Εν Αρχή Ην Ο ...ποιητικός Λόγος!

[tik-tak]

«….Η ποίηση ωφελεί τη γλώσσα . Την περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης και την μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά , όσο ακριβώς χρειάζεται να πιει η ουσία…» Κική Δημουλά

αυτό που περιγράφει παραπάνω η ποιήτρια και ακαδημαϊκός ήταν που θαύμαζα στην δημιουργική τέχνη της ποίησης…το πώς οι εικόνες , τα συναισθήματα, το λογικό και το άλογο, οι προσωπικές εμπειρίες και συνειδητοποιήσεις μπορούσαν να «στριμωχτούν» σε αυστηρά επιλεγμένες λέξεις συνάμα, όμως, να καταργείται αυτό το «στρίγμωμα» και να μεταλλάσσεται σε ένα μεγαλειώδη χώρο, που εκτός από την ανάδειξη του περιεχομένου που ο ίδιος ο ποιητής έχει επιλέξει, χωρούν και οι δικές μας εκτιμήσεις, προσδοκίες, ερμηνείες και στην ουσία , ο ψυχισμός μας…Γι’ αυτό, ίσως, το κάθε ποίημα να είναι και λίγο δικό μας…

***διαβάζετε ποίηση??? Αν ναι, ποιος είναι ο αγαπημένος σας ποιητής????

Όποιος το επιθυμεί, ας παραθέσει εδώ κάποια από τα αγαπημένα του αποσπάσματα για να τα γνωρίσουμε και, ίσως γιατί όχι να τα αγαπήσουμε!!!

[tik-tak]

Δεν έχω διαβάσει μεγάλη γκάμα ποιητών ,οπότε δεν έχω διαμορφώσει κριτήρια με βάση την γνώση μου… αυτό, όμως , δεν μου στερεί το να με κατακτά ο λόγος του Καβάφη…Δεν είναι συναρπαστικό που ο λόγος του είναι ολοκληρωτικά και ουσιαστικά ζωντανός στις μέρες μας, ενώ είναι ποίηση του τέλους του…προπροηγούμενου αιώνα????

[Η Σατραπεία

Τι συμφορά ,ενώ είσαι καμωμένος

Για τα ωραία και μεγάλα έργα

Η άδική σου η τύχη

Ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται.

Να σε εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες

Και μικροπρέπειες και αδιαφορίες .

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις

( η μέρα που αφέθηκες και ενδίδεις )…]

υγ: στα χρόνια του γυμνασίου, όταν αναλάμβανα το ρόλο μπέιμπι σιττερ για το μικρό μου αδερφό , το Γιώργο (4-5 χρόνων τότε ), τύχαινε και διάβαζα ποιήματα του Καβάφη φωναχτά χωρίς να νοιάζομαι αν μ’ακούει ο απορροφημένος στο παιχνίδι μου αδερφός μου…

κάποια μέρα, τον ακούω να λέει στον πατέρα μου ότι δεν του αρέσει το ονοματεπώνυμο του και ότι θέλει να το αλλάξει σε Γιώργο Καβάφη!!!!

Χαρά ο πατέρας μου…..να προσπαθεί μετά να τον πείσει για την αξία του … τιμημένου επιθέτου μας!!!!

[doctor-x]

Το οποίο είναι.....tak?

Πολύ όμορφο θέμα καροτένια (btw πού είναι το avatar σου?),θα επανέλθω δριμύς.....

[Winmx]

Δυστυχως η τελευταια φορα που διαβασα ποιηση ηταν του Charles Baudelaire " ## no greeklish please! ## - ## no greeklish please! ## - ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika - fragolevantika grapste kalytera ## no greeklish please! ## - ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika - fragolevantika grapste kalytera ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika - agglika - agglika - fragolevantika grapste kalytera ## no greeklish please! ## - ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika - fragolevantika grapste kalytera ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika - agglika - agglika - fleurs du mal"....και αυτο για να δωσω γαλλικο διπλωμα.Πεσιμιστης βεβαια...αλλα εχει μερικα ωραια.Παρολο που δε χρειαζοτανε να τα αναλυσουμε ολα καποια στιγμη σιγα-σιγα τα διαβασα.Οποιος ξερει γαλλικα (εχω διαβασει στα ελληνικα κ χανουν στη μεταφραση) του συστηνω "Albatros", "Benediction","Tristesses de la Lune","Un Voyage a Cythere","La Mort des Amants"......βασικα εχει αρκετα καλα....αρκει να'ναι του γουστου σας!

ΥΓ.Ναι το ξερω οτι λειπουν οι τονοι αλλα δε μου τους εβγαζε

[Sovereign]

Μια που αναφέρθηκε ο πεσσιμισμός, να αναφέρω κι εγώ τους αγαπημένους μου.

Σε γενικές γραμμές, δε διαβάζω ποίηση. Mου βγάζει κάτι το ψεύτικο και το δήθεν, με λίγα λόγια δεν μπορώ να μπω καθόλου στο κλίμα του έμμετρου λόγου.

Δύο ανθρώπους όμως διαβάζω με μεγάλη ευχαρίστηση (σχετική έννοια, αν έχετε ασχοληθεί καθόλου μαζί τους): Καρυωτάκη και Edgar Allan Poe (παρότι τα διηγήματα του δεύτερου είναι πολύ ανώτερα των ποιημάτων του).

Ενδεικτικά αναφέρω το διάσημο "Κοράκι" του μεγάλου Poe:

The Raven

Quoth the Raven, "Nevermore."

[tik-tak]

τα φιλαράκιά μου μου χάρισαν στα γενέθλιά μου τη συλλογή « Οδυσσέας Ελύτης- ποίηση» , εκδ. ίκαρος (να επισημάνω το πολύ ωραίο και βολικό σχήμα του βιβλίου)

έχω αρχίσει με… βραδείς ρυθμούς να το διαβάζω. Σημειώνω σε χαρτάκια τις φράσεις που μου αρέσουν…Ως τώρα , νιώθω ευχαρίστηση…δεν ξέρω , αν θα έχω και την ίδια γνώμη ως το τέλος, γιατί ξεφυλλίζοντας το βιβλίο διάβασα αποσπασματικά ποιήματα των τελευταίων του χρόνων και…με εξέπληξαν ολίγον… ας είναι…από την κατά χρονολογική σειρά γνωριμία μου με την ποίηση του Ελύτη, παραθέτω κάποιες φράσεις που μ’άρεσαν (από τη συλλογή «Προσανατολισμοί» ):

…Δέθηκα σ’έναν κόμπο λύπης…

…και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο…

…ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών…

…και πίσω από τη σιωπή μια μελωδία παρείσακτη…

…η επιθυμία γεννάει το δρόμο της όπου θέλει να περπατήσει..

…μπορεί να πιστέψει κανείς ως και τον εαυτό του…

…η παρουσία σου θα δροσίσει τη δροσιά…

…πού να πηγαίνει ένας άνθρωπος που δεν είναι άλλο από άνθρωπος…

…άσπρο μέτρημα, μελανό άθροισμα…

…μια μέρα θα’ρθει που ο φελλός θα μιμηθεί την άγκυρα και θα κλέψει τη γεύση του βυθού…

…δεν έχει σημασία, η σημασία είναι αλλού…

…και κανείς δεν ξέρει από πότε άρχισε να ζει…

[zkw]

Χμμμμμ... δεν έχω προτιμήσεις... μου αρέσουν όλα τα -μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μελαγχολικοκαταθλιπτικά- πεσσιμιστικά ποιήματα...

Και μιας και αναφέρθηκε ο Edgar Allan Poe…

" From childhood's hour I have not been

As others were; I have not seen

As others saw; I could not bring

My passions from a common spring.

From the same source I have not taken

My sorrow; I could not awaken

My heart to joy at the same tone;

And all I loved, I loved alone.

Then- in my childhood, in the dawn

Of a most stormy life- was drawn

From every depth of good and ill

The mystery which binds me still:

From the torrent, or the fountain,

From the red cliff of the mountain,

From the sun that round me rolled

In its autumn tint of gold,

From the lightning in the sky

As it passed me flying by,

From the thunder and the storm,

And the cloud that took the form

(When the rest of Heaven was blue)

Of a demon in my view."

[Sovereign]

zkw, τα σέβη μου. Το συγκεκριμένο είναι από τα αγαπημένα μου, θυμήσου κάποια στιγμή να στο βάλω και μελοποιημένο από το συγκρότημα που (κάποτε) είχα))

Υπέροχο αυτοβιογραφικό ποίημα. And all I loved, I loved alone...

[Filippos]

Επανέρχομαι κι εγώ, λοιπόν, με ένα ποίημα που με εκφράζει πάρα πολύ.

ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙ Θ'

Μιλούσες για πράγματα που δεν τα 'βλεπαν

κι αυτοί γελούσαν.

Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό

πάνω νερά

να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο

στα τυφλά, πεισματάρης

και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα

σαν το πολύροζο λιόδεντρο-

άφησε κι ας γελούν.

Και να ποθείς να κατοικήσει κι ο άλλος κόσμος

στη σημερινή παγερή μοναξιά

στ'αφανισμένο τούτο παρόν-

άφησε τους.

Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής

υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας.

Γ. Σεφέρης

[baccara]

Φοβερή ιδέα το θέμα για την ποίηση από την tik-tak. Η ποίηση είναι πολύ σημαντική στη ζωή ορισμένων ανθρώπων. Η ποίηση ή σε συνεπαίρνει ή απλά δεν την καταλαβαίνεις. Ευτυχώς ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Έχω κυριολεκτικά ανατριχιάσει με πολλά ποιήματα με αυτό που ήθελαν να πουν, και κυρίως με τον τρόπο που το λένε. Είναι πολύ δύσκολο -πολύ εύκολο εν τούτοις για μερικούς- να αποδώσεις ένα νόημα με περισσό συναίσθημα με λίγες λέξεις που δεν απευθύνονται μόνο στο κομμάτι του μυαλού σου που κατανοεί νοήματα. Τέλος πάντων, ας μη γράψω και έκθεση, ξέρετε τι θέλω να πω.

Λέει η Κική Δημουλά στο νεκρό άντρα της:

Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά

εσύ κι ο θάνατος εκείνου του ονείρου.

Το στερνοπαίδι όνειρο.

Απ' όσα είχα το πιο φρόνιμο.

Ξεθολωμένο, πράο, συνεννοητικό.

Όχι και τόσο βέβαια ονειροπόλο

αλλά ούτε και φθηνά χαμηλωμένο,

όχι σουδάριο κάθε γης.

Πολύ οικονόμο όνειρο,

σε ένταση και λάθη.

Από τα όνειρα που ανάθραψα

το πιο πονετικό μου: να μη

γερνάω μόνη.

Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά

εσύ κι ο θάνατός του.

Δίνε του χαιρετίσματα, πες του να ρθει

κι αυτό μαζί εξαπαντός όταν συναντηθούμε

εκεί, στην τελετή απονομής απωλειών.

Όσο δε ζεις, να μ' αγαπάς.

Ναι ναι μου φτάνει το αδύνατον.

Κι άλλοτε αγαπήθηκα απ' αυτό.

Όσο δε ζεις να μ' αγαπάς.

Διότι νέα σου δεν έχω.

Και αλίμονο αν δε δώσει

σημεία ζωής το παράλογο.

Αυτό για ό,τι αγαπήσαμε και δεν είναι κοντά μας, για οποιοδήποτε λόγο.

[doctor-x]

Ανατρίχιασα.....φοβερό!

Συνεχίστε να γράφετε τόσο δυνατά ποιήματα,είναι εναύσματα για ενδοσκόπηση και περισυλλογή.

Μπράβο τικ-τακ για το thread!

[tik-tak]

Ευχαριστώ πολύ ,παιδιά, για τα καλά σας λόγια…

Δεν το κρύβω…και από επιθυμία δική μου πρότεινα αυτό το θεματάκι, ώστε να δίνονται εναύσματα για περαιτέρω προσέγγιση της ποίησης και ποιητών, που ως τώρα μπορεί να αγνοούμε …πχ τον Πόε τον γνώριζα μόνο από τα 1-2 ποιηματάκια που συναντήσαμε στα σχολικά εγχειρίδια, ενώ τώρα μου προέκυψε η επιθυμία να τον «ψάξω» περ/ρο. Το ίδιο και για την ποίηση της Κικής Δημουλά ( ήδη προμηθεύτηκα την συλλογή της από τις εκδ. Ίκαρος )…

Άντε…καλή μας συνέχεια!!!

Αζράι, ακόμη περιμένω να βρεις το απόσπασμα...

[magnet]

Well done from me too Tik-tak!!

...and because I can't write in Greek anyway, here's an English one... To some it might seem "dark" but just like a mirror, a poem can be "the eye of a little god" looking deep in our soul..

Mirror

I am silver and exact. I have no preconceptions.

What ever you see I swallow immediately

Just as it is, unmisted by love or dislike.

I am not cruel, only truthful---

The eye of a little god, four-cornered.

Most of the time I meditate on the opposite wall.

It is pink, with speckles. I have looked at it so long

I think it is a part of my heart. But it flickers.

Faces and darkness separate us over and over.

Now I am a lake. A woman bends over me,

Searching my reaches for what she really is.

Then she turns to those liars, the candles or the moon.

I see her back, and reflect it faithfully.

She rewards me with tears and an agitation of hands.

I am important to her. She comes and goes.

Each morning it is her face that replaces the darkness.

In me she has drowned a young girl, and in me an old woman

Rises toward her day after day, like a terrible fish.

Sylvia Plath

[tik-tak]

ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2004, ώρα: 20:30

Κ.Π.ΚΑΦΑΒΗΣ

Σκηνικό θέαμα με ποίηση, μουσική, χορό, βίντεο

Η παραγωγή πραγματοποιείται στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας 2001-2004

Επιλογή Κειμένων : Νάσος Βαγενάς

Σύμβουλος εκδήλωσης : Μανόλης Σαββίδης

Σενάριο, σκηνοθεσία : Θέμης Μουμουλίδης

Τραγούδια των Μ.Χατζιδάκι,Θ. Μικρούτσικου, Δ. Παπαδημητρίου

Συμμετέχουν οι ηθοποιοί:

Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Γιάννης Μπέζος, Αλεξάνδρα Σακκελαροπούλου, Μηνάς Χατζησάββας, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη

Και οι χορευτές: Ερμής Μαλκότσης, Βαγγελιώ Ράντου

Τραγουδούν οι: Κώστας Θωμαϊδης , Φωτεινή Δάρα

Θοδωρής Οικονόμου, Πάνος Λουμάκης πιάνο

Ορχήστρα: Ορχήστρα νυκτών εγχόρδων Πάτρας

Μουσική διεύθυνση: Θανάσης Τσιπινάκης

Εισιτήρια από 30€ - 9€

Φοιτητικά εισιτήρια: 5€

Πληροφορίες στο : www.megaron.gr

ΥΓ: Ευχαριστώ πoλύ, magnet!

η παρέμβασή σου ειναι άαααακρως επίκαιρη!!!

νομίζω οτι αυτές τις ημέρες προβάλλεται στους κινηματογράφους ταινία με θέμα το βίο και πολιτεία της Sylvia Plath

[faraway]

Πολύ καλό τόπικ ομολογώ.Είναι μερικοί ποιητές που πράγματι σε ανατριχιάζουν.

Απ'τους αγαπημένους μου Έλληνες ποιητές είναι ο Καβάφης με αυτήν την υπέροχη ειρωνεία που κατακλύζει πολλά από τα ποιήματά του,ο Σολωμός και φυσικώς ο Μ.Αναγνωστάκης τον οποίο και θεωρώ κορυφαίο!Ακόμα ο Καρυωτάκης αλλά και πολλοί άλλοι που τους διαβάζω με λαιμαργία...Οι ελληνίδες ποιήτριες από την άλλη δεν με αγγίζουν προσωπικά(τουλαχιστόν όσες έχω διαβάσει) δεν ξέρω γιατί αλλά πιστεύω ότι στα ποιήματά τους λείπει το συστατικό που θα τους έδινε μεγαλείο στα μάτια μου.

Μανώλης Αναγνωστάκης:

"Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας. "

"Επίλογος"

Οι στίχοι αυτοί μπορεί και νά' ναι οι τελευταίοι

οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν

γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πιά

αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι.

Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά

σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος

γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα

και τα νερά τους δε μπορείς να ξεχωρίσεις.

Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός

να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.

"Το σκάκι"

'Ελα να παίξουμε.

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου

('Ηταν για μένα μια φορά η αγαπημένη)

Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου

'Εχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα)

Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;

(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα)

'Ολα, και τ' άλογά μου θα σ' τα δώσω

Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω

Που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη

Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

(αυτό είναι και μελοποιημένο)

"Ποιητική"

― Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,

Tην ιερότερη εκδήλωση του Aνθρώπου

Tην χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον

Tων σκοτεινών επιδιώξεών σας

Eν πλήρει γνώσει της ζημίας που προκαλείτε

Mε το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.

― Tο τί δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις

Eσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,

Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας

Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια

Kαι μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά

N' ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.

Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;

Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.

Έ ναι λοιπόν! Kηρύγματα και ρητορείες.

Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις

Nα μην τις παίρνει ο άνεμος.

Υπόσχομαι να επανέλθω με περισσότερα!

[Gilraen]

Πράγματι εξαιρετικό θέμα....

Και για αρχή, ένα ποίημα του A.L. Tennyson, οι στίχοι του οποίου με άγγιξαν όσο λίγοι....

(είναι κάπως μεγάλο, αλλά πιστέψτε με αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε... )

Ulysses

It little profits that an idle king,

By this still hearth, among these barren crags,

Match'd with an aged wife, I mete and dole

Unequal laws unto a savage race,

That hoard, and sleep, and feed, and know not me.

I cannot rest from travel; I will drink

Life to the lees. All times I have enjoy'd

Greatly, have suffer'd greatly, both with those

That loved me, and alone; on shore, and when

Thro' scudding drifts the rainy Hyades

Vext the dim sea. I am become a name;

For always roaming with a hungry heart

Much have I seen and known,-- cities of men

And manners, climates, councils, governments,

Myself not least, but honor'd of them all,--

And drunk delight of battle with my peers,

Far on the ringing plains of windy Troy.

I am a part of all that I have met;

Yet all experience is an arch wherethro'

Gleams that untravell'd world whose margin fades

For ever and for ever when I move.

How dull it is to pause, to make an end,

To rust unburnish'd, not to shine in use!

As tho' to breathe were life! Life piled on life

Were all too little, and of one to me

Little remains; but every hour is saved

From that eternal silence, something more,

A bringer of new things; and vile it were

For some three suns to store and hoard myself,

And this gray spirit yearning in desire

To follow knowledge like a sinking star,

Beyond the utmost bound of human thought.

This is my son, mine own Telemachus,

to whom I leave the sceptre and the isle,--

Well-loved of me, discerning to fulfill

This labor, by slow prudence to make mild

A rugged people, and thro' soft degrees

Subdue them to the useful and the good.

Most blameless is he, centred in the sphere

Of common duties, decent not to fail

In offices of tenderness, and pay

Meet adoration to my household gods,

When I am gone. He works his work, I mine.

There lies the port; the vessel puffs her sail;

There gloom the dark, broad seas. My mariners,

Souls that have toil'd, and wrought, and thought with me,--

That ever with a frolic welcome took

The thunder and the sunshine, and opposed

Free hearts, free foreheads,-- you and I are old;

Old age hath yet his honor and his toil.

Death closes all; but something ere the end,

Some work of noble note, may yet be done,

Not unbecoming men that strove with Gods.

The lights begin to twinkle from the rocks;

The long day wanes; the slow moon climbs; the deep

Moans round with many voices. Come, my friends.

'T is not too late to seek a newer world.

Push off, and sitting well in order smite

The sounding furrows; for my purpose holds

To sail beyond the sunset, and the baths

Of all the western stars, until I die.

It may be that the gulfs will wash us down;

It may be we shall touch the Happy Isles,

And see the great Achilles, whom we knew.

Tho' much is taken, much abides; and tho'

We are not now that strength which in old days

Moved earth and heaven, that which we are, we are,--

One equal temper of heroic hearts,

Made weak by time and fate, but strong in will

To strive, to seek, to find, and not to yield.

[faraway]

Και μικρά tips πάνω στο τί πιστεύουν μεγάλοι λογοτέχνες και ποιητές για την ποίηση:

"Η ποίηση είναι η αναζήτηση του ανεξήγητου"

Στήβενς

"Η ποίηση αρχίζει πάντα, όταν κάποιος που πρόκειται να γίνει ποιητής, διαβάζει ένα ποίημα."

Μίλτον

"Η ποίηση μας δημιουργεί την εντύπωση, όχι πως ανακαλύψαμε κάτι καινούργιο, αλλά πως θυμηθήκαμε κάτι που είχαμε ξεχάσει. "

Μπράντλεϋ

"Η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε. "

Καρυωτάκης

"Η ποίηση είναι ένας φασιανός που χάνεται στους θάμνους "

Στήβενς

"Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα. "

Σεφέρης

"Η ποίηση υπαγορεύεται από ένα δαιμόνιο, αν και θα ήταν υπερβολή να το χαρακτηρίσει κανείς αγγελικό. "

Ζεζλάβ Μίλοζ

"Η ποίηση είναι έκφραση, αν ένας στίχος είναι έκφραση, αν καθένα από τα μέρη που απαρτίζουν ένα στίχο, κάθε μία λέξη, είναι εκφραστικά μόνα τους."

Κρότσε

"Η ομορφιά καραδοκεί. Αν είμαστε ευαίσθητοι, θα την αισθανθούμε μέσα στην ποίηση όλων των γλωσσών. "

Μπόρχες

"Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου. "

Εμπειρίκος

"Η ποίηση αρχίζει με την επίγνωση εκ μέρους μας όχι της Πτώσης, αλλά του ότι πέφτουμε. "

Μπλουμ

"'Οταν διαβάζουμε ένα καλό ποίημα, φανταζόμαστε πως κι εμείς θα μπορούσαμε να το έχουμε γράψει, πως το ποίημα προϋπήρχε μέσα μας."

Μπόρχες

"Η ποίηση ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό. "

Πλάτων

"Η ποίηση δεν είναι ένα ελευθέρωμα της συγκίνησης, αλλά απόδραση από τη συγκίνηση. Δεν είναι έκφραση της προσωπικότητας, αλλά απόδραση από την προσωπικότητα. "

Έλιοτ

"Η ποίηση είναι η πιο πυκνή μορφή προφορικής έκφρασης. "

Πάουντ

"Η ποιότητα ενός μεγάλου ποιητή είναι πανταχού παρούσα και πουθενά ορατή σαν μία ξεχωριστή συγκίνηση."

Κόλεριτζ ή Ντε Κουίνσυ

"Αν κάποιος μάθει καλά ελληνικά, μπορεί να βρει σχεδόν "ολόκληρη την ποίηση" στον Όμηρο. "

Πάουντ

"Είναι παράξενο πως γράφει κανείς ποιήματα. "

Σεφέρης

"Οι ποιητές όλων των εποχών έλαβαν μέρος στη συγγραφή ενός Μεγάλου Ποιήματος αενάως εν εξελίξει. "

Σέλλεϋ

"Στην ίδια την ουσία της ποίησης υπάρχει κάτι το απρεπές: Φανερώνονται πράγματα που δεν ξέραμε πως τα κρύβαμε μέσα μας και τρομάζουμε σα να είχε ξεπηδήσει μια τίγρης και στεκόταν μπροστά μας στο φως τινάζοντας την ουρά της. "

Σέσλαβ Μίλοζ

"Όλη η ποίηση είναι ποίηση πειραματική."

Στήβενς

[faraway]

Συνέχεια:

"Διο ευφυούς η ποιητική εστιν ή μανικού. Τούτων γαρ οι μεν εύπλαστοι οι δε εκστατικοί εισίν".

(Η τέχνη της ποίησης είναι έργο του προικισμένου μάλλον παρά του μανικού καλλιτέχνη, γιατί ο πρώτος είναι ο επιδέξιο μιμητής, ενώ ο δεύτερος κατέχεται από ενθουσιασμό και του λείπει η ψυχική ηρεμία).

Αριστοτέλης

Η ποίηση έχει σώμα ζεστό κι ολοζώντανο

και το αίμα της κυκλοφορεί

όπως το όνειρο στον ύπνο και στις φλέβες.

(Νόρα Αναγνωστάκη)

Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση

σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες,

όπου η ζωή χορεύει...

(Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου)

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή.

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση

κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη.

(Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου)

Ποίηση είναι η ανάπτυξη

ενός επιφωνήματος.

(Βαλερύ)

Ω, ποίηση αναμάρτητη

εμπιστευμένη στη δροσιά της θύελλας,

ω, ποίηση ατελεύτητη

φτεροκόπημα χελιδονιών...

(Τάκης Βαρβιτσιώτης)

Φαίνεται όμως πως θαύματα δεν κάμνουν μόνο

οι διάβολοι κι οι θεοί. Θαύματα κάνει

κι η ποίηση, όταν πράγματι είναι Ποίηση.

(Γιώργος Βαφόπουλος)

Τι νομίζεις, λοιπόν κατά βάθος η ποίηση,

είναι μια ανθρώπινη καρδιά

φορτωμένη όλο τον κόσμο.

(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Ο τελευταίος στίχος δε μένει πάντα τελευταίος.

Κάποτε γίνεται ο πρώτος στίχος ενός ποιήματος,

που γράφει κάποιος αναγνώστης.

(Μιχάλης Γκανάς)

Ποίηση

ανάμνηση από φίλντισι

περίπατος τα ξημερώματα

...................

άσπρο άλογο που τρέχει σε μαύρο ουρανό

μαύρος ήλιος καλοκαιρινός

άσπρος ήλιος χειμωνιάτικος...

(Θωμάς Γκόρπας)

Βαδίζεις σε μια έρημο.

Ακούς ένα πουλί που κελαηδάει.

Όσο κι αν είναι απίθανο

να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο,

ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος

να του φτιάξεις ένα δέντρο.

Αυτό είναι το ποίημα.

(Κική Δημουλά)

Η Τέχνη ξαναπλάθει ως λαθραίος θεός τον κόσμο

από την αρχή, μεταμορφώνοντας ό,τι μας απελπίζει

ως γνωστό κι αδιάσειστο

σε μια καταπραϋντική αβεβαιότητα.

(Κική Δημουλά)

Τούτοι οι στίχοι ο λαός μου

και τα σπίτια μου.

(Μάνος Ελευθερίου)

Εκείνο που πρέπει να γίνεται και να ξαναγίνεται

αδιάκοπα, ατέρμονα, χωρίς την παραμικρή διάλειψη,

είναι η αντιδουλικότητα, η αδιαλλαξία, η ανεξαρτησία.

Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της Υπερηφάνειας.

(Οδυσσέας Ελύτης)

Η ποίησις είναι ανάπτυξις

στίλβοντος ποδηλάτου.

(Ανδρέας Εμπειρίκος)

Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,

που κάμνουνε -για λίγο- να μη νιώθεται η πληγή.

(Κωνσταντίνος Καβάφης)

Ποτέ στα αλήθεια δεν το μαθα

τι είναι τα ποιήματα .......

Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα.

Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.

(Νίκος Καρούζος)

Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίηση

είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

(Κώστας Καρυωτάκης)

Δεν ξεθυμώνω με την ποίηση.

Αν ηρεμώ αυτό να φοβηθείς.

Γιατί - υπολογισμένα κτυπώ -......

(Μιχάλης Κατσαρός)

κι η ποίηση: ένα παιχνίδι

που τα χάνεις όλα,

για να κερδίσεις ίσως

ένα άπιαστο αστέρι.

(Τάσος Λειβαδίτης)

Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε

τον πρώτο στίχο μου.

Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ -

αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.

(Τάσος Λειβαδίτης)

Η ποίηση είναι ένα ταξίδι

σε άγνωστη χώρα.

Η ποίηση είναι ταυτόσημη

με την παραγωγή ραδίου.

Για μια και μόνο λέξη

λιώνεις χιλιάδες τόνους

γλωσσικό μετάλλευμα.

(Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκη)

Μοναχική κι ανήμπορη διαδικασία

η ποίηση.

(Μάριος Μαρκίδης)

Τα ποιήματα δεν είναι και τόσο δύσκολα, το ξέρετε.

Και αν σηκώσεις τις λέξεις, είναι τόσο θλιμμένα,

σαν δάχτυλα που πόνεσες μια νύχτα με αγωνίες.

(Γιώργος Μαρκόπουλος)

Στίχοι που κραυγάζουν

στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες

στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη

και μέσα στους λίγους πόδες τους

κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,

άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,

γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα

κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες

(Τίτος Πατρίκιος)

Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες -

πόρτες κλειστές σε ερημωμένα σπίτια

και πόρτες ανοιχτές σε ήμερες συγυρισμένες ψυχές.

(Γιάννης Ρίτσος)

Η ποίηση είναι

εκείνος ο εαυτός μας

που δεν κοιμάται ποτέ.

(Γιώργος Σαραντάρης)

Η ποίηση δεν είναι

η θέληση ν΄ αντισταθείς,

μα ένα ολοσκότεινο δάσος

για να ξεφύγεις.

(Γιώργης Σαραντής)

...το χρυσό δίχτυ,

όπου τα πράγματα σπαρταρούν

σαν ψάρια.

(Γιώργος Σεφέρης)

Πίσω από την καθημερινή κόλαση των λέξεων

τα ποιήματα ανασαίνουν ζωντανά και το καθαρό

τους νόημα καθρεφτίζει παντού μια φανταστική

ευτυχία, που ποτέ δε θα πυρποληθεί.

(Τάκης Σινόπουλος)

Η ποίηση πρέπει να ναι

ένα ζαχαρωμένο βότσαλο

πάνω που θα χεις γλυκαθεί

να σπας τα δόντια σου.

(Αργύρης Χιόνης)

Καμιά φορά στα ποιήματα

στις λέξεις στα τραγούδια

ακούω φτεροκοπήματα

θαρρείς απο αγγελούδια.

(Θέτη Χορτιάτη)

Εγκαταλείπω την ποίηση

δε θα πει προδοσία,

δε θα πει ανοίγω ένα παράθυρο

στη συναλλαγή.

(Ντίνος Χριστιανόπουλος)

[AnnaX]

Θερμά συγχαρητήρια για το εν λόγω τόπικ...η Ποίηση αυτό που εύκολα κάνει είναι να μου δίνει ερείσματα να συνεχίζω απλούστερα την καθημερινότητά μου και να μου συμπαρίσταται στα δύσκολα...

Θα σταθώ στην ληκτική στροφή του "Ερωτικού Λόγου" του Γιώργου Σεφέρη, ένα από τα πιο ερωτικά και συνάμα νοσταλγικά-στοχαστικά ποιήματά του κοιτώντας παράλληλα τη σχέση του Έρωτα και της Μνήμης...

"...Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίτας,

μόνο στη μνήμη απόμεινες, ένας βαρύς ρυθμός

ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας

τρικύμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός."

Κι ύστερα σε κάτι πιο "ορθολογικό" από τον πρώιμο ερωτικό Σεφέρη...στον Ανδρέα Εμπειρίκο και στον "Φωτοφράκτη" του...

"Και τώρα που άνοιξε και έκλεισε ο φωτοφράκτης σαν μάτι αδέκαστο και συνελήφθη ο χρόνος, ο ρεμβασμός αυξάνει την ζωή και δίδει στην κάθε εικόνα την κίνησι και την ευελιξία που φέρνει από τα βάθη μιας πηγής (της ιδικής του) ζεστό το πιο κρυφό της νόημα."

Θα κλείσω και πάλι με τον Έρωτα και τον μαγευτικό Νερούδα που πάντοτε όταν τον διαβάζω με κάνει να εύχομαι να ήμουν η Ματίλντε του...

"Σ'αγαπώ μη γνωρίζοντας πως, από που και πότε,

σ'αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:

σ'αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ'άλλον τρόπο,

παρά μ'ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,

που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,

που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια."

(Cien Sonetos de Amor, XVII)

[LILLIAN]

Ποιηση......αλλες φορες ψευτικη μα αλλες μαγικη....εξαρταται απο τον καλλιτεχνη.................... και τις εμπειριες .......... του καθενος............................

..................

Διαφωνουσα αφανταστα με το μαθημα των κειμενων....... πως ειναι δυνατον να ξεφτιλιζεις ενα ποιημα μεσω ερωτησεων και απαντησεων νοηματος και να βαθμολογεισαι και απο πανω για τις ενδομυχες σκεψεις σου; ............. Ποτε δεν το καταλαβα......... Η ποιηση ειναι ταξιδι για μενα .......... στο μυαλο και στις εμπειριες αλλων .........καμμια φορα και στις δικες μου....... Ειμαι απ' αυτους που μπορει να διαβαζουν ενα ποιημα που τους αρεσει καθε βραδυ ......... Ειναι πολυ προσωπικη η ποιηση,δεν νομιζετε;....................

Δεν θα μπορουσα να μην ξεκινησω με το "Μονογραμμα" του Ελυτη.........

"Το λουλουδι αυτο της καταιγιδας και,μ'ακους

Της αγαπης

Μια για παντα το κοψαμε,μ'ακους

Και δε γινεται ν'ανθισει αλλιως,μ'ακους

Σ'αλλη γη,σ'αλλο αστερι,μ'ακους

Δεν υπαρχει το χωμα,δεν υπαρχει ο αερας

Που αγγιξαμε,ο ιδιος, μ'ακους

Και κανεις κηπουρος δεν ευτυχησε σ'αλλους καιρους

Απο τοσον χειμωνα κι απο τοσους βοριαδες , μ'ακους

Να τιναξει λουλουδι,μονο εμεις , μ'ακους

Μες στη μεση της θαλασσας

Απο μονο το θελημα της αγαπης, μ'ακους

Ανεβασαμε ολοκληρο νησι, μ'ακους

Με σπηλιες και με καβους κι ανθισμενους γκρεμους

Ακου,ακου

Ποιος μιλει στα νερα και ποιος κλαιει-ακους;

Ποιος γυρευει τον αλλο ,ποιος φωναζει-ακους;

Ειμαι εγω που φωναζω κι ειμ'εγω που κλαιω,μ'ακους

Σ'αγαπω,σ'αγαπω,μ'ακους."

Και μετα απ'αυτο το ταξιδι παμε αλλου,σε ακομα πιο κλασικα κι ονειρεμενα παραμυθια................

Give me my Romeo ; and, when he shall die,

Take him and cut him out in little stars,

And he will make the face of heaven so fine

That all the world will be in love with night

And pay no worship to the ganish sun

Δεν νομιζω οτι χρειαζεται να πω απο που ειναι ............ Ετοιμοι για τα πιο αγνωστα;

Τασος Λειβαδιτης........... " Παραδοξα απογευματα "

"Μια γυναικα καθοταν σ'ενα παγκακι στο παρκο,ολομοναχη,

κρατουσε μιαν ομπρελα, δεν ειχε που να παει,

ωσπου σηκωθηκε και με αργα,αβεβαια βηματα

ανεβηκε στον ουρανο"

Δεν μπορω να μην αναφερθω στον Καββαδια........ κι ας ειναι αλλου ειδους τα ταξιδια του..........

Αυτααααααααααααα.............. Περιμενω να μου πειτε αν σας αρεσαν

ΥΓ:Τικ-τακουλα μου,καλα ειμαι κι επεστρεψα...........

χχχχχχχχχχχχχχ

[LILLIAN]

Η Αγάπη,Κώστας Ουράνης

Τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού

και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,

αν είναι νάρθει θε ναρθεί, δίχως να νιώσεις από πού,

και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα

θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο

τα ματια που κουράστηκαν τους δρομους να κοιτάνε'

κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;"

απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι νάρθει, θε ναρθει'

κλειστά όλα νάναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή

κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.

Αλλιώς, κι αν είναι όλοφωτο το σπίτι για να την δεχτείς

κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι εμπρός στα πόδια της συρθείς,

αν είναι νάρθει θε να'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.

(T'ακουτε;;;Ε; )

[faraway]

Αφού πιάσαμε Ουράνη να παραθέσω κι εγώ ένα φοβερό ποίημά του μελοποιημένο από Διάφανα Κρίνα.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινόπωρου δείλι

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

μες στην κρύα μου κάμαρα όπως έζησα:μόνος.

στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν'ακούω

και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινόπωρου δείλι

μέσα σ'έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,

θα με βρουν στο κρεββάτι μου,θε να ρθει ο αστυνόμος,

θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,

θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά:"Τον Ουράνη

μην τον είδε κανείς;Έχει μέρες που χάθηκε...".

Θ'απαντήσει άλλος παίζοντας:"Μ'αυτός έχει πεθάνει!"

Μια στιγμή θ' απομέινουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,

θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι.

Θε να πουν:"Τι'ναι ο άνθρωπος!Χθες ακόμα εζούσε..."

Και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα "ψιλά" που θα γράψει

πως "προώρως απέθανε ο Ουράνης στην ξένην,

νέος γνωστός εις τους κύκλους μας,κάποτε είχε εκδώσει

μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένη".

Κι αυτή θα ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.

Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου

και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παππάδες

όπου θα'ναι όλοι οι φίλοι μου-κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινόπωρου δείλι

σε μια κάμαρα ξένη,στο πολύβοο Παρίσι.

Και μια Κέττυ θαρρώντας πως την ξέχασα γι'άλλην,

θα μου στείλει ένα γράμμα-και νεκρό θα με βρίσει...

Και κάτι από Καβάφη για να κλείσω

ΙΘΑΚΗ

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή

συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι

που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά

θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,

να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,

και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,

σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,

σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,

να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.

Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει

και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.

έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

1911

[AnnaX]

Αναμφίβολα η μελοποιημένη ποίηση μάς έχει βοηθήσει στο να γνωρίσουμε υπερβολικά ευαίσθητους, αλλά "κρυμμένους" στίχους πολλών ποιητών. Χάρη σε ένα δώρο που μου έκανε ένας πολύ καλός φίλος κατάφερα να γνωρίσω τον ποιητή Βάρναλη σ'αυτό το πραγματικά ανατρεπτικό -θα το χαρακτήριζα, προσωπική γνώμη- ποίημά του. Με τη φωνή του μεγάλου αξέχαστου Ξυλούρη...

"Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;

Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.

Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,

που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θάχεις μάτια γαλανά,θάχεις κορμάκι τρυφερό,

θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,

από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.

Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.

Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.

Tη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,

να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό

να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,

κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ

που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι

Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,

χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!

Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!

Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν! "

Πραγματικά υπέροχο!!!

[zkw]

Από την ποιητική συλλογή

"Μυθιστόρημα", του Γ. Σεφέρη

Β'

Ακόμη ένα πηγάδι μέσα σε μια σπηλιά.

Άλλοτε μας ήταν εύκολο ν' αντλήσουμε είδωλα και στολίδια

για να χαρούν οι φίλοι που μας έμεναν ακόμη πιστοί.

Έσπασαν τα σκοινιά μονάχα οι χαρακιές στου πηγαδιού το στόμα

μας θυμίζουν την περασμένη μας ευτυχία:

τα δάχτυλα στο φιλιατρό, καθώς έλεγε ο ποιητής.

Τα δάχτυλα νιώθουν τη δροσιά της πέτρας λίγο

κι η θέρμη του κορμιού την κυριεύει

κι η σπηλιά παίζει την ψυχή της και τη χάνει

κάθε στιγμή, γεμάτη σιωπή, χωρίς μια στάλα.

Γ'

Μέμνησο λουτρών οις ενοσφίσθης

Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια

που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να

τ' ακουμπήσω.

Έπεφτε το όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο

έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να

ξαναχωρίσει.

Κοιτάζω τα μάτια. Μήτε ανοιχτά μήτε κλειστά

μιλώ στο στόμα που όλο γυρεύει να μιλήσει

κρατώ τα μάγουλα που ξεπέρασαν το δέρμα.

Δεν έχω άλλη δύναμη

τα χέρια μου χάνουνται και με πλησιάζουν

ακρωτηριασμένα.

Θ'

Είναι παλιό το λιμάνι, δεν μπορώ πια να περιμένω

ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πεύκα

ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πλατάνια

ούτε το φίλο που έφυγε για τ' ανοιχτά.

Χαϊδεύω τα σκουριασμένα κανόνια, χαϊδεύω τα κουπιά

να ζωντανέψει το κορμί μου και ν' αποφασίσει.

Τα καραβόπανα δίνουν μόνο τη μυρωδιά

του αλατιού της άλλης τρικυμίας.

Αν το θέλησα να μείνω μόνος, γύρεψα

τη μοναξιά, δε γύρεψα μια τέτοια απαντοχή,

το κομμάτιασμα της ψυχής μου στον ορίζοντα,

αυτές τις γραμμές, αυτά τα χρώματα, αυτή τη σιγή.

Τ' άστρα της νύχτας με γυρίζουν στην προσδοκία

του Οδυσσέα για τους νεκρούς μες στ' ασφοδίλια.

Μες στ' ασφοδίλια σαν αράξαμε εδώ-πέρα θέλαμε να βρούμε

τη λαγκαδιά που είδε τον Άδωνι λαβωμένο.

ΙΗ'

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι

μέσα από τα δάχτυλά μου

χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.

Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.

Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,

δεν έχω άλλη συντροφιά.

Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια

που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι

και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.

ΙΘ'

Κι αν ο αγέρας φυσά δε μας δροσίζει

κι ο ίσκιος μένει στενός κάτω απ' το κυπαρίσσια

κι όλο τριγύρω ανήφοροι στα βουνά

μας βαραίνουν

οι φίλοι που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν.

Κ'

ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ

Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι

όταν χαμηλώνουν τ' άστρα και συγγενεύουν με το κορμί μου

όταν πέφτει σιγή κάτω από τα πέλματα των ανθρώπων

Αυτές οι πέτρες που βουλιάζουν μέσα στα χρόνια ως πού

θα με παρασύρουν;

Τη θάλασσα τη θάλασσα, ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;

Βλέπω τα χέρια κάθε αυγή να γνέφουν στο γύπα και στο γεράκι

δεμένη πάνω στο βράχο που έγινε με τον πόνο δικός μου,

βλέπω τα δέντρα που ανασαίνουν τη μαύρη γαλήνη των

πεθαμένων

κι έπειτα τα χαμόγελα, που δεν προχωρούν, των αγαλμάτων.

[Gilraen]

emlove1

(δεν έχω άλλα λόγια... υπέροχοι στίχοι... και κρύβουν όμορφες αναμνήσεις!)