Η μετανάστευση στο εξωτερικό για ειδικότητα

[atimi_koinonia]

Καλορίζικο το νέο site.Να τα 1000άσει αυτό κ οι δημιουργοί του. Πήρα την απόφαση να σας γράψω. Λοιπόν είμαι σε φάση αναζήτησης&θέλω βοήθεια. Διάβασα τα προηγούμενα πόστ αλλα θέλω παραπάνω βοήθεια. Μόλις πάρω πτυχίο θέλω να συνεχίσω στο εξωτερικό. Ο λόγος είναι πολύ σοβαρός&επείγον(δεν είναι επί του παρόντος).

Η ερώτηση: Τί χρειάζεται για να συνεχίσω ειδικότητα σε Αμερική(κυρίως)+Αγγλία. Δηλαδή να κάνω τη πρακτική εξάσκηση κ παράλληλα να πληρώνομαι για να βγαίνουν τα έξοδα διαβίωσης. Καταλαβαίνεται πώς χρήματα δεν υπάρχουν ούτε γι'αστείο. Υπάρχει όμως πολύ όρεξη για δουλειά. Ξέρω πως στην Αμερική είναι απαραίτητο το USMLE. Πώς θα ξέρω το σκόρ για να με δεχθεί καποιο νοσοκομείο? Πρέπει να στέλνω μαιλ σε κάθε νοσοκομείο ξεχωριστά για να δώ τί ζητάει? Οι μισθοί των ειδικευόμενων ιατρών στο εξωτερικό σε τί επίπεδα κυμαίνονται? Είναι ικανοποιητικοί για να ζούν 2 άτομα?

Πρέπει να αρχίσω από τώρα να ψάχνω κάτι συγκεκριμένο&σίγουρο ώστε να εξασφαλίσω το οικονομικό από την πρώτη μέρα. Αχ άτιμη κοινωνία. Πως τα φέρνεις καμιά φορά. Γι'αυτό πριν γίνει απεργία/κατάληψη να θυμάστε πώς υπάρχουν συνάδελφοι που πρέπει όπωσδήποτε να τελειώνουν.

Συγνώμη αν σας κούρασα. Περιμένω με αγωνία τις απαντήσεις σας. Ευχαριστώ

Φιλικά,

Ανώνυμος.

[lefkander]

Για να κάνει κανείς ειδικότητα στην Αμερική πρέπει να έχει το ECFMG certificate (http://www.ecfmg.org) το οποίο το αποκτάς αν τους συμπληρώσεις μια αίτησης και τους πας τα σκορ από το USMLE step 1, USMLE step 2 clinical knowledge (CK) και USMLE step 2 clinical skills (CS), μαζί με ένα αντίγραφο του πτυχίου και μια αναλυτική. Το passing score για κάθε step είναι 75 σε διψήφια κλίμακα ή 180 σε τριψήφια. Το κόστος για όλα μαζί είναι γύρω στα 5000$ (800$ το step 1 και 2 CK, 1200$ το step 2 CS τα υπόλοιπα εισιτήρια και ξενοδοχεία για το step 2 CS) και είναι εντελώς φιλική τιμή.

Με το ECFMG certificate ανά χείρας, κάνεις αίτηση στο ERAS (Electronic Residency Application Service) και αυτό αναλαμβάνει να σου στείλει τις αιτήσεις στα προγράμματα που θέλεις (όχι στα νοσοκομεία απευθείας, διότι δεν είναι απαραίτητο να είναι κάθε πρόγραμμα και νοσοκομείο. Συνήθως είναι ένα πρόγραμμα προς πολλά νοσοκομεία). Το κόστος εδώ είναι ανάλογα με τον αριθμό των αιτήσεων, και κυμαίνεται από 500$ έως και κάνα-δυό χιλιάδες $$$ (μετά τις 20 πρώτες, η κάθεμιά κοστίζει 20$). Οι αιτήσεις γίνονται από Σεπτέμβρη μέχρι Δεκέμβρη. Από το κάθε πρόγραμμα που θα τους κάνεις θα σε φωνάξουν για interview (Κόστος περίπου 1500-2000$ ανά ταξίδι), σε μιά περίοδο από Δεκέμβρη μέχρι τέλος Γενάρη. Μέσα Φλεβάρη αποφασίζουν, τέλος Μάρτη γίνεται το match (ένα σύστημα σαν τις πανελλήνιες που συμπληρώνεις σε ένα χαρτί τα προγράμματα που προτιμάς, συμπληρώνουν και τα προγράμματα τους υποψήφιους που προτιμάνε και γίνεται η επιλογή), και τέλος Ιουνίου-αρχές Ιουλίου αρχίζει το κάθε πρόγραμμα. Αν δεν γίνεις match, είτε πας post-match (σε προγράμματα που δεν τα έκανε κανένας rank και τους λείπουν ειδικευόμενοι) είτε του χρόνου πάλι.

Το κόστος για την επόμενη χρονιά περιλαμβάνει μόνο αιτήσεις και ταξίδια, δεδομένου ότι το κάθε σκορ των USMLE ισχύει για 7 χρόνια (για 3 του Step 2 CS).

Αυτά τα ολίγα.

[atimi_koinonia]

ευχαρστώ για την απάντηση. Με έβαλες στο παιχνίδι. Γνωρίζετε περιπτώσεις συναδέλφων μας που να έχουν πάρει το usmle και να εργάζονται έξω? Πρέπει να είναι μετρημένοι στα δάκτυλα.

[lefkander]

Αρκετοί. Υπομονή, επιμονή και διάβασμα.

[lefkander]

Όποιος ενδιαφέρεται να δώσει το Step 1 των USMLE, τα παρακάτω βιβλία θα του φανούν χρήσιμα:

1. Pharmacology HARVEY (Lippincott ekdoseis)

2. Biochemistry (CHAMPE) (Lipincott ekdoseis)

3. Board Series Review Pathology (SCHNEIDER) (Board Series seira ekdosewn)

4. Board series Review Physiology (COSTANZO) (Board Series seira)

5. Clinical Microbiology Made ridicilously simple (GLADWIN) (Medmaster ekdoseis)

6. High-Yield Behavioral Science (FADEM) (High-yield seira)

7. High-Yield Neuroanatomy (FIX)

8. High-Yield Gross Anatomy (DUDEK)

9. High-Yield embryology (DUDEK)

Αυτά είναι μια καλή αρχή! Φυσικά μην ακούσω κανένα "Ποιά είναι η ύλη;"!!!

[Harroulis]

Γεια σας.Ο βαθμος πτυχιου παιζει σημαντικο ρολο.Αν ειναι χαλια και γραψεις καλα στο USMLE υπαρχει πιθανοτητα να πας Αμερικη?

[Ptca]

ουσιατικά ό μ.ο. δεν παίζει κανένα ρόλο για τους ξένους,

πλεον στέλνεις και αναλυτιική στο ERAS (παλιά δεν εστελνες καν)

αλλά δεν θα απέδιδα ούτε το 1% της σημασίας που θα απέδιδα στα step scores

Αλλά προσεχε, στις ειδικότητες που σε ενδιαφέρουν(+ το αντιστοιχο γενικό μέρος,δηλ. χειρ/παθ) πάρε 9-10 (Δηλ. αν θες πχ. ορθοπαιδική , πάρε 9-10 σε ορθοπαιδική και στις χειρουργικές κλινικές κ.ο.κ)

1. βοηθάει αρκετά την εικόνα σου στα χαρτια.

2. κανει διαδικαστικό το αιτημα για συστατική επιστολή.(σε οποια κλινική πας ,οπου έχεις παρει τετοιους βαθμούς ,σου δινουν χωρίς να σου ζητήσουν τιποτε άλλο και χωρίς να ξέρεις προσωπικά κανένα.)

[ni-me]

Παιδία ήθελα να ρωτήσω για τις συνθήκες εργασίας σε ΗΠΑ επειδή έχω ακόυσει διάφορα.

Τι ωράρια;

πόσες εφημερίες κάνεις;

μισθός;

άδειες;

ευχαριστώ.

[usmeds]

Ως ειδικευόμενος είναι πάνω κάτω τα ίδια παντού με περισσότερο χώσιμο στις χειρουργικές ειδικότητες.

Ωράρια.

Επισήμως λιγότερο από 80 ώρες εργασίας την εβδομάδα

Συνήθως αρχίζεις στις 5.00-6.00 το πρωί και τελειώνεις κατά τις 6.00 το βράδυ

Εφημερίες.

5-7 τον μήνα (30ωρες)

Μισθός.

$35000-45000 Ετησίως, ανάλογα το επίπεδο

Άδειες???

3-4 Εβδομάδες τον χρόνο

[Sovereign]

35000 δολάρια τον χρόνο για Αμερική δεν είναι κάπως λίγα;

[lefkander]

Είναι... Αλλά δεν έχεις έξοδα ;-) (Που να τα φας... Μόνο κανένα τηλέφωνο, αλλά άμα κόψεις κι αυτό, σεστα)

[usmeds]

Είναι αρκετά για να ζήσει ένα ζευγάρι ικανοποιητικά με 1-2 εξόδους τον μήνα.

Η μεγάλη διαφορά είναι πως όταν τελειώσεις την ειδικότητα, αντί να σε περιμένει το... ταμείο ανεργίας στα 35 σου χρόνια, αρχίζεις να βγάζεις $120000 – 200000 (ανάλογα με την ειδικότητα) από τα 30.

[ContaStoPtyxio]

Αγαπητέ-τή Atimi kinonia,θέλω να προσθέσω μία μικρή λεπτομέρεια:

Με δεδομένο ότι η εξέταση αυτή ουσιαστικά αξιολογεί τι έμαθες και στα 6 χρόνια της

σχολής πολύ σημαντικό ρόλο στον υπολογισμό του χρόνου προετοιμασίας παίζει το διάβασμά σου κατά τη διάρκεια της φοίτησης καθώς και ο χρόνος που έχει περάσει από τότε που πήρες πτυχίο.

Επειδή αυτό το χρονικό διαστημα μπορεί να ποικίλλει σημαντικά θα σου πρότεινα να προμηθευτείς βιβλία με παλαιότερα θέματα test USMLE.Όχι μόνο θα δεις το "πνεύμα"

της εξέτασης αλλά κυρίως θα καταλάβεις που "βρίσκεσαι" από άποψη γνώσεων και θα μπορέσεις να υπολογίσεις πόσο χρόνο θα χρειαστείς για διάβασμα.

Τέτοια βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Appleton&Lange και από τις Lippincott Williams&Wilkins και νομίζω ότι ο Πασχαλίδης (τηλ:210 7789125) τα φέρνει στην Ελλάδα.Η τιμή τους στις ΗΠΑ για κάθε τόμο είναι περίπου 35-40$.

[usmeds]

Προσπάθησα να διαβάσω το παραπάνω post αλλά ήταν λίγο κουραστικό. Απλώς θέλω να επισημάνω κάτι για το οποίο αν κατάλαβα καλά έχουμε διαφορετική άποψη. Το να μείνεις στην Αμερική μετά την ειδικότητα είναι το ίδιο εύκολο ή δύσκολο όσο ήταν πάντα. Μετά το 9/11 δεν άλλαξε τίποτα όσον αφορά σε αυτή τη νομοθεσία. Το αντίθετο μάλλον καθώς  πριν 2  μήνες ο Bush υπεγραψε νομοσχέδιο με το οποίο επεκτείνεται η δυνατότητα των waivers σε πολλές πολιτείες. Πραγματικά δεν ξέρω κανέναν που αναγκάστηκε να γυρίσει στην πατρίδα του και σίγουρα δεν  πήγαν στην Αλάσκα. Ακόμη όμως και αν όλα αυτά αλλάξουν μετά από 5-6 χρόνια το να κάνεις ειδικότητα στην Αμερική εξακολουθεί να είναι σημαντικό.

←

Astypalaia2, συμφωνώ μαζί σου.

Ποτέ δεν κατάλαβα την σπουδή ορισμένων να παρουσιάσουν την ειδίκευση στις ΗΠΑ σαν ένα ανυπέρβλητο βουνό.

Στο συγκεκριμένο θέμα της βίζας και της ανάγκης για επιστροφή πίσω η λύση είναι όπως σωστά αναφέρεις το waiver. Ούτε και εγώ γνωρίζω κανέναν που να ήθελε να μείνει και να μην τα κατάφερε.

Ξέρω αρκετά παραδείγματα ανθρώπων που ακριβώς επειδή στελέχωσαν για δύο χρόνια μια θέση όπου υπήρχε ανάγκη είχαν απολαβές ακόμα και διπλάσιες των ποσών που ανέφερα παραπάνω.

Εξαρτάται το τι ψάχνεις. Υπάρχουν waiver στην καρδιά μεγάλων πόλεων (τύπου Veterans Administration Hospital) που, αν και προσφέρουν χαμηλότερους μισθούς, σου εξασφαλίζουν μια θέση σε μεγάλα και σύγχρονα νοσοκομεία

Δεν θέλω να παρουσιάζω ότι τα πράγματα είναι εύκολα. Πιστεύω όμως ότι κάθε έτος από τα Ελληνικά πανεπιστήμια αποφοιτούν τουλάχιστον 30-40 παιδιά (ίσως και περισσότερα) που θα μπορούσαν άνετα να σταθούν σε οποιαδήποτε ειδικότητα στην Αμερική. Δυστυχώς όμως λίγο η άγνοια, λίγο η παραπληροφόρηση και ο εκφοβισμός και λίγο η απροθυμία να ξενιτευτούν σε μια άλλη ήπειρο, τους κρατά μακριά από ένα επαγγελματικό και επιστημονικό περιβάλλον που πραγματικά τους αξίζει...

[usmeds]

35000 δολάρια τον χρόνο για Αμερική δεν είναι κάπως λίγα;

Έχεις δίκιο. Βασικά με τη σημερινή ισοτιμία Ευρώ-Δολλαρίου τα λεφτά που παίρνουμε Ευρώπη είναι πολύ καλά. Στη Γερμανία αν είσαι γύρω στα 30 ως Assistenzarzt με κανα παιδί αμαλάχει πληρώνεσαι με το BAT IIa αρκετά λεφτάκια.

Στα δυτικά "παλιά" κρατίδια: €2500 βασικός μισθός brutto συν τις εφημερίες. Φυσικά όλα είναι σχεδόν δια δύο καθότι πληρώνεις ένσημα και φόρους αλλά εν τέλει είσαι ασφαλισμένος σ'ένα απ΄τα καλύτερα συστήματα του κόσμου.

Είναι αλήθεια πως οι μισθοί στην Αμερική σε επίπεδο ειδικευόμενων δεν διαφέρουν πλέον πολύ από τους Ευρωπαϊκούς. Ωστόσο:

- Άλλο το επίπεδο της ειδίκευσης στην Αμερική και άλλο στην Ευρώπη. (Απλά δεν συγκρίνεται, ιδίως για τις χειρουργικές ειδικότητες)

- Στην Αμερική τελειώνεις με την ειδικότητα τουλάχιστον 1-3 χρόνια πιό νωρίς

- Ο ειδικευμένος γιατρός στην Αμερική βγάζει σχεδόν τα διπλάσια από τους Ευρωπαίους γιατρούς ακόμα και τώρα που η ισοτιμίες είναι παράλογες.

Έτσι ο γιατρός των 30 ετών βγάζει $10000 – 15000 τον μήνα (και με τους φόρους κρατά στο χέρι $7000 – 10000)

[Medicus Chirurgus]

Είναι αλήθεια πως οι μισθοί στην Αμερική σε επίπεδο ειδικευόμενων δεν διαφέρουν πλέον πολύ από τους Ευρωπαϊκούς. Ωστόσο:

- Άλλο το επίπεδο της ειδίκευσης στην Αμερική και άλλο στην Ευρώπη. (Απλά δεν συγκρίνεται, ιδίως για τις χειρουργικές ειδικότητες)

Είναι άλλο... αλλά βασίζεται κυρίως:

-στην πρόσβαση στην τελευταία λέξη της τεχνολογίας όσο αφορά τον βιοϊατρικό εξοπλισμό διάγνωσης και θεραπείας (σε μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με τα δημόσια νοσοκομεία της Ευρώπης),

-την αυστηρή και πολύ καλή για την εκπαίδευση αναλογία ειδικευόμενων προς δασκάλων και κλινών,

-το σύστημα υγείας (που δεν είναι κρατικό αλλά ιδιωτικό) με αποτέλεσμα όλη η ιεραρχία να ενδιαφέρεται για τη σωστή παροχή υπηρεσιών υγείας με στάνταρ την απόδοση και ΟΧΙ το βόλεμα

- Στην Αμερική τελειώνεις με την ειδικότητα τουλάχιστον 1-3 χρόνια πιό νωρίς

Αυτό δεν το κατάλαβα... πώς γίνεται; Οι περισσότερες ειδικότητες που γνωρίζω έχουν τα ίδια χρόνια. Ίσα ίσα, μιας που οι Αμερικανοί τελειώνουν τη σχολή στα 26-27 παίζει ν'αργούν και παραπάνω. Φυσικά δε λογαριάζω τις αναμονές σ'αυτό.

- Ο ειδικευμένος γιατρός στην Αμερική βγάζει σχεδόν τα διπλάσια από τους Ευρωπαίους γιατρούς ακόμα και τώρα που η ισοτιμίες είναι παράλογες.

Έτσι ο γιατρός των 30 ετών βγάζει  $10000 – 15000 τον μήνα

Αυτό είναι αλήθεια αλλά πληρώνουν και τεράστια ποσά σε ασφάλειες για liability. Οι νευροχειρουργοί μπορεί και να βγάζουν μισό μιλιόνι αλλά δίνουν κοντά $150000 σε ασφάλειες ιατρικού σφάλματος... στο λέω από πρώτο χέρι γιατί το έψαχνα για τη συγκεκριμένη ειδικότητα και θυμάμαι είχα πέσει σε πολλά άρθρα που μιλούσαν για το αβάσταχτο των ασφαλειών σε ορισμένες ειδικότητες "υψηλού κινδύνου".

Αλλά αναμφισβήτητα πληρώνονται πολύ.

(και με τους φόρους κρατά στο χέρι $7000 – 10000)

←

OK, εδώ είναι ένας μεγάλος μύθος... οι φόροι όπως όλοι [σχεδόν] ξέρουμε στις ΗΠΑ είναι πολύ χαμηλοί. Ίσως και κάτω του 30% σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά αυτό γιατί ο κάθε ιδιώτης (φυσικό πρόσωπο) έχει δικιά του υποχρέωση ν'ασφαλιστεί με τον ασφαλιστικό φορέα της επιλογής του. Οι περισσότερες "κοινωνικές υπηρεσίες" είναι επί πληρωμή στις ΗΠΑ, μην το ξεχνάμε αυτό.

Αντιπαράδειγμα; Οι σκανδιναβικές χώρες που φημίζονται στον κόσμο ολόκληρο για το υψηλό επίπεδο ζωής τους έχουν τους υψηλότερους φόρους στον πλανήτη. Πάνω απ'το 50% του μισθού σε ορισμένες περιπτώσεις πάει σε φορολογίες διαφόρων τύπων. Αλλά αν πάθεις ατύχημα στη Νορβηγία ή στη Δανία είσαι σίγουρος πως το κράτος θα σε καλύψει... και σένα και τα ανήλικά παιδιά σου.

[Medicus Chirurgus]

Προς Θεού δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν ότι η ιατρική εκπαίδευση στην Ευρώπη είναι καλύτερη απλά νομίζω πως στο όνομα της αντικειμενικότητας οφείλουμε να υπογραμμίζουμε τα καλά των ΗΠΑ αλλά και τα άσχημά τους...

Τα έξοδα για το ECFMG είναι αρκετά, συν τα τρεχάματα για τις πρακτικές εξετάσεις στις ΗΠΑ. Επίσης το γεγονός ότι σου φέρονται σα ξένο μια ζωή, αντίθετα με την Ευρωπαϊκή Ένωση που πλέον είμαστε όλοι "ένα πράγμα".

Εγώ στα χρόνια που είμαι Ιταλία νιώθω σα σπίτι μου, διέπομαι απ'τους ίδιους νόμους και έχω τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους ντόπιους. Αυτό μ'αρέσει γιατί κανένας δεν μπορεί να μ'αγγίξει ή να με κάνει να νιώσω παρείσακτος.

Εν κατακλείδει, αυτό που θέλω να πω, καλές οι ΗΠΑ αλλά... χίλιες φορές ένα καλό νοσοκομείο στη Δυτική Ευρώπη παρά ένα μέτριο-άγνωστο σε κάποια κεντρική πολιτεία των ΗΠΑ... Γιατί την αλήθεια να λέμε, λίγοι ξένοι καταφέρνουν να μπουν σε δυνατό πανεπιστημιακό νοσοκομείο της ανατολικής ή δυτικής ακτής. Όχι λόγω έλλειψης δυνατοτήτων, αλλά λόγω υψηλής ζήτησης απ'τους ίδιους τους Αμερικανούς.

[usmeds]

Αυτό δεν το κατάλαβα... πώς γίνεται; Οι περισσότερες ειδικότητες που γνωρίζω έχουν τα ίδια χρόνια. Ίσα ίσα, μιας που οι Αμερικανοί τελειώνουν τη σχολή στα 26-27 παίζει ν'αργούν και παραπάνω. Φυσικά δε λογαριάζω τις αναμονές σ'αυτό.

Παθολογία (Internal Medicine): 3 έτη αντί 5

Χειρουργική: 5 αντί 6

Γυναικολογία: 4 αντί 5

Η λίστα είναι μεγάλη και συνεχίζεται... Βέβαια αν κοιτάξεις για υπέρ-ειδικότητες τύπου Νευροχειρουργικής τότε ίσως τα χρόνια να είναι τα ίδια.

Αυτό είναι αλήθεια αλλά πληρώνουν και τεράστια ποσά σε ασφάλειες για liability. Οι νευροχειρουργοί μπορεί και να βγάζουν μισό μιλιόνι αλλά δίνουν κοντά $150000 σε ασφάλειες ιατρικού σφάλματος

Δεν διαφωνώ. Οι ασφάλειες είναι ένα μεγάλο πρόβλημα στην Αμερική.

Παρόλα αυτά οι καθαρές απολαβές του μέσου Αμερικάνου γιατρού (μετά τους φόρους και τις ασφάλειες) παραμένουν σχεδόν διπλάσιες του μέσου Ευρωπαίου.

Δύσκολα βρίσκεις κάποιον τελειωμένο που να μην παίρνει σπίτι του πάνω από $7000 τον μήνα (καθαρά).

Οι γιατροί στην Αμερική έχουν επαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη. Δεν μπορώ βέβαια να πω το ίδιο για τους υπαλλήλους τους (αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...)

Εν κατακλείδει, αυτό που θέλω να πω, καλές οι ΗΠΑ αλλά... χίλιες φορές ένα καλό νοσοκομείο στη Δυτική Ευρώπη παρά ένα μέτριο-άγνωστο σε κάποια κεντρική πολιτεία των ΗΠΑ... Γιατί την αλήθεια να λέμε, λίγοι ξένοι καταφέρνουν να μπουν σε δυνατό πανεπιστημιακό νοσοκομείο της ανατολικής ή δυτικής ακτής. Όχι λόγω έλλειψης δυνατοτήτων, αλλά λόγω υψηλής ζήτησης απ'τους ίδιους τους Αμερικανούς.

Εδώ θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω.

Όσο αφορά την εκπαίδευση που λαμβάνουν οι ειδικευόμενοι, μεταξύ ενός μέτριου-άγνωστου νοσοκομείου των ΗΠΑ και του... Johns Hopkins, οι διαφορές δεν είναι σημαντικές.

Καλός θα βγει ο ένας, καλός και ο άλλος.

Αν κάποιος από τους δύο δεν βγει καλός, ή το νοσοκομείο δεν ανταποκρίνεται στο εκπαιδευτικό του έργο, απλά το μαγαζάκι θα κλείσει στην επόμενη επιθεώρηση του ACGME που γίνεται κάθε 2-4 έτη.

(Εντάξει δεν λέω... άλλο Johns Hopkins και άλλο Univ. of North Dakota αλλά πίστεψέ με η διαφορά δεν είναι ανάλογη με εκείνη μεταξύ του Γενικού Νομαρχιακού Νοσοκομείου Διδυμοτείχου και του Leeds της Αγγλίας)

Εντέλει το ζήτημα είναι που θα μπορέσουν αυτά τα παιδιά που αποφοιτούν κάθε χρόνο από την Ελλάδα και πραγματικά μπορούν να σταθούν έξω, να βρουν καλύτερη εκπαίδευση και επιστημονικό / επαγγελματικό μέλλον.

Δεν ξέρω ακόμα πόσο εύκολο είναι να βρεις θέση σε «ένα καλό νοσοκομείο στη Δυτική Ευρώπη». Μάλλον δυσκολότερο από ότι να βρεις κάτι σε «ένα μέτριο-άγνωστο σε κάποια κεντρική πολιτεία των ΗΠΑ» που τελικά θα σε βγάλει γιατρό ικανό να σταθείς στα πόδια σου και να κάνεις την δουλεία σου χωρίς να είσαι δημόσιος κίνδυνος

Η Αμερική έχει τα άσχημα της (απόσταση, βίζες κτλ.) αλλά είτε μας αρέσει είτε όχι αν κάνεις εκεί την ειδικότητά σου δεν πρόκειται να βγεις χαμένος...

[astypalaia2]

Για άλλη μια φορά θα συμφωνήσω με τον usmeds, κυρίως όσον αφορά στο επίπεδο της εκπαίδευσης γιατί τα νοσοκομεία είναι ιδιωτικά και δεν θέλουν στον επόμενο έλεγχο που πράγματι γίνεται σε 2-4 χρόνια να μην πληρούν τα κριτήρια και να τους αναγκάσουν να κλείσουν το τμήμα γιατί μετά το νοσοκομείο δεν θα μπορεί να λειτουργήσει. Επίσης για τον ίδιο λόγο δεν θέλουν να δημιουργούνται φήμες ότι κάνουν διακρίσεις μεταξύ των ειδικευομένων ή ότι δεν υπάρχει αρκετός επαγγελματισμός γιατί μετά οι ειδικευόμενοι δεν θα κάνουν αιτήσεις. Τα νοσοκομεία που είναι στις μεσοδυτικές πολιτείες είναι πολύ πλούσια με state-of-the-art εξοπλισμό αλλά δεν είναι δημοφιλή στους Αμερικάνους γιατί έχει πολύ κρύο και είναι μακρια από California or New York..

Όσο για το αν αισθάνεσαι ξένος πιστεύω πως το καταλαβαίνεις στις πρώτες σου επαφές με τους αρρώστους και τους συναδέλφους σου. Δεν έχω δοκιμάσει να πάω σε κάποια ευρωπαική πόλη αλλά φοβάμαι πως θα είναι δύσκολο για κάποιον που δεν μιλάει άπταιστα τη γλώσσα να αισθανθεί άνετα στο νοσοκομείο. Ο μόνος λόγος για αυτό είναι το ότι ο αλλοδαπός γιατρός δεν είναι κάτι συνηθισμένο για τις περισσότερες ευρωπαικές χώρες. Αντίθετα στην Αμερική οι αρρωστοι είναι συνηθισμένοι στο να έχουν αλλοδαπό γιατρό και συνήθως δεν είναι καχύποπτοι μαζί σου και δεν πρόκειται να σε ρωτήσουν από που είσαι. Αυτό φυσικά οφείλεται στο ότι έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στο σύστημα ξέροντας πως το νοσοκομείο δεν θα επέτρεπε να ασχοληθεί μαζί τους κάποιος που δεν ξέρει τι του γίνεται. Επίσης πολύ συχνά (σε κάποιες ειδικότητες περισσότερο από άλλες) το 1/3 των ειδικευομένων είναι ξένοι και αυτό διευκολύνει την επικοινωνία .

Επαναλαμβάνω και εγώ πως δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν ουτε και να υποβαθμίσω την εκπαίδευση στην Ευρώπη. Απλώς θα ήθελα να καθησυχάσω όποιον διαβάζει αυτα τα μηνύματα και θέλει να κάνει ειδικότητα στην Αμερική πως τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα......Εξαρτάται από το τι ζητάς και τι υποχωρήσεις είσαι αναγκασμένος να κάνεις....

[Medicus Chirurgus]

Παθολογία (Internal Medicine): 3 έτη αντί 5

Χειρουργική: 5 αντί 6

Γυναικολογία: 4 αντί 5

Η λίστα είναι μεγάλη και συνεχίζεται... Βέβαια αν κοιτάξεις για υπέρ-ειδικότητες τύπου Νευροχειρουργικής τότε ίσως τα χρόνια να είναι τα ίδια.

Τα νοσοκομεία μπορούν να κάνουν τις διάρκειες των ειδικοτήτων μεγαλύτερες, αν είναι καλά. Το σημαντικό είναι να έχουν το minimum των απαιτήσεων της ACMGE.

Τη χειρουργική τη μετράς ΜΕ ή ΧΩΡΙΣ την Internship που είναι υποχρεωτική; Όσο για την Παθολογία, τουλάχιστον σε πολλές χώρες της Ευρώπης βγαίνεις κατευθείαν εξειδικευμένος (στα 5 χρόνια) σ'ένα υποτομέα της, πχ. Πνευμονολογία αντίθετα στις ΗΠΑ πρέπει να κάνεις οπωσδήποτε fellowship oπότε να τα πάλι τα χρόνια εξισώνονται.

Επίσης δεν αναφέρεις πουθενά, όπως είπα ότι οι Αμερικανοί τελειώνουν στα 26-27 ανάλογα αν κάναν 4ετή ή 5ετή φοίτηση στην Ιατρική.

Όσο για τη Νευροχειρουργική: στα καλά είναι μέχρι και 7 χρόνια...

Δεν διαφωνώ. Οι ασφάλειες είναι ένα μεγάλο πρόβλημα στην Αμερική.

Παρόλα αυτά οι καθαρές απολαβές του μέσου Αμερικάνου γιατρού (μετά τους φόρους και τις ασφάλειες) παραμένουν σχεδόν διπλάσιες του μέσου Ευρωπαίου.

Δύσκολα βρίσκεις κάποιον τελειωμένο που να μην παίρνει σπίτι του πάνω από $7000 τον μήνα (καθαρά).

Δε διαφωνώ αλλά μιλάς για λεφτά ειδικού και όχι ειδικευόμενου... Για να εγκατασταθείς ΗΠΑ κανονικά και με το νόμο και ν'αρχίσεις την practice σου περνάνε κάποια χρόνια. Εγώ δεν είμαι διατεθημένος να ζήσω στο εξωτερικό παραμόνο αν μου κάτσει ακαδημαϊκή/ερευνητική καριέρα. Σαν ιδιώτης με τίποτα, δεν πα να είναι downtown Manhattan.

Στους ειδικευόμενους όμως, γιατί αυτό συζητάμε, τα λεφτά με τη σημερινή ισοτιμία δεν είναι και κάτι το σπουδαίο.

Οι γιατροί στην Αμερική έχουν επαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη. Δεν μπορώ βέβαια να πω το ίδιο για τους υπαλλήλους τους (αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...)

Ναι γιατί την πληρώνουν απ'την τσέπη τους αδρά.

Εδώ θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω.

Όσο αφορά την εκπαίδευση που λαμβάνουν οι ειδικευόμενοι, μεταξύ ενός μέτριου-άγνωστου νοσοκομείου των ΗΠΑ και του... Johns Hopkins, οι διαφορές δεν είναι σημαντικές.

Καλός θα βγει ο ένας, καλός και ο άλλος.

Αν κάποιος από τους δύο δεν βγει καλός, ή το νοσοκομείο δεν ανταποκρίνεται στο εκπαιδευτικό του έργο, απλά το μαγαζάκι θα κλείσει στην επόμενη επιθεώρηση του ACGME που γίνεται κάθε 2-4 έτη.

(Εντάξει δεν λέω... άλλο Johns Hopkins και άλλο Univ. of North Dakota αλλά πίστεψέ με η διαφορά δεν είναι ανάλογη με εκείνη μεταξύ του Γενικού Νομαρχιακού Νοσοκομείου Διδυμοτείχου και του Leeds της Αγγλίας)

Προτιμώ χίλιες φορές την πανεπιστημιακή κλινική του Mannheim ή του Manchester ή της Upsalla παρά το Kansas City Medical Center φίλε.

Και στα παραπάνω 3 έχω περισσότερες πιθανότητες να βρεθώ από το 4ο, και με λιγότερα χρήματα/εξετάσεις μέχρι να με θεωρήσουν "ομοταγή"... Αν μιλάμε για Charing Cross Hospital και Massachusetts General Hospital αλλάζει το θέμα άλλα πόσους ξέρεις [εκτός ΗΠΑ] να καταφέρνουν να πάνε για attachment στο πρώτο και πόσους στο δεύτερο;

Στην Ευρώπη τουλάχιστον τα πάντα είναι πιο γνώριμα: το μέγεθος των αυτοκινήτων, των σπιτιών, των φαγητών, κλπ. Και η ζωή παίζει πολύ μεγάλο ρόλο για την ευτυχία και απόδοση, στο λέω από πρώτο χέρι καθότι είμαι 6 χρόνια έξω (από 18) και η απόδοσή μου στο Uni εξαρτιόταν πάντα απ'την εξωφοιτητική μου ζωή. Αν ήμουν δυστυχισμένος έξω είμαι δυστυχισμένος και στη σχολή. Μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά δεν μπορείς να το αποκλείσεις ως παράγοντα.

Τώρα, αν πιστεύεις ότι στο Κάνσας (και ΑΝ πας στο Κάνσας καθότι μιλάμε για πρωτεύουσα Πολιτείας) θα περάσεις πιο ωραία από μια μικρή πόλη της Ευρώπης τότε πάσο. Πάντως για μένα και την ταπεινή μου γνώμη οι ΗΠΑ δεν αξίζουν εκτός αν:

- έχεις συγγενείς και πας κοντά τους

- είσαι στο top 1% των τελειοφοίτων με τέλειες συστατικές επιστολές και χοντρό CV με αποτέλεσμα να μπορείς να πας και κάπου καλά (ανατολική/δυτική ακτή σε μεγάλη πόλη)

- γουστάρεις ΗΠΑ και δεν ακούς κουβέντα

Πάντως αρνούμαι να πιστέψω πως στις καλές κλινικές της Ευρώπης δε γίνεται εφάμιλλη ή και καλύτερη δουλειά από τις μέτριες των ΗΠΑ.

Εντέλει το ζήτημα είναι που θα μπορέσουν αυτά τα παιδιά που αποφοιτούν κάθε χρόνο από την Ελλάδα και πραγματικά μπορούν να σταθούν έξω, να βρουν καλύτερη εκπαίδευση και επιστημονικό / επαγγελματικό μέλλον.

Δεν ξέρω ακόμα πόσο εύκολο είναι να βρεις θέση σε «ένα καλό νοσοκομείο στη Δυτική Ευρώπη». Μάλλον δυσκολότερο από ότι να βρεις κάτι σε «ένα μέτριο-άγνωστο σε κάποια κεντρική πολιτεία των ΗΠΑ» που τελικά θα σε βγάλει γιατρό ικανό να σταθείς στα πόδια σου και να κάνεις την δουλεία σου χωρίς να είσαι δημόσιος κίνδυνος 

Η Αμερική έχει τα άσχημα της (απόσταση, βίζες κτλ.) αλλά είτε μας αρέσει είτε όχι αν κάνεις εκεί την ειδικότητά σου δεν πρόκειται να βγεις χαμένος...

←

Δεν το πιστεύω αυτό. Ξέρω σαφώς περισσότερους Ευρωπαίους που πήραν ανάθεση/απόσπαση σε καλά ευρωπαϊκά νοσοκομεία παρά σε αμερικάνικα μέτρια-άγνωστα.

Στο κάτω κάτω είναι και θέμα προτίμησης, έτσι; Για μένα μετράει πιο πολύ το Lund απ'το Wyoming...

[usmeds]

Λοιπόν κάτι τέτοια διαβάζω πρωί-πρωί και αναρωτιέμαι αν έχει δίκιο ο Wizard που σκίζεται για τα καλά της Ευρώπης...

DURANGO, Colorado (AP) -- Two teenage girls who surprised their neighbors with homemade cookies late one night were ordered to pay nearly $900 in medical bills for a woman who says she was so startled that she had to go to the hospital.

Judge Doug Walker declined Thursday to award punitive damages, saying he did not believe the girls acted maliciously.

Taylor Ostergaard, 17, and Lindsey Jo Zellitti, 18, baked the chocolate chip and sugar cookies one night last July.

They made packages with a half-dozen cookies each and added large red or pink construction-paper hearts that carried the message, "Have a great night."

The notes were signed with their first initials: "Love, The T and L Club."

Then they set off to make their deliveries.

Wanita Renea Young, 49, said she was at her rural home south of Durango around 10:30 p.m. when she said saw "shadowy figures" outside the house banging repeatedly on her door.

She yelled, "Who's there?" but no one answered, and the figures ran away.

Frightened, she spent the night at her sister's home, then went to the hospital the next morning because she was still shaking and had an upset stomach.

The teenagers' families offered to pay Young's medical bills, but she declined and sued, saying their apologies were not sincere and were not offered in person.

The girls declined comment after the ruling. Taylor's mother said the girl "cried and cried."

"She felt she was being punished for doing something nice," Jill Ostergaard said.

Young said the teenagers showed "very poor judgment"

"The victory wasn't sweet," Young said. "I'm not gloating about it. I just hope the girls learned a lesson."

The teens said they did not answer when the woman called out because they wanted the treats to be a surprise.

[usmeds]

Τα νοσοκομεία μπορούν να κάνουν τις διάρκειες των ειδικοτήτων μεγαλύτερες, αν είναι καλά. Το σημαντικό είναι να έχουν το minimum των απαιτήσεων της ACMGE.

Τη χειρουργική τη μετράς ΜΕ ή ΧΩΡΙΣ την Internship που είναι υποχρεωτική; Όσο για την Παθολογία, τουλάχιστον σε πολλές χώρες της Ευρώπης βγαίνεις κατευθείαν εξειδικευμένος (στα 5 χρόνια) σ'ένα υποτομέα της, πχ. Πνευμονολογία αντίθετα στις ΗΠΑ πρέπει να κάνεις οπωσδήποτε fellowship oπότε να τα πάλι τα χρόνια εξισώνονται.

Χειρουργική στην Αμερική τελειώνεις σε 5 χρόνια.

Παθολογία σε 3 και αν θέλεις ξεκινάς practice αμέσως. Αν κάνεις υποειδίκευση προσθέτεις 1-3 χρόνια (ανάλογα με το τι κάνεις)

Επίσης δεν αναφέρεις πουθενά, όπως είπα ότι οι Αμερικανοί τελειώνουν στα 26-27 ανάλογα αν κάναν 4ετή ή 5ετή φοίτηση στην Ιατρική.

Τα περισσότερα παιδιά στην Αμερική κάνουν 4 χρόνια Κολλέγιο και 4 Ιατρική, οπότε τελειώνουν στα 26.

Ένας Έλληνας που τελείωσε την σχολή στα 24-25 (και έχει δυνατά scores) μπορεί να ξεκινήσει ειδικότητα στα 25-26

Δε διαφωνώ αλλά μιλάς για λεφτά ειδικού και όχι ειδικευόμενου... Για να εγκατασταθείς ΗΠΑ κανονικά και με το νόμο και ν'αρχίσεις την practice σου περνάνε κάποια χρόνια.

Από τα παραπάνω ξεκινάς 26. Τελειώνεις 29-32 (ανάλογα το τι κάνεις).

Από εκεί και πέρα είναι η μεγάλη διαφορά με την Ευρώπη.

Με το που τελειώνεις είσαι περιζήτητος. Αντί να εκλιπαρείς για μία θεσούλα ή να κυνηγάς τον ασθενή με την απόχη για να έρθει στο Ιατρείο σου, βομβαρδίζεσαι από προσφορές για δουλειά. Από όλα έχει ο μπαξές.

Αν χρειάζεσαι waiver, μπορεί να κάνεις 2 χρόνια στην μέση του πουθενά επί αδρής αμοιβής ή μπορείς να βρεις κάτι σε VA μέσα σε πόλη.

Αν είσαι τυχερός και δεν έχεις ανάγκη για waiver μπορείς να δουλέψεις σε Πανεπιστήμιο, να δουλέψεις σε Ιδιωτικό Νοσοκομείο, να δουλέψεις σε κάποιο Practice και με τα χρόνια να γίνεις συνέταιρος, ή να φτιάξεις δικό σου Practice.

Αν θες μεγάλη πόλη θα παίρνεις στην τσέπη λιγότερα χρήματα (με μίνιμουμ τα $7000...)

Η ουσία είναι πως δεν θα μείνεις άνεργος ποτέ.

Στους ειδικευόμενους όμως, γιατί αυτό συζητάμε, τα λεφτά με τη σημερινή ισοτιμία δεν είναι και κάτι το σπουδαίο.

Δεν διαφωνώ. Ο μέσος Αμερικάνος ειδικευόμενος θα έχει περίπου το ίδιο επίπεδο διαβίωσης με τον Ευρωπαίο.

Επιπλέον θα έχει σαφώς καλύτερη εκπαίδευση (μιλάμε πάντα για μέσο όρο) και σαφώς καλύτερη αγορά εργασίας όταν τελειώσει

Πάντως αρνούμαι να πιστέψω πως στις καλές κλινικές της Ευρώπης δε γίνεται εφάμιλλη ή και καλύτερη δουλειά από τις μέτριες των ΗΠΑ.

Καμιά αντίρρηση. Οι μέτριες κλινικές των ΗΠΑ είναι εφάμιλλες των καλύτερων Ευρωπαϊκών

Ξέρω σαφώς περισσότερους Ευρωπαίους που πήραν ανάθεση/απόσπαση σε καλά ευρωπαϊκά νοσοκομεία παρά σε αμερικάνικα μέτρια-άγνωστα.

Άλλη μια διαφορά μεταξύ Ευρώπης-Αμερικής. Αντί κάθε λίγο και λιγάκι (στην Αγγλία κάθε 6-12 μήνες) να πρέπει να ψάχνεις για ανάθεση/απόσπαση, στην Αμερική το βασικό μέρος της δουλείας σου το κάνεις στο ίδιο μέρος και συγκεντρώνεις την προσοχή σου στο να μάθεις αντί στο να κοιτάς το επαγγελματικό σου μέλλον

Στην Ευρώπη τουλάχιστον τα πάντα είναι πιο γνώριμα: το μέγεθος των αυτοκινήτων, των σπιτιών, των φαγητών, κλπ. Και η ζωή παίζει πολύ μεγάλο ρόλο για την ευτυχία και απόδοση, στο λέω από πρώτο χέρι καθότι είμαι 6 χρόνια έξω (από 18) και η απόδοσή μου στο Uni εξαρτιόταν πάντα απ'την εξωφοιτητική μου ζωή. Αν ήμουν δυστυχισμένος έξω είμαι δυστυχισμένος και στη σχολή. Μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά δεν μπορείς να το αποκλείσεις ως παράγοντα.

Εδώ πάω πάσο. Ναι κινδυνεύεις λιγότερο να φας μήνυση, και να καταδικαστείς, γιατί χτύπησες την πόρτα του γείτονα να του προσφέρεις μπισκοτάκια...

Μην ξεχνάς όμως το ποστ της astypalaia2 (πολύ το πάω αυτό το κορίτσι…)

"Όσο για το αν αισθάνεσαι ξένος πιστεύω πως το καταλαβαίνεις στις πρώτες σου επαφές με τους αρρώστους και τους συναδέλφους σου. Δεν έχω δοκιμάσει να πάω σε κάποια ευρωπαική πόλη αλλά φοβάμαι πως θα είναι δύσκολο για κάποιον που δεν μιλάει άπταιστα τη γλώσσα να αισθανθεί άνετα στο νοσοκομείο. Ο μόνος λόγος για αυτό είναι το ότι ο αλλοδαπός γιατρός δεν είναι κάτι συνηθισμένο για τις περισσότερες ευρωπαικές χώρες. Αντίθετα στην Αμερική οι αρρωστοι είναι συνηθισμένοι στο να έχουν αλλοδαπό γιατρό και συνήθως δεν είναι καχύποπτοι μαζί σου και δεν πρόκειται να σε ρωτήσουν από που είσαι. Αυτό φυσικά οφείλεται στο ότι έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στο σύστημα ξέροντας πως το νοσοκομείο δεν θα επέτρεπε να ασχοληθεί μαζί τους κάποιος που δεν ξέρει τι του γίνεται. Επίσης πολύ συχνά (σε κάποιες ειδικότητες περισσότερο από άλλες) το 1/3 των ειδικευομένων είναι ξένοι και αυτό διευκολύνει την επικοινωνία"

Στο κάτω κάτω είναι και θέμα προτίμησης, έτσι;

Absolutely

[lefkander]

Τα θερμά μας συγχαρητήρια σε όσους επέλεξαν (ή αναγκάστηκαν επειδή η Ευρώπη τους βρωμούσε) την Αμερική να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Εμείς (κι εγώ μέσα, γιατί σύντομα θα γυρίσω σπίτι μου) τους ευχόμαστε καλή σταδιοδρομία, καλά scores, καλές γκόμενες και καλά γ*******.

Ένα μέτριο νοσοκομείο της Αμερικής δεν πιάνει μία μπροστά σε ένα μέτριο νοσοκομείο στην Ευρώπη (για να μη μου βάζετε την Ελλάδα, που δεν έχει λεφτά ούτε για ξεσκάτισμα). Κι αν δεν κάνει κανένας χειρουργική ή έρευνα, τσάμπα ταλαιπωρείται στο Νέο Κόσμο: Δεν θα μάθει ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ από όσα θα μάθαινε στο Λαϊκό ή στο Αλεξάνδρα (απόδειξη, ειδικευμένοι παθολόγοι που έρχονται να κάνουν ένα χρόνο "μετεκπαίδευση" είναι πολύ πιο "γιατροί" από Αμερικάνους "γιατρούς"). Άμα είσαι καραγκιόζης, δεν σε σώνει κανένα εκπαιδευτικό σύστημα, ούτε στον Άρη να πας, και το ότι στην Αμερική δε σε αφήνουν να μη μάθεις, ακόμη κι αν είσαι καραγκιόζης, δε σημαίνει ότι αυτομάτως παράγει καλύτερους επιστήμονες. Συμφωνώ με το wiz ότι τα πανεπιστημιακά στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι καλά προγράμματα, και αξίζει τον κόπο να σπουδάσεις σε αυτά, η διαφορά όμως είναι ότι στην Αμερική έχεις καλύτερη πρόσβαση σε καλά προγράμματα, ενώ στην Ευρώπη είναι κάπως πιο προβληματική.

Η Κωλοπετινίτσα είναι Κωλοπετινίτσα σε όποια χώρα του κόσμου, κι αν είναι να πουδάσεις στην Κωλοπετινίτσα, καλύτερα να κάτσεις σπίτι σου, παρά να γράφεις "Ειδικευθείς στην Κωλοπετινίτσα της Αμερικής" γιατί μόνο τον εαυτό σου κοροιδεύεις. (Το δεύτερο πρόσωπο δεν απευθύνεται κάπου συγκεκριμένα).

Όντως είναι πολλά τα λεφτά Άρη, αλλά όποιος έγινε γιατρός για τα λεφτά, μόνο Αμερική του αξίζει

[usmeds]

Ένα μέτριο νοσοκομείο της Αμερικής δεν πιάνει μία μπροστά σε ένα μέτριο νοσοκομείο στην Ευρώπη (για να μη μου βάζετε την Ελλάδα, που δεν έχει λεφτά ούτε για ξεσκάτισμα). Κι αν δεν κάνει κανένας χειρουργική ή έρευνα, τσάμπα ταλαιπωρείται στο Νέο Κόσμο: Δεν θα μάθει ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ από όσα θα μάθαινε στο Λαϊκό ή στο Αλεξάνδρα (απόδειξη, ειδικευμένοι παθολόγοι που έρχονται να κάνουν ένα χρόνο "μετεκπαίδευση" είναι πολύ πιο "γιατροί" από Αμερικάνους "γιατρούς"). Άμα είσαι καραγκιόζης, δεν σε σώνει κανένα εκπαιδευτικό σύστημα, ούτε στον Άρη να πας, και το ότι στην Αμερική δε σε αφήνουν να μη μάθεις, ακόμη κι αν είσαι καραγκιόζης, δε σημαίνει ότι αυτομάτως παράγει καλύτερους επιστήμονες.

Συμφωνούμε πως για χειρουργικές ειδικότητες, παθολογικές επιβατικές ειδικότητες και έρευνα η Αμερική δεν παίζεται.

Τώρα για την Παθολογία εξαρτάται τι θες να κάνεις.

Αν είναι να γυρίσεις Ελλάδα και να λες «Ειδικευθείς εν Αμερική» μάλλον δεν αξίζει ο κόπος (αν και πάλι ίσως να γλιτώσεις κάποια χρόνια αναμονής).

Αν είναι να δουλέψεις μετά στην Αμερική τότε σαφώς είναι καλύτερα τα πράγματα αφού δεν έχεις το πρόβλημα της ανεργίας.

Τώρα όσο αφορά το τι μαθαίνεις στο Λαϊκό ή στο Αλεξάνδρα, αυτό, όπως και η εκπαίδευσή σου στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, εξαρτάται από το πόσο θέλεις να μάθεις. Γιατί μην μου πεις πως δεν βγαίνουν επικίνδυνοι από αυτά τα Νοσοκομεία.

Από την «Κωλοπετινίτσα της Αμερικής» μπορεί να βγουν ορισμένοι καραγκιόζηδες, επικίνδυνοι όμως δεν θα είναι...

Όντως είναι πολλά τα λεφτά Άρη, αλλά όποιος έγινε γιατρός για τα λεφτά, μόνο Αμερική του αξίζει

Συγγνώμη. Σημασία έχει πως τα βγάζεις τα λεφτά σου.

Υπάρχουν μεγαλογιατροί στην Ελλάδα που τα μηνιαία ποσά που ανέφερα τα βγάζουν κάθε φορά που κάνουν χειρουργείο. Πως όμως? Κάτω από το τραπέζι, με εκβιασμούς για την υγεία του ασθενούς τους ή κάνοντας χειρουργεία που δεν χρειάζονται.

[Medicus Chirurgus]

Ρε παιδιά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Μη μαλώνουμε. Όπου γουστάρει ο καθένας. Πάντως για μένα το ιδανικό μοντέλο (αχ μου το λέγανε αλλά δε διάβαζα, ήθελα έξω...) είναι το εξής:

-Προπτυχιακά στην Ελλάδα

-Μεταπτυχιακά-Ειδίκευση κάπου στην Ευρωπαϊκή Ένωση

-Εξειδίκευση κάπου στις ΗΠΑ

Είναι νομίζω το ιδανικό και για να μάθεις και για να κάνεις εμπειρίες, αλλά και για να μη φας το χρόνο σου κάπου μίζερα.

BTW, usmeds, για μένα αν τελειώσεις ειδικότητα στις ΗΠΑ και γυρίσεις πίσω είσαι κουτός... τα λεφτά είναι πολλά, αλλά μετά έρχεται και αυτό που λέει ο lefkander... για τα φράγκα το κάνεις;

Αν ναι, ΗΠΑ ολέ! Αν όχι, cool αλλά ελπίζω να έχεις και καλό κονέ* (κομματικό, διαπροσωπικό, κλπ) να κάνεις ακαδημαϊκή καριέρα γιατί ως ιδιώτης δεν παίζει μόνο σημασία μια "νέα τεχνική εξ Αμερικής" (που τη μαθαίνεις και σ'ένα κλινικό φροντιστήριο ενός σοβαρού συνεδρίου) αλλά το ταλέντο (ή το έχεις ή δεν το έχεις) και οι κοινωνικές επαφές.

*Αλήθεια, όταν ανοίγουν προκυρήξεις για θέσεις ΔΕΠ στο ΕΚΠΑ, πόσοι είναι υποψήφιοι;