There will be blood...

[lellos]

Απόπειρα αυτοκτονίας δύο μεταναστών στην Αμυγδαλέζα

http://tvxs.gr/news/...γδαλέ΢α

[lellos]

Καταγγελία για ξυλοδαρμό των απεργών πείνας στην Αμυγδαλέζα

«Σε άγρια καταστολή των απεργών πείνας προχώρησε από χθες βράδυ η ΕΛΑΣ μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα. Πολυάριθμη ομάδα αστυνομικών χτύπησε με ρόπαλα απεργούς πείνας απαιτώντας να διακόψουν την κινητοποίησή τους», καταγγέλλει η ΚΕΕΡΦΑ

Χθες επίσης, αναφέρει η καταγγελία της ΚΕΕΡΦΑ, κάποιοι από τους απεργούς πείνας έπεσαν λιπόθυμοι σε κάποια κελιά. Οι αστυνομικοί αρνήθηκαν να ειδοποιήσουν τους γιατρούς ενώ κάποιοι έλεγαν «να πεθάνετε αν δεν σταματήσετε την απεργία πείνας», «βρωμιάρηδες να φύγετε από τη χώρα μας».

Σήμερα το πρωί έβγαλαν ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών και τους εμπόδιζαν να γυρίσουν πίσω στα κελιά. Τους ανάγκασαν να στέκονται μπροστά από τα σύρματα για 7 ώρες ολόκληρες και μέχρι τις 12.30μμ συνέχιζαν αυτό το καψόνι.

Αυτές οι κτηνώδεις ενέργειες στοχεύουν στο σπάσιμο της απεργίας πείνας.

Ρόλο ενεργό παίζουν και οι ένστολοι χρυσαυγίτες που υπηρετούν με εξαιρετική προθυμία ως ανθρωποφύλακες αστυνομικοί στο συγκεκριμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Στις 20 Απρίλη θα δικαστούν αστυνομικοί κατηγορούμενοι για ξυλοδαρμό μέσα στην Αμυγδαλέζα. Είχαν αποφύγει την αυτόφωρη διαδικασία παρά το ότι υπηρετούν στο συγκεκριμένο χώρο και η δίκη έχει αναβληθεί ήδη δύο φορές.

Από χθες μάλιστα εμποδίζονται στις επισκέψεις τους φίλοι και συγγενείς των κρατουμένων με εξαίρεση συνεργάτες της Αστυνομίας που μπαίνουν για να σπάσουν την απεργία στην Αμυγδαλέζα.

http://www.thepressp...-stin-mugdaleza

[lellos]

Απάνθισμα ειδήσεων 12/4/2013:

Έκλεισαν το Indymedia - Κάλεσμα - Link

http://www.thepressp...media---Kalesma

Οδηγός λεωφορείου κατέβασε δύο επιβάτες επειδή ήταν Αφρικανοί

http://tvxs.gr/news/...Ξ½ΞΏΞ―

Νόαμ Τσόμσκι: Οι Γερμανοί θέλουν να υφαρπάξουν τον πλούτο της Ελλάδας

http://www.tovima.gr...cle/?aid=507416

[lellos]

Στρες στο ζενίθ, περίθαλψη στο ναδίρ

«Πείραμα στην υγεία των ανθρώπων» η λιτότητα

Αθήνα

Οι μεγάλες περικοπές στην Ευρώπη, πέρα από τις επιπτώσεις στο οικονομικό επίπεδο των πολιτών, συνιστούν παράλληλα και ένα πείραμα πάνω στην υγεία των ανθρώπων με άγνωστες συνέπειες για το μέλλον, όπως υποστηρίζει το «New Scientist».

Όπως επισημαίνει το σχετικό άρθρο γνώμης του περιοδικού, με τίτλο «Τα κρυφά κόστη της λιτότητας», οι χώρες της ευρωζώνης έχουν ήδη αποτελέσει κλασικά παραδείγματα για το πόσο σοβαρές μπορεί να είναι οι συνέπειες της ύφεσης στο πεδίο της υγείας.

Περί αυτού, επικαλείται σχετική έρευνα στο Lancet, τον προηγούμενο μήνα, που δείχνει ότι τα περιστατικά ψυχικών παθήσεων και αυτοκτονιών στην Ευρώπη έχουν αυξηθεί κατακόρυφα λόγω της οικονομικής κρίσης, ορισμένες λοιμώδεις νόσοι κάνουν την επανεμφάνισή τους, ενώ τα κρατικά συστήματα υγείας και πρόνοιας αντιμετωπίζουν ολοένα μεγαλύτερες δυσκολίες να ανταποκριθούν στο ρόλο τους λόγω ποικίλων ελλείψεων.

Το συνοδευτικό άρθρο του περιοδικού, με τίτλο «Το κόστος των περικοπών: Η τοξική γενετική κληρονομιά της λιτότητας», επισημαίνει πως οι ανωτέρω άμεσες συνέπειες της ύφεσης και της λιτότητας μπορεί να δώσουν τη θέση τους σε πιο μακροπρόθεσμες συνέπειες για την υγεία, με πιθανή διαχρονική αύξηση των εμφραγμάτων, των εγκεφαλικών, του άγχους και της κατάθλιψης.

Το παρατεταμένο στρες που προκαλείται από τις οικονομικές δυσκολίες, πυροδοτεί ή επιδεινώνει τους παραπάνω κινδύνους. Όπως αναφέρεται, «είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι όσοι ανησυχούν για την ασφάλεια της θέσης εργασίας τους, του σπιτιού τους, της οικογένειάς τους και των περιουσιακών στοιχείων τους, δεν βιώνουν υψηλά επίπεδα στρες».

Το περιοδικό επισημαίνει πως «πολύ μελάνι έχει χυθεί σε διαφωνίες σχετικά με τα οικονομικά οφέλη της λιτότητας. Από την άλλη, οι συνέπειες της τελευταίας για την υγεία δεν έχουν σε μεγάλο βαθμό αναδειχτεί στο δημόσιο διάλογο, καθώς γίνεται η υπόθεση πως οι επιπτώσεις αυτές θα εξαλειφθούν όσο θα χαλαρώνει το σφίξιμο του ζωναριού».

Όμως το στρες φαίνεται να επιφέρει γενετικές τροποποιήσεις, που έχουν μακρόχρονες συνέπειες στην υγεία των πολιτών. Όπως υπογραμμίζεται, «το ψυχικό στρες που επιφέρει η οικονομική κρίση, μπορεί να ενεργοποιήσει γονίδια που απειλούν την μακροπρόθεσμη υγεία των μελλοντικών γενεών».

Νέες επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι το παρατεταμένο στρες προκαλεί τέτοιες μεταβολές στα γονίδια, που τροφοδοτούν την χρόνια εσωτερική φλεγμονή στον οργανισμό λόγω της δυσλειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος. Αυτή η φλεγμονή, με τη σειρά της, ανοίγει το δρόμο ή αυξάνει τον προϋπάρχοντα κίνδυνο για καρδιαγγειακές και άλλες παθήσεις, ακόμα και για καρκίνο.

Ήδη υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που δείχνουν ότι η ανεργία φέρνει αυξημένα ψυχικά προβλήματα και εμφράγματα. Μια ολλανδική μελέτη που κάλυψε σχεδόν δύο αιώνες (1815 - 2000) συμπέρανε ότι οι γενιές των ανθρώπων που γεννιούνται εν μέσω ύφεσης, εμφανίζουν αφύσικα υψηλά ποσοστά πρόωρων θανάτων.

Όπως έχουν δείξει πειράματα σε ζώα, η αιτία φαίνεται πως είναι ότι, στη διάρκεια των περιόδων κρίσης, ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα πλημμυρίζουν το σώμα με ορμόνες του στρες όπως η κορτιζόλη. Αυτές οι ορμόνες, με τη σειρά τους, επιφέρουν βιοχημικές μεταβολές στα κύτταρα, οι οποίες ενεργοποιούν εκείνα τα γονίδια που υποδαυλίζουν τη χρόνια φλεγμονή. «Η σχέση ανάμεσα στο χρόνιο στρες και στην ασθένεια είναι πλέον ξεκάθαρη», σύμφωνα με την Τέρι Μόφιτ του πανεπιστημίου Ντιουκ των ΗΠΑ.

Ακόμα, αν οι γυναίκες βιώνουν στρες στη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους, υπάρχει πιθανότητα να προκληθεί αναπρογραμματισμός της ανάπτυξης του εμβρύου, σύμφωνα με τη Βιβέτ Γκλόβερ του Imperial College του Λονδίνου, η οποία τονίζει ότι «όλο και περισσότερες έρευνες δείχνουν τις επιπτώσεις του προγεννητικού στρες για την μακροπρόθεσμη ανάπτυξη των παιδιών. Είναι πιθανό ότι αν οι άνθρωποι αισθάνονται πιο αγχωμένοι εξαιτίας της λιτότητας, της ανεργίας κ.α., αυτό θα έχει επιζήμιες συνέπειες για την επόμενη γενιά».

Η Ιζαμπέλ Μανσουί του Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Τεχνολογίας (ΕΤΗ) της Ζυρίχης επισημαίνει πως «αν και δεν έχει αποδειχτεί με απτά στοιχεία, είναι πολύ πιθανό ότι η λιτότητα μπορεί να έχει συνέπειες διαρκείας επί πολλές γενιές», καθώς, σύμφωνα με τα πειράματά της, οι επιπτώσεις του στρες στα ποντίκια διαρκούν για τρεις διαδοχικές γενιές.

Ο Ντέιβιντ Στάκλερ του πανεπιστημίου της Οξφόρδης αναφέρει ότι στην περίοδο του κλεισίματος πολλών κρατικών εργοστασίων και των γρήγορων και μαζικών ιδιωτικοποιήσεων στη Ρωσία, στη δεκαετία του '90, οι θάνατοι αυξήθηκαν σημαντικά. Αντίθετα, στη γειτονική Λευκορωσία, όπου οι ιδιωτικοποιήσεις υλοποιήθηκαν με πιο σταδιακό τρόπο, οι θάνατοι αυξήθηκαν μόνο οριακά.

«Ένα γενικό μήνυμα», όπως υπογραμμίζει ο βρετανός επιστήμονας, «είναι ότι δύο από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που καθορίζουν την υγεία μιας κοινωνίας, είναι η στέγαση και οι θέσεις εργασίας. Αποτελούν τους βασικούς στυλοβάτες. Αν τους αφαιρέσει κανείς, η υγεία υποφέρει».

http://news.in.gr/sc...?aid=1231244190

[lellos]

Financial crisis, austerity, and health in Europe

"Iceland

What would have happened if European governments had refused to rescue failing banks? Every country is different, but Iceland's experience is instructive. In the mid 1990s, a few Icelandic bankers and politicians decided that their country's future prosperity depended on becoming a global financial centre. The previously strict banking regulations were overturned and the banks enticed investors in many countries with interest rates that seemed too good to be true. A few experts, such as the UK economist Robert Wade,90 predicted problems, but these warnings were dismissed by the global financial establishment. When the US subprime mortgage market collapsed, Icelandic banks faced massive losses. The International Monetary Fund (IMF) was called in and prescribed a rescue package whereby the Icelandic Government would assume liability for the banks' losses, which would have resulted in 50% of the national income between 2016 and 2023 being paid to the UK and Dutch Governments. The Icelandic Government agreed but the president refused to approve the deal. A referendum was held, and 93% of the population rejected the rescue package. The Icelandic banks' creditors were incandescent; the UK Government invoked antiterrorist legislation to freeze Icelandic assets. Iceland let the value of its krona collapse, so that the price of imports rocketed, and many Icelanders faced major reductions in income. Yet the effects on health were almost imperceptible. Suicides did not increase. When the crisis broke, the frequency of cardiac emergencies increased slightly, but this peak subsided within a week.91 A national survey of health and wellbeing showed that the crisis had few effects on the nation's happiness.92

How can the absence of adverse effects be explained? First, Iceland ignored the advice of the IMF, and instead invested in social protection. This investment was coupled with active measures to get people back into work. Second, diet improved. McDonald's pulled out of the country because of the rising costs of importation of onions and tomatoes (the most expensive ingredients in its burgers). Icelanders began cooking at home more (especially fish, boosting the income of the country's fishing fleet). Third, Iceland retained its restrictive policies on alcohol, again contrary to the advice of the IMF. Finally, the Icelandic people drew on strong reserves of social capital, and everyone really felt that they were united in the crisis. Although extrapolation to other countries should be undertaken with care, Iceland, by challenging the economic orthodoxy at every step of its response, has shown that an alternative to austerity exists."

http://www.thelancet...0102-6/fulltext

[lellos]

ΝΥΤ: Πώς σκοτώνει η λιτότητα

Στις αρχές του μήνα ένα περιστατικό τριπλής αυτοκτονίας καταγράφτηκε στην παραθαλάσια πόλη Civitanova Marche στην Ιταλία. Ένα παντρεμένο ζευγάρι, η Anna Maria Sopranzi, 68 ετών και ο Romeo Dionisi, 62, πάσχιζαν να ζήσουν με μια σύνταξη περίπου 500 ευρώ και είχαν μείνει πίσω στην πληρωμή του ενοικίου.

Των David Stuckler και Sanjay Basu

Άρθρο δημοσιευμένο στους NYT

Η ιταλική κυβέρνηση στα πλαίσια των μέτρων λιτότητας αύξησε το όριο συνταξιοδότησης και εξαιτίας αυτού ο κύριος Dionisi, πρώην εργάτης οικοδομής έγινε ένα από τους ιταλούς escodati (αποκλεισμένους) - μεγάλους εργάτες που εξωθήθηκαν στην φτώχεια χωρίς κανένα δίχτυ ασφαλείας. Στις 5 Απριλίου αυτός και η γυναίκα του άφησαν ένα σημείωμα στο αυτοκίνητο του γείτονα ζητώντας του συγχώρεση και μετά κρεμάστηκαν και οι δύο σε μια αποθήκη κοντά στο σπίτι τους. Όταν ο αδελφός της Sopranzi, Giuseppe Sopranzi, 73 ετών, άκουσε τα νέα έπεσε και πνίγηκε στην Αδριατική.

Η συσχέτιση μεταξύ ανεργίας και αυτοκτονίας έχει παρατηρηθεί ήδη από τον 19ο αιώνα. Όσοι ψάχνουν για δουλειά έχουν διπλάσιες πιθανότητες να τερματίσουν τη ζωή τους σε σχέση με όσους εργάζονται.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ποσοστό των αυτοκτονιών, που αυξανόταν με αργό ρυθμό από το 2000 εκτοξεύτηκε κατά τη διάρκεια και μετά την ύφεση του 2007-2009. Σε ένα νέο βιβλίο εκτιμάται ότι έχουν διαπραχτεί 4750 αυτοκτονίες περισσότερες από ότι έδειχναν οι στατιστικές μεταξύ του 2007 και του 2010. Τα ποσοστά των αυτοκτονιών είναι σημαντικά μεγαλύτερα στις πολιτείες που δέχτηκαν μεγάλο πλήγμα στις θέσεις εργασίας. Οι θάνατοι από αυτοκτονίες ξεπέρασαν αυτούς από αυτοκινητιστικά ατυχήματα το 2009.

Αν οι αυτοκτονίες ήταν ένα αναπόφευκτο επακόλουθο της οικονομικής κρίσης, αυτή η ιστορία θα ήταν άλλη μια ιστορία φόρου αίματος της Μεγάλης Ύφεσης, αλλά δεν είναι έτσι. Χώρες που έκοψαν τον προϋπολογισμό υγείας και κοινωνικής ασφάλισης, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία συνεχίζουν να έχουν οριακά χειρότερα αποτελέσματα στον τομέα της υγείας από τη Γερμανία, την Ισλανδία ή τη Σουηδία, που κρατάνε το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας και επενδύουν στην ανάπτυξη αντί της λιτότητας.

Ως μελετητές της δημόσιας υγείας και την πολιτικής οικονομίας παρακολουθούμε εμβρόντητοι τους πολιτικούς να εμπλέκονται σε ατέλειωτες συζητήσεις για χρέη και ελλείμματα χωρίς να περιλαμβάνουν το ανθρώπινο κόστος στις αποφάσεις τους. Την τελευταία δεκαετία ξοδέψαμε τεράστια ποσά σε όλο τον κόσμο προκειμένου να κατανοήσουμε πως το οικονομικό σοκ - Από την Μεγάλη Ύφεση στο τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, στην Ασιατική Κρίση και στην Μεγάλη Ανάπτυξη - επηρεάζει την υγεία. Αυτό που βρήκαμε είναι ότι οι άνθρωποι δεν αρρωσταίνουν ή πεθαίνουν υποχρεωτικά εξαιτίας της επιβράδυνσης της οικονομίας. Η δημοσιονομική πολιτική, όπως αποδεικνύεται, μπορεί να είναι θέμα ζωής ή θανάτου.

Στο ένα άκρο βρίσκεται η Ελλάδα που διανύει μια πραγματική καταστροφή της δημόσιας υγείας. Ο εθνικός προϋπολογισμός για την υγεία έχει μειωθεί κατά 40% από το 2008 προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι μείωσης του ελλείμματος που έθεσε η λεγόμενη Τρόικα, που αποτελείται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ως μέρος του πακέτου μέτρων λιτότητας του 2010. Περίπου 35.000 γιατροί, νοσοκόμοι και άλλοι υπάλληλοι υγείας έχουν χάσει τη δουλειά τους.

Οι εισαγωγές στα νοσοκομεία έχουν εκτοξευθεί αφού οι Έλληνες αποφεύγουν να κάνουν προληπτικές ή εξετάσεις ρουτίνας εξαιτίας των μεγάλων χρόνων αναμονής και της αύξησης της τιμής των φαρμάκων. Η βρεφική θνησιμότητα έχει αυξηθεί κατά 40%. Τα νέα κρούσματα H.I.V. έχουν διπλασιαστεί εξαιτίας των ενδοφλέβιων ναρκωτικών αφού ο προϋπολογισμός για το μοίρασμα αποστειρωμένων βελόνων έχει διακοπεί. Μετά την ακύρωση ψεκασμού αντικουνουπικών στη Νότια Ελλάδα καταγράφονται περιστατικά μαλάριας σε σημαντικά νούμερα για πρώτη φορά από το 1970.

Αντίθετα η Ισλανδία απέφυγε την καταστροφή της δημόσιας υγείας παρόλο που το 2008 πέρασε την χειρότερη τραπεζική κρίση στην ιστορία σε αναλογία με το μέγεθος της οικονομίας. Μετά την κατάρρευση τριών εμπορικών τραπεζών το συνολικό χρέος εκτοξεύτηκε, η ανεργία εννεαπλασιάστηκε και η αξία του νομίσματος της, η krona, κατέρρευσε. Η Ισλανδία ήταν η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα που ζήτησε την βοήθεια του ΔΝΤ μετά το 1976. Αλλά αντί να σωθεί το τραπεζικό σύστημα και να περικοπούν οι προϋπολογισμοί, όπως απαίτησε το ΔΝΤ, οι Ισλανδοί πολιτικοί έκαναν ένα ριζοσπαστικό βήμα: έθεσαν την λιτότητα σε ψηφοφορία. Σε δύο δημοψηφίσματα το 2010 και το 2011 οι Ισλανδοί ψήφισαν συντριπτικά να εξοφλήσουν τους πιστωτές τους σταδιακά και όχι μονομιάς μέσω της λιτότητας. Η οικονομία της Ισλανδίας έχει ανακάμψει σημαντικά, ενώ η Ελληνική κινδυνεύει με κατάρρευση. Κανείς στην Ισλανδία δεν έχασε την πρόσβασή του στο σύστημα υγείας ακόμα και όταν η τιμή των εισαγόμενων φαρμάκων αυξήθηκε. Δεν καταγράφηκε σημαντική αύξηση στις αυτοκτονίες. Πέρυσι η πρώτη αναφορά των Ηνωμένων Εθνών για τον Δείκτη Ευτυχίας κατέγραψε την Ισλανδία ως ένα από τα ευτυχισμένα έθνη.

Οι σκεπτικιστές θα επισημάνουν τις δομικές διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Ισλανδίας. Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη έκανε την υποτίμηση του νομίσματός της αδύνατη και έτσι είχε λιγότερες εναλλακτικές προκειμένου να απορρίψει το σχέδιο του ΔΝΤ για λιτότητα. Ωστόσο η μεγάλη διαφορά ενισχύει την θέση μας ότι η οικονομική κρίση δεν σημαίνει απαραίτητα και κρίση στο δημόσιο σύστημα υγείας.

Κάπου στο ενδιάμεσο μεταξύ αυτών των άκρων Βρίσκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες. Το πακέτο υποστήριξης του 2009 ανέβασε το δίχτυ ασφαλείας. Αλλά υπήρχαν σήματα κινδύνου - πέραν του ανεβασμένου δείκτη αυτοκτονιών - ότι το σύστημα υγείας χειροτέρευε. Οι συνταγές για αντικαταθλιπτικά αυξήθηκαν. Τα 3/4 κάθε εκατομμυρίου ανθρώπων (συγκεκριμένα άνεργοι νέοι άντρες) ξεκίνησαν την ευκαιριακή κατανάλωση αλκοόλ. Πάνω από πέντε εκατομμύρια αμερικάνοι έχασαν την πρόσβαση του στο σύστημα υγείας κατά την ύφεση εξαιτίας της απώλειας της θέσης εργασίας τους. Οι προληπτικές ιατρικές επισκέψεις έχουν πέσει και πολλοί από αυτούς που ανέβαλαν την ιατρική τους περίθαλψη κατέλειψαν στις μονάδες εντατικής θεραπείας (ο Νόμος του Ομπάμα για την υγεία μπορεί να διευρύνει την δημόσια κάλυψη αλλά αυτό γίνεται σταδιακά).

Το πρόγραμμα περικοπών των 85 δισεκατομμυρίων που ξεκίνησε από την 1η Μαρτίου περιλαμβάνει την διακοπή επιδότησης διατροφής για περίπου 600.000 έγκυες γυναίκες, νεογέννητα και βρέφη μέχρι το τέλος του χρόνου. Ο κρατικός προϋπολογισμός για την ενίσχυση των οικογενειών θα μειωθεί κατά σχεδόν 2 δισ. δολάρια το τρέχον έτος την ώρα που περισσότερα από 1.4 εκατομμύρια σπίτια βρίσκονται σε καθεστώς αποκλεισμού. Ακόμα και ο προϋπολογισμός για το Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών, το κρατικό βασικό εργαλείο για την καταπολέμηση των επιδημιών όπως η περσινή μεταδοτική μηνιγγίτιδα, περικόπηκε κατά τουλάχιστον 18 εκατομμύρια.

Για να ελέγξουμε την υπόθεσή μας ότι η λιτότητα είναι θανατηφόρα αναλύσαμε και δεδομένα από άλλες περιοχές και άλλες εποχές. Μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 η Ρωσική οικονομία κατέρρευσε. Η φτώχεια αυξήθηκε και το μέσο προσδόκιμο ζωής έπεσε, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων αντρών σε παραγωγική ηλικία. Αυτό όμως δεν συνέβη παντού στην πρώην σοβιετική σφαίρα. Η Ρωσίας, το Καζακστάν και οι βαλτικές χώρες (Εστονία, Λετονία και Λιθουανία) που υιοθέτησαν την οικονομική "θεραπεία σοκ" όπως σχεδιάστηκε από οικονομολόγους σαν τον D. Sachs και τον Lawrence H. Summers, σημείωσαν τις μεγαλύτερες αυξήσεις στις αυτοκτονίες, στις καρδιοπάθειες και στους θανάτους που οφείλονται σε κατανάλωση αλκοόλ.

Χώρες όπως η Λευκορωσία, η Πολωνία και η Σλοβενία επέλεξαν μια άλλη, πιο προοδευτική προσέγγιση, όπως σχεδιάστηκε από τους οικονομολόγους σαν τον E. Stiglitz και τον πρώην ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης Mikhail S. Gorbachev. Σε αυτές τις χώρες που οι ιδιωτικοποιημένες δομές τους ελέγχονταν από το κράτος είδαν πολύ καλύτερα αποτελέσματα στον τομέα της υγείας σε σχέση με τις άλλες που προχώρησαν σε μαζικές αποκρατικοποιήσεις και πωλήσεις που επέφεραν σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές διαταραχές.

Ο David Stuckler, ανώτερος κορυφαίος αναλυτής στην κοινωνιολογία της Οξφόρδης και ο Sajay Basu, βοηθός καθηγητή ιατρικής και επιδημιολογίας στο κέντρο πρόληψης του Στάντφορντ είναι οι συγγραφείς του «The body Economic: Why Austerity Kills».

http://www.thepressp...onei-i-litotita

[sjjggst]

Η Ισλανδία συγκεκριμένα είναι α-τυ-χε-στα-το παράδειγμα. Ήδη το 1/3 του πληθυσμού της έχει μεταναστευσει από την αρχή της κρισης ώς σημερα και συντομα θα έχει χασει το μισό πληθυσμό της, στη μεγαλύτερη ποσοστιαία μετακίνηση εθνότητας της παγκόσμιας ιστορίας! Κι από εδώ αν φυγουμε 5,000,000 Ελληνες, οι υπόλοιποι που θα μείνουν θα είναι "ενα από τα ευτυχέστερα έθνη στο Δεικτη Ευτυχίας του ΟΗΕ". Η "προοδευτική προσέγγιση της Λευκορωσίας, Πολωνίας και Σλοβενίας" είναι ανέκδοτο έτσι? Αρθρο γραμμένο για αμερικανάκια που ούτε που ξέρουν κατά που πέφτουν αυτές οι χωρες και μετα τις βόμβες στη Βοστώνη έστελναν απειλητικά μηνύματα στους.... Τσεχους αντί για τους Τσετσένους!

[sjjggst]

Α, οκ, ο Basu ήταν μαθητής του Stiglitz στο ΜΙΤ, τωρα εξηγείται το "γλύψιμο", είπα κι εγώ, "προοδευτικό μοντελο της Λευκορωσίας και της Σλοβενίας", μπα σε καλό μας βραδυάτικα.

[lellos]

Έχω δει ξερόλες φιλαράκο, αλλά λίγους του δικού σου βεληνεκούς. Κρίμα κι άδικο να γράφεις τις ακαταμάχητες και εμπεριστατωμένες απόψεις σου σε ένα τόσο περιορισμένο ελληνόφωνο φόρουμ. Εγώ στη θέση σου θα κατέθετα τα χαρτιά μου για Οξφόρδη και Στάνφορντ. Και τότε κάτι γατάκια σαν τους Stuckler και Basu θα έρχονταν στα σίγουρα αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας που είναι άλλωστε και το μόνο που τους αξίζει αφού τα άρθρα τους δεν είναι παρά "για αμερικανάκια που ούτε που ξέρουν κατά που πέφτουν αυτές οι χωρες" σε αντίθεση με τα βαρυσήμαντα ποστ σου που προορίζονται για ελληνάρες ατσίδες στη γεωγραφία. Μίλησε κανείς για επαρχιωτισμό;

[sjjggst]

Μας απαγορευεις να σχολιάσουμε δηλαδή? O Stuckler ενας Lecturer είναι στην Οξφόρδη ρε πουλάκι μου, δεν εχει το αλάθητο. Ομολογώ πως τον Basu δεν ετυχε να τον ακούσω στο Stanford, αλλά δεν ξερω ποια χρονιά πήγε εκεί από το Βοστώνη, γιατί εγώ έκανα την ακριβώς αντίθετη διαδρομή. Η Οξφόρδη δεν μου αρεσει, στο Λονδίνο τη βρισκω μια χαρά. Ότι άλλο θελεις, πες μας.

[lellos]

Όχι φίλε μου, το αλάθητο το έχεις εσύ με ακαδημαϊκές ατάκες αμίμητες όπως αυτή για "αμερικανάκια", για "γλείψιμο" και άλλα κριτικά τινά. Όπως κι αν την κάνει κανείς τη διαδρομή Βοστώνη-Λονδίνο (ή οποιαδήποτε άλλη) είναι τελικά αυτός που είναι.

[sjjggst]

Δηλαδή, για να καταλάβω, ποιο είναι το πρόβλημμά σου που κάποιος σχολίασε το άρθρο? Φιλαράκια σου το έγραψαν? Μήπως σε εθιξα προσωπικά με κάποιο τρόπο και δεν το θυμάμαι? Εσύ με το να θίγεις προσωπικά εμένα που δεν με ξέρεις ικανοποιείσαι? Προφανώς και είμαι αυτός που είμαι, είσαι αυτός που είσαι, είμαστε αυτοί που είμαστε. Σιγά το μανιφεστο του Stuckler που θα ντραπούμε να πουμε και τη γνώμη μας!

[lellos]

Υπάρχουν γνώμες και γνώμες συνάδελφε. Και υπάρχουν τρόποι και τρόποι για να τις εκφράζεις. Κατά τα λοιπά, από γνώμες άλλο τίποτα - αλλά δεν είναι τα πάντα γνώμες, υπάρχουν και αλήθειες. Μιας και είσαι της αγγλοσαξωνικής σχολής άλλωστε, θα γνωρίζεις και την περί γνωμών γνώμη του Ντέρτι Χάρυ.

Όσο για το ότι σε έθιξα, δεν βλέπω πώς. Ούτε σε ξέρω ούτε και με απασχολείς ως πρόσωπο. Τη γνώμη σου σχολίασα και τον ύφος χιλίων καρδιναλίων με την οποία την εξέφερες (ως απάντηση σε ένα άρθρο που αξιώνει να αναπτύξει μια συλλογιστική βασιζόμενο σε συγκριτικές αναλύσεις και με αφορμή θανάτους ανθρώπων). Ή μήπως ήταν σεμνή η διατύπωσή της και παρανόησα το πνεύμα της;

[sjjggst]

Το άρθρο είναι πολύ καλό μέχρι το σημείο που πιανει το θέμα της Ισλανδίας και των μοντέλλων του Stiglitz στην Ανατολική Ευρώπη. Εκεί οι συγγραφείς προσπαθούν να περάσουν τη δική τους προπαγάνδα προς τον αμερικανικό λαό, στον οποίο και απευθύνεται εξαρχής το άρθρο. O Basu είναι Assoc Prof στο Stanford από το 2012, οπότε υποθέτω πως είναι σημαντικό μυαλό, με μία κάπως "αριστερή" αφετηρία λόγω σπουδών στο Yale, και research στο MIT πριν 10 χρόνια, όπου και ηδονίζονται με τον Stiglitz. O Stuckler είναι Lecturer στο Cambridge, με παρελθόν κι αυτός στο Yale (MPH 2004-2006), a-priori λοιπόν δεν ειναι ανώτερος και κορυφαίος αναλυτής στο Τμήμα του, όπως υποστηρίζει το blog. Μέχρι τα μισά τα πηγαίνουν καλά, μετά αρχίζουν τα politics. Γνωμη μου, την είπα.

[lellos]

Για τον Stuckler προφανώς βρήκες γκουγκλάροντας την εξής σελίδα (http://people.ds.cam.ac.uk/ds450/) που τον αναφέρει ως Lecturer στο Κέιμπριτζ (όχι στην Οξφόρδη). Αλλά στην ακόλουθη σελίδα που είναι και πιο πρόσφατη (http://users.ox.ac.uk/~chri3110/) αναφέρεται πλέον ως senior research leader στην Οξφόρδη, όπως άλλωστε αναφέρουν και οι NYT (οι οποίοι και παραπέμπουν στην τελευταία ιστοσελίδα). Τώρα, αν πρόκειται για "προπαγάνδα" από κάποιον τύπο που "ηδονίζεται" με τον Stiglitz και αν κάποια στιγμή αρχίζουν τα politics, όπως και τι μπορεί να σημαίνει αυτό (αλήθεια, πού το κακό; Ὁ ἄνθρωπος φύσει πολιτικὸν ζῶον έλεγε κάποιος αρχαίος πρόγονος), όντως μπορεί κανείς να έχει τη γνώμη του. Σωστή ή λάθος, εννοείται.

[sjjggst]

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, κι επειδή το μόνο κομμάτι του άρθρου που μας ενδιαφέρει πρακτικά είναι η συγκριση Ελλάδας και Ισλανδίας, κάνε τη δήλωσή σου όπως τη νοιώθεις και ας αφήσουμε τις Λευκορωσίες και τις Σλοβενίες στην άκρη. Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα που έβγαλες εσύ και τί προτείνεις να γίνει, έστω και με τη θεμελιώδη διαφορά μεταξύ των δύο χωρών (Ισλανδία - κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος / εθνικό νόμισμα, Ελλάδα - αδυναμία εκπλήρωσης του εξωτερικού χρέους και Χρεοκοπία, ολοκληρωτική κατάρρευση όλων των δημοσιονομικών, κούρεμα χρεών με ανταλλαγή ομολόγων και Πτωχευση ολόκληρου του Δημόσιου Τομέα, πρακτική Χρεοκοπία ολόκληρου του τραπεζικού συστήματος και οριακή στήριξή του από την ΕΚΤ / κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα). Είμαι πραγματικά περίεργος να ακούσω.

[lellos]

Προκύπτει από την ανάγνωση του άρθρου, συνάδελφε, όσον αφορά τα ζητήματα της υγείας. Αλλά αφού θες να το κάνουμε λιανά, επειδή θεωρώ σημαντική την αυτοδιάθεση των λαών, και επειδή μια χώρα που δεν έχει τον έλεγχο επί των οικονομικών της δεν έχει στοιχειωδώς την παραμικρη αυτονομία, και άρα δεν μπορεί να φροντίσει για το συμφέρον του λαού της καθώς είναι ετεροκαθοριζόμενη, και μάλιστα από τρίτους που το συμφέρον τους δεν συμπίπτει με το συμφέρον αυτού του λαού, και επειδή η συμμετοχή στο ευρώ και στην ΕΕ συνεπάγεται απόλυτο ετεροκαθορισμό και αδυναμία άσκησης πολιτικής με γνώμονα το συμφέρον του συγκεκριμένου λαού, προτείνω μια λύση που αν θα έπρεπε να διαλέξουμε μεταξύ Ισλανδίας και Ελλάδας (πράγμα όχι απαραίτητο, μπορεί κανείς να κάνει και κάτι διαφορετικό, και εννοείται ότι το άρθρο μας ενδιαφέρει συνολικά και όχι όπως αυθαίρετα υποστηρίζεις μόνο ως προς τη σύγκριση με την Ισλανδία) θα ήταν προς την κατεύθυνση της Ισλανδίας, με άσκηση πολιτικής προς όφελος των πιο αδύναμων στρωμάτων και άρα με κόστος των πιο προνομιούχων στρωμάτων. Και για τον επιπλέον λόγο ότι στη χώρα έχει χυθεί πολύ αίμα για να το (επαν)αναλάβω ελαφρά τη καρδία. Αυτά με ορίζοντα τα ζητήματα που θίγονται σε αυτό το άρθρο. Το τι προτείνω γενικότερα θα εξέφευγε από τα στενά όρια του τόπικ και από τις δυνατότητες να μιλήσει για τέτοια ζητήματα κανείς μέσω ίντερνετ με στοιχειώδη σοβαρότητα. Αλήθεια, εσύ τι προτείνεις;

[sjjggst]

Θα συμφωνούσα απόλυτα με όσα λες, αν συζητούσαμε για μια κανονική χώρα που απλώς αντιμετώπιζει μια αναστρεψιμη κατάσταση και όχι για την Ελλάδα. Ολόκληρος ο πλανήτης ξέρει ότι η Ελλάδα (και μαζί η Ισπανία, πιθανώς και η Ιταλία) είναι μια τελειωμένη υπόθεση για 1000 λόγους, εκτός από τους Έλληνες που ακόμα το συζητάμε, μαλλώνουμε κι ελπίζουμε. Αυτό είναι καλό και κακό. Για όσο λοιπόν υποχρεώνουμε τους πάντες, ακόμα και τη Σλοβακία (!!!) να καλύπτουν το εξωτερικό μας χρέος και να πληρώνουν τα ομόλογα που λήγουν κάθε τόσο, προφανώς καμία επένδυση δεν μπορεί να γίνει ούτε στην Υγεία, ούτε στην Παιδεία, ούτε στην Ασφάλεια, ούτε οπουδήποτε αλλού. Ούτε εμένα με βολεύει αυτή η κατάσταση φυσικά, αλλά δεν βλέπω και τί άλλο μπορεί να γίνει, αφού όλες οι λύσεις που ακολυθήσαμε μέχρι σήμερα αλλά και οι επιλογές που έχουμε για το μέλλον είναι πολύ πολύ κακές. Εκτός αν κάποιος θεωρεί πως πρεπει να γίνουμε η τεταρτη χώρα στον κόσμο μετά τη Σομαλία, το (πρωην ενωμένο) Σουδάν και τη Ζιμπάμπουε που θα αρνηθεί να πληρώσει ότι χρωστάει, και ότι βρέξει ας κατεβάσει. Στα λόγια είναι όλα εύκολα, κι εγώ θέλω να πέσουν πιο πολλά λεφτά στην Υγεία και στην Παιδεία. Ποιος θα τα δώσει αυτά τα λεφτά είναι το πρόβλημμα, όταν ήδη τους περισσότερους τους έχουμε "στεγνώσει" και όταν συζητάνε πλέον στα κοινοβούλιά τους το θέμα της βοήθειας προς την Ελλάδα πέφτει ξύλο και καρεκλιές.

[lellos]

Συνάδελφε, επειδή εγώ δεν έχω άποψη για τα πάντα, κι επειδή δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι γνωρίζω τι ξέρει ολόκληρος ο πλανήτης, ούτε κι αν αυτό που ξέρει τάχα ολόκληρος ο πλανήτης είναι ορθό, κι επειδή δεν μου αρέσει να πλασάρω τις απόψεις μου σαν να ήταν γνώση απαρασάλευτη, προτιμώ να παραθέσω ένα άρθρο που έχει τεκμηρίωση και παραπομπές. Κατά τα λοιπά, αυτό που ξέρω είναι πως κακή είναι η "λύση" που έχουμε επιλέξει επί του παρόντος, οπότε το θεωρώ μαλακία όταν κάτι δυσχεραίνει τη θέση σου να κάθεσαι και να κλαις τη μοίρα σου λέγοντας "ε, τι να κάνουμε, υπάρχουν και χειρότερα, ή δεν υπάρχει άλλη λύση" κλπ, ειδικά όταν χύνεται αίμα και χάνονται ανθρώπινες ζωές. Αν εσύ προτείνεις αυτό που ήδη γίνεται, τότε μάλλον δεν έχεις και τίποτα να πεις για το πρόβλημα παρά μόνο "ο θεός βοηθός". Αλλά όπως είπα, αυτά δεν λύνονται μέσω ίντερνετ.

Το “επαχθές” χρέος, μηχανισμός οικονομικής εκμετάλλευσης και εθνικής κηδεμονίας

του Γιάννη Τόλιου*

6. Η έννοια του “επαχθούς/απεχθούς” χρέους και οι διεθνείς εμπειρίες από την “αθέτηση πληρωμών”

Πριν προχωρήσουμε στην εξέταση των εναλλακτικών “σεναρίων” αντιμετώπισης του ελληνικού δημόσιου χρέους, χρειάζονται ορισμένες αποσαφηνίσεις που έχουν σχέση με τις πολιτικές αντιμετώπισης του. Ειδικότερα στη διεθνή θεωρία και πρακτική υπάρχουν τρεις σχηματικά προσεγγίσεις για τη νομική φύση του δημόσιου χρέους και την αθέτηση πληρωμής του1. Η πρώτη των αγγλοσαξόνων θεωρητικών, αντιμετωπίζει το χρέος ως μια συνηθισμένη εμπορική πράξη και στις περιπτώσεις αδυναμίας πληρωμής εφαρμόζεται το πτωχευτικό δίκαιο με τις διάφορες μορφές αναδιάρθρωσης που καθορίζουν οι πιστωτές2. Η δεύτερη, θα λέγαμε η “κρατούσα”, θεωρεί ότι ένα κράτος έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την πληρωμή χρέους επικαλούμενο την “κατάσταση ανάγκης” (state of necessity), η οποία υιοθετείται από την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ και αναφέρει ότι «ένα κράτος δεν μπορεί να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήρια, να διαλύσει την αστυνομία, να παραμελήσει τις δημόσιες υπηρεσίες και να εκθέσει το λαό του σε συνθήκες χάους και αναρχίας, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τους δανειστές του, αλλοδαπούς ή ημεδαπούς»3.

Τέλος, η τρίτη, η πιο ριζοσπαστική, θεωρεί ότι ένας λαός δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει χρέη τα οποία δεν ήταν σε όφελός του και ξεκίνησε με την άρνηση της σοβιετικής κυβέρνησης το 1921 να πληρώσει τα τσαρικά χρέη με την αιτιολογία ότι «κανένας λαός δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει την αξία των αλυσίδων που ο ίδιος φορούσε στην διάρκεια των αιώνων». Η τρίτη προσέγγιση μας οδηγεί στην έννοια του “επαχθούς/απεχθούς” χρέους (odious debt). Tο “επαχθές” χρέος είναι το “βαρύ”, “ασήκωτο”, “αβάσταχτο” χρέος που συνοδεύεται και από άλλες δεσμεύσεις. Το “απεχθές” ή “επονείδιστο”, είναι εν πολλοίς και “αθέμιτο”, “μη νόμιμο”, “παράνομο”, “ανυπόφορο”, κ.ά. Για την απόδοση του όρου “odious debt” θεωρούμε ως πλέον δόκιμο όρο το “απεχθές” χρέος. Ωστόσο η χρήση του όρου “επαχθές” στον τίτλο του άρθρου έχει την έννοια να σηματοδοτήσει την “κατάσταση ανάγκης” (state of necessity) η οποία δικαιολογεί με βάση το διεθνές δίκαιο την νόμιμη άρνηση πληρωμής του χρέους, δεδομένου ότι μεγάλο μέρος του πέρα από “απεχθές” είναι και “επαχθές” και δεν μπορεί να αποπληρωθεί!

Ειδικότερα όσον αφορά το “απεχθές” χρέος, στο συγκεκριμένο προσδιορισμό του δεν υπάρχει πλήρης ομοφωνία, αλλά γίνεται κατ’ αρχήν δεκτός ο ορισμός που έδωσε ο Alexander N. Shack4 ο οποίος εισήγαγε την έννοιά του στο διεθνές δίκαιο, ως εκείνο το χρέος που είναι σε βάρος του λαού μιας χώρας στο οποίο δεν υπήρξε συναίνεσή του και το οποίο γνώριζαν οι πιστωτές. Ωστόσο, η κατ’ εξοχήν έμπρακτη εφαρμογή του στις διεθνείς σχέσεις, έγινε στην περίπτωση του χρέους του Ισημερινού (2008), παρότι η ντε φάκτο εφαρμογή του είχε προηγηθεί σε διάφορες διενέξεις από το 19ο αιώνα ως το τέλος του 20ού αιώνα5. Στη διευρυμένη έννοια του “απεχθούς” χρέους εντάσσονται όλα τα δάνεια που παραβιάζουν βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου (άδικος πλουτισμός, κατάχρηση δικαιώματος, δόλος, τοκογλυφία, βλάβη, υπερβολικό κόστος δανεισμού, χρήση ή απειλή χρήσης βίας κ.ά.), οι οποίες απορρέουν από τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, την Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τη Διεθνή Σύμβαση για τα Πολιτικά Δικαιώματα, τη Σύμβαση για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα, τη Διακήρυξη για το Δικαίωμα στην Ανάπτυξη, τη Συνθήκη της Βιέννης που διέ­πει το δίκαιο των διεθνών συμβάσεων, κ.ά.

Από την πλούσια βιβλιογραφία γύρω από το “απεχθές” χρέος, θα περιοριστούμε σε εκείνες τις πηγές που προσδιορίζουν καλύτερα το περιεχόμενό του6 και οριοθετούν ταυτόχρονα το πεδίο ελέγχου του (audit). Ειδικότερα σύμφωνα με τον Jeff King, η απουσία “συναίνεσης” του λαού δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στα τυραννικά, δεσποτικά ή δικτατορικά καθεστώτα. Αν μια εκλεγμένη κυβέρνηση παραχαράξει τη λαϊκή εντολή και προβεί σε μη νόμιμες ενέργειες κατά το δανεισμό (όπως φαινόμενα διαφθοράς, προσωπικού πλουτισμού, δόλιες πράξεις, αγορά όπλων που χρησιμοποιούνται στην καταπίεση του λαού, υπερτιμολογημένες κρατικές προμήθειες και δημόσια έργα, συμμετοχή σε επιθετι­κούς πολέμους, δημιουργία υποδομών που ωφελούν μικρές μειοψηφίες, κ.ά.), μπορεί να γίνει αιτία δημιουργίας “απεχθούς χρέους”.

Χρειάζεται ωστόσο να αποδειχθεί ότι ο δανεισμός δεν ήταν σε όφελος του λαού και ότι δεν είχε τη συναίνεσή του. Ειδικότερα, στα πλαίσια ενός διαιτητικού δικαστηρίου, η κυβέρνηση της χώρας (οφειλέτης), πρέπει να αποδείξει ότι πολλά χρέη που δημιούργησαν προηγούμενες κυβερνήσεις, ανήκουν στην κατηγορία του “απεχθούς χρέους”. Αντίθετα οι πιστωτές πρέπει να αποδείξουν ότι οι απαιτήσεις τους δεν εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία και ότι από την άλλη πήραν υπ’ όψη τους την πιστοληπτική ικανότητα του κράτους-οφειλέτη. Το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία διότι στο εθνικό δίκαιο των περισσοτέρων ευρωπαϊκών χωρών, προσδιορίζονται οι ευθύνες των πιστωτών στους όρους και στα όρια δανεισμού. Με βάση τα παραπάνω, θα παραθέσουμε τις διαφορετικές εμπειρίες χωρών και τα αποτελέσματα από την αθέτηση πληρωμής χρέους τη μεταπολεμική περίοδο.

Αργεντινή: Στα 2001-2002 η Αργεντινή πέρασε μια μεγάλη κρίση. Το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 21%, η ανεργία ξεπέρασε το 23% και το ποσοστό φτώχειας το 57%, ενώ το δημόσιο χρέος ανήλθε σε 140 δις δολάρια. Η εξέγερση του λαού της Αργεντινής το Δεκέμβρη 2001, ανάγκασε τον πρόεδρο Φερνάρντο ντε λα Ρούα να εγκαταλείψει τη χώρα, φεύγοντας με ελικόπτερο από το προεδρικό μέγαρο. Την προεδρία ανέλαβε ο Αδόλφο Ροντρίγκες Σαά, ο οποίος προσπάθησε να εφαρμόσει ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, αλλά αναγκάστηκε να παραιτηθεί και τη θέση του πήρε ο Νέστωρ Κίρχνερ, ο οποίος κήρυξε μονομερή παύση πληρωμών, υποτίμησε το πέσο κατά 28%, εθνικοποίησε σημαντικούς τομείς της οικονομίας και αρνήθηκε να αναγνωρίσει το χρέος, που μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ περικόπηκε κατά 75% ενώ συμφωνήθηκε εξόφληση του υπόλοιπου με δεσμευτικούς όρους. Μετά από μερικά χρόνια η οικονομία της Αργεντινής πέρασε σε φάση ανάκαμψης, ενώ από το 2010 βγήκε και πάλι στις διεθνείς αγορές για δανεισμό7.

Ισημερινός (Εκουαδόρ): Ο Ισημερινός, όπως αναφέραμε, παρουσιάζει μια άκρως ενδιαφέρουσα εμπειρία. Ο σημερινός πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα, καθολικός, πρώην υπουργός οικονομικών και πρόεδρος της χώρας, επικεφαλής της πολιτικής συμμαχίας PAIS, όταν επέστρεψε στην εξουσία το 2007, κάλεσε το ΔΝΤ για επαναδιαπραγμάτευση χρέους. Δεν προχώρησε αμέσως σε άρνηση πληρωμής αλλά πρώτα άνοιξε τη διαδικασία του διεθνούς λογιστικού ελέγχου του χρέους (audit), συγκροτώντας διακομματική επιτροπή υπό το γενικό εισαγγελέα της χώρας, σε συνεργασία με την CADTM (Επιτροπή για τη Διαγραφή του Χρέους του Τρίτου Κόσμου), ξένους οικονομολόγους και νομικούς μεγάλου κύρους. Μετά την ολοκλήρωση του ελέγχου, ο Κορέα επικαλούμενος συγκεκριμένες σκανδαλώδεις συμβάσεις κήρυξε στάση πληρωμών το Δεκέμβριο του 2008. Απευθύνθηκε επίσης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία τον υποστήριξε στην επιλογή του, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα της χώρας να μη πληρώσει χρέη που δημιούργησαν προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Οι πιστωτές αναγκάστηκαν να διαπραγματευτούν, με τελικό αποτέλεσμα να δεχτούν μόλις 35 σεντς για κάθε δολάριο που χρωστούσε η χώρα8.

Ουρουγουάη: Μια άλλη εμπειρία αναδιάρθρωσης χρέους παρουσιάζει η Ουρουγουάη, την οποία μάλιστα οι αγορές προβάλλουν ως την πλέον “πετυχημένη”. Το 2003 με μια ξαφνική ανακοίνωση της κυβέρνησης, όλα τα κρατικά ομόλογα της χώρας σε διάφορα νομίσματα ανταλλάχτηκαν με νέα ομόλογα κατατεθειμένα στο Securities and Exchange Commission των ΗΠΑ. Τα ομόλογα περιείχαν συγκεκριμένες “Ρήτρες Συλλογικής Δράσης” οι οποίες προβλέπουν ότι σε περίπτωση αλλαγής των όρων πληρωμής των ομολόγων, απαιτείται συμφωνία των κατόχων του 85% της αξίας των ομολόγων. Η συνολική αξία του εξωτερικού χρέους, με βάση την αναδιάρθρωση που επίσημα ονομάστηκε “Εθελοντική Αλλαγή Προφίλ Χρέους” (Voluntary Debt Re-Profiling), μειώθηκε μόλις 8% προκειμένου η Ουρουγουάη να μπορέσει να ξαναβγεί στις αγορές. Παρότι το χρέος σε ποσοστό του ΑΕΠ μειώθηκε από το 90% το 2004 σε 60% το 2010, ωστόσο τα αλλεπάλληλα προγράμματα λιτότητας έχουν οδηγήσει το 60% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας, χωρίς η χώρα να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο χρέους και εξωτερικού δανεισμού. Η χώρα δεν πτώχευσε επίσημα αλλά πτώχευσε ανεπανόρθωτα ο πληθυσμός9.

Νορβηγία: Στη δεκαετία του’70 η ναυπηγική βιομηχανία της Νορβηγίας πέρασε μεγάλη κρίση. Η νορβηγική κυβέρνηση πούλησε στα τέλη της τέσσερα πλοία στον Ισημερινό στα πλαίσια μιας εμπορικής καμπάνιας εξαγωγής νορβηγικών πλοίων. Διευκόλυνε την αγορά τους με τη χορήγηση “αναπτυξιακού δανείου” που επωμίστηκε η νορβηγική εταιρία εξαγωγικών πιστώσεων GIEK. Μετά από έρευνα της Επιτροπής Αστικού Ελέγχου και Διαφθοράς του Ισημερινού, η τελευταία προέτρεψε την κυβέρνηση να μην πληρώσει το χρέος γιατί το δάνειο ήταν “άνομο”, καθώς δεν είχε δοθεί για να βοηθήσει τον Ισημερινό αλλά για να στηρίξει τη ναυπηγική βιομηχανία της Νορβηγίας. Επίσης δεν υπήρξε αξιολόγηση της τεχνικής και οικονομικής βιωσιμότητας του σχεδίου, ενώ τα πλοία είχαν εξαφανιστεί και κανείς δεν γνώριζε πού ήταν! Κάτω από την πίεση του κινήματος για τα δικαιώματα των πολιτών του Ισημερινού, αλλά και πολλών νορβηγικών οργανώσεων με επικεφαλής τη SLUG, η Νορβηγία δέχτηκε το 2006 ως “μη νόμιμο” (illegitimate debt) το χρέος του Ισημερινού και άλλων τεσσάρων χωρών για τον ίδιο λόγο (Περού, Αιγύπτου, Τζαμάικα και Σιέρα-Λεόνε) αποφασίζοντας τη μονομερή διαγραφή του χρέους ύψους 62 εκατ. €. Η απόφαση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί αποτελεί την πρώτη περίπτωση αναγνώρισης της ευθύνης του πιστωτή και της διαγραφής παράνομου χρέους (www.cetim.ch.).

Ρωσία: Μια διαφορετική εμπειρία άρνησης πληρωμής χρέους εμφανίζει η σύγχρονη Ρωσία με την μονομερή διαγραφή 90% του χρέους το 1999 από τον πρόεδρο Πούτιν που συνοδεύτηκε από εκδίωξη της εποπτείας από το ΔΝΤ. Ωστόσο, ποτέ δεν αμφισβήτησε επίσημα το χρέος. Απλά δήλωσε αδυναμία πληρωμής δίνοντας έτσι δικαίωμα στους κα­τόχους ρωσικών ομολόγων να συνεχίσουν να διεκδικούν την εξόφλησή τους. Αυτό από νομική άποψη σημαίνει, ότι από τη στιγμή που αναγνωρίσεις το χρέος, είτε προχωρήσεις σε παύση πληρωμών, είτε σε μονομερή ολική ή μερική διαγραφή του, οι πιστωτές έχουν δικαίωμα να διεκδικούν εσαεί την αποπληρωμή του. Έτσι σήμερα η Ρωσία αναγκάζεται να δανείζεται από τη διεθνή αγορά προκειμένου να ξεπληρώσει το χρέος10.

Ελλάδα: Τέλος θα αναφερθούμε σε μία εμπειρία που ανάγεται στο μεσοπόλεμο, αυτή τη φορά της Ελλάδας, και αποτελεί ιστορικό παράδειγμα εφαρμογής της “κατάστασης ανάγκης” και άρνησης πληρωμής χρέους. Το 1936 επί Μεταξά, η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε την εξυπηρέτηση δανείου στη βελγική τράπεζα Societe Commercial de Belgique. Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την για αθέτηση υποχρεώσεων. Η Ελλάδα με ειδικό υπόμνημα απάντησε ότι με βάση «τα συμφέροντα του ελληνικού λαού για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας δεν μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή». Το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχτηκε το σκεπτικό και δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας ένα νομικό προηγούμενο το οποίο αργότερα αξιοποίησαν χώρες όπως η Αργεντινή (2003) στην παύση πληρωμών και στη μονομερή διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους της11.

Συμπερασματικά, από την εξέταση της διεθνούς εμπειρίας αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους, άλλοτε μέσω αναδιαρθρώσεων και άλλοτε μέσω αθέτησης πληρωμών, βγαίνουν ορισμένα συμπεράσματα, τα οποία είναι πολύτιμα στη χάραξη μιας σύγχρονης πολιτικής δημόσιου χρέους. Μια συνολική αξιολόγηση των εμπειριών γίνεται σε ειδική μελέτη της Κεντρικής Τράπεζας Ισπανίας (2008)12. Η συγκεκριμένη μελέτη διαπιστώνει ότι τα κράτη που προχώρησαν προληπτικά σε αναδιάρθρωση χρέους, είχαν μεν μικρότερη μείωση του ΑΕΠ, αλλά το “κούρεμα” του χρέους ήταν σχετικά μικρό, ενώ πέτυχαν σημαντική επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης. Αντίθετα, στις χώρες που προχώρησαν σε αθέτηση πληρωμών και μετά σε αναδιάρθρωση, το “κούρεμα” ήταν μεγαλύτερο. Πιο αναλυτικά, οι χώρες που έκαναν στάση πληρωμών, πέτυχαν μείωση χρέους κατά μέσο όρο 41,8%, ενώ οι χώρες που έκ

[sjjggst]

Αν κατάλαβα καλά, από το παραπάνω κείμενο, είσαι κοντά στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. Να τα γράψουμε όλα στο χιόνι, να υποστηρίξουμε πως τα εξωφρενικά σε σχέση με το ΑΕΠ μας δανεικά που παίρνουμε εδώ και 3 δεκαετίες ήταν "απεχθή", "μη-καλοδεχούμενα" και "μη-καλοφάγωτα", και την επόμενη ημέρα να ξαναβγούμε στις αγορές να ζητήσουμε νεα δανεικά σαν να μην τρέχει τίποτα, αφού φυσικά για να ανεβάσουμε μισθούς, συντάξεις κτλ και ρίξουμε χρήμα για κοινωνική πολιτική από κάπου πρέπει να δανεισθούμε, αφού αυτά που παράγουμε ως χώρα είναι γνωστό πως δεν φθάνουν. Μιλάμε για τη χώρα που οι πολίτες της, όταν οι εκλογές δεν εβγαλαν κυβέρνηση, σταμάτησαν να πληρώνουν ακόμα και τα κινητά τους, έτσι? Κάποιος, κάπως, κάποτε, θα βρεθεί να μας σώσει. Μόνοι μας να σωθούμε αποκλείεται. Σατανική πάντως η πρόταση "δεν πληρώνω κανέναν σας - αν τολμάτε ελάτε να τα πάρετε", το ομολογώ.

[lellos]

Ενώ αυξάνοντας τα χρέη, εξαθλιώνοντας τον κόσμο, παραβιάζοντας κάθε έννοια δημοκρατίας και έχοντας νεκρούς με τη σέσουλα δεν τρέχει κάστανο ε; Αρκεί βέβαια όλα αυτά να γίνονται δίπλα μας και να μη μας πιάνουν τα σκάγια. Όσο για την άποψη "Κάποιος, κάπως, κάποτε, θα βρεθεί να μας σώσει. Μόνοι μας να σωθούμε αποκλείεται" δείχνει βαθιά ιστορική σκέψη και πολιτική ωριμότητα. Τώρα αν από το κείμενο κατάλαβες ότι είμαι κοντά στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ, τότε λυπάμαι αλλά το αναλυτικό σου αισθητήριο είναι μάλλον στομωμένο. Σου είπα εξάλλου ότι δεν γίνεται σοβαρή συζήτηση για τόσο ευρύ θέμα μέσω ίντερνετ. Αλλά ακόμα κι αν η πρόταση που εσύ μου αποδίδεις σου φαίνεται σατανική (αν και αυτή τη "σατανική" πρόταση την έχουν εφαρμόσει μισή ντουζίνα χώρες στο παρελθόν χωρίς να πάνε στην κόλαση, γιατί εκεί ήταν ήδη πριν την εφαρμόσουν), η δική σου (δηλαδή της κυβέρνησης και της τρόικας) που λέει "θα σας πληρώσω όλους ακόμη κι αν χρειαστεί να ψοφήσει μεγάλη μερίδα του λαουτζίκου" είναι ιδιοφυής και ηθικά ανεπίληπτη, if you know what i mean.

[sjjggst]

Η πολιτική Ελλάδας-Ιταλίας-Ισπανίας όλο αυτό το διάστημα δεν είναι καθόλου "θα σας πληρώσω όλους", το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει, προσπαθούμε να μην πληρώσουμε κανέναν με κομψό και διακριτικό τρόπο, κάνοντας τις πάπιες και παίζοντας καθυστερήσεις, απορώ που δεν το έχεις καταλάβει. Εκτός αν θεωρείς πως από κάπου θα βρουν οι Ισπανοί να επιστρέψουν τα 100 δις που πήραν πριν λίγους μήνες για τις τράπεζές τους. Φυσικά δεν τα έχουν για να τα γυρίσουν και περιμένουν κάποια στιγμή να τους τα διαγράψουν, δεν είναι τόσο τρελλοί όμως να ανεβάσουν μισθούν και συντάξεις την ώρα που προσπαθούν παρασκηνιακά να γλυτώσουν μέρος των χρεών μπας και ανασάνουν. Εσύ τί είδους παιχνίδι βλέπεις να παίζεται τόσο καιρό?

[lellos]

Το παιχνίδι που παίζεται είναι "θα σας δανείσουμε αλλά θα σας τα πάρουμε στο δεκαπλάσιο αγοράζοντάς τις πηγές πλούτου σας κοψοχρονιά και μετατρέποντας το λαό σας σε εξαθλιωμένο και φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς ίχνος τυπικών δικαιωμάτων (πράγμα που οφελεί και την ντόπια οικονομικά ισχυρή τάξη). Επειδή λοιπόν θα σας τα πάρω 10πλάσια δεν με νοιάζει να μου αποπληρώσετε το χρέος. Θα σας κουρέψω κάποια στιγμή ένα μέρος για να φαίνεται βιώσιμο, αλλά μόνο τόσο ώστε να φαίνεστε διαρκώς εξαρτημένοι από εμάς και άρα να έχουμε πάτημα για χωρίς όρια εκμετάλλευση του λαού σας". Ή με πιο κομψή διατύπωση: "Με χρειάζεστε διότι εγώ είμαι πλούσιος κι εσείς φτωχοί. Ας κάνουμε λοιπόν μια συμφωνία: θα σας επιτρέπω να έχετε την τιμή να με υπηρετείτε, υπό τον όρο ότι θα μου δώσετε τα λιγοστά που σας απομένουν για τον κόπο που θα κάνω να σας διατάζω". Αν τώρα εσύ νομίζεις ότι τα γατόνια της Ελλάδας-Ισπανίας-Ιταλίας προσπαθούν να μην πληρώσουν τους μπουνταλάδες Γαλλογερμανοολλανδούς κλπ. θεωρώ ότι κάνεις μεγάλο λάθος και η πραγματικότητα μιλάει από μόνη της. Επιπλέον η Ελλάδα και κάθε Ελλάδα δεν είναι μια αρραγής ενότητα, αλλά χωρισμένη σε αυτούς που κυριαρχούν οικονομικά και σε αυτούς που είναι υποτελείς. Και οι ασκούμενες πολιτικές, σε γενικές γραμμές, δεν χρειάζεται να πω υπέρ ποίου και εις βάρος τίνος στρέφονται.

[sjjggst]

Το παιχνίδι του αφέντη και του σκλαβου παίζεται αιώνια σε αυτόν το πλανήτη. Το έπαιξε καλά και η Ελλαδα την προηγούμενη δεκαετία στα Βαλκάνια, όταν με τα δανεικά μπουκάραμε και τους αγοράσαμε τα πάντα, μεχρι και τις γυναίκες και τις κόρες τους, και τους είχαμε να μας μαζευουν τα ροδακινα και να μας πλένουν τις σκάλες. Προφανώς και ο κάθε ξένος "επενδυτής" ονειρευεται να μας πάρει τα πάντα και να μας πουλήσει στα σκλαβοπάζαρα. Γι'αυτό και έπρεπε να φροντίσουμε να μην μπούμε ποτέ στη θέση του σκλάβου. Μπήκαμε όμως κι εμείς και άλλοι δίπλα μας. Η λύση που έχει επιλεγεί, είναι να προσπαθήσουμε να ξεγλυστρίσουμε αθόρυβα, αφού αν επιχειρήσουμε να το κάνουμε μεγαλοπρεπώς και απειλώντας Θεούς και Δαίμονες υπάρχει σημαντική πιθανότητα να φάμε τα μουτρα μας (ρώτα και τους Σέρβους, το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε για πλάκα τη γειτονιά μας, απίστευτο ε?). Εγώ αυτό καταλαβαίνω από όσα βλέπω, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο το Νότο.

[sjjggst]

Φυσικά και προσπαθούν να μην πληρώσουν και κάνουν τα "καλά παιδιά". Το χρέος της Ιταλίας φτάνει τα 2 τρις, τί να πληρωσει? Καθυστερήσεις παίζει μην την "πεθάνουν" ξαφνικά, τί αλλο μπορεί να κάνει δηλαδή?