I'm so tired with all this...,

[Λουκρητία]

Στην Κύπρο αυτό που κυρίως μετράει είναι το βύσμα. Είναι χειρότερα κι’από δω , ακόμη. Στην αρχή δεν το πίστευα, μέχρι που το έμαθα με το δύσκολο τρόπο, πριν από 2 χρόνια. Είχα έρθει να δώσω, με τον γκαντέμη φίλο, εξετάσεις για ειδικότητα. Είχαν αναβληθεί 4 μήνες μέχρι να γίνουν. Αντί για Ιούνη, πήγαμε Οκτώβρη. Βρωμούσε απ’το κεφάλι και το’ξερα. Μόνο ο άλλος ο αισιόδοξος τρόμπας, πίστευε πως όλα είναι λευκά και τριανταφυλλένια.

Εκείνο το πρωί των εξετάσεων στη Λευκωσία, είδαμε ένα σωρό κόσμο από τη Θεσσαλονίκη. Όλες φάτσες αξιώσεων. Δύο κόρες καθηγητών, μια γκόμενα ενός επίκουρου, μια που ήταν γκόμενα όλων και είχε τα μεγαλύτερα βύσματα και δεν ξέρω πόσους φοιτητοπατέρες ακόμη. Έγινε η γιορτή του σφιγκτήρα. Παρά το ότι τα πήγαμε καλά και πιάσαμε ως και το περιστατικό της πρωτοπαθούς χολικής κίρρωσης, μείναμε με την σεφταλιά στο χέρι.

ΧΑ! Μαζί δίναμε; Οκτώβριος του 2004; Φυσικά και εγώ με τη σεφταλιά έμεινα....

[newdoctor]

Μπράβο,μπράβο,συνέχισε, κλαίμε από τα γέλια!

[ΙΡΙΔΑ]

Vet είσαι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ!!!

Keep writing!

[Βικη]

Τους είπα όμως, πως πηγαίνω βόλτα συχνά, με πανάκριβες Mercedes, με πάνω από 2,5 χιλιάδες κυβικά και προσωπικό οδηγό και τασάκι. Με κοίταξαν με απορία και σχεδόν δέος. Ξέχασα επιμελώς να τους αναφέρω ότι η Mercedes είχε φώτα από πάνω, ένα ασθενή για παρέα να ξερνοβολάει και η εκδρομή λεγόταν διακομιδή.

[veterinarian]

Ξύπνησα κατά τις 9. Ξεκούραστος και με φοβερή διάθεση. Έχει ζέστη και το Holiday Inn έχει πισίνα. Η φίλη μένει στο ίδιο ξενοδοχείο. Την πήρα τηλέφωνο. «Έλα, μαρή! Σήκω μεσημέριασε. Πάμε να πιούμε κανά καφέ. Χαρμάνιασα επιτέλους.» Είχε ξυπνήσει και χουζούρευε. Είμαστε φίλοι πολλά χρόνια. Γνωριστήκαμε, όπως και με τον άλλο στην πρώτη σχολή. Κι από τότε δεν έχει αλλάξει τίποτα. Παρά το ότι μεγάλωσε είναι ωραία γυναίκα. Δεν τρέχει, ούτε και έτρεξε τίποτα μεταξύ μας. Μάθαμε όλοι μας, να είμαστε πιστοί στον κανόνα που λέει να μην πηδάς ποτέ τους φίλους σου, κυριολεκτικά ή μεταφορικά.

Αν και είμαστε φίλοι, είναι εντελώς αντίθετη από μένα. Δεν καπνίζει, κάνει γιόγκα και pilates, πιστεύει στην ομοιοπαθητική και για φαγητό μαγειρεύει κάτι βρωμόχορτα που ούτε υποσιτισμένη αγελάδα, δεν πλησιάζει. Κάθε τόσο κάνει σχέση με κάποιο τρόμπα, που τον βλέπει σαν θεό. Με αποτέλεσμα, 6 μήνες αργότερα να χωρίζει. Και φυσικά μετά ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια όλο το τελετουργικό του χωρισμού. Μελαγχολική μουσική, διάθεση Μεγάλης Παρασκευής, ατέλειωτες ώρες κουλουριασμένη στο κρεβάτι, φιλοσοφικές αναζητήσεις του τύπου ‘’ποιος ο λόγος του να ζει κάποιος μόνος, αν θα βρούμε το ιδανικό μας ταίρι κάποτε ή αν θα προσπεράσει από δίπλα μας χωρίς να το καταλάβουμε, αν ο αληθινός έρωτας μπορεί να κρατήσει για πάντα, αν το πρωκτικό σεξ είναι ερεθιστικό ή απλά μόνο πονάει’’ και άλλου είδους, τέτοιες μαλακίες. Τα προηγούμενα χρόνια καθόμουν και την άκουγα. Μετά όμως από 15 γκόμενους που χώρισε, η αλήθεια είναι πως τόκοψα. Δεν φτάνει που καθόμουν και άκουγα τα παραληρήματά της, με έλεγε και κυνικό από πάνω. Της έλεγα πως τζάμπα στενοχωριέται. Πως είναι σε μεταβατική περίοδο και πως πρέπει να βρει κάποιον να τον ξετινάξει στο κρεβάτι. Είναι αδιαμφισβήτητη αρχή, πως το σεξ δίχως ουσία έχει θεραπευτικές ιδιότητες, ειδικά για τις γυναίκες.Από την πρώτη στιγμή που μου τον γνώρισε, της είχα πει ότι είναι απίστευτα μαλάκας. Της πήρε 6 μήνες μέχρι να το καταλάβει. Αλλά δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία. Όλα τα κοριτσάκια κρύβουν μια βασίλισσα μέσα τους, που περιμένει τον πρίγκηπα. Και επειδή δεν τον βρίσκει ή δεν αντέχει να τον περιμένει, χρήζει τον εκάστοτε παπάρα, πρίγκηπα. Αλλά τον τρόμπα όσο και να τον φυλάς, δεν αλλάζει. Τρόμπας μένει. Το πολύ να μεταμορφωθεί σε μικρότερο τρόμπα και να σου πρηστούν τα χείλια από τη προσπάθεια. Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και μαλακίες σου λέει μετά.

Κατεβήκαμε για πρωινό. Ο μπουφές είναι τεράστιος. Έχουν πλακώσει κάτι Εγγλέζοι και τον ξετινάζουν κανονικά. Δείχνουν αριστοκρατικοί και γαλαζοαίματοι. Από τις καλύτερες οικογένειες ανθρακωρύχων του Νιουκάστλ. Έτοιμους τους βλέπω να βγάζουν σε λίγο και τα τάπερ για να τα γεμίσουν. Πήρα καφέ μόνο να πιω. Το ελληνικό πρωινό δηλαδή. Δεν τον ευχαριστήθηκα όμως. Τριγύρω βρωμάει αυγουλίλα, τηγανητό μπέικον και φασόλια. Το μόνο που ακούγεται είναι το κροτάλισμα από τις εγγλέζικες μασέλες. Ευρωπαικός πολιτισμός.

Βάλαμε τα μαγιό και πήγαμε στην πισίνα. Έχει πολύ κόσμο. Είναι γεμάτο καλλίγραμμα κοριτσάκια. Το ξέρω πως είναι κομμώτριες, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Είναι άδικο που δεν μοιράζονται οι γλουτοί μαζί με τις εγκεφαλικές ουσίες και δεν συναντιώνται μαζί, σχεδόν ποτέ. Χαζεύω μια 16χρονη αγγλιδούλα με φοβερό κορμί. Μαλώνω τον εαυτό μου γιαυτό που κάνει. Έτσι που πάει θα καταντήσω σαν τον Φωτούλη. Στο λεπτό επάνω χτυπάει και το κινητό. Είναι η ντεμπυντάντ απ’τη Γαλλία. «Γειά σου μωρό μου, της λέω. Κι ότι σε σκέφτόμουνα.»

Με ξεκίνησε ως συνήθως με παράπονα και μετά με τα πόσο πολύ με σκέφτεται και πόσο της έχω λείψει. Αρχίζω να φοβάμαι πως έχει διχασμένη προσωπικότητα. Μετά ακολουθούν οι ζήλιες της. Με ποιόν είμαι, τι κάνω, σε ποιον μίλησα. Μου ζήτησε να της περιγράψω ως και τι γίνεται στην πισίνα. Άρχισα να της περιγράφω τον κόσμο και τις δραστηριότητες που γίνονταν στην πισίνα, λες και ήμουνα ο Κωστάλας και αυτό επίδειξη καλλιτεχνικού πατινάζ. Το κλείσαμε γρήγορα όμως, επειδή την φώναξαν οι δικοί της για να πάνε για βόλτα στα μαγαζιά. Μου τόκλεισε λέγοντας «σ’αγαπώ, σε σκέφτομαι και αν κάνεις τίποτα θα το μάθω και θα σου τα κόψω, κωλόπαιδο!» Ωραίες κουβέντες!

Ήρθαν τα παιδιά. Κάθησαν για καφέ και πιάσαμε τη συζήτηση για το γάμο. Τους ρώτησα τι κάνει ο κουμπάρος ή καλύτερα ο κονπάδρε. Νόμιζα πως θα’μασταν καμμιά κατοσταριά. Μου είπαν πως είμαι ο πρώτος κουμπάρος και δεν έχει άλλους. Ησύχασα τώρα. Δεν μ’αρέσει ο ανταγωνισμός. Ρώτησα αν θα πρέπει να σφάξω τον κόκκορα ή αν θα σπάσω το ρόδι. Ευτυχώς δεν έχει τέτοια.

Μετά από λίγη ώρα πέρασε από το τραπέζι κι ένας Κύπριος φίλος τους. Είναι γιατρός, λίγο στρουμπουλός και στην ηλικία μας. Μόλις είδε τη φίλη με το μαγιό και τις καμπύλες της, τον είδα να λιγώνεται αμέσως. Άρχισε να αναρωτιέται αν είμασταν ζευγάρι. Κατάλαβε γρήγορα πως όχι και άρχισε να της την πέφτει. Στην αρχή είπε τουλάχιστον πέντε φορές μέσα στην ίδια πρόταση πως είναι γιατρός. Άρχισε να την ρωτάει τι δουλειά κάνει. Μόλις έμαθε πως δουλεύει για φαρμακευτική εταιρία αναθάρρησε αμέσως. Έτοιμος ήταν να τρέξει να αγοράσει προφυλακτικά και να τα φορέσει επιτόπου. Μετά όμως έμαθε πως η μικρή είναι κτηνίατρος και του κόπηκε λίγο η κάψα, ενώ ταυτόχρονα του άνοιξε περισσότερο η όρεξη. Τώρα τον είδα πως άρχισε να υπολογίζει σοβαρά τις πιθανότητες. Και προσπαθούσε να την γλείφει συνέχεια. Ξεκίνησε λέγοντας «Δεν θα το πίστευα ποτέ ότι έχεις τελειώσει κτηνιατρική. Νόμιζα πως είσαι μοντέλο». Το πρώτο κύμα ναυτίας με κατέκλυσε, από τις χιλιοειπωμένες παπαριές που έφταναν στα αυτιά μου. Μετά μπήκε ανάμεσα σε μας, για να είναι ο μόνος που θα της μιλάει. Προσπαθούσε να επιβληθεί και για να το κάνει με ρώτησε με σχεδόν υποτιμητικό τρόπο τι κάνω. Του απάντησα «Προς το παρόν ασχολούμαι με καθαρισμό σωληνώσεων και αποφράξεις», έχοντας στο μυαλό τις δαχτυλικές. Μου έριξε ένα βλέμμα όλο χαρά και είπε με κακία «Δεν πειράζει, αρκεί να είσαι καλός σ’αυτό που κάνεις». Άρχισα να το διασκεδάζω αφάνταστα.

Γύρισε πάλι στη φίλη και με άλλο αέρα πια, συνέχισε να της τα ρίχνει. Δεν με φοβόταν πια. Μπορεί να είχε πλαδαρή μπάκα και μεγάλο προγούλι, αλλά πίστευε πως θα τον διάλεγε σίγουρα, λόγω πτυχίου, σε αντίθεση με μένα που είχα τα ανάποδα προσόντα. Παρήγγειλα και δεύτερο ποτό. Γίνονταν όλο και καλύτερη η φάση! Άρχισε να της λέει πόσο καλός γιατρός είναι και πόση πολύ δουλειά έχει. Κάποια στιγμή γύρισε χαιρέκακα και είπε «με συγχωρείς αν σε ζαλίζουμε με τα ιατρικά τα δικά μας, αλλά συνήθως ΕΜΕΙΣ οι γιατροί όταν βρισκόμαστε όλο για αυτά μιλάμε». «Κάνε την δουλειά σου», του λέω. «Έτσι κι αλλιώς δεν μ’αρέσουν αυτά, τα δικά σας». Δαγκωνόμουνα να μην γελάσω. Σιγόπινα το ποτό και απολάμβανα τη συζήτηση. Τώρα της περιέγραφε μια δική του θεωρία για το πώς οι γραμμές του προσώπου της φανερώνουν το χαρακτήρα της. Και πως οι γραμμές του κορμιού της μπορεί να δείξουν τι είδους προβλήματα υγείας, θα αντιμετωπίσει στο μέλλον. Τα’λεγε και προσπαθούσε να απλώνει τα χέρια του, πάνω της. Μα τον Θεό γινόταν καλύτερο, όσο περνούσε η ώρα. Μετά το ξαναγύρισε στις κολακείες. Τώρα σίγουρος σχεδόν γύρισε και προς το μέρος μου. «Το πίστευες ποτέ, πως ένα τόσο όμορφο κορίτσι θα είναι γιατρός?». «Κτηνίατρος είναι», του λέω. «Μα όχι. Είναι το ίδιο πράγμα. Άσε που η σχολή της είναι πολύ πιο δύσκολη από τη δική μου». Ήπιε μια γουλιά απ’τον καφέ του και συνέχισε λέγοντας «Είναι έξυπνη, όμορφη, γιατρός και από το λίγο που μιλήσαμε πολύ γλυκιά. Δεν ξέρω τι να πω! Μένω έκθαμβος!». «Εγώ πάλι, μένω Καλαμαριά», του λέω με σοβαρό ύφος. Εκεί η μικρή διπλώθηκε στα γέλια και ο άλλος κοιτούσε σαν χάνος. Η μέρα ξεκίνησε ωραία!

[kniaz miskin]

ΟΧΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΩ ΣΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ................

ΜΙΛΑ ΡΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[per-sempre]

Επιτελους, μια φορα το προλαβα φρεσκο.!!!!

[Βικη]

άρχισε να της την πέφτει. Στην αρχή είπε τουλάχιστον πέντε φορές μέσα στην ίδια πρόταση πως είναι γιατρός. Άρχισε να την ρωτάει τι δουλειά κάνει. Μόλις έμαθε πως δουλεύει για φαρμακευτική εταιρία αναθάρρησε αμέσως. Έτοιμος ήταν να τρέξει να αγοράσει προφυλακτικά και να τα φορέσει επιτόπου.

Πες τα Βετ , δεν παιζεσαι!

[dcool!]

γεια σου ρε γειτονακι κτηνιατρε emstar emstar

[nyxteridas]

emclap emclap emclap emclap

emclapping emclapping emclapping

emypoklinomai emypoklinomai emypoklinomai

[invitro]

Αρχισε να της λέει πόσο καλός γιατρός είναι και πόση πολύ δουλειά έχει. Κάποια στιγμή γύρισε χαιρέκακα και είπε «με συγχωρείς αν σε ζαλίζουμε με τα ιατρικά τα δικά μας, αλλά συνήθως ΕΜΕΙΣ οι γιατροί όταν βρισκόμαστε όλο για αυτά μιλάμε». «Κάνε την δουλειά σου», του λέω. «Έτσι κι αλλιώς δεν μ’αρέσουν αυτά, τα δικά σας». Δαγκωνόμουνα να μην γελάσω.

Κι εμένα μ' αρέσει πολύ όταν δεν δηλώνω επάγγελμα γενικώς! Και γενικά η φάση είναι άπαιχτη...(άμα δεν εκδοθεί μόνος του ο κτηνίατρος θα τον βγάλω εγώ στο κλαρί παιδιά μου! Τέτοιο ταλέντο!)

[Clemence]

Δεν τρέχει, ούτε και έτρεξε τίποτα μεταξύ μας. Μάθαμε όλοι μας, να είμαστε πιστοί στον κανόνα που λέει να μην πηδάς ποτέ τους φίλους σου, κυριολεκτικά ή μεταφορικά.

Vet μπορώ να το αφιερώσω αυτό σε ... κάποια άτομα από το φόρουμ που θα το βρουν πολύ χαριτωμένο? Εξαιρετικά

[ioan]

Yes, it's interesting... but the narrator is always the kick ass, hero of the day, superior and not understood.

It's like a TV serial, american and successful, but too much soap foam.

It's also the immortal greek point of view: "I'm the best, fuck the rest!"

Over and out

[faraway]

θελω κι αλλο!!!! Τι, τελειωσε;;;

Επισης ο βετ παιζει να ειναι το μελος με τις περισσοτερες profile views!

Vet for president!!!

Τροποποιήθηκε 10 Φεβρουαρίου 2007 από faraway

[Βικη]

Θα εχει ερθει η ντεμπυνταντ...

[drthanos]

VET είσαι τεράστιος!!! KEEP WALKING...

[veterinarian]

Έπεσα στην πισίνα για να δροσιστώ. Έκανε απίστευτη ζέστη. Θα είχα εντυπωσιάσει με το απαράμιλλο στυλ μου, αλλά δυστυχώς μου έλειπαν τα μπρατσάκια. Κατάφερα να μην πνιγώ και βγήκα έξω. Όταν πήγα στο τραπέζι, ο άλλος με κοιτούσε περίεργα. Του είχαν πει πως είχα τελειώσει και τις δύο σχολές. Αν μπορούσε το βλέμμα του να δολοφονήσει, θα τρώγαμε ήδη τα κόλλυβα μου. Δεν τον συνερίζομαι όμως. Δεν φταίει απόλυτα αυτός, αν έχει το κληρονομικό χάρισμα του μαλάκα. Αποφάσισα να γίνω ευγενικός. Πιάσαμε τη συζήτηση για τη Θεσσαλονίκη. Είχαμε όλοι μας τελειώσει εκεί. Η συζήτηση θα είχε χαλαρό χαρακτήρα, αν δεν προσπαθούσε ο άλλος να πάρει το αίμα του πίσω όπως πίστευε. Δεν μπλέχτηκα στα υπαρξιακά του. Αν ήθελε να πουλήσει μούρη, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Στην αρχή το’παιξε κοσμοπολίτης και άνετος. Είπε πως η Θεσσαλονίκη είναι μια καλή επαρχιακή πόλη. Και άφησε να εννοηθεί πως ο ίδιος την είχε ‘‘πάρει’’ από παντού. Πως είχε χορτάσει αχαλίνωτο, απρόσωπο σεξ και πως βαρέθηκε να αλλάζει κρεβάτια, σ’όλη τη πόλη. Μετά άρχισε να λέει τα κατορθώματά του από την ιατρική και τις επιτυχίες του με τα πάσης φύσεως θηλυκά που συναντά κανείς στο νοσοκομείο. Επίσης τις επιτυχημένες διαγνώσεις, τις απεριόριστες σωτήριες επεμβάσεις και την καθολική αναγνώριση, ως και από καθηγητές, ακόμη και τότε που ήταν μόνο φοιτητής στο 3ο έτος. Βρε με κάτι μου μοιάζει, με κάτι μου μοιάζει, άρχισα να σκέφτομαι και να μουρμουράω…

Άναψα τσιγάρο και έσκυψα με τρόπο κάτω από το τραπέζι. Δεν ήταν κουτσός, ούτε και κρατούσε μπαστούνι. Ήταν και πενήντα κιλά πιο βαρύς άλλωστε, από τον Dr House. Εξακολουθούσε φυσικά να τα ρίχνει στη μικρή. Μόνο που τώρα προσπαθούσε να ρουφάει και την μπάκα. Με ένα στενόχωρο τρόπο οι δίπλες στην κοιλιά είχαν γίνει δύο από τέσσερις και αυτός έδειχνε να μελανιάζει κάθε τόσο. Πάντως η μικρή μ’αυτά που άκουγε είχε αλληθωρίσει. Όπως και οι άλλοι δύο. Ο ίδιος δυστυχώς δεν έδειχνε να το καταλαβαίνει. Γιαυτό, νομίζοντας πως έχει επιτυχία, αργότερα άρχισε να γίνεται όλο και πιο αποκαλυπτικός. Έλεγε πως ήταν άτυχος, γιατί έπρεπε να λέει όχι σε διάφορες κοπέλες που ήταν πανέμορφες, αλλά δυστυχώς δεν είχαν καταφέρει να ξυπνήσουν τον έρωτα μέσα του. Και πώς όλες, ως και τώρα τον παίρνουν τηλέφωνο, μιας και ήταν ο μοναδικός άντρας που τις έκανε να νιώσουν γυναίκες. Θα έπρεπε να πω τίποτα, αλλά προτιμούσα να κοιτάζω το κωλαράκι της αγγλιδούλας να κάνει βουτιές απ’τη σανίδα. Προσπαθούσα να είμαι διακριτικός, αλλά με κατάλαβε. Την είδα που άρχισε να παίρνει ανέμελα στημένες πόζες και να με κοιτά με την άκρη του ματιού. Πλησίασε και μια φίλη της και άρχισε να της ψιθυρίζει και να κοιτούν προς το μέρος μας. Μετά ανέβηκε στην ιστοσανίδα και με ύφος λιγωμένης παρθένας βούτηξε. Βγήκε, με το νερό να στάζει από πάνω της. Ομολογώ πως ήταν ωραία εικόνα.

Ο άλλος, ο σεφταλιάς προχωρούσε ακόμη ακάθεκτος. Τώρα περιέγραφε τις εκδηλώσεις αγάπης και πάθους που απολάμβανε από γυναίκες, για τον τύπο του άντρα που ήταν. Και πως αυτός, παρόλα αυτά, δεν το είχε εκμεταλλευτεί για δικούς του σκοπούς. Δεν θα έλεγα τίποτα, αν εκείνη τη στιγμή, το κωλαράκι δεν σκεπάζονταν με την πετσέτα και δεν έφευγε. Γύρισα και του είπα «Κάνε και λίγο κράτει. Έτσι που πάει ακούγεσαι σαν τον Έλληνα, Ρομπέν των πρωκτών». Σηκώθηκε μετά από πέντε λεπτά μουδιασμένος, χαιρέτησε και έφυγε. Κρίμα. Και περνούσαμε τόσο ωραία.

Είχε φτάσει μεσημέρι και θα’πρεπε να το χαλάσουμε. Είπαμε να συναντηθούμε στη μαμά του κολλητού για φαγητό. Πήγαμε να αλλάξουμε και να τους συναντήσουμε. Η μικρή πέταξε τότε την ιδέα να μην πάρουμε ταξί και να πάμε με τα πόδια. Για να γνωρίσει την πόλη. Συμφώνησα ο παλιομαλέας. Και παραλίγο να συναντήσω τον μπαρμπα-Πέτρο. Η Λεμεσός δεν έχει φανάρια για πεζούς. Και μάλλον εκεί, βαρέθηκαν το Warcraft και παίζουν ένα παιχνίδι με μεγάλη επιτυχία. Ποιος θα πατήσει πρώτος τον πεζό. Αλλά φταίω και γω. Έβλεπα συνέχεια προς τα’αριστερά. Και μου ξεπετάγονταν από δεξιά. Στις δύο πρώτες διασταυρώσεις την σκαπούλαρα για λίγο από ένα Touareg, μια Mercedes και μετά από ένα Smart. Η βλακεία είναι πως αυτό που θα μ’έστελνε ήταν το Smart. Ε, μαλακία να πας και από πινέζα-αυτοκίνητο!

Στη δεύτερη διασταύρωση γυρνούσα πια κι έβλεπα σαν ψυχωτικός με μανία καταδίωξης,ακόμη και από πίσω. Έπρεπε να βρω μια λύση γρήγορα. Και δεν άργησα. Για να είμαι και σίγουρος και ζωντανός, έβαλα την άλλη που φορούσε φούστα με βαθύ κόψιμο μπροστά, μέχρι την άκρη από το στρινγκάκι, να προχωράει πρώτη. Η αγαθούλα δεν το κατάλαβε και μου είπε «μα τι ευγενικός που γίνεσαι και με προσέχεις τόσο!». Συμφώνησα κουνώντας μετριοφρόνως το κεφάλι και κατά παράδοξο τρόπο μου θύμισε αθώο αρνί, λίγο πριν από το Πάσχα. Πάντως όταν έγινε έτσι, το πρόβλημα λύθηκε αμέσως. Όχι μόνο κόβανε ταχύτητα, μα κορνάρανε και κάθε τόσο. Μέχρι που και κάποιος σταμάτησε για να περάσουμε. Πετάχτηκε και της είπε και κάτι, αλλά κανείς από τους δύο δεν κατάλαβε τίποτα. «Τι λες να είπε? », με ρώτησε η άλλη κολακευμένη. «Μάλλον, ΔΕΝ σε ΞΕΧΝΩ μανάρι μου!», της απάντησα χαμογελώντας.

Η διαδρομή για το σπίτι μέσα στη ζέστη, ήταν κοντά στη μία ώρα. Μου είχε βγει η γλώσσα έξω και λαχάνιαζα σα το Ρανταπλάν. Είχα και την άλλη να επαναλαμβάνει κάθε τόσο «δεν ήταν ωραία η ιδέα μου να πάμε με τα πόδια? Και τι ευγενικοί που είναι οι οδηγοί εδώ!». Ας μην τους έδειχνες τις μπουτάρες σου και σου έλεγα εγώ, σκεφτόμουνα από μέσα μου. Ανεβαίναμε μια τελευταία ανηφόρα και θα φτάναμε επιτέλους. Ένιωθα σαν να τελείωνα τεστ κόπωσης, σε ναζιστικό νοσοκομείο. Και τότε πήρε τηλέφωνο η ντεμπυντάντ. Το σήκωσα ασθμαίνοντας. «Γιατί λαχανιάζεις? Τι κάνεις κωλόπαιδο, πίσω από την πλάτη μου?», με άρχισε με το καλημέρα. Τι να πω? Γαμώ την τύχη μου με τις τρελές…

[vamos]

καλως τον , και μας ελειψες

το προλαβα ζεστο - ζεστο αποψε , μολις βγηκε απο το τυπογραφειο

και χαιρομαι για την επανεμφανιση της ντεπυνταντ !

υγ αν θεωρει την θεσσαλονικη χωριο , εγω θελω να ζησω για παντα στο χωριο ...

[invitro]

«Κάνε και λίγο κράτει. Έτσι που πάει ακούγεσαι σαν τον Έλληνα, Ρομπέν των πρωκτών».

[Clemence]

Άναψα τσιγάρο και έσκυψα με τρόπο κάτω από το τραπέζι. Δεν ήταν κουτσός, ούτε και κρατούσε μπαστούνι. Ήταν και πενήντα κιλά πιο βαρύς άλλωστε, από τον Dr House.

Η βλακεία είναι πως αυτό που θα μ’έστελνε ήταν το Smart. Ε, μαλακία να πας και από πινέζα-αυτοκίνητο!

[nyxteridas]

emypoklinomai emypoklinomai

emclap emclap emclap

emclapping emclapping emclapping

[faraway]

Ρε συ βετεριναριαν καλα αυτα που γραφεις αλλα ελπιζω να εισαι και το γκομενακι που πασαρεις τον εαυτο σου να εισαι γιατι σε βλεπω κερατοφορο με την ντεμπυταντ (αν υπαρχει).Εξαλλου μονο ετσι θα δικαιολογουσα μια ελαφρα σεξιστικη διαθεση που διεπει καποια ποστς σου.

Τελοσπαντων συνεχιζω να ειμαι φαν εννοειται και πιστευω οτι πρεπει να εκδοθεις.Προσπαθησε βεβαια σε βιβλιο πριν την κατακαημενη Συγγρου.

[veterinarian]

Γυρίσαμε αργά το βράδυ στο ξενοδοχείο. Μπήκα στο ντους και άφησα το νερό να τρέξει πολύ ώρα πάνω μου. Δεν έχω καλή διάθεση και δεν ξέρω γιατί. Σκουπίστηκα και κάθησα στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου, μ’ένα ποτό και ένα τσιγάρο στο χέρι. Έχει ησυχία και φαίνεται η θάλασσα και τα φώτα από τα πλοία. Ούτε κι αυτό δεν με ηρεμεί όμως. Μαύρες σκέψεις με πλημμυρίζουν πάλι. Δεν έχω μοναξιές. Απλά γεννήθηκα μόνος. Θα μ’άρεσε να έχω μία έστω εμμονή. Θα με βοηθούσε πολύ η ανάγκη, να προσπαθώ να την ικανοποιήσω ή να την φτάσω. Αλλά δεν έχω ούτε μία. Ο δικός μου πρωταγωνιστής στο Απέραντο Γαλάζιο, θα αργοπέθαινε, ζώντας μια συμβατική ζωή. Αυτό είναι που με θλίβει. Έχει περάσει προ πολλού για μένα η περίοδος χάριτος και προσμονής. Και ο απολογισμός με βγάζει πάντα χαμένο. Τα σχέδια και τα όνειρα γιαυτό που επρόκειτο να γίνω, στέκονται απέναντι μου και χαμογελούν ειρωνικά. Άλλος ένας που έπαιξε και έχασε. Όχι μόνο έχασε, αλλά δεν θα τον θυμάται, ούτε και θα λείψει από κανένα.

Κάποτε μια φίλη είπε για κάποιον άχρηστο «ναι, αλλά είναι καλό παιδί». Της εξήγησα ότι καλό παιδί δεν είναι ο αδύναμος , μα ο δυνατός, που ενώ έχει τη δυνατότητα να διαλέξει, αυτός διαλέγει πάντα να κάνει το καλό. Ο κόσμος ο δικός μου όμως, έχει μόνο δύο μεγάλες κατηγορίες ανθρώπων. Τους έξυπνους και τους ηλίθιους. Και οι έξυπνοι μπορούν να είναι είτε καλοί είτε κακοί. Οι ηλίθιοι παραμένουν ηλίθιοι και τίποτε παραπάνω. Παρόλα αυτά μπορούν και να σε βλάψουν, αλλά όχι λόγω κακίας , μα λόγω απλής ηλιθιότητας. Που εκφράζεται με διάφορα κόμπλεξ και ανασφάλειες.

Όλοι ζούμε μόνο μία ζωή. Είναι ο μοναδικός αυταπόδεικτος νόμος της ζωής. Και όλοι ζούνε, έχοντάς τον ξεχάσει. Κάνουν λάθη, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, νομίζοντας πως θα έχουν τις δεύτερες ευκαιρίες για να επανορθώσουν. Ή κάθονται κολλημένοι σε μια αδρανή νωχελικότητα, που τους σκοτώνει σαν διηθητικός καρκίνος. Θυμήθηκα ασυναίσθητα την συμμαθήτρια από το πρώτο έτος στην κτηνιατρική, που πάλευε για χρόνια με τις θερμίδες που αλλοίωναν το κορμί και την ψυχή της. Όλος της ο κόσμος ανάγονταν σε θερμίδες και γλυκαιμικούς δείκτες. Και η ζωή της ήταν στο περιθώριο, δίχως χαρά και περιστασιακά μόνο λιγοστά χαμόγελα. Έδινε υποσχέσεις στον εαυτό της κάθε Δευτέρα για μια καινούργια αρχή, που θα την οδηγούσε στα δικά της Κύθηρα. Να δει το δείκτη της ζυγαριάς της στα επιθυμητά κιλά και αναλογίες. Ποτέ δεν τα κατάφερνε. Και έβλεπε μόνο τη ζωή να περνά και να χάνεται, χωρίς η ίδια να γεύεται τίποτα απ’όλη αυτή τη μαγεία. Μόνο η συνειδητοποίηση του μάταιου, του εφήμερου και όλης της ειρωνίας θα μπορούσε να την ξυπνήσει. Έτσι κι έγινε. Την πήρα μαζί μου σε μια κηδεία ενός φίλου. Σκοτώθηκε ξαφνικά την εντελώς λάθος ώρα. Όταν όλα του πήγαιναν καλά. Ήταν αληθινά ερωτευμένος και έτοιμος να παντρευτεί. Και τότε έγινε. Ένα ηλίθιο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, όπως αυτά που διαβάζει κανείς στις πίσω σελίδες της εφημερίδας. Μόνο που τώρα αφορούσε έναν από μας. Ήρθε και τα κατάλαβε όλα. Είδε το νέο άντρα να θάβεται και να θάβονται μαζί του, όλα του τα όνειρα και τα πράγματα που δεν πρόλαβε να κάνει. Μου είπε «Είναι τόσο απλά φρικιαστικό, όσο μου φαίνεται?». Κούνησα το κεφάλι και συμφώνησα. «Ναι, είναι. Ζεις μονάχα μια φορά. Πότε μην το ξεχάσεις», της είπα. Την επόμενη μέρα άδειασε το ψυγείο της, έδιωξε το βλάκα που είχε για σχέση και δεν της άξιζε και σε 1,5 μήνα είχε το κορμί που ονειρεύονταν τόσα χρόνια. Δεν άφησε ποτέ ξανά τον εαυτό της να συμβιβαστεί. Η αλήθεια μερικές φορές είναι τόσο απλή και πονάει, όσο και μια δυνατή κλωτσιά από ένα δύστροπο μουλάρι.

Φτάνω στο συμπέρασμα πως όσο περισσότερο ηλίθιος είναι κάποιος, τόσο πιο εύκολα φτάνει στην ευτυχία. Σε αυτόν, εύκολα κυριαρχούν οι ψευδαισθήσεις και θολώνουν κάθε αμφιβολία που πάει να γεννηθεί στο μυαλό του. Δεν έχω δυστυχώς την πολυτέλεια να τις έχω. Πάντα βλέπω και υπολογίζω τις αιτίες και τους λόγους πίσω απ’το καθετί. Ακόμη και κυρίως, όταν η άλλη με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει «σ’αγαπώ». Θα το έκανε άραγε αν δεν ήμουν γιατρός? Αν ήμουν εμφανισιακά παραμορφωμένος? Ή ακόμη χειρότερα ερωτικά ανίκανος? Οι πρώην μου με κατηγόρησαν για συναισθηματική έλλειψη, ίσως και ανεπάρκεια. Ποτέ όμως για υποκρισία. Και η ντεμπυντάντ με κοιτάζει μερικές φορές περίεργα. Λές και προσπαθεί να με διαβάσει. Και όταν το κάνει αυτό, ταυτόχρονα απλώνει τα χέρια της επάνω μου και τα αφήνει να διατρέξουν το κορμί μου. Σαν να προσπαθεί να ξορκίσει το δαίμονα που κρύβεται μέσα μου.

Της έχω μεγάλη αδυναμία. Είναι ένα κοριτσάκι. Γεμάτο από ζωή. Με άγνοια κινδύνου και άρνησης. Ζει χωρίς να σκέφτεται το αύριο και όταν την βλέπω να κοιμάται μέσα στη νύχτα κουλουριασμένη μέσα στα κοριτσίστικα όνειρα της, ομολογώ πως τη ζηλεύω. Στα δικά μου όνειρα είμαι πάντα μόνος. Αν μου έλειπαν τα διονυσιακά στοιχεία και η έξαλλη κοροιδευτική σκέψη, ο κυνισμός μου θα ήταν από μόνος του καταστροφικός.

Είναι τέσσερις η ώρα και την πήρα τηλέφωνο. Ξύπνησε και μου απάντησε με κοιμισμένη φωνούλα, σαν κοριτσάκι που το ξυπνάνε απότομα και σε παρακαλεί με παράπονο να χουζουρέψει λίγο ακόμα. Είχα ανάγκη να την ακούσω. Είναι σαν ένα φιλήδονο ζωάκι που το μόνο που το νοιάζει είναι να το χαιδεύεις και να το ευχαριστείς. Δεν είναι πως δεν καταλαβαίνει τα υπόλοιπα, μα δείχνει να μην τα δίνει καμμία σημασία. Στο μυαλό της ούτε που μετράνε. Με κρατάει ζωντανό με όλους τους τρόπους, περισσότερους απ’ότι η ίδια καταλαβαίνει.

Την καληνύχτισα γλυκά και έκλεισα το τηλέφωνο. Η ώρα είναι πια 5. Σε λίγο θα ξημερώσει και πάλι.

[lilpapaki]

Πολύ καλό ....συνέχισε έτσι....

[pappous]

κατά την άποψη μου ένα απο τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, κείμενο του κτηνιατρου. Μου άρεσε ιδιαίτερα η εναλλαγή ύφους. Νομίζω, φίλε μου, ότι θα πρέπει να σκεφτείς ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ την έκδοση. Είναι ολοφάνερο ότι ο Θεος (αν υπάρχει) υπήρξε ιδιαίτερα γεναιόδωρος μαζί σου και σου χάρισε συγγραφική ικανότητα που δε συναντας εύκολα. Ιδιαίτερα πετυχημένος στο να αναδεικνύεις με ιδιαιτερο τρόπο διαφορετικές αποχρώσεις τόσο συμπεριφοράς όσο και συναισθημάτων.

Ευχαριστούμε πολύ που συνεισφέρεις τα κείμενα σου στο φορουμ. Συνέχισε και, νομίζω ότι μιλάω εκ μέρους όλων, ανυπομονούμε να διαβάσουμε και άλλα και, γιατί όχι, ίσως καποια μέρα σε διαβάζουμε σε βιβλίο!

Φιλικα