tik-tak Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 Κάτι που ξεκινά σαν παιχνίδι….ιστορία που ως ψηφίδες της θα έχει κειμενάκια (1-2 παραγράφων ) μελών του φόρουμ….η αρχή είναι γνωστή , το τέλος θα δείξει….κεντρικός άξονας δεν υπάρχει, το κάθε μέλος που συμμετέχει θα ορίζει στο μερίδιο που του αναλογεί τη ροή της ιστορίας…μοναδικοί γνώμονες η φαντασία ,η παρατηρητικότητα, οι συνειρμοί…..οι λέξεις μαριονέτες στη θέλησή τους. Για πρώτη παράγραφο και αρχή της ιστορίουλας μας, έγραψα κάτι που δεν ορίζει σαφώς την εποχή, τον τόπο, τον σκοπό ,το άμεσο περιβάλλον και αφήνει συνάμα ανοιχτά παράθυρα στο παρελθόν…. καλή μας αρχή!!! (και πού ξέρετε; μπορεί να μας εκδώσει ο Καστανιώτης ) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 «Ποιο θα είναι άραγε το καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή του; Με πόσο θάρρος, τόλμη, επιθέσεις ή και άμυνες θα έπρεπε να το γράψει; Λένε ότι η κάθε εμπειρία είναι χρήσιμη….Λένε ότι το παρελθόν χαράζει το δρόμο για το μέλλον….Όμως, αυτός στη φάση που βρισκόταν , μέσα σε ένα λεωφορείο με το κεφάλι ακουμπισμένο στο τζάμι του παραθύρου που έτρεμε στο ρυθμό κάθε χαλικιού και λακκούβας και τα μάτια μισόκλειστα για να αποφεύγει το γεμάτο δίψα για κουβέντα βλέμμα της γιαγιας που καθόταν στη διπλανή θέση, απαρνιόταν το παρελθόν του….Το λεωφορείο σταμάτησε απότομα….[next, please!]» Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
karpa Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 ..ή η καρδιά του σταμάτησε απότομα? Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει… Τη φανταζόταν χωρίς τη δική του παρουσία, φανταζόταν το χαμόγελό της που άνθιζε κάθε φορά στο πρόσωπό της, πώς θα χαμογελούσε τώρα άραγε? Το λεωφορείο συνέχιζε το μακρύ, βασανιστικό του ταξίδι κι όλα έτρεχαν, οι δρόμοι, τα σπίτια, τα δέντρα, έτρεχε κι η ζωή του μόνο που εκεί δεν υπήρχε επιστροφή. Μόνο καινούργιες αρχές, μόνο το παρακάτω των αποφάσεων. Πόσο αντέχει ένας άνθρωπος μια απόφαση που δεν εξαρτάται από αυτόν? Ποτέ δε θα το μάθαινε… Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
piratis Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 ...Αν δεν ήταν αυτό το πανέμορφο κοπάδι από πολύχρωμες πεταλούδες που εισέβαλε ξαφνικά με το άνοιγμα της πόρτας στο λεωφορείο κι άρχισε να διασκορπίζεται πετώντας από δω κι από κει, θα παρέμενε βυθισμένος στις σκέψεις του. Ναι ήταν παράξενο να εισβάλουν ξαφνικά και δίχως λόγο, τόσες όμορφες πεταλούδες μέσα σ'ένα σχεδόν γεμάτο λεωφορείο... Αυτοστιγμής, ένας γεράκος με απεριποίητα ρούχα -θα μπορούσες να τον πάρεις και για ζητιάνο- ανέβηκε τα λιγοστά σκαλοπάτια και στάθηκε για λίγο στηριγμένος στο μπαστούνι του να κοιτάζει με χαραγμένο μα απλανές βλέμμα τους επιβάτες. Τα λευκά του μαλλιά ήταν μακριά και αραιά, το πρόσωπό του γεμάτο παράξενες και βαθιές ρυτίδες, έμοιαζε νάναι χιλίων χρόνων και βάλε... Μέσα σ'αυτό το παράξενο τοπίο, ανάμεσα στις πολύχρωμες πεταλούδες που πετούσαν παντού και στους επιβάτες που κοιτούσαν εκστασιασμένοι, ο γεράκος προχώρησε αργά βρήκε μιά θέση και κάθησε, ενώ παντού ξεχύθηκε μιά γλυκιά παράξενη και νοσταλγική ευωδιά... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Sovereign Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 Ναι, καλά το καταλάβατε: Ο γεράκος ήταν ζωσμένος με εκρηκτικά και η μεθυστική μυρωδιά ερχόταν από την βενζίνη Shell που κουβαλούσε σε μπετονάκι, έτοιμος να τινάξει το λεωφορείο στον αέρα. Οι πεταλούδες δεν ήταν τίποτα άλλο από ειδικά εκπαιδευμένα φονικά έντομα που έφεραν τα διακριτικά "BLG" στη ράχη. The Bin Laden Group was here... Ο Wadi (σ.σ: γαλήνιος, στα αραβικά), παρά το ονειρικό ταξίδι που απολάμβανε παρέα με τη σκέψη της αγαπημένης του Ιωάννας, αντιλήφθηκε αμέσως τον κίνδυνο. Πήρε τη γιαγιά της διπλανής θέσης παραμάσχαλα και γλίστρησε μέσα από την εξάτμιση, στην άσφαλτο. Μετά από λίγο τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο στην ήσυχη γειτονιά της Δυτικής Ιερουσαλήμ... (συνεχίστε σαν να μην υπάρχω, είμαι εκτός κλίματος ) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 ποστάραμε μαζί....δεν το ειδα ----------- εεε,αυτο ήταν το κειμενάκι που είχα γράψει Ο εισπράκτορας σηκώθηκε από τη θέση του, φόρεσε το πηλίκιο του, ένα παλιό ,τριμμένο μπλε πηλίκιο με τα αρχικά της εταιρίας επάνω- πόσα κεφάλια άραγε να το ΄χουν φορέσει ως τα τώρα ; κι αυτό, πόσα όνειρα να κουκούλωσε ; πόσες σκέψεις να αγκάλιασε; και πόσες απ’ αυτές να κατάφεραν να διαφύγουν διαπερνώντας την πυκνή ύφανση;…Βαστώντας το κασελάκι με τα κέρματα και το πολύχρωμο πακετάκι εισιτηρίων κατευθύνθηκε προς το νιοφερμένο επιβάτη. - 4 ευρώ και 50 λεπτά ! ο γεράκος σήκωσε το κεφάλι αργά, με το μόνο ίσως ρυθμό που του επιτρέπουν πια οι κουρασμένοι μυες, τα άλατα στον αυχένα , το βάρος όσων έχουν δει τα μάτια…. - 4 ευρώ και 50 λεπτά ! επανέλαβε ο εισπράκτορας αυτή τη φορά πιο δυνατά και συλλαβιστά για να καλύψει την περίπτωση να έχει πέσει σε βαρήκοο γέροντα… Έτεινε τα άδεια ,μα γεμάτα από ρόζους, χέρια του –αλήθεια, αυτή η γραμμή ζωής στην παλάμη του πόσο βαθιά ήταν! και πόσο δεν της έφτανε ο χώρος της παλάμη…έβγαινε και συνέχιζε να χαράζεται με γενναιοδωρία στον αδύναμο καρπό …τίποτα…τίποτα δεν είχε για να πληρώσει…ένα τίποτα που γέμισε με το σήκωμα των φρυδιών του , με το τρεμούλιασμα του κάτω χείλους , με την παράκληση στο βλέμμα …. Ο εισπράκτορας δεν άντεξε αυτό το βλέμμα…τίναξε το κεφάλι του πέρα δώθε με κλειστά μάτια για να το διαγράψει…με το τίναγμα αυτό πετάχτηκαν οι πολύχρωμες πεταλούδες που είχαν προλάβει να καθίσουν πάνω στο πηλίκιο…ένα δεύτερο πολύχρωμο κύμα ανατάραξε την ατμόσφαιρα…. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
newdoctor Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 και αυτή τη φορά η ατμόσφαιρα δεν ήταν τόσο ευχάριστη: οι πολύχρωμες πεταλούδες πέθαναν & έδωσαν τη θέση τους σε μουντές, βαθυκόκκινες σταγόνες αίμα, που ξεχείλισαν από το κεφάλι, κάτω από το πολυφορεμένο πηλίκιο. Η σφαίρα είχε βρει το στόχο της και ο εισπράκτορας δεν μπορούσε να σκεφθεί πια τίποτε άλλο από... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 αυτά που αφήνει πίσω του....Μα για στάσου!Αυτές ειναι σκέψεις.... σκέψεις που κόχλαζουν στο κεφάλι του νεαρού… δεν μπορεί να καταλάβει πώς ξεπηδούν τόσο βίαιες, τόσο αιμοβόρες ….πώς είναι δυνατόν, αυτός να σκέφτηκε έτσι;…και όχι μόνο να σκέφτηκε, αλλά και να σκηνοθέτησε μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια αυτήν τη σκηνή; ταράχτηκε….δεν το περίμενε ποτέ του….προσπάθησε να επαναφέρει την τάξη στον στρόβιλο των σκέψεων του ρίχνοντας όλο το φταίξιμο στην αδυναμία του να δεχθεί ότι για κάποιους ο σεβασμός κοστολογείται με 4 ευρω και 50λεπτά….Σηκώθηκε, έβγαλε από την τσέπη του μπουφάν του το πορτοφόλι του…πήρε από μέσα 5 ευρω και τα έδωσε στον εισπράκτορα , που είχε ήδη οδηγήσει το γέροντα στη έξοδο του λεωφορείου….τώρα πια στο πορτοφόλι του είχε απομείνει το τελευταίο 10ευρω, η ταυτότητά του και η φωτογραφία εκείνης…. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
newdoctor Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 δεν μπορούσε να σκεφθεί πια τίποτε άλλο από... [ισως έπρεπε να συμπληρωσεις εδώ] never mind... η φωτογραφία εκείνης που δεν μπορεί και δε θέλει να ξεχάσει ποτέ, εκείνης που δεν θα πάψει να αγαπά, εκείνης που σκέπτεται όσες ώρες ταξιδεύει σε αυτό το κακοτράχαλο δρόμο με αυτό το παλιό λεωφορείο στη Ρωσική ύπαιθρο. Θυμάται που συνάντησε τον κύριο Μόροφ πριν λίγες ημέρες στη Μόσχα & θυμάται πως του είπε όλη την ιστορία που διαδραματίστηκε εκεί το καλοκαίρι. Όλα ξεκίνησαν όταν... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 11 Ιανουαρίου 2005 αποφάσισε, ακετά απρόθυμα είναι η αλήθεια, να δεχθεί την μονίμως επαναλαμβανόμενη πρόσκληση της θείας Ρίσκας να την επισκευτεί.Είχε να επισκευτεί το χωριό τουλάχιστον μια δεκαετία και η επάνοδος θα ηταν ένας δύσκολος αγώνας με τις αναμνήσεις αλλά ετσι κι αλλιώς καποτε θα το έκανε.Ο τραυματισμός του και η αναγκη για ξεκούραση περισσότερο δικαιολογία για τον εαυτό του ήταν παρά αλήθεια. Ηταν πάντως καλή ευκαιρία να αποφυγει τα σχόλια..... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
master@med Δημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2005 αυτά που αφήνει πίσω του....Μα για στάσου!Αυτές ειναι σκέψεις.... σκέψεις που κόχλαζουν στο κεφάλι του νεαρού… δεν μπορεί να καταλάβει πώς ξεπηδούν τόσο βίαιες, τόσο αιμοβόρες ….πώς είναι δυνατόν, αυτός να σκέφτηκε έτσι;…και όχι μόνο να σκέφτηκε, αλλά και να σκηνοθέτησε μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια αυτήν τη σκηνή; ταράχτηκε….δεν το περίμενε ποτέ του….προσπάθησε να επαναφέρει την τάξη στον στρόβιλο των σκέψεων του ρίχνοντας όλο το φταίξιμο στην αδυναμία του να δεχθεί ότι για κάποιους ο σεβασμός κοστολογείται με 4 ευρω και 50λεπτά….Σηκώθηκε, έβγαλε από την τσέπη του μπουφάν του το πορτοφόλι του…πήρε από μέσα 5 ευρω και τα έδωσε στον εισπράκτορα , που είχε ήδη οδηγήσει το γέροντα στη έξοδο του λεωφορείου….τώρα πια στο πορτοφόλι του είχε απομείνει το τελευταίο 10ευρω, η ταυτότητά του και η φωτογραφία εκείνης…. ← (Συνεχιζω απο τικ τακ γιατι η ρωσια δεν μου φαινεται να κολλαει και πολυ με τα ευρω...) ...που μολις την κοιτουσε του ξυπνουσε πολλες ομορφες αναμνησεις των περασμενων χρονων...Πανω που πηγε να βυθιστει και παλι στις σκεψεις του, ακουστηκε διπλα του, σχεδον ψιθυριστα, η βαρια φωνη του γεροντα να του λεει ευχαριστω, κοιταζοντας τον με αυτα τα βουρκωμενα ματια που φανερωναν μια ολοκληρη ιστορια να εχει περασει απο μπροστα τους. "Δεν πρεπει να ευχαριστεις κανεναν και για τιποτα παππου, ολοι πρεπει να σε σεβονται", του απαντησε ο νεαρος. Ο γερασμενος αυτος αντρας κουνησε με απογνωση το κεφαλι του γνωριζοντας οτι αυτο δεν συμβαινει στην πραγματικοτητα." Λιγοι ανθρωποι ειναι σαν κι εσενα γιε μου", απαντησε και εβγαλε απο την τσεπη του ενα μαντηλι να σκουπισει τα δακρυα απ'τα ματια του... Το λεωφορειο σε λιγη ωρα θα εφτανε στον προορισμο του Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
master@med Δημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2005 Το λεωφορειο σε λιγη ωρα θα εφτανε στον προορισμο του ← Αυτο δεν κολλαει εκανα λαθος... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
piratis Δημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2005 Ξαφνικά σταμάτησαν να μιλούν. Δεν ακουγόταν σχεδόν τίποτα, παρά το απαλό αέναο φτερούγισμα απ'τις εκατοντάδες πολύχρωμες πεταλούδες. Το λεωφορείο έτρεχε μονάχο στο νωπό κάμπο, ενώ κάθε τόσο, κοπάδια από χιλιάδες ψαρόνια, που βρίσκονταν στην άκρη του δρόμου, σηκώνονταν ενοχλημένα, ζωγραφίζοντας στον αέρα απίθανους σχηματισμούς... Ένα γυμνό κορμί είναι μιά εικόνα. Ένα ωραίο γυμνό κορμί, είναι μιά ιερή εικόνα. Κάπως έτσι θυμάται την μορφή της, εκείνη την πρώτη φορά, που εκείνη είχε γδυθεί δειλά μπροστά του για να την ζωγραφίσει. Ποτέ δεν είχε καμμιά συναισθηματική η άλλη σχέση με τα μοντέλα του. Ένα μοντέλο γι'αυτόν, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα μοντέλο. Πάντα φρόντιζε να κρατά αποστάσεις από τον άντρα μέσα του όταν ζωγράφιζε. Πάντα φρόντιζε κείνες τις ώρες να κυριαρχείτε μονάχα από τον καλλιτέχνη. Όμως αυτή τη πρώτη φορά που εκείνη τρέμοντας γδύθηκε μπροστά του, ένοιωσε κάτι να σκίρτησε μέσα του. Ναι είχε μιά ιερότητα το σώμα της, αλλά όχι μιά απλησίαστη ιερότητα. Κάτω από τη φαινομενική δειλία, έλαμπε η χαρά του να λατρευτεί. Και κείνος την αγάπησε μονομιάς και σαν άντρας και σαν καλλιτέχνης. Δεν έδειξε όμως τίποτα εκείνη τη πρώτη φορά. Ξερόβηξε μόνο κι άρχισε κάπως αμήχανα να βάζει από τα σωληνάρια, χρώματα στη παλέτα του... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
karpa Δημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2005 … «Δεν το κάνω για τα λεφτά» του είπε, ακόμα πιο δειλά και το χρώμα στα μαγουλά της έγινε πιο κόκκινο από το κόκκινο της παλέτας. Δεν της απάντησε. Έπρεπε να κρατήσει την αυτοκυριαρχία του και να μην της παραδοθεί. « Δε ξέρω γιατί το κάνω. Όταν θα τελειώσουμε, θα ήθελα να έχω βρει και το νόημα…» Σκέφτηκε ότι είναι παράξενο πλάσμα κι ότι, πράγματι, αυτά που κάνουμε δεν έχουν πάντα νόημα. Δεν ήξερε τι να της πει. Πήγε κοντά της για να διορθώσει τη στάση του σώματός της. Αμήχανος, ακούμπησε τον καρπό της και τον σήκωσε προς τα πάνω. «Μπορείς να κρατηθείς για μια ώρα ακίνητη? Δε θα μας πάρει πάνω από μια ώρα» Του χαμογέλασε. Θα θυμόταν χρόνια το χαμόγελό της. «Θα μπορέσω» Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
piratis Δημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2005 (άσχετο αλλά δε μπορώ να μη το πω: Μπράβο Karpa! Τόξερα οτι έχεις φλέβα!) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
NIKITA Δημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2005 Αλλά δεν μπόρεσε. Ντύθηκε βιαστικά αμέσως αφού το είπε. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
cosmonaut Δημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2005 άνοιξε γρήγορα την πόρτα του μικρού studio κ εξαφανίστηκε όπως οι σκιές στο σκοτάδι.μα ποια ήταν αυτή η μυστηριώδης κοπέλα που του είχε εξάψει την περιέργεια τόσο,σκέφτηκε.και εκείνο το tattoo στο δεξι της μηρό που φευγαλέα πρόλαβε να διακρίνει,εκείνο το σύμβολο κάπου το είχε ξαναδεί.πού όμως?αυτές οι σκέψεις τον τύλιγαν καθώς γέμιζε το βαρύ κρυστάλλινο ποτήρι με μαλτ ουίσκυ! Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
tik-tak Δημοσιεύτηκε 13 Ιανουαρίου 2005 Author Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Ιανουαρίου 2005 Ίσως αυτή να είναι και η μοναδική συνήθεια που του έμεινε από εκείνα τα χρόνια , που σπούδαζε στην Ιρλανδία. Είχε πάρει την απόφαση να αρχίσει τις σπουδές του στα οικονομικά εκεί , κοντά στον πατέρα του. Οι γονείς του είχαν χωρίσει όταν αυτός ήταν 2 χρονών. Ο πατέρας του Ιρλανδός , παθιασμένος με τη μουσική , γύριζε τις χώρες της Μεσογείου και κατέγραφε παραδοσιακούς ήχους. Σε ένα ταξίδι του στην Κρήτη έμελλε να γνωρίσει τη μητέρα του. Πανέμορφη, δροσερή κοπελιά που έπαιζε λύρα…από τις ελάχιστες λυράρισσες του νησιού…Λένε ότι η λύρα είναι σαν ένα αγριοκάτσικο, που πηδά από κορυφή σε κορυφή και χάνεται από τα μάτια σου στο δευτερόλεπτο…μόνο αν παίξεις σχεδόν θεϊκά τη μουσική, τότε αυτό σταματά, στέκεται και μαγνητισμένο σε κοιτά στα μάτια…στα μάτια μπας και μέσα από αυτά διακρίνει το Δημιουργό… Ο γάμος των γονιών του δεν κράτησε για πολύ, ίσα για να γεννηθεί αυτός και να βαπτιστεί Φοίβος, στο όνομα του θεού του φωτός και της μουσικής….όταν τελείωσε το Λύκειο , πήγε να βρει τον πατέρα του στην άλλη του πατρίδα και να ξεκινήσει σπουδές στα οικονομικά. Οικονομικά ήθελαν και οι παππούδες του από τη μεριά της μητέρας του γιατί έβλέπαν στο πρόσωπό του το συνεχιστή της επιχείρησης τους και οικονομικά νόμιζε και εκείνος ότι ήθελε ,γιατί τον γοήτευαν οι αριθμοί. Με ένα βαρύ , λοιπόν, κρυστάλλινο ποτήρι με μαλτ ουίσκι συνήθιζαν να κλείνουν τη μέρα τους , να την σφραγίζουν με το «συμπέρασμα της ημέρας»,αστείο παιχνιδάκι φιλοσοφίας που επινόησαν ,αυτός και ο σερ Τομ , ο καλός φίλος του πατέρα του. Ο σερ Τομ τον φιλοξενούσε από τότε που ένα πρωινό πήγε και χτύπησε την πόρτα του εργαστηρίου του και διεκδίκησε ,σχεδόν απαίτησε, να του μάθει τα μυστικά της ζωγραφικής τέχνης….ήταν μόλις 7 μήνες που είχε έρθει από την Ελλάδα … 18 χρονών τότε, σήμερα 30 με το ίδιο κρυστάλλινο ποτήρι με μαλτ ουίσκι .... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
piratis Δημοσιεύτηκε 13 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Ιανουαρίου 2005 Oύτε κι αυτός θυμάτε πώς έτσι ξαφνικά, αποφάσισε ν'ασχοληθεί με την ζωγραφική αντί για τα οικονομικά. Ένα πρωί κι ενώ διένυε το πρώτο έτος των σπουδών του, πήρε τη μεγάλη απόφαση. Είδε ξαφνικά τον εαυτό του μιά ζωή γραβαντωμένο, να κλείνει συμφωνίες που δεν θέλει, να βλέπει και να χαμογελάει σε ανθρώπους που δεν θέλει και τρόμαξε. Εκείνο το πρωί, έφυγε από το πανεπιστήμιο, πήγε σε ένα ήσυχο στέκι στη παγωμένη παραλία, παράγγειλε καφέ και το αποφάσισε. Θα ασχολιόταν με την ζωγραφική! Όχι, δεν θα γινόταν ένας κραταιός οικονομικός ανήρ, κάτι που επιδίωκε ο πατέρας του. Δε θα γινόταν κάτι που δεν ήθελε. Θα έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών και θα ασχολιόταν με τη ψυχή του. Δόξα το Θεό, οικονομικό πρόβλημα δεν είχε. Ο κραταιός πατέρας του είχε φροντίσει γι'αυτό. Ναι, εδώ είχε σταθεί τυχερός. Κι έπειτα, όλοι οι άνθρωποι εργάζονται γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλοιώς...Τώρα πια θεωρούσε μεγάλη ανοησία να μην εργάζεται σα σκυλί εφόσον είχε εξασφαλίσει ήδη, όχι μόνο τα απαραίτητα, αλλά πολλά παραπάνω... Το επόμενο πρόβλημά του, ήταν πώς θα τόφερνε στο πατέρα του. Σίγουρα εκείνος θα εναντιωνόταν σάυτή του την απόφαση. Είχε φτύσει αίμα να φτιάξει μιά περιουσία που ξεκίνησε από το μηδέν και ο μόνος του στόχος ήταν να συνεχίσει ο γιός του αυτή τη προσπάθεια. Μοναδική λύση στο πρόβλημά του βρήκε τον Σερ τομας. Ο Σερ Τόμας ήταν ένας εκεντρικός ζωγράφος Ιρλανδός, που έκανε παρέα με τον πατέρα του. Ποτέ δε κατάλαβε πώς έδεσε και πώς κρατούσε χρόνια μια τέτοια φιλία. Ο ένας ήταν το άκρως αντίθετο του άλλου. Συντηρητικός οργανωτικός εργατικός ο πατέρας του, γλεντζές γυναικάς φιλήδονος ο άλλος... Ναι μοναδική λύση στο πρόβλημά του ήταν ο Σερ Τόμας. Την ίδια μέρα πήγε και τον βρήκε. Εκείνος τον υποδέχτηκε στο εργαστηριό του, όπως πάντα χαρούμενος. Το εργαστήριο του Σερ Τόμας δεν ήταν σα των άλλων ζωγράφων. Θύμιζε περισσότερο υπνοδωμάτιο, παρά εργαστήρι ζωγραφικής. Μέσα από ένα τεράστιο παράθυρο έμπαινε άπλετο φως, μαρτυρώντας οτι ο εξηντάχρονος Ιρλανδός ζωγράφος, ήξερε να ζει. Ακριβά χαλιά, πανέμορφα έπιπλα, σεντόνια σατέν πάνω σ'ένα τεράστιο κρεββάτι που ήταν ξαπλωμένες δύο πανέμορφες μισόγυμνες γυναίκες. Δίπλα στο κρεββάτι, αφημένοι πάνω στα χαλιά, διάφοροι δίσκοι με φρούτα, ποτά και γλυκά. Μονάχα στην άκρη, απ'τη μεριά του παραθύρου τα λιγοστά σύνεργα ζωγραφικής... Ναι αυτό ήταν το εργαστήρι του Σερ Τόμας. Μήπως δεν ήταν πασίγνωστο άλλωστε από τους πίνακές του που κυκλοφορούσαν σε όλο το κόσμο; Είχε την εντύπωση μπαίνοντας, πως είχε διακόψει τον Σερ Τόμας από κάτι άλλο και όχι από την ζωγραφική. Όμως εκείνος δεν έδειξε καθόλου ενοχλημένος. Ίσα ίσα. Τον υποδέχτηκε εγκάρδια και έτρεξε να γεμίσει ένα ποτήρι με ουίσκι. ''Έχω την εντύπωση πως δε μοιάζεις καθόλου στον πατέρα σου!'' τ ου είπε χαμογελώντας μυστήρια, ενώ του πρόσφερε το σχεδόν γεμάτο ποτήρι... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
piratis Δημοσιεύτηκε 13 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Ιανουαρίου 2005 Oύτε κι αυτός θυμάτε πώς έτσι ξαφνικά, αποφάσισε ν'ασχοληθεί με την ζωγραφική αντί για τα οικονομικά. Ένα πρωί κι ενώ διένυε το πρώτο έτος των σπουδών του, πήρε τη μεγάλη απόφαση. Είδε ξαφνικά τον εαυτό του μιά ζωή γραβαντωμένο, να κλείνει συμφωνίες που δεν θέλει, να βλέπει και να χαμογελάει σε ανθρώπους που δεν θέλει και τρόμαξε. Εκείνο το πρωί, έφυγε από το πανεπιστήμιο, πήγε σε ένα ήσυχο στέκι στη παγωμένη παραλία, παράγγειλε καφέ και το αποφάσισε. Θα ασχολιόταν με την ζωγραφική! Όχι, δεν θα γινόταν ένας κραταιός οικονομικός ανήρ, κάτι που επιδίωκε ο πατέρας του. Δε θα γινόταν κάτι που δεν ήθελε. Θα έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών και θα ασχολιόταν με τη ψυχή του. Δόξα το Θεό, οικονομικό πρόβλημα δεν είχε. Ο κραταιός πατέρας του είχε φροντίσει γι'αυτό. Ναι, εδώ είχε σταθεί τυχερός. Κι έπειτα, όλοι οι άνθρωποι εργάζονται γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλοιώς...Τώρα πια θεωρούσε μεγάλη ανοησία να εργάζεται σα σκυλί εφόσον είχε εξασφαλίσει ήδη, όχι μόνο τα απαραίτητα, αλλά πολλά παραπάνω... Το επόμενο πρόβλημά του, ήταν πώς θα τόφερνε στο πατέρα του. Σίγουρα εκείνος θα εναντιωνόταν σάυτή του την απόφαση. Είχε φτύσει αίμα να φτιάξει μιά περιουσία που ξεκίνησε από το μηδέν και ο μόνος του στόχος ήταν να συνεχίσει ο γιός του αυτή τη προσπάθεια. Μοναδική λύση στο πρόβλημά του βρήκε τον Σερ τομας. Ο Σερ Τόμας ήταν ένας εκεντρικός ζωγράφος Ιρλανδός, που έκανε παρέα με τον πατέρα του. Ποτέ δε κατάλαβε πώς έδεσε και πώς κρατούσε χρόνια μια τέτοια φιλία. Ο ένας ήταν το άκρως αντίθετο του άλλου. Συντηρητικός οργανωτικός εργατικός ο πατέρας του, γλεντζές γυναικάς φιλήδονος ο άλλος... Ναι μοναδική λύση στο πρόβλημά του ήταν ο Σερ Τόμας. Την ίδια μέρα πήγε και τον βρήκε. Εκείνος τον υποδέχτηκε στο εργαστηριό του, όπως πάντα χαρούμενος. Το εργαστήριο του Σερ Τόμας δεν ήταν σα των άλλων ζωγράφων. Θύμιζε περισσότερο υπνοδωμάτιο, παρά εργαστήρι ζωγραφικής. Μέσα από ένα τεράστιο παράθυρο έμπαινε άπλετο φως, μαρτυρώντας οτι ο εξηντάχρονος Ιρλανδός ζωγράφος, ήξερε να ζει. Ακριβά χαλιά, πανέμορφα έπιπλα, σεντόνια σατέν πάνω σ'ένα τεράστιο κρεββάτι που ήταν ξαπλωμένες δύο πανέμορφες μισόγυμνες γυναίκες. Δίπλα στο κρεββάτι, αφημένοι πάνω στα χαλιά, διάφοροι δίσκοι με φρούτα, ποτά και γλυκά. Μονάχα στην άκρη, απ'τη μεριά του παραθύρου τα λιγοστά σύνεργα ζωγραφικής... Ναι αυτό ήταν το εργαστήρι του Σερ Τόμας. Μήπως δεν ήταν πασίγνωστο άλλωστε από τους πίνακές του που κυκλοφορούσαν σε όλο το κόσμο; Είχε την εντύπωση μπαίνοντας, πως είχε διακόψει τον Σερ Τόμας από κάτι άλλο και όχι από την ζωγραφική. Όμως εκείνος δεν έδειξε καθόλου ενοχλημένος. Ίσα ίσα. Τον υποδέχτηκε εγκάρδια και έτρεξε να γεμίσει ένα ποτήρι με ουίσκι. ''Έχω την εντύπωση πως δε μοιάζεις καθόλου στον πατέρα σου!'' τ ου είπε χαμογελώντας μυστήρια, ενώ του πρόσφερε το σχεδόν γεμάτο ποτήρι... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
master@med Δημοσιεύτηκε 13 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Ιανουαρίου 2005 "Κι ομως μοιαζουμε, ειμαστε και οι δυο ερωτευμενοι με την τεχνη", απαντησε διχως να σκεφτει ο Φοιβος. Ο Σερ Τομας χαμογελασε συγκαταβατικα και αρχισε να βαζει σε ταξη τα συνεργα του αφου ειχε τελειωσει το πορτραιτο του. " Κοριτσια, μπορειτε να φυγετε, τελειωσαμε για σημερα", φωναξε στις δυο πανεμορφες αυτες κοπελες που ποζαραν σαγηνευτικα γι'αυτον προηγουμενως. Ο Σερ Τομας πλησιασε προς το μερος του Φοιβου και θελοντας να τον πειραξει του ειπε "απο ποτε νεαρε μου ερωτευτηκες την τεχνη; παει πολυς καιρος;"και ξεσπωντας σε γελια καθησε στην αναπαυτικη πολυθρονα του. "Σερ Τομας το ξερεις πολυ καλα πως μου αρεσει πολυ η ζωγραφικη, γιατι μπορω να εκφρασω τα συναισθηματα μου μεσα απ'αυτην". Και συνεχισε λεγοντας "Δεν μπορω να με φανταστω υπαλληλο η' μεγαλοεπιχειρηματια οπως το θελει ο πατερας μου, πνιγομαι χωρις την ζωγραφικη". Ο Σερ Τομας ξυνοντας αμηχανα το καλλιτεχνικα κουρεμενο μουσακι του, του απαντησε πως μπορει να τα κανει και τα δυο. Και επιχειρηματιας να ειναι και να ζωγραφιζει τον ελευθερο του χρονο. "Αυτο δεν γινεται Σερ Τομας. Θελω να αφιερωθω εξ'ολοκληρου στην τεχνη, θελω να χαθω στην μαγεια της παλετας και των χρωματων χωρις να σκεφτομαι τιποτε αλλο. Αυτος ειναι και ο λογος που βρισκομαι εδω αποψε. Θα ηθελα να μιλησεις στον πατερα μου γι'αυτην μου την αποφαση και να τον πεισεις να την δει με αλλο ματι. Εσενα σε εκτιμαει και παντα ακουει προσεκτικα την γνωμη σου." αποκριθηκε ο Φοιβος. Ο Σερ Τομας απαντησε πως ακομα και αν δεν εξασκουσε ποτε το επαγγελμα, θα επρεπε να τελειωσει τις σπουδες του πρωτα και μετα ας εκανε ο,τι ηθελε. Θα μιλουσε στον πατερα του Φοιβου αν και ηταν αντιθετος στο να παρεμβαινει στη σχεση πατερα και γιου. Το προσωπο του Φοιβου ελαμψε απο χαρα για την αποφαση του Σερ Τομας και αφου τον ευχαριστησε ανοιξε την πορτα του πανεμορφου αυτου σπιτιου και εφυγε τρεχοντας για την σχολη του... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
NIKITA Δημοσιεύτηκε 13 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 13 Ιανουαρίου 2005 ...Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε. Αλήθεια, υπέφερε πολύ στη ζωή του. Τόσο που ο χρόνος έχασε το νόημα που είχε για όλους τους άλλους. Ίσως αυτό να τον αποξένωσε περισσότερο από τους φίλους του, αν είχε ποτέ φίλους. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
piratis Δημοσιεύτηκε 14 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Ιανουαρίου 2005 Στην αρχή ακολούθησε την συμβουλή του Σερ Τόμας. Τα πρωινά παρακολουθούσε τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο και τα απογεύματα επισκεπτόταν τον Ιρλανδό στο εργαστήριό του για να μυηθεί στη τέχνη της ζωγραφικής. Εξ'άλλου, ο εξηντάχρονος ζωγράφος είχε ένα αμίμητο επιχείρημα για να τον πείθει να μην παρατήσει την επιστήμη του... ''Κι ο πίο ευλογημένος καλλιτέχνης'' τούλεγε και φυσικά με το ευλογημένος εννούσε ταλαντούχος ''έχει ανάγκη απο τα στιβαρά χαλινάρια του ορθολογισμού. Αλλοιώς είναι φτερό στον άνεμο...'' Το μέλλον όμως απέδειξε, οτι ήταν ένα επιχείρημα που στηριζόταν μονάχα στον φόβο του Σερ Τόμας, πως ο Φοίβος δεν αγαπούσε πραγματικά την ζωγραφική και η τάση του γι'αυτήν δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μιά νεανική αποκοτιά. Αργά η γρήγορα θα την παρατούσε. Όταν αργότερα όμως πείστηκε, πως ο νέος όχι μόνο αγαπά την ζωγραφική μα και διαθέτει αξιοζήλευτο ταλέντο, άλλαξε εντελώς. Του αφιερώθηκε. Τόχε ανάγκη και κείνος. Πίνακες είχε δημιουργήσει πολλούς. Μαθητή μέχρι τώρα κανέναν. Σιγά σιγά λοιπόν, άρχισε να τον καλεί και τα πρωινά αδιαφορώντας και για τον ορθολογισμό και για την επιστήμη... Παρουσία του Φοίβου μέσα στο εργαστήριό του, άλλαξε και ο ίδιος. Σοβάρεψε. Για πρώτη φορά στη ζωή του αποφάσισε να χρησιμοποιεί τα μοντέλα του μονάχα ως μοντέλα και όχι ως ερωμένες. Όταν διαπίστωσε οτι ο μικρός διέθετε ταλέντο, του είπε οτι για ένα διάστημα έπρεπε να σταματήσει να ζωγραφίζει. Ήθελε να τον μυήσει διαφορετικά. Έπρεπε να του δημιουργήσει πρώτα τον έρωτα για την τέχνη τους και ύστερα να πιάσει πινέλο. Ήταν μιά μέθοδος που ο Σερ Τόμας χρησιμοποιούσε ακόμα και στις γυναίκες. Δεν πήγαινε ποτέ κατευθείαν στο ψητό. Κύκλωνε την γυναίκα που επιθυμούσε με τον τρόπο του, έτσι ώστε ναρχόταν εκείνη σ'αυτόν. Έτσι κι εδώ. Ήθελε, κατα κάποιο τρόπο, να πλησιάσει η ζωγραφική τον Φοίβο και όχι Φοίβος εκείνη. Μιλούσαν λοιπόν για ώρες. Για την ιστορία της ζωγραφικής και τους μεγάλους πρωταγωνιστές της. Από την αναγέννηση μέχρι σήμερα. Από τον Λεονάρντο ντα Βίντσι μέχρι τον Πικάσο. Για τους μεγάλους σταθμούς. Τον φωτορεαλισμό, τον ιμπρεσιονισμό, τον εξπρεσιονισμό και κυβισμό. Για τα φιλοσοφικά ρεύματα και το κοινωνικό ρόλο της ζωγραφικής μέσα στην εποχές. Για την απελευθέρωσή της από τα δεσμά της εκκλησίας και την απελευθέρωσή της από τα έργαστήρια και τον ανεπανάληπτο Ρέμπραντ στο φυσικό φως της εξοχής. Για τον μισότρελλο μεγαλοφυή Βαγκ Γκογκ... Ήταν μιά κοσμογονία όλα αυτά για τον Φοίβο... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
karpa Δημοσιεύτηκε 14 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Ιανουαρίου 2005 …μέχρι τη μέρα που συνειδητοποίησε πως σε οτιδήποτε άψυχο δίνεσαι, όσο κι αν το αγαπάς, όσο κι αν σε γεμίζει, μοιραία η ζωή σου καταστρέφεται… Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
NIKITA Δημοσιεύτηκε 14 Ιανουαρίου 2005 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 14 Ιανουαρίου 2005 ...ήταν μια άτονη, άψυχη μέρα από αυτές που η καλύτερη σκέψη είναι να μείνεις σπίτι... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Recommended Posts
Archived
This topic is now archived and is closed to further replies.