Η κατάσταση στην Ιατρική Αθήνας πρέπει να αλλάξει.

[pavlos005]

Και όμως υπάρχει ελπίδα.

Δείτε την κίνηση των 96 φοιτητών που διαμαρτύρονται για τα γεγονότα των εκλογών.

Οι διαμαρτυρίες τους βρίσκονται στο κεφάλαιο των συνδικαλιστικών.

Είναι μια πρώτη κίνηση αυτοοργάνωσης, που δεν πρέπει να περάσει στα βουβά.

Πρέπει να την αναδείξουμε και να την ενισχύσουμε. Μόνο έτσι θα απαντήσουμε στον τσαμπουκά και την βία, όσων πιστεύουν ότι μπορούν να διαχειρίζονται για μας, στο όνομά μας, το μέλλον μας και το παρόν μας.

Παύλος Σακκάς

[mad cow]

Πρέπει να την αναδείξουμε και να την ενισχύσουμε. Μόνο έτσι θα απαντήσουμε στον τσαμπουκά και την βία, όσων πιστεύουν ότι μπορούν να διαχειρίζονται για μας, στο όνομά μας, το μέλλον μας και το παρόν μας.

Παύλος Σακκάς

σαν τους πολιτικους μετα την ηττα αρχιζει η αυτοκριτικη μονο που παυλιτο εκανες λαθος στο προσωπο (ετσι λεγεται?) των ρηματων.

[kanagawa]

ps:α ρε pavlito παλι μ εφτιαξες την μερα. να σαι καλα!

σαν τους πολιτικους μετα την ηττα αρχιζει η αυτοκριτικη μονο που παυλιτο εκανες λαθος στο προσωπο (ετσι λεγεται?) των ρηματων.

Βγάζοντας ανώνυμα τα εσώψυχα στην "εξουσία" ήταν, είναι και θα είναι ένα θέλγητρο.

[samurai_pizza_dora]

Shit, μόνο ένας πεμπτοετής φοιτητης ψήφισε στις εκλογες σας?

Εύχομαι η δημοκρατική δραση των ΕΑΑΚ να τερματιστεί σύντομα.^^

[Favlos_Kyklos]

hey comandante!

Η ουτοπια ειναι εφικτη!

ps:α ρε pavlito παλι μ εφτιαξες την μερα. να σαι καλα!

re mad cow, το αστείο με τον "pavlito" παρατράβηξε. Κανείς δε το θεωρεί αστείο πλέον και είναι η ύψιστη αγένεια να μιλάς έτσι σε καθηγητή σου, όποιος και αν είναι αυτός.

[mad cow]

hey comandante!

Η ουτοπια ειναι εφικτη!

ps:α ρε pavlito παλι μ εφτιαξες την μερα. να σαι καλα!

re mad cow, το αστείο με τον "pavlito" παρατράβηξε. Κανείς δε το θεωρεί αστείο πλέον και είναι η ύψιστη αγένεια να μιλάς έτσι σε καθηγητή σου, όποιος και αν είναι αυτός.

καλα πως κανεις ετσι? δν τον ειπα και καμπουρη

εξαλλου εγω τον αισθανομαι πια δικο μου ανθρωπο για αυτο και τον φωναζω με το μικρο του

τεσπα καποιος που θεωρω οτι με κοροιδευει μπροστα στα μουτρα μου(εμενα και ολους τους gmites) θα τον λεω οπως θελω και θα τον κοροιδευω οπως και οποτε θελω...

αν ειναι ετσι οι καθηγητες να τους βρασω...

τελος ειναι υψιστη αγενεια για ενα καθηγητη να θεωρει τους φοιτητες του μαλακες...

ελπιζω να σε καλυψα (αν θες εχω κι αλλα )

καλημερα!

[Favlos_Kyklos]

hey comandante!

Η ουτοπια ειναι εφικτη!

ps:α ρε pavlito παλι μ εφτιαξες την μερα. να σαι καλα!

re mad cow, το αστείο με τον "pavlito" παρατράβηξε. Κανείς δε το θεωρεί αστείο πλέον και είναι η ύψιστη αγένεια να μιλάς έτσι σε καθηγητή σου, όποιος και αν είναι αυτός.

καλα πως κανεις ετσι? δν τον ειπα και καμπουρη

εξαλλου εγω τον αισθανομαι πια δικο μου ανθρωπο για αυτο και τον φωναζω με το μικρο του

τεσπα καποιος που θεωρω οτι με κοροιδευει μπροστα στα μουτρα μου(εμενα και ολους τους gmites) θα τον λεω οπως θελω και θα τον κοροιδευω οπως και οποτε θελω...

αν ειναι ετσι οι καθηγητες να τους βρασω...

τελος ειναι υψιστη αγενεια για ενα καθηγητη να θεωρει τους φοιτητες του μαλακες...

ελπιζω να σε καλυψα (αν θες εχω κι αλλα )

καλημερα!

Aν εκτίθεται ο κύριος Σακκάς σε κάποια σημεία, δεν είναι από απαξιωτικές και ειρωνικές προσφωνήσεις, αλλά από πολύ εύστοχες και συγκεκριμένες ερωτήσεις που έκαναν διάφοροι συνάδελφοι στις οποίες επί της ουσίας δεν απάντησε. Με τη συγκεκριμένη προσφώνηση τον εαυτό σου μειώνεις κατά την άποψη μου, γιατί πρώτον δείχνεις σα να μη προσφέρεις κάτι στην κουβέντα και δεύτερον παίζεις στην έδρα σου καθώς ξέρεις πως δε πρόκειται ποτέ να σου απαντήσει με ανάλογο τρόπο καθηγητής άνθρωπος. Εκτός αν στις εξετάσεις της Ψυχιατρικής τον αποκαλέσεις και κατά πρόσωπο "pavlito" οπότε αλλάζει το πράγμα.

[mad cow]

Με τη συγκεκριμένη προσφώνηση τον εαυτό σου μειώνεις κατά την άποψη μου

ποσο ακομα???? πωπω με εκπλησσω

ξέρεις πως δε πρόκειται ποτέ να σου απαντήσει με ανάλογο τρόπο καθηγητής άνθρωπος.

νομιζω πως αυτα που εχει πει 'η που δεν εχει πει μεχρι τωρα ειναι πολυ χειροτερα....

τεσπα επειδη πια δν εχει νοημα να το αναλυουμε σταματαω....

[Αρσινόη]

«Η επιστροφή» by tania_lupin

Κι ο νοών νοείτω.

[Αρσινόη]

AEI: ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ Ή ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ ΑΡΙΣΤΕΙΑ;

Ηλίας Μόσιαλος

Με αφορμή το νέο Νομοσχέδιο για τα Πανεπιστήμια

Ο Ν. 409/2011 ήταν μια προσπάθεια να προσαρμοστεί, σε κάποιο βαθμό, το ελληνικό πανεπιστήμιο στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Βέβαια, ακόμα και με τη πλήρη εφαρμογή του, πολλά ακόμα θα έπρεπε ακόμα να γίνουν, ώστε να ολοκληρωθεί η σύγκλιση με τα πανεπιστήμια των προηγμένων χωρών.

Ακριβώς γι΄ αυτό, οι ετερόκλητες πανεπιστημικές συντεχνίες αντιστάθηκαν, αρνήθηκαν την εφαρμογή του και, σε πολλές περιπτώσεις, το πέτυχαν. Και τώρα, έρχεται ένα Νομοσχέδιο -το πρώτο μάλιστα και κατεπείγον αυτής της κυβέρνησης- που προτείνει σημαντικές διαφοροποιήσεις του 409/2011, που οι περισσότερες κινούνται σε αρνητική κατεύθυνση. Δηλαδή το πολιτικό μας σύστημα, στο σύνολό του, απορρίπτει το νόμο: άλλοι τον καταψήφισαν εξαρχής ενώ άλλοι, που τον είχαν ψηφίσει, τώρα τον απαρνούνται.

Αυτό αποδεικνύει πόσο μακριά βρίσκεται το υπάρχον πολιτικό σύστημα από τις άμεσες και πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και της χώρας. Το πολιτικό μας σύστημα δεν αντιλαμβάνεται τι πρέπει να γίνει ως προς την ευρωπαϊκή προοπτική μας: αντί να αναπτύσσουμε τα μέσα ώστε να παράγουμε εγχώρια γνώση και προϊόντα, νομίζουν ότι μπορούμε να επαιτούμε συνεχώς δανεικά από τους ξένους.

Μόνο τα πανεπιστήμια που βελτιώνονται και στέκονται διεθνώς, παράγουν επιστήμονες υψηλού επιπέδου. Επειδή στην Ελλάδα οι σπουδές είναι όπως είναι, πολλοί Έλληνες, ιδίως εύποροι, σπουδάζουν στο εξωτερικό. Ακόμα, 100.000 νέοι επιστήμονες έχουν εγκατασταθεί τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές ή εργασία. Αν όμως είχαμε καλύτερα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΑΕΙ), τότε η φοιτητική μετανάστευση θα περιοριζόταν και το κόστος ειδικά για τις μεταπτυχιακές σπουδές θα έπεφτε κατακόρυφα, με αποτέλεσμα περισσότερους κατόχους μεταπτυχιακών τίτλων από τα λαϊκά στρώματα.

Οι αντιπαραθέσεις στο ελληνικό πανεπιστήμιο αφορούν ιδίως πολιτικά φληναφήματα, αφορούν το πανεπιστήμιο ως φορέα εξουσίας, σα να ήταν φέουδο των φοιτητικών παρατάξεων και μιας μεοψηφίας πανεπιστημιακών. Αυτό δε συμβαίνει σε κανένα σοβαρό κράτος. Υπάρχει άλλο κράτος στον κόσμο που τόσοι πολλοί πανεπιστημιακοί να επιδιώκουν συστηματικά την εκλογή τους στη διοίκηση, συμμαχώντας με φοιτητικές παρατάξεις, ώστε να ελέγχουν το Ίδρυμα; Στη Βρετανία, το τελευταίο πράγμα που επιδιώκουν οι καθηγητές είναι η συμμετοχή τους στην πανεπιστημιακή διοίκηση, γιατί αυτό διακόπτει το επιστημονικό τους έργο. Αντιθέτως, επιδιώκουν ακαδημαϊκή ελευθερία, υγιή ανταγωνισμό και ουσιαστική μετάδοση της γνώσης, μέσω ανάπτυξης της κριτικής ικανότητας.

Στις προηγμένες χώρες, ο πανεπιστημιακός κρίνεται ως παραγωγός επιστημονικού έργου, από τους συν-επιστήμονες ομολόγους του, τα επιστημονικά ιδρύματα και τους διδασκόμενους. Κρίνεται με βάση την έρευνα, τις δημοσιεύσεις, τη συμβολή του στη θεωρία της επιστήμης του, τις κλήσεις του ως επισκέπτη ή για διαλέξεις από άλλα πανεπιστήμια, τα βραβεία του, τις επιτυχίες των φοιτητών του και άλλα ακαδημαϊκά κριτήρια. Έτσι γνωρίζει την καταξίωσή του. Εδώ «καταξίωση» είναι μάλλον η πολιτική διαπραγμάτευση και ο διοικητικός έλεγχος. Σ΄ ένα τέτοιο πλαίσιο, πώς να λειτουργήσουν σωστά οι σπουδές;

Είναι καιρός και τα ελληνικά ΑΕΙ να λειτουργήσουν θετικά. Να προτάξουμε ως κύριο κριτήριο λειτουργίας τους την επιδίωξη της ακαδημαϊκής αριστείας διδασκόντων και διδασκομένων. Να μη φοβόμαστε την προσωπική αξιολόγηση, από την οποία κανένας καλός φοιτητής ή διδάσκων δεν έχασε ποτέ, αποδεχόμενοι την απλή αρχή ότι η ισοπέδωση αποβαίνει πάντα εναντίον της ποιότητας. Να προωθήσουμε τη σύνδεση της πανεπιστημιακής παιδείας με τις ανάγκες της κοινωνίας και της χώρας. Να αναπτύξουμε ιδέες και εργαλεία για την καλύτερη κατανόηση του κόσμου γύρω μας, και όπως είναι σήμερα και όπως ήταν στο παρελθόν, κατανοώντας την ιστορικότητά μας μέσα σ΄ ένα παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο.

Πάντως, δεν μπορεί να μένουν τα πράγματα ως έχουν και να αναπαράγεται συνεχώς αυτό το χαμηλού επιπέδου και κομματοκρατούμενο πανεπιστήμιο, όπου απλώς ξοδεύονται τα χρήματα των φορολογουμένων. Γιατί, όπως είναι σήμερα η κατάσταση, ελάχιστα ελληνικά ΑΕΙ μπορούν να θεωρηθούν πράγματι ΑΕΙ με τα κριτήρια των προηγμένων χωρών. Τα περισσότερα δεν είναι παρά κέντρα χορήγησης πτυχίων. Αλλά -όλοι το καταλαβαίνουμε- άλλο πτυχιούχος χωρίς δεξιότητες και με πολλές εξαρτήσεις από το κρατικοδίαιτο σύστημα και άλλο επιστήμονας με ουσιαστική γνώση και αναλυτικές δυνατότητες, ικανός να πορεύεται και να επιχερεί σε μια υγιώς ανταγωνιστική οικονομία.

[Αρσινόη]

https://www.facebook.com/orestis.kalogirou/posts/10151188086172164

11.9.2012

Orestis Kalogirou

Σήμερα στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ δεν απεργούμε. Είναι η πρώτη ημέρα εγγραφής των πρωτοετών μας. Στη βιβλιοθήκη του Τμήματος που έχει διαμορφωθεί ειδικά υποδεχόμαστε τους νέους φοιτητές μας πρώτα με έναν φάκελλο με όλο το πληροφοριακό υλικό για το Τμήμα, το πρόγραμμα σπουδών, και κυρίως για όλες τις ηλεκτρονικές υπηρεσίες. Καθηγητές και καθηγήτριες του Τμήματος ενημερώνουν σε τραπέζια ομάδες των 4-5 όλους τους πρωτοετείς για τα όσα πρέπει να γνωρίζουν. Για πολλά χρόνια αφήναμε αυτό το έργο στις παρατάξεις. Όταν οι θεσμικά υπεύθυνοι εγκαταλείπουν το έργο τους στα κομματικά παραμάγαζα το δημόσιο πανεπιστήμιο απαξιώνεται. Πριν από μερικά χρόνια με πρωτοβουλία και επιμονή του Loukas Vlahos το Τμήμα Φυσικής αποφάσισε ότι δεν πάει άλλο. Από τότε, κάθε χρόνο η είσοδος των νέων φοιτητών μας στο Τμήμα γίνεται με όλο και μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Διορθώνουμε λάθη και προχωράμε. Έχουμε διαπιστώσει εδώ και χρόνια ότι η κακή υποδοχή, αλλά και οι απογοήτευση που εισπράττουν οι πρωτοετείς φοιτητές από όσους δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, καθώς και η διαβρωτική επιρροή των κομματικών στρατών είναι οι βασικές αιτίες για τη διαρροή φοιτητών μετά από 2-3 εξάμηνα. Όταν έρχονται στο τρίτο έτος απελπισμένοι και μου λένε ότι χρωστούν 30-40 μαθήματα. Και χρειάζονται 7-8 χρόνια σπουδών αντί για 4-5. Το πρόβλημα του ελληνικού πανεπιστημίου συνίσταται εκτός από πολλά άλλα και στο λεγόμενο hidden curicullum (κρυφό πρόγραμμα σπουδών), δηλαδή σε ότι συμβάλει στη διαμόρφωση ενός φοιτητή εκτός από τις παραδόσεις στο μάθημα. Αυτό το hidden curicullum είναι άθλιο. Από τη βρωμιά που επικρατεί στα κτίρια μέχρι την αδιαφορία πολλών στο να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Αν σήμερα επιμέναμε να απεργήσουμε θα χάναμε τους πρωτοετείς μας πολύ πιο γρήγορα... Είναι θέμα συνείδησης του πανεπιστημιακού δασκάλου.

[Αρσινόη]

http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4756305

Ή αριστεία ή τίποτα

Τα 100 καλύτερα πανεπιστήμια δεν είναι πεδία «κομματικής γυμναστικής»

Του Λουκά Βλάχου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 02 Οκτωβρίου 2012

Θα μπορούσε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο να βάλει στόχο να καθιερωθεί έπειτα από αξιολόγηση στα 100 καλύτερα του κόσμου; Η απάντηση είναι ναι. Αλλά η υλοποίηση του στόχου θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη διότι πρέπει να υπάρξει πολιτική βούληση να επενδύσουμε ως χώρα στην εκπαίδευση και στην αριστεία.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. Οι στρατηγικές επιλογές των ελληνικών κυβερνήσεων για την ανώτατη εκπαίδευση τα τελευταία 30 χρόνια ήταν:

1. Μαζική παραγωγή «πτυχίων» με σκοπό τον διορισμό στο Δημόσιο (επιτυχία στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ).

2. Περιορισμένο και αποσπασματικό ενδιαφέρον για αριστεία στην εκπαίδευση και έρευνα.

3. Γεωγραφική διασπορά και πληθωριστικές τάσεις πανεπιστημίων και τμημάτων με βάση την πελατειακή σχέση των πολιτικών με τις τοπικές κοινωνίες.

4. Αποσύνδεση των πανεπιστημίων από τον στρατηγικό σχεδιασμό για την ανάπτυξη της χώρας μέσα από την εκπαίδευση των στελεχών και την έρευνα, με αποτέλεσμα πληθωρισμό «πτυχίων» και υψηλά ποσοστά ανεργίας των αποφοίτων.

Σε τι διαφέρει ένα τυπικό δημόσιο ελληνικό πανεπιστήμιο από τα πανεπιστήμια που κατατάσσονται στα πρώτα 100 στις διεθνείς αξιολογήσεις; Το ελληνικό λειτουργεί σαν εξεταστικό κέντρο και υπηρετεί κυρίως όσους εργάζονται σε αυτό δημιουργώντας έναν εργασιακό παράδεισο χωρίς υποχρεώσεις και λογοδοσία στην κοινωνία. Τα καλά ξένα είναι καθιερωμένοι κοινωνικοί θεσμοί με πλούσια ιστορία στην εκπαίδευση και στην έρευνα που αξιολογούνται και λογοδοτούν συνεχώς, αγωνίζονται να είναι πρωτοπόρα, έχουν διοικητικές δομές που τους επιτρέπουν την ευελιξία και στηρίζουν την ανάπτυξη της χώρας τους με βάση συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο, λειτουργώντας πάντα σε ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ. Ας δούμε αναλυτικότερα τα βήματα που πρέπει να γίνουν για να περάσουν μερικά ελληνικά πανεπιστήμια στη λίστα των 100 καλύτερων. Κατ' αρχάς, πρέπει να αποφασίσουν όλοι οι κοινωνικοί φορείς ότι είναι ορθό το σύνθημα «η γνώση είναι η καλύτερη επένδυση». Η κυβέρνηση πρέπει να πάρει τη στρατηγική απόφαση ότι είναι έτοιμη να ανακηρύξει μερικά πανεπιστήμια «χώρους αριστείας» και να τα εντάξει στο στρατηγικό της σχέδιο για την ανάπτυξη. Θα χρειαστεί να ζητήσει από τα πανεπιστήμια που το επιθυμούν να καταθέσουν φακέλους με στοιχεία για τις υπάρχουσες ερευνητικές μονάδες και υποδομές και μια κοστολογημένη στρατηγική. Οι φάκελοι θα περάσουν από ομάδα αξιολογητών αδιαμφισβήτητου κύρους που θα αναζητήσουν στους φακέλους απαντήσεις σε ερωτήματα όπως:

1. Ποια σχέδια υπάρχουν για την προσέλκυση διεθνώς καθιερωμένων επιστημόνων;

2. Ποιες συγκεκριμένες προτάσεις υπάρχουν για τη σύνδεση του πανεπιστημίου με την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας στη γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία, τον τουρισμό και τη βιομηχανία, με έμφαση στη γεωγραφική περιοχή όπου το πανεπιστήμιο βρίσκεται;

3. Ποιες είναι οι προτάσεις για τον εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας του ιδρύματος ώστε να επιταχυνθούν οι αλλαγές στις υπάρχουσες ερευνητικές, εκπαιδευτικές και διοικητικές δομές, με βάση πάντα το νέο νομικό πλαίσιο;

4. Πώς θα προσελκυσθούν διεθνείς συνεργασίες με ιδρύματα που αριστεύουν στην έρευνα και την εκπαίδευση;

Τα πανεπιστήμια που θα αξιολογηθούν θετικά θα αποτελέσουν στο εξής μια ειδική ομάδα και θα λειτουργούν με άνεση οικονομική, θα ενισχύουν τους αποφοίτους και το προσωπικό τους με μεγάλες και συγκεκριμένες ευκαιρίες για τη δημιουργία επενδύσεων σε καινοτόμους ιδέες και προτάσεις αλλά θα έχουν και τη στήριξη του ερευνητικού τους έργου, πάντα έπειτα από διεθνείς διαγωνισμούς και αξιολογήσεις. Το μέλημα λοιπόν θα είναι να δημιουργηθεί στα «κέντρα αριστείας» ένας άλλος κόσμος που η πολιτεία θα εκτιμά γιατί θα έχει συμβάλει στην ανάπτυξή τους.

Ελάχιστα ελληνικά πανεπιστήμια θα τολμήσουν να ετοιμάσουν φακέλους μέσα στους οποίους θα δηλώνουν ότι θέλουν να αλλάξουν και ότι έχουν όραμα. ΑΕΙ σπαρμένα γεωγραφικά, π.χ., αν δεν προτείνουν νέο σχέδιο συνένωσης σε ενιαίο χώρο, δεν θα έχουν ευκαιρία να μπουν σε αυτή την ομάδα των κέντρων αριστείας. Τα κέντρα αριστείας θα λειτουργήσουν ανταγωνιστικά με τα υπόλοιπα πανεπιστήμια τα οποία, όταν είναι έτοιμα, θα ζητούν να αξιολογηθούν για να ανεβούν κατηγορία. Ολα τα πανεπιστήμια πρέπει να αντιμετωπίσουν το δίλημμα της σταδιακής διάλυσής τους ή της αναδιάταξης και του επαναπροσδιορισμού των στόχων τους.

Η πρόταση λοιπόν είναι: α) αξιολογούνται όλα τα ΑΕΙ, β) για να γίνουν «κέντρα αριστείας» προκρίνονται ορισμένα, γ) από τα άλλα, κάποια συνεχίζουν να προσπαθούν να μπουν στην πρώτη κατηγορία και κάποια άλλα διαλύονται ως μη βιώσιμα. Από την πρώτη κατηγορία εκπίπτουν αυτά που δεν πέτυχαν ό,τι υποσχέθηκαν.

Ομορφος στόχος αλλά δύσκολος για μια χώρα που τα τελευταία χρόνια εξέθρεψε τον μύθο «είμαστε όλοι ίδιοι», στην οποία η κοινωνική λογοδοσία και η αξιολόγηση είναι λέξεις απαγορευμένες. Τα 100 καλύτερα πανεπιστήμια βρίσκονται σε χώρες που ευημερούν γιατί πήραν την απόφαση να αξιοποιήσουν τις σχολές και τη γνώση που παράγουν. Σε χώρες όπου οι σχολές δεν είναι πεδία «κομματικής γυμναστικής». Είναι θεσμοί που τους στηρίζει ολόκληρη η κοινωνία.

Ο Λουκάς Βλάχος είναι καθηγητής Αστροφυσικής στο ΑΠΘ

[Αρσινόη]

Το πελατειακό πανεπιστήμιο είναι ζωντανό

http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5003940/to-pelateiako-panepisthmio- ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika --zwntano/

Βλάχος Λουκάς | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 01/03/2013 08:00 |

O πρόεδρος του νεοεκλεγέντος Συμβουλίου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου στην Αθήνα (ΕΚΠΑ) και ο πρόεδρος του Συμβουλίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), και είμαι σίγουρος και οι πρόεδροι των υπολοίπων πανεπιστημίων, καλούν την πανεπιστημιακή κοινότητα να στρατευθεί για ναυλοποιηθούν τα επόμενα χρόνια δύο σημαντικοί στόχοι: 1) η δημιουργία ενός εκπαιδευτικού περιβάλλοντος για τη βελτίωση του συνολικού επιπέδου σπουδών και 2) η δημιουργία συνθηκών για την ανάδειξη αρίστων, οι οποίοι θα δώσουν ώθηση στο πανεπιστήμιο. Υπέροχοι στόχοι και η συντριπτική πλειονότητα των καθηγητών θα στηρίξει τα νέα Συμβούλια στην προσπάθειά τους αυτή. Υπάρχει όμως και ένα άλλο πελατειακό και ισχυρό πανεπιστήμιο που θα παλέψει για τον αντίθετο στόχο. Το πελατειακό πανεπιστήμιο είναι στενά συνδεδεμένο με την πολιτική ηγεσία και θα χρησιμοποιήσει τους νόμους, τις τροπολογίες και τις εγκυκλίους του υπουργείου Παιδείας για να κρατήσει τα κεκτημένα του. Θα αναφέρω συγκεκριμένα αλλά αντιπροσωπευτικά παραδείγματα για τις συνθήκες που εμποδίζουν την ανάδειξη αρίστων στα ελληνικά πανεπιστήμια σήμερα και πώς κινείται το πελατειακό κράτος για να μην πραγματοποιηθούν οι παραπάνω στόχοι.

Αριστεία και οικογενειοκρατία: Διαχρονικά τα πανεπιστήμια (ιδιαίτερα οι ιατρικές σχολές και τα πολυτεχνεία) κλείδωσαν τις θέσεις για τους «συγγενείς» τους και τα «πνευματικά» τους παιδιά (με φωτεινές εξαιρέσεις πάντα). Διακεκριμένοι έλληνες επιστήμονες αποκλείονται από τις θέσεις αυτές με διαδικαστικά τερτίπια και «μαγειρέματα» στα γνωστικά αντικείμενα που προκηρύσσουν τις θέσεις, στη σύνθεση των επιτροπών και των εκλεκτορικών σωμάτων. Υπάρχουν τμήματα σε ελληνικά πανεπιστήμια σήμερα στα οποία το 80% των καθηγητών έχουν διδακτορικό από το ίδιο τμήμα. Ενας λαμπρός ερευνητής που πρόσφατα διεκδίκησε μια θέση σε ελληνικό πανεπιστήμιο και η αίτηση του απερρίφθη για να πάρει τη θέση κόρη καθηγητή του ιδίου τμήματος, θα γράψει στην εισηγητική επιτροπή: «Επιτρέψτε μου να σας κάνω ένα ερώτημα που γεννήθηκε στο μυαλό μου μόλις με έκπληξη διάβασα την έκθεσή σας. Υπάρχει κάποιο πανεπιστήμιο στον κόσμο όπου επίκουρος καθηγητής της Ιατρικής δεν διαθέτει ούτε μία πλήρη εργασία σε διεθνές επιστημονικό περιοδικό; Αν, όπως φαντάζομαι, δεν υπάρχει, ελπίζω τελικά η εισηγητική σας να χαρίσει στο πανεπιστήμιό σας τη θλιβερή αυτή πρωτοτυπία». Το θλιβερό είναι ότι η «ασθένεια» της εξέλιξης με σοβαρές πλάτες και χωρίς δημοσιεύσεις ξεκίνησε εδώ και πολλά χρόνια, έγινε καθεστώς και συνεχίζει να εξαπλώνεται ταχύτατα, ενώ η λέξη «αριστεία» ταυτίζεται σε πολλά τμήματα με τις λέξεις «γνωριμίες» και «επαφές».

Αριστεία και φόβος ελεύθερης έκφρασης: Πώς είναι δυνατόν ένα πανεπιστήμιο να εκμεταλλευθεί τον δυναμισμό και την ορμητικότητα των νέων επιστημόνων όταν τους έχει επιβληθεί αυστηρός κανόνας «σιωπής» με αντάλλαγμα την εξέλιξη και την ομαλή προαγωγή σε πανεπιστημιακές θέσεις; Είναι αυτές συνθήκες «για την ανάδειξη αρίστων»; Ενας συνάδελφος, επίκουρος καθηγητής στον Τομέα Κλασικών Σπουδών του Τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ, έχοντας σπουδάσει στο εξωτερικό και με τη λανθασμένη εντύπωση ότι και οι νέοι ερευνητές μπορούν να πουν τη γνώμη τους, δεν έφερε αντίρρηση σε ό,τι έλεγαν κάποιοι «σοφοί» των υψηλών βαθμίδων, απλά έλεγε με ευγένεια και ακαδημαϊκά τη γνώμη του για θέματα που απασχολούσαν το τμήμα του. Σε δύο απανωτές κρίσεις για την εξέλιξή του σε αναπληρωτή καθηγητή, η απάντηση ήταν αρνητική και του υπέδειξαν ότι πρέπει να φύγει από το τμήμα με το σκεπτικό ότι «είναι μεν εργατικός ερευνητής και με διεθνή αναγνώριση, αλλά έχει κακό χαρακτήρα».

Αριστεία και εκλεγμένοι επιστήμονες υπό διορισμό: Περίπου 800 νέοι και νέες έχουν στην πλειονότητα εκλεγεί (στη βαθμίδα του λέκτορα, που έχει καταργηθεί) και περιμένουν να διοριστούν. Ο υπουργός Παιδείας ενημέρωσε τα πανεπιστήμια ότι θα διορίζονται 100 τον χρόνο, άρα θα αρχίσουν νέοι διορισμοί έπειτα από οκτώ χρόνια... Στο ενδιάμεσο διάστημα, με τη σταδιακή ανάπτυξη του σχεδίου «Αθηνά», κάποια από τα τμήματα ή και πανεπιστήμια όπου έχουν εκλεγεί θα έχουν καταργηθεί. Αυτό το φαινόμενο μαζί με τα άλλα που ανέφερα δεν ευνοεί τις «συνθήκες για την ανάδειξη αρίστων, οι οποίοι θα δώσουν ώθηση στο πανεπιστήμιο».

Αριστεία, τα Συμβούλια, οι τροπολογίες και οι εγκύκλιοι: Φοβάμαι ότι το υπουργείο Παιδείας με τροπολογίες και εγκυκλίους θα εμποδίζει τα Συμβούλια να χαράξουν στρατηγικές, επιτρέποντας στο πελατειακό κράτος να δουλεύει ανενόχλητο για αρκετά χρόνια ακόμη. Σύντομα οι πελατειακές πρακτικές θα αποδειχθούν ισχυρότερες από τις επιθυμίες της πλειοψηφίας των καθηγητών και θα οδηγήσουν όλο αυτό το υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό που κοσμεί τα Συμβούλια σε όλα τα πανεπιστήμια σε παραίτηση. Προβλέπω, με βάση όσα γίνονται, ότι το υπουργείο Παιδείας δεν θέλει να παραδώσει τη διοίκηση στα νέα σχήματα των πανεπιστημίων. Ο μεγάλος αγώνας λοιπόν είναι μπροστά μας. Το πελατειακό πανεπιστήμιο και οι σύμμαχοί του στο υπουργείο πρέπει να «ηττηθούν», διαφορετικά θα χαθεί για πάντα κάθε ελπίδα για ένα μοντέρνο και σύγχρονο πανεπιστήμιο.

Ο Λουκάς Βλάχος είναι καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ

[Αρσινόη]

Η γνωστή "αριστερά" που καίγεται και λιώνει για την ποιότητα εκπαίδευσης του λαού!...

http://www.tovima.gr...cle/?aid=501221

Αλ. Παπαρήγα: Κάλεσε τους εκπαιδευτικούς να αντιταχθούν στην αξιολόγηση

Είναι όπλο εκφοβισμού, τόνισε η γγ του ΚΚΕ

4/3/2013

Με το προεδρείο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος συναντήθηκε τη Δευτέρα 4 Μαρτίου η γγ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα. Η γενική γραμματέας κάλεσε τους εκπαιδευτικούς, αλλά και τους γονείς να αντιταχθούν στην αξιολόγηση, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι χρησιμοποιείται ως όπλο εκφοβισμού του κλάδου.

Χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα των δηλώσεών της:

«Οι σύλλογοι γονέων, οι οργανώσεις των εργαζομένων πρέπει από κοινού με τις οργανώσεις των δασκάλων, γενικότερα των εκπαιδευτικών, να αντιταχθούν στο προεδρικό διάταγμα που με τον πλασματικό τίτλο 'αξιολόγηση' έχει σαν στόχο να οδηγήσει τους εκπαιδευτικούς να κάνουν τη δουλειά του συστήματος, να τους εκφοβίζει, να μην διεκδικούν, να μη συμβάλλουν στον αγώνα για τα κοινωνικά μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών.»

Υπενθυμίζεται ότι το υπουργείο Παιδείας προωθεί τη δημιουργία ανεξάρτητης Αρχής, η οποία θα αξιολογεί την ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου, τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

[V for Vendetta]

Ας μας απαντήσει η Αρσινόη γιατί απέλυσαν πριν 1 μήνα περίπου τους 5ΟΟ επιτυχόντες του ΑΣΕΠ στο ΙΚΑ.Μα καλά ρε Αρσινόη αυτοί το ΑΣΕΠ σας το πέρασαν γιατί τους απολύσατε αφού τους αξιολογήσατε;

Μονο 5 δασκάλους διόρισαν φετος.Μα καλα ρε Αρσινοη μονο 5 ειναι αξιοι;

Και εδω οι δηλωσεις της ΠΑΠΑΡΗΓΑ γιατι η Αρσινόη εχει παρει διαζυγιο με την αληθεια.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ=ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ=ΥΠΟΤΑΓΗ+ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

[V for Vendetta]

Αλλά αυτό θέλουν η Αρσινόη και οι όμοιοι της να ζούμε με σκυμμένο κεφάλι με 400 ευρώ το μήνα χωρίς θέρμανση να ζεσταινόμαστε με καρβουνα.Ε, ΛΟΙΠΟΝ ΑΝ ΘΕΛΕΙ Η ΑΡΣΙΝΟΗ ΝΑ ΖΕΣΤΑΘΕΙ ΜΕ ΚΑΡΒΟΥΝΑ ΑΣ ΖΕΣΤΑΘΕΙ!

ΕΜΕΙΣ ΟΥΤΕ ΘΑ ΓΛΥΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΟΠΩΣ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΥΤΕ ΘΑ ΞΕΠΟΥΛΗΘΟΥΜΕ!

ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΕΝΑ ΜΑΥΡΟ ΜΕΛΛΟΝ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ , ΤΑ ΝΕΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ;ΔΕΙΤΕ ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕ ΠΡΟΣΚΥΝΑ!

[Αρσινόη]

http://www.ert.gr/we...12#.UUzIzxwvlKY !

Σταμάτης Κριμιζής

55:15 --> τέλος

αξιοκρατία, αξιολόγηση κλπά γνωστά που κάνουν τζιζ

απάντηση στο ποιός θα κάνει την αξιολόγηση και πώς

κίνητρα στους άξιους κι αποτελεσματικούς για να μείνουν στη χώρα

δεκαετές πλάνο, στα κουτουρού δουλειά δε γίνεται

άμεση σύνδεση της πανεπιστημιακής έρευνας με την παραγωγή = ανάπτυξη

κλπά κλπά

ΕΣΕΤ: http://www.gsrt.gr/c...1173I646I438202 (αφιλοκερδώς γίνεται αυτή η προσπάθεια, τα μέλη του δεν πληρώνονται)

όαση ανακούφισης, ελπίδας κι έμπνευσης

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

http://www.ert.gr/we...13#.UU24dhwvlKY

1:27:00 --> 1:37:00

κόμματα στις σχολές = τεράστια πληγή του ελληνικού πανεπιστημίου

άσυλο

[Αρσινόη]

http://aristosd.wordpress.com/2013/06/25/%CE%B7-%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AE/

Η φυγή και η φωνή

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 16 Ιουνίου 2013

Μια μεγάλη παθογένεια της κοινωνίας της Μεταπολίτευσης ήταν ότι διαλέγαμε ιδιωτικές λύσεις, ενώ πληρώναμε και για τις δημόσιες. Η ελίτ έστελνε τα παιδιά σε ιδιωτικά σχολεία και σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, και η πλειονότητα των μεσαίων στρωμάτων, που δεν μπορούσε να πληρώσει τέτοια ποσά, τα έστελνε σε φροντιστήρια. Η ελίτ έμπαινε στα ιδιωτικά νοσοκομεία, και τα μεσοστρώματα έδιναν «φακελάκι» στα δημόσια, γιατί δεν άντεχαν την αναμονή και την αδιαφορία. Αυτά συνέβαιναν, ενώ τα ποσά που πλήρωνε το κράτος για παιδεία και υγεία ήταν συγκρίσιμα με των ευρωπαϊκών χωρών που έχουν καλά δημόσια συστήματα. Οι διαμαρτυρίες για την κατάσταση αυτή ήταν υποτονικές, και επομένως, οι πολιτικοί δεν ένιωθαν την πίεση να αλλάξουν τα πράγματα. Δεν υπήρχε κανένα κίνητρο για βελτίωση σε μεγάλα τμήματα του Δημοσίου και καμιά κύρωση για την κακή ποιότητα των υπηρεσιών.

Τέτοιες καταστάσεις είχε περιγράψει ο A.O. Hirschman στο βιβλίο «Φυγή, φωνή και αφοσίωση» (η ελληνική μετάφραση εδώ). Οι χρήστες κάθε υπηρεσίας έχουν, σχηματικά, δύο τρόπους να αντιδράσουν όταν οι υπηρεσίες ενός οργανισμού δεν τους ικανοποιούν: είτε να φύγουν και να βρουν άλλον πάροχο (φυγή) είτε να διαμαρτυρηθούν και να ενεργήσουν ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση (φωνή). Οταν οι χρήστες επιλέγουν τη φυγή, κι εφόσον η διοίκηση του οργανισμού ζημιώνεται από αυτήν, τότε πιθανότατα θα επιδιώξει να τους πείσει να επανέλθουν, βελτιώνοντας την ποιότητα των υπηρεσιών. Αυτό ισχύει συνήθως (όχι πάντα) στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, όταν λειτουργεί ο ανταγωνισμός. Η φυγή γίνεται ερέθισμα για να αντιστραφεί η παρακμή, αν βέβαια υπάρχουν ο χρόνος, οι πόροι και οι ικανότητες για βελτιώσεις.

Υπάρχουν όμως οργανισμοί όπου η φυγή δρα αντίστροφα. Οταν η διοίκηση του οργανισμού δεν έχει κυρώσεις από το γεγονός ότι μερικοί χρήστες φεύγουν, τότε ίσως και να το προτιμάει, αντί να τους έχει μέσα στα πόδια της να διαμαρτύρονται. Συνήθως δε, οι χρήστες που φεύγουν πρώτοι είναι αυτοί που νοιάζονται περισσότερο για την ποιότητα, δηλαδή αυτοί που αν έμεναν θα πίεζαν περισσότερο για αλλαγές.

Στην Ελλάδα, η φυγή των μεσαίων στρωμάτων από τις υπηρεσίες του κράτους υπήρξε πρωτοφανής για τα δεδομένα ευρωπαϊκής χώρας. Αυτό μαρτυρεί το πολύ μεγάλο ποσοστό ιδιωτικών δαπανών για παιδεία και υγεία, αλλά και το γεγονός ότι ανεχόμασταν κακό σιδηρόδρομο, κακά λεωφορεία κ.ά. Γιατί, άραγε; Για τη φυγή των ελίτ η εξήγηση είναι απλή. Οι μεν πολύ πλούσιοι επιλέγουν τις ακριβές ιδιωτικές υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο. Η δε πολιτική ελίτ, βαθύτατα υποκριτική με την ανοχή των ψηφοφόρων, δεν δίσταζε να γεννά στα ιδιωτικά μαιευτήρια, να στέλνει τα παιδιά της στα διεθνή σχολεία του ιδιωτικού τομέα και μετά στα ξένα πανεπιστήμια, την ίδια στιγμή που υπερασπιζόταν το άθλιο στάτους κβο της «δημόσιας δωρεάν» υγείας και παιδείας.

Αλλά για τους μεσοαστούς και τους μικροαστούς, που δεν τους περίσσευαν τα χρήματα, δεν εξηγείται εύκολα η επιλογή να πληρώνουν αντί να προσπαθούν να βελτιώσουν το δωρεάν ή το επιδοτούμενο. Πώς ανέχονταν να πρέπει να παίρνουν το αυτοκίνητο για μικρές διαδρομές στην πόλη, να πρέπει να πληρώνουν φροντιστήρια για να μπουν τα παιδιά στο πανεπιστήμιο, και μετά να καταλήγουν σε σχολές με καθηγητές-τουρίστες;

Η απάντηση είναι ότι εξωθήθηκαν στη φυγή γιατί είχαν ακυρωθεί οι μηχανισμοί της φωνής. Αν οι γονείς σε κάποιο σχολείο αποφάσιζαν να ασχοληθούν για να βελτιωθεί η διδασκαλία, θα ήταν αδύνατο να πετύχουν, όταν το μεν αναλυτικό πρόγραμμα ορίζεται κεντρικά από το υπουργείο, η δε ποιότητα των δασκάλων δεν αξιολογείται θεσμικά από κανέναν. Οι χώρες με τα καλύτερα σχολεία τείνουν να είναι αυτές με τη μεγαλύτερη αυτονομία των σχολικών μονάδων, εκεί δηλαδή όπου μπορεί να ακουστεί η φωνή των γονιών. Το αντίθετο από ό,τι ισχύει εδώ. Αλλά και όπου προβλέπεται θεσμικά κάποια αυτοδιοίκηση, όπως π.χ. στα πανεπιστήμια, η φωνή ακυρώνεται από την κομματικοποίησή της. Φωνή δεν είναι η κραυγή, και δεν είναι να χρησιμοποιείς προσχηματικά τα τρέχοντα προβλήματα για να ανατρέψεις την κυβέρνηση ή τον καπιταλισμό. Είναι να επιμένεις για συγκεκριμένες βελτιώσεις.

Φεύγοντας λοιπόν οι σχετικά πιο ισχυροί χρήστες, άφησαν πίσω τους «την καταπίεση των αδύναμων από τους ανίκανους και την εκμετάλλευση των φτωχών από τους τεμπέληδες», κατά τη μνημειώδη φράση του Hirschman. Τώρα όμως, με την κρίση, το σαθρό κοινωνικό κράτος φανέρωσε όλες του τις αδυναμίες όχι μόνο στους πιο φτωχούς, αλλά και στους μεσαίους, που αναγκάζονται να επιστρέψουν σε αυτό, αφού δεν μπορούν να πληρώνουν για τις εναλλακτικές. Τώρα πληρώνουμε όλοι την ολιγωρία της φωνής στις καλές εποχές.

Μέσα στις πολλές αλλαγές που προβλέπουν τα Μνημόνια, σχεδόν τίποτε δεν υπάρχει που θα ενισχύσει, από μόνο του, τις δυνατότητες της φωνής των πολιτών. Είναι δική μας ευθύνη να υπερασπιστούμε και να αξιοποιήσουμε τη Διαύγεια, να βελτιώσουμε τη διοίκηση στα νοσοκομεία, να επιμείνουμε στην αξιολόγηση σχολείων και δασκάλων, να ενισχύσουμε τη λογοδοσία στην αυτοδιοίκηση. Είναι δική μας ευθύνη, ώστε βγαίνοντας κάποτε από την κρίση να μην αναπαραγάγουμε την παλιά παθογένεια.

[Αρσινόη]

http://www.tanea.gr/news/greece/article/5036700/sth-bia-apantame-me-ton-nomo/

Ο Δημήτρης Μπερτσιμάς, καθηγητής στο ΜΙΤ και πρόεδρος του Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, μιλάει για την αναμόρφωση των ΑΕΙ

Στη βία απαντάμε με το νόμο

Την περασμένη εβδομάδα δύο γεγονότα συζητήθηκαν πολύ στην πανεπιστημιακή κοινότητα – και όχι μόνο. Σε κατειλημμένο χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης βρέθηκαν αποθηκευμένες βόμβες μολότοφ. Και η έφοδος της Αστυνομίας σε κατειλημμένους επί 30 χρόνια χώρους του Πολυτεχνείου της Αθήνας τροφοδότησε την έντονη αντίδραση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτη Λαφαζάνη, ο οποίος δεν μπορεί να διανοηθεί ότι η Αστυνομία θα κάνει χρήση του νόμου 4009/2011.

Ο καθηγητής Δημήτρης Μπερτσιμάς, ο οποίος ήρθε από το ΜΙΤ, εκλεγμένος πρόεδρος του Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, αντιτίθεται στη χρήση του πανεπιστημίου για σκοπούς ξένους προς τον προορισμό του, για τον οποίο πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Η δράση του άλλωστε στοχεύει ώστε το πανεπιστήμιο να αποκτήσει εκ νέου τον χαρακτήρα της εκπαιδευτικής κυψέλης. Επίσης, έχει από νωρίς υποστηρίξει την εκκαθάριση των πανεπιστημιακών χώρων από εστίες ανομίας. Ωστόσο πορεύεται μετ’ εμποδίων. Στις 8 του περασμένου Ιουλίου, μάλιστα, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Συμβουλίου έζησε την ελληνική πανεπιστημιακή καθημερινότητα. Ο ίδιος και οι συνάδελφοί του πολιορκήθηκαν από φοιτητές που διαφωνούσαν με τη λειτουργία του Συμβουλίου. Πώς απάντησαν; Καλώντας την Αστυνομία.
«Στη βία θα απαντάμε με τον νόμο», δηλώνει στη συνέντευξη που μας παραχώρησε. Επίσης, κάνει σαφές ότι είναι αποφασισμένος να συμβάλει στη δημιουργία ενός καλύτερου και πιο ανταγωνιστικού πανεπιστημίου, ακόμη και αν χρειαστεί να συγκρουστεί με όλες τις δυνάμεις της αδράνειας. Το κείμενο της συνέντευξης έχει ως εξής:

Κύριε καθηγητά, καταρχάς ποια είναι η γνώμη σας για τους κατειλημμένους επί χρόνια χώρους των πανεπιστημίων;
Πιστεύω ότι η ακαδημαϊκή κοινότητα πρέπει να έχει τον έλεγχο και την πρόσβαση σε οποιονδήποτε χώρο των πανεπιστημίων. Τα πανεπιστήμια χρειάζεται να δείχνουν και να είναι πραγματικά χώροι μελέτης, έρευνας και ανταλλαγής ιδεών. Τα φαινόμενα των καταλήψεων πανεπιστημιακών χώρων πρέπει να εκλείψουν.

Τι συνέβη, κύριε καθηγητά, στις 8 Ιουλίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ συνεδρίαζε το Συμβούλιο Διοίκησης;
Η συνάντηση του Συμβουλίου του ΕΚΠΑ ήταν προγραμματισμένη από μήνες να γίνει στις 8 και 9 Ιουλίου στις 9 το πρωί. Οταν φτάσαμε, μας είπε ο φύλακας ότι φοιτητές άρχισαν να συγκεντρώνονται με απειλητικές διαθέσεις. Στις 9.05 κλειδώσαμε τις δύο πόρτες της αίθουσας του Συμβουλίου. Στη συνεδρίαση συμμετείχε και ο πρύτανης. Γύρω στις 9.15 άρχισαν οι φοιτητές να χτυπούν την πόρτα δυνατά και να φωνάζουν συνθήματα - φοβήθηκα ότι η πόρτα θα έσπαγε. Μια από τις συναδέλφους του Συμβουλίου που είχε καθυστερήσει με πήρε τηλέφωνο ότι την έχουν περικυκλώσει οι φοιτητές και την απειλούν. Μετά το τηλεφώνημα, και δεδομένου ότι τα κτυπήματα στην πόρτα δυνάμωναν, καλέσαμε την Αστυνομία. Γύρω στις 11.00, και ενώ είχε φτάσει η Αστυνομία, βγήκαμε από άλλη πόρτα, όπου όμως μας περίμεναν φοιτητές, οι οποίοι μας εγκλώβισαν και δεν μας άφηναν να φύγουμε. Μας είχαν δηλαδή ομήρους για περίπου δύο ώρες. Από τις 11.00 μέχρι τη 1.00 μ.μ. μας έβριζαν χυδαία και μας απειλούσαν. Ενας νεαρός, π.χ., είπε σε μια συνάδελφο ότι ξέρει πού μένει και θα δει τι θα πάθει. Κατά τη 1.00 το μεσημέρι οι φοιτητές φυγαδεύθηκαν, άγνωστο σε μένα από ποιον, από μια πλαϊνή πόρτα και κάπου εκεί έληξε η ομηρεία μας.

Γιατί καλέσατε την Αστυνομία;
Είναι νομίζω φανερό ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τη δουλειά μας και αισθανόμασταν ότι κινδυνεύαμε. Κάναμε δηλαδή αυτό που θα έκανε κάθε άνθρωπος ο οποίος αισθάνεται απειλή. Τα τελευταία χρόνια τα φαινόμενα βίας και τρομοκρατίας από τη μεριά μιας μικρής ομάδας φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν ενταθεί. Πολύ συχνά οι συναντήσεις της Συγκλήτου διακόπτονται από φοιτητές, καθηγητές «κτίζονται» στα γραφεία τους. Επειδή δεν καλείται η Αστυνομία, οι ομάδες αυτές αισθάνονται ότι μπορούν ατιμωρητί να απειλούν, να βρίζουν και να κτυπούν τους καθηγητές τους. Ενας από τους νεαρούς, μάλιστα, είχε το θράσος να μου δείξει την ταυτότητά του. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα οι έλληνες καθηγητές να στείλουν το μήνυμα στις μικρές αυτές ομάδες ότι δεν θα ανεχθούμε αυτή την κατάσταση. Εάν κανείς ασκεί βία, θα υπάρχουν συνέπειες κατά τον νόμο. Τα φαινόμενα βίας δεν έχουν θέση στο πανεπιστήμιο.

Πώς νομίζετε ότι πρέπει εν γένει να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της βίας στους χώρους του πανεπιστημίου;
Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει εσωτερική αστυνομία. Αν φοιτητές ασκούν βία, να υπάρχουν κυρώσεις που θα επιβάλλει το Πειθαρχικό Συμβούλιο κάθε πανεπιστημίου.

Από τη θητεία σας μέχρι τώρα ποια θεωρείτε ότι είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου;
Το πιο βασικό κατά τη γνώμη μου είναι ότι οι αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα δεν διέπονται πάντα από τις αρχές της αξιοκρατίας και της διαφάνειας, κάτι που χαρακτηρίζει πανεπιστήμια όπως το ΜΙΤ, όπου βρίσκομαι τα τελευταία περίπου 30 χρόνια. Επίσης, η μείωση, σε επίπεδα που απειλούν τη λειτουργία των πανεπιστημίων, της κρατικής επιχορήγησης και των μισθών - καθηγητών και διοικητικού προσωπικού. Και βέβαια η σοβαρή ανεργία των αποφοίτων.

Τι δυσκολίες αντιμετωπίζετε ως Συμβούλιο και ως πρόεδρος του Συμβουλίου στην άσκηση των καθηκόντων σας; Το έχετε μετανιώσει που αποφασίσατε να συμμετάσχετε στο Συμβούλιο ενός Πανεπιστημίου στην Ελλάδα;
Δυστυχώς, η συνεργασία του Συμβουλίου με τον Πρύτανη του ΕΚΠΑ δεν είναι η βέλτιστη. Σαφώς, όμως, και δεν έχω μετανιώσει για την απόφασή μου να συμμετάσχω στο Συμβούλιο. Ηξερα ότι θα υπάρχουν αντιδράσεις και δυσκολίες. Αποφάσισα να συμμετάσχω για να βοηθήσω στην κατεύθυνση της προόδου των πανεπιστημίων στη χώρα μας. Μην ξεχνάμε ότι, ιδιαίτερα στο ΕΚΠΑ, διδάσκουν μερικοί από τους πιο λαμπρούς επιστήμονες της χώρας μας και επίσης φοιτούν μερικοί από τους πιο ικανούς ανθρώπους της νέας γενιάς, η ελπίδα της χώρας.

Μπορείτε να μας πείτε κάποια στοιχεία από το έργο του Συμβουλίου και τα σχέδιά σας;
Θέλουμε να αποκρούσουμε τις προσπάθειες που γίνονται να καταστεί ο ρόλος του Συμβουλίου διακοσμητικός. Εργαζόμαστε με επιμονή, και παρά τα εμπόδια, για να αποκτήσουμε εποπτεία της λειτουργίας του πανεπιστημίου ώστε να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τόσο στα οικονομικά θέματα (να βρούμε χορηγίες, να εξασφαλίσουμε μια επαγγελματική διαχείριση της περιουσίας) όσο και στα ακαδημαϊκά. Οσοι ερχόμαστε από το εξωτερικό έχουμε σοβαρή εμπειρία από μεγάλα ιδρύματα στην Αμερική και στην Ευρώπη και σκοπεύουμε, σε συνεργασία με τους άλλους συναδέλφους μας, αυτήν την πείρα να την αξιοποιήσουμε. Κύριος στόχος μας είναι να υπάρξει κλίμα αξιοκρατίας και διαφάνειας. Θέλουμε να συμβάλουμε στη συγκέντρωση πόρων πέρα από την κρατική επιχορήγηση, στη βελτίωση της οικονομικής διαχείρισης, και στη συγγραφή του οργανισμού και του εσωτερικού κανονισμού του ΕΚΠΑ - του «συντάγματος» του πανεπιστημίου.

Αισιοδοξείτε για τη σύνδεση του πανεπιστημίου με την παραγωγή, την επιχειρηματικότητα, την ελληνική κοινωνία;
Τι πρέπει να αλλάξει για να γίνουν χρήσιμα τα πανεπιστήμια;
Το όνειρό μου είναι ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια σε μια δεκαετία θα γίνουν ατμομηχανή οικονομικής προόδου για την ελληνική κοινωνία. Στο ΜΙΤ ξεπηδούν καθημερινά καινούργιες εταιρείες βασισμένες στην έρευνα που γίνεται εκεί, που έχουν δημιουργήσει εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Στο ΕΚΠΑ φοιτούν εξαιρετικοί νέοι άνθρωποι, από τους καλύτερους στη χώρα. Από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος άνθρωπος που πιστεύει ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους. Αισιοδοξώ ότι θα τα καταφέρουμε, αλλά δεν κρύβω ότι η προσπάθεια που απαιτείται είναι τεράστια.

Να γίνει έλεγχος στα οικονομικά

Εχουν δει τη δημοσιότητα στοιχεία που δείχνουν κακή διαχείριση των οικονομικών και της περιουσίας των Ιδρυμάτων. Εχετε εποπτεία των οικονομικών;
Μέρος της αρμοδιότητας του Συμβουλίου είναι ο έλεγχος οικονομικής διαχείρισης. Σε αυτό το πλαίσιο, ζητήθηκαν εδώ και τρεις - τέσσερις μήνες από την πρυτανεία του ΕΚΠΑ στοιχεία για την οικονομική διαχείριση, τα κληροδοτήματα και τον Ειδικό Λογαριασμό Κονδυλίων Ερευνας (ΕΛΚΕ) του Πανεπιστημίου. Στο ΕΚΠΑ, δεν έχει ορισθεί ακόμη αναπληρωτής πρύτανης υπεύθυνος για τα οικονομικά, δεν έχουμε πάρει τα πρακτικά του ΕΛΚΕ, στον οποίο, δεν έχει γίνει διαχειριστικός έλεγχος από το 2009, δεν έχουμε δηλαδή σαφή εικόνα της περιουσίας του πανεπιστημίου. Δεν γνωρίζουμε, π.χ., τι μετοχές έχει το πανεπιστήμιο, τι ζωγραφικούς πινάκες έχει, ποιοι ενοικιαστές κτιρίων ιδιοκτησίας του δεν πληρώνουν. Στη συνεδρίαση της 8ης και 9ης Ιουλίου, δεν εγκρίναμε τον ισολογισμό του Ιδρύματος, γιατί δεν πήραμε ικανοποιητικές απαντήσεις σε ερωτήματα που θέσαμε. Διαβάζω επίσης επανειλημμένα δημοσιεύματα στον Τύπο που, εάν είναι αληθή, δείχνουν ότι η οικονομική διαχείριση δεν είναι ικανοποιητική. Με βάση όλα αυτά, νομίζω ότι πρέπει ο υπουργός Παιδείας να ζητήσει διαχειριστικό έλεγχο του ΕΚΠΑ.

[Αρσινόη]

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_14/07/2013_526756

Χρέος απέναντι στους φοιτητές και τη χώρα

Της Βάσως Κιντή*

14/7/13

Διαβάζω σε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ του Πανεπιστημίου Αθηνών ότι η ομάδα φοιτητών που κράτησε σε ομηρία τα μέλη του Συμβουλίου του ΕΚΠΑ ήθελε απλώς να διαμαρτυρηθεί ειρηνικά και κακώς το Συμβούλιο επέλεξε, αντί του διαλόγου και της διαβούλευσης, να καλέσει την Αστυνομία. Οι φοιτητές δεν ήρθαν για να διαμαρτυρηθούν, όπως δεν είχαν έρθει απλώς να διαμαρτυρηθούν πριν από τρεις μήνες σε άλλη συνεδρίαση του Συμβουλίου. Ηρθαν για να διαλύσουν τη συνεδρίαση, όπως την είχαν διαλύσει και τότε. Ηρθαν για να μας βρίσουν χυδαία, να μας λοιδορήσουν και να μας απειλήσουν όπως το έκαναν και την άλλη φορά. Αλλωστε, πώς μπορεί να γίνει διάλογος με βανδαλισμούς και αχαρακτήριστες ύβρεις («λαμόγια», «γερμανοτσολιάδες», «σιχαμένοι», «ξεφτιλισμένοι» κ.λπ.);

Αν είχαν ζητήσει να μιλήσουν με το Συμβούλιο για να ενημερώσουν, να διεκδικήσουν και να διαμαρτυρηθούν, είμαι σίγουρη ότι το Συμβούλιο με χαρά θα τους δεχόταν και θα τους άκουγε με προσοχή. Αν μάλιστα είχαν εκλέξει τον εκπρόσωπό τους στο Συμβούλιο, αυτός ή αυτή θα συμμετείχε κανονικά σε όλες τις συνεδρίες ψηφίζοντας για κάθε απόφαση. Δεν είχαν ζητήσει και δεν τους ενδιέφερε καμία συνάντηση. Αυτοί οι ελάχιστοι φοιτητές, που δεν εκπροσωπούν παρά μόνον τον εαυτό τους, ήθελαν να εκδιώξουν από το ίδρυμα το κορυφαίο του όργανο που έχει εκλεγεί δημοκρατικότατα από το 80% των καθηγητών. Ηθελαν να τρομοκρατήσουν τα μέλη του και να τα εξευτελίσουν. Στο όργανο αυτό μετέχουν σπουδαίοι επιστήμονες από το εξωτερικό, με σπάνιο κύρος, που άφησαν τους φοιτητές τους, την έρευνά τους και την ησυχία τους στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου για να ασχολούνται με τα δικά μας αρχαϊκά προβλήματα, ανήκουστα σε οποιοδήποτε ακαδημαϊκό περιβάλλον.

Η πανεπιστημιακή κοινότητα συνήθισε επί μεγάλο διάστημα να ανέχεται και να συμβιώνει με την ανομία, την ασυδοσία και την αλητεία. Μοιρολατρικά αποδεχόταν να διαλύονται όργανα, να παρακωλύονται συστηματικά οι διαδικασίες, να προπηλακίζονται καθηγητές, να ασκείται βία από οικτρές μειοψηφίες που καταρράκωναν ατιμωρητί, με θράσος και προπέτεια κάθε έννοια ακαδημαϊκής λειτουργίας. Ηταν, και είναι εν πολλοίς, η καθημερινότητα που βιώνουμε. Η καθημερινότητα του «σιγά, δεν έγινε και τίποτε» που έγραψε ο Πάσχος Μανδραβέλης. Αυτό το «τίποτε» όμως, που επέτρεπε στα «παιδιά» να κάνουν ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής επιβάλλοντας μια κουλτούρα τρομοκρατίας, επέτρεπε συγχρόνως στο βαθύ πανεπιστήμιο να κάνει τη δουλειά του ακώλυτα στα παρασκήνια χρησιμοποιώντας αυτές τις ομάδες είτε σε ευθεία συναλλαγή είτε εμμέσως, αφού δημιουργούσαν το ασφαλές προπέτασμα για να κρύβονται πίσω του η αβελτηρία, η κακοδιαχείριση και το αδιαφανές μοίρασμα της εξουσίας. Τα θύματα αυτής της κατάστασης είναι η ίδια η χώρα, οι φοιτητές μας που εγκαταλείπονται στη μοίρα τους και οι σοβαροί ακαδημαϊκοί που προσπαθούν μόνοι και αβοήθητοι να επιβιώσουν σε έναν βάλτο αναξιοκρατίας.

Η εμφάνιση των Συμβουλίων στη σκηνή τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της σιωπής και του «δε βαριέσαι». Οσα προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους σοβαρά έδειξαν γρήγορα ότι δεν θέλουν να είναι διακοσμητικά όργανα, αλλά όργανα ουσιαστικής εποπτείας και άσκησης στρατηγικής. Αποτελούν ήδη πόλο αναφοράς για όσους υποφέρουν από την αυθαιρεσία και πηγή ανησυχίας για όσους λυμαίνονται τα ιδρύματα.

Το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Αθηνών κάλεσε την Αστυνομία όχι γιατί κινδύνευε η ζωή μας, αλλά γιατί κινδύνευε η αξιοπρέπειά μας και παραβιάζονταν κατάφωρα η νομιμότητα και τα δικαιώματά μας ως ανθρώπων και ακαδημαϊκών. Προασπίσαμε το συμφέρον του πανεπιστημίου και τον τίτλο του ακαδημαϊκού δασκάλου που δεν μπορεί να στέκεται περιδεής απέναντι στη βάναυση περιφρόνηση και τον ευτελισμό ανθρώπων και θεσμών. Ηταν το χρέος μας απέναντι στους φοιτητές μας και στη χώρα μας.

* Η κ. Βάσω Κιντή είναι αν. καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

[Αρσινόη]

«Το ίδιο είπα στους νέους. Να πάψουν να είναι ζώα. Δηλαδή να παύσουν να βλέπουν τα πράγματα μέσα από χρώματα. Οι νέοι του πασοκ πράσινα, οι κνίτες κόκκινα και οι της νέας δημοκρατίας γαλάζια. Το βρίσκω ηλίθιο όλο αυτό. Όταν ο νέος γίνεται όργανο μιάς παράταξης, ο τόπος αυτός κινδυνεύει.»

Μάνος Χατζιδάκις

«Και πρώτα απ' όλα, τι εννοούμε λέγοντας παιδεία;

Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο και ακίνητο με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος

για την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου με τεχνική αναθέωρησης και ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιάς ιπτάμενης φυγής προς τ΄ άστρα;

Aυτή, τη δεύτερη παιδεία, την αποσιωπούν και δεν τη δίνουν δωρεάν γιατί δε συντηρεί και δεν υπηρετεί συστήματα. Αντίθετα τα ελέγχει, τα αναθεωρεί και τα αποδυναμώνει.»

Μάνος Χατζιδάκις

[Αρσινόη]

Spiros Kitsinelis - The importance of science in society and our lives

http://www.tedxacade...ance-of-science

Δε λέει κάτι καινούριο αλλά μιας που έτυχε κι έπεσα πάνω του τώρα κι επειδή η έννοια του αυτονόητου δεν υφίσταται εδώ και καιρό σ' αυτόν τον τόπο,

το αφιερώνω στην πλειοψηφία των μελών ΔΕΠ και της σχετικής με την πανεπιστημιακή εκπαίδευση, πολιτικής ηγεσίας μπας και νιώσουν καμιά τύψη σε ό,τι αφορά τις αναχρονιστικές εκπαιδευτικές μεθόδους τους, τα αναχρονιστικά μέσα διδασκαλίας τους και τον κακόμοιρο τρόπο που επικοινωνούν στους φοιτητές του την επιστήμη -όταν τύχει και είναι ανοιχτό το πανεπιστήμιο κι εφόσον φιλοτιμηθούν. Αλλά για να νιώσεις τύψη, πρέπει να έχεις και τσίπα, right? Οπότε χλωμό το ζητούμενο.

Επίσης το αφιερώνω σε όλες, ανεξαιρέτως, τις πολιτικές φοιτητικές παρατάξεις που αγωνίζονται , χρόνια τώρα, για ποιοτικές (μεταπολιτευτικό ανέκδοτο από τα πλέον! πετυχημένα) σπουδές.

[Αρσινόη]

Προσθέτω στην ανωτέρω αφιέρωση κι αυτή τη διάλεξη που έδωσε ο Χρύσανθος Δελαρρόκας (Καθηγητής Πληροφοριακών Συστημάτων στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης) στο ΤEDx Athens.

"Επανεφευρίσκοντας το Πανεπιστήμιο."

http://www.youtube.com/watch?v=ZWikNxscWc8

Κατανοώ βέβαια ότι όταν εν έτει 2013, η συντριπτική πλειοψηφία των εδρών και των αντίστοιχων καθηγητών της Ιατρικής Σχολής της Αθήνας λόγω θρασείας αδιαφορίας και κατά παράβαση του νόμου Διαμαντοπούλου που επισημαίνει, ο έρμος, τα αυτονόητα σχετικά με το θέμα, δε χρησιμοποιoύν το διαδίκτυο ούτε για τα πλέον αναγκαία (το e-class το έχουνε και κάθεται), θα τους φανεί επιστημονική φαντασία το video, από την άλλη, επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ίσως ξεστραβωθούν και ευαισθητοποιηθούν σε ό,τι αφορά τα μαύρα τους τα χάλια (και μετά ξύπνησα).

[Να ξαναμαναεπισημάνουμε εδώ (πρωτοετείς, δώστε βάση!) ότι οι πολιτικές φοιτητικές παρατάξεις συντηρούν την κατάντια ώστε να είναι απαραίτητες στους φοιτητές και να "εξαγοράζουν" ψήφους κι ότι στην πραγματικότητα δεν τους καίγεται καρφί για τη διευκόλυνση της καθημερινότητας του φοιτητή όπως και για τη βελτίωση της προσφερόμενης εκπαίδευσης που μπορούν να επέλθουν μέσω της χρήσης της ψηφιακής τεχνολογίας από το επίσημο πανεπιστήμιο (και φυσικά όχι μόνο μέσω της τεχνολογίας αλλά και με έναν σωρό άλλους, εντελώς απλούς τρόπους που δεν απαιτούν ευρώ παραπάνω από όσα δίνονται παρά μόνο ειλικρινές ενδιαφέρον και υπευθυνότητα αλλά ας μείνω εντός θέματος). Όσο περισσότερο ανεξάρτητος γίνεται ο φοιτητής μέσω της χρήσης του διαδικτύου από τις έδρες (και γενικότερα όσο πιο υπεύθυνα και με σεβασμό στέκεται το επίσημο πανεπιστήμιο απέναντι στη βασική αιτία ύπαρξής του, την εκπαιδευτική διαδικασία), τόσο περισσότερο άχρηστες θα του είναι οι παρατάξεις, δεν είναι χαζές να σκάβουν το λάκκο τους ]

Εspecially dedicated το videάκι λοιπόν και ιδιαίτερα η εξής φράση του κ. Δελαρρόκα "...τα κρατικά πανεπιστήμια θα πρέπει να προσαρμοστούν ή αλλιώς την επόμενη φορά που θα κλείσουν, μπορεί να διαπιστώσουν ότι κανείς δε νοιάζεται αν θα τα ξανανοίξουν."

[Αρσινόη]

http://www.iefimerida.gr/news/130317/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B5%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B9-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%B2%CE%B7-%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%AD%CF%86%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CE%BC%CE%BF%CF%85

Πρωτοετής Ιατρικής συγκλονίζει: Τι μου συνέβη όταν έφτασα στη Σχολή μου

To σοκαριστικό άρθρο της φοιτήτριας έχει τίτλο «Ανοίξτε μου την πόρτα για τη ζωή μου»:

Όλα ξεκίνησαν με τη χαρά των αποτελεσμάτων την ημέρα της εισαγωγής στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας. Οι γονείς μου χαρούμενοι, περήφανοι, έχοντας δώσει κόπους και χρήματα σε όλο αυτό το σύστημα της παραπαιδείας ένιωθαν και τη δική τους προσπάθεια, την παράλληλη στη δική μου να δικαιώνεται. Όσο για εμένα; Στα σύννεφα!
Και μετά το χάος. Αρχίζει η χρονιά και παρουσιάζεται η απεργία των διοικητικών. Από τις 11 Σεπτεμβρίου κάθομαι ως τώρα, 11 Νοεμβρίου, να περιμένω πότε θα ανοίξει αυτή η σχολή, πότε θα πάω κι εγώ στο πολυπόθητο αμφιθέατρο να αρχίσω να περπατάω τον μακρύ δρόμο των έξι χρόνων προς το πτυχίο. Νόμιζα πως το πανεπιστήμιο ήταν πολύ διαφορετικό. Το είχα στο μυαλό μου σαν κάτι καθαρό, ιερό, που αγκαλιάζει τους φοιτητές του, που μεριμνά γι αυτούς... Ώσπου έγινε η κατάληψη των χώρων των σχολών ή περιφρούρηση της απεργίας – όπως επιμένουν όλοι. Περνάνε μια, δύο εβδομάδες. Τι στο καλό; Από Δευτέρα σε Δευτέρα περιμένουμε να ανοίξει. Κάπως έτσι αρχίζουμε μέσα από το internet να γνωριζόμαστε τα παιδιά, να κανονίζουμε εξόδους, να μοιραζόμαστε προβληματισμούς και όνειρα.
Και κάποια στιγμή βαριέσαι. Συνειδητοποιείς πως το καλοκαίρι έχει τελειώσει και πως δεν είσαι κάποιος επειδή τα κατάφερες, τόσοι τα κατάφεραν, το θέμα είναι και να βγεις και να βγεις σωστός, με τις σωστές γνώσεις, τις σωστές αρχές και έχοντας προσπαθήσει μόνος σου, χωρίς βοήθειες και μέσα ώστε να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου πρώτα-πρώτα. Όμως η σχολή δεν ανοίγει για να ξεκινήσεις από κάπου. Αρχίζει η απόγνωση μετά και η απογοήτευση. Και μετά αρχίζουν τα νεύρα. Ποιος είναι αυτός που μου κλείνει τη σχολή; Ποιος είναι για να καταπατά τα δικά μου δικαιώματα; Θέλω να ανοίξουμε όπως έγινε και στα άλλα πανεπιστήμια, θέλω να μπω επιτέλους σε αυτό το πολυπόθητο αμφιθέατρο!
Ανοίγεις τηλεοράσεις, εφημερίδες, μπαίνεις κάθε μέρα στο internet αλλά τίποτα. Χρυσή Aυγή και οικονομικά. Και ούτε λέξη για τα κλειστά πανεπιστήμια! Σκέφτεσαι: ας κάνω τουλάχιστον κάτι εποικοδομητικό. Μάθαμε με τους υπόλοιπους για κάτι δωρεάν συνέδρια και πήγαμε. Όσο όμως μαθαίναμε περισσότερα τόσο θέλαμε να μπούμε στην σχολή να τα μάθουμε και κανονικά, να νιώσουμε περισσότερο κομμάτι της σχολής.
Και μετά έγινε η πρώτη συνέλευση φοιτητών και ήρθε η πλήρης απογοήτευση. (Σκέφτεσαι: Τέλεια, θα μπω τουλάχιστον σε αμφιθέατρο!) Μα τι ήταν αυτό; Αμφιθέατρο ή κανένα κακόγουστο κακόφημο μπαρ; Οι χώροι βανδαλισμένοι, σπασμένα τζάμια, χυδαία συνθήματα σε τοίχους που ως επί το πλείστον ήταν καλυμμένοι από φυλλάδια παρατάξεων. Μέσα στο αμφιθέατρο τσιγαρίλα, καφέδες και ένα σωρό κόσμος που μίλαγε, χαχάνιζε και συζήταγε αγνοώντας πλήρως τον εκάστοτε ομιλητή. Μίλησαν φοιτητές από παρατάξεις, οι οποίοι σαν καλοκουρδισμένες μηχανές μετέφεραν τις ιδέες που τους είχαν μπήξει μέσα στον εγκέφαλο οι «γραμμές» των αντίστοιχων κομμάτων. Άτομα που νομίζουν ότι έτσι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι το μόνο που κάνουν είναι να αναπαράγουν όσα πολύ έντεχνα τους έχουν κάνει να πιστεύουν οι «επάνω». Η συνέλευση κράτησε έξι ώρες... Έξι ώρες το απόλυτο θέατρο του παραλόγου και αυτό για να ψηφιστεί με 20 περίπου ψήφους διαφορά ότι θα κάνουν ΚΑΙ οι φοιτητές κατάληψη. Άλλο αυτό... Από πότε κλείνουν οι φοιτητές το σπίτι τους; Εκείνη την ώρα καταλάβαινα για ποιο λόγο βρίσκονται τόσοι Έλληνες στο εξωτερικό αυτήν τη στιγμή εκείνη την ώρα βούρκωσα γιατί είδα ότι κι εμένα μάλλον αυτό θα ήταν το μέλλον μου.
Ξέρετε τι γίνεται; Εγώ αγαπάω τη χώρα μου και θέλω να μείνω εδώ. Είμαι ιδεαλίστρια, αισιόδοξη, καλοπροαίρετη και όπως το βλέπω είμαι εξαιρετικά αφελής μάλλον. Θα ήθελα λοιπόν να καταθέσω δημόσια πλέον την αφελή μου άποψη:
Η Παιδεία υποβαθμίζεται όταν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι κλειστά και όταν πιστεύουμε ότι μια κοινωνία μπορεί να σταθεί με κλειστά πανεπιστήμια για καιρό ακόμα. Όταν πιστεύουμε ότι δεν τρέχει τίποτα και να χαθεί το εξάμηνο, αν τελικά το πανεπιστήμιο ανοίξει και έχει όλους τους διοικητικούς. Όχι, δεν θέλω να χάσει κανείς τη δουλειά του αν την κάνει καλά και την έχει κερδίσει τίμια. Αλλά πρέπει να μπουν κάποιες προτεραιότητες. Δεν μας νοιάζει η εγγραφή. Ας συνεχιστεί όσο πάρει η απεργία και είμαι σίγουρη πως αν είναι για το καλό όλης της κοινωνίας θα πετύχει. Όμως, με σχολή υπό κατάληψη, γεγονός που μου δείχνει ότι ο άλλος για να πιέσει καταπατά τα δικά μου δικαιώματα, δεν θα στηρίξω κανέναν. Πρέπει να ανοίξει το πανεπιστήμιο γιατί η παιδεία και τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ υποβαθμίζονται. Υποβαθμίζονται από την ευνοιοκρατία, την οικογενειοκρατία, την κομματικοποίηση και γιατί δεν αναγνωρίζεται ότι είναι ιδρύματα που πρέπει να λειτουργούν στοχεύοντας στη συνολική καλλιέργεια των φοιτητών.
Τίποτα άλλο εκτός από μάθημα και κόμματα δεν υπάρχει σε αυτό το πανεπιστήμιο; Τι σόι ακαδημαϊκοί πολίτες, τι σόι άνθρωποι θέλουμε να βγούνε από αυτό το πανεπιστήμιο;
Αυτά είναι τα προβλήματα που πρόλαβα να γνωρίσω. Σίγουρα υπάρχουν και άλλα που ακόμη δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω.
Σας παρακαλώ μη μου στερείτε το δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα, γιατί εγώ δεν είμαι «βολεμένη». Ανοίξτε μου τις πόρτες για μάθημα, για πρόοδο, να γίνω μια καλή γιατρός, να προσπαθήσω για μια καλύτερη κοινωνία.

[karanti_maria]

Ούτε στην Ουγκάντα τέτοια ρεζιλίκια!

Η διεθνής αξία των Πτυχίων, των Μεταπτυχιακών, των Διδακτορικών των δημόσιων Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων μας έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, για πάντα.

"Ξαφνικό θάνατο" με μαζικές απολύσεις όλων κι εξυγίανση με νέες προσλήψεις ΑΣΕΠ, ΤΩΡΑ!