Σαν σήμερα…

[Λευτέρης]

1972 Θάνατος Μάρκου Βαμβακάρη

τα ματόκλαδά σου

1980 Θάνατος Νίκου Ξυλούρη

Μάνα πολλά μαλώνεις με

Το Μεγάλο Μας Τσίρκο

Ο αργαλειός

Τροποποιήθηκε 8 Φεβρουαρίου 2008 από del

[Xristos_45]

Σαν σήμερα στον κόσμο μας:

1992 - Ο Magic Johnson επιστρέφει στα γήπεδα του NBA με το All-Star Game.

[Λευτέρης]

Τὴν Ἑλλάδα ἀγαπώ, ἀλλἀ καὶ σένα

μ’ ἕναν ἔρωτα μεγάλο, ἀληθινό,

τὰ γαλάζια σου τὰ μάτια τὰ θλιμμένα

τὸν καθάριο της θυμίζουν οὐρανό.

Ἡρώων Γῆ

Ὅλη ἡ φύση κοιμᾶται ναρκώνει τὸ κρύο

καὶ γὼ φεύγω λαλώντας τὸ στερνὸ μου ἀντίο

καὶ τή μάνα φιλώντας τὴν κοιτάζω νά κλαίει

μάνα, μήν κλαῖς τῆς λέω μάνα, μήν κλαῖς καὶ κλαίω

Κὶ ὅλο πάω καὶ τρέχω καὶ τὸ δάκρυ της σβήνει

γιὰ μιὰ μόνο στιγμούλα καὶ μιὰν ἄλλη μανούλα

τῆς Ἑλλάδας μας ἔχω π' ὅλο κλαίει κὶ ἔκείνη

Στοῦ βουνοῦ τὴ ραχούλα σ' ἀνθοστόλιστα πλάγια

τὴ γλυκειά μου μανούλα ψάχνω νά βρῶ τὴν ἅγια

θ' ἀνεβαίνω ῥαχοῦλες χιονισμένες κορφές

ὥσπου νά 'βρω ἡρώων γῆ κί ἡρώων μορφές

Αὔριο ξεκινοῦμε γιὰ τὴν πατρίδα,

γιαλούς θέ νά περάσουμε καὶ στεριά.

Μαζί μας θε νά πάρουμε τὴν ἐλπίδα

ταχιά πώς θά μᾶς ἔρθῃ κὶ ἡ Λευτεριά

Τῶν ἀθανάτων

Τῶν ἀθανάτων τὸ κρασί

τὸ ‘βρετε σεῖς καὶ πίνετε

ζωή γιὰ σᾶς ὁ θάνατος

κι ἀθάνατοι θά μείνετε

Εὐαγόρας Παλληκαρίδης 18 χρονῶν(28 Φεβρουαρίου 1938 Τσάδα, Πάφος-14 Μαρτίου 1957 Ἀγχόνη Βρεττανῶν, Κεντρικὲς Φυλακὲς Λευκωσίας)51 χρόνια ἀπὸ τὸν ἀπαγχονισμὸ του

μελοποιημένα ποιήματα του:

Ἡρώων Γῆ-συναυλία

Τῶν Ἀθανάτων τὸ Κρασί

συναυλία

Στίχοι: Εὐαγόρας Παλληκαρίδης, Μουσική: Δημήτρης Λάγιος, Τραγούδι: Γιῶργος Νταλάρας

Τὴν Ἑλλάδα Ἀγαπώ

Στίχοι: Εὐαγόρας Παλληκαρίδης, Μουσική: Μάριος Τόκας

Τροποποιήθηκε 16 Μαρτίου 2008 από del

[anastasiostheodoridis]

ΠΕΡΑΣΑΝ 3 ΧΡΟΝΙΑ!

Δημοσίευμα της εποχής στο in.gr

"ημερομηνίες –σταθμοί στο χώρο της τέχνης"

το δημοσίευσα εδώ επειδή είδα ότι και παλαιότερα το σαν σήμερα έχει και γενικότερα σχόλια εκτός τέχνης

Τροποποιήθηκε 14 Αυγούστου 2008 από tasostheodoridis

[Clemence]

Hμερομηνία : 25-12-08

Πέθανε ο Χάρολντ Πίντερ

Πέθανε σε ηλικία 78 ετών ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ, ο οποίος είχε τιμηθεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2005, ανακοίνωσε σήμερα η σύζυγός του Αντόνια Φρέιζερ στην ιστοσελίδα της βρετανικής εφημερίδας Guardian.

Ο Πίντερ, ο οποίος υπέφερε από καρκίνο, πέθανε χθες, Τετάρτη, το βράδυ, διευκρίνισε η δεύτερη σύζυγός του.

«Ήταν ένας σπουδαίος άνδρας και ήταν προνόμιο να ζω μαζί του για περισσότερα από 33 χρόνια. Θα μείνει για πάντα στη μνήμη μας», πρόσθεσε η Φρέιζερ χωρίς να διευκρινίσει περαιτέρω.

Ο Πίντερ έχει συγγράψει περισσότερα από 30 θεατρικά έργα, τα οποία κατατάσσονται από τους κριτικούς μεταξύ των καλύτερων έργων που γράφτηκαν στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα.

Η συγγραφική του ιδιότητα δεν περιορίστηκε όμως μόνο στα θεατρικά έργα. Ήταν και ποιητής και είχε γράψει και σενάρια για ταινίες, πολλά εκ των οποίων ήταν προσαρμογή των έργων του για τον κινηματογράφο. Ο Βρετανός συγγραφέας είχε σκηνοθετήσει εξάλλου και πολλές θεατρικές παραστάσεις.

Η επιτροπή των Νόμπελ είχε ανακοινώσει ότι τα έργα του Πίντερ αποκαλύπτουν τους φόβους που κρύβονται πίσω από τις καθημερινές συναναστροφές και την απειλή του κοινότυπου.

Ο Πίντερ, γιος Εβραίου ράφτη, γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1930 στο Χάκνι, συνοικία του ανατολικού Λονδίνου και παρακολούθησε για σύντομο χρονικό διάστημα δραματική σχολή. Το 1957 έγραψε «Το Δωμάτιο», του οποίου ακολούθησε αμέσως το «Βουβό γκαρσόνι» και την επόμενη χρονιά το «Πάρτι Γενεθλίων».

Η επιτυχία τον βρήκε με τον «Επιστάτη» το 1959, το οποίο έγινε και ταινία το 1963. Μεταξύ των σημαντικών του έργων που ακολούθησαν είναι ο «Εραστής» (1962), η «Επιστροφή» (1964), οι «Παλιοί Καιροί» (1971) και η «Προδοσία» (1979).

Η δράση του Πίντερ δεν περιοριζόταν όμως μόνο στη συγγραφή και τη θεατρική σκηνοθεσία. Ήταν επίσης ένας πολύ σημαντικός πολιτικός ακτιβιστής, ο οποίος παρενέβαινε συστηματικά και ριζοσπαστικά στα πολιτικά δρώμενα.

Τη δεκαετία του '80 ασκούσε κριτική στον Αμερικανό πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν και στη σύγχρονή του Βρετανίδα πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ, ενώ πιο πρόσφατα είχε στρέψει το θυμό του κατά της δέσμευσης του ΟΗΕ στο Κόσοβο (1999), την αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν (2001) και τον πόλεμο στο Ιράκ (2003), συγκρίνοντας τον Τόνι Μπλερ με «έναν ανόητο γεμάτο ψευδαισθήσεις» και χαρακτηρίζοντας τον Τζορτζ Μπους «εγκληματία πολέμου».

Σε βίντεο που μεταδόθηκε κατά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας με το οποίο τιμήθηκε το 2005, από την οποία ο ίδιος απουσίαζε λόγω υγείας, ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας ζητούσε να οδηγηθούν οι Μπους και Μπλερ ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου επειδή ξεκίνησαν τον πόλεμο στο Ιράκ.

Οι γιατροί διέγνωσαν ότι έπασχε από καρκίνο του οισοφάγου το 2002.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

[dcool!]

κριμα

[anastasiostheodoridis]

7 Ιουλίου

σαν σήμερα…γεννήθηκε ο Νίκος Ξυλούρης.

«… πώς να αναλύσει κανείς με λόγια τούτη την ακτινοβολία και τούτη τη ζεστασιά; Χωρίς να το πολυσκεφτώ βρήκα ένα χαρακτηρισμό που θάρρεψα πως συνόψιζε την σκηνική παρουσία του Ξυλούρη και τον είπα «αρχάγγελο». Η ώρα ήταν, φαίνεται , ευτυχισμένη αν κρίνω από την απήχηση που βρήκε αυτός ο χαρακτηρισμός σε μύριους φίλους και θαυμαστές του. Κι ας μην έχουμε ιδεί άλλους αρχαγγέλους από εκείνους που βρίσκονται ζωγραφιστοί στις εκκλησιές…» Γ.Π.Σαββίδης

O Νίκος Ξυλούρης , με το οικογενειακό παρανόμι Ψαρονίκος, γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 1936 στα Ανώγεια της Κρήτης.

Από πολύ μικρός δείχνει την κλίση του στο τραγούδι και στην λύρα. Στην ηλικία των δώδεκα ετών, ο πατέρας του του αγοράζει την πρώτη του λύρα και εξελίσσεται πολύ γρήγορα σε έναν από τους πλέον περιζήτητους οργανο-παίχτες και τραγουδιστές της εποχής του σε γάμους, βαπτίσια και πανηγύρια..

«…Ολάκερη μέρα γυρίζανε στους μαστόρους του Ηρακλείου ώσπου να διαλέξουνε μια λύρα καλή. Τον επήρε ο κύρης του σε δυο-τρεις μαστόρους καλούς, που 'χανε φήμη για την τέχνη τους, έβλεπε ο Νίκος τις λύρες στη σειρά, η μια καλύτερη απ' την άλλη δεν ήξερε ποιαν από όλες να διαλέξει. Στο τέλος, με τα πολλά, ξεχώρισε μια καινούργια….».

Στα τέλη του 1958 πραγματοποιεί την πρώτη του ηχογράφηση σε δίσκο. Είναι το τραγούδι "Κρητικοπουλα" .Το 1966, βγαίνοντας για πρώτη φορά εκτός Ελλάδος, συμμετέχει σε έναν φολκλορικό φεστιβάλ στο Σαν Ρέμο και παίρνει το πρώτο βραβείο.

Τον Φεβρουάριο του 1969 ηχογραφεί την ΄΄Ανυφαντου΄΄, ένα τραγούδι που υπερβαίνει τα στενά όρια της παραδοσιακής δισκογραφίας και «σπάει ταμεία». Τότε ήρθε και η πρόταση συνεργασίας με τη δισκογραφική εταιρεία Columbia και ο Νίκος Ξυλουρης έρχεται να εγκατασταθεί μόνιμα με την οικογένειά του στην Αθήνα (είναι ήδη παντρεμένος με την Ουρανία Μελαμπιανάκη , με την οποίαν είχαν «κλεφτεί» , και πατέρας 2 παιδιών, του Γιώργη και της Ρηνιώς). O πρώτος μεγάλος του δίσκος έχει τίτλο: «Ψαρονίκος - Κρητικά Τραγούδια» και περιλαμβάνει προσωπικές του επιτυχίες από 45άρια και ηχογραφήσεις του σε παραδοσιακά κομμάτια της Κρήτης.

Ακολουθούν συνεργασίες με το Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Σταυρό Ξαρχάκο, τον Χριστοδουλο Χαλαρη ,τον Χριστό Λεοντή , τον Ηλία Ανδριόπουλο και εμφανίσεις σε μπουάτ στην Πλάκα(«Λήδρα », «Αρχόντισσα», «Αποσπεριδα», «Κύτταρο» , «Θεμέλιο»)

«….Ποτέ άλλοτε καλλιτέχνης, που συνέδεσε το όνομά του με την παραδοσιακή μουσική, δεν κατάφερε να ξεφύγει από τα στενά δεσμά του είδους και να γνωρίσει την πανελλαδική αποδοχή. Ο Νίκος Ξυλούρης, χάρη στο ταλέντο και στον οίστρο του, έκανε αγαπητό το κρητικό ιδίωμα από το Ηράκλειο μέχρι την Αλεξανδρούπολη. Ποτέ άλλοτε τραγουδιστής δεν πέρασε από το δημοτικό τραγούδι στο λόγιο, όχι μόνο χωρίς απώλειες, αλλά, αντίθετα, με δάφνες γενικής αναγνώρισης, συμπάθειας και δικαίωσης. Μέσα σε μια δεκαετία, κάλυψε τεράστια ποσότητα έργου υψηλής ποιότητας και καθολικής παραδοχής. Τραγούδησε Μαρκόπουλο, Ξαρχάκο, Χάλαρη, Λεοντή, Κόκκοτο, Ανδριόπουλο, Γκάτσο, Γεωργουσόπουλο, Σεφέρη, Σολωμό, Κινδύνη, Ρίτσο, Φέρρη κ.ά…..» Σ.Αδαμίδου

Το καλοκαίρι του 1973 κρατά πρωταγωνιστικό ρόλο, αυτόν του τραγουδιστή, στη θεατρική παράσταση "Το μεγάλο μας τσίρκο" , έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που ανεβάζουν η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος στο θέατρο "Αθήναιον" με θέμα την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας στα νεότερα χρόνια .Πρόκειται για μια παράσταση –σταθμό, που εξέφραζε το τεταμένο πολιτικό κλίμα της περιόδου και έδινε δίοδο στην κραυγή της ψυχής της Ελλάδας …

Στις 8 Φεβρουάριου 1980, σε ηλικία 44 ετών, ο Νίκος Ξυλούρης πεθαίνει…

«…λεβεντιά και γλύκα, ομορφιά και σεμνότητα, περηφάνια χωρίς έπαρση, ντομπροσύνη κι αρχοντιά , αυστηρός και χαριτωμένος συνάμα . Ένας διακαμός που με μια δρασκελιά γεμίζει το χώρο και κόβει το χρόνο στα δύο: πριν και μετά….Η φωνή που ζευγαρώνει ουρανό και γης με το μικρόφωνο κρατημένο σαν αόρατη σάλπιγγα ανάστασης…

Αντί για ρομφαία , η λύρα-στα χέρια του πλάσμα ζωντανό και αγαπημένο ,αρμονισμένο ,προέκταση της ψυχής και της φωνής πατρίδας. Και πάνω απ’όλα : το λυτρωμένο , μα και λυτρωτικό , χαμόγελο στα μάτια και στα χείλη…» Γ.Π.Σαββίδης

«….O σπουδαίος αυτός άνθρωπος και ερμηνευτής είχε ριζώσει βαθιά στις καρδιές του κόσμου. H ξεχωριστή φωνή του, που φιλοξενούσε στα πατήματα και στις αναπνοές της τα αρώματα της ποίησης του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου - τα μεγάλα τραγούδια του, οι αγώνες του για τη δημοκρατία τον είχαν, ήδη, καταξιώσει στο Πάνθεον των αξέχαστων…» Σ.Αδαμίδου

« θέλω να φύγω όταν θα καταλάβω ότι πρόκειται να γίνω βαρετός….» Ν.Ξυλούρης

υγ: «αιχμάλωτη» στο μύθο σου…

[asteraki]

Γεωργία Βασιλειάδου (1897 – 1980)

Η ηθοποιός Γεωργία Βασιλειάδου γεννήθηκε το 1897 στην Αθήνα. Το πραγματικό της όνομα ήταν Γεωργία Αθανασίου. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο νωρίς και προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά της εργάστηκε ως πωλήτρια σε διάφορα εμπορικά καταστήματα.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1918, αν και ξεκίνησε τις σπουδές της στη Γεννάδιο Σχολή το 1923. Αρχικά εμφανίστηκε σε κάποιες όπερες και στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους θεατρικούς θιάσους της εποχής, όπως της Κυβέλης, της Μαρίκας Κοτοπούλη και του Δημήτρη Μυράτ.

Στα μέσα της δεκαετίας του '30 αποφάσισε να αποσυρθεί. Ωστόσο, το 1939 ο Αλέκος Σακελάριος της προσέφερε έναν μικρό ρόλο στη μουσική κωμωδία «Κορίτσια της παντρειάς», που αποτέλεσε την αρχή μιας δεύτερης καριέρας για τη μεσήλικη, πλέον, ηθοποιό. Τα επόμενα χρόνια και ως τα τέλη της δεκαετίας του '60, πρωταγωνίστησε σε πολλές κωμωδίες, ενώ σχημάτισε και δικούς της θιάσους.

Στον κινηματογράφο είχε κάνει την παρθενική της εμφάνιση το 1930, στην ταινία «Όνειρο του γλυπτού». Εξελίχθηκε σε μία από τις πιο αγαπημένες ηθοποιούς της μεγάλης οθόνης κατά τη δεκαετία του '50, πρωταγωνιστώντας σε ιδιαίτερα δημοφιλείς κωμωδίες, όπως «Το Στραβόξυλο» (1952), «Η ωραία των Αθηνών» (1954), «Η θεία από το Σικάγο» (1957), «Η κυρά μας η μαμή» (1958), «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1959).

Πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου του 1980.

http://www.youtube.com/watch?v=MOh2shaGObY&feature=related

[asteraki]

Μάνος Λοΐζος (1937-1982) :

Κυπριακής καταγωγής μουσικοσυνθέτης, με σπουδαία προσφορά στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι.

Ο Μάνος Λοΐζος έφυγε από τη ζωή στις 17 Σεπτεμβρίου 1982. Άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Μόσχας, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.

Βασική Δισκογραφία :

• «Ο Σταθμός» (1968): Επτά τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και πέντε ορχηστρικά. («Minos») Επιτυχίες: «Δελφίνι, Δελφινάκι», «Το παληό ρολό», «Η δουλειά κάνει τους άντρες», «Ο Σταθμός». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Λίτσα Διαμάντη, Δημήτρης Ευσταθίου και Γιώργος Νταλάρας.
  
• «Θαλασσογραφίες» (1970): 11 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Έχω ένα καφενέ», «Τζαμάικα», «10 παλληκάρια». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Γιώργος Νταλάρας, Μαρίζα Κωχ, Γιάννης Πάριος και ο συνθέτης.
  
• «Ευδοκία» (1971): Το σάουντρακ της ομώνυμης ταινίας του Αλέξη Δαμιανού. («Minos») Επιτυχία: «Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας».
  
• «Να 'χαμε τι να 'χαμε...» (1972): 10 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Παποράκι», «Ήλιε μου σε παρακαλώ», «Κουταλιανός», «Ελισσώ». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής και Γιώργος Νταλάρας.
  
• «Τραγούδια του δρόμου» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, Δημήτρη Χριστοδούλου, Νίκου Γκάτσου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Μέρμηγκας», «Τσε», «Τ' Ακορντεόν», «Τρίτος Παγκόσμιος». Τραγουδούν: Αλέκα Αλιμπέρτη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χορωδία Γιώργου Κακίτση και ο συνθέτης.
  
• «Καλημέρα ήλιε» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Καλημέρα Ήλιε», «Μια καλημέρα», «Με φάρο το φεγγάρι», «Θα έρθει μόνο μια στιγμή», «Δώδεκα παιδιά» και «Όταν σε είδα να ξυπνάς». Τραγουδούν: Κώστας Σμοκοβίτης, Χάρις Αλεξίου, Αλέκος Αλιμπέρτης και ο συνθέτης.
  
• «Τα νέγρικα» (1975): Κύκλος 10 τραγουδιών σε ποίηση Γιάννη Νεγρεπόντη. («Minos») Επιτυχία: «Ο γερο νέγρο Τζιμ». Τραγουδούν: Μαρία Φαραντούρη και Μανώλης Ρασούλης.
  
• «Τα τραγούδια μας» (1976): 12 τραγούδια σε στίχους Φώντα Λάδη με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. («Minos») Επιτυχίες: «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Πάγωσε η τζιμινιέρα», «Το Δέντρο». Ο δίσκος έγινε πλατινένιος, αλλά τα περισσότερα τραγούδια κόπηκαν από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, λόγω των πολιτικοκοινωνικών τους μηνυμάτων.
  
• «Τα τραγούδια της Χαρούλας» (1979): 12 τραγούδια σε στίχους Μανώλη Ρασούλη και Πυθαγόρα. («Minos») Επιτυχίες: «Γύφτισσα τον εβύζαξε», «Τέλι, Τέλι, Τέλι», «Όλα σε θυμίζουν». Τραγουδούν: Χάρις Αλεξίου και Δημήτρης Κοντογιάννης. Ο δίσκος έγινε πλατινένιος.
  
• «Για μια μέρα ζωής» (1980): 12 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μανώλη Ρασούλη, Δώρας Σιτζάνη, Φώντα Λάδη, Τάσου Λειβαδίτη και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Σ' ακολουθώ», «Κι αν είμαι ροκ», «Η ημέρα εκείνη δεν θα αργήσει». Τραγουδούν: Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δώρα Σιτζάνη και ο συνθέτης.
  
• «Γράμματα στην αγαπημένη» (1983): Μελοποιημένη ποίηση του τούρκου Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου. («Minos»)
  
• «Εκτός Σειράς. Σαράντα σκόρπιες ηχογραφήσεις» (2002): Συλλογή με επιτυχίες του που δεν είχαν συμπεριληφθεί σε δίσκους. («Minos»)
  
• «Τα τραγούδια του Σεβάχ» (2003): Συλλογή με τις μεγάλες επιτυχίες του («Minos»)
  

Πηγή : www.sansimera.gr

[media=]

[asteraki]

Αλίκη Βουγιουκλάκη
1934 – 1996

 

 

Η «εθνική σταρ της Ελλάδος» γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1934 στο Μαρούσι. Τρεις μέρες αργότερα αρρώστησε με πνευμονία και αμέσως οι γονείς της φώναξαν ιερέα να τη βαφτίσει. Το όνομα που της έδωσαν: Αλίκη - Σταματίνα. Τα παιδικά της χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα και φτωχικά. Στην κατοχή ο πατέρας της δολοφονήθηκε και η μητέρας της ανέλαβε μόνη της να μεγαλώσει τα τρία παιδιά, την Αλίκη, τον Αντώνη και τον Τάκη.

Από μικρή η Αλίκη λάτρευε τη Μαίρη Πίκφορντ και την Γκρέτα Γκάρμπο. Το πλούσιο υποκριτικό της ταλέντο διαφάνηκε από τα παιδικά της ακόμα χρόνια, πρωταγωνιστώντας στις περισσότερες σχολικές θεατρικές παραστάσεις.

Το 1952 έδωσε εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, κρυφά από την οικογένειά της, καθώς το επάγγελμα του ηθοποιού εθεωρείτο ντροπή την εποχή εκείνη. Το 1953, όντας στο δεύτερο έτος της σχολής, της ανατέθηκε ο μικρός ρόλος της Λουιζόν στον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου, ενώ τον ίδιο χρόνο πήρε και το ρόλο της Ολυμπίας στις «Φουσκοθαλασσιές» του Δημήτρη Μπόγρη.

Το καλοκαίρι του 1954, πριν ακόμα τελειώσει τη δραματική σχολή κι ενώ επέστρεφε από τις διακοπές της, την κάλεσε ο σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης Νίκος Χατζίσκος για να αντικαταστήσει την Άννα Συνοδινού, που αποχώρησε από το θίασο, στο ρόλο της Ιουλιέτας. Για να παίξει στο έργο χρειάστηκε να πάρει ειδική άδεια από τη σχολή της, έχοντας στη διάθεσή της μόνο τρία μερόνυχτα για να προετοιμαστεί και να μάθει το ρόλο. Η Ιουλιέτα της μπορεί να μην ήταν υπόδειγμα σεξπηρικής ερμηνείας, κοινό και κριτικοί, όμως, χειροκρότησαν την προσπάθειά της.

Ακολουθεί η πρώτη εμφάνισή της στον κινηματογράφο το 1954 με την ταινία «Το Ποντικάκι», η συνεργασία της με το θίασο Κοτοπούλη, το θίασο της Κατερίνας και τέλος με το θίασο του Κώστας Μουσούρη, ο οποίος την έχρισε πρωταγωνίστρια.

Το 1961 η Αλίκη Βουγιουκλάκη συγκροτεί τον δικό της θίασο, ανεβάζοντας τα έργα «Καίσαρ και Κλεοπάτρα», «Χτυποκάρδια στο θρανίο» κ.α. Στο μεταξύ, γνωρίζεται με το Φιλοποίμενα Φίνο, συνεργάζεται με την εταιρεία του, τη «Φίνος Φιλμ», και μαζί κάνουν πολλές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ξεχωρίζουν: «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Η Λίζα και η άλλη», «Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια», «Η Μαρία της Σιωπής», «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας», «Το κορίτσι με τα παραμύθια», «Διακοπές στην Αίγινα», «Έρωτας στους αμμόλοφους», «Αστέρω», «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», «Μανταλένα», «Η Υπολοχαγός Νατάσσα», «Η ψεύτρα» κ.α.

Οι ρόλοι της, κατά κανόνα της χαριτωμένης σκανδαλιάρας κοπέλας, είχαν μεγάλη απήχηση στο κοινό και εξασφάλισαν στην ηθοποιό σπάνια δημοτικότητα. Με τον ρόλο της στη «Μανταλένα» κέρδισε το βραβείο του Α’ Γυναικείου Ρόλου, το 1960, στο Φεστιβάλ Ταινιών Θεσσαλονίκης, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών, όπου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Η «Υπολοχαγός Νατάσσα» θεωρείται η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ και οι δύο επόμενες εισπρακτικές κινηματογραφικές επιτυχίες ανήκουν στη Βουγιουκλάκη.

Η συνάντησή της το 1959 στα κινηματογραφικά πλατό της ταινίας «Αστέρω» με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ αποτέλεσε απαρχή της ιστορίας του διασημότερου ζευγαριού στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου. Στις 18 Ιανουαρίου 1965 ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου και απέκτησαν ένα παιδί, τον Γιάννη. Ωστόσο, ο θυελλώδης γάμος τους δεν κράτησε πολύ… Διαλύθηκε, έπειτα από δικαστικές μάχες, στις 4 Ιουλίου του 1979. Εκτός από τις δεκάδες ταινίες που γύρισαν μαζί, από το 1964 έως το 1974 συνεργάσθηκαν σε θίασο που συνέστησαν οι δυο τους. Μία από τις πολλές θεατρικές επιτυχίες τους ήταν στο έργο του Μπέρναρ Σο «Ωραία μου κυρία».

Μετά την παρακμή του ελληνικού κινηματογράφου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη επικέντρωσε τη δραστηριότητά της στο θέατρο, ενώ ασχολήθηκε και με την τηλεόραση. Μεγάλες θεατρικές επιτυχίες ήταν το «Καμπαρέ», «Εβίτα», «Ωραία μου κυρία», «Πέπσι», «Λυσιστράτη». Η θεατρική της παρουσία έκλεισε το 1996 με το έργο «Η Μελωδία της Ευτυχίας» των Ρότζερς και Χάμερσταϊν, στο ρόλο της Μαρίας. Λίγο αργότερα, οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο καλπάζουσας μορφής. Ο θάνατός της, μόλις τρεις μέρες μετά τα γενέθλιά της, στις 23 Ιουλίου 1996, βύθισε στο πένθος ολόκληρο τον ελληνισμό.

 

 

[asteraki]

Έιμι Γουαϊνχάουζ 
1983 – 2011

 

Αγγλίδα τραγουδοποιός, από τις σπουδαιότερες της γενιάς της. Με το ταλέντο αλλά και την πολυτάραχη ζωή της απασχολήσει όσο λίγες το κοινό και τα μέσα ενημέρωσης την πρώτη δεκαετία του 2000. Διέθετε μια βαθιά εκφραστική κοντράλτο φωνή και η μουσική της ήταν ένα εκλεκτικό μείγμα σόουλ, ριθμ εντ μπλουζ και τζαζ.

Η Έιμι Γουαϊνχάουζ γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 14 Σεπτεμβρίου 1983 από γονείς ιουδαϊκού θρησκεύματος, που αγαπούσαν την μουσική και την εμφύσησαν στα δυό παιδιά τους. Ο πατέρας της Μιτς Γουϊανχάουζ ήταν τεχνίτης υαλοπινάκων και η μητέρα της Τζάνις Σίτον φαρμακοποιός. Από τα 14 της χρόνια άρχισε να ασχολείται με την μουσική και να σκαρώνει τα πρώτα της τραγούδια, ενώ συμμετείχε σε διάφορα τοπικά γκρουπ.

Στις αρχές του 2000 εμφανιζόταν σε κλαμπ του Λονδίνου τραγουδώντας σόουλ και τζαζ επιτυχίες. Η εκφραστική φωνή της εντυπωσίασε τα αφεντικά της Island και το 2002 υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την θρυλική αγγλική δισκογραφική εταιρεία, θυγατρική πλέον της Universal. 

Στις 20 Οκτωβρίου 2003 κυκλοφόρησε το πρώτο της δίσκο με τίτλο «Frank», που γνώρισε κριτική αποδοχή και εμπορική αποδοχή. Από τον δίσκο ξεχώρισαν τα τραγούδια «Stronger Than Me», «Take the Box», «In My Bed» και «Fuck Me Pumps». Στις αρχές του χρόνου είχε γνωρίζει σε ένα μπαρ του Λονδίνου τον κατά ένα χρόνο μεγαλύτερό της Μπλέικ Φίλντερ-Σίβιλ, τεχνικό της τηλεόρασης, με τον οποίο θα έχει μια θυελλώδη ερωτική σχέση. Συχνά θα απασχολήσουν τα πρωτοσέλιδα του βρετανικού λαϊκού Τύπου με την βίαιη συμπεριφορά τους και την εμπλοκή τους σε υποθέσεις ναρκωτικών. Θα παντρευτούν τον Μάιο του 2007 στο Μαϊάμι και θα χωρίσουν τον Αύγουστο του 2009.

Τον Ιούνιο του 2006 πεθαίνει η γιαγιά της Σύνθια, που ήταν τραγουδίστρια της τζαζ, και ένα πρόσωπο που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή της. Η Έιμι καταρρέει και πολλοί εντοπίζουν ξανά την στροφή της στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Στις 26 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου κυκλοφόρησε το δεύτερό της άλμπουμ με τίτλο «Back to Black», που απογείωσε την καριέρα της και τις χάρισε πέντε βραβεία Γκράμι, τα περισσότερα που έχει κατακτήσει μια καλλιτέχνιδα σε μια μόνο διοργάνωση. Από τον δίσκο ξεχώρισαν τα τραγούδια «Rehab», «You Know I'm No Good», «Back to Black», «Tears Dry on Their Own» και «Love Is a Losing Game». 

H επίδραση που έχει πλέον στη μουσική βιομηχανία είναι τόσο μεγάλη, ώστε να δημιουργηθεί ο όρος «το φαινόμενο Γουάινχαουζ» για να περιγράψει το πώς η επιτυχία της άνοιξε τον δρόμο για την ολική επαναφορά της βρετανικής μουσικής στο παγκόσμιο προσκήνιο για πρώτη φορά μετά τους Beatles. Η σαρωτική επιτυχία του δίσκου έσπασε τα όρια της μουσικής και πέρασε στην ευρύτερη ποπ κουλτούρα: η εμφάνισή της, με τα παλιομοδίτικα (vintage) ρούχα και τα εντυπωσιακά χτενίσματα, έγινε πρότυπο για αμέτρητες γυναίκες, με αποτέλεσμα να επηρεαστεί δραστικά η βιομηχανία της μόδας. 

Η κατάσταση της υγείας της όμως επιδεινωνόταν δραματικά, λόγω του εθισμού της στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά Η τελευταία -και ίσως η χειρότερη της καριέρας της- συναυλία έγινε στις 18 Ιουνίου 2011 στο Βελιγράδι. Η Γουαϊνχάουζ εμφανίστηκε στη σκηνή σε κατάσταση μέθης και αποδοκιμάστηκε έντονα από τους 20.000 θεατές.Τέσσερις ημέρες αργότερα ήταν προγραμματισμένη και η πρώτη της συναυλία στην Αθήνα, η οποία ακυρώθηκε.

Η Έιμι Γουαϊνχάουζ άφησε την τελευταία της πνοή στο σπίτι της στο Λονδίνο στις 23 Ιουλίου 2011, σε ηλικία μόλις 27 ετών. Ο θάνατός της οφειλόταν, σύμφωνα με τις τοξικολογικές εξετάσεις, σε υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.