I'm so tired with all this...,

[Clemence]

Αληθινό. Θλιμμένο. Με μια πρέζα αισιοδοξίας στο τέλος, ίσα-ίσα για να μη μείνει κανείς με πικρή γεύση στο στόμα.

That's life ...

[invitro]

Φτάνω στο συμπέρασμα πως όσο περισσότερο ηλίθιος είναι κάποιος, τόσο πιο εύκολα φτάνει στην ευτυχία.

Εδώ θα διαφωνήσω. Φαίνεται λογικό, μα δεν είναι. Η αγαπημένη μου φιλόλογος μου είχε γράψει κάποτε στο περιθώριο μιας έκθεσης: "Εκείνοι, που σκέφτονται σαν κι εσένα πολύ και βαθιά, καταλαβαίνουν στο τέλος πόσο απλή είναι η ευτυχία" και έκτοτε το έχω κάνει μότο. Ο ηλίθιος ίσως και να το ζει, μα δεν μπορεί να το επεξεργαστεί κι έτσι το ίδιο εύκολα μπορεί να τον τουμπάρουν οι καταστάσεις, να μην είναι πάντα στον αφρό της ζωής. Μόνο αν έχεις συνειδητοποιήσει πως παίζεται το παιχνίδι, μπορείς να το παλέψεις και να γίνεις συνειδητά ευτυχισμένος.

ΟΚ, αρκετά φιλοσοφήσαμε. Πρέπει να το εκδώσεις οπωσδήποτε. Κeep writing.

[Βικη]

Όλοι ζούμε μόνο μία ζωή. Είναι ο μοναδικός αυταπόδεικτος νόμος της ζωής. Και όλοι ζούνε, έχοντάς τον ξεχάσει. Κάνουν λάθη, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, νομίζοντας πως θα έχουν τις δεύτερες ευκαιρίες για να επανορθώσουν.

Ποσο δικιο εχεις.

Ακόμη και κυρίως, όταν η άλλη με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει «σ’αγαπώ». Θα το έκανε άραγε αν δεν ήμουν γιατρός? Αν ήμουν εμφανισιακά παραμορφωμένος? Ή ακόμη χειρότερα ερωτικά ανίκανος? Οι πρώην μου με κατηγόρησαν για συναισθηματική έλλειψη, ίσως και ανεπάρκεια. Ποτέ όμως για υποκρισία.

Κι εμενα παντα μου περναγαν απο το μυαλο αυτες οι σκεψεις..μα ισως αδικα.Ο αλλος σε αγαπαει γιαυτο που εισαι -τι πρεπει να κανει?Ετσι σε γνωρισε ετσι σε αγαπησε..

Βετ μας εμπνεεις, συνεχισε!(μου θυμιζουν τα ημερολογια μου μονο που εγω δεν εχω τοσο ταλεντο..)

[str18]

Μαύρες σκέψεις με πλημμυρίζουν πάλι. Δεν έχω μοναξιές. Απλά γεννήθηκα μόνος.

Τα σχόλια περισσεύουν...

[Doc-gr]

Κι εμενα παντα μου περναγαν απο το μυαλο αυτες οι σκεψεις..μα ισως αδικα.Ο αλλος σε αγαπαει γιαυτο που εισαι -τι πρεπει να κανει?Ετσι σε γνωρισε ετσι σε αγαπησε..

To ζήτημα είναι Βίκη μου και πως αντιμετωπίζεις εσύ η ίδια το γεγονός ότι είσαι Ιατρός και πόσο "χαλαρά" το βλέπεις ...

Γνώρισα συνάδελφο που συστηνόταν "Χαίρετε, Νίκος-Γυναικολόγος" !

Τότε πως περιμένεις να σε αντιμετωπίσει ο άλλος ?

Προ ημερών σε ένα άλλο τόπικ , συνάδελφος έχοντας διάλογο με άλλον συνφορουμίτη για το τι έκανε στην ζωή του ανέφερε μεταξύ άλλων ότι η σύζηγος του είναι Ιατρός ...

Αν βλέπουμε εμείς έτσι τους εαυτούς μας τι να περιμένεις μετά απ' το έτερο ήμισυ ...

[Βικη]

Θα το έκανε άραγε αν δεν ήμουν γιατρός? Αν ήμουν εμφανισιακά παραμορφωμένος? Ή ακόμη χειρότερα ερωτικά ανίκανος?

Doc -gr ο Βετ ελεγε αυτα.Οχι μονο για το γιατριλικι.Σε αυτα αναφερομουν κι αναφεροταν...

Οσο για τα ψωνια...αυτα υπαρχουν και σε αλλα επαγγελματα....να δεις τους δικαστες, να δεις τους καθηγητες πανεπιστημιων, αρχιτεκτονες...κυκλοφορουν παντου και παντα.

[Citizen]

Θα το έκανε άραγε αν δεν ήμουν γιατρός?

Καλά άμα είναι να σε αγαπάει επειδή είσαι γιατρός...τότε χέσε μέσα...Δεν θέλω να μιλήσω με βαρίες κουβέντες αλλά φαντάζομαι ότι κανείς δεν θα ήθελε να έχει κάποιον δίπλα του/της για αυτό που κάνει. Δυστυχώς όμως είναι κάποιοι και κάποιες που φτιάχνουν το είδωλο τους ξεκινώντας από το επαγγελμα και τα λεφτά...Σαν μια γνωστή μου που επειδί έχει κάνει PhD θέλει ο άντρας της να έχει μεταδιδακτορικές σπουδές....

[nyxteridas]

Εξαιρετικές εναλλαγές ύφους, γράφεις καλύτερα από πολλούς συγγραφείς και σεναριογράφους της εποχής μας. Περιμένω το βιβλίο.

[la_senza]

Ακόμη και κυρίως, όταν η άλλη με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει «σ’αγαπώ». Θα το έκανε άραγε αν δεν ήμουν γιατρός?

προτείνω ν'ακούσεις το 'Money' απο Space. ..

[olizyz]

Την επόμενη μέρα άδειασε το ψυγείο της, έδιωξε το βλάκα που είχε για σχέση και δεν της άξιζε και σε 1,5 μήνα είχε το κορμί που ονειρεύονταν τόσα χρόνια. Δεν άφησε ποτέ ξανά τον εαυτό της να συμβιβαστεί. Η αλήθεια μερικές φορές είναι τόσο απλή και πονάει, όσο και μια δυνατή κλωτσιά από ένα δύστροπο μουλάρι.

Είναι τέσσερις η ώρα και την πήρα τηλέφωνο. Ξύπνησε και μου απάντησε με κοιμισμένη φωνούλα, σαν κοριτσάκι που το ξυπνάνε απότομα και σε παρακαλεί με παράπονο να χουζουρέψει λίγο ακόμα. Είχα ανάγκη να την ακούσω. Είναι σαν ένα φιλήδονο ζωάκι που το μόνο που το νοιάζει είναι να το χαιδεύεις και να το ευχαριστείς. Δεν είναι πως δεν καταλαβαίνει τα υπόλοιπα, μα δείχνει να μην τα δίνει καμμία σημασία. Στο μυαλό της ούτε που μετράνε. Με κρατάει ζωντανό με όλους τους τρόπους, περισσότερους απ’ότι η ίδια καταλαβαίνει.

[Είσαι αισιόδοξος? Όχι]

ΘΕΟΣ!

Να εκδώσεις!

[faraway]

Βετ που χαθηκες;;;Θελεις και παρακαλια;;;Θελουμε τη δοση μας!

[lilpapaki]

Ηταν απασχολημενος ......θα γραψει μετα την Παρασκευη

[veterinarian]

Και ήρθε η μέρα του γάμου. Δυστυχώς, την προηγούμενη νύχτα, πήγαμε για φαγητό και ποτό μόνο. Το bachelor αναβλήθηκε προσωρινά μόνο… για πάντα. Η νύφη μας το ξέκοψε με τη μία. «Αν πάτε για bachelor, αύριο θα είσαστε εσείς και ο παπάς στην εκκλησία!» Ζηλιάρα η μικρή και με καλό τσαμπουκά! Έτσι το μόνο γυμνό που είδα χθες ήταν η κοιλιά του ταβερνιάρη. Ήταν μεγάλη και τριχωτή. Η ιδέα να μου χορέψει πριβέ και με ανάρμοστο τρόπο, δεν γεννήθηκε ποτέ στο μυαλό μου. Ευτυχώς αυτό δεν με προβλημάτισε καθόλου. Κάτι είναι κι αυτό.

Πήραμε και τη μικρή μαζί μας. Ήπιαμε αρκετά και θυμηθήκαμε τα παλιά. Ρίξαμε απίστευτο γέλιο. Είμαι και εγώ γκαντέμης, αλλά ο άλλος δεν παιζότανε. Ότι ανώμαλο κι αν συνέβαινε, περίμενε να τον συναντήσει για να γίνει.Ειδικά στη σχολή. Σαν σχολή ήταν παλούκι, αλλά είχε μέσα στην τρέλα της απίστευτες φάσεις. Στην Κτηνιατρική έχουν το κακό να μην τους φτάνει μία παθολογία, αλλά να φτιάχνουν καμιά δεκαριά και με διάφορους αριθμούς. Έτσι είχαμε παθολογία χοίρου 1 και 2, παθολογία αλόγου 1 και 2, παθολογία σκύλου και γάτας 1,2 και 3 και πάει λέγοντας. Μόνο παθολογία τζιτζίκια είχαμε μόνο 1. Αναρωτιέμαι ακόμη γιατί. Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, οι περισσότερες από αυτές ήταν προφορικές και με κλινικά περιστατικά. Σε μένα στην παθολογία σκύλου είχε πέσει ένας κόπρος που δεν κατουρούσε και τον πήγα 2 ώρες βόλτα στο πάρκο, μέχρι να πάρω δείγμα ούρων. Σήκωνε ο σκύλος το πόδι για να κατουρήσει, άπλωνα και εγώ ο τρόμπας το χέρι με τον ουροσυλλέκτη κάθε τόσο, λες και περίμενα την θεία κοινωνία. Ο άλλος όμως ήταν καλύτερος. Του’πεσε λυκόσκυλο-φύλακας με κωλικό νεφρών και απίθανα ζοχαδιασμένος. Μέχρι να τον εξετάσει, το μόνο που δεν είχε ξεσκίσει ο σκύλος ήταν το εσώρουχό του. Στο τέλος τον λυπήθηκε ο δεύτερος καθηγητής και τον πέρασε. Ο πρώτος που ήταν απίστευτα καθίκι, του είχε ζητήσει να κάνει και μυελοκέντηση. Τον είχαν αγριοκοιτάξει με τη μία και ο Κύπριος και ο σκύλος. Η μικρή πάλι είχε πέσει σε σκύλο σαλονιού και αντί για εξέταση πλακώθηκαν στα χάδια και στις αγκαλιές.

Στην Χειρουργική αλόγου πάλι είχαμε μία από τα ίδια. Μου ζητήθηκε να ανοίξω απόστημα και να καθαρίσω μια πληγή. Αφού νάρκωσα το ζώο και αφού με ευχαρίστησε με μια κλωτσιά και με ένα αρχοντικό χέσιμο, πήγαν όλα καλά και το πέρασα. Ο άλλος έγραψε όμως ιστορία. Στην αρχή νόμιζε ότι θα ήταν τυχερός. Του έπεσε ένα άλογο ιπποδρόμου καθαρόαιμο και ήρεμο. Ήταν μια συνηθισμένη επέμβαση ευνουχισμού. Κάνανε προνάρκωση με τον εξεταστή, περάσανε τις πέδες για συγκράτηση και ξεκίνησαν τη νάρκωση. Όλα πήγαιναν ομαλά, μέχρι που βάλανε το σφιγκτήρα στους όρχεις του αλόγου για να τα του τα κόψουν. Και τότε ξύπνησε. Πέταξε τις πέδες και τους πήρε στο κυνήγι αφρίζοντας. Τρέχανε γύρω-γύρω σαν τρελοί. Το άλογο αποδείχτηκε πως ήταν ψυχωτικό και είχε ρίξει, δαγκώσει και κλωτσήσει τρεις ανθρώπους στον ιππόδρομο, πριν το στείλουν για την επέμβαση. Τρέχανε να σωθούνε κι ο εξεταστής του φώναζε από ξωπίσω: «και σου’λεγα να πάρεις καλό ιστορικό!». Τελικά κόπηκε.

Η τύχη του τον ακολούθησε και στα άλλα μαθήματα, με αποτέλεσμα να χάσει έτσι 2 χρόνια μέχρι να πάρει το πτυχίο. Στην μαιευτική του κάθησε αγελάδα με νυμφομανία που παραλίγο να καβαλήσει και τον ίδιο, στην ιχθυολογία τσιπούρα με ένα σπάνιο εξωτικό νόσημα και στην παθολογία πτηνών ένας παπαγάλος, που σ’όλη την εξέταση του φώναζε συνέχεια «είσαι μαλάκας-είσαι μαλάκας».

Ξυπνήσαμε το πρωί ευτυχώς χωρίς πονοκέφαλο. Πήγαμε στο σπίτι του γαμπρού από νωρίς με την άλλη. Σήμερα έχει 37 βαθμούς Κελσίου και εγώ φοράω κοστούμι και γραβάτα και πραγματικά σκάω. Η άλλη φόρεσε ένα ξώπλατο, ξώβυζο, ξέκωλο, μα σεμνό φόρεμα. Ότι πρέπει για την εκκλησία.

Το σόι του μαζεύτηκε από νωρίς στο σπίτι και ξεκίνησαν τα τελετουργικά. Άρχισαν να τον ραίνουν και να τον θυμιατίζουν με ένα λιβανιστήρι. Καθόμουν στην γωνία και γελούσα. Μέχρι τη στιγμή που μου πάσαραν το θυμιατό και μ’έβαλαν να κάνω γυροβολιές τριγύρω του, ψέλλοντας ταυτόχρονα κάτι που ούτε θυμάμαι, ούτε καταλάβαινα τι έλεγε. Αν το κοστούμι ήταν πορτοκαλί, θα ένιωθα εύκολα σαν μέλος των Χάρε Κρίσνα. Παρόλα αυτά είχα χρόνια να παίξω το γύρω-γύρω τον Μανώλη και δεν μου κακοφάνηκε.

Τελειώσαμε με τα διαδικαστικά και μπήκαμε στα αυτοκίνητα για την εκκλησία. Μου είπαν ότι επειδή ήμουν ο κουμπάρος θα έπρεπε να οδηγήσω το αυτοκίνητο με το γαμπρό στην εκκλησία. Του το δήλωσα με την μία:»Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να παντρευτείς?». Είπε «ναι» και κάθησα στη θέση του οδηγού. Όλα ήταν ανάποδα. Κατάφερα να το βάλω μπρος και ξεκινήσαμε. Τα άλλα αυτοκίνητα ακολουθούσαν. Έπιασα κανονικά την δεξιά λωρίδα και παρόλο που και η νταλίκα απέναντι ερχόταν από την ίδια, αυτό δεν με ανησύχησε διόλου. Στην πρώτη διασταύρωση έστριψα φυσικά λάθος και μετά στον κυκλικό κόμβο μπήκα και βγήκα από την αντίθετη πλευρά. Έχασα το δρόμο για την εκκλησία , αλλά πήρα κανονικά το δρόμο της πόλης που πάει στα κατεχόμενα. Αποτέλεσμα ήταν να με σταματήσουν, να με βγάλουν από οδηγό και να βάλουν το αδελφό του γαμπρού να οδηγήσει. Τι να πω? Σαν απόφαση ήταν πιστεύω εξόφθαλμα άδικη, γεμάτη νεποτισμό. Και εδώ τα βύσματα ρε γαμώτο!

Στην εκκλησία δεν είχε πολύ κόσμο. Ήταν μόνο οι πολύ στενοί συγγενείς και οι φίλοι. Μου φάνηκε παράξενο και το ρώτησα. Μου είπαν πως ο κόσμος εδώ δεν πάει στην εκκλησία, αλλά στην τελετή που ακολουθεί μετά. Ο Κύπριος περίμενε στα σκαλιά και μεις του κάναμε παρέα. Η μικρή ήταν συνεπαρμένη και χαρούμενη. «Αχ, τι όμορφα που είναι! Μου έρχεται να κλάψω. Είναι ο πρώτος από την παρέα που παντρεύεται. Είναι όλα τόσο υπέροχα. Είμαι πολύ συγκινημένη.» Ήμουν και εγώ πολύ συγκινημένος. Η 18χρονη ξαδέλφη του γαμπρού, μ’ένα απίστευτο μπούστο έπαιζε μ’ένα πιτσιρίκι στην αγκαλιά της, που της τραβούσε το στηθόδεσμο και σχεδόν της τον είχε βγάλει. Η θηλαία άλω μου χαμογελούσε στα δύο μέτρα. Πράγματι ήμουν πολύ συγκινημένος.

Η ώρα περνούσε και η νύφη δεν είχε ακόμη εμφανιστεί. Ο άλλος ήταν αγχωμένος. Άναβε το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο. Αποφάσισα να τον βοηθήσω να καλμάρει. «Μην στενοχωριέσαι», του λέω συγκαταβατικά. «Μπορεί να άλλαξε γνώμη και να μην έρθει». Με κοίταξε με ύφος ψυχωτικού και παραλίγο να με πάρει στο κυνήγι εκεί μέσα. Του΄φυγε όμως έτσι το άγχος.

Πάνω στα δέκα λεπτά ήρθε και η νύφη. Φορούσε ένα κλασικό νυφικό μέχρι τη μέση, που στο ύψος του στήθους άφηνε να φαίνονται τα προσόντα της και ο πλούσιος εσωτερικός της κόσμος. Ήταν πραγματικά λαχταριστή σαν εικόνα. Τα μάτια του Κύπριου έλαμπαν από χαρά.

Μπήκαμε στην εκκλησία και πήρα θέση δίπλα τους. Ο παπάς άρχισε να ψέλνει και δεν είχε τελειωμό. Βαριόμουν και έβλεπα σαν αποβλακωμένος τα γένια του να κουνιούνται συνέχεια στον ίδιο ρυθμό. Κάποια στιγμή γύρισε ο άλλος και μου είπε ψιθυριστά: «Πως σου φαίνεται το μωρό μου? Δεν είναι υπέροχο?». Του απάντησα ψιθυριστά: «Άσε μαλάκα, μπορεί και να μην έρθει». Γέλασε και ο παπάς μας αγριοκοίταξε κατευθείαν. Μετά φτάσαμε στο σημείο που θα έπρεπε η νύφη να του πατήσει το πόδι. Έσκυψα να δω αν θα το κάνει, αλλά δεν το έκανε. Θα τον πατούσα εγώ, μα δεν τον έφτανα.

Στο ‘Ησαία χόρευε’ δεν έπεσε ούτε ένα κουφέτο, ούτε καν ένας κόκκος ρύζι. Ξωπίσω, η άλλη η χαζούλα παραξενεμένη, γύρισε σ’ένα θείο της νύφης και τον ρώτησε: «Μα γιατί δεν ρίχνουν ρύζι τώρα που λέει τον Ησαία?». Την κοίταξε με απορία λες και ήταν εξωγήινη και της είπε: «Και ποιος θα βάλει Hoover?». Α, αυτοί είναι πιο βαρεμένοι από μένα! Θα μ’αρέσει εδώ.

Το μυστήριο τελείωσε και ήμουν ο πρώτος που τους ευχήθηκε. Φίλησα τη μικρή σταυρωτά και της είπα: «Να είστε πάντα ευτυχισμένοι και να γίνουν τα όνειρα σας πραγματικότητα». Μετά πλησίασα τον άλλο. Τον φίλησα κι αυτόν σταυρωτά και του είπα: «Άσε μαλάκα, ήρθε!».

[Panais]

Στην Κτηνιατρική έχουν το κακό να μην τους φτάνει μία παθολογία, αλλά να φτιάχνουν καμιά δεκαριά και με διάφορους αριθμούς. Έτσι είχαμε παθολογία χοίρου 1 και 2, παθολογία αλόγου 1 και 2, παθολογία σκύλου και γάτας 1,2 και 3 και πάει λέγοντας. Μόνο παθολογία τζιτζίκια είχαμε μόνο 1. Αναρωτιέμαι ακόμη γιατί. Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, οι περισσότερες από αυτές ήταν προφορικές και με κλινικά περιστατικά. Σε μένα στην παθολογία σκύλου είχε πέσει ένας κόπρος που δεν κατουρούσε και τον πήγα 2 ώρες βόλτα στο πάρκο, μέχρι να πάρω δείγμα ούρων. Σήκωνε ο σκύλος το πόδι για να κατουρήσει, άπλωνα και εγώ ο τρόμπας το χέρι με τον ουροσυλλέκτη κάθε τόσο, λες και περίμενα την θεία κοινωνία. Ο άλλος όμως ήταν καλύτερος. Του’πεσε λυκόσκυλο-φύλακας με κωλικό νεφρών και απίθανα ζοχαδιασμένος. Μέχρι να τον εξετάσει, το μόνο που δεν είχε ξεσκίσει ο σκύλος ήταν το εσώρουχό του. Στο τέλος τον λυπήθηκε ο δεύτερος καθηγητής και τον πέρασε. Ο πρώτος που ήταν απίστευτα καθίκι, του είχε ζητήσει να κάνει και μυελοκέντηση. Τον είχαν αγριοκοιτάξει με τη μία και ο Κύπριος και ο σκύλος

Θεέ μου τι γέλιο...

Κι όσον αφορά στον Vet: καλώς τον μας κι ας άργησε!!!

p.s. Ωραίο το σκηνικό με το γάμο στην

[gret]

Μαύρες σκέψεις με πλημμυρίζουν πάλι. Δεν έχω μοναξιές. Απλά γεννήθηκα μόνος. Θα μ’άρεσε να έχω μία έστω εμμονή. Θα με βοηθούσε πολύ η ανάγκη, να προσπαθώ να την ικανοποιήσω ή να την φτάσω. Αλλά δεν έχω ούτε μία. Ο δικός μου πρωταγωνιστής στο Απέραντο Γαλάζιο, θα αργοπέθαινε, ζώντας μια συμβατική ζωή. Αυτό είναι που με θλίβει. Έχει περάσει προ πολλού για μένα η περίοδος χάριτος και προσμονής. Και ο απολογισμός με βγάζει πάντα χαμένο. Τα σχέδια και τα όνειρα γιαυτό που επρόκειτο να γίνω, στέκονται απέναντι μου και χαμογελούν ειρωνικά. Άλλος ένας που έπαιξε και έχασε. Όχι μόνο έχασε, αλλά δεν θα τον θυμάται, ούτε και θα λείψει από κανένα.

Κάποτε μια φίλη είπε για κάποιον άχρηστο «ναι, αλλά είναι καλό παιδί». Της εξήγησα ότι καλό παιδί δεν είναι ο αδύναμος , μα ο δυνατός, που ενώ έχει τη δυνατότητα να διαλέξει, αυτός διαλέγει πάντα να κάνει το καλό. Ο κόσμος ο δικός μου όμως, έχει μόνο δύο μεγάλες κατηγορίες ανθρώπων. Τους έξυπνους και τους ηλίθιους. Και οι έξυπνοι μπορούν να είναι είτε καλοί είτε κακοί. Οι ηλίθιοι παραμένουν ηλίθιοι και τίποτε παραπάνω. Παρόλα αυτά μπορούν και να σε βλάψουν, αλλά όχι λόγω κακίας , μα λόγω απλής ηλιθιότητας. Που εκφράζεται με διάφορα κόμπλεξ και ανασφάλειες.

Όλοι ζούμε μόνο μία ζωή. Είναι ο μοναδικός αυταπόδεικτος νόμος της ζωής. Και όλοι ζούνε, έχοντάς τον ξεχάσει. Κάνουν λάθη, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, νομίζοντας πως θα έχουν τις δεύτερες ευκαιρίες για να επανορθώσουν. Ή κάθονται κολλημένοι σε μια αδρανή νωχελικότητα, που τους σκοτώνει σαν διηθητικός καρκίνος.

Φτάνω στο συμπέρασμα πως όσο περισσότερο ηλίθιος είναι κάποιος, τόσο πιο εύκολα φτάνει στην ευτυχία. Σε αυτόν, εύκολα κυριαρχούν οι ψευδαισθήσεις και θολώνουν κάθε αμφιβολία που πάει να γεννηθεί στο μυαλό του. Δεν έχω δυστυχώς την πολυτέλεια να τις έχω. Πάντα βλέπω και υπολογίζω τις αιτίες και τους λόγους πίσω απ’το καθετί. Ακόμη και κυρίως, όταν η άλλη με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει «σ’αγαπώ». Θα το έκανε άραγε αν δεν ήμουν γιατρός? Αν ήμουν εμφανισιακά παραμορφωμένος? Ή ακόμη χειρότερα ερωτικά ανίκανος?

Στα δικά μου όνειρα είμαι πάντα μόνος. Αν μου έλειπαν τα διονυσιακά στοιχεία και η έξαλλη κοροιδευτική σκέψη, ο κυνισμός μου θα ήταν από μόνος του καταστροφικός.

Είχα ανάγκη να την ακούσω. Είναι σαν ένα φιλήδονο ζωάκι που το μόνο που το νοιάζει είναι να το χαιδεύεις και να το ευχαριστείς. Δεν είναι πως δεν καταλαβαίνει τα υπόλοιπα, μα δείχνει να μην τα δίνει καμμία σημασία. Στο μυαλό της ούτε που μετράνε. Με κρατάει ζωντανό με όλους τους τρόπους, περισσότερους απ’ότι η ίδια καταλαβαίνει.

φιλε πρωτη φορα διαωαζω την ιστορια σου...πραγματικα εισαι τρομερος,απιστευτος!αν γυριστει σε υφος american beauty

θα σρωσεις τα οσκαρ!

[edith]

Κάποιος έχει ξεχάσει το κοινό του εδώ και πάρα πολύ καιρό λέω εγώ.......

Ή πήζει στις εφημερίες ή απλά βαρέθηκε.....Και έχω αγωνία τι θα γίνει μετά!

[Melinadoc]

είναι ένας από τους λόγους που μπαίνω σε καθημερινή βάση στο συγκεκριμένο τόπικ.... για να προλάβω φρέσκια την συνέχεια..... ΑΝΤΕ!!!!!

[Νεφέλη]

Που είναι ο φανταστικός μας συγγραφέας;;;;

[bromptonista]

Vet γύρνα πίσω!!! Άσε τις παραλίες και ξαναπιάσε την ιστορία...

[ingeniera]

Mαζευει υλικό για τη νέα σεζόν βρε κουτά. Το καλοκαίρι γίνονται τα καλύτερα

[veterinarian]

Η τελετή έγινε στο ξενοδοχείο, δίπλα στην πισίνα. Ένα σωρό κόσμος άρχισε να έρχεται. Ούτε εγώ ήξερα κανένα, αλλά μου φαίνεται, ούτε και οι νεόνυμφοι. Βάλανε τα παιδιά να στέκονται στη γωνία για να χαιρετήσουν. Άρχισε να μου βρωμάει χώσιμο και προσπάθησα να την κάνω με μικρά πηδηματάκια. Μόλις και θα τα κατάφερνα να φτάσω στο μπουφέ και να κρυφτώ πίσω από μια χοντρή κυρία που γονάτιζε κάτι καναπεδάκια, όταν με πρόλαβε ο αδελφός του Κύπριου.

«Κουμπάρε, που πας? Πρέπει να καθίσεις πίσω από τους νιόπαντρους και να βάζεις στο κουτί τα φακελάκια.» Προσπάθησα να βρω καμμιά δικαιολογία του τύπου «φοβάμαι μην μου γίνει συνήθεια το φακελάκι» ή «πως κάτι τέτοια ψάχνει ο Τριανταφυλλόπουλος», αλλά δεν έπαιρνε από λόγια.

Με βάλανε να στέκομαι από πίσω τους. Η διαδικασία ήταν απλή. Χαιρετούσε ο καλεσμένος, έδινε το φακελάκι με τα λεφτά στο γαμπρό ή στη νύφη και αυτοί τα πάσαραν σε μένα. Εγώ μετά με χάρη και σπινθηροβόλο βλέμμα τηλεοπτικής γλάστρας, τα έβαζα μέσα στο κουτί. Όχι, δεν έπεσαν καθόλου διαφημίσεις,ούτε μου έγινε καμία σοβαρή πρόταση για τηλεπαιχνίδι, όση ώρα ήμουν εκεί.

Τόσο φακελάκι πάντως , ούτε στο νοσοκομείο δεν είδα. Πέρασαν 10, 20, 30 λεπτά έτσι και οι καλεσμένοι δεν σταμάτησαν να έρχονται. Εν τω μεταξύ, όλοι οι υπόλοιποι πίναν και διασκέδαζαν δίπλα στην πισίνα. «Τι θα γίνει, ρε?», τους λέω. «Θα μου πέσει η μήτρα τόση ώρα όρθιος.». «Έλα ρε φίλε, μου λέει ο άλλος, λίγη ώρα ακόμη. Άσε να πάρουμε λίγα λεφτά παραπάνω στον Άγιο Μαυρίκιο. Μην νομίζεις πως έχουν πολλά λεφτά τα φακελάκια μέσα!».

Δεν έβλεπα φως στο τούνελ, έτσι που πήγαινε. Αποφάσισα να τους βοηθήσω να μαζέψουν περισσότερα. Τι στο διάολο! Τόσα χρόνια λαμπρή ιατρική εκπαίδευση, κάτι μου είχαν μάθει. Μόλις ήρθε ο επόμενος καλεσμένος και έδωσε το φακελάκι, πέταξα από πίσω, με ύφος πανεπιστημιακού χειρουργού, «Ξέρετε, είναι και η αμοιβή του αναισθησιολόγου…». Κοντοστάθηκε αλλά δεν έδειξε όμως να καταλαβαίνει,γύρισε την πλάτη και απομακρύνθηκε . Ευτυχώς που δεν ήταν ο καθηγητής μου, της χειρουργικής μπροστά. Θα με είχε κόψει πανηγυρικά ο κερατάς…

Επιτέλους το μαρτύριο έληξε. Πήγα στο μπαρ και πήρα ένα ποτό. Η μικρή ήταν εκεί περιτριγυρισμένη από διάφορους κούρους. Έμοιαζε σαν την αρχή μιας αληθινά τρυφερής και αγνής σχέσης, αλλά με όλη την ποδοσφαιρική ομάδα. Δεν σκόπευα να κάνω το προπονητή της ομάδας, ούτε τον αναλυτή του αγώνα και έφυγα από’κει.

Πάντως της το αναγνωρίζω, είχε την φυσική γυναικεία πουτανιά μέσα της αυτό το κορίτσι. Φορούσε το ξώβυζο- ξέκωλο φόρεμα, είχε παραγγείλει ένα κοκταίηλ με φρούτα του δάσους, ρουφούσε με το καλαμάκι, τους κοιτούσε στα μάτια με ένα αθώο βλέμμα και τους είχε τρελάνει. Είχα βαρεθεί με το θόρυβο και κάθησα μόνος στην απόμερη γωνιά, με το μικρό συντριβάνι και παρακολουθούσα. Ήταν μια όμορφη, ζεστή νύχτα και είχα καλή διάθεση.

Μετά από λίγη ώρα μας φώναξαν να μπούμε στην αίθουσα για τη γιορτή. Ο μπουφές ήταν πλούσιος και όλοι ήταν πεινασμένοι σαν τις ακρίδες. Για τη μουσική υπεύθυνος ήταν ο διάσημος Dj Kikis. Κάτι σαν τον Dj Tiesto, αλλά για γάμους και βαφτίσια και με σοβαρό πρόβλημα ακοής και αισθητικής.

Όλοι σηκώθηκαν και χόρεψαν και με ανάγκασαν και μένα. Χαιρόμουν για τα παιδιά, ήταν και slow κι έτσι το πάλεψα και δεν μου κακοφάνηκε. Το διαλύσαμε μετά από δύο ώρες. Πήρα τη μικρή για να φύγουμε και χαιρέτησα τους νεόνυμφους. Ήταν κατάκοποι και εξουθενωμένοι. Τελικά είναι αλήθεια αυτό που λένε. Στο γάμο πηδάνε όλοι, εκτός απ’το γαμπρό.

Συναντηθήκαμε και οι τέσσερις ξανά στο αεροδρόμιο την επόμενη μέρα. 2 θα πήγαιναν Αγ. Μαυρίκιο, μία Αθήνα και εγώ Θεσσαλονίκη. Πέρασα ωραία, αλλά μου είχε λείψει ήδη η πόλη μου. Γελάσαμε με τα παραλειπόμενα του γάμου μέχρι να έρθει η πτήση, ήπια και τον τελευταίο νερουλό φραπέ στην Κύπρο και ξεκίνησα για τον γυρισμό.

Η πτήση κατά παράξενο τρόπο δεν είχε κανένα απρόοπτο και αργά το απόγευμα ήμουν Θεσσαλονίκη. Άνοιξα το τηλέφωνο και χτύπησε αμέσως. Ήταν η ντεμπυντάντ ακόμη απ’το Παρίσι. Έτρεχε να προλάβει το Λούβρο ανοιχτό. Με ρώτησε αν της έφερα κουφέτα από το γάμο, για να τα βάλει κάτω από το μαξιλάρι της, να δει ποιόν θα πάρει. Της είπα πως «ναι, αλλά να θυμάσαι πως δεν πιστεύω σε τέτοιες μαλακίες». Την άκουσα να χαμογελάει περίεργα, μα δεν το έδωσα εκείνη τη στιγμή σημασία. Το’κλεισε και σε ένα λεπτό ξαναχτύπησε. Τώρα ήταν ο ειδικευόμενος που έβγαζε τις εφημερίες. Με καλωσόρισε ευγενικά και είπε χωρίς περιστροφές «Φίλε, έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Οι άλλοι 2 είναι άρρωστοι. Δεν γίνεται αλλιώς. Εφημερεύεις αύριο. Μονή εφημερία. Καλωσήλθες.».

«Καλώς σας βρήκα», του απάντησα χαμογελώντας. «Μήπως θέλετε να πλύνω και κανένα σώβρακο, τώρα που είμαι εύκαιρος και ζεστός?».

Θα του τα’χωνα άγρια, αλλά την ψυλλιάστηκε και το έκλεισε γρήγορα.

Ευτυχώς κάποιος μπουρτζόβλαχος μ’έσπρωξε άγαρμπα μπροστά στον ιμάντα, για να πάρει τη βαλίτσα του, έτσι τα’χωσα σ’αυτόν και ξεθύμανα.

Παρόλα αυτά ήταν επίσημο.

The eagle has drunk it.

Δεν μου κολλούσε ύπνος το βράδυ και έπεσα αργά. Για να μην της χαλάσω το χατίρι, ακολούθησα τις συμβουλές της ντεμπυντάντ και έβαλα μια χούφτα κουφέτα κάτω από το μαξιλάρι. Της είχα πει: «Αφού τα έφερα για σένα. Εγώ θα την πληρώσω την νύφη?» Δεν έπαιρνε όμως όχι για απάντηση και για να μη μου τα πρήζει εφόρου ζωής, συμφώνησα. Μου είπε: «Μωρό μου, για να είμαστε σίγουροι, μην βάλεις μόνο τρία κουφέτα κάτω από το μαξιλάρι σου, μα να βάλεις όλη τη μπουμπουνιέρα!».

«Είσαι σίγουρη πως φτάνει αυτό?», την ρώτησα. «Μήπως να βάλω και το παστάκι καλύτερα?». Το σκέφτηκε για λίγο και είπε: «Σταμάτα να με δουλεύεις και κάντο μωρό μου.» Κι ευτυχώς που το’κανα. Κατά τις 5 η ώρα μ’έπιασαν κάτι πείνες και όπως βαριόμουν να σηκωθώ μέχρι το ψυγείο, πλακώθηκα στα κουφέτα. Τελικά περίσσεψε ένα και μοναχικό. Ξανάπεσα για ύπνο και είδα και όνειρο. Ήμουνα, λέει, σε ένα ειδυλλιακό νησί με κοκκοφοίνικες, λιαζιόμουν στην αιώρα, κάτω από ένα τροπικό δέντρο, με ένα πελώριο δροσερό ποτό στο χέρι και στ’αυτιά μου ακούγονταν κοριτσίστικες φωνές, από κάπου πίσω. Έκανε ζέστη και το τοπίο ήτανε τριγύρω, ίσαμε εκεί που έβλεπα, φανταστικό. Ρούφηξα με το καλαμάκι τις τελευταίες γουλιές και φώναξα σε ένα τύπο που φορούσε ναυτικά ρούχα μπάτλερ και βρίσκονταν πάνω στην θαλαμηγό απέναντι: «Τζέιμς, πιάσε μία από τα ίδια». Στο όνειρο μέσα χαλάρωσα ακόμη περισσότερο και χαμογελούσα από επιτυχία.

Ξαφνικά άκουσα βήματα πίσω μου. Μέσα στο όνειρο είχα την εντύπωση πως είχε έρθει η καλή μου και γύρισα γεμάτος χαρά να την αντικρύσω. Έστριψα το κεφάλι όλο αδημονή να αντικρύσω καμμιά πανέμορφη δίμετρη και για όλα πρόθυμη ξανθιά θεά και αντί γιαυτό είδα ένα γκρίζο, μαγιάτικο γαιδούρι με σαμάρι, να με κοιτάζει στα μάτια. Και όπως καθόμουν σαν στήλη άλατος, ωσάν γνήσιος ηλίθιος και τον παρακολουθούσα, ξαφνικά ο γαίδαρος έβγαλε ένα κοροιδευτικό χαχανητό-γκάρισμα και ξύπνησα.

Ήτανε 7:30 η ώρα. 10 λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Πήγα στην κουζίνα να φτιάξω τον πρώτο παγωμένο φραπέ για σήμερα και όσο τον έφτιαχνα και μέχρι να ανάψω το πρώτο τσιγάρο, σκεφτόμουν τι να σήμαινε το όνειρο. Αυτό συνεχίστηκε και στο δεύτερο και στο τρίτο τσιγάρο, χωρίς να βγάζω, αλλά ούτε και να θέλω να βγάλω νόημα.

Έκανα ένα κρύο ντους, ντύθηκα, μάζεψα τα πράγματα και έκλεισα την πόρτα ξωπίσω μου. Έβαλα μπρος τη μηχανή και ξεκίνησα για το νοσοκομείο. Δεν μπορούσε όμως να μου βγει από το μυαλό, όλη αυτή την ώρα, το γκάρισμα του γαιδάρου και η άσχημη σκέψη, που μου καρφώθηκε από την πρώτη στιγμή, ότι τελικά ο γαίδαρος ήμουν εγώ.

Το σαμάρι όμως που κολλούσε και ποιος στο διάολο μου το είχε φορέσει?

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

[invitro]

Καλώς μας ήλθες, το κοινό σου σε διαβάζει φανατικά!

[veterinarian]

Είσαι πολύ έξυπνο τελικά!!

[ho·mun·cu·li]

μουαχαχαχαχαχα