I'm so tired with all this...,

[Melinadoc]

Κανονίστε την έκδοση και εγώ σας βρίσκω αγοραστικό κοινό στο πιτσ φιτίλι και άναψε!!! Κρίμα να πάει χαμένο....

Εγώ ενώ ήμουν μέλος στο greekmeds ,τυχαία διάβασα σε ένα άλλο φόρουμ ένα απόσπασμα ... και από τότε είμαι φανατική αναγνώστρια του παρόντος τοπικ.

Κτηνίατρε, σε χαιρετώ....Μια αθεράπευτη ζωόφιλη

[faraway]

Καλα στεφανα με την ντεμπυνταντ!!!!

[MARIANINI]

Διαβάσαμε το τοπικ χθές με τον άντρα μου τυχαία και μας θύμησες τα νιάτα μας, εγώ φοιτήτρια και αυτός ειδικευόμενος. Να είσαι καλά και συνέχισε έτσι.

[faraway]

Απ'τη στιγμη που το θεμα εγινε πιν ο βετεριναριαν μας εγκατελειψε.Που πηγε οεο;;;

[vamos]

2 πραματα περιμενω αυτες τις μερες

το διπλο εορταστικο παρα πεντε

και καμια νεα εορταστικη εκδοση του veterinarian

υγ με το τελευταιο αποσπασμα του

το θεμα της γιαγιας ειναι απ αυτα που "χτυπουν" ευαισθητες χορδες

και γι αυτο ειναι και πιο γλυκο,μερες που ειναι

καλες γιορτες σε ολους

Τροποποιήθηκε 23 Δεκεμβρίου 2006 από NM25

[ingeniera]

Κοίτα να δεις! Σήμερα ανακάλυψα το τόπικ, ξεσκίστηκα στα γέλια!

Αλλά κι εσείς πια οι υπόλοιποι αναγνώστες, αχόρταγοι είστε...Θέλει χρόνο να τα γράψεις όλα αυτά! Aμάν πια με τα 'δώσε κι άλλο μπάρμπα', 'ζούμε για να σ'ακούμε' και δεν συμμαζεύεται!

Αλλωστε τα κείμενα ήταν από τη σεζόν του καλοκαιριού. Αναμείνατε στις οθόνες σας για την συνέχεια.

Χτηνίατρε, βάλε στο χαρέμι σου (ναι, σε αυτό που ανήκει η in vitro κλπ) άλλο ένα νέο μέλος!

Αν δεν είσαι εμφανίσιμος δεν θα τα χαλάσουμε.

Θα σου βάλουμε μία χαρτοσακούλα στο κεφάλι και θα είμαστε μια χαρά. Θα σου κάνουμε και τρυπούλες για να μπορείς να αναπνέεις και να βλέπεις και θα σε βάζουμε να μας διαβάζεις τα πονήματά σου.

[veterinarian]

Πέρασε ο 15Αύγουστος και δεν έχω πάρει ακόμη άδεια. Για να μου δώσουν 4 μέρες, με χώσαν 8 εφημερίες, σε δέκα μέρες. Μιλάω και παραμιλάω. Έχω πραγματικά σαλτάρει. Περνάω την παρανοική φάση πια. Ελπίζω να μην φαίνεται μόνο.

Τα πράγματα στο νοσοκομείο είναι τα ίδια. Ο νέος ειδικευόμενος γράφει ιστορία. Τους έχει παλαβώσει όλους. Κάνει εισαγωγές με το τσουβάλι. Οι νοσοκόμες τα έχουν πάρει μαζί του. Κάθε εξέταση ασθενή κρατάει μισή ώρα και καταλήγει πάντα σε εισαγωγή. Έγινε ο θεός των ΝΦΔιάρηδων. Κι ο ίδιος δεν πάει καλά όμως. Δεν μπορεί να κοιμηθεί σε καμμιά εφημερία του. Φοβάται πως θα κάνει τη βλακεία και θα του πεθάνει κάποιος. Σηκώθηκα το βράδυ για να φτιάξω καφέ και τον πέτυχα στο Τμήμα. Γύριζε τους θαλάμους, να δει τους ασθενείς. Τον είδε και η τρελή η γριά από το 508, νυχτιάτικα και νόμιζε πως ήρθε ο αρχάγγελος για να την πάρει. Άρχιζε να φωνάζει. «Ήρθε ο Μιχαήλ, ήρθε ο Μιχαηήλ!» και τους ξεσήκωσε όλους. Πήγα κοντά της. Χτυπούσα ακόμη το φραπέ. «Δεν είναι ο Μιχαήλ», της λέω, «ο Μπάμπης είναι». Με κοίταξε απορημένη. «Και που να το ξέρω εγώ?», με ρώτησε, κουνώντας το χέρι.Λογική η τρελή!

Το πρωί βαριόμουνα και προσπάθησα να λουφάρω.Κωλοβάρεσα κανά μισάωρο στην Ουρολογική, που πήγα για μια εκτίμηση. Πέρασα από το μικροβιολογικό και έκανα πλάκα με τις παρασκευάστριες και τις ειδικευόμενες. Μετά από το κυλικείο για καφέ και μετά από την Παιδιατρική. Μια μαμά είχε λιποθυμίσει. Της έκανα νευρολογική και καρδιογράφημα. Τα μικρά ήταν αφασία. Άφησα τη μαμά και ασχολήθηκα με τα μικρά. Ρίξαμε απίστευτο γέλιο. Ήρθε όμως η Διευθύντρια της Παιδιατρικής και μ’έδιωξε κακήν – κακώς, επειδή είχαμε σηκώσει τον κόσμο στο πόδι, με τις φωνές. Ξανανέβηκα στο Τμήμα. Στη μία ώρα που έλειπα, μας πέθαναν δύο άτομα. Βρε μπας να είχε δίκιο η τρελή για τον Μιχαήλ? Πήγα να την δω. Έτρωγε γαριδάκια και παστέλι. Μαζί. Δεν μου έκανε εντύπωση. «Στα’λεγα, δεν στα΄λεγα!!», μου είπε όταν με είδε. Έβγαλα κατευθείαν το κουπόνι του στοιχήματος. «Πάρμα-Στοκχόλμη?», την ρωτάω. «Στάνταρ χ», απαντάει αμέσως. «Λα κορούνια-Γκρασχόπερς?». «Στάνταρ χ. Ο Χαριστέας δεν θα παίξει!». Δεν προσπάθησα να της εξηγήσω ότι δεν παίζει ο Χαριστέας σε καμμιά από τις δύο ομάδες. Μου’δωσε άλλα 3 παιχνίδια, όλα στάνταρ χ. Θα τα παίξω. Ποτέ δεν ξέρεις. Τα λεφτά τελειώνουν επικίνδυνα. Χρειάζομαι άμεση λύση και γρήγορα.

Μόλις τελείωσε και η επίσκεψη στους θαλάμους. 8 εξιτήρια μαζί με τα δύο αποβιωτήρια. Νόμιζα πως ο Διευθυντής δεν πρόσεξε που έλειπα. Τον είχε όμως ενημερώσει ο Αρτέμης της κλινικής. Είναι ένας από τους ειδικευόμενους. Και μεγάλος γλύφτης. Από το πολύ γλείψιμο, η γλώσσα του έχει γίνει βελούδο. Τον φωνάζω Αρτέμη κατάμουτρα. Δεν δείχνει να καταλαβαίνει. Αυτό δεν είναι το μοναδικό του κουσούρι. Βγήκε ραντεβού με την ειδικευόμενη της Παιδιατρικής προχθές. Όταν ήρθε ο λογαριασμός, της είπε πόσα είναι στον καθένα, και της τα ζήτησε. Τι γύφτος! Μου τα’λεγε η παιδίατρος τώρα που κατέβηκα κάτω. Το αστείο είναι πως ο ίδιος νομίζει πως θα πηδήξει. Δεν κατάλαβε πως η σχέση με την παλάμη του θα συνεχιστεί επ’αόριστον.

Το μεσημέρι πέρασε και η αρραβωνιαστικιά του νέου ειδικευόμενου. Είναι καλή. Κάτω από άλλες συνθήκες, θα ήταν τουλάχιστον παράξενο. Πάσχει όμως από την πάθηση catch 32. Έφτασε τα 32 και πρέπει να κάνει παιδί και να παντρευτεί. Ότι ρολόι, βιολογικό ή μη, χτυπάει σαν τρελό πάνω της, και το ξέρει. Σχεδόν τελειώνει μικροβιολογία τώρα. Θα την λυπόμουνα, αν δεν ήξερα πως ο νέος ειδικευόμενος είναι από το Πανόραμα. Με ότι συνεπάγεται αυτό, στο γιατί μένει μαζί του.

Άρχισα την εφημερία. Και έχω επιδοθεί στο άθλημα της πάσας. Έστειλα πάσα στους ουρολόγους μια πυελονεφρίτιδα, στους πνευμονολόγους μια βρογχεκτασία και στους χειρουργούς μια πιθανή σκωληκοειδίτιδα. Μου στείλανε ένα διάχυτο κοιλιακό άλγος. Δεν άργησα όμως να το σφυρίξω οφ-σαίντ και το ξανάστειλα πίσω. Το άλγος άρχισε να εντοπίζεται στο ΔΛΒ. Τα πήρε ο επιμελητής χειρουργικής και ήρθε από δίπλα, για να μου τα χώσει.

Μπροστά ήταν και η όμορφη νοσοκόμα των επειγόντων. Κι αυτό τον έκανε να θέλει να πουλήσει μεγαλύτερη μούρη.«Να κάνεις καλύτερη κλινική εξέταση, προτού μας στείλεις περιστατικά», αρχίζει να ουρλιάζει, με το που μπαίνει. «Δεν είναι σκωληκοειδίτιδα, αυτό που έστειλες. Και άλλη φορά, δεν θα στέλνεις εσύ περιστατικά. Θα έρχεται ο επιμελητής σου και θα μου μιλάει εμένα», συνεχίζει να ωρύεται. «Κατάλαβες?», με ρωτάει με εριστικό τρόπο, ενώ κοιτάει το στήθος της νοσοκόμας. Περίμενε να σκύψω το κεφάλι, μπροστά στο μεγαλείο της παρουσίας του. Αντί γιαυτό έσκυψα και κοίταξα στο καβάλο μου, τον πιτσιρικά. «Άκουσες Επαμεινώνδα», του λέω,κουνώντας το χέρι για να μαλώσω τον πιτσιρικά, «ή θέλεις να στα ξαναπεί?». Έγινε Τούρκος. Πήρε τηλέφωνο τον επιμελητή και άρχισε να λέει κάτι για το Διοικητή κι άλλες τέτοιες παπαριές. Δεν τον φοβάμαι. Ξέρω όλες τις μαμουνιές που έχει κάνει. Επιμελητή είχα αυτόν με την τουρίστρια. Κατέβηκε κάτω υποτίθεται για να με συνετίσει. Ήξερε όμως πως είχα δίκιο και δεν είπε τίποτα. Το περιστατικό που τους έστειλα το χειρουργήσανε το βράδυ. Ήταν σκωληκοειδίτιδα.

Στο στοίχημα έπιασα μόνο δύο στα πέντε και πήρα τον Επαμεινώνδα. Τελικά η τρελή είναι μόνο τρελή και τίποτα άλλο.

Ο παρανοικός ήμουν τελικά εγώ.

[Dr Lecter]

Keep writing!

[invitro]

Περίμενε να σκύψω το κεφάλι, μπροστά στο μεγαλείο της παρουσίας του. Αντί γιαυτό έσκυψα και κοίταξα στο καβάλο μου, τον πιτσιρικά. «Άκουσες Επαμεινώνδα», του λέω,κουνώντας το χέρι για να μαλώσω τον πιτσιρικά, «ή θέλεις να στα ξαναπεί?».

Στο στοίχημα έπιασα μόνο δύο στα πέντε και πήρα τον Επαμεινώνδα. Τελικά η τρελή είναι μόνο τρελή και τίποτα άλλο.

Ο παρανοικός ήμουν τελικά εγώ.

[vamos]

Πάσχει από την πάθηση catch 32. Έφτασε τα 32 και πρέπει να κάνει παιδί και να παντρευτεί.

Ότι ρολόι, βιολογικό ή μη, χτυπάει σαν τρελό πάνω της, και το ξέρει.

ξυπνητηρι χτυπα σαν τρελο,

σε μισω

σε μισω...

αυτο ηταν ο χριστουγεννιατικος μποναμας του veterinarian

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

«Άκουσες Επαμεινώνδα», του λέω,κουνώντας το χέρι για να μαλώσω τον πιτσιρικά, «ή θέλεις να στα ξαναπεί?».

Αυτή την ατάκα μου την είχε πει ένας μαλάκας στο λύκειο.Είχε γυρίσει και είχε πει στο πουλί του: 'Άκουσες Μπέμπη(!)??' και καλά μπροστά μου.Οπότε του φωνάζω: Αν έχεις να μου πεις κάτι να το λες μπροστά μου-το να μιλάς στο πουλί σου έχει καταντήσει βαρεμάρα αν και είναι το μόνο πράγμα που σε ανέχεται πλέον.

Τροποποιήθηκε 25 Δεκεμβρίου 2006 από a_panayiotou

[invitro]

Δεν πιστεύω δεσποινίς Παναγιώτου μας να υπονοείτε τίποτε άσχημο για τον Μέγα Vet που ομορφαίνει τις μέρες μας με αυτά που γράφει;

[Dr Lecter]

Κατω τα χερια απ'τον κτηνιατρο!

[invitro]

Δρ. Κανίβαλλε σου έχω ξαναπεί ότι σε πάω εσένα, ε;

[Dr Lecter]

Κι εγω σε παω χε χε (βασικα θελω να σε... φαω )

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

νο,νο.

[kobogianitis]

Χρόνια πολλά vet, συνέχισε να μας χαρίζεις κομμάτια του ταλέντου σου. Σ'ευχαριστούμε!

[Βικη]

Βγήκε ραντεβού με την ειδικευόμενη της Παιδιατρικής προχθές. Όταν ήρθε ο λογαριασμός, της είπε πόσα είναι στον καθένα, και της τα ζήτησε. Τι γύφτος! Μου τα’λεγε η παιδίατρος τώρα που κατέβηκα κάτω. Το αστείο είναι πως ο ίδιος νομίζει πως θα πηδήξει. Δεν κατάλαβε πως η σχέση με την παλάμη του θα συνεχιστεί επ’αόριστον.

Χιχιχιχιχιχιχιχι!!!!!!

Ανεπαναληπτος!!!

[veterinarian]

Άλλες τρεις μέρες και μετά άδεια. Ερεθίζομαι και μόνο με την ιδέα. Ζωή μακρυά από το νοσοκομείο. Η απόλυτη απόλαυση. Αυτό είναι το καλό του να είσαι ειδικευόμενος. Φτάνεις σε οργασμό με πολύ λίγα πράγματα και κινήσεις. Όπως με μια ολιγοήμερη άδεια. Θα πάω Κύπρο. Παντρεύεται ένας φίλος και με θέλει εκεί για κουμπάρο. Είπα στη ντεμπυντάντ να έρθει. Της άρεσε η ιδέα πολύ, αλλά αρνήθηκε. Έπρεπε να πάει στη Γαλλία με τους δικούς της. Τα πήρα, αλλά δεν το συνέχισα. Προσπάθησε μετά να με καλοπιάσει με διάφορα κόλπα. Τα περισσότερα από αυτά στο κρεβάτι. Παρόλο που έχει μεγάλο ταλέντο στα χείλη, δεν θα καταφέρει τίποτα έτσι. Τι να κάνουμε? Θα πάω μόνος. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Έχει απαντηθεί προ πολλού, το ερώτημα που ταλάνιζε τον άνθρωπο, τόσα χρόνια. «Γιατί ο σκύλος γλείφει τα @ρχίδια του?». «Γιατί μπορεί!». Μου φαίνεται πως βαδίζω ολοταχώς στα χνάρια του…

Εφημερεύω και η καλπάζουσα αγαμία με κυνηγάει συνέχεια. Σε όλες τις μορφές και τα μεγέθη. Τελευταία, πολλές απ’αυτές, είναι αρσενικές. Ανεξήγητο φαινόμενο. Πόσο δύσκολο είναι πια, να βρεις μία? Είναι και καλοκαίρι. Με ξύπνησαν στις 4:30, για ένα 29χρονο με πλευροδυνία. Αποδείχτηκε πως το άλγος ταξίδευε σε όλο του το κορμί και πως τα συμπτώματα ξεκίνησαν από τότε που τον παράτησε η δικιά του. Πριν ένα χρόνο! Εξακολουθεί να μου μιλάει διακαώς για την πρώην του. Τον λυπήθηκα και δεν του είπα την αλήθεια. Δηλαδή πως ήτανε μεγάλη τσουλάρα. Σκέτη πηγαδομούνα. Που έπεσε ο φουκαράς. Χαίρε βάθος απύθμενο…

Τελευταία μέρα. Πετάω από τη χαρά μου. Και θα πετάξω με την Aegean σε 8 ώρες. Επικρατεί ένας χαμός. Συνέχεια απρόοπτα. Η κλινική είναι πίτα στον κόσμο. Και σαν μην έφτανε αυτό, έχουμε τέσσερα ράντζα στο διάδρομο, τρεις κρατούμενους-ναρκομανείς, και μία απόπειρα αυτοκτονίας. Ζήτησα ψυχιατρική εκτίμηση για πέντε συνολικά άτομα. Οι τέσσερις είναι γιαλαντζί τρελοί και μόνο αυτή με το στοίχημα είναι αυθεντική.

Άργησε, αλλά ήρθε κι ο ψυχίατρος. Ψηλός, με γένεια και λίγο βαρεμένος. Ότι να του πεις το πιστεύει. Όλοι του παρουσιάζονται, σαν να έχουν πέσει όλα τα βάσανα του κόσμου πάνω τους. Μόνο η τρελή του’πε να πάει να ξυριστεί και να προσέχει να μην του τα φορέσει η γυναίκα του. Σε μένα είπε, να φύγω από δω μέσα, γιατί θα τους τρελάνω όλους. Ευτυχώς ο ψυχίατρος δεν της έδωσε σημασία.

Οι άλλοι του κλαίγονται. Λες και είναι οι μόνοι που υποφέρουν σ’αυτόν τον κόσμο. Το ότι είναι ανεπαρκείς και βλάκες δεν το κοιτάνε. Αλλά είναι ωραίο να έχεις μια έτοιμη, θεόσταλτη δικαιολογία για την αποτυχία σου. Είναι και κουτοπονηροί. Φέρονται ανάλογα με τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους. Χθές κάνανε κόλαση τη ζωή του άλλου ειδικευόμενου, τη νύχτα. Ο ένας ήθελε δόση, επειδή έπασχε δήθεν από σύνδρομο στέρησης, ο άλλος ένιωθε μια περίεργη κεφαλαγία,ο τρίτος φώναζε και έκανε φασαρία και μια άλλη υστερική παραπονιόταν για έμφραγμα, με μοναδικό σύμπτωμα ένα μούδιασμα στο μεγάλο δάκτυλο του αριστερού ποδιού. Δεν τον αφήσανε να κοιμηθεί, μέχρι που τον αντικατέστησα. Με κάλεσε η νοσοκόμα για τους ίδιους, πάνω στο Τμήμα. Αρχίσανε τις ίδιες μαλακίες. Το ξέκοψα στους πρεζάκηδες με τη μία. Ο ένας πήγε να το συνεχίσει. Όταν είδε όμως πως ήμουν πιο σαλεμένος από τον ίδιο και αφού του είπα πως μπορώ να κανονίσω να τον επισκεφτούν για συζήτηση και καφέ, κολλητοί μου από τον εξωραιστικό σύνδεσμο «Μακεδόνες» και «Θύρα 4», έπεσε σαν αρνάκι για ύπνο. Όσο για την υστερικιά της έδωσα μια αλοιφή για το πόδι της και ένα Lexotanil, που πάει με όλα.

Η αυθεντική τρελή πήρε εξιτήριο. Της πήγα τα χαρτιά στο κρεβάτι. Μου ζήτησε ποσοστά από το στοίχημα και να της δείξω τι έπιασα με τα προγνωστικά της. Γέλασα με την ιδέα και την κέρασα γαριδάκια και παστέλι. Είναι τα αγαπημένα της. Θα μου λείψει η τρελή.

6 ώρες μέχρι να πετάξω. Έχω έντονη την εντύπωση, πως κάτι θα γίνει και θα ακυρωθεί η άδεια μου. Πρέπει να μου βγαίνει και προς τα έξω, γιατί ο κόσμος αρχίζει να με κοιτάζει περίεργα. Εξέτασα τους ασθενείς του θαλάμου και έστειλα ένα περιστατικό για ΩΡΛ εκτίμηση. Θα είχα τελειώσει νωρίτερα, μα με καθυστέρησε ο κουφός. Δεν άκουγε τίποτα, από αυτά που τον ρωτούσα. Πολύ περίεργο μου φάνηκε αυτό. Γίνομαι καχύποπτος για όλα πια. Παρόλα αυτά, έδιωξα την σκέψη. Αρχίζω και σαλτάρω…

Ετοιμάζουν ένα εγκεφαλικό για διακομιδή. Είμαστε στην κλινική τρεις ειδικευόμενοι, χωρίς κανένα αγροτικό. Δεν τίθεται για μένα θέμα. Ο σκατόψυχος ειδικός πήγε κάτι να πει για να το πάω εγώ, αλλά μαζεύτηκε, με την ουρά στα σκέλια. Με είδε πως ήμουν έτοιμος να του χυμήξω. «Στου kung-fu την πόρτα, αν σε παίρνει βρόντα!». Είναι καλό να είσαι θεότρελος τελικά.

5 ώρες μέχρι να πετάξω. Θέλω να φύγω. Η παράνοια αρχίζει να μεγαλώνει. Νιώθω σαν το Ρέι Λιότα στους Good Fellas. Βλέπω παντού ανθρώπους να με παρακολουθούν και να προσπαθούν να με κρατήσουν εδώ. Πήγα στο κυλικείο να πάρω καφέ. Σαν να μην έφτανε η δική μου η τρέλα, εκείνη τη στιγμή πέρασε από πάνω και ένα ελικόπτερο. Όλα έμοιαζαν να κολλάνε μεταξύ τους. Έγραφε express service, αλλά εμένα δεν θα με κορόιδευαν έτσι εύκολα.

4 ώρες. Γράφω τα εξιτήρια σαν τρελός. Μόλις τελειώνω ένα, έρχεται ο Διευθυντής και μου λέει ότι ακόμη ένας θα πάρει εξιτήριο. Ξεροκαταπίνω και συγκρατιέμαι. Το βάζω μπρος και το τελειώνω σε είκοσι λεπτά. Ανοίγει ξανά η πόρτα. Είναι ένας ασθενής. Δεν αντέχει να κάτσει άλλο εδώ μέσα και θέλει να υπογράψει, να φύγει. Είναι απίστευτο! Το χωνεύω κι αυτό και πιάνω να του φτιάξω τα χαρτιά. Άλλα 15 λεπτά γιαυτό. Του δίνω το πληροφοριακό και τον βάζω να υπογράψει. Ανοίγει την πόρτα να φύγει και μπαίνει και πάλι ο Διευθυντής. Εξιτήριο και σ΄ένα από τα πρεζόνια. Είμαι έτοιμος πια να ουρλιάξω. Δεν γίνεται. Πάω και κλειδώνω την πόρτα. Κανείς δεν μπορεί να μπει τώρα. Ο άλλος ειδικευόμενος με βλέπει και δεν έχει καταλάβει τίποτα. Μετά από 10 λεπτά πάει προς την πόρτα. «Ρε συ, μου λέει, ποιος κλείδωσε? Θέλω να πάω για κατούρημα.» «Κάτσε κάτω και πάνε αργότερα», του λέω. «Η πόρτα θα ανοίξει όταν θα τελειώσω τα εξιτήρια και θα φύγω». Αυτός αρχίζει να σφίγγεται και γω γράφω πιο γρήγορα. Δεν μ’αρέσει να την πληρώνουν αθώοι και γυναικόπαιδα.

3 ώρες και είμαι ακόμη στο νοσοκομείο. Κανονικά τώρα θα έπρεπε να έχω ξεκινήσει για Θεσσαλονίκη. Έχουν μείνει μόνο τα εργαστηριακά. Εφημερεύει ο Αρτέμης σήμερα, μα δεν έχει έρθει ακόμη. Χέστηκα. Βλέπω έξω απ’το παράθυρο. Το ελικόπτερο δεν φαίνεται πουθενά. Στα αυτιά μου όμως ακούω ακόμη το θόρυβο. Παίρνω τηλέφωνο στο σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Τους λέω να ετοιμάσουν τα πράγματα και να βρουν το ρημαδοδιαβατήριο. Το τηλέφωνο κάνει ένα ξαφνικό θόρυβο και σβήνει. Τέλειωσε η μπαταρία. Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο?

2,5 ώρες και σε λίγο τελειώνω. Έρχεται μια αγροτικός, από την χειρουργική. Έχει όρεξη για κουβέντα. Με προσκαλεί για μπάνιο στο σπίτι της στη Χαλκιδική. Θα είναι μόνη της από σήμερα, μέχρι και το Σαββατοκύριακο και ψάχνεται για παρέα και ότι ήθελε προκύψει. Ο δικός της, λέει με παράπονο, θα λείπει σε ένα συνέδριο και αυτή δεν μπορεί να περάσει την τελευταία μέρα του καλοκαιριού, μοναχούλα. Καθώς τα λέει, ξεσταυρώνει τα πόδια και αφήνει να φαίνεται επιδεικτικά η σάρκα , μέχρι ψηλά στους μηρούς. Δεν με ξεγελάνε εμένα αυτά. Την κοιτάζω προσεχτικά στα μάτια και της λέω «Για ποιούς δουλεύεις? Λέγε!». Έφυγε σαστισμένη. Πρώτη φορά της είχε συμβεί κάτι τέτοιο.

2 ώρες και μόλις τώρα φεύγω απ’το νοσοκομείο. Πάω σπίτι και κάνω ένα γρήγορο ντους. Βιάζομαι αφάνταστα. Μου πέφτει το αφρόλουτρο, το σαπούνι, σκύβω να τα πάρω και μπαίνει και αφρός στα μάτια. Με όλα αυτά, θα'μουν ο πιο δημοφιλής σε ανδρική φυλακή ή στο Εξπρές του Μεσονυχτίου. Σκουπίζομαι και μαζεύω ότι πράγματα βρίσκω μπροστά μου. Χώνω στη τσάντα πουκάμισα, παντελόνια, εσώρουχα, αλλά από τη βιασύνη βάζω ως και τις πετσέτες της κουζίνας. Πάω στην εξώπορτα και με πιάνει το καταναγκαστικό μου. Ξεκλειδώνω και ελέγχω βρύσες, πρίζες και διακόπτες για πολλοστή φορά.

Έφυγα. Ο δρόμος δεν έχει κίνηση. Πάω σφαίρα. Είμαι έτοιμος να ψιλοηρεμήσω, όταν μια θεριζοαλωνιστική μπαίνει μπροστά μου. Την οδηγάει ένας νεαρός. Ρίχνω καντήλια και σκυλοβρίζω τις επιδοτήσεις και το θεσμό του νέου αγρότη.

Τον πέρασα, βγάζοντας το μισό αυτοκίνητο σ’ένα χωράφι. Έφτασα επιτέλους Θεσσαλονίκη και είμαι στον περιφερειακό. 1 ώρα και έχω πέσει σε μίνι μποτιλιάρισμα. Κάποια γκόμενα τράκαρε, με τον τοίχο, μέσα στη σήραγγα. Γαμώ την ισότητα και τα φεμινιστικά κινήματα! Μόλις πέρασα από μπροστά της. Μοιάζει με χαζοκατινάρα που βγήκε από κομμωτήριο. Έχει γδάρει τη μια πλευρά της BMW και την έχει κάνει κώλο. Αλλά δεν φταίει αυτή. Ο μαλάκας που της την πήρε, φταίει.

45 λεπτά και είμαι σπίτι. Φορτώνω το σάκο και παίρνω το διαβατήριο.

25 λεπτά και μπαίνω στο αεροδρόμιο.

Στα 20 κάνω τσεκ-ιν. Η υπάλληλος λέει μόλις που πρόλαβα.

Επιβιβάστηκα και κάθησα στη θέση προς το διάδρομο. Αν γίνει κάτι, να προλάβω να κατέβω. Δίπλα κάθεται μια Κυπριοπούλα. Άλλαξαν κι αυτές. Τις θυμόμουν κοντές, μαυριδερές και τριχωτές. Το μωρό που κάθεται δίπλα μου είναι ψιλόλιγνο, μόνο με το χνούδι και βαμμένο ξανθό. Πολύ καλό. Μου’πιασε συζήτηση περί ανέμων και υδάτων. Μου είπε πως φοβάται τα αεροπλάνα. Της είπα να μην φοβάται. Αυτός εκεί πάνω δεν έχει τελειώσει τη διασκέδαση μαζί μου ακόμη.

Η πτήση κράτησε 2 ώρες. Φεύγει η τελευταία μέρα του καλοκαιριού, καθώς το αεροπλάνο προσγειώνεται Λάρνακα και γω έχω φτάσει όσο πιο μακρυά γίνεται, από το γ@μημένο νοσοκομείο. Μια καινούργια ζωή έχει αρχίσει. Είναι επίσημο.

The eagle has landed.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

[MoNkEy mAn]

Ε μαλακία και νόμιζα ότι θα κάνανε ανάκληση αδειών...

[pappous]

emclapping άψογο! Περιμένουμε τη συνέχεια απο τη Τσυπρο κουμμμμπαρε.

[trivialx]

Delete όλη η σελίδα.

Να σέβεστε τον χώρο που φιλοξενεί τα γραπτά σας.

Να σέβεστε τον/την moderator του κάθε θέματος.

[veterinarian]

Έχει έρθει Φθινόπωρο, αλλά εδώ δεν το ξέρουν. Κάνει ζέστη κι όλα βράζουν. Βρήκα ταξί κατευθείαν. Έβαλα τα πράγματα στο πορτ-μπαγκάζ και κάθησα στη θέση μπροστά. Ο ταξιτζής με πλησίασε και με ρώτησε, «Τι λέει κουμπάρε. Θα με πας ή θα σε πάω?». Το τιμόνι ήταν μπροστά μου. Ξέχασα πως οδηγούσαν ανάποδα. «Μπες», του λέω με επαγγελματικό ύφος, «γιατί έχω κι άλλα δρομολόγια να πάω, πριν παραδώσω.» Έμεινε να το σκέφτεται για λίγο, χαμογέλασε, αλλάξαμε θέσεις και ξεκινήσαμε.

Φθάσαμε Λεμεσό και τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο. Βρεθήκαμε με τον κολλητό και πήγαμε να πάρουμε τη φίλη, που ήρθε με άλλη πτήση. Είχαμε να βρεθούμε κι οι τρεις μας πάνω από πέντε χρόνια. Από την προηγούμενη σχολή. Οι δυο τους είχαν προοδεύσει. Δούλευαν και ζούσαν τη ζωή τους. Σε αντίθεση με μένα τον ηλίθιο που είχα μπλέξει με τα σκατά. Ο κολλητός έγινε ελεύθερος επαγγελματίας και έβγαζε 5500 ευρώ το μήνα και η άλλη φίλη δούλευε για μεγάλη εταιρία φαρμάκων για 2,5 χιλιάδες ευρώ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την τελευταία την έστελναν κάθε μήνα για ταξίδια στο εξωτερικό. Μου περιέγραφε τα δύο τελευταία της ταξίδια, σε Βραζιλία και Κούβα. Έλεγε για τις παραλίες, τις μουλάδες, τις καρυδιές δίπλα στο κύμα και τα πράσινα νερά. Κάποια στιγμή γύρισε και με είδε. «Τι έπαθες?», με ρώτησε με απορία. «Τίποτα», της λέω. «Απλά τα σάλια τρέχουν και μούσκεψαν το πουκάμισο. Συνέχισε εσύ όμως να τα διηγείσαι. Μην στενοχωριέσαι. Έχω πάρει υπογλώσσιο».

Μετά ξεκίνησε να μας λέει τα δικά του ο κολλητός. Αυτός δεν ήταν τόσο εκδηλωτικός. Πίστευε πως ήταν αποτυχημένος. Έφταιγε που έπαιρνε μόνο 5500 ευρώ. Όπως είπε, σε 5 χρόνια δουλειάς, το μόνο που κατάφερε, ήταν να πάρει ένα σπίτι και ένα Volvo S80. Τον χτύπησα ενθαρρυντικά στην πλάτη, για να του δώσω κουράγιο. «Δεν πειράζει φίλε», του λέω με μεγαλοθυμία και ύφος καλοζωισμένου Ωνάσση. «Θα στρώσει και για σένα η δουλειά και κάποτε θα παίρνεις αξιοπρεπή μισθό». Δεν ήξερα όμως ποιος από τους δυο μας ήταν ο εμίρης και ποιος ο κακομοίρης…

Μετά ήρθε κι η σειρά μου. Με ρώτησαν πως περνάω, αν κάνω χλιδάτη ζωή, πως τα πάω με τις νοσοκόμες. Τους είπα «μετράω πιέσεις και κάνω δαχτυλικές, πάω για ποτά σε μπαράκια και για να πας με νοσοκόμα, τις περισσότερες φορές, πρέπει ή να φορέσεις ολόσωμο προφυλακτικό ή να πάρεις σειρά στην ουρά». Η τωρινή μου ζωή, όλη σε μία φράση.

Από ταξίδια τους περιέγραψα την κοσμοπολίτικη Περαία, την εξωτική Καλλιθέα και τη μαγευτική Χανιώτη. Δεν έδειξαν να εντυπωσιάζονται. Τους είπα όμως, πως πηγαίνω βόλτα συχνά, με πανάκριβες Mercedes, με πάνω από 2,5 χιλιάδες κυβικά και προσωπικό οδηγό και τασάκι. Με κοίταξαν με απορία και σχεδόν δέος. Ξέχασα επιμελώς να τους αναφέρω ότι η Mercedes είχε φώτα από πάνω, ένα ασθενή για παρέα να ξερνοβολάει και η εκδρομή λεγόταν διακομιδή. Δεν πειράζει άστους να αναρωτιούνται. Με ρώτησαν μετά πόσα βγάζω. Τους είπα πως πιάνω το πλαφόν. Η λέξη τους εντυπωσίασε. Επίσης, πως είμαι τόσο καλός γιατρός, που δεν μ’αφήνουν να πάω σπίτι και με κρατάνε εκεί για μέρες. Και έβριζα από μέσα μου, τρίζοντας τα δόντια ‘’τις γαμημένες εφημερίες’’.

Ρώτησαν αν κάνω διδακτορικό ή έχω άλλες γραπτές - δημοσιευμένες εργασίες. «Αυτά δεν είναι τίποτα για μένα. Τα έχω πια ξεπεράσει», τους λέω. «Γράφω συνέχεια. Ακατάπαυστα, κατεβατά ολόκληρα. Αν δεν πάρουν τα γραπτά μου, που γίνονται ανάρπαστα με τη μία, σε βαθμό που να τα ζητούν όλο και διαφορετικοί άνθρωποι κάθε μέρα, δεν φεύγει κανείς από την Κλινική. Τόσο καλά είναι!» Εκεί τους έκανα να νιώσουν ρίγη εντυπωσιασμού. Ευτυχώς που δεν τους είπα πως μιλούσα για τα εξιτήρια. Πολύ εξιτήριο στην Ελλάδα, ρε παιδιά,… πολύ εξιτήριο. Μόνο ο φουκαράς ο Χατζηχρήστος με καταλαβαίνει.

Αφού ξέφυγα από τις ερωτήσεις τους, κατόπιν πήγαμε σε ένα ταβερνάκι για να φάμε. Θα ερχότανε και η κοπελιά του κολλητού να μας βρει σε λίγο. Είναι μουσικός, αδιόριστη, ξανθιά και όμορφη. Είναι και μικρότερη κατά 7 χρόνια από τον Κύπριο. Το ξεγέλασε το μωρό, ο πορνόγερος! Έτοιμος ήμουν να καλέσω το Χαμόγελο του παιδιού, αλλά τι να κάνω που είναι κολλητός. Παρόλο που έχει μεταπτυχιακό και μπορεί να παίξει τη “Σονάτα υπό το Σεληνόφως”, ακόμη και ανάποδα, θα παραμείνει αδιόριστη για πολύ καιρό ακόμα. Στην Κύπρο αυτό που κυρίως μετράει είναι το βύσμα. Είναι χειρότερα κι’από δω , ακόμη. Στην αρχή δεν το πίστευα, μέχρι που το έμαθα με το δύσκολο τρόπο, πριν από 2 χρόνια. Είχα έρθει να δώσω, με τον γκαντέμη φίλο, εξετάσεις για ειδικότητα. Είχαν αναβληθεί 4 μήνες μέχρι να γίνουν. Αντί για Ιούνη, πήγαμε Οκτώβρη. Βρωμούσε απ’το κεφάλι και το’ξερα. Μόνο ο άλλος ο αισιόδοξος τρόμπας, πίστευε πως όλα είναι λευκά και τριανταφυλλένια.

Εκείνο το πρωί των εξετάσεων στη Λευκωσία, είδαμε ένα σωρό κόσμο από τη Θεσσαλονίκη. Όλες φάτσες αξιώσεων. Δύο κόρες καθηγητών, μια γκόμενα ενός επίκουρου, μια που ήταν γκόμενα όλων και είχε τα μεγαλύτερα βύσματα και δεν ξέρω πόσους φοιτητοπατέρες ακόμη. Έγινε η γιορτή του σφιγκτήρα. Παρά το ότι τα πήγαμε καλά και πιάσαμε ως και το περιστατικό της πρωτοπαθούς χολικής κίρρωσης, μείναμε με την σεφταλιά στο χέρι. Μετά από 2 μήνες, πήγαμε για καφέ με την γκόμενα που τους είχε πάρει όλους και μας τα ξέρασε, κατά γράμμα. Είχαν πλακωθεί οι Διευθυντές των κλινικών για τα δικά τους παιδιά. Οι μισοί απ’αυτούς είχαν κάνει αγροτικό και οι άλλοι μισοί μόλις είχαν πάρει πτυχίο και γιαυτό είχαν αναβληθεί και οι εξετάσεις. «Ακόμη κι ο δικός μου ο έρωτας», είπε η γκόμενα και ανέφερε ένα παντρεμένο καθηγητή της Σχολής, «δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα για να με βοηθήσει!». «Παρόλα αυτά», συνέχισε με ονειροπόλο ύφος,« η ερωτική μας ιστορία συνεχίζεται έντονα και παθιασμένα. Μοιάζει με αληθινή ταινία αγάπης!». Δεν άντεξα περισσότερο τις παπαριές της! Της είπα « Ναι, είναι σαν να ζείτε “τα μαύρα παπάρια του έρωτα”».

Εε, τα’θελε ο πισινός της..

Ήρθε ο σερβιτόρος και παραγγείλαμε. Είχε περίεργη προφορά. Ακόμη και για τα παιδιά. Δεν ήταν από τη Λεμεσό. Είχε έρθει από ένα χωριό εκεί κοντά. Μιλούσε κανά πεντάλεπτο και γω και η άλλη, δεν καταλάβαμε τίποτα. Γρυ. Θα μπορούσε να μας βρίζει τόση ώρα και να μην το πάρουμε είδηση. Παρήγγειλαν ευτυχώς οι άλλοι για μας. Μας φέρονται εδώ καλά και είναι φιλόξενοι. Και γίνονται ακόμη πιο καλοί, όταν μαθαίνουν ότι είμαστε από Θεσσαλονίκη. Οι μισοί Κύπριοι σπούδασαν Θεσσαλονίκη και είναι Παόκια. Έχουν τελικά καλό γούστο. Μετά από λίγες ώρες, μάθαμε να μιλάμε όπως εδώ. Μιλούσα με τον Κύπριο για το δημοψήφισμα και του είπα: «συμφωνώ, μαζί σου, αλλά anyway πάσαρε τώρα τη σαλάτα». Και όταν χαιρετηθήκαμε για καληνύχτα, μ’έκανε πλάκα πως θα κολλήσω καμιά αρρώστεια από τις τσουλάρες, και του είπα «άντε γ@μήσου και take care».

Γύρισα στο ξενοδοχείο και έκανα τον καλύτερο ύπνο τους τελευταίους μήνες. Δεν με ξύπνησε κανένας. Για καμμιά ηλίθια και φανταστική αρρώστια. Είδα ως και όνειρο, τις αγαπημένες μου γκέισες και τις δίδυμες ημίγυμνες αδερφές. Είχα τόσο καιρό να τις δω και μου είχαν λείψει. Καμμιά τους δεν έχει αλλάξει. Είναι ωραίο να σε θυμούνται, να είναι για όλα πρόθυμες και να σου είναι για πάντα πιστές…

[vamos]

Ρώτησαν αν κάνω διδακτορικό ή έχω άλλες γραπτές - δημοσιευμένες εργασίες. «Αυτά δεν είναι τίποτα για μένα. Τα έχω πια ξεπεράσει», τους λέω. «Γράφω συνέχεια. Ακατάπαυστα, κατεβατά ολόκληρα. Αν δεν πάρουν τα γραπτά μου, που γίνονται ανάρπαστα με τη μία, σε βαθμό που να τα ζητούν όλο και διαφορετικοί άνθρωποι κάθε μέρα, δεν φεύγει κανείς από την Κλινική. Τόσο καλά είναι!» Εκεί τους έκανα να νιώσουν ρίγη εντυπωσιασμού. Ευτυχώς που δεν τους είπα πως μιλούσα για τα εξιτήρια. Πολύ εξιτήριο στην Ελλάδα, ρε παιδιά,… πολύ εξιτήριο.

εγω νομιζα πως αναφεροσουν σ αυτα τα κειμενα...

που περιμενουμε πως και πως ...

[invitro]

Δεν άντεξα περισσότερο τις παπαριές της! Της είπα « Ναι, είναι σαν να ζείτε “τα μαύρα παπάρια του έρωτα”».

Οσο πας και καλυτερεύεις....σαν το παλιό κρασί !