Tα ρεμάλια οι 'Ελληνες....

[Leviathan]

Tα ρεμάλια οι 'Ελληνες

15/1/2002

του Γιώργου Κολιρόπουλου

gkoliropoulos @ b-online.gr

'Ενας λαός απρόβλεπτος, που λατρεύει τον πρωινό ύπνο και το αραλίκι, αλλά έρχεται δεύτερος σ' εργατικότητα στον κόσμο μετά τα τζαπόνια (δες τι μαθαίνεις μαζί μου)!!!

'Ενα έθνος καταχρεωμένο, με καταθέσεις όμως στην Ελβετία (sic). 'Ενας λαός που πεινάει (θεωρητικά), αλλά το καλοκαίρι μένει στο πολυτελές ξενοδοχείο, στη διπλανή σουίτα με τον Άγγλο που έκανε οικονομίες όλο τον χρόνο για να 'ρθει διακοπές εδώ, που είναι καλά και φτηνά. Και του πηδάμε και την γκόμενα και τον σπάμε και στο ξύλο, άμα ζητήσει τα ρέστα του και τον στήνουμε και στο αεροδρόμιο μερικές μέρες, για να εμπεδώσει τη δύναμη του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, που διεκδικεί περισσότερα λεφτά και λιγότερη δουλειά.

Η Ευρώπη θέλει να βάλει την Ελλάδα στο ένα της παπούτσι, αλλά το πιο πιθανό είναι να καταλήξει η ίδια να περπατάει ξυπόλητη. Ποιος άλλος λαός έβγαλε ποτέ άσμα, με ενδεικτικούς για την ψυχολογία της βαριεστημάρας στίχους: "Θα πουλήσω το ρολόι και θα πάρω κομπολόι"; (μπορώ ?). Που αν το πεις αυτό σε Γερμανό θα πέσει κάτω λιπόθυμος και θα κάνεις ένα μικρό Παγκόσμιο για να τον συνεφέρεις. Τη ρεμαλοσύνη μην την κλαις. Αλλά, ναι, να τη φοβάσαι, γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου ξημερώσει.

Τα ρεμάλια είναι παντοτινά κι εμείς χρόνια τώρα επιβιώνουμε ως έθνος χάρη στην τσαχπινιά και τη ρεμαλιά μας (σκίσε τη γάτα !). Ο 'Ελληνας έχει την ψυχολογία του αμετανόητου ρεμαλιού γραμμένη στο DNA του (επιστροφές δεν γίνονται δεκτές). Εγωιστές, καλοπερασάκηδες, ζαμανφουτίστες, τεμπέληδες (έχουμε και τις αρετές μας), άστατοι, απρόβλεπτοι (προσέχεις για να έχεις), τσαμπουκάδες, αιώνια ανώριμοι (όχι, δεν το μετράω για ελάττωμα). Και παρόλα αυτά γοητευτικοί (έναν καθρέφτη !). Mια χώρα φτωχή, που τα παίρνει από τους πλούσιους συγγενείς της, για να πληρώσει τα βερεσέδια στον μπακάλη και καταλήγει να τρώει στα μπουζούκια τους λογαριασμούς Δ.E.H.,O.T.E. και EYΔAΠ, για τα μάτια τής απέναντι ξανθιάς (τις μελαχρινές, ως γνωστόν, τις παντρεύονται, οπότε περιμένουν στο σπίτι με τα μωρά)...

Εμείς είμαστε Βαλκάνιοι κι αν κάτι θα 'χαμε να υποστηρίξουμε ως μοντέλο, θα'ταν αυτό που 'ναι γραμμένο στο DNA μας. Γι' αυτό ακριβώς εκνευρίζομαι με τους απέξω -και με τους μέσα μερικές φορές- όταν δεν δείχνουν το σέβας που έχουν υποχρέωση να εκφράζουν. Γονυπετείς, δηλαδή, και με ταπεινότητα. Και δεν είναι ότι δεν μας γουστάρουν ή ότι δεν τους λέει η χώρα μας. Είναι το αιώνιο κόμπλεξ που θα νιώθουν πάντα οι χθεσινοί γι' αυτούς που τους φωτίσανε. 'Ετσι η Kατρίν -δημοσιογράφος εκ Παρισίων, πρώην γκόμενα του κολλητού μου, διαμένουσα εν Eλλάδι- πίνοντας τη φραπεδιά της κάτω από μουριά στην Πλάκα, ακουμπώντας τα ποδαράκια της σε δυο καρέκλες και τα χεράκια της σε άλλες δυο, έβριζε με τα σπαστά ελληνικά της την Eλλάδα και τους 'Ελληνες. Τα καμάκια, τους σερβιτόρους, τους ταξιτζήδες, τον Παπανδρέου -γιατί τραβιότανε (από τότε) με τη Mιμή- τις συνήθειές μας, εμένα, τον γκόμενό της, και έχουν περάσει από τότε 10 χρόνια και ακόμη ζει και δουλεύει στην Aθήνα. Στη χώρα της δεν θα τόλμαγε να απλώσει την ποδάρα στην καρέκλα και τον καφέ της δεν θα τσακιζόντουσαν να της τον κεράσουν. Στη χώρα της ο Γάλλος είναι Γάλλος κι ο Ξένος είναι Ξένος!

'Οταν οι Ευρωπαίοι κοιμούνται κι ονειρεύονται τις καλοκαιρινές τους διακοπές στην Ελλάδα, εμείς αναστενάζουμε πάνω σε τραπέζια, έχουμε κυκλοφοριακό στις 4 το ξημέρωμα στην παραλιακή, παρκάρουμε μες στη μέση στην Ομόνοια για να πάρουμε εφημερίδες, πλακωνόμαστε στα φιλιά κι αν τύχει -όχι σπάνια- πλακωνόμαστε και στις σφαλιάρες μεταξύ μας. 'Ολοι μας θέλουμε να 'μαστε πρωθυπουργοί, γιατί εκτός απ' τη δόξα θα βάζαμε και τάξη σ' αυτόν τον τόπο κι όλοι μας έχουμε άποψη για όλα. Πουθενά στον κόσμο δεν βγαίνουν στους δρόμους οι γαύροι για να πανηγυρίσουν που έχασε ο ΠΑΟ απ' τον Aγιαξ, και δυο γειτονιές παραπέρα να πανηγυρίζουν οι Παναθηναϊκοί που έχασαν μεν, αλλά έφτασαν πολύ κοντά στη νίκη δε. Εκτός όλων αυτών των αρετών, πίνουμε, καπνίζουμε -τα φουγάρα της Ευρώπης- βρίζουμε και ζούμε και παραπάνω απ' όλους τους Eυρωπαίους. Θεοί; Θεοί.

'Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις σ' όλο τον κόσμο, βρίσκεις από κάτω Ελληνάρα, ο οποίος διαπρέπει κιόλας σ'αυτή τη χώρα που ξέπεσε. Δεν ξέρω αν φταίει το κύτταρό μας, αλλά αυτόν ακριβώς που διαπρέπει τον φθονούμε, σπανίως τον στηρίζουμε -εκτός κι αν έχει γίνει μακαρίτης- και συνήθως πριν διαπρέψει έξω, εδώ τον έχουμε πετροβολήσει. Στα μεγαλύτερα ινστιτούτα ερευνών, στα πανεπιστήμια, στα καζίνα, ακόμα και στις φυλακές, οι καλύτερες μούρες που κάνουν καριέρα είναι ελληνικές.

Γι' αυτό γουστάρω που 'μαι 'Ελληνας και Βαλκάνιος, που λιάζομαι στο Aιγαίο, που κλαίω με τον Πύρρο Δήμα, που γελάω με τον Χατζηχρήστο στον Ηλία Tου 16ου (fake μπάτσος που από τσιλιαδόρος γίνεται εξουσία), με την καφετζού Βασιλειάδου. Γουστάρω τις ΔΕΛΤΑ στις γειτονιές -που εκτός από τοματάκι ΚΥΚΝΟΣ, ρίχνεις και μια πολιτική ανάλυση. Γουστάρω τα θερινά τα σινεμά, γουστάρω που έχουμε τα χιλιάδες μπαρ, κλαμπ, ταβέρνες, σουβλατζίδικα (συνήθως τα λένε Τ' ΑΓΡΑΦΑ), γουστάρω που 'χουμε ταξιτζήδες με πτυχίο αρχιτέκτονα, που ακόμα κουτσομπολεύουμε, που έχουμε τέλεια φέτα. Γουστάρω ούζα στο Πλωμάρι στη Μυτιλήνη, ρακιά και Ψαραντώνη στα Ανώγεια, τις πίπιζες στο πανηγύρι του Α'η Συμιού στο Μεσολόγγι και γουστάρω που στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Χρυσό κριάρια και στης Μαρίας την ποδιά σφάζονται παλικάρια. Γουστάρω τον φαντάρο στην Ευδοκία, που χορεύει ζεϊμπέκικο, γουστάρω τον ψαρά στ' ανοιχτά της Kαλύμνου, γουστάρω που είμαι απ' την ίδια χώρα με τον Ελύτη, που πάνε κι έρχονται τα κεράσματα στο σύστριγκλο που γίνεται τις νύχτες, γουστάρω τον Καζαντζίδη και τον Δαμιανό, γουστάρω που ψηφίζω συνήθως λάθος και που 'μαι στη μέση ανάμεσα σ' Ανατολή και Δύση και στη γυναίκα μου και τη μαμά μου.

Γενικά, γουστάρω πολύ που είμαι 'Ελληνας και Βαλκάνιος. Κι όποιος δεν

καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει !!!

[Leviathan]

8 χρόνια πριν κι όμως τόσο επίκαιρο και διαχρονικό !

[TheConjurer]

Έχω ένα φίλο αμερικανο...

Λατρεύει τον Λίνκολν...

The courage of the pioneers who tamed the wild, wild west...

NASA

America, the land of the free!!!

Εγώ νομίζω ότι αφήνει κάτι ψιλά απόξω

[pas moi]

Άπλά άψογο.

Ιδιαίτερα η φράση "Η Ευρώπη θέλει να βάλει την Ελλάδα στο ένα της παπούτσι, αλλά το πιο πιθανό είναι να καταλήξει η ίδια να περπατάει ξυπόλητη."

είναι όλα τα λεφτά...

[Thalis_MD]

πολλά "likes"...

[Sovereign]

Εξυπνάδες για να βαυκαλιζόμεθα. Ειδικά εκεί που έπιασε το DNA δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να γελάσω περισσότερο. Ένα DNA ελληνικό, σλάβικο, οθωμανικό, ιταλικό και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας.

Και όποιος πιστεύει ότι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που διαδηλώνουν γιατί παίρνουν σύνταξη 600 ευρώ και που κάνουν καταθέσεις στην Ελβετία, τότε είναι πολύ κρίμα να είναι Έλληνας, θα ήθελα να διαπιστώσω. Γιατί δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα. Αν είναι περήφανος που έχουμε ταξιτζήδες με πτυχίο αρχιτέκτονα, ας πάει να τους το πει να δούμε αν θα συνεχίσει να είναι περήφανος. Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρα.

Θα ήθελα να ελπίζω ότι ήταν ειρωνικό και δεν το έπιασα γιατί ομολογώ το διάβασα γρήγορα.

[periplanomenos]

ΑΨΟΓΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ!

ΣΆΥΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΩΤΟΙ!

[Sovereign]

Και την ώρα που κάποιοι Ελληνάρες βαυκαλίζονται, ευτυχώς υπάρχουν τέτοιες φωνές στην Ευρώπη:

Απολαύστε το

[periplanomenos]

Θα ήθελα να ελπίζω ότι ήταν ειρωνικό και δεν το έπιασα γιατί ομολογώ το διάβασα γρήγορα.

[Cassandra]

Εγωιστές, καλοπερασάκηδες, ζαμανφουτίστες, τεμπέληδες (έχουμε και τις αρετές μας), άστατοι, απρόβλεπτοι (προσέχεις για να έχεις), τσαμπουκάδες, αιώνια ανώριμοι (όχι, δεν το μετράω για ελάττωμα). Και παρόλα αυτά γοητευτικοί

Ναι ρε γμτ!

Εμείς είμαστε Βαλκάνιοι κι αν κάτι θα 'χαμε να υποστηρίξουμε ως μοντέλο, θα'ταν αυτό που 'ναι γραμμένο στο DNA μας. Γι' αυτό ακριβώς εκνευρίζομαι με τους απέξω -και με τους μέσα μερικές φορές- όταν δεν δείχνουν το σέβας που έχουν υποχρέωση να εκφράζουν. Γονυπετείς, δηλαδή, και με ταπεινότητα. Και δεν είναι ότι δεν μας γουστάρουν ή ότι δεν τους λέει η χώρα μας. Είναι το αιώνιο κόμπλεξ που θα νιώθουν πάντα οι χθεσινοί γι' αυτούς που τους φωτίσανε. 'Ετσι η Kατρίν -δημοσιογράφος εκ Παρισίων, πρώην γκόμενα του κολλητού μου, διαμένουσα εν Eλλάδι- πίνοντας τη φραπεδιά της κάτω από μουριά στην Πλάκα, ακουμπώντας τα ποδαράκια της σε δυο καρέκλες και τα χεράκια της σε άλλες δυο, έβριζε με τα σπαστά ελληνικά της την Eλλάδα και τους 'Ελληνες. Τα καμάκια, τους σερβιτόρους, τους ταξιτζήδες, τον Παπανδρέου -γιατί τραβιότανε (από τότε) με τη Mιμή- τις συνήθειές μας, εμένα, τον γκόμενό της, και έχουν περάσει από τότε 10 χρόνια και ακόμη ζει και δουλεύει στην Aθήνα. Στη χώρα της δεν θα τόλμαγε να απλώσει την ποδάρα στην καρέκλα

Τι σχέση έχουν οι βρισιές της Γαλλίδας με το “ αιώνιο κόμπλεξ” (hilarious!) για τους αρχαίους που μας φωτίσανε;

Στη χώρα της ο Γάλλος είναι Γάλλος κι ο Ξένος είναι Ξένος!

Ενώ στην Ελλάδα ο ξένος δεν είναι ξένος; Τι είναι Έλληνας; Δηλαδή οι Αλβανοί/Τούρκοι/ Σκοπιανοί κτλ είναι κι αυτοί θεοί;

Αχ!

'Ενας λαός που πεινάει (θεωρητικά), αλλά το καλοκαίρι μένει στο πολυτελές ξενοδοχείο, στη διπλανή σουίτα με τον Άγγλο που έκανε οικονομίες όλο τον χρόνο για να 'ρθει διακοπές εδώ, που είναι καλά και φτηνά. Και του πηδάμε και την γκόμενα και τον σπάμε και στο ξύλο, άμα ζητήσει τα ρέστα του

Καλά αυτό είναι πολύ πιθανό, να θέλει η αγγλίδα να απολαύσει τις χαρές της ελληνικής ars amandi. Άλλωστε για τους αλκοολικούς λένε ότι δεν είναι μεγάλοι sexpert και ότι η μπύρα, όταν καταναλώνεται σε υπερβολικές ποσότητες, μπορεί εκτός από το συκώτι να σκοτώσει και κάτι άλλο... (είπα να πετάξω κι εγώ τη βλακεία μου )

Γενικά, γουστάρω πολύ που είμαι 'Ελληνας και Βαλκάνιος. Κι όποιος δεν

καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει !!!

(Φαντάζομαι πως το κείμενο είναι ειρωνικό, ναι)

[Dr Irol]

Πάντως κάποιοι Σουηδοί φαίνεται να μας εκτιμούν αληθινά, αφού ετοίμασαν και τραγούδι για την ιστορία της Ελλάδας, με το οποίο θα διαγωνιστούν στη Eurovision! Καλό τραγουδάκι! Αξίζει να το ακούσετε! (Έχει και ελληνικούς υπότιτλους. Δεν σας βάζω ό,τι κι ό,τι!)

http://www.youtube.c...player_embedded

[bromptonista]

Πάντως αποτυπώνει ότι είμαστε η χώρα των αντιθέσεων... Καταφέραμε (sic) να πείσουμε τους πάντες ότι η οικονομία μας είναι καταπληκτική και μας έβαλαν στην ΟΝΕ... Μετά τους πείσαμε ότι τα πάντα είναι χάλια, για να μπορέσουμε να δείξουμε βελτίωση!

1-2 χρόνια πιο μετά να έπρεπε να αναχρηματοδοτήσουμε τα χρέη θα περνούσε όλο αυτό στο ντούκου και θα'ταν Ισπανία και Πορτογαλία χρεωκοπημένες στο ΔΝΤ - αλλά από την εποχή του Αρχιμήδη δεν είμαστε καλοί στους υπολογισμούς εντός Ελλάδας... (μην πείτε για τον Καραθεοδωρή, ήταν εκτός!)

[Dr Lecter]

Τραγικο το αρθρο εκτος βεβαια αν ειναι ειρωνικο.

Δυστυχως αυτες οι νοοτροπιες φταινε που καταντησαμε σημερα να ειμαστε ο περιγελως της Ευρωπης αν οχι της υφηλιου...

Διαβαστε κι αυτο:

Νίκος Δήμου - Η δυστυχία του να είσαι Έλλην

Υπάρχουν Έλληνες που προβληματίζονται με τους εαυτούς των και Έλληνες που δεν προβληματίζονται. Οι σκέψεις αυτές αφορούν περισσότερο τους δεύτερους. Είναι όμως αφιερωμένες στους πρώτους.

Ορίζουμε σαν ευτυχία την (συνήθως προσωρινή) κατάσταση, όπου η πραγματικότητα συμπίπτει με τις επιθυμίες μας

Σε αναλογία, δυστυχία πρέπει να είναι η μη σύμπτωση ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.

Με άλλα λόγια, δυστυχία μπορούμε να ονομάσουμε την απόσταση ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.

Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο πιο δυστυχισμένοι είμαστε.

Αξίωμα: Ένας Έλληνας κάνει ότι μπορεί για να μεγαλώσει το άνοιγμα ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.

Ο Έλληνας ζει κυκλοθυμικά σε μόνιμη έξαρση ή ύφεση. Μία συνέπεια: απόλυτη αδυναμία αυτοκριτικής και αυτογνωσίας.

Το Έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό, ό,τι είναι αληθές». Εμείς χρόνια τώρα, προσπαθούμε να πεισθούμε για το ανάποδο.

Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε τουλάχιστον τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη.

Κι όμως στην πραγματικότητα είναι ο Καραγκιόζης, που ονειρεύεται τον εαυτό του σαν Μεγαλέξανδρο. Ο Καραγκιόζης με τα πολλά επαγγέλματα, τα πολλά πρόσωπα, την μόνιμη πείνα και την μία τέχνη: της ηθοποιίας.

Πόσοι είναι οι Έλληνες, εκτός από τον Εμμανουήλ Ροΐδη, που έχουν δει το πρόσωπό τους στον καθρέφτη;

Για τούτο ο Έλληνας δεν συγχώρησε ποτέ όσους «μισέλληνες» ζωγράφισαν το πορτραίτο του (Καημένε Αμπού!).

Ο Έλληνας προσπαθεί σε κάθε τομέα, να είναι εκτός πραγματικότητας. Και μετά είναι δυστυχής, διότι είναι εκτός πραγματικότητας (και μετά είναι ευτυχής... διότι είναι δυστυχής).

Βασικά ο Έλληνας αγνοεί την πραγματικότητα. Ζει δύο φορές πάνω από τα οικονομικά του μέσα. Υπόσχεται τα τριπλά από αυτά που μπορεί να κάνει. Γνωρίζει τα τετραπλάσια από αυτά που πραγματικά έμαθε. Αισθάνεται (και συναισθάνεται) τα πενταπλάσια από όσα πραγματικά νοιώθει.

Η υπερβολή δεν είναι μόνο εθνικό ελάττωμα. Είναι τρόπος ζωής των Ελλήνων. Είναι η συνισταμένη του εθνικού τους χαρακτήρα. Είναι η βασική αιτία της δυστυχίας τους αλλά και η μεγάλη τους δόξα. Γιατί στο αυτοσυναίσθημα, η υπερβολή λέγεται λεβεντιά.

Ο Νεοέλληνας μοιάζει ευτυχισμένος όταν είναι δυστυχισμένος. Όταν όλα πάνε καλά, αισθάνεται ανήσυχος και απροσάρμοστος. Αν δεν έχει αίτια δυστυχίας, θα ψάξει να βρει.

Η ευτυχία της δυστυχίας του Νεοέλληνα εκφράζεται τέλεια στην «ελληνική γκρίνια

Απομεινάρι της σκλαβιάς; Γνώρισμα των ταλαιπωρημένων λαών; Πάντως το καλύτερο που θα ακούσετε, είναι ένας βαθύς αναστεναγμός με νόημα και η φράση; «έ! ας τα λέμε καλά...».

Σε κανένα λαό η φράση Τι κάνεις; δεν οδηγεί σε πλήρη ανάλυση του ιατρικού ιστορικού, της οικογενειακής κατάστασης, των οικονομικών δυσχερειών και των σεξουαλικών προβλημάτων του (τυπικά) ερωτηθέντος.

Ο ελληνικός «νόμος του Parkinson": Δύο Έλληνες κάνουν σε δύο ώρες (λόγω διαφωνίας) ό,τι ένας Έλληνας κάνει σε μία ώρα.

Βαθιά μέσ' την ψυχή του Έλληνα συζούν ο Χατζηαβάτης και ο Μεγαλέξανδρος. Η υπερβολή της κακομοιριάς και της λεβεντιάς. Η περηφάνια της ύβρης και η ύβρη της γκρίνιας. Μόνιμες και αρχαίες αιτίες δυστυχίας και δημιουργίας.

Στο θέμα της κληρονομιάς τους, θα χώριζα τους Έλληνες σε τρεις κατηγορίες-τους συνειδητούς, τους ημι-συνειδητούς και τους μη-συνειδητούς.

Οι πρώτοι (λίγοι) ξέρουν. Έχουν νοιώσει το τρομερό βάρος της κληρονομιάς. Έχουν καταλάβει το απάνθρωπο επίπεδο τελειότητας του λόγου ή της μορφής των παλιότερων. Και τούτο τους συντρίβει.

Οι δεύτεροι (και οι περισσότεροι) δεν ξέρουν άμεσα. Έχουν όμως «ακουστά». Είναι σαν τους γιους του διάσημου φιλόσοφου, που δεν μπορούν να καταλάβουν τα έργα του, βλέπουν όμως πως όσοι ξέρουν, τα τιμούν και τα βραβεύουν. Τους ενοχλεί αλλά και τους κολακεύει η φήμη. Επαίρονται πάντα όταν μιλούν σε τρίτους.

Η τρίτη κατηγορία-οι μη συνειδητοί- είναι οι παρθένοι και αγνοί (γράφε ασπούδαχτοι: Μακρυγιάννης, Θεόφιλος, Λαός). Έχουν ακούσει για τους παλιούς σε μύθους και θρύλους, που τους έχουν αφομοιώσει σαν λαϊκά παραμύθια. Αυτοί οι αγνοί δημιούργησαν την λαϊκή παράδοση και τέχνη.

Ωστόσο η συντριπτική πλειοψηφία των ημιμαθών με το μόνιμο κρυφό πλέγμα κατωτερότητας απέναντι στους αρχαίους, καθορίζει τη στάση και το ύφος του συνόλου.

Η σχέση μας με τους αρχαίους είναι μία πηγή του εθνικού πλέγματος κατωτερότητας. Η άλλη είναι η σύγκριση στο χώρο και όχι στο χρόνο. Με τους σύγχρονους «ανεπτυγμένους». Με την «Ευρώπη».

Όταν ένας Έλληνας μιλάει για την Ευρώπη, αποκλείει αυτόματα την Ελλάδα. Όταν ένας ξένος μιλάει για την Ευρώπη, δεν διανοούμαστε ότι μπορεί να μη περιλαμβάνει και την Ελλάδα.

Γεγονός είναι πως-ό,τι και αν λέμε-δεν νιώθουμε Ευρωπαίοι. Νιώθουμε απ' έξω. Και το χειρότερο είναι, που τόσο μας νοιάζει και μας καίει, όταν μας το λένε...

Φθονούνε τους άλλους λαούς, ενώ διατυμπανίζουμε την ανωτερότητά μας. Ξενομανείς, ξενόφοβοι και ξενόδουλοι κι όχι μόνο (τουριστικά) φιλόξενοι.

Στις ρίζες της ελληνικής δυστυχίας είναι τα δύο εθνικά πλέγματα κατωτερότητας. Το ένα στο χρόνο με τους προγόνους. Το άλλο στο χώρο με τους Ευρωπαίους. Αδικαιολόγητα ίσως πλέγματα αλλά όχι για τούτο, λιγότερο πραγματικά.

Είμαστε διαφορετικοί. Κι όμως προσπαθούμε με απόγνωση να ενταχθούμε κάπου. Γιατί άραγε αισθανόμαστε την μοναδικότητά μας σαν ελάττωμα; Γιατί ντρεπόμαστε γι' αυτή; Άραγε επειδή δεν είμαστε αρκετά μεγάλοι ή δυνατοί, ώστε να κάνουμε την αδυναμία μας παντιέρα; Η μήπως επειδή δεν είμαστε αρκετά σίγουροι για τον εαυτό μας;

Αυτή η έλλειψη σιγουριάς, και όχι το μέγεθός της, μας έκανε πάντα να αναζητάμε προστάτες. Και άλλοι λαοί είναι μικροί, αλλά δεν κρέμονται από τους μεγάλους...

Ποτέ δεν θελήσαμε να αποσαφηνίσουμε και να συνειδητοποιήσουμε την ιδιομορφία μας. Πάντα προσπαθούμε να ανήκουμε κάπου και όχι να είμαστε εμείς. Προσπαθήσαμε να ξαναγίνουμε αρχαίοι. Πασχίσαμε να αποδείξουμε την καθαρότητα της ράτσας μας, πολεμώντας φανατικά τον Falmereyer, αλλά ποτέ δεν ερευνήσαμε ψύχραιμα τα πραγματικά συστατικά της. Μισήσαμε και καταστρέψαμε την γλώσσα μας, γιατί δεν ήταν εντελώς ίδια με την γλώσσα των αρχαίων προγόνων μας. Μισήσαμε τον εαυτό μας, γιατί δεν ήταν ψηλός, ξανθός με ελληνική μύτη σαν τον Ερμή του Πραξιτέλη. Μισήσαμε τους γείτονές μας γιατί τους μοιάζουμε.

Τελικά ποίοι είμαστε; Οι ευρωπαίοι της ανατολής ή οι ανατολίτες της Ευρώπης; Οι αναπτυγμένοι του Νότου ή οι υποανάπτυκτοι του Βορρά; Οι κατ' ευθείαν απόγονοι των Αχαιών ή η πανσπερμία της Βαβυλωνίας:

Είμαστε ένας λαός χωρίς πρόσωπο και χωρίς ταυτότητα. Όχι επειδή δεν έχουμε πρόσωπο, αλλά επειδή δεν τολμάμε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη. Επειδή μας έκαναν να ντρεπόμαστε για το πραγματικό μας πρόσωπο. Τόσο που να φοβόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Έτσι μάθαμε να παίζουμε διάφορους ρόλους: τον αρχαίο, τον Ευρωπαίο ...

Δεν θέλει μόνο αρετή και τόλμη η ελευθερία. Θέλει κυρίως γνώση και κρίση.

Σύμπτωμα ουσιαστικό της ελληνικής ψυχής η μυθοπλασία. Πλάθουμε μύθους για τον εαυτό μας. Και μετά είμαστε δυστυχισμένοι, γιατί φαινόμαστε κατώτεροι από τους μύθους, που εμείς πλάσαμε. Ένας μύθος: Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό... Αναζητώ με προσοχή άλλο λαό, του οποίου ο τράχηλος να έχει υποφέρει τόσους ζυγούς, όσο ο δικός μας.

Μόνο που κι εδώ μας σώζει η μυθοπλασία μας. Μόλις για κάποιο λόγο, πέσουν οι τύραννοι ή φύγουν οι ξένοι, πεταγόμαστε επάνω σαν τον Καραγκιόζη με τον Όφη και λέμε: εμείς τους διώξαμε!

Άλλος μύθος: Οι Έλληνες σαν εκλεκτός λαός. Ο μύθος της καπατσοσύνης. Και ο αντι-μύθος του κουτόφραγκου. Κάποιος πρέπει να γράψει κάποτε το παράξενο ρομάντζο της ελληνικής ξενολατρίας και ξενοφοβίας.

Άλλος μύθος, η ξένη επέμβαση. Ποτέ οι νεοέλληνες δεν μπόρεσαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πάντα έφταιγε κάποιος τρίτος: ο αγγλικός δάκτυλος, η Ιντέλλιντζενς Σέρβις, το ΝΑΤΟ, η ΣΙΑ...

Άλλωστε αυτός ο μύθος δουλεύει και στις προσωπικές μας ιστορίες: Ποίος υποψήφιος πιστεύει πως δίκαια απέτυχε στις εξετάσεις; Ποίος υπάλληλος αναγνωρίζει πως δίκαια πήρε προαγωγή ο συνάδελφός του: Οι άλλοι έχουν πάντα τα μέσα..

Όχι φυσικά πως δεν υπάρχουν τα μέσα ή οι ξένες επεμβάσεις. Ωστόσο η σημασία που παίρνουν αυτές οι παρεμβάσεις στην φαντασία του Ρωμιού, είναι πραγματικά μεταφυσική. Άλλο σύμπτωμα, η συνεχής απομυθοποίηση των άλλων και η μυθοποίηση του εαυτού μας. Η απόλυτη αδυναμία του νεοέλληνα να μιλήσει για οποιονδήποτε αξιόλογο συμπατριώτη του χωρίς να πει: ναι - αλλά...

Υπάρχει άραγε νεοέλληνας που να μην αμφισβητήθηκε ο ανδρισμός του; Και τώρα ας θυμηθούμε τις δύο συχνότερες νεοελληνικές βρισιές.

Άλλο σύμπτωμα έλλειψης σιγουριάς, η νεοελληνική καχυποψία. Πρώτη αντίδραση σε ό,τι πεις: Με...δουλεύεις;

Ο Έλληνας δεν αισθάνεται άνετα μέσα στον κόσμο. Σαν συγγενής από την επαρχία, κάθεται στην άκρη της καρέκλας και κρύβει την έλλειψη σιγουριάς κάτω από την σοβαροφάνειά του. Σπάνια γελά.

Ανάμεσα στον μύθο και τον φόβο, ζουν και δημιουργούν οι Έλληνες.

Οι άλλοι λαοί έχουν θεσμούς. Εμείς έχουμε αντικατοπτρισμούς.

Τα μόνα επικίνδυνα κατεστημένα στην Ελλάδα είναι η γεροντοκρατία, η γραφειοκρατία και η μητριαρχία. Η γραφειοκρατία είναι εκείνη η αρρώστια, της οποίας νομίζει ότι είναι η θεραπεία.

Ρωμαίικο management. Αντί για κίνητρα, η φάπα του Καραγκιόζη.

Το πρόσφατο ειδύλλιο του Έλληνα με την καταναλωτική κοινωνία-ένας μακρύς, οδυνηρός αρραβώνας, χωρίς γάμο.

Η Ελληνική Παιδεία είναι ένας μηχανισμός μαζικής βεβιασμένης τροφοδότησης γνώσεων, που τον κινούν αμόρφωτοι άμουσοι και υπαμοιβόμενοι εκπαιδευτικοί. Το πρόβλημα της Ελληνικής Παιδείας είναι πρόβλημα διδασκόντων. Μόνο προσωπικότητα μπορεί να διαμορφώσει προσωπικότητες. Θα Θυμάμαι πάντα τους καθηγητές που έτρεμαν όσους μαθητές είχαν μάθει να σκέπτονται.

Η αρχή στην οποία στηρίχθηκε η Ελληνική Παιδεία, ήταν κάτι χειρότερο από το μηδέν. Ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός. Δύο αλληλογρονθοκοπούμενες έννοιες σε ένα επίθετο. Πόσο χαρακτηριστικό για την εσωτερική μας αντίφαση!

Άλλοι λαοί έχουν θρησκεία. Εμείς έχουμε παπάδες. Η μόνη επαφή της Ελληνικής εκκλησίας με το πνεύμα τα τελευταία εκατό χρόνια, ήσαν οι αφορισμοί του Ροΐδη, του Λασκαράτου και του Καζαντζάκη.

Τον αιώνα που πέρασε η Ελληνική εκκλησία υπηρέτησε, πιστά και αφοσιωμένα πολλούς κυρίους. Εκτός από τον Ένα.

Ζει στην ακριβότερη χώρα της Ευρώπης-σε σχέση με τις αμοιβές του έχει την χειρότερη κοινωνική ασφάλιση, τα περισσότερα τροχαία ατυχήματα, το φτωχότερο εκπαιδευτικό σύστημα και τις μικρότερες κυκλοφορίες βιβλίων.

Ο απότομα αστικοποιηθείς βλάχος είναι το πιο λυπηρό ζώο στην Ελλάδα. Η ζωή του έχει τελείως εκφυλιστεί. Έχασε όλο το παραδοσιακό πατριαρχικό μεγαλείο, χωρίς να αποκτήσει τίποτα στη θέση του. Ούτε είχε η ελληνική αστική τάξη σημαντική παράδοση να του την προσφέρει, αλλά και αν είχε, δεν ήταν δυνατό μερικές χιλιάδες αστοί, να αφομοιώσουν μερικά εκατομμύρια βλάχους σε μία γενιά.

Έτσι ο αστικοποιηθείς βλάχος ζει στο κενό. Δεν έχει γη δεν έχει γλώσσα (έρχομαι εξ Ομονοίας), δεν έχει θρησκεία. Δεν ξέρει πια πως να χαρεί, να κλάψει. Δεν ξέρει να ζήσει.

Αλλά ούτε και να πεθάνει. Το σημαντικότερο κριτήριο για την αυθεντικότητα μίας κοινωνίας είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τον θάνατο. Στην Ελλάδα μόνο στα χωριά ξέρουν να αντικρίσουν τον Χάροντα.

Αν έπρεπε να διαλέξω το χαρακτηριστικότερο σύμβολο της νεοελληνικής φτήνιας και κακογουστιάς, θα διάλεγα τις γελοίες αμερικάνικες νεκροφόρες με τις μπαρόκ κρυστάλλινες απλίκες. Ποτέ πράγμα πιο σοβαρό δεν εξευτελίστηκε χειρότερα από το σύμβολό του.

Ενώ οι μισοί Έλληνες προσπαθούν να μεταμορφώσουν την Ελλάδα σε ξένη χώρα, οι άλλοι μισοί ξενιτεύονται. Είμαστε μία από τις λίγες χώρες που έχει περισσότερους μετανάστες και πρόσφυγες από κατοίκους.

Οι Έλληνες πάντα θα γυρεύουν την πατρίδα τους σε άλλες πατρίδες και τις άλλες πατρίδες στην δική τους.

Όπως ο άνθρωπος κουβαλά το προπατορικό αμάρτημα, ο Έλληνας κουβαλά το σόι του. Οι άλλοι λαοί έχουν συγγενείς. Ο Έλληνας έχει συνεταίρους στη ζωή (και στο θάνατο). Όταν ο Έλληνας δεν έχει σόι, έχει παρέα. Μοιάζει σε τούτο με το σόι: είναι το ίδιο μόνιμη, το ίδιο απαιτητική και το ίδιο βαρετή.

Η σεξουαλική ζωή του Έλληνα κινείται σε δύο επίπεδα, το πραγματικό και το φανταστικό. Η απόσταση μεταξύ τους είναι μεγάλη. Η σεξουαλική ζωή της Ελληνίδας κινείται κι αυτή σε δύο επίπεδα, το πραγματικό και το εμπορικό. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη.

Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει.

Κλείσε μέσα στην καρδιά σου την Ελλάδα και θα πάθεις έμφραγμα.

Το θλιβερότερο θέαμα είναι δέκα Έλληνες διανοούμενοι σε ένα δωμάτιο. Ο καθένας θα προσπαθήσει να μεταβάλει τους άλλους σε ακροατήριο.

Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί (συνήθως μάταια) να κάνει τις ιδέες του πράξη. Ο Έλληνας διανοούμενος είναι αυτός που προσπαθεί να βρει ιδέες για να δικαιολογήσει τις πράξεις

[Loanna]

Έτσι....Λακωνικά, σύντομα και περιεκτικά!!

[George Kolyropoulos]

Πριν από περίπου 8 χρόνια σε μιά κατάσταση απελπισίας για την χώρα που υπηρέτησα ντυμένος στα χακί, για μια χώρα που για να σπουδάσω και να πάρω πτυχίο σε αυτό που ήθελα έπρεπε να εχω μέσο τουλάχιστον τον πρύτανη, έγραψα αυτό το αν μη τη άλλο παρανοϊκό και πλήρως ειρωνικό κείμενο. Και έρχομαι μετά απο 8 χρόνια και βλέπω οτι τίποτα απο ολα αυτά δεν ηταν στην φαντασία μου. Έχοντας πάρει το πτυχίο μου απο πολυτεχνείο στην Γαλλία (Μηχανικος Τηλεπικοινωνιών) εν' ετη 2003 έχω καταφέρει να εργάζομαι (δεν χρησιμοποιώ την λέξη δουλεύω γιατι αυτή η λέξη περιέχει την λέξη δουλία και εγώ δεν είμαι δούλος κανενός, αρα εργάζομαι) ως οδηγός τουριστικου λεωφορείου και να λέω πάλι καλά που κερδίζω καποια λεφτά απο αυτήν την εργασία και να ανταπεξέρχομαι στις ανάγκες της οικογένειάς μου.

Χαιρετώ λοιπόν όλους όσους αισθάνονται υπερύφανοι για την υπηκοότητα τους και χειροκροτώ όλους όσους συμβάλουν στον καταποντισμό αυτής της χώρας που εμείς την ονομάζουμε Ελλαδα που το μόνο καλό που της έχει μείνη είναι ο ήλιος και ο γαλανός ουρανός γιατί και τις πιο όμορφες παραλίες τις γεμίσαμε καντίνες και μαγαζιά υψυλου κέρδους.

Θέλω επίσης να συγχαρώ όλους όσους γνωρίζουν τις λέξεις: μίζα, φακελάκι, μέσο, πολιτικός φανατισμός, αναρχία και τέλος ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ που όλοι την απολαμβάνουμε σε όλο της το μεγαλείο και με όλες τις αρετές!!!

Είμαστε για κλάματα πλέον και όχι για γέλια

[George Kolyropoulos]

Μιλάμε για προβλήματα? Ναι όλοι έχουμε μερικά αλλά τι κάνουμε? Μηπως προσπάθειες επίλυσης? Δεν νομίζω! Απλα προσπερνάμε με την ατάκα "έλα μωρε και τι έγινε μη δίνεις σημασία" Για δείτε λίγο τα παρακάτω:

και http://www.youtube.com/watch?v=H8ZuKF3dxCY Σχολιάστε ότι νομίζετε

[ni-me]

Ένα από τα πρώτα μου ποστ ήταν απάντηση σε αυτό ή σε παρόμοιο κείμενο. Πήγα να το βρω να το ξαναδημοσιεύσω για τους νεότερους, αλλά δεν μπορώ – στο προφίλ μου έχει μόνο 2 σελίδες ποστ, ενώ έχω κάπου 500.

Φαίνεται να χάθηκε – ξέρει κανένας μοδ τίποτα; Θα εκτίμουσα μια απάντηση.

Κατά τα άλλα, δεν προλαβαίνω να επαναλάβω αυτά που είχα γράψει τότε.

Εν συντομία, στο κείμενο αυτό αναπαράγεται μια άποψη-θεμέλιο για την νοοτροπία που μας έφερε εδώ που μας έφερε (στην ζητιανιά).

Πρόκειται για την άποψη ότι οι έλληνες έχουν κάτι «ιδιαίτερο» κάτι «ξεχωριστό» με αποτέλεσμα να μην ισχύουν για αυτόυε ό,τι για τους άλλους.

Το λέει και Λύκος

Πάντως αποτυπώνει ότι είμαστε η χώρα των αντιθέσεων... Καταφέραμε (sic) να πείσουμε τους πάντες ότι η οικονομία μας είναι καταπληκτική και μας έβαλαν στην ΟΝΕ... Μετά τους πείσαμε ότι τα πάντα είναι χάλια, για να μπορέσουμε να δείξουμε βελτίωση!

Έτσι, το γεγονός ότι οι έλληνες παράγουν σαν βούλγαροι αλλά αμοίβονται σαν γερμανοί ερμηνεύτηκε παρ’ημίν σαν έκφανση της ελληνικής ιδιαιτερότητας, πχ της καπατσοσύνης μας – και όχι σαν μια μη φυσιολογική κατάσταση που δεν μπορεί να συνεχιστεί επ άπειρο.

Οι απόψεις αυτές επιβεβαιώνουν τον επαρχιωτισμό μας και την εσωστρέφεια μας. Όσο λιγότερο ξέρουμε τους άλλους, τόσο πιο ξεχωριστοι νομίζουμε ότι είμαστε (όπως πχ οι κάτοικοι της κάτω ραχούλας είναι βέβαιοι ότι έχουν το καλύτερο μέλι κτλ).

[George Kolyropoulos]

Ένα από τα πρώτα μου ποστ ήταν απάντηση σε αυτό ή σε παρόμοιο κείμενο. Πήγα να το βρω να το ξαναδημοσιεύσω για τους νεότερους, αλλά δεν μπορώ – στο προφίλ μου έχει μόνο 2 σελίδες ποστ, ενώ έχω κάπου 500.

Φαίνεται να χάθηκε – ξέρει κανένας μοδ τίποτα; Θα εκτίμουσα μια απάντηση.

Κατά τα άλλα, δεν προλαβαίνω να επαναλάβω αυτά που είχα γράψει τότε.

Εν συντομία, στο κείμενο αυτό αναπαράγεται μια άποψη-θεμέλιο για την νοοτροπία που μας έφερε εδώ που μας έφερε (στην ζητιανιά).

Πρόκειται για την άποψη ότι οι έλληνες έχουν κάτι «ιδιαίτερο» κάτι «ξεχωριστό» με αποτέλεσμα να μην ισχύουν για αυτόυε ό,τι για τους άλλους.

Το λέει και Λύκος

Πάντως αποτυπώνει ότι είμαστε η χώρα των αντιθέσεων... Καταφέραμε (sic) να πείσουμε τους πάντες ότι η οικονομία μας είναι καταπληκτική και μας έβαλαν στην ΟΝΕ... Μετά τους πείσαμε ότι τα πάντα είναι χάλια, για να μπορέσουμε να δείξουμε βελτίωση!

Έτσι, το γεγονός ότι οι έλληνες παράγουν σαν βούλγαροι αλλά αμοίβονται σαν γερμανοί ερμηνεύτηκε παρ’ημίν σαν έκφανση της ελληνικής ιδιαιτερότητας, πχ της καπατσοσύνης μας – και όχι σαν μια μη φυσιολογική κατάσταση που δεν μπορεί να συνεχιστεί επ άπειρο.

Οι απόψεις αυτές επιβεβαιώνουν τον επαρχιωτισμό μας και την εσωστρέφεια μας. Όσο λιγότερο ξέρουμε τους άλλους, τόσο πιο ξεχωριστοι νομίζουμε ότι είμαστε (όπως πχ οι κάτοικοι της κάτω ραχούλας είναι βέβαιοι ότι έχουν το καλύτερο μέλι κτλ).

για ποιο κειμενο ψαχνεις φιλε μου??? ισως μπορω να βοηθησω

Ένα από τα πρώτα μου ποστ ήταν απάντηση σε αυτό ή σε παρόμοιο κείμενο. Πήγα να το βρω να το ξαναδημοσιεύσω για τους νεότερους, αλλά δεν μπορώ – στο προφίλ μου έχει μόνο 2 σελίδες ποστ, ενώ έχω κάπου 500.

Φαίνεται να χάθηκε – ξέρει κανένας μοδ τίποτα; Θα εκτίμουσα μια απάντηση.

Κατά τα άλλα, δεν προλαβαίνω να επαναλάβω αυτά που είχα γράψει τότε.

Εν συντομία, στο κείμενο αυτό αναπαράγεται μια άποψη-θεμέλιο για την νοοτροπία που μας έφερε εδώ που μας έφερε (στην ζητιανιά).

Πρόκειται για την άποψη ότι οι έλληνες έχουν κάτι «ιδιαίτερο» κάτι «ξεχωριστό» με αποτέλεσμα να μην ισχύουν για αυτόυε ό,τι για τους άλλους.

Το λέει και Λύκος

Πάντως αποτυπώνει ότι είμαστε η χώρα των αντιθέσεων... Καταφέραμε (sic) να πείσουμε τους πάντες ότι η οικονομία μας είναι καταπληκτική και μας έβαλαν στην ΟΝΕ... Μετά τους πείσαμε ότι τα πάντα είναι χάλια, για να μπορέσουμε να δείξουμε βελτίωση!

Έτσι, το γεγονός ότι οι έλληνες παράγουν σαν βούλγαροι αλλά αμοίβονται σαν γερμανοί ερμηνεύτηκε παρ’ημίν σαν έκφανση της ελληνικής ιδιαιτερότητας, πχ της καπατσοσύνης μας – και όχι σαν μια μη φυσιολογική κατάσταση που δεν μπορεί να συνεχιστεί επ άπειρο.

Οι απόψεις αυτές επιβεβαιώνουν τον επαρχιωτισμό μας και την εσωστρέφεια μας. Όσο λιγότερο ξέρουμε τους άλλους, τόσο πιο ξεχωριστοι νομίζουμε ότι είμαστε (όπως πχ οι κάτοικοι της κάτω ραχούλας είναι βέβαιοι ότι έχουν το καλύτερο μέλι κτλ).

για ποιο κειμενο ψαχνεις φιλε μου??? ισως μπορω να βοηθησω

[Amaryllis]

Μιλάμε για προβλήματα? Ναι όλοι έχουμε μερικά αλλά τι κάνουμε? Μηπως προσπάθειες επίλυσης? Δεν νομίζω! Απλα προσπερνάμε με την ατάκα "έλα μωρε και τι έγινε μη δίνεις σημασία" Για δείτε λίγο τα παρακάτω:

και http://www.youtube.com/watch?v=H8ZuKF3dxCY Σχολιάστε ότι νομίζετε

Πολύ καλά τα videos, σε κάνουν να αναθεωρείς πολλά πράγματα. Ένα από αυτά θα έπρεπε να είναι και η μιζέρια που "μας" χαρακτηρίζει. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλοί λαοί που νιώθουν την ανάγκη να απολογηθούν, να δικαιολογήσουν ή να δηλώσουν την περηφάνια και την ντροπή για την εθνικότητά τους. Εδώ όμως διάβασα δύο κείμενα που ορίζουν τι "είμαστε". Εσείς όλοι αναγνωρίζετε τον εαυτό σας σ'αυτά;

[pitsiou]

Πριν από περίπου 8 χρόνια σε μιά κατάσταση απελπισίας για την χώρα που υπηρέτησα ντυμένος στα χακί, για μια χώρα που για να σπουδάσω και να πάρω πτυχίο σε αυτό που ήθελα έπρεπε να εχω μέσο τουλάχιστον τον πρύτανη, έγραψα αυτό το αν μη τη άλλο παρανοϊκό και πλήρως ειρωνικό κείμενο. Και έρχομαι μετά απο 8 χρόνια και βλέπω οτι τίποτα απο ολα αυτά δεν ηταν στην φαντασία μου. Έχοντας πάρει το πτυχίο μου απο πολυτεχνείο στην Γαλλία (Μηχανικος Τηλεπικοινωνιών) εν' ετη 2003 έχω καταφέρει να εργάζομαι (δεν χρησιμοποιώ την λέξη δουλεύω γιατι αυτή η λέξη περιέχει την λέξη δουλία και εγώ δεν είμαι δούλος κανενός, αρα εργάζομαι) ως οδηγός τουριστικου λεωφορείου και να λέω πάλι καλά που κερδίζω καποια λεφτά απο αυτήν την εργασία και να ανταπεξέρχομαι στις ανάγκες της οικογένειάς μου.

Χαιρετώ λοιπόν όλους όσους αισθάνονται υπερύφανοι για την υπηκοότητα τους και χειροκροτώ όλους όσους συμβάλουν στον καταποντισμό αυτής της χώρας που εμείς την ονομάζουμε Ελλαδα που το μόνο καλό που της έχει μείνη είναι ο ήλιος και ο γαλανός ουρανός γιατί και τις πιο όμορφες παραλίες τις γεμίσαμε καντίνες και μαγαζιά υψυλου κέρδους.

Θέλω επίσης να συγχαρώ όλους όσους γνωρίζουν τις λέξεις: μίζα, φακελάκι, μέσο, πολιτικός φανατισμός, αναρχία και τέλος ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ που όλοι την απολαμβάνουμε σε όλο της το μεγαλείο και με όλες τις αρετές!!!

Είμαστε για κλάματα πλέον και όχι για γέλια

Χαίρομαι που επιβεβαίωσες το ειρωνικό ύφος του κειμένου γιατί δε θα το άντεχα... Αγαπάω τον τόπο μου αλλά έχει έρθει πια η ώρα κάποια πράγματα να αλλάξουν! Δεν αντέχω πια όσους πραγματικά σκέφτονται και ζουν ακόμα έτσι!

[pitsiou]

[George Kolyropoulos]

Οι Ευρωπαίοι έχουν πολιτιστικά ενδιαφέροντα. Οι Έλληνες έχουν παγωμένο φραπέ.

[George Kolyropoulos]

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.

[George Kolyropoulos]

Oι Γερμανοί δίνουν τις αποζημιώσεις πολέμου, οι Άγγλοι επιστρέφουν τα γλυπτά του Παρθενώνα, οι Τούρκοι αποσύρονται απο την διεκδίκηση των νησιών του Αιγαίου, οι Σκοπιανοί αφαιρούν το "Μακεδονία" από την ονομασία, οι κλέφτες του δημοσίου χρήματος οι υπαίτιοι της οικονομικής κατάστασης της χώρας μας,καταδικάζονται και επιστρέφουν όσα έκλεψαν. H Ελλάδα επιτέλους καθαρίζει από τη σαπίλα, κάνοντας μια νέα αρχή! Κι όλα αυτά συμβαίνουν Πρωταπριλιά.Ένα ψέμα, που θα θέλαμε να ήταν αληθινό... Αντε, καλό μήνα.

[ΜΑΧΑΩΝ]

Ο,τι είμαστε γαματοι δεν συζητείται. (Εκτός από τον φίλο μου τον Κωστα, αυτός είναι λίγο μαλάκας). Το θέμα είναι είναι ότι δεν είμαστε τόσο ατομιστές για να ξεχωρίζουμε το κράτος από τον εαυτό μας , ούτε τόσο κρατικιστές για να ξεχνάμε τον εαυτό μας μέσα στο κράτος. Έτσι ούτε συμπαγές κράτος έχουμε , ούτε συμπαγή εαυτό. Έχουμε και μια δόση μεγαλοφυούς τρέλλας αλλα και μια δόση ιδιοφυούς μαλακίας. ( Μην αντιστοιχίσετε δεν κολλάει). Όποιος υποστηρίζει ότι είμαστε οι καλύτεροι επειδή είμαστε μαλάκες είναι ο καλύτερος μαλάκας. Όποιος υποστηρίζει ότι είμαστε τίποτα επειδή δεν έχουμε τα πάντα είναι το καθολικό τίποτα. Και οι δύο ακραίες περιπτώσεις δεν έχουν ελπίδες ιάσεως. Η κατάστασή τους παραμένει δυστυχώς αιωνίως στασιμος. Οι υπόλοιποι είναι ευτυχισμένοι γιατί γνωρίζουν πώς να διορθώσουνε τις αδυναμίες τους μέσα από τις δυνατότητές τους...αγαπητοί μου Ελληνάρες.

Στόχος λοιπόν για τον 21ο αιώνα πιστεύω πρέπει είναι, ΠΩΣ να διορθώσουμε τις αδυναμίες του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ κράτους ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ για άλλη μια φορά τα ΛΕΦΤΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ.

Τέτοιες προτάσεις πρέπει να ακούγονται από σωστά ρεμάλια Έλληνες. Γιατί και το ρεμάλι, είτε άνθρωπος είτε κράτος, έχει τη δικιά του Ιστορία, με αιτίες αφορμές και επιπτώσεις, με τύχες. ατυχίες, και προστυχιές. Όποιος νομίζει είναι για γέλια ας γελάσει, όποιος για κλάματα ας κλάψει. Αλλά ας μην την καταφρονήσει κανείς μαλάκας αλαζόνας βολεμένος.