Ήρα Δημοσιεύτηκε 18 Φεβρουαρίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 18 Φεβρουαρίου 2009 Τασος Λειβαδιτης Αὐτὸ τὸ ἀστέρι εἶναι γιὰ ὅλους μας Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη. Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιο νὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλα νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορα νὰ τὸ μάθουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν φοβοῦνται τὸ σκοτάδι, νὰ τὸ λένε τὰ καλάμια στὶς ἀκροποταμιές, τὰ τρυγόνια πάνω στοὺς φράχτες νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ πρωτεύουσες τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸ ξαναποῦνε μ ὅλες τὶς καμπάνες τους νὰ τὸ κουβεντιάζουνε τὰ βράδια οἱ πλύστρες χαϊδεύοντας τὰ πρησμένα χέρια τους. Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει. Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ. Οι σκιές μας Και μέσα στο σπίτι υπήρχε το άλλο εκείνο σπίτι - εκεί που η μητέρα ήταν ακόμα νέα κι ένα φλάουτο ακουγόταν το βράδυ, όπως όταν οδηγούν έναν τυφλό. Σ΄αυτό το σπίτι είχαμε μείνει κι εμείς για πάντα, ενώ καθώς ανάβαμε τη λάμπα, το φως της έριχνε μόνον τις σκιές μας στο πάτωμα εδώ. Ο Θεός χρειάζεται τη βοήθειά μας Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς στάθηκε κοντά στον τάφο. "Λάζαρε, βγες έξω", φώναξε. Όλοι περίμεναν. Κι ο φτωχός νεκρός, που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του κόσμου, τί να ΄κανε; Η γη είχε χαθεί, πως θ΄ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό... Χρονοδιαγραμμα Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο. Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα. Ανταμοιβή Ένα παιδί κοιμάται. Όλη τη μέρα έκλαψε. Αλλά τώρα χαμογελάει καθώς η Μεγάλη Άρκτος του γλείφει με τη χρυσαφιά της γλώσσα το ξεσκέπαστο πόδι του Έρωτας Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε. Ερωτικο http://www.youtube.com/watch?v=_Q_2QUY-ZPw Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ouranio toxo Δημοσιεύτηκε 18 Φεβρουαρίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 18 Φεβρουαρίου 2009 Άφησέ με να΄ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι- δε θα φαίνεται που ασπρίσαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου, λησμονημένα λόγια- δε θέλω να τ'ακούσω. Σώπα. ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ Ο Ταξιδιώτης είπε: ''Καλά είμαι εδώ!'' Ρίζωσε. Τη νύχτα πετάχτηκε από θόρυβο μεγάλο: Φτερουγίσματα αόρατα που φεύγαν μακριά του για πάντα. ΓΙΩΡΓΟΣ ΞΗΡΟΓΙΑΝΗΣ Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
bad_samaritan Δημοσιεύτηκε 20 Φεβρουαρίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 20 Φεβρουαρίου 2009 γυρισαμε παλι στο φθινοπωρο, το καλοκαιρι σαν ενα τετραδιο που μας κουρασε γρφοντας μενει γεματο διαγραφες αφηρημενα σχεδια στο περιθωριο κι ερωτηματικα, γυρισαμε στην εποχη των ματιων που κοιταζουν στον καθρεφτη μεσα στο ηλεχτρικο φως σφιγμενα χειλια κι ανθρωποι ξενοι στις καμαρες στους δρομους κατω απο τις πιπεριες καθως οι φαροι των αυτοκινητων που σκοτωνουν χιλιαδες χλωμες προσωπιδες. γυρισαμε' παντα κιναμε να γυρισουμε στη μοναξια,μια χουφτα χωμα, στις αδειες παλαμες. κι ομως αγαπησα καποτε τη λεωφορο συγγρου το διπλο λικνισμα του μεγαλου δρομου που μας αφηνε θαματουργα στη θαλασσα την παντοτινη για να μας πλυνει απο τις αμαρτιες' αγαπησα καποιους ανθρωπους αγνωστους απαντημενους ξαφνικα στο εβγα της μερας, μονολογωντας σαν καπετανιοι βουλιαγμενης αρμαδας, σημαδια πως ο κοσμος ειναι μεγαλος. κι ομως αγαπησα τους δρομους τους εδω, αυτες τις κολονες' κι ας γεννηθηκα στην αλλη ακρογιαλιά κοντα σε βουρλα και σε καλάμια νησια που ειχαν νερο στην αμμο να ξεδιψαει ο κουπολατης, κι ας γεννηθηκα κοντα στη θαλασσα που ξετυλιγω και τυλιγω στα δαχτυλα μου σαν ειμαι κουρασμενος- δεν ξερω πια που γεννηθηκα. μενει ακομα το κιτρινο αποσταγμα το καλοκαιρι και τα χερια σου γγιζοντας μεδουσες πανω στο νερο τα ματια σου ξεσκεπασμενα ξαφνικα, τα πρωτα ματια του κοσμου, κι οι θαλασσινες σπηλιες' ποδια γυμνα στο κοκκινο χωμα. μενει ακομα ο ξανθος μαρμαρωμενος εφηβος το καλοκαιρι λιγο αλατι που στεγνωσε στη γουβα ενος βραχου λιγες βελονες πευκου υστερα απ τη βροχη σκορπιες και κοκκινες σα χαλασμενα διχτυα δεν τα καταλαβαινω αυτα τα προσωπα δεν τα καταλαβαινω μιμουνται καποτε το θανατο κι επειτα ξανα φεγγουν με μια ζωη πυγολαμπιδας χαμηλη με μια προσπαθεια περιορισμενη ανελπιδη σφιγμενη αναμεσα σε δυο ρυτιδες σε δυο τραπεζακια καφενειου κηλιδωμενα σκοτωνονται το ενα με τ αλλο λιγοστευουν κολλουν σα γραμματοσημα στα τζαμια τα προσωπα της αλλης φυλης. περπατησαμε μαζι μοιραστηκαμε το ιδιο ψωμι και τον υπνο δοκιμασαμε την ιδια πικρα του αποχωρισμου χτισαμε με τις πετρες που ειχαμε τα σπιτια μας πηραμε καραβια ξενιτευτηκαμε γυρισαμε βρηκαμε τις γυναικες μας να περιμενουν μας γνωρισαν δυσκολα, κανεις δε μας γνωριζει. κι οι συντροφοι φορεσαν τ αγαλματα φορεσαν τις γυμνές αδειες καρεκλες του φθινοπωρου, κι οι συντροφοι σκοτωσανε τα προσωπα τους' δεν τα καταλαβαινω. μενει ακομα η κιτρινη ερημο το καλοκαιρι κυματα της αμμου φευγοντας ως τον τελευταιο κυκλο ενας ρυθμος τυμπανου αλύπητος ατελειωτος ματια φλογισμενα βουλιαζοντας μεσα στον ηλιο χερια με φερσιματα πουλιων χαραζοντας τον ουρανο χαιρετωντας στιχους νεκρων σε σταση προσοχης χαμενα σ ενα σημειο που δεν τ οριζω και με κυβερνα τα χερια σου γγιζοντας το ελευθερο κυμα (σεφερης/ενας λογος για το καλοκαρι) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
filpolis Δημοσιεύτηκε 8 Μαρτίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 8 Μαρτίου 2009 ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ-ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ http://www.youtube.com/watch?v=pukmXJOCN00 Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Clemence Δημοσιεύτηκε 24 Μαρτίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 24 Μαρτίου 2009 Γιαλό-Γιαλό Φεγγάρι ρυμουλκεῖ κρουαζιερόπλοιο κάτασπρο φουσκωτό, δαντελωτὰ παραθυράκια κεντημένο σὰ νυφικὸ φυγῆς γεροντοκόρης μὲ ρυμουλκούμενο νυμφίο. Μὲ τὴν εὐκαιρία ἀνασηκώνομαι στὶς μύτες τῶν καιρῶν ἐδῶ, στὶς ἐπιχωματώσεις τῶν κυμάτων νὰ ἀνελκύσω ὅλα ἐκεῖνα τὰ ταξίδια τὰ ἐπιβατηγὰ ποῦ φόρτωσα μὲ θέλω καὶ μὲ κάρβουνο. Ταξίδια ἐπιβατηγὰ μὲ σένα μὲ σένα μαζί σου μὲ σᾶς ἀνάλογα ποῦ φύσαγε οὔριος ἀχυρώνας. Μὲ σένα ευγενέστατε ἱππότη, ἀντικατοπτρισμέ. Μαζί σου ἐπιθυμία παράνομη — λαθροκυνηγὸς τοῦ ἄγριου ἐαυτοῦ σου. Ἂν καὶ θεαματικὰ ἐξοπλισμένη μὲ τὰ πιὸ τέλεια περισκόπια αἰθρίας θέλησα νὰ φύγω καὶ μαζὶ σὰς σύννεφα —εἴσαστε τότε μόνο πειραχτήρια τῆς μορφῆς σας— φοβέρες γιὰ νὰ τρῶνε τὸ φαΐ τους οἱ ἀνόρεχτες ἐλπίδες —ὅλο κρυφοτρῶνε— περαστικὲς φωλιὲς γιὰ νὰ κλωσσάει ἢ βροχὴ τὴ μουσική της. Καὶ μὲ σένα Εὐριδίκη. Ἀλλὰ τί λογικὸς ἐκεῖνος ὁ Ὀρφέας. Οὔτε μιὰ φορὰ δὲν γύρισε νὰ κοιτάξει πίσω ἡ ἀνυπομονησία του. Ὢ μῦθοι, περοῦκες τόσο φυσικὲς γιὰ φαλακροὺς ἄνεμους. Καὶ μαζί σου ἀπόβροχο, ἀλητάκι τῆς ὄσφρησης. Ὅλο νὰ ἑτοιμάζει ἡ μυρωδιά σου τὶς βαλίτσες μου κι ἐσὺ νὰ ἐρωτοτροπεῖς με τὴν ἀπόσβεσή σου. Ἄ, τί ταξίδι φόρτωσα γεμάτο περιπέτεια μαζί σου Ἐλευθερία. Θὰ πηγαίναμε στὴ ζούγκλα σου, βαθιὰ νὰ κυνηγήσουμε ἄγριες ἁλυσίδες. Ὅμως ἐσὺ μακρύτερα ἀπ᾿ τὸ θρύλο σου δὲν πᾶς. Μόνο ἐκδρομοῦλες μονοήμερες σὲ πανὸ καὶ μέθη — γιαλὸ-γιαλὸ ἡ ὑπενθύμισή σου. Ὡραῖα ποὺ θὰ φεύγαμε φοβιτσιάρες ἄγκυρες. Τελικὰ μαζί σου. Τὸ πιὸ ἀνεμπόδιστο, φιλαπόδημο ἀποθησαυριστικὸ ταξίδι ἀφοσιωμένο μαζί σου τὸ ἀποτόλμησα Ἀκατόρθωτο κι ἀκόμα νὰ τελειώσει. Δαπανηρὴ ἰδέα ὁ βίος. Ναυλώνεις ἕναν κόσμο γιὰ νὰ κάνεις τὸ γύρο μιᾶς βάρκας. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
allia Δημοσιεύτηκε 30 Μαρτίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 30 Μαρτίου 2009 Οι Μοιραιοι - Κ. Βαρναλης Mες την υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισές (απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα) όλ' η παρέα πίναμ' εψές• εψές, σαν όλα τα βραδάκια, να πάνε κάτου τα φαρμάκια. Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο και κάπου εφτυούσε καταγής. Ω! πόσο βάσανο μεγάλο το βάσανο είναι της ζωής! Όσο κι ο νους να τυραννιέται, άσπρην ημέρα δε θυμιέται. Ήλιε και θάλασσα γαλάζα και βάθος τ' άσωτ' ουρανού! Ω! της αβγής κροκάτη γάζα, γαρούφαλα του δειλινού, λάμπετε, σβήνετε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας! Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα παράλυτος, ίδιο στοιχειό• τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα στο σπίτι λυώνει από χτικιό• στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι. ― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! ― Φταίει ο Θεός που μας μισεί! ― Φταίει το κεφάλι το κακό μας! ― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί! Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα. Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί. Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα όπου μας έβρει μας πατεί. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
bad_samaritan Δημοσιεύτηκε 2 Απριλίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 2 Απριλίου 2009 σε τί ωφελουν οι στιχοι αν οχι για εκεινη τη νυχτα που ενα πικρο μαχαιρι μας ψαυει για εκεινη τη μερα για εκεινο το λυκοφως για εκεινη τη γκρεμισμενη γωνια οπου η χτυπημενη καρδια του ανθρωπου πεφτει να πεθανει? νερουντα παμπλο.... ετσι ειναι, ετσι δεν ειναι..?.... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 2 Απριλίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 2 Απριλίου 2009 ΓΥΜΝΑΣΜΑ Δοκίμαζε,συνέχισε τα γυμνάσματά σου Κοίτα που κι η θάλασσα ανακατεύει συνεχώς ουρανό και φύκια πασχίζοντας να βρει το σωστό της χρώμα (Άρης Αλεξάνδρου) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 14 Ιουλίου 2009 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Ιουλίου 2009 Η πλάστιγξ κλίνει εκεί που προτιμάμε Κατά την ερμηνεία που της δίνουμε Κάθε φορά που επιτυγχάνουμε στα ζάρια Στέαρ, Ενδοχώρα, Εμπειρίκος ****************************************** Aνέκδοτο ποίημα του Ν.Δ. Καρούζου Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Dr Irol Δημοσιεύτηκε 14 Ιουλίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Ιουλίου 2009 Απολείπειν ο θεός Aντώνιον-Κ.Π. Καβάφης Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 14 Ιουλίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Ιουλίου 2009 Γαλάζια σπλάγχνα (Νίκος Καρούζος) Κάτοικε τοῦ ὀνείρου μαζεύω τὴ φωνή μου ἀπὸ κάθε ἄκρη καὶ τὸ ὑπόλειμμά της αὐτὸ στὴ σινδόνη τῶν δέντρων κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλὰ στὸ σκουριασμένο βράχο ὅπου ὀργίζεται ὁ γερο-κόρακας συγκεντρώνομαι γιὰ τὴ μεγάλη ἀποκάλυψη ρίχνω στὸν ἄνεμο μακρόσυρτη ἀγάπη: Τὴν θέλω ἐγὼ τὴν ἀπελπισία μου δὲν τὴν ἀνταλλάσσω μὲ θαλπωρὴ ἄλλη ἔχασα. Μὰ χάνουν καὶ τ᾿ ἄνθη τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο... Κάλλιο νὰ πλανηθεῖ ὁ χαρταετός μου δὲ θέλω πιὰ ν᾿ ἀγγίξω τὰ χρώματά του κλείνω τὰ μάτια μου γιὰ νὰ δῶ. Εἶναι ἡ φωνὴ ποὺ μὲ διασχίζει κι ἄλλοτε ποὺ χτυπᾷ στὸν ἄκμονα χίλιες φορές. Εἶναι ἡ φωνὴ ἀπὸ ἕνα βάθος: Γιὰ πάντα νὰ μὴν ἔχεις τίποτα γιὰ τ᾿ ἀληθινὰ χέρια μονάχος ἀνήμπορος ἐκστατικὸς σ᾿ αὐτὴ τὴν ἄξαφνη γιορτὴ τοῦ δευτερολέπτου ποὺ παραδίδεται ὁ κόσμος. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 5 Σεπτεμβρίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 5 Σεπτεμβρίου 2009 Ο λόγος του ποιητή (Βαγγέλης Τασιόπουλος) Ήθελα να σας πω γιατί έγραψα τι μ'έσπρωξε στις λέξεις κι ό,τι από μένα ακούγεται σε στίχους ταξιδεύει Ήθελα όπως κι εσείς να παίξω Δυο λιθαράκια να κρεμάσω εκεί ψηλά κι ήλιο να στήσω το ταβάνι Είχα από καιρό ακούσει τις σκιές που με συντρόφευαν τα βράδια κλείναν τις προσευχές μου και χανόντουσαν Ήθελα όπως και σεις να παίξω Στην υδρόγειο να πατήσω , να φοβηθώ ν'αγαπηθώ με το Μπόρις ,το Τζόε την Κατρίν, την Αϊσέ και τον Αλή Μαζί ν'αφήσουμε τη νύχτα να σκεπάσει ό,τι οι μέρες μας συναντούν να μαζευτούν τα πρωινά πιο όμορφα από πριν και δυο πυγολαμπίδες να φυλάνε τ'άρματά μας Ήθελα να παίξω όπως κι εσείς που τα γαλάζια μάτια σας δακρύζουν τ'αθώα χεράκια σας μπορούν ακόμη να χαϊδεύεουν σε μιαν αυλή που τη λένε κόσμος Μόνο να παίξω ήθελα Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 8 Οκτωβρίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 8 Οκτωβρίου 2009 Πέρασε έρωτας εδώ - Χρήστος Μπουλώτης Πέρασε έρωτας εδώ, σώμα το σώμα μου, να τα σημάδια ,που τραγουδάνε μαντικά, παραλογίζομαι στης νοσταλγίας τη βάρδια .Απ' τις ρωγμές του ύπνου μου παλιά μελίσματα της γλώσσας σου και εικόνες που ξεθωριάζουν και πονούν, όταν το χάραμα οι στιγμές μου είναι μόνες. Πέρασε κι έφυγε γι' αλλού ,ο Έρωτας τα συνηθίζει κάτι τέτοια, ρίχνει τα ζάρια του τυφλός, κι αλύπητα μοιράζει ντέρτια. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 17 Οκτωβρίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 17 Οκτωβρίου 2009 ΠΟΛΙΤΕΙΑ - Θ.Δ. Φραγκόπουλος Στα είκοσί του χρόνια, έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο. Αργότερα, ήρθανε σκέψεις πιο ώριμες που είχανε το χρώμα της σωφροσύνης. Πάντα με τους νικητές ,μα και με κάποια επιείκεια για τους νικημένους. Αυτό τον έκανε και συμπαθή. Έκρυβε τη σκέψη του ακόμα κι από τον εαυτό του. Στα χρόνια του αλληλοσπαραγμού ιδίως, μήτε κι ο ίδιος ήξερε που βρισκότανε. Μισούσε την εξαλλοσύνη τόσο που ήτανε έτοιμος, κάθε στιγμή, να αλλάξει και παράταξη. Στα τριάντα του, ένας πετυχημένος υπάλληλος που όλοι λέγαν πως είχε ένα λαμπρό μέλλον. Μια καλή πρωία, κλοτσιά στά πάντα ,και να τον μετανάστης στην Αραπιά. Όταν είδε και κει πως πέτυχε, τρόμαξε διπλά και τα βρόντηξε και κει. Ακόμα τα πιο δύσκολα, τώρα: να περάσει το λάκκο με τα φίδια~Οργανισμός Δημοσίου Δικαίου, και κείνος Διευθυντής. Η απελπισία του ,σαν πέτυχε ακόμα και κει ,ήταν πια κάτι το αβάσταχτο. Έκλεισε όλα τα παράθυρά του προς τον κόσμο, πιά. Άρχισε να κάνει μόνο ό,τι ήθελε, κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό. Και κει ακόμα, η επιτυχία τον κυνήγησε δαγκάνοντάς του διαρκώς τα πόδια, σαν ένα κακό σκυλί. Η στάση του ανεξήγητη. Ο κόσμος έψαχνε να βρει άλλες αιτίες, ανομολόγητες, για τις ξαφνικές του φυγές και παραιτήσεις. Πόσο θα θελαν να τον εξηγήσουν με τα δικά τους μέτρα. Τέτοια έλλειψη ιδιοτέλειας τους ξάφνιαζε. Κείνος εξακολούθησε να κρύβει τη σκέψη του κι έμεινε άφιλος. Η ζεστασιά της ανθρώπινης παρουσίας ,τέρμα. Κρίμας. Άξιζε καλύτερη τύχη. Όμως αυτή είναι η μοίρα όσων έχουν να δείξουν μια τέτοια πολιτεία. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 25 Οκτωβρίου 2009 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 25 Οκτωβρίου 2009 Εισπνέω, εκπνέω Εμπρός, πίσω Ζώντας, πεθαίνοντας: Βέλη, αφήνονται να εκτοξευθούν το ένα στο άλλο Συναντιούνται στην μέση του δρόμου και κόβουν Το κενό στην άσκοπη πτήση – Άρα επιστρέφω στην πηγή. Gesshu Soko ,το ποίημα θανάτου του Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Dr Irol Δημοσιεύτηκε 13 Νοεμβρίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Νοεμβρίου 2009 Δακρυσμένο πουλί, στὴν Κύπρο τὴ θαλασσοφίλητη ποὺ ἔταξαν γιὰ νὰ μοῦ θυμίζει τὴν πατρίδα, ἄραξα μοναχὸς μ᾿ αὐτὸ τὸ παραμύθι, ἂν εἶναι ἀλήθεια πὼς αὐτὸ εἶναι παραμύθι, ἂν εἶναι ἀλήθεια πὼς οἱ ἄνθρωποι δὲ θὰ ξαναπιάσουν τὸν παλιὸ δόλο τῶν θεῶν. ἂν εἶναι ἀλήθεια πὼς κάποιος ἄλλος Τεῦκρος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια, ἢ κάποιος Αἴαντας ἢ Πρίαμος ἢ Ἑκάβη ἢ κάποιος ἄγνωστος, ἀνώνυμος, ποὺ ὡστόσο εἶδε ἕνα Σκάμαντρο νὰ ξεχειλάει κουφάρια, δὲν τὄχει μὲς στὴ μοίρα του ν᾿ ἀκούσει μαντατοφόρους ποὺ ἔρχονται νὰ ποῦνε πὼς τόσος πόνος τόση ζωὴ πῆγαν στὴν ἄβυσσο γιὰ ἕνα πουκάμισο ἀδειανὸ γιὰ μίαν Ἑλένη. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 15 Νοεμβρίου 2009 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 15 Νοεμβρίου 2009 [...Ο «Αμφορέας» είναι ένα ποίημα του Νίκου Καρούζου που ποτέ δεν εκδόθηκε. Γραμμένο στη γραφομηχανή του, με τη χειρόγραφη σημείωση «Bimm Gamm Gimm Gamm», ανασύρθηκε από το αρχείο του, που ανήκει στην κληρονόμο (και πρώην σύζυγό του) κυρία Μεϊμαράκη. Οι εκδόσεις Ίκαρος, μετά τους δύο τόμους με το σύνολο των γνωστών ποιημάτων του, αποφάσισαν να συγκεντρώσουν και το σύνολο των ανέκδοτων ποιημάτων του για να εκδώσουν το 2010 ένα νέο τόμο, με αφορμή και τη συμπλήρωση είκοσι ετών από το θάνατό του ποιητή. Για το λόγο αυτό απευθύνουν έκκληση σε όσους "έχουν στην κατοχή τους τέτοια χειρόγραφα ή δακτυλόγραφα να μας αποστείλουν αντίγραφα" Ο Νίκος Καρούζος είχε ως παιχνίδι τη συνήθεια να γράφει ποιήματα και να τα δίνει στους φίλους του σε στιγμές διασκέδασης, καθώς έπιναν «σε μακρινά κουτούκια, σε σιγηλά λησμονεία». Άλλες φορές, όταν πήγαινε επίσκεψη σε κάποιο φιλικό σπίτι, αντί δώρου προσέφερε ένα ποίημα που είχε ετοιμάσει ειδικά για την περίσταση. Και, φυσικά, υπήρχαν και τα ποιήματα που δεν πρόλαβε να δημοσιεύσει, ή κάποια που παραχώρησε σε περιοδικά, εκδόθηκαν για μια φορά και μετά δεν βρέθηκαν σε κάποια από τις ποιητικές του εκδόσεις. Είναι γνωστό ότι πολλά ποιήματα έχει ο Γιώργος Σκούρτης, στον οποίο ανήκε η Ράμπα όπου σύχναζε ο ποιητής...] http://www.lifo.gr/mag/features/1687 Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 15 Νοεμβρίου 2009 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 15 Νοεμβρίου 2009 (κάντε κλικ για μεγεθυνση) ανέκδοτο ποιημα της Κικής Δημουλά στην εφημερίδα Lifo Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Dr Irol Δημοσιεύτηκε 16 Νοεμβρίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Νοεμβρίου 2009 Φωνές-Κωνσταντίνος Π. Καβάφης Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους. Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε· κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό. Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας - σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
filpolis Δημοσιεύτηκε 24 Νοεμβρίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 24 Νοεμβρίου 2009 Πολλα μεν γα τρεφει δεινα δειματων οχη ποντιαι τ΄αγκαλαι κνωδαλων ανταιων βροτοιcι πλη- θουcι βλαπτουcι και πεδαιχμιοι λαμπαδεc πεδαοροι πτανα τε και πεδοβαιμονα κανεμοεντ΄αν αιγιδων φραcαι κοτον αλλ΄ υπερτολμον ανδρος φρονημα τιc λεγοι και γυναικων φρεcιν τλημονων παντολμουc ερωταc αταιcι ευννομουc βροτων ξυζυγουc δ΄αμαυλιαc θηλυκρατηc απερωτοc ερωc παρανικαι κνωδαλων τε και βροτων. Τρομους και τερατα τρεφει η γη Σκιαχτρα αμερωτα η θαλασσα κρυβει. Φωτιες ο ουρανος κρεμαει μετεωρες κατω στη γη. Τα πουλια κ τα αγριμια γνωριζουν τη οργη των καταιγιδων. Την παρατολμη ομως του ανδρα καρδια, των παθιασμενων γυναικων τον ακρρατητο ερωτα των Δεινων τις αιτιες ποιος θα τις πει? Ο ποθος της γυναικας ο ακρατητος και των θεριων και των θνητων τα ταιρια σκορπιζει. ΑΙΣΧΥΛΟΣ ΧΟΗΦΟΡΟΙ ΣΤΙΧΟΙ 585-604 Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Clemence Δημοσιεύτηκε 16 Δεκεμβρίου 2009 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Δεκεμβρίου 2009 ”XX “I am in love,” Tatyana’s wailing whisper repeated to the crone. “My dearest heart, you’re sick and ailing.” “I am in love; leave me alone.” And all the while the moon was shining and with its feeble glow outlining the girl’s pale charms, her loosened hair, her drops of tears, and seated there, in quilted coat, where rays were gleaming on a small bench by Tanya’s bed, the grey-haired nurse with kerchiefed head; and everything around was dreaming, in the deep stillness of the night, bathed in the moon’s inspiring light.” Ακολουθει το γραμμα στον Ευγενιο Tatyana’s Letter to Onegin “I write to you — no more confession is needed, nothing’s left to tell. I know it’s now in your discretion with scorn to make my world a hell. {102} “But, if you’ve kept some faint impression of pity for my wretched state, you’ll never leave me to my fate. At first I thought it out of season to speak; believe me: of my shame you’d not so much as know the name, if I’d possessed the slightest reason to hope that even once a week I might have seen you, heard you speak on visits to us, and in greeting I might have said a word, and then thought, day and night, and thought again about one thing, till our next meeting. But you’re not sociable, they say: you find the country godforsaken; though we… don’t shine in any way, our joy in you is warmly taken. “Why did you visit us, but why? Lost in our backwoods habitation I’d not have known you, therefore I would have been spared this laceration. In time, who knows, the agitation of inexperience would have passed, I would have found a friend, another, and in the role of virtuous mother and faithful wife I’d have been cast. {100} “Another!… No, another never in all the world could take my heart! Decreed in highest court for ever… heaven’s will — for you I’m set apart; and my whole life has been directed and pledged to you, and firmly planned: I know, Godsent one, I’m protected until the grave by your strong hand: you’d made appearance in my dreaming; unseen, already you were dear, my soul had heard your voice ring clear, stirred at your gaze, so strange, so gleaming, long, long ago… no, that could be no dream. You’d scarce arrived, I reckoned to know you, swooned, and in a second all in a blaze, I said: it’s he! “You know, it’s true, how I attended, drank in your words when all was still – helping the poor, or while I mended with balm of prayer my torn and rended spirit that anguish had made ill. At this midnight of my condition, was it not you, dear apparition, who in the dark came flashing through and, on my bed-head gently leaning, with love and comfort in your meaning, spoke words of hope? But who are you: the guardian angel of tradition, or some vile agent of perdition sent to seduce? Resolve my doubt. Oh, this could all be false and vain, a sham that trustful souls work out; {101} fate could be something else again.., “So let it be! for you to keep I trust my fate to your direction, henceforth in front of you I weep, I weep, and pray for your protection.., Imagine it: quite on my own I’ve no one here who comprehends me, and now a swooning mind attends me, dumb I must perish, and alone. My heart awaits you: you can turn it to life and hope with just a glance – or else disturb my mournful trance with censure — I’ve done all to earn it! “I close. I dread to read this page… for shame and fear my wits are sliding… and yet your honour is my gage and in it boldly I’m confiding”… XIV ” “But I was simply not intended for happiness — that alien role. Should your perfections be expended in vain on my unworthy soul? Believe (as conscience is my warrant), wedlock for us would be abhorrent. I’d love you, but inside a day, with custom, love would fade away; your tears would flow — but your emotion, your grief would fail to touch my heart, they’d just enrage it with their dart. What sort of roses, in your notion, would Hymen bring us — blooms that might last many a day, and many a night! XV “What in the world is more distressing than households where the wife must moan the unworthy husband through depressing daytimes and evenings passed alone? and where the husband, recognizing her worth (but anathematising his destiny) without a smile bursts with cold envy and with bile? For such am I. When you were speaking to me so simply, with the fires and force that purity inspires, is this the man that you were seeking? can it be true you must await from cruel fortune such a fate?” Ευγενιος Ονεγκιν: Το γραμμα της Τατιανας Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 19 Ιανουαρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 19 Ιανουαρίου 2010 Κάθε πρωί (ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ Μ.) Κάθε πρωί καταργούμε τα όνειρα Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο Κάθε πρωί Χαιρετούμε τους χθεσινούς φίλους Οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες Ήχοι ,καημοί, πεθαμένα φιλιά (Ασήμαντες απαριθμήσεις -Τίποτα ,λέξεις μόνο για τους άλλους) Μα πού τελειώνει η μοναξιά; Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
pegasus Δημοσιεύτηκε 20 Ιανουαρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 20 Ιανουαρίου 2010 Ζακ Πρεβέρ από τη συλλογή "La pluie et le beau temps" ΟΙ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ Εγώ είχα μια λάμπα κι εσύ τη φλόγα Ποιός πούλησε το φυτίλι; LES AMOUREUX TRAHIS Moi j'avais une lampe et toi la lumière qui a vendu la mèche? όταν το πρωτοδιάβασα, δεν το χωρούσε ο νους μου πως τόσο λίγες λέξεις μαζεμενες μπορεί να βγάλουν μια τόσο δυνατή εικόνα κι ένα τόσο βαθύ συναίσθημα... καλημέρες... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 3 Μαρτίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 3 Μαρτίου 2010 ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ (Δημήτρης Ε. Σολδάτος ) Στην Ωραία Κοιμωμένη που αν με ονειρευόταν δεν θα την ξύπναγα ποτέ Τι περιμένεις να διαβάσεις σ’ ένα ποίημα; Πες μου κι εγώ θα το γράψω Μαγειρεύω καλά τις λέξεις όταν πεινάνε οι πράξεις Δοκίμασε και θα δεις πόσο τυφλή είσαι στις γεύσεις Η λέξη ΘΑΛΑΣΣΑ παραδείγματος χάριν Κοίτα πόσο αλάτι κουβαλάει μέσα της Για να μην σαπίζει το γαλάζιο Και να νοστιμίζουν τα ναυάγια Η λέξη ΕΡΩΤΑΣ εμπεριέχει πάντοτε μιαν απορία Την προτιμώ απ’ την βεβαιότητα πως δεν μ’ αγαπάς Απορία όμως σημαίνει και φτώχεια Ποτέ δεν την εμπλούτισα που σ’ αγαπώ Είδες πόσα παιχνίδια μπορεί να παίξει η γλώσσα; Θέλεις να παίξουμε; Θέλεις να κάνω εγώ το ρήμα Κι εσύ να με κλείνεις μέσα στην αγκαλιά σου; Δεν πειράζει που το «κλίνεις» γράφεται αλλιώς Έτσι κι αλλιώς αν θέλουμε ν’ αγκαλιαστούμε Πρέπει να υποπέσουμε σε λάθη Έλα άνοιξε τα χέρια σου (σαν παρένθεση) Κι εγώ θα κάνω σύμπτυξη στην λογική μου για να χωρέσω «Για να χωρέσω» Σαν να λέμε «για να ’χω» μια θέση «έσω» Δηλαδή μέσα σου Κι εκείνο το «ρ» που παρεμβάλλεται Ανάμεσα στο «για να ’χω» και στο «έσω» τι θα το κάνουμε; Αχ! Είδες; Πάντα κάτι παρεμβάλλεται ανάμεσα σε σένα και σε μένα Και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε Γι’ αυτό σου λέω Άσε μ’ ανάμεσα στην ποίηση και στην ζωή «Άσε μ’ ανάμεσα» Για κοίτα! Αυτή η φράση διαβάζεται κι ανάποδα Σαν να υπονοεί πως καμιά φορά δεν ξέρουμε Ποια είν’ η αρχή και ποιο το τέλος Ούτε πού τελειώνει η ποίηση Και πού αρχινά η ζωή Ποίηση Ζωή Για δες! Μόνο ένα γράμμα έχουνε κοινό Αν το βρεις Ίσως να καταλάβεις γιατί και στα δύο γνώρισα την ήττα Για κοίτα πόσο άδειες είναι οι λέξεις όταν γεμίζουν από έρωτα! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 5 Μαρτίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 5 Μαρτίου 2010 αποσπάσματα από τον Ερωτόκριτο (Βιτσέντζος Κορνάρος) (Κρουφά, κλεφτάτα επάτησε του Έρωτα η οδύνη) [ΑΡΕΤΟΥΣΑ] ... Κατέχω το πόσες φορές μου λεγες "Θυγατέρα, ίντα το θες το διάβασμα το τόσο νύχτα-ημέρα; Ιντ' όμορφα κι ίντα καλά βρίσκεις αυτού γραμμένα και δε σ' αρέσει μηδέ θες ,πράμα άλλο πλιο κανένα;" Κι εγώ χα τόση πεθυμια (πουρι μεγάλο πράμα) να βάνω στο προσκέφαλο κάθε βράδυ το γράμμα. Το' χα ξυπνήσει, εφώνιαζα "Κιαμιά φωτιά ας μου φέρει!" κι εσύ πολλά βαριόσουνα, νένα, το καλοκαίρι συχνιά που παραμάνιζες κι ήλεγες πως σε κάνω να βάλεις τα βιβλία μου εις τη φωτιά απάνω. Πολλά με καταδίκαζες στην παιδωμή οπού μου! κι ώρες με γέλιο σ' τ' άκουγα κι ώρες σου τα βαριόμουν Μα εδα μηδέ το ράψιμο, κουτσούνα ,ουδέ κοντύλι έγνοια καμιά μου δίδουσι, μα πικραμένα χείλη Εδά γρικώ άλλην παιδωμήν, εδά γρικώ αλλη ζάλη επάψασι όλες οι μικρές κι ηύρε με μια μεγάλη Το γράψιμο έχω αντίδικο, το γράμμαν έχω οχθρό μου, και το σκοπόν παρηγοριά, και τη φωνή γιατρό μου ... Την πρώτην όπου τ' άκουσα κι ήπαιζεν το λαγούτο ποτέ μου δεν το λόγιαζα να ρθω στο μέτρο τούτο. Μα τα τραγούδια π λεγεν κι οπου χαρά μου φέρνα ήσα προδότες πίβουλοι και την εξά μου επαίρνα ... [ΠΟΙΗΤΗΣ] Κι ίντα δεν κάνει ο Έρωτας σε μια καρδιά π' ορίζει! Σαν τη νικήσει ουδέ καλό, ουδέ πρεπό γνωρίζει Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Recommended Posts
Archived
This topic is now archived and is closed to further replies.