scripta manent

[Juliette]

Αγάπη σημαίνει να επιθυμείς να δώσεις στον άλλο ό,τι είναι δικό σου και να νιώθεις ότι η χαρά του είναι και δική σου χαρά.

Εμμάνουελ Σβέντεμποργκ

[Juliette]

Όσο για τον εραστή, η ψυχή του κατοικεί στο κορμί ενός άλλου.

Μάρκος Κάτων

[tsouknidaki]

Στην αριθμητική ένα και ένα κάνουν 2.Στον έρωτα ένα και ένα έπρεπε να κάνουν ένα,κι όμως κάνουν δύο.Το αισθάνθηκες εσύ αυτό ποτέ;Αυτή την ανάγκη να ρουφήξεις μια γυναίκα μέσα σου, ή να εξαφανιστείς μέσα σ'εκείνη;Δε μιλώ για τη κτηνώδη ανάγκη του αγκαλιάσματος,αλλά για το ηθικό και διανοητικό βάσανο του να μη μπορείς να γίνεις ένα με ένα άλλο ον, να μην μπορείς να του ανοίξεις όλη την ψυχή σου, όλη την καρδιά σου,και να εμβαθύνεις σ'όλη του τη σκέψη, ως το βάθος.Δεν ξέρει κανείς ποτέ τίποτε για κείνο, ποτέ δε μπορεί ν'ανακαλύψει όλους τους κυματισμούς των θελήσεών του, των πόθων του, των γνωμών του.Ποτέ δεν μαντεύει κανείς,έστω και λίγο, το άγνωστο,το μυστήριο μιας ψυχής που την αισθανόμαστε κοντά μας,μιας ψυχής κρυμμένης πίσω από δυο μάτια που μας κοιτάζουν,καθαρά,σαν το νερό,διαφανή,σαν να μην είχανε τίποτε μυστικό πίσω τους, μιας ψυχής που μας μιλά από ένα αγαπημένο στόμα,που φαίνεται δικό μας,που τόσο το επιθυμούμε,μιας ψυχής που μας ρίχνει μια μια τις ιδέες της με τα λόγια και η οποία μένει μολαταύτα ποιο μακριά από μας, όσο τ' άστρα απέχουν μεταξύ τους, πιο ακατάληπτη κι από αυτά τα άστρα!

Υβέτ

[Juliette]

Από το "Ημερολόγιο ενός μάγου" του Πάουλο Κοέγιο

Έλεος γι'αυτούς που φοβούνται να κρατήσουν τη γραφίδα, τη σμίλη, το χρωστήρα, το μουσικό όργανο, το εργαλείο, γιατί πιστεύουν πως κάποιος έκανε ήδη κάτι καλύτερο και δε νιώθουν άξιοι να μπουν στο θαυμαστό χώρο της τέχνης. Αλλά πιότερο έλεος γι'αυτούς που έπιασαν τη γραφίδα, τη σμίλη, το χρωστήρα, το μουσικό όργανο και το εργαλείο, και μετέτρεψαν την έμπνευση σε μικρόπρεπο αίσθημα και πιστεύουν πως είναι καλύτεροι από τους άλλους. Αυτοί δε γνώρισαν το νόμο σου που λέει: "Ουδέν γαρ εστι κεκαλυμμένον ο ουκ αποκαλυφθήσεται, και κρυπτόν ο ου γνωσθήσεται".

[Juliette]

(άσχετο, το άκουσα στην εκπομπή "Ο Τηλεφωνητής" του 3ου και δεν ήξερα πού να το γράψω)

"Ο έρωτας είναι τυφλός γι'αυτό οι ερωτευμένοι πασπατεύονται συνέχεια"

[Juliette]

The true meaning of life

Friday morning, waking up in the arms of someone you love, it’s raining...so you call in sick to work (giving yourself a three day weekend), go back to sleep, and at noon ordering chinese, eating lunch in bed and watching cheesy re-runs all day while the world drags on without you.

avk

-----------------------------------------------------------------------------------------------

(το σαιτ είναι αυτό )

[Juliette]

Μια φορά μια λάμπα κορόιδευε ένα σπίρτο πως δεν μπορεί να ξανανάψει, ενώ εκείνη ανάβει κάθε βράδυ. Και το σπίρτο απάντησε: "Ναι. Γιατί εγώ, άμα ανάψω μια φορά, καίγομαι για πάντα!"

(ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ-ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΩΝ 4).

Τι έγραψε πάλι το άτομο!!!

[Roadrunner]

"Οι λογισμοί της ηδονής είναι πουλιά που νύχτα-μέρα διασχίζουν τον αέρα"

Ανδρεας ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ (1901-1975)

[Ήρα]

Mόνο αυτός που δε μπορούσε να βρει ικανοποιηση με τα μέτρια και τα ταπεινα που προσφέρονται γυρω , και για τα οποία τόσος γίνεται λόγος , μόνον αυτός , είχε το δικάιωμα να πλησιάσει τη τελείοτητα της ομορφιάς σου και τη καθαρότητα της υπερήφανης σκέψης σου , αυτό το λαμπρο φως το δικό σου και να θαμπωθεί.Τώρα μόνο καταλαβαίνω την πορεία της δικής μου ζωής , όπου όλα την οδηγούσαν στη στιγμή που θα σε πλησίαζα , να σε γνωρίσω και να σε λατρέψω.Η μόνη μου γαλήνη είναι ότι αυτό το δικαίωμα να σε αγάπω μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής,δε μπορει να μου το αμφισβητήσει και να μου το αφαιρέσει κανείς.

απο το βιβλίο του Νίκου Εγγονόπουλου -...και σ αγαπώ παράφορα

[Basiliki]

Σας ικετεύω, πείτε μου ότι δεν τα λέει για τον σκατόψυχο, δεν το αντέχω αυτόοοοο!!!! Έλεοοοοςςςς!!! (Τί σου συνέβη κοριτσάκι μου; Γιατί τιμωρείς έτσι τον εαυτό σου; Ήσουν ναζί στην προηγούμενη ζωή σου;;

Υ.Γ. Σκατιάρηηηη...

[zkw]

Διάβασα στην εφημερίδα ένα απόσπασμα από το βιβλίο «O Tριστάνο πεθαίνει» του Antonio Tabucchi...

«H ζωή δεν μπαίνει σε αλφαβητική σειρά. Eμφανίζεται λίγο εδώ, λίγο εκεί… είναι ένα μικρό βουναλάκι άμμου και ποιος είναι ο κόκκος που στηρίζει τον άλλο κόκκο; Mερικές φορές αυτός που ’ναι στην κορυφή και μοιάζει να στηρίζεται πάνω στο μικρό σωρό, είναι αυτός που κρατάει μαζί όλους τους άλλους· βγάλε τον κόκκο που θεωρούσες ότι δεν στηρίζει τίποτα και τότε όλα θα καταρρεύσουν, η άμμος θα γλιστρήσει, θα ισοπεδωθεί και δεν θα σου μείνει τίποτ’ άλλο από το να κάνεις κύκλους με το δάκτυλο, λαβυρίνθους...».

[tik-tak]

"....ήταν μεγαλοφυής ιδέα να θεμελιωθεί μια θρησκεία στην πλήρη αποδοχή της εγκόσμιας δυστυχίας: καμιά υπόσχεση δε χρειάζεται έτσι να εκπληρωθεί σε τούτη τη ζωή..."

"- μήπως ήρθα εκτός ωρών γραφείου; ρώτησε ο μέραρχος.Ο ανθυπίατρος χαμογέλασε.

- θα έρθει μια μέρα που ο κόσμος θα αρρωσταίνει όταν εμείς οι γιατροί τού λέμε. Μέχρι τότε , είμαστε ανοιχτά όλο το εικοσιτετράωρο..."

" η συνείδησή του τον διαβεβαίωσε πως το έγκλημά του θα τον ακολουθούσε σαν όστρακο χελώνας, και για πρώτη φορά απο τότε που συνέβη σκέφτηκε την πιθανότητα η ντροπή του να ζήσει περισσότερο απο αυτόν...."

"...ο γιατρός κοίταξε το φρουρό στα μάτια: ήταν τόσο άδεια , που νόμιζε πως μπορούσε να δει το κόκκαλο πίσω τους. Η συμπόνοια δεν ήταν έμφυτο ανθρώπινο χαρακτηριστικό...."

"...στο εσωτερικό της ρόμπας , στο ύψος του στήθους , κάτι ήταν γραμμένο με μελάνι: είχε αντιγράψει τον όρκο του Ιπποκράτη σε όλα τα ρούχα της δουλειάς του. Όσο την κοίταζε, τόσο η ρόμπα του μετατρεπόταν σε χάρτη της τωρινής του απογοήτευσης..."

απο το μυθιστόρημα "Λαβύρινθος" του Πάνου Καρνέζη

[Ήρα]

Η αγάπη θέλει άλλο χειρισμο.Θέλεις να της στρώσεις μέσα σου να χουχουλιάσει.

Ν αφεθείς,Να χαλαρώσεις , να την εμπιστευθεις.

Εγώ την είχα μονίμως να στέκεται όρθια στο έμπα της ψυχής μου.Να ξεροσταλιαζει εκεί αμήχανη και να τρώει τα νύχια της.

Δε μου είπε κανεις να την κάνω ένα νευμα , ένα ψιτ! ψιτ! για να περάσει μέσα.Κι έτσι ποτε δε φιληθηκαμε στο στόμα με την αγάπη.Δεν αγκαλιαστηκαμε.

Έμαθα να την υποψιαζομαι.Να την ονειρευομαι.Να τη φανταζομαι.

Αλλα χωρίς εκείνο το νευματακι?Χωρις εκεινο το ψιτ, έλα μέσα?Γινεται δουλεια?

Αλλα εγώ μιλώ για την άλλη αγαπη.Την υπερβατικη.

Αυτη που ντύνει με βελούδο την ψυχή.Αυτη που διώχνει τους σκορπιους απο τη σκέψη.Αυτη που σπάει το συρματοπλεγμα του εαυτου σου .Αυτη που δε βγαινει απο το στόμα.Ξεχυνεται απο την αφη και την ανασα.

Ειναι κι αυτος ο τεραστιος ήλιος που έχει κουλουριαστει μες στην ψυχή μου.

Θελει ένα τρυφερο βλέμμα για να σηκωθει.Ένα άγγιγμα απαλο , έστω στην άκρη των μαλλιων...

Η ζωη με περιμένει στο κεφαλοσκαλο.Κα μου τραγουδα.

Λιγο νερο θέλει στο κουπακι της...

απο την Αλκυονη Παπαδακη-Στο ακρογιαλι της ουτοπίας

[zkw]

ερώμαι

Αγάπη είναι να κρατάς φυλαχτό στον κόρφο σου κάθε τι που σ’ έχει πληγώσει, και την πληγή που σου ’κανε να τηνε κανακεύεις με περίσσια προσοχή, -όχι για να την επουλώσεις, μα για ν’ αφήνεις πάντα ένα καντηλάκι, μια φλογίτσα να τρεμοπαίζει στην ενδεχόμενη νηνεμία της ψυχής σου, έναν σπινθήρα που θα μπορεί να δώκει το έναυσμα, να ανακινήσει το ασάλευτο κατακάθι της ηρεμίας, να εξασφαλίσει, σαν χρειαστεί, ταχύτητα στην αίσθηση και παλμό στην κουρασμένη σου καρδιά: αν την αγαπάς, πρέπει να τη διατηρείς αντραλεμένη.

Είναι αγάπη, στις δύστηνες ώρες, στην ανημπόρια, στην ορφάνια, στο δεν πάει παρέκει, να υιοθετείς τον λαβωμένο καλογιάννο για να ’χεις λόγο αναζήτησης μιας καλύτερης μέρας κάθε που ανοίγεις το παράθυρό σου, και ν’ αφήνεις στη διαθήκη σου όλα σου τα κινητά κι ακίνητα βιώματα στα αλανιάρικα πετούμενα που δεν πιάνονται φίλοι ποτές, όσο κι αν τα ταϊσεις.

Είναι η αγρύπνια πάνω στο σκουριασμένο χερούλι της ζωής, μην τύχει και είναι ισχνή η περιστροφή του κι αφήκει (απ’) έξω κάτι ψυχούλες που κυκλοφορούν μετά των Φώτων, όταν ο αέρας έχει εξαγιαστεί, καθαρθεί και ξελωβιάσει.

Αγάπη είναι να ερωτεύεσαι απέλπιδα, να συλλέγεις τα μωρουδιακά των ρεμπετών, να βάνεις στο εικονοστάσι του καθιστικού σου τους πρώην εραστές της συμβίας σου και να μη χάνεις ευκαιρία να εκθειάζεις τις καλοσύνες των πρώην σου.

Αγάπη είναι η σπασμένη λόγχη στα πλευρά σου που γίνεται αντίδωρο για το καλό όσων σε απαρνήθηκαν: ήγουν, η κατανόηση του σφάλματος του άλλου. Αλλά και η συγχώρεση της δικής παρασπονδίας.

Είναι το καλωσόρισμα των βροντωδών πορδών του ανέμου, η ανοχή των προκλητικών, αμούστακων εφηβαίων στην ακραία εμφάνισή τους στα bar και στα σκοτεινά sokakia, καθώς και της βίαιης φιλονικίας που ξεσπάει στις βαθιές σπηλιές και τα λαγούμια του έρωτα όταν αίφνης γινόμαστε πολλοί κι ο καθένας πασχίζει να ’βρει στα τυφλά το φτωχό μερτικό του δίκιου του.

Ο βοριάς που φυσάει ακριβώς στις τέσσερις, ο διάττων που αποσπάστηκε απ’ τ’ αδέρφι του πενήντα χάη για να μην εμβολίσει παραχρήμα τη χθόνια κατάντια μας, η βολική βροχούλα που μας γύρισε τον κώλο στην κρίσιμη ώρα πριν μεγαλώσει σε καταιγίδα, και η χιονοστιβάδα που βαρέθηκε την τελευταία στιγμή να κατηφορίσει για να ποτίσει την ερημιά μας, είναι τ’ αγαπητικά μηνύματα που μας αποστέλλονται απ’ τον αποδέκτη της προσευχής και των αγαπησιάρικων ονείρων μας.

Αγάπη είναι να: χάνεις το τραίνο προκειμένου να ταχυδρομήσεις ένα φιλάκι στην καλή σου, να ξεχνάς τα ψώνια σου στο χρεοκοπημένο μπακάλικο της πέρα γειτονιάς, να λησμονείς τα γενέθλια του έρωτά σου και να θυμάσαι πάντα τις επετείους που σε αφορούν σε σχέση με τη σύζυγο, να μαζεύεις απ’ το δρόμο τα ψιλά πού ’πεσαν απ’ τα τρεμάμενα χεράκια της γριούλας και να της επιστρέφεις το πορτοφόλι σου.

Οι ασφαλίτες σε χρέη τροχονόμου έμπροσθεν δημοτικών σχολείων, ο χαφιές της γειτονιάς σε ρόλο φύλακα των πέριξ, ο πολιτευτής που νοιάζεται συγκινητικά για την πάρτη μας κι ο δάσκαλος που μας πηγαίνει εκδρομή στο γειτονικό χωριό για τα μαύρα μάτια της εκεί συναδέλφου του, είναι, ομοίως, συγκινητικά δείγματα αγάπης.

Ο οφειλέτης σου που προθυμοποιείται να συνεισφέρει δανεικά στη δύσκολη ώρα σου, κι ο δηλωμένος εχτρός που στην κηδεία σου κοντεύει να πλημμυρίσει το ξόδι σου με δάκρυα, αποτελούν, ωσαύτως, εξαιρετικά δείγματα αγάπης.

Αγάπη είναι να: δύνασαι να είσαι ο θύτης και να οικτίρεις το θύμα σου. Να νοσταλγείς ό,τι δεν θα ’θελες να ξαναζήσεις. Να κάνεις τα κουσούρια σου ευαγγέλιο, να διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου στη θέα ρακένδυτου ζήτουλα. Να ’χεις κάνει την αγρύπνια σου αρρώστια και ν’ ανοίγεις διάπλατα πόρτες και παράθυρα για να χαρείς το μεράκι του γρύλου ή το γινάτι του νοτισμένου αγέρα.

Να ’σαι κάθε τρις και λίγο σταυροκοπούμενος του εκκλησιάσματος, και στον μεσημεριάτικο υπνάκο σου -με πουπουλένια συνείδηση, πλέον, να ονειρεύεσαι αγερικά και δράκοντες, και να ’σαι ο σώζων εαυτόν και άλλους: να ’σαι το παραμύθι εσύ.

Να βιώνεις το δράμα τ’ αλλουνού και να στηθοκοπιέσαι αλαφρωμένος που δεν βρήκε εσένα η συμφορά, είναι η αγάπη που επιφυλάσσουμε για το ακριβό μας τομαράκι τάζοντας κεριά και κέρατα -χριστιανός και ειδωλολάτρης -κατά περίπτωση.

Να δέρνεις απαλά, τρυφερά, όχι από αλλιώτικο πόνο ή εσωτερική χρεία, μα με την δασοπονική ευγένεια του ξυλοκόπου.

Να τιμωρείς την ενοχή του άλλου με αυτοκατηγορία,- όχι με τύψη: με αυτομήνυση. Εδώ αγαπάς, και πάλι, μαζοχιστικά κάποιον παραγκωνισμένο σου εαυτό.

Αγάπη είναι να: ’σαι αόμματος και να παρακαλείς τον θεό να σε συγχωρέσει, να περιβάλεις το αισχριούργημα με εγκώμιο και να το βάνεις στη σερβάντα με τα γαμήλια, πολύτιμα γυαλικά σου.

Να λαβαίνεις επί πόνου τα τεκμήρια τιμιότητας των δυσφημιστών σου και να προβάλεις, ωστόσο, σχοινοτενή αντίλογο ως προς την ακεραιότητά σου.

Να κατατρίβεσαι σε μύχιες επιθυμίες και να προβαίνεις σε δωρεές. Να στοχάζεσαι και ν’ ακούς μαζί την εξομολόγηση τ’ αλλουνού.

Να ’σαι το πάθος και να διαλαλείς τον έρωτα.

Αγάπη είναι να: μην πολυσκέφτεσαι, όταν πρόκειται να πετάξεις τη μάσκα σου στον ασβεστόλακκο της λήθης.

[Φώτης Μότσης]

[γιατρίνα]

" Είμαστε ζώα μοναχικά. Όλη μας τη ζωή παλεύουμε για λίγο λιγότερη μοναξιά. Και μια απ΄τις πανάρχαιες μεθόδους μας είναι να λέμε μια ιστορία, παρακαλώντας να βρεθεί ένας ακροάτής που θα πει (και θα το πιστεύει): "Α, ναι, έτσι ακριβώς είναι, ή πάντως έτσι αισθάνομαι κι εγώ"".

Τζων Στάϊνμπεκ , 1902-1968

[Clemence]

... '' Να μιλήσω με την αδελφή μου, να εξηγήσω, να ξεκαθαρίσω? Προσπάθησα. Κάθε τόσο, ξαναμπαίνω στον πειρασμό, μα οι λέξεις λες και γίνονται λιθάρια, κοτρώνια, τόσο μεγάλα που δεν χωρούν στο στόμα, που το φράζουν, πηγαίνουν από το ένα μάγουλο στο άλλο, χωρίς να μπορούν να βγούν έξω. Με κόπο τις βάζω σε τάξη πάνω στη γλώσσα μου, όμορφα όμορφα τη μια μετά την άλλη, μου φαίνεται κιόλας ότι ακούω τον ήχο τους, ολόκληρη τη φράση, και δεν είναι άσχημη, μα την τελευταία στιγμή λες και σκουριάζει ανάμεσα στα δόντια μου. Πρέπει να ξανακαταπιώ τις λέξεις με το ζόρι, αυτές τις τόσο θεόρατες και βαριές λέξεις, πρέπει να παγώσω το πρόσωπό μου, που έχει πάρει την έκφραση ανθρώπου που ετοιμάζεται να μιλήσει.''

Ιζαμπέλλα Μπόσι Φεντριγκότι - Κόρες καλής οικογένειας (1992).

[Amelie]

Kahlil Gibran:

"...για τον πόνο..."

Και μια γυναίκα ζήτησε. Για τον πόνο μίλησέ μας.

Κι εκείνος αποκρίθηκε. Ο πόνος σας σπάζει το κέλυφος που περιβάλλει την κατανόησή σας. Όπως πρέπει να σπάσει το κουκούτσι του καρπού, ώστε να δει ο πυρήνας του το φως του ήλιου, έτσι οφείλετε να μάθετε τον πόνο. Κι αν το μπορούσατε στην καρδιά σας το θαυμασμό για της ζωής σας τα καθημερινά τα θαύματα να κρατούσατε, δε θα φαινόταν λιγότερος θαυμαστός απ' τη χαρά ο πόνος ; Και δε θα δεχόσαστε τους ρυθμούς της αλλαγής μες στην καρδιά σας, έτσι όπως δεχόσαστε τις αλλαγές του χρόνου στα χωράφια σας. Και θα παρατηρούσατε τη γαλήνη μέσα απ' τους χειμώνες της θλίψης σας.

Μεγάλο μέρος απ' τον πόνο σας είναι δική σας εκλογή.

Είναι ένα φάρμακο πικρό που ο μέσα σας γιατρός δίνει, τον άρρωστο εαυτό να θεραπεύσει. Εμπιστευτείτε το θεραπευτή, το φάρμακο του πιείτε σιωπηλά και ήρεμα. Γιατί το χέρι του, σκληρό κι αβάσταχτο αν είναι, έχει οδηγό το τρυφερό χέρι του Αόρατου. Κι η κούπα που προσφέρει, παρόλο που τα χείλη καιει, φτιαγμένη είναι από εκείνον τον πηλό που ο Αγγειοπλάστης ύγρανε με τα δικά Του ιερά δάκρυα .

(απόσπασμα από το "Ο Προφήτης" )

[Clemence]

Tancredi Falconeri: If we want things to stay as they are, things will have to change.

Il gattopardo, 1963.

[γιατρίνα]

"Έζησα μες στη ματαιότητα και πάνω στον ωκεανό ."

Τ. Λειβαδίτης

[Remy Fincher]

"I knew these people... these two people...they were in love with each other... the girl was very young; eighteen or seventeen, I guess and the guy was quite a bit older... he was kinda ragotty and wild and she was very beautiful and... together they turned everything into kind of an adventure and she liked that. Just an ordinary trip down the grocery store was full of adventure...and they were always laughing at stupid things, he liked to make her laugh... and they didn't care much for anything else, cause all they wanted to was to be with each other, they were always together... and he... he loved her more than he ever felt possible. He couldn't stand being away from her, during the day, when he went to work. So he quit. Just to be home with her. Then he found another job, when the money ran out. And then, he quit again. Pretty soon she started to worry; Money I guess, not having enough, not knowing when the next check is coming in. So he started to get kind of... torn, inside. Well, he knew he had to work to support her, but he couldn't stand being away from her, either. And the more he was away from her, the crazier he got. Except now, he got really crazy. He started imagining all kinds of things. He started thinking she was seeing other men on the slide. He 'd come from work and accuse her of spending the day with somebody else and yell at her and break things in the trailer. Yes, they lived in a trailer home. Anyway, he started to drink really bad and stayed up late to test her. To see if she was gonna be jealous. He wanted her to get jealous. But she didn't. She just worried about him. And that made him even madder. He thought that if she wasn't jealous, she didn't really care about him. And then one night; One night she told him she was pregnant. She was about three or four months pregnant. But he didn't even know. Then suddenly everything changed. He stopped drinking, got a steady job. He was convinced that she loved him now, because she was carrying his child. And he was going to dedicate himself to making a home for her. But a funny thing started to happen; he didn't even notice it at first. SHE started to change. The day the baby was born, she began to be irritated about everything around her. She got mad at everything; even the baby seemed to be an injustice to her. He kept trying to make everything all right for her... buy her things... take her out to dinner once a week...but nothing seemed to satisfy her. For two years he struggled; to pull them back together like they were when they first met. Finally he knew it was never gonna work out. So he hit the bottle again. But this time it got mean. This time when he came home late at night, she wasn't worried about him, or jealous; she was just enraged. She accused him of holding her captive by making her have a baby. She told him that she dreamed about escaping. That was all she dreamed about: escape. She saw herself at night running naked down the highway, running across fields, running down river bends. Always running. And always just when she was about to get away, he 'd be there. To stop her, somehow. He would just appear and stop her. And when she told them these dreams, he believed them. He knew she had to be stopped, or else she'd leave him for ever. So he tied a cow bell to her ankle, so he could hear at night if she tried to get out of bed. But she learned how to muffle the bell by stuffing a sock into it. And inching her way out of the bed and into the night... he caught her one night when the sock fell off and heard her trying to run to the highway. He caught her and dragged her back to the trailer and tied her to the stove with his belt. And he just left her there... went back to bed...and lay there listening to her scream...then he listened to his son scream... and he was surprised at himself, because he didn't feel anything anymore. All he wanted to do was sleep. For the first time he wished to be far away... lost in a deep, vast country where nobody knew him...somewhere without language or streets... and he dreamed of that place without knowing its name...and when he woke up, he was on fire. There were blue flames burning the sheets of his bed...he ran through the flames toward the only two people he loved. But they were gone. His arms were burning. And so he threw himself outside and rolled on the wet ground... then he ran.. he never looked back at the fire... just ran...he ran until the suncame up and he couldn't run any further... and when the sun went down he ran again... for five days he ran like this, until every sign of man had disappeared".

- Sam Sheppard, "Paris, Texas".

[Alcedo atthis]

"......παντα εγώ το νόμισμα, κι εσύ η αξία που το εξαργυρώνει....."

Μονόγραμμα- Οδ. Ελύτης

[Amelie]

"Όλες οι ερωτικές επιστολές είναι

Γελοίες

Δεν θα ήταν ερωτικές επιστολές αν δεν ήταν

Γελοίες

Κι εγώ στον καιρό μου έγραψα ερωτικές επιστολές

Σαν και των άλλων

Γελοίες.

Οι ερωτικές επιστολές αν έρωτας είναι

Πρέπει να είναι

Γελοίες

Αλλά τελικά,

Μόνο οι υπάρξεις που ΔΕΝ έγραψαν

Ερωτικές επιστολές

Αυτές είναι

Γελοίες."

(Φερνάντο Πεσόα)

[Clemence]

... ''Οι ταξιδιώτες, οι άξιοι του ονόματος, οι αληθινοί ταξιδιώτες, είναι κάτι πολύ περισσότερο, πολύ θετικότερο - και πολύ σπανιότερο. Είναι εκείνοι για τους οποίους το ταξίδι δεν είναι απλά ό,τι ο περίπατος που κάνουν στην αυλή της φυλακής οι φυλακισμένοι - μια αλλαγή αέρα και εντυπώσεων, μια αναψυχή, μια ευχαρίστηση - αλλά μια βαθειά κ΄επιτακτική ανάγκη απόδρασης από τα γύρω τους κι από τον εαυτό τους τον ίδιο.''

... ''Για τους ανθρώπους αυτούς (...) δεν υπάρχει μικρό και μεγάλο ταξίδι, ενδιαφέρον και ασήμαντο. Γι΄αυτούς και το πιο μικρό ταξίδι θα είναι πάντα ένα μ ε γ ά λ ο ταξίδι, γιατί είναι πλασμένοι σαν τους ποιητές, που μπορούν να βλέπουν και να χαίρονται: ολόκληρη την άνοιξη σ΄ένα κλαρί ανθισμένο. ''

Κώστα Ουράνη - Ταξίδια - Από τον Ατλαντικό στη Μαύρη Θάλασσα.

[Dr Lecter]

From "Catch-22" by Joseph Heller

Yossarian on Intelligent Design

'And don't tell me God works in mysterious ways,' Yossarian continued, hurtling on over her objection. 'There's nothing so mysterious about it. He's not working at all. He's playing. Or else He's forgotten all about us. That's the kind of God you people talk about - a country bumpkin, a clumsy, bungling, brainless, conceited, uncouth hayseed. Good God, how much reverence can you have for a Supreme Being who finds it necessary to include such phenomena as phlegm and tooth decay in His divine system of creation? What in the world was running through that warped, evil, scatological mind of His when He robbed old people of the power to control their bowel movements? Why in the world did He ever create pain?'

'Pain?' Lieutenant Scheisskopf's wife pounced upon the word victoriously. 'Pain is a useful symptom. Pain is a warning to us of bodily dangers.'

'And who created the dangers?' Yossarian demanded. He laughed caustically. 'Oh, He was really being charitable to us when He gave us pain! Why couldn't He have used a doorbell instead to notify us, or one of His celestial choirs? Or a system of blue-and-red neon tubes right in the middle of each person's forehead. Any jukebox manufacturer worth his salt could have done that. Why couldn't He?'

'People would certainly look silly walking around with red neon tubes in the middle of their foreheads.'

'They certainly look beautiful now writhing in agony or stupefied with morphine, don't they? What a colossal, immoral blunderer! When you consider the opportunity and power He had to really do a job, and then look at the stupid, ugly little mess He made of it instead, His sheer incompetence is almost staggering. It's obvious He never met a payroll. Why, no self-respecting businessman would hire a bungler like Him as even a shipping clerk!'

[γιατρίνα]

"Περιτριγυρισμένο από παντού από τον άναρχο πολεοδομικό ιστό με την υπόκωφη βουή, το νοσοκομείο, με τα πανομοιότυπα κτήριά του, εκτός από δυο τρία τα πιο πρόσφατα που ήταν χτισμένα σε στεγνό μοντέρνο στιλ, και τις μοναστηριακές σιωπηλές εσωτερικές αυλές του, αποτελούσε ένα είδος νησίδας χαμένης καταμεσής στη θορυβώδη και ευμετάβολη αταξία σαν μια ανεξάρτητη οντότητα, ένα σύμπαν σε μικρογραφία, κλειστό στον εαυτό του, περασμένο με ριπολίνη και τέλειο, όπου, από τη μαιευτική κλινική ως το νεκροτομείο, παρουσιάζονταν εν συντομία (ή συμπυκνωμένα) οι διαδοχικές φάσεις της ανθρώπινης μηχανής από τη γέννηση ως το ψυχορράγημα περνώντας από κάθε δυνατή παρέκκλιση ή ανωμαλία μέχρι την οριστική φθορά της." , από το βιβλίο Το Τραμ, του Κλωντ Σιμόν