Η κατάσταση στην Ιατρική Αθήνας πρέπει να αλλάξει.

[Αρσινόη]

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=539243#.UoNeYWr8c7M.facebook

Δουλειά ή ντοκτορά;

Στην είσοδο του κεντρικού κτιρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την πλευρά της Ρήγα Φεραίου, γνωστού πολέμιου των ελληνικών γραμμάτων, ένα τεράστιο πανό, με κεφαλαία, κατακόκκινα γράμματα, ορίζει, «ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΤΟΚΤΟΡΑ».

Πρόκειται για μια άλλη δραματική έκκληση που απευθύνουν οι διοικητικοί υπάλληλοι, η Σύγκλητος και ο Πρύτανης προς τους διερχόμενους τώρα και δέκα εβδομάδες: εμείς που υπηρετούμε στο δημόσιο Πανεπιστήμιο θέλουμε μόνο τη δουλειά μας, δεν μας ενδιαφέρει ούτε η έρευνα, ούτε η διδασκαλία, ούτε οι φοιτητές, ούτε βέβαια τα «ντοκτορά». Το δημόσιο Πανεπιστήμιο δεν είναι γι' αυτά. Τραβάτε να κάνετε αλλού τα «ντοκτορά» σας.

Σήμερα (Τετάρτη 13/11/13) ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΠΑ και η εφημερίδα «Αυγή» οργανώνουν δημόσια συζήτηση στην οποία βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και εν ταυτώ πανεπιστημιακοί, απλοί πανεπιστημιακοί, διοικητικοί και φοιτητές έχουν κληθεί να απαντήσουν στο ερώτημα αν το Πανεπιστήμιο ζει ή δεν ζει.

Ήταν καιρός, επειδή το καταταλαιπωρημένο επί δεκαετίες Πανεπιστήμιο μόλις που αναπνέει αυτές τις μέρες κι αν ζει ακόμη το οφείλει στον αγώνα των διοικητικών, της Συγκλήτου και του Πρυτάνεως. Ελπίζουμε, λοιπόν, πως οι εκπρόσωποι μιας πάλαι ποτέ προοδευτικής, φανατικής για τα γράμματα και τις τέχνες Αριστεράς θα συζητήσουν, μαζί με άλλα, και αυτό το θεμελιώδες πανεπιστημιακό ερώτημα «δουλειά ή ντοκτορά;» και θα απαντήσουν σωστά, όπως αξίζει στην Αριστερά.

Είναι, άλλωστε γνωστόν ότι όλοι οι παμπάλαιοι αριστεροί συγγραφείς, πολιτικοί, διανοούμενοι, δάσκαλοι, οι τυραννισμένοι και εξορισμένοι ποιητές μας ένα και μόνο πράγμα είχαν στο μυαλό και στην καρδιά: να δουν μια μέρα στα κάγκελα του Πανεπιστημίου Αθηνών ένα κατακόκκινο πανό που να γράφει «ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΤΟΚΤΟΡΑ».

Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας

[Αρσινόη]

Ξεκίνησε το δούλεμα, σας πήραν στο ψιλό, αγαπητό πανεπιστήμιο και αντίστοιχη πολιτική ηγεσία. Καιρός ήταν. Ο κόσμος εκτός Ελλάδας γελάει χρόνια τώρα, καιρός ήταν να γελάσει κι ο εντός.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_15/11/2013_527959

Σε τι χρησιμεύει το πανεπιστήμιο

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Επειδή μετά τη δέκατη εβδομάδα αργίας πολλοί έχουν αρχίσει να αμφισβητούν τη χρησιμότητα των πανεπιστημίων, αισθάνομαι υποχρεωμένος να βάλω μερικά πράγματα στη θέση τους. Κατ’ αρχάς, τα πανεπιστήμια είναι χρήσιμα για το κοινωνικό σύνολο επειδή διαθέτουν πρυτάνεις. Εάν δεν υπήρχαν πανεπιστήμια δεν θα υπήρχαν ούτε πρυτάνεις, οι οποίοι κι αυτοί με τη σειρά τους είναι χρήσιμοι για το κοινωνικό σύνολο επειδή υπάρχουν τα πανεπιστήμια. Αυτή η ταυτολογική σχέση δεν πρέπει να μας τρομάζει. Ενίοτε, ορισμένοι εκ των πρυτάνεων διευρύνουν το κοινωνικό τους έργο εκτελώντας θεατρικές εργασίες, και άλλοι υπουργοποιούνται. Είναι νομίζω σαφές ότι, αν δεν υπήρχε το πανεπιστήμιο, κανείς πρύτανης δεν θα μπορούσε να γίνει ηθοποιός, ή υπουργός, ανάλογα με την κλίση του καθενός. Θα ήταν όμως άδικο να περιορίσουμε τη λειτουργία των πανεπιστημίων στους πρυτάνεις. Διότι είναι ηλίου φαεινότερον ότι, εάν δεν υπήρχε η ανωτάτη εκπαίδευση, οι δραστηριότητες του υπουργείου Παιδείας θα ακρωτηριάζονταν ουσιαστικά, περιοριζόμενες σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια. Γεγονός που θα στερούσε από τους εκάστοτε υπουργούς και τους συμβούλους τους τη μεταρρύθμιση του τρόπου εισαγωγής στα πανεπιστήμια και τη μετονομασία των εξετάσεων από πανελλαδικές σε πανελλήνιες, και πάλι πίσω. Εάν δεν υπήρχε το πανεπιστήμιο, ο υπουργός δεν θα είχε τη δυνατότητα να απαιτήσει να ανοίξει το πανεπιστήμιο που το κρατούν κλειστό και να απειλεί, εδώ και κάτι εβδομάδες, πως θα εφαρμοσθεί ο νόμος ο οποίος, εννοείται, δεν εφαρμόζεται εάν δεν παρέμβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός ο οποίος, ως εκ της θέσεώς του, αντιμετωπίζει τους «διοικητικούς» και τους πρυτάνεις με περισσότερη πυγμή από τον υπουργό. Γι’ αυτό τον έναν τον λένε πρωθυπουργό και τον άλλο υπουργό. Ο όρος «διοικητικοί» καλύπτει μια μεγάλη ποικιλία εργαζομένων, οι οποίοι, αν συνδυασθούν και με τους υπόλοιπους, μη διοικητικούς, εργαζόμενους στα πανεπιστήμια, αποδεικνύεται πως τα ιδρύματα αυτά, όπως οι αυτοκινητόδρομοι και οι ΟΤΑ, είναι απολύτως χρήσιμα για το κοινωνικό σύνολο διότι δημιουργούν θέσεις εργασίας. Ολοι αυτοί, δε, φροντίζουν ώστε το πανεπιστήμιο να προστατεύεται από το άσυλο διακίνησης ιδεών και αγαθών, διότι δεν πρέπει επ’ ουδενί να ξεχάσουμε τη συμβολή του πανεπιστημίου στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες του λαού μας, οι οποίοι επιτρέπουν σε ορισμένους επιτηδευματίες, όπως οι μαρμαράδες και οι τζαμάδες, να αντέχουν την κρίση και να πληρώνουν τις εισφορές τους στον ΟΑΕΕ.

Ο χώρος δεν μου το επιτρέπει, όμως υπόσχομαι πως δεν θα αφήσω να πάει χαμένη η ευκαιρία να απαριθμήσω και τους υπόλοιπους λόγους για τους οποίους είναι κοινωνικά χρήσιμο, τι λέω, απαραίτητο, το πανεπιστήμιο. Απλώς θα ήθελα να στηλιτεύσω ορισμένες κατηγορίες πανεπιστημιακών και φοιτητών, οι οποίοι, μη αντιλαμβανόμενοι την ουσιαστική χρησιμότητα των ΑΕΙ χάνουν τον χρόνο τους διδάσκοντας, διαβάζοντας και προάγοντας την έρευνα, ενίοτε με θεαματικά αποτελέσματα, τα οποία και αναγνωρίζονται εκτός συνόρων. Ευτυχώς η δύναμη των πρυτάνεων, του υπουργείου και των κοινωνικών αγωνιστών είναι τέτοια που περιορίζει τη ζημιογόνο δράση όλων αυτών των υπερσυντηρητικών στοιχείων, τα οποία, εν έτει 2013, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο ρόλος του πανεπιστημίου παραμένει κατ’ ουσίαν ο ίδιος από τον Μεσαίωνα έως σήμερα. Ελπίζω δε να μην τους περάσει. Και το εξάμηνο να αναγνωρισθεί, έστω υπό μορφήν διμήνου.

Διότι ξέχασα να πω ότι η εν τέλει χρησιμότητα του πανεπιστημίου, πέραν όλων των υπολοίπων, είναι η παραγωγή «Χάρτου» ειδικού, το οποίο ονομάζεται δίπλωμα και διαπρέπει στη λαϊκή μούσα με τον στίχο: «Πάρε το χαρτί και μετά βλέπουμε». Γι’ αυτό και μερικοί υποστηρίζουν πως θα ήταν πιο αποδοτικό στο πανεπιστήμιο να γίνονται μόνον εξετάσεις παρά να χάνονται ώρες με τα μαθήματα.

[Αρσινόη]

"Καλησπέρα. Μου είπαν απο την έδρα της φυσικής ότι οι πτυχιακες θα δωθουν αν πάρουμε έγκριση απο την επιτροπή των διοικητικών υπαλλήλων, αλλιώς οταν λήξει η απεργία."

Από σελίδα της σχολής στο Fb.

Eνδεικτικό παράδειγμα του απόλυτου αυτοεξευτελισμού του πανεπιστημίου και φυσικά του παραλογισμού που έχει επικρατήσει, χρόνια τώρα.

Πανεπιστημιακή έδρα ζητά ανερυθρίαστα την άδεια των απεργών και πρακτικά καταληψιών διοικητικών ώστε να διεκπεραιώσει μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Τουλάχιστον βέβαια αυτή η έδρα μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί το ενδεχόμενο να γίνει η εξέταση και ζητά την άδεια, ένας σωρός άλλες κάνουν τουμπεκί.

Το επίσημο πανεπιστήμιο τουμπεκί απέναντι στους απεργούς διοικητικούς στην προκειμένη, στους καταληψίες φοιτητές (μειοψηφίες του φοιτητικού σώματος, τσιράκια πολιτικών κομμάτων) σε άλλες περιπτώσεις κλπά και ζητά την άδειά τους για να ασκήσει τα καθήκοντά του. Τα καθήκοντά του είναι η αιτία ύπαρξής του, να μην ξεχνάμε.

Αξιοπρέπεια και αίσθημα ευθύνης δε σας έμειναν καθόλου των πανεπιστημιακών; Προφανώς όχι.

Συντριπτική μειοψηφία αυτοί που προβάλλουν κάποια αντίσταση.

Δεν τολμάτε να αντισταθείτε στα συμφέροντα μειονοτήτων που κατακρεουργούν, χρόνια τώρα, τον εργασιακό σας χώρο.

Δε με παραξενεύει καθόλου όμως. Τα ίδια συμφέροντα είναι που σας εξυπηρετούν.

Όποτε γουστάρετε απεργείτε κι εσείς και το κλείνετε το μαγαζάκι λες κι είναι το προσωπικό σας μπακάλικο, καμιά αξιολόγηση εκπαιδευτικά και ερευνητικά, ό,τι γουστάρετε κάνετε, κανένας έλεγχος στο πώς αποκτάτε τις θέσεις σας και εξελίσσεστε στη βαθμίδα, τόσα προνόμια απολαμβάνετε σε σχέση με τους μη πανεπιστημιακούς συναδέλφους σας κλπά κλπά, ιδίως εσείς, οι γιατροί πανεπιστημιακοί.

Αλλά τι συζητάμε τώρα... Αν είχατε στοιχειώδη αξιοπρέπεια και αντίληψη της έννοιας της ευθύνης, θα ήταν εμφανείς και τις περιόδους που τυχαίνει... κι είναι ανοιχτές οι σχολές, τώρα που είναι κλειστές κιόλας, θα αλλάζατε στάση;

Αηδία. Μιά αηδία έχετε καταντήσει. Καθρέφτες δεν έχετε στα γραφεία και τα σπίτια σας; Έχουν καθρέφτες οι τουαλέτες των αμφιθεάτρων, των εργαστηρίων και των κλινικών, σ΄ αυτούς τους καθρέφτες φαίνεται ξεκάθαρη η ασχήμια σας, σ' αυτούς κοιταχτείτε, όταν θα βρείτε το κουράγιο.

[Αρσινόη]

Αλλά αν το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι, τι να κάνει κι η ουρά?

http://press-gr.blogspot.gr/2013/11/blog-post_9446.html

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΓΚΛΗΤΟΥ

Η Σύγκλητος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών στη σημερινή έκτακτη συνεδρία της 12ης Νοεμβρίου 2013, εκτιμώντας την εκρηκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στους κόλπους του Πανεπιστημίου εξαιτίας του αυθαίρετου μέτρου της διαθεσιμότητας και της συνεχιζόμενης αδιαλλαξίας του Υπουργείου Παιδείας και αναλογιζόμενη παράλληλα την αγωνία χιλιάδων οικογενειών και των φοιτητών τους οι οποίοι μένουν αποκλεισμένοι από τα μαθήματά τους, καθώς και την αποστολή του Πανεπιστημίου ως ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος, αποφάσισε την έναρξη των μαθημάτων από Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013.

Προς τούτο καλεί το Διοικητικό Προσωπικό κατά τη Γενική του Συνέλευση, τη Δευτέρα 18-11-2013, να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη πρόσβαση διδασκόντων και διδασκομένων στις αίθουσες διδασκαλίας.

Aπό τη Γραµµατεία Συγκλήτου

Η ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ στο μεγαλείο της. Μας λέει, με άλλα λόγια, η σύγκλητος, δηλαδή, ότι εν γνώσει μου και με τη συναίνεσή μου κι επειδή το ήθελα συνέβησαν όσα συνέβησαν, αλλά αφού την κάναμε τη δουλείτσα μας στο μαγαζάκι μας, αποφασίζουμε και το ανοίγουμε τώρα (το μαγαζάκι μας), μη μας την πούνε κιόλας που χάθηκε το εξάμηνο.

"αναλογιζόμενη την αγωνία χιλιάδων οικογενειών και των φοιτητών τους οι οποίοι μένουν αποκλεισμένοι από τα μαθήματά τους, καθώς και την αποστολή του Πανεπιστημίου ως ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος" ΧΑΧΑΑΧΑΧΑΑΑΧΧΑ.

Πιό υποκριτής και ξεδιάντροπος, πεθαίνεις.

[Αρσινόη]

http://www.aristideshatzis.net/2013/11/blog-post.html

«Όμως παιδιά οφείλω να σας πω ότι αυτό που κάνετε σ’ αυτά τα ιδρύματα δεν είναι η πανεπιστημιακή εκπαίδευση που σας αξίζει. Στην καλύτερη περίπτωση είναι κατώτερη των περιστάσεων και των εθνικών αναγκών. Στη χειρότερη είναι ένα αποτυχημένο ανέκδοτο.»

«Πότε ήταν η τελευταία φορά που αποφασίσατε να αντιδράσετε επειδή ένας καθηγητής σας δεν πατάει ποτέ στο μάθημα, βάζει βοηθούς να διδάσκουν, να εξετάζουν και να διορθώνουν και σας αντιμετωπίζει σαν να είστε διάφανοι/ες; Όταν ένας διοικητικός υπάλληλος σας φέρθηκε σαν σκουπίδι, με περιφρόνηση και αδιαφορία; Όταν τα κομματικά στρατιωτάκια και οι επαναστάτες της δεκάρας σας κρατούν ομήρους για να ικανοποιήσουν τις ιδεοληπτικές τους ονειρώξεις ή/και να επενδύσουν στις μελλοντικές κομματοσκυλίσιες καριέρες τους; Όταν εργάζεστε μέσα σε έναν σκουπιδότοπο, σε πανάσχημα κτίρια, βρώμικα, αφρόντιστα και ρημαγμένα που τα ελέγχουν και τα «διακοσμούν» όσοι τα απέκτησαν δια της χρησικτησίας που τους εξασφάλισε η βία που ασκούν πάνω σας;»

Aριστείδης Χατζής

[Αρσινόη]

πολλα χρονια τωρα, δεν ειναι καινουρια η κατασταση, απλως πλεον λιγο πριν τον καταποντισμο της χωρας, η πιεση ειναι μεγαλη και τα κορακια καθε ειδους δεν κρατουν πια ουτε τα στοιχειωδη προσχηματα με αποτελεσμα η ξεδιαντροπια, η ανευθυνοτητα, η ανηθικοτητα και η σαπιλα που χαρακτηριζουν χρονια τωρα το ελληνικο πανεπιστημιο (οι εξαιρεσεις ειναι μυγα μεσα στο γαλα) να γινονται ορατες ακομη και στους πλεον ανυποψιαστους ακομη και στους πλεον ανενημερωτους ακομη και στους πλεον εθελοτυφλουντες? ονειροπαρμενους? κομπλεξικους? που θεωρουσαν εξ ορισμου... τους αποφοιτους του, επιστημονες ανωτερης καστας

http://www.kolivas.de/archives/169436

Οι συνδικαλιστές διοικούν το πανεπιστήμιο – Της Βάσως Κιντή

Διαβάζουμε ότι ο υπουργός Παιδείας ζήτησε την Παρασκευή 29/11/2013, τρεις μήνες μετά το κλείσιμο του ΕΚΠΑ, από τον πρύτανη κ. Θ. Πελεγρίνη «να εφαρμόσει την ομόφωνη απόφαση της Συγκλήτου της 25ης Νοεμβρίου για επαναλειτουργία του ΕΚΠΑ και να προβεί πάραυτα σε δημόσια δήλωση και στις ενέργειες εκείνες που θα διασφαλίζουν το άμεσο άνοιγμα του Πανεπιστημίου και το δικαίωμα των εργαζομένων στην εργασία που παρεμποδίστηκε».

Η ομόφωνη απόφαση της Συγκλήτου της 25ης Νοεμβρίου δεν είναι η πρώτη στην οποία εκφράζεται η «σταθερή θέση της να επαναλειτουργήσει πλήρως το Πανεπιστήμιο Αθηνών». Τουλάχιστον άλλες εφτά φορές είπε η Σύγκλητος το ίδιο πράγμα, με συμφωνία ασφαλώς του πρύτανη, ο οποίος με κάθε ευκαιρία δήλωνε επίσης δημόσια (όπως του ζητεί τώρα ο υπουργός) ότι θέλει το Πανεπιστήμιο ανοιχτό. Δεν έχει υπ’ όψη του ο κ. υπουργός τις αποφάσεις αυτές και τις δηλώσεις του κ. Πελεγρίνη;

Δεν γνωρίζει ότι παρά τις αποφάσεις αυτές (μία απόφαση μάλιστα όριζε ρητά και έναρξη μαθημάτων) το πανεπιστήμιο παραμένει επί τρεις μήνες ερμητικά κλειστό; Δεν γνωρίζει ο υπουργός ότι οι αποφάσεις αυτές και οι δηλώσεις ήταν εκ των πραγμάτων προσχηματικές όταν επί τόσους μήνες δεν γίνεται τίποτε; Να δηλώσει τι επιπλέον ο πρύτανης; Ζητεί ο υπουργός κι άλλα λόγια και δεν βλέπει τις πράξεις;

Το Συμβούλιο του Ιδρύματος με ανακοίνωσή του εδώ και ένα μήνα κάλεσε τον υπουργό, αφού δεν έχει το ίδιο την αρμοδιότητα, να ελέγξει κατά πόσον ο πρύτανης του ΕΚΠΑ ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του και την πολιτεία να διασφαλίσει το κύρος του θεσμού και το μέλλον των φοιτητών και της ακαδημαϊκής κοινότητας. Τι έκανε για το ζήτημα αυτό ο υπουργός που έχει την ευθύνη της εποπτείας και συγχρόνως τις εκτελεστικές αρμοδιότητες που αφαίρεσαν από το Συμβούλιο; Τι έκανε η κυβέρνηση και η ανεξάρτητη δικαιοσύνη που διέταξε τόσες κατεπείγουσες εισαγγελικές έρευνες;

Σύμφωνα με τον νόμο, την ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία του Ιδρύματος την έχει ο πρύτανης. Άρθρο 2 παρ.18α: «[Ο πρύτανης] προΐσταται του ιδρύματος και το διευθύνει, έχει την ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία των υπηρεσιών του, επιβλέπει την τήρηση των νόμων, του Οργανισμού και του Εσωτερικού Κανονισμού και μεριμνά για τη συνεργασία των οργάνων του ιδρύματος, των διδασκόντων και των φοιτητών».

Ο πρύτανης ωστόσο του ΕΚΠΑ από κοινού με τη Σύγκλητο παρέδωσαν, μεταφορικά και κατά κυριολεξία, τα κλειδιά του Ιδρύματος στο συνδικαλιστικό φορέα των διοικητικών υπαλλήλων. Τα αμφιθέατρα δεν ανοίγουν, λέει ο πρύτανης, γιατί έχουν τα κλειδιά οι διοικητικοί υπάλληλοι, ενώ όλες οι αποφάσεις της Συγκλήτου και οι ενέργειες του πρύτανη τελούν υπό την αίρεση των διοικητικών υπαλλήλων. Αποφασίζει η Σύγκλητος, αλλά πρέπει να περιμένει να δώσει την έγκρισή της η συνέλευση των διοικητικών. Ποιος διοικεί αυτό το ίδρυμα;

Το Πανεπιστήμιο κλυδωνίζεται ακυβέρνητο επί τρεις μήνες σε μια θάλασσα παρασκηνιακών μεθοδεύσεων και συναλλαγών από ανεύθυνους και «υπεύθυνους» με πλήρη περιφρόνηση του θεσμού και της ακαδημαϊκής λειτουργίας. Όσοι παρασιτούν στο σώμα του πανεπιστημίου και υπάρχουν επειδή υπάρχει το πανεπιστήμιο, το υπέταξαν στα δικά τους ιδιοτελή και πολιτικά συμφέροντα.

Οι άξιοι διοικητικοί υπάλληλοι που θέλησαν να κάνουν έναν έντιμο αγώνα για να διασφαλίσουν τις θέσεις εργασίας τους, αλλά και οι φοιτητές και το διδακτικό προσωπικό, αντί να προστατευθούν με μία διαφανή διαπραγμάτευση, χρησιμοποιήθηκαν σε μυστικές συμφωνίες για να κάνουν παιχνίδι οι δυνάμεις που ανέκαθεν υπέτασσαν το δημόσιο συμφέρον στο προσωπικό, στο πελατειακό και στο πολιτικό. Αυτές οι δυνάμεις που πρωταγωνιστούσαν σε μαξιμαλιστικές θέσεις όλο αυτό το διάστημα σήμερα συκοφαντούν τον ίδιο τον αγώνα που υποτίθεται έδιναν διακινώντας ειδήσεις περί αντιδημοκρατικών διαδικασιών στις ψηφοφορίες τους, δήθεν κλοπής της κάλπης κ.λπ.

Ο πρύτανης πέταξε αμέριμνος στο Παρίσι για να παίξει (στο Ελληνικό Σπίτι) στο έργο του για τον «Ιουλιανό τον Παραβάτη», η Σύγκλητος σιωπά από τις 25 Νοεμβρίου και για το Πανεπιστήμιο Αθηνών αποφαίνεται ο (έκπτωτος γραμματέας του διοικητικού προσωπικού ο οποίος, υπεράνω αποφάσεων του ίδιου του κλάδου του, εντελώς αυθαίρετα και παραπλανητικά, δηλώνει ότι το πανεπιστήμιο άνοιξε κατά 40-50%! Πού είναι η ηγεσία του Πανεπιστημίου; Τι κάνει ο υπεύθυνος υπουργός; Σε ποια χώρα του πρώτου, δεύτερου, τρίτου ή εκατοστού κόσμου θα ήταν τα πανεπιστήμια επί μήνες κλειστά και θα συνέβαιναν όλα αυτά χωρίς καμία επίπτωση;

Η κατάσταση στα πανεπιστήμια είναι η μικρογραφία όσων συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Ένας δημόσιος θεσμός, έρμαιο και όμηρος συντεχνιακών συμφερόντων και ιδεολογικών αγκυλώσεων, υπεξαιρείται από επαγγελματίες συνδικαλιστές και δυνάμεις που τον νέμονται. Δεν υπάρχει καμία διάθεση για μεταρρύθμιση και κάθε απόπειρα αλλαγής αντιμετωπίζεται με καχυποψία. Τα φορτώνουμε όλα στην κακιά τρόικα που μας επιβουλεύεται και θέλει να μας καταστρέψει και πορευόμαστε με τον τρόπο που εμείς ξέρουμε. Κάνουμε πως παίρνουμε μέτρα και συνεχίζουμε αμέριμνοι προς την καταστροφή.

* Αναπληρώτρια καθηγήτρια Φιλοσοφίας – ΕΚΠΑ

[Αρσινόη]

Και τώρα, αφού το ελληνικό πανεπιστήμιο και η αντίστοιχη πολιτική ηγεσία πέτυχαν συνένωση καλοκαιρινών και χριστουγεννιάτικων διακοπών και κανένα εξάμηνο δε χάνεται κι η Γιαννάκου (τη θυμάστε αυτήν την κυρία; ) βρίσκεται εκεί που βρίσκεται κι η μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου, η ψηφισμένη από 255 βουλευτές πριν 2,5 χρόνια, έχει καταντήσει όπως έχει καταντήσει, ας θυμηθούμε τον Θέμη Λαζαρίδη, το δημιουργό του GURF ( Greek University Reform Forum) http://www.gurforum.org/

http://www.gurforum.org/2010/12/05/over-and-out/

Over and Out

December 5th, 2010 Θέμης Λαζαρίδης

Η ενασχόλησή μου με τα ελληνικά κοινά ξεκίνησε πριν από 5 χρόνια με συλλογή υπογραφών υπέρ της σχεδιαζόμενης τότε μεταρρύθμισης. Το μπλογκ αυτό ξεκίνησε λίγο αργότερα το Μάρτιο του 2006. Από τότε δημοσιεύτηκαν 1050 άρθρα και 68500 σχόλια. Ακολούθησε το «προσχέδιο για ριζική μεταρρύθμιση», το βιβλίο που εκδόθηκε το 2008, οι τρεις βιβλιοπαρουσιάσεις σε Αθήνα, Ιωάννινα, και Θεσσαλονίκη, ένα άρθρο στο Scientometrics, μια αγωγή (πάλι καλά που ήταν μόνο μία), και μια δεύτερη συλλογή υπογραφών πρόσφατα. Όλο αυτό το διάστημα είχα το σκεπτικό ότι η αλλαγή είναι δύσκολη αλλά όχι ανέφικτη. Χρειάζεται οργάνωση και συντονισμός, συστηματική έκθεση των κακώς κειμένων, σκεφτόμουν, και σιγά σιγά θα αρχίσουν τα πράγματα να διορθώνονται.

Πρόσφατα είδαμε κάποια θετικά βήματα. Ήρθε μια νέα κυβέρνηση, έφερε κάποιες νέες ιδέες, κάποιες νέες συμπεριφορές, έδειξε να ακούει, και είπα ότι κάτι μπορεί να γίνει. Ανακοινώθηκε ένα πλαίσιο μεταρρύθμισης που φαινόταν αρκετά ρηξικέλευθο. Με μεγάλο κόπο προσπάθησα να συγκεντρώσω υπογραφές για να στηριχθεί η μεταρρύθμιση και να κινηθεί σε μια σωστή κατεύθυνση. Η προσπάθεια ευοδώθηκε, οι υπογραφές συγκεντρώθηκαν, και το κείμενο εστάλη σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες. Καμία δεν το δημοσίευσε! Διότι ο Τύπος είναι φυσικά και αυτός μέρος του προβλήματος της χώρας. Λέγεται συχνά ότι είναι δέσμιοι συμφερόντων και σκοπιμοτήτων αλλά πάντα ήθελα να τους δώσω το benefit of the doubt. Όταν όμως αγνοούν παντελώς μια επιστολή υπογεγραμμένη από 110 πρόσωπα, μερικά πολύ γνωστά στο χώρο, και αντιθέτως δημοσιεύουν κείμενα μεμονωμένων ανθρώπων που όχι μόνο είναι εντελώς άγνωστοι αλλά ούτε και ιδιαίτερα διακεκριμένοι, τότε είναι σαφές ότι η πληροφόρηση που παρέχουν είναι κατευθυνόμενη. Ακόμα και άνθρωποι που θεωρούσαμε συμμάχους φαίνεται να είναι πουλημένοι στη διαπλοκή (δείτε την περίπτωση Regis. Ουδέποτε απάντησε ή διόρθωσε ο κ. Μανδραβέλης, που κατά τ΄άλλα κόπτεται για τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας και την αναβάθμιση της εκπαίδευσης.)

Το τελειωτικό χτύπημα ήταν η σημερινή συνέντευξη της Υπουργού στην Καθημερινή (εδώ), στην οποία επιβεβαιώνει τις διαρροές της προηγούμενης περιόδου και εξηγεί ότι όχι μόνο η πλειοψηφία στα Συμβούλια Διοίκησης θα είναι εκλεγμένα εσωτερικά μέλη αλλά και οι εξωτερικοί θα επιλέγονται από τους εσωτερικούς. Άλλαξε δηλαδή ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς. Μου το είχε πει ένας συνάδελφος: «Μόνο λίγες από τις αλλαγές είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Αυτές θα δεις ότι στο τέλος θα τις πάρουν πίσω – και θα μείνουν οι υπόλοιπες». Και αυτό έγινε. Θα προκύψει μια ψευτομεταρρύθμιση σαν της Γιαννάκου που δεν θα έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Το ανακάτεμα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση επομένως θα συνοδεύσει το αντίστοιχο στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια με τις μπούρδες περί «νέου σχολείου». Γενικότερα αυτή η συνέντευξη δείχνει ότι η υπουργός είναι όχι μόνο πανάσχετη αλλά και ανεπίδεκτη μαθήσεως. Φυσικά, κακώς περιμέναμε περισσότερα από ανθρώπους του κομματικού σωλήνα που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους. Το μόνο που ξέρουν αυτοί οι άνθρωποι είναι να κλέβουν ιδέες από δω κι από κει και να τις διαστρεβλώνουν.

Δυστυχώς τα βήματα που κάνει η χώρα, ακόμα και στα πρόθυρα χρεοκοπίας, είναι υπερβολικά δειλά. Αυτή η μεταρρύθμιση ήταν από τα λίγα σωστά πράγματα που ήλπιζα ότι αυτή η κυβέρνηση θα μπορούσε να προωθήσει. Δεν περιμένω τίποτα πλέον απ’ αυτούς. Μόνο να πέσουν. Δεν έχω την υπομονή να περιμένω την επόμενη κυβέρνηση/υπουργό/μεταρρύθμιση. Λένε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Η δική μου κράτησε 5 χρόνια. Αρκετά ήταν, δεν θα φάω τη ζωή μου δίνοντας μια μάχη που δεν μπορεί να κερδηθεί. Διότι δεν φταίει μόνο το πανάχρηστο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Φταίει και η κοινωνία, όλοι μας λίγο πολύ. Ας πάρουμε την πανεπιστημιακή κοινότητα. Η μεγάλη πλειοψηφία, ακόμα και μπροστά στη χρεοκοπία, προτάσσει το συμφέρον, τα προνόμια και το βόλεμά της αντί για το καλό της χώρας. Δέχεται να διοικείται από γελοίους όπως ο Μυλόπουλος ή ο Πελεγρίνης. Ας τους χαίρεται.

Μετά από 5 χρόνια ακτιβισμού θεωρώ ότι έκανα το χρέος μου για την πατρίδα μου. Είναι καιρός να αφιερώσω το χρόνο μου σε πιο παραγωγικές κατευθύνσεις. Το όραμα μιας Ελλάδας ευνομούμενης, δίκαιης, αξιοκρατικής και παραγωγικής δεν μου φαίνεται εφικτό στο προβλέψιμο μέλλον. Δεν υπάρχει η κρίσιμη μάζα ανθρώπων. Τα συμφέροντα είναι πολύ ισχυρά. Πριν από μερικούς μήνες αναζήτησα νέο διαχειριστή. Κανείς δεν προσφέρθηκε, άρα το μπλογκ κλείνει. Θα παραμείνει online αλλά δεν θα ανεβαίνουν νέα ποστ ή σχόλια. Ξέρω ότι θα λείψει σε μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες ανθρώπους που έβρισκαν εδώ καταφύγιο. Φίλοι, λυπάμαι ειλικρινά που σας εγκαταλείπω. I have to cut my losses. Κανονίστε την πορεία σας. Ίσως η φυγή από τη χώρα είναι μια λύση. Αφήστε τους άχρηστους και τα λαμόγια να πνιγούν στα σκατά τους (ά ρε Κ πόσο δίκιο είχες…).

Αυτό είναι το τελευταίο ποστ του GURF. Τα σχόλια θα κλείσουν σε τρεις μέρες.

[Αρσινόη]

Και η αποθέωση... Τα συμπεράσματα δικά σας.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=28642

23/10/2013

του Θέμη Λαζαρίδη

Μια μικρή, πικρή προσωπική ιστορία

Είμαι ένας Έλληνας πανεπιστημιακός της διασποράς. Έφυγα από την Ελλάδα πριν από 25 χρόνια για διδακτορικές σπουδές και έκανα την καριέρα μου στο εξωτερικό. Το φθινόπωρο του 2005 αποφάσισα να ενεργοποιηθώ για τη διόρθωση κάποιων κακώς κειμένων στην Ελλάδα. Ξεκίνησα με συλλογή υπογραφών για τη μεταρρύθμιση των πανεπιστημίων, ίδρυσα ένα μπλογκ για την ανάδειξη των προβλημάτων τους και την αναζήτηση λύσεων, ίδρυσα ακόμα ένα μπλογκ για την «αξιολόγηση βουλευτών», και δημοσίευσα το βιβλίο «Ο δρόμος για την αναγέννηση του ελληνικού πανεπιστημίου» (Κριτική, 2008). Για τις προσπάθειες αυτές η χώρα μου μέχρι στιγμής με αντάμειψε με δύο πρωτοβάθμιες καταδίκες.

Η πρώτη καταδίκη ήταν ποινική, για συκοφαντική δυσφήμιση μέσω του μπλογκ. Έμαθα για αυτήν έναν χρόνο μετά, κατά την εκδίκαση της αστικής υπόθεσης (βλ. παρακάτω). Η ποινική δίκη έγινε ερήμην μου και εν αγνοία μου διότι ήμουν, λέει, «αγνώστου διαμονής». Τι να πω. Πρώτον, η διεύθυνσή μου ήταν και είναι δημοσιευμένη στο επίμαχο μπλογκ. Δεύτερον, ένα απλό γκούγκλισμα του ονόματός μου οδηγεί στην προσωπική μου ιστοσελίδα, με όλα τα στοιχεία μου. Τρίτον, στον τόπο καταγωγής μου στην Ελλάδα μένει η οικογένειά μου και πολλοί συγγενείς. Τέταρτον, η οικογένειά μου τους έδωσε το τηλέφωνό μου στην Αμερική. Πέμπτον, στα ίδια δικαστήρια εξελίσσεται εδώ και χρόνια η αστική υπόθεση. Από όποια πλευρά και να το δει κανείς, ερημοδικία εδώ δεν δικαιολογείται. Αλλά βλέπετε, η ποινική δικονομία διέπεται από νόμο του 1951, χωρίς καμία ουσιαστική μεταβολή έκτοτε. Το γκούγκλισμα, το τηλεφώνημα, ή το φαξ απλώς δεν προβλέπονται στο ελληνικό νομικό σύστημα.

Η δεύτερη καταδίκη ήταν αστική. Και οι δύο δίκες αφορούν την ίδια υπόθεση: αρχές του 2007 ο εκδότης ενός αγγλικού περιοδικού εκδίδει ανακοίνωση ότι εντοπίστηκε λογοκλοπή (μεταφορά εδαφίων από άλλα κείμενα χωρίς αναφορά της πηγής) σε δύο άρθρα Έλληνα πανεπιστημιακού και τα εν λόγω άρθρα αποσύρονται. Εγώ αναφέρω το γεγονός στο μπλογκ μου. Μετά από κάποιο διάστημα ο εν λόγω πανεπιστημιακός με ενημερώνει ότι έχει διενεργηθεί Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ) στο ίδρυμά του που ήταν αθωωτική και ότι ο εκδοτικός οίκος έχει αποσύρει την κατηγορία περί λογοκλοπής. Σύντομα όμως περιέρχονται στην κατοχή μου τα αποσυρμένα άρθρα και έτσι μπορώ ο ίδιος να κρίνω το βάσιμο της κατηγορίας. Αναρτώ λοιπόν τα άρθρα στο μπλογκ, καταδεικνύω τα κοινά εδάφια, και αφήνω τον καθένα να κρίνει. Ο θιγείς πανεπιστημιακός καταθέτει εναντίον μου αγωγή, αρχικά στο ειδικό δικαστήριο περί τύπου και μετέπειτα σε κανονικό δικαστήριο. Υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες που δεν έχω χώρο να συζητήσω εδώ, αλλά είμαι πρόθυμος να το κάνω οπουδήποτε και οποτεδήποτε.

Στην πρόσφατη απόφασή του το δικαστήριο μου ζητά να αφαιρέσω τις αναρτήσεις μου και να αποζημιώσω τον θιγέντα με 15.000 ευρώ! Αφού το δικαστήριο αγνόησε τα πιο απτά στοιχεία (τη σύγκριση εδαφίων από τα επίμαχα άρθρα με προγενέστερα), βάσισε την καταδικαστική του απόφαση στην αθωωτική ΕΔΕ και σε ασαφείς δηλώσεις του εκδοτικού οίκου περί «σύγχυσης». Το δικαστήριο προφανώς θεώρησε ότι μια ΕΔΕ που διενεργείται σε ελληνικό πανεπιστήμιο είναι πάντα αντικειμενική και αδιάβλητη. Είναι άραγε αλήθεια αυτό; Τα κείμενα αυτά καθ' εαυτά που μπορεί ο καθένας να εξετάσει και να διαπιστώσει την έκταση της αντιγραφής δεν είναι το πιο αδιάσειστο στοιχείο; Αν το δικαστήριο δεν ήθελε το ίδιο να τα εξετάσει, γιατί δεν όρισε αντικειμενικούς πραγματογνώμονες;

Η Γερμανία συνταράχθηκε πρόσφατα από καταγγελίες για λογοκλοπή στα διδακτορικά πολιτικών προσώπων, μεταξύ των οποίων ο υπουργός οικονομικών zu Guttenberg και η υπουργός Παιδείας Annette Schavan, που τελικά αναγκάστηκαν να παραιτηθούν. Ανώνυμες ιστοσελίδες δημιουργήθηκαν για να «χτενίσουν» τα διδακτορικά πολιτικών προσώπων. Τα πανεπιστήμια που απένειμαν τα διδακτορικά αυτά σχημάτισαν επιτροπές που τα εξέτασαν και εξέδωσαν πορίσματα, βάσει των οποίων αρκετά ανακλήθηκαν. Καθ΄ όλη αυτή τη διαδικασία κανείς δεν διανοήθηκε να στραφεί εναντίον αυτών που αποκάλυψαν τη λογοκλοπή.

Δεν ισχύει το ίδιο και στην Ελλάδα. Αρκετές περιπτώσεις λογοκλοπής έχουν διαπιστωθεί στη χώρα μας και σε κάποιες έχει γίνει πειθαρχική δίωξη και τιμωρία του υπευθύνου. Όχι όμως σε όλες. Για να γίνει πειθαρχική δίωξη πρέπει να προηγηθεί καταγγελία και να διενεργηθεί ΕΔΕ. Αν η ΕΔΕ αποφασίσει ότι δεν συντρέχει λόγος, η υπόθεση κλείνει. Η ΕΔΕ δεν δημοσιοποιείται και αυτοί που τη διενεργούν δεν λογοδοτούν σε κανέναν. Στην προκειμένη περίπτωση, μάρτυρες στην ΕΔΕ κλήθηκαν μόνο αυτοί που υπέδειξε ο κατηγορούμενος, δύο από τους οποίους ήταν συνεργάτες του, ο ένας μάλιστα πολύ στενός. Πόσο αμερόληπτη μπορεί να είναι μια τέτοια ΕΔΕ;

Ίσως κάποιοι να σκέφτεστε ότι αυτά είναι παρωνυχίδες σε σχέση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, την οικονομική κρίση, την ανεργία, την άνοδο του φασισμού. Όμως δεν είναι καθόλου άσχετα! Η οικονομική κρίση σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της χώρας, και αυτό με τη σειρά του σε πολλούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων η διαφθορά, οι δυσλειτουργίες των πανεπιστημίων, και τα προβλήματα στην απονομή δικαιοσύνης. Χωρίς αντιμετώπιση αυτών των θεμελιωδών υστερήσεων, σοβαρές ελπίδες για ανάκαμψη και ευημερία δεν μπορούν να υπάρξουν. Και σίγουρα καμία ανάκαμψη δεν προωθείται όταν η χώρα τιμωρεί αντί να ανταμείβει αυτούς που ανιδιοτελώς προσπαθούν να τη βοηθήσουν.

*Ο Θέμης Λαζαρίδης είναι Καθηγητής Χημείας στο City College of New York.

[sjjggst]

Το συμπέρασμα που εξάγεται από την πιο πάνω μικρή και χαρακτηριστική ιστορία για τον τόπο μας είναι αυτό που συζητάει εδώ και καιρό όλος ο πλανήτης, αλλά εμείς τεχνηέντως χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο και ξιφουλκούμε κατά των "ξένων, ανθελλήνων, εχθρών της πατρίδας μας": αυτή η χώρα δεν έχει κανένα παρόν, αλλά δυστυχώς δεν έχει ούτε μέλλον

[Αρσινόη]

http://www.youtube.com/watch?v=tx67UwCrqkU

Eυγένιος Τριβιζάς TEDxAthens 2013

[Αρσινόη]

Ιn memoriam

http://www.makthes.gr/news/opinions/78630/

Nαι, υπάρχει δυνατότητα μεταρρύθμισης στο ελληνικό πανεπιστήμιο σήμερα

07/08/20

Γράφει ο Αστέριος Ν. Κατσαμούρης, καθηγητής Αγγειοχειρουργικής ΑΠΘ, εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Επιτροπή της Ειδικότητας Αγγειοχειρουργικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Την τελευταία δεκαπενταετία το πανεπιστήμιο (η τριτοβάθμια εκπαίδευση και έρευνα) αλλάζει σημαντικά. Την απλοποιημένη εξήγηση τη βρίσκουμε στη χαριτωμένη συνοπτική απάντηση που έδωσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον “because the world has changed, stupid!” Επί της ουσίας, όμως, οι τρέχουσες διεργασίες αλλαγών στο πανεπιστήμιο είναι εκ των πραγμάτων έντονες, γιατί σήμερα βρισκόμαστε σε μια εποχή που θα μπορούσε να ονομαστεί εποχή της εφαρμοσμένης διεθνοποίησης, αν αναλογιστούμε την ταχύτητα και το βάθος της επίδρασης της διεθνούς ανάπτυξης τόσο στη συλλογική όσο και στην ατομική ζωή μας.

Πιθανόν η πιο οφθαλμοφανώς αντιληπτή από όλους αλλαγή είναι αυτή της διεθνοποίησης των τηλεπικοινωνιών, οι οποίες έχουν μετατρέψει το διαδίκτυο (Internet) σε “πέμπτη εξουσία” και, όπως παρατήρησε ένας δημοσιογράφος, “the laptop is now more powerful than the sword!” Οι τηλεπικοινωνίες προσέδωσαν επίσης ένα σημαντικό χαρακτηριστικό στην καθημερινή διεθνή πρακτική: συμπίεσαν τόσο την απόσταση όσο και τον χρόνο. Επιπλέον, η κατάσταση γίνεται ίσως πιο περίπλοκη, καθώς δεν φαίνεται να υπάρχουν περιορισμοί ή όρια της επίδρασης των τηλεπικοινωνιών στην εξέλιξη όλων των παραμέτρων ανάπτυξης των κοινωνιών, συμπεριλαμβανομένου εμφανώς και του πανεπιστημίου.

Αυτή η νέα εποχή της διεθνοποίησης έχει και ένα άλλο εξόχως σημαντικό χαρακτηριστικό: την αποτελεσματική συνεργασία των κοινωνιών της γνώσης. Στη συνεργασία αυτή, η οποία έχει ως στόχο την οικονομική ανάπτυξη και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, παρατηρείται εστιασμένη, αποτελεσματική και εντατική συνεργασία μεταξύ της βιομηχανίας και του πανεπιστημίου για την αλλαγή των διανοητικών εφοδίων. Αναμφισβήτητα, το κλειδί των ζυμώσεων αλλά και πολλών ανταγωνισμών της σύγχρονης πολιτικής στην κατεύθυνση της επιστήμης είναι ότι τα συστήματα πολιτικής, οικονομίας, υγείας και ασφάλειας είναι οργανικά συνδεμένα και εξαρτώνται από τη γνώση και προέρχονται κυρίως από τις καινοτομίες της τεχνολογίας και ότι τα πανεπιστημιακά ιδρύματα αποτελούν τους μεγαλύτερους και μοναδικούς φορείς προσφοράς στην ανάπτυξη του ανθρώπινου κεφαλαίου και των καινοτόμων προϊόντων, υλικών και μη. Κοντολογίς, το πανεπιστήμιο σήμερα αντιμετωπίζεται από τις κοινωνίες της γνώσης ως πηγή δύναμης, αλλά και ως φορέας φροντίδας τους.

Οι όροι ανταγωνιστική έρευνα, εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση, λογοδοσία, ποιοτική διαβάθμιση και χρηματοδότηση των πανεπιστημίων δεν είναι καινούργιοι. Το καινούργιο στη διεθνή πανεπιστημιακή γλώσσα είναι η καινοτομία και η επιστημονική αριστεία. Οι όροι αυτοί όμως δεν βγήκαν ούτε από παρθενογένεση ούτε ως τυχαία επινόηση ορισμένων εμπνευσμένων ερευνητών. Η ακατάπαυστη, μη φειδόμενη κόπου και χρόνου έρευνα και διδασκαλία, η συνεχής και στοχευμένη αξιολόγηση του πανεπιστημιακού έργου και του ιδιαίτερου έργου των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας, η αποτελεσματική και πολυποίκιλη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων και η κοινωνική λογοδοσία δημιούργησαν με την πάροδο του χρόνου νέες θεσμικές λειτουργίες και νέες απαιτήσεις από την κοινωνία στο σύνολό της. Η ανάγκη για καινοτομία και επιστημονική αριστεία δημιουργήθηκαν μέσα από αυτές τις διαδικασίες και αποτελούν σήμερα τους βασικούς πυλώνες εξέλιξης και ανάπτυξης του επιστημονικού έργου στις κοινωνίες της γνώσης. Η νέα τεκμηριωμένη γνώση αναπτύσσεται ταχύτατα, αλλά και απορροφάται από το κοινωνικό σύνολο με ταχείς ρυθμούς, φυσικά εκεί όπου αυτό είναι ήδη προετοιμασμένο και έχει δημιουργήσει τους κατάλληλους υποδοχείς.

Τα ανωτέρω συνθέτουν την έννοια του καλού πανεπιστημίου. Είναι αυτό το πανεπιστήμιο, η τριτοβάθμια εκπαίδευση και έρευνα, στο οποίο οι κοινωνίες της γνώσης επενδύουν όλες τις δυνατότητες και προοπτικές τους για ένα καλύτερο μέλλον.

Με γνώμονα τις σκέψεις αυτές και τις εμπειρίες μου από την πολυετή συμμετοχή μου στην εθνική και διεθνή επιστημονική κοινότητα, σε συνδυασμό με την καθολική, επί της αρχής(!), απόρριψη από τους πρυτάνεις του προτεινόμενου νομοσχεδίου για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα (ΑΕΙ), τα ερωτήματα που αυτόματα αναδύονται μέσα μου είναι πολλά. Μεταξύ αυτών θα προσπαθήσω να εστιάσω τις σκέψεις μόνο σε δύο, τα οποία θεωρώ τα πιο επίκαιρα.
Πρώτο ερώτημα: Έχει η χώρα μας σήμερα καλό πανεπιστήμιο;

H δίκη μου απάντηση είναι όχι. Αν κάποιος εξαιρέσει τις ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, εστίες ακαδημαϊκού φωτός που εκπέμπουν ορισμένες ομάδες επιστημόνων, όπως π.χ. στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, οι οποίες μάλιστα εργάζονται συχνά κόντρα στις πολλαπλές δυνάμεις της οπισθοδρόμησης, το επίπεδο του εν γένει επιστημονικού έργου στη χώρα μας είναι κάτω από μέτριο. Αυτές τις λίγες υπάρχουσες πηγές ακαδημαϊκού φωτός είναι τουλάχιστον άκομψο να τις επικαλούνται οι πρυτανικές αρχές, για να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και να εξιδανικεύουν μια χρονίζουσα κατάσταση, της οποίας εξ αντικειμένου ο μέσος όρος δεν είναι καλός. Η προχειροδουλειά και σπουδαιοφάνεια του ελληνικού πανεπιστημίου είναι, δυστυχώς, εμφανής σε όλες τις παραμέτρους της λειτουργίας του. Τα επιχειρήματά μου τα θέτω συνοπτικά με τη μορφή δέκα ερωτημάτων.

1. Ποιο καλό πανεπιστήμιο έχει τον αριθμό των “αιώνιων” φοιτητών που έχει το δικό μας πανεπιστήμιο; Σύμφωνα με ρεπορτάζ της “Καθημερινής” (18-7-11), το 36% των φοιτητών μας είναι “αιώνιοι”! Εικόνα “αιώνιου” φοιτητή δεν υπάρχει σε κανένα καλό πανεπιστήμιο διεθνώς.

2. Ποιο καλό πανεπιστήμιο επιτρέπει στον φοιτητή να διανύει το τελευταίο έτος των σπουδών του χωρίς να έχει αντεπεξέλθει επιτυχώς σε κανένα μάθημα των προηγούμενων ετών της φοίτησής του; Προφανώς κανένα. Στις σχολές Ιατρικής, για παράδειγμα, ένας φοιτητής μπορεί στα δύο τελευταία έτη των εξαετών σπουδών του να ασκηθεί στην κλινική πράξη, για να μάθει πώς εξετάζεται ένας ασθενής, πώς γίνεται η διάγνωση των διαφόρων παθήσεων, ποιες είναι οι ενδείξεις της θεραπείας τους κτλ., χωρίς να έχει περάσει κανένα (ναι, καλά διαβάζετε!), κανένα από τα βασικά προαπαιτούμενα μαθήματα, όπως αυτά της ανατομίας, της φυσιολογίας, της βιοχημείας, της παθολογίας, της χειρουργικής, της ακτινολογίας κτλ. Αυτό, για να το κατανοήσουν οι μη μυημένοι στην Ιατρική, είναι σαν να θέλουμε να ασκηθεί ένας νεαρός υπό εκκόλαψη αεροπόρος και να αρχίσει την πρακτική εκπαίδευσή του στο αεροπλάνο, χωρίς προηγουμένως να γνωρίζει από τι ακριβώς αποτελείται το αεροπλάνο.

3. Ποιο καλό πανεπιστήμιο δεν προσφέρει στον νεοεισερχόμενο σπουδαστή του την καθαρή εικόνα της εσωτερικής του οργάνωσης; Προφανώς κανένα. Στο ελληνικό πανεπιστήμιο ο νεοεισερχόμενος δεν έχει την προσδοκώμενη σαφή εικόνα των κανόνων λειτουργίας της σχολής που έχει επιλέξει και δεν τυγχάνει καμιάς οργανωμένης καθηγητικής καθοδήγησης, εκτός φυσικά αυτής που προσφέρεται σταθερά και άψογα οργανωμένα από τις κομματικές οργανώσεις.

4. Ποιο καλό πανεπιστήμιο δεν έχει να επιδείξει το στοιχειώδες: τον εσωτερικό οργανισμό και κανονισμό της λειτουργίας του; Η δυσάρεστη πρωτοτυπία ανήκει πάλι στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Αλλά ακόμη και εκεί όπου υπάρχουν τυπωμένοι μόνο οι εσωτερικοί κανονισμοί σπουδών, η καταστρατήγησή τους είναι ο κανόνας. Ο βαθμός της καταστρατήγησης αυτής βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τον βαθμό της ψηφοθηρικής ενδοτικότητας των οργάνων διοίκησης των σχολών στα αιτήματα για λιγότερο “εντατικοποιημένες” σπουδές.

5. Ποιο καλό πανεπιστήμιο δεν έχει εγκαθιδρύσει, από την περίοδο της αρχικής λειτουργίας του ακόμη, ως θεμελιώδη ακαδημαϊκό θεσμό την αξιολόγηση του έργου του προσωπικού του (καθηγητικού, φοιτητικού και διοικητικού) και την κοινωνική λογοδοσία; Προφανώς κανένα. Η χώρα μας, ενταγμένη εδώ και χρόνια στην ΕΕ, όφειλε να έχει πανεπιστημιακά ιδρύματα, τα οποία να αξιολογούνται εσωτερικά και εξωτερικά ως προς α) τον αριθμό συμμετοχής τους στα ευρωπαϊκά ανταγωνιστικά προγράμματα, β) τις επιδόσεις τους στα προγράμματα αυτά, γ) την ευρύτητα του φάσματος των επιστημονικών πεδίων, δ) τις συνεργασίες τους με άλλους εταίρους, ε) τη διεθνή απήχηση του επιστημονικού έργου των καθηγητών - ερευνητών τους και στ) τη φήμη τους (reputation). Τι συμβαίνει με το αυτονόητο αυτό καθήκον του ελληνικού πανεπιστημίου; Όχι μόνο αξιολόγηση δεν γίνεται, αλλά ακόμη σε πολλά ιδρύματα δεν γίνεται καν η απλή καταγραφή (ναι, καλά διαβάζετε!) των ετήσιων πεπραγμένων του. Επιπρόσθετα, όταν σχετικά πρόσφατα η πολιτεία επέβαλε διά νόμου την εσωτερική και την εξωτερική αξιολόγηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της χώρας, σχεδόν σύσσωμες οι διοικήσεις τους αντέδρασαν στο εγχείρημα αυτό. Ακόμη και σήμερα η πλειοψηφία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων αντιστέκεται στην αξιολόγηση. Στις διεθνείς αξιολογήσεις σύγκρισης των πανεπιστημίων, το ελληνικό πανεπιστήμιο σπάνια παίρνει κάποια διάκριση. Δεν είναι αυτό αποτυχία του ελληνικού πανεπιστημίου;

(συνεχίζεται)

[Αρσινόη]

(η συνέχεια)

6. Σε ποιο καλό πανεπιστήμιο δεν γίνεται αξιολόγηση του διδακτικού έργου των μελών ΔΕΠ από τους φοιτητές; Αναμφισβήτητα σε κανένα. Στο ελληνικό πανεπιστήμιο όχι μόνο δεν γίνεται αυτή η αξιολόγηση, αλλά και αν γινόταν προσπάθεια για να επιτευχθεί η υλοποίηση της διαδικασίας αυτής, δεν θα τελεσφορούσε. Το γιατί βρίσκεται στο δυσάρεστο γεγονός της μαζικής απουσίας των διδασκομένων από τα μαθήματα. Υπάρχουν μάλιστα πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες οι διδασκόμενοι αντικρίζουν τον υπεύθυνο του μαθήματος μόνο κατά τη διάρκεια των εξετάσεων! Φυσικά, ας μη βιαστούμε να αποδώσουμε την ευθύνη των άδειων αιθουσών διδασκαλίας στους φοιτητές μας.

7. Ποιο καλό πανεπιστήμιο έχει το μοντέλο διοίκησης που εδώ και τριάντα χρόνια έχει ριζώσει στο ελληνικό πανεπιστήμιο; Όπου και αν ψάξει κάποιος, τέτοιο μοντέλο διοίκησης δεν θα συναντήσει πουθενά. Το παράδοξο είναι ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι το “δημοκρατικότερο” στον πλανήτη μας. Κανένα μέλος της ηγεσίας του δεν ορίζεται από την πολιτεία, ούτε επιλέγεται από ειδικό σώμα εκλεκτόρων, όπως γίνεται σε πολλά φημισμένα πανεπιστήμια της Ευρώπης, Αμερικής και Ασίας. Αντίθετα, στο ελληνικό πανεπιστήμιο η ηγεσία (ο πρύτανης) και τα υφιστάμενα όργανα (οι αντιπρυτάνεις, οι κοσμήτορες των σχολών, οι πρόεδροι των τμημάτων) εκλέγονται με τη συμμετοχή όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας (καθηγητές όλων των βαθμίδων, φοιτητές, διοικητικό προσωπικό). Αξίζει να σημειωθεί ότι το ειδικό βάρος της φοιτητικής ψήφου φθάνει το 80%(!) του συνόλου των καθηγητών. Με τον πρόσφατο νόμο λειτουργίας του πανεπιστημίου, με το οποίο δίνεται το δικαίωμα της ψήφου σε όλους τους φοιτητές και όχι μόνο στους εκπροσώπους τους, αν η συμμετοχή των φοιτητών είναι μικρή, όπως συνέβη στις πρόσφατες πρυτανικές εκλογές, αυτοί οι λίγοι θα καθορίσουν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Ωστόσο, παρά αυτήν την εξισωτική αντίληψη στον πανεπιστημιακό χώρο, όπου η λογική αναμένει την αξιοκρατική (ιεραρχημένη) συμμετοχή και λήψη αποφάσεων, θα περίμενε κανείς η καθολική συμμετοχή των νέων ανθρώπων, φοιτητών και νέων μελών διδακτικού προσωπικού, να έφερνε νέες ιδέες, νέες ελπιδοφόρες αναζητήσεις και σύγχρονες απαιτήσεις για καλύτερες σπουδές. Με λίγα λόγια θα περίμενε κανείς η καθολική συμμετοχή της νέας γενιάς στη συνδιοίκηση του πανεπιστημίου να αποτελούσε βέβαιο θεματοφύλακα, τουλάχιστον μιας καλύτερης παιδείας. Πιστεύω ότι αυτή ήταν η φιλοσοφία του νόμου 1268/1982 ως προς την αξία της καθολικής συμμετοχής των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας στη συνδιοίκηση του ελληνικού πανεπιστημίου. Δυστυχώς, η τριακονταετής πορεία εφαρμογής του νόμου αυτού έφερε τραγικά αποτελέσματα. Όπως πριν από το 1982 κυριαρχούσε ο αυταρχισμός της έδρας σε ένα σύστημα διοίκησης υπερβολικά ιεραρχικό, με τον υπάρχον σύστημα κυριαρχεί ο αυταρχισμός της ισοπέδωσης, ο οποίος μάλιστα συνοδεύεται από το πρωτάκουστο “δημοκρατικό” στίγμα: την παντελή έλλειψη λογοδοσίας. Η αυθαιρεσία, δηλαδή, στο απόγειό της. Το “δημοκρατικό” αυτό πανεπιστήμιο αποδείχτηκε υπερβολικά εξισωτικό, ενθάρρυνε τη συναλλαγή μεταξύ των καθηγητών διαφορετικών βαθμίδων και άμβλυνε την ελεγκτική λειτουργία των ιεραρχικά ανώτερων, καλλιέργησε τον νεποτισμό και τη λογική της αυτοεξυπηρέτησης. Στο μείζον καθήκον της παιδαγωγικής αποστολής των διδασκόντων, αντί ο “παιδαγωγός” να “άγει τους παίδας”, άγεται αυτός από αυτούς. Επιπρόσθετα, ο πολιτικός πανεπιστημιακός λόγος στη διοίκηση του ελληνικού “δημοκρατικού” πανεπιστημίου, ο προβληματισμός δηλαδή για το πανεπιστημιακό γίγνεσθαι, έχει υποκατασταθεί από τον κομματικό λόγο ή την κομματική συμπεριφορά. Οι φοιτητικές οργανώσεις, για παράδειγμα, αντανακλούν τους κομματικούς συσχετισμούς της χώρας μας. Με τη φοιτητική εκπροσώπηση τα κόμματα μετέφεραν τους θλιβερούς ανταγωνισμούς τους και στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, το οποίο σήμερα όλοι λοιδορούμε, μεταφέρθηκε μέσα στη ζωή του πανεπιστημίου. Τι άλλο περιμένουν να δουν τα μάτια μας για να επιβραβεύσουμε ή να διατηρήσουμε το σημερινό μοντέλο διοίκησης του ελληνικού πανεπιστημίου;

8. Σε ποιο καλό πανεπιστήμιο οι εκλογές για την πρόσληψη των μελών του διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού ή την εξέλιξή τους γίνεται όπως γίνεται στο ελληνικό πανεπιστήμιο; Η απάντηση και εδώ, δυστυχώς, είναι σε κανένα. Τη διαδικασία αυτή στο ελληνικό πανεπιστήμιο την έχουν περιγράψει με έντονα καταγγελτικό λόγο πολλοί εξέχοντες ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και την γνωρίζουν πολύ καλά όσοι σκόνταψαν στις συντεχνίες, στις οικογένειες, στα κόμματα, στις “κοινές” νοοτροπίες, στον νεποτισμό και στην αιδήμονα σιωπή. Είναι άραγε τυχαίο ότι φθάνουμε να εκλέγουμε καθηγητές πρώτης βαθμίδας χωρίς απολύτως κανένα ερευνητικό έργο ή χωρίς καμία δημοσίευση (ναι, καλά διαβάζετε) σε διεθνές περιοδικό με σύστημα κριτών; Είναι δυνατόν να κρίνεται η υποψηφιότητα καθηγητή όταν ο υποψήφιος διατηρεί τη θέση του προέδρου της οικείας σχολής και τα δύο τρίτα των εκλεκτόρων τον έχουν προϊστάμενο; Είναι δυνατόν να κρίνεται η υποψηφιότητα διευθυντή χειρουργικής κλινικής, όταν ο υποψήφιος διατηρεί τη θέση αντιπρύτανη στο οικείο πανεπιστήμιο; Είναι δυνατόν να αξιολογούνται οι υποψήφιοι από εκλέκτορες των οποίων το γνωστικό αντικείμενο είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που έχει ο υπό κρίση υποψήφιος; Σε τελευταία ανάλυση, σε ποιο καλό πανεπιστήμιο, ακόμη και σε μια καλή οργάνωση, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αξιολογούν τις επιδόσεις τους; Η γνώμη τρίτων, οι οποίοι εξ ορισμού βλέπουν και κρίνουν πιο αντικειμενικά τα δεδομένα, είναι επιβεβλημένη.

9. Σε ποιο καλό πανεπιστήμιο υπάρχει η έννοια του ασύλου, όπως αυτή ολοκληρώνεται στο ελληνικό πανεπιστήμιο; Προφανώς σε κανένα. Σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο το άσυλο περιφρουρεί την ελεύθερη διακίνηση της γνώσης και των ιδεών. Ωστόσο, η παγιωμένη εικόνα που έχει σχηματιστεί στην κοινωνία μας για το άσυλο είναι ότι αυτό χρησιμοποιήθηκε μέσα στο πανεπιστήμιο ως άμυνα για την ελεύθερη διακίνηση των εξωπανεπιστημιακών δυνάμεων βίας, των καταλήψεων, της καταστροφής της περιουσίας του πανεπιστημίου, του ξυλοδαρμού πρυτάνεων, της καταστροφής ερευνητικών προσπαθειών και άλλων παρόμοιων καταστάσεων. Σε μια δημοκρατική κοινωνία πουθενά δεν υπάρχει εμπόδιο στην ελεύθερη έκφραση γνώμης και διακίνηση ιδεών. Προς τι λοιπόν αυτή η οδυνηρή πρωτοτυπία του ελληνικού πανεπιστημίου;

10. Σε ποιο καλό πανεπιστήμιο οι πρυτάνεις και οι σύγκλητοι, η πνευματική ηγεσία της χώρας δηλαδή, είναι όχι μόνο υπέρμαχοι της ανομίας, αλλά και προτρέπουν τους υφισταμένους και τους μαθητές τους σε αυτήν; Προφανώς σε κανένα. Η χώρα μας έχει κοινοβουλευτική δημοκρατία, την οποία αποδέχονται ενσυνείδητα όλα τα κόμματα, τα οποία εκπροσωπούν την κοινωνία μας στη Βουλή. Η κυβέρνηση έχει εκλεγεί δημοκρατικά και είναι οικτρά δυσάρεστο να ακούμε και να διαβάζουμε ότι η πνευματική ηγεσία της χώρας μας απειλεί ότι “δεν θα εφαρμόσει το νομοσχέδιο της κ. Διαμαντοπούλου, αν αυτός ψηφιστεί στη Βουλή”! Η απειλή των πρυτανικών αρχών, ότι θα κλείσουν το πανεπιστήμιο αν ψηφιστεί ο νέος νόμος, δεν βρήκε, όπως ήταν λογικό, την υποστήριξη που αναμενόταν και προκάλεσε έντονες δυσθυμίες και αντιδράσεις. Ωστόσο, η διορθωτική-προβλεπτική διαπίστωσή τους, ότι “ο νέος νόμος θα είναι αυτός που θα κλείσει (“παραλύσει” σε άλλη διατύπωση) τα ΑΕΙ”, είναι δυστυχώς εμφανές ότι στρέφεται στις φοιτητικές παρατάξεις και την πρόθεσή τους να προχωρήσουν από τον Σεπτέμβριο σε καταλήψεις των ΑΕΙ.

Όλες αυτές, καθώς και άλλες αυτονόητες θλιβερής πρωτοτυπίας εικόνες, κυριαρχούν για δεκαετίες στο ελληνικό πανεπιστήμιο και το αυτονόητο δεύτερο επίκαιρο ερώτημα που βγαίνει είναι: Τι κάναμε εμείς ως πανεπιστήμιο και ιδιαίτερα ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών τουλάχιστον, για να περιορίσουμε τα αναφερθέντα εκφυλιστικά φαινόμενα; Ας απαντήσουμε πρώτα στα ερωτήματα αυτά και ας πείσουμε την ελληνική κοινωνία ότι ήμασταν αντάξιοι της πλήρους ακαδημαϊκής ελευθερίας την οποία τόσο απλόχερα μας εμπιστεύτηκε διά του ελληνικού κοινοβουλίου, τη λειτουργία του οποίου σήμερα ορισμένοι την αποκαλούν “πραξικοπηματική”! Ασφαλώς, οι παραπάνω παθογένειες δεν αναπτύχθηκαν δίχως την ένθερμη συμμετοχή της πολιτείας, της οποίας η ευθύνη για την όλη αυτή εικόνα του πανεπιστημίου είναι τεράστια. Αλλά χρήσιμο θα ήταν να ερμηνεύσουμε πρώτα εμείς οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, με παρρησία λόγου και χωρίς συναισθηματισμούς, το δικό μας παθογενετικό ρόλο! Η αγάπη μας για το πανεπιστήμιο και το έμπρακτο ενδιαφέρον μας για τη μελλοντική πορεία του προϋποθέτουν την ειλικρινή κριτική των ακαδημαϊκών πεπραγμένων από κάθε μέλος του και, ιδιαίτερα, από την ηγεσία του. Οι ηγεσίες οι οποίες αυτοεπαινούνται εξωραΐζουν το ελληνικό πανεπιστήμιο και καλύπτουν τις μη αποδεκτές από την κοινή λογική αδυναμίες του, προσφέρουν τα χείριστα στην έρευνα, στη διδασκαλία και γενικότερα στη φοίτηση.

Σήμερα όλοι στην ελληνική πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά και στα κόμματα, αναγνωρίζουν την ανάγκη αλλαγής του θεσμικού πλαισίου, αφού η κατάσταση “δεν πάει άλλο”! Είναι πολύ εντυπωσιακή η εικόνα που αποτυπώνεται στο άρθρο του καθηγητή και προέδρου της Νομικής σχολής Αθηνών Θ. Φορτσάκη (“Καθημερινή”, 20-7-11), ο οποίος χαρακτηρίζει το ελληνικό πανεπιστήμιο “βούρκο” και εκφράζει την ευχή: “ας πέσει ένας βράχος να αναταράξει τον βούρκο” (sic)! Ωστόσο, ο ίδιος αντιδρά στην καταρχήν εφαρμογή του νέου νόμου με σχεδόν παρόμοια επιχειρηματολογία, όπως και οι περισσότεροι πρυτάνεις. Οι αντιδράσεις είναι ποικίλες και οι υπερβολές συχνά κυριαρχούν. Ορισμένοι αποκαλούν το προτεινόμενο νομοσχέδιο “έκτρωμα”, άλλοι “καθηγητοκτόνο”, πολλοί “αντισυνταγματικό”, ενώ άλλοι διατυπώνουν την άποψη ότι με τον νέο νόμο “αποδομείται ο δημόσιος και ο ακαδημαϊκός χαρακτήρας του πανεπιστημίου” και ότι το πανεπιστήμιο θα είναι “ταραχωδώς αδιοίκητο”!

Είναι να απορεί κανείς γιατί τόσοι πολλοί, εξ αντικειμένου σοβαροί, επιστήμονες έχουν χάσει τη ψυχραιμία τους. Ποια είναι τα τόσο σημαντικά συμφέροντα που διακυβεύονται και ποιες είναι οι τόσο υψηλές αξίες που καταπατούνται από το προτεινόμενο νομοσχέδιο; Από τη μελέτη του νομοσχεδίου γίνεται σαφές ότι αυτό δεν κάνει βραχυπρόθεσμες διευθετήσεις αλλά βαθιές τομές στην πλειοψηφία των προβλημάτων που μαστίζουν το ελληνικό πανεπιστήμιο. Οι στόχοι του νομοσχεδίου αυτού βρίσκονται, grossο modo, σε σωστή τροχιά, αφού αίρει επί της αρχής όλα τα προαναφερθέντα δεινά: δεν θα υπάρχουν αιώνιοι φοιτητές, θα αξιολογούνται οι επιδόσεις των πανεπιστημίων, θα υπάρχει κοινωνική λογοδοσία, η χρηματοδότηση θα σχετίζεται και με την απόδοση του πανεπιστημίου και θα παρέχεται η δυνατότητα οικονομικής ευελιξίας για τα μέλη ΔΕΠ, η οποία θα είναι και υπέρ του πανεπιστημίου, θα υπάρχει η κατά τακτικά χρονικά διαστήματα αξιολόγηση των μόνιμων καθηγητών, θα δημιουργηθούν εσωτερικοί οργανισμοί και κανονισμοί που θα γίνουν από τα ίδια τα πανεπιστήμια, το άσυλο χάνει τη σημερινή υπόστασή του και ο θεσμικός τρόπος διοίκησης του πανεπιστημίου θα γίνεται όπως σε σχεδόν όλα τα καλά πανεπιστήμια, με διατήρηση του αυτοδιοίκητου, αφού η πολιτεία δεν θα διορίζει κανένα όργανο διοίκησης.

Το προτεινόμενο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ είναι το πιο ρηξικέλευθο από όσα αντίστοιχα προτάθηκαν κατά τα τελευταία χρόνια. Σήμερα η ελληνική κοινωνία περνά δύσκολη περίοδο, για την οποία η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Αυτή ακριβώς η κοινωνία καλεί επιτακτικά το πανεπιστήμιό της να ξεπεράσει τις οδυνηρές αγκυλώσεις του και να αναβαθμιστεί μεταρρυθμιζόμενο. Οποιαδήποτε αποτυχία δεν δικαιολογείται. Είναι σαφές ότι οι αγκυλώσεις που πρέπει να ξεπεραστούν είναι τόσο διοικητικές όσο και νοοτροπίας. Το ξεπέρασμα των διοικητικών αγκυλώσεων ανήκει στα σχετικά εύκολα. Το νομοσχέδιο αποκαθιστά σε μεγάλο βαθμό τις διοικητικές αγκυλώσεις. Με την καλόπιστη κριτική μπορεί να αναγνωριστούν ορισμένες αδυναμίες, όπως αυτές της κατανομής των αρμοδιοτήτων του Συμβουλίου Διοίκησης, του πρύτανη, της συγκλήτου και των σχολών ή τμημάτων και της αποτελεσματικής χρηματοδότησης, και να αποκατασταθούν. Αλλά και άμεσα μελλοντικά τυχόν εμφανιζόμενες δυσλειτουργίας μπορεί να ρυθμιστούν. Το δύσκολο στην προτεινόμενη μεταρρύθμιση είναι το ξεπέρασμα των αγκυλώσεων στις νοοτροπίες, οι οποίες δρώντας επιταχυντικά για τριάντα χρόνια έχουν δημιουργήσει το απαράδεκτο status quo, στο οποία αναφέρθηκα διεξοδικά προηγουμένως και έχουν αυξήσει σημαντικά το ειδικό βάρος των οπισθελκουσών δυνάμεων της προόδου. Είμαι βέβαιος ότι η σιω`

[Bratwurst]

Ο,τι και να γράψει κανείς είναι σωστό.Απλά τώρα σοβεί μια σύγκρουση.Είμαστε εμείς και αυτοί.Αυτοί έχουν 100% δίκιο σε όλα τα ζητήματα και εμείς 100% άδικο.Αυτοί είναι γόνοι,δημοκράτες γράφουν εκθέσεις ιδεών είναι όλα όπως τα λένε.Ελα όμως που λείπει κάτι.Μέχρι να το βρουν καλά κρασιά.Πάντως τις εξελίξεις τις καθορίζουμε πλέον εμείς οι τύποι είναι παθητικοί και irrelevant.Οπως είπα έχουν σε όλα δίκιο δεν τίθεται ζήτημα.

[Αρσινόη]

φανταστικοί καθηγητές

φανταστικοί φοιτητές

φανταστικά πανεπιστήμια

live your fantasies in Greece! (

)