scripta manent

[γιατρίνα]

"Κάνουμε πόλεμο ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, ενώ το ζητούμενο είναι ο διάλογος".

Ιωάννα Καρυστιάνη

[christian]

“Αργοπεθαίνει...”

Ένα αριστούργημα του Pablo Neruda,

απολαύστε το!

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλά-

βος της συνήθειας, επαναλαμβάνο-

ντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,

όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, ό-

ποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλ-

λάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος

δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει έ-

να πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο

για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία

στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινή-

σεων που κάνουν να λάμπουν τα μά-

τια, που μετατρέπουν ένα χασμουρ-

γητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν

την καρδιά να κτυπά στο λάθος και

στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδο-

γυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι

ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποι-

ος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα

για την αβεβαιότητα για να κυνηγή-

σει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει

στον εαυτό του τουλάχιστον μια φο-

ρά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέ-

φρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,

όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν α-

κούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει

σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει

τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει

να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει

τις μέρες του παραπονούμενος για

τη τύχη του ή για την ασταμάτητη

βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει

μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος

δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνω-

ρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές

δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι

για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια

προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από

το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει

στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Pablo Neruda

( Μετάφραση από Ιταλική δημοσίευση:

Βασίλη Χατζηγιάννη )

“Αργοπεθαίνει...”

Ένα αριστούργημα του Pablo Neruda,

απολαύστε το!

[Αρμεγογελαδών]

"O Kυριος ακουει οσους προσευχονται για να ξεχασουν το μισος.Κωφευει ομως σε ολους εκεινους που ζητουν να ξεφυγουν απο την αγαπη."

Παολο Κοελο

"Το Πεμπτο Βουνο"

[Νεφέλη]

"Όταν διαβάζεις ένα Ιατρικό βιβλίο κινδυνεύεις να πεθάνεις από τυπογραφικό λάθος!!"

Μαρκ Τουέιν

[γιατρίνα]

Γνωστός αγνωστος

"...Κλείνω. Μάτια.Ανοίγω. Μυαλό.Τελειώνεις το σχολείο, λες να ησυχάσεις απ΄όλους αυτούς που σου κάθονται στο σβέρκο και σου λένε τι να πιστεύεις, τι να γνωρίζεις, τι να σκέφτεσαι, τι να μαθαίνεις και πώς να το μαθαίνεις. Ξυπνάς το πρωί, πας στη δουλειά κι είναι διάφοροι τύποι που σου λένε τι να κάνεις, πώς να φέρεσαι, πώς να ντύνεσαι, πώς να είσαι, για να βγάλουν εξαιρτίας σου-και με την ανοχή σου-περισσότερα λεφτά, είναι τ΄Αφεντικά. Γυρίζεις στο σπίτι, φωνάζουν οι γονείς, βοίζουν τ΄αυτιά σου, σου λένε θα πεθάνουν, εσύ θα τους πεθάνεις, αν δε μάθεις να φέρεσαι, να ντύνεσαι, να σκέφτεσαι, να είσαι όπως θέλουν Αυτοί. Πας στους φίλους σου, μία απ΄τα ίδια, όλο τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, τρέχουμε και δε φτάνουμε, όλοι μαζί, γύρω γύρω όλοι και στη μέση εμείς. Πας στα μπαρ, βαριέσαι που ζεις, δυνατή μουσική, την αγνοείς, δεν έχει στίχους, δεν έχει κέφι, δεν έχει διέξοδο, σου λέει να χορεύεις, μόνο να χορεύεις, να κάθεσαι σαν μαλάκας χωρίς να μιλάς, μόνο να χορεύεις και να κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς, τις γκόμενες, χαμένες τελείως, κοιτάνε σαν χαζές, τι φταίνε κι αυτές ? το παίζουνε κάτι που δεν θα γίνουν ποτέ, πώς θα γίνει να βρεις μια γυναίκα που να μην κοιτάει σαν χαζή? ο έρωτας τι είναι ? είναι να φέρεσαι σαν χαζός, όχι να είσαι. Χαμόγελα ψεύτικα, ματιές από μακριά, μπούτια, βυζιά, χείλια υγρά, όλο υποσχέσεις, μηδέν προοπτικές, μηδέν ηθικό, για να πλησιάσεις στα δέκα μέτρα θες μια ντουζίνα προφυλακτικά. Πας σπίτι, ανάβεις τηλεόραση, διάφοροι απίστευτοι μαλάκες σου πετάν την άποψή τους, σου λένε τι να κάνεις, πώς να γελάς, πώς να περνάς, πώς να γαμάς, κάτι τενεκέδες, αν είναι δυνατόν, είναι σαν ψεύτικοι, σαν εφιάλτης, είναι γύρω μας, μπροστά μας, πίσω μας, μέσα μας, κάτω μας, τους πατάμε. Έι, εσύ, κολλητέ, με το ωραίο κοστούμι και το αφασία στυλ, καλά, είσαι κι ο πρώτος, γαμώ τα άτομα, πώρωση, πάουερ, γουάου, όλο ρωτάς, όλο ρωτάς, να ρωτήσω κι εγώ μια στιγμή ? Πόσο κάνεις ? Ο αδερφός σου δουλεύει στην τράπεζα, έχει γκόμενα, θα παντρετούνε, θα κάνουν παιδιά, θα κάνουν σκυλιά, θα κάνουν βίντεο,και σπίτι, και κινητά, και αυτοκίνητα, να κάνουν, να κάνουν, να κάνουν, ό,τι θέλουν, ν ακάνουν και άκρη να περάσω, δεν μπορώ εδώ, πνίγομαι, και πού να πας που να μην είναι έτσι, αφού παντού είναι έτσι : αφεντικά, αντιβηχικά, μπάτσοι, δάσκαλοι, γονείς, τηλεόραση, μαλάκες με μικρόφωνα, "Τι έχετε να δηλώσετε?", "Δηλώσε μας κάτι?", "Κάντε μας μια δήλωση", "Τι θα μας δηλώσετε?", έχω να δηλώσω ότι σας βαρέθηκα, δεν πάει άλλο, από δω κι μπρος θα ΄χετε να κάνετε μαζί μου, προσέχτε, μιλάω σοβαρά, θα κάνω ντου και θα ψάχνεστε κι άντε μετάνα τρέχουν οι μπάτσοι να με βρούν, μες στη δυστυχία τους κι αυτοί, μηδέν προοπτική, μηδέν ηθικό,μολότοφ στη μάπα τους, τις πετάνε πίσω, τι να κάνουν δηλαδή? όλοι μια παρέα είμαστε. Και να πέθαινε αύριο κανα δυο δισεκατομμύρια κόσμος, μπορεί και να μη μ΄ένοιζε, μπορεί και να μ΄ένοιαζε, δεν ξέρω, πάντως αν πέθαινα εγώ δε θα ένοιαζε κανέναν, εδώ που τα λέμε έχω πεθάνει, οπότε τι έχω να χάσω ? Τα μπαρ τα συνοικιακά με τα ποτά από αργό πετρέλαιο και τους ηλίθιους στην πόρτα ? "Πρέπει να συνοδεύεστε", τι λε΄,ρε ? εγώ είμαι μόνος μου, δε θέλω συνοδείες, δε θέλω κηδείες, δε θέλω αηδίες, θέλω μόνο να είσαι κάπου και να ξέρω ότι μ΄αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς, απίστευτη λέξη και μάλιστα χωρίς προφυλάξεις, όμως είσαι εκεί? υπάρχεις? αν είσαι, θα σε βρω, εκατό τα εκατό, χίλια τα εκατό, και θα΄μαστε μαζί και θα περνάμε καλά και λοιπά και λοιπά και λοιπά και λοιπά.Και μετά ξύπνησα, μέσα στον ύπνο μου.Δεν υπάρχουν όνειρα. Μόνο ξύλο στα γήπεδα και στους δρόμους και στο σπίτι, και στο σχολείο, στη δουλειά, ξύλο παντού, μέχρι να καταλάβουν όλοι αυτοί με τα κολάρα ότι δεν κάνουμε δηλώσεις, δεν κάνουμε εκπτώσεις, ούτε παραχωρήσεις, μπορούμε να είμαστε πολύ σκληροί και θα είμαστε, δηλάδή δεν ξέρω άλλους, μόνος μου είμαι, θα βρω όμως, δε θα βρω? θα βρω και θα δείτε, μέχρι τότε κοιμηθείτε ήσυχοι, εγώ θα σας σκεπάζω τα βράδια μη μου κρυώσετε και πάθετε τίποτα και εξαφανιστείτε σαν τους δεινοσαύρους από μόνοι σας. Κρατάτε γερά. Πρέπει να προλάβω να σας εξαφανίσω προτού εξαφανιστώ εγώ."

απόσπασμα από το βιβλίο του Λένου Χρηστίδη, "Τα Χαστουκόψαρα" - Καστανιώτης

υ.γ.: Αφιερωμένο σ΄όλους του γνωστούς άγνωστους που ζουν ανάμεσά μας ...

[γιατρίνα]

"... Συνειδητοποίησα πως η μόνη ευτυχία στον κόσμο είναι να παρατηρείς, να κατασκοπεύεις, να παρακολουθείς, να περιεργάζεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους, να μην είσαι παρά ένας οφθαλμός, ένα μεγάλο, κάπως υαλώδες, κάπως κόκκινο και ερεθισμένο, ορθάνοιχτο μάτι. Το ορκίζομαι, αυτό είναι η ευτυχία. Τι σημασία έχει αν είμαι λιγάκι φτηνός, λιγάκι τρελός, κι αν κανένας δεν εκτιμά όλα τα αξιόλογα στοιχεία μου - τη φαντασία μου, την πολυμάθειά μου, τα λογοτεχνικά μου χαρίσματα.... ... Είμαι ευτυχισμένος - ναι, ευτυχισμένος !Τι άλλο να κάνω για να τ΄αποδείζω ? Τι άλλο μπορώ να κάνω ? Πώς να το διακηρύξω πως είμαι ευτυχισμένος? Ω, να το φωνάξω, να το ουρλιάξω έτσι που να με πιστέψετε όλοι σας στο τέλος, όλοι εσείς οι σκληροί, όλοι εσείς οι αυτάρεσκοι ..."

Βλαντιμίρ Ναμπόκωφ , Το Μάτι

[kath]

…Η διαρκής ανάμνηση της στιγμής, που θα βρεθείς μπροστά του. Ούτε αστραπές ούτε βροντές.

Μόνο μια ματιά του, που θα σε διαπεράσει σαν γλυκόστομη ρομφαία και θα ξετυλίξει μπροστά στα μάτια σου,

σε μια στιγμή ολόκληρη τη ζωή σου. Δε θα μιλήσει. Εσένα όμως σε πλημμυρίζει ένα βαρύ ερώτημα:

Άξιζε την τόση αγάπη του Πλάστη μου η ζωή που έζησα;

Άξιζε;

Άξιζε;

Θα ρωτήσει τόσες φορές όσοι και οι κόκκοι της άμμου. Κανείς δε θα βιάζεται. Ούτ’ εσύ ούτε αυτός.

Ώρες μήνες αιώνες θα ρωτάς. Και κάποια στιγμή θ’ αποφασίσεις, αν μπορείς να Τον κοιτάξεις στα μάτια.

Ξέρω τι σκέφτεσαι, ξέρω τι ρωτάς: είναι αυτή η στιγμή της κόλασης και του Παραδείσου;

Και σου απαντάω: δεν ξέρω τι μου λες. Εγώ ξέρω ότι είν’ αβάσταχτο κρίμα να πικραίνεις

ένα λατρεμένο σου σύντροφο, ένα φίλο, που σε νοιάστηκε πιο πολύ κι απ’ τη μάνα σου.

Αυτός ήταν για μένα πάντοτε ο φόβος της κολάσεώς μου.

Έτρεμα τη στιγμή που δεν θα άντεχα να τον κοιτάξω στα μάτια.

Γιατί, όταν όλα περάσουν, ένα πράγμα μένει στον άνθρωπο και ένα πράγμα θα μείνει στη Δημιουργία στο τέλος των αιώνων.

Το φιλότιμο…

Ψίθυροι Αγγέλων

[christian]

Τα ουσιαστικότερα πράγματα στον κόσμο αυτό υπάρχουν χωρίς εξήγηση και χωρίς λόγο, αντλούν τον λόγο της ύπαρξής τους από τον εαυτό τους.

Μίλσν Κούντερα

Το βαλς του αποχαιρετισμού

[olizyz]

Σε έχω ονειρευτεί τόσο πολύ που έπαψες πια να υπάρχεις.

Ρόμπερτ Ντεσνόρς- ποιήματα

[γιατρίνα]

"Απ' όποιον σκοτεινόν αιώνα κι αν έρχεστε, monsieur, με

όποια υποδήματα κι αν πατήσατε στο δωμάτιό μου, με

όποια βλέμματα κι αν σβήσατε τα κεριά και τυφλώσατε τον

καθρέφτη στον τοίχο, με όποιες βαρύγδουπες, αινιγματικές

και αλησμόνητες φράσεις κι αν εποικίσατε τα πρωινά μου

όνειρα, μην ξεχνάτε πως το αποτύπωμα κάθε χεριού είναι ένα

και μοναδικό." (Martin Dean, author)

Aπό το βιβλίο: "Δυο λόγια σχετικά με τον ποδηλάτη"

[tik-tak]

"...ήκουσα ξένον , γηράσαντα παρ'ημιν, να εκφράζη την ακόλουθον γνώμην:

Έκαστος τόπος  έχει την πληγήν του, η Αγγλία την ομίχλην, η Βλαχία την ακριδα,

η Αιγυπτος τας οφθαλμίας και η Ελλας τους Έλληνες..."

για τη θεσιθηρία,την κομματικοκρατια και τον ημετερισμό των σύγχρονων του Ροΐδη Ελλήνων

(...συγχρονων του  Ροΐδη..χμμμ...χμχμ...):

"...Η διάννοια του Ελληνος είναι αγρός , τον οποίον ούτος αφίνει ως επι το πολύ χέρσον,

διότι γνωρίζει οτι η δαπάνη της καλλεργείας δεν ήθελε καλυφθή υπό του προϊόντος

συγκομιδής.Προς τι λ.χ. να κοπιάσει τις όπως γείνη ελληνιστής,κινδυνεύων ν'αποθάνη

της  πείνης,ενώ γινόμενος οπαδός κόμματος δύναται ν'απολαύση τον επιούσιον άρτον του

και έδραν εν τω Πανεπιστημίω;..."

Εμμ.Ροΐδης ,Τα "ανθελληνικά"

εκδ.Ροές

[bad_samaritan]

...

εντάξει.Θα δεχτώ πως εκείνος ο δύστυχος μπορεί να ονειρευότανε τη δόξα γράφοντας ποιήματα.

Τώρα, σκεφτείτε μια στιγμή,τί πράγμα θα καταντούσε γι'αυτόν η δόξα,αν τύπωνε τα ποιήματά του:

ένα μίζερο,άχρηστο βιλιαράκι με στίχους.

και ο έρωτας;

ο έρωτας που είναι το πιο ζωντανό και το πιο ιερό πράγμα που μας δόθηκε να δοκιάζουμε απάνω στη γη;

τί θα καταντούσε;

ο έρωτας;

μια γυναίκα!

κάτι χειρότερο ακόμη:μια σύζυγος,η κόρη σας.

[-Ω!ω! τον απειλεί εκείνη΄φέρνοντάς του τα χέρια της μες στα μάτια του σχεδόν.Προσέξτε πώς μιλάτε για την κόρη μου!

-Δεν είπα τίποτε, βιάζεται να αντιδράσει ο δόκτορ Μανγκόνι.Αντιθέτως τη φαντάζομαι πεντάμορφη και προικισμένη μ όλες τις χάρες.Αλλά, είναι πάντα μια γυναίκα,αγαπητή μου κυρία,μια γυναίκα που μετά από λίγο, Θέε μου,το ξέρουμε καλά,με τη μιζέρια και με τα παιδιά πώς θα καταντούσε.]

και ο κόσμος,για πέστε μου... ο κόσμος,

[μες στον οποίο εγώ τώρα θα πάω να εξαφανιστώ,με τούτο εδώ το πόδι που με βασανίζει τόσο,]

ο κόσμος κοιτάξτε, αγαπητή μου κυρία,κοιτάξτε τί θα καταντούσε:Ενα σπίτι!Αυτό το σπίτι.Καταλαβαίνετε;

[και ξεσπώντας σε κάτι περίεργες χειρονομίες οργής και ναυτίας,φεύγει κουτσαίνοντας και μουρμουρίζοντας:]

"Βιβλία!Γυναίκες!Σπίτι!Τίποτα!...Τίποτα....Τίποτα...

Παραιτημένος!Παραιτημένος!Τίποτα..."

λουίτζι πιραντέλλο.διηγήματα(τίποτα)

[bad_samaritan]

-ποιός θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να πεθάνω:

έτσι,που να ήταν,όσο γίνεται πιο...ενάρετος ο θάνατός μου,δηλαδή;

-να περάσετε από δίπλα μας και να συγχωρέσετε την ευτυχία μας...

Ντοστογιέφσκι "ο Ηλίθιος"

.....Η μεγαλοψυχία των νέων είναι πραγματικά υπέροχη,μα δεν αξίζει πεντάρα.

Διότι προέρχεται όχι απότο σχολείο της ζωής,αλλά από τους πρώτους ασυνείδητους ενθουσιασμούς....

"Φ.Ντοστογιέφσκι"

.....Η ελεημοσύνη διαφθείρει συγχρόνως και τον ευεργέτη και τον ευεργετούμενο.Επιπλεόν δεν επιτυγχάνει τον σκοπό της,διότι δε συντελεί παρά να ευνοεί τη ζητιανιά........

Φ.Ντοστογιέφσκι

[Basiliki]

Jean-Paul Sartre. Nausea. Trans. Lloyd Alexander. New York: New Directions Publishing, 1964

On PHENOMENOLOGY (Past, Present, Future)

Things are entirely what they appear to be- and behind them there is nothing.

Nothing happens while you live. The scenery changes, people come in and go out, that's all. There are no beginnings. Days are tacked on to days without rhyme or reason, an interminable, monotonous addition.

Jean-Paul Sartre. No Exit, Four Contemporary French Plays. Trans. Stuart Gilbert. New York: Random House, 1967.

The SITUATION IN HELL

Garcin: There's no more hope - but it's still "before." We haven't yet begun to suffer. [72]

Garcin: To help me. It only needs a little effort, Inez. Just a spark of human feeling.

Inez: Human feeling. That's beyond my range. I'm rotten to the core. [93]

Estelle: I suggest we call ourselves - wait! - absentees. Have you been - been absent for long? [75]

Garcin: But they won't forget me, not they! They'll die, but others will come after them to carry on the legend. I've left my fate in their hands. [104]

Garcin: So this is hell. I'd never have believed it. You remember all we were told about the torture-chambers, the fire and brimstone, the "burning marl." Old wive's tales! There's no need for red-hot pokers. HELL IS - OTHER PEOPLE!

[tik-tak]

"...η λογοτεχνία , όπως και κάθε μορφή τέχνης,ισοδυναμεί

με ομολογία οτι η ζωή δεν αρκεί..."

                          *

"...η ψυχή μου είναι μια μυστική ορχήστρα.

Αγνοώ ποια όργανα κρούω και ποια όργανα

τρίζουν εντός μου.

Γνωρίζω τον εαυτό μου  μόνο ως συμφωνία..."

                          *

"...ο τέλειος άνθρωπος των ειδωλολατρών ήταν η τελειότητα

του ανθρωπου όπως είναι.

Ο τέλειος άνθρωπος των χριστιανών,  η τελειότητα

του ανθρωπου όπως δεν είναι.

Ο τέλειος άνθρωπος των βουδιστών ,  η τελειότητα

μιας κατάστασης όπου ο  ανθρωπος δεν υπάρχει..."

                           *

"...Θεός  είναι ο άνθρωπος ένος άλλου μεγαλύτερου θεού..."

                           *

"...συμβαίνει  οι εμπνεύσεις , οι σκέψεις μου ,να μου

προξενούν φόβο και σάστισμα: να συνειδητοποιώ τότε

πόσο λίγο απο τον εαυτό μου μου ανήκει στ'αλήθεια..."

                            *

"...πού να ξέρω τι θα είμαι,εγώ που δεν ξέρω τι ειμαι;..."

                            *

"...αν και υπήρξα ένθερμος κι αχόρταγος βιβλιοφάγος,

δεν θυμάμαι κανενα από τα βιβλία που έχω διαβάσει ,στο

βαθμό που τα διαβάσματά μου αποτελούσαν αντανάκλαση

της δικής μου σκέψης,των δικών μου ονείρων ή , μάλλον,

ένα κίνητρο για ονειροπολήσεις..."

Φερναντο Πεσσόα

"Πίσω από τις μάσκες"

εκδ.Ροες

[tik-tak]

"...ίνα θεωρηθεί τις ιερευς απαιτείται απαραιτήτως,πλην του ράσου και

εν εκ των δύο κατωτέρω προσόντων:

ή ευσέβεια ή υποκρισία..."

*

"...πλατωνικός έρως= μαλακόν παξιμάδιον δια τους

μη έχοντας οδόντας..."

*

"...Σέβομαι τους νεκρούς και όταν

ακόμη είναι ζωντανοί..."

Εμμ.Ροΐδης ,Τα "ανθελληνικά"

εκδ.Ροές

[Dr Lecter]

"...η λογοτεχνία , όπως και κάθε μορφή τέχνης,ισοδυναμεί

με ομολογία οτι η ζωή δεν αρκεί..."

                          *

"...η ψυχή μου είναι μια μυστική ορχήστρα.

Αγνοώ ποια όργανα κρούω και ποια όργανα

τρίζουν εντός μου.

Γνωρίζω τον εαυτό μου  μόνο ως συμφωνία..."

                          *

"...ο τέλειος άνθρωπος των ειδωλολατρών ήταν η τελειότητα

του ανθρωπου όπως είναι.

Ο τέλειος άνθρωπος των χριστιανών,  η τελειότητα

του ανθρωπου όπως δεν είναι.

Ο τέλειος άνθρωπος των βουδιστών ,  η τελειότητα

μιας κατάστασης όπου ο  ανθρωπος δεν υπάρχει..."

                           *

"...Θεός  είναι ο άνθρωπος ένος άλλου μεγαλύτερου θεού..."

                           *

"...συμβαίνει  οι εμπνεύσεις , οι σκέψεις μου ,να μου

προξενούν φόβο και σάστισμα: να συνειδητοποιώ τότε

πόσο λίγο απο τον εαυτό μου μου ανήκει στ'αλήθεια..."

                            *

"...πού να ξέρω τι θα είμαι,εγώ που δεν ξέρω τι ειμαι;..."

                            *

"...αν και υπήρξα ένθερμος κι αχόρταγος βιβλιοφάγος,

δεν θυμάμαι κανενα από τα βιβλία που έχω διαβάσει ,στο

βαθμό που τα διαβάσματά μου αποτελούσαν αντανάκλαση

της δικής μου σκέψης,των δικών μου ονείρων ή , μάλλον,

ένα κίνητρο για ονειροπολήσεις..."

Φερναντο Πεσσόα

"Πίσω από τις μάσκες"

εκδ.Ροες

Λατρευω τον Πεσσοα! Αλλα απο ολα αυτα που εγραψε το μεγαλυτερο αριστουργημα του ειναι "Το βιβλιο της ανησυχιας" το οποιο σε κανει να συγκλονιζεσαι σε καθε φραση που διαβαζεις. Κι απο οτι βλεπω επιτελους μεταφραστηκε και εκδοθηκε στα ελληνικα!

[tik-tak]

Rua da bella vista

Μια νύχτα καλοκαιρινή, υγρή στη Λισσαβόνα,

ονειροπόλος ποιητής χαϊδεύει τη σιωπή·

-ο φόρος της διάνοιας πληρώνεται μ' αγρύπνια-

αγρίμι είναι που κρύβεται σε σώμα λογιστή.

Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο κοιτά τους άδειους δρόμους.

Τη μέρα ειν' ένα τίποτα. Το βράδυ ειν' «εγώ»,

που κάθεται καρτερικά στην έρημη αποβάθρα,

να πάρει την κλινάμαξα που πάει στην άβυσσο.

Ανακαλεί τη θλίψη του, την αστραπή της γνώσης,

για κάθε του παρόρμηση που άφησε κρυφή

κι απ' το βιβλίο του Ιώβ χειροκροτά τη φράση:

«Κουράστηκε η ψυχή μου απ' τη ζωή».

Γλυκά θ' ανοίξει η κλειδαριά της πόρτας για το Σύμπαν,

ο υπάλληλος Πεσόα θ' αφήσει τις σκιές

και μένα, που ξαγρύπνησα, με πιάνει η ανησυχία,

αν είναι οι αναμνήσεις μου ψεύτικες ή σωστές.

(Στίχοι-μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας)

[christian]

ΕΡΩΤΙΚΟ

Στον Σείριο υπάρχουνε παιδιά

LORCA

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή

Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω

Μη φοβηθείς

Και θα με βρεις είτε σαν άστρο

Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα

Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει

Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς

Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ΄ άστρα

Μαζεύοντ΄ όλοι οι ποιητές

Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα

Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια

Και περιμένουν

Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν

Να πέσουν μέσ΄ στον ύπνο σου

Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου

Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ΄ το παράθυρο σου

Το πρόσωπό μου φωτεινό

Να σχηματίζει αστερισμό

Να σου χαμογελάει

Και να σου ψιθυρίζει

Καλή νύχτα

Από την ποιητική συλλογή του Μάνου Χατζιδάκι: ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ.

[gret]

"Το ξημέρωμα φτάνει και κανείς δεν το παίρνει στο στόμα του

γιατί εκεί δεν έχει αύριο και δυνατότητα ελπίδας:

Κι είναι φορές που τα νομίσματα σε σμήνη αγριεμένα

τρομάζουν και σπαράζουνε παιδιά εγκαταλεμμένα.

Οι πρώτοι που βγαίνουνε νιώθουνε με τα κόκαλά τους

πως δε θα βρούν παράδεισο ούτε έρωτες ξεφυλλισμένους:

ξέρουν πως πάνε σ' ένα βόρβορο από αριθμούς και νόμους "

( απο το : Ποιητης Στη Νεα Υορκη , του Λορκα )

[greekcoffee]

"Δεν ειναι ποτε πολυ αργα για να κανεις το καλο, οσο υπαρχει εστω κι ενα δεντρο πανω στη Γη, ενα ζωντανο η ενας ανθρωπος."

Μαργκεριτ Γιουρσεναρ, απο το βιβλιο της "Με ανοιχτα τα ματια".

[Clemence]

It snows only once in our dreams.

Orhan Pamuk - snow

[Clemence]

Tatyana Larina: [writing letter] Dearest Evgeny, I write to you, it is all I can do. And now I know it is in your power to punish my presuming heart. Yet if you have one drop of pity, you'll not abandon me to my unhappy fate. I am in love with you and I must tell you this or my heart, my heart which belongs to you, will surely break. I would never have revealed my shame to you, if just once a week I might see you. Exchange a word or two and then think day and night of one thing alone til our next meeting. But you're unsociable, they say, that the country bores you. Is it true? Does the country bore you? Sometimes I wonder that you ever visited us. Why, I'd never have known you or known this agony and fever. I know that all my life's been leading me to this union with you. I recognised you at first sight and knew with certainty. I said to myself, It's him, he has come. Help me, resolve my doubts. Perhaps all this is nonsence, emptiness, a delusion and quite another fate awaits me. Imagine it, I'm here alone half out of my mind. I dread to read this over, my secret longing. I know that I can trust your honour, though I feel faint from shame and fear, Tatyana

Evgeny Onegin: [writing to Tatyana] I can forsee the bitter scorn blazing at me from your proud eyes when you have read my secret sorrow. When we first met, through chance, I saw tenderness like a shooting star but did not dare to put my faith in it. Then Lensky fell, which parted us til further. Then I tore my heart away from everything I loved, rootless, estranged from all, I thought that liberty and peace would serve instead of happiness. My God, how wrong I was. How I have been punished. No, day by day to be with you, follow you everywhere, alive to every smile, each movement of your eyes, to dwell upon you soul's perfection, listen to your voice and grow faint with yearning. That is bliss and I'm cut off from it. My time is short, each day and hour is precious yet I just drag myself around in boredom. Everyday a desert unless when I wake up I know the day will bring a glimpse of you. If you but knew the flames that burn in me, which I attempt to beat down with my reason, but let it be. I cannot struggle against my feelings anymore, I am entirely in your will.

[Σοφία]

''Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει, αν υπάρχει μιά, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλυτώσεις από το μαρτύριό της. Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς: δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πιά. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος κι απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση: ψάξε και μάθε ν' αναγνωρίζεις ποιός και τι στην μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση κι αυτά κάνε να διαρκέσουν, δώσε τους χώρο"!

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΟΛΕΙΣ,Ιταλό Καλβίνο

[Είσαι αισιόδοξος? Όχι]

"...η λογοτεχνία , όπως και κάθε μορφή τέχνης,ισοδυναμεί

με ομολογία οτι η ζωή δεν αρκεί..."

*

"...η ψυχή μου είναι μια μυστική ορχήστρα.

Αγνοώ ποια όργανα κρούω και ποια όργανα

τρίζουν εντός μου.

Γνωρίζω τον εαυτό μου μόνο ως συμφωνία..."

*

"...ο τέλειος άνθρωπος των ειδωλολατρών ήταν η τελειότητα

του ανθρωπου όπως είναι.

Ο τέλειος άνθρωπος των χριστιανών, η τελειότητα

του ανθρωπου όπως δεν είναι.

Ο τέλειος άνθρωπος των βουδιστών , η τελειότητα

μιας κατάστασης όπου ο ανθρωπος δεν υπάρχει..."

*

"...Θεός είναι ο άνθρωπος ένος άλλου μεγαλύτερου θεού..."

*

"...συμβαίνει οι εμπνεύσεις , οι σκέψεις μου ,να μου

προξενούν φόβο και σάστισμα: να συνειδητοποιώ τότε

πόσο λίγο απο τον εαυτό μου μου ανήκει στ'αλήθεια..."

*

"...πού να ξέρω τι θα είμαι,εγώ που δεν ξέρω τι ειμαι;..."

*

"...αν και υπήρξα ένθερμος κι αχόρταγος βιβλιοφάγος,

δεν θυμάμαι κανενα από τα βιβλία που έχω διαβάσει ,στο

βαθμό που τα διαβάσματά μου αποτελούσαν αντανάκλαση

της δικής μου σκέψης,των δικών μου ονείρων ή , μάλλον,

ένα κίνητρο για ονειροπολήσεις..."

Φερναντο Πεσσόα

"Πίσω από τις μάσκες"

εκδ.Ροες

Λατρευω τον Πεσσοα! Αλλα απο ολα αυτα που εγραψε το μεγαλυτερο αριστουργημα του ειναι "Το βιβλιο της ανησυχιας" το οποιο σε κανει να συγκλονιζεσαι σε καθε φραση που διαβαζεις. Κι απο οτι βλεπω επιτελους μεταφραστηκε και εκδοθηκε στα ελληνικα!

το διάβασα!αλλά πολλή μαυρίλα και ξετρελάθηκα!