μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πείς???

[ho·mun·cu·li]

Ζησε το σημερα. Αυριο θα κοστιζει περισσοτερο. (ΠΑΝΑΜ)

[ho·mun·cu·li]

"Φυσικα και νοιαζονται και για τη φωνη μας στην "Ακαδημια" κι οχι μονο για την εμφανιση μας...Να, προχθες ο καθηγητης μου εκανε μια ωρα μασαζ στις φωνητικες χορδες......και για να σε προλαβω πριν κανεις κανενα σχολιο, με το χερι το εκανε αυτο κι οχι με τιποτε αλλο....απλως, θα ορκιζομουν οτι υπαρχει συντομοτερη οδος για να φτασει κανεις εκει.."

[alexmat]

LOLLLLL ROFLMAO

(μήπως όμως δεν είναι και τόσο για γέλια?)

[ho·mun·cu·li]

-Θα δεις...αμα ανακαλυψει τις ευαισθητες πλευρες μου θα μ αγαπησει..

-Αγαπη μου μας το μαθαν και στο σχολειο...οι "σφαιρες" δεν εχουν πλευρες..

Απο το "ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ" η Βικυ στην χοντρουλα φιλη της!

[Ήρα]

Δεν τη βρίσκω την άκρη πουθενά και πες μου τι να κάνω: δύο φωτογραφίες από το Ιντερνετ.

Ξέρω κάποια κυρία που υιοθέτησε αμπέλια. Δεν ξέρω ακριβώς πώς. Δίνει μερικά λεφτά για να είναι καλά τα αμπέλια, να τα καλλιεργούν βιολογικά, να είναι εύρυθμη η φύση γύρω τους. Λέει: τα αμπέλια μου, τα έχω υιοθετήσει, κάποια μέρα θα πάω να τα δω - και φωτίζεται το πρόσωπό της. Είναι άτεκνη, ανύπαντρη, πλούσια. Μελαγχολική. Δεν ξέρω τι να της πω.

Ενα παιδί, γράφει σε ένα μπλογκ για το πετ του: ένα σαλιγκάρι! Το λέει Κεντέρη. Του βάζει μαρούλια να φάει. Το παρακολουθεί να διανύει απόσταση ενός μέτρου σε διάστημα μιας βδομάδας. Γράφει με τρυφερότητα για το σαλιγκάρι του. Και μια μέρα το σαλιγκάρι φεύγει. Και το υπέροχο παιδί κάπως συγκινείται. Το πιστεύετε, λέει, αλλά ο Κεντέρης μού λείπει. Ηταν μια κάποια λύσις. Μήπως να υιοθετήσω μια πέτρα - που είναι πιο σταθερή;

Δεν είναι η εποχή. Δεν είναι ο αυτισμός του Ιντερνετ, τα otaku kids της Ιαπωνίας, η μοναξιά των πόλεων. Πάντα έτσι ήταν για μερικούς. Πάντα η ζωή έτσι εκτυλίσσεται: μεταξύ θριάμβου κι εξουθένωσης. Εκτός κι αν είσαι ζώο. Πάντα ένα «αλλά...» υφέρπει. Απλώς η τεχνολογία σήμερα υπογραμμίζει το γεγονός. Και συχνότατα το γκλαμουροποιεί. Διότι είναι εμπορικώς προσοδοφόρο. Το έρημο παιδί χρειάζεται, ανέκαθεν, πιο πολλά παιχνίδια.

Στη Ζάκυνθο έχουμε μια ολόκληρη τοποθεσία που την λέμε «Αλλά...». Είναι στα μέρη ενός πλούσιου κόντε, ο οποίος έζησε δροσερά, δοξασμένα. Στο κρεβάτι του θανάτου το παραδέχτηκε: έζησα υπέροχα, είπε, αλλά... Πριν τελειώσει τη φράση του, ξεψύχησε. Το «αλλά...» του έγινε θρύλος. Ετσι, με τρεις τελείες. Πάμε μια βόλτα ώς το Αλλά..., λέμε, να πάρουμε αέρα. Κάποτε το Αλλά... ήταν ειδυλλιακό, είχε δέντρα και μια παλιά βρύση - τώρα είναι ένας δρόμος διπλής κυκλοφορίας που οδηγεί στα κλαμπ. Επικίνδυνος!

Εχω κι εγώ μιλήσει ακόμα και στις μύγες μου. Περιόδους πηχτής, αργής κατάθλιψης, κουκουλωμένος με τη γάτα κάτω απ' τα σκεπάσματα. Εχω υιοθετήσει ακόμα και μια αράχνη, στην κουζίνα. Αλλά η υιοθεσία του αμπελιού, σε ένα μακρινό χωράφι, κάπου - δεν ξέρω. Ακόμα κι η γηραιά κυρία στο απέναντι μπαλκόνι που τα απογεύματα εποπτεύει μειλίχια τα φυτά της, κι εκστατική διερευνά τους μικρούς σπασμούς στα φύλλα, καθώς τεντώνονται και μεγαλώνουν, κάτι οξύμωρο μου κάνει. Κάτι μεταξύ θριάμβου κι εξουθένωσης. Περιμένει κάθε μέρα, με μάτια πεινασμένα, να δει το σημειωτόν της ζωής - όπως το σαλιγκάρι του μπλόγκερ. Τα χάνω όταν τη βλέπω, τόσο χαρούμενη, τόσο έρημη, τόσο ιδρυματοποιημένη.

Διότι πιστεύω το εξής: μπορεί να είμαστε μόνοι (αφύσικα μόνοι), να περνάμε διάφορα, να μη μπορούμε να επεξεργαστούμε τα οξύμωρα data της ύπαρξης - «αλλά...» δεν έχει γούστο να ζεις, αν δεν διεκδικείς το hardcore της ζωής:Αγάπη. Χέρια. Καρδιές. Χείλια πάνω στα χείλη σου. Τα φύλλα του αμπελιού ξεδιπλώνονται μόνα τους στο φως. Οι πέτρες κάπου ανήκουν. Τα σαλιγκάρια κάπου πάνε. Εμάς, ο κλήρος μας είναι οι άνθρωποι.

Αυτός είναι και ο λόγος που η μάνα μου πάντα έβλεπε καχύποπτα τα σκυλιά του πατέρα μου, τη γάτα που το 'παιζε θεά στο σπίτι. Ηθελε μέτρο στην αγάπη που τους δείχνουμε. Βγες παιδάκι μου να παίξεις, μου 'λεγε, όταν χάιδευα ώρες το σκυλί μου.

Εννοούσε: βγες να παίξεις, βγες να πληγωθείς. Είναι παράξενοι οι άνθρωποι, «αλλά...» είναι οι μόνοι που έχουμε. Μην αναπληρώνεις τη ζωή με τα γκατζετάκια της, τους ζωντανούς με τα φυτά, το χάδι με τα πλήκτρα. Μην κάνεις την καρδιά σου πέτρα! Βγες να παίξεις, παιδάκι μου, να πληγωθείς, να καταλάβεις - και μια μέρα να αγαπήσεις κι εσύ.

απο τον Σταθη Τσαγκαρουσιανο

αυτο που πιο πολυ με άγγιξε , ειναι το κειμενο μου το έστειλε ένας φιλος μου που μόλις ειχε βγει να παιξει και πληγωθηκε .το έκανε αληθινο.

[Amelie]

"Κι είναι, λέω, ο Παράδεισος για εμάς, αγάπη μου μικρή, να μοιραζόμαστε τούτη την Κόλαση μαζί..."

Από το "Ημερολόγιο" του Χρήστου Θηβαίου.

Διότι εμείς και μόνο εμείς έχουμε τη δυνατότητα να ορίζουμε την προσωπική μας ευτυχία.....

[Sofoula-Sofaki]

"Η ευθύνη να κάνεις τον εαυτό σου αυτό που είναι..ανήκει μονάχα σε σένα._" Paul Auster

[Αφροδίτη]

Ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσει κανείς ευτυχισμένα παιδικά χρόνια

ΤΟΜ ΡΟΜΠΙΝΣ

[Αφροδίτη]

Η πίστη από μόνη της δεν αρκεί.. Πληγώνουμε με την κτήση. Είμαστε πολύ μικροί και στο μυαλό και στο σώμα, για να κατέχουμε κάποιον χωρίς περηφάνια ή να κατεχόμαστε χωρίς ταπείνωση.

ΓΚΡΑΧΑΜ ΓΚΡΗΝ "Ο ήσυχος αμερικάνος"

[Ήρα]

πολλες φορες , οι αληθειες ακούγονται απο παιδικά στοματα απλές, καθαρες και ατόφιες, χωρις τα βαρια περιτυλίγματα που βάζουμε οι ενήλικοι και που συχνα μπερδευουν και περιπλέκουν την αληθεια.

κάποιος σ αγαπαει...μέσα απο την παιδικη σκέψη.

Ο συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια διηγόταν μια φορά πως είχε πάρει μέρος ως κριτής σ' έναν διαγωνισμό. Σκοπός του διαγωνισμού ήταν να βρεθεί το παιδί που νοιαζόταν πιο πολύ για τους γύρω του. Νικητής αναδείχθηκε ένα 4χρονο αγόρι, γείτονας του οποίου ήταν ένα ηλικιωμένος που πρόσφατα είχε χάσει τη γυναίκα του. Όταν είδε τον άνδρα να κλαίει, το αγόρι τον πλησίασε, ανέβηκε στα γόνατά του κι έκατσε εκεί. H μητέρα του το ρώτησε τι είπε στον ηλικιωμένο. Κι εκείνο απάντησε: «Τίποτα, απλά τον βοήθησα να κλάψει»...

H αγάπη μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους. Και αυτούς τους τρόπους διερεύνησε μια ομάδα ψυχολόγων που απηύθυναν σε παιδιά ηλικίας 4 έως 8 ετών το ερώτημα: «Τι σημαίνει αγάπη;».

«Όταν η γιαγιά μου έπαθε αρθρίτιδα», διηγήθηκε ένα 8χρονο κοριτσάκι, «δεν μπορούσε πια να σκύψει και να βάψει τα νύχια της. Έτσι ο παππούς μου τις τα βάφει ακόμα και όταν τα δικά του χέρια υποφέρουν από αρθρίτιδα. Αυτό είναι αγάπη». «Στη διάρκεια του ρεσιτάλ πιάνου, ήμουν στη σκηνή και φοβόμουν. Κοίταξα τους ανθρώπους που με παρακολουθούσαν και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει και να χαμογελάει. Δεν φοβόμουν πια», διηγείται μια συνομήλική της.

«Αγάπη είναι όταν το σκυλάκι μου μού κάνει χαρούλες, παρ' ότι το έχω αφήσει μόνο του όλη μέρα» λέει η 5χρονη Άννα. «H αγάπη είναι αυτό που βρίσκεται μαζί σου στο δωμάτιο τα Χριστούγεννα εάν σταματήσεις ν' ανοίγεις δώρα και ακούσεις...», προσθέτει ένας συμμαθητής της. Και ένας τρίτος: «Αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στον μπαμπά το καλύτερο κομμάτι κοτόπουλου».

«Όταν κάποιος σε αγαπάει», παρατηρεί με εκπληκτική ευστοχία ένα 7χρονο αγόρι, «ο τρόπος που λέει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Εκείνη τη στιγμή ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του...».

απο τα Νεα

[sunshine]

Τι γλυκούλι και τι αληθινό..

[Sofoula-Sofaki]

"Θεε μου...δίνε μου όσα μπορώ να αντέξω."

[Amelie]

"Θεε μου...δίνε μου όσα μπορώ να αντέξω."

Αχ, το σκέφτηκες καλά αυτό; Θέλω να πω... Το εννοούσες; Ή ειπώθηκε απλά σαν κάτι που δεν θα έπρεπε να ειπωθεί;

[Sofoula-Sofaki]

Το εννοούσα...

Τα δυσβάσταχτα ειναι και τα πιο επικίνδυνα λενε.

[Ήρα]

Τι χανει και τι κερδιζει κανεις μεγαλωνοντας?

Νομιζω οτι συχνα οι άνθρωποι χανουν την περιεργεια τους , τον αυθορμητισμο και την αφελεια τους.Δυστυχως έτσι μας κάνει η ζωη.Πολλοι άνθρωποι χανουν τα ονειρα τους , τη χαρα τους,ειναι κάτι που το βλεπω να συμβαινει...Το να βλέπω ανθρωπους γυρω μου οι οποιοι δεν έχουν καμια αντιδραση, ουτε να αγαπησουν , ουτε να ενθουσιαστουν ειναι κατι που με κανει να υποφέρω.Ενα πράγμα που θα ηθελα να κρατησω ειναι αυτη η ευκολια που έχω να βλέπω , να νιωσω συναισθηματα να βγαινουν αυθορμητα απο μέσα μου και να μπορω να τα ζω. Χωρις πολλους κωδικες που μειωνουν αυτην την ικανοτητα....

Θεωρω πραγματικα θλιβερο το να συναντω ανθρωπους, οι οποιοι μεγαλωνουν ,ενηλιωνονται και εξακολουθουν να μην εχουν ιδεα για το τι θέλουν να κανουν -πραγμα για το οποιο ας μη γελιομαστε ,τις περισσοτερες φορες υποδηλώνει οτι στην πραγματικοτητα απλως δεν έχουν καμια διαθεση να κανουν οτιδηποτε...

Ταλεντο ειναι το να δουλευεις και να μην εισαι τεμπέλης,να μη λουφαρεις , να μην κοιτας πως να ξεμπερδευεις γρηγορα απο αυτο που κάνεις , αλλα να σε πιάνει μανια να το κανεις σωστα,καλά , τέλεια ,οσο καλυτερα μπορεις!Για να συμβει αυτο βέβαια ,πρέπει ως βαση να υπάρχει το πάθος!Το πάθος!Ταλέντο ειναι η προσωπική μας προσπαθεια,ειναι η ζωη μας , οι άνθρωποι μας που υπάρχουν γυρω μας , η εμπιστοσυνη που μου έδειξαν η μητερα μου , η γιαγια μου και χαρη στην οποια μπόρεσα να κανω πράγματα και να νιωσω αποδεκτος.

απο τη συνεντευξη του Jean Paul Gaultier στον Θαναση Λαλα στο BHMAGAZINO

απο τις πιο υγιεις αποψεις περι πάθους , ταλέντου και αυθορμητισμου που έχω διαβασει.

[Born]

"Οι γυναίκες είναι λέρα"

Μ@Ν1Ι< ,Book of life (ανέκδοτο)

[Born]

"Πρέπει να είσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα"

Αστερίξ, τεύχος δε θυμάμαι

[Ήρα]

απο τον Σιμον Περες στο Παγκοσμιο οικονομικο φορουμ του Νταβος (αναδημοσιευμενο απο κειμενο του Κοελιο στον Ταχυδρομο)

"Τοσο ο αισιοδοξος οσο κι ο απαισιοδοξος καποια στιγμη πεθαινουν.Ο καθένας ομως ζει τη ζωη του με εντελως διαφορετικο τροπο."

[Αφροδίτη]

Ήρα πάρα πολύ καλό! Συνοψίζει όλη τη φιλοσοφία μου περί κατάθλιψης.

[Sofoula-Sofaki]

"H ζωή είναι σαν ένα κουτί σοκολατάκια. Ποτέ δεν ξέρεις τί θα σου τύχει._"- (από την ταινία Φορεστ Γκαμπ)

[γιατρίνα]

μάνα προς παιδί :" "Ένα σφιχτό αγκάλιασμα για τη μανούλα", που το κρυφό του νόημα, το νόημα που δεν ξεστομίσαμε ποτέ, ήταν ότι η μανούλα δεν θα λυπόταν, επειδή δεν πέθαινε, αλλά θα συνέχιζε να ζει μέσα από σένα."

ΤΖ.Μ. ΚΟΥΤΣΙ

[AMANDA.]

προσεξε τον κώλο σου γιατί κανένας δεν θα τον προσέξει για σένα

ζωή

[Αφροδίτη]

Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές, γι αυτό μηδένα προ του τέλους μακάριζε.

[sunshine]

Για κανέναν δεν μπορείς να είσαι σίγουρος...ούτε για τον ίδιο σου τον εαυτό...

[Alban]

Τρείς λαλούν και δυο χορεύουν