scripta manent

[Dr Lecter]

From Karamazov Brothers by Fyodor Dostoevsky

Listen! If all must suffer to pay for the eternal harmony, what have children to do with it, tell me, please? It?s beyond all comprehension why they should suffer, and why they should pay for the harmony. Why should they, too, furnish material to enrich the soil for the harmony of the future? I understand solidarity in sin among men. I understand solidarity in retribution, too; but there can be no such solidarity with children. And if it is really true that they must share responsibility for all their fathers? crimes, such a truth is not of this world and is beyond my comprehension. Some jester will say, perhaps, that the child would have grown up and have sinned, but you see he didn?t grow up, he was torn to pieces by the dogs, at eight years old. Oh, Alyosha, I am not blaspheming! I understand, of course, what an upheaval of the universe it will be, when everything in heaven and earth blends in one hymn of praise and everything that lives and has lived cries aloud: ?Thou art just, O Lord, for Thy ways are revealed.? When the mother embraces the fiend who threw her child to the dogs, and all three cry aloud with tears, ?Thou are just. O Lord!? then, of course, the crown of knowledge will be reached and all will be made clear. But what pulls me up here is that I can?t accept that harmony. And while I am on earth, I make haste to take my own measures. You see, Alyosha, perhaps it really may happen that if I live to that moment, or rise again to see it, I, too, perhaps, may cry aloud with the rest, looking at the mother embracing the child?s torturer, ?Thou art just, O Lord!? but I don?t want to cry aloud then. While there is still time. I hasten to protect myself and so I renounce the higher harmony altogether. It?s not worth the tears of that one tortured child who beat itself on the breast with its little fist and prayed in its stinking outhouse, with its unexpiated tears to ?dear, kind God?! It?s not worth it, because those tears are unatoned for. They must be atoned for, or there can be no harmony. But how? How are you going to atone for them? Is it possible? By their being avenged? But what do I care for avenging them? What do I care for a hell for oppressors? What good can hell do, since those children have already been tortured? And what becomes of harmony, if there is hell? I want to forgive. I want to embrace. I don?t want more suffering. And if the sufferings of children go to swell the sum of sufferings which was necessary to pay for truth, then I protest that the truth is not worth such a price. I don?t want the mother to embrace the oppressor who threw her son to the dogs! She dare not forgive him! Let her forgive him for herself, if she will, let her forgive the torturer for the immeasurable suffering of her mother?s heart. But the sufferings of her tortured child she has no right to forgive; she dare not forgive the torturer, even if the child were to forgive him! And if that is so, if they dare not forgive, what becomes of harmony? Is there in the whole world a being who would have the right to forgive and could forgive? I don?t want harmony. From love for humanity I don?t want it. I would rather be left with the unavenged suffering. I would rather remain with my unavenged suffering and unsatisfied indignation, even if I were wrong. Besides, too high a price is asked for harmony; it?s beyond our means to pay so much to enter on it. And so I hasten to give back my entrance ticket, and if I am an honest man I am bound to give it back as soon as possible. And that I am doing. It?s not God that I don?t accept, Alyosha, only I most respectfully return Him the ticket.?

?That?s rebellion,? murmured Alyosha, looking down.

?Rebellion? I am sorry you call it that,? said Ivan earnestly. ?One can hardly live in rebellion, and I want to live. Tell me yourself, I challenge you?answer. Imagine that you are creating a fabric of human destiny with the object of making men happy in the end, giving them peace and rest at last, but that it was essential and inevitable to torture to death only one tiny creature?that baby beating its breast with its fist, for instance?and to found that edifice on its unavenged tears, would you consent to be the architect on those conditions? Tell me, and tell the truth.?

?No, I wouldn?t consent,? said Alyosha softly.

[Clemence]

Sometimes he will sit in front of you with eyes so melting, so caressing and so human, that they almost frighten you, for it is impossible to believe that a soul is not there.

Theophile Gautier (1811-1872) from ''The littlest Cat book''.

[olizyz]

Δείξε μου την διαφορετικότητα σου, έτσι που ίσως να μπορέσω κι εγώ να μάθω κάτι απ' αυτήν.

Η αγάπη-Μπουσκάλια

[ho·mun·cu·li]

Πως να ζησεις σ εναν κοσμο με τον οποιο δεν συμφωνεις?

Πως να ζησεις με τους ανθρωπους οταν δεν μπορεις να συμμεριστεις ουτε τα βασανα ουτε τις χαρες τους?

Οταν δεν ξερεις να εισαι ενας απ αυτους?

Μιλαν Κουντερα-Αθανασια..... (ποσο με εκφραζει...)

[Remy Fincher]

Let the Priests of the Raven of dawn, no longer in deadly black, with hoarse note curse the sons of joy. Nor his accepted brethren, whom tyrant, he calls free: lay the bound or build the roof. Nor pale religious letchery call that virginity, that wishes but acts not!

For every thing that lives is Holy.

William Blake, "The Marriage Of Heaven And Hell" (1790)

[Αφροδίτη]

Μη για το παρελθόν προσάπτεσαι και τυραννιέσαι τόσο

μη δίδεις τόση σπουδαιότητα στον εαυτό σου.

Μικρότερο ήταν το κακό που έκαμες παρά ό,τι θαρρείς

πολύ μικρότερο.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ

Ανέκδοτα Ποιήματα

Αφιερωμένο σ όλους εκείνους που παραμένουν κολλημένοι στο όποιο παρελθόν...

[Clemence]

Many years ago, when March had been a young detective in the Hamburg Kripo, he had been ordered to escort a prisoner serving a life sentence for robbery, who had been given a special day pass. The man's trial had been in the papers; his childhood sweetheart had seen the publicity and written to him; had visited him in jail; had agreed to marry him. The affair had touched that streak of sentimentality that runs so strong in the German psyche. There had been a public campaign to let the ceremony go ahead. The authorities had relented. So March had taken him to his wedding, had stood handcuffed beside him throughout the service and even during the wedding pictures, like an unusually attentive best man.

The reception had been in a grim hall next to the church. Toward the end, the groom had whispered that there was a storeroom with a rug in it, that the priest had no objections ... And March-young husband that he was-had checked the storeroom and seen that there were no windows and had left the man and his wife alone for twenty minutes. The priest-who had worked as a chaplain in Hamburg's docklands for thirty years an seen most things-had given March a grave wink.

On the way back to prison, as the high walls came into view, March had expected the man to be depressed, to plead for extra time, maybe even to dive for the door. Not at all. He had sat smiling, finishing his cigar. Standing by the Zurichsee, March realised how he had felt. It had been sufficient to know that the possibility of another life existed; one day of it had been enough.

Robert Harris, Fatherland (1992)

[astropeleki09]

Two roads diverged in a wood, and I took the one less traveled by,

And that has made all the difference...

Robert Frost

[Clemence]

''If there is just one beam of sunshine coming into a room you can be sure that a cat is lazing at its heat''.

Stuart and Linda MacFarlain - The Littlest Cat Book.

[Αφροδίτη]

Κι ίσως σε δω, πρώτη φορά ,

έτσι όπως θα πρέπει να σε βλέπει ο Θεός,

με γκρεμισμένο το μύθο του Χρόνου,

δίχως τον έρωτα, χωρίς εμένα

ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ

¨ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΡΟΣΜΟΝΗ'

[γιατρίνα]

To ρόδο είναι δίχως γιατί.

Ανθίζει, γιατί ανθίζει.

Angelus Silesius

Τα σέβη μου

[apiastos again]

''Ασ'τους να κουρεύονται, μια μέρα θα βαρεθούν. Γιατί αν προσπαθήσεις να τους πείσεις θα δεις ότι θα πάρει πολύ χρόνο. Και αν το σκεφτείς καλύτερα θα καταλάβεις ότι δε θα γίνει ποτέ.''

Και καθάρισε λίγο την κάμαρα του εκείνο το κρύο απόγευμα του ιουλη.

Ντοστογιέφσκι.

[γιατρίνα]

Στη πιο μικρή στγμή μαζί σου,

έζησα όλη τη ζωή.

Τ. λειβαδίτης - "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας"

[Clemence]

Elizabeth Bennet: And those are the words of a gentleman. From the first moment I met you, your arrogance and conceit, your selfish disdain for the feelings of others made me realize that you were the last man in the world I could ever be prevailed upon to marry.

Jane Austen - Pride and Prejudice.

[γιατρίνα]

Ο Ζητιάνος ή Το Ψόφιο Σκυλί, Μπρέχτ Μονόπρακτα, απόσπασμα :

Αυτοκράτορας : Εξουσιάζω τους ανθρώπους. Από ΄κει και η εκτίμηση !

Ζητιάνος : Και τα γκέμια νομίζουν πως διαφεντεύουν τ΄άλογα, κ΄η μύτη της χελιδόνας πιστεύει πως οδηγεί το πουλί, κ΄η κορφή του φοίνικα νομίζει πως παρασέρνει το δέντρο μαζί της στον ουρανό !

Τα σέβη μου

[Clemence]

Katharine Clifton: My darling. I'm waiting for you. How long is the day in the dark? Or a week? The fire is gone, and I'm horribly cold. I really should drag myself outside but then there'd be the sun. I'm afraid I waste the light on the paintings, not writing these words. We die. We die rich with lovers and tribes, tastes we have swallowed, bodies we've entered and swum up like rivers. Fears we've hidden in - like this wretched cave. I want all this marked on my body. Where the real countries are. Not boundaries drawn on mapswith the names of powerful men. I know you'll come carry me out to the Palace of Winds. That's what I've wanted: to walk in such a place with you. With friends, on an earth without maps. The lamp has gone out and I'm writing in the darkness.

Michael Ondaatje - The English Patient.

[γιατρίνα]

Είναι απίστευτο πως περνάμε ολόκληρη τη ζωή μας με μάτια μισόκλειστα, αυτιά βουλωμένα, σκέψεις ναρκωμένες. ίσως να΄ναι πιο καλά έτσι. ίσως αυτό να κάνει τη ζωή τόσο ανεκτή και τόσο ευπρόσδεκτη .

Τζόζεφ Κόνραντ - Λόρδος Τζίμ ..

[Ελένη]

Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι τί θαύματα μπορεί να γεννήσει η πίστη;Ξεχνούν πώς η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα.Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλάβεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου.Τρομάζεις,γιατί από τη στιγμή που θα καταλάβεις πως υπάρχει η δύναμη αυτή δε μπορείς πια να βρείς δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άναντρες πράξεις σου,για τη ζωή σου τη χαμένη,ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους.Ξέρεις πια πως εσύ,όχι η τύχη, όχι η μοίρα,μήτε οι άνθρωποι γύρω σου,εσύ μονάχα έχεις, ό,τι κι αν κάνεις,ό,τι κι αν γίνεις,ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς,ντρέπεσαι να περιγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο.

Ο Καπεταν-Μιχάλης,Ν.Καζαντζάκης

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

Κατά την είσοδο μου σε μπαρ στο Λονδίνο ο πορτιέρης ζήτησε να ανοίξω τον σάκο που ειχα στον ώμο μου. Φυσικά αρνήθηκα και η συμβιβαστική λύση ήταν να ψιλαφήσει εξωτερικά το σάκο για να διαπιστώσει αν υπάρχει κάτι ύποπτο κλπ. Έτσι κατάφερα να περάσω μέσα με το colt μου όπου καθάρισα εν ψυχρώ 40-50 ξενέρωτα αγγλάκια που χόρευαν Britney.

Σωτηρόπουλος

:lol:

[γιατρίνα]

"Πρέπει να ζούμε τη ζωή μας, χωρίς ελπίδα και απελπισία"

Χάινερ Μύλλερ , Μορφές από τον Ευρυπίδη

[Clemence]

''God counts the tears of women''

(From The Kabbalah)

A Stranger Among Us (1992)

[Martell]

«Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί,

γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει»

[γιατρίνα]

"The joy to love, to know, to learn are the essence of existence, so couldn;t they govern it too ?"

L.Sadier

[Clemence]

... ''Μα τι όμορφο πούναι το τέμπλο από μπροστά, όπως το βλέπει ο κόσμος. Ξυλογλυφίες όλο λουλούδια και πουλιά, αχνόθαμπα εικονίσματα με χρυσώματα - και ένας ξανθός αρχάγγελος με ορθάνοιχτα φτερά ζυγιάζει τον αιθέρα κραδαίνοντας αστραφτερή ρομφαία. Θέε μου, τι όμορφος που είναι ο κόσμος από την καλή!.. Φαντάσου αν κι ο ουρανός - ψηλά εκεί, περ΄από το ταβάνι - έχει κι αυτός μια όψη ανάποδη, έτσι, τριμμένη, πενιχρή, γεμάτος τρύπες αδειανές από αστέρια ... - Χουφ! έκανε στενόχωρα ο Αντρέας και γύρισε το πρόσωπο από την άλλη.''

Κοσμάς Πολίτης - Eroica.

''Η ζωή μπορεί να συγκριθεί μ΄ένα κομμάτι κεντητό ύφασμα, που στο πρώτο μισό ο άνθρωπος το βλέπει απ΄την καλή του μεριά, και στο δεύτερο μισό απ΄την ανάποδη. Η δεύτερη μεριά δεν είναι τόσο ωραία, αλλά είναι πιο εποικοδομητική, γιατί βοηθάει τον άνθρωπο να δει πως συνδέονται μεταξύ τους τα νήματα.''

Schopenhauer, Parerga and Paralipomena - On the Different Periods of Life.

[Clemence]

''- Δόκτορ Μάνσον, είπε τέλος, είστε ο πρώτος υποψήφιος μέσα σ΄αυτή την αίθουσα των εξετάσεων που μούπε κάτι πρωτότυπο, κάτι σωστό, και κάτι που δεν ήξερα. Σας συγχαίρω!

Ο Αντρέας ξανάγινε κατακόκκινος.

- Πέστε μου ακόμα κάτι - αυτό είναι ζήτημα προσωπικής περιέργειας, είπε ο Άμπεϋ. Ποιά είναι η κυριότερή σας αρχή - η βασική, να πούμε ιδέα - όταν εξασκείτε το επάγγελμά σας?

Μεσολάβησε μια παύση, καθώς ο Αντρέας αγωνιζόταν να σκεφτεί. Στο τέλος, νομίζοντας πως χαλούσε όλη την καλή εντύπωση πούχε δημιουργήσει, πέταξε απερίσκεπτα:

- Υποθέτω ... υποθέτω πως δεν παύω ποτέ να λέω στον εαυτό μου να μην παίρνει τίποτα ως δεδομένο.

- Σας ευχαριστώ, δόκτορ Μάνσον! ...

Καθώς ο Αντρέας έφευγε, ο Άμπεϋ άπλωσε το χέρι να πάρει την πέννα του. Ένοιωθε τον εαυτό του ξανανιωμένο και επικίνδυνα συναισθηματικό. Σκέφτηκε:'' Άν μούλεγε πως προσπαθεί να γιατρεύει τον κόσμο, πως προσπαθεί να βοηθήσει την πονεμένη ανθρωπότητα, θα τον είχα κόψει από καθαρή απογοήτευση''. Κι έτσι ο Άμπεϋ σημείωσε τον πρωτάκουστο ανώτατο βαθμό 100, αντίκρυ στ΄όνομα του Αντρέα Μάνσον. Πραγματικά, αν του ήταν δυνατό του Άμπεϋ να τον ''αγνοήσει'' αυτό τον αριθμό - κατά τη δική του εύγλωττη σκέψη - θα τον είχε διπλασιάσει.''

Το Κάστρο - Α. Ι. Κρόνιν