I'm so tired with all this...,

[Βικη]

Είμαι ξυρισμένος, μου λείπει η κάπα και τα πρόβατα, αλλά δεν με νοιάζει. Της φωνάζω «Στάσου μύγδαλα, στάσου μύγδαλα, σου λέω!», ενώ μέσα μου παίζει η μουσική της ταινίας. Δείχνει να το διασκεδάζει και χαμογελάει. Ο Βόγλης θριάμβευσε και πάλι.

Μιλαμε δεν παιζεσαι!!!!!!!Συνεχισε pls!!

[olizyz]

Ήρθε και ο καρμοίρης, ο κουτσός ο ΩΡΛ. Μέχρι να φτάσει είχανε φύγει. Που πας, ρε Καραμήτρο??

Άναψα ένα τσιγάρο και έδωσα συγχαρητήρα στον εαυτό μου για τις επιδόσεις μου. Όταν έκανα έρωτα μόνος μου, ήμουν πραγματικά καλός!

Ο διπλανός βλέπει το στήθος της νοσοκόμας. Φαίνεται το σουτιέν της και αμυδρά οι θηλές της.Θάθελε να’ταν κι αυτός εκεί.

[nyxteridas]

Με τον κίνδυνο να γίνω βαρετός...

Keep walking!

[veterinarian]

Τελικά ούτε εγώ πήγα στα φώτα, ούτε αυτός πλησίασε κοντά στο σουτιέν. Πήγαμε κατά τις 2 για ύπνο. Πήρα την πρώτη βάρδυα. Έτσι κι αλλιώς δεν με πιάνει ύπνος πριν πάει 4. Ήρθαν δύο περιστατικά και τα ξεπέταξα αμέσως. Έκανα τον τελευταίο καφέ της ημέρας και κάθισα έξω να τον πιω. Το κυλικείο ήταν κλειστό. Ήμουν ο μόνος που καθόταν εκεί. Με πλησίασε η νοσοκόμα βάρδιας. Την έχουν πιάσει μοναξιές. Mου άρχισε μια συζήτηση για το πόσο δύσκολο είναι να βρεις κάποιον σήμερα. Και πόσο γρήγορα περνάει η ζωή. Και πως πρέπει να τη ζούμε όσο πιο έντονα γίνεται. Μου τα λέει και σταυρώνει τα πόδια, γλείφει τα χείλη της και ξεροκαταπίνει περίεργα. Βρε μπας και θέλει να μου πει τίποτα?

Το πρωί ξεκινήσαμε στα γρήγορα. Πιέσεις, ακροάσεις, ψηλαφήσεις, επίσκεψη. Γράψαμε τα εξιτήρια και ξεπροβοδίσαμε αρκετό κόσμο.Οι περισσότεροι με νευροφυτικές διαταραχές και κλασικές αγχώδεις συνδρομές. Δεν θέλουν να φύγουνε. Τόσο πολύ φοβούνται μην πάθουν κάτι. Τους σπρώχνω ευγενικά έξω από την Κλινική. «Μα μας φεύγεται τόσο γρήγορα?», τους λέω και κλείνω ερμητικά την πόρτα της κλινικής.

Άρχισα την δεύτερη μέρα εφημερίας. Έχει ζέστη και όλα τα παράξενα γίνονται σήμερα. Πρώτα μια πιθανή μηνιγγίτιδα. Πάρε σαν τρόμπας 2 χάπια Ciproxin.

Μετά ήρθε στην άλλη ειδικευόμενη που ανέλαβε υπηρεσία, ένας αγενής τριριβεράς (βλέπε Δενδροπόταμος – μαλλί περμανάντ με χαίτη εποχής Στάθη Ψάλτη και σκαρπίνι με άσπρη κάλτσα). Τον έβαλε στη θέση του. Αποδείχτηκε πως ήταν πολύ κολλητός του Διοικητή και ο τοπικός πρόεδρος της Νομαρχιακής. Ήρθε ο κόπανος, ο Διοικητής και της την είπε κανονικά. Δεν κρατήθηκα και έβαλα τα γέλια. Έμοιαζε με το ανέκδοτο, που το έκαναν και σκετς στο ΑΜΑΝ.

‘’ Πλησιάζει ένας τριριβεράς στο γκισέ της τράπεζας μία υπάλληλο.

«Ψιτ, μωρή ρουφιάνα», της λέει.

«Σε μένα το είπατε αυτό κύριε?», τον ρωτά αυτή.

«Ναι μωρή, βλέπεις να κάθεται καμμιά άλλη εδώ? Σε σένα το είπα!»

« Σας παρακαλώ πολύ κύριε!», απαντά ευγενικά η υπάλληλος.

« Βρε δεν πα να παρακαλάς, φτύστα μπούτια σου και άνοιγε ένα λογαριασμό τώρα που σε λέω!», της λέει σε προσβλητικό τόνο.

« Σας παρακαλώ πολύ κύριε, αν συνεχίσετε έτσι θα φωνάξω την αστυνομία» του λέει.

( Ο Διευθυντής της τράπεζας πλησιάζει και ακούει την συζήτηση).

« Άντε μωρή υστέρω, που θα φωνάξεις την αστυνομία. Άνοιγε το λογαριασμό, μη σου αστράψω καμμία!» και κάνει την κίνηση με το χέρι του.

Πετάγεται ο Διευθυντής ,του πιάνει το χέρι στον αέρα και του λέει:

« Εε, που νομίζετε πως βρίσκεστε κύριε και βρίζετε έτσι?»

«Σας παρακαλώ πάρα πολύ κύριε, που με ακουμπάτε χέρι», λέει ο γύφτος, «εσείς ποιος είστε?», τον ρωτά.

«Είμαι ο Διευθυντής της τράπεζας», του λέει.

« Ε, αφού είσαι ο Διευθυντής, τότε λοιπόν άκουσέ το. Εγώ εχθές κέρδισα 1,5 δις στο τζόκερ και ήρθα εδώ να ανοίξω ένα λογαριασμό να το καταθέσω!».

Και ο Διευθυντής με συμπόνια, κατανόηση και απορία δείχνει την υπάλληλο και του απαντά:

«Και σας καθυστερεί η π..τάνα?».

Είχαμε πολύ δουλειά και δεν χωρίσαμε ωράρια για το μεσημέρι. Πετάχτηκα μόνο για ένα ντους στο εφημερείο. Μ’αυτά και μ’αυτά ήρθε το βράδυ και συνεχίσαμε με τα περιστατικά. Τα μάτια μου γυαλίζουν από την αυπνία. Μοιράζομαι το δωμάτιο με ένα άλλο ειδικευόμενο. Έχει λεπτεπίλεπτους τρόπους, ευγενική φυσιογνωμία και ροχαλίζει σαν μοσχάρι. Κάνει τόσο θόρυβο που δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αρχίζω να μετράω προβατάκια, μπας και βοηθήσει. Έγιναν όμως ήδη προβατίνες και ακόμη στριφογυρίζω. Ελπίζω μέχρι να γεννήσουν και κατεβάσουν γάλα, να έχω επιτέλους κοιμηθεί.

[lilpapaki]

συνέχισε , συνέχισε...

[nyxteridas]

[invitro]

Μοιράζομαι το δωμάτιο με ένα άλλο ειδικευόμενο. Έχει λεπτεπίλεπτους τρόπους, ευγενική φυσιογνωμία και ροχαλίζει σαν μοσχάρι. Κάνει τόσο θόρυβο που δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αρχίζω να μετράω προβατάκια, μπας και βοηθήσει. Έγιναν όμως ήδη προβατίνες και ακόμη στριφογυρίζω. Ελπίζω μέχρι να γεννήσουν και κατεβάσουν γάλα, να έχω επιτέλους κοιμηθεί.

μα είναι αστέρι!!

[veterinarian]

Με ξύπνησε η φωνή της καθαρίστριας. Μου μιλούσε στα αλβανικά. Της μιλούσα με χασμουρητά. Μισάνοιξα τα μάτια. Κάποιος από τους δύο χρειάζεται ξύρισμα και αυτός δεν είμαι εγώ. Τελικά συννενοηθήκαμε. Αυτή πήρε τα σεντόνια για να τα αλλάξει και γω σηκώθηκα για καφέ. Αυτή τη φορά είδα την Σκλερανίκοβα. Δεν μου κάθησε. Λέω να μείνω πιστός στη Μπελούτσι. 9 η ώρα. Το νοσοκομείο έχει και πρωινό. Όχι, δεν είναι εγγλέζικο. Μια καρδάρα με χθεσινό γάλα & τσάι νερόβραστο. Το τελευταίο είναι ότι πρέπει για να πλύνεις τα πόδια σου. Τα δικά μου είναι καθαρά. Πάλι με μπουγάτσα θα τη βγάλω.

Η συνηθισμένη δουλειά στην κλινική. Εξετάσεις, παραπεμπτικά, εξιτήρια. Το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος που φέρομαι. Ανάλογα με τον ασθενή και την ασθένεια μιλάω κιόλας.

Σε αριστερό: «Η αρτηριοσκληρυντική κατάσταση οδήγησε μέσα από την δράση στην αντίδραση, σε ένα επαναστατικό προτσές, νοσηροποιώντας το υφιστάμενο προλετάριο κυττάρων και αλλάζοντας την ταξική δομή του υφιστάμενου κατεστημένου. Έχετε παγκρεατίτιδα.»

Σε βασιλοχουντικό: « Η υμετέρα κατάσταση ασαφοποίησε τας παρακείμενες δομές. Πρέπει να πατάξουμε πάραυτα την νοσηρή ταύτη αναρχία. Θα χρειαστεί να σας θέσουμε εις γύψον.»

Σε μπαργούμαν-εξωτική χορεύτρια: « Το κοιλίτσα πονάει λίγκο. Θα περάσει γκρήγκορα. Τι ώρα σχολάς?».

Σε μοναχό της Μονής Βατοπεδίου: « Ο πυρετός υφέθηκε. Ο θεός είναι μεγάλος. Άρον το κρεβάτι σου και περιπάτει».

Σε Καραγκούνα-βλάχα : « Τι φτιάνς? Πως πάν τα ζά?».(μας έτυχε και τέτοια). Ήταν πλατινού και όμορφη. Τα χάλασε όλα όταν ξεκίνησε να μιλάει. Κρίμα που δεν είχε λαρυγγίτιδα.

Οι περισσότεροι πάντως φεύγουν ευχαριστημένοι.

Το τηλέφωνο δεν σταμάτησε να χτυπάει από το πρωί. Ο καθένας με το μακρύ του και το κοντό του. Ο φίλος από τα σύνορα έχει σαλτάρει. Ψάχνει να βρει γυναίκα, θάλασσα, θέση ειδικευόμενου κοντά στη Θεσσαλονίκη και θέση για να παρκάρει. Τον ακούω στωικά.Του κάθεται τελικά η θέση για πάρκινγκ. Μετά παίρνει ο άλλος. Η δικιά του έχει καθυστέρηση. Του δίνω συμβουλή να πάει μια βόλτα από τα Κου-Κου. Με βρίζει και το κλείνει. Έπειτα η φίλη με την αναμονή. Ερεθίστηκε το δέρμα της από το λέιζερ. Στην περιοχή της ήβης. Της λέω πως είναι επείγουσα κατάσταση & να΄ρθει από δω να της ρίξω μια ματιά. Δείχνει να το σκέφτεται. Τελικά δεν ψαρώνει και με διαολοστέλνει. Παίρνει και η ντεμπυντάντ. Αυτόματα χαιδεύω το κεφάλι μου. Δεν εξέχει ακόμη. Άπλωνε λάδι στο κορμί της, με άρωμα καρύδας και με σκεφτότανε. Μου περιγράφει που ακριβώς το απλώνει και τι παθαίνει όταν το κάνει. Με ρωτάει τι κάνω. Της λέω πως απλώνω τραχανά και την σκέφτομαι. Ε του πούστη, τι θα έκανα τέτοια ώρα! Έλεος πια! Θέλει γλυκόλογα. Οι διπλανοί έχουν στήσει αυτί. Το ξέρει. Της λέω διακριτικά, πράγματα που θα της κάνω. Ο άλλος ειδικευόμενος ανάβει τσιγάρο και στήνει αυτί. Το ρουφάει μέχρι το φίλτρο. Λίγο ακόμα και θα τελειώσει. Στο τέλος εμείς είμαστε ξαναμμένοι και ο άλλος κατεβαίνει στο αιματολογικό για να την πέσει στην παρασκευάστρια. Βλέπω να του κάθεται εύκολα. Δεν κάνω λάθος. Είμαι σίγουρος πια, ότι έχω υγιή σεξουαλική ζωή.

Μετά την δουλειά κανονίσαμε να πάμε για ποδόσφαιρο. Πέντε επί πέντε. Με μια ομάδα από το κοντινό χωριό. Εμείς φέραμε και τσίρ-λίντερ. Τις ειδικευόμενες και τις αγροτικίνες. Οι άλλοι ήρθαν με ένα αγροτικό ντάτσουν.Το παιχνίδι ήταν αμφίρροπο. Κρίθηκε στα τελευταία λεπτά. Χάσαμε 32–6. Καλά τους είχα πει να παίζουμε μόνο με πρόσφατα χειρουργημένους. Ήμουν ο τερματοφύλακας. Είχε ντάλα ήλιο. Εγώ είπα πως έφταιγε το βρεγμένο χορτάρι και ο κρύος καιρός. Τα κλασικά δηλαδή. Το ότι έπαιζα με το φραπέ και το τσιγάρο δεν το ανέφερα. Όλη η ομάδα σερνότανε. Μόνο ο χοντρούλης ειδικευόμενος της γυναικολογίας έτρεχε. Τον παρακολουθούσε μια γενική ιατρός που γούσταρε. Στην αρχή πάτησε κατά λάθος 2-3 αντιπάλους και το σκορ κρατήθηκε σε αξιοπρεπές επίπεδο. Μετά όμως έχασε και αυτός την ορμή του. Την είδε που ήρθε στα γκολπόστ και μου μιλούσε και απογοητεύθηκε. Ως και αυτογκόλ έβαλε. Ακολούθησε η καθιερωμένη τεχνική ανάλυση του αγώνα στο παραθαλάσσιο τσιπουράδικο. Η γενική ιατρός μου΄πιασε τη συζήτηση. Κάποια στιγμή με ακούμπησε στο γόνατο. Της είπα πως δεν είμαι τόσο χαρισματικός και πως είναι πιο πάνω και αριστερά. Έβαλε τα γέλια.Ο γυναικολόγος τα έβλεπε όλα.Είναι απογοητευμένος. Παράτησε τη δίαιτα και τόριξε στα κοψίδια. Έτσι χάνονται τα μεγάλα ταλέντα.

[olizyz]

Με ξύπνησε η φωνή της καθαρίστριας. Μου μιλούσε στα αλβανικά. Της μιλούσα με χασμουρητά. Μισάνοιξα τα μάτια. Κάποιος από τους δύο χρειάζεται ξύρισμα και αυτός δεν είμαι εγώ.

Σε αριστερό: «Η αρτηριοσκληρυντική κατάσταση οδήγησε μέσα από την δράση στην αντίδραση, σε ένα επαναστατικό προτσές, νοσηροποιώντας το υφιστάμενο προλετάριο κυττάρων και αλλάζοντας την ταξική δομή του υφιστάμενου κατεστημένου. Έχετε παγκρεατίτιδα.»

Σε βασιλοχουντικό: « Η υμετέρα κατάσταση ασαφοποίησε τας παρακείμενες δομές. Πρέπει να πατάξουμε πάραυτα την νοσηρή ταύτη αναρχία. Θα χρειαστεί να σας θέσουμε εις γύψον.»

Το παιχνίδι ήταν αμφίρροπο. Κρίθηκε στα τελευταία λεπτά. Χάσαμε 32–6. Καλά τους είχα πει να παίζουμε μόνο με πρόσφατα χειρουργημένους.

Κάποια στιγμή με ακούμπησε στο γόνατο. Της είπα πως δεν είμαι τόσο χαρισματικός και πως είναι πιο πάνω και αριστερά.

[la_senza]

sou vgazo to kapelo! spot on!!

[kobogianitis]

Μπαίνω κι εγώ στην τύχη,διαβάζω το τελευταίο κομμάτι,τρελαίνομαι και τα παίρνω απ'την αρχή μέχρι το τέλος!Ούτε Box Set με τη δεύτερη σεζόν του LOST...Αν δεν περάσω το μάθημα τη Δευτέρα να φυλάγεσαι Είσαι απίστευτος,έχεις ταλέντο και όσο γι'αυτή τη δεύτερη δουλειά που έλεγες σκέψου κάτι σχετικό με γράψιμο.Το κερί πονάει

[veterinarian]

Σήμερα η μέρα είναι γκαστρωμένη. Όλα πηγαίνουν στραβά. Το πρωί μου χύθηκε ο καφές στον φορητό. Ευτυχώς ακόμη δούλευε. Μετά ξέχασα να ανάψω τον θερμοσίφωνα. Αναγκαστικά, έκανα ντους με παγωμένο νερό. Ότι κουβαλούσα επάνω μου ρυτίδιασε σαν σταφιδιασμένου γέρου. Στο δρόμο για το νοσοκομείο παραλίγο να τρακάρω με περιπολικό της τροχαίας. Πήγαν να μου την φορέσουν, αλλά ευτυχώς με γνώρισε ο αξιωματικός. Του είχα γράψει φάρμακα για προστατίτιδα πριν μια βδομάδα. Στην κλινική, μου πέθανε ένας ασθενής από σηπτικό σοκ. Όταν ήρθε ήταν σε κώμα, αλλά τον επανέφερα. Μου μίλησε, χαμογέλασε και είπε να ειδοποιήσω τους δικούς του. Μέχρι να ξαναγυρίσω, έπαθε ανακοπή και κατέληξε. Κατεβάζω καντήλια από τα νεύρα μου. Ο άλλος συνάδελφος ρωτά τι τρέχει. Του εξηγώ. Μου λέει να μην βλέπω τα πράγματα αρνητικά. Και πετάει φυσικά την κλασική παπαρολογία του Κοέλιο: «αν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν θα συνομωτήσει για να το αποκτήσεις». Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι κάθε φορά που το ακούω αυτό. Μου’ρχεται να χώσω το κεφάλι μου σε κολοστομία. Μου θυμίζει τις μέρες μου στο στρατό. Κυνηγούσα να πάρω μετάθεση Θεσσαλονίκη. Χωρίς βύσμα κατάφερα να πλησιάσω μέχρι Κοζάνη. Μετά είπα στους δικούς μου να βάλουν βύσμα. Έβαλαν. Σε μια βδομάδα μου ήρθε μετάθεση για Ξάνθη. Λέω δεν πειράζει. Θα στόχευσαν λάθος. Τους λέω να ξαναπροσπαθήσουν. Βάζουν κι άλλο βύσμα. Ήρθε δεύτερη μετάθεση. Στην Αλεξανδρούπολη. Τους λέω να βάλουν κι άλλο βύσμα. Ήρθε απόσπαση αυτή τη φορά. Στην Ορεστιάδα. Τους πήρα γρήγορα-γρήγορα τηλέφωνο. «Σταματήστε να βάζετε άλλο βύσμα. Σε λίγο φτάνω Τουρκία», τους λέω.

Ευτυχώς θα έρθει το μεσημέρι να με δει η ντεμπυντάντ. Δεν ξέρω αν θέλω να την αγκαλιάσω ή να την δείρω. Είναι όλα όσα θέλω, αλλά και όλα όσα σιχαίνομαι. Είναι πανέμορφη, αλλά κακομαθημένη. Γλυκιά, αλλά και σκύλα. Πανέξυπνη, αλλά και ματαιόδοξη. Τι σκατά θα κάνω μαζί της δεν ξέρω.

Με περιμένει μόλις τελειώνω. Έχει έρθει με το μικρό της κάμπριο. Φοράει τζιν φούστα κοντή, σανδάλια και ένα μικροσκοπικό τοπ. Όλα μάρκες. Μόνο αυτά φοράει άλλωστε. Το αριστερό μου παρελθόν ουρλιάζει με αυτά που βλέπει. Έχει πάρει ένα γλυκό μελί χρώμα από τον ήλιο και οι μηροί της διαγράφονται υπέροχοι. Ότι ζώο υπάρχει μέσα μου έχει ξυπνήσει. Με αρχίζει με τα γνωστά παράπονα. Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία. Είναι να πάμε για καφέ, φαγητό και μετά παραλία. Το σχέδιο ακολουθείται κατά γράμμα μέχρι τον καφέ.Μιλάμε, γελάει, αγγιζόμαστε. Πληρώνω και φεύγουμε στα γρήγορα. Καταλήγουμε στο κρεβάτι για ώρες. Έχει αλλάξει τελείως τώρα. Έγινε γλυκιά και στο πρόσωπο της υπάρχει μόνο η ικανοποίηση. Έρχεται και κουλουριάζεται δίπλα μου. Άργα το απόγευμα πηγαίνουμε στο beach-bar για ποτό και ηλιοθεραπεία. Φοράει ένα μαύρο μαγιώ. Μοιάζει σαν να είναι με τα εσώρουχα της. Σηκώνεται να πάει στο μπαρ και τα βλέμματα καρφώνονται πάνω της. Έχει πολύ αισθησιακό κορμί και πολύ παιδικό πρόσωπο. Θανάσιμος συνδυασμός. Μου χαμογελάει και με αγγίζει συνέχεια. Αν ήμουν ματαιόδοξος, θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος για τις αντιδράσεις που προκαλεί στην παραλία.

Ανάβω τσιγάρο και σκέφτομαι τι συμβαίνει στο μυαλό μιας γυναίκας. Πρόκειται για ένα αγώνα. Ένα Fight club.

Με συγκεκριμένους κανόνες.

Ο πρώτος κανόνας του Fight club είναι : για να πηδήξεις μια γυναίκα, πρέπει να την πηδήξεις πρώτα εγκεφαλικά.

Ο δεύτερος κανόνας του Fight club είναι : τη γυναίκα πρέπει να την κάνεις να νιώθει θηλυκό και πολύ επιθυμητό θηλυκό.

Ο τρίτος κανόνας του Fight club είναι σε σχέση με τον δεύτερο : να το κάνεις αυτό κυρίως στο κρεβάτι.

Ο τέταρτος κανόνας του Fight club είναι : ότι γίνεται στο κρεβάτι, μένει στο κρεβάτι.

Ο πέμπτος κανόνας και τελευταίος του Fight club είναι : για να συνεχίσεις να την έχεις και να σε διαλέγει ανάμεσα σε πολλούς, κάθε μέρα, θα πρέπει να την ερεθίζεις εγκεφαλικά κάθε μέρα.

Ο ήλιος αρχίζει να δύει. Σιγοπίνω το ποτό στην παραλία. Ξεχάσαμε να φάμε, αλλά δεν με νοιάζει. Ούτε που το σκεφτήκαμε άλλωστε.

[invitro]

Αν δεν ...εκδοθεί μόνος του, προτείνω να τον εκδώσουμε εμείς με το ζόρι!!!

[Clemence]

Είναι όλα όσα θέλω, αλλά και όλα όσα σιχαίνομαι.

[invitro]

Και πετάει φυσικά την κλασική παπαρολογία του Κοέλιο: «αν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν θα συνομωτήσει για να το αποκτήσεις». Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι κάθε φορά που το ακούω αυτό. Μου’ρχεται να χώσω το κεφάλι μου σε κολοστομία

Και ιδού ένας άντρας που έπιασε το νόημα:

πρώτος κανόνας του Fight club είναι : για να πηδήξεις μια γυναίκα, πρέπει να την πηδήξεις πρώτα εγκεφαλικά.

Ο δεύτερος κανόνας του Fight club είναι : τη γυναίκα πρέπει να την κάνεις να νιώθει θηλυκό και πολύ επιθυμητό θηλυκό.

Ο τρίτος κανόνας του Fight club είναι σε σχέση με τον δεύτερο : να το κάνεις αυτό κυρίως στο κρεβάτι.

Ο τέταρτος κανόνας του Fight club είναι : ότι γίνεται στο κρεβάτι, μένει στο κρεβάτι.

Ο πέμπτος κανόνας και τελευταίος του Fight club είναι : για να συνεχίσεις να την έχεις και να σε διαλέγει ανάμεσα σε πολλούς, κάθε μέρα, θα πρέπει να την ερεθίζεις εγκεφαλικά κάθε μέρα.

[valentina667]

Έλα, Veterinarian, γράψε τη συνέχεια! Περιμένουμε το επόμενο επεισόδιο με αγωνία! Κοντεύουν 10 μέρες και λίγο ακόμη θα μάθουμε απ' έξω τα προηγούμενα από την πολλή επανάληψη!

[nyxteridas]

Ακόμη κι αν δεν πάρεις το Νομπέλ Ιατρικής και Φυσιολογίας, εκείνο της Λογοτεχνίας είναι στο τσεπάκι σου!!!

Keep typing!!!

[newdoctor]

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ!

[Βικη]

Αν δεν ...εκδοθεί μόνος του, προτείνω να τον εκδώσουμε εμείς με το ζόρι!!!

Συμφωνω....

[veterinarian]

Η νύχτα συνεχίστηκε όμορφα. Ανέλαβε δράση η ντεμπυντάντ γιαυτό. Στην αρχή πήγαμε για φαγητό. Τρώει με μεγάλη όρεξη απίστευτες ποσότητες. Που το βάζει άραγε? Της είπα να ψαχτεί για ταινία. Περνούσε καλά, χαλάρωσε και μου τα ξεφούρνισε όλα. Της ετοιμάζανε προξενιό. Ο γαμπρός ήταν ο σχεδόν πρώην της. Δεν είχαν κάνει ακόμη τίποτα. Είναι πλούσιος, φλώρος, ανέραστος και μπούλης. Είναι και γιός καθηγητή. Ότι πρέπει δηλαδή. Οι δικοί της την ψήνουν άγρια για να την καταφέρουν. Την πήραν τηλέφωνο όταν τρώγαμε και της τα’ψαλαν. Απότι μου είπε, της τα’χωσαν επειδή τραβιέται μαζί μου. Την ακούω προσεκτικά. Μόνο στις ελληνικές ταινίες τα’χω δει αυτά. Νιώθω σαν το Φαίδων Γεωργίτση στο ρόλο του άπορου, πλην τίμιου νέου, που σπουδάζει γιατρός και τα φτιάχνει με το πλουσιοκόριτσο. Πάλι καλά που δεν πήρα το ρόλο του λουστράκου! Μετά το τηλεφώνημα είναι όλο νεύρα. « Είμαι ενήλικη και θα κάνω ότι θέλω», λέει. «Δεν μπορούν να μου φέρονται έτσι».Με παίρνει από το χέρι για να φύγουμε. Νόμιζα πως θα την πήγαινα στο ξενοδοχείο. Πάμε όμως σπίτι μου. Κάνει σαν μαινάδα. Θα χρειαστώ υπογλώσσια σε λίγο. Δεν θυμάμαι πάντως τον Γεωργίτση να τα περνάει αυτά…

Καλή η ντεμπυντάντ και το fight club, αλλά μετά δεν μπορώ να σηκώσω δακτυλάκι από την εξάντληση. Όλο μου το κορμί πονάει. Τώρα και να με κυνηγούσανε οι μαύροι, από την κούραση που έχω, θα καθόμουνα να με πιάσουν. Τι στο διάολο, ούτε φυλακισμένη να την είχανε! Με άφησε για να γυρίσει κατά τις 5 το πρωί, στο ξενοδοχείο και στους δικούς της. Έχει αρχές δεν λέω. Και η αλήθεια είναι πως με όλα αυτά που γίνανε τις τελευταίες 12 ώρες στο κρεβάτι, θα μπορούσαν να γυριστούν 5 ταινίες. Και όλες αξιώσεων. Τι εξωτερικά γυρίσματα, τι καταιγιστική πλοκή, τι ανατροπές στο σενάριο, τι πανοραμικές λήψεις! Και φυσικά με πιασάρικους τίτλους. «Βαθύτερα δεν γίνεται», «Ο σεξολοθρευτής», « Η σιωπή των πρωκτών», μία εποχής όπως ο «Μάρκο Κόλο», ενώ δεν θα έλειπε και μια υπερπαραγωγή όπως « Ο πουτανικός».Την άλλη μέρα πέρασα από το φαρμακείο. Πήρα ότι υπήρχε σε βιταμίνη Ε και τζινγκ-σενγκ. Δυστυχώς δεν τα είχαν σε ενδοφλέβια.

Το πρωί σερνόμουνα. Μάλλον μου φαινότανε, γιατί στο διάδρομο, ο παππούς που έβγαζε βόλτα τον ορό του, μου είπε «πιάσου απ’το στατό να σε πάω πιο κάτω». Και μου πέταξε στο τέλος και ένα «ο θεός είναι μεγάλος». Αίσχος δηλαδή! Και ενώ έψαχνα την ησυχία μου, μόνο αυτή δεν βρήκα. Τελικά αθάνατες αυτές οι ελληνικές παροιμίες. Σήμερα αποδείχτηκαν περίτρανα.

Στην αρχή με την διακομιδή. Αντί να ασχοληθώ εγώ, άφησα τον άλλο ειδικευόμενο να τα κανονίσει. Και τα’κανε όπως συνήθως σκατά. Ήταν να στείλουμε αγροτικό. Ο ένας όμως είπε πως είχε διάρροια, η άλλη προεμμηνορυσιακό και ο τρίτος ρωτούσε τι είναι η αναρρόφηση και που την βάζουν. Αφού του εξήγησε κάποιος, οι απορίες συνεχίστηκαν. Ρώτησε αν το primperan είναι αντιβίωση και αν πειράζει τα νεφρά. Τα’κουσε ο Διευθυντής και έπαθε ένα μίνι εγκεφαλικό, με συνοδό σκοτοδίνη. Και όπως είπε, για να μην πάθει μεγαλύτερο, μου ‘κανε το σήμα «πάρτον μπούλο», κοινώς « κουβάλα το, το περιστατικό στη Θεσαλονίκη». Έτσι είναι. «Αν δεν βρέξεις πόδι, δεν τρως ψάρι».

Σαν κλασικός γκαντέμης έπεσα στον βαρεμένο οδηγό. Τα χέρια του τρέμουν απ’το αλκοόλ. Η κοιλιά του φτάνει & πλακώνει το τιμόνι και το μόνο 19άρι που έχει πάρει στη ζωή του, αφορά την μυωπία του. Έλα ντε, που ο ίδιος όμως θεωρεί πως είναι ένας εκκολαπτόμενος Σουμάχερ. Τρέχει σαν τρελός με τη μουσική του Γονίδη στη διαπασών. Οι ζώνες ασφαλείας πίσω είναι χαλασμένες. Δεν βλέπω να προλαβαίνω να κάνω οικογένεια. Μέχρι να φτάσουμε με είχε πρήξει και η ασθενής. «Ζαλίζομαι, θέλω να αλλάξω θέση, έχω δύσπνοια». Ο άλλος συνέχισε να τρέχει σαν δαιμονισμένος. Θα κάναμε ρεκόρ. Το χάσαμε για λίγο, επειδή σταμάτησε για κατούρημα και εφημερίδα. Η ασθενής μου ζήτησε ένα νεφροειδές, γιατί νόμιζε πως θα ξεράσει. Της είπα να το μοιραστούμε. Με κοίταξε με απορία αλλά συμφώνησε. Τελικά δεν χρειάστηκε.

Στο Παπαγεωργίου γίνονταν χαμός. Με σταμάτησε η υπάλληλος στην είσοδο για να πάρει τα στοιχεία. Φαίνεται πως της άρεσα και με άρχισε στο μπαλαμούτι. Τι ειδικότητα κάνεις, γιατί δεν δήλωσες εδώ και άλλα τέτοια. Έγραψε το όνομα της ασθενούς λάθος και ξαναρχίσαμε από την αρχή. Έτσι είναι, «άλλα λέει η θειά μου και άλλα ακούν τα αυτιά μου».

Στην επιστροφή, κάθισα μπροστά και ο Σουμάχερ μου’λεγε τον πόνο του για μια τραγουδιάρα. Έκανα πως τον άκουγα. Με ρωτούσε και γω κουνούσα το κεφάλι καταφατικά, χωρίς να δίνω σημασία. Πρέπει να με ρώτησε κάποια στιγμή, αν με αυτά που άκουγα,πίστευα πως τον είχε κερατώσει. Κούνησα ασυνείδητα το κεφάλι. Άφησε το τιμόνι και άρχισε να κατεβάζει κάτι χριστοπαναγίες. Πηγαίναμε καρφωτοί για μια στενή επαφή τρίτου τύπου με την νταλίκα απέναντι. Όλη μου η ζωή άρχισε να περνάει από μπροστά μου. Ευτυχώς στο σημείο που είχα σηκωθεί κι έλεγα το μάθημα στην πρώτη Γυμνασίου, το ξανάπιασε και το γύρισε. Αυτό γίνεται αν δεν προσέχεις τι σε ρωτάει ο άλλος. Πάντως το συμπέρασμα είναι πως δεν κάνω για ψυχίατρος και πως σαν ειδικότητα είναι πολύ επικίνδυνη. Πάλι καλά που δεν την δήλωσα.

Όταν γύρισα έκανα εξωτερικά ιατρεία. Είναι απέναντι από αυτά της Παιδιατρικής. Η παιδίατρος εκεί είναι μια σαραντάρα, με βαμμένο ξανθό μαλλί και σε διαρκή δίαιτα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Της αρέσουν τα γλυκά και τα τεκνά. Ότι έρχεται κάτω από 30 ή με σιρόπι, το χτυπάει ανελέητα. Λίγο πριν φύγω, ήρθε ένας 21χρονος με θωρακικό άλγος. Του έκανα καρδιογράφημα όταν μπήκε μέσα. Ήρθε υποτίθεται για πάρει το οξύμετρο. Πλησίασε στο κρεβάτι. «Τι έπαθε το αγόρι μας?» ρώτησε. Της είπα έχει δυσφορία στο θώρακα. Άπλωσε τα χέρια της για να βγάλει τα ηλεκτρόδια από το στήθος του. Όσο το’κανε τον χαίδευε και είχε ένα βλέμμα λιγωμένο. «Σιγά, της λέω θα πατήσει κανένας τα σιρόπια και θα γλιστρήσει». Με κοίταξε μ’ένα βλέμμα «τι να κάνουμε? Έχουμε και μεις ορμές.». Ο πιτσιρικάς δεν κατάλαβε τίποτα.

«Προσπαθεί η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει».

[invitro]

Όταν γύρισα έκανα εξωτερικά ιατρεία. Είναι απέναντι από αυτά της Παιδιατρικής. Η παιδίατρος εκεί είναι μια σαραντάρα, με βαμμένο ξανθό μαλλί και σε διαρκή δίαιτα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Της αρέσουν τα γλυκά και τα τεκνά. Ότι έρχεται κάτω από 30 ή με σιρόπι, το χτυπάει ανελέητα

[kobogianitis]

Keep writing...

[nyxteridas]

Κι εκεί που έβριζα για την επανάληψη του "Παρά Πέντε", ήρθε ο από μηχανής θεός και έσωσε την εβδομάδα...

[olizyz]

είναι μια σαραντάρα, με βαμμένο ξανθό μαλλί και σε διαρκή δίαιτα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Της αρέσουν τα γλυκά και τα τεκνά. Ότι έρχεται κάτω από 30 ή με σιρόπι, το χτυπάει ανελέητα

Αααα την ξέρω…την Αθηνά…

[veterinarian]

Είναι Αύγουστος. Έχει απίστευτη ζέστη. Επικρατεί παντού άπνοια. Όλοι σέρνονται & όλα γίνονται με χαρακτηριστικά αργούς ρυθμούς. Κάνω πάλι τακτικά εξωτερικά. Και μόνο που αναπνέεις κουράζεσαι. Αποφάσισα να δίνω άμεσες και γρήγορες λύσεις. Να χτυπάω το πρόβλημα κατευθείαν στη ρίζα του. Ήρθε ασθενής με διάρροια. «Βράσε ρύζι λαπά». Μετά κάποιος με ζάλη. «Σταμάτα να ανεβαίνεις σε σκαλωσιές». Μετά κάποια με ουρολοίμωξη. «Κατούρα να φύγουμε». Εξέταζα ασθενή με ιδιοπαθή τρόμο χεριών («Πρόσεχε μη σου κόψει η μαγιονέζα και χτύπα αυγολέμονο»), όταν με πήραν από το αιματολογικό. Κάποιος που έδινε αίμα, ζαλίστηκε. Έτρεξα να τον δω. Είχε φοβηθεί από το μέγεθος της βελόνας. Του’δωσα την κατάλληλη συμβουλή, «σταμάτα να δίνεις αίμα, και δίνε ούρα». Τακτοποιήθηκε κι αυτό. Περιέργως το σύστημα έδειχνε να δουλεύει και όλοι ήτανε ευχαριστημένοι.

Τελειώσαμε τα ιατρεία νωρίς, επειδή σήμερα θα είχαμε μάθημα. Για τον σακχαρώδη διαβήτη. Το μάθημα το έκανε η Ρωσοπόντια ειδικός. Τα διάβαζε μέσα από κάτι σημειώσεις. Δεν ήξερε να τα πει απ’έξω. Ούτε και ήξερε τι σήμαιναν. Ακόμη κι έτσι όμως τα έλεγε λάθος. Αν είναι δυνατόν! Άκουγα τα εγκεφαλικά κύτταρα μου να τσιρτσιρίζουν, να αυτοκτονούν και να καίγονται. Δεν άντεχα. Άρχισα να μιλάω με τον διπλανό για το στοίχημα. Οι υπόλοιποι το είχαν ρίξει στον ύπνο. Κι εκεί που λέγαμε για τα ποσοστά στην Νορβηγία 2, μου’κανε παρατήρηση. « Θα τα χρειαστείτε αυτά που λέω, αν θέλετε να γίνετε καλοί γιατροί. Δεν θα είμαι δίπλα σας για να σας βοηθάω και να στηρίζεστε σε μένα συνέχεια. Αυτά είχα να σας πω και τώρα φεύγω», μου είπε με δηκτικό τόνο και πομπώδες ύφος. Τα μάτια μου σχεδόν δάκρυσαν από τα λόγια της. Κατάλαβα το λάθος μου. Κάτι έπρεπε να κάνω. Ήμουν έτοιμος να σηκωθώ, να ανέβω πάνω στην καρέκλα και να φωνάξω ,« Oh captain, my captain, μη μας εγκαταλείπεις!». Συγκρατήθηκα όμως. Κατέβηκα και πήγα στην τουαλέτα. Μ’όλα αυτά που είχα ακούσει είχα βαρέσει σίγουρα γλυκοζουρία.

Φύγαμε από το νοσοσκομείο. Κλασικά έσπρωξα το αυτοκίνητο του άλλου στην κατηφόρα για μια ακόμη φορά. Μας προσπέρασαν δυο γκόμενες με Μερσεντές, χαμογελώντας. Χάρηκε ο άλλος πανηλίθιος και πέταξε την ιδέα να τις πάρουμε στο κατόπι. Του ευχήθηκα καλή τύχη. Μου ρώτησε τι να τις πει και πώς να τις προσεγγίσει. Θυμήθηκα αυτά που μου έλεγε για τη συνομωσία, το σύμπαν και τις ατάκες του ζουμπά Κοέλιο. Του είπα να σκέφτεται θετικά. Του είπα επίσης να το φανταστεί δυνατά στο μυαλό του, σαν να συμβαίνει και να αυθυποβάλει τον εαυτό του νοερά. «Δηλαδή», ρώτησε με έξαψη, «να λέω, θα τα καταφέρω, θα τα καταφέρω?». «Όχι», του είπα, «θα λες, δεν είμαι μαλάκας, δεν είμαι μαλάκας».

Άλλαξα και ξεκίνησα για παραλία. Είχε πολύ και καλό κόσμο. Μετά από λίγη ώρα κατέφτασε και ο άλλος. Τις είχε μιλήσει και του είπαν πως θα έρχονταν σε λίγο κι αυτές παραλία. Ο ίδιος βρισκότανε σε υπερδιέγερση. Σαν το κουνέλι πριν την συνουσία. Του είπα να ηρεμήσει, αλλιώς στο τέλος το μόνο που θα φάει θα είναι τα μαρούλια. Του’πα επίσης να σταματήσει να χαζογελάει και να μην μιλάει πολύ για τον εαυτό του. Στις γυναίκες αρέσει το μυστήριο. Τζάμπα τα’λεγα. Καλύτερα να τα έλεγα στο αγοράκι που έπαιζε με το κουβαδάκι του δίπλα. Μόλις ήρθαν χαμογελούσε όλη την ώρα σαν να του γαργαλούσαν τις πατούσες. Και σαν να μην έφτανε αυτό τις διηγήθηκε όλη τη ζωή του απ’τη στιγμή που μπουσουλούσε και μετά. Δεν ασχολήθηκα με το άθλημα. Προτίμησα να βοηθήσω το μικρό με το κουβαδάκι. Ευτυχώς ήρθε ο γενικός ιατρός που έκανε ΩΡΛ και μπήκε στο παιχνίδι. Τα κορίτσια ήταν μέτριες εμφανισιακά, αλλά με αυτά που άκουγαν, κανονικά θα έπρεπε να κάνουν ολική υστερεκτομή μόνες τους, με τοπική αναισθησία. Παρόλα αυτά κάτι μπορεί και να γινόταν. Έπασχαν από το σύνδρομο της ιατρικής μπλούζας. Ότι παπαριά και να άκουγαν ισοφαρίζονταν απ’το πτυχίο της ιατρικής αυτού που τα έλεγε.

Μυστήριο η ψυχή της γυναίκας….

Το βράδυ πήγα Θεσσαλονίκη. Βγήκα με τους φίλους από την σχολή. Μου’λεγαν τα συνηθισμένα προβλήματα. Ο ένας δούλευε σε ινστιτούτο ομορφιάς. Έβγαζε τρίχες για 450 ευρώ. ¨Έμαθε όλες τις πωλήτριες του Φωκά. Ο άλλος έκανε σεμινάριο από τον ΟΑΕΔ. Αυτός έμαθε όλες τις κομμώτριες της πόλης. Ο τρίτος έστελνε αιτήσεις σε Αγγλία και Γερμανία. Είχε στείλει ήδη 457 και συνέχιζε. Τώρα τον είχαν πάρει στο ψιλό και οι υπάλληλοι στο ταχυδρομείο. Ήταν έτοιμοι να βάλουν τη φωτογραφία του στον τοίχο.Η μόνη που τα πήγαινε καλά επαγγελματικά ήταν η πρώην μου. Αυτή που είχε καβατζάρει τον τύπο με το κοιλιακό άλγος. Τα προσωπικά της ήταν όμως πολύ μέτρια. Όσο και οι επιδόσεις του στο κρεβάτι. Άρχισε να μου λέει τα κόλπα που του έκανε για να τον ξεσηκώσει. Τι αρώματα, τι μπεμπι-ντολ, τι κεριά και περίεργα αφρόλουτρα, αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Στο τέλος μου το πέταξε. «Θέλεις να θυμηθούμε τα παλιά?». Πιο κατηγορηματικό όχι δεν έχω ξαναδώσει. Στραβομουτσούνιασε και δεν μου μιλούσε την υπόλοιπη νύχτα. Αν ήταν στο χέρι της θα με ευνούχιζε πολύ ευχαρίστως, στη στιγμή. Όλα στα συγχωρούν, εκτός από το να τις απορρίψεις στο κρεβάτι.

Μυστήριο το μ..νί της γυναίκας….