Κινηματογραφική Αρθρογραφία

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

Έρχομαι να συμφωνήσω με τον προφ.

Κατ'αρχάς δε καταλαβαίνω τη χυδαία επίθεση σου προς το πρόσωπό του(όταν υπάρχει λόγος πες ότι θες),κατά δεύτερον μη χαρακτηρίζεις 'βαρετό' ότι πολύ απλά δε μπορείς να καταλάβεις.

[mixmavros]

sparkasse,

για ακόμα μια φορά σε πιάνω να σκορπάς ανακρίβειες και χαζομάρες. Πλέον σ'έχουμε συνηθίσει.

Κατ'αρχάς δε καταλαβαίνω τη χυδαία επίθεση σου προς το πρόσωπό του(όταν υπάρχει λόγος πες ότι θες),κατά δεύτερον μη χαρακτηρίζεις 'βαρετό' ότι πολύ απλά δε μπορείς να καταλάβεις.

Άννα εδώ θα διαφωνήσουμε!

Αφενός το ξεκίνησε ο προφ όπως βλέπεις, αφετέρου όταν κάποιος χαρακτηρίζει κάτι «βαρετό», εννοείται ότι είναι υποκειμενική άποψη... Εντάξει τώρα έχει κάποιο υφάκι ο σπερ, αλλά αυτά που εκφράζει είναι η άποψή του. Δλδ αν έλεγε "είναι κατά την άποψή μου βαρετό" θα άλλαζε κάτι;;

[Medicus Chirurgus]

Η αλήθεια είναι πως εγώ επιτέθηκα πρώτος αλλά με δηλώσεις όπως και του sparkasse δεν είναι δυνατόν να μείνει κάποιος [σινεφίλ] αμέτοχος. Ιδιαίτερα όταν η τεκμηρίωση που δίνει για τους λόγους που ακμάζει η αμερικανική 7η τέχνη είναι σαφώς διαφορετικοί.

Στην Ευρώπη απλά δεν επενδύουν τα ποσά που επενδύουν στις ΗΠΑ για τον κινηματογράφο. Οι δικές μας παραγωγές είναι σαφώς μικρότερες και απέχει παρασάγγας το ποσοστό διαφήμισης που πέφτει. Σκεφτείτε μονάχα πόσες ταινίες βγαίνουν σε χώρες της ΕΕ και δεν κυκλοφορούν πέρα απ'τη χώρα παραγωγής...

[spergebiet]

Αφού επανήλθε η ισορροπία μπορεί κανείς να επανέλθει.

Ο ευρωπαικός κινηματογράφος έχει το ίδιο πρόβλημα με το ευρωπαικό μυθιστόρημα.Είναι πλέον κινηματογράφος ιδεών και όχι υπόθεσης ή χαρακτήρων.

Οπως δηλαδή στο μυθιστόρημα τον εικοστό αιώνα οι Ευρωπαίοι συγγραφείς δημιούργησαν το αντιμυθιστόρημα, στον κινηματογράφο δημιούργησαν ένα είδος αντισινεμά.

Δηλαδή αντί για την αφήγηση μιας ιστορίας με ευθύγραμμο τρόπο κατάργηση του χρόνου,ισοπέδωση των χαρακτήρων,ανυπαρξία εξωτερικής εξέλιξης αλλά μόνο εσωτερικές ενατενίσεις.

Ετσι π.χ. ο Τρίερ παίρνει μια άποψη του φιλοσόφου Κίρκεργκωρ (της ίδιας εθνικότητας) και φτιάχνει μια ταινία βασισμένη σε αυτή.

Ολα αυτά έχουν ένα ιδιαίτερα πληκτικό αποτέλεσμα αφού ο κινηματογράφος δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη φιλοσοφία.

Τουλάχιστον παλαιότερα υπήρχαν ενδιαφέροντα σενάρια και ιδιοφυείς σκηνοθέτες όπως ο Μπουνιουέλ,ο Παζολίνι,ο Τρυφώ.Αυτοί μπορούσαν να δώσουν ενδιαφέρον ακόμα και στον κινηματογράφο ιδεών διότι διέθεταν υψηλό καλλιτεχνικό αισθητήριο και βαθιές γνώσεις.

Μπροστά σε αυτούς οι σύγχρονοι είναι ερασιτέχνες νάνοι που μπλέκονται σε ατέρμονους κύκλους.

Αντίθετα οι Αμερικανοί διατήρησαν το σεβασμό στο στόρυ και τα κλασσικά αριστοτελικά είδη.

Προοδεύουν σε όλους τους τομείς της περιπέτειας,του θρίλερ,της κωμωδίας,του αστυνομικού,του φανταστικού και δημιουργούν και νέα είδη.

Ολα αυτά συνδυάζονται με τεχνική τελειότητα και φοβερό επαγγελματισμό.

Κανείς Ευρωπαίος σκηνοθέτης δεν μπορεί να συγκριθεί με μεγέθη όπως ο Ντέιβιντ Λυντς,ο Σκορτσέζε ή ο Τζιμ Τζάρμους.

Οι μόνες ευρωπαικές ταινίες που αξίζουν σήμερα κάπως είναι οι ρωσικής,τσεχικής προέλευσης και εν μέρει οι ταινίες του αγγλικού κινηματογράφου.

Ο τελευταίος όμως μοιάζει πολύ με τον αμερικανικό(χρησιμοποιεί ίδια γλώσσα,υπερτερεί κάποτε στο σενάριο),ενώ οι Τσέχοι και Ρώσοι έχουν μια φυσική λόξα που κάνει τα έργα τους ενδιαφέροντα.(Ο ηθοποιός που έπαιζε τον Τσέχο κακοποιό στην ταινία 5mm και ήταν και ο ίδιος Τσέχος υπήρξε από τους ελάχιστους που επισκίασαν το Ρόμπερτ Ντε Νίρο ως συμπρωταγωνιστές.Δεν το κατάφερε ούτε ο Αλ Πατσίνο,ούτε ο Σάμουελ Λη Τζάκσον).

Και το Hollywood προτιμά να γυρίζει τις ταινίες του στη Ρωσία και την Ουγγαρία(π.χ. Μόναχο) παρά σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης.

[Liszt]

Xωρίς να είμαι καλός γνώστης των κινηματογραφικών, spergebiet θα διαφωνήσω κάθετα. Πολύ σωστά έγραψες ότι ο Ευρωπαικός κινηματογράφος είναι (συχνά) σινεμά ιδεών και όχι υπόθεσης και σεναρίου. Μα αυτή είναι η μαγεία και το μεγαλείο του. Ότι δηλαδή επιτρέπει στο θεατή να σκεφτεί, να φανταστεί, να προβληματιστεί, να ονειρευτεί, να ταξιδέψει. Λίγες αμερικάνικες ταινίες (σαν ποσοστό επί του συνόλου) αφήνουν στο θεατή τέτοια περιθώρια ελευθερίας. Και επειδή δυστυχώς το αμερικανικό κοινό ό,τι κάνει το κάνει μαζικά (ψώνια, διασκέδαση,κτλ κτλ) και οι επιλογές των περισσοτέρων είναι ομοιόμορφες και κάπως "flat", η αμερικανική κοινωνία γενικώς προτιμάει εύπεπτη, έτοιμη τροφή. Αν δεις και τα box office, η αλήθεια είναι ότι πρώτες σε εισπράξεις είναι κλασικά εργάκια (περιπέτειες, θρίλερ, κοινωνικά που παρουσιάζουν ένα "κλασικό" θέμα, χαζοκωμωδιούλες) και όχι έργα τύπου Match Point π.χ.

Προσωπικά προτιμάω έργα τύπου "Stalker" (Ταρκόφσκι) κι ας είναι 3 ώρες, κι ας κυλούν οι σκηνές εξαιρετικά αργά, κι ας μη βγάζεις ένα ξεκάθαρο νόημα. Τέτοιες ταινίες είναι αριστουργηματικές και μόνο από τις εικόνες και τη φωτογραφία τους. Αν η σύγκριση γίνει π.χ. με βλακείες με πρωταγωνιστή Schwartzeneger ή Van Dam που βλέπουν μετά μανίας οι Αμερικανοί, τότε δεν τίθεται καν θέμα.

Διευκρινίζω ότι δε θέλω να είμαι ισοπεδωτικός γιατί υπάρχουν εξαιρέσεις και από τις δύο πλευρές, καλές και κακές. Απλά έτσι αντιλαμβάνομαι το γενικότερο ευρωπαικό στυλ, αντίληψη και φιλοσοφία στο σινεμά και γι αυτό μ αρέσει περισσότερο προσωπικά.

[Remy Fincher]

Ο ευρωπαικός κινηματογράφος έχει το ίδιο πρόβλημα με το ευρωπαικό μυθιστόρημα.Είναι πλέον

κινηματογράφος ιδεών και όχι υπόθεσης ή χαρακτήρων. Οπως δηλαδή στο μυθιστόρημα τον εικοστό

αιώνα οι Ευρωπαίοι συγγραφείς δημιούργησαν το αντιμυθιστόρημα, στον κινηματογράφο δημιούργησαν ένα είδος αντισινεμά. Δηλαδή αντί για την αφήγηση μιας ιστορίας με ευθύγραμμο τρόπο κατάργηση του χρόνου,ισοπέδωση των χαρακτήρων,ανυπαρξία εξωτερικής εξέλιξης αλλά μόνο εσωτερικές ενατενίσεις. Ολα αυτά έχουν ένα ιδιαίτερα πληκτικό αποτέλεσμα αφού ο κινηματογράφος δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη φιλοσοφία. Τουλάχιστον παλαιότερα υπήρχαν ενδιαφέροντα σενάρια και ιδιοφυείς σκηνοθέτες όπως ο Μπουνιουέλ,ο Παζολίνι,ο Τρυφώ. Αυτοί μπορούσαν να δώσουν ενδιαφέρον ακόμα και στον κινηματογράφο ιδεών διότι διέθεταν υψηλό καλλιτεχνικό αισθητήριο και βαθιές γνώσεις. Μπροστά σε αυτούς οι σύγχρονοι είναι ερασιτέχνες νάνοι που μπλέκονται σε ατέρμονους κύκλους.

Ο τρόπος αφήγησης μιας ιστορίας δεν επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα, αρκεί να γίνεται στρωτά και ισορροπημένα, χωρίς κενά. Ο "Πολίτης Κέιν", η "καλύτερη ταινία όλων των εποχών" είναι κλασσικό δείγμα ταινίας μη γραμμικής αφήγησης. Αφήγηση-"μπάχαλο" χρησιμοποιεί και ο Ταραντίνο (το πιο πρόσφατο δείγμα). Γενικά το "σπάσιμο" στο χώρο, το χρόνο και τα πρόσωπα, όπως συμβαίνει συνήθως στις σπονδυλωτές ταινίες, θέλει επιδεξιότητα, ακρίβεια και τσαγανό που λίγοι διαθέτουν. Μετά όσον αφορά τους χαρακτήρες, έχεις δίκιο στο ότι πολλές φορές οι Ευρωπαίοι τους χρησιμοποίησαν ως σύμβολα κι όχι ως ήρωες μιας ιστορίας, αλλά αυτό το κάνανε κατά κόρον οι παλαιότεροι, βλ. "Περσόνα" ή ο "Τρελός Πιερό" ή το "Σκοτεινό Αντικείμενο του "Πόθου". Νομίζω ότι με εξαίρεση τον Αγγελόπουλο και τις τελευταίες του Γκοντάρ ("Η ελεγεία του Έρωτα", "Η Δική μας Μουσική"), το είδος του κινηματογραφικού "δοκιμίου" στο οποίο αναφέρεσαι και το οποίο όντως ενίοτε εκνευρίζει με το δηθενισμό του, τείνει σήμερα να εκλείψει. Δες παράδειγμα τον Αλμοδοβάρ: μπορείς να ισχυριστείς έστω και στο ελάχιστο ότι οι χαρακτήρες και οι ιστορίες που τόσο ευφάνταστα πλάθει είναι μονοδιάστατοι και προσχηματικοί και η ύπαρξή τους αποσκοπεί μόνο στην υποστήριξη ή την απόρριψη μιας ιδέας;

Η παρακμή του εγχώριου σινεμά δεν είναι αποτέλεσμα της όποιας ενδοσκοπικής ή φιλοσοφικής τάσης από την οποία αυτό διακατέχεται, αλλά της προσπάθειάς του να παράγει σκουπίδια. Όταν οι ταινίες μας ήταν ακόμη "για τους λίγους και εκλεκτούς" και το "ευρωπαϊκό μπλοκμπάστερ" ήταν ανέκδοτο ανάλογο του "Αλβανός τουρίστας", τότε οι Ευρωπαίοι κινηματογραφιστές- έχοντας χάσει κάθε ελπίδα να βγάλουν χρήματα από αυτά- ενδιαφέρονταν περισότερο για την καλλιτεχνική αρτιότητα των πονημάτων τους. Μετά ήρθε ο "Αστερίξ και ο Οβελίξ". Και η "Αμελί". Και μετά τα "Πορφυρά Ποτάμια" και ο "Τορρέντε". Οι ταινίες αυτές έκοψαν χιλιάδες εισιτήρια και ξεπέρασαν άνετα, σχεδόν, αντίστοιχες αμερικάνικες. Οι Ευρωπαίοι γλυκάθηκαν και άρχισαν να βλέπουν το σινεμά με άλλο μάτι- "αμερικάνικο". Επειδή όμως το σινεμά στην Αμερική είναι από τότε που γεννήθηκε βιομηχανία και όχι καλλιτεχνικός χώρος, οι Αμερικανοί είναι ασύγκριτα πιο πεπειραμένοι στο να παράγουν και να πλασάρουν "προϊόντα". Έτσι έχουμε τον "Ιζνογκούντ", τους "Ντάλτον", τα "Πορφυρά Ποτάμια 2" και σωρεία άλλων ανεκδιήγητων "φερέλπιδων" μπλοκμπάστερ να πατώνουν, ενώ μια εξωφρενική μπαλαφάρα όπως το "Cheaper By The Dozen" ή το "Beauty Shop" πουλάει ΚΑΙ ΕΔΩ περισσότερο από αυτά, διότι, αν είναι να δεις μια ηλιθιότητα, να δεις τουλάχιστον μια old-fashioned ηλιθιότητα.

Αντίθετα οι Αμερικανοί διατήρησαν το σεβασμό στο στόρυ και τα κλασσικά αριστοτελικά είδη.

Προοδεύουν σε όλους τους τομείς της περιπέτειας,του θρίλερ,της κωμωδίας,του αστυνομικού,του

φανταστικού και δημιουργούν και νέα είδη.

Αυτό να μην το ξαναπείς. Δεν "προοδεύουν" ούτε στο ελάχιστο, ΕΔΩ. Αν προόδευαν και εξέλισσαν αυτά τα είδη, τότε δε θα παρήγαγαν ντουζίνες σίκουελ και ριμέικ κάθε χρόνο. Αν είμαστε τυχεροί, θα βρεθεί ένας χριστιανός να παράγει κάτι πραγματικά πρωτότυπο και καινοτόμο σε επίπεδο στόρυ ή στυλ, όπως π.χ. ο Σίαμαλαν πριν από επτά χρόνια με την "Έκτη Αίσθηση" (που γνώρισε κι αυτή δεκάδες απομιμήσεις) ή θα γυρίσει κάτι "πεπατημένο", ωστόσο φρέσκο από άποψη αισθητικής και με μεράκι, όπως ο "Κινγκ Κονγκ" του Τζάκσον . Αν οι Αμερικανοί προοδεύουν στο σινεμά, αυτό συμβαίνει διότι οι ταινίες τους αρχίζουν να πολιτικοποιούνται με την ευρύτερη ή τη στενότερη έννοια, να ξεφεύγουν από τη λογική της ανώδυνης διασκέδασης και από τα δίχτυα της πολιτικής ορθότητας. Ούτως ή άλλως υπάρχουν πάντα οι "εναλλακτικοί": ο Σόντερμπεργκ, ο Φίντσερ, ο Λυντς, ο Σέιλς, ο Άλλεν, ο Ταραντίνο...

[Medicus Chirurgus]

Εγώ πάντως όπου παίζει η Giovanna τις βλέπω. Κι ας βγαίνουν και παλτά...

[Clemence]

23/03/06 23:34

«Ο Καϊμάν»...

Ο Μορέτι μεταφέρει τον Μπερλουσκόνι στο σινεμά στο ...παρά πέντε των εκλογών

ΑΠΕ

Η ταινία «Il Caimano» θα προβληθεί και στο 59ο Φεστιβάλ των Καννών (17-28 Μαΐου)

Ρώμη

Δύο εβδομάδες πριν από τις βουλευτικές εκλογές στην Ιταλία ο γνωστός σκηνοθέτης Νάνι Μορέτι «μεταφέρει» στη μεγάλη οθόνη τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, σε μία γλυκόπικρη κριτική ταινία για τον μεγιστάνα που έγινε πολιτικός, αλλά και για όσους τον δαιμονοποιούν.

Η ταινία Καϊμάν -ένα ερπετό που μοιάζει με κροκόδειλο και το παρατσούκλι με το οποίο αποκαλεί τον Μπερλουσκόνι ο αριστερός Τύπος- αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην Ιταλία.

Όχι μόνο γιατί η προβολή της συμπίπτει με την προεκλογική περίοδο, αλλά και για το μυστήριο που την περιβάλλει. Οι ηθοποιοί που συμμετέχουν έχουν δεσμευτεί από το συμβόλαιό τους να μην αποκαλύψουν τίποτα για το κινηματογραφικό έργο.

Σύμφωνα με το σενάριο πάντως η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός παραγωγού ταινιών δεύτερης κατηγορίας και μιας νεαρής σκηνοθέτιδας που θέλουν να μεταφέρουν στην οθόνη τη ζωή του πρωθυπουργού, αλλά αδυνατούν να βρουν πρωταγωνιστή.

Όταν εμφανίζεται ο μοναδικός υποψήφιος για το ρόλο το σχέδιο καταρρέει, αλλά καταφέρνουν να βρουν χρήματα για να γυρίσουν μία και μόνη σκηνή: την καταδίκη του Μπερλουσκόνι (τον υποδύεται ο ίδιος ο Νάνι Μορέτι) σε μία δίκη διαφθοράς.

Ο Μπερλουσκόνι έχει δηλώσει ότι δεν πρόκειται να δει την ταινία.

Από πλευράς του, ο ηγέτης της κεντροαριστεράς Ρομάνο Πρόντι, ερωτώμενος εάν η προβολή της θα επηρεάσει τους ψηφοφόρους, απάντησε: «Οι ταινίες του Μορέτι αξίζουν τον κόπο. Εάν θα είναι βλαπτική ή χρήσιμη για την προεκλογική εκστρατεία, αυτό είναι κάτι που θα το δούμε».

news.in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters

[Ήρα]

Ημέρα Θεάτρου με δωρεάν θέατρο

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου η χθεσινή και η Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων σε συνεργασία με 13 -μέχρι στιγμής- θέατρα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τη γιορτάζουν προσφέροντας παραστάσεις με δωρεάν είσοδο για το κοινό την Πέμπτη.

Τα θέατρα, που μπορεί κανείς να παρακολουθήσει την ημέρα αυτή δωρεάν την παράστασή τους στην Αθήνα είναι: Εθνική Λυρική Σκηνή-Ακροπόλ («Οι απάχηδες των Αθηνών»), «Αθηναΐς» («Διαμάντια και μπλουζ»), «Αλφα» («Ξανά μαζί»), «Αμιράλ» («Ενα καπέλο γεμάτο βροχή»), «Δανδουλάκη» («Μάρτυρας κατηγορίας»).

Επίσης, στην Αθήνα: «Κιβωτός» («Τρεις φορές γυναίκα»), «Μινώα» («Οχι τώρα, αγαπούλα»), «Νέο Ριάλτο» («Οι κυνικοί ξανάρχονται» ), «Στοά» («Η ηδονή της τιμιότητας» ), «Τέχνης-Υπόγειο» («Η Πολωνέζα του Ογκίνσκι») και «Τόπος Αλλού» («Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι»).

Στη Θεσσαλονίκη: Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος-Μονή Λαζαριστών («Ο Επισκέπτης») και Πειραματική Σκηνή Τέχνης («Οικογενειακό Δίκαιο»).

Φέτος το μήνυμα που θα διαβάζεται για την Ημέρα του Θεάτρου σε όλα τα θέατρα έγραψε ο Μεξικανός θεατρικός συγγραφέας Βίκτορ Ούγκο Ράσκον Μπάντα. Οι ενδιαφερόμενοι καλό είναι να τηλεφωνούν στα ταμεία των θεάτρων για να κρατούν τις θέσεις τους.

απο Ελευθεροτυπια

[Winmx]

7ο Φεστιβαλ γαλλοφωνου κινηματογραφου

30 Μαρτιου 6 Απριλιου Αθηνα κινηματογράφους Aττικόν Cinemax Class, Απόλλων Filmcenter και στο Αuditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών

6 Απριλιου 13 Απριλου Θεσσαλονικη αιθουσες Ολυμπιον και Παυλος Ζαννας

A Ce Soir

Les Amants Reguliers

Asterix et les Vikings

Les Bronzes 3, Amis pour la Vie

Les Chevaliers du Ciel

Dans tes Reves

Les Enfants

Fauteuils d`Orchestre

L`Ivresse du pouvoir

Je ne suis pas la pour Etre Aime

Palais royal

Le Petit lieutenant

Les Poupees Russes

La Ravisseuse

Le Roman de Renart

Travaux, on Sait quand ca Commence...

Va, Vis et Deviens

Vers le Sud

Για περισσοτερες πληροφοριες Γαλλικο ινστιτουτο Αθηνων

[Clemence]

08/04/06 21:07

We'll always have Paris...

Καλύτερο σενάριο όλων των εποχών ανέδειξαν την «Καζαμπλάνκα» οι Αμερικανοί συγγραφείς

Τα Νέα

Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και Ίνγκριντ Μπέργκμαν στο κλασικό αριστούργημα του 1943

Λος Αντζελες

Στην πρώτη θέση της λίστας με τα 101 καλύτερα σενάρια όλων των εποχών, που κατήρτισε για πρώτη φορά η Ένωση Συγγραφέων των ΗΠΑ, αναδείχθηκε αυτό της κλασικής κινηματογραφικής επιτυχίας Καζαμπλάνκα, που έγραψαν ο Χάουαρντ Κοχ και οι Τζούλιους και Φίλιπ Έπσταϊν.

Κλασικό αριστούργημα της 7ης Τέχνης, η Καζαμπλάνκα αποτελεί μια ιστορία θάρρους και κυνισμού κατά την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και έμεινε στην ιστορία χάρη στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι των Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και Ίνγκριντ Μπέργκμαν.

Όπως μετέδωσε το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters, ακολουθούν το σενάριο για το Νονό, που έγραψαν ο συγγραφέας Μάριο Πούζο και ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, η Τσάιναταουν του Ρόμπερτ Τάουνι, ο Πολίτης Κέιν των Χέρμαν Μανκίεβιτς και Όρσον Ουέλς και το Όλα για την Εύα του Τζόζεφ Μανκίεβιτς.

Στα δέκα πρώτα σενάρια συμπεριλήφθηκαν ακόμη αυτά των ταινιών Νευρικός Εραστής των Γούντι Άλεν και Μάρσαλ Μπρίκμαν, το Σάνσετ Μπούλεβαρντ της ομάδας συγγραφής των Τσαρλς Μπράκετ, Μπίλι Γουάιλντερ και Ντ.Μ. Μάρσμαν Τζούνιορ, το Δίκτυο του Πάντι Τσαϊέφσκι, το Μερικοί το προτιμούν καυτό του Ι.Α.Λ. Ντάιαμοντ και το Νονός 2 των Κόπολα και Πούζο.

Τρεις σεναριογράφοι -Γούντι Αλεν, Φράνσις Φορντ Κόπολα και Μπίλι Γουάιλντερ- έχουν από τέσσερες ταινίες στη λίστα, ενώ άλλοι τρεις έχουν από τρεις: Ουίλιαμ Γκόλντμαν, Τζον Χιούστον και Τσάρλι Κάουφμαν.

Τα 101 καλύτερα σενάρια επέλεξαν τα μέλη της Ένωσης Συγγραφέων των ΗΠΑ μέσα από έναν κατάλογο 1.400 σεναρίων.

news.in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕ

[Remy Fincher]

Να συμπληρώσω λέγοντας πως δεν είναι τυχαίο, που στην προηγούμενη λίστα του AFI με τις 100 καλύτερες ατάκες όλων των εποχών πρωτοστατεί και πάλι το αριστούργημα του Μάικλ Κερτίζ.

Rick: "Here's looking at you, kid"

Ilsa: "Play it, Sam. Play "As Time Goes By"

Rick: "We'll always have Paris"

Cpt. Louie: "Round up the usual suspects"

Rick: "Louie, I think this is the beginning of a beautiful friendship".

Rick: "Of all the gin joints, in all the towns, in all the world, she had to walk into mine."

Άλλωστε, "all fundamental things still apply as time goes by"

[Clemence]

11/04/06 17:22

Η TV και στο Internet

Δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές διαθέσιμες δωρεάν στο Διαδίκτυο

Associated Press

Νοικοκυρές υψηλής τηλεθέασης τώρα και στο Διαδίκτυο

Νέα Υόρκη

Τέσσερις από τις δημοφιλέστερες τηλεοπτικές σειρές του ABC, όπως το Desperate Housewives και το Lost, θα είναι διαθέσιμες στο δικτυακό τόπο της εταιρείας από το Μάιο.

Τα βίντεο θα είναι δωρεάν, θα περιλαμβάνουν όμως και διαφημίσεις τις οποίες ο χρήστης δεν μπορεί να προσπεράσει, διευκρίνισε το δίκτυο. To ΑΒC ήδη διαθέτει επεισόδια των σειρών χωρίς διαφημίσεις για 1,99 δολάρια, μέσω του ηλεκτρονικού δισκοπωλείου-βιντεοπωλείου iTunes της Apple.

Στις προσφορές του ABC περιλαμβάνονται επίσης τα τρέχοντα επεισόδια του Commander in Chief και ολόκληρη η σεζόν του Alias. Τα νέα επεισόδια θα είναι διαθέσιμα από τον Ιούνιο, μία ημέρα μετά την προβολή τους στην τηλεόραση.

«Είναι μια ευκαιρία για μας να μάθουμε περισσότερα για ένα διαφορετικό μοντέλο» δήλωσε την περασμένη εβδομάδα η Αν Σουίνι, πρόεδρος του Disney-ABC Television Group, μιλώντας στο συνέδριο της καλωδιακής τηλεόρασης που πραγματοποιθηκε στην Ατλάντα.

Η ABC, που ανήκει στην Time Warner Co., ήταν το πρώτο δίκτυο που πούλησε τηλεοπτικές εκμπομπές στο Διαδίκτυο. Έκτοτε και άλλα κανάλια, όπως το NBC και το CBC, προσφέρουν τηλεοπτικό υλικό μέσω του iTunes και του Google Video. Η AOL της Time Warner πρόσφατα εγκαινίασε την υπηρεσία in2TV, με επεισόδια κλασσικών σειρών που συνοδεύονται από διαφημίσεις.

news.in.gr, με πληροφορίες από Associated Press

[ho·mun·cu·li]

Τωρα εγω που θεωρω την Καζαμπλανκα μια μετριοτατη ταινια...που χωρις τους 2 χαρισματικους πρωταγωνιστες της θα ηταν στα αζητητα...ειμαι υπερβολικη?

[Clemence]

Τωρα εγω που θεωρω την Καζαμπλανκα μια μετριοτατη ταινια...που χωρις τους 2 χαρισματικους πρωταγωνιστες της θα ηταν στα αζητητα...ειμαι υπερβολικη?

Ωραίο δεν είναι ό,τι είναι ωραίο αλλά ό,τι μας αρέσει ... το ιδιαίτερο που έχει η ταινία είναι ότι γυρίστηκε ενώ ο πόλεμος ακόμα ήταν σε εξέλιξη. Κατά τα άλλα, όλες οι απόψεις σεβαστές

[Remy Fincher]

Τωρα εγω που θεωρω την Καζαμπλανκα μια μετριοτατη ταινια...που χωρις τους 2 χαρισματικους πρωταγωνιστες της θα ηταν στα αζητητα...ειμαι υπερβολικη?

Όχι απλά υπερβολική... ιερόσυλη!!!!

[Clemence]

20/04/06 22:05

«Λαμπερά» ονόματα

Αλμοδόβαρ, Σ.Κόπολα, Μορέτι μεταξύ των διαγωνιζομένων στο 59ο Φεστιβάλ των Καννών

Associated Press

Πέδρο Αλμοδόβαρ, Σοφία Κόπολα, Νάνι Μορέτι, Αλεχάνδρο Γκονσάλες Ιναρίτου, Ακι Καουρισμάκι είναι μεταξύ των σκηνοθετών που θα συναγωνισθούν για τον Χρυσό Φοίνικα στο 59ο Φεστιβάλ των Καννών, το οποίο θα πραγματοποιηθεί από τις 17 έως τις 28 Μαΐου στη γαλλική Ριβιέρα.

Ο Μορέτι, του οποίου η ταινία «Il Caimano» ασκεί σκληρή κριτική στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, είναι ο μόνος από τους εφετινούς διαγωνιζόμενους σκηνοθέτες που έχει ήδη στη συλλογή του την ανώτατη τιμητική διάκριση του Φεστιβάλ, καθώς το 2001 είχε φύγει από τις Κάννες με τον Χρυσό Φοίνικα για το Δωμάτιο του γιου.

Η Κόπολα, που διαγωνίζεται για πρώτη φορά, θα πάει στην Γαλλική Ριβιέρα με την Μαρία-Αντουανέτα της, βιογραφικό έπος με την Κίρστεν Ντανστ στον ομώνυμο ρόλο. Η 34χρονη Αμερικανίδα είχε κάνει στο Φεστιβάλ του 1999 το ντεμπούτο της ως σκηνοθέτης με τις Αυτόχειρες Παρθένους, εκτός διαγωνιστικού τμήματος.

Πάντως, η οικογένεια Κόπολα έχει γράψει το όνομά της στη «χρυσή βίβλο» των νικητών, καθώς ο πατέρας, Φράνσις Φορντ Κόπολα είχε τιμηθεί το 1979 για το Αποκάλυψη Τώρα.

Ο Αλομοδόβαρ, από την πλευρά του, είχε πάρει το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας το 1999 χάρη στο Όλα για τη μητέρα μου. Ο Ισπανός επιστρέφει στις Κάννες με το Volver, στο οποίο πρωταγωνισθεί η Πενέλοπε Κρουθ και ασχολείται με τις ταραγμένες σχέσεις γυναικών τριών γενεών.

Από τις υπόλοιπες συμμετοχές του διαγωνιστικού τμήματος ξεχωρίζουν αυτές του Μεξικανού Ιναρίτου (Babel με τους Μπραντ Πιτ και Κέιτ Μπλάνσετ), του Αμερικανού Λικλέιτερ (Fast Food Nation) και του Φινλανδού Καουρισμάκι (Laitakaupungin Valot).

Ο γαλλικός κινηματογράφος θα εκπροσωπηθεί από τρεις ταινίες: Σύμφωνα με τον Τσάρλι (Νικόλ Γκαρσία), Όταν ήμουν τραγουδιστής (Σαβιέ Ζιανολί) και Φλαμανδοί (Μπρούνο Ντιμόν).

Η αυλαία του 59ου Φεστιβάλ των Καννών θα ανοίξει στις 17 Μαΐου με τον εκτός διαγωνισμού Κώδικα Ντα Βίντσι του Ρον Χάουαρντ, κινηματογραφική μεταφορά του μπεστ σέλερ του Αμερικανού Νταν Μπράουν, και θα πέσει στις 28 του μήνα.

Λαμπερή θα είναι πάντως και η κριτική επιτροπή, της οποίας θα προεδρεύει ο Ουόνγκ Καρ-ουάι, με μέλη τους Μόνικα Μπελούτσι, Ζιανγκ Ζιγί, Σάμουελ Λ.Τζάκσον, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ και Τιμ Ροθ.

Βασικός παρουσιαστής των εκδηλώσεων θα είναι ο γνωστός ηθοποιός, Βενσάν Κασέλ.

news.in.gr, με πληροφορίες από Associated Press

[γιατρίνα]

Πάτρα ,Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για τη χρονιά του 2006

Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο - ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ΠΑΤΡΑΣ: Η Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου

ποίηση - μουσική (9/4 - 25/6) -- Δευτέρα 01 Μαΐου 2006 - Δευτέρα 01 Μαΐου 2006

Είδος εκδήλωσης : Δραματοποιημένη Ποίηση με μουσική

Χώρος εκδήλωσης : Θέατρο Απόλλων



Σχόλια : 3 παραστάσεις στις 18:00, 21:00, 24

Πληροφορίες : http://patras2006.gr/

Για παραγγελίες εισιτηρίων τηλεφωνικά:

Πανελλαδικά με αστική χρέωση: 801 100 5000

Από κινητό: 211-9559900

[Ήρα]

Το σεντούκι με τα τρέιλερ στη θέση του θησαυρού κρύβεται σε αυτή την ιστοσελίδα, που αναλαμβάνει τον ρόλο του ντετέκτιβ και ξεθάβει όλα τα τρέιλερ των ταινιών που κυκλοφορούν στις αίθουσες και σε DVD αλλά και μουσικά βίντεο. Οι σινεφίλ θα ενθουσιαστούν

http: //www.videodetective.com.

[Clemence]

Hμερομηνία δημοσίευσης: 19-07-06

«Πρώτη ώρα σινεμά» στα σχολεία από Οκτώβριο

Αρχαία ελληνικά, μαθηματικά, σινεμά. Οσο αντισυμβατικό κι αν ακούγεται, κάπως έτσι θα είναι το πρόγραμμα για αρκετά σχολεία αυτή τη χρονιά, καθώς από τον Οκτώβριο μπαίνει σε εφαρμογή το πρόγραμμα «Πρώτη ώρα: Σινεμά». Πρόκειται για μια πρωτοβουλία του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας», που πραγματοποιείται με τη στήριξη της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς και τη συμμετοχή του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.

Η χαμηλή συχνότητα επίσκεψης των Ελλήνων στον κινηματογράφο και η επιλογή του είδους των ταινιών που η πλειοψηφία του κοινού, και κυρίως των νέων, παρακολουθεί, ήταν ο βασικός λόγος για την ανάπτυξη του προγράμματος «Πρώτη ώρα: Σινεμά». Ενα άλλο είδος σινεμά, που διαφοροποιείται από τα μπλοκμπάστερ, αλλά δεν απορρίπτει την εμπορικότητα ή τα μεγάλα ονόματα, επιχειρεί το πρόγραμμα να συστήσει στους μαθητές των γυμνασίων και των λυκείων μέσα από ειδικές προβολές. Οι ταινίες θα προβάλλονται τις πρωινές ώρες, ώστε να εντάσσονται στο εκπαιδευτικό χρονοδιάγραμμα και σε επιλεγμένες αίθουσες με σύγχρονες οπτικές και ηχητικές εγκαταστάσεις. Για παράδειγμα, στη διάθεση του προγράμματος θα βρίσκεται το δίκτυο αιθουσών του Filmcenter, όπως και οι δημοτικοί κινηματογράφοι.

Πριν από κάθε προβολή θα προηγείται εισαγωγή για το θέμα και την κινηματογραφική γλώσσα κάθε ταινίας, καθώς και για τον δημιουργό της, από κριτικούς και θεωρητικούς του κινηματογράφου, ενώ θα ακολουθεί συζήτηση επάνω στις εντυπώσεις των μαθητών. Για την ερχόμενη σχολική περίοδο, το «Πρώτη ώρα: σινεμά» θα έχει πιλοτικό χαρακτήρα. Στον προγραμματισμό υπάρχουν πενήντα προβολές στην Αθήνα και είκοσι στη Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο, την Πάτρα και τη Λάρισα. Τρεις ακόμη προβολές θα γίνουν σε απομακρυσμένες περιοχές. Στην Ιθάκη, τα Αστυπάλαια και το Σουφλί.

Σε ό,τι αφορά τις ταινίες που θα προβληθούν, είναι περισσότερες από σαράντα, οι οποίες στην πλειοψηφία τους αναφέρονται σε ζητήματα, όπως η λειτουργία της κοινωνίας, η ιστορία, η οικολογία, οι τέχνες και ο πολιτισμός. Μερικές από τις ταινίες του προγράμματος είναι η «Πτώση» με τις τελευταίες ημέρες του Χίτλερ, το «Ταξίδι του αυτοκράτορα», που παρακολουθεί την αναπαραγωγή των αυτοκρατορικών πιγκουίνων, το «Καλά Χριστούγεννα» που αποκαλύπτει μια άγνωστη ιστορία ανακωχής κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το «Goodbye Lenin» με τη δυτικοποίηση της Ανατολικής Γερμανίας, το «Καληνύχτα και καλή τύχη» του Τζορτζ Κλούνεϊ, που αναφέρεται στην ελευθεροτυπία και τη λογοκρισία.

Οπως σημειώνει ο υπεύθυνος του προγράμματος, Ορέστης Ανδρεαδάκης, «ο κινηματογράφος για εμάς δεν είναι μόνο διασκέδαση, αλλά μια ολοκληρωμένη διαδικασία εκπαίδευσης και ένας συνολικός τρόπος για να κατανοήσουμε καλύτερα τον κόσμο μας. Πρέπει όμως να μάθουμε να βλέπουμε σωστά τον κινηματογράφο και όχι απλώς να τον καταναλώνουμε όπως μια σακούλα ποπ κορν».

Η επιλογή των ταινιών έγινε από πενταμελή επιτροπή, στην οποία συμμετέχουν, ο διευθυντής του φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» και του περιοδικού «Σινεμά» Χρήστος Μήτσης, ο αρχισυντάκτης του περιοδικού και διευθυντής συντονισμού του φεστιβάλ Ορέστης Ανδρεαδάκης, ο κριτικός κινηματογράφου Ρόμπυ Εκσιέλ, ο σκηνοθέτης Τάσος Μπουλμέτης και η ηθοποιός Θέμις Μπαζάκα. Οι περισσότερες από τις ταινίες θα είναι της σύγχρονης διεθνούς παραγωγής. Ομως στο «Πρώτη ώρα: Σινεμά» υπάρχει χώρος και για παλιότερες και νέες ελληνικές ταινίες, όπως ο «Θίασος», η «Στέλλα», οι «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί» και τα «Δελφινάκια του Αμβρακικού».

Από kathimerini.gr

[Remy Fincher]

Εύγε! Μπας και οι έφηβοι αυτής της χώρας καταλάβουν ότι υπάρχει και κάτι άλλο εκτός από το "American Pie"! Αν και δεν πολυσυμφωνώ με την επιλογή των ταινιών- προσωπικά θα άρχιζα από κλασσικές όπως "Θωρηκτό Ποτέμκιν", "Μετρόπολις", "Πολίτης Κέιν", "Όσα Παίρνει ο Άνεμος", "Καζαμπλάνκα", "Η Έβδομη Σφραγίδα", "8,1/2" κτλ. ή και σε πιο σύγχρονες, ταινίες σταθμούς όπως το "Αποκάλυψη Τώρα", ο "Νονός", ο "Ελαφοκυνηγός". Βεβαίως, θα μου πείτε, τίθεται και θέμα επικαιρότητας (πολύ πιθανό το πρόγραμμα να συνδεθεί με το μάθημα της Έκφρασης- Έκθεσης), αλλά αν είναι να μάθεις σινεμά, πιο σκόπιμο να αρχίσεις από τον Αϊζενστάιν και το Φελίνι, παρά από τον Κλούνεϊ (sorry George:P).

Και πάλι, σαν πρωτοβουλία είναι κάτι περισσότερο από αξιέπαινη.

[BLV]

Hμερομηνία δημοσίευσης: 13-08-06

Το Χόλιγουντ ζωντανεύει την Ιστορία

Δύο ταινίες για την 11η Σεπτεμβρίου θα προβληθούν σύντομα και στην Ελλάδα

Του Παναγιωτη Παναγοπουλου

Είναι πέντε χρόνια αρκετός καιρός για να πάψει ένα γεγονός να είναι τραυματικό και να μπορεί να μετατραπεί σε κινηματογραφικό θέαμα; Η τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου και η κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων τα τελευταία χρόνια προκάλεσαν πολέμους, επιφυλάξεις απέναντι σε θρησκευτικά δόγματα και φυλές, καθώς και οικονομικές κρίσεις, όμως για τον κινηματογράφο παρέμεναν θέμα–ταμπού. Μόνο ντοκιμαντέρ και μικρές παραγωγές τόλμησαν να αναφερθούν σε εκείνη τη δραματική ημέρα και στις συνέπειές της, ενώ τα μεγάλα στούντιο δίσταζαν να δώσουν το «πράσινο φως» στα σχέδια που υπήρχαν στα συρτάρια, με τον φόβο των αντιδράσεων των συγγενών των θυμάτων και της κοινής γνώμης. Ποια είναι άραγε τα όρια της ανοχής στην καλλιτεχνική αντιμετώπιση ενός τόσο πρόσφατου και τόσο μεγάλου γεγονότος;

Δύο νέες ταινίες, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, φαίνεται να έχουν περάσει το τεστ. Η «Πτήση 93» του Πολ Γκρίνγκρας, που βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 31 Αυγούστου, και οι «Δίδυμοι πύργοι» του Ολιβερ Στόουν, που θα δούμε στις 12 Οκτωβρίου, έχουν πάρει εξαιρετικές κριτικές, καθώς και την αναγνώριση ότι έχουν σεβαστεί πρόσωπα και καταστάσεις, χωρίς να επιδοθούν σε πατριδολαγνεία.

Η «Πτήση 93»

Στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών, η «Πτήση 93» ήταν από τις πλέον αναμενόμενες ταινίες και οι περισσότερες αντιδράσεις μετά την προβολή ήταν λίαν θετικές. Ο Γκρίνγκρας, που έγινε γνωστός από την πολιτική «Ματωμένη Κυριακή», αλλά κατάφερε να προσθέσει πολιτικούς τόνους και στη χολιγουντιανή «Σκιά των κατασκόπων», απέφυγε με κάθε τρόπο να γυρίσει μια mainstream ταινία. Η «Πτήση 93» είναι ένα βαρύ χρονικό της πτήσης United 93, της τέταρτης πτήσης που καταλήφθηκε από τους αεροπειρατές της Αλ Κάιντα και της μοναδικής που δεν χτύπησε κάποιον στόχο. Το αεροπλάνο έπεσε στην Πενσιλβάνια, όπως φαίνεται, από την παρέμβαση των επιβατών, οι οποίοι αντιστάθηκαν.

«Οι ταινίες είναι το βασικό μέσο της μαζικής επικοινωνίας. Είναι ο βασικός τρόπος για να πούμε ο ένας στον άλλο ιστορίες για το πώς ζούμε. Λέμε ιστορίες για να διασκεδάσουμε, να αφήσουμε το μυαλό μας να πάει αλλού και λέμε ιστορίες που είναι υπέροχοι τρόποι διαφυγής. Λέμε όμως ιστορίες και για το πώς είναι ο κόσμος. Πιστεύω σε μια κινηματογραφική βιομηχανία που λειτουργεί σε όλο το φάσμα, που κάνει κάθε είδους ταινίες, μαζί και ταινίες για τα μεγάλα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε. Σε όλη του την ιστορία, το Χόλιγουντ το έκανε αυτό. Και πρέπει να ασχοληθεί και με την 11η Σεπτεμβρίου, επειδή αυτό είναι το πιο σημαντικό γεγονός στη δική μας ζωή. Για πολλά χρόνια ακόμη θα βλέπουμε πώς και με πόσο διαφορετικούς τρόπους έχει επιδράσει η 11η Σεπτεμβρίου. Είναι βέβαιο ότι θα γίνουν καταπληκτικές ταινίες κάθε είδους, ανάμεσά τους και κάποιες που θα είναι εντελώς φανταστικές».

Με άγνωστους ηθοποιούς

Ο Γκρίνγκρας γύρισε την «Πτήση 93» σαν δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, επιλέγοντας εντελώς άγνωστους ηθοποιούς, ώστε οι θεατές να μην αποσπώνται από τη φιγούρα ενός διάσημου ηθοποιού. Με κάμερα στο χέρι (που εδώ έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης και δεν αποτελεί στοιχείο εντυπωσιασμού) ο Γκρίνγκρας παρακολουθεί την ιστορία σχεδόν σε πραγματικό χρόνο, σε δύο μέτωπα: στον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας, όπου οι υπάλληλοι παρακολουθούν το χάος και την καταστροφή χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν, και μέσα στο αεροπλάνο, όπου οι επιβάτες βρίσκονται σε απόγνωση. Οταν συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συμβαίνει και ποιος είναι ο σκοπός της αεροπειρατείας, θα ξεσηκωθούν, ακόμη και γνωρίζοντας ότι φέρνουν το τέλος λίγο πιο κοντά. Οι τελευταίες στιγμές της ταινίας, με τους επιβάτες να τρέχουν προς τη θέση του κυβερνήτη και οι εικόνες του εδάφους που πλησιάζει, όπως φαίνεται από το παράθυρο του κόκπιτ, είναι από τις πιο ανατριχιαστικές στην ιστορία του σινεμά. Επειδή γνωρίζουμε ότι υπήρξαν αληθινές.

«Το σημαντικό στις αληθινές ιστορίες», σημειώνει ο Γκρίνγκρας, «είναι ότι λένε κάτι πολύ απλό και βαθύ για το πώς είναι ο κόσμος, επειδή είναι πραγματικές». Το ακόμη πιο σημαντικό για τον ίδιο, ήταν ότι είχε την απόλυτη υποστήριξη των οικογενειών των θυμάτων, που συνεργάστηκαν στα γυρίσματα, έδωσαν την έγκρισή τους και ταξίδεψαν στις Κάννες για να υποστηρίξουν την προβολή.

Οι «Δίδυμοι πύργοι»

Αυτή τη θετική ενέργεια δεν την είχε 100% στο πλευρό του ο Ολιβερ Στόουν, όταν αποφάσισε να γυρίσει τους «Δίδυμους πύργους», βασιζόμενος σε μια ακόμη αληθινή ιστορία, αλλά με θετική κατάληξη αυτή τη φορά. Η ταινία αφηγείται την περιπέτεια του Τζον Μακ Λάφλιν και του Γουίλιαμ Χιμένο, δύο αστυνομικών, που ήταν τα τελευταία άτομα που διασώθηκαν από τα συντρίμμια των Δίδυμων Πύργων. Ο Στόουν είχε βέβαια την υποστήριξη των δύο αστυνομικών, ωστόσο, το κινηματογραφικό του παρελθόν με την εμμονή στις θεωρίες συνωμοσίας (όπως π.χ. στο «JFK») έκανε πολλούς να πιστεύουν ότι η ταινία θα δημιουργήσει ακόμη περισσότερες απορίες και σύγχυση. Πολλές από τις οικογένειες των θυμάτων εξέφρασαν την αντίρρησή τους, ενώ στις δοκιμαστικές προβολές, αρκετοί από τους αστυνομικούς και τους πυροσβέστες που έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις διάσωσης, δεν άντεξαν να δουν ολόκληρη την ταινία.

Πρόθεση του αμφιλεγόμενου σκηνοθέτη ήταν τελικά να γυρίσει μια ιστορία ηρωισμού και κουράγιου, όπως φαίνεται από την πλειοψηφία των σχολίων που έχουν εκφραστεί για τους «Δίδυμους πύργους». Η ταινία έχει μια σαφώς πιο χολιγουντιανή προσέγγιση, καθώς πρωταγωνιστεί ο Νίκολας Κέιτζ, ωστόσο ο Στόουν αρνείται ότι έκανε μια πατριωτική ταινία. «Ελπίζω να τη δουν σαν μια ταινία που έχει να κάνει με ανθρώπους», λέει. «Με πολλούς τρόπους έχει βέβαια να κάνει με την Αμερική, επειδή η Αμερική δέχτηκε τις επιθέσεις. Αν όμως εξελίσσεται όπως πρέπει, είναι μια πολύ μεγαλύτερη ιστορία. Αφορά την ανθρώπινη καρδιά, την επιβίωση, πώς βρισκόμαστε όλοι μαζί μέσα σε αυτή την κατάσταση. Επέλεξα αυτή την ιστορία, επειδή πιστεύω ότι δεν γνωρίζουμε την πραγματική ιστορία. Εχουμε πολιτικοποιήσει τόσο πολύ την 11η Σεπτεμβρίου, που έχουμε χάσει τα χνάρια της αληθινής ιστορίας».

Οσο για τις αντιδράσεις, ο Στόουν παραμένει ψύχραιμος. «Είναι μια υγιής ταινία, μια καθαρή ταινία. Δεν προσβάλλει. Μπορεί να πληγώσει και μπορεί να είναι δύσκολο να την παρακολουθήσεις. Μπορεί να κλάψεις, όμως πιστεύω ότι ο θεατής βγαίνει εξαγνισμένος και θεραπευμένος. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας, να τους βλέπουμε κατάματα, να τους απομυθοποιούμε».

[Winmx]

Την Πεμπτη 24/8 βγαινει στις αιθουσες το "Romanzo criminale" ιταλικη περσινη ταινια του Michele Placido.Εχω βαλει ταινιοκριτικη.....ιταλοφιλοι περιμενω τη γναμη σας κ την κριτικη σας

[Clemence]

Αντίστροφη μέτρηση για τις νύχτες πρεμιέρας

Από την αλμοδοβαρική τους έναρξη στις 20 Σεπτεμβρίου και μέχρι την 1η Οκτωβρίου που θα κλείσουν την αυλαία τους, οι «Νύχτες Πρεμιέρας Conn-X» φιλοδοξούν να καλύψουν όλα τα κινηματογραφικά γούστα. Μεταξύ άλλων μας επιφυλάσσουν και δύο πολύ ενδιαφέροντα αφιερώματα σε ένα σύγχρονο Ιάπωνα σκηνοθέτη αλλά και στην ανερχόμενη δύναμη του γερμανικού κινηματογράφου. Το όνομα Τοσιάκι Τογιόντα σάς λέει κάτι; Το αφιέρωμα σ' αυτό τον άγνωστο (σ' εμάς τουλάχιστον) σκηνοθέτη περιλαμβάνει πέντε ταινίες τις οποίες και θα παρουσιάσει ο ίδιος. Το σινεμά του Τογιόντα κινείται στα μονοπάτια της βίας, της υπαρξιακής αγριότητας και των νεανικών αδιεξόδων, μέσα όμως από μια ουτοπική, ονειρική προσέγγιση. Ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη αλλά και σεναριογράφος δίπλα στον Τζούνι Σακαμότο, και έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το «Pornostar» (1998) όπου ένας νεαρός αποφασίζει να εξοντώσει τη γιακούζα. Ακολούθησε το ντοκιμαντέρ για το μποξ «Unchain» (2000), η μεταφορά αυτοβιογραφικών διηγημάτων του συγγραφέα manga Ματσουμότο Τάγιο «Blue spring» (2001), το κοινωνικό «9 souls» (2003) με θέμα μια απόδραση και τέλος το οικογενειακό δράμα «Hanging garden» (2005). Μια επιλογή πέντε ταινιών οριοθετεί και το αφιέρωμα του φεστιβάλ στο σύγχρονο γερμανικό σινεμά: «Η ελεύθερη βούληση» του Ματίας Γκλάσνερ, που ξεχώρισε φέτος στο Βερολίνο, με μια αφοπλιστική προσέγγιση απέναντι σ' ένα βιαστή (Γιούργκεν Φόγκελ) και τις σχέσεις του με τις γυναίκες^ το «Ρέκβιεμ» του Χανς-Κρίστιαν Σμιντ με θέμα τη «δαιμονισμένη» νεαρή Μικαέλα (βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Βερολίνο για τη Σάντρα Χούλερ) και τη συντηρητική οικογένειά της στις αρχές του '70^ «Η κλωτσιά» του 'Αντερς Βάιελ που καταπιάνεται με την υπόθεση δύο αδελφών που ξυλοκοπούν μέχρι θανάτου ένα 16χρονο^ το «Καλοκαίρι 2004» του Στέφαν Κρόμερ που ταράσσει τα ήσυχα νερά της ευτυχισμένης ζωής μιας 40χρονης στο εξοχικό της σπίτι και, τέλος, ο «Έβδομος ουρανός» του Μίκαελ Μπους, όπου ο εφιάλτης μιας ερωτικής σχέσης φιλτράρεται μέσα από την αντισυμβατική σκηνοθεσία.

Βένια Βέργου vvergou@athinorama.gr

[BLV]

04/09/06 19:46

Μέλλον και φαντασία

Με ενδιαφέρουσες ταινίες και νέες αφίξεις συνεχίζεται το Φεστιβάλ Βενετίας

Associated Press

Συνεχίζονται οι προβολές ταινιών με μεγάλο ενδιαφέρον στη Μόστρα. Μεταξύ αυτών, το «Children of Men» του Αλφόνσο Κουαρόν με πρωταγωνιστή τον Κλάιβ Όουεν. Στη Βενετία έφτασαν ο Στινγκ, η Κινέζα Ζανγκ Ζιγί, ο Βαλ Κίλμερ και η Ρέιτσελ Γουάις.

Στην ταινία του Κουαρόν ο Κλάιβ Όουεν εμφανίζεται στο ρόλο ενός ανθρώπου σε μια Αγγλία του κοντινού μέλλοντος που προσπαθεί να βοηθήσει τη μοναδική έγκυο γυναίκα (οι γυναίκες εξαιτίας ενός ιού έχουν πάψει να γεννούν) να ξεφύγει από το κυνηγητό των Αρχών.

Ο Κουαρόν εστιάζει το ενδιαφέρον του στην Οδύσσεια των δύο αυτών ανθρώπων, δημιουργώντας την κατάλληλη, εφιαλτική ατμόσφαιρα και αποσπώντας πολύ καλές ερμηνείες. Εμφανίζεται και ο Μάικλ Κέιν στο ρόλο ενός μοναχικού ηλικωμένου άντρα που βοηθά τον ήρωα.

Η φαντασία είναι στο επίκεντρο της ταινίας Η πηγή του Ντάρεν Αρονόφσκι (δημιουργού της πρωτότυπης, ποιητικής ταινίας «π»).

Εδώ ένας άντρας προσπαθεί μέσα από τρεις διαφορετικές εποχές να βρει λύσεις στα προβλήματά του και να βοηθήσει τη γυναίκα που αγαπά: είτε στην Ισπανία του 16ου αιώνα, όπου αναζητά τη θρυλική πηγή της νεότητας, είτε στη σύγχρονη εποχή, που ως επιστήμονας ψάχνει για το φάρμακο που θα σώσει τη γυναίκα του από τον καρκίνο, είτε στο μέλλον, ως αστροναύτης, όταν τελικά καταφέρνει να έρθει αντιμέτωπος με την αλήθεια. Ταινία για τον έρωτα και το θάνατο δοσμένη με ποιητική πνοή.

Η ποίηση είναι το κυρίαρχο στοιχείο και στην ταινία Δεν θέλω να κοιμάμαι μόνος του Ταϊβανέζου σκηνοθέτη, Τσάι Μινγκ-Λιανγκ.

Η ιστορία εκτυλίσσεται στη Μαλαισία και πρωταγωνιστές είναι μια ομάδα άνεργων μεταναστών, κυρίως από το Μπανγκλαντές, που προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια αποξενωμένη κοινωνία.

Στην εκτός συναγωνισμού ταινία The Wicker Man, ο σκηνοθέτης Νιλ Λαμπιούτ αφηγείται με σιγουριά και ρυθμό τη δραματική, εφιαλτική περιπέτεια ενός αστυνομικού (Νίκολας Κέιτζ) που φτάνει σε ένα απομονωμένο, ιδιωτικό νησί, για να βοηθήσει μια πρώην φιλενάδα του να βρει το χαμένο κοριτσάκι της.

Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με μια κοινωνία που ζει με βάση πρωτόγονες, παγανιστικές ιεροτελεστίες, με τις γυναίκες να ζουν όπως οι μέλισσες σε μια κυψέλη, με αντίστοιχη «βασίλισσα» (Έλεν Μπερστίν) και όπου οι άνδρες είναι οι σφήκες που χρησιμοποιούνται απλά για αναπαραγωγή, για να ανακαλύψει τελικά πως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και να μπλέξει σε μια θανάσιμη περιπέτεια.

Στη Βενετία βρίσκεται ο Στινγκ (παραγωγός σε μια από τις ταινίες του φεστιβάλ), η Κινέζα ηθοποιός Ζανγκ Ζιγί, πρωταγωνίστρια στην περιπέτεια εποχής The Banquet και οι Βαλ Κίλμερ και Ρέιτσελ Γουάις.

Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε μετά την προβολή της ταινίας της, η Ζανγκ Ζιγί μίλησε για την καριέρα της αλλά και τους σκηνοθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε, ανάμεσά τους και τον Ζανγκ Γιμού (που της έδωσε και την πρώτη της ευκαιρία), καθώς και για τις σκέψεις της για τη μελλοντική καριέρα της.

news.in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕ