Βιβλίων ανάγνωσμα…

[Είσαι αισιόδοξος? Όχι]

ΤΟ ΓΑΛΑ του Βασίλη Κτσικονούρη,θεατρικό έργο κι έπαθα την πλάκα μου.Δεν έβρισκα εισιτήριο για το θέατρο είχε κλείσει για ένα μήνα!και το πήρα σε βιβλίο.Εχει ως κεντρικό ηρωα ένα σχιζοφρενή...ό,τι πρέπει για να το διαβάζει γιατρός.

[Ήρα]

γραμμενα φιλια-γιαννης ευσταθιαδης

πως γεμισαν οι χωροι με εκατονταδες προτομες σου?πως χαρακτηκες ξαφνικα σε καθε τοιχο, σε καθε επιγραφη , σε καθε υλικο?..αντικατοπτριζεσαι σε ολες τις βιτρινες που περναω...σε περιεχουν ολοι οι καθρεφτες ,σε κρατουν ολοι οι αντκατοπτρισμοι ,σε ξαναπλαθει ο ατμος που βγαινει απο τις σχαρες των δρομων ,τα ξημερωματα..(απο το οπισθοφυλλο)

πριν καιρο ειχα διαβασει μια κριτικη για αυτο το βιβλιο στην athens voice,ο τιτλος σημειωθηκε σε χαρτακι που κατρακυλησε στο πορτοφολι και στην επομενη επισκεψη στην φνακ βγηκε στο φως , φερνοντας το βιβλιο στα χερια μου. αρχιζοντας, αληθεια δε μπορουσα να διακρινω αν η επιθυμια μου για το βιβλιο γεννηθηκε απο το ιδιο το βιβλιο η απο την δυνατη πεννα του βιβλιοκριτικου ,θυμαμαι οτι ελεγε πως για να διαβασεις τον Γιαννη Ευσταθιαδη σε αυτο το βιβλιο του πρεπει να παρατησεις την λογικη στο εξωφυλλο και να προχωρησεις με μονο ενδυμα το συναισθημα.

το βιβλιο διαβαστηκε. αγαπηθηκε .

ισως η καρδια φερεται σαν λαγωνικο οταν πραγματα αφορουν τις πο ευθραυστες , τις πιο κρυφες πληγες της.ισως οι συμπτωσεις αρεσκονται να μας διδασκουν.

ο συγγραφεας σαν σε ποιημα , πεζο κι ομως με τοση τρυφεροτητα και λυρισμο που συναντας στα ποιηματα, με τοση γαληνη , με τοσο φως και τοσο σκοταδι , τοση αγαπη και τοσο πονο , μιλα για τον γιο του που πεθανε σε ηλικια 25 χρονων .διολου δεν αναζηταει οικτο , μια αξιοπρεπεια , μια αγωνια μηπως και ξεχασει τις μυρωδιες , τα χρωματα , τους ηχους , μια ανασυνταξη των αναμνησεων στις σκεψεις του , η ζωη προχωραει ''γιατι ολα προχωρουν χωρις εσενα και αυτο τωρα λεγεται ζωη " , ομως πια δεν ονειρευται.Το βιβλιο ειναι σαν ''ασκησεις μνημονικης για αγαπημενους αποντες.''

πως κοιταμε λυσσασμενα φωτογραφιες και πως θυμωνουμε οταν μας διαφευγει η λεπτομερεια , τι φορουσες εκεινη την μερα , το χρωμα του πουλοβερ σου , και η φωνη σου , η γκρινιαρικη πως σβηνει απο τις μνημες μας , και τι πιοτερο μας ποναει , η απουσια της παρουσιας σου απο κοντα μας η η απουσια σου απο την ζωη σου?εγωιστικο ον ο ανθρωπος , εγωιστικες και οι μνημες του..και πως σχεδιαζουμε και ονειρευομαστε και κατι θα λειπει απο τις μελλοντικες κορνιζες ?

''τι θα μεινει απο τη μνημη?

φευγαλεες εικονες, απομακροι ηχοι, ψιθυροι?''

ασκησεις μνημονικης το βιβλιο και μια θριαμβευτικη επιστροφη στο οτι οι ανθρωποι ζουν οσο υπαρχουν μεσα μας.

''ωρα πολλη σε κοιταζω

τι να σε προστατεψει ετουτο το χαρτι?

ριξε κατι πανω στη φωτογραφια σου.

φυσαει.'' για τη Μ.

[Αφροδίτη]

ΤΟ ΑΡΩΜΑ----ΠΑΤΡΙΚ ΖΙΣΚΙΝΤ----Εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Το διάβασα για δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν στην εφηβεία μου περί τα 16. Είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο, αυτό το είχα διαπιστώσει από τότε. Αυτό που συνειδητοποίησα τώρα είναι πόσο επηρέασε στο ύφος όλη τη μετέπειτα λογοτεχνία.

[Ήρα]

Η καλοσυνη των ξενων -Πετρος Τατσοπουλος

Είτε νόμιμη είτε παράνομη, κάθε υιοθεσία εμπεριέχει τους δικούς της κινδύνους. Δεν ξέρεις πού θα σταθεί η μπίλια. Ποιος θα βγει τελικά κερδισμένος. Αν η ρουλέτα δεν ήταν εξαρχής πειραγμένη. Σε ένα παιχνίδι με ρευστούς κανόνες, όπου όλα τα χτυπήματα επιτρέπονται, δεν μπορείς παρά να ευχηθείς να μην σου συμβεί το χειρότερο. Να αφεθείς στις αγαθές προθέσεις των αγνώστων. Στην καλοσύνη των ξένων.Ο Πέτρος Τατσόπουλος αφηγείται την ιστορία της υιοθεσίας που γνωρίζει καλύτερα. Τη δική του υιοθεσία. Μια υπόθεση ξεκαρδιστική όσο και συγκινητική, αν και συνήθως για τους λάθος λόγους. Καθαρόαιμες κωμικές σκηνές εκτρέπονται αναπάντεχα προς μια δραματική κατεύθυνση, ενώ συμβάντα που προορίζονται να αγγίξουν τις πιο ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη γαργαλούν απροσδόκητα τις πατούσες του. Όπως και στο Λούκι Λουκ, οι ράγες και το τρένο προχωρούν ταυτόχρονα. Κανένας δε γνωρίζει τον προορισμό. (απο το οπισθοφυλλο)

Δεν ειχα ξαναδιαβασει Τατσοπουλο.Οσο διαβαζα το βιβλιο του , μια απορια μεγαλωνε το ευρος της στο μυαλο μου.Πως ειναι δυνατον αυτο το βιβλιο να ανηκει στα μπεστ σελερ του καιρου?Με την εννοια του ευπωλητου εχω συνδυασει βιβλια που γερνουν προς το ευκολο και λιγο επιφανειακο.Φανταζομαι η απαντηση ειναι η ιδια που σπρωχνει την ταινια Η ζωη των αλλων προς τα υψηλα σκαλοπατια του ελληνικου box office.Μπραβο μας!!Απο τα συμπερασματα που το μυαλο μου δεχεται με ευχαριστηση καθε φορα ,ειναι οτι διαμορφωνεται μια καστα στην οποια ανηκουν ευτυχως πολλα νεα ατομα (ο Τατσοπουλος επηρεασε πολυ την πνευματικη μου ηλικια και με κανει να νιωθω λιγο γρια ), η οποια διαβαζει , ενημερωνεται , ψαχνεται , δημιουργει ,ισως τελικα οι ''επαναστασεις'' ξεκινουν υπογεια , απο την τεχνη.

Πιστευα οτι ο τιτλος και η προχειρη αναγνωση του οπισθοφυλλου ,εδειχναν προς μια καπως μελο ιστορια , ντυμενη με προσωπικα βιωματα του συγγραφεα.

Επιπολαια κριση!!

Ναι , υπαρχει φυσικα η υιοθεσια αλλα γυρω απο αυτη μπλεκεται σαν σε μυθιστορημα ολοκληρη η ιστορια μιας γενεας που μεγαλωσε την περιοδο της χουντας .Και φυσικα μια τετοια γενεα ,λογω εξωτερικων ερεισματων , δε θα μπορουσε παρα μονο να προβληματιστει και να ξεχαλβαδιαστει απο τα γεννοφασκια της .Απο μια οψη , το βιβλιο ειναι βαθυτατα πολιτικο.

Αν λάτρευετε τους συγγραφεις και τον μαγικο κοσμο των βιβλιων τους , παλι ''Η καλοσυνη των ξενων '' θα σας συναπαρει.Ο Τατσοπουλος ανηκει στην κλικα τους , μας αφηνει να μαθουμε πολλα για αυτους , να τους απομυθοποιησουμε , να τους λατρεψουμε διαπιστωνοντας την ''ματαιοδοξια '' του επαγγελματος τους και την αναγκη τους για αναγνωριση.Διαβαζουμε για μερικα απο τα πιο τρανταχτα ονοματα του κλαδου τους και γνωριζουμε τις καθημερινες πτυχες τους. Ενα βιβλιο σαν μικρη ''πιπερατη ''εγκυκλοπαιδεια της νεοελληνικης λογοτεχνιας ,αφηνει τον αναγνωστη , με σεβασμο ειναι η αληθεια , να κρυφοκοιταξει στο παρασκηνιο οσων βιβλιων αγαπηθηκαν και των δημιουργων τους.

Η υιοθεσια και οι συνεπειες της στη ζωη των πρωταγωνιστων ειναι βεβαια ο πυρηνας του βιβλιου ,και ισως αυτο εξηγει και το ευπωλητο του βιβλιου ,πιστευω ομως οτι θα αδικουσαμε τραγικα τον Τατσοπουλο αν μεναμε μονο σ αυτο. Νιωθω οτι με ενα λογοτενικο βιβλιο , εμαθα πραγματα και μεταφερθηκα τοσο ζωντανα στο κλιμα μια εποχης , που πιθανον ελαχιστα ιστορικα βιβλια να το κατορθωναν.

Και δεν περιοριζεται στο παρελθον η κριτικη ματια του συγγραφεα. Ευστοχα , βιτριολικα σχολια για το παρον παιζουν επισης.

Η γλωσσα του Τατσοπουλου ειναι κυνικη αλλοτε , αυτοσαρκαστικη και σαρκαστικη παντα , ειλικρινης και λογικη , ποτέ ωραιοποιημενη και ποτέ λυρικη , (προσωπικα καποιες φορες με νευριασε και αυτο ειναι η δευτερη απορια μου , πως ενω το στυλ του Τατσοπουλου δεν ειναι απο τα αγαπημενα μου , διαβασα το βιβλιο του μονοκοπανια). Ενα βιβλιο που με τραβηξε με το περιεχομενο του πιοτερο παρα με την γλωσσα του και αυτο νομιζω ειναι το μεγαλυτερο επιτευγμα στη δουλεια του συγγραφεα γιατι σε αντιθεση με την κοινοτυπη φραση ''σημασια δεν εχει τι λες , αλλα πώς το λες ", στους συγγραφικους κυκλους , εξ ορισμου ειναι πολλοι αυτοι που μπορουν να τα πουνε καλα , αρα η ουσια μετραει πιο πολυ απο το περιτυλιγμα.

Το συνιστω ανεπιφυλακτα , ανεξαρτητα απο το ενα το δειτε σαν μια βουτια στην νεοτερη ιστορια η στην ιστορια της νεοτερης λογοτεχνιας μας ,ειναι μια αληθινη ιστορια για ενα θεμα ευαισθητο , γραμμενη απο μια ψυχραιμη πενα και μαλιστα αυτην του πρωταγωνιστη.

Η καλοσυνη των ξενων. ''Δε γινεται παρα να μεινεις αναυδος μπροστα σε τοση καλοσυνη . Να το βουλωσεις και να υποκλιθεις.''

[Ήρα]

Άκου τη φωνή μου-Σουζαννα Ταμαρο

Τι απέγινε άραγε η εγγονή της Όλγας, της γιαγιάς που πρωταγωνίστησε στο Όπου σε πάει η καρδιά; Γύρισε έγκαιρα από την Αμερική για να συμφιλιωθεί με τη γιαγιά; Και τριγυρίζοντας άσκοπα στα δωμάτια του μεγάλου σπιτιού, σπρωγμένη απ’ τη μοναξιά, μήπως ανακάλυψε τα ίχνη των δύο μοναδικών προσώπων που θα ’θελε να είχε γνωρίσει στ’ αλήθεια – της μητέρας και του πατέρα της;

Με το Άκου τη φωνή μου η Σουζάννα Ταμάρο κάνει μια εντυπωσιακή επιστροφή στο μυθιστόρημα. Πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία, όπου η συγγραφέας δεν φοβάται ν’ αντιμετωπίσει τα αιώνια ζητήματα: την ανάγκη ν’ ανακαλύψουμε τις ρίζες μας στο παρελθόν και να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, για να μπορέσουμε να χτίσουμε με υπομονή κι αισιοδοξία το μέλλον μας.(απο το οπισθοφυλλο)

πριν αρκετα χρονια ειχα διαβασει για πρωτη φορα την Ταμαρο , στο Οπου σε παει η καρδια και ομολογω οτι ειχα εντυπωσιαστει.μετα ειχε πεσει στα χερια μου Η ψυχη του κοσμου αλλα με τον τρομο κουρασμενου αναγνωστη μετα τις πανελληνιες μπροστα στο καπως μεγαλο βιβλιο , την απεφυγα.τριτη συναντηση με την Ταμαρο η αφορμη ενος δωρου , και με το προσχημα της αφιερωσης η Ταμαρο ξανα εδω.

Θυμαμαι διαβαζοντας το Οπου σε παει η καρδια ειχα ξελογιαστει με την γλωσσα της , ακριβης ανατομος της γυναικειας υπαρξης η κατοχος της , ετσι τωρα οι προσδοκιες μου ηταν πολυ μεγαλες για το Ακου τη φωνη μου , προσδοκιες που εμειναν ελαφρως παραπονεμενες.

Οχι οτι δε μου αρεσε , οχι οτι δε με συγκινησε σε αρκετα σημεια ή οτι δε με προβληματισε με τα συνεχη ερωτηματα που η ηρωιδα θετει στον εαυτο της και αρα σε εμας ,απλα να ...σαν τουρτα που της λειπουν τα κερασακια , ωραια μεν αλλα αυτο το κατι που θα την κανει αξεχαστη πηρε ολιγον απο απουσια.

Η ηρωιδα απεγνωσμενα ψαχνει τις ριζες της , την ταυτοτητα της και τελικα τον λογο για τον οποιο ζει , αν αξιζει να πιστευει σε κατι , ανωτερη δυναμη?πειτε το οπως θελετε ακομη και ανθρωπινη κατασκευη του νου για να γινουν ολα πιο καλα , πιο υποφερτα , πιο ομορφα .Σε αυτην της την αναζητηση συνανταει προσωπα κλειδια της ζωης των προγονων της και το καθενα αφηνει μια διαφορετικη απαντηση στο ερωτημα σε τι πιστευεις?γιατι ζεις?

στο βιβλιο παρελαυνουν θρησκειες "τροποι απαντησης στο γιατι και στο τι", εντονα ο εβραισμος , αγνωστικισμος , αθεισμος , αλλά κανουν εμφανιση διακριτικη, καμια προσπαθεια της συγγραφεος να πεισει για το σωστο η λαθος , καθε ηρωας της πορευεται με την δικη του πυξιδα ενω η πρωταγωνιστρια συνθετει , διαλυει , ψαχνει τις δικες της απαντησεις.

Αν το παρετε απλα σαν ενα μυθυστορημα , πιθανον να κουρασει , γιατι περα απο την πλοκη εχει και μια διαθεση πιο ''ενδοσκοπικη" που ξεφευγει απο τον ορισμο μιας απλης εξιστορησης μιας ενδιαφερουσας πλοκης.

Αν δεν εχετε ξαναδιαβασει Ταμαρο , η γλωσσα της θα σας φανει εξαιρετικα ζωντανη , μεταφερει αυτουσια τις εικονες , τις μυρωδιες , τις αισθησεις που πλαθει στο χαρτι της οχι με εναν λυρικο τροπο , αλλα σαν να ζωγραφιζει τα τοπια , τα σπιτια μπροστα σου οπώς ακριβως τα βλεπουν οι ηρωες της και μετα να ζωγραφιζει με τον ιδιο καθαριο τροπο και τις σκεψεις τους.

Πιστευω οτι το Οπου σε παει η καρδια βριθει απο τα ταλεντα της Ταμαρο σε υπερθεματικο βαθμο ενω το Ακου τη φωνη μου ειναι ενα πολυ καλο βιβλιο της .(μια ''ατυχια'' των οποιοδηποτε ταλεντων ειναι οτι ''κυνηγιουνται''απο τα αριστουργηματα τους στις επομενες δημιοργιες τους)

[DRanged]

"ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ"

Τ.Ρομπινς

ΑΠΛΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ

[Αφροδίτη]

"ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ"

Τ.Ρομπινς

ΑΠΛΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ

Συμφωνώ και προσυπογράφω!

Εγώ τέλειωσα τις ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ. Απλώς Αριστούργημα.

[deppy]

ΕΓΩ ΜΟΛΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΟ ΕΝΤΕΚΑ ΛΕΠΤΑ ΑΠΟ PAULO COELCO

[Ήρα]

Αγγελος Αντωνοπουλος-Οι Επιβατες του φεγγαριου , εκδοσεις Αιωρα

Ο Στέφανος «είχε φτάσει ναυαγός και ελεύθερος». Έτσι αρχίζει το μυθιστόρημα. Και στη συνέχεια αποκαλύπτεται ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος, με το συνηθισμένο όνομα, και πού έχει φτάσει. Είναι ένας καθημερινός, γήινος άνθρωπος. Αλλά ξαφνικά βρίσκεται μπροστά στο τέλος του συνηθισμένου εαυτού του, και πρέπει να αντιμετωπίσει αυτόν τον Άλλο που κατοικούσε μέσα του και τις ευθύνες του.(απο το οπισθοφυλλο)

Παρακολουθωντας περσι τον Αγγελο Αντωνοπουλο στο θεατρικο μονολογο ''Ο Μαρξ στο Σοχο", μου δημιουργηθηκε η αισθηση οτι περα απο εναν αριστο ηθοποιο , αλλωστε απολυτα καταξιωμενο αναμεσα στους ομοτεχνους του, ειχα μπροστα μου εναν ''φιλοσοφημενο'' ανθρωπο,σαν να εμβαθυνε το υποκριτικο του ταλαντο , με γνωσεις και μελετη , οχι αυστηρα θεατρικες .

Πριν μια βδομαδα , στην εκπομπη του Βασιλικου , ο Αντωνοπουλος παρουσιασε μιαν αλλη του ιδιοτητα , τη συγγραφικη(και εντονα ενδοσκοπικη).

Το πρωτο του βιβλιο μυθιστορημα , απο αυτα που ''κυλανε'' γρηγορα. Η ιστορια του Στεφανου που οι συνθηκες της καθημερινοτητας του αλλαζουν , ερχεται αντιμετωπος με τη συνηθεια , βουτια στην μοναξια , στο ξεβολεμα , μετακομιση σε νεο σπιτι , απαρχη μιας νεας φασης .Και εκει ενας ερωτας ολοκαινουριος , εκ πρωτης οψεως τα δυο μερη του ασυμβατα ,αν ομως ακουσεις τις βαθυτερες αναγκες του καθενος τελικα απολυτα ταιριαστα.

Πολλα τα βιωματικα στοιχεια στο βιβλιο.Ο Βασιλικος ευστοχα παρατηρησε πως ο Αντωνοπουλος αφιερωνει ολοκληρες σελιδες για τα τρενα περιγραφοντας σταθμους και ταξιδια τοσο γλαφυρα και τρυφερα σαν παιδικη αναμνηση ,και τελικα αποδεικνυεται πως ο πατερας του συγγραφεα ηταν υπαλληλος σε σιδηροδρομικο σταθμο.Οπως δε μπορει να μην ειναι βιωματικες καταστασεις οι περιγραφες των ταξιδιων στο εξωτερικο , η παρακολουθηση θεατρικων παραστασεων και η καταγραφη των εντονων συγκινησεων που ενιωθε ο Στεφανος παρακολουθωντας με τουριστικη μεν , κριτικη ματιά δε τα νεα μερη.

Η ιστορια του Στεφανου μπλεκεται με την ιστορια μιας γειτονισσας του με εναν ομορφο τροπο που μονο η ''μοιρα '', το ''τυχαιο" κατεχει σε τετοιο εξαισιο βαθμο. Η κυρια Πιερικου στελνει μηνυματα μοναξιας και μια ιδιαιτερη φιλια δημιουργειται.Οι αναμνησεις της κυριας Ολγας γεματες με μια Ρωσια που επαναστατει και την σπρωχνει μακρια απο την οικογενεια της ,την προσφορα πνευματικων ερεθισματων,τις μνημες της ,την οδηγει σε μια Ελλαδα που διαφερει απο τις ονειρεμενες περιγραφες της στα βιβλια .Προσγειωση.

Η γλωσσα του Αντωνοπουλου πολυ ζωντανη , γλαφυρη , δεν καταλαβαινεις για πότε τελεισε το βιβλιο. Αγαπαει τους ηρωες του , τους αποκαλυπει σιγα σιγα με την πεποιθηση οτι ο καθενας τους κινειται απο την αναγκη για ευτυχια και ο καθενας ειναι αξιος να την προσφερει.

Δεν ειναι μονο η εξιστορηση μιας πρωτοτυπης , παραξενης ερωτικης ιστοριας , ειναι μια βαθια και ουσιαστικη αναγνωση της μοναξιας και των τροπων που ο καθενας , νεος , γερος , γυναικα , ανδρας, ανακαλυπτει ωστε να προσεγγισει την ευτυχια. "Ηδυπαθεια και καλοσυνη...ετσι καταργειται η μοναξια. Ολα του κοσμου ειναι ιερα...Να κανεις ερωτα χωρις μοναξια ,σαν να σε ακουμπαει το χερι του Θεου...''

[γιατρίνα]

Οι ιδεατές Πολιτείες (από τον Πλάτωνα στον Campanella), Ακαδημία Αθηνών

Μία συνοπτική και εύληπτη παρουσίαση της αναβίωσης της πλατωνικής φιλοσοφίας περί ιδεατής πολιτείας στην Αναγέννηση. Τεκμηριωμένο κείμενο με αρκετές παραπομπές για απαιτητικούς αναγνώστες και αρκετά εμπεριστατωμένη παρουσίαση της αναβίωσης της ου-τοπίας στο πλαίσιο των προοδευτικών κινημάτων (εν σχέσει με το Μεσαιωνικό καθεστώς εννοείται) της Αναγέννησης. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το σκεπτικό της θεοκρατικής ου-τοπικής ‘αναρχίας‘ του Campanella. Δύσκολο κείμενο για μη μυημένους

Σοσιαλισμός, ουτοπικός και επιστημονικός, Ένγκελς Φ., Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο

Ίσως το μόνο σοσιαλιστικό σύγγραμμα που έχει μεταφραστεί σε περισσότερες γλώσσες από το Κεφάλαιο...Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός..

Orphan Drugs, Ευγένιος Αρανίτσης, Εκδ. ΙΣΤΟΣ

Ποίηση εκτός χωροχρόνου και λεκτικών συμβιβασμών, από ένα δημοσιογράφο (τελευταία στήλη εδώ και χρόνια στο 7 της Ελευθεροτυπίας), επιμελητή αρκετών εκδόσεων ποιητικών συλλογών του Αλεπουδέλη κατά κόσμον,με μία ανατρεπτική έκφραση που αποδίδει πληρέστατα την αντίληψη για την ποίηση όσων ζουν εκτός της αισθητης πραγματικότητας..

Και όπως εύστοχα σημειώνει ο ίδιος : μπορεί το ποίημα, κάθε ποίημα, να μιλάει για τους νεκρούς όμως Το Θραύσμα μιλάει ΜΕ τους νεκρούς (είναι και δεν είναι θεραπευτικό )...

(στο Θραύσμα αφιερώνει τούτο το πεζό-ποίημα ο Αρανίτσης, αρκεί η σύλληψη της έννοιάς του να έχει προηγηθεί )

[ho·mun·cu·li]

Διαβαζω το "Ανθρωπος αντιγραφο" απο Σαραμαγκου, αλλα το ψιλοβαριεμαι...

[ho·mun·cu·li]

Διαβαζω το "Ανθρωπος αντιγραφο" απο Σαραμαγκου, αλλα το ψιλοβαριεμαι...

Το τελειωσα μετα κοπων κ βασανων....Πρωτη φορα διαβαζω τρακοσιες κουραστικες, βαρετες σελιδες για να φτασω στην τελευταια κ να μεινω μ ανοιχτο το στομα

[gret]

100χρονια μοναξια...

πολυ μοναξια...

[olizyz]

100χρονια μοναξια...

πολυ μοναξια...

και πολλά ονόματα....δε λες και τι "επιασες" από το βιβλίο?

[gret]

100χρονια μοναξια...

πολυ μοναξια...

και πολλά ονόματα....δε λες και τι "επιασες" από το βιβλίο?

αυτο που σου ειπα...πολυ μοναξια,μιζερια κ ηθικη-ψυχικη καταπλακωση...

[ludovick]

www.booksinfo.gr/literature

[squarelogic]

THE BROOKLYN FOLLIES by Paul Auster

Κανονικα δυσκολα θα αγοραζα ενα βιβλιο που αρχιζει

"I was looking for a quiet place to die. Someone recommended Brooklyn."και εχει για πρωταγωνιστη εναν καρκινοπαθη.Too gloomy μετα απ'οσα εχω περασει προσφατα... Αλλα συγγραφεας του ηταν ο Paul Auster και το "follies"στον τιτλο με προδιεθεσε για ενα μαγικο ταξιδι στην περιεργη ανθρωπινη ψυχη,ετσι οπως μονο αυτος ο συγγραφεας μπορει, και ετσι το "τσιμπησα"απ το WH.SMITH του HEATHROW.

Ο Ναθαν,πρωην ασφαλιστης,μεσηλιξ,χωρισμενος,αποξενωμενος απο συζυγο και κορη εγκαθισταται στο Μπρουκλυν μετα τη θεραπεια για καρκινο του πνευμονα με μοναδικο στοχο να περασει τους τελευταιους μηνες της ζωης του μακρια απο αυτα(αυτους)που τον πονανε.Μαζι με ολα αυτα τα αρνητικα εχει κερδισει και την σοφια να μην παιρνει την ζωη πολυ στα σοβαρα κι ετσι για να εχει κατι να κανει ξεκινα μια συλλογη απο ιστοριες ανθρωπινης μωριας και πλανης .

Επειδη δεν περιμενει οτι θα ζησει πολυ ,μαθαινει γρηγορα να παιρνει χαρα απο τα μικρα πραγματα στην ζωη(πχ το λαμπερο χαμογελο της ομορφης Λατινας σερβιτορας στο Cosmic Diner)και δεν δισταζει να ξοδευει τοσο το χρονο του οσο και το κομποδεμα του(που του φαινεται "γενναιο" για το χρονο που του μενει)για να δινει μικρες χαρες στους γυρω του.Η συναντηση του μετα χρονια με τον αποτραβηγμενο απο την κοινωνικη ζωη και παθητικο πλεον ανηψιο του Τομ,κινητοποιει τα καλυτερα ενστικτα του Ναθαν και μεσα απο τυχαιες συναντησεις,θαρραλεες αυτοπαρουσιασεις και παρεμβασεις και το μαεστρικο storytelling του Auster γνωριζουμε ασυνηθιστους τυπους χαρακτηριστικους της ανθρωπογεωγραφιας του Μπρουκλυν ,ταυτιζομαστε με τα..απιθανα προβληματα τους,και περιμενουμε με αγωνια τι θα τους συμβει ...

Αν και πρωταγωνιστης του βιβλιου ειναι ΚΑΙ το Μπρουκλυν,ο ΟΣΤΕΡ κινει τα νηματα της ιστοριας με τη συνηθη του φαινομενικη αδρανεια και ευκολια,παρουσιαζοντας τη ροη της ιστοριας σαν αλληλουχια τυχαιων συμβαντων ή σαν τυχαιες συνεπειες ασυνειδητων(τη στιγμη που γινονταν)επιλογων.Το βιβλιο ρεει αβιαστα,αλλα φυσικα τιποτε δεν ειναι τυχαιο στο συμπαν αυτου του σπουδαιου αμερικανου συγγραφεα:χωρις τις θεωρητικες κατασκευες και τη "σκηνοθεσια"του Κουντερα,ο Οστερ σε οδηγει ακοπα σε σοβαρες σκεψεις και στοχασμο πανω στην ανθρωπινη ζωη,την αναγκη για συντροφικοτητα και αγαπη,τη δυνατοτητα ολων για "αναβαπτιση"(redemption) για να καταληξει-ανελπιστα-με τελευταια φραση μετα 300 σελιδες

"...and as I walked along the avenue under that brilliant blue sky,I was happy,my friends,as happy as any man who had ever lived",το πρωι της 11ης Σεπτεμβριου που αλλαξε τον κοσμο...

κι ενα βιβλιο που αρχιζει οπως παραπανω και τελειωνει ετσι,αξιζει να διαβαστει!

[Ήρα]

Μαργαριτα Καραπανου-Η Κασσανδρα και ο Λυκος

Καμια αναλυση δε μπορει να εξηγησει την αινιγματικοτητα και τη γοητεια του βιβλιου.ειναι μια απο τις σπανιες δημιουργιες που γεννιουνται μυστηριωδως , χωρις κανενα προηγουμενο.το βιβλιο ειναι πρωτοτυπο , τρομαχτικο , ολοκληρωμενο.εφευρισκει τη δικη του ιστορια , μπαινει σε εφιαλτικες καταστασεις και βγαινει , οπως ανακατευει το ονειρο με την πραγματικοτητα .ειναι ενα μικρο , νευρωδες μυθιστορημα με μια τελεια αισθηση τεχνικης ,δεν ειναι ποτε συναισθηματικο , ομορφο , παραφουσκωμενο.-απο το οπισθοφυλλο

ποτε άλλοτε δεν εχω διαβασει βιβλιο , που να νιωσω οτι μου αφησε μια τρυπα στην καρδια ,τεραστια , περιεργη ,στη διαρκεια της αναγνωσης αναρωτιομουν συνεχεια τα εζησε αυτα? εχω διαβασει το Μαμα της Μαργαριτας Καραπανου και ειχα παλι αυτην την αισθηση σε καπως μικροτερο βαθμο , γιατι αντεχα στην σκεψη μιας ενηλικης γυναικας που βιωνει τρομαχτικες καταστασεις αλλα με το ενδυμα του μπορω να τα αντεξω γιατι δεν ειμαι πια παιδι.

η Κασσανδρα με αφησε αφωνη ,την μια ηθελα να την ΄΄σωσω ΄΄ , να την γλυτωσω απο οσα στερησαν την αθωοτητα του παιδιου , και την αλλη με αφηνε εμβροντητη με την σκληροτητα της ,αν σε εναν φανταστικο κοσμο ηρωων την ειχα μπροστα μου μαλλον θα την αγκαλιαζα και την ταρακουνουσα μαζι .

η θεματολογια του βιβλιου σοκαρει ,οσα σκεφτομαστε , φοβομαστε , φανταζομαστε , ελπιζουμε , τρομαζουμε , αηδιαζουμε , αγαπαμε , κυριως αν εισαι και στο ελαχιστο γνωστης της αληθινης ζωης της Καραπανου , σοκαρει με την υποψια οτι δε μιλαει η φαντασια αλλα η αυτοβιογραφια , ακομη κι αν οχι ολα αληθινα , και ενα ελαχιστο να υπηρξε πραξη της ζωης της , σοκαρεσαι , δεν λυπασαι καν , ειναι τετοιο το σοκ που δε χωρανε αλλα συναισθηματα σε πρωτη κατεργασια , μιλουσα με εναν φιλο μου πριν και του ελεγα αυτο , μια τρυπα στην καρδια , ουτε ξεκαθαρη η τελικη αισθηση που σου αφηνει ενα βιβλιο , σ αρεσε ?δε σ αρεσε , γιατι?σε πρωτο βαθμο με σοκαρε , σε δευτερο με πονεσε.

η γραφη της Καραπανου αμεση ,δεν εχεις μπροστα σου μια λυρικη Αλκυονη Παπαδακη ,διαφορετικη γραφη και απο της μητερα της την γραφη (η Καραπανου ειναι κορης της συγγραφεος Μαργαριτα Λυμπερακη), λες και δεν επηρεαστηκε, λες και μισησε και αγαπησε τοσο πολυ το περιβαλλον της μητερας της που το αποποιηθηκε ,εψαξε να βρει την δικη της και μονο Μαργαριτα.

η Καραπανου ειναι απο τις πρωτες ''διασημες'' που εκανε γνωστη τη μαχη της με την μανιοκαταθλιψη , διαβαστε την συνεντευξη στο Σταυρο Θεοδωρακη , εχει ξαναδημοσιευτει στο φορουμ αλλα αξιζει . http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?...;m=N24&aa=1

ισως ενας ψυχιατρος να διαπιστωσει τα πρωτα σημαδια τα οποια ενας συγγραφεας θα βιαστει να διαφωνησει οτι ειναι εργα της δημιουργικης φαντασιας .

προκειται για ενα βιβλιο που κυριολεκτικα με ''ρουφηξε'' μεσα του , απαιτησε μια λεπτη ακροβασια αναμεσα στα συναισθηματα μου και στο τελος σα να με αφησε ξεπνοη ,σαν μαυρη τρυπα που καταβροχθιζει τα αστερια γυρω της και ενω τα οδηγει στο χαμο , αυτα οδευουν προς την κοιτη της παρασυρμενα απο τη δυναμη της. αδημονω για το επομενο χρονολογικα μυθιστορημα της , τον Υπνοβατη που τιμηθηκε με ''βραβειο καλυτερου ξενου μυθιστορηματος'', βραβειο που εχει δοθει στον Μαρκες , Borges , Τσιρκα.

ισως η Καραπανου , μεσα απο τις μαχες της , διαπιστωσε οτι ολοι ειμαστε διαφορετικες πλευρες ενος και μονο ανθρωπου (κλεμμενη φραση απο θεατρικο )

ενα απο τα πιο συγκλονιστικα βιβλια που διαβασα .

Bένα Γεωργακοπούλου : Αλήθεια, υπήρξατε ποτέ "Κασσάνδρα", κυρία Καραπάνου;

Μαργαρίτα Καραπάνου: "Δεν υπήρξα ποτέ τέτοιο τερατούργημα. Έστρεψα απλώς ένα μεγεθυντικό φακό πάνω στα γεγονότα της παιδικής μου ζωής. Καθοριστικό ρόλο στο γράψιμο της "Κασσάνδρας", έπαιξε το "Στρίψιμο της βίδας" του Χένρι Τζέιμς, το πιο τρομαχτικό κείμενο που έχω ποτέ διαβάσει. Αναφορές στους μικρούς ήρωες του Τζέιμς, Βέρα και Μάιλς, δύο παιδιά τέρατα, που ερωτοτροπούν με τον υπηρέτη και τη γκουβερνάντα τους ακόμα και μετά θάνατον, υπάρχουν σαφείς στο βιβλίο μου. Κατάλαβα τότε ότι τα όρια μεταξύ διαστροφής και αγνότητας είναι τόσο εύθραυστα.

Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 24-3-1988

[ludovick]

Μόλις τέλειωσα το Πυθαγόρεια Λύση από τις εκδόσεις Κοχλίας.Τέλειο.Αν γράφετε και εσείς μπορείτε να τα δημοσιεύσετε στην σελίδα www.booksinfo.gr/literature..Φιλιά Άγγελοσ...

[Ήρα]

πριν λιγα λεπτα εφυγε απο το κινητο μου το εξης μηνυμα-μολις τελειωσα τον γλαρο Ιωναθαν ,δε το εχω ξαναπει αυτο για βιβλιο , σου αλλαζει τη ζωη.

αν καποτε επρεπε να διαλεξω τα τρια μου αγαπημενα βιβλια , θα ελεγα 1-Το Κουβαρι των αλλοκοτων πραγματων γιατι μου αρεσουν τα παραμυθια , 2-Το κοριτσι με τα πορτοκαλια γιατι μου αρεσουν τα παραμυθια που ειναι αληθινα και ειμαι ιδιαιτερα ευτυχισμενη που παρακινουμενη απο σχολια που ειχα διαβασει στο φορουμ για 3-τον Γλαρο ,το αναζητησα στον Παπασωτηριου, γιατι μ αρεσουν τα παραμυθια που ,παρολο που ειναι αληθινα ,ειναι αισιοδοξα .

να αναφερθω στα'' τεχνοκρατικα'' του βιβλιου , κυκλοφορει απο τις εκδοσεις Διοπτρα μια νεα εκδοση με επιλογο απο τον συγγραφεα , τοσο ομορφο , οσο και το βιβλιο του.να αναφερω και τις φωτογραφιες ,με την εξαιρετικα εμνευσμενη ιδεα στο πρωτο μισο να ειναι το γνωστο τυπογραφικο χαρτι και στο υπολοιπο μισο ενα ημιδιαφανες χαρτι ''για να μπορουμε να βλεπουμε το παρελθον να ξεθωριαζει και το μελλον να διαφαινεται''.

δε μπορω να καταταξω τον Γλαρο σε συγκεκριμενη κατηγορια βιβλιων γιατι απλουστατα ειναι ολα , φιλοσοφικο , παραμυθι , θρησκευτικο , ολα μαζι .οπως νομιζω οτι οσα κι αν γραψω ειναι λιγα για το ποσο απολαυστικα , περιτεχνα σιωπηλα , αυτο το βιβλιο κατακυριευει την σκεψη και την καρδια ,οχι απλα σαν ενα ομορφογραμμενο βιβλιο , οχι απλα σαν ενα δειγμα ενος ταλαντουχου συγγραφεα , ειναι κατι πιο πανω , πιο ψηλα , πιο βαθια , μια κοσμοθεωρια ζωης , πραξης , ονειρου.

πραγματικα νομιζω οτι ο Richard Bach τα λεει καλυτερα-''Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον απορρίφθηκε από 18 εκδότες πριν τελικά εκδοθεί. Αποτέλεσε το εκδοτικό φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών και συντροφεύει το Όσα Παίρνει ο Άνεμος στο Πάνθεον των Best Sellers όλων των εποχών, μετά την Αγία Γραφή. '... Είμαστε της γνώμης ότι ο χαρακτήρας ενός γλάρου που μπορεί και μιλάει δεν θα είχε ενδιαφέρον στη σημερινή αγορά του βιβλίου. Γι' αυτό με λύπη σε πληροφορούμε ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στην έκδοση αυτών των χειρογράφων, τα οποία και σου επιστρέφουμε...'. Αυτή ήταν η απάντηση των 18 εκδοτών που απέρριψαν το βιβλίο. 'Γιατί κανείς από αυτούς δεν μπορεί να καταλάβει το νόημα αυτής της αλληγορικής ιστορίας;' Το να βρούμε αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στη ζωή μας και να τραβήξουμε προς τα εκεί με θάρρος, ακλόνητη αποφασιστικότητα και επιμονή, όπως αλληγορικά περιγράφεται στις περιπέτειες του Ιωνάθαν, είναι ο δρόμος όλων όσων τολμούν να ζουν ευτυχισμένοι.Σαν αντάλλαγμα γι' αυτή μας την προσπάθεια θα μας περιφρονήσουν, θα μας χλευάσουν και θα μας εξοστρακίσουν από τον κύκλο τους φίλοι και συγγενείς. Αν επιμείνουμε όμως, αν αντέξουμε τη μοναξιά μας και μείνουμε αφοσιωμένοι σε αυτό που με τόση αγάπη αποφασίσαμε να κάνουμε, τότε θα ανακαλύψουμε ότι έχουμε καινούριους φίλους και καινούριους συγγενείς, οι οποίοι ήδη συμμερίζονται τις αξίες και τα ιδανικά που έχουμε επιλέξει, κι ότι μαζί τους θα πετάξουμε πολύ πιο μακριά και πιο ψηλά από όσο μπορούμε ποτέ να ονειρευτούμε.''

αν το φορουμ ηταν οι γειτονιες μιας πολης, θα με ακουγατε μεχρι τα μεσανυχτα να κυκλοφορω με ντουντουκα και να σας λεω να διαβασετε ΑΥΡΙΟ αυτο το βιβλιο , τον Γλαρο Ιωναθαν Λιβινγκστον.

[Αφροδίτη]

¨ΜΙΑ ΖΩΗ ΔΥΟ ΖΩΕΣ" του Νίκου Θέμελη.

Το καινούριο βιβλίο του Θέμελη διαφέρει από τα μέχρι τώρα έργα του. Δεν έχει ιστορικά στοιχεία, δεν πραγματεύεται προηγούμενες εποχές, όπως ας πούμε στην Ανατροπή. Αναφέρεται στο σήμερα. Ο ήρωας του είναι ένας καθηγητής πανεπιστημίου, ο Οδυσσέας Πολίτης, 54 ετών, που σε μια καμπή της ζωής του προσπαθεί να προσδιορίσει την προσωπική του ταυτότητα. Αυτό είναι και το κύριο θέμα του βιβλίου: Η αναζήτηση της ταυτότητας της ατομικής, της κοινωνικής, της ταυτότητας της Ελλαδας μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Συμφωνώ απόλυτα με όσα αναφέρει ο Θέμελης για τους Νεοέλληνες-τουλάχιστον μια μερίδα τους.

Ο ήρωας καταφέρενει τελικά να αυτοπροσδιοριστεί ως άνδρας, ως ενήλικας, ως πολίτης. Για μένα η σημαντικότερη φράση του βιβλίου είναι η τελευταία:

¨Είμαι αποφασισμένος να κάνω μια τομή στη μέχρι τώρα διαδρομή μου. Μια σημαντική ποιοτική τομή.Θέλω να επιχειρήσω .......ΝΑ ΧΩΡΕΣΩ ΣΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΔΥΟ ΖΩΕΣ"

[ho·mun·cu·li]

Το τριτο στεφανι του Ταχτση.....

δεν ξερω τι λεει στο οπισθοφυλλο.....αλλα....τπτ σπουδαιο....

[Winmx]

Εις το ονομα της μητρος

Φιλομηλα Λαπατα

Εκδοσεις Καστανιωτης

400 σελιδες

Ο Θεός φαίνεται να έχει εγκαταλείψει τον Παράδεισο. Ένας ολόκληρος κόσμος που κινείται ασταμάτητα σ' ένα δραματικό ναπολιτάνικο παλκοσένικο του περασμένου αιώνα. Οι πρωταγωνιστές πολλοί: άνθρωποι, άγγελοι, δαίμονες, φαντάσματα... Mυθιστορηματική αναπαράσταση μιας άγνωστης πραγματικότητας του Ελληνισμού της Διασποράς από τη συγγραφέα των βιβλίων Οι κόρες του νερού και Lacryma Christi - Το δάκρυ του Χριστού, το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας, με ηρωίδα την Αμαλία Κορωναίου, η οποία ξεκινάει ένα ταξίδι στη Νάπολη της Ιταλίας σε αναζήτηση της μητέρας της για να καταλήξει στην αυτογνωσία. Ένας μεγάλος έρωτας, ένα αβάσταχτο μίσος, ένα τραγικό έγκλημα. Mια ιστορία γεμάτη πάθος, όπου μπερδεύονται πραγματικότητα και φαντασία, μνήμη και μύθος, πόθοι και έχθρες, έγκλημα και τιμωρία. Ένα καλειδοσκόπιο χαρακτήρων, ένα μυθιστόρημα που προσεγγίζει τα θέματα της δυσκολίας των σχέσεων, της αναζήτησης ταυτότητας, της νοσταλγίας, του έρωτα, της αλληλεγγύης και του αλτρουισμού μέσα στο χάος των ανθρωπίνων παθών. Πού τελειώνει η ζωή και πού αρχίζει το παραμύθι; Πού τελειώνει το παραμύθι και πού αρχίζει η πραγματικότητα; Τι είναι ο αληθινός έρωτας; Είναι παντοτινός ή έχει ημερομηνία λήξης;

Και τα 3 βιβλια που εχω διαβασει ειναι εξισου καλα.3 διαφορετικα ταξιδια στην Ιταλια

Η μεθοδος της Ορλεανης

Ευγενια Φακινου

Εκδοσεις Καστανιωτης

376 σελιδες

Όταν η Aρέθα βρίσκεται μπροστά σε κινδύνους φανταστικούς ή πραγματικούς, βυθίζεται σε βαθείς ύπνους που διαρκούν μερόνυχτα. Oι γυναίκες του σπιτιού, προκειμένου να την προφυλάξουν από τους κινδύνους και τους ύπνους, την κλείνουν για χρόνια σ? ένα δωμάτιο με τέσσερα παράθυρα, σε πλήρη απομόνωση. Mοναδική της παρηγοριά ο Aντρέας που, αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί της από τα παιδικά τους χρόνια, την προτρέπει να το σκάσει και να φύγουν μαζί. Eκείνη δειλιάζει, φοβάται και μαθαίνει να ξεφεύγει από τη μοναξιά με νυχτερινές πτήσεις και ατελείωτες συζητήσεις με τα φαντάσματα νεκρών γυναικών. O φόβος μπροστά στην ελευθερία και η απώλεια της αγάπης μπορούν αργά αλλά συστηματικά να μετατρέψουν μια νεαρή γυναίκα γεμάτη ζωή σε σκιά του εαυτού της. Aρκεί η αγάπη για να την ελευθερώσει; Για να της δώσει τη δυνατότητα να κάνει το μεγάλο άλμα προς την ελπίδα και τον έρωτα; Προς τη ζωή, εντέλει;

[Αφροδίτη]

Το τριτο στεφανι του Ταχτση.....

δεν ξερω τι λεει στο οπισθοφυλλο.....αλλα....τπτ σπουδαιο....

Συμφωνώ. Και εγώ το περίμενα πιο δυνατό, ίσως από τα διθυραμβικά σχόλια που έιχα διαβάσει...

ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΚΑΝΤΦΕΛ-Έλις Πίτερς -Εκδ. Κανάκη

Η σειρά αποτελείται από 20 βιβλία, όπου παρακολουθούμε τις περιπέτειες του αδρφού Κάντφελ, ενός πρώην πολεμιστή και νυν μοναχού, σ ένα μοναστήρι της Αγγλίας τον 13ο αιώνα. Ο αδερφός Κάντφελ είναι μία από τις γοητευτικότερες προσωπικότητες που έχω συνσντήσει στη Λογοτεχνία. Έμπειρος, ώριμος, ανήσυχος, φιλοπερίεργος, ανατρεπτικός. Στις ιστορίες παρακολουθούμε συνήθως εγκλήματα, τα οποία εξιχνιάζει ο αδερφός με το κοφτερό μυαλό του. Αυτό, όμως που εξυψώνει τα βιβλία πάνω απ το επίπεδο της ενδιαφέρουσας αστυνομικής ιστορίας, είναι η αναπαράστσση της ιστορικής εποχής με γλαφυρότητα , ο εμφύλιος πόλεμος που σπαράζει την Αγγλία ανάμεσα στο βασιλιά Φίλιππο και την αυτοκράτειρα Μοντ για τη διεκδίκηση του θρόνου. Ταυτόχρονα μια εξαιρετική εικόνα της μοναστικής ζωής, με τις φιλοδοξίες και τις συγκρούσεις των μοναχών,΄αλλά και την καλοσύνη, την πίστη, την αγνότητα. Έχω διαβάσει όλη τη σειρά. Πολύ καλή

[ho·mun·cu·li]

Μαργαριτα Καραπανου-Η Κασσανδρα και ο Λυκος

Καμια αναλυση δε μπορει να εξηγησει την αινιγματικοτητα και τη γοητεια του βιβλιου.ειναι μια απο τις σπανιες δημιουργιες που γεννιουνται μυστηριωδως , χωρις κανενα προηγουμενο.το βιβλιο ειναι πρωτοτυπο , τρομαχτικο , ολοκληρωμενο.εφευρισκει τη δικη του ιστορια , μπαινει σε εφιαλτικες καταστασεις και βγαινει , οπως ανακατευει το ονειρο με την πραγματικοτητα .ειναι ενα μικρο , νευρωδες μυθιστορημα με μια τελεια αισθηση τεχνικης ,δεν ειναι ποτε συναισθηματικο , ομορφο , παραφουσκωμενο.-απο το οπισθοφυλλο

ποτε άλλοτε δεν εχω διαβασει βιβλιο , που να νιωσω οτι μου αφησε μια τρυπα στην καρδια ,τεραστια , περιεργη ,στη διαρκεια της αναγνωσης αναρωτιομουν συνεχεια τα εζησε αυτα? εχω διαβασει το Μαμα της Μαργαριτας Καραπανου και ειχα παλι αυτην την αισθηση σε καπως μικροτερο βαθμο , γιατι αντεχα στην σκεψη μιας ενηλικης γυναικας που βιωνει τρομαχτικες καταστασεις αλλα με το ενδυμα του μπορω να τα αντεξω γιατι δεν ειμαι πια παιδι.

η Κασσανδρα με αφησε αφωνη ,την μια ηθελα να την ΄΄σωσω ΄΄ , να την γλυτωσω απο οσα στερησαν την αθωοτητα του παιδιου , και την αλλη με αφηνε εμβροντητη με την σκληροτητα της ,αν σε εναν φανταστικο κοσμο ηρωων την ειχα μπροστα μου μαλλον θα την αγκαλιαζα και την ταρακουνουσα μαζι .

η θεματολογια του βιβλιου σοκαρει ,οσα σκεφτομαστε , φοβομαστε , φανταζομαστε , ελπιζουμε , τρομαζουμε , αηδιαζουμε , αγαπαμε , κυριως αν εισαι και στο ελαχιστο γνωστης της αληθινης ζωης της Καραπανου , σοκαρει με την υποψια οτι δε μιλαει η φαντασια αλλα η αυτοβιογραφια , ακομη κι αν οχι ολα αληθινα , και ενα ελαχιστο να υπηρξε πραξη της ζωης της , σοκαρεσαι , δεν λυπασαι καν , ειναι τετοιο το σοκ που δε χωρανε αλλα συναισθηματα σε πρωτη κατεργασια , μιλουσα με εναν φιλο μου πριν και του ελεγα αυτο , μια τρυπα στην καρδια , ουτε ξεκαθαρη η τελικη αισθηση που σου αφηνει ενα βιβλιο , σ αρεσε ?δε σ αρεσε , γιατι?σε πρωτο βαθμο με σοκαρε , σε δευτερο με πονεσε.

η γραφη της Καραπανου αμεση ,δεν εχεις μπροστα σου μια λυρικη Αλκυονη Παπαδακη ,διαφορετικη γραφη και απο της μητερα της την γραφη (η Καραπανου ειναι κορης της συγγραφεος Μαργαριτα Λυμπερακη), λες και δεν επηρεαστηκε, λες και μισησε και αγαπησε τοσο πολυ το περιβαλλον της μητερας της που το αποποιηθηκε ,εψαξε να βρει την δικη της και μονο Μαργαριτα.

η Καραπανου ειναι απο τις πρωτες ''διασημες'' που εκανε γνωστη τη μαχη της με την μανιοκαταθλιψη , διαβαστε την συνεντευξη στο Σταυρο Θεοδωρακη , εχει ξαναδημοσιευτει στο φορουμ αλλα αξιζει . http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?...;m=N24&aa=1

ισως ενας ψυχιατρος να διαπιστωσει τα πρωτα σημαδια τα οποια ενας συγγραφεας θα βιαστει να διαφωνησει οτι ειναι εργα της δημιουργικης φαντασιας .

προκειται για ενα βιβλιο που κυριολεκτικα με ''ρουφηξε'' μεσα του , απαιτησε μια λεπτη ακροβασια αναμεσα στα συναισθηματα μου και στο τελος σα να με αφησε ξεπνοη ,σαν μαυρη τρυπα που καταβροχθιζει τα αστερια γυρω της και ενω τα οδηγει στο χαμο , αυτα οδευουν προς την κοιτη της παρασυρμενα απο τη δυναμη της. αδημονω για το επομενο χρονολογικα μυθιστορημα της , τον Υπνοβατη που τιμηθηκε με ''βραβειο καλυτερου ξενου μυθιστορηματος'', βραβειο που εχει δοθει στον Μαρκες , Borges , Τσιρκα.

ισως η Καραπανου , μεσα απο τις μαχες της , διαπιστωσε οτι ολοι ειμαστε διαφορετικες πλευρες ενος και μονο ανθρωπου (κλεμμενη φραση απο θεατρικο )

ενα απο τα πιο συγκλονιστικα βιβλια που διαβασα .

Bένα Γεωργακοπούλου : Αλήθεια, υπήρξατε ποτέ "Κασσάνδρα", κυρία Καραπάνου;

Μαργαρίτα Καραπάνου: "Δεν υπήρξα ποτέ τέτοιο τερατούργημα. Έστρεψα απλώς ένα μεγεθυντικό φακό πάνω στα γεγονότα της παιδικής μου ζωής. Καθοριστικό ρόλο στο γράψιμο της "Κασσάνδρας", έπαιξε το "Στρίψιμο της βίδας" του Χένρι Τζέιμς, το πιο τρομαχτικό κείμενο που έχω ποτέ διαβάσει. Αναφορές στους μικρούς ήρωες του Τζέιμς, Βέρα και Μάιλς, δύο παιδιά τέρατα, που ερωτοτροπούν με τον υπηρέτη και τη γκουβερνάντα τους ακόμα και μετά θάνατον, υπάρχουν σαφείς στο βιβλίο μου. Κατάλαβα τότε ότι τα όρια μεταξύ διαστροφής και αγνότητας είναι τόσο εύθραυστα.

Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 24-3-1988

Εμενα παλι με αφησε με ενα "Ε?" στο τελος...Ειχε μερικα οντως εκπληκτικα σημεια (οπως προς το τελος η σκηνη της "εκτρωσης")....αλλα δεν καταλαβα και πολλα εκτος απο το οτι της ελειπε φοβερα η μητερα της, ο πατερας της κ πως η γιαγια της ηταν ολιγον ψωνιο. Τωρα τα σεξουαλικα δεν ξερω αν ηταν αληθινα ή συμβολικα.............Ριξε λιγο φως.....

Ο φυλακας στη σικαλη-Salinger

Το αγορασα για κωμικο κ μου βγηκε καταθλιπτικο. Εξαιρετικο. Γραμμενο σε πρωτο προσωπο οι μερες που περασε ο μικρος, εφηβος Χολντεν απο οταν τον εδιωξαν απ το σχολειο και μεχρι να γυρισει σπιτι του. Μεσα απο μια γλωσσα (στο πρωτοτυπο πρεπει να ειναι φανταστικο) καπως χυδαια, ωμη, υβριστικη αναδυεται η τρυφεροτητα, η ευαισθησια, η διανοια του ηρωα. Αληθινος μεσα σε εναν κασμο "καλπηδων" βρισκει παρηγορια μοναχα στον ειλικρινεστερο κοσμο των παιδιων. Οταν η δεκαχρονη αδερφη του Φοιβη (το Φοιβακι οπως τη λεει) τον ρωταει αν υπαρχει εστω κατι που να του αρεσει...εκεινος απαντα..."Ο Αλι"...Ο μικροτερος νεκρος αδερφος του. Εφυγε ετσι στα ξαφνικα απο λευχαιμια. Ο μεγαλυτερος αδερφος του ηταν καποτε συγγραφεας, αλλα φτωχος. Τωρα πλεον ο Χολντεν τον υποτιμα γτ εγινε "πουτανα" στο Χολιγουντ για να βγαζει παρα με ουρα.

Ενα πολυ πολυ ομορφο βιβλιο για τα χρονια της εφηβειας. Για ενα παιδι χαρισματικο που δεν το ξερει.