Lneor1 Δημοσιεύτηκε 22 Μαρτίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 22 Μαρτίου 2010 Κάτω απ' τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά Λησμόνησα την αγάπη που 'ναι μόνο αγάπη Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπροστά μου Ορίζοντα λευκέ της αστραπής και του όνειρου Ένιωσα το στήθος μου να σπάζει στη φυγή σου Ψυχή της αγάπης μου αλήτισσα Λεπίδι του πόθου μου αδυσώπητο Νικήτρα μονάχη της σκέψης μου. Μανόλης Αναγνωστάκης, Πέντε μικρά θέματα, ΙV Από τη συλλογή Εποχές (1945) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 9 Απριλίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 9 Απριλίου 2010 Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ- Μίλτος Σαχτούρης μνήμη Ἄρη Κωνσταντινίδη Βάδιζα κατὰ μῆκος τῆς ἀκτῆς μιὰ βαριὰ συννεφιὰ σκέπαζε τὸν οὐρανὸ τὰ κύματα γκρίζα κι ἀνατριχιαστικὰ κύματα γκρίζα σκάζαν στὴν παραλία μιὰ δύναμη μ᾿ ἔσπρωχνε νὰ κάνω στροφὴ ν᾿ ἀρχίσω νὰ περπατάω πάνω στὰ κύματα μαῦρες γάτες περπατοῦσαν πάνω στὰ γκρίζα κύματα καὶ ἡ ψυχή μου ἦταν νεκρή. Ὅμως ξαφνικὰ ἕνας ἥλιος ἔσκισε τὰ σύννεφα. ἡ θάλασσα ἔγινε πάλι γαλάζια ζωντάνεψε πάλι ἡ ψυχή μου κι ἐξακολούθησα τὸν περίπατό μου. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
bad_samaritan Δημοσιεύτηκε 9 Απριλίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 9 Απριλίου 2010 ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ (Δημήτρης Ε. Σολδάτος ) Στην Ωραία Κοιμωμένη που αν με ονειρευόταν δεν θα την ξύπναγα ποτέ Τι περιμένεις να διαβάσεις σ’ ένα ποίημα; Πες μου κι εγώ θα το γράψω Μαγειρεύω καλά τις λέξεις όταν πεινάνε οι πράξεις Δοκίμασε και θα δεις πόσο τυφλή είσαι στις γεύσεις Η λέξη ΘΑΛΑΣΣΑ παραδείγματος χάριν Κοίτα πόσο αλάτι κουβαλάει μέσα της Για να μην σαπίζει το γαλάζιο Και να νοστιμίζουν τα ναυάγια Η λέξη ΕΡΩΤΑΣ εμπεριέχει πάντοτε μιαν απορία Την προτιμώ απ’ την βεβαιότητα πως δεν μ’ αγαπάς Απορία όμως σημαίνει και φτώχεια Ποτέ δεν την εμπλούτισα που σ’ αγαπώ Είδες πόσα παιχνίδια μπορεί να παίξει η γλώσσα; Θέλεις να παίξουμε; Θέλεις να κάνω εγώ το ρήμα Κι εσύ να με κλείνεις μέσα στην αγκαλιά σου; Δεν πειράζει που το «κλίνεις» γράφεται αλλιώς Έτσι κι αλλιώς αν θέλουμε ν’ αγκαλιαστούμε Πρέπει να υποπέσουμε σε λάθη Έλα άνοιξε τα χέρια σου (σαν παρένθεση) Κι εγώ θα κάνω σύμπτυξη στην λογική μου για να χωρέσω «Για να χωρέσω» Σαν να λέμε «για να ’χω» μια θέση «έσω» Δηλαδή μέσα σου Κι εκείνο το «ρ» που παρεμβάλλεται Ανάμεσα στο «για να ’χω» και στο «έσω» τι θα το κάνουμε; Αχ! Είδες; Πάντα κάτι παρεμβάλλεται ανάμεσα σε σένα και σε μένα Και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε Γι’ αυτό σου λέω Άσε μ’ ανάμεσα στην ποίηση και στην ζωή «Άσε μ’ ανάμεσα» Για κοίτα! Αυτή η φράση διαβάζεται κι ανάποδα Σαν να υπονοεί πως καμιά φορά δεν ξέρουμε Ποια είν’ η αρχή και ποιο το τέλος Ούτε πού τελειώνει η ποίηση Και πού αρχινά η ζωή Ποίηση Ζωή Για δες! Μόνο ένα γράμμα έχουνε κοινό Αν το βρεις Ίσως να καταλάβεις γιατί και στα δύο γνώρισα την ήττα Για κοίτα πόσο άδειες είναι οι λέξεις όταν γεμίζουν από έρωτα! ποσο ωραιο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!emiloveyouemrockon Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 11 Απριλίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 11 Απριλίου 2010 Γέλασε ο μαύρος κόκορας όταν του είπαν πως θα τον σφάξουν όταν όμως ήρθε η ώρα η κακή του ώρα έκλαψε ο μαύρος κόκορας έκλαψε ο μαύρος κόκορας Μίλτος Σαχτούρης Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 13 Απριλίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Απριλίου 2010 Στίχοι από ποιήματα του Άρη Αλεξάνδρου Είπες πως δε θέλεις μήτε να νικήσεις είπες πως δε σε νοιάζει τούτος ο ήλιος τρεις οργιές πιο πάνω από το Λαύριο μήτε το χρώμα της σημαιας κι η προσοχή κι η υποστολή κι οι φαντάροι που προσμένουν να αποδώσουν τις τιμές πυροβολώντας σε στην πλάτη Λοιπόν, λίγο κουράγιο ακόμα Όποιος βρεθεί με άλογο του μένει να τραβήξει για την ήττα καβαλάρης ------------------------------------------------------------- Εδώ που έχω καταφύγει σωριάζονται μία μία οι εποχές βαριές σαν πέτρες όρθιος στη μέση της ζωής δε ζυγιάζω τίποτα Ξέρξης κι Αθήνα δεν υπάρχουν Είμαι προδότης για τη Σπάρτη, για τους είλωτες σπαρτιάτης Με το σπαθί χαράζω στα στεγωνμένα χείλη το χαμόγελό μου Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 1 Μαΐου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 1 Μαΐου 2010 ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ Στα τζάμια σου μπουμπουκιάζει η χτεσινή βροχή τώρα που η παραλία ανάβει τα φανάρια της. Ένα καΐκι στάθηκε καταμεσίς στο πέλαγο Γαλήνη. Περίμενε δω με το βλέμμα στις σταγόνες (δυο ανθισμένες γαλάζιες σταγόνες τα μάτια σου) Περίμενε. Θα ξημερώσει. Θέλω να σε ξέρω στο παράθυρο αγναντεύοντας κατα τον τόπο της χαραυγής νοσταλγώντας το περσινό καλοκαίρι. (Τα νερά ν’ ανασαίνουν ζεστασιά το γυμνό σώμα της ημέρας πλαγιάζει μές στα στάχυα κι ανάμεσα απ’ τα δάχτυλα κρυφοκοιτάει μια παπαρούνα.) Θέλω να σου χαρίσω ένα τόσο δα ουράνιο τόξο τώρα στα γενέθλια της δεκαοχτάχρονης αυγής, ένα λουλουδένιο δαχτυλίδι μια υπόσχεση ελπίδας (Άρης Αλεξάνδρου) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 14 Μαΐου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Μαΐου 2010 ΣΑΝΤΡΟ ΠΕΝΝΑ ---------------------------------------------------- [ΑΡΚΕΙ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΩΝ ΕΦΗΒΩΝ...] Αρκεί στον έρωτα των εφήβων η αίσθηση της κατοχής του ήλιου, καθώς ακινητούν στη ζεστή άμμο. Έτσι είναι όλα. Δεν έρχεται ένας δυνατός άνεμος να ανατρέψει την εκτυφλωτική ηρεμία. Το βράδυ ,στη σκιά της μητρόπολης με φωνές και φωνές παίζουν τα παιδιά. Στη σιωπή όμως, είναι ανώφελη ακόμη κι η φωνή της καμπάνας ------------------------------------------------------ [ΑΝ ΠΙΣΩ...] Αν πίσω απ' το φωτισμένο παράθυρο κοιμάται ένα αγόρι τη νύχτα του καλοκαιριού κι ονειρευτεί... Περνάει γρήγορο ένα τρένο και πάει μακριά. Η θάλασσα είναι όπως πρώτα. ------------------------------------------------------ [Η ΑΝΟΙΞΗ ΙΣΩΣ ΞΕΡΕΙ...] Η άνοιξη ίσως ξέρει πως μου ανήκουν οι αβρότητές μου. Όπως κοιμάται το αγόρι με τον εαυτό του στον ήλιο και δεν αναζητεί τίποτα – εγώ δεν αναζητώ το αγόρι. ------------------------------------------------------ Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 16 Μαΐου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Μαΐου 2010 ΡΑΦΑΕΛ ΑΛΙΜΠΕΡΤΙ – Οι Άγγελοι Εκδικητές Όχι δε σε γνώρισαν οι ψυχές που γνώρισες η δική μου ,ναι Ποιος είσαι; πες μας μιας και δε σε φέρνει ο νους μας ούτε στη γη, ούτε στα ουράνια Η σκιά σου , πες μας, πόσο χώρο πιάνει; Ποιο φως την άπλωσε για μίλα, ως το δικό μας βασίλειο; Από πού έρχεσαι πες μας σκιά δίχως λέξεις π’ ο νους μας δε σε φέρνει; Ποιος σε στέλνει; Αν ήσουν αστραπή σε κάποιο όνειρο, οι αστραπές ξεχνιούνται όταν σβήσουν. Κι αφού σ’ έχουν γι’ άγνωστη οι ψυχές που γνώρισες σε σκότωσαν. Η δική μου, όχι. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 23 Μαΐου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 23 Μαΐου 2010 [Ζαχαρίας Παπαντωνίου]_Η προσευχή του ταπεινού Κύριε σαν ήλθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ' τη δική μου Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη. Μ' απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω. Προσμένω τα χειρότερα. Ειν' αμαρτία να ελπίσω. Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα. Στην πόρτα μου άλλος δε χτυπά κανείς απ' τον αγέρα. Δεν έχω δόξα. Ειν' ήσυχα τα έργα που ΄χω πράξει. Άκουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει. Έδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι. Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ. Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω. Δεν περιμένω ανταμοιβή ,πολύ' ναι τέτοια ελπίδα. Ευδόκησε ν' αφανιστώ χωρίς να ξαναζήσω... Σ' ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα. Από τα Θεία Δώρα Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 24 Μαΐου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 24 Μαΐου 2010 Ένα ποίημα που μου έρχεται στο μυαλό κάθε που περνάει έξω απ' το σπίτι μου ο ανθοπώλης και διαλαλεί: "Καστανόχωμα, Φυτόχωμα... για όλα τα λουλούδια, για όλα τα φυτά, εσωτερικού και εξωτερικού χώρου!!" (σκέτος πόλεμος νεύρων!!! ) [Νίκος Καρούζος] Μὲ λίγο καστανόχωμα Θὰ βελτίωνα κυανὲς τῶν μίσχων ἀνατάσεις μὰ ὅμως τὸ μυαλό μου σὲ κατάρρευση θλιβερὲς κλωστὲς κι ἀθρόιστα ξέφτια - κόσμος πολὺς ἀπόξω περιμένει κ᾿ ἐγὼ δὲν ἔχω κἂν οὔτε φράση κι ἂν ἤθελα κάτι: νὰ πάγαινα στὸν ἀνοιχτό μου τάφο περπατώντας νὰ πήδαγα μέσα τὴν ὥρα τὴν ἔσχατη καὶ τὰ φτυάρια στὰ γρήγορα νὰ μὲ κουκούλωναν ἕως τὴν ἀπώλεια τῆς εἰκόνας μου. 25 Ἰουνίου 1990 Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 24 Μαΐου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 24 Μαΐου 2010 Οι απέραντες εκτάσεις μετρημένες μ' έτη φωτός, δε μου λένε τίποτα Εσύ ήσουνα λίγα μέτρα μακριά και δε μπορούσα να σ' αγγίξω σαν απλησίαστο απλανή αστέρα. (Έτη Φωτός - Τίτος Πατρίκιος) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 18 Ιουνίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 18 Ιουνίου 2010 [Άρης Αλεξάνδρου] ΠΑΡΕΛΞΙΣ Οι αστρονόμοι δέχονται ομάδες φοιτητών μέλη της χαν και μαρξιστές τους εξηγούνε χοντρικώς τις εγκαταστάσεις τους αφήνουνε να δουν τον πλανήτη Ποσειδώνα. Δεν είναι τρόπος ν’ αποφύγεις τέτοιες επισκέψεις. Θέλεις δε θέλεις θα τους δεις να χασμουριούνται πίσω απ’ την παλάμη να στέκουν αντιμέτωποι σ’ ένα ελατήριο σαν να βρίσκονται μπροστά σ’ έναν σκορπιό ν’ αναφωνούνε –δήθεν – καταγοητευμένοι. Εσύ να μην αγανακτήσεις, να μην κολακευτείς. Ξεπροβόδισέ τους όλους με αστρικήν ευγένεια κι ύστερα βυθίσου στις χτεσινές σου σημειώσεις. Μόνο ένας συνεργάτης θα’ τανε σε θέση να υπολογίσει τη φορά τον όγκο την ταχύτητα της δικής σου έγνοιας που τριγυρίζει ολημερίς μες στο μυαλό σου τόσο που οι στίχοι χαράζονται σ’ ανώμαλες ελλειπτικές τροχιές γιατί πάντα κάπου πέρα αόρατος τεράστιος και υπαρκτός πορεύεται ανώνυμος ο πόνος των ανθρώπων Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 19 Ιουνίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 19 Ιουνίου 2010 ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ Όταν ξαναγύρισα είδα πως τα μαλλιά μου δεν είχαν ασπρίσει και χάρηκα. Τις δυσκολίες των βουνών τις ξεπεράσαμε∙ τώρα έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες των πεδιάδων. (ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 5 Οκτωβρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 5 Οκτωβρίου 2010 ERICH FRIED Cancellation Being able to breathe out one's unhappiness breathe out deeply so that one can breathe in again And perhaps also being able to speak one's unhappiness in words in real words which are coherent and make sense and which one can understand oneself and which perhaps someone else can understand or could understand And being able to try That again would almost be happiness Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 15 Οκτωβρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 15 Οκτωβρίου 2010 Γιώργος Θέμελης Με βρήκε η νέα ημέρα Με βρήκε η νέα ημέρα Μες στ' ουρανού την ξαστεριά Με τα πολλά παράθυρα Όμορφος είναι ο κόσμος Η βρύση του ματιού Ένα λαμπρό ρουμπίνι Από ματόκλαδο Μες στου νερού τη διάφανη ώρα Με τα κοχύλια και με τ' άστρα Ένα γυμνό καθάριο πρόσωπο Μάτια βαθειά Σφιγμένα χείλη Επάνω σ' ένα στόμα Που περιμένει Μες στ' ουρανού τη διάφανη ώρα Έσκυψα και κοίταξα Κι έγινα όλο μάτια Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 17 Οκτωβρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 17 Οκτωβρίου 2010 [Από την ενότητα Γ] Γιάννης Υφαντής, Φωτισμός Το φως χωρίζει τα πράγματα. Το σκοτάδι ενώνει τα πράγματα. Αυτή η πρώτη παρουσία των πραγμάτων αυτός ο θάνατος. Όμως στη δεύτερη παρουσία τους τα πράγματα είναι το φως. Από τη συλλογή Μανθρασπέντα (1977) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Dr Irol Δημοσιεύτηκε 22 Οκτωβρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 22 Οκτωβρίου 2010 Ρωτούσε για την ποιότητα Απ' το γραφείον όπου είχε προσληφθεί σε θέση ασήμαντη και φθηνοπληρωμένη (ως οκτώ λίρες το μηνιάτικό του: με τα τυχερά) βγήκε σαν τέλεψεν η έρημη δουλειά που όλο το απόγευμα ήταν σκυμένος: βγήκεν η ώρα επτά, και περπατούσε αργά και χάζευε στον δρόμο.- Έμορφος· κ' ενδιαφέρων: έτσι που έδειχνε φθασμένος στην πλήρη του αισθησιακήν απόδοσι. Τα είκοσι εννιά, τον περασμένο μήνα τα είχε κλείσει. Εχάζευε στον δρόμο, και στες πτωχικές παρόδους που οδηγούσαν προς την κατοικία του. Περνώντας εμπρός σ' ένα μαγαζί μικρό όπου πουλιούνταν κάτι πράγματα ψεύτικα και φθηνά για εργατικούς, είδ' εκεί μέσα ένα πρόσωπο, είδε μια μορφή όπου τον έσπρωξαν και εισήλθε, και ζητούσε τάχα να δει χρωματιστά μαντήλια. Ρωτούσε για την ποιότητα των μαντηλιών και τι κοστίζουν· με φωνή πνιγμένη, σχεδόν σβυσμένη απ' την επιθυμία. Κι ανάλογα ήλθαν η απαντήσεις, αφηρημένες, με φωνή χαμηλωμένη, με υπολανθάνουσα συναίνεσι. Όλο και κάτι έλεγαν για την πραγμάτεια - αλλά μόνος σκοπός: τα χέρια των ν' αγγίζουν επάνω απ' τα μαντήλια· να πλησιάζουν τα πρόσωπα, τα χείλη σαν τυχαίως· μια στιγμιαία στα μέλη επαφή. Γρήγορα και κρυφά, για να μη νοιώσει ο καταστηματάρχης που στο βάθος κάθονταν. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 24 Οκτωβρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 24 Οκτωβρίου 2010 [Άρης Αλεξάνδρου] --- Απ’ το πρώτο γράμμα μου άφησα και ληστεύτηκα μια επταετία. Όχι πως με λήστεψε τούτη η φυλακή. Από χίλιες τώρα κι άνω δεκαετίες από κτήσεως της πρώτης κατοικήσιμης σπηλιάς ληστεύουμε μονάχοι τη μικρή ζωή μας. Όσο θ’ αγωνιζόμαστε για ένα μέλλον πιο λαμπρό και σε τούτο το κελί και στο προαύλιο το μέγα του πλανήτη και πέρα κει στους δρόμους των φεγγοβόλων άστρων πάντα θα ληστευόμαστε. Ποτέ δε θα μας μένει λίγη ώρα ν’ αφεθούμε ήρεμοι κι αυτάρκεις να μας ταξιδέψει φυσιολογικά η ροή του χρόνου. Θα υπερπηδούμε συνεχώς θα υπερακοντίζουμε ποτέ δε θα ‘ μαστε εδώ – ποτέ μέσα στο σπίτι μας. Ανεβοκατεβαίνουμε στη στενή σανίδα και το τσουβάλι μας λυγίζει τη ραχοκοκκαλιά η μαύρη σκόνη εισχωρεί μαζί με τον ιδρώτα μέσα στο κορμί μας. Ιδρωκοπάμε ν’ ανθρακεύσουμε το πλοίο ένα πλοίο κολλημένο στα νερά που τα πηξε τα’ αλάτι οι καρπουζόφλουδες κι η τέφρα των νεκρών. Κουβαλάμε συνεχώς όλο αναβάλλοντας σαν τους μελλοθάνατους που ανάβουνε το τελευταίο τους τσιγάρο και τραβώντας την κάθε ρουφηξιά αναβάλλουν για την άλλη ν’ απολαύσουν την πικράδα του καπνού. Χαμογελάς; Ό, τι κι αν λες , εγώ θα συνεχίσω κουβαλώντας. Αν έχεις μνήμη θα το νιώθεις τώρα δα που σου μιλώ πώς τούτη η ληστεία η αναβολή κυκλοφορούσε κάποτε μές στις κατακόκκινες στις ζωντανές σου φλέβες και την είχες ονομάσει όπως εγώ όπως και άλλοι αίμα. Αν έχεις μνήμη θα θυμάσαι πώς τούτη η καρβουνόσκονη διηθείται και σταλάζει μέσα στην καρδιά μας. (Το τελευταίο απόσπασμα από το ποίημα: Συνομιλώ άρα υπάρχω) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 16 Νοεμβρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 16 Νοεμβρίου 2010 ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ - ΄Άρης Αλεξάνδρου Είχανε ξεχάσει ποιο είταν το βιβλίο συμφωνούσαν όμως όλοι πως το διάβαζε την ώρα που μπήκαν στην ακτίνα μ' έναν μακρύ κατάλογο. Διάβαζε κι όταν έγινε σιωπή κ' οι αρβύλες των φυλάκων ηχούσαν στο προαύλιο σαν τα χώματα που πέφτουν πάνω στην νεκροκάσα. Διάβαζε κι όταν πέρναγαν έναν έναν τους θαλάμους κι ακουγόν- τουσαν ξερά επίθετα κι ονόματα και το πατρώνυμο στο τέλος χαριστική βολή. Σε ποιό σπίτι σε τί δέντρα να τον είχε παρασύρει το βιβλίο σε ποιό βράχο να 'χε κάτσει με τα γυμνά του πόδια μες στον αφρό της θάλασσας δεν ήξερε κανένας να μου πει. Μόνο πως όταν τον διέκοψαν το 'κλεισε με παράπονο κ' είπε πως είταν όμορφο κρίμα που δεν του μεινε καιρός να το τελειώσει. Θα προσπαθήσω να το βρω εκείνο το βιβλίο. Θα τ' ανοίξω στην τσακισμένη του σελίδα και αν αξιωθώ θα το διαβάσω ως το τέλος. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 25 Νοεμβρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 25 Νοεμβρίου 2010 Ζητώ συγγνώμη που δεν απαντώ Αλλα λάθος δικό μου δεν είναι Που δεν αντιστοιχώ Σ’ αυτόν που σε μένα αγαπάτε. Ο καθένας μας είναι πολλοί Εγώ είμαι αυτός που νομίζω πως είμαι. Άλλοι με βλέπουν αλλιώς Και πάλι λάθος κάνουν. Μη με παίρνετε για άλλον Κι αφήστε με ήσυχο Κι εγώ δεν θέλω Να βρω τον εαυτό μου. Γιατί οι άλλοι για μένα ψάχνουν; (Φερνάντο Πεσόα - 26/8/1930) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 29 Νοεμβρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 29 Νοεμβρίου 2010 Κι έπεσεν η λέξη, η πέτρινη του νόμου πα στο στήθος μου το ακόμα ζωντανό. Τι να γίνει, από καιρό προετοιμαζόμουν όπως όπως θα τα βγάλω πέρα και μ’ αυτό. Έχω σήμερα πολλές δουλειές. Για μέτρα: Πρέπει κάθε μνήμη ευθύς να σκοτωθεί πρέπει την καρδιά να κάνω πέτρα πρέπει πάλι τη ζωή να μάθω απ’ την αρχή. Γιατί αλλιώς…. Θροΐζει, να, ζεστά το θέρος στο παράθυρό μου στέκω κι είναι σα γιορτή. Το ‘λεγε η καρδιά μου από καιρό, τα ξέρω τούτο εδώ το φως και τα’ άδειο σπίτι στη σιωπή. Άννα Αχμάτοβα - Ρέκβιεμ (VII) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Dr Irol Δημοσιεύτηκε 1 Δεκεμβρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 1 Δεκεμβρίου 2010 Her skin is white cloth, and she's all sewn apart... And she has many colored pins sticking out of her heart... She has a beautiful set of hypno-disk eyes, the ones that she uses to hypnotize guys. She has many different zombies who are deeply in her trance... She even has a zombie who was originally from France. But she knows she has curse on her... A curse she cannot win... For if someone gets too close to her, the pins stick farther in... Tim Burton-Voodoo Girl Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 2 Δεκεμβρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 2 Δεκεμβρίου 2010 ΚΛΕΙΤΟΣ ΚΥΡΟΥ - Επιστροφή «… qui ne pouvait pas croire à la fin du voyage» J. Supervielle Το τέλος ενός ταξιδιού μοιάζει πάντοτε με προδοσία Μοιάζει με τις φυλακισμένες αναμνήσεις Πως ήμασταν κάποτε νέοι Και πιάναμε το σφυγμό της γης Και γέρναμε απρόσεχτα στα κάγκελα της νύχτας Μια σύντομη εναλλαγή Κάθε φορά και νέες γνωριμίες Ξεχνιούνται γρήγορα σαν τις παλιές κινηματογραφικές ταινίες Τα ξενοδοχεία σού γνέφουν ερεθιστικά Και φωτίζονται τη νύχτα με υποσχέσεις Ανηφορίζεις την ανησυχία σου Και φτάνεις στα τελευταία περίπου σπίτια μιας επαρχιακής πολιτείας Εκεί ανάβεις την προσδοκία σου Και ταλαντεύεσαι ανάμεσα στις τρεις αδερφές Τρεις αδερφές τριπλή χαρά συλλαβίζεις με θλίψη Σου εξηγούν πως το χιόνι θα στρώσει Μα οι ματιές αφήνουν αυλάκια πύρινα το κατόπι τους Νιώθεις απύθμενα ρίγη καθώς το τζάκι γελάει Σκέφτεσαι την αυγή θα ‘σαι φευγάτος Κάθε άνθρωπος έστω και ο πιο άσημος θα προδοθεί κάποια μέρα Πολύ πριν απ’ το σπασμό Ύστερα από την προσφορά του κυκλάμινου Κάποιος φίλος ψιθύριζε κλεφτά Πως κάποτε ένα σούρουπο Έκλαψε ασυλλόγιστα μες στο μουσείο Μπροστά στον πίνακα ενός ανώνυμου του 14ου αιώνα Δεν ξαφνιαστήκαμε Θρηνήσαμε κι εμείς χειρότερα Για ακατάληπτα σχήματα Για μουσικές αγίνωτες Για έρωτες που εκπληρώθηκαν και για έρωτες που δεν θα ξαναρθούν Ένα ταξίδι τελείωσε Τώρα Στην κορφή του ήρεμου βουνού Σταυρώθηκαν οι τριάντα μας πόθοι Κι ολονυχτίς υφαίνουμε τον σάλαγο της φλύαρής μας μνήμης Από τη συλλογή Αναζήτηση – Αναμνήσεις μιας αμφίβολης εποχής (1949) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 3 Δεκεμβρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 3 Δεκεμβρίου 2010 Paris At Night - Jacques Prevert Trois allumettes une à une allumées dans la nuit La premiére pour voir ton visage tout entier La seconde pour voir tes yeux La dernière pour voir ta bouche Et l'obscuritè tout entière pour me rappeler tout cela En te serrant dans mes bras. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 9 Δεκεμβρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 9 Δεκεμβρίου 2010 ANNA - Άρης Αλεξάνδρου 1 Όλο μιλάω για γραμμές επίπεδα και πέτρες για να μην τύχει και προσέξεις πόσο διστάζω να σε αγγίξω σαν τον κατάδικο που στέκει μες στη νύχτα διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στην τσέπη γιατί το ξέρει πως τόσο φως δε θα τ’ αντέξει. 2 Είχα πάντα έτοιμο ένα μικρό μπουκάλι που θα ‘ριχνα στη θάλασσα. Βόρειο πλάτος – αλλάζει κάθε μέρα μεσημβρινός – αλλάζει κάθε νύχτα στίγμα – οι χειροπέδες μου. Δεν το ‘ριξα ποτέ. Φαίνεται πως πάντοτε υπήρχες. Όσο υπάρχεις ταξιδεύω. 3 Θα σε βρω. Όπου πατάς πέφτουν πράσινα φύλλα. 4 Ίσως και να ‘σαι πρόφαση όπως προφασίζομαι τα φύλλα κι έχω κατά νου μου το νερό όπως μιλάω για γεράνια και βλέπω εκεί που αγγίξανε τα χείλη σου το φως. 5 Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά μια υπόγεια σήραγγα. Με ένα σουγιά με ένα πιρούνι με τα νύχια σκάβαμε τις πέτρες ξέροντας πως θα φτάσουμε το πολύ ως τη θάλασσα. Κι όμως μας ήτανε ανάγκη να βλέπουμε τα χέρια μας να ζούνε μου ήτανε ανάγκη να βλέπω πως κοντεύω πόντο πόντο να σε φτάσω. 6 Μαζί σου δε διστάζω να μιλήσω πιο σιγά κι από ένα δέντρο στο σκοτάδι. Μαζί σου η φωνή μου θα διακόψει τη σιωπή σαν την αγάπη που διακόπτει για μια νύχτα τη ζωή μας. 7 Ήθελε να ζήσει όσο θέλουμε κι εμείς κι όμως τον σκοτώσανε. Είχε ένα χαμόγελο σαν τη στιγμή που στρίβω τη γωνιά και βλέπω φως στο παράθυρό σου κι όμως τον σκοτώσανε. Μπόρεσε και δέχτηκε πως θα τον ξεχάσουμε όπως ξεχνάς μια πέτρα που κρατάει το σπίτι σου κι όμως τον σκοτώσανε. 1952 Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Recommended Posts
Archived
This topic is now archived and is closed to further replies.