faraway Δημοσιεύτηκε 16 Φεβρουαρίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Φεβρουαρίου 2004 Καβάφης και πάλι. "Θερμοπύλες" Τιμή σ'εκείνους όπου στην ζωήν των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες ποτέ από το χρέος μή κινούντες δίκαιοι κ' ίσιοι σ'όλες των τες πράξεις, αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι,κι όταν είναι πτωχοί,πάλ' εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους. Και περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν(και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, κι οι Μήδοι επίτέλους θα διαβούνε. Και κάτι από Prevert "Barbara" Rappelle-toi Barbara Il pleuvait sans sesse sur Brest ce jour-la Et tu marchais souriante Epanouie ravie ruissante Sous la pluie Rapelle-toi Barbara Il pleuvait sans sesse sur Brest Et je t'ai croisee rue de Siam Tu souriais Et moi je souriais de meme Rappelle-toi Barbara Toi que je ne connaissais pas Toi que ne me connaissais pas Rappelle-toi Rappelle-toi quand meme ce jour la N'oublie pas Un homme sous un porche s'abrisait Et il a crie tonn nom Barbara Et tu as couru vers lui sous la pluie ruisselante ravie epanouie Et tu t'es jetee dans ses bras Rappelle-toi cela Barbara Et ne m'en veux pas si je te tutoie Je dis tu a tous ceux que j'aime Meme si je ne less ai vus q'une seule fois Je dis tu a tous ceux qui s'aiment Meme si je ne less connais pas Rappelle-toi Barbara N'oublie pas Cette pluie sage et heureuse Sur tonn visage heureux Sur cette ville heureuse Cette pluie sur la mer Sur l'arsenal Sur le bateau d'Ouessant Oh Barbara Quelle connerie la guerre Qu'es tu devenue maintenant Sous cette pluie de fer De feu d'acier de sang Et celui qui te serrait dans ses bras Amoureusement Est-il mort disparu ou bien encore vivant Oh Barbara Il pleut sans cesse sur Brest Comme il pleuvait avant Mais ce n'est plus pareik et tout est abime C'est une pluie de deuil terriple desolee Ce n'est meme plus l'orage De fer d'acier de sang Tout simplement des nuages Qui crevent comme des chiens Des chiens qui disparaissent Au fil de l'eau sur Brest Et vont pourrir au loin Au loin tres loin de Brest Dont il ne reste rien. edit1:Την τύχη μου γαλλικά έβαλα ρε παιδιά όχι greeklish! edit2:Ωραία τώρα νομίζω κάτι έκανα προσέθεσα από ένα γράμμα όπου υπήρχε σύγχιση! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Ήρα Δημοσιεύτηκε 16 Φεβρουαρίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Φεβρουαρίου 2004 Αχ ποιήματα-τόσο πολύ μπορεί λοιπόν ένα τετράστιχο να σκάψει βαθιά στην καρδιά σου... ένας από τους πλέον αγαπημένους μου ποιητες είναι ο Τασος Λειβαδίτης-δεν έχει ακόμη την αναγνωρισιμότητα του Καβάφη αλλά νομίζω ότι στους στίχους του κρύβονται μικρά διαμάντια... Αύριο λες και μέσα σε αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ. Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά -θυμάσαι?-μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια.Μα και βέβαια με γνώριζες .Γιατί πριν μπεις ακόμη στη ζωή μου,είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου,αγαπημένη. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 16 Φεβρουαρίου 2004 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Φεβρουαρίου 2004 Από την Κική Δημουλά : [ ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων. Όταν μιλάει η αταξία η τάξη σωπαίνει --έχει μεγάλη πείρα ο χαμός. Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του ανώφελου. Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας σε ό,τι έχει πεθάνει…] ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΜΙΑΝ ΑΓΝΩΣΤΗ Τι θα φοράς συνεννόηση να σε γνωρίσω ώστε να μη χαθούμε πάλι μες τους πολυπληθείς σωσίες σου; --------- (Στο παρακάτω ποίημα ,μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το πώς «μια υποχρέωση νοικοκυράς» μετουσιώθηκε και κατέστη δυνατή η ανάδειξη μιας άλλης διάστασης της, αυτής που φανερώνει ότι τα πάντα στη ζωή μπορεί να γίνουν τέχνη,αρκει εμείς να είμαστε έτοιμοι (και γενναιόδωροι ) γι’αυτό … Τελικά,… μπορείς να βλέπεις, να ανακαλύπτεις ,να αναγνωρίζεις ο,τι θέλεις , ακόμα και στα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας, που η επανάληψη τους , η μονοτονία τους αφαιμάσσει από την ουσία τους, αρκεί …να αποφασίσεις να ρουφήξεις καθετί που έχει ζωή , είτε ως συνήθεια είτε ως έκπληξη…) ΣΑΝ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΣ Παρασκευή είναι σήμερα , θα πάω στη λαϊκή να κάνω ένα περίπατο στ’αποκεφαλισμένα περιβόλια να δω την ευωδιά της ρίγανης σκλάβα στα ματσάκια. Πάω μεσημεράκι που πέφτουν οι τιμές των αξιώσεων βρίσκεις το πράσινο εύκολο σε φασολάκια κολοκύθια μολόχες και κρινάκια. Ακούω εκεί τι θαρρετά εκφράζονται τα δέντρα με την κομμένη γλώσσα των καρπών ρήτορες σωροί τα πορτοκάλια και τα μήλα και παίρνει και ροδίζει λίγη ανάρρωση στις κιτρινιάρικες παρειές μιας μέσα βουβαμάρας. Σπάνια να ψωνίσω. Γιατί εκεί σου λένε διάλεξε. Είναι ευκολία αυτή ή πρόβλημα ; Διαλέγεις και μετά πώς να σηκώσεις το βάρος το ασήκωτο που έχει η εκλογή σου. Ενώ εκείνο το έτυχε , τι πούπουλο ! Στην αρχή. Γιατί μετά σε γονατίζουν οι συνέπειες. Ασήκωτες κι αυτές. Κατά βάθος είναι σαν να διάλεξες. Το πολύ ν’αγοράσω λίγο χώμα. Όχι για τα λουλούδια. Για εξοικείωση. Εκεί δεν έχει διάλεξε. Εκεί με κλειστά τα μάτια. ------------------- Και από τη μελοποιημένη ποίηση : ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ Εδώ στου δρόμου τα μισά Έφτασε η ώρα να το πω Άλλα ειν’ εκείνα που αγαπώ Γι ‘αλλού , γι’ αλλού ξεκίνησα Στ ‘αληθινά, στα ψεύτικα Το λεω και τ’ομολογώ Σαν να’ μουν άλλος κι όχι εγώ Μες στη ζωή πορεύτηκα. Όσο κι αν κανείς προσέχει Όσο κι αν τα κυνηγά Πάντα, πάντα θα ‘ ναι αργά Δεύτερη ζωή δεν έχει. (Οδ. Ελύτης , Τα ρω του Έρωτα) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
LILLIAN Δημοσιεύτηκε 16 Φεβρουαρίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Φεβρουαρίου 2004 Αχ,ρε Ηρα το καταλαβα εγω! Λοιπον,αλλο ενα του Τασου Λειβαδιτη "Κι η μητερα φορουσε παντα φαρδια φορεματα, για να σκεπαζει ισως κι εκεινον που δεν γιναμε. " "Ενα παιδι κοιμαται.Ολη τη μερα εκλαψε. Αλλα τωρα χαμογελαει καθως η Μεγαλη Αρκτος του γλειφει με τη χρυσαφενια της γλωσσα το ξεσκεπαστο ποδι του " Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 17 Φεβρουαρίου 2004 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 17 Φεβρουαρίου 2004 Είπες εδώ και χρόνια : «κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός». Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς Στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου ακόμη κι όταν σε ποντίζουν στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο έχει τριφτεί και δεν αντέχει αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου για να την ανοίξει στο φως. (Γ.Σεφέρης, πάνω σε μια χειμωνιάτικη αχτίδα, Δ’) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Evakiz Δημοσιεύτηκε 17 Φεβρουαρίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 17 Φεβρουαρίου 2004 λοιπον...το αγαπημενο μου απο ελληνικα ειναι "η Ιθακη" του Καβαφη...απο ξενα..."the raven" απο edgar allan poe στην αγγλικη εκδοση...επισης διαφορα...sonnets του shakespeare...παντα στα αγγλικα γιατι αλλιως ολα χανουν στη μεταφραση! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 17 Φεβρουαρίου 2004 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 17 Φεβρουαρίου 2004 ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΗΤΙΑΝΑ Ζητιανεύοντας , το χέρι της άπλωνε με χάρη τόση, που δεν ήξερες, αν τ’άπλωνε για να πάρει ή για να δώσει. (Γ. Δροσίνης, πύρινη ρομφαία ) ΕΝΑΣ ΙΣΟΒΙΤΗΣ ΔΙΑΛΟΓΙΖΕΤΑΙ Έγινε πια λόγος κενός η δραπέτευσή μας τη σχεδιάζουμε τη συζητάμε αλλά δεν την αποφασίζουμε. Μα, ο σκοπός είναι να δραπετεύσεις εγκαίρως προτού εκτίσεις ολόκληρη την ποινή σου στο κάτεργο. Να σηκωθείς ένα βράδυ σαν πεινασμένη ελευθερία και να χυμήξεις στο λαιμό του δεσμοφύλακα. Να δώσεις μια κλωτσιά σ’ όλους τους εξευτελισμούς ν’αρνηθείς το βρώμικο καθημερινό σου συσσίτιο και σκαρφαλώνοντας στο μοναδικό σου φεγγίτη να πετάξεις την καρδιά σου στο δρόμο. Κι όπως αυτή θα περνάει χορεύοντας μπρος απ’ τα καχύποπτα μάτια των αστυνόμων ε σ υ να την ακολουθείς ενθουσιασμένος- που, επιτέλους, κατόρθωσες να ξαναγίνεις ένας δραπέτης επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη (Στ. Γεράνης ) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Ήρα Δημοσιεύτηκε 17 Φεβρουαρίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 17 Φεβρουαρίου 2004 Πολύ χαίρομαι που η Κική Δημουλά διαβάζεται τόσο πολύ.Πιθανον αυτή τη στιγμή να είναι η μεγαλύτερη Ελληνίδα ποιήτρια εν ζωη.Αν και είναι δυσκολο να αξιολογείς ποιητές και να τους ταμπελάρεις καλούς ή κακούς . Νοσταλγία Τον θυμάμαι ακόμα. Παράξενο πολύ. γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο. Υπέροχο μνημείο. Διάχυτος σαν μυρουδιά, απροσδιόριστος σαν το άπειρο, βλέμμα σάμπως σε ατελείωτη νύχτα. Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο όπου τινάζαμε μια τεφρωμένη ολοκλήρωση. Το ρολόγι του σχεδίαζε με το χρόνο κάποιο ξεκίνημα πικρό. Και τότε εγώ σήκωνα το ποτήρι και πίναμε μαζί κάποιο σαλπάρισμα ανάκατο με μια σιγή. Στο χωρισμό μήτε αντίο μήτε φιλί. Γλυκιά μου Λίλιαν χαίρομαι που μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τον Λειβαδίτη.Θα επανέλθω γρήγορα με έργο του.. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 18 Φεβρουαρίου 2004 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 18 Φεβρουαρίου 2004 2 διαφορετικοί και …όμοιοι συλλογισμοί πάνω στον τοίχο που περιβάλλει – περιφρουρεί; - τη ζωή μας. αν παίξουμε ένα νοητικό παιχνίδι, θα μπορούσε το ένα ποίημα ( του Λειβαδίτη) να είναι η συνέχεια , η αποκάλυψη , η απάντηση προς το άλλο … ΤΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ Δεν είναι που έχασες τα πιο ωραία σου όνειρα. Δεν είναι που φύγανε τα πιο ακριβά σου χρόνια. Δεν είναι που είδες, όχι, τους τελευταίους σου φίλους να σε προδίδουν ή να λιποταχτούν. Ετούτη η τρύπα είναι φριχτή στον τοίχο που με κόπο είχες σηκώσει , νύχτες άγρυπνος, ρημάζοντας τα χέρια και τα χρόνια σου στις πέτρες- τοίχο, για να σε κρύβει απ’ την αμείλιχτη αδιαφορία του κενού. Και τώρα μια μικρή τρύπα, σχεδόν αόρατη, απ’ όπου μπαίνει αθόρυβα κι ανέκκλητα όλο το ψύχος της μεγάλης ματαιότητας. ( Τ. Λειβαδίτης ) ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ Σ’αυτές τις σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές , επάνω κάτω τριγυρνώ για να βρω τα παράθυρα- όταν ανοίξει ένα παράθυρο θα’ναι παρηγορία- Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται ,ή δεν μπορώ να τα βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θα ‘ ναι μια νέα τυραννία Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει. (Καβάφης) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 20 Φεβρουαρίου 2004 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 20 Φεβρουαρίου 2004 Το κεφάλι του ποιητή Έκοψα το κεφάλι μου το ‘ βαλα σε ένα πιάτο και το πήγα στο γιατρό μου - δεν έχει τίποτε, μου είπε, είναι απλώς πυρακτωμένο ρίξε το μέσα στο ποτάμι και θα ιδούμε το ‘ριξα στο ποτάμι μαζί με τους βατράχους τότε είναι που χάλασε τον κόσμο άρχισε κάτι παράξενα τραγούδια να τρίζει φοβερά και να ουρλιάζει το πήρα και το φόρεσα πάλι στο λαιμό μου γύριζα έξαλλος τους δρόμους με πράσινο εξαγωνομετρικό κεφάλι του ποιητή (Μ. Σαχτούρης ) τι τραβάνε κι αυτοί οι ποιητές!!!!!…. ….από δω κι εμπρός…..μην ξαναγίνουν παραπονάκια για τον απλό πονοκέφαλο…σκεφτείτε, υπάρχουν και χειρότερα ,ιδίως αν έχει προηγηθεί …. εντολή γιατρού! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
zkw Δημοσιεύτηκε 24 Φεβρουαρίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 24 Φεβρουαρίου 2004 ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ Σ’αυτές τις σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές , επάνω κάτω τριγυρνώ για να βρω τα παράθυρα- όταν ανοίξει ένα παράθυρο θα’ναι παρηγορία- Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται ,ή δεν μπορώ να τα βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θα ‘ ναι μια νέα τυραννία Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει. (Καβάφης) Αγαπημένο... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
zkw Δημοσιεύτηκε 25 Φεβρουαρίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 25 Φεβρουαρίου 2004 Η ΣΙΩΠΗ Όσο και αν μένουν ανεκτέλεστα τα έργα, όσο και αν είναι πλήρης η σιγή (η σφύζουσα εν τούτοις) και το μηδέν αν διαγράφεται στρογγύλον, ως άφωνον στόμα ανοικτόν, πάντα, μα πάντα, η σιγή και τα ανεκτέλεστα όλα, θα περιέχουν έν μέγα μυστήριον γιομάτο, ένα μυστήριον υπερπλήρες, χωρίς κενά και δίχως απουσίαν, έν μέγα μυστήριον (ως το μυστήριον της ζωής εν τάφω) - το φανερόν, το τηλαυγές, το πλήρες μυστήριον της υπάρξεως της ζωής, Άλφα-Ωμέγα. A. Εμπειρίκος Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
faraway Δημοσιεύτηκε 21 Μαρτίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 21 Μαρτίου 2004 Λίγο από Βικτόρ Ουγκό! "DEMAIN, DES L'AUBE" Demain, des l'aube, a l'heure ou blanchit la campagne, Je partirai. Vois-tu, je sais que tu m'attends. J'irai par la foret, j'irai par la montagne. Je ne puis demeurer loin de toi plus longtemps. Je marcherai, less yeux fixes sur mes pensees, Sans rien voir au-dehors, sans entendre aucun bruit, Seul, inconnu, le dos courbe, less mains croisees, Triste, et le jour pour moi sera comme la nuit. Je ne regarderai ni l'or du soir qui tombe, Ni less voiles au loin descendant vers Harfleur, Et, quand j'arriverai, je mettrai sur ta tombe Un bouquet de houx vert et de bruyere en fleur. 4 octobre 1847 "Apparition " Je vis un ange blanc qui passait sur ma tete ; Son vol eblouissant apaisait la tempete, Et faisait taire au loin la mer pleine de bruit. - Qu'est-ce que tu viens faire, ange, dans cette nuit ? Lui dis-je. - Il repondit : - je viens prendre tonn ame. - Et j'eus peur, car je vis que c'etait une femme ; Et je lui dis, tremblant et lui tendant less bras : - Que me restera-t-il ? car tu t'envoleras. - Il ne repondit pas ; le ciel que l'ombre assiege S'eteignait... - Si tu prends mon ame, m'ecriai-je, Ou l'emporteras-tu ? montre-moi dans quel lieu. Il se taisait toujours. - O passant du ciel bleu, Es-tu la mort ? lui dis-je, ou bien es-tu la vie ? - Et la nuit augmentait sur mon ame ravie, Et l'ange devint noir, et dit : - Je suis l'amour. Mais son front sombre etait plus charmant que le jour, Et je voyais, dans l'ombre ou brillaient ses prunelles, Less astres a travers less plumes de ses ailes. Υ.Γ.Το φτιαξα και λίγο γιατί μπερδεύει τα γαλλικά με τα γκρικλις! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
zkw Δημοσιεύτηκε 1 Απριλίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 1 Απριλίου 2004 “ Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα...” Κι οι μέρες κυλάνε μονότονα... Μονοτονία Την μια μονότονην ημέραν άλλη μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι — οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν. Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα. Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει· είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα. Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει. (Κ. Π. Καβάφης ) " Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow, Creeps in this petty pace from day to day To the last syllable of recorded time, And all our yesterdays have lighted fools The way to dusty death. Out, out, brief candle! Life's but a walking shadow, a poor player That struts and frets his hour upon the stage And then is heard no more; it is a tale Told by an idiot, full of sound and fury, Signifying nothing.” (W. Shakespeare) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
faraway Δημοσιεύτηκε 23 Απριλίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 23 Απριλίου 2004 Η μονοτονία του Καβάφη μ'αρέσει φοβερά χωρίς λόγο,απλώς γιατί όταν τη διαβάζω μένω πάντα αποσβολωμένη... Σήμερα σας έχω πάλι Prevert... Dejeneur du matin Il a mis le cafe dans la tasse Il a mis le lait Dans la tasse du cafe Il a mis le sucre Dans le cafe au lait Avec la petite cuiller Il a tourne Il a bu le cafe au lait Et il a repose la tasse Sans me parler Il a allumne Une cigarette Il a fait des ronds Avec la fumee Il a mis less cendres Dans le cendrier Sans me parler Sans me regarder Il s'est leve Il a mis Son chapeau sur sa tete Il a mis Son manteau de pluie Parce qu'il pleuvait Et il est parti Sous la pluie Sans une parole Sans me regarder Et moi j'ai pris Ma tete dans ma main Et j'ai pleure. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Ήρα Δημοσιεύτηκε 24 Απριλίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 24 Απριλίου 2004 Φωνες ιδανικές φωνές κι αγαπημένες εκείνων που πέθαναν ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους κάποτε μες τα όνειρα μας ομιλούνε καποτε μες στη σκέψη τις ακουει το μυαλό και με τον ήχο τους για μια στιγμή επιστρέφουν ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας- σα μουσική , τη νύχτα , μακρυνή , που σβήνει... από Καβάφη ότι ζει μέσα στη σκέψη μας , ότι ανασαίνει μαζί μας μέσα στην καρδιά μας δε χάνεται ποτέ , δε το σβήνει το πέρασμα του χρόνου . μπορεί απλά να ξεθωριάζουν τα χρωματά του σαν παλιά φωτογραφία αλλά όταν το φωνάζουμε μας απαντα . Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 25 Απριλίου 2004 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 25 Απριλίου 2004 ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (συλλογή Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ) XIV Τ’ ανώτερα μαθηματικά μου τα έκανα στο Σχολείο της θάλασσας. Ιδού και μερικές πράξεις για παράδειγμα: 1.Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με αλλά τόσα την ξαναφτιάχνεις. 2. το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάντοτε το σχήμα κάποιου Ιησού Χριστού 3. Η ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχήματα) και στα αισθήματα (χρώματα). Η ζωή μας κόβεται , και οφείλει να κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Ματίς 4. όπου υπάρχουν συκιές υπάρχει Ελλάδα. Όπου προεξέχει το βουνό απ΄τη λέξη του υπάρχει ποιητής. Η ηδονή δεν είναι αφαιρετέα. 5. Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δε μένει στο τέλος παρά η αλήθεια. 6. κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύναμη κι ο αριθμός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας . 7. ένας «Αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς , ένας «Ερχόμενος» Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 25 Απριλίου 2004 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 25 Απριλίου 2004 Ανοίγω το στόμα μου Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του σπηλιές και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα. Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε κρυφά για ν' ακούν των ερώτων τα θαύματα (Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης-Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης) Της αγάπης αίματα Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο Στ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε αμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπη μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο (Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης-Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Winmx Δημοσιεύτηκε 25 Απριλίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 25 Απριλίου 2004 Amalia Putzu Serenita’ azzura Per vedere un mondo solo di cose amate ho messo per occhiali un po’ di mare blu. Camminando in un cuscino di sabbia d’oro ieri,non lo ricordo piu’ al domani,non ci penso ancora. Adesso,trasparente sento questa serenita’ azzura nel fondo dell’anima e in silenzio guardo un dolce momento. E la mia liberta’ di esistere solo del mio essere donna. Γαλάζια ηρεμία Για να δω έναν κόσμο μόνο από πράγματα αγαπημένα έβαλα γυαλιά λίγο από το μπλε της θάλασσας. Περπατώντας πάνω σε μαξιλάρι από χρυσή άμμο το χθες,δε το θυμαμαι πια το αύριο,δε το σκέφτομαι ακόμα. Τώρα,διάφανη αισθάνομαι τούτη τη γαλάζια ηρεμία στο βάθος της ψυχής μου, και σιωπηλά κοιτάζω τη γλυκιά στιγμή. Και η ελευθέρια μου μόνο να υπάρχω ως γυναίκα. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
anpapaki Δημοσιεύτηκε 5 Μαΐου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 5 Μαΐου 2004 Καλησπερα!!Με μεγαλη εκπληξη και συναμα μεγαλη ευχαριστηση παρατηρω ποσοι πολυ φοιτητες της σχολης ενδιαφερονται για ποιηση.Αυτο δειχνει οτι ως ανθρωποι διαθετουμε καποιο βαθος ψυχης και οχι εκεινο το κενο που χαρακτηριζει συνηθως τους σημερινους νεους ανθρωπους.Θεωρω τον εαυτο μου παιδι της ποιησης, οχι γιατι εχω το χαρισμα του ποιητικου λογου,αλλα γιατι ξαναγεννηθηκα τη στιγμη που σε ηλικια 14 ετων γνωρισα εναν ανθρωπο που μου αλλαξε τη ζωη.το ονομα του: Κωστας Καρυωτακης.Πριν απο αυτον δεν ειχα ασχοληθει καθολου με την ποιηση.Κι ομως, ηταν τοση η επιρροη του επανω μου,που μεσα σε τρεις μηνες ειχα μαθει ολα σχεδον τα ποιηματα του απεξω!Στα ποιηματα του βλεπω να αντικατοπτριζονται ολα οσα θελω να πω και δε μπορω.Οσο κι αν ακουγεται παραξενο,οταν βρισκομαι στις μαυρες μου,καταφευγω στα ποιηματα του, που με ηρεμουν παρα πολυ.Πολυ μιλουν για την απαισιοδοξια του...Η αληθεια ειναι οτι αυτη ειναι μια επιφανειακη προσεγγιση, παντα κατα τη γνωμη μου!Ο Καρυωτακης ηταν ανθρωπος με τρομερο χιουμορ και του αρεσαν πολυ οι πλακες.Το μεγαλο του προβλημα σταθηκε η νοσηρη του ευαισθησια και το γεγονος οτι ειχε συνειδηση της συνειδησης του,για οσους εννουν τι εννοω!Ο Καρυωτακης υπηρξε τρομερο μυαλο και γνησιο 'παιδι' της εποχης του!Οσο για τα νοηματα που περνα μεσα απο τα ποιηματα του, επιτρεψτε μου να πω οτι πανω απο ολα κρυβουν μεσα τους ΑΛΗΘΕΙΑ,οσο κι αν καποιοι δεν συμφωνουν μ'αυτο!Εχει σκεφτει ποτε κανεις οτι δεν ειναι τοσο ο Καρυωτακης πικρος,οσο η ιδια η ζωη; Θα ηθελα κλεινοντας να παραθεσω το δικο μου αγαπημενο ποιημα του Κωστα. Σα δεσμη απο τριανταφυλλα ειδα το βραδυ αυτο. Καποια χρυση,λεπτοτατη στους δρομους ευωδια. Και στην καρδια αιφνιδια καλοσυνη. Στα χερια το παλτο, στ'ανεστραμμενο προσωπο η σεληνη. Ηλεκτρισμενη απο φιληματα θα 'λεγες την ατμοσφαιρα. η σκεψις,τα ποιηματα βαρος περιττο. Εχω κατι σπασμενα φτερα. Δεν ξερω καν γιατι μας ηρθε το καλοκαιρι αυτο. Για ποιαν ανελπιστη χαρα, για ποιες αγαπες, για ποιο ταξιδι ονειρευτο. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
zkw Δημοσιεύτηκε 6 Μαΐου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 6 Μαΐου 2004 Από τη συλλογή «Ελεγεία και Σάτιρες» του Κ. Καρυωτάκη... Θέλω να φύγω πια... Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα, σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο, θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα, απλό στοιχείο, ελέυθερο, γενναίο. Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου, ωραία να 'ναι τα πρόσπωα και να χαμογελούνε, ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου. Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου, στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων, στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου, στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων. Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη χαρά και ικανοποίησις να μένει, κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει, όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι. Τελευταίο ταξίδι Kαλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα! Nα 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα. H τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει, μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω, να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι, δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω « … Μόνο, λοιπόν, καταφύγιο μένει ο θάνατος, και μόνο όπλο κατά της χωής, όσο ζούμε, και μόνη ανακούφιση, η ειρωνία. Ο Καρυωτάκης ειρωνεύεται τύπους, πράγματα, καταστάσεις, ό,τι ξυπνά την οργή, τον οίκτο του, την αηδία του. Αλλ' η ειρωνία του είναι πάντα λυρική, συνυφασμένη με το άτομό του και συγκερασμένη μ' ένα πικρό χιούμορ. Κάτω απ΄το γέλιο του μαντεύει κανείς τη σύσπαση του πόνου, η ειρωνεία του δεν είναι παρά ένα πνιγμένος λυγμός...» Κλέων Παράσχος «Κυριακή του Ελεύθερου Βήματος», 15 Ιανουαρίου 1928 Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Sovereign Δημοσιεύτηκε 6 Μαΐου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 6 Μαΐου 2004 Το μεγαλο του προβλημα σταθηκε η νοσηρη του ευαισθησια και το γεγονος οτι ειχε συνειδηση της συνειδησης του,για οσους εννουν τι εννοω! Ακριβώς! Όσα έγραψες για τον Κ.Κ. αντικατοπτρίζουν 100% όσα αισθάνομαι κι εγώ για την ποίησή του και την προσωπικότητα που αναδύεται μέσα από αυτήν. Όπως είχα γράψει στην αρχή του thread, μπορεί να μη διαβάζω ποίηση γενικά αλλά σίγουρα θαυμάζω το έργο του Καρυωτάκη. http://users.otenet.gr/~lost/ Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Gilraen Δημοσιεύτηκε 13 Μαΐου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Μαΐου 2004 Το θυμήθηκα ξαφνικά σήμερα... Είπαμε έχω μια μανία με την αγγλόφωνη ποίηση... Α red, red rose by Robert Burns O my Luve's like a red, red rose, That's newly sprung in June: O my Luve's like the melodie, That's sweetly play'd in tune. As fair art thou, my bonie lass, So deep in luve am I; And I will luve thee still, my dear, Till a' the seas gang dry. Till a' the seas gang dry, my dear, And the rocks melt wi' the sun; And I will luve thee still, my dear, While the sands o' life shall run. And fare-thee-weel, my only Luve! And fare-thee-weel, a while! And I will come again, my Luve, Tho' 'twere ten thousand mile! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Ήρα Δημοσιεύτηκε 14 Μαΐου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Μαΐου 2004 καλά με πήγες πολύ πίσω. είναι τέλειο! και όλα όσα σημαίνει! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
glafki Δημοσιεύτηκε 12 Ιουνίου 2004 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Ιουνίου 2004 Τα ποιήματα του Καββαδία είναι ιδιαίτερα, έχουν τη δύναμη να σε μεταφέρουν σε άλλους τόπους..Από όλα περισσότερο μου αρέσει αυτό.. MAL DU DEPART Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων, και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές, χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων. Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία, κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς, θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία. Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα' χω πια ξεχάσει, κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά: "Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει..." Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει, κι αυτό τ' ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί, θα σημαδέψει κι άφοβα τον φταίχτη θα χτυπήσει. Κι εγώ που τόσο πόθησα μια μέρα να ταφώ σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες, θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Recommended Posts
Archived
This topic is now archived and is closed to further replies.