ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ, ΠΛΟΙΟ ΦΟΡΟΥΜ

[bad_samaritan]

τελικα ο κοσμος ειναι πολυ μικρος

με το ιντερνετ μαλιστα καταντα... ξαφνιαστικά μικρος!

ψαχουλευοντας το μελη του γμ στο φεισμπουκ βρηκα και μια συμφοιτητρια -στο ιδιο ετος- θεσσαλονικια

(καλα με ποιο νικ μπαινει?! )

και ψαχουλευοντας τους γνωστους της που τυχαινει να ειναι ολο το ετος -συν ολους τους υπολοιπους που εμενα δε με ενδιαφερουν- βρηκα κι αυτον κι επιτελους εμαθα και το ονομα του

αλλα τελικα θα με φαει η αιωνια αμφιβολια μου...

κι οταν αμφιβαλλω..

προτιμω την ασφαλεια των μεχρι τωρα συνηθειων μου, τη σιγουρια των βιβλιων μου και τα σταθερα απροσωπα ονειρα καριερας... μαλιστα

αλλα δε βαριεσαι, νιωθω οπως και να χει καλυτερα τωρα

σιγουρευτηκα για την αμφιβολια μου

εχω την εντυπωση οτι σε ορισμενα ζητηματα οσα "χαστουκια" κι αν φαω... δε θα διορθωθω ποτε..

σταθερα traviata

[valentina667]

προτιμω την ασφαλεια των μεχρι τωρα συνηθειων μου, τη σιγουρια των βιβλιων μου και τα σταθερα απροσωπα ονειρα καριερας...

Μαζί σου!!

Και η διαφύλαξη των άνωθεν από τις μεγαλύτερες περιπέτειες της ζωής...

[Biancaneve]

Ημερολόγιο..

Η μερα μου ήταν γάμησέ τα. Όπως ήταν και η προηγούμενη. Όπως πάω στοίχημα θα ναι και η επόμενη...και η μεθεπόμενη..και...και...και..ζωή αν χουμε..

Μόνο το πορτοκαλί μαλλί μου σώζει την κατάσταση.

Γαμώτο.

[bad_samaritan]

απελπισια αυτο το ιντερνετ...

κι οι πιο ζωντανες συζητησεις εχουν κατι αραχνιαμενο..

κι οι πιο δυνατοι χαρακτηρες -κι αυτοι που σ αρεσουν κι αυτοι που δεν - εχουν κατι σκονισμενο, κατι μιζερο. ευτυχως λες ειναι ιντερνετικοι χαρακτηρες ,ειναι απλα ενα τμημα των αν8ρωπων που δε γνωριζεις, ευτυχως που δεν ειναι αυτοι που νομιζεις.

απελπισια...

ξερεις αλλωστε πως πιο φανταχτερα χρωματα απο την ιδια τη ζωη δεν εχει τιποτα.

οχι ουτε η φαντασια τη φτανει τη ζωη,ουτε καν την ξεπερναει. (αυτη η σκεψη θα ισχυσει μονο ενα δευτερολεπτο μετα θα αυτοκαταστραφει. μπορει και να αυτοκτονησει να πω την αληθεια δε δινω δεκαρα. ξερεις ποσο ευκολα ανασταινονται οι ιδεες εξαλλου.)

μονο που δεν ειναι για ολους τους ανθρωπους ζητουμενο το χρωμα τελικα...

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

Καταγγέλω πως κάθε βράδυ σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας τριγυρνάνε με ποδήλατα 3 συγκεκριμένοι νεαροί κούκλοι ΧΩΡΙΣ μπλουζάκι και μας κολάζουν(παντρεμένες γυναίκες!!).Έχει κανείς τηλέφωνα??

[nelli]

Αγαπημένο μου ημερολόγιο θα σου πω τον πόνο μου κανείς δεν με συμπονάει εδώ μέσαααααααααα...............δεν μου φτάνει που είμαι γκαστρωμένη με έμετους,ζάλη και τα σχετικά,που ξερνοβολάω διαρκώς όταν φάω κάτι άλλο εκτός από κρακεράκια.....ΔΕΝ μου φτάνει που έτυχε να είμαι ειδκευόμενη σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς και να μπαίνω χειρουργεία ΤΡΟΜΑΡΑ μου και να ξερνοβολάω πριν,κατά την διάρκεια και μετά...ΔΕΝ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΛΕΩΩΩΩΩΩ που μαλώνω με τον άντρα μου για τα δικαιώματα των ειδικευομένων,ΔΕΝ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ Ο ΓΥΡΟΣ ΕΔΩΠΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΑΤΑΑΑ...........έχω και τον Τάσο να μου ποστάρει φωτος με φαγιά που λιγουρεύομαι και που ΑΝ ΤΟΛΜΗΣΩ ΝΑ ΦΑΩ ΘΑ ΞΕΡΑΣΩΩΩΩΩΩ

Ε ΕΛΕΟΣ ΡΕ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ

[anastasiostheodoridis]

Μία είναι η λύση.....

στο μέλος tasostheodoridis

[KonstantinosMD]

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

πάνε χρόνια από την τελευταία φορά, που σου έγραψα, το ξέρω. Τα έχω πάρει στο σκαλπ.

Θέλω να κοιμηθώ και δεν μπορώ! Μέχρι και τέσσερις φέτες ψωμί με μερέντα έφαγα μπας και μου έρθει ο ύπνος από το μπουμ των υδατανθράκων αλλά τπτ.....

Λοιπόν αγαπητο μου ημερολόγιο, μετα την αναβάθμιση που εκανα στο ΓΜ το κοίταξα λίγο περισσότερο και μελαγχόλησα πάλι!

Τελευταία το παθαίνω όλο και συχνότερα να πω την μαύρη αλήθεια. Κάποια κρίση των 30 με γυροφέρνει, είναι σίγουρο.

Σκέφτομαι πόσο ωραία ήταν όταν ήμουν 20 και 24 και πόσο μεγάλωσα και βασικά αγαπητό μου ημερολόγιο δεν θέλω και δεν μου αρέσει, νταξ?

Τους βλέπω όλους τρόγυρα (όπως και εγώ) να δουλεύουν, (να κάνουν οικογένειες - ακόμη χειρότερα), να αγχώνονται και να τρέχουν (και να με παρασύρουν και εμένα), να μην συμπίπτουν πλέον ωράρια, διακοπές, ρεπό και γενικά ρε ημερολόγιο, πως να το πω.....δεν είναι ζωή αυτή μερικές φορές λέγω εγώ τώρα, ε; είναι;

Δε λέω, τα λεφτούδάκια μου τα βγάζω και δεν χρωστάω πουθενά και εντάξει, θα πέσει φωτιά να με κάψει αν παραπονεθώ αλλά να....

μήπως θα ήταν καλύτερα να ανοίξω ένα μπαράκι σε ένα νησάκι και να περάσω τα υπόλοιπα χρόνια μου φορώντας ψάθινο καπέλο και σαγιονάρα;

μήπως; ωραία η ιατρική ρε ημερολόγιο και με διασκεδάζει και με κάνει χαρούμενο, αλλά είναι μίζερη ρε παιδί μου. Γιατί τους περισσότερους δεν τους διασκεδάζει και στο μεταφέρουν. Άλλοι θέλουν απλά τα χρήματα, άλλοι την δόξα, άλλοι μια δουλειά να κάνουν και αυτό και οκ....

χαζομάρες....βλακείες.

Ζούμε το 2008, (σκεφτειτε μόνο το 1990 πως φανταζόμασταν το 2008) και το φαί, η ζέστη, το νερό δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν. Το μόνο που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι να περνάμε Κ - Α - Λ - Α ! Να κάνουμε πλάκα, να διασκεδάζουμε σε ότι κάνουμε.

Αλλά όχι μόνο δεν διασκεδάζουν οι άλλοι, σου αφαιρούν την διασκέδαση και από εσένα.

Και όκ, δεν ξέρω αγαπητό ημερολόγιο αν βγάζω νόημα γιατί τα έχω πάρει κρανίο που δεν μπορώ να κοιμηθώ!

αυτα....επειδή μελαγχόλησα λέω να διαβάσω κανένα τόπικ ακόμη και θυμηθώ τα παλιά. Τότε που κάναμε πλάκα!

Τα λεμε!

[Leviathan]

μήπως θα ήταν καλύτερα να ανοίξω ένα μπαράκι σε ένα νησάκι και να περάσω τα υπόλοιπα χρόνια μου φορώντας ψάθινο καπέλο και σαγιονάρα;

....αν ψαχνεις για συνεργατη ενημερωσε......

[sweet_revenge]

Ησυχη εφημερια, μεχρι που μπαινει η κυρα με οψη που φωναζει απο μακρυα "πνευμονικη εμβολη", το ατομικο αναμνηστικο ενδεικτικοτατο, το ΗΚΓ ανησυχητικοτατο, και ο πνευμονολογος που καλω κατεβαινει αλαφιασμενος σαν τον τρελο και παιρνει τηλεφωνο στον αξονικο για CT επειγοντως. Η κυριουλα αλλεργικη, προετοιμασια, φωναξε αναισθησιολογο και δωσε μαντζουνια μαλακα, μεχρι να τα παρει εχει καλμαρει. Πνευμονολογος -πρωταθλητης στη χριστοπαναγια - να μουρμουραει απο την κονσολα οτιπρεπει να βγαλει πνευμονικη εμβολη γιατι αν δε βγαλει θα μπει μεσα και"θατηνεγαμησειτοναντιχτριστοτηςμεσατηνουφουδιαρα" (ετσι ακριβως, ολο με μια ανασα), και εγω ο μαλακας να περιμενω διπλα εχοντας αφησει τη συναδελφο να βγαλει το φιδι απο την τρυπα του ΤΕΠ γιατι ο χριστοπαναγιστης πνευμονολογος με ηθελε παρεα στον αξονικο. Δεν εβγαλε Π.Ε., δεν "τηνεγαμησε" ο δικος μου, την ξανακατεβαζω στο ΤΕΠ να μην τη χανω απο τα ματια μου και περιμενω τον καρδιολογο.

Στο μεταξυ φερνουν εναν overdose απο διπλα, γνωστο φυντανι λενε οι νοσηλευτριες... Κορεσμος και Ο2 στο πατωμα, CO2 στο θεο, μονιτορ και φλεβα και καθετηρα και παρε να' χεις ξενερωμα. Ξυπναει και αρχιζει να γκρινιαζει για τον ουροκαθετηρα. Τον βγαζουν, του περναει ο νταλκας γιατον καθετηρα. Ξηλωνει τη φλεβα και γεμιζει αιματα. "Γαμωτο, τι θα πω τη μανα μου τωρα για το παντελονι; ". Νομιζω οτι ειναι το τελευταιο προβλημα της μανας του.... Η κυρια απο διπλα εχει σαλταρει, καταριεταιτην ωρα και τη στιγμη που μπηκε στο νοσοκομειο.

Περναει απο μπροστα το πληρωμα του ασθενοφορου με ενα θυμα παρασυρσης, 20 χρονωνπαιδακι, κομματια μαζεμενα σε μια σακουλα. Τραβαω την κουρτινα μπροστα απο την κυρια κυριολεκτικα σφυριζοντας ευθυμα, αν και ευθυμο δεν θα με ελεγα πλεον. Ασε, μην την αναστατωνουμε αλλο τη γυναικα... Μετα απο λιγο την παιρνουν οι καρδιολογοι, δεν πειθει κανεναν για ΝΦΔ - ασε μην παιζει τιποτα κακο και μπλεξουμε.

Ο νταλκας του junkie μεταφερεται απο το παντελονι στη σκισμενη μπλουζα των metallica (ητανενθυμιο ρε γαμωτο). "Και εμενα αν μου την εσκιζαν θα με χαλαγε" σχολιαζει η συναδελφος και εγω κουναω συγκαταβατικα το κεφαλι. Δεν τον παρηγορουμε καθολου φαινεται γιατι συνεχιζει να κλαψουριζει "ανοιχτης καρδιας θα μου κανατε ρε γαμωτο και μου σκισατε τη μπλουζα; ". Γελαω κατω απο τα μουστακια μου, γι αυτο και για το γεγονος οτι ολες οι γυναικες χαζευουν το σωμα του - εντυπωσιακος οντως. Κριμα, ενα τοσο ωραιο παιδι να χαραμιζεται ετσι κλπ κλπ (τις επιασε το μαραζι). Φανταζομαι οτι μια "ψιλη" , ενα φιξακι, δεν θα ειναι τιποτα μπροστα στο τι θα παθαινε αν τον επιανε καμια απ' αυτες στα χερια της - τι overdose και μαλακιες, θα το στελναν αψαλτο το παιδι... Λυσσαρες.

Η συναδελφος γραφει χαρτια για μια διακομιδη, εγω την ψευτοβοηθαω και ο junkie καθεται (απροσκλητος) σε μια καρεκλα απεναντι μας στο γραφειο.Ειναι ψαρας μου λεει, και διαβαζει πολυ. Μας μιλαει για ποιηση, για βιβλια, για μουσικη, για φιλους και για μοναξια, για αδιεξοδα και αποφασεις. Παιρνει ενα στυλο και αρχιζει να σκιτσαρει, πρωτα με το αριστερο χερι και μετα με το δεξι με την ιδια ευκολια. Μενω να κοιταω σα χαζος πρωτα τα χερια του και μετα την φατσα του "ψαρα" που σχεδιασε, ενα καρτουν που του φερνει εντονα. Αλλα δεν ξερει πως να το αποτελειωσει, δεν ξερει πως να τον κανει να μοιαζει πραγματικα με ψαρα.Ισως γιατι δεν αισθανεται ψαρας ο ιδιος τελικα.

Τον αφηνουμε να προσπαθει να φορεσει τα παπουτσια του για να φυγει και παμε για υπνο. "Η υπηρεσια, σας καταλαβαινω, καληνυχτα".

Ξυπναω στις 3.00, καρκινοπαθης, νεκρος, συνοπτικες διαδικασιες, εχει περασε ιμια ωρα και ο junkie δεν εχει βαλει ουτε το ενα παπουτσι. Κοιμαμαι.Στις 5.40 τηλεφωνο, πεταγομαστε πανω. Ασε, παω εγω. Δυσπνοια, γνωστη φατσα. Τον ειχα ξαναδει σε μια απο τις πρωτες μου εφημεριες, τον θυμαμαι και ας κοντευει χρονος πλεον. Φωναζει οτι θελει να φυγει και πεθαινει. Παραπατωντας απο τη νυστα του παιρνω αερια αιματος, με τον junkie απο διπλα να επικροτει εμενα και να εμψυχωνει τον ασθενη. Τωρα ομως με νευριασε ο μαγκας, δεν τον κοιταω καν γιατι δεν εχω ορεξη για συζητηση. Περιμενω τα αερια και ακουω καποια απο πισω

- Ειναι πνευμονολογικο!

- Τι λες ρε παιδι μου, ναι ε; Και εγω ο μαλακας που πηγαινα να τον βαλω σε γυψοναρθηκα...

- Οχι, την κοπανησε απο την πνευμονολογικη...

Οντως, στον διαδρομο ερχεται τρεχοντας μια νοσηλευτρια της πνευμονολογικης και τον μαζευει. Τα αερια του ηταν σκατα παντως....

Παω να φυγω και κοιταω τον junkie. Εχει ενα φρεσκοραμμενο θλαστικο στο φρυδι και με κοιταει με ενα αμηχανο χαμογελο. Του το ανταποδιδω λεγοντας του οτι τωρα μπορει να πει στη μανα του οτι το παντελονι λερωθηκε με το αιμα απο το σκισιμο, και ξαναπαω για υπνο.

11 μηνες παθολογιας περασαν, 11 ακριβως. Κουραγιο...

Αφιερωμενο σε ολους εμας που τραβαμε τις λαντζες και τα ξενυχτια στο ΤΕΠ.

[Dr Irol]

Πριν λίγες ημέρες, ένας ανθρωπάκος που γέμιζε τη ζωή μου και ήταν πάντα δίπλα μου, αποφάσισε πως κουράστηκε να ζει πια εδώ και προτίμησε να φύγει... Τώρα πια δε μπορώ να τη δω, δε μπορώ να την ακούσω, να την αγγίξω... Μπορώ απλά να περιμένω να έρχεται εκείνη όταν το θέλει στα όνειρά μου και να μου μιλά... Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά εδώ... Ίσως απλά για να τα βγάλω από μέσα μου, γιατί θα σκάσω... Μου λείπεις, Σταλίτσα μου... Σε λατρεύω...

[ΑΕΛ1964]

καλημερα και καλο μηνα

[Dr Irol]

Σήμερα, στο λεωφορείο, κατεβαίνοντας στη σχολή, συνέβη κάτι που θέλω πολύ να το μοιραστώ μαζί σας... Σε πολλούς ίσως φανεί χαζός ή άσκοπος ο "προβληματισμός" μου... Η αλήθεια, όμως, είναι πως αυτό που είδα το σκέφτομαι έντονα από εκείνη την ώρα... Σε κάποια στάση, λοιπόν, ανέβηκε ένα Πακιστανός, φορώντας ένα χοντρό μπουφάν και, αντί για παντελόνι, φορούσε μια βερμούδα. Τα παπούτσια του δε, στην αρχή τα πέρασα για πέδιλα... Προσέχοντάς τα καλύτερα, παρατήρησα πως ήταν τα κλασσικά αντρικά κλειστά παπούτσια, αλλά ξεσκισμένα μπροστά και πίσω και το μόνο που κρατούσε τη σόλα ενωμένη με το πάνω μέρος ήταν μερικές κλωστές αριστερά-δεξιά... Οι πτέρνες και τα δάχτυλα ήταν εκτεθειμένα... Εξ ου και η πρώτη εντύπωση "ανοικτού" υποδήματος... Όταν, λοιπόν, μπήκε στο λεωφορείο, κάθησε σε μια θέση (ψιλοάδειο το λεωφορείο, να προσθέσω, καθώς η ώρα ήταν δεν ήταν 7 το πρωί...) και μάζεψε τα γόνατα στην κοιλιά και τα κάλυψε με το μπουφάν... Δεν ήταν η εξαθλίωση, όμως, που μου έκανε τόσο εντύπωση, όσο τα γέλια και τα σχόλια δύο "κυριών" που κάθονταν ακριβώς απέναντι και πίσω από εμένα... Δε μίλησα... Ντράπηκα... Για τους "ανθρώπους"...