blog me...

[pinelopi20]

[ho·mun·cu·li]

Γράμμα παντρεμένης σε περιοδικό υπολογιστών

 

Αγαπητό PC-Solutions,

Πέρσι, έκανα αναβάθμιση από το Αρραβωνιαστικός 5.0 στο Σύζυγος 1.0 και παρατήρησα πως το καινούριο πρόγραμμα άρχισε να κάνει αναπάντεχες αλλαγές στα λογιστικά φύλλα, περιορισμένη πρόσβαση στις εφαρμογές λουλουδιών και χρυσαφικών που παλιότερα, στην έκδοση Αρραβωνιαστικός 5.0, δούλευαν απρόσκοπτα. Επίσης, το Σύζυγος 1.0 απεγκατέστησε πολλά άλλα πολύτιμα προγράμματα όπως το Ρομαντικός Περίπατος 9.9 και εγκατέστησε ανεπιθύμητα Popups, όπως τα Champions League 5.0 και Κυριακή στα Γήπεδα 8.0. Το Διάλογος 1.3 δεν τρέχει πια ενώ το Καθαριότητα 2.6 προκαλεί κολλήματα και κατάρρευση του συστήματος.

Προσπάθησα να τρέξω το Μουρμούρα 5.3 GOLD edition... αλλά εις μάτην.

 

Ευχαριστώ,

Μια απελπισμένη γυναίκα

 

Απάντηση:

Αγαπητή «Απελπισμένη γυναίκα»,

Έχε υπ' όψιν πως το Αρραβωνιαστικός 5.0 είναι ψυχαγωγικό πακέτο ενώ το Σύζυγος 1.0 είναι λειτουργικό σύστημα, με απαιτήσεις από το χρήστη. Προσπάθησε να δώσεις την εντολή C:\Nomiza_pws_me_agapouses.exe και εγκατάστησε το Δάκρυα 6.2 σε original έκδοση. Λογικά, το Σύζυγος 1.0 θα εκκινήσει αυτόματα τις εφαρμογές Ενοχή 3.0 και Λουλούδια 7.0 σε random λειτουργία.

ΠΡΟΣΟΧΗ

* Υπερβολική χρήση του παραπάνω προγράμματος μπορεί να προκαλέσει την κλήση των screen saver Κατσούφικη Μουγγαμάρα 2.5 και Μπύρα 6.1 (Το Μπύρα 6.1 ίσως προκαλέσει την αναπαραγωγή WAV αρχείων τύπου «Δυνατό ροχαλητό», που καταργούνται μόνο με επανεκκίνηση).

* Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει εγκατάσταση του Πεθερά 1.0 και μην σκεφτείτε καν να τρέξετε τα βοηθητικά αρχεία Εραστής 2005 BETA και Γκόμενος 3.8 unregistered (δεν είναι συμβατά με το Σύζυγος 1.0 και μπορεί να προκαλέσουν κατάρρευση του συστήματος και πλήρη καταστροφή του λειτουργικού).

Συνοψίζοντας, το Σύζυγος 1.0 είναι ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, αν και με περιορισμένη μνήμη, που χρειάζεται κάποιο δυναμικό χρήστη.

[Rainman14]

Αυτο ειναι blog....

http://blog.theorein.org

Σύμφωνα με τον Douglas Adams, οι κάτοικοι της Magrathea έχτισαν έναν τεράστιο πλανήτη για να εκμαιεύσουν από αυτόν το ‘απόλυτο ερώτημα’. Ο τεράστιος αυτός φυσικός υπολογιστής ήταν η Γή (δεν διευκρινίζεται γιατί χρειάστηκε ολόκληρος πλανήτης και όχι προσομοίωση της ζωής σε έναν τέτοιο πλανήτη). Dice Το ερώτημα που τα μέλη του πλανήτη αυτού προορίζονταν να διατυπώσουν θεωρείτο προαπαιτούμενο για την κατανόηση της ζωής, του σύμπαντος, και γενικώς των πάντων.

Στον πλανήτη αυτόν έχει διατυπωθεί, κατά την άποψή μου, τουλάχιστον ένα ερώτημα που μοιάζει με ‘απόλυτο’ -αν και δεν γνωρίζουμε αν είναι αυτό που έχουν στο νου οι Μαγκραθιανοί- τον 17ο αιώνα. Μία διατύπωσή του ερωτήματος είναι ‘γιατί υπάρχει κάτι, αντί για τίποτα;’. Μία πιο γενική, και δυσκολότερη, μορφή του ερωτήματος είναι ‘γιατί είναι τα πάντα όπως είναι;’. Το δεύτερο ερώτημα περιλαμβάνει το πρώτο, αφού αξιώνει απάντησης όταν υπάρχει κάτι -όπως στον κόσμο ώς έχει τώρα- και όταν δεν υπάρχει τίποτα -όπως στον κόσμο όταν δεν είναι όπως τώρα. Εδώ θα με απασχολήσει μόνο το πρώτο ερώτημα, όχι επειδή δεν βρίσκω το δεύτερο ενδιαφέρον, αλλά επειδή είναι λιγότερο γενικό και άρα πιο εύκολο από το δεύτερο.

Πολλοί έχουν πει, για το πρώτο ερώτημα, το ερώτημα του Leibniz, οτι είναι ‘α-νοησία’, ‘χάσιμο χρόνου’, ‘ελλειπώς διατυπωμένο’, ‘μπερδεμένο’ και ‘διανοητικός αυνανισμός’.

Leibniz

Όμως το ερώτημα βγάζει νόημα, θίγει ένα ουσιαστικό ζήτημα. Και είναι αρκετά ιδιότυπο, όπως όλες οι ερωτήσεις της μεταφυσικής: δεν φαίνεται να είναι μία απορία που μπορεί να απαντήσει, λ.χ., η φυσική. Αυτό το γεγονός έχει οδηγήσει κάποιους λογικούς θετικιστές να πιστεύουν οτι η ερώτηση στερείται νοήματος, ή οτι, ακόμα κι αν βγάζει νόημα, δεν είναι σε θέση να παράγει γνώση. Aκόμα κι αν δεν υπάρχει κανένας λόγος που υπάρχει κάτι, αντί για τίποτα, δεν μπορούμε να εξάγουμε έναν τέτοιο λόγο από νομολογικές περιγραφές του εξωτερικού κόσμου. To ίδιο ισχύει για άλλα ερωτήματα της μεταφυσικής, όπως ‘υπάρχουν αρνητικά γεγονότα;’, ‘τί είναι η ταυτότητα;’, ή ‘τί είναι η αιτιότητα;’ κλπ. Κι αφού οι συναφείς εικασίες-απαντήσεις δεν επιδέχονται νομολογικών, ή αυστηρά εμπειρικών περιγραφών, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε καμία από τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Αλλά ποιός ο λόγος να πιστεύουμε οτι μόνο τα ερωτήματα που επιδέχονται νομολογικών περιγραφών έχουν αξιώσεις στη γνώση; Μπορούμε να εξάγουμε γνώση, για παράδειγμα, από απλά επιχειρήματα (για παράδειγμα, γνωρίζουμε οτι η καρέκλα στην οποία κάθομαι έχει μάζα αν όλες οι καρέκλες έχουν μάζα, ό,τι και να σημαίνει η ‘μάζα’ και η ‘καρέκλα’ στη γλώσσα της φυσικής). Και αφού μπορούμε να παράγουμε καινούρια γνώση με επιχειρήματα γενικά, γιατί να μην μπορούμε να το κάνουμε με το ερώτημα του Leibniz;

Το ερώτημα του Leibniz είναι, όπως είπαμε, διακριτό από το ερώτημα ‘γιατί είναι τα πράγματα έτσι όπως είναι;’ καθώς και από το ερώτημα ‘γιατί υπάρχουν άνθρωποι;’ (ή ζώα, ποδήλατα, κ.ο.κ.) Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου περιέργο που η απορία του Leibniz βασανίζει ακόμα κάποιους αναλυτικούς φιλοσόφους. Πρέπει, κατ’αρχήν, να είμαστε σαφείς ως προς το περιεχόμενο της ερώτησης: δεν διερωτώμαστε ‘γιατί υπάρχουν’ αριθμοί και ταυτολογίες και modus ponens. Οι ταυτολογίες, όπως και κάποιοι νόμοι της λογικής, υπάρχουν ανεξάρτητα από την ύπαρξη ενός κόσμου (υπάρχουν γιατί δεν είναι καθόλου παράλογο να λέμε οτι θα συνεχίσει να ισχύει οτι a=a ακόμα κι αν εξαφανιστεί ο κόσμος: η ταυτότητα θα συνεχίσει να υφίσταται, με έναν sui generis τρόπο). Διερωτώμαστε γιατί υπάρχουν υλικά σώματα και άλλα συμπαγή σώματα -δεν είναι όλα τα συμπαγή σώματα υλικά- και όχι γιατί υπάρχουν ταυτολογίες και μαθηματικές ισότητες, για παράδειγμα.

Να διερωτάται κανείς ‘γιατί υπάρχει κάτι;’, προκαλεί την απάντηση -υπο μορφή ερώτησης- ‘γιατί όχι;’ Η απάντηση αυτή είναι σημαντική, γιατί μας κάνει να αναρωτηθούμε αν υπάρχει οποιοσδήποτε λόγος να υποθέτουμε οτι η φυσική τάξη πραγμάτων, ή μία από αυτές, είναι τίποτα, αντί για κάτι. Γιατί, εν πολλοίς, να κάνουμε την ερώτηση του Leibniz εκτός κι αν πιστεύουμε οτι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να υπήρχε τίποτα; Είναι σαν να ρωτάμε ‘γιατί έφερες σαμπάνια αντί για κρασί;’ Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε την ερώτηση αν δεν είχαμε τουλάχιστον κάποια πρότερη βάσιμη προσδοκία οτι θα έφερνες κρασί.*

(*Υπάρχει μάλιστα, ένα γνωστό αστείο-χλευασμός του Sidney Morgenbesser για τον Heidegger: Ο Χάιντεγκερ ρωτάει ‘γιατί υπάρχει κάτι, και όχι τίποτα;’, και ο Morgenbesser αποκρίνεται ‘ακόμα κι αν δεν υπήρχε τίποτα, πάλι θα παραπονιόσουν!’)

Κάποιοι φιλόσοφοι, ιδιαίτερα όσοι χαρακτηρίζονται από υπαρξιστικές συμπάθειες, τείνουν να χαρακτηρίζουν το πρόβλημα ως εξής:

(1) το λιγότερο περίπλοκο είναι το πιο πιθανό,

(2) η μη-υπαρξη είναι η πιο απλή τάξη πραγμάτων, άρα

(3) οι άδειοι κόσμοι είναι οι πιο πιθανοί.

Σύμφωνα με αυτό το επιχείρημα, η ύπαρξη ενός κόσμου, ακόμα και του ελάχιστα σύνθετου -μην μιλήσουμε για τον δικό μας- είναι πολύ πιο απίθανη από την μη-ύπαρξη οποιουδήποτε (μη-άδειου) κόσμου. Είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που υπάρχει ένας μη-άδειος κόσμος, και ακόμα πιο τυχεροί που υπάρχει ένας κόσμος περίπλοκος σαν τον δικό μας. O Nozick παρουσιάζει ένα έξυπνο παράδειγμα από το καρτούν των Beatles Yellow Submarine, όπου ένα αόρατο αντικείμενο σαν ηλεκτρική σκούπα ρουφάει κάθε ών που υπάρχει γύρω του, εξαλείφοντάς καθετί στο πέρασμά του -κάτι σαν σκούπα του μηδενός. Στο τέλος, όταν δεν έχει πια απομείνει τίποτα, το αντικείμενο ρουφάει τον ίδιο τον εαυτό του, επιτρέποντας έτσι να ξεπεταχτεί ένας κόσμος πλούσιος σε όντα (το ‘μηδέν μηδενεί’, όπως έλεγε -εν μέσω φλυαρίας και ακατανοησίας- ο Heidegger).

Ωστόσο είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς γιατί τα λιγότερο περίπλοκα πράγματα απολαμβάνουν τέτοιων πιθανολογικών προνομίων (αμφισβητώντας την (1)). Δεν είναι πιο εύλογο να υποθέσουμε οτι κάθε είδος κόσμου, ακόμα και αυτός που δεν εμπεριέχει κανένα συμπαγές αντικείμενο, έχει ίδια πιθανότητα να υποστασιοποιηθεί με κάθε άλλον; Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, μπορούμε να φτιάξουμε μία κατανομή πιθανοτήτων όπου κάθε κόσμος, ακόμα και ο άδειος, θα έχει ίση πιθανότητα να υποστασιοποιηθεί με κάθε άλλον. Με άπειρους πιθανούς κόσμους, η πιθανότητα να υποστασιοποιηθεί ο καθένας (συμπεριλαμβανομένου του άδειου, καθώς και του δικού μας) είναι μηδενική. Η λύση αυτή, συνεπώς, απομακρύνει το ενδεχόμενο να μην υπάρχει τίποτα, αλλά περιορίζει υπερβολικά το ενδεχόμενο οτι ο δικός μας κόσμος είναι πιθανό να υπάρχει. Αν η πιθανότητα να υπάρχει ένας κόσμος σαν τον δικό μας είναι -πρακτικά- μηδενική, τότε η παρουσία του κόσμου αυτού πρέπει να είναι κάποιο είδος πιθανολογικού θαύματος -ή τεράστια τύχη κατά τη ρίψη του κοσμικού ζαριού.

Ο Leibniz δεν αντιμετώπισε αυτό το πρόβλημα, αφού πίστευε οτι ο πραγματικός κόσμος, ο κόσμος που θα υποστασιοποιηθεί μετά τη ρίψη του ζαριού, πρέπει να είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος. Και αφού οι πιο πλούσιοι σε όντα κόσμοι τείνουν να είναι οι καλύτεροι, ο δικός μας κόσμος έχει πιθανότητα να υποστασιοποιηθεί μεγαλύτερη από το μηδέν. Συνεπώς το επιχείρημα του Leibniz είναι μία μερική αντιστροφή του υπαρξιακού επιχειρήματος:

(1) οι πιο οντικά πλούσιοι κόσμοι είναι οι πιο καλοί, ceteris paribus,

(2) οι πιο καλοί κόσμοι είναι οι πιο πιθανοί,

(3) ο δικός μας κόσμος είναι από τους πιο οντικά πλούσιους, άρα,

(4) ο δικός μας κόσμος είναι από τους πιο πιθανούς.

Δυστυχώς δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να πιστεύουμε είτε οτι ο δικός μας κόσμος είναι από τους πιο οντικά πλούσιους, ούτε οτι οι πιο καλοί κόσμοι είναι πιο πιθανοί (δηλαδή η (2) και η (3) φαίνονται τελείως αυθαίρετες). Συνεπώς φαίνεται να επιστρέφουμε στο αδιέξοδο του αμερόληπτου κοσμικού ζαριού, το οποίο δίνει μηδαμινή πιθανότητα στην ύπαρξη του κόσμου μας. Πώς λοιπόν να εξηγήσουμε την ύπαρξή του, χωρίς να υποθέσουμε οτι είμαστε αφάνταστα, μοναδικά τυχεροί;

Η πιο υποσχόμενη εναλλακτική φαίνεται να είναι αυτή του τροπικού ρεαλισμού: υπάρχουν πολλοί κόσμοι, και είναι εξίσου πραγματικοί με τον δικό μας. Οι κόσμοι αυτοί καλύπτουν όλες τις πιθανότητες που μπορούμε να φανταστούμε. Ως εκ τούτου, υπάρχει ένας άδειος κόσμος, όπως υπάρχει και ένας κόσμος στον οποίο δεν γράφω τώρα αυτή τη φράση, και ένας ακόμα κόσμος στον οποίο δεν υπάρχω κ.ο.κ. Σύμφωνα με αυτή τη θέση, ο άδειος κόσμος υπάρχει πραγματικά, όπως υπάρχουν πραγματικά άπειροι κόσμοι με τουλάχιστον ένα συμπαγές αντικείμενο. Ως εκ τούτου το ερώτημα του Leibniz είναι άστοχο γιατί υποθέτει οτι δεν μπορούν να συνυπάρχουν, ταυτόχρονα αλλά ετερόχωρα, ένας κόσμος στον οποίο δεν υπάρχει τίποτα, και ένας κόσμος στον οποίο υπάρχει κάτι. Η απάντηση στην ερώτηση ‘γιατί δεν υπάρχει τίποτα;’ είναι, για τον τροπικό ρεαλιστή, οτι υπάρχει ένας κόσμος στον οποίο δεν υπάρχει τίποτα και οτι, την ίδια στιγμή, υπάρχουν αλλού κόσμοι όπου υπάρχει κάτι.

Οι υπαρξιστές σίγουρα θα παραπονεθούν οτι δεν επιτρέψαμε στο τίποτα να αγωνιστεί για το μεταφυσικό στοίχημα, αφού δεν του δώσαμε την προνομιακή θέση που του αξίζει. Αλλά, μέχρι να μας πουν γιατί το τίποτα πρέπει να έχει τόσο προνομιακή θέση, φαίνεται πως είναι προτιμότερο να ποντάρουμε σε παραλλαγές πάνω στον τροπικό ρεαλισμό.

Aκουω αποψεις...

[pinelopi20]

Για τις επιστημόνισσες ερευνήτριες

«Πληροφόρηση φοιτητριών και νέων επιστημονισσών για το επάγγελμα του ερευνητή»

Oι γυναίκες που εισάγονται σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή αυξάνονται διαρκώς τα τελευταία 20 χρόνια και μάλιστα έχουν σπάσει το φράγμα παραδοσιακά θεωρούμενων «ανδρικών» σχολών. Ωστόσο αριθμός των γυναικών που επιλέγουν τη συνέχιση των σπουδών τους σε μεταπτυχιακό ή/και διδακτορικό επίπεδο υπολείπεται κατά πολύ εκείνου των ανδρών. Η τάση αυτή ερμηνεύεται από τα υπάρχοντα κοινωνικά στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι γυναίκες δεν είναι αναγκαίο να επενδύουν περαιτέρω στις σπουδές τους, καθώς αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον αναπαραγωγικό και μητρικό τους ρόλο.

Η ανεργία των πτυχιούχων γυναικών είναι σχεδόν τριπλάσια από αυτή των ανδρών, ενώ παράλληλα ο ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας διαρκώς εντείνεται. Παράλληλα, απαιτείται συχνότερα τόσο η εξειδίκευση όσο και η διεπιστημονικότητα για την κατοχύρωση μιας καλύτερα αμειβόμενης θέσης εργασίας. Το επάγγελμα του ερευνητή, όχι μόνον δεν είναι ελκυστικό για αυτές, αλλά σχεδόν άγνωστο. Επί πλέον, η πρόσβασή τους σε πηγές πληροφόρησης με τη χρήση των νέων τεχνολογιών είναι περιορισμένη. Οι γυναίκες στατιστικά έχουν χαμηλότερο εισόδημα από τους άνδρες, γεγονός που δρα ανασταλτικά στην αυτό-χρηματοδότηση των μεταπτυχιακών τους σπουδών.

Ο Σύνδεσμος Ελληνίδων Επιστημόνων (ΣΕΕ) είναι γυναικεία μη κυβερνητική οργάνωση (ΜΚΟ) που εδώ και χρόνια αφουγκράζεται τις ανάγκες και προβάλλει τα δικαιώματα της σύγχρονης επιστήμονος. Έχοντας υπ' όψιν του τα παραπάνω, επέλεξε να συνεργαστεί με τον Ελληνικό Σύλλογο Επιστημόνων «Μαρία Κιουρί» και από κοινού να αναλάβουν δράση για την «Πληροφόρηση φοιτητριών και νέων επιστημονισσών για το επάγγελμα του ερευνητή», μέσα από τη λειτουργία δύο «προτύπων» κέντρων πληροφόρησης και παροχής διεπιστημονικών υπηρεσιών. Το ένα κέντρο θα φιλοξενείται στο Κέντρο Ερευνών του Πανεπιστημίου Πειραιώς (ΠΑΠΕΙ) και το άλλο στον Τομέα Σχολικής και Εξελικτικής Ψυχολογίας του Τμήματος Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και αμφότερα χρηματοδοτούνται από το Ε.Π. «Απασχόληση & Επαγγελματική Κατάρτιση» - Μέτρο 1.6: «Δράσεις Ενίσχυσης της Απασχόλησης με την ενεργό συμμετοχή των ΜΚΟ – Β' Κύκλος».

Κάθε κέντρο πληροφόρησης, στο πλαίσιο της λειτουργίας του, θα υλοποιήσει, μεταξύ Απριλίου 2008 και Δεκεμβρίου 2008, τις ακόλουθες δράσεις:

1. Διοργάνωση δύο (2) εργαστηρίων (workshops)

2. Διοργάνωση δύο (2) επιμορφωτικών διαλέξεων

3. Δημιουργία ομάδας συμβουλευομένων

4. Δημιουργία ομάδας εθελοντριών - μεντόρων

Θα συγκροτηθεί κατάλογος εθελοντριών, κατόχων διδακτορικού ή μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών που επιθυμούν να παρέχουν συμβουλές και να μοιράζονται τις εμπειρίες τους με τις συμβουλευόμενες. Αυτές θα λειτουργούν ως σημεία επαφής, παρέχοντας δυνατότητα συστηματικής και αξιόπιστης ενημέρωσης και πληροφόρησης. Η επικοινωνία των δύο μερών θα γίνεται μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και τηλεφώνου. Όσες ενδιαφέρονται να συμμετέχουν στο εν λόγω πρόγραμμα είτε ως συμβουλευόμενες, είτε ως εθελόντριες – μέντορες, καλούνται να συμπληρώσουν αίτηση και να την αποστείλουν στον ΣΕΕ.

[Doctor_7]

Ίσως το μεγαλύτερο κείμενο που γράφτηκε ποτέ για την ουρολοίμωξη... Και το πιο αστείο κατά πάσα βεβαιότητα...

http://katharmata.wordpress.com/2008/03/24...86%cf%84%ce%b7/

[pinelopi20]

ΤΟ ΤΟΥΒΛΟ.

Ένας νεαρό και επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, οδηγούσε τη νέα του τζάγκουαρ κάπως γρήγορα σε μία γειτονιά όχι και τόσο καλόφημη. Πρόσεχε μην τυχόν κανένα παιδάκι πεταχτεί απότομα ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως να εμφανιστεί κάποιο παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαινή πόρτα της τζάγκουάρ του. Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλο είχε ριχτεί.

Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδί που βρήκε κοντά του, το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας «Γιατί το έκανες αυτό και ποιος είσαι; Τι νομίζεις ότι κάνεις; Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλο που πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά! Γιατί το έκανες»;

Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε «σας παρακαλώ κύριε. σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω! Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε.» Με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. «Είναι ο αδερφός μου» είπε «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω». Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό «Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι; Είναι χτυπημένος και είναι πολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου».

Ο οδηγός εμβρόντητος, προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρι και το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντηλο και περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του αγοριού. «Σε ευχαριστώ, » είπε το αγοράκι στον ξένο. Ο οδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκι με τον αδερφό του πάνω στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους.

Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά. Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν εμφανέστατη αλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει. Άφησε τη ζημιά να υπάρχει για να του θυμίζει το μήνυμα:

«Μην ζεις τη ζωή σου τόσο γρήγορα έτσι ώστε να αναγκάζεις τον άλλον να σου πετάξει ένα τούβλο για να τραβήξει την προσοχή σου»!

[pinelopi20]

Πρέπει να ζούμε τη ζωή όπως μας έρχεται

Τον Αύγουστο έμαθε ότι του μένουν μόλις 6 μήνες ζωής. Ο Ράντι Πάους μετέτρεψε την τελευταία ομιλία στους φοιτητές του σε ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα για τα τρία μικρά παιδιά του, γεμάτο ανέκδοτα, αισιοδοξία και χιούμορ. Έτσι ο 47χρονος Ράντι έγινε για εκατομμύρια ανθρώπους στις ΗΠΑ λίγο πριν πεθάνει παράδειγμα ζωής.

Τον περασμένο Αύγουστο οι γιατροί διέγνωσαν πως ο καθηγητής Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ πάσχει από καρκίνο στο πάγκρεας σε τελικό στάδιο δίνοντάς του το πολύ 6 μήνες ζωής. Εκείνος ανησύχησε περισσότερο για το μέλλον της οικογένειάς του- της γυναίκας και των τριών παιδιών του, ηλικίας κάτω των 6 ετών. Την περασμένη εβδομάδα, υπέγραψε συμφωνία ύψους 4,5 εκατ. ευρώ, προκειμένου να κυκλοφορήσει η ομιλία του σε βιβλίο.

«Μόλις είπα σ΄ έναν τροχονόμο ότι πεθαίνω, κι έτσι γλίτωσα την κλήση», λέει στον δημοσιογράφο των «Sunday Τimes». Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μια χώρα που έχει εμμονή με τις εκ βαθέων εξομολογήσεις, η δική του ιστορία είναι ασυνήθιστη επειδή είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα έχει χάπι εντ. Ο Πάους λέει ότι, μέχρι στιγμής, ο θάνατος είναι καλός μαζί του. Η πρόσφατη δημοσιότητα τον βοήθησε να κερδίσει τόσα χρήματα ώστε να αγοράσει στην οικογένειά του ένα όμορφο σπίτι στη Βιρτζίνια και τον έφερε κοντά μ΄ έναν από τους ανθρώπους που θαυμάζει, τον Στινγκ. Όταν διαγνώσθηκε για πρώτη φορά, πέρσι, με καρκίνο οι γιατροί ήλπιζαν ότι ελέγχουν την ασθένεια. Όμως τον Αύγουστο εντόπισαν στο πάγκρεας 10 όγκους που δεν μπορούν να χειρουργηθούν και προέβλεψαν ότι θα αντέξει το πολύ έξι μήνες. Θα ακολουθήσουν δύο εβδομάδες πόνου και ακινησίας και μετά ο θάνατος. Όταν έμαθε τα νέα ο Πάους, ήταν προγραμματισμένο να κάνει μια ομιλία στους φοιτητές του. Εκεί τους αποκάλυψε ότι θα είναι η τελευταία του ομιλία.

Ξεκινώντας την ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Κάρνεγκι Μέλον, ο Πάους ανακοίνωσε ότι έχει μόνο μερικούς μήνες ζωής και αφιέρωσε την 90λεπτη ομιλία στις χαρές της ζωής. «Εάν δε φαίνομαι τόσο στενοχωρημένος όσο θα έπρεπε, συγχωρέστε με. Πρέπει να ζούμε τη ζωή έτσι όπως μας έρχεται. Πιστεύω πως εάν κάτι πάει στραβά δεν πρέπει να παραπονιέσαι, απλώς να προσπαθείς πιο σκληρά. Αυτή η ομιλία δεν είναι για σας», είπε στο τέλος, κάνοντας τους περισσότερους φοιτητές να ξεσπάσουν σε κλάματα. «Είναι για τα παιδιά μου. Για να με θυμούνται.

Οι φοιτητές ανέβασαν το βίντεο αυτής της ομιλίας στο Ίντερνετ και μέσα σε λίγες ημέρες περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι το παρακολούθησαν. «Υπάρχουν κάποιοι που αναρωτιούνται εάν έπειτα από όλα αυτά θα αισθανθώ αμήχανα στην περίπτωση που θεραπευθώ», λέει χαμογελώντας ο Πάους. «Πιστέψτε με, θα ήθελα πάρα πολύ να αισθανθώ αμήχανα!».

http://video.google.com/videoplay?docid=-5700431505846055184

[ho·mun·cu·li]

http://stardustia.blogspot.com/2008/06/blog-post_24.html

 

Στα χέρια του κρατούσε αναποφάσιστος το ακουστικό.

Πότε το έβαζε αποφασιστικά στο αυτί του και πότε το κατέβαζε μονοκόμματα, παιδί που το τσάκωσαν να παίζει την ώρα της μελέτης. Ο αριθμός επάνω στο χαρτί, τσαλακωμένο, ταλαιπωρημένο, σκισμένο λιγάκι στις άκρες, ήταν παρόλα αυτά καθαρογραμμένος και δεν άφηνε αμφιβολίες 2106…

Σαν τον πιανίστα έκανε πρόβες επάνω στα πλήκτρα του τηλεφώνου, προσπαθούσε να σκεφτεί πώς θα του απαντούσε, δοκίμαζε όλα τα πιθανά σενάρια.

Τίποτε.

Το ακουστικό πρώτα αναποφάσιστο στα χέρια του, τώρα βαλμένο στο πλάι του τηλεφώνου, τοποθετημένο μετά ξανά στη θέση του.

Σηκώθηκε και πήγε στην κουζίνα. Έσκυψε και ήπιε με τη φούχτα του νερό από τη βρύση, πνίγηκε και άρχισε να βήχει. Πήρε ένα ποτήρι και ήπιε όπως όπως δυο τεράστιες γουλιές, ένιωσε αυλάκια νερού να ξεφεύγουν από το στόμα του, να ξεχύνονται από τα πλάγια στο λαιμό του.

«Αχ, αυτό ήτανε!» σκέφτηκε αναπτερωμένος. Τίποτε τώρα δεν θα μπορούσε να τον σταματήσει.

Έκατσε στην πολυθρόνα δίπλα από τη χαμηλή βιβλιοθήκη, στης οποίας το δεύτερο ράφι έβαζε το τηλέφωνο, βολεύτηκε στην θαλπωρή της και άπλωσε το χέρι να πάρει κοντά του τη συσκευή. Ήταν παλιά, από αυτές τις βαριές άχαρες κατασκευές με τηλεφωνητή. Τέντωσε τα πόδια του με τη συσκευή επάνω στους μηρούς του, έκλεισε τα μάτια του και έψαξε το χαρτάκι στην αριστερή του τσέπη. Τον αριθμό τον γνώριζε από μνήμης. Η μελωδία και ο ρυθμός του επάνω στα πλήκτρα τού ήταν πια γνωστά. Όμως, χωρίς εκείνο το χαρτάκι, γραμμένο με μολύβι, το μολύβι του που είχε πάρει στο χέρι της και το είχε σημειώσει, ήταν σαν να έβγαινε στο δρόμο χωρίς το όνομά του. Την καρδιά του. Στο τρόπο που έγραφε το πέντε και το έξι, το αρμονικό οκτώ με τα δυο καλογραμμένα κουλουράκια του να εφάπτονται με τόση αρμονία, για να μην ανέφερε τα άλλα ψηφία, κάθε της γραμμή θαρρείς και μια τρίχα από τα μακριά μαλλιά της, μια πνοή από τον άρωμα του δέρματός της, η ζεστή αύρα του αγγίγματός της. Μέχρι προχθές μπορούσε να διακρίνει ακόμη και λίγο από το άρωμά της, έτσι όπως είχε ακουμπήσει γράφοντας τον καρπό της. Τώρα πια το είχε αφομοιώσει, το ανακαλούσε όποτε ήθελε σαν τζίνι να την βγάλει από το λυχνάρι του μυαλού του.

Αναστέναξε. Αργά και βαθιά. Όπως μονάχα οι ερωτευμένοι άνθρωποι αναστενάζουν. Κράτησε τα μάτια του κλειστά και ξαναείδε τη λυγερή μορφή της: να ξεμακραίνει, να πλησιάζει, να σκύβει να δέσει ένα λυμένο κορδόνι, να τεντώνεται να φτάσει την μπάλα, να περπατά, να στέκεται, να κάθεται, να κινείται.

Το χαρτάκι! Ξανασκέφτηκε. Σηκώθηκε και άρχισε να ψάχνει. Μήπως; Μα βέβαια, το είχε ξεχάσει στην κουζίνα, όταν πήγε να πιει νερό. Επάνω στο τραπέζι, να εδώ, εδώ το είχε ακουμπήσει, αλλά, μα όχι, ούτε εδώ ήταν. Πήγε στο νεροχύτη. Ούτε κι εκεί ήταν. Το ανοιχτό παράθυρο τον έβαλε σε υποψίες. Το ρεύμα το είχε παρασύρει, εκεί στη γωνία, κάτω από την καρέκλα.

Το κράτησε και πάλι μπροστά στα μάτια του. Τα όμορφα γράμματά της, οι υπέροχοι αριθμοί, τόσο καλογραμμένοι, τόσο σίγουροι. Έφερε το χαρτάκι κοντά στο στόμα του και το φίλησε, το ακούμπησε από την γραμμένη πλευρά στο στήθος του και έκατσε και πάλι στην πολυθρόνα του.

«Μήπως να μου δώσεις εσύ τον δικό σου» τον είχε ρωτήσει αρχικά, αυτό τον απογοήτευσε, μπορεί εκείνη τελικά να μην το τολμούσε, όχι, όχι, έπρεπε να πάρει εκείνος τον δικό της. Τελικά του χαμογέλασε κάπως βιαστικά και με αργές και σίγουρες κινήσεις τού μαρτύρησε αυτό που επιθυμούσε. Όχι, κινητό δεν κρατούσε, του είπε. Δεν την πίστεψε, αλλά λίγο τον πείραζε πια. «Προτιμώ τα σταθερά» του εξήγησε.

Φεύγοντας του φάνηκε ότι άκουσε ένα γελάκι, μήπως τον κορόιδευαν, σκέφτηκε, ήταν ένας ψηλέας που τον κοίταζε στραβά. Ζηλεύεις φίλε, σκέφτηκε, γιατί εγώ τα κατάφερα…

Στα χέρια του κρατούσε αποφασισμένος το ακουστικό. Το έφερε στο αυτί του μα και πάλι το κατέβασε μονοκόμματα, παιδί που το τσάκωσαν να παίζει την ώρα της μελέτης. Ο αριθμός επάνω στο χαρτί, τσαλακωμένο, ταλαιπωρημένο, σκισμένο λιγάκι στις άκρες, ήταν παρόλα αυτά καθαρογραμμένος και δεν άφηνε αμφιβολίες 2106…

Σαν τον πιανίστα είχε κάνει τις πρόβες του επάνω στα πλήκτρα του τηλεφώνου, και ένιωθε μάλλον έτοιμος για τη μεγάλη στιγμή, που θα του απαντούσε, είχε δοκίμασει όλα τα πιθανά σενάρια σε όλες τις τονικότητες. Ήταν έτοιμος;

Το ακουστικό αναποφάσιστο για λίγο στα χέρια του ήταν και πάλι τοποθετημένο στη θέση του.

Καθισμένος στην πολυθρόνα δίπλα από τη χαμηλή βιβλιοθήκη, στης οποίας το δεύτερο ράφι έβαζε το τηλέφωνο, βολεμένος στην θαλπωρή της άπλωσε το χέρι να πάρει κοντά του τη συσκευή.

Αναστέναξε. Αργά και βαθιά. Όπως μονάχα οι ερωτευμένοι άνθρωποι αναστενάζουν.

Κράτησε τα μάτια του κλειστά και ξαναείδε τη λυγερή μορφή της: να ξεμακραίνει, να πλησιάζει, να σκύβει να δέσει ένα λυμένο κορδόνι, να τεντώνεται να φτάσει την μπάλα, να περπατά, να στέκεται, να κάθεται, να κινείται.

Τα δάχτυλά του είχαν στο μεταξύ αποστατήσει: ο αριθμός είχε πια πληκτρολογηθεί, κάποιος από τους δέκα συνωμότες πατούσε τώρα το τελευταίο πλήκτρο, σαν συγχορδία ακούστηκε ο ήχος του στα αυτιά του, ο ήχος της κλήσης, ξανά και ξανά.

Και τότε συνέβη: ένα άλλο χέρι, το δικό της, σήκωσε το μακρινό εκείνο ακουστικό του ξυπνημένου τηλεφώνου, μέσα σε μια στιγμή, είδε μπροστά του, ουράνιο τόξο όλες τις πιθανούς τρόπους που θα απαντούσε η φωνή της.

«Μπρος;!;!» ακούστηκε, μάλλον σαν γαύγισμα του φάνηκε, μια τραχειά, σκληρή αντρική φωνή.

Μπροστά σε αυτό το φρικτό φάλτσο, ο μουσικός έχασε τον έλεγχο και την αυτοκυριαρχία του. Άρχισε να ψελλίζει, το γαύγισμα επέμενε ειρωνικό, όχι, ο αριθμός ήταν σωστός αλλά και πάλι δεν ήταν.

Έσφιξε τα πόδια του με τη συσκευή επάνω στους μηρούς του, και έψαξε το χαρτάκι. Τον αριθμό τον γνώριζε από μνήμης ή έτσι νόμιζε. Η μελωδία και ο ρυθμός του επάνω στα πλήκτρα τού ήταν πια γνωστά, αλλά από ό,τι φαίνεται κάπου πρέπει να είχε μπερδέψει τα κομμάτια . Χωρίς εκείνο το χαρτάκι, γραμμένο με μολύβι, το μολύβι του που είχε πάρει στο χέρι της και το είχε σημειώσει, πίστευε ότι θα ήταν σαν να έβγαινε στο δρόμο χωρίς το όνομά του. Την καρδιά του. Στο τρόπο που έγραφε το πέντε και το έξι, το αρμονικό οκτώ με τα δυο καλογραμμένα κουλουράκια του να εφάπτονται με τόση αρμονία, για να μην ανέφερε τα άλλα ψηφία, κάθε της γραμμή θαρρείς και μια τρίχα από τα μακριά μαλλιά της, μια πνοή από τον άρωμα του δέρματός της, η ζεστή αύρα του αγγίγματός της. Μέχρι προχθές μπορούσε να διακρίνει ακόμη και λίγο από το άρωμά της, έτσι όπως είχε ακουμπήσει γράφοντας τον καρπό της. Τώρα πια το είχε αφομοιώσει, το ανακαλούσε όποτε ήθελε σαν τζίνι να την βγάλει από το λυχνάρι του μυαλού του.

 

Και τότε κατάλαβε ότι τα φριχτότερα ψέματα λέγονται πάντοτε με τις ωραιότερες λέξεις, ενίοτε και με τους πιο καλογραμμένους αριθμούς…

[Profiterol]

http://xamogelo.wordpress.com/

[Profiterol]

Για να μην ξεχνάμε κάποια πράγματα...

http://tmimatheatrou.blogspot.com/

[olizyz]

Η μιζέρια της ταβέρνας

 

Δεν υπάρχει χειρότερη μιζέρια από την μιζέρια της ταβέρνας. Η μιζέρια της ταβέρνας (ή συνδρομο της ταβέρνας) δεν είναι στοιχείο περασμένης ηλικίας.

Είναι στοιχείο επίκτητο δεν αποκτάται με τα χρόνια. Τα άτομα που εμφανίζουν αυτό το σύνδρομο, είναι μίζερα σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής τους. Ανεξάρτητα από κοινωνικό στάτους, μορφωτικό επίπεδο ή οικονομική κατάσταση είναι άτομα δυστυχισμένα, χωρίς φαντασία και χωρίς υψηλούς στόχους. Είναι πολύ εύκολο να ξεχωρίσεις τα άτομα με το σύνδρομο της ταβέρνας. Αρκεί να κάτσεις για 5 λεπτά στο διπλανό τραπέζι. Η μιζέρια της ταβέρνας εκτός από το οικογενειακό τραπέζι, συναντάται σε διάφορες άλλες περιπτώσεις.

 

ΚΟΙΝΟ ΤΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ, Η ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ: Χωριάτικη, Πατάτες, Τζατζίκι ή Χτυπητή, Κοτόπουλο Σουβλάκι (που το θεωρούν πολύ χάι και εξτρίμ).

 

Το ζευγαράκι

Είναι αρκετό καιρό μαζί, ίσως παντρεμένοι, μπορεί να συγκατοικούν ή και όχι. Ο καιρός του μεγάλου πάθους είναι πλεόν ιστορία γιαυτούς και μόνο η δύναμη της συνήθειας τους κρατάει μαζί. Αυτός, κατσούφης λες και του σκότωσαν την μάνα, τσιμπολογάει ανόρεκτα πίνοντας μεγάλες ποσότητες, έτσι για να περάσει το μαρτύριο όσο πιο γρήγορα και ανώδυνα γίνεται. Αυτή, χλαπακιάζει απερίσκεπτα και με μανία ότι βρεθεί μπροστά της γιατί ποιος ξέρει πότε θα την ξαναβγάλει σε ταβέρνα. ΔΕΝ ΑΝΤΑΛΛΑΣΟΥΝ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ούτε πριν ούτε κατά την διάρκεια του φαγητού ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ ΣΚΗΝΗ (μούφαγες τα καλύτερα μου χρόνια, δεν είμαι κτήμα σου, σε βαρέθηκα κλπ). Στο τέλος αυτός ζητάει τον λογιαριασμό, χωρίς πάλι να μιλήσει, κουνώντας χαρακτηριστικά το χέρι και φεύγουν και οι δύο σιωπηλά όπως ήρθαν.

 

Οι φοιτητούμπες

Είναι κυρίως πρωτοετείς, ή από μεγαλύτερα έτη που δεν έχουν ακόμη αποβάλει την ψυχολογία του πρωτοετή. Κυκλοφορούν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ σε παρέες ανω των 10 ατόμων. Η ταβέρνα είναι η μοναδική τους έξοδος επειδή κανένα μπαράκι δεν μπορεί να τους χωρέσει όλους ενώ για μπουκάλι στο Ρέμο συνήθως δεν αντέχει η τσέπη. Είναι η χειρότερη κατηγορία που μπορείς να συναντήσεις. Αφού πίνουν τάντερα τους στήνουν μια απόπειρα συζήτησης ουρλιάζοντας και χαχανίζοντας κάνοντας ανυπόφορη την παραμονή στους γύρω. Συνήθως υπάρχουν 2-3 κοπέλες στην παρέα, συμφοιτήτριες που έχουν γνωρίσει από το 1ο έτος. Δύο από αυτούς είναι ζευγάρι οπότε θα φύγουν νωρίτερα, γιατί αυτή έχει πονοκέφαλο/δίνει αύριο μάθημα/έχουν έρθει οι γονείς της από 'Αρτα. Στο τραπέζι του φοιτητούμπα ΟΙ ΠΑΡΑΓΕΛΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΣ ΕΠΙ ΤΡΙΑ.

Τρεις χωριάτικες, τρεις πατάτες, τρεις χτυπητές, τρία κιλά ημίγλυκο και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ, ΠΙΑΤΕΛΑ ΜΕ ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΚΡΕΑΤΩΝ που πάει στην μέση. Αφού σπάσουν τα νέυρα όλων των διπλανών τους, πληρώνουν ρεφενέ (το ζευγαράκι έχει αφήσει λεφτά από πριν) και αποχωρούν φωνασκώντας.

 

Οι λετσοτουρίστες

....ανεξαρτήτου εθνικότητας. Συναντούνται στις παραθαλάσιες ψαροταβέρνες της χώρας μας το καλοκαίρι. Πηγαίνουν για φαγητό 1-2 ώρες πριν τον φυσιολογικό κόσμο δηλαδή 12 το μεσημέρι ή 8 το βράδυ. Όσες φορές και να επισκεφτούν την ίδια ταβέρνα ΠΑΝΤΑ ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΖΗΤΑΝΕ ΝΑ ΔΟΥΝΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ. Το μενού είναι λίγο πολύ καρμπόν για όλους. Χωριάτικη από μισή, μια πατάτες, και νερό (που θα πάρουν μαζί τους αν δεν το πιουν όλο). Αν έχουν παιδιά θα πάρουν μακαρόνια με κιμά ενώ αν είναι Γερμανοί θα πιουν και AMSTEL. Επίσης, αν είναι η τελευταία τους μέρα των διακοπών και έχουν μείνει και τίποτα φράγκα παραγγέλνουν και γαύρο τηγανιτό.

 

Οι ψευδο-γιάπις

Στην κατηγορία αυτή μπορεί να υπάγονται απλοί ιδιωτικοί υπάλληλοι, στελέχη πολυεθνικών, αποτυχημένοι χρηματιστές(υπάρχουν πετυχημένοι?) κλπ. Όλοι τους ισχυρίζονται ότι είναι μπον βιβέρ και γκουρμέ και άλλα τέτοια παπάρια που τάχουν διαβάσει στον Στάτους και στο Μεν και γενικώς το φαγητό είναι γιαυτούς μέσο προβολής. Πολλές φορές θα τους ακούσεις να καυχιούνται ότι έφαγαν στην Χ ψαροταβέρνα ή στο Ψ ουζερί και πλήρωσαν το αστρονομικό ποσό

Ω. Παρ'όλα αυτά από το τραπέζι τους ΔΕΝ ΛΕΙΠΕΙ ΠΟΤΕ το ολ τάιμ κλάσικ τρίπτυχο ΧΩΡΙΑΤΙΚΗ, ΠΑΤΑΤΕΣ, ΤΖΑΤΖΙΚΙ. Αντί για κοτόπουλο σουβλάκι συνήθως παραγγέλνουν ψάρι ψητό από το οποίο ΓΛΥΦΟΥΝ απαραιτήτως ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ γιατί είναι καλοφαγάδες και επαίωντες και δεν τους νοιάζει που μετά θα πρέπει να τρίβουν με γυαλόχαρτο για να βγει η ψαρίλα από τα κουλά τους.

[Profiterol]

http://www.ametanohtos.gr/?m=200801

Σε αυτή τη σελίδα, απλά δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο

[ho·mun·cu·li]

http://pitsirikos.blogspot.com/2008/09/blog-post_24.html

Πολλές σύζυγοι στελεχών της Νέας Δημοκρατίας έχουν ανακατευτεί -ως συμβολαιογράφοι- με τα συμβόλαια της Μονής Βατοπεδίου. Νομίζω πως δεν θα πρέπει να επιβληθεί καμιά ποινή στους μοναχούς της Μονής Βατοπεδίου, μιας και στην πολύκροτη αυτή υπόθεση μπορεί κάλλιστα να αποδοθεί δικαιοσύνη από μια ακόμα σύζυγο: Την σύζυγο του πρωθυπουργού. Όταν κάποιος από τους μοναχούς της Μονής Βατοπεδίου θα αρρωσταίνει, θα πρέπει να τον αναλαμβάνει προσωπικά η Νατάσα Καραμανλή.

[dcool!]

μ'αρεσει αγαπη που εβαλες και ασορτι χρωμα γραμματακια

[pinelopi20]

light a candle

[Clemence]

http://pitsirikos.blogspot.com/2008/09/blog-post_24.html

Πολλές σύζυγοι στελεχών της Νέας Δημοκρατίας έχουν ανακατευτεί -ως συμβολαιογράφοι- με τα συμβόλαια της Μονής Βατοπεδίου. Νομίζω πως δεν θα πρέπει να επιβληθεί καμιά ποινή στους μοναχούς της Μονής Βατοπεδίου, μιας και στην πολύκροτη αυτή υπόθεση μπορεί κάλλιστα να αποδοθεί δικαιοσύνη από μια ακόμα σύζυγο: Την σύζυγο του πρωθυπουργού. Όταν κάποιος από τους μοναχούς της Μονής Βατοπεδίου θα αρρωσταίνει, θα πρέπει να τον αναλαμβάνει προσωπικά η Νατάσα Καραμανλή.

ανευ αμοιβης να υποθεσουμε ... εκτος αν μετρανε οι δεησεις emevlogies

[pinelopi20]

Old scientists never clean out their refrigerators

We all know the story of the Miller-Urey experiment. In 1953, a young graduate student named Stanley Miller ran an off-the-wall experiment: he ran water, methane, ammonia, and hydrogen in a sealed flask with a pair of electrodes to produce a spark, and from those simple building blocks discovered that more complex compounds, such as amino acids, were spontaneously produced. Stanley Miller died in 2007, and in going through his effects, the original apparatus was discovered, and in addition, several small sealed vials containing the sludge produced in the original experiment were also found.

This isn't too surprising. I've gone through a few old scientists' labs, and you'd be surprised at all the antiquities they preserved, all with notes documenting exactly what they are. It's habit to keep this stuff.

Now the cool part, though: the scientists who unearthed the old samples ran them through modern analysis techniques, which are a bit more sensitive than the tools they had in the 1950s. In 1953, Miller reported the recovery of five amino acids from his experiment. The reanalysis found twenty two amino acids and five amines in the vials. He was more successful than he knew!

Yes, I know that Miller's reducing atmosphere is no longer considered to be an accurate representation of the ancient earth's atmosphere. However, the experiment still supported a key idea: that the synthesis of these organic compounds did not require any kind of guiding hand, but would naturally emerge from unassisted chemical reactions. Furthermore, the authors of this paper argue that while it was not a good model of the global atmosphere, it might still model local conditions in isolated areas.

Geoscientists today doubt that the primitive atmosphere had the highly reducing composition Miller used. However, the volcanic apparatus experiment suggests that, even if the overall atmosphere was not reducing, localized prebiotic synthesis could have been effective. Reduced gases and lightning associated with volcanic eruptions in hot spots or island arc-type systems could have been prevalent on the early Earth before extensive continents formed. In these volcanic plumes, HCN, aldehydes, and ketones may have been produced, which, after washing out of the atmosphere, could have become involved in the synthesis of organic molecules. Amino acids formed in volcanic island systems could have accumulated in tidal areas, where they could be polymerized by carbonyl sulfide, a simple volcanic gas that has been shown to form peptides under mild conditions.

So good work, Dr Miller!

scienceblogs.com/pharyngula

[Ήρα]

http://pezmoo.blogspot.com/

απο ενα ευφυη και δημιουργικο Αθηναιο , tips για να περναμε καλυτερα , ενα blog για το ευ ζην.

[pinelopi20]

Μείνε δυνατός

[Winmx]

λογοτεχνίκα επίκαιρα

[Winmx]

απο Νόστιμον Ήμαρ

Ο φωτογράφος του Top Gear Νώντας Κουτσούκης πήρε στα χέρια του το καινούριο τεύχος του φρέσκου περιοδικού Lonely Planet, και κάποια στιγμή έφτασε σε ένα δισέλιδο που σαν περίεργο του έκατσε. "Χριστούγεννα στην Τουρκία", έγραφε πάνω, αλλά σαν οικείο του φαινόταν το παραθαλάσσιο χωριουδάκι που απεικονιζόταν. Πράγματι, η λεζάντα εξηγούσε πως πρόκειται για το Τουρικό νησί Καστελόριζο. Το φοβερό ήταν πως στην ίδια τη φωτογραφία υπήρχαν όχι μία, αλλά δύο Ελληνικές σημαίες, πάνω σε σπίτια.

Τώρα, εμείς δεν είμαστε από αυτούς που θα ξιφουλκήσουν ενάντια σε όλους όσοι χαράζουν δήθεν καταλάθος μια γραμμή απάνω σ' ένα χάρτη δυο χιλιοστά παραπέρα από εκεί που θα έπρεπε, επιθέμενοι μ' αυτό τον το τρόπο στα Εθνικά μας δίκια. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για απλό λαθάκι. Δεν είναι απλή παρεξήγηση. Δεν είναι ένας τυχαίος εξοστρακισμός της γεωγραφικής αλήθειας.

Αν δηλαδή το Lonely Planet δεν ξέρει σε ποια χώρα βρίσκονται τα νησιά για τα οποία γράφει, πράγμα κάπως βασικό, πώς να το εμπιστευτείς όταν σου προτείνει πού να πας φας, ας πούμε;

Αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει ένα πράγμα: Η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει την εκδοτική βιομηχανία τόσο βάναυσα, που στο περιοδικό της εταιρίας με τους δημοφιλέστερους ταξιδιωτικούς οδηγούς στον κόσμο έχουν βάλει να γράφουν καθαρίστριες που δεν έχουν βγει ποτέ απ' το Μπράιτον, οι οποίες μάλιστα είναι και τυφλές.

Δεν εξηγείται αλλιώς.

Να σημειώσουμε εδώ πως το Καστελόριζο ενώθηκε με την Ελλάδα μόλις το 1947. Πριν ανήκε στην Αγγλία. Και, ναι, ο Νώντας έχει ήδη στείλει "κραχτικό" email στο περιοδικό.

[mixmavros]

2 blogs από συμφοιτητές μας:

http://favloskyklos.blogspot.com/

http://www.studentsnextdoor.blogspot.com/

[pinelopi20]

Hospitalis Restaurant - Like a Hospital

[olizyz]

Ασκήσεις θάρρους by 30αρα

Δεν φοβάμαι να κατέβω στο σκοτεινό κελάρι μόνη μου. Ποτέ δεν φοβόμουν.

Δεν φοβάμαι να ανεβοκατέβω μια σκοτεινή σπηλιά με ραπέλ και δίχως φακούς ή απλά πάνω σε μια παλιά ανεμόσκαλα. Αυτά τα κάνω για πλάκα.

Δεν φοβάμαι να τα μαζέψω όλα μέσα σε 3 μέρες και να ξενιτευτώ, να περάσω τα σύνορα με χόρτο κρυμμένο στο φουλάρι μου, να μου την πέσει γυναίκα και να χαμουρευτώ, να δω την πιο σιχαμερή ταινία, να κάνω την πιο τρελλή χειροφρενιά, να σκαρφαλώσω στο πιο ψηλό κλαδί, να χτυπήσω την καμπάνα τα μεσάνυχτα σε ένα νεκροταφείο, να αντιμιλήσω στο αφεντικό μου, να κατέβω απ'τ'αυτοκίνητο και να πλακωθώ μπροστά σε όλους με την μαλακισμένη του διπλανού αυτοκινήτου, να βάλω τις φωνές μέσα σε δημόσια υπηρεσία, να σου χτυπήσω την πόρτα μια βροχερή Κυριακή στις 6 το πρωί και να σου πω ότι σε θέλω, να την πέσω σε έναν άγνωστο για να κάνω τις φίλες μου να γελάσουν, να γίνω κλόουν για να ξεχάσεις τον πόνο σου, να στα δώσω όλα γιατί δεν έχεις τίποτα.

Δεν θα φοβηθώ αν ξανακούσω ότι κάποιος δικός μου έχει απλά βδομάδες για να ζήσει. Δεν θα φοβηθώ να περιμένω μαζί του το ασθενοφόρο, δεν θα φοβηθώ να του πω ότι όλα θα πάνε καλά ενώ τα χέρια μου είναι βουτηγμένα στο αίμα του.

Χέστηκα όμως επάνω μου όταν κατάλαβα ότι με ξέρεις καλύτερα από μένα, όταν κατάλαβα ότι με "έχεις" στεγνά και παίζεις τα κουμπιά μου στα δάχτυλα σου, όταν κατάλαβα ότι κατάλαβες ότι χωρίς εσένα είμαι απλά μισή, όταν συνειδητοποίησα ότι είμαι 1 χιλιοστό πριν τα παρατήσω όλα για σένα, όταν κατάλαβα ότι εσύ είσαι για μένα και να πάνε όλοι οι άλλοι να γαμιούνται, και χέστηκα πάνω μου όταν μου είπες ότι θα σου άρεσε να μεγαλώνει κάτι δικό μας μέσα μου. Κυρίως επειδή αυτά ήθελα κι εγώ...

Κι όταν φοβάμαι τα κάνω όλα πουτάνα. Το είδες τώρα.

[ho·mun·cu·li]

http://st-antipnoia.blogspot.com/