Κινηματογραφική Αρθρογραφία

[BLV]

Tech Κινηματογράφος με Ψηφιακά Μέσα

Πώς το ψηφιακό "γύρισμα" επηρεάζει τους ηθοποιούς

Του Νίκου Βασιλάκου | vasilakos@dolnet.gr

Ενώ είναι αντιληπτό ότι η ψηφιακή τεχνολογία μειώνει το κόστος για παραγωγούς και σκηνοθέτες, περνούν σχεδόν απαρατήρητες οι επιπτώσεις της ψηφιακής εποχής στους ηθοποιούς και την ηθοποιΐα.

Δεν αναφερόμαστε μόνο στη χρήση ψηφιακών ηθοποιών και κομπάρσων, η οποία συνεπάγεται με απώλεια θέσεων εργασίας, όσο στο πόσο επηρεάζεται η ερμηνεία του ηθοποιού έχοντας απέναντί του μια ψηφιακή κάμερα αντί της παραδοσιακής με το φιλμ.

Η πρόβα πέθανε, ζήτω η ψηφιακή ευκολία

Στην παλιά καλή εποχή το κόστος ήταν ιδιαίτερα υψηλό με αποτέλεσμα να προηγούνται εξαντλητικές πρόβες πριν από το γύρισμα. Αυτό συμβαίνει διότι το φιλμ κοστίζει πολύ ακριβά και ο εκάστοτε σκηνοθέτης το χρησιμοποιεί με φειδώ (εκτός βέβαια κι αν επιδοτείται). Κατά τη διάρκεια του "ακριβού" γυρίσματος οι ηθοποιοί είχαν τρομερό άγχος καθώς κάθε λάθος της/του ηθοποιού κόστιζε πολλά χρήματα στην Παραγωγή. Έτσι, πολλές φορές, οι ηθοποιοί ήταν λιγότερο φυσικοί και χαλαροί κατά το γύρισμα με αποτέλεσμα να υποπίπτουν σε μανιέρες από φόβο μήπως κάνουν λάθη.

Στην ψηφιακή εποχή ο σκηνοθέτης απλώς "γυρίζει". Το κόστος είναι πολύ μικρότερο του κλασικού φιλμ και οι λέξεις "κατ" (από το "cut") και "πάμε" ή "μοτέρ" (από το "rolling" ή "moteur") έχουν -απλώς- εξαφανιστεί. Ο ψηφιακός σκηνοθέτης απλώς "γυρίζει" και διορθώνει ό,τι δεν του αρέσει στο μοντάζ.

Το συνεχές ψηφιακό γύρισμα κάνει τους ηθοποιούς πιο αυθόρμητους και περισσότερο φυσικούς δίνοντας καλύτερο συνολικό αποτέλεσμα στην ταινία καθώς ο ηθοποιός είναι πραγματικά ο εαυτός του και αποφεύγει τις μανιέρες. Έτσι η ταινία είναι καλύτερη και -το σημαντικό- πολύ φτηνότερη.

Ψηφικός Παράδεισος για ερασιτέχνες

Αυτήν τη στιγμή στο Ίντερνετ υπάρχουν χιλιάδες βιντεάκια και φλασάκια -πολλά από αυτά τρισδιάστατα- με σελιδοπροβολές/κατεβάσματα που ξεπερνούν τα 100 εκατομμύρια ανά ημέρα, σύμφωνα με τα στατιστικά του "YouTube". Το παράδοξο είναι ότι όλα αυτά τα βιντεάκια είναι παρωδίες διαφημιστικών, μονταρισμένα και γυρισμένα από ερασιτέχνες οι οποίοι γίνονται οι παραγωγοί και σκηνοθέτες της νέας ψηφιακής εποχής.

Τώρα όλα είναι πρόβα

Ο ψηφιακός κινηματογράφος αλλάζει τον τρόπο που γίνονται οι ταινίες κατά τον ίδιο τρόπο που ο ήχος άλλαξε τα ασπρόμαυρα φιλμ του παρελθόντος.

Στον κλασικό κινηματογράφο με το που τελειώνει η πρόβα και ο σκηνοθέτης λέει "γυρίζουμε" το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Στην ψηφιακή εποχή δεν υπάρχει πρόβα, όλα είναι πρόβα και όταν η πρόβα αξίζει γίνεται το υλικό της ταινίας.

Υπάρχουν όμως και μειονεκτήματα

Επειδή ακριβώς το γύρισμα κοστίζει ελάχιστα οι σκηνοθέτες εξαναγκάζουν τους ηθοποιούς να επαναλάβουν μια σκηνή ακόμη και 40 φορές, την ίδια στιγμή που στον κλασικό κινηματογράφο δεν ξεπερνούσαν τις 20 επαναλήψεις.

Έτσι καταπιέζουν τους ηθοποιούς, με χειρότερη περίπτωση αυτήν που συνέβη πρόσφατα στον ηθοποιό Robert Downey Jr., ο οποίος έκανε την ανάγκη του σε βαζάκια γύρω από την καρέκλα του στο γύρισμα, επειδή ο σκηνοθέτης δεν τον άφηνε να πάει στην τουαλέτα για να μη γίνει διάλειμμα στο συνεργείο και... χάσουν τη στιγμή.

[evlampia]

Οι καημενοι οι ηθοποιοι τι τραβανε κ αυτοι....

[Clemence]

ΠOΛITIΣMOΣ Hμερομηνία δημοσίευσης: 23-09-06

Νέα θέατρα στην καρδιά της Αθήνας

Παλλάς, Μικρό Παλλάς και Αλίκη, οι τρεις σκηνές που δημιουργήθηκαν στο Λινγκ Σέντερ

Του Βασιλη Αγγελικοπουλου

Την ημέρα ολοζώντανο από κίνηση, εμπορική κυρίως, και από φέτος ολοζώντανο και το βράδυ, αφού στα σπλάχνα του θα λειτουργήσουν τρία ολοκαίνουργια θέατρα - τα οποία σηκώνουν αυλαία ώς τα τέλη Νοεμβρίου.

Γιατί το γνωστό πια ως Λινκ Σέντερ (πρώην Μετοχικό Ταμείο Στρατού) δεν περιλαμβάνει τελικά δύο θέατρα, όπως πιστευόταν μέχρι πρόσφατα, αλλά τρία: το Παλλάς και το Αλίκη, που ανακαινίστηκαν εκ βάθρων και εξοπλίστηκαν με μηχανήματα υπερσύγχονης τεχνολογίας, προστίθεται και το Μικρό Παλλάς, το οποίο δημιουργείται τώρα στον χώρο που καταλάμβανε το κλαμπ Σπάρτακος. Στο θέατρο αυτό, που δεν είναι και τόσο μικρό όσο το θέλει η προσωρινή ( ονομασία του, αφού διαθέτει κοντά 400 θέσεις, εγκαθίσταται ο θίασος του Θοδωρή Αθερίδη, με καινούργιο δικό του έργο, ατιτλοφόρητο κι αυτό ακόμα.

Παλλάς: Η αγαπητή στο αθηναϊκό κοινό αίθουσα του Παλλάς ξανάνιωσε. Δεν πειράχτηκε καθόλου, καθότι διατηρητέο, (διατηρεί επίσης τις 1.500 θέσεις της), αλλά έγινε ό,τι έπρεπε για να ξετιναχτεί μιζέρια και εγκατάλειψη δεκαετιών. Μόνο η σκηνή απέκτησε εξοπλισμό που επιτρέπει σύγχρονες παραγωγές θεάτρου, μουσικής και χορού.

Η νέα περίοδος ζωής του Παλλάς θα εγκαινιαστεί, όπως είναι γνωστό, με την πρώτη προσωπική παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου μετά την Ολυμπιάδα. Τίτλος «2» -και είναι χοροθεατρική; «Τι να πω...», λέει ο δημιουργός της, «προτιμώ να λέω απλώς "η επόμενη παράστασή μου". Οι ερμηνευτές της δεν μιλάνε πολύ και κινούνται συνέχεια, αλλά δεν μοιάζει καθόλου με χορό. Οχι, δεν είναι βασισμένη σε κάποιο έργο, το έργο -όπως και το "Για πάντα" - το φτιάξαμε εμείς. Εγώ και η καινούργια μεγάλη ομάδα μου. Είναι 22 αγόρια. Αυτή η παράσταση έχει μόνο αγόρια, γιατί το θέμα είναι το αρσενικό. Ενας προβληματισμός πάνω στον κόσμο των ανδρών. Με μουσική συγκλονιστική, ορίτζιναλ, γραμμένη γι’ αυτήν την παράσταση, από τον Κωνσταντίνο Βήτα. Το χιτ της παράστασης είναι η μουσική! Το σκηνικό είναι της Λίλης Πεζανού, κοστούμια Αγγελου Μέντη - Μαρίας Ηλία, φωτισμοί Ελευθερίας Ντεκώ, βίντεο η Αθηνά Τσαγκάρη –δηλαδή, όπως βλέπετε, όλο το τιμ των Ολυμπιακών Τελετών πάλι». Και πρεμιέρα τέλη Νοεμβρίου.

Αλίκη: Η μεγάλη σάλα του θεάτρου της αλησμόνης Αλίκης Βουγιουκλάκη έχει μικρύνει αισθητά μετά τη ριζική αναμόρφωσή της, επειδή μεγάλωσε και εξοπλίστηκε δεόντως η σκηνή - τώρα οι θέσεις είναι 500 περίπου. «Δεν είναι πολλές οι θέσεις για ένα τόσο μεγάλο και πολυέξοδο θέαμα που ανεβαίνει εκεί -το οποίο αν δεν σκίσει, να τραβάει πολύ κόσμο, θα τους πάνε φυλακή τους παραγωγούς!», σχολιάζει ο Μιχάλης Ρέππας. (Παραγωγός είναι η «Ελληνική Θεαμάτων», επιχείρηση που άλλωστε έχει αναλάβει και τα τρία θέατρα του κτιρίου και χρηματοδοτεί όλες τις εκεί παραστάσεις).

Πράγματι, το νέο μιούζικαλ «Σινετσιτά» των Μ. Ρέππα–Θανάση Παπαθανασίου, που ανεβαίνει με σκηνοθεσία των ίδιων και μουσική και στίχους Αφροδίτης Μάνου, απαιτεί 21 άτομα επί σκηνής και πολλά σκηνικά και κοστούμια. Πρωταγωνιστούν οι Τζέση Παπουτσή, Μαρία Καβογιάννη, Κώστας Κόκλας και Χρήστος Μάντακας. Σκηνικό Γιώργου Γαβαλά, κοστούμια Εβελιν Σιούπη, χορογραφία Φωκά Ευαγγελινού και φωτισμούς Λευτέρη Παυλόπουλου.

Το θέμα του μιούζικαλ ξεκίνησε από την αγάπη των δημιουργών του για τις ταινίες, τα θέματα, τον «κόσμο» του Φελίνι «και αναρωτιέται τι είναι αυτό που μας κάνει να λέμε ιστορίες και ποιος εντέλει φτιάχνει αυτές τις ιστορίες: η ζωή ή η τέχνη;», λέει ο Μ. Ρέππας. Κατά τα άλλα, δύο πόρνες της περιοχής του Κολοσσαίου, που τις παίρνουν πια τα χρόνια κι αρχίζουν να έχουν κεσάτια, αποφασίζουν να πάνε κομπάρσες στη Σινετσιτά. Οπου μπλέκονται σε μια απερίγραπτη ιστορία έρωτα και απάτης - συνθέτοντας ένα μιούζικαλ πλούσιο σε θέαμα, με πολύ γέλιο αλλά και συγκίνηση.

Μικρό Παλλάς: Το νέο αυτό θέατρο βρίσκεται δίπλα στο Αλίκη, με είσοδο από τη γνωστή στοά. Με ειδική μελέτη, και σχέδια του Γιώργου Γαβαλά και του Θ. Αθερίδη, ο ευρύς χώρος του πρώην κλαμπ διαμορφώθηκε σε τρίπλευρη αμφιθεατρική αίθουσα. «Ετσι που και ο τελευταίος θεατής δεν θα απέχει από τη σκηνή παραπάνω από 7 – 8 μέτρα», λέει ο κ. Αθερίδης.

Ο οποίος δεν έχει τελειώσει ακόμα το έργο με το οποίο θα εγκαινιάσει το νέο θέατρο - είχε να τελειώσει την πρώτη του ταινία, την οποία γύρισε το καλοκαίρι μεταφέροντας στον κινηματογράφο την περυσινή του μεγάλη θεατρική επιτυχία «Μια μέλισσα τον Αύγουστο». Σίγουρο είναι πάντως πως η νέα κωμωδία του γράφεται επάνω στους ηθοποιούς που συνθέτουν το θίασο –Αντώνη Λουδάρο, Σμαράγδα Καρύδη, Ελισάβετ Κωνσταντινίδη, Χρήστο Πλαΐνη και φυσικά τον ίδιο. «Εχοντας κατά νουν το θεατρικό χώρο που τώρα φτιάχνουμε, η συγγραφή, η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες των ηθοποιών θα συντρέξουν σε μια ενιαία λογική», λέει ο επιτυχώς τρισυπόστατος πλέον Θ. Αθερίδης. Πρεμιέρα 28/11 ή «ώς τις 2/12 το αργότερο».

Από kathimerini.gr

[Clemence]

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΟΣΙΟ

Φως στην ηρωίδα τού «Πέρα από την Αφρική» Κάρεν Μπλίξεν

Αινιγματική προσωπικότητα, η συγγραφέας Κάρεν Μπλίξεν (η... πρωταγωνίστρια του «Πέρα από την Αφρική») αλλά και τροφοδότης ταινιών του παγκόσμιου κινηματογράφου, αποτελεί το αντικείμενο του αφιερώματος που οργανώνει η πρεσβεία της Δανίας σε συνεργασία με το Νεανικό Πλάνο στην Αθήνα.

Με το (ανδρικό) ψευδώνυμο Ίσακ Ντίνεσεν, η Δανέζα συγγραφέας Κάρεν Μπλίξεν σαγήνευσε την υφήλιο με τις ιστορίες της. Η ζωή της συγγραφέως των «Επτά Γοτθικών Ιστοριών» είχε εντυπωσιάσει και τον Όρσον Ουέλς, ο οποίος έγραψε σενάριο εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο της με τίτλο «Dreamers».

Η Κάρεν Μπλίξεν ήταν γυναίκα που προπορευόταν της εποχής της, μια γυναίκα συγχρόνως αντισυμβατική, εκκεντρική, εύθραυστη. Πρώτα απ' όλα όμως υπήρξε αφηγήτρια. «Θεωρώ τον εαυτό μου αφηγητή ιστοριών, μέλος μιας αρχαίας και αργόσχολης, πρωτόγονης φυλής που κάθεται ανάμεσα στους έντιμους μεροκαματιάρηδες του κόσμου πετυχαίνοντας ενίοτε να τους προσφέρει κάτι από μια πραγματικότητα που τους ευχαριστούσε», έλεγε η ίδια.

Τη ζωή και το έργο της οι θεατές μπορούν να τα γνωρίσουν μέσα από δύο ντοκιμαντέρ και δύο πολυβραβευμένες ταινίες: το βραβευμένο με επτά Όσκαρ «Πέρα από την Αφρική», 1985, του Σίντνεϊ Πόλακ και τη «Γιορτή της Μπαμπέτ» (1987, Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας), του Γκάμπριελ Άξελ.

Τα δύο ντοκιμαντέρ, που θα προβληθούν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, είναι το «Karen Blixen, storyteller» του Christian Braad Thomsen, και «Karen Blixen, out of this world» των Marcus Μαndal και Anna Von Lowzow.

INFO

Αφιέρωμα - συμπόσιο στη Δανέζα συγγραφέα Κάρεν Μπλίξεν (5-11 Οκτωβρίου, Σινέ Φιλίπ, Θάσου 11, πλ. Αμερικής) και στη Στοά Βιβλίου (2/10).

ΤΑ ΝΕΑ , 29/09/2006 , Σελ.: P24

Κωδικός άρθρου: A18652P242

ID: 538719

[Clemence]

09/10/06 20:05

Με 80 ταινίες από ΗΠΑ και Ευρώπη

Από τις 12 ώς τις 22 Οκτωβρίου το 19ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου

Πάνω από 80 ταινίες, 60 ευρωπαϊκές και 20 αμερικανικές, θα προβληθούν στο 19ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, με καθημερινές προβολές στις αίθουσες «Τριανόν Filmcenter« και «Ιντεάλ», από τις 12 έως τις 22 Οκτωβρίου. Στις 11 Οκτωβρίου θα προηγηθεί η προβολή της ταινίας Δίδυμοι Πύργοι (World Trade Center) του Όλιβερ Στόουν, σε πρώτη προβολή.

Θα διαγωνισθούν ταινίες από την Αγγλία, την Αυστρία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Τσεχία και τη Σλοβενία, ενώ παράλληλα θα προβληθούν αφιερώματα στον νομπελίστα Χάρολντ Πίντερ, στον κλασικό και σύγχρονο ιταλικό κινηματογράφο, στον Αμερικανό σκηνοθέτη Σαμ Πέκινπα, τον Ζαν Βιγκό, τον Μακαβέγιεφ, τον Λουίς Μπουνουέλ, τον Ζαν Κοκτό και άλλους διάσημους σκηνοθέτες.

Η επίσημη έναρξη του Πανοράματος που διοργανώνει η εφημερίδα Ελευθεροτυπία θα γίνει την Πέμπτη 12 Οκτωβρίου με τη νέα ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου Πεθαίνοντας στην Αθήνα, σε πρώτη προβολή.

Στο δεκαήμερο του Πανοράματος θα τιμηθεί ο θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ, με ειδικό αφιέρωμα στα αριστουργήματά του που έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη (Ο Υπηρέτης, Πάρτι Γενεθλίων, Ατύχημα, Μεσάζων, Επιστάτης).

Επίσης, φόρο τιμής αποτίει η διοργάνωση στον κλασικό ιταλικό κινηματογράφο, με αφιέρωμα στον Ροσελίνι και τις ταινίες-σταθμούς, όπως Γερμανία έτος μηδέν, Ταξίδι στην Ιταλία, Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη και ένα ντοκιμαντέρ για τα παιδιά της ταινίας Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη, ενήλικες πια που μιλάνε για τη σημερινή ιταλική πρωτεύουσα.

Έμφαση επίσης δίνεται στον σύγχρονο ιταλικό κινηματογράφο, μέσα από το διαγωνιστικό τμήμα του Πανοράματος, με τις ταινίες μεταξύ άλλων του βετεράνου Μάρκο Μπελόκιο Σκηνοθέτης Γάμων, Romanzo Criminale του Μικέλε Πλασίντο, Ημέρες αφθονίας του Ρομπέρτο Φαένζα.

Τιμώμενα πρόσωπα του Πανοράματος είναι φέτος η ηθοποιός Χάριετ Αντερσον, πρωταγωνίστρια του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, (αναμένεται στην Αθήνα αυτές τις ημέρες), ο Φαίδων Παπαμιχαήλ, σκηνογράφος των ταινιών του Τζον Κασαβέτη, ο σκηνοθέτης Ντίνος Κατσουρίδης και η Ζωή Λάσκαρη.

Στην τελετή λήξης του Πανοράματος θα προβληθεί η ταινία Scoop του Γούντι Αλεν και Το τελευταίο κύμα του Πίτερ Γουίαρ.

news.in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ

«Ιντεάλ»

Κινηματογράφος ΙΝΤΕΑΛ

Τετάρτη 11/10/06 (μεγάλη αβάν-πρεμιέρ)

10 μ.μ. ΔΙΔΥΜΟΙ ΠΥΡΓΟΙ (World Trade Center) του Ολιβερ

Στόουν (129’)

Πέμπτη 12/10/06

6.00 μ.μ. ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ( Straw Dogs ) (118’)

(αφιέρωμα: Σαμ Πέκινπα)

8.15 μ.μ. Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ ( The Servant ) (112’) του Τζόζεφ Λόουζι (αφιέρωμα: Χάρολντ Πίντερ)

10.30 μ.μ. SILENTIUM του Βόλφγκανγκ Μουρνμπέργκερ (117’) (Διεθνής Εικόνα)

Παρασκευή 13/10/06

6.00 μ.μ. ΤΟ ΣΜΑΡΑΓΔΕΝΙΟ ΔΑΣΟΣ ( The Emerald Forest ) του Τζον Μπούρμαν (110’) (αφιέρωμα: Η επόμενη μέρα)

8.15 μ.μ. Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ( Ai no corrida ) του Ναγκίσα Οσίμα (105’) (αφιέρωμα: κιν/φος: μια ανατρεπτική τέχνη)

10.30 μ.μ.Η ΑΓΡΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ( The Wild Bunch ) (145’) (αφιέρωμα: Σαμ Πέκινπα)

Σάββατο 14/10/06

5.00 μ.μ. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΡΚΑΝΤΙΝ ( Mr . Arkadin / Confidential Report ) του Ορσον Γούλες (100’) (αφιέρωμα: Μια ανατρεπτική τέχνη)

7.00 μ.μ. Ο ΜΕΣΑΖΩΝ ( The Go - Between ) του Τζόζεφ Λόουζι (αφιέρωμα: Χάρολντ Πίντερ)

9.15 μ.μ. ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΓΚΑΡΣΙΑ ( Bring Me the Head of Alfredo Garcia ) (112’) (αφιέρωμα: Σαμ Πέκινπα)

11.30 μ.μ. B Ο RAT του Λάρι Τσάρος (82’) (Διεθνής Εικόνα)

Κυριακή 15/10/06

5.10 μ.μ. ΚΙΝΓΚ ΚΟΝΓΚ ( King Kong ) των Ερνστ Σέντσακ & Μεριά Κούπερ (100’) (αφιέρωμα: ανατρεπτική τέχνη)

7.30 μ.μ. THE WAR GAME του Πίτερ Γουότκινς (46’) και LA JETEE του Κρις Μαρκέρ (28’) (αφιέρωμα: Η επόμενη μέρα)

9.00 μ.μ. Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ (La regle du jeu) του Ζαν Ρενουάρ (110?) (Αφιέρωμα: Ανατρεπτική Τέχνη)

11.00 μ.μ. Η ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΙΚΗΤΩΝ (Major Dundee) (120΄) (Αφιέρωμα: Σαμ Πέκινπα)

Δευτέρα 16/10/06

5.30 μ.μ. ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, 2022 μ.Χ ( Soylent Green ) του Ρίτσαρντ Φλάισερ (97’) (αφιέρωμα: Η επόμενη μέρα)

7.20 μ.μ. ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΓΑΜΩΝ ( Il regista di matrimoni ) του Μάρκο Μπελόκιο (105’) (Διαγωνιστικό τμήμα)

9.30 μ.μ. ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ( Dans Paris ) του Κριστόφ Ονορέ) (93’)

(Διαγωνιστικό τμήμα)

11.15 μ.μ. ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ ( The Damned ) του Τζόζεφ Λόουζι (96’) (αφιέρωμα: Η επόμενη μέρα)

Τρίτη 17/10/06

6.15 μ.μ. ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ( Frozen City ) του Ακου Λουχίμιες (92’) (Διαγωνιστικό τμήμα)

8.00 μ.μ. ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΑΝΑΠΟΔΑ ( Christmas Tree Upside Down ) των Ιβάν Τσερκέλοφ & Βασίλι Ζίβκοφ (127΄) (Διαγωνιστικό τμήμα)

10.30 μ.μ. ALL THE KINGS MEN του Στίβεν Ζαϊλιαν (128΄) (Διεθνής Εικόνα)

Τετάρτη 18/10/06

5.30 μ.μ. ΦΑΡΕΝΑΙΤ 451 ( Farhenheit 451) του Φρανσουά Τριφό (112’) (αφιέρωμα: Η επόμενη μέρα)

7.30 μ.μ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ( Pleasant Moments ) της Βέρα Χιτίλοβα (108΄) (Διαγωνιστικό τμήμα)

9.30 μ.μ. ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΤΟΥ ( La raison du plus faible ) του Λουκάς Μπελβό (116΄) (Διαγωνιστικό τμήμα)

11.35μ.μ. ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ( Black Book ) του Πολ Φερχοφεν (145’) (ΔιεθνήςΕικόνα)

Πέμπτη 19/10/06

5.30 μ.μ. Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ ( Die 3 groschenoper ) του Γκέοργκ Βίλχελμ Παμπστ (112’) (αφιέρωμα: Μπέρτολτ Μπρεχτ)

7.30 μ.μ. ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΟΙ ( Aislados ) του Νταβίντ Μαρκές (80΄) (Διαγωνιστικό τμήμα)

9.10 μ.μ. ΟΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ( Optimisti ) του Γκόραν Πασκάλιεβιτς (98’) (Διαγωνιστικό τμήμα)

11.00 μ.μ. Ο ΑΝΕΜΟΣ ΧΟΡΕΥΕΙ ΤΟ ΚΡΙΘΑΡΙ ( The Wind That Shakes the Barley ) του Κεν Λόουτς (127΄) (Διεθνής Εικόνα)

Παρασκευή 20/10/06

5.30 μ.μ. Ο ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ( Ride the High Country ) (93΄) (αφιέρωμα: Σαμ Πέκινπα)

7.15 μ.μ. ΤΟ ΞΕΦΩΤΟ ( The Clearing ) του Αλέξη Μπίστικα (8’) (Ειδικές Προβολές)

7.30 μ.μ.ΜΙΑ ΑΠΙΘΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ( A Cock & Bull Story ) του Μάικλ Γουίντερμπότομ (91’) (Διαγωνιστικό τμήμα)

9.30 μ.μ. ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕ ΤΗ ΜΟΝΙΚΑ ( Sommaren met Monika ) (96’) (αφιέρωμα: Χάριετ Άντερσεν)

11.10 μ.μ. THE ILLUSIONIST του Νιλ Μπέργκερ (110’) (Διεθνής Εικόνα)

Σάββατο 21/10/06

5.00 μ.μ. ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ( W . R . The Mysteries of the Organism ) του Ντούσαν Μακαβέγιεφ (αφιέρωμα: Μια ανατρεπτική τέχνη)

6.45 μ.μ. ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ ( I Giorni dell ’ abbandono ) του Ρομπέρτο Φαένζα (96’) (Διαγωνιστικό τμήμα)

--------------------------------------------------------------------------------

9.00 μ.μ. ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΗΣ

SCOOP του Γούντι Αλεν (96’) (Διεθνής Εικόνα)

--------------------------------------------------------------------------------

11.30 μ.μ. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΥΜΑ ( The Last Wave ) του Πίτερ Γουίαρ (106’) (αφιέρωμα: Η επόμενη μέρα)

Κυριακή 22/10/06

5.15 μ.μ. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ( Planet of the Apes ) του Φράνκλιν Σάφνερ (112΄) (αφιέρωμα: Η επόμενη μέρα)

7.30 μ.μ. Η ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ( L ’ age d ’ or ) (60’) Ο ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑΝΟΣ ΣΚΥΛΟΣ Un chien Andalou ) του Λουίς Μπουνιουέλ (15’) (αφιέρωμα: Μια ανατρεπτική τέχνη)

9.00 μ.μ. Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ( Pat Garret and Billy the Kid ) (108΄) (αφιέρωμα: Σαμ Πέκινπα)

11.00 μ.μ. THE – OH – IN OHIO του Μπίλι Κεντ (88’) (Διεθνής Εικόνα)

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ

«Τριανόν»

Κινηματογράφος ΤΡΙΑΝΟΝ FILMCENTER

Πέμπτη 12/10/06

6.00 μ . μ . ΠΕΦΤΕΙ ΒΡΟΧΗ (Rain Is Falling) (15’) ( μικρού μήκους EFA )

ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΙΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ( Hangmen Also Die ) του Φριτς Λανγκ (134’) (αφιέρωμα: Μπρεχτ)

--------------------------------------------------------------------------------

9.15 μ.μ. ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΝΑΡΞΗ

ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ του Νίκου Παναγιωτόπουλου (100’) (Διεθνής Εικόνα)

--------------------------------------------------------------------------------

Παρασκευή 13/10/06

5.30 μ.μ. ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΝΟ. 6882 ( Scen . Nr: 6882 ur mitt liv) (9’) (μικρού μήκους EFA )

ΚΙΝΓΚ ΚΟΝΓΚ ( King Kong ) των Ερνστ Σέντσακ και Μεριά Κούπερ (100’) (αφιέρωμα: Μια ανατρεπτική τέχνη)

7.30 μ.μ. ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ( Viaggio in Italia ) (97’) (αφιέρωμα: Ρομπέρτο Ροσελίνι)

9.30 μ.μ. Ο ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ ( The Caretaker ) του Κλάιβ Ντονέρ (105’) (αφιέρωμα: Χάρολντ Πίντερ)

11.20 μ.μ. THE FUNNY HA HA του Αντριου Μπουζιάλσκι (89’) (Διεθνής Εικόνα)

Σάββατο 14/10/06

5.00 μ.μ. ΖΩΗ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ ( Flatlife ) (11’) – HOI MAYA (12΄) – (μικρού μήκους EFA )

Ο ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ( Ride the High Country ) (93΄) (αφιέρωμα: Σαμ Πέκινπα)

7.10 μ.μ. ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ ( Boy on a Dolphin ) του Γιαν Νεγκουλέσκο (111’) (Ειδικές Προβολές)

9.10 μ.μ. Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ( Pat Garrett and Billy the Kid ) (108΄) (αφιέρωμα: Σαμ Πέκινπα)

11.15 μ.μ. ΣΙΔΗΡΟΥΝ ΣΤΑΥΡΟΣ (Cross of Iron) του ΣΑΜ ΠΕΚΙΝΠΑ, (119') (Αφιέρωμα Σαμ Πέκινπα)

Κυριακή 15/10/06

5.30 μ.μ. ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ( Randevu ) (7΄) TOZ (14΄) (Μικρού μήκους EFA )

THE PUMPKIN EATER του Τζακ Κλέιτον (118΄) (αφιέρωμα: Πίντερ)

8.15 μ.μ. ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ...Η ΜΕΚΚΑ ( St . Jacques … La Mecque ) της Κολίν Σερό (110’) (Ειδικές προβολές)

10.30 μ.μ. Η ΣΥΝΤΟΜΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΟΣΕ ΑΝΤΟΝΙΟ ΓΚΟΥΤΙΕΡΕΖ ( The Short Life of Jose Antonio Guttierez ) του Χάιντι Σπεκόνια (90΄) (Διεθνής Εικόνα)

Δευτέρα 16/10/06

6.00 μ.μ. ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ( Butterflies ) (12΄) (Μικρού μήκους EFA )

ΣΑΛΟ, 120 ΜΕΡΕΣ ΣΤΑ ΣΟΔΟΜΑ ( Salo , o le 129 giornate di Sodoma ) του Πιερ Πάολο Παζολίνι (117΄) (αφιέρωμα: Μια ανατρεπτική τέχνη)

8.30 μ.μ. ΠΕΡΣΙ ΣΤΟ ΜΑΡΙΕΝΜΠΑΝΤ ( L ’ annee derniere a Marienbad ) του Αλέν Ρενέ (94΄) (αφιέρωμα: Μια ανατρεπτική τέχνη)

10.30 μ.μ. ARRIVEDERCI AMORE , CIAO του Μικέλε Σοάβι (112΄) (αφιέρωμα: Νέο ιταλικό σινεμά)

Τρίτη 17/10/06

6.00 μ.μ. ΤΟ ΕΡΠΕΤΟ ( A Serpent ) (15΄) (Μικρού μήκους EFA )

Ο ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ (El Angel E xterminador) του Λουίς Μπουνιουέλ (95΄) (αφιέρωμα: Μια ανατρεπτική τέχνη)

8.00 μ.μ. Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ ( La regle du jeu ) (110΄) (αφιέρωμα: Μια ανατρεπτική τέχνη)

10.10 μ.μ. ΚΟΥΙΝΤΕΤΟ ( Quintet ) του Ρόμπερτ Ολτμαν (118’)

(αφιέρωμα: Η επόμενη μέρα)

Τετάρτη 18/10/06

6.00 μ.μ. ΜΙΚΡΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ ( Little Terrorist ) (15΄) (Μικρού μήκους EFA )

ΓΥΠΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ( Ballad of Cable Hogue ) (114΄) (αφιέρωμα: Σαμ Πέκινπα)

8.25 μ.μ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΑΝΟΧΥΡΩΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ( The Children of Open City ) (51΄) (αφιέρωμα: Ρομπέρτο Ροσελίνι)

ΡΩΜΗ, ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ ( Roma , citta aperta ) (110΄) (αφιέρωμα: Ρομπέρτο Ροσελίνι)

11.15 μ.μ. ΣΑΡΑΓΙΕΒΟ Σ’ ΑΓΑΠΩ ( Gr ’ bavica ) της Γιασμίλα Σπάνιτς (90΄) (Διεθνής Εικόνα)

Πέμπτη 19/10/06

6.00 μ.μ. BAWKE (15΄) (Μικρού μήκους EFA )

ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ( Accident ) του Τζόζεφ Λόουζι (105΄) (αφιέρωμα: Χάρολντ Πίντερ)

8.15 μ.μ. ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ( A Clockwork Orange ) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ (136΄) (αφιέρωμα: Μια ανατρεπτική τέχνη)

11.00 μ.μ. ΜΑ ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ( Mais qu ’ est se q ’ elles veulent ) της Κολίν Σερό (1977) (82΄) (Ειδικές προβολές)

Παρασκευή 20/10/06

6.00 μ.μ. ΜΙΣΘΟΣ ( Prva plata ) (13΄) ΞΕΝΤΥΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ( Undressing My Mother ) (5΄) (Μικρού μήκους EFA )

ΠΑΡΤΙ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ ( The Birthday Party ) του Γουίλιαμ Φρίντκιν (123’) (αφιέρωμα: Πίντερ)

8.30 μ.μ. Η ΑΤΑΛΑΝΤΗ ( L ’ atalante ) (89’) του Ζαν Βιγκώ

ΔΙΑΓΩΓΗ ΜΗΔΕΝ ( Zero de Conduite ) (45’) του Ζαν Βιγκώ

11.00 μ . μ . ΤΟ 48 ΩΡΟ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ (The Osterman Weekend) (116 ΄ ) ( αφιέρωμα : Σαμ Πέκινπα )

Σάββατο 21/10/06

5.30 μ.μ. ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΜΑΧΙΑ ( Minotauromaquia , Pablo en el laberinto ) (10’) (Μικρού μήκους EFA )

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ( Le sang d ’ un poet ) (55’) (αφιέρωμα: Μια ανατρεπτική τέχνη)

ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ του Ντίνου Κατσουρίδη (80΄) (Ειδικές προβολές-τιμώμενο πρόσωπο)

8.15 μ.μ. ΚΡΑΥΓΕΣ ΚΑΙ ΨΙΘΥΡΟΙ ( Viskningar och rop ) του Ινγκμαρ Μπέργκμαν (106΄) (αφιέρωμα: Χάριετ Άντερσεν)

10.15 μ.μ. ROMANZO CRIMINALE του Μικέλε Πλασίντο (152΄) (Νέο ιταλικό σινεμά)

Κυριακή 22/10/06

5.30 μ.μ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΤΟΣ ΜΗΔΕΝ ( Germania anno zero ) (78΄) (αφιέρωμα: Ρομπέρτο Ροσελίνι)

7.15 μ.μ. ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΤΟΥ ( La raioson du plus faible ) (116΄) (Διαγωνιστικό τμήμα)

9.20 μ.μ. ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ( Silent Running ) του Ντάγκλας Τράμπολ (89΄) (αφιέρωμα: Η επόμενη μέρα)

11.00 μ.μ. JOHNNY WAS του Μαρκ Χάμοντ (93’) (ΔιεθνήςΕικόνα)

[Clemence]

16/10/06 21:18

Το Βατικανό παρουσιάζει

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' γίνεται κινούμενο σχέδιο και η ζωή του κυκλοφορεί σε DVD

Ένα διαφορετικό DVD πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα, την επιμέλεια του οποίου ανέλαβε το Βατικανό. Πρόκειται για τη ζωή του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β' με τη διαφορά ότι ο τέως επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας θα εμφανίζεται ως κινούμενο σχέδιο.

Λεπτομέρειες για το DVD φέρνει στη δημοσιότητα το τηλεοπτικό δίκτυο BBC: Τίτλος του The Friend of All Humanity (τουλάχιστον στα αγγλικά).

Η αφήγηση θα γίνετια από δύο άσπρα περιστέρια, ενώ σε μορφή κινουμένων σχεδίων θα εμφανίζονται το προσωπικό ημερολόγιο του ποντίφικα και η πένα που χρησιμοποιούσε.

Στην ταινία παρακολουθούμε τη ζωή του Πάπα από τα πρώτα χρόνια της ζωή του έως την ανάδειξή του στην ηγεσία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Δημιουργός της ο Χοσέ Λουίς Λόπεθ Γουάρδια: «Είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο και στόχος μας ήταν να έλθουμε πιο κοντά στα παιδιά» εξήγησε.

news.in.gr

[Remy Fincher]

Director Robert Altman Dies at 81

"Robert Altman, the legendary director behind such modern classics as MASH, Nashville, The Player, and Gosford Park, died Monday night in Los Angeles; he was 81. The cause of death was not immediately disclosed, and a statement with further details was expected to be released later today. When he was presented with an honorary Academy Award just last year, Altman revealed that he had been the recipient of a heart transplant within the past ten years, a fact he hadn't made public because he feared it would hinder his ability to get work. One of the most influential and well-respected directors of modern cinema, Altman's work was marked by a naturalistic approach that favored long, unbroken tracking shots and overlapping dialogue (as well as storylines), as well as improvisation, usually among a large ensemble cast. Though now regarded as one of the premier American filmmakers, Altman had a career that reached both popular and critical highs as well as lows, as he burst onto the scene in the early '70s with very acclaimed films, but had a string of commercial and critical failures as well. All told, he received five Oscar nominations for directing MASH, Nashville, The Player, Short Cuts and most recently Gosford Park. Other numerous awards include two Cannes Film Festival wins (for The Player and MASH), a Golden Globe (for Gosford Park) and an Emmy (for the TV series Tanner 88).

Born in Kansas City, Altman attended Catholic schools as well as a military academy before enlisting in the Air Force in 1945. After being discharged, Altman tried his hand at acting and writing in both Los Angeles and New York before returning home to Kansas City, where he started making industrial films for the Calvin Company. After numerous false starts, Altman finally made the full move to Hollywood, and in 1957 directed his first theatrical film, The Delinquents. Though it didn't start him on the road to fame, the film was good enough to secure Altman work in television, particularly for Alfred Hitchcock and his Alfred Hitchcock Presents television series. In 1969, Altman was offered the script for MASH, which had been rejected by numerous other filmmakers. The movie, a black comedy set during the Korean War (and a thinly veiled attack on the then-raging Vietnam War), was a rousing commercial and critical success, scoring Oscar nominations for Best Picture and Director and, most famously, inspiring the successful TV sitcom, which took on a very different tone. His films after MASH included the revisionist western McCabe and Mrs. Miller and the updated California noir The Long Goodbye, but it was 1975's Nashville, a multi-layered film centered around the country music capital and the wildly divergent Americans who converged there, that would be his next major success, also receiving Oscar nominations for Best Picture and Director.

After Nashville, Altman more often than not found himself on the opposite end of the spectrum, with films such as the acclaimed but sometimes puzzling 3 Women as well as the commercial flop A Wedding and, most notoriously, the Robin Williams version of Popeye, which was technically a hit but seen as an artistic failure. Altman worked constantly through the '80s - his films included Come Back to the Five and Dime, Jimmy Dean, Jimmy Dean, Streamers, Secret Honor, and Fool for Love - but it wasn't until the HBO series Tanner 88, about a fictional candidate's run for the presidency, that he found favor again. In the early '90s, the one-two punch of The Player (a biting Hollywood satire) and Short Cuts (based on the stories of Raymond Carver) put him back on the map, but he followed those with the less well-received Pret-a-Porter, The Gingerbread Man, and Cookie's Fortune. True to the ups-and-downs of his career, Altman was back on top with Gosford Park, a British-set ensemble film that combined comedy, drama and mystery, and marked his first Best Picture nominee since Nashville. His last films included a revisit to the world of Tanner 88 with Tanner on Tanner, and just this year, A Prairie Home Companion, based on the radio show by Garrison Keillor. Upon receiving his honorary Oscar last year, Altman appeared to be in fine health, but reportedly directed most of A Prairie Home Companion from a wheelchair, with the Altman-influenced director Paul Thomas Anderson on hand.

Altman is survived by his third wife, Kathryn, their two sons, and a daughter and two other sons from two previous marriages."

Ένας εμβληματικός σκηνοθέτης χάθηκε, το έργο του όμως μένει πίσω, προς τέρψη των σινεφίλ και υπόδειγμα και κληρονομιά για τους απανταχού δημιουργούς. Αθάνατος.

[Remy Fincher]

More on Altman:

Rick Lyman's Obituary (New York Times)

A Rogue Cinematic Player Steeped in the Art of Ambiguity (By NY Times' A.O. Scott)

"Senses Of Cinema" Altman page

BBC4 Altman Interview Audio Excerpts

[agrofylakas]

APOCALYPSE NOW

THE HORROR,THE HORROR…

α'

Η "ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ" ΤΟΥ ΚΟΝΡΑΝΤ

ΚΑΙ ΤΟ «ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ» ΤΟΥ ΚΟΠΟΛΑ

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ

Η Καρδιά του σκότους, το κορυφαίο από τα σύντομα έργα του Τζόζεφ Κόνραντ, πρωτοδημοσιεύτηκε το 1899, ανήκει όμως χωρίς αμφιβολία στα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα. Είναι επιπλέον από τα ελάχιστα πεζογραφήματα που επηρέασαν ποιητές αιχμής, όπως λ.χ. τον Τ. Σ. Ελιοτ. Ενδεικτικό δεν είναι μόνο το γεγονός ότι το αρχικό μότο στην Ερημη χώρα ήταν από την Καρδιά του σκότους. Η προσεκτική ανάγνωση του ποιήματος οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το μυθιστόρημα του Κόνραντ ανήκει στις κυριότερες πηγές έμπνευσης του Ελιοτ. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για ένα άλλο διάσημο ποίημα του τελευταίου, τους Κούφιους ανθρώπους. Αξίζει ακόμη να αναφέρει κανείς την καταλυτική, σε κάποιες σεκάνς, επίδρασή του στην ταινία «Αποκάλυψη τώρα» του Κόπολα.

Αυτό το σύντομο αριστούργημα αφηγείται το καταστροφικό ταξίδι ενός ναυτικού ονόματι Μάρλοου στον ποταμό Κόνγκο, που το πραγματοποιεί για λογαριασμό κάποιας βελγικής εταιρείας. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο Μάρλοου συναντά τον Κουρτς, κεντρικό ήρωα του βιβλίου, τον οποίο οι ιθαγενείς λατρεύουν σαν θεό, οι αποικιοκράτες τον απεχθάνονται και αυτός, ευαίσθητος και αλλοπαρμένος «φύλαρχος», χαμένος στα βάθη της ζούγκλας, στην «καρδιά του σκότους» που αντιπροσωπεύει αφενός την ίδια του την ψυχή και αφετέρου τον διαταραγμένο νου και την παρηκμασμένη ευαισθησία του δυτικού πολιτισμού, ζει μέσα στον τρόμο και στη φρίκη ενός αλλόκοτου πνευματικού πυρετού.

Ο Μάρλοου ανακαλύπτει τον Κουρτς και τον παίρνει μαζί του στο ταξίδι της επιστροφής. Ο τελευταίος πεθαίνει πάνω στο ποταμόπλοιο και οι τελευταίες λέξεις που προφέρει είναι «η φρίκη, η φρίκη». Ο Μάρλοου επιστρέφοντας στην Ευρώπη συναντά την αρραβωνιαστικιά του Κουρτς και της αφηγείται το τέλος του. Τη στιγμή που εκείνη τον ρωτά ποιες ήταν οι τελευταίες του λέξεις, αυτός της λέει ψέματα: πως ο Κουρτς πέθανε με το όνομά της στα χείλη του. Οταν ο Μάρλοου περατώνει την αφήγησή του, ο Τάμεσης μοιάζει να μεταμορφώνεται και να γίνεται ο Κόνγκο, οδηγώντας και αυτός «κατευθείαν στην καρδιά του σκότους». Το μυθιστόρημα του Κόνραντ είναι από τις μεγαλειωδέστερες αλληγορίες που γράφτηκαν υπό τη μορφή μυθιστορήματος. Χρησιμοποιώντας δύο αφηγητές (έναν ανώνυμο στην αρχή και τον Μάρλοου στη συνέχεια), ο συγγραφέας όχι μόνο απελευθερώνεται από τα δεσμά του αφηγηματικού μύθου και απευθύνεται κατευθείαν στον αναγνώστη, αλλά και επιστρέφει στον χρόνο ή, καλύτερα, μας μετατοπίζει από τον πολιτισμό στην υπαρξιακή εμπειρία.

Η Καρδιά του σκότους είναι ένα δαρβινικό βιβλίο, το οποίο ωστόσο ανοίγει ρήγμα στη θεωρία της εξέλιξης. Από εκεί χύνεται το ψυχικό σκοτάδι και ο υπαρξιακός τρόμος. Η αφήγηση, όπου η δραματικότητα είναι ομόλογη της ποιητικότητάς της, προβάλλει την αποτυχία του Διαφωτισμού και τη βαθύτατη αμφιβολία για οποιαδήποτε μορφή πίστης στην πρόοδο.

Ολος ο κατοπινός μοντερνιστικός πεσιμισμός μοιάζει να έχει τη ρίζα του εδώ. Γιατί ο Κόνραντ δεν μας μιλάει μόνο για τη φύση, που κατά μια έννοια λειτουργεί ως απειλητική σκιά του πολιτισμού, αλλά και για την ίδια την πόλη, για το Λονδίνο ή για τις Βρυξέλλες, τη «λευκή σαρκοφάγο», όπως τις αποκαλεί - μια νεκρούπολη. Ο πρωτόγονος κινείται κάτω από την επιφάνεια του πολιτισμού, καμιά πόλη όμως και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γλιτώσει από τον θάνατο. Γι' αυτό, όπως η αρραβωνιαστικιά του Κουρτς πρέπει στο τέλος να παρηγορηθεί με ένα ψέμα, έτσι και ο πολιτισμός χρειάζεται τα δικά του ψέματα για να επιβιώσει. Ο Κόνγκο - άρα και ο Τάμεσης - είναι ένας σύγχρονος Αχέρων, ενώ ο χρόνος, η μνήμη και ο πολιτισμός, η σύγχρονη Αχερουσία λίμνη.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ

H καρδιά του σκότους (μετάφραση Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου, Πατάκης, 1999) δημοσιεύτηκε το 1902 από τον Πολωνό την καταγωγή Τζόζεφ Κόνραντ, ο οποίος απέκτησε την αγγλική υπηκοότητα και έγραψε στα αγγλικά μερικά από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πρώιμος μοντερνιστής, λίγο προτού πάρουν τη σκυτάλη ο Τζόις, η Γουλφ και ο Κάφκα. Εγραψε στο μπάσιμο του 20ού αιώνα και καταδύθηκε στην ψυχή του αναβιώνοντας ποιος ξέρει πόσους προσωπικούς εφιάλτες.

Πολλοί ταυτίζουν τον Κουρτς με τη σκοτεινή πλευρά της Ευρώπης. Μισός Αγγλος, μισός Γάλλος και με όνομα γερμανικό. Ναι, ο Κουρτς είναι ο ευρωπαίος ιμπεριαλιστής. Υπηρετεί μια βελγική εταιρεία, επί βασιλείας Λεοπόλδου, που εκμεταλλεύεται το ελεφαντόδοντο στο Κονγκό, μια από τις πιο ανελέητες εκμεταλλεύσεις με τις ευλογίες της πολιτισμένης ανθρωπότητας. Σε μια εποχή που υπήρχαν ακόμη ανεξερεύνητα σημεία στον χάρτη. Ο Μάρλοου υπέγραψε στις Βρυξέλλες, στα σκοτεινά γραφεία μιας εταιρείας, ως πλοίαρχος της αποστολής. Ο προηγούμενος καπετάνιος είχε σκοτωθεί σε μια συμπλοκή με τους «αγρίους». Ο Μάρλοου έφυγε με ένα γαλλικό ατμόπλοιο, που κοπανιόταν στον ωκεανό, και έφθασε, ύστερα από 30 ημέρες, στην αφρικανική ήπειρο, στην εκβολή του μεγάλου ποταμού.

Μετά τις εκβολές περιπλανήθηκε από σταθμό σε σταθμό, από ερημιά σε ερημιά. Στη συνέχεια ταξίδεψε με ένα μικρό ποντοπόρο ατμόπλοιο ως τον Σταθμό της εταιρείας. Εκεί αντίκρισε για πρώτη φορά την κακομεταχείριση των ιθαγενών και άκουσε για τον Κουρτς, ένα στέλεχος της εταιρείας που «είχε αναλάβει ένα εμπορικό φυλάκιο, ένα πολύ σημαντικό φυλάκιο, στην πραγματική πηγή του ελεφαντόδοντου, στο απώτερο τέρμα εκεί πέρα...».

Αφησε τον Σταθμό, με ένα καραβάνι 60 ανδρών, για 200 μίλια πορεία. Πορεία σε έναν απροσπέλαστο και δύσβατο τόπο. H επόμενη στάση του είναι ο Κεντρικός Σταθμός. Το ατμόπλοιο όμως που θα αναλάβει έχει κολλήσει στον πάτο του ποταμού και έτσι αρχίζουν οι επισκευές. Εδώ οι πληροφορίες για τον Κουρτς πληθαίνουν. Είναι επικεφαλής του Ενδότερου Σταθμού, θεωρείται μια διάνοια, ένα πλάσμα εξαιρετικό. Αποτραβήχτηκε στην καρδιά της ζούγκλας έχοντας τη φήμη ενός σκληρού λευκού που γοητεύει και τρομοκρατεί τις πρωτόγονες ψυχές.

Αρχίζουμε το ταξίδι στο ποτάμι. Σκοπός μας να συναντήσουμε τον Κουρτς και να τον επαναφέρουμε στον πολιτισμό. Και δεν είναι μόνον αυτό. Είναι και το τεράστιο φορτίο ελεφαντόδοντου που διαχειρίζεται ο αινιγματικός άντρας. Αδιαπέραστα δάση, σκοτεινές φιγούρες στις όχθες. «Το ανέβασμα σ' αυτόν τον ποταμό έμοιαζε με ταξίδι στις απαρχές του κόσμου, τότε που η βλάστηση οργίαζε στη γη... Οι ατέλειωτες εκτάσεις του νερού τραβούσαν πέρα μακριά παντέρημες και χάνονταν στη σκοτεινιά κάποιου σκιερού βάθους...».

Όσο θα προχωράμε τόσο περισσότερο θα ακούγεται το όνομά του. Ο Κουρτς θα φτιάχνεται μέσα από λόγια και περιγραφές ανθρώπων που τον έχουν συναντήσει. Ποιος είναι αλήθεια ο Κουρτς; Ενας άνθρωπος που είχε ένα μεγάλο όραμα; Ενας καλός έμπορος; Ενας παρανοϊκός που λατρεύτηκε από τις άγριες φυλές, αφού πρώτα γνώρισε κοντά τους την αγριότητα της ανθρώπινης ψυχής;

Ο Κουρτς είναι το δημιούργημα μας?Μήπως ο Κούρτς είμαι εγώ?Εσύ μήπως?

Ο Willard δίχως αμφιβολία είναι αμφίθυμος απέναντι του.Τον θαυμάζει.Τον φοβάται.Πρέπει μα τον σκοτώσει.

Θέλει να τον σκοτώσει?Μήπως ο Κούρτς είχε το κουράγιο να φτάσει ως τις έσχατες συνέπειες την ιδεολογικά εξωραισμένη τρέλλα πού παρήγαγαν και γι’αυτό τον μισούν?Η προδοσία του Κούρτς ποια είναι ακριβώς? Ότι λοξοδρόμησε των διαταγών και τού σκοπού των.

Ή μήπως ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΑΥΤΟ, ΤΟΝ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΤΕΤΟΙΟ ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΧΟΣ?

«Εισχωρούσαμε όλο και πιο βαθιά στην καρδιά του σκότους... Είμαστε ταξιδιώτες σε μια γη προϊστορική... Ταξιδεύαμε μέσα στη νύχτα των πρώτων αιώνων, των αιώνων που πέρασαν αφήνοντας πίσω τους ελάχιστα ίχνη - και καμία ανάμνηση».

Πενήντα μίλια πριν από τον Ενδότερο Σταθμό, σε μια καλύβα βρίσκουμε ένα παλιό βιβλίο, το μοναδικό σημάδι πολιτισμού... Επίθεση ιθαγενών, ο τιμονιέρης σωριάζεται νεκρός. Τίποτε δεν πτοεί όμως την αποστολή μας. Μας οδηγεί το πνεύμα του Κουρτς, οι πληροφορίες όμως τον θέλουν να είναι σοβαρά άρρωστος. H αγωνία μας κορυφώνεται. Θα τον προλάβουμε;

«Το ταξίδι μας, Μάρλοου, συγκρίνεται με την κατάδυση στον άλλον κόσμο, με τους κύκλους της Κόλασης, που εδώ είναι το πέρασμα από τον έναν σταθμό στον άλλον, ως την τελική μας συνάντηση με τον Κουρτς, που είναι η μετεμψύχωση του Διαβόλου».

H ματιά του σκοτεινιάζει. Πλησιάζει η στιγμή. Ο άρρωστος Κουρτς μεταφέρεται στην τιμονιέρα, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά σαν τα λυπητερά τύμπανα στις άγριες όχθες.

«Φωνή! Φωνή! Ηχούσε πλούσια, βαθιά, ως το τέλος. Και πάλευε! Πώς πάλευε! H έρημος του κουρασμένου μυαλού του είχε στοιχειώσει τώρα από σκιές οραμάτων...».

Μόνον ο Μάρλοου θα παρασταθεί στην τελική αναμέτρηση. «H φρίκη! H φρίκη!» τα ύστατα λόγια του Κουρτς. Ποια φρίκη; Τι έχει δει ο Κουρτς στο τέλος του; Τη φρίκη των πράξεών του ή μήπως πράγματι είδε τον ίδιο τον θάνατο που θα τον απαλλάξει από τους θριάμβους και τις ασωτείες της πρόσκαιρης ζωής;

Ο Μάρλοου θα επιστρέψει στις Βρυξέλλες, την «ταφούπολη», κλονισμένος ψυχικά και σωματικά από την καρδιά του σκότους που τελικά επικράτησε.

H καρδιά του σκότους αντλεί το υλικό της από τις προσωπικές εμπειρίες του Κόνραντ. Το 1890 ο Κόνραντ, όταν ήταν 32 χρόνων, βρέθηκε με μια αποστολή στο Κονγκό και ανέλαβε την πλοήγηση ενός ατμοπλοίου. Ο Κόνραντ αηδίασε με την κάκιστη μεταχείριση των ντόπιων, με την απληστία των Ευρωπαίων. Γύρισε στην Αγγλία συντετριμμένος. Οι εικόνες της άγριας φύσης, των τεράστιων δασών, της σκοτεινιάς του έγιναν έμμονες ιδέες. Ετσι προέκυψε το σύντομο αυτό βιβλίο που δραματοποιεί τις αλληλοσυγκρουόμενες σκέψεις του για το πάθος και τη λογική, τον πρωτογονισμό και τον πολιτισμό.

Ο Κουρτς ενσαρκώνει όλα τα κακά που παράγει ένα αλόγιστο σύστημα. Ο Κουρτς είναι ο Διάβολος που στις γοητευτικές του προκλήσεις δεν μπορεί να αντισταθεί κανένας. Ενα ταξίδι μέσα στη νύχτα του ασυνείδητου, μια συνάντηση με τις μυστικές εγκληματικές δυνάμεις που ο πολιτισμός διατηρεί σε ύφεση. Ενα φροϋδικό ταξίδι στην αγριότητα του σεξ, στην αποκάλυψη του κρυμμένου Εγώ.

Πρώτος ο Ορσον Γουέλς θέλησε να μεταφέρει το βιβλίο στην οθόνη, πέτυχε όμως μόνο τη ραδιοφωνική διασκευή του.

Το 1979 ο Κόπολα γύρισε την ταινία «Αποκάλυψη τώρα!» μεταφέροντας το κυρίαρχο μοτίβο της νουβέλας στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ο Μάρλον Μπράντο, ως συνταγματάρχης Γουόλτερ Κουρτς, αντάξιος των λογοτεχνικών μας φαντασιώσεων, διαβάζει ποίηση του Ελιοτ (The Hollow men, 1925) που έχει ως προμετωπίδα τη φράση «Κύριο Κουρτς-πέτανε», τη θανατερή αναγγελία του μαύρου υπηρέτη πάνω στο πλοιάριο. Πάντως H καρδιά του σκότους επανέρχεται στον 21ο αιώνα: οι πεφωτισμένοι Δυτικοί χειραγωγούν τους «φανατισμένους» και «ακατανόητους» Ανατολίτες. Ο Κουρτς ξαναγεννιέται μέσα από τρομώδεις αφηγήσεις, παραμονεύοντας στο μισοσκόταδο του πολιτισμού.

Ο καλός «πολιτισμός» εναντίον του «καθ-υστερημένου» πολιτισμού

"Οι απέραντες ευθείες της κοίτης, άνοιγαν μπροστά μας και έκλειναν πίσω μας, λές και το δάσος γλίστραγε νωχελικά μες στα νερά για να μας φράξει το δρόμο της επιστροφής.Εισχωρούσαμε όλο και πιο βαθιά στην καρδιά του σκότους. Ήταν πολύ ήσυχα εκεί..........Αλλά ξάφνου εκεί που αγωνιζόμαστε να στρίψουμε σε μια καμπή, εμφανίζονταν ψάθινοι τοίχοι, μυτερές χορταρένιες στέγες, άγρια ξεφωνητά, ένα πανδαιμόνιο αεικίνητων μαύρων μελών, πόδια που χοροπηδούσαν, χέρια που χειροκροτούσαν , κορμιά που στοβιλίζονταν , μάτια που στριφογύριζαν , κάτω από το αποκάρωμα των ασάλευτων , πυκνών φυλλωμάτων. Το ατμόπλοιο σέρνοταν αργά πλάϊ σε έναν μαύρο και ακατανόητο παροξυσμό.

Ο προϊστορικός άνθρωπος μας καταριόταν , μας παρακαλούσε, μας καλωσόριζε-ποιός ξέρει; Είμαστε αποκομμένοι από την κατανόηση του γύρω μας κόσμου. Γλιστρούσαμε δίπλα τους σαν αερικά , κατάπληκτοι και έντρομοι στο βάθος, όπως ακριβώς θα ένιωθαν άνθρωποι, λογικοί μπροστά σε ένα ξέσπασμα ενθουσιασμού σε φρενοκομείο.Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί είμαστε πολύ μακριά, και δεν μπορούσαμε να θυμηθούμε , γιατί ταξιδεύαμε μέσα στη νύχτα των πρώτων αιώνων , των αιώνων που πέρασαν αφήνοντας πίσω τους ελάχιστα ίχνη-και καμιά ανάμνηση.Ο κόσμος φαινόταν απόκοσμος . Είμαστε μαθημένοι να βλέπουμε την αλυσοδεμένη, την υποταγμένη μορφή του θεριού-αλλά εκεί, εκεί μπορούσες να δείς ένα πράγμα θηριώδες και ελεύθερο. Ήταν απόκοσμο και οι άνθρωποι ήταν-όχι δεν ήταν απάνθρωποι. Για να πώ την αλήθεια, αυτό ήταν το χειρότερο- αυτή η υποψία πως ήταν απλώς άνθρωποι. Σου γεννιόταν σιγά σιγά. Ούρλιαζαν και πηδούσαν και γύριζαν γύρω γύρω και έκαναν απαίσιες γκριμάτσες, αλλά αυτό που σε συγκλόνιζε ήταν η επίγνωση της μακρινής σου συγγένειας μ'αυτή την ξέφρενη και παθιαμένη οχλοβοή "

(ΤΖΟΖΕΦ ΚΟΝΡΑΝΤ, Η Καρδιά του Σκότους)

Πριν από δύο αιώνες περίπου, ο Ελβετός φιλόσοφος Ζαν -Ζακ Ρουσώ διετύπωσε μια από τις ιδέες που έμελλε να έχουν τη μεγαλύτερη δύναμη και διάρκεια στην παγκόσμια ιστορία των ιδεών : η ανθρώπινη φύση είναι βασικά καλή και η κοινωνία, οι κοινωνικές συμβάσεις και δομές είναι αυτές που μας οδηγούν στο κακό. Από εκει ξεπήδησε ο Μαρξισμός και οι άλλες φωταδιστικές ιδεολογηματικές εξυπνάδες ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ-Παράδοξο?-ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ/ΝΕΚΡΟΥΣ ΣΤΟΝ ΑΧΕΡΩΝΤΑ.

Στη σκέψη του Ρουσσώ, ο "ευγενής άγριος" είναι ο άνθρωπος που δεν έχει διαφθαρεί από τη φθοροποιό δύναμη του πολιτισμού μας. Τελειότεροι ενσαρκωτές του ιδανικού αυτού , είναι οι «πρωτόγονοι λαοί» και τα παιδιά. Οι πρώτοι , απομονωμένοι στα δάση τις Αφρικής, δεν έχουν ακόμη "μολυνθεί" από τον πολιτισμό και ζουν ευτυχισμένοι κοντά στη φύση, σε έναν κόσμο απόλυτης αρμονίας. Τα παιδιά , μη έχοντας ακόμη προλάβει να αφομοιωθούν από την κοινωνία, είναι για τον Ρουσώ και τους επιγόνους του, οι απόλυτοι ενσαρκωτές της καλοσύνης, της αθωότητας και της αγνότητας .

Το "θηρίο" που περιγράφει ο Κόνραντ, είναι η άνθρωπινη φύση στην φυσική , αρχέγονη κατάσταση της , ελεύθερη από τους περιορισμούς του «πολιτισμού» μας...Είναι εδώ , μαζί μας, μέσα μας , βαθιά κρυμμένο, από τόσους αιώνες πολιτισμού που έχουν κατορθώσει να το εξευμενίσουν, να το τιθασεύσουν ή και να στρέψουν σε πράξεις κοινωνικά ωφέλιμες (το μεγάλο επίτευγμα του καπιταλισμού!)...

Ό,τι ο Freud αργότερα ξεβράκωσε ως καθαρά εγωιστική ναρκισσιστική αγάπη,ήτοι "αλτρουισμό".

Όμως , με τα πρώτα σημάδια διάλυσης του κοινωνικού ιστού, μια αφορμή είναι αρκετή να το ξυπνήσει και να το βγάλει πάλι στην επιφάνεια, για να διαπιστώσουμε, με τρόμο, όπως οι ήρωες του Κόνραντ, πως δεν απέχουμε πολύ από την αρχική , ζωώδη φύση μας ......Κάτι τέτοιο, είναι πολύ πιο εύκολο να εκδηλωθεί ακριβώς στις ομάδες εκείνες που ο Ρουσσώ θεωρεί τις πιο κοντινές στη φυσική κατάσταση : στους πρωτόγονους και στα παιδιά...Οι πρωτόγονοι λαοί ζουν μονίμως σε μια κατάσταση που το "θηρίο" είναι ελεύθερο. Όχι, δεν είναι ευτυχισμένοι, ούτε αγνοί, ούτε αθώοι...Ζούν συνεχώς στο έλεος της φύσης και μόνο δείχνοντας την πιο ανηλεή σκληρότητα μπορούν να επιβιώσουν...Όλοι μας περάσαμε από την παιδική ηλικία και ξέρουμε πολύ καλά, πως τα παιδιά μπορούν να δείξουν απίστευτη σκληρότητα και κακία,απέναντι στον καθέναν που είναι έστω και ελάχιστα διαφορετικός.

Κάπου εκεί στα βάθη της ζούγκλας, υπάρχουν φυλές, που ζουν ευτυχισμένες με τον τρόπο που αυτές εννοούν την ευτυχία, μακριά από τον «πολιτισμό», και κάπου εκεί στα βάθη της μνήμης μας, υπήρχε μια εποχή που είμασταν "αγνοί" και "αθώοι", προτού ο «πολιτισμός» αλλοιώσει τη φύση μας... Όμως αν ψάξουμε καλύτερα στα βάθη της ζούγκλας και στα βάθη της μνήμης μας, ίσως ανακαλύψουμε κάτι που δεν μας αρέσει και τόσο...

Το ό,τι το "Αποκάλυψη Τώρα!" παραμένει σύγχρονο και θα παραμείνει κλασσικό, δεν οφείλεται στην προσπάθεια να μας αποκαλυφθεί το αυτονόητο:την αποκτήνωση που υφέρπει από την προσωπική μας καθημερινότητα ίσαμε την οργάνωση μας ως κοινωνία(«Σιγά μην τους δώσουμε επίδομα θέρμανσης.Ας καίνε ξύλα να ζεσταίνονται!»,δήλωση του Δούκα-όνομα και πραμα- γαμπρού του Έβερτ)

Η ταινία είναι σημαντική, γιατί ακριβώς δεν δίνει ΚΑΝΕΝΑ πασιφιστικό μάθημα.Σου κοπανά μια στη μούρη και άμα κατάλαβες,κατάλαβες….

Ξεκινά με το "The End" των Doors και μας εισάγει κατευθείαν στον πρωτογονισμό, για να μας αφήσει στο τέλος δίχως Θεό, στερημένους από τις ωραιοποιήσεις τού είδους «είμαι ο Jack Ryan,έχω την τέλεια οικογένεια και πολεμώ γενναία τους κακούς».

Η αναφορά στον Freud τού «Τοτέμ και Ταμπού» δια του ταγματάρχη Κούρτζ(εξ’ού και το THE END ,”Father I Want To Kill You,Mother I Want To Fuck You”) και στον «Πολιτισμό ως Πηγή Δυστυχίας», είναι εξωφρενικά προφανής.

Μας αφήνει ξεβράκωτους μπροστά στην αλήθεια του πολιτισμού μας.Την αλήθεια ενός πολιτισμού,που δηλώνει ΕΥΘΕΩΣ ΌΤΙ ΕΥΝΟΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ άρα ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ και τη βία και επομένως ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΥΠΝΙΣΗ των πιο χαμερπών μας ενστίκτων δια το επιβιώνειν.

Η Western Cowboy επέλαση τού Robert Duvall με τα ελικόπτερα να παίζουν στη διαπασών τις Βαλκυρίες του Wagner(Nazi’s favorite composer),τα λαγουδάκια του PLAYBOY (θλιβερά εριμμένα μες στην ζούγκλα,με τη μάσκαρα λειωμένη να μιλάνε για τα όνειρα τους καθώς τα γαμάνε μες στο τσακισμένο ελικόπτερο),οι γάλλοι αποικιοκράτες που παπαγαλίζουν τον «εκπολιτιστικό» ιμπεριαλισμό τους και τα δικαιώματα τους σ’αυτή τη γη,ο αφροαμερικανός που σκοτώνεται ενώ ακούει το ηχογραφημένο «γράμμα» της μητέρας του στο πλοιάριο,ο κακομοίρης ο Λανς που ήταν ένα απλοικό αμερικανόπουλο που σέρφαρε στις αμμουδιές της Καλιφόρνιας με τις γυναικείες κορμάρες ολόγυρα του(ακούγοντας πιθανώς το Surfin’ USA των Beach Boys),να τον βλέπεις τώρα να ‘χει «λαλήσει» από το LSD για να αντέξει το χειρότερο trip.Αυτό της πραγματικότητας ολόγυρα του …τι να πρωτοθυμηθείς!

Η μάχη είναι εντός μας, η εξωτερική φρίκη είναι προϊόν όσων κουβαλάμε μέσα μας και αυτό δεν το βλέπουμε απλώς, αλλά το ζούμε, παγιδευμένοι σε ένα παραπέτασμα ηθικής αμφιθυμίας. Ο Coppola στοχεύει κατευθείαν στην Καρδιά Του Σκότους,όπως την προφήτευσε ο Κόνραντ από τις αρχές του αιώνα μέσα από την αγγλική,γαλλική,ολλανδική,βελγική,ισπανική,πορτογαλική,ιταλική αποικιοκρατική φρίκη. Δεν μπορώ να θυμηθώ-αν και την έχω δει 6-7 φορές ,ούτε έναν Βιετγκόνγκ να εμφανίζεται στο Apocalypse Now!

ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ,Η ΤΑΙΝΙΑ ΚΡΑΥΓΑΖΕΙ!

"Φώναξε με φωνή ψιθυριστή σε κάποια εικόνα, σε κάποιο όραμα, φώναξε δύο φορές- μια κραυγή που δεν ήταν πιο δυνατή από ανάσα :

"Η φρίκη! Η φρίκη!"

β'

APOCALYPSE ALWAYS

(VIETNAM,IRAQ,AFGHANISTAN,LEBANON …..)

On the river, I thought that the minute I looked at him, I'd know what to do, but it didn't happen. I was in there with him for days, not under guard.

I was free, but he knew I wasn't going anywhere. He knew more about what I was gonna do than I did.

If the generals back in Nha Trang could see what I saw, would they still want me to kill him? More than ever probably.

And what would his people back home want if they ever learned just how far from them he'd really gone? He broke from them and then he broke from himself. I'd never seen a man so broken up and ripped apart.

Kurtz speaks of the "horrors" that he has seen in the bloody conflict, and denies that Willard has any moral right to judge his actions or behavior:

I've seen the horrors, horrors that you've seen. But you have no right to call me a murderer. You have a right to kill me - you have a right to do that - but you have no right to judge me.

It's impossible for words to describe what is necessary to those who do not know what horror means. Horror. Horror has a face, and you must make a friend of horror. Horror and moral terror are your friends. If they are not, then they are enemies to be feared. They are truly enemies.

Η ΠΡΩΤΗ ΣΦΟΔΡΗ ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ: ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΗΘΟΣ ΜΑΖΙ,ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ

Willard also listens to Kurtz - in a major monologue meditating on life and death - as he recalls a turning point in his life.

It was an incident from his American Special Forces days a few years earlier (it "seems a thousand centuries ago") when Vietcong guerrillas came into a native village and hacked off the left arms of South Vietnamese children who had been inoculated against polio by his Special Forces:

We'd left the camp after we had inoculated the children for polio, and this old man came running after us and he was crying. He couldn't say. We went back there, and they had come and hacked off every inoculated arm. There they were in a pile, a pile of little arms, and I remember, I...I...I cried, I wept like some grandmother. I wanted to tear my teeth out. I didn't know what I wanted to do. And I want to remember it. I never want to forget it. I never want to forget.

And then I realized like I was shot, like I was shot with a diamond, a diamond bullet right through my forehead. And I thought, 'My God, the genius of that. The genius. The will to do that. Perfect, genuine, complete, crystalline, pure! And then I realized they were stronger than me because they could stand it. These were not monsters. These were men -- trained cadres. These men who fought with their hearts who have families, who have children, who are filled with love - that they had the strength, the strength to do that. If I had ten divisions of those men, then our troubles here would be over very quickly.

You have to have men who are moral and at the same time who are able to utilize their primordial instincts to kill - without feeling, without passion, without judgment - without judgment. Because it's judgment that defeats us.Kurtz wants primitive men, similar to agent Willard on his mission, who can kill without judgment "because it's judgment that defeats us."

The conventional war effort of Americans (with high-tech bombs and other machines and weapons of war, and a judgmental news media) will ultimately be defeated by triumphant opposition forces of primitives that are committed and determined.

ΒΙΕΤΚΟΝΓΚ,ΤΖΙΧΑΝΤ.......

The berserk Colonel tells Willard that his chief worry is that his son back home won't understand him after he has been assassinated, that he might judge his father's raids to be atrocities: ...my son might not understand what I've tried to be.

And if I were to be killed, Willard, I would want someone to go to my home and tell my son everything. Everything I did, everything you saw. Because there's nothing that I detest more than the stench of lies.

We train young men to drop fire on people but their commanders won't allow them to write 'FUCK' on their airplanes because it's obscene. And if you understand me, Willard, you - you will do this for me.

The scene shifts to preparations for a caribou sacrifice, even as Kurtz commands Willard to preserve the truth about him. (Lance blends in with the native peoples, with his face paint, loin-cloth, and half-naked body).

Willard has returned to the patrol boat, where the radio transmission from Almighty startles him (the radio's voice questions his next move: "This is Almighty standing by. How do you copy?") .Accepting the inevitable, Willard is poised to kill Kurtz as an act of mercy. In a climactic moral battle that rages within himself (in voice-over), he questions his own commanding officers.

Though secretly identifying with and admiring Kurtz, Willard understands that he must perform his God-given duty as an officially-sanctioned assassin - who makes no judgments about his orders:

They were going to make me a Major for this and I wasn't even in their fuckin' army any more.

Everybody wanted me to do it. Him most of all. I felt like he was up there, waiting for me to take the pain away. He just wanted to go out like a soldier, standing up. Not like some poor, wasted, rag-assed renegade. Even the jungle wanted him dead, and that's who he really took his orders from anyway.

He slips off the boat and approaches toward the sacrificial temple. Waiting in his temple headquarters, Kurtz allows Willard to carry out his sacrificial mission that night. Willard's head rises up out of the steamy primordial depths of filthy water as he begins (and ends) his quest, to seek out his prey for the slaughter - the imposing, bullish Kurtz.

Lightning strobe effects and the frenzied rhythmic sounds of the Doors' The End accompany the stalking and slaying of Kurtz with a machete. He turns and permits his own sacrifice when he sees Willard approaching. It is a ritualistic slaughter, brilliantly cross-cut with the brutal sacrificial killing of a

carabao/water buffalo by the natives as a ritualistic sacrifice to their gods.

As he dies on the ground, Kurtz mutters a few final, dying words, accepting the evil present in the human soul:

“The horror! The horror!”

γ'/Τέλος

TONY POE

«THE HORROR,THE HORROR…»

ΉΤΑΝ Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΙ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΗ ΦΙΓΟΥΡΑ ΤΟΥ POSPHENY ΠΟΥ ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ ΤΟΝ COPPOLA ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙ ΣΤΗΝ «ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ» ΤΟΥ CONRAND, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟ "APOCALYPSE NOW"

Ο Anthony A. Poshepny πέθανε στις 27 Ιουνίου του 2002 στην Καλιφόρνια.Ήταν παρασημοφορημένος,πρώην αξιωματικός της CIA.Ήταν εκείνος που πέταγε τα κομμένα κεφάλια των Βιετγκόγκ από τα ελικόπτερα στους κουμμουνιστές,αφού προηγουμένως τα είχε παλουκωσει.Διεξήγαγε μυστικές αποστολές στην Ινδονησία,στο Λάος και στο Θιβέτ.

Ο Philip Smith (Executive director of the Washington-based Center for Public Policy Analysis) σχολιάζει πως το «ταχυδρομείο» τού Pospheny ,έστελνε ένα ισχυρό μήνυμα στους Βορειοβιετναμέζους να μην έχουν βλέψεις για το Λάος και τους ανιπάλους των Βιετκόγκ,τούς Χμόγκ.Πολέμησε επιτυχώς τον τρόμο με τον τρόμο.Πάλεψε σκληρά για να ενσταλλάξει το θάρρος και το σεβασμό στους γηγενείς και τους φυλάρχους τους .Στρατολόγησε και εκπαίδευσε τους άγριους ιθαγενείς που τον ακολουθούσαν με τυφλή πίστη και ενέσπειρε τοιουτοτρόπως τον τρόμο στους Βιετγκόγκ. «Μόνο ατρόμητους μαχητές σαν τον Pospheny χρειαζόμαστε μετά την 9/11 για να παλαίψουμε και ν’αμυνθούμε απέναντι σ’ένα εχθρό που χρησιμοποιεί την υπουλία και τις αντισυμβατικές μεθόδους της τρομοκρατίας για να διασαλεύσει την ασφάλεια των ΗΠΑ από εξωτικές και αχαρτογράφητες τοποθεσίες»,υποστηρίζει ο Smith.

Ο κοντόχοντρος και ακαταπόνητος Pospheny,πού ήταν περισσότερο γνωστός ως Tony Poe,ήταν γεμάτος πληγές από τα μυδράλλια των Βιετκόγκ,είχε διαβήτη και πολλά αγγειακά προβλήματα τα τελευταία χρόνια.Πέθανε στα 78 του στο San Francisco Veterans Medical Center μετά από μακρόχρονη νοσηλεία και η κηδεία του έγινε στην κοντινή Sonoma, California.Παντρεύτηκε την λαοαμερικανή , Sheng Ly και απέκτησε τέσσερα παιδιά τον Usanee, τον Domrongsin, την Maria και την Catherine.Στην κηδεία αναφέρθηκε ότι κέρδισε δυό φορές το Αστέρι της CIA,την υψηλότερη τιμή που μπορεί κάποιος να κατακτήσει στην CIA.

Τ’απενεμείθησαν από τούς διευθυντές της CIA Allen Dulles το ’59 και William Colby το ‘75.

Γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1924 στο Long Beach της California.Η κληρονομιά του βρίσκεται εδώ στην Ασία ,σ’ένα σωρό ανώνυμους ή άγνωστους τάφους.

Το 1942 ο Pospheny κατατάχτηκε στους πεζοναύτες ,τραυματίστηκε στην Ιβοζίμα (Iwo Jima) και παρασημοφορήθηκε με δυό Purple Hearts.Ήταν ένας καυγατζής φανατικός πατριώτης, που εισεχώρησε στην CIA το 1951 ως παραστρατιωτικός αξιωματικός.

Μέσα σε μια βδομάδα κιόλας,έστελνε-πράγμα αδιανόητο-ομάδες σαμποτέρ πίσω από τις γραμμές του εχθρού στην Κορέα.Οι πρώην συνάδελφοι του στη CIA υποστηρίζουν ,πως στάλθηκε ακόμα να εκπαιδεύσει αντικομμουνιστές στην Ταιλάνδη,να υποθάλψει ένα αποτυχημένο πραξικόπημα στην Ινδονησία και να οργανώσει την απόδραση του Δαλάι Λάμα από το Θιβέτ το 1959 για να μην πέσει στα χέρια των Κινέζων.Η ιστορία βγήκε στη Wall Street Journal το 2000.Σύμφωνα με τον William Leary, καθηγητή ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Georgia,κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Κορέα η CIA τον έστειλε να οργανώσει τους Chondogyo. Επρόκειτο για μια χριστιανική σέχτα με πνευματιστικά στοιχεία που τα μέλη της διασκορπούταν στην Β.Κορέα και εκπαιδευόταν να επιβιώνουν πίσω από τον 38ο παράλληλο.

Με τη λήξη του πολέμου στην Κορέα ο Tony ήταν ένας εκ των οκτώ αξιωματικών που επελέγησαν για να σταλούν στην Ταιλάνδη.Σύμφωνα με τον Leary ξανά,έμεινε εκεί 5 χρόνια κάτω από τις εντολές τού Walt Kuzmak ,ο οποίος διηύθυνε την εταιρεία-προκάλυψη Sea Supply,μέσω της οποίας η CIA εκτελούσε διάφορες επιχειρήσεις.Το 1958 ο Pospheny και ο φίλος του στη CIA Pat Landry προσπάθησαν να εξεγείρουν μερκούς συνταγματάρχες εναντίον του τότε προέδρου της Ινδονησίας Σουκάρνο,πατέρα του τωρινού Ινδονήσιου προέδρου Megawati Sukarnoputri.Νικημένοι και παγιδευμένοι σ’ένα νησί κοντά στην Σουμάτρα ,δραπέτευσαν με μια μηχανότρατα που τους μετέφερε σ’ένα αμερικανικό υποβρύχιο που τούς ανέμενε. Τα εν λόγω περιστατικά αναφέρονται από τον Kenneth Conboy και τον James Morrison στο βιβλίο «Feet to the Fire». Στο Camp Hale τού Colorado,ανέλαβε έπειτα να εκπαιδεύσει τους τρομερούς πολεμιστές της θιβετιανής φυλής Khamba,ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν σε τακτικές ανταρτοπολέμου και τους συνόδευσε στο Μπαγκλαντές και στ’ανατολικό Πακιστάν.Από κει πέταξαν και ερριφθσαν μ’αλεξίπτωτα στο Θιβέτ ,σε μια αποτυχημένη απόπειρα εκδίωξης των Κινέζων.

Το 1961 αρχίζει η δουλειά του Pospheny στο Λάος.Ήταν ο «μυστικός πόλεμος» των ΗΠΑ εναντίων των Βορειοβιετναμέζων κουμμουνιστών.Οι λαοτιανοί κουμμουνιστές ήτανε επίσης εχθροί των ΗΠΑ(νικησαν μάλισταν εν τέλει το 1975 και μέχρι σήμερα έχουν την εξουσία).

Η φωνή του Poshepny ακουγόταν σαν κάποιος να μασάει χαλίκια.Μια μέρα παραδέχτηκε ότι έδινε ανταμοιβή στους λαοτιανούς αντάρτες του για κάθε ζευγάρι αυτιών κουμμουνιστών που τού φέρνανε.Παραδέχτηκε επίσης γελώντας,ότι παλούκωνε τα κεφάλια των κουμμουνιστών και έβαζε τους Χμογκ να τα πετροβολούν για να ξανάψει το μίσος τους και να τούς κάνει ατρόμητους απέναντι στους Βιετκόνγκ και τους λαοτιανούς κουμμουνιστές. «Καμμιά φορά πετάγαμε μ’ένα ελικόπτερο πάνω από τις περιοχές με λαοτιανούς κουμμουνιστές.Πετάγαμε χαμηλά και ήτανε επικίνδυνο-you know,αλλά έβλεπα τα σπίτια τους τόσο καθαρά που εκσφενδόνιζα στούς μπάσταρδους τα κεφάλια των συντρόφων τους στις βεράντες και μπροστά στις πόρτες τους.»

Το όλο πράγμα είχε αρχίσει να ξεφεύγει από τον έλεγχο της Washington.Ο Pospheny είχε μείνει ήδη κάμποσα χρόνια στο Λάος και είχε σαν βάση του τα βόρεια βουνά της χώρας. Όταν η Washington απεφάσισε να τον επαναφέρει στην τάξη ,ο Pospheny που είχε τραυματιστεί ήδη τρεις φορές βαρειά,εξαγριώθηκε.Γέμισε ένα ντορβά με φρέσκα αυτιά κουμμουνιστών και τα στιλε στην αμερικανική πρεσβεία στην πρωτεύουσα Vientiane, «για να καταλάβουν ότι εκεί πάνω πολεμούσε τους κουμμουνιστές και δεν έκανε την πλάκα του».Ο ντορβάς με τα αυτιά έφτασε την Παρασκευή στην πρεσβεία και η γραμματέας τον άφησε κλειστό.Όλο το Σαββατοκύριακο ξώμεινε κλειστός μες στη ζέστη και τ’αυτιά σαπίσανε και βρωμούσανε.Όταν η γραμματέας τ’άνοιξε τη Δευτέρα,έπαθε νευρικό κλονισμό.Στενοχωρήθηκα για την κοπέλα είπε ο Pospheny.Δεν έφταιγε σε τίποτα.Στον Roger Warner που εξέδωσε το βιβλίο Shooting at the Moon ,ο Pospheny παραδέχτηκε τις φρικαλεότητες του ευδιάθετος,με την υποσημείωση πως όλα γίνονταν για το καλό της Αμερικής.

Είχα μια μεγάλη πράσινη σακκούλα που ήταν αδιάφανη απ’έξω και επενδεδυμένη με σελλοφάν από μέσα.Έδινα 5.000 kip για κάθε αυτί και τα στελνα στην πρεσβεία με ένα σημείωμα ότι εγώ την δουλειά μου την κάνω.Τ’αυτιά φτάνανε σάπια.Την δεύτερη φορά που φτασε η σακούλα ,ένας υπάλληλος μού γραψε: “Jeez, don't ever do that again. These goddamn women don't know anything about this shit, and they throw up all over the place”.Συνέχιζα να μαζεύω αυτιά,μέχρι που μια μέρα έκανα μια βόλτα για να επιθεωρήσω την περιοχή….Κι είδα..Είδα εκείνο το λαοτιανό αγοράκι,που δεν ήτανε ούτε 12 χρόνων κι είχε τα αυτιά κομμένα.Κι όταν ρώτησα τι στο διάολο τρέχει,ένας μ’απήντησε ότι τού τα κοψε ο πατέρας του για να πάρει τα 5.000 kip. ``Oh, that pissed me off!''είπε ο Poshepny. «Έψαχνα να τον σκοτώσω».

«Σ’ό,τι αφορά για τα κεφάλια που πέταγα στα χωριά των κομμουνιστών,το κανα λίγες φορές και η μια τα ριξα στο χωριό ενός συμμάχου μας ,που είχε αρχίσει τα πάρε δώσε με τους commies».

«Είναι ο Σατανάς!» έγραψε η Wall Street Journal.Άρχισαν να τον θεωρούν διανοητικά ανισόρροπο,αποκρουστικό,μεθύστακα αλλά και την απείθαρχη σιδερένια γροθιά της CIA όσο καιρό δούλευε ακόμα γι’αυτήν.Αυτό που προκαλούσε προβληματισμό ήταν η φανατική και τυφλή αφοσίωση,καθώς και ο θαυμασμός που ενέπνεε στους Hmog αλλά παρ’ελπίδι και στούς Αμερικανούς που ερχόταν σε face to face επικοινωνία μαζί του.

«Όλα αυτά τα χρόνια έχω δουλέψει στενά σε διάφορα πόστα με πολλούς Αμερικανούς στρατιωτικους και παραστρατιωτικούς μυστικούς πράκτορες και ηγέτες,που ανακατεύτηκαν στο Λάος κατά τη διάρκεια του πολέμου τού Βιετνάμ.Συμπεριέλαβε τον William Colby, ex-DCI [Director of Central Intelligence],και τους παρακάτω ex-CIA station chiefs στο Λάος, τον Theodore Shackley,τον Douglas Blaufarb, τον Larry Devlin και άλλους.Κανείς δεν ήταν σαν τον Tony Poe»,λέει ο Smith τού Center For Public Policy Analysis. « Ο Tony Poe είναι η επιτομή εκείνου που ήθελε ο Theodore Shackley : Η τρίτη προοπτική για το Βιετνάμ.Ούτε συμβατικά όπλα,ούτε πυρηνικά .Επένδυση σε μικρές, αδίστακτες, επίλεκτες, μυστικές δυνάμεις που θα στρατολογούσαν θα εκπαίδευαν και θα εξόπλιζαν ιθαγενείς φυλές,που θα επιδίδονταν στην τρομοκρατία,θα κάνανε επίδειξη δύναμης και θα συγκροτούσαν αντάρτικα με καλά μελετημένες στοχευμένες επιθέσεις».

Ο Tony Poe απεσύρθη μετά την απεμπλοκή των ΗΠΑ το 1975.Παντρεύτηκε μια Λαοτιανή Hmog για να τιμήσει τούς συντρόφους του και έζησε στη Βόρεια Ταυλάνδη,αφ’ότου το Λάος έπεσε στα χέρια των κομμουνιστών.Το 1992,17 χρόνια μετά,επέστρεψε στις ΗΠΑ όπου έζησε στην κοινότητα των Λαοτιανών του San Francisco Bay.Συμβούλευε τους γιούς του να γίνουν πεζοναύτες για να γίνουν άντρες και να τον κάνουν περήφανο,χρηματοδοτούσε τις κοινότητες των Λαοτιανών της Αμερικής και έκανε συνεχώς εκκλήσεις στις αμερικανικές κυβερνήσεις να νοιαστούν για όσους βετεράνους του Βιετνάμ και του Λάος είχαν αφεθεί στην τύχη τους.

THIS IS THE END,MY ONLY FRIEND(The Horror)/ THE END

[Ήρα]

http: //www.bigbang.gr

Ένα ψηφιακό φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους χωρίς ημερομηνία λήξης διοργανώνεται στις σελίδες του bigbang, ενός site πολύ καλά οργανωμένου και πλούσιου σε περιεχόμενο. Με μια απλή εγγραφή μέλους, μπορείτε να δείτε τις ταινίες στον υπολογιστή σας, να τις σχολιάσετε, να τις βαθμολογήσετε και να ψηφίσετε την προτίμησή σας. Οι νέοι κινηματογραφιστές μπορούν να υποβάλουν τη δική τους δημιουργία, αρκεί να μην ξεπερνά τα επτά λεπτά. Γίνονται δεκτά φιλμάκια κάθε είδους, μυθοπλασία, ντοκιμαντέρ, κινούμενα σχέδια, video-art κ.λπ.

[Clemence]

Hμερομηνία δημοσίευσης: 18-02-07

Ακριβό το αντίτιμο του να είσαι αλλιώς

Η Κατερίνα Ευαγγελάκου κινηματογραφεί μια κοινωνία σε συναγερμό και μιλάει στην «Κ» για τους Nεοέλληνες ήρωές της

Συνέντευξη στη Μαρια Κατσουνακη

Τι μπορεί να συμβεί όταν ένας συναγερμός χτυπάει ακατάπαυστα σε «Ωρες κοινής ησυχίας» σε μια φαινομενικά ήσυχη γειτονιά της Αθήνας; Οι ένοικοι εγκαταλείπουν τα προσχήματα και οι ζωές τους αγγίζουν το «κόκκινο». «Κάποιος προσπαθεί να φωνάξει», σχολιάζει η Κατερίνα Ευαγγελάκου για τον ήχο που, συμβολικά και ρεαλιστικά, ακολουθεί τους ήρωές της, μια καλοκαιρινή νύχτα, δοκιμάζοντας τις ούτως ή άλλως ληγμένες αντοχές τους. «Γείτονες σε πλήξη και αδιαφορία για τους διπλανούς τους. Ολοι γνωρίζουν τις προσόψεις των απέναντι σπιτιών αλλά αδιαφορούν για το τι γίνεται εκεί μέσα ή δεν έχουν χρόνο για να ασχοληθούν», σημειώνει η σκηνοθέτις. «Οι ιστορίες τους μπερδεύονται σ’ ένα κουβάρι συμπτώσεων, ίσως όχι τόσο εξωφρενικών όσο αυτές που συμβαίνουν στην αληθινή ζωή, ίσως όχι τόσο αστείων όσο στην αληθινή ζωή, ίσως όχι τόσο τρομακτικών όσο στη σύγχρονη Αθήνα».

Μέσα από καταστάσεις «ίσως όχι τόσο», η Κ. Ευαγγελάκου κινηματογραφεί μια κοινωνία στα όρια. Καταγράφει μεθοδικά, με πυκνότητα και συνοχή, βήμα βήμα, ώρα ώρα, μια συνηθισμένη βραδιά σε πέντε διαμερίσματα, κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες. Δυο αδελφές που σπουδάζουν, μια γιαγιά που δέχεται την «επίσκεψη» δυο μικροκακοποιών, ένας μάτσο ταξιτζής που προσπαθεί να ξανακερδίσει τη γυναίκα του, η πεθερά, το παράνομο ζευγάρι, ένας ομοφυλόφιλος ηθοποιός. Κάπου στην Αθήνα, σε χρόνο παρόντα, ανάμεσά μας, δίπλα μας, μέσα μας(…

— Είναι ένας συναγερμός που χτυπάει διαρκώς, ακόμη και όταν το αυτοκίνητο καταστρέφεται. Χτυπάει… για να τον ακούσουμε;

— Είναι ένας συναγερμός που χτυπάει για πολλοστή φορά. Για να μην τον ακούσουμε ξανά. Είναι ένα κλείσιμο του ματιού του σεναριογράφου. Η συμβολική δύναμη του συναγερμού μόνο με αυτήν τη σκηνή δικαιώνεται. Διαφορετικά είναι ένα απλό ρεαλιστικό στοιχείο που παρεισφρέει στη δράση. Αλλά ειδικά όταν το αυτοκίνητο έχει διαλυθεί, έχουν πεταχτεί τα καλώδια έξω, και ξαναρχίζει να χτυπάει ο συναγερμός, ε, τότε ο θεατής βεβαιώνεται ότι είναι και κάτι άλλο. Η χοντροπετσιά μας που δε λέει να διαπεραστεί από τίποτα.

— Απαισιόδοξο.

— Νομίζω ότι οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος στην εποχή μας οφείλει να αντιδρά αισιόδοξα όντας βαθιά απαισιόδοξος.

— Από πού αντλείτε αισιοδοξία;

—Παντού. Υπάρχει γύρω μας αξιοπρέπεια και ευγένεια των ανθρώπων, άλλοτε συγκαλυμμένη άλλοτε χύμα, αρκεί να είμαστε εμείς ανοιχτοί να τη δούμε. Να μην γκρινιάζουμε.

— Μας κάνει και η πόλη γκρινιάρηδες…

— Η πόλη, το κράτος, οι θεσμοί…

— «Πολιτικοποιούμε» την γκρίνια;

— Ναι, νομίζω γεννιέται από τις απαρχές του νεοελληνικού κράτους. Διότι το κράτος χτίζεται σε ένα γνωστό δούναι λαβείν: ο κουμπάρος, ο μπατζανάκης. Ο Ελληνας δεν εμπιστεύεται το κράτος, κατ’ επέκταση δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του. Δεν είναι βλάκας ο Ελληνας. Βλέπει και γκρινιάζει. Ο μηχανισμός της γκρίνιας σημαίνει: «καταλαβαίνω τι συμβαίνει».

Η γκρίνια φέρνει επιθετικότητα

— Είναι όμως γκρίνια που μεταλάσσεται σε μεγάλη επιθετικότητα. Αυτό φαίνεται μέσα στην ταινία.

— Βέβαια, όταν αρπάζει το λοστό και σπάει το αυτοκίνητο με τον χαλασμένο συναγερμό ενώ γύρω του τον επικροτούν και ζητωκραυγάζουν…

— Σε αυτήν τη σκηνή, με ποια πλευρά είστε; Εκείνων που ζητοκραυγάζουν ή εκείνων που κατακρίνουν την πράξη;

— Προσωπικά, δεν θα κατέστρεφα ποτέ. Θα εξαντλούσα όλους τους πιθανούς τρόπους. Μπορεί να προσελάμβανα δικηγόρο, αλλά δεν θα τολμούσα ποτέ να επιτεθώ σε ξένη περιουσία. Δεν είναι από φόβο ή δειλία, είναι ένας μηχανισμός απαγόρευσης που δεν σου επιτρέπει να θίξεις τον άλλον. Αλλά καταλαβαίνω εκείνον που θα το σπάσει. Είναι θέμα παιδείας, τι γράμματα μαθαίνουμε. Πώς αντιλαμβανόμαστε την ευγένεια, τη γενναιοδωρία, την καλοσύνη. Η καλοσύνη δεν μπορεί να είναι χριστιανικό ζήτημα, να ανήκει στην Εκκλησία. Πρέπει να ξανα-ανακαλύψουμε την έννοια. Να είμαστε καλοί χωρίς να πρέπει υποχρεωτικά να είμαστε χριστιανοί. Γενικώς, δε θέλω να ανήκω σε στρατόπεδα.

— Οι ήρωές σας είναι χωρισμένοι σε στρατόπεδα;

— Μάλλον ανήκουν όλοι στο ίδιο στρατόπεδο και ίσως αυτό να φτωχαίνει την ταινία… Είναι όλοι άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε τίποτα. Που έχουν χάσει κάθε έννοια πίστης. Και δε μιλάω ούτε για τη θρησκευτική ούτε για την πολιτική πίστη. Μιλάω γι’ αυτό το μέγεθος στο οποίο μπορεί να αναφερθεί ένας άνθρωπος και να τον υπερβαίνει. Να τον κάνει να νιώθει κοινά αιτήματα με άλλους ανθρώπους. Κάτι που επίσης δεν βιώνουμε οι νεοέλληνες: την ομαδικότητα σε κοινούς προβληματισμούς. Ακόμη και στην κίνηση του ταξιτζή κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να αντιμετωπίσει μαζί του αυτό που συμβαίνει. Να βρουν από κοινού μια λύση.

Καθηλωμένοι στην ΤV

— Οι ήρωές σας ελπίζουν στο καλύτερο;

— Οχι. Θα ξαφνιαστούν άμα συμβεί κάτι τέτοιο. Μπορεί και να μην το αντιληφθούν. Είναι βυθισμένοι στο πιο χαμηλό ενεργειακό επίπεδο ατομικισμού, αυτό που δεν έχει απαιτήσεις, παρά μόνο υλικού τύπου. Αν δούμε τις παλιές φωτογραφίες, του ’50-’60, οι άνθρωποι είναι σοβαροί. Δεν χαμογελούν σα να τους γαργαλάει κάποιος, αλλά το μάτι τους βλέπει. Γιατί αυτό που λέμε «πίστη» υπάρχει κατ’ αρχήν μέσα στις αισθήσεις μας. Το μάτι κάπου βλέπει, σε βάθος πεδίου. Δεν εστιάζει μπροστά, στα δυόμισι μέτρα, σα να παρακολουθεί τηλεόραση. Ανθρωποι με σβησμένο βλέμμα και χαμογελαστοί.

— Στην ταινία υπάρχουν πολλές ανατροπές. Για παράδειγμα, από τα δύο κλεφτρόνια την πληρώνει ο πιο ηθικός. Εκείνος που συνειδητοποιεί.

— Απολύτως έτσι συμβαίνει. Το αντίτιμο τού να είσαι αλλιώς είναι σοβαρό και ακριβό. Σε αυτόν τον ήρωα ελπίζω. Οτι θα εξελιχθεί σε πολύ σοβαρός άνθρωπος.

—Ποια θα είναι η επόμενη μέρα των ηρώων σας;

— Θα κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Δεν θα περάσει καν από το μυαλό τους να κάνουν κάτι διαφορετικό. Η τηλεόραση θα εξακολουθεί να καλύπτει κάθε άλλο ήχο, της ζωής ή της πραγματικότητας.

— Η νύχτα αυτή δεν τους αλλάζει;

— Οχι. Καθόλου. Αυτοί οι δέκα χαρακτήρες έχουν ο καθένας ένα βασικό ελάττωμα: ο γκέι ηθοποιός, για παράδειγμα, την τσιγκουνιά – ένα ελάττωμα που κρύβει και όλα τα άλλα και κάνει και τους άλλους χειρότερους. Αν μου πείτε ότι η ταινία μου είναι μαύρη δεν θα συμφωνήσω, γιατί έχουμε κάνει προσπάθεια να βρούμε σε κάθε χαρακτήρα ένα φωτεινό σημείο, ώστε να μην περιγράψουμε «την κόλαση των σύγχρονων σχέσεων». Από την άλλη, δεν είναι μια φωτεινή, ουμανιστική ταινία. Εχουν καταρρεύσει οι διάφορες βεβαιότητες.

Βιλίτσες τα πέριξ των Αθηνών

— Αυτό σημαίνει ότι δημιουργεί κανείς και άλλου είδους σινεμά.

— Μόνο; Μουσική, ζωγραφική, γλυπτική, σπίτια. Δείτε τα σπίτια που φτιάχνουμε. Εχουν γεμίσει βιλίτσες τα πέριξ των Αθηνών και ένα δημόσιο κτίριο δεν υπάρχει. Μόνο τα δύο τελευταία χρόνια, λόγω των Ολυμπιακών, κατασκευάσαμε και δύο δημόσια κτίρια. Μιλάμε, δηλαδή, για μια σκυλοπόλη. Το δημόσιο χρειαζόμαστε, το μεγάλο που μας υπερβαίνει, μας εμπεριέχει. Χρειάζεται να πιστέψουμε σε κάτι για να βγούμε από τις βιλίτσες…

— Ποιο είδος κινηματογράφου σας ενδιαφέρει;

— Ο κινηματογράφος που δεν είναι προϊόν. Ο σκηνοθέτης που συγκεντρώνεται με πάθος σε ένα θέμα. Από το πώς ζευγαρώνει η… μουχρίτσα έως εκείνον που γυρίζει μια ταινία λοξή, παράξενη, δοκιμιακή.

— Φέτος, γνωρίζουν μεγάλες δόξες στα ταμεία οι ελληνικές κωμωδίες.

— Καλό το βρίσκω. Βοηθούν να βιοπορίζεται γύρω από το σινεμά ένας ολόκληρος κόσμος. Εφόσον υπάρχει αυτός ο κινηματογράφος μπορούμε και εμείς να παρασιτήσουμε. Να ζήσουμε στο σβέρκο του, στη μασχάλη του, στην πατούσα του!...

Στις αίθουσες

Οι «Ωρες κοινής ησυχίας» προβάλλονται στις αίθουσες από την περασμένη Πέμπτη.

Σκηνοθεσία: Κ. Ευαγγελάκου

Σενάριο: Νίκος Παναγιωτόπουλος - Κ. Ευαγγελάκου

Φωτογραφία: Γιώργος Αργυροηλιόπουλος

Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη

Σκηνικά - κοστούμια: Ιουλία Σταυρίδου

Πρωταγωνιστούν: Υβόννη Μαλτέζου, Χρήστος Στέργιογλου, Ταξιάρχης Χάνος, Ερρίκος Λίτσης, Αλεξία Καλτσίκη, Αγγελική Παπαθεμελή, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Μάκης Παπαδημητρίου, Αναστάσης Κολοβός, Βάσω Καβαλιεράτου, Λουκία Μιχαλοπούλου, Ομηρος Πουλάκης.

Από: www.kathimerini.gr

[Remy Fincher]

Μαρία Αντουανέτα, γιοκ!

Αν απορείτε με τις αμέτρητες Μαρίες Αντουανέτες που ξεφύτρωσαν φέτος στα αποκριάτικα πάρτυ, σας θυμίζουμε πως επρόκειτο για ένα προδεδικασμένο trend ήδη από τον περασμένο Μάιο, όταν μοντέλα με εκπληκτικές τουαλέτες έκαναν πασαρέλα στο κόκκινο χαλί των Καννών για το publicity της προβοκατόρικης ταινίας της Σοφίας Κόπολα. Τόσα και τόσα έχουμε ακούσει έκτοτε για τα ασύλληπτα κοστούμια της Μιλένα Κανονέρο, με τα οποία η Αντουανέτα-Κίρστεν Ντανστ περιδιάβαινε τις Βερσαλλίες, για τις ποπ μουσικές που επέλεξε η Σοφία Κόπολα, για την υπέρμετρα (μετα)μοντέρνα σκηνοθεσία της κ.ο.κ. Έφτασε ακόμα στα χέρια μας το βιβλίο «Μαρία Αντουανέτα-Το ταξίδι» της Αντόνια Φρέιζερ (Εκδ. Μέδουσα). Τις προάλλες διαβάσαμε και το αφιέρωμα του «New York Times Magazine» που ακολουθεί τη σκηνοθέτιδα στο Παρίσι, κι ήμασταν έτοιμοι για την έξοδο της ταινίας στις αθηναϊκές αίθουσες. Αυτό το τελευταίο όμως δεν θα συμβεί ποτέ! Το στούντιο της Sony αποφάσισε να μη βγάλει την ταινία στην Ελλάδα. Όπως μας είπε η Ειρήνη Σουγανίδου, γενική διευθύντρια της Audio Visual, «ήταν τόσο κακή η υποδοχή της ταινίας σε δοκιμαστικά territories όπου πήρε ήδη διανομή, οπότε ήδη η χασούρα ήταν μεγάλη μπροστά στα τεράστια κόστη για τη διαφήμιση και τις κόπιες της ταινίας. Ένα major studio όπως η Sony, βγάζοντας την Αντουανέτα στην Αθήνα, αν κέρδιζε θα κέρδιζε πολύ λίγο, αν έχανε όμως θα έχανε πάρα πολύ, οπότε δεν πήρε τελικά το ρίσκο». Υπομονή, λοιπόν, μέχρι τις αρχές Απριλίου που θα βγει η ταινία σε DVD. 'Αντε τώρα να χωρέσουν οι περίφημες αυτές τουαλέτες σε οθόνη και 21΄ και 26΄.

Από Αθηνόραμα. Επιμ.: Βένια Βέργου.

[Clemence]

Απαράδεκτο

[Clemence]

Γαλλικά κινηματογραφημένα

ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Eπιμέλεια: Tατιάνα Kαποδίστρια

Tι κοινό μπορεί να έχουν η πολυαναμενόμενη σινε-βιογραφία της Εντίθ Πιαφ, μια χαμηλού προϋπολογισμού ταινία, από το αφρικανικό Τσαντ και το επιλεγόμενο «νέο κύμα» της ρουμανικής κινηματογραφίας; Μην το ψάχνετε: συνδετική γραμμή όλων των παραπάνω είναι η γαλλική γλώσσα. Και το σινεμά, βεβαίως. Στο πλαίσιο του 8ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου όλα τα προρρηθέντα σινε-προϊόντα, συν κάμποσα άλλα, θα προβληθούν σε έναν δεκαήμερο καταιγισμό πολυπολιτισμικής δημιουργικότητας.

Η επίσημη έναρξη θα δοθεί με την προβολή του «La vie en rose» και τη συγκλονιστική ενσάρκωση της Πιαφ από την Μαριόν Κοτιγιάρ, ενώ έχουν επίσης προγραμματιστεί αφιερώματα στο γαλλικό κινούμενο σχέδιο, στον «διαχρονικό» Γάλλο κωμικό Πιερ Ρισάρ και στον παραγωγό Ζακ Περέν. Στο πλαίσιο δε του Πανοράματος Γαλλόφωνης Παραγωγής 2006, θα προβληθούν 30 τόσες ταινίες από κάθε γωνιά της υφηλίου. Ιδιαίτερη μνεία, για τον κύκλο «Οι πέντε γαλλικές ταινίες που πρέπει να δείτε πριν... πεθάνετε», πακέτο που προσφέρεται, μάλιστα, δωρεάν σε φοιτητές της Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας.

Info: Από 22/3 μέχρι 1/4 στις αίθουσες Αττικόν, Απόλλων και του Γαλλικού Ινστιτούτου. Πληροφορίες στο 210-33.98.600.

Πηγή: Περιοδικό «Κ»

[Clemence]

Εκατό ταινίες στο «Ecofilms» της Ρόδου

Περίπου εκατό ταινίες από 32 χώρες του κόσμου θα ταξιδέψουν στις αρχές του καλοκαιριού στη Ρόδο, προκειμένου να λάβουν μέρος στο φεστιβάλ Ecofilms, που θα πραγματοποιηθεί από τις 19 μέχρι τις 24 Ιουνίου. Περισσότερες από 400 ταινίες υποβλήθηκαν στο φεστιβάλ, προκειμένου να συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα, το οποίο παρακολούθησαν περίπου 5.000 θεατές στην περσινή διοργάνωση.

Τρεις ταινίες προβάλλονται σε παγκόσμια πρεμιέρα, 12 σε πανευρωπαϊκή και 61 σε πανελλήνια πρεμιέρα. Στο φετινό «Ecofilms» θα προβληθούν ταινίες για τις κλιματικές αλλαγές, την απειλούμενη ερημοποίηση, το ενεργειακό πρόβλημα και τη διαχείριση των υδάτινων πόρων, που ήδη διαμορφώνει γεωπολιτικές στρατηγικές σε παγκόσμια κλίμακα.

Στο πρόγραμμα, ωστόσο, περιλαμβάνονται και φιλμ για τις ανθρώπινες σχέσεις και δραστηριότητες εντός του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος, ταινίες για το εσωτερικό τοπίο της ανθρώπινης ψυχής.

«Πόλεμος, συμφιλίωση, εκμετάλλευση, ελπίδα, αγώνας για την επιβίωση, διαφύλαξη της παράδοσης: αυτά είναι κάποια από τα θέματα των ταινιών Ecofilms, που μας ταξιδεύουν σε μέρη απροσδόκητα, που ανοίγουν καινούργια παράθυρα στη σκέψη, όταν η εποχή μας χαρακτηρίζεται από τη μαζική θέαση τηλεοπτικών υποπροϊόντων», είπε στη χθεσινή παρουσίαση του προγράμματος η καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ, Λουκία Ρικάκη.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ρόδου – Ecofilms 07 οργανώνει αφιερώματα στον Ροδίτη φωτογράφο και κινηματογραφιστή Αντώνη Πάχο και τον Ζαν Ντανιέλ Πολέ, Γάλλο κινηματογραφιστή που λάτρεψε την Ελλάδα και εργάστηκε χρόνια στα Δωδεκάνησα. Επίσης, το Ecofilms από φέτος εγκαινιάζει συνεργασία με το Μεσογειακό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, καθώς και με την Πινακοθήκη της Ρόδου.

[Clemence]

4ο Πανόραμα Οικολογικών Ταινιών (12/4/2007 11:40:00 πμ)

Για τέταρτη συνεχή χρονιά, η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας Περιβάλλοντος και Πολιτιστικής Κληρονομιάς ανοίγει τα "παράθυρά" της στον πλανήτη μέσω του 4ου Πανοράματος Οικολογικών Ταινιών, που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 14 Απριλίου, Τετάρτη 18 Απριλίου, Τετάρτη 25 Απριλίου και Τετάρτη 2 Μαΐου, στο κτίριο της Ελληνικής Εταιρείας (Τριπόδων 28, Πλάκα). Αυτή τη χρονιά, θα προβληθούν ταινίες από την Αυστραλία, την Αυστρία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ, την Ινδία, την Ιταλία, την Κίνα, την Ολλανδία, τη Σουηδία, την Τουρκία, την Τσεχία, τη Χιλή και φυσικά την Ελλάδα.

Αναλυτικά το πρόγραμμα

Το Πανόραμα Οικολογικών Ταινιών διοργανώνεται σε συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Εικαστικών Τεχνών Ρόδου ECOFILMS, και δίνει μια μοναδική ευκαιρία στο αθηναϊκό κοινό να παρακολουθήσει υψηλού επιπέδου ταινίες για τα καυτά και όσο ποτέ επίκαιρα θέματα περιβάλλοντος και πολιτισμού, που αφορούν τόσο τη χώρα μας όσο και τον πλανήτη.

http://cinema.ert.gr/news.asp?id=303937

[gret]

Πιασμένοι στον ιστό των θερινών σίκουελ

Η επιτυχία των παλαιότερων κινηματογραφικών υπερπαραγωγών οδηγεί τα μεγάλα στούντιο σε πληκτικές επαναλήψεις

Του Παναγιωτη Παναγοπουλου

Η αίσθηση του deja vu θα είναι κάτι παραπάνω από έντονη αυτό το καλοκαίρι στους κινηματογράφους, αφού ήρωες, ιστορίες, σκηνικά, πρωταγωνιστές, σκηνοθέτες και κυρίως τίτλοι ταινιών, θα θυμίζουν σκηνές από το παρελθόν. Τα σίκουελ κυριαρχούν στο κινηματογραφικό καλοκαίρι και τα νούμερα 2, 3, ακόμη και 4 θα εμφανίζονται κάτι περισσότερο από συχνά στο πρόγραμμα των κινηματογράφων αυτό το καλοκαίρι.

Το διάσημο τραγούδι της Εθελ Μέρμαν «There's no business like show business» (δεν υπάρχει άλλη δουλειά σαν το θέαμα) τα λέει όλα. Ο κινηματογράφος είναι μια μεγάλη επιχείρηση δισεκατομμυρίων δολαρίων και, για να συνεχίσει να υπάρχει, χρειάζεται προϊόντα που να βγαίνουν σε «νέες και βελτιωμένες» εκδοχές. Ο ικανοποιημένος καταναλωτής (σε αυτή την περίπτωση ο θεατής) θα επιστρέψει και ο κύκλος της παραγωγής και της κατανάλωσης θα συνεχιστεί.

Με όρους βιομηχανίας

Κατά καιρούς, πολλοί είναι αυτοί που παραπονιούνται για το πλήθος των σίκουελ που παράγονται από τα στούντιο. Αν όμως δει κανείς το θέμα από την επιχειρηματική πλευρά, όπως άλλωστε το βλέπουν και οι επικεφαλής της κινηματογραφικής βιομηχανίας, θα αντιμετωπίσει το ίδιο ερώτημα με εκείνους: Αποσύρει κάποιος από την αγορά ένα επιτυχημένο προϊόν; Δύσκολα. Ακόμη και εκείνα που δεν έχουν κινηθεί σύμφωνα με τις αρχικές προσδοκίες, ξαναλανσάρονται με την ελπίδα ότι μια πιο φροντισμένη εκδοχή τους θα καταφέρει να προσελκύσει το μεγάλο κοινό. Είναι άλλωστε συνήθως περισσότερο οικονομικό και ασφαλές να συνεχίσει να επενδύει κανείς σε κάτι που έχει δοκιμαστεί έστω και με περιορισμένη επιτυχία, παρά να ρισκάρει σε κάτι νέο.

Ας μην ακούγονται υπερβολικοί ή βλάσφημοι οι επιχειρηματικοί όροι απέναντι στην τέχνη του κινηματογράφου. Τα οικονομικά είναι ένα βασικό και αναπόσπαστο μέρος της βιομηχανίας και όσο πιο ανθηρά είναι, τόσο περισσότερες είναι και οι ευκαιρίες που μπορούν να δοθούν σε νέους ανθρώπους, διαφορετικές ιστορίες και εναλλακτικές αφηγήσεις. Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι φωνές δεν είναι πια τόσο ευδιάκριτες, ούτε τόσο παραγωγικές όσο φαινόταν πριν από μερικά χρόνια. Αλλά και ότι η βιομηχανία δεν προσφέρει τελικά και τόσες ευκαιρίες όσες θα μπορούσε.

Τα «ανεξάρτητα» τμήματα των μεγάλων στούντιο λειτουργούν κυρίως ως διανομείς ταινιών που ήδη έχουν κινηθεί με επιτυχία και μεγάλη αποδοχή στο κύκλωμα των φεστιβάλ. Οι ταινίες που παράγονται απ' ευθείας από τα στούντιο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία κινούνται στον άξονα: δράση - βία - φαντασία. Και ενώ τα χρήματα των υψηλών προϋπολογισμών φαίνονται στην οθόνη, στα ακριβά σκηνικά και στην ψηφιακή επεξεργασία της εικόνας, τα σενάρια παραμένουν το αδύνατο σημείο των ταινιών. Επαναλήψεις, αφέλειες, πλοκές τραβηγμένες από τα μαλλιά, εξάντληση των ίδιων χαρακτήρων και κωμικών καταστάσεων, είναι ό,τι χαρακτηρίζει συνήθως τις υπερπαραγωγές και τα σίκουελ αυτών. Και με λίγες εξαιρέσεις, δίνουν την εντύπωση γερασμένου μοντέλου που προ

σπαθεί να διατηρήσει την καριέρα του με απανωτά λίφτινγκ.

Μεγάλες προσδοκίες

Οι προσδοκίες πάντως είναι μεγάλες για τις εισπράξεις του φετινού καλοκαιριού στην Αμερική, που όπως έχει αποδειχθεί, δίνουν ένα αξιόπιστο μέτρο για τη συμπεριφορά του κοινού και στον υπόλοιπο κόσμο. Τα σίκουελ φέρνουν κόσμο στις αίθουσες, και το καλοκαίρι του 2007 υπολογίζεται ότι μπορεί να είναι το πιο προσοδοφόρο των τελευταίων δεκαετιών. Η εμπορική επιτυχία των «300» έκανε ένα ελπιδοφόρο άνοιγμα, δείχνοντας ότι έπειτα από μια περίοδο απομόνωσης στο σπίτι και στην κατανάλωση DVD, το μεγάλο κοινό είναι έτοιμο να επιστρέψει στις αίθουσες. Αλλά μόνο όταν θα έχει να δει κάτι ικανό να τον ξεσηκώσει από το σπίτι. Οπως λέει ο διάσημος παραγωγός Τζέρι Μπρουκχάιμερ, «όταν έχουμε μια πεσμένη χρονιά με τον κόσμο να μην έρχεται στις αίθουσες, δεν είναι επειδή οι ταινίες δεν είναι καλές. Είναι επειδή οι ταινίες που βγάζουμε δεν τους συναρπάζουν. Απλώς το κοινό δεν ανταποκρίνεται. Ελπίζω ότι αυτή τη χρονιά θα αποδείξουμε ότι κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι κάνουμε κακές ταινίες».

Νούμερο 2, νούμερο 3, νούμερο 4, κ.ο.κ.

Ανεξάρτητα από το τι παράγει ή σκοπεύει να παραγάγει η κινηματογραφική βιομηχανία, το μόνο βέβαιο είναι ότι φέτος θα ζήσουμε το καλοκαίρι της επανάληψης. Τη θερινή σεζόν των μεγάλων παραγωγών ανοίγει τον Μάιο ο «Σπάιντερμαν 3» του Σαμ Ράιμι, με τον Τόμπι Μαγκουάιρ να επαναλαμβάνει τον ρόλο του ανθρώπου-αράχνη σε μια περιπέτεια που λέγεται ότι είναι περισσότερο σκοτεινή και ψυχαναλυτική για τον Πίτερ Πάρκερ, τον φωτογράφο που βασανίζεται από τον διχασμό του ανάμεσα στις δύο του προσωπικότητες: Τον διστακτικά ερωτευμένο με τη Μαίρη Τζέιν νεαρό και τον ατρόμητο διώκτη του εγκλήματος.

Πριν να κλείσει ο μήνας, ο Τζόνι Ντεπ θα επιστρέψει ως καπετάνιος Τζακ Σπάροου στο τρίτο μέρος των «Πειρατών της Καραϊβικής» του Γκορ Βερμπίνσκι, όπου επανεμφανίζονται σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί των δύο προηγούμενων ταινιών. Απομένει να δούμε αν η τρίτη ταινία θα ξαναβρεί λίγη από τη φρεσκάδα της πρώτης που είχε εξατμιστεί στη δεύτερη.

Το καστ των δύο προηγούμενων (Μάικ Μάγερς, Εντι Μέρφι, Κάμερον Ντίαζ) επιστρέφει για τον «Σρεκ τον Γ΄» που φέρνει το οξύθυμο τέρας στα πρόθυρα του θρόνου. Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ συγκεντρώνει πάλι γύρω του τους Τζορτζ Κλούνεϊ, Μπραντ Πιτ και Ματ Ντέιμον, καθώς και όλα τα υπόλοιπα μέλη της «Συμμορίας των 13». Απογοητευμένη η ομάδα των πρωταγωνιστών και του σκηνοθέτη από τα αποτελέσματα της προηγούμενης, «ευρωπαϊκής» τους περιπέτειας, επιστρέφουν στα αμερικανικά καζίνο, έχοντας δίπλα τους τον Αλ Πατσίνο και την Ελεν Μπάρκιν.

Τρίτο μέρος έχουν και οι «Αλεξίσφαιροι ντετέκτιβ» με τον Τζάκι Τσαν και τον Κρις Τάκερ. Ποιος όμως θα περίμενε να δει δίπλα τους τον Ρομάν Πολάνσκι στον ρόλο ενός Γάλλου πράκτορα; Πιο ενδιαφέρουσα φαίνεται η τρίτη περιπέτεια του πράκτορα Τζέισον Μπορν στο «The Bourne ultimatum», που σκηνοθέτησε (όπως και τη «Σκιά των κατασκόπων») ο Πολ Γκρίνγκρας. Φαίνεται υπερβολικό το νούμερο τρία που ακολουθεί τους τίτλους αυτών των ταινιών; Τι να πει κανείς τότε για το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει 4», με τον Μπρους Γουίλις να επαναλαμβάνει τον ρόλο που τον έκανε μεγάλο σταρ; Ή για τον Χάρι Πότερ, που φτάνει αισίως στην πέμπτη του περιπέτεια, το «Τάγμα του Φοίνικα»;

Οσο για τα «νούμερο 2», όρεξη να έχει να μετράει κανείς. «Fantastic Four 2», «Sin City 2», «28 weeks later» (σίκουελ του «28 μέρες μετά»), «Evan Almighty» (σίκουελ του «Θεός για μια βδομάδα»), ακόμη και τα θρίλερ της σειράς όπως το «Hostel» θα αποκτήσουν συνέχεια.

Ευημερία για όλους

Η υπερπαραγωγή... υπερπαραγωγών βλάπτει άραγε τις μικρότερες και ανεξάρτητες ταινίες και οδηγεί σε ένα σινεμά που απευθύνεται μόνο σε εφήβους; Η αρχική εντύπωση μπορεί να είναι αυτή, αλλά στην πραγματικότητα δεν ισχύει. Οσο αυξάνονται τα εισιτήρια, αυξάνονται σε όλες τις αίθουσες. Αρκεί να υπάρχουν ταινίες που να αφορούν θεατές διαφορετικών ηλικιών και προτιμήσεων και να τους φέρνουν μπροστά στα ταμεία των κινηματογράφων. Γι' αυτό και μαζί με τους «εκατομμυριούχους» (σε εισιτήρια) «300» ευημερούν ταινίες μη «εμπορικές», όπως οι «Ζωές των άλλων» και το «Half Nelson».

www.kathimerini.gr ( http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_artic.../04/2007_187678 )

[gret]

Οι φανατικοί οπαδοί του Spider-Μan θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τον αγαπημένο τους υπερήρωα και στο θεατρικό σανίδι, καθώς οι περιπέτειες του θα μεταφερθούν σε σκηνή του Μπρόντγουεϊ.

Τη σκηνοθεσία του πρωτοποριακού μιούζικαλ θα αναλάβει η Τζούλι Τέιμορ, γνωστή από τη θεατρική της μεταφορά του «Βασιλιά των Λιονταριών» της Ντίσνεϊ το 1998, για την οποία μάλιστα κέρδισε δύο βραβεία Tony.

Και μπορεί τη σκηνοθέτη του έργου να μην τη γνωρίζουν πολλοί, όλοι όμως γνωρίζουν τον Μπόνο, τραγουδιστή των U2, ο οποίος μαζί με το φίλο του και κιθαρίστα του συγκροτήματος, The Edge, θα υπογράφει τη μουσική του έργου.

Οι πρωταγωνιστές δεν έχουν βρεθεί ακόμα, αλλά οι ακροάσεις για την επιλογή τους καλά κρατούν, καθώς οι υποψήφιοι συρρέουν κατά δεκάδες, σύμφωνα με το περιοδικό Vanity, ενώ άγνωστη παραμένει ακόμα η ημερομηνία της πρεμιέρας.

Νάντια Παπανικολάου

(απτο site: http://news.contra.gr/Cinema/152034.html )

[Clemence]

Hμερομηνία δημοσίευσης: 27-05-07

«Εγώ»: η αρρώστια της Αμερικής

Ο Μάικλ Μουρ με το «Sicko» κάνει ανατομία του συστήματος υγείας των ΗΠΑ και του ατομικιστή καουμπόι

Του απεσταλμένου μας στις Καννες Παναγιωτη Παναγοπουλου

Ηπρόκληση και οι αμφιλεγόμενες πρακτικές ακολουθούν τον Μάικλ Μουρ σε ό,τι και να κάνει. Θέματα όπως η ανεργία στο «Roger and me», η διακίνηση όπλων και τα ολέθρια αποτελέσματά της στο «Bowling for Columbine», ο πόλεμος στο Ιράκ στο «Fahrenheit 9/11» έχουν προκαλέσει συζητήσεις, πολεμική και έντονες αντιδράσεις. Οπως θα συμβεί και με το «Sicko», που αφορά ένα θέμα που αγγίζει τους πάντες έτσι κι αλλιώς: Την περίθαλψη και την άθλια κατάσταση της δημόσιας υγείας στην Αμερική, με ανύπαρκτες δημόσιες υπηρεσίες και με τις ιδιωτικές εταιρείες να κάνουν κυριολεκτικά ό,τι θέλουν.

Στις Κάννες φέτος ο Μουρ ήταν και πάλι μαχητικός, αλλά στη συνάντηση που είχε με μια μικρή ομάδα δημοσιογράφων, ήταν πολύ πιο ήρεμος από άλλες φορές. Είναι πιο μαλακός από παλιά; «Νομίζω ότι έχω ακολουθήσει την πιο ριζοσπαστική προσέγγιση με αυτή την ταινία. Εχω κάνει μια ταινία για την ανεργία και η ανεργία συνεχίζεται. Εχω κάνει μια ταινία για την ελεύθερη αγορά όπλων και τα όπλα εξακολουθούν να πουλιούνται. Εκανα μια ταινία για τον πόλεμο στο Ιράκ και ο πόλεμος συνεχίζεται. Μεγαλώνω και θα ήθελα να δω κάτι να αλλάζει όσο ζω. Αυτό που προτείνω με αυτή την ταινία είναι εμείς οι Αμερικανοί να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε το εμείς αντί μόνο το εγώ, κι αυτό είναι ίσως ό,τι πιο ριζοσπαστικό μπορεί να πει κανείς στο αμερικανικό κοινό. Δεν έχουν όλα να κάνουν με το εγώ, εγώ, εγώ, η Αμερική, η Αμερική, η Αμερική. Και παρότι εδώ δεν αντιμετωπίζω τον επικεφαλής μιας μεγάλης εταιρείας ή κάποιον πολιτικό, αντιμετωπίζω το αμερικανικό κοινό. Οποιος λοιπόν λέει ότι είμαι πιο μαλακός και δεν αντιμετωπίζω κανέναν, κάνει λάθος. Γιατί λέω στους Αμερικανούς «Πώς θέλουμε να είμαστε; Είμαστε ευχαριστημένοι όπως ζούμε; Τι θα κάνουμε για να σταματήσουμε τις βλακείες γύρω μας;». Δεν μπορώ να σκεφτώ να πω κάτι πιο σημαντικό. Και ελπίζω η ταινία να λειτουργήσει και σαν προειδοποίηση σε άλλους λαούς, που οι κυβερνήσεις τους θέλουν να αλλάξουν την κατάσταση. Στη Σουηδία για παράδειγμα. Τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα; Ηταν εκείνοι που επινόησαν τις κοινωνικές παροχές και τη δημόσια υγεία και τώρα έχουν έναν τύπο που λέει «Ας μαζέψουμε λεφτά». Ελπίζω να το δουν ως προειδοποίηση οι λαοί με κυβερνήσεις που κάνουν περικοπές. Θέλετε πραγματικά να ακολουθήσετε τον αμερικανικό τρόπο; Ελπίζω πως όχι. Ξέρω ότι όλα τα δημόσια συστήματα περίθαλψης έχουν τα ελαττώματά τους και χρηματοδοτούνται ανεπαρκώς, όμως για όνομα του Θεού, μην ακολουθήσετε τον δικό μας τρόπο!».

Η πιο δύσκολη ταινία

Είναι πολιτική ταινία το «Sicko»; «Η ταινία έχει σημασία και για τους Αμερικανούς και για όλους τους άλλους λαούς. Δεν κάνω ταινίες που να είναι άσχετες με τον κόσμο. Γι' αυτό και είναι επιτυχημένες. Γι' αυτό φτάνω στο box office μαζί με ταινίες που έχουν αυτοκινητοκυνηγητά. Κάνω ταινίες που να είναι και ψυχαγωγικές. Ξεκινώ με την ιδέα να κάνω μια ταινία, όχι μια πολιτική δήλωση. Πιστεύω ότι αυτές οι πολιτικές εξυπηρετούνται καλύτερα με μια καλή και ψυχαγωγική ταινία».

Το ντοκιμαντέρ συγκρίνει το αμερικανικό σύστημα με τα αντίστοιχα του Καναδά, της Αγγλίας και της Γαλλίας, εξυμνώντας τα. Ομως και εκείνα έχουν τα προβλήματά τους. Πόσο πιστό στην αλήθεια είναι αυτό; «Στα μάτια των Αμερικανών το βρετανικό σύστημα είναι παράδεισος. Αν ήμουν Βρετανός θα έκανα μια ταινία για το πώς η κυβέρνηση καταστρέφει το NHS. Αλλά δεν είμαι. Είμαι Αμερικανός και το βλέπω από την αμερικανική σκοπιά. Μπορεί για έναν Βρετανό το NHS να έχει πολλά ελαττώματα, αλλά για μένα είναι η νιρβάνα. Το θέμα είναι με τι μάτια βλέπουμε το ζήτημα. Μπορεί να λέω ότι τα μαλλιά σου είναι πολύ μακριά και εσένα να σου αρέσουν. Ποιος έχει δίκιο; Και οι δυο μας. Ομως εσύ πρέπει να ζήσεις με τα μαλλιά σου, όχι εγώ. Θέλω όλοι οι λαοί, οι Καναδοί, οι Γάλλοι, οι Αγγλοι να καταλάβουν ότι δεν βλέπω τα πράγματα στη χώρα τους με χρωματιστά γυαλιά. Ομως είναι πολύ καλύτερα σε σχέση με ό,τι έχουμε εμείς και ό,τι έχουν κατακτήσει, πρέπει να το κρατήσουν. Το «Sicko» είναι η πιο δύσκολη ταινία που έχω κάνει και προτείνει το πιο δύσκολο πράγμα. Είμαστε μια κοινωνία βασισμένη στον ατομικισμό, στο τι είναι καλύτερο για μένα. Και όλοι οι άλλοι ας πάνε στον διάολο. Ο καθένας για πάρτη του. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξει αυτή η νοοτροπία του καουμπόι. Ομως από κάπου πρέπει να αρχίσουμε κι εγώ ρίχνω την πρώτη μπαλιά».

25.000 ασθενείς

Ο Μουρ έκανε μια μεγάλη έρευνα για να βρει τις κατάλληλες περιπτώσεις ασθενών. Στην ιστοσελίδα του έβαλε την ερώτηση: «Εχετε κακές εμπειρίες περίθαλψης;». Μέσα σε μία εβδομάδα είχε 25.000 απαντήσεις. Πόσο εύκολο ήταν να επιλέξει τις κατάλληλες; «Είναι δύσκολο να κρατήσεις μια ισορροπία, όταν πρέπει να έχεις μια δημοσιογραφική προσέγγιση στο θέμα, τη στιγμή που ξέρεις ότι μπορείς να υπογράψεις μια επιταγή και να λύσεις ένα πρόβλημα. Επιλέξαμε περιπτώσεις που ξέραμε ότι είναι καλές ιστορίες, που ο κόσμος θα τις καταλάβαινε και θα τις παρακολουθούσε. Ηταν δύσκολη η επιλογή. Στο σάιτ μου έστειλαν 25.000 περιπτώσεις, άνθρωποι που πέθαιναν. Κι εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Ανθρωποι πέθαναν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Κι αυτό που προσπάθησα να κάνω ήταν να διατηρήσουμε τουλάχιστον την αίσθηση του χιούμορ».

Η Χίλαρι και ο Αλ Γκορ

Στην ταινία ο Μουρ αναφέρεται και στη Χίλαρι Κλίντον, στο πρόγραμμα περίθαλψης που επιχείρησε να αρχίσει, αλλά έληξε άδοξα, καθώς και στις χρηματοδοτήσεις που η Χίλαρι παίρνει πια από τις ασφαλιστικές εταιρείες. Είναι πόλεμος κατά της υποψηφιότητάς της για την προεδρία; «Το πρόβλημα της Χίλαρι για να φτάσει στην υποψηφιότητα για την προεδρία, δεν είναι τόσο αυτό, αλλά το ότι μέχρι και τον Γενάρη υποστήριζε τον πόλεμο στο Ιράκ και η βάση των Δημοκρατικών δεν πρόκειται να την υποστηρίξει γι' αυτόν τον λόγο. Πρόεδρος θα έπρεπε να είναι ο Αλ Γκορ. Ο,τι λέει για την περίθαλψη από το 2003 είναι ακριβώς ό,τι πιστεύω κι εγώ, δηλαδή το να αφαιρέσουμε την απληστία από την περίθαλψη. Επιπλέον, ήταν εναντίον του πολέμου πριν καν να αρχίσει και υποστηρίζει τα θέματα προστασίας του περιβάλλοντος. Είναι πια μια αυτόνομη προσωπικότητα. Μιλάει με την καρδιά του και αυτό είναι που χρειαζόμαστε έπειτα από οχτώ χρόνια που ζούμε ό,τι ζούμε και έπειτα από τις τελευταίες εκλογές που ληστεύτηκαν από τον άνθρωπο που τις κέρδισε δίκαια. Το ιδανικό τέλος αυτής της ιστορίας θα ήταν να πάει στον Λευκό Οίκο. Οι Αμερικανοί μαθαίνουν αργά. Ομως βλέπω ότι αλλάζουν. Πριν από λίγα χρόνια δεν συμφωνούσαν μαζί μου και όταν κέρδισα το Οσκαρ με κατέβασαν από τη σκηνή. Ομως τώρα όλο και περισσότεροι αλλάζουν και η αποδοχή του Μπους έχει πέσει στο 28%».

Σαν γνήσιος Αμερικανός, ο Μάικλ Μουρ σε ποιο σύστημα πιστεύει; Είναι υπέρ του καπιταλισμού; «Ποτέ δεν πίστεψα στον καπιταλισμό. Είναι ένα σύστημα μη δημοκρατικό, με ανισότητες και αδικίες. Πιστεύω στη δημοκρατία και ο καπιταλισμός δεν είναι δημοκρατία. Ευνοεί τους λίγους εις βάρος των πολλών και αν πιστεύεις στον καπιταλισμό δεν μπορείς να είσαι δημοκράτης».

Ελπίδες από τους νέους, απογοήτευση από τους παλιούς

Μια γιορτή του κινηματογράφου θέλησαν να στήσουν στις Κάννες ο πρόεδρος του φεστιβάλ Ζιλ Ζακόμπ και ο καλλιτεχνικός διευθυντής Τιερί Φρεμό, με αφορμή τα εξήντα χρόνια του φεστιβάλ. Τι περιλαμβάνει μια γιορτή του σινεμά; Πολλούς σταρ, πολλή λάμψη, διάσημους σκηνοθέτες... Ολα αυτά τα είχαν φέτος οι Κάννες. Ο Τζορτζ Κλούνεϊ, η Αντζελίνα Τζολί, ο Μπραντ Πιτ, η Κατρίν Ντενέβ, ο Αλέν Ντελόν (έπειτα από 15 χρόνια απουσίας) ήταν εκεί. Οσο για σκηνοθέτες... Τριάντα τρεις από τις διασημότερες υπογραφές του παγκόσμιου κινηματογράφου, ανάμεσά τους και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, σκηνοθέτησαν από ένα τρίλεπτο φιλμ με μια προσωπική τους ματιά για το σινεμά.

Το πιο ενδιαφέρον, ωστόσο, είναι πώς ήταν αυτή η ματιά. Στις περισσότερες από τις ταινίες υπάρχουν άδεια καθίσματα, ερειπωμένες αίθουσες, μια εικόνα εγκατάλειψης. Το σινεμά όπως το γνωρίζουμε, άραγε πεθαίνει; Απάντηση δεν μπορεί να δοθεί εύκολα. Το σίγουρο είναι ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις αλλάζουν τη μορφή των ταινιών και κάνουν το μέσο πιο προσβάσιμο. Ο 29χρονος Ελληνας από την Κολομβία Σπύρος Σταθουλόπουλος έφτασε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών με ένα 85λεπτο μονοπλάνο που χαρακτηρίστηκε δεξιοτεχνικό από τους περισσότερους κριτικούς, κι ας ήταν η πρώτη του ταινία.

Ο Σταθουλόπουλος όμως έκανε εντύπωση, επειδή πέρα από τον έξυπνο χειρισμό ενός μέσου, όπως η ψηφιακή κάμερα, έχει ταλέντο και ιδέες. Το διαγωνιστικό τμήμα, όμως, τι είχε να δείξει φέτος; Οπως φαίνεται, βασική φροντίδα του Τιερί Φρεμό ήταν να συγκεντρώσει μεγάλες υπογραφές. Γι' αυτό και υπάρχουν ο Γουόνγκ Καρ Γουάι, ο Ντέιβιντ Φίντσερ, ο Κουέντιν Ταραντίνο, ο Εμίρ Κουστουρίτσα, οι αδελφοί Κοέν, ο Κιμ Κι Ντουκ, ο Γκας βαν Σαντ, αρκετοί από τους οποίους έχουν ήδη τιμηθεί με τον Χρυσό Φοίνικα.

Οι καλύτερες ταινίες όμως -με εξαίρεση την περίπτωση των Κοέν και του «No country for old men» που τους ξαναβρίσκει σε φόρμα- ήρθαν από τους νεότερους δημιουργούς και κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η ματιά τους επάνω στο θάνατο. Ο Τουρκοβερολινέζος Φατίχ Ακίν μπορεί απόψε να διεκδικήσει ένα από τα μεγάλα βραβεία με την ακριβέστατη και γεμάτη συγκίνηση «Ακρη του Παραδείσου», ενώ ο Ρουμάνος Κριστιάν Μουνγκίου την πρώτη εβδομάδα του φεστιβάλ ήταν ο αγαπημένος των κριτικών με το «Τέσσερις μήνες, τρεις εβδομάδες και δύο μέρες», τη σκληρή ιστορία μιας έκτρωσης στην κομμουνιστική Ρουμανία. Ο Μουνγκίου είναι από τις φετινές ελπίδες των Ανατολικοευρωπαίων για ένα βραβείο, εκτός αν επικρατήσει ο Αλεξάντερ Σοκούροφ με το πολιτικό θέμα της Τσετσενίας. Δύο άλλοι Ανατολικοευρωπαίοι απογοήτευσαν. Ο Ρώσος Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ (The banishment) και ο Ούγγρος Μπέλα Ταρ (The man from London) έκαναν ταινίες πολύ κατώτερες των προσδοκιών. Από τους Ασιάτες, τέλος, τον μεγαλύτερο θόρυβο προκαλούσε μέχρι την τελευταία στιγμή το δραματικό ρομάντζο «Secret sunshine» του Λι Τσανγκ Ντονγκ.

Μια επιτροπή με πρόεδρο τον Στίβεν Φρίαρς είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τι αποτελέσματα θα βγάλει εξαιτίας του ποικίλου προφίλ του Βρετανού σκηνοθέτη. Τα μεγάλα ονόματα όμως μάλλον θα πρέπει να μην περιμένουν τον Χρυσό Φοίνικα. Ο Γουόνγκ Καρ Γουάι με το αγγλόφωνο ντεμπούτο του «My blueberry nights» έκανε μια ταινία κατώτερη των προηγουμένων του. Ο Ντέιβιντ Φίντσερ μπήκε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα με το «Zodiac», εκπροσωπώντας μια μεγάλη αμερικανική παραγωγή. Και ο Κουέντιν Ταραντίνο με το «Death proof» δεν έχει κάνει κάτι περισσότερο από ένα καλοφτιαγμένο, αλλά παρατραβηγμένο, σινεφιλικό αστείο.

www.kathimerini.gr

[Clemence]

Η έκπληξη δεν ήταν οι «300»

Το μποξ όφις με τις πρωταθλήτριες ταινίες και ο αληθινός καθρέφτης της αγοράς

Του Δημητρη Μπουρα

Το γεγονός της φετινής κινηματογραφικής περιόδου δεν ήταν η ατμομηχανή των «300» (που έφτασαν στα 1.200.000 εισιτήρια πανελλαδικά μέσα σε λιγότερο από 3 μήνες προβολής) αλλά οι γερμανικές «Ζωές των άλλων» στο τελευταίο βαγόνι. Η ταινία δεν μπήκε στο κλαμπ των πρωταθλητών της χρονιάς, όμως συνεχίζεται να προβάλλεται από τα Χριστούγεννα μέχρι σήμερα, έχοντας ξεπεράσει τα 200.000 εισιτήρια σε όλη τη χώρα. Εγινε η έκπληξη της χρονιάς.

Το μποξ όφις είναι ένας πίνακας με τίτλους και αριθμούς, που κρύβει πολλά για τη σχέση των ταινιών με το κοινό τους. Το μεγαλύτερο σφάλμα του είναι πως ανακαλύπτει την «έκπληξη» σε ό,τι ξεπερνάει τη φιλοσοφία μιας αγοράς, η οποία λειτουργεί αποδοτικά σχεδόν αποκλειστικά για τις ταινίες που έχουν φτιαχτεί με τη σύγχρονη αντίληψη κατασκευής μπλοκμπάστερ.

Το μποξ όφις δεν είναι ο αληθινός καθρέφτης της αγοράς. Δεδομένης της σαρωτικής εξόδου των μεγάλων παραγωγών στις αίθουσες (συνήθως παγκόσμιας, λόγω του φόβου της πειρατείας), λειτουργεί κυρίως σαν βαρόμετρο του κοινού και υποδεικνύει στα μεγάλα χολιγουντιανά στούντιο την επόμενη κίνησή τους. Υπό αυτό το πρίσμα, το μποξ όφις είναι ένα εργαλείο της αγοράς. Οι δε αριθμοί του διαμορφώνονται από τους κανόνες του «πρωταθλητισμού», που δεν αφήνει ζωτικό χώρο παρά μόνο σε θορυβώδεις υπερπαραγωγές, οι οποίες βγαίνουν σε δεκάδες αίθουσες γιατί η επιτυχία τους κρίνεται σχεδόν αποκλειστικά από το μάρκετινγκ.

Το κυνήγι του θησαυρού...

Tην περίοδο 1997-98 ο «Τιτανικός» έσπασε όλα τα ρεκόρ στα χρονικά του ελληνικού μποξ όφις κόβοντας γύρω στα 1.800.000 εισιτήρια. Η πρεμιέρα της ταινίας ήταν εντυπωσιακή για τα ελληνικά κινηματογραφικά δεδομένα εκείνης της εποχής, που άλλαξαν άρδην με τα εγκαίνια του πρώτου μούλτιπλεξ στο Μαρούσι. Ο «Τιτανικός» βγήκε σε περίπου 60 αίθουσες σε όλη τη χώρα, αλλά έγινε τεράστια επιτυχία επειδή δούλεψε και σε βάθος χρόνου.

Προσφάτως, στο τετραήμερο 24-26 Μαΐου, το τρίτο επεισόδιο του σίριαλ των «Πειρατών της Καραϊβικής» βγήκε σε 201 αίθουσες σε όλη την Ελλάδα (127 στο λεκανοπέδιο της πρωτεύουσας) κόβοντας 213.124 εισιτήρια. Ρεσάλτο κανονικό. Το ίδιο τετραήμερο στην Αθήνα, από τις 219 συνολικά οθόνες, οι 36 φιλοξενούσαν το «Alter Ego» (το οποίο διήνυε την 3η εβδομάδα κόβοντας 21.126 εισιτήρια - σύνολο 157.215), ενώ οι 22 που φιλοξενούσαν το «Spiderman 3» μετρούσαν 12.523 εισιτήρια. Ο «Spiderman 3» βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση κατά την 4η εβδομάδα προβολής του, όμως, είχε γίνει ήδη μπλοκμπάστερ του καλοκαιριού (316.378 εισιτήρια πανελλαδικά) χάριν της εξόδου του σε πλήθος αιθουσών.

Το να βρεις πού προβάλλεται μια ταινία, η οποία ξεφεύγει από τις παραπάνω προδιαγραφές, πολλές φορές μοιάζει με κυνήγι χαμένου θησαυρού. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα που αφορά την αμερικανική «Little Μiss Sunshine». Μια ή δυο εβδομάδες πριν από την απονομή των Οσκαρ (στα οποία η «μικρή» αυτή ταινία είχε σημαντικές υποψηφιότητες), οι αίθουσες που τη φιλοξενούσαν ήταν λιγότερες από τα δάχτυλα του ενός χεριού και οι προβολές ήταν σε ώρες «χαμηλής θεαματικότητας», γιατί στο «prime time» παιζόταν άλλη ταινία.

...και το θέατρο του παραλόγου

Παραδόξως, ο αριθμός των μικρών γραφείων διανομής στην Ελλάδα φαίνεται πως αυξάνεται αντιστρόφως ανάλογα με τις επιδόσεις των μικρών ταινιών στο μποξ όφις. Οι διανομείς πληθαίνουν (είναι κοντά στους 20) με αποτέλεσμα την ερχόμενη χειμερινή σεζόν να αναμένονται 80 με 100 ταινίες επιπλέον στις αίθουσες!

Στις τελευταίες θέσεις του μποξ όφις (με αριθμούς μεταξύ 1.000-2.000 εισιτηρίων στις καλύτερες των περιπτώσεων) αποκαλύπτεται η καταιγίδα των ταινιών που «πέφτουν» κάθε εβδομάδα στο περιθώριο της αγοράς (μεσημβρινές ή μεταμεσονύχτιες προβολές, και παραδοσιακές συνοικιακές αίθουσες που αποκτούν ως διά μαγείας σινεφίλ προφίλ) πριν βγουν «αναβαθμισμένες» στις βιτρίνες των βιντεοκλάμπ και στις προσφορές των περιοδικών και εφημερίδων. Ενδεικτικό του παραλόγου είναι ότι παραδοσιακές αίθουσες αναζητούν οξυγόνο παίζοντας 2 ή και 3 διαφορετικές ταινίες την ημέρα.

Aπευθυνθήκαμε σε δύο παλιούς διανομείς, στον κ. Ζήνο Παναγιωτίδη και στον κ. Γεώργιο Σπέντζο, που δραστηριοποιούνται στον χώρο του μεσαίου και μικρού εμπορικού βεληνεκούς ταινιών, και στον διευθυντή πωλήσεων της Village Films ζητώντας: Πρώτον, να περιγράψουν την ελληνική αγορά σήμερα. Δεύτερον, να σχολιάσουν εάν το περιβάλλον που έχoυν διαμορφώσει τα multiplex λειτουργεί ανταγωνιστικά για όλες τις ταινίες. Τρίτον, να σχολιάσουν εάν η πρεμιέρα μιας ταινίας σε δεκάδες αίθουσες «κατασκευάζει», με την κατάλληλη προώθηση, μια επιτυχία. Τέταρτον, τους ρωτήσαμε πώς κρίνουν την κινητικότητα που επικρατεί στον χώρο της διανομής τους τελευταίους μήνες (συγχωνεύσεις, εξαγορές, πολλοί μικροί διανομείς).

Ζήνος Παναγιωτίδης (Rosebud)

«Κυριαρχούν οι πολυκινηματογράφοι. Το κοινό, όμως, πολλές φορές ξαφνιάζει με τις επιλογές του. Οι μικρού και μεσαίου βεληνεκούς ταινίες παλεύουν για μια «θέση στον ήλιo» σε μια αγορά ανταγωνιστική μόνο για τις ταινίες ευρείας κατανάλωσης, για τις οποίες είναι σημαντικό το νούμερο που θα γράψει το κοντέρ κατά το πρώτο τετραήμερο προβολής. Γι' αυτό και το μπάτζετ που αφορά την προώθησή τους είναι τεράστιο. Σαν να λέμε, μαθήματα επιτυχίας made in USA.

Στα μούλτιπλεξ ισχύει η αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων. Δεν βρίσκεις εισιτήριο στη μια αίθουσα, μπαίνεις στη διπλανή. Οι σινεφίλ, που επιλέγουν πρώτα την ταινία και κατόπιν την αίθουσα, είναι καταδικασμένοι να βλέπουν τις αυστηρές επιλογές τους σε παραδοσιακούς κινηματογράφους. Ενα «άρτπλεξ» στο κέντρο της πόλης θα έκανε τη διαφορά.

Oι συγχωνεύσεις και οι εξαγορές είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Ο αριθμός των μικρών διανομέων και, κυρίως, ο απαράδεκτα μεγάλος αριθμός ταινιών που αγοράζονται για διανομή σε μια μικρή αγορά, όπως η δική μας, έχει να κάνει με το «ελληνικό δαιμόνιο». Σκεφτείτε απλά πόσο περισσότερα θέατρα έχουμε από όσα χρειάζονται».

Γιάννης Μαστρογιαννόπουλος (Village Films)

«Η ελληνική αγορά δείχνει μια σταθερότητα τα τελευταία χρόνια, μετά την εντυπωσιακή άνοδο που ξεκίνησε να διαμορφώνεται με την εμφάνιση των πρώτων μούλτιπλεξ. Ενα από τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι η έλλειψη εγχώριου προϊόντος, τέτοιου τουλάχιστον που να ανταγωνίζεται σε ποιότητα τις ταινίες από το εξωτερικό. Η εγχώρια παραγωγή αποτελεί και τον τομέα με τη μεγαλύτερη κινητικότητα τα τελευταία τρία χρόνια, και μπορεί να ανεβάσει τον συνολικό αριθμό εισιτηρίων. Είναι στοιχείο κινηματογραφικής ωρίμανσης για κάθε χώρα, και εδώ βρίσκεται η μεγάλη μας διαφορά σε σχέση με τις αγορές της Ευρώπης.

Η αγορά από μόνη της είναι ανταγωνιστική, αφού κάθε εβδομάδα κυκλοφορούν νέες ταινίες. Θα έλεγα μάλιστα ότι τα μούλτιπλεξ έχουν δώσει κινηματογραφική «στέγη» σε ταινίες που δύσκολα θα έβρισκαν τον δρόμο τους στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Θα ήταν πολύ εύκολο για όλους μας να «κατασκευάζαμε» επιτυχίες απλά και μόνο με ένα μεγάλο σε αριθμό αιθουσών άνοιγμα ταινίας. Η κάθε ταινία δουλεύεται πολύ πριν βγει στις αίθουσες και χρειάζεται σωστή στρατηγική, διαφορετικό χειρισμό από ταινία σε ταινία, έξυπνη προώθηση και φυσικά δεν αρκεί απλώς να ενημερώνεις τον κόσμο πότε βγαίνει η ταινία, αλλά παράλληλα να του προκαλείς τη διάθεση να πάει να δει την ταινία.

Οι αλλαγές και η κινητικότητα δυναμώνουν την αγορά. Χαιρόμαστε που γίνονται ενέργειες παρόμοιες με αυτές που λαμβάνουν χώρα και στο εξωτερικό».

Γεώργιος Σπέντζος (Σπέντζος Φιλμς)

«Οι μικροί διανομείς, που προωθούν ανεξάρτητες ταινίες, περνούν δύσκολες στιγμές. Βρίσκονται μπροστά σε ένα αδιαπέραστο τείχος. Οταν είσαι μικρός και θέλεις να βγάλεις μια ταινία, λύνεις σταυρόλεξα και κάνεις ασκήσεις επί χάρτου αναζητώντας μια ημερομηνία καλή για την πρεμιέρα της. Το αποτέλεσμα είναι να κάνουμε «ηρωικές εξόδους».

Oι πρεμιέρες σε δεκάδες αίθουσες είναι μια επίδειξη δύναμης από τους μεγάλους, αλλά σχετίζονται και με τον φόβο της πειρατείας. Γεγονός είναι πως όλο αυτό το σκηνικό λειτουργεί σαν ένας έμμεσος εκβιασμός στον θεατή που δεν τον ενδιαφέρουν οι ταινίες «έντασης», όπως αυτές που κατακλύζουν τα μούλτιπλεξ, αλλά οι ταινίες που έχουν «βάθος» σαν τις «Ζωές των άλλων»».

www.kathimerini.gr

[Clemence]

Σύντομα τα γυρίσματα της ταινίας "Sex and the City"

Πέμπτη 14:40

Η Sarah Jessica Parker αποκάλυψε πως τα γυρίσματα της ταινίας του "Sex and the City" θα ξεκινήσουν σε έξι εβδομάδες περίπου.

Η διάσημη ηθοποιός παραδέχθηκε πως τόσο εκείνη όσο και οι συμπρωταγωνίστριες της στην ταινία, Kim Catrall, Kristin Davis και Cynthia Nixon προετοιμάζονται για τα γυρίσματα του πολυαναμενόμενου φιλμ τους. Η Parker τόνισε πως είναι ένα όνειρο που θα γυρίσουν τελικά την ταινία, για την οποία όμως αρνήθηκε να αποκαλύψει λεπτομέρειες για το σενάριο αλλά και το καστ της.

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα την σκηνοθεσία του κινηματογραφικού "Sex and the City" θα υπογράφει ο Michael Patrick King.

provided by ANT1

[Clemence]

Hμερομηνία δημοσίευσης: 06-09-07

Νίκος Νικολαΐδης, αντισυμβατικός ώς το τέλος

Ο πρωτοποριακός σκηνοθέτης απεβίωσε χθες αιφνίδια, στα 68 του χρόνια — Κηδεύεται την Παρασκευή, στην Κηφισιά

Της Μαριας Κατσουνακη

Μαχόταν την «κανονικότητα» με πάθος σε όλες του τις ταινίες. Οι ήρωές του, απολύτως αντισυμβατικοί, ζουν στο περιθώριο και στο τέλος χάνονται όχι από επαναστατικό μένος αλλά από επιθυμία να πεθάνουν όποτε θέλουν και με τον τρόπο που θέλουν. Ο σκηνοθέτης Νίκος Νικολαΐδης έφυγε χθες αιφνίδια από τη ζωή σε ηλικία 68 ετών. Ο θάνατος οφειλόταν σε πνευμονικό οίδημα όπως διαγνώστηκε στο Ιατρικό Κέντρο όπου νοσηλευόταν.

Από τη στιγμή που εμφανίστηκε στο ελληνικό σινεμά, με τη μεγάλου μήκους «Ευρυδίκη Β.Α 2037», την κρίσιμη αλλά και αναζωογονητική δεκαετία του ’70, έως την τελευταία του παραγωγή, το «The zero years», πριν από δύο χρόνια, δεν σταμάτησε να «ενοχλεί» προκαλώντας τη μήνιν αλλά και τον έπαινο των κριτικών. Αυθεντικός, οργισμένος δημιουργός, με προσωπικό στυλ, κινηματογραφική οξύνοια και τόλμη, ανήκε στους πρωτοπόρους της γενιάς του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, που εναντιώθηκαν στον κατεστημένο κώδικα, προτείνοντας μια εντελώς διαφορετική αισθητική και θεματολογία. Το «διαφορετικό» στον Ν. Νικολαΐδη είχε εξελιχθεί σε ακραίο,, αλλά δεν έπαψε ποτέ να υπηρετεί με συνέπεια και βαθύτατη γνώση του μέσου, την τέχνη του.

Γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου του 1939, μεγάλωσε στα Εξάρχεια, στην Εμμανουήλ Μπενάκη, και ήταν παιδί της Κατοχής: «Ακόμη έχω εφιάλτες από σκηνές με Γερμανούς, με Ιταλούς, με ανατινάξεις, με σφαγές που έβλεπα κάτω από το παράθυρό μου στα Δεκεμβριανά, με εκρήξεις χειροβομβίδων, με πεθαμένα παιδιά στα οδοφράγματα», είχε δηλώσει. Αρχισε τη σταδιοδρομία του ως βοηθός του σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη (στην «Κατάρα της μάνας», το «πρώτο ελληνικό γουέστερν» όπως έλεγε). Εκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο σε ηλικία 23 ετών με τη μικρού μήκους «Lacrimae rerum» (εμπνευσμένη από ποίημα του Λάμπρου Πορφύρα), συνέχισε με το «Ανευ ορων»(1963), ένα 45λεπτο φιλμ. Με την «Ευρυδίκη Β.Α 2037» πέτυχε μια εντυπωσιακή είσοδο στη μεγάλου μήκους παραγωγή. Συνήθιζε να λέει ότι ήταν «η πιο στέρεη ταινία που είχε γυρίσει». Στο εξωτερικό είδαν στην «Ευρυδίκη» το «πρόσωπο της φυλακισμένης Ελλάδος». Ηταν η εποχή «που μαζεύονταν τρεις - τέσσερις σκηνοθέτες και βοηθούσε ο ένας τον άλλον όσο μπορούσε». Η υποδοχή επιφυλακτική. Ομως ο Ν. Νικολαΐδης δεν απογοτεύτηκε: «Μου έδινε κουράγιο όταν υπήρχαν αντιδράσεις». Το επόμενο βήμα του ήταν μια μεγάλη εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία: «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα» (1979). Επανέρχεται με τη «Γλυκειά συμμορία» (1983) για να διηγηθεί την ιστορία μιας παρέας που ενώνεται και εναντιώνεται στο σύστημα, αυτοπυρπολούμενη μέσα σε έναν προσωπικό κώδικα ηθικής και αξιοπρέπειας. Ακολούθησαν η «Πρωϊνή περίπολος» (1987, μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, μια έρημη κατεστραμμένη πόλη, μια συμβολική ελεγεία για ένα τέλος που μοιάζει με εφιάλτη), το «Singapore Sing» (1990), «Θα σε δω στην κόλαση αγάπη μου» (1999), «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» (2002) και «The zero years» (2005).

Φανατικός κινηματογραφόφιλος, έβλεπε τα πάντα, 2 με 3 ταινίες την ημέρα, σε ειδική αίθουσα στο σπίτι του στην Κηφισιά: Τζέρι Λούις, Κιούμπρικ, Ορσον Ουέλς, Ολντριτς, Σιόντμακ, Τσάρλι Τσάπλιν, οι αγαπημένοι του. Από τη σύγχρονη γενιά, ξεχώριζε τον Κουστουρίτσα, τον Γουιντερμπότομ και τον Λαρς φον Τρίερ. Σταμάτησε να πηγαίνει σινεμά όταν «άρχισαν να πέφτουν στην αίθουσα πασατέμποι, κομπολόγια και κινητά». Η εντυπωσιακή μονοκατοικία του στο Κεφαλάρι, όπου ζούσε με τη σύζυγό του, σύντροφό του επί χρόνια και σταθερή συνεργάτιδά του, σκηνογράφο Μαρί Λουίζ Βαρθολομαίου, ήταν το μόνιμο βασίλειό του. Σπάνια δρασκέλιζε την πόρτα. «Ακολουθώ την υποβρύχια τακτική: πλέω βαθιά, σιγανά, αθόρυβα. Οταν βρώ τον στόχο, αναδύομαι, χτυπώ και φεύγω...». Οταν τον συναντήσαμε για τελευταία φορά στο σπίτι του, πριν από δύο χρόνια, με αφορμή ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα στην ΕΤ1, τον ρωτήσαμε τί φοβάται: «Δεν έχω κανένα φόβο. Πολλά θέματα έχουν τοποθετηθεί. Παραδέχομαι ότι δεν θα παραδεχτώ χιλιάδες πράγματα που με ενοχλούν. Εχω έρθει σε αρμονία με τη δυσαρμονία μου. Είμαι καλά».

Ο Ν. Νικολαΐδης είχε δύο παιδιά: τον Συμεών, μουσικό, και τη Θεοδώρα.

Η κηδεία του θα γίνει αύριο, Παρασκευή, στις 5.30μ.μ, στο Νεκροταφείο Κηφισιάς.

«Δεν μπορώ να γράψω παραμύθια»

Στις ταινίες του προβάλλει έντονα την αγωνία του για ένα μέλλον ζοφερό, εφιαλτικό και απρόσωπο, όπου ο ιδιωτικός χώρος ελέγχεται, τα συναισθήματα συνθλίβονται και ο έρωτας δεν έχει νόημα. Ακόμη και όταν επιστρέφει για να επαναδιαπραγματευτεί έννοιες όπως η φιλία και η συντροφικότητα («Ο χαμένος τα παίρνει όλα»), οι ήρωές του έχουν «απλήρωτους λογαριασμούς» με τη ζωή και επιλέγουν ως έξοδο το θάνατο: «Πολλοί ξεκίνησαν για τη θάλασσα, φεύγοντας από την πόλη, αλλά κανείς δε γύρισε να μας πει αν τα κατάφερε. Δεν ξέρω αν υπάρχει έξοδος», σχολίαζε σιβυλλικά, αναφερόμενος σε μια σκηνή που επανερχόταν συχνά στις ταινίες του: η πορεία προς τη θάλασσα. Αν τον ρωτούσες γιατί εμμένει σε αυτό το κλειστό, ερμητικό σύστημα, απαντούσε: «Ετσι ερμηνεύω εγώ τον κόσμο. Ξέρετε, έχω μια αδυναμία με τα σενάρια. Δεν μπορώ να γράψω παραμύθια. Δεν μπορώ να γράψω κάτι μη βιωμένο». Η στάση του συνοψιζόταν στη φράση: «Εμμονή στη συνέπεια και συνέπεια στην εμμονή».

www.kathimerini.gr

[pinelopi20]

Το κλάμα βγήκε από το σινεμά

Ένας κριτικός κινηματογράφου αναζητά το μυστικό πίσω από τα βουρκωμένα μάτια

Γιατί κλαίμε στον κινηματογράφο; Είναι άραγε η ταινία ή η ψυχολογική αποσκευή που κουβαλάμε; Η συναισθηματική συμμετοχή ή κάποιο συναίσθημα ενοχής; Πρόκειται για γενετικό, άραγε ή πολιτισμικό προσδιορισμό. Ή μήπως εκείνο το βράδυ ξεσπάσαμε στα κλάματα επειδή λίγο νωρίτερα το αφεντικό είχε αρνηθεί να μας δώσει άδεια για τα Χριστούγεννα;

Αυτό που γνωρίζουμε πράγματι είναι τα εξής: όλοι κλαίμε στον κινηματογράφο, σε διαφορετικούς βαθμούς. Μερικοί από εμάς είναι καταρράκτες, άλλοι Σαχάρες με τα δάκρυα σπάνια σαν τις οάσεις. Και οι περισσότεροι βρισκόμαστε κάπου στη μέση. Το ερέθισμα μπορεί να είναι η ηθική αδικία στη «Λίστα του Σίντλερ» ή το κόμπιασμα στον λαιμό του Χιθ Λέτζερ όταν ομολογεί αυτά τα απαγορευμένα αισθήματά του στο «Μπρόουκμπακ Μάουντεν».

Όποιο κι αν είναι το εξωτερικό ερέθισμα, διαλύει τα εσωτερικά μας φράγματα. Και καθώς το σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας μας τυλίγει σ΄ έναν μανδύα πλήρους ανοχής, αφηνόμαστε. Είμαστε καθισμένοι, με δακρυσμένα μάτια, ευάλωτοι και αδύναμοι. Και δενόμαστε συναισθηματικά με τους χαρακτήρες στην ταινία όπως με πραγματικούς ανθρώπους. Λέμε πως η ταινία «μας άγγιξε», πως «ταυτιστήκαμε με τους ήρωες», πως «μίλησε σε κάτι μέσα μας».

Όταν μιλάμε για το θέμα αυτό, αμέσως προκύπτουν οι πολιτισμικοί μύθοι: οι γυναίκες κλαίνε περισσότερο από τους άντρες. Οι άντρες κλαίνε μόνο αν κάποιος τους ρίξει πιπέρι στα μάτια. Τι γίνεται όμως μ΄ εκείνες τις γυναίκες που ξεκαρδίστηκαν στις «Ανθισμένες Μανόλιες» ή με τους άνδρες που έκλαιγαν σαν μωρά όταν σκοτώθηκε ο Μίστερ Σποκ στο «Σταρ Τρεκ»; Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά σ΄ αυτές τις «εξαιρέσεις» και το μυστήριο βαθαίνει.

Με το θέμα ασχολήθηκαν επιστήμονες και στοχαστές. Ερευνώντας την ψυχοφυσιολογία του κλάματος στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο βιοχημικός Ουίλιαμ Φρέι και η Μάριελ Λάνγκσεθ κατέληξαν στο συμπέρασμα (στο βιβλίο τους «Κλάμα: Το μυστήριο των δακρύων») ότι αγόρια και κορίτσια κλαίνε εξίσου ως την εφηβεία τους. Μετά η τεστοστερόνη στα αγόρια και τα οιστρογόνα στα κορίτσια δημιουργούν τη διαφορά. Οι γυναίκες έχουν την τάση να κλαίνε περισσότερο από τους άνδρες, τέσσερις φορές περισσότερο, όπως διαπίστωσε ο Φρέι, και συνήθως από τις 7 ως τις 10 το βράδυ. Ανακάλυψε επίσης ότι το κλάμα (το συναισθηματικό, όχι εκείνο που προκαλείται από το καθάρισμα κρεμμυδιών) απελευθερώνει εσωτερικές τοξίνες, σ΄ ένα είδος καθαρτικής δράσης.

Ο ΤΟΜ ΛΟΥΤΖ, κοινωνιολόγος και συγγραφέας του βιβλίου «Κλάμα: Η Φυσική και Πολιτιστική Ιστορία του Τέξας», απορρίπτει ως πολιτισμικό μύθο αυτά που υποστηρίζει ο Φρέι περί του κλάματος ως αυτοθεραπείας. Αυτό που προκαλεί τα δάκρυα, υποστηρίζει ο Λουτζ, είναι ο συνδυασμός αντικρουόμενων συναισθημάτων. Βουρκώνουμε με την εκπλήρωση κοινωνικών ρόλων, όπως όταν ένα ζευγάρι υπόσχεται στον γάμο να περάσει μαζί όλη τη ζωή του ή όταν, στη δεξίωση που ακολουθεί, ο πατέρας χορεύει με την κόρη του. Αλλά κλαίμε για γλυκόπικρους λόγους, συνειδητοποιώντας ότι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βρεθούμε ούτε να αντεπεξέλθουμε σ΄ αυτήν τη μεγάλη στιγμή που παρακολουθούμε στην οθόνη. Με άλλα λόγια, χτυπάμε μια νοητική χορδή που συνδυάζει θετικά, μείζονα συναισθήματα με πιο θλιβερούς, ήσσονες τόνους. Και τα δάκρυα κυλούν πριν το καταλάβουμε...

Οι ταινίες στις οποίες δεν θα καταφέρετε να συγκρατήσετε τα δάκρυά σας, σύμφωνα τουλάχιστον με τον κριτικό της «Ουάσιγκτον Ποστ» Ντέσον Τόμσον

1. «ΟLD ΥΕLLΕR» (1957), του Ρόμπερτ Στίβενσον

2. «ΣΠΙΤΙ ΑΠΟ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΟΜΙΧΛΗ» (2003), του Βαντίμ Πέρελμαν

3. «ΑΝΤΙΟ ΚΥΡΙΕ ΤΣΙΠΣ» (1969), του Χέρμπερτ Ρος

4. «ΤRULΥ, ΜΑDLΥ, DΕΕΡLΥ» (1991), του Άντονι Μιγκέλα

5. «ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΟΡΓΗΣ» (1983), του Τζέιμς Λ. Μπρουκς

6. «ΟΣΑΜΑ» (2003), του Σιντίκ Μπαρμάκ

7. «GLΟRΥ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ» (1990), του Έντουαρντ Ζούικ

8. «ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ» (1999), του Φρανκ Ντάραμποντ

9. «ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ» (2006), του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ

10. «GΗΟSΤ- ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ» (1990), του Τζέρι Ζάκερ

tanea.gr

[anastasiostheodoridis]

ΜΑΜΜΑ ΜΙΑ!

[Winmx]

14ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ -ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ

Από τις 17 μέχρι τις 28 Σεπτεμβρίου στις καθιερωμένες αίθουσες Αττικόν και Απόλλων Cinemax Class και Δαναός 1 & 2, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας θα φιλοξενήσει εικόνες από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, επιλεγμένες με τόλμη από ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει ο παγκόσμιος κινηματογράφος.

απο aiff.gr