scripta manent

[tsouknidaki]

Το αγόρι ζύγωνε στην κορυφή του θριάμβου του. Έτρεχε, έτρεχε… Και κοίταζε τους ανθρώπους που ήταν εκεί, έβλεπε τα χέρια τους που σαλεύανε ψηλά, άκουγε τις φωνές τους, ξεχώριζε το κορίτσι που είχε βάλει στο τιμόνι το κόκκινο τριαντάφυλλο, και τη στιγμή που κατηφόριζε το φορτηγό των τριών τόννων οι άνθρωποι το είδανε, μα το αγόρι δεν το είδε, κοίταζε τους ανθρώπους κείνη την ώρα, είδε τα χέρια που σαλεύανε ακόμα πιο ψηλά, άκουσε τις φωνές τους ακόμα πιο δυνατές, θάρρεψε πως ήτανε απ τον ενθουσιασμό τους που είχε κορυφωθεί, είδε ακόμα μια φορά το κορίτσι, το κορίτσι που είχε βάλει στο τιμόνι το κόκκινο τριαντάφυλλο, άξαφνα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ήρθε μπροστά στα μάτια του, άξαφνα ολάκερος ο κόσμος γίνηκε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.

(Α Σαμαράκης, Το Ποδήλατο)

[glafki]

να το αφιερώσω ?

στην τικ-τακτούλα μου! 

και στην Γλαύκη!

Πανέμορφο Ήρα μου!! Αν και λίγο καθυστερημένα ευχαρισρώ για την αφιερωσούλα!

Εγώ θα σου αφιερώσω ένα στίχο του Ρίτσου, από το Πρωινό Άστρο:

"Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη

απ' τη χαρά που δίνεις.

Να το θυμάσαι, κοριτσάκι."

[Ήρα]

Γλαύκη!

τι όμορφος στίχος!

και μαγικός , να ξερες πόσο σημαντικός ήταν κάποια στιγμή!

ευχαριστώ και για την αφιέρωση και για ό,τι μου θύμισες!

[Ήρα]

αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη γη

ποτέ σου δε θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της...

(λουλουδάκι μου ψάχνουμε τις σωστές δόσεις ...)

... στο χωριο της γλωσσας μου , τη Λυπη τηνε λενε Λάμπουσα...

...η Λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε...

από το σηματολόγιον του Οδυσσεα Ελύτη

[tsouknidaki]

Δε θα ‘θελα να φτιάξω μια εταιρεία με κάποιον αρχιτέκτονα που έχει μόνο ελάχιστη γνώση από κτίρια, ή μ’ ένα χρηματιστή που οι γνώσεις του για τις μετοχές είναι περιορισμένες. Ωστόσο, δημιουργούμε αυτό που ελπίζουμε ότι θα είναι μόνιμες σχέσεις αγάπης , με ανθρώπους που δύσκολα έχουν την παραμικρή γνώση για το τι είναι αγάπη. Εξομοιώνουν την αγάπη με το σεξ, τη γοητεία, το ρομαντισμό, την ανάγκη, την ασφάλεια, τη φροντίδα και ένα σωρό άλλα πράγματα. Βέβαια η αγάπη είναι όλα αυτά κι ωστόσο, κανένα απ αυτά.

Η εμπειρία μας μοιάζει να μας πείθει ότι μόνο οι ανόητοι δείχνουν εμπιστοσύνη ,ότι μόνο οι ανόητοι πιστεύουν και αποδέχονται το καθετί. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε η αγάπη είναι το πιο ανόητο από όλα ,γιατί αν δε στηρίζεται πάνω στην εμπιστοσύνη, την πίστη και την αποδοχή, τότε δεν είναι αγάπη! Αγάπη σημαίνει να αφοσιώνεσαι χωρίς εγγυήσεις, να προσφέρεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά με την ελπίδα ότι η αγάπη σου θα γεννήσει αγάπη στο αγαπημένο πρόσωπο. Η αγάπη είναι μια πράξη πίστης ,κι όποιος έχει λιγοστή πίστη, έχει και λιγοστή αγάπη… Η τέλεια αγάπη είναι αυτή που προσφέρει τα πάντα και δεν περιμένει τίποτα. Μόνο όταν η αγάπη είναι απαιτητική φέρνει μαζί της τον πόνο.

Αυτή η δήλωση φαίνεται πολύ βασική κι απλή, αλλά στην πρακτική της εφαρμογή είναι πραγματικά δύσκολη. Πολύ λίγοι από μας είναι τόσο ισχυροί, τόσο ολοκληρωτικά ανεχτικοί ,έχουν τόση εμπιστοσύνη, ώστε να προσφέρουν χωρίς προσμονή ανταλλαγμάτων. Δε μπορείς όμως να επιμένεις να σ αγαπήσει κάποιος, να σου ανταποδώσει την αγάπη. Ακόμα και να το σκεφτεί κανείς αυτό ,είναι αστείο. Ωστόσο, υποσυνείδητα , αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν. Αν αγαπάς αληθινά τότε δεν έχεις άλλη επιλογή από το να πιστεύεις , να έχεις εμπιστοσύνη και να ελπίζεις ότι η αγάπη σου θα επιστραφεί. Αλλά δεν υπάρχει καμιά σιγουριά γι αυτό, καμιά εγγύηση. Αν περιμένει κανένας ν αγαπήσει μόνο όταν θα ‘ναι σίγουρος ότι θα δεχτεί ίση αγάπη σαν αντάλλαγμα, θα περιμένει για πάντα. Στην πραγματικότητα, αν αγαπά χωρίς την παραμικρή προσδοκία, πάλι στα σίγουρα θ’ απογοητευτεί τελικά, γιατί δεν είναι καθόλου πιθανό ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα είναι σε θέση να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του, έστω κι αν η αγάπη τους γι αυτόν είναι μεγάλη.

Η αγάπη είναι αυθόρμητη και διψά να εκφραστεί μέσα από τη χαρά, την ομορφιά, την αλήθεια, ακόμη και μέσα από τα δάκρυα. Η αγάπη ζει τη στιγμή. Ούτε χάνεται στο χτες, ούτε επιδιώκει το αύριο. Η αγάπη είναι το ΤΩΡΑ !

Λ. Μπουσκάλια

[tsouknidaki]

Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ

Από τη συλλογή "Mαραμπού" (Άγρα, 1990)

"Φαίνεται πια πως τίποτα -τίποτα δεν μας σώζει..."

ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.

Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,

κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,

και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,

που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά·

να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,

προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,

που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,

χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν

με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.

Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.

Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...

Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.

Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.

- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,

τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,

κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,

οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες

κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα

σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε

παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,

για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,

για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,

τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε

και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,

περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,

κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·

εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,

κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.

Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,

- μια γριά σ' ένα πολύβοο καφενείο -

μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,

κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια

στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει

γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,

θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,

κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,

δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,

ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,

λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,

που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,

γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,

τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.

Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,

για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.

[Basiliki]

Η αγάπη είναι αυθόρμητη και διψά να εκφραστεί μέσα από τη χαρά, την ομορφιά, την αλήθεια, ακόμη και μέσα από τα δάκρυα. Η αγάπη ζει τη στιγμή. Ούτε χάνεται στο χτες, ούτε επιδιώκει το αύριο. Η αγάπη είναι το ΤΩΡΑ !

Λ. Μπουσκάλια

... Και μετά αυτοκτόνησε!

[Juliette]

Βέβαια φαίνεται αρκετά τολμηρό να θέλω να βγάλω μεγάλα συμπεράσματα από το περιορισμένο θέμα μου, αλλά είμαι από κείνους που πιστεύουν πως μέσα στο μικρό βρίσκεται το μεγάλο. Το παιδί είναι μικρό-και κλείνει μέσα του τον άνθρωπο. Το κρανίο είναι στενό-αλλά στεγάζει το πνεύμα. Το μάτι δεν είναι παρά μια κουκίδα-και αγκαλιάζει ορίζοντες.

Αλ. Δουμας "Η Κυρία με τις Καμέλιες"

[glafki]

Από τον Ζορμπά του Νικου Καζαντζάκη:

" Ο Κομφούκιος λέει:"Πολλοί ζητούν την ευτχία υψηλότερα από τον άνθρωπο, άλλοι χαμηλότερα, μα η ευτυχία είναι στο μπόι του ανθρώπου." Σωστά. Υπάρχουν τόσες ευτυχίες λοιπόν όσες κι ανθρώπινα μπόγια. Ετούτη είναι , αγαπημένε μου μαθητή και δάσκαλε, η ευτυχία μου τώρα. Τη μετρώ, την ξαναμετρώ ανήσυχος για να μάθω ποιο είναι το μπόι μου. Γιατί ξέρεις καλά, το μπόι του ανθρώπου δε μένει πάντα το ίδιο.

Πώς αλλάζει, ανάλογα με το κλίμα, με τη σιωπή, με τη μοναξιά ή τη συντροφιά, η ψυχή του ανθρώπου!"

[Νεφέλη]

Λεο Μπουσκαλια Να ζεις, ν'αγαπας και να μαθαινεις

..Καποτε μια κοπελα μου εδωσε ενα ποιημα και μου επετρεψε να το μοιραστω μαζι σας και θελω να σας το πω, γιατι εξηγει τι συμβαινει, οταν αναβαλλει κανεις συνεχεια ξανα και ξανα-και ιδιαιτερα, οταν αναβαλλει κανεις να δειξει το ενδιαφερον του για τους ανθρωπους που αγαπαει πραγματικα. Η κοπελα θελει να μεινει ανωνυμη, το ποιημα της ονομαζεται " Πραγματα που δεν εκανες " και λεει :

Θυμασαι τη μερα που δανειστηκα

το καινουργιο σου αυτοκινητο και το τρακαρισα;

Νομισα πως θα με σκοτωνες, μα δεν το εκανες.

Και θυμασαι τη φορα που επεμενα να παμε στη θαλασσα

κι εσυ ελεγες οτι θα βρεξει, και εβρεξε;

Νομιζα πως θα μου ελεγες "Στο'χα πει". Μα δεν το εκανες.

θυμασαι τη φορα που φλερταρισα με ολους τους αντρες

για να σε κανω να ζηλεψεις, και συ ζηλεψες;

Νομιζα πως θα με παρατουσες, μα δεν το εκανες.

Θυμασαι τη φορα που λερωσα την ταπετσαρια

του αυτοκινητου σου

με κρεμα φραουλα;

Νομιζα πως θα με χτυπουσες, μα δεν το εκανες.

Και θυμασαι τη φορα που ξεχασα να σου πω πως

ο χορος ηταν επισημος κι ηρθες με το μπλουτζιν;

Νομιζα πως θα 'φευγες, αλλα δεν το 'κανες.

Ναι, υπαρχουν χιλιαδες πραγματα που δεν τα εκανες.

Αλλα με δεχτηκες και μ'αγαπησες και με προστατεψες.

Υπηρχαν χιλιαδες πραγματα που ηθελα να σου ανταποδωσω

οταν θα γυριζες απο το Βιετναμ.

Αλλα δε γυρισες.

[tik-tak]

“ - ποτέ δεν θα συνηθίσω το θάνατο των ασθενών μου…

- ας ελπίσουμε πως κανένας μας δεν θα το συνηθίσει…Η ελπίδα είναι ζωτικό πράγμα και ποιος άλλος μπορεί να την συντηρήσει , αν όχι εμείς;

Για μένα αυτό είναι το δυσκολότερο όταν εισαι γιατρός. Μερικές φορές αμφιβάλλω αν ειμαι άξιος γι αυτό το καθήκον. Ο θάνατος είναι τόσο παντοδύναμος. Οι θεραπείες μας τόσο ανίσχυρες…”

Από το βιβλίο του Γιάλομ: “όταν εκλαψε ο Νίτσε” , εκδ. Αγρα

[n0tbad]

Οι άνθρωποι με μάτια στο χρώμα του κρασιού είναι έκφυλοι. Στ.Παπαδογιαννάκης, 'Αφήστε λίγο γλυκό και για μας κύριε Κάφκα'

[Ήρα]

Ο κόσμος είναι όμορφος όταν επικοινωνούμε μαζί του απλά,

με καλοσύνη , με πλατιά αποδοχή , με το νιώσιμο των ανθρώπων

και των πραγμάτων , χωρίς αέναες αναζητήσεις , χωρίς κομματιάσματα ,

με την αφέλεια των παιδιών αλλά και την εγρήγορση των σοφών ,

που κάθε στιγμή μας ειδοποιει πως όλα τα αντίθετα ,

ό,τι μισουμε και ό,τι αγαπούμε , ό, τι προκαλεί χαρά

κι ό,τι προκαλέι πονο , ό,τι θρέφει τις αισθήσεις

κι ό,τι δροσίζει το πνεύμα , ό,τι μας μοιάζει

κι ό,τι είναι διαφορετικό από μας , όλα μα όλα είναι ένα και το αυτό,

όλα δεν είναι άλλο από την ευλογημένη μουσική της ζωής-

ο κόσμος είναι όμορφος όταν χωράει ολάκερος

στην καρδιά μας.

Λίλλυ Βαρίνου-Το αληθινό ταξίδι της ζωής.

[Ήρα]

Οι αδελφές ψυχές όταν τύχει να συναντηθούν

δε γνωρίζονται μεταξύ τους όπως κάνουν οι άγνωστοι ,

απλώς αναγνωρίζονται...

Γι αυτό και σε ελάχιστο χρόνο

λένε με τα λόγια , το βλέμμα , τη σιωπή,

όσα δε θα έφτανε ούτε και θα χωρούσε

μια ζωή να πουν και να ζήσουν.

...όταν συναντηθούν απλώς χαιρετιούνται

για να προχωρήσουν γρήγορα

πέρα από τις συστάσεις...

Το αληθινό ταξίδι της ζωής

υγ.

[tik-tak]

«…η δουλειά εκείνο το πρωί στην Πολυκλινική ήταν κουραστική, γιατί ήταν ομοιόμορφη και μονάχα μερικές ασυνήθιστες περιπτώσεις την ζωντάνευαν για λίγο….Τότε ξαφνικά απ΄το βάθος του διαδρόμου είδαμε να έρχεται ο νοσοκόμος μας ο Φράντς με έναν άνθρωπο που είχε επίδεσμο στο κεφάλι:

-κύριε επιμελητά, ένας σπληνάθρακας στο κεφάλι!

Μεμιάς όλη η κούραση εξαφανίστηκε….ο ασθενής εργαζόταν σε εργοστάσιο κλινοστρωμάτων , όπου επεξεργάζονταν αλογότριχες….Τον πήρα στο ιατρείο μας . Τον έβαλα να ξαπλώσει κι είπα να του βγάλουν τον επίδεσμο. Εγώ στο μεταξύ φόρεσα τα λαστιχένια γάντια. Οι πρώτοι γύροι του επιδέσμου λύθηκαν ελαφρά .Τέλος βγήκε και η τελευταία κομπρέσα και κοίταξα με φόβο το πρησμένο και παραμορφωμένο πρόσωπο. Ολόκληρη η πλευρά του κεφαλιού είχε μια σοβαρή φλεγμονή . Το εξόγκωμα ήταν σαν ζυμάρι . Το οίδημα έφθανε μέχρι το μάγουλο και το κάτω χείλος της μύτης. Το δεξί μάτι ήταν τελείως κλειστό και στη γωνιά του δεξιού ματιού υπήρχε λίγο πύον…Στην πλευρά του κροτάφου υπήρχε ένα μικρό ανοικτό σημείο γύρω-γύρω καφετί και σκεπασμένο με μια μικρή εσχάρα ,αλλά εκείνη η τυπική μαύρη φουσκάλα από την οποία μπορεί κανείς σχεδόν με βεβαιότητα να αναγνωρίσει τον σπληνάνθρακα δεν υπήρχε…..μπορούσε να ήταν ένας σπληνάνθρακας ,αλλά το εύρημα δεν ήταν σαφές . Εκείνο που με έκανε αβέβαιο ήταν η λευκή εσχάρα που ήταν τελείως αντίθετη από ολόκληρη την υπόλοιπη εικόνα. Μπορούσε να πρόκειται ακόμη για μια φλεγμονή του τριχωτού της κεφαλής…

- Ακούστε , λοιπόν, είπα στον ασθενή, δεν είμαι βέβαιος αν πραγματικά πρόκειται για σπληνάνθρακα . Μπορεί αυτό το πράγμα να είναι και απόστημα , που θα πρέπει αμέσως να ανοίξουμε για να μην κινδυνεύσει το μάτι σας .

- Αλλά αν πρόκειται για σπληνάνθρακα , γιατρέ, τότε δεν επιτρέπεται να με εγχειρήσετε;

Τρόμαξα. Δεν περίμενα να ξέρει τόσα πολλά .Επομένως γνώριζε το δίλημμα που βρισκόμουν και ήξερε ότι η αποφασίς μου σημαίνει γι’αυτόν θάνατο ή ζωή…

-θα σας πάνε τώρα στο σηπτικό χειρουργείο . Θα’ρθω κι εγώ σε λίγο . Πρέπει να πάρουμε λίγο υγρό απ΄το μικρό απόστημα στον κρόταφο και να εξετάσουμε μικροβιολογικώς το έκκριμα να δούμε αν υπάρχουν ή όχι βάκιλλοι …Αν υπάρχουν , τότε δεν θα ανοίξουμε το απόστημα. Αν όμως δεν υπάρχουν , τότε πρόκειται για απόστημα που απειλεί το φως σας και ίσως ακόμη και τη ζωή σας. Και τότε, βέβαια, θα πρέπει να κάνουμε εγχείρηση!

[….]

Με μια λεπτή λαβίδα ανασήκωσα κάπως την άκρη της εσχάρας , προσπάθησα να πάρω έκκριμα χωρίς να δημιουργήσω την παραμικρή σχισμή. Επάλειψα το υλικό που είχα πάρει σε μια πλάκα , έτσι ώστε να μπορέσουμε να το δούμε στο μικροσκόπιο. Κατόπιν έβαλα και μικρή γάζα στην ίδια θέση για να απορροφήσει έκκριμα και την έχωσα μέσα σ’ ένα γυάλινο σωλήνα . Αυτό το υλικό θα χρησίμευε για να γίνει η καλλιέργεια του μικροβίου….Τα έστειλα στο Μικροβιολογικό Ινστιτούτο και στον Δρ Πφάουντλερ.

-Συνάδελφε Πφάουντλερ, στηρίζομαι αυτή τη στιγμή στα μικροβιολογικά σας ευρήματα. Είναι πολύ βιαστικό, συνάδελφε, ο άρρωστος βρίσκεται κιόλας εδώ , έτοιμος στο χειρουργικό τραπέζι. Περιμένουμε την απόφασή σας. Τηλεφωνήστε αμέσως στο σηπτικό χειρουργείο μόλις τελειώσετε την ερευνά σας. Ευχαριστώ πολύ!…κρέμασα το ακουστικό .Αλλά έμεινα κι εγώ σαν κρεμασμένος , γιατί περιγράφοντας την περίπτωση και πάλι ξανάζησα την τρομερή θέση που και οι δυό μας- άρρωστος και γιατρός – βρισκόμαστε.

[….]

νάτο επιτέλους το τηλέφωνο! Στο άλλο άκρο του σύρματος ήταν ο Δρ Πφάουντλερ.

- κύριε συνάδελφε, εξέτασα τα παρασκευάσματα σας. Δεν μπορώ να βρω τίποτε. Απολύτως τίποτε. Στο επίχρισμα υπάρχουν κόκκοι και μερικά μικρά ραβδία, αλλά βάκιλλοι του άνθρακα δεν υπάρχουν. Δεν μπόρεσα να ανακαλύψω κανένα σπόρο άνθρακος …

Έμεινα σαν απολιθωμένος . Βέβαια, θα μπορούσε να ήμουν ευτυχής γιατί ο μικροβιολόγος είχε επιβεβαιώσει την αμφιβολία μου …αλλά η ειρήνη μου δεν ξαναρχόταν. Αντιθέτως ! Το βάρος της ευθύνης με πίεζε ακόμη πιο πολύ. Έπρεπε να αμυνθώ σε ένα προαίσθημα επικείμενης συμφοράς και το υπερνίκησα. Μεμιάς γύρισα στο χειρουργείο ,ετοιμάστηκα για να αρχίσω την εγχείρηση της φλεγμονής .Στον ασθενή είπα μονάχα:

- δεν είναι άνθραξ. Ο μικροβιολόγος δεν βρήκε τίποτε.

[….]

εκείνη τη στιγμή ορθώθηκε μέσα μου μια τρομερή αντίδραση. Πέταξα το μαχαίρι και βρυχήθηκα:

- όχι, δεν μπορώ να το πιστέψω! θα πάρω υλικό άλλη μια φορά. Ίσως την πρώτη φορά ήμουν πολύ στην επιφάνεια.

Χωρίς να πω λέξη και με μια βαθειά εσωτερική αναστάτωση έσκυψα πάνω από τον κρόταφο του ανθρώπου και ξεκόλλησα αυτή τη φορά ολόκληρη την εσχάρα. Ήταν ένα τόλμημα αυτό ,αλλά μου φάνηκε ότι ήταν αναγκαίο τόλμημα. Έτρεξε ένα πυώδες έκκριμα απ’το βάθος του μικρού κρατήρος που είχε το απόστημα…έστειλα το υλικό πάλι στο Μικροβιολογικό Ινστιτούτο.

[…]

αργά –αργά κυλούν τα λεπτά. Σχεδόν μισή ώρα πέρασε. Βρίσκομαι διαρκώς μπροστά στην ωμή πραγματικότητα και μου είναι πολύ σαφές τι θανάσιμα επικίνδυνες στιγμές περνάμε…Επιτέλους χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη του σύρματος βρίσκεται ο Δρ Πφάουντλερ.

- μην εγχειρίζετε , συνάδελφε. Σας παρακαλώ μην κόβετε! ‘Η…μήπως τον ανοίξατε; Θα ήταν τρομερό. Όλα είναι γεμάτα με άνθρακα τα καινούργια παρασκευάσματα. Τα επιχρίσματα είναι κατάμεστα από μικρόβια!….]

από το βιβλίο «Πίσω μας στέκει ο θεός» (εκδ.Δαμασκός) του Χανς Κίλιαν, χειρουργού που άσκησε την ιατρική κατά το 1ο μισό του 20ου αιώνα

στο βιβλιαράκι αυτό καταγράφονται μέσα απο την προσωπική πορεία, τις εμπειρίες και τις σκέψεις του γιατρού, οι δυσκολίες και κυρίως οι δισταγμοί που αισθανονταν οι γιατροί τότε στην προσέγγιση του ασθενούς καθώς βάδιζαν στα σκοτεινα σε μια εποχή χωρίς αντιβιοτικά, με απλοϊκα εργαλεία και μηχανήματα....κάτι που τώρα μας φαινεται σχεδόν αδιανόητο, αφου πολλά απ'αυτά θεωρούνται κεκτημένες γνώσεις και ...διδακτέα ύλη του πανεπιστημίου.

Ο συγγραφέας έζησε και τις δύο εποχές: την προ της ανακάλυψης των αντιβιοτικών και εξελιγμένων ιατρικών μχανημάτων και τη μετά...

Με τη διηγήσή του αυτή παρουσιάζει το πόσο φοβερό ειναι πορεύεται ο ιατρός χωρίς τη σιγουριά που του παρέχουν τα όπλα της σύγχρονης ιατρικής , με μόνα εφόδια

τη διάθεσή του να θεραπεύσει και την ελπίδα του οτι θα έχει σύμμαχο τη θέληση του θεού.

[Basiliki]

Ο Φλορεντίνο Αρίσα θυμήθηκε τα λόγια του οικογενειακού τους γιατρού, του νονού του, όταν μιλούσε για τη χρόνια δυσκοιλιότητά του: ''Ο κόσμος χωρίζεται σε αυτούς που χέζουν εύκολα και σ'αυτούς που δε χέζουν εύκολα''. Πάνω σ'αυτή τη δοξασία ο γιατρός είχε αναπτύξει με λεπτομέρειες μια θεωρία για το χαρακτήρα των ανθρώπων, την οποία θεωρούσε, πιο σίγουρη από την αστρολογία. Mετά τις πολύχρονες διαλέξεις του, ο Φλορεντίνο Αρίσα την διατύπωσε αλλιώς: ''Ο κόσμος χωρίζεται σε αυτούς που πηδάνε και σ'αυτούς που δεν πηδάνε''. Σ'αυτούς τους τελευταίους δεν είχε καμιά εμπιστοσύνη: όταν έχαναν τον μπούσουλα, ήταν γι'αυτούς κάτι τόσο ασυνήθιστο, που έκαναν επίδειξη του έρωτά τους, λες και τον είχαν μόλις εφεύρει. Αυτοί που το έκαναν συχνά, αντίθετα, το είχαν για μοναδικό σκοπό στη ζωή τους. Ένιωθαν τόσο άνετα, που συμπεριφέρονταν σαν σφραγισμένοι τάφοι, γιατί ήξεραν πως απ'τη διακριτικότητά τους κρέμεται η ζωή τους. Δε μιλούσαν ποτέ για τα κατορθώματά τους, δεν εμπιστεύονταν κανέναν, παρίσταναν τους ανήξερους μέχρι του σημείου να βγάλουν όνομα ανίκανων, ψυχρών και ιδιαίτερα ντροπαλών τοιούτων, όπως συνέβη στην περίπτωση του Φλορεντίνο Αρίσα. Όμως χαίρονταν με την πλάνη, γιατί αυτή ακριβώς η πλάνη τους προστάτευε. Ήταν σαν μια μυστική τεκτονική στοά, που τα μέλη της γνωρίζονταν μεταξύ τους σ'όλο τον κόσμο, χωρίς να χρειάζονται μια κοινή γλώσσα. Έτσι κι ο Φλορεντίνο Αρίσα, δεν ξαφνιάστηκε με την απάντηση της γυναίκας: ήταν μια από τους δικούς τους και γι'αυτό ήξερε πως εκείνος ήξερε πως αυτή ήξερε.

[Basiliki]

O Έρωτας Στα Χρόνια Της Χολέρας

Gabriel Garcia Marquez

[Juliette]

Μέτρα κατά της βίας

Μια φορά, καθώς ο κύριος Κόυνερ, ο στοχαστής, έβγαζε λόγο σε μια κατάμεστη αίθουσα και καταφερόταν κατά της βίας, πρόσεξε ξαφνικά πως ο κόσμος άρχιζε να τραβιέται και να φεύγει. Γύρισε τότε κι είδε να στέκει πίσω του - η Βία αυτοπροσώπως.

"Τι τους έλεγες?" τον ρώτησε η Βία.

"Τους μιλούσα υπέρ της Βίας" απάντησε ο κύριος Κόυνερ.

Την ώρα που έφευγε ο κύριος Κόυνερ, τον ρώτησαν οι μαθητές του γιατί υποχώρησε. Ο κύριος Κόυνερ απάντησε: "Για να μπορέσω να προχωρήσω. Εγώ πρέπει να ζήσω περισσότερο από τη Βία".

Και ο κύριος Κόυνερ τους διηγήθηκε μια ιστορία:

Στο σπίτι του κυρίου Δόλιου, που ήξερε να λέει όχι, μπήκε μια μέρα, στα χρόνια της παρανομίας, ένας πράκτορας, και του'δειξε ένα χαρτί. Το χαρτί, στο όνομα εκείνων που είχαν καταλάβει την πόλη, όριζε πως ο πράκτορας θα είχε στη δικαιοδοσία του κάθε σπίτι όπου θα πατούσε το πόδι του και κάθε λογής τροφή που θα ζητούσε, και πως θα είχε υπηρέτη του όποιον έβρισκε μπροστά του.

Ο πράκτορας πήρε καρέκλα και κάθησε, του ζήτησε φαΐ, πλύθηκε, ξάπλωσε, γύρισε με το πρόσωπο στον τοίχο, και πριν τον πάρει ο ύπνος, ρώτησε: "Θα γίνεις υπηρέτης μου?"

Ο κύριος Δόλιος τον σκέπασε με μια κουβέρτα, έδιωξε τις μύγες, κι άγρυπνος παρστάθηκε στον ύπνο του. Εφτά ολόκληρα χρόνια τον υπάκουγε όπως την πρώτη εκείνη μέρα, κι έκανε για τον πράκτορα τα πάντα, εκτός από ένα: δεν του'πε ποτέ λέξη. Κι ο πράκτορας όλο και πάχαινε απ'το πολύ που έτρωγε, κοιμόταν και διάταζε, και πάνω στα εφτά χρόνια πέθανε. Τον τύλιξε τότε ο κύριος Δόλιος στην τριμμένη κουβέρτα, τον έβγαλε σέρνοντας από το σπίτι, έπλυνε το στρώμα, έβαψε τους τοίχους, αναστέναξε και απάντησε:

"Όχι".

(Από τις "Ιστορίες του κ. Κόυνερ" του Μπ. Μπρεχτ)

[Juliette]

Φιλική εκδούλευση

Ο κύριος Κ. διηγούνταν την ιστορία που ακολουθεί, ως το καλύτερο παράδειγμα μιας σωστής φιλικής εκδούλευσης. "Τρεις νεαροί έπιασαν ένα γέρο Άραβα και του είπαν: "Ο πατέρας μας πέθανε. Μας άφησε δεκαεφτά καμήλες, προσθέτοντας στη διαθήκη του πς ο μεγαλύτερος πρέπει να πάρει τις μισές, ο δεύτερος το ένα τρίτο και ο μικρότερος το ένα ένατό τους. Δεν μπορούμε όμως να κανονίσουμε τη μοιρασιά, έλα να μας τα χωρίσεις εσύ!" Ο Άραβας το σκέφτηκε και είπε: "Απ'ό,τι βλέπω, καλή μοιρασιά δεν μπορεί να γίνει, γιατί σας λείπει μια καμήλα. Εγώ έχω μόνο μια καμήλα, αλλά είναι στη διάθσή σας. Πάρτε την, κάντε τη μοιρασιά, και φέρτε μου ό,τι περισσέψει". Τον ευχαρίστησαν για τη φιλική εκδούλευση, πήραν την καμήλα και μοίρασαν τις δεκαοχτώ: ο μεγαλύτερος πήρε τις μισές, δηλαδή εννιά, ο δεύτερος το ένα τρίτο, δηλαδή έξι, και ο μικρότερος το ένα ένατο, δηλαδή δύο καμήλες. Προς μεγάλη τους έκπληξη όμως, όταν τελείωσε η μοιρασιά, είδαν πως περίσσευε μια καμήλα, και την επέστρεψαν στο γέροντα φίλο τους επαναλαμβάνοντας τις ευχαριστίες τους".

Για τον κύριο Κ. αυτή η φιλική εκδούλευση ήταν σωστή, επειδή δεν απαιτούσε ιδιαίτερες θυσίες.

(Από τις "Ιστορίες του κ. Κόυνερ" του Μπ. Μπρεχτ)

[Juliette]

Όταν σου γνέφει ο αγαπημένος σου, ακολούθησέ τον, παρόλο που ο δρόμος είναι δύσκολος και δύσβατος. Κι όταν τα φτερά του σε τυλίξουν, αφήσου, παρόλο που το ξίφος που μπορεί να κρύβεται σ'αυτά ίσως σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ τον, παρόλο που η φωνή του μπορεί να γκρεμίσει τα όνειρά σου, όπως ο βοριάς καταστρέφει τα πάντα σ'έναν κήπο.

Χαλίλ Γκιμπράν

[lefkander]

Έχει σκονάκι...

[Juliette]

Το αντιπαρέρχομαι και συνεχίζω για να ξεστραβωθούν μερικοί-μερικοί....

Ο Θεός είναι η αγάπη, θα τομούσα να πω.

Αλλά τι απατηλός διάβολος που είναι η αγάπη!

Σάμιουελ Μπάτλερ

[Juliette]

Πάρτε κι άλλο ένα ρεμάλια της κενωνίας:

Ω, αγαπήθηκαν βαθιά,

οι ψυχές τους φιλήθηκαν,

φιλήθηκαν με τα μάτια τους,

ήταν δύο αλλά το φιλί

ήταν ένα και μοναδικό.

Χάινριχ Χάινε

[Juliette]

Τα χείλη τραγουδούν μόνο όταν δεν μπορούν να φιλήσουν

Τζέιμς Τόμσον

Να πίνει κανείς όταν δε διψάει και να κάνει έρωτα όλες τις εποχές, κυρία μου: αυτό είναι το μόνο που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα υπόλοιπα ζώα.

Πιερ-Ωγκυστίν ντε Μπωμαρσέ

Ω, η αγάπη μου είναι σαν το τριαντάφυλλο

που πρωτοανθίζει τον Ιούνιο

Ω, η αγάπη μου είναι σαν τη μελωδία

που παίζει γλυκό σκοπό

Ρόμπερτ Μπερνς

(Συνέχεια: And I will love you still, my dear, till all the sea's gone dry

Till all the sea's gone dry, my dear, and the rocks melt with the sun..)

[Juliette]

Εάν η μουσική είναι η τροφή της αγάπης, παίξε. Παίξε για πολλή ώρα, μέχρι να κορεστώ, η όρεξή μου να εξασθενήσει και να σβήσει.

Πάλι αυτή η μελωδία!

Έχει φθίνουσα πορεία:

Ω! Έφτασε στ'αυτιά μου σαν γλυκός σκοπός που ανασαίνει πάνω από ένα σωρό βιολέτες, κλέβει κι αναδύει άρωμα!

Γουίλιαμ Σαίξπηρ