Ό,τι μου έμαθε η ζωή...

[pas moi]

Κλασσικά από τη Μελέτη - η οποία δεν παίζεται με αυτό το κείμενο.

"Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να ξυπνήσεις ένα πρωί και να φας τη σφαλιάρα από έναν άνθρωπο που αγαπάς και εκτιμάς, είτε είναι φίλος, είτε σύντροφος, είτε συνάδελφος. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει , η απογοήτευση είναι εκεί για να σου θυμίζει ότι τελικά ποτέ στη ζωή αυτή δεν θα είναι κανείς μας ικανός να καταλάβει σε βάθος την ψυχή ενός άλλου ανθρώπου αλλά και τη λειτουργία του μυαλού του. Και αυτό συμβαίνει γιατί όταν δημιουργούμε την εικόνα που έχουμε για κάποιον, βάζουμε σε αυτόν περισσότερα στοιχεία από αυτά που εμείς θελουμε να δούμε πάνω του και όχι από αυτά που έχει ο ίδιος σαν χαρακτήρας. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις μορφές σχέσεις. Φιλία, έρωτα, συνεργασία.

Δυστυχώς όμως πάντα υπάρχει εκείνη η μέρα που κάτι θα συμβεί και θα μας αποδείξει ο άλλος το πραγματικό του πρόσωπο που όσο πιο μακρυά βρίσκεται από αυτό που εμείς έχουμε στο μυαλό μας για εκείνον τόσο μεγαλύτερο θα ειναι και το χαστούκι. Το σοκ είναι μεγάλο και οι επιλογές που έχεις είναι δύο. Η πρώτη, να μην αντιδράσεις και να το καταπιείς χωρίς να του δώσεις τη χαρά να καταλάβει πόσο σε απογοήτευσε, ή δεύτερη να ξεκατινιαστείς όχι γιατί ρίχνεις το επίπεδο αλλά γιατί απλά εκφράζεις το θυμό σου αποκαλύπτοντας του όλα αυτά που σε ενόχλησαν σε μία συμπεριφορά. Συνήθως προτιμώ το δεύτερο γιατί θεωρώ ότι η πρώτη επιλογή αποτελεί στρατηγική όταν σε αφορά πολύ ο άλλος και σε νοιάζει τόσο που δεν θέλεις να τον χάσεις , οπότε καταπίνεις. Στη δεύτερη περίπτωση πάλι, δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα, απλά θα ξελαφρώσεις που θα φέρεις τον απέναντι σου μπροστά στον πραγματικό του εαυτό. Και που θα μπορείς και εσύ να δεις αυτόν τον πραγματικό του εαυτό. Το θέμα είναι τι γίνεται την επόμενη μέρα. Τα πράγματα είναι απλά. Βάζεις ένα Χ και συνεχίζεις την όμορφη ζωή σου χωρίς παράσιτα. Μπορεί να ακούγεται σκληρό , είναι όμως πιο εύκολο απ΄όσο φαντάζεστε. Δεν υπάρχει λόγος να κλαις το χυμένο γάλα. Πάει χύθηκε. Ειδικά όταν το χύνει ο άλλος, μην μπεις καν στον κόπο να σκουπίσεις. Οι λεκέδες είναι για τους ζημιάρηδες. Εσύ τραβάς μπροστά , συγχωρείς στον εαυτό σου ότι έκανε μία λάθος εκτίμηση και επιλογή και χαμογελάς. Κάπου παρακάτω σε περιμένει αυτό που πραγματικά σου αξίζει, αυτό που πραγματικά ονειρεύεσαι και θες. Γιατί στη ζωή αυτή, έχουμε δίπλα μας μόνο αυτούς που μας αξίζουν.

Ελεονώρα Μελέτη"

[Alexandros Boukas]

έλα ο PR της της το έγραψε.

Την έχεις ικανή να μιλήσει έτσι...?

[Ortho]

like Onassis said: "I may not be the smartest guy on the Planet, but at least I am smart enougth to hire the smartest guy to do a particular job."

[pas moi]

έλα ο PR της της το έγραψε.

Την έχεις ικανή να μιλήσει έτσι...?

albou το είπε δεν το είπε εκείνη συγκεριμένα λίγο το κακό. Το θέμα είναι πως λέει πολλές αλήθειες και αυτή τη στιγμή χτυπάει εκεί που πονάει...

[pas moi]

Ένα μικρό απόσπασμα ακόμα από τη Μελέτη ή τον PR της (who cares...)

... "Όλες οι σχέσεις ωστόσο, έχουν μία πορεία, και κάθε πορεία έναν προορισμό. Για άλλους αυτός ο τελικός προορισμός είναι Ιθάκη, για άλλους αδιέξοδο.Λίγη σημασία έχει κατά τη γνώμη μου τι από τα δύο θα τραβήξεις όταν πάρεις τον λαχνό της αγάπης.Σημασία έχει το ταξίδι και κατά πόσο το απολαμβάνεις.

Είχες το θάρρος να αφεθείς σε μία διαδρομή χωρίς αναστολές;Είχες τη μαγκιά να εκφράσεις την ένταση και τη δύναμη των συναισθημάτων σου ή τα έπνιγες μέσα στον φόβο και την ανασφάλεια;Κατάφερες να λατρέψεις μία ψυχή και να προσκυνήσεις ένα σώμα, ή κλείστηκες στον εαυτό σου αφήνοντας μια αγάπη για δύο να παίζει σόλο;

Είναι δύσκολο πράγμα να δεις την αγάπη γυμνή. Απαλλαγμένη από όλα όσα οι γύρω σου περιγράφουν,ορίζουν,αντιλαμβάνονται ως αγάπη. Θέλει δουλειά για να μπορέσεις να νομιμοποιήσεις εσύ στην δική σου ψυχή τα αισθήματα που σου γεννά ένας άνθρωπος και να τα αποδεχτείς χωρίς να τα κρίνεις, να τα αποκωδικοποιείς, να τα αποδοκιμάζεις.

Ο άνθρωπος από τη φύση του έχεις άμυνες. Και ενστικτωδώς τις θέτει σε εφαρμογή όταν βρίσκεται υπό το καθεστώς απειλής. Και η αγάπη δυστυχώς για κάποιους είναι απειλή. Όπως σε κάθε περίπτωση κινδύνου, έχουμε πάντα δύο επιλογές. Ή να κοιτάξουμε τον φόβο κατάματα και να τον νικήσουμε, ή να το βάλουμε στα πόδια. Η δεύτερη επιλογή συνήθως θα σε ξαναφέρει μπροστά στον ίδιο φόβο καμουφλαρισμένο σε άλλο πρόσωπο. Και θα νομίζεις ότι ο φόβος αυτός σε κυνηγάει παντού. Δεν είναι έτσι. Αυτός ο φόβος απλά σε ακολουθεί γιατί είναι μέσα σου.Κράτα τον εκεί, και έχασες το παιχνίδι. Θα διανύσεις μία διαδρομή τη μαγεία της οποίας θα έχεις χάσει. Σαν να ταξιδεύεις με τρένο και να αποκοιμίζεσαι ακουμπώντας πάνω στο τζάμι την ώρα που έξω οι εικόνες εναλλάσονται τρελά.

Στην τελευταία στάση σε ξυπνάνε. Δεν έκανες κάτι κακό, απλά κοιμόσουν.

Στην περίπτωση όμως της αγάπης, δεν χάνεις μόνο τις εικόνες, τη διαδρομή, το ταξίδι. Χάνεις και το τρένο.

Ξύπνα πριν φτάσεις γιατί αν πιάσεις τελευταία στάση, θα πρέπει να κατέβεις."

[olizyz]

[olizyz]

Λίγοι είναι ικανοί να ερωτευτούν. Ακόμα λιγότεροι εκείνοι που μπορούν να σταθούν επάξια απέναντι στον έρωτα. Ότι αξίζει κανείς παίρνει.

[Dr Lecter]

Που καταντησαμε,ο πιο ευκολος τροπος να κανεις καποιον ξενο να γελασει ειναι να του πεις οτι εισαι Ελληνας

[pas moi]

Λίγο ακόμα Μελέτη:

Ο ακατάληπτος σουρεαλισμός της συνάντησης. (Αφιερωμένο στην καλύτερη μου φίλη.)

05 Δεκέμβριος 2011, 14:05

Φίλη μου,… υπάρχει κάτι χειρότερο και από τον πόνο ενός χωρισμού.

Γιατί ένας χωρισμός δεν είναι κακός. Συχνά είναι και απολύτως απαραίτητος για να νιώσεις και εσύ και ο άλλος καλύτερα, και μετά, σιγά – σιγά καλά.

Αν ο χωρισμός είναι δυσάρεστος, είναι γιατί απλά απαιτεί εκτός από την φυσική απουσία του άλλου, και έναν συναισθηματικό αποχωρισμό από ένα συναισθηματικό οικείο περιβάλλον , που είτε υγιές είτε όχι, αποτελούσε την ρουτίνα σου για κάποιο χρονικό διάστημα. Και η ρουτίνα είναι ασφάλεια, ακόμα και αν αυτή συχνά δεν είναι όμορφη.

Μαζί λοιπόν με σένα, φεύγει και ό,τι άλλο είχες μάθει να ζεις και να περιμένεις μαζί του και από αυτόν.

Είσαι δυνατός; Θα κάνεις την απαραίτητη υπομονή ώστε να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα, όποια και αν είναι αυτά.

Είσαι αδύναμος; Θα σπεύσεις να δημιουργήσεις νέα δεδομένα σε μία αναζήτηση νέας συναισθηματικής εξάρτησης μέσα από ένα νέο συναισθηματικό περιβάλλον, υποκατάστατο του προηγούμενου , που όμως μία χαρά θα σε ηρεμήσει και θα σε συμφιλιώσει με την αλλαγή ,έως ότου και αυτό το νέο συναισθηματικό περιβάλλον γίνει η ασφαλής ρουτίνα σου.

Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός, οι μήνες, τα χρόνια… Περνάς, ζεις, ξεχνάς. Και μετά ένα ερέθισμα από το παρελθόν.

Μία συνάντηση. Και μαζί με εκείνον το απόλυτο κενό.

Αγάπησες με πάθος, προσπάθησες με κόπο, πόνεσες θανατηφόρα, πέθανες για καιρό, ακόμα νοσταλγείς, εξακολουθείς και θυμάσαι, ίσως ονειρεύεσαι, ενδεχομένως ελπίζεις, τρέφεσαι από όλα τα παραπάνω, παγώνεις τη ζωή σου μέχρι να νιώσεις απελευθερωμένος και πάλι, κλείνεσαι στον εαυτό σου, ανήκεις ακόμα εκεί, αφήνεις ευκαιρίες να φύγουν, διώχνεις κόσμο, περνάς μέρες στον καναπέ με χαμηλωμένα φώτα και τηλέφωνα κλειστά, απογοητεύεσαι και φοβάσαι ότι το μέλλον θα είναι δύσκολο, ότι ο έρωτας τελείωσε με σένα, κλαις, αραιά σε σχέση με παλιότερα αλλά κλαις, θες, είτε να επιστρέψεις είτε να γυρίσει και να σου πει όλα όσα δεν σου είπε όταν είχες ανάγκη. Κοιτάς την πλευρά του στο κρεβάτι και είναι άδεια, δεν γυρίζει, αλλά ζεις, πέφτεις, ανεβαίνεις, γελάς, ουρλιάζεις, εκδικείσαι, το ευχαριστιέσαι, το ξανακάνεις , δεν νιώθεις το ίδιο, σου λείπει ακόμα, δεν σου έχει περάσει, δίνεσαι αλλού, νιώθεις καλύτερα, προσπαθείς, αλλά αυτό φταίει, το ότι προσπαθείς, δεν είναι αβίαστο, έχεις δεύτερες δικές του σκέψεις, είσαι με τον καινούριο αλλά σκέφτεσαι εκείνον, γυρίζεις από διασκέδαση και ξεσπάς σε λυγμούς γιατί βλέπεις κάτι δικό του, ονειρεύεσαι μία νέα γνωριμία, έναν νέο ξεσηκωτικό έρωτα, γνωρίζεις τον οποιοδήποτε και καρδιοχτυπάς αν είναι ο επόμενος, δεν είναι όμως όπως εκείνος… Και έτσι περνάνε ώρες, μέρες , βδομάδες, μήνες… Θυμώνεις, συγχωρείς, το παίρνεις πίσω, μισείς, πιέζεσαι, ξανά θυμώνεις, επιτίθεσαι, μαλώνεις, εσένα, τον άλλον, θυμάσαι, γλυκαίνεις, ηρεμείς, μαθαίνεις, ταράζεσαι, πεθαίνεις ξανά, και όμως ζεις ακόμα… Και πάει λέγοντας. Αυτά όλα, και πολλά ακόμα είναι ένας χωρισμός.

Και όμως. Το είπα και στην αρχή. Υπάρχει φίλη μου, και κάτι χειρότερο από τον πόνο ενός χωρισμού.

Ο πόνος του απόλυτου κενού.

Η συνάντηση που λέγαμε. Και ξαφνικά εκείνος που κάποτε ήταν η ζωή σου, και ίσως είναι ακόμα, εκεί μπροστά σου. Και δεν έχεις τι να πεις. Με τι να γελάσεις. Δευτερόλεπτα σιωπής και σιγά- σιγά βήματα πίσω, ώσπου εξαφανίζεσαι, μπλέκεσαι με τον κόσμο μέχρι να βρεις κάποιον να μιλήσεις. Να έχεις κάτι να πεις.

Γι΄αυτό όλος ο πόνος; Γι αυτό όλη η πίκρα, η αγωνία η απογοήτευση;

Τον κοιτάς από μακριά. Είναι ο ίδιος. Εκείνος που ερωτεύτηκες. Αλλά το βλέμμα του είναι άλλο. Ακόμα και όταν τον κοιτάς στα μάτια. Είναι ο ίδιος. Δεν θυμάσαι καν πότε τον άγγιζες. Η μυρωδιά του δεν γίνεται αισθητή. Έρχονται στο μυαλό σου εικόνες από εκείνα τα πρώτα σας Χριστούγεννα δίπλα στο χιόνι, πίνοντας κοκτέιλ και παίζοντας επιτραπέζια. Ακούς τα γέλια σας. Θυμάσαι την αίσθηση πληρότητας, την τύχη που ένιωθες ότι έχεις βρει το άλλο σου μισό. Την αμοιβαία επιθυμία. Επιστρέφεις στο παρόν. Το χαμόγελό του είναι ίδιο αλλά τόσο διαφορετικό. Σαν να είχατε τότε έναν δικό σας μυστικό κώδικα επικοινωνίας.

Που στο διάολο πήγε τόση αγάπη; Τι μένει τελικά; Τι φταίει; Μήπως είναι η ίδια η αγάπη και η άμυνα της που δημιουργεί αυτό το κενό; Αυτά τα δευτερόλεπτα σιωπής; Ή μήπως όλα αυτά είναι απλά παρελθόν και το νέο παρόν δεν σου κάνει; Δεν γίνεται…Δεν μπορεί.

Στέκεται μπροστά σου. Γύρω του, γύρω σου, όλοι σου οι εφιάλτες. Προσωποποιημένοι. Σαν το τρομακτικό κοριτσάκι από την ταινία θρίλερ που όπου γυρίσεις είναι εκεί. Να το! Σκάει και μπροστά σου! Το χαιρετάς και σε χαιρετάει. Τρομακτικό όντως. Αυτό που φοβόσουν, είναι μπροστά σου. Του μιλάς, δεν σε απειλεί. Το παρατηρείς και αναρωτιέσαι γιατί το φοβήθηκες τόσο… Ούτε καν… Ξέρεις ότι δεν μπορεί να σε πειράξει. Είσαι πιο καλή, πιο αθώα, πιο δυνατή. Στο τέλος το νικάς. Δεν φοβόσουν το κοριτσάκι. Η μικρή Ταμάρα ανήκει στο πηγάδι της. Φοβόσουν απλά αυτό που αντιπροσώπευε. Την απώλεια.

Ξανακοιτάς εκείνον. Απορία… Καμία σκέψη. Καμία ελπίδα. Καμία επιθυμία. Απλά κενό. Διαρκές, όσο είσαι εκεί.

Και μετά φεύγεις. Δεν το λες. Δεν σε νοιάζει. Φεύγεις και όλα ζωντανεύουν ξανά. Σε δευτερόλεπτα. Τον αγαπάς ακόμα, τον σκέφτεσαι , τον θυμάσαι. Τι και αν λίγα λεπτά πριν, ήταν εκεί μαζί με το κενό.

Μόνο που τελικά δεν ξέρεις, αν αυτό που σου ανάβει μέσα σου την σπίθα, είναι εκείνος, η ανάμνηση και η νοσταλγία, ή η αίσθηση που συνόδευε την παρουσία του στη ζωή σου. Η αίσθηση του να έχεις τον άνθρωπο σου. Η αίσθηση ότι επιτέλους τον βρήκες. Τον έχεις τον ζεις, και αυτό που έχεις είναι ανίκητο, από χρόνο, φθορά, φόβο , ανασφάλεια , αδυναμία. Μία αίσθηση που έλειπε από τη συνάντηση.

Έλειπε; Ή απλά δεν την είδες; Έλειπε; Ή την έπνιξες από άμυνα; Έλειπε; Ή …;Τελικά φίλη μου, όντως, ο χρόνος μόνο θα δείξει.

Και το λινκ

[nugama]

η άγνοια τελικά είναι δύναμη

και

καλή γραμματεία είναι μόνο η κλειστή γραμματεία

[V for Vendetta]

Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΜΑΘΕ ΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ

[depy]

"όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουνε..." καλά έλεγε η γιαγιά μου

Χρόνια πολλά κ καλή χρονιά!!!!!!!!!!!

[V for Vendetta]

ΑΓΑΘΩΝΑΣ ΤΑ ΛΕΕΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ...