Ειδικότητα στην Ελβετία

[The X-Files]

Βεβαίως.

[Medicos]

Καλησπέρα! Έχει να προτείνει κανεις νοσοκομείο για γυναικολογία οπουδήποτε στο γερμανόφωνο καντόνι, με όσο το δυνατόν καλό επίπεδο εκπαίδευσης, για πρόσφατο απόφοιτο χωρίς εμπειρία στο ελβετικό σύστημα; Γερμανικά C2 και ζούσα χρόνια Γερμανία οπότε με τη γλώσσα (τουλάχιστον τα hochdeutsch) είμαι οκ κ έκανα κ κάποιες πρακτικές λίγων μηνών στη Γερμανία.

Επίσης, αν ξέρεις ότι θες να αρχίσεις ειδικότητα μετά από 5-6 μήνες, έχει νόημα να στείλεις από τώρα αιτήσεις κ να πεις ότι μπορείς από τότε ή να περιμένω γιατί συνήθως ψάχνουν κάποιον άμεσα; Πόσους μήνες μετά σου λένε να ξεκινήσεις συνήθως;  Ή θα πετάξουν την αίτηση μου στον κάδο των αχρήστων αν δεν μπορώ να ξεκινήσω άμεσα;

Ευχαριστώ για όποια βοήθεια!

[The X-Files]

Σπανίως ξεκινάς άμεσα σε αυτές τις ειδικότητες.

[konapan]

On 19/9/2019 at 10:24 ΠΜ, The X-Files said:

Δεν έχω μέτρο σύγκρισης,το είπα εξαρχής. Είναι η εντύπωση που έχω όμως μετα απο 10 χρόνια σε 2 απο τα μεγαλύτερα ελβετικά νοσοκομεία. Είδα-και βλέπω-πάρα πολλά ευτράπελα, τόσο σε επίπεδο κλινικής πρακτικής όσο και διαχείρησης ressources humaines. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη, πες με και απαισιόδοξο, σίγουρα είμαι. 🙂 Δε θα ήθελα να ξαναπεράσω το στάδιο της ειδικότητας στην Ελβετία σε καμία περίπτωση.

Καλησπέρα, επειδή με ενδιαφέρει το θέμα ήθελα να σου ζητήσω λεπτομέρειες. Υπήρχε δηλαδή Μαλ πρακτις ή κάτι συγκεκριμένο; Είναι κακό το κλίμα για τον ειδικευόμενο ή ελλιπές; Τι σε απογοήτευσε;

[Dmed]

Καλησπέρα σχετικά με την οφθαλμολογία τι παίζει στη γερμανόφωνη Ελβετία ; Ποια κέντρα φημίζονται και πόσο ανταγωνιστικά είναι ; Γερμανία βρίσκεις εύκολα περιφερειακή θέση, Ελβετία πως έχει η κατάσταση ; 

[The X-Files]

@konapan

Ανοίγεις μεγάλη κουβέντα τώρα,και δε ξέρω αν μπορώ να καλύψω πλήρως το ερώτημά σου μέσα από εδώ. Θα προσπαθήσω όμως συνοπτικα,τονίζοντας προκαταβολικά ότι τα παρακάτω είναι δικά μου βιώματα και μόνο, και δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ταυτίζονται όλοι με αυτά.

Η επιθετικότητα που βιώνεις φτάνοντας ως πρωτοετής που δεν έχει καμία επαφή με την ελβετική κουλτούρα και ίσως όχι καλή γνώση της γλώσσας (έτσι ώστε να μπορείς να ερμηνεύσεις τα διάφορα μηνύματα εγκαίρως) είναι κατά τη γνώμη μου ακραία. Τους βλέπεις όλους πάντα με το χαμόγελο και νομίζεις ότι όλα πάνε καλά, μέχρι που κάνουν ένα reunion που έχει εσένα θέμα-χωρίς να το ξέρεις φυσικά-στο οποίο πας ανυποψίαστος και όλοι σε κράζουν και σου βγάζουν πράγματα που μπορεί να έγιναν 1 μήνα πριν και για τα οποία εσυ δεν είχες ιδέα. Εσυ μένεις κόκκαλο και με τη μόνη απορία γιατί απλά δε σου ειπε κανείς τίποτα από πριν έτσι ώστε να γίνεις καλύτερος/σωστότερος. Πηγή της επιθετικότητας είναι κυρίως οι νοσηλευτές, οι οποίοι ειδικά στη ψυχιατρική δε δεχονται ότι εσυ, ενας 25άρης μετανάστης χωρίς μητρική γλώσσα τα γαλλικά έχεις δικαίωμα να συνταγραφείς και να παιρνεις αποφάσεις και αυτοι όχι. Έτσι γίνεσαι ουσιαστικά αντικείμενο της οργής τους και του frustration τους, και ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις είναι να τους γλύφεις διαρκώς. Κανείς από τους chefs δε σε υποστηρίζει ποτέ στη διαμάχη με τους νοσοκόμους κι ας κάνουν τους καμπόσους πίσω τους. Μπροστά τους είναι όλοι με την ουρά στα σκέλια και βαράνε προσοχή. Στο τέλος, πολλές φορές καταλήγεις να παίρνεις αποφάσεις που θέλουν οι νοσοκόμοι να πάρεις ακόμη κι αν δε συμφωνείς, αφενός γιατί κανείς (παρά σπάνια) από τους supervisors σου δε θα σε υποστηρίξει και αφετέρου γιατί αν σε βάλει στο μάτι η κλίκα των νοσοκόμων την πατησες στην κυριολεξία. Αυτή ήταν μία από τις πτυχές που για μένα έγινε ανυπόφορη με τον καιρό, γιατί ήρθε ένα σημείο στη καριέρα μου όπου απλά κουράστηκα να γλύφω.

Ρωτάς για malpractice, ναι υπαρχει και είναι και αρκετά συχνό. Ξέρω ας πούμε περιστατικό όπου νοσηλευτής κάπνιζε κάνναβη μαζί με ασθενή, κι αυτό δε μου το ειπε γνωστός γνωστού, το έζησα. Όταν μαθεύτηκε όλοι εκαναν και καλά τους σοκαρισμένους αλλά μετά αποσιωπήθηκε μιας και οι νοσηλευτές είναι πρακτικά αδύνατο να απολυθούν (κάτι που δεν ισχύει με τους γιατρούς, ο οποίοι μπορούν να απολυθούν χωρίς καμία εξήγηση με 3 μήνες préavis). Ετυχε πολλές φορές να είμαι μάρτυρας αδικαιολόγητης βίας από σεκουριτάδες σε ψυχιατρικούς ασθενείς, σχεδον κανονικό ξύλο χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Και εκεί φυσικά δε τολμας να πεις τίποτα γιατί αμα σε βαλουν στο μάτι και οι σεκουριτάδες (που είναι κ*λος και βρακί με τους νοσηλευτές) καλύτερα να μη τολμήσεις να τους καλέσεις σε περίπτωση ανάγκης. Άσε που ακόμη και αυτοί έχουν άποψη για το ποια θεραπεία πρέπει να δώσεις. Δοσεις ελέφαντα νευροληπτικών σε ασθενείς μόνο και μόνο για μπορούν να κοιμούνται ήσυχα οι νοσηλευτές τη νύχτα. Και άλλα πολλά που δε θυμάμαι τώρα γιατί είναι και πολλά τα χρόνια.

Έτυχε γραμματέας να μπεί σκόπιμα στον ηλεκτρονικό φάκελο ειδικευόμενου και να δεί όλο το ιατρικό του ιστορικό, το οποίο συνιστά κατάφορη παραβίαση των προσωπικών του δεδομένων. Εγινε επίσημη καταγγελία και πάλι το περιστατικό αποσιωποιήθηκε. Πολλά επίσης περιστατικά mobbing σε έγκυες συναδέλφους, οι οποίες όλως τυχαίως μετά την άδεια μητρότητας υφίστανται δυσμενείς αλλαγές θέσεων με σκοπό να παραιτηθούν (τα HUG προσπαθούν να αποφεύγουν τις απολύσεις γιατί πολλά παιδιά εχουν αρχίσει να αντιδρούν και αρκετά περιστατικά έχουν φτάσει μέχρι το δικαστήριο και έχουν υπάρξει δικαιώσεις και αποζημειώσεις των γιατρών κατα των HUG). Ουσιαστικά δίνεται η εντύπωση ότι είσαι απλά ένας σκλάβος που είσαι εκεί για να συνταγογραφεί μιας και δε βρίσκουν δικούς τους να το κάνουν, και άμα τολμήσεις να σηκώσεις κεφάλι σε διαλύουν. 

Για μένα τα παραπάνω είναι "ο αθέατος κόσμος" της ειδικότητας της ψυχιατρικής στην Ελβετία. Δε τα βίωσαν όλοι, ελπίζω να μην τα βίωσαν όλοι. Και όπως είπα και σε ενα παιδί που μου έστειλε PM τις προάλλες, όσες δυσκολίες και να αντιμετώπισα, άξιζαν τον κόπο για να φτάσω εδώ που είμαι τώρα. Οπότε παρόλο το κόστος, όχι δε το μετανιώνω και όχι δε θα γύρναγα στην Ελλαδα. Γιατί μόλις περάσεις από το γολγοθά της ειδικότητας ένας άλλος ορίζοντας ανοίγεται μπροστά σου, και δεν έχει καμία σχέση με αυτά που βιώνεις στο HUG ή στο CHUV ή αλλού. Δε θέλω να αποθαρρύνω κανέναν από το να κάνει ειδικότητα ψυχιατρικής στη γαλλόφωνη ελβετία, αντιθέτως. Αυτό που θα ήθελα να πω στα παιδιά που ξεκινάνε τώρα είναι να είναι καχύποπτοι (φτάνοντας από Ελλαδα έχουμε την εντύπωση ότι όλα είναι τέλεια στην Ελβετία, η αλήθεια δεν εχει καμία σχεση), να κάνουν απο νωρίς ασφάλεια νομικής κάλυψης (χρήσιμο όσο δε παίρνει) και αν τους συμβαίνουν πράγματα στη δουλειά που δε τους φαίνονται normal να μη διστάσουν να συμβουλευτούν (δωρεαν) τους δικηγόρους του AMIG (για τους του HUG) Me Bruchez ή του ASMAV (για τους του CHUV) Me Mangold. 

Το θέμα αυτό ειναι φυσικά ανεξάντλητο και θα μπορούσα να το αναλύω ώρες.

Τροποποιήθηκε 9 Δεκεμβρίου 2019 από The X-Files

[ξενος]

Δίχως να έχω βιώσει ακριβώς τα  ίδια παραδείγματα(θα ήταν αδύνατο κιόλας θεωρώ),να συμφωνήσω πως αρκετά από αυτά ισχύαν και στην δική μου περίπτωση(γαλλόφωνη Ελβετία πάλι)

Οι νοσηλευτές με δυο κουβέντες,είχαν ή έχουν ακόμη,δεν ξέρω έαν έχει αλλάξει κάτι και τί,μεγαλύτερη δύναμη από όση έχουμε μάθει ως ειδικευόμενοι στα ελληνικά νοσοκομεία.Οι επιμελητές όντας δεν έδειχναν να θέλουν να έρθουν σε κόντρα μαζί τους, εις βάρος κάποιες φορές του ειδικευομένου.Το γράφω αυτό έχοντας υπάρξει και ειδικευόμενος στην Ελλάδα, οπότε ναι μπορώ να συγκρίνω. Για τους σεκιουριτάδες δεν έχω γνώμη μιας και δεν μου έτυχε προσωπικά κάτι

Τροποποιήθηκε 9 Δεκεμβρίου 2019 από ξενος

[docy]

Καλησπέρα και καλές γιορτές! 

Ετοιμάζω τα χαρτιά μου για MEBEKO και θα ηθελα να ρωτησω κατι.

Όσον αφορά το επικυρωμένο αντίγραφο του διαβατηρίου που ζητάει, το επικυρώνουμε στην αστυνομία ή στην πρεσβεία; και αν ναι, μετά χρειάζεται Χάγη και μετάφραση ή εΊναι έτοιμο;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

[eridanus]

Καλησπέρα!Σκέφτομαι να κανω Αιματολογία στην Ελλάδα αλλά λόγω της κακής προοπτικής για επαγγελματική αποκατάσταση το σκέφτομαι.Μπορεί να μου κάποιος αν ένας ειδικευμένος αιματολόγος μπορεί να βρει δουλειά στην Ελβετία κάπου με δυνατότητα για έρευνα;(κυρίως γαλλόφωνο αλλά και γερμανόφωνο).Ευχαριστώ!!

[eridanus]

Καλησπέρα!Σκέφτομαι να κανω Αιματολογία στην Ελλάδα αλλά λόγω της κακής προοπτικής για επαγγελματική αποκατάσταση το σκέφτομαι.Μπορεί να μου κάποιος αν ένας ειδικευμένος αιματολόγος μπορεί να βρει δουλειά στην Ελβετία κάπου με δυνατότητα για έρευνα;(κυρίως γαλλόφωνο αλλά και γερμανόφωνο).Ευχαριστώ!!

[ξενος]

https://wp.unil.ch/lhop/open-positions-job-postings/

[diaspua]

Καλησπέρα . Υπάρχουν  δυο κενές θέσεις από τον Μάρτιο  στην Γεροντοψυχιατρικη  Κλινική του Πανεπιστημιακού νοσοκομείου της Ζυριχης . Κλίμα πολύ καλό ,με δυνατότητα εκπόνησης εργασιών και διδακτορικής διατριβής για όσους ενδιαφέρονται για έρευνα . Για περισσότερες πληροφορίες πμ.

Τροποποιήθηκε 10 Ιανουαρίου 2020 από diaspua

[Med_ath]

Καλησπέρα παιδιά! Σχετικά με τη γλώσσα, πλέον απαιτείται το πτυχίο να είναι πρόσφατο (εντός της τελευταίας 6ετιας) ή όχι;

[konapan]

On 9/12/2019 at 2:33 ΜΜ, The X-Files said:

On 9/12/2019 at 2:33 ΜΜ, The X-Files said:

@konapan

Ανοίγεις μεγάλη κουβέντα τώρα,και δε ξέρω αν μπορώ να καλύψω πλήρως το ερώτημά σου μέσα από εδώ. Θα προσπαθήσω όμως συνοπτικα,τονίζοντας προκαταβολικά ότι τα παρακάτω είναι δικά μου βιώματα και μόνο, και δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ταυτίζονται όλοι με αυτά.

Η επιθετικότητα που βιώνεις φτάνοντας ως πρωτοετής που δεν έχει καμία επαφή με την ελβετική κουλτούρα και ίσως όχι καλή γνώση της γλώσσας (έτσι ώστε να μπορείς να ερμηνεύσεις τα διάφορα μηνύματα εγκαίρως) είναι κατά τη γνώμη μου ακραία. Τους βλέπεις όλους πάντα με το χαμόγελο και νομίζεις ότι όλα πάνε καλά, μέχρι που κάνουν ένα reunion που έχει εσένα θέμα-χωρίς να το ξέρεις φυσικά-στο οποίο πας ανυποψίαστος και όλοι σε κράζουν και σου βγάζουν πράγματα που μπορεί να έγιναν 1 μήνα πριν και για τα οποία εσυ δεν είχες ιδέα. Εσυ μένεις κόκκαλο και με τη μόνη απορία γιατί απλά δε σου ειπε κανείς τίποτα από πριν έτσι ώστε να γίνεις καλύτερος/σωστότερος. Πηγή της επιθετικότητας είναι κυρίως οι νοσηλευτές, οι οποίοι ειδικά στη ψυχιατρική δε δεχονται ότι εσυ, ενας 25άρης μετανάστης χωρίς μητρική γλώσσα τα γαλλικά έχεις δικαίωμα να συνταγραφείς και να παιρνεις αποφάσεις και αυτοι όχι. Έτσι γίνεσαι ουσιαστικά αντικείμενο της οργής τους και του frustration τους, και ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις είναι να τους γλύφεις διαρκώς. Κανείς από τους chefs δε σε υποστηρίζει ποτέ στη διαμάχη με τους νοσοκόμους κι ας κάνουν τους καμπόσους πίσω τους. Μπροστά τους είναι όλοι με την ουρά στα σκέλια και βαράνε προσοχή. Στο τέλος, πολλές φορές καταλήγεις να παίρνεις αποφάσεις που θέλουν οι νοσοκόμοι να πάρεις ακόμη κι αν δε συμφωνείς, αφενός γιατί κανείς (παρά σπάνια) από τους supervisors σου δε θα σε υποστηρίξει και αφετέρου γιατί αν σε βάλει στο μάτι η κλίκα των νοσοκόμων την πατησες στην κυριολεξία. Αυτή ήταν μία από τις πτυχές που για μένα έγινε ανυπόφορη με τον καιρό, γιατί ήρθε ένα σημείο στη καριέρα μου όπου απλά κουράστηκα να γλύφω.

Ρωτάς για malpractice, ναι υπαρχει και είναι και αρκετά συχνό. Ξέρω ας πούμε περιστατικό όπου νοσηλευτής κάπνιζε κάνναβη μαζί με ασθενή, κι αυτό δε μου το ειπε γνωστός γνωστού, το έζησα. Όταν μαθεύτηκε όλοι εκαναν και καλά τους σοκαρισμένους αλλά μετά αποσιωπήθηκε μιας και οι νοσηλευτές είναι πρακτικά αδύνατο να απολυθούν (κάτι που δεν ισχύει με τους γιατρούς, ο οποίοι μπορούν να απολυθούν χωρίς καμία εξήγηση με 3 μήνες préavis). Ετυχε πολλές φορές να είμαι μάρτυρας αδικαιολόγητης βίας από σεκουριτάδες σε ψυχιατρικούς ασθενείς, σχεδον κανονικό ξύλο χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Και εκεί φυσικά δε τολμας να πεις τίποτα γιατί αμα σε βαλουν στο μάτι και οι σεκουριτάδες (που είναι κ*λος και βρακί με τους νοσηλευτές) καλύτερα να μη τολμήσεις να τους καλέσεις σε περίπτωση ανάγκης. Άσε που ακόμη και αυτοί έχουν άποψη για το ποια θεραπεία πρέπει να δώσεις. Δοσεις ελέφαντα νευροληπτικών σε ασθενείς μόνο και μόνο για μπορούν να κοιμούνται ήσυχα οι νοσηλευτές τη νύχτα. Και άλλα πολλά που δε θυμάμαι τώρα γιατί είναι και πολλά τα χρόνια.

Έτυχε γραμματέας να μπεί σκόπιμα στον ηλεκτρονικό φάκελο ειδικευόμενου και να δεί όλο το ιατρικό του ιστορικό, το οποίο συνιστά κατάφορη παραβίαση των προσωπικών του δεδομένων. Εγινε επίσημη καταγγελία και πάλι το περιστατικό αποσιωποιήθηκε. Πολλά επίσης περιστατικά mobbing σε έγκυες συναδέλφους, οι οποίες όλως τυχαίως μετά την άδεια μητρότητας υφίστανται δυσμενείς αλλαγές θέσεων με σκοπό να παραιτηθούν (τα HUG προσπαθούν να αποφεύγουν τις απολύσεις γιατί πολλά παιδιά εχουν αρχίσει να αντιδρούν και αρκετά περιστατικά έχουν φτάσει μέχρι το δικαστήριο και έχουν υπάρξει δικαιώσεις και αποζημειώσεις των γιατρών κατα των HUG). Ουσιαστικά δίνεται η εντύπωση ότι είσαι απλά ένας σκλάβος που είσαι εκεί για να συνταγογραφεί μιας και δε βρίσκουν δικούς τους να το κάνουν, και άμα τολμήσεις να σηκώσεις κεφάλι σε διαλύουν. 

Για μένα τα παραπάνω είναι "ο αθέατος κόσμος" της ειδικότητας της ψυχιατρικής στην Ελβετία. Δε τα βίωσαν όλοι, ελπίζω να μην τα βίωσαν όλοι. Και όπως είπα και σε ενα παιδί που μου έστειλε PM τις προάλλες, όσες δυσκολίες και να αντιμετώπισα, άξιζαν τον κόπο για να φτάσω εδώ που είμαι τώρα. Οπότε παρόλο το κόστος, όχι δε το μετανιώνω και όχι δε θα γύρναγα στην Ελλαδα. Γιατί μόλις περάσεις από το γολγοθά της ειδικότητας ένας άλλος ορίζοντας ανοίγεται μπροστά σου, και δεν έχει καμία σχέση με αυτά που βιώνεις στο HUG ή στο CHUV ή αλλού. Δε θέλω να αποθαρρύνω κανέναν από το να κάνει ειδικότητα ψυχιατρικής στη γαλλόφωνη ελβετία, αντιθέτως. Αυτό που θα ήθελα να πω στα παιδιά που ξεκινάνε τώρα είναι να είναι καχύποπτοι (φτάνοντας από Ελλαδα έχουμε την εντύπωση ότι όλα είναι τέλεια στην Ελβετία, η αλήθεια δεν εχει καμία σχεση), να κάνουν απο νωρίς ασφάλεια νομικής κάλυψης (χρήσιμο όσο δε παίρνει) και αν τους συμβαίνουν πράγματα στη δουλειά που δε τους φαίνονται normal να μη διστάσουν να συμβουλευτούν (δωρεαν) τους δικηγόρους του AMIG (για τους του HUG) Me Bruchez ή του ASMAV (για τους του CHUV) Me Mangold. 

Το θέμα αυτό ειναι φυσικά ανεξάντλητο και θα μπορούσα να το αναλύω ώρες.

ευχαριστω για τις πληροφορίες, όντως ακούγεται δυσμενες το κλιμα....

 

 

[Maria4]

Καλησπέρα σε όλους μπορείτε να μου πείτε σας παρακαλώ αν κάποιος έχει ξεκινήσει ειδικότητα στην Ελλάδα μπορεί να την συνεχίσει και να την τελειώσει στην Ελβετία?Ευχαριστώ πολυ

Τροποποιήθηκε 20 Ιανουαρίου 2020 από Maria4

[The X-Files]

@Maria4

Θεωρητικά γίνεται, πρακτικά είναι πιο (έως πολύ πιο) πολύπλοκο αναλόγως την ειδικότητα που θες να κάνεις. Θα πρέπει επίσης να περάσεις μια γραφειοκρατική διαδικασία αναγνώρισης της προυπηρεσίας σου στην Ελλάδα, η οποία δεν έχει εγγυημένο αποτέλεσμα.

[ξενος]

Δεν είναι τόσο πολύπλοκο ή δεν ήταν τελοσπάντων το 2011 που πήγα Ελβετία(γαλλόφωνη μιλάω). Είχα ξεκινήσει την Ελλάδα και συνέχισα Ελβετία

[The X-Files]

Για ψυχιατρικές/παιδοψυχιατρικές ειδικότητες τα πράγματα παραμένουν σχετικά απλά. Εάν πρόκειται για άλλες ειδικότητες μεγάλης ζήτησης, θα δυσκολευτεί λίγο παραπάνω εως αρκετά, ίσως όχι τόσο για να αναγνωρίσει τα χρόνια της ειδικότητάς του, αλλά για να βρεί θέση να τη συνεχίσει.

[ξενος]

Ναι πράγματι σε τέτοια ειδικότητα ημουν

[Kwnino]

On 9/12/2019 at 2:33 ΜΜ, The X-Files said:

@konapan

Ανοίγεις μεγάλη κουβέντα τώρα,και δε ξέρω αν μπορώ να καλύψω πλήρως το ερώτημά σου μέσα από εδώ. Θα προσπαθήσω όμως συνοπτικα,τονίζοντας προκαταβολικά ότι τα παρακάτω είναι δικά μου βιώματα και μόνο, και δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ταυτίζονται όλοι με αυτά.

Η επιθετικότητα που βιώνεις φτάνοντας ως πρωτοετής που δεν έχει καμία επαφή με την ελβετική κουλτούρα και ίσως όχι καλή γνώση της γλώσσας (έτσι ώστε να μπορείς να ερμηνεύσεις τα διάφορα μηνύματα εγκαίρως) είναι κατά τη γνώμη μου ακραία. Τους βλέπεις όλους πάντα με το χαμόγελο και νομίζεις ότι όλα πάνε καλά, μέχρι που κάνουν ένα reunion που έχει εσένα θέμα-χωρίς να το ξέρεις φυσικά-στο οποίο πας ανυποψίαστος και όλοι σε κράζουν και σου βγάζουν πράγματα που μπορεί να έγιναν 1 μήνα πριν και για τα οποία εσυ δεν είχες ιδέα. Εσυ μένεις κόκκαλο και με τη μόνη απορία γιατί απλά δε σου ειπε κανείς τίποτα από πριν έτσι ώστε να γίνεις καλύτερος/σωστότερος. Πηγή της επιθετικότητας είναι κυρίως οι νοσηλευτές, οι οποίοι ειδικά στη ψυχιατρική δε δεχονται ότι εσυ, ενας 25άρης μετανάστης χωρίς μητρική γλώσσα τα γαλλικά έχεις δικαίωμα να συνταγραφείς και να παιρνεις αποφάσεις και αυτοι όχι. Έτσι γίνεσαι ουσιαστικά αντικείμενο της οργής τους και του frustration τους, και ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις είναι να τους γλύφεις διαρκώς. Κανείς από τους chefs δε σε υποστηρίζει ποτέ στη διαμάχη με τους νοσοκόμους κι ας κάνουν τους καμπόσους πίσω τους. Μπροστά τους είναι όλοι με την ουρά στα σκέλια και βαράνε προσοχή. Στο τέλος, πολλές φορές καταλήγεις να παίρνεις αποφάσεις που θέλουν οι νοσοκόμοι να πάρεις ακόμη κι αν δε συμφωνείς, αφενός γιατί κανείς (παρά σπάνια) από τους supervisors σου δε θα σε υποστηρίξει και αφετέρου γιατί αν σε βάλει στο μάτι η κλίκα των νοσοκόμων την πατησες στην κυριολεξία. Αυτή ήταν μία από τις πτυχές που για μένα έγινε ανυπόφορη με τον καιρό, γιατί ήρθε ένα σημείο στη καριέρα μου όπου απλά κουράστηκα να γλύφω.

Ρωτάς για malpractice, ναι υπαρχει και είναι και αρκετά συχνό. Ξέρω ας πούμε περιστατικό όπου νοσηλευτής κάπνιζε κάνναβη μαζί με ασθενή, κι αυτό δε μου το ειπε γνωστός γνωστού, το έζησα. Όταν μαθεύτηκε όλοι εκαναν και καλά τους σοκαρισμένους αλλά μετά αποσιωπήθηκε μιας και οι νοσηλευτές είναι πρακτικά αδύνατο να απολυθούν (κάτι που δεν ισχύει με τους γιατρούς, ο οποίοι μπορούν να απολυθούν χωρίς καμία εξήγηση με 3 μήνες préavis). Ετυχε πολλές φορές να είμαι μάρτυρας αδικαιολόγητης βίας από σεκουριτάδες σε ψυχιατρικούς ασθενείς, σχεδον κανονικό ξύλο χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Και εκεί φυσικά δε τολμας να πεις τίποτα γιατί αμα σε βαλουν στο μάτι και οι σεκουριτάδες (που είναι κ*λος και βρακί με τους νοσηλευτές) καλύτερα να μη τολμήσεις να τους καλέσεις σε περίπτωση ανάγκης. Άσε που ακόμη και αυτοί έχουν άποψη για το ποια θεραπεία πρέπει να δώσεις. Δοσεις ελέφαντα νευροληπτικών σε ασθενείς μόνο και μόνο για μπορούν να κοιμούνται ήσυχα οι νοσηλευτές τη νύχτα. Και άλλα πολλά που δε θυμάμαι τώρα γιατί είναι και πολλά τα χρόνια.

Έτυχε γραμματέας να μπεί σκόπιμα στον ηλεκτρονικό φάκελο ειδικευόμενου και να δεί όλο το ιατρικό του ιστορικό, το οποίο συνιστά κατάφορη παραβίαση των προσωπικών του δεδομένων. Εγινε επίσημη καταγγελία και πάλι το περιστατικό αποσιωποιήθηκε. Πολλά επίσης περιστατικά mobbing σε έγκυες συναδέλφους, οι οποίες όλως τυχαίως μετά την άδεια μητρότητας υφίστανται δυσμενείς αλλαγές θέσεων με σκοπό να παραιτηθούν (τα HUG προσπαθούν να αποφεύγουν τις απολύσεις γιατί πολλά παιδιά εχουν αρχίσει να αντιδρούν και αρκετά περιστατικά έχουν φτάσει μέχρι το δικαστήριο και έχουν υπάρξει δικαιώσεις και αποζημειώσεις των γιατρών κατα των HUG). Ουσιαστικά δίνεται η εντύπωση ότι είσαι απλά ένας σκλάβος που είσαι εκεί για να συνταγογραφεί μιας και δε βρίσκουν δικούς τους να το κάνουν, και άμα τολμήσεις να σηκώσεις κεφάλι σε διαλύουν. 

Για μένα τα παραπάνω είναι "ο αθέατος κόσμος" της ειδικότητας της ψυχιατρικής στην Ελβετία. Δε τα βίωσαν όλοι, ελπίζω να μην τα βίωσαν όλοι. Και όπως είπα και σε ενα παιδί που μου έστειλε PM τις προάλλες, όσες δυσκολίες και να αντιμετώπισα, άξιζαν τον κόπο για να φτάσω εδώ που είμαι τώρα. Οπότε παρόλο το κόστος, όχι δε το μετανιώνω και όχι δε θα γύρναγα στην Ελλαδα. Γιατί μόλις περάσεις από το γολγοθά της ειδικότητας ένας άλλος ορίζοντας ανοίγεται μπροστά σου, και δεν έχει καμία σχέση με αυτά που βιώνεις στο HUG ή στο CHUV ή αλλού. Δε θέλω να αποθαρρύνω κανέναν από το να κάνει ειδικότητα ψυχιατρικής στη γαλλόφωνη ελβετία, αντιθέτως. Αυτό που θα ήθελα να πω στα παιδιά που ξεκινάνε τώρα είναι να είναι καχύποπτοι (φτάνοντας από Ελλαδα έχουμε την εντύπωση ότι όλα είναι τέλεια στην Ελβετία, η αλήθεια δεν εχει καμία σχεση), να κάνουν απο νωρίς ασφάλεια νομικής κάλυψης (χρήσιμο όσο δε παίρνει) και αν τους συμβαίνουν πράγματα στη δουλειά που δε τους φαίνονται normal να μη διστάσουν να συμβουλευτούν (δωρεαν) τους δικηγόρους του AMIG (για τους του HUG) Me Bruchez ή του ASMAV (για τους του CHUV) Me Mangold. 

Το θέμα αυτό ειναι φυσικά ανεξάντλητο και θα μπορούσα να το αναλύω ώρες.

 

1) Μήπως ξέρουμε τις αντίστοιχες συνθήκες σε μη πανεπιστημιακό Ελβετικό γαλλόφωνο νοσοκομείο για ειδικότητα Ψυχιατρικής;

2) Άρα το πρόβλημα είναι μόνο προς τους αλλοδαπούς ειδικευόμενους; Οι Ελβετοί/ Γάλλοι ειδικ. Ψυχ. είναι κομπλέ;

3) Οι σχέσεις των ειδικευόμενων μεταξύ τους πώς είναι; Ανταγωνιστικές;

[The X-Files]

15 ώρες πριν, Kwnino said:

 

1) Μήπως ξέρουμε τις αντίστοιχες συνθήκες σε μη πανεπιστημιακό Ελβετικό γαλλόφωνο νοσοκομείο για ειδικότητα Ψυχιατρικής;

2) Άρα το πρόβλημα είναι μόνο προς τους αλλοδαπούς ειδικευόμενους; Οι Ελβετοί/ Γάλλοι ειδικ. Ψυχ. είναι κομπλέ;

3) Οι σχέσεις των ειδικευόμενων μεταξύ τους πώς είναι; Ανταγωνιστικές;

1) Δεν έχω προσωπική εμπειρία. Δούλεψα μόνο σε παν/κα

2) Δε ξέρω αν είναι κομπλέ, αλλά ο ελβετός θα είναι πάντα σε καλύτερη μοίρα και θα έχει πάντα καλύτερη αντιμετώπιση.

3) Εξαρτάται από τους ειδικευόμενους και τη γενικότερη σύνθεση της ομάδας, δεν υπάρχει κανόνας.

[ξενος]

με κάλυψες απόλυτα...

[Kwnino]

Ευχαριστώ. 🙂

Ως προς την εκπαίδευση των ειδικευόμενων πώς ήταν τα πράγματα; Η έρευνα, επίσης;

Έχοντας ασκηθεί στη Ψυχιατρική του Αττικού 1 μήνα (βάσει προγράμματος σπουδών) και με συζητήσεις των ειδκευόμενων εκεί μπορώ να πω πως, αδρά, δεν με κέρδισε το σύστημα εκπαίδευσης και προετοιμασίας τους. Μου φάνηκε λίγο ελλιπής η εκπαίδευσή τους. Πόσο μάλλον σε μια ειδικότητα που η κατεύθυνση των πιο έμπειρων έχει ισως μεγαλύτερη σημασία από το να διαβάσεις guidelines για τα φάρμακα του ΣΔ, ή των εγκεφαλικών πχ.

Δηλαδή, εάν είχα επιλογή δε θα έκανα εκεί ειδικότητα παρόλο που είναι γενικό νοσοκομείο και το σκεφτόμουν αρχικά.

[ξενος]

Καλημέρα

καλή ήταν η εκπαίδευση,με την έννοια πως στην κλινική που ήμουν,είχε και θεωρητικά μαθήματα σε τακτική βάση και εσωτερικά μαθήματα ψυχοφαρμακολογίας με βάση της φαρμακευτική αγωγή των ασθενών που νοσηλεύαμε.

Η κατεύθυνση των μεγαλύτερων παντού έχει μεγάλη σημασία,έτσι και στη γαλλόφωνη Ελβετία. Επαφύεται και σε εσένα πόσο θα το κυνηγήσεις, αλλά και στους επιμελητές σου πόσο θα θέλουν ή θα προλαβαίνουν να σε μάθουν κάποια πράγματα

Επίσης ήταν υποχρεωτικό ως ειδικευόμενος να συμμετάσχεις/παρακολουθήσεις σε δύο τουλάχιστον συνέδρια και εποπτεία των περιστατικών μία φορά την εβδομάδα εσωτερική και μία φορά την εβδομάδα εξωτερική

[Professor]

παιδια καλησπερα.  μπορει καποιος να μου πει συνοπτικα τι ακριβως  χρειαζεται για το mebeko γιατι εχω μπερδευτει λιγο! θα χρειαστει να τα μεταφρασω σε δικηγορο ?αρκει αυτο ετσι?..

ευχαριστω πολυ!!