Οικογενειακή παράδοση;

[ioan]

Ioan σε παρακαλώ να σταματήσεις την προσωπική αντιπαράθεση με τον προφ. Γουίζαρντ.

Είναι απαράδεκτο να ρίχνουμε λάδι στην φωτιά.

Και δε νομίζω ότι χαίρεσαι που το θρεντ σου αντί για μια όμορφη κουβέντα έχει καταλήξει σε τσακωμό γύρω από την λέξη κλαν και τις χρήσεις της..... (πόσο γελοίο μου ακούγεται αυτό δεν έχετε ιδέα....)

←

OK... let's go on!

Μέχρι τώρα ψήφισαν 37 άτομα. Αν θέλει να ψηφίσει κανείς ακόμα ή να γράψει μιά άποψη, θα ήταν χρήσιμο. Μια δημιουργική προσφορά σε μια συζήτηση στο forum μπορούμε να κάνουμε όλοι μας.

[ni-me]

Πάντως ioan έχω την εντύπωση ότι άλλο ξεκίνησες να γράφεις και αλλού ήθελες να καταλήξεις.

Δηλ. ξεκινάμε με μια γενική ερώτηση "έχετε συγγενείς γιατρούς;" και καταλήγουμε σε παιδιά γιατρών που μπάινουν παράνομα σε ειδικότητα.

Άλλο το ένα,άλλο το άλλο.

Εσένα σε ενοχλεί η παράνομη πρόσβαση κάποιων στην ειδικότητα;

Αν είναι έτσι τότε τι σε νοιάζει αν αυτός που παρανόμησε έχει συγγενείς γιατρούς ή όχι;

Δηλ. άλλη αξία έχει να παρανομήσει ένας που έχει συγγενείς γιατρούς και άλλη ένας που είναι απο οικογένια εφοριακών πχ;

Είναι βέβαιο ότι μεταξύ των παρανομούντων οι περισσότεροι θα έχουν συγγενείς γιατρούς (αφού ένας γιατρός είναι πιο πιθανό να ξέρει πρόσωπα και πράγματα στον χώρο εργασίας του,να βρει το σωστό πρόσωπο στην σωστή στιγμή κτλ),αλλά αυτό δεν λέει τίποτα.Δηλ. αν είναι 10 ή 20 αυτοί που είναι από το κλαν (κατά τον ατυχή -εκτός και αν τον έβαλες για λόγους χιούμορ-όρο σου) τι σημαίνει;αφού όλοι πρέπει να τιμωρηθούν.

Αν λοιπόν σε νοιάζει αυτό,έβαλες λάθος πολλ.Το σωστό θα ήταν:

"πόσοι από εσάς που κάνετε παράνομα ειδικότητα έχετε συγγενείς γιατρούς;"

ή

ένα τόπικ με θέμα: "τι προτείνετε για μεγαλύτερη διαφάνεια στην πρόσβαση στις ειδικότητες;"

ή (σε πιο τατιάνα στυλ):

"γράψτε ιστορίες από λαμόγια παιδία γιατρών που ξέρετε"

Εσύ όμως αλλού λες: όσοι είναι παιδιά από ιατρική οικογένεια να το δηλώνουν (βαριέμαι να βρω ακριβώς την φράση σου για quote).

Προφανώς δεν αναφέρεσαι ειδικά στους παρανομούντες (δηλ. δε νομίζω να ζητάς από αυτόυς που πήραν παράνομα θέση να βγούν και να το δηλώνουν δημόσια) αλλά γενικά.Τι προτείνεις δηλαδή;

Αυτοί που είναι από οικογένεια γιατρών να φοράνε ριγέ μπλούζες στα νοσοκομεία;

να το γράφουν στην επαγγελματική κάρτα τους; (αν και μερικοί το κάνουν :Ρ )

να έχουν ειδικό χαιρετισμό;

να το λένε με το καλημέρα; "με λένε Κώστα,είμαι παιδιάτρος και έχω γονείς γιατρούς"

Δηλ. εσύ μπλέκεις τρία διαφορετικά θέματα:

-το να έχει ένας γιατρός μια κλινική πχ και να την δίνει στο παιδί του - που έιναι νόμιμο (δικιά του είναι,ό,τι θέλει την κάνει,αν θέλει την δίνει στον γιο,αν θέλει στην εκκλησία,αν του στρίψει την καίει κιόλας - σιγά μην ρωτήσει κια την γνώμη μου ή σου ή του κράτους)

-το έχει ένας γιατρός συγγενή στο ΕΣΥ,που σημαίνει ελάχιστη βοήθεια για το παιδί,πέρα από κανα δυό γνωριμίες που ούτε καν βοηθάνε πολύ (εκτός και αν είναι πια τόσο βαρβάτες)

-γιατρός που παραβιάζει συγκεκριμμένους νόμους για να βολέψει το παιδί του.

Εσύ σε τι από τα τρία αναφέρεσαι;Είναι εντελώς ξεχωριστές περιπτώσεις.

αν αναφέρεσαι στο τρίτο πες μας ποια η διαφορά αν αντί για γιατρός είναι πολιτικός πχ ο συγγενης.

Όταν ζητάς στοιχεία,σε τι από τα παραπάνω τρία αναφέρεσαι;

Τέλος επιεδή εγώ δεν μπορώ να καταλάβω ποια είναι τα συμπεράσματα "που θα βγάλει ο καθένας από το πολλ",μπορείς παρακαλώ να μας πεις ποια είναι τα συμπεράσματα που εσύ έβγαλες από το πόλλ (ας δεχτούμε -για ευκολία- ότι τα αποτελέσματα αντανακλούν την πραγματικότητα);

ΥΓ.Πιστεύω ότι ο όρος κλαν είναι λάθος (εκτός και να πρόκειται για χιούμορ,αν και εγώ δεν γέλασα).

Δεν επεκτείνομαι γιατί έχει κουράσει το θέμα,αλλά θέλω να πω ότι δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει συγκεκριμμένη λέξη να περιγράψει αυτό που θες να πεις.

Προτείνω την ερώτηση στην εξής μορφή:

Έχετε κάποιον στενό συγγενή στο ιατρικό επάγγελμα;

-ναι

-όχι

-δεν ξέρω

[ioan]

Δυστυχώς πήρε λάθος γραμμή το 3rd.

Τα της ειδικότητας δεν ενδιαφέρουν καθόλου εδώ. Αν θέλει κάποιος ας ανοίξει άλλο 3rd. Υπάρχει το αρκετά ενδιαφέρον poll για τις εξετάσεις ή όχι.

Το ενδιαφέρον αφορά τη σύσταση των φοιτητών/γιατρών/ειδικευόμενων/μελών του greekmeds που θέλουν να απαντήσουν στην ερώτηση του poll.

Γαμώτο όμως... προσπάθησα να τη θέσω όσο το δυνατό πιό συμπαθητικά και αντί γι'αυτό πέρασε το τελείως αντίθετο.

[ioan]

Όλοι μας έχουμε ακούσει διάφορα. Οι υποθέσεις που μπορεί να κάνουμε είναι πολλές. Τα συμπεράσματα που βγάζουμε είναι πολλά.

Αυτό το poll είναι ένα έναυσμα για να καταλάβουμε ενδεικτικά το ιατρικό σώμα (που έρχεται στο greekmeds), τι σύνθεση έχει.

Θα ήταν πολύ χρήσιμο να διαβάσουμε τις εμπειρίες άλλων για το background. Η ερώτηση ακόμα σε πιό βασική μορφή (τελείως στοιχειώδης) είναι: καλά γιατί ασκείς την ιατρική; Γιατί ασκείς τη συγκεκριμένη ειδικότητα; Γιατί είναι κανείς αυτό που είναι; Με το poll (και έτσι όπως το έθεσα, δεν είμαι σε τόσο βασικό/ουσιαστικό επίπεδο, ούτε και το επιδιώκω), είναι μιά επόμενη αναζήτηση σκέψεων. Είναι ενδεικτικό και πρωτοποριακό γιατί ρίχνει τη ματιά προς τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Κάποιοι έγραψαν κάτι το σημαντικό. Προσωπικά τους ευχαριστώ που θέλησαν να μοιραστούν τις σκέψεις τους.

[Sovereign]

Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω το post του ni-me που σε κάθε του δημοσίευση παραδίδει μαθήματα λογικής, αναλυτικής σκέψης, θα επανέλθω για ελάχιστα στο θέμα της προηγούμενης αντιπαράθεσης.

Πολύ πρόσφατα, η administrating/moderating team του Greekmeds αναγκάστηκε να παρέμβει σε παραδίπλα θέμα επειδή είχε καταλήξει σε προσωπικές προσβολές και βωμολοχίες. Το γεγονός ότι ο φόρουμ μετατρέπεται από αρκετούς σε αρένα με λυπεί και δεν μπορώ να καταλάβω από πού προέρχεται όλη αυτή η ένταση. Είπαμε να ξεσκάμε εδώ μέσα, αλλά πηγαίντε και κανά γήπεδο να βρίσετε καμιά μάνα κανενός διαιτητή άμα έχετε τόσα απωθημένα.

Λίγη προσοχή είναι απαραίτητη, γιατί όπως είχα πει και σε εκείνο το θέμα, είμαστε επιστήμονες και πρέπει καθημερινά να αποδεικνύουμε το επίπεδό μας.

Και αυτό το επίπεδο, κύριοι, φαίνεται κυρίως με την αυτοσυγκράτηση και όχι με την αντιπαράθεση μέχρις εσχάτων.

Μια κινέζικη παροιμία λέει πως "Ο Σοφός όταν δεν έχει κάτι σημαντικό να πει, δε λέει τίποτα".

[ioan]

...

Μια κινέζικη παροιμία λέει πως "Ο Σοφός όταν δεν έχει κάτι σημαντικό να πει, δε λέει τίποτα".

←

Eίμαι απόλυτα σύμφωνος με όσα έγραψες και εκφράζεις.

[OT]

Aυτή η παροιμία που αναφέρεις μου έφερε στο μυαλό μιά ταινία του 1979, με πρωταγωνιστή τον περίφημο Peter Sellers. Ένας κηπουρός αναγνωρίζεται ως σοφός, εξαιτίας της ερμηνείας που δίνεται στη σιωπή του. Οι γνώσεις και οι απόψεις του είναι βασισμένες σε τηλεοπτική κουλτούρα. Οι πιό σημαντικές προσωπικότητες της εποχής θέλουν να τον συναντήσουν, απλώς για να λάβουν κομμάτι της σοφίας του. Αυτός όμως σιωπεί, οπότε και η φήμη του γίνεται ακόμα μεγαλύτερη.

Η ταινία ασκεί κριτική στην κουλτούρα της τηλεόρασης... μα βρίσκεται και στο αντίθετο πνεύμα της κινέζικης παροιμίας.

Being There (1979), subtitled "a story of chance," is a provocative black comedy -- a wonderful tale that satirizes politics, celebrity, media-obsession and television. The subtle film's slogan proclaimed: "Getting there is half the fun. Being there is all of it."

(Maltin) A childlike man (Sellers) chances to meet important, powerful people who interpret his bewildered silence as brillance. Low-keyed black humor, full of savagely witty comments on American life in the television age, but fatally overlong.

[V23]

Ρε δεν αφήνουμε τα περιδιαγραμμάτου, Τα Κλαν και τα Κλουν να δούμε τι θα κάνουμε με τα Αλλα τα πιο Μεγάλα

[usmeds]

Βιάστηκα και είπα πως είχε ενδιαφέρον η κουβέντα.

Τώρα θα προσθέσω:

- το κλαν

- του κλανός

- το κλαν

- ω κλάνει

ΜΗΝ μου πει κανείς πως ως ξένη λέξη δεν κλείνεται...

[lefkander]

Μπράβο ρε μαστόρια, πώς θα περνούσε ευχάριστα το πρωινό της Κυριακής μας? (για να επιβεβαιώσουμε και μερικούς ότι δεν έχουμε ζωή, και έτσι γουστάρουμε...)

2 σημεία ήθελα να τονίσω, το ένα στο ευρύ πλήθος, το άλλο στο φίλο μου τον αντρέα

1) Ποιός είναι ο μαγκίτης που ψήφισε ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ (και σας έγραψε όλους στα παλαιότερα των υποδημάτων του)?

2) Φίλτατε αντρέα, εγώ που πέρασα τη μισή μου ζωή στην Εθνική Τράπεζα, μειωμένο επιτόκιο δεν είδα. Και στν Τράπεζα δούλεψα, τσάμπα και με πληρωμή, τον ταμία μόνο δεν έκανα, αλλά τέτοιο πράμα δεν είδα. Ο πατέρας μου το είδε, και το βλέπει ακόμη, εγώ δεν το είδα! In retrospect, κάλλιο να γινόμουνα τραπεζικός, να έκανα κι εγώ κλαν, θα ήμουνα τώρα υποδιοικητής, και δεν θα μου έλεγε και κανένας τπτ (έχετε ακούσει να βρίζουν τα παιδιά των τραπεζικών στις τράπεζες?)

Τραπεζικός: το επάγγελμα του μέλλοντος! Όποιος είπε ότι οι τραπεζικοί το μόνο που κάνουν είναι να μεταφέρουν καταχωρίσεις από το ένα τεφτέρι στο άλλο, πόσο βλάκας ήταν Θεέ μου...

[lefkander]

Επίσης προτίνω αν κοπούν τουλάχιστο 500 ποστ σαν ποινή στον προφέσσορα. Επείδη είναι λίγο tempered το παιδί, πλακωνεται με όλους και με περνάει στα ποστ! Ενώ εγώ που είμαι το καλύτερο παιδί, δεν πλακώνομαι με κανένα (εκτός κι αν υπάρχει λόγος, λόγος σοβαρός)...

ΑΔΙΚΙΑ!

[lefkander]

Τι άλλη βλακεία να γράψω να καβατζώσω κανένα ποστ...

Α. το βρήκα: Τι θα μαγειρέψετε σήμερα? (να πάρουμε ιδέες, όχι τπτ άλλο, διότι ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΟΙΚΤΡΑ!)

[lefkander]

Τακτοποιήσεις ημετέρων

*Ιδιαίτερα χαρούμενα είναι «τα δικά μας παιδιά»-υπάλληλοι της Βουλής: Σε σύσκεψη, που έγινε πριν από μερικές μέρες στο πολιτικό γραφείο της Αννας Μπενάκη, στην οδό Σκουφά, οι εκπρόσωποι της οργάνωσης της Ν.Δ. στη Βουλή πήραν τη διαβεβαίωση ότι στην τροποποίηση του κανονισμού που θα γίνει σύντομα, θα προβλεφθούν περισσότερες θέσεις διευθυντών ώστε να προωθηθούν στελέχη του κόμματος και ότι θα καταρτιστεί πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου.

*Ταυτόχρονα, υποσχέθηκε ότι θα επαναφέρει διάταξη που καταργήθηκε επί Απ. Κακλαμάνη για διορισμό στη Βουλή παιδιών των υπαλλήλων.

ΝΤ. ΝΤ.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ- 12/06/2005

Μπουαχαχαχαχαχα

[lostinterest]

Μπράβο ρε μαστόρια, πώς θα περνούσε ευχάριστα το πρωινό της Κυριακής μας? (για να επιβεβαιώσουμε και μερικούς ότι δεν έχουμε ζωή, και έτσι γουστάρουμε...)

2) Φίλτατε αντρέα, εγώ που πέρασα τη μισή μου ζωή στην Εθνική Τράπεζα, μειωμένο επιτόκιο δεν είδα. Και στν Τράπεζα δούλεψα, τσάμπα και με πληρωμή, τον ταμία μόνο δεν έκανα, αλλά τέτοιο πράμα δεν είδα. Ο πατέρας μου το είδε, και το βλέπει ακόμη, εγώ δεν το είδα! In retrospect, κάλλιο να γινόμουνα τραπεζικός, να έκανα κι εγώ κλαν, θα ήμουνα τώρα υποδιοικητής, και δεν θα μου έλεγε και κανένας τπτ (έχετε ακούσει να βρίζουν τα παιδιά των τραπεζικών στις τράπεζες?)

Τραπεζικός: το επάγγελμα του μέλλοντος! Όποιος είπε ότι οι τραπεζικοί το μόνο που κάνουν είναι να μεταφέρουν καταχωρίσεις από το ένα τεφτέρι στο άλλο, πόσο βλάκας ήταν Θεέ μου...

←

Δεν είπα ποτέ ότι τα χαμηλά επιτόκια είναι για να πάρουν δάνεια τα παιδιά των τραπεζικών, αλλά οι ίδιοι οι τραπεζικοί. Αυτό το ξέρω σίγουρα γιατί επωφελήθηκα και εγώ με κάποιον τρόπο (γυναίκα).

Και τελοσπάντων...... ΠΟΙΟΣ ΞΥΠΝΑΕΙ ΑΥΡΙΟ ΝΑ ΠΑΕΙ ΧΑΙΔΑΡΙ!!!!

[zoro]

Ρε σεις μετα απο 18 ωρες ακομα πλακωνονται ο Ανευλαβης με τον Γιαννοπουλο???

Πολυ CLAN-(ιδι) ρε παιδια!

Λοιπον, ενας παλιος μου δασκαλος κανει μια ερευνα πανω στο, κατα ποσο η ψυχικη υγεια ενος γιατρου, επηρεαζει την ασκηση του λειτουργηματος του. Δεν εχει δειγματα, βλεπετε ολοι πιστευουν οτι ειναι υγιεις!!!! Μηπως εχετε εσεις κανεναν υποψιν σας???

[ioan]

...

ενας παλιος μου δασκαλος κανει μια ερευνα πανω στο, κατα ποσο η ψυχικη υγεια ενος γιατρου, επηρεαζει την ασκηση του λειτουργηματος του. Δεν εχει δειγματα, βλεπετε ολοι πιστευουν οτι ειναι υγιεις!!!!

...

←

Postmortem

Howard Markel, MD, PhD

Despite the widespread use of Prozac and its progeny of powerful serotonin-reuptake inhibitors, depression remains a potentially fatal disease. According to the National Institute of Mental Health, suicide was the 11th leading cause of death in the United States in 2000, claiming almost 30,000 American lives or 1.2% of all deaths. Roughly 500,000 people require emergency room treatment for attempted suicide each year, and estimates suggest there may be 8 to 25 attempts at suicide for every suicide death.

More than 90% of those who kill themselves suffer from depression or another mental health or substance abuse disorder that brings on its symptoms. This is incredibly important because recent research indicates that changes in neurotransmitters, such as serotonin, can increase one's risk for suicide.

Pediatricians or other clinicians working with children and adolescents can no longer consider this merely a problem of adults. Suicide has increased dramatically among young people. In 2000, it was the third leading cause of death among 15- to 24-year-olds, or 10.4 per every 100,000 persons in this group. It was the third leading cause of death among 10- to 14-year-olds, or 1.5 deaths per 100,000 children. Incidentally, unintentional injuries and homicide were the first and second leading causes of death for these age groups. Suicide rates for 15- to 19-year-olds was 8.2 deaths per 100,000 teenagers and was 5 times more common in young men than in young women. Among people 20 to 24 years of age, the rate was 12.8 deaths per 100,000 and was 7 times more common among men.

I was reminded of these facts last week, as I read a student's medical school application in which he described his experiences with clinical depression and how his recovery had inspired him to become a physician. He wanted to help improve the diagnosis and treatment of this serious malady. His confession was striking.

Twenty-four years ago when I was applying to medical school, no applicant would have admitted any type of mental health problem because it would have been instantly interpreted as evidence that the applicant was not "strong enough" to practice medicine. Sadly, many still subscribe to this erroneous belief.

What struck me hardest about this application, however, was a tragic coincidence. Two hours earlier I had learned that a colleague had committed suicide after a long struggle with depression. She was an accomplished physician, a loving mother, and wife. She was 51 years old. Stunned, I rushed to her funeral that afternoon.

I thought I knew Dr. T. well. She began medical school in her late thirties after a successful career as a speech pathologist. At 42, she was an intern on my hospital service while I, her attending physician, was a callow 34. She always performed her job with distinction and was lit from within by a desire to become a pediatrician. Perhaps her wisdom and kindness were inspired by the fact that she was the child of Holocaust survivors, but I think it was something far more intrinsic to her character.

Her area of clinical expertise was counseling parents about adoption issues. Unable to conceive, Dr. T. was not about to let biology get in the way of becoming a parent. She and her husband adopted and raised 2 wonderful boys. But she also understood the desperate need in our community for pediatricians to understand and explain the myriad medical, emotional, and behavioral issues surrounding adoption, and soon built up a successful practice.

It was only recently that I learned about her downward spiral. Over the past year, Dr. T. consulted doctors, psychiatrists, and support groups; was prescribed antidepression drugs at higher and higher dosages; and engaged in futile attempts at self-medication with alcohol and tranquilizers. Nothing seemed to work.

Sadly, her insidious but powerful disease won. While at a weekend retreat for women with mental health problems, she left the group and took her life.

Doctors have conducted postmortem examinations since, at least, the Renaissance. Using clinical evidence and scientific data, we try to figure out why someone's life ended and, more importantly, what we could have done to help avoid that outcome. The great physician Sir William Osler called this practice the "doctor's final court of appeals." Sitting at Dr. T's funeral, I wondered what else might have been done -- if anything -- to prevent this tragedy.

As if reading my mind, a psychiatrist colleague next to me lamented, "when it comes to depression, we really don't know all that much, but its anonymity often has disastrous consequences for those suffering from it and everyone who cares for them." If a psychiatrist admits this dangerous blind spot, what does it say for the thousands of pediatricians, family practitioners, internists, surgeons, and other primary care clinicians who see depressed patients on a daily basis but fail to recognize, let alone adequately treat, them?

When I got back to my office, I reexamined the young man's essay about his battle with depression. I realized that a few hours earlier I, too, had some reservations about his fitness to become a physician. Had he written about recovering from cancer or a chronic physical disease, I know I would have not responded in the same way. And so I decided to send him a note congratulating him for his honesty and predicting a bright career in medicine for him. "All of us need to know a lot more about depression," I wrote, "and I hope you come to my medical school."

[ioan]

Aν θέλει κανείς άλλος να συμμετάσχει στο poll ή να προσφέρει την εμπειρία/άποψή του...

[ioan]

Όποιος θέλει ας απαντήσει please.

Ήδη 45 απαντήσεις... το αποτέλεσμα μοιάζει αρκετά ενδεικτικό.

[Sovereign]

Dude, κανένα internet poll δεν είναι ενδεικτικό. Όπως επίσης κανένα poll με 45 συμμετάσχοντες δεν είναι ενδεικτικό

No offence, κι εγώ ψήφισα, αλλά μην περιμένεις αξιόπιστα συμπεράσματα.

[ioan]

...έστω και λιγάκι ενδεικτικά;

Δηλαδή, κάπως έτσι είναι περίπου η σύνθεση, σε γενικές γραμμές, με κάθε επιφύλαξη και με κάθε πιθανό λάθος

YΓ

Διάσημη ιστορία στατιστικών λαθών: είχαν πάρει τηλέφωνο για να μάθουν την πρόθεση ψήφου... Είμαστε πριν το 1940. Απάντησαν πάνω από 2000 άνθρωποι. Πάντα στις ΗΠΑ. Έβγαινε νικητής ο ένας. Κέρδισε όμως ο άλλος, γιατί αυτοί που είχαν τηλέφωνο ήταν κατά πλειοψηφία υποστηρικτές του ένα, μα δεν είχαν τηλέφωνο οι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους...

[Medicus Chirurgus]

http://www.greekmeds.gr/forum/index.php?showtopic=8127

Ψηφίστε κι εδώ. Μόνο ψήφοι, το thread δε δέχεται σχόλια.

[Sovereign]

Κάνετε ντάμπλ μπλάιντ θινγκ?

:D

[Medicus Chirurgus]

Κάνετε ντάμπλ μπλάιντ θινγκ?

:D

←

Χεχε, σε κοόρτια και ρετροσπέκτιβ αμά λάχει ναούμε.

[ioan]

[dimlin]

Ας προσθέσω κι εγώ λοιπόν την άποψή μου αλλά στο βασικό ερώτημα γιατί το θέμα το έχετε ξεσκίσει...

Κατ'αρχάς δε νομίζω ότι το ποσοστό των παιδιών με γονέα ιατρό είναι μόνο 30%.Από προσωπική αναζήτηση έψαξα λίγο την ομάδα στην κλινική μου και νομίζω ότι είναι 35-40%.Θεωρείται υψηλότερο από πολλές άλλες σχολές με αρκετά κοντά τη νομική, βάζοντας μέσα όλες τις ιατρικές και όλες τις νομικές( περίπου τους ίδιους εισακτέους έχουν).Το ζήτημα είναι πως αυτό διαφέρει οικτρά από κάθε άλλη ανεπτυγμένη χώρα.Εκεί δεν υπάρχει τόσο έντονη η συνήθεια το παιδί να παίρνει το οικογενειακό επάγγελμα.Γιατί;Γιατί είναι πιο μπροστά στη σκέψη και

α)Αφήνουν το παιδί πραγματικά να διαλέξει μόνο του το επάγγελμα που του ταιριάζει χωρίς βλάχικα συμπλέγματα του στυλ να γίνει γιατρός ή δικηγόρος( άσχετα αν έχει τις μαθητικές ικανότητες να τα καταφέρει)

β)Υπάρχει περισσότερη αξιοκρατεία.

Στη γενιά μας συνέπεσε και η σύμπτωση οι γιατροί της αμέσως προηγούμενης γενιάς(γονείς) να πρόλαβαν τα καλά επαγγελματικά χρόνια με καλές οικονομικές απολαβές( πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο για μας).Ηταν παιδιά φτωχά, συχνά απο μακριά, που πέτυχαν σε μια αναπτυσσόμενη ελληνική κοινωνία χωρίς ιατρικό πληθωρισμό και με το επίπεδο της ιατρικής γνώσης να ανεβαίνει καθώς και την κοινωνία να ωριμάζει.

Ετσι δημιουργήθηκε το πρότυπο του κοινωνικά πετυχημένου ιατρού (λεφτά, αναγνώριση,κύρος, καταξίωση) που το ακολούθησαν πολλοί.Να σημειώσω ότι συμφωνώ στο ότι είναι πιο εύκολο ζώντας σε συγκεκριμένο ιατρικό περιβάλλον να το αφομοιώνεις πιο εύκολα, να το συνηθίζεις και να θες κι εσύ μετά να γίνεις ιατρός( άσχετα αν θα έπρεπε οι γονείς σου να το προλάβουν και να σου προσφέρουν και άλλες προσλαμβάνουσες παραστάσεις)

Τώρα αν τα παιδιά ιατρών έχουν πιο εύκολο δρόμο η γνώμη μου είναι η εξής:

Εντός του πανεπιστημίου οι γόνοι του ΔΕΠ ναι έχουν.Δύσκολα κόβονται στις εξετλασεις για να μη δυσαρεστηθεί ο συνάδελφος-φίλος-γονιός που με τη σειρά του θα προσφέρει κι αυτός εξυπηρέτηση κλπ.Υπάρχουν πολλά παιδιά άξια αλλά και πιο πολλά που το εκμεταλεύονται.

Τα παιδιά μεγαλογιατρών του ιδιωτικού ή του ΕΣΥ μπορεί σε κάποια μαθήματα να βοηθηθούν αλλά σποραδικά όπου τύχει να υπάρξει γνωστός.Αλλά να πούμε εδώ ότι στα 5 μικρότερα περιφερειακά πανεπιστήμια (και στο ΑΠΘ μην κρυβόμαστε) αυτό ισχύει πολύ έντονα γιατί οι πόλεις είναι μικρές και γνωρίζονται εύκολα μεταξύ τους.

Τα υπόλοιπα παιδιά γιατρών δε νομίζω ότι βοηθιούνται...

Στις δυνατότητες ιατρείου, πελατολογίου, διδακτορικού κλπ σίγουρα υπάχει βοήθεια ανάλογα με τις δυνατότητες και το όνομα του γονέα.

[cosmonaut]

σωστός