χιόνια δε τραγουδώ παρά γιατί μ'αγάπησες. Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μιά νύχτα και με φίλησες στο στόμα μόνο γι'αυτό είμαι ωραία σα κρίνο ολάνοιχτο κι έχω ένα ρίγος στη ψυχή μου ακόμα μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν με τη ψυχή στο βλέμμα περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο της ύπαρξής μου στέμμα μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν. Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες και στη ματιά σου να περνάει είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο να παίζει, να πονάει μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες. Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες και μου άπλωσες τα χέρια κι είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα -μιά αγάπη πλέρια γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες- Γιατί μόνο γιατί σε σέναν άρεσε γι'αυτό έμεινε ωραίο το πέρασμά μου. Σα να μ'ακολουθούσες όπου πήγαινα σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου. Γιατί μόνο γιατί σε σέναν άρεσε. Μόνο γιατί μ'αγάπησες γεννήθηκα γι'αυτό η ζωή, μου εδόθει. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη μένα η ζωή πληρώθει. Μόνο γιατί μ'αγάπησες γεννήθηκα. Μονάχα για την διαλεχτήν αγάπη σου μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χερια. Για να φωτίσω μια στιγμή στο δρόμο σου μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια μονάχα για την διαλεχτήν αγάπη σου. Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ'αγάπησες έζησα να πληθαίνω τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες κι έτσι γλυκά πεθαίνω μονάχα γιατί τόσο ωραία μ'αγάπησες. Μαρία Πολυδούρη Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
KonstantinosMD Δημοσιεύτηκε 23 Οκτωβρίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 23 Οκτωβρίου 2004 Το χέρι τρέμει . . . Ο πυρετός . . . Ξεχάστηκα πολύ, ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω, Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά, νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω . . . Νίκος Καββαδίας, Μαραμπού Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Recommended Posts
Archived
This topic is now archived and is closed to further replies.