Μπάρακ Ομπάμα: Ο νέος Κένεντι

[kanagawa]

"Ανοιχτή επιστολή στον Mπαράκ Oμπάμα

Tης Mαντλιν Oλμπραϊτ - Πρώην υπουργού Eξωτερικών των HΠA"

Consider the source...

Τι το περίεργο έχει η πηγή

After Obama win, goodbye to Cuban embargo?

WASHINGTON (Reuters) - If votes in the United Nations serve as a gauge of global opinion, 98.9 percent of the world opposes the U.S. trade embargo on Cuba, a measure imposed 46 years ago to isolate the communist-ruled island and bring down its leaders.

It failed on both counts. As far as international opinion is concerned, the country that is isolated is the United States, not Cuba. In the latest of 17 successive U.N. General Assembly resolutions on lifting the embargo, Washington mustered only two allies — Israel and Palau, a Pacific island nation difficult to find on a map. It has a population of 21,000.

The Marshall Islands (pop. 63,000), which had voted with the United States from 2000 to 2007, unexpectedly and without public explanation broke ranks this year and abstained in the vote, a non-binding resolution taken a week before the U.S. presidential election.

The count — 185 countries in favor of lifting the embargo, three against — speaks volumes about a bankrupt policy stuck in the Cold War era.

Will that kind of America versus the world line-up change under Barack Obama? Not necessarily. The man who made history on Nov. 4 by becoming the first black to be elected president of the United States has promised to “ease” sanctions if Cuba took “significant steps toward democracy, beginning with freeing all political prisoners”.

He has not said what it would take for the United States to end the embargo, kept in place by 10 successive U.S. presidents, both Democrats and Republicans.

During the Cold War, when Cuba was a heavily-armed outpost of the Soviet empire just 90 miles (145 km) from Florida, a majority of Americans agreed with a hard line on a Communist government that violates human rights and holds political prisoners. That attitude has been changing since the 1991 collapse of the Soviet Union.

According to a Zogby poll taken a week before the election, 60 percent of Americans believe that Washington should revise its policies towards Cuba. In particular, 68 percent thought Americans should be allowed to travel to the island and 62 percent said U.S. companies should be allowed to trade with it.

If that happens, it won’t be soon.

Latin America in general and Cuba in particular are not likely to figure high on the agenda of a new president who is inheriting two wars and the worst economic crisis since the 1930s. American presidents tend to promise greater attention to southern neighbors but usually do not follow through.

“I’m not so idealistic as to think that the embargo will be lifted immediately,” Cuban dissident and writer Jorge Olivera told Reuters Havana correspondent Jeff Franks.

“But I expect better times as much for the United States as for Cuba. I don’t want to die without seeing an end to this conflict that began when I was born.”

Worth noting: Under a 1996 law, the president needs congressional approval to lift the embargo or to recognize any government that includes Fidel Castro, who officially stepped down in February, or his brother Raul, who took over from him.

Ωρα να τελειώσει αυτό το απάνθρωπο μέτρο. Η Κούβα μετά το τέλος τους ψυχρού πολέμου αποτελεί μηδενική απειλή για τις Η.Π.Α.

Η συνέχεια εδώ

..........

Σχετικά με την παραπάνω συζήτηση για το θέμα το Ιραν. Σίγουρα οι Η.Π.Α. θα έχουν σχέδια σε περίπτωση που τα πράγματα φτάσουν στα ακρά αλλά υπό τις υπάρχουσες συνθήκες στις Η.Π.Α., μια Blitzkrieg επέμβαση εκ μέρους του Ισραήλ έναντι των πυρηνικών εγκαστάσεων τις χώρας παραμένει πιο πιθανή. Εξάλλου αυτοί είναι που απειλούνται άμεσα και μάλλον θα κάνουν την δουλειά καλύτερα από τους Αμερικανούς.

[DrV]

Ανοιχτή επιστολή που γράφτηκε για να δημοσιευτεί. Απ'την υπουργό εξωτερικών επί Κοσόβου, που έριξε άκυρο στον ΟΗΕ για Αφγανιστάν/Ιράκ. Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω για το κατά πόσο όλα όσα λέει εξυπηρετούν κάποιο σκοπό πέρα απ'το απλά να δημοσιευθούν.

[Clemence]

drv λες το αυτονοητο πιο πανω ή κανω λαθος?

Hμερομηνία : 14-11-08

Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ αναλαμβάνει η Χίλαρι Κλίντον

Στη Χίλαρι Κλίντον ενδέχεται να εμπιστευτεί το υπουργείο Εξωτερικών ο Μπαράκ Ομπάμα, σύμφωνα με τα αμερικανικά ΜΜΕ.

Η γερουσιαστής Χίλαρι Κλίντον, που έχασε από τον Μπαράκ Ομπάμα στις προκριματικές για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος, ενδέχεται να αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών στη νέα κυβέρνηση, σύμφωνα με το τηλεοπτικό δίκτυο NBC.

Το κανάλι επικαλείται δύο μη κατονομαζόμενους συμβούλους του Ομπάμα. Πρόσθεσε εξάλλου ότι το γραφείο της Κλίντον απάντησε πως οι όποιες αποφάσεις εξαρτώνται από τον εκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

[DrV]

Ναι αυτονόητο είναι, αλλά ρώτησε κάποιος τι κακό έχει η πηγή οπότε...

[ho·mun·cu·li]

http://pisoglendis-pisoglendis.blogspot.co...-post_1281.html

η πιο ευστοχη πολιτικη αναλυση που διαβασα!

[Ortho]

Δεν ξέρω εάν τελικά θα φέρει την Άνοιξη ο Ομπάμα.... Πάντως, ό,τι έκανε το έκανε με την αξία του και αυτό ας μας γίνει μάθημα:

Στην Αμερική βγάζουν Πρόεδρο τον γιό ενός Κενυάτη.... Στην Ελλάδα, εδώ και 35 χρόνια ακούμε να πρωταγωνιστούν τα ίδια ονόματα, είτε αυτό λέγεται "Καραμανλής", είτε "Παπανδρέου"...

Και μετά πιθανώς θα πρωταγωνιστήσει κάποιο άλλο "όνομα", όπως γιος "Μητσοτάκη", "Μπακογιάννη", κ.α.... Για να δούμε, θα έχουμε ποτέ τα κότσια να κάνουμε την "υπέρβαση" στην Ελλάδα όπως έκαναν στην Αμερική?

[Clemence]

Lose the BlackBerry? Yes He Can, Maybe

Ozier Muhammad/The New York Times

By JEFF ZELENY

Published: November 15, 2008

WASHINGTON — Sorry, Mr. President. Please surrender your BlackBerry.

Those are seven words President-elect Barack Obama is dreading but expecting to hear, friends and advisers say, when he takes office in 65 days.

For years, like legions of other professionals, Mr. Obama has been all but addicted to his BlackBerry. The device has rarely been far from his side — on most days, it was fastened to his belt — to provide a singular conduit to the outside world as the bubble around him grew tighter and tighter throughout his campaign.

“How about that?” Mr. Obama replied to a friend’s congratulatory e-mail message on the night of his victory.

But before he arrives at the White House, he will probably be forced to sign off. In addition to concerns about e-mail security, he faces the Presidential Records Act, which puts his correspondence in the official record and ultimately up for public review, and the threat of subpoenas. A decision has not been made on whether he could become the first e-mailing president, but aides said that seemed doubtful.

For all the perquisites and power afforded the president, the chief executive of the United States is essentially deprived by law and by culture of some of the very tools that other chief executives depend on to survive and to thrive. Mr. Obama, however, seems intent on pulling the office at least partly into the 21st century on that score; aides said he hopes to have a laptop computer on his desk in the Oval Office, making him the first American president to do so.

Mr. Obama has not sent a farewell dispatch from the personal e-mail account he uses — he has not changed his address in years — but friends say the frequency of correspondence has diminished. In recent days, though, he has been seen typing his thoughts on transition matters and other items on his BlackBerry, bypassing, at least temporarily, the bureaucracy that is quickly encircling him.

A year ago, when many Democratic contributors and other observers were worried about his prospects against Senator Hillary Rodham Clinton, they reached out to him directly. Mr. Obama had changed his cellphone number, so e-mail remained the most reliable way of communicating directly with him.

“His BlackBerry was constantly crackling with e-mails,” said David Axelrod, the campaign’s chief strategist. “People were generous with their advice — much of it conflicting.”

Mr. Obama is the second president to grapple with the idea of this self-imposed isolation. Three days before his first inauguration, George W. Bush sent a message to 42 friends and relatives that explained his predicament.

“Since I do not want my private conversations looked at by those out to embarrass, the only course of action is not to correspond in cyberspace,” Mr. Bush wrote from his old address, G94B@aol.com. “This saddens me. I have enjoyed conversing with each of you.”

But in the interceding eight years, as BlackBerrys have become ubiquitous — and often less intrusive than a telephone, the volume of e-mail has multiplied and the role of technology has matured. Mr. Obama used e-mail to stay in constant touch with friends from the lonely confines of the road, often sending messages like “Sox!” when the Chicago White Sox won a game. He also relied on e-mail to keep abreast of the rapid whirl of events on a given campaign day.

Mr. Obama’s memorandums and briefing books were seldom printed out and delivered to his house or hotel room, aides said. They were simply sent to his BlackBerry for his review. If a document was too long, he would read and respond from his laptop computer, often putting his editing changes in red type.

His messages to advisers and friends, they say, are generally crisp, properly spelled and free of symbols or emoticons. The time stamps provided a window into how much he was sleeping on a given night, with messages often being sent to staff members at 1 a.m. or as late as 3 a.m. if he was working on an important speech.

He received a scaled-down list of news clippings, with his advisers wanting to keep him from reading blogs and news updates all day long, yet aides said he still seemed to hear about nearly everything in real time. A network of friends — some from college, others from Chicago and various chapters in his life — promised to keep him plugged in.

Not having such a ready line to that network, staff members who spent countless hours with him say, is likely to be a challenge.

“Given how important it is for him to get unfiltered information from as many sources as possible, I can imagine he will miss that freedom,” said Linda Douglass, a senior adviser who traveled with the campaign.

Mr. Obama has, for at least brief moments, been forced offline. As he sat down with a small circle of advisers to prepare for debates with Senator John McCain, one rule was quickly established: No BlackBerrys. Mr. Axelrod ordered everyone to put their devices in the center of a table during work sessions. Mr. Obama, who was known to sneak a peek at his, was no exception.

In the closing stages of the campaign, as exhaustion set in and the workload increased, aides said Mr. Obama spent more time reading than responding to messages. As his team prepares a final judgment on whether he can keep using e-mail, perhaps even in a read-only fashion, several authorities in presidential communication said they believed it was highly unlikely that he would be able to do so.

Diana Owen, who leads the American Studies program at Georgetown University, said presidents were not advised to use e-mail because of security risks and fear that messages could be intercepted.

“They could come up with some bulletproof way of protecting his e-mail and digital correspondence, but anything can be hacked,” said Ms. Owen, who has studied how presidents communicate in the Internet era. “The nature of the president’s job is that others can use e-mail for him.”

She added: “It’s a time burner. It might be easier for him to say, ‘I can’t be on e-mail.’ ”

Should Mr. Obama want to break ground and become the first president to fire off e-mail messages from the West Wing and wherever he travels, he could turn to Al Gore as a model. In the later years of his vice presidency, Democrats said, Mr. Gore used a government e-mail address and a campaign address in his race against Mr. Bush.

The president, though, faces far greater public scrutiny. And even if he does not wear a BlackBerry on his belt or carry a cellphone in his pocket, he almost certainly will not lack from a variety of new communication.

On Saturday, as Mr. Obama broadcast the weekly Democratic radio address, it came with a twist. For the first time, it was also videotaped and will be archived on YouTube.

More Articles in US » A version of this article appeared in print on November 16, 2008, on page A1 of the New York edition.

[kopritis]

Ο "νέος" Κένεντι θα έχει ως Υπ.Εξ την κ.Κλίντον ?

Η άλλη "αξιόλογη" κυρία (Ολμπραϊτ) λείπει για να συμπληρωθεί η ομάδα ...

Φαντάζομαι τι θα αισθάνονται οι Σέρβοι (αν και δεν υπάρχει άλλο Κόσοβο για να βομβαρδιστούν) !

[ho·mun·cu·li]

Δεν ξέρω εάν τελικά θα φέρει την Άνοιξη ο Ομπάμα.... Πάντως, ό,τι έκανε το έκανε με την αξία του και αυτό ας μας γίνει μάθημα:

Στην Αμερική βγάζουν Πρόεδρο τον γιό ενός Κενυάτη.... Στην Ελλάδα, εδώ και 35 χρόνια ακούμε να πρωταγωνιστούν τα ίδια ονόματα, είτε αυτό λέγεται "Καραμανλής", είτε "Παπανδρέου"...

Και μετά πιθανώς θα πρωταγωνιστήσει κάποιο άλλο "όνομα", όπως γιος "Μητσοτάκη", "Μπακογιάννη", κ.α.... Για να δούμε, θα έχουμε ποτέ τα κότσια να κάνουμε την "υπέρβαση" στην Ελλάδα όπως έκαναν στην Αμερική?

ε καλα μην τρελενεσαι... ολο το team "ανανεωσης" του Ομπαμα ειναι the same old shit.... Κατα τ' αλλα το να βγαλουνε εναν μαυρο-προεδρο-βιτρινα "και καλα ειμαστε προοδευτικη ως χωρα και οχι ρατσιστες και να η αποδειξη"... μετα το φιασκο με τον καθυστερημενο που βγαζανε επι 2 προεδριες... μαλλον καποιες σκοπιμοτητες εχει... την κοινη γνωμη δλδ και το φαινεσθαι πιο πολυ, παρα ουσιαστικη αλλαγη στη νοοτροπια και το ρατσισμο που μαστιζει τη χωρα. [μαζι με τις τρελες κοινωνικες ανισοτητες και την ελλειψη παντελους κοινωνικης πολιτικης]

[Clemence]

Πρόσωπο της χρονιάς

17/12/2008

Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα ανακηρύχθηκε "προσωπικότητα της χρονιάς" για το 2008 από το περιοδικό Time.

"Για τη βεβαιότητα που προσέφερε με τον σχεδιασμό ενός φιλόδοξου μέλλοντος στη διάρκεια αυτής της ζοφερής περιόδου και για την ικανότητά του να δείξει αρετές που δίνουν την ελπίδα στους Αμερικανούς ότι θα μπορέσει να το κάνει πραγματικότητα, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος είναι η προσωπικότητα της χρονιάς του Time", σχολιάζει το περιοδικό.

Ο αμερικανός υπουργός Οικονομίας Χένρι Πόλσον, ο συντάκτης του σχεδίου διάσωσης του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος από την κρίση με τη διάθεση 700 δισεκατομμυρίων δολαρίων, κατέλαβε τη δεύτερη θέση στην κατάταξη του Time.

Πρόσωπο της Χρονιάς

Τον Πόλσον ακολουθούν ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, η πρώην υποψήφια των Ρεπουμπλικάνων για την αντιπροεδρία των ΗΠΑ Σάρα Πέιλιν και ο κινέζος κινηματογραφιστής Ζανγκ Γιμού, ο οποίος εμπνεύστηκε τις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου

www.skai.gr

[Clemence]

Ο πρώτος λόγος του προέδρου Obama

Μετάφραση στα ελληνικά σε συνεργασία με τους @MadNihilist, @olrandir, @trianta. (Πρωτότυπo κείμενο)

Αγαπητοί Συμπολίτες,

Στέκομαι εδώ σήμερα έμπλεος ταπεινότητας μπροστά στο καθήκον μας, ευγνώμων για την εμπιστοσύνη που επιδείξατε και εν γνώσει των θυσιών που έκαναν οι πρόγονοί μας. Ευχαριστώ τον Πρόεδρο Μπους για τις υπηρεσίες που προσέφερε στο έθνος μας, καθώς και για τη γενναιοδωρία και το πνεύμα συνεργασίας που επέδειξε στη μεταβατική περίοδο.

Σαραντατέσσερεις Αμερικανοί έχουν δώσει πλέον τον προεδρικό όρκο. Τα λόγια του ειπώθηκαν σε καιρούς αυξανόμενης ευημερίας και νηνεμιών ειρήνης. Αλλά, ενίοτε, ο όρκος δίνεται κάτω από απειλητικά σύννεφα και μαινόμενες καταιγίδες. Σε τέτοιες στιγμές, η Αμερική έχει προχωρήσει, όχι μόνον εξ αιτίας των δεξιοτήτων και του οράματος των υψηλών αξιωματούχων, αλλά επειδή Εμείς ο Λαός παραμείναμε πιστοί στα ιδεώδη των προγόνων μας και στα ιδρυτικά μας κείμενα.

Έτσι συνέβη. Έτσι και πρέπει να συμβεί με την τωρινή γενιά των Αμερικανών.

Το ότι βρισκόμαστε εν μέσω κρίσης αυτή τη στιγμή γίνεται σαφώς κατανοητό. Το έθνος μας βρίσκεται σε πόλεμο, ενάντια σε ένα εκτεταμένο δίκτυο βίας και μίσους. Η οικονομία μας είναι σοβαρά εξασθενημένη, σαν συνέπεια της απληστίας και της ανευθυνότητας κάποιων αλλά και της συλλογικής μας αποτυχίας να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις και να προετοιμάσουμε το έθνος για μια νέα εποχή. Χάθηκαν σπίτια, έφυγαν δουλειές, κατέρρευσαν επιχειρήσεις. Η περίθαλψή μας είναι υπερβολικά δαπανηρή, οι αποτυχίες του εκπαιδευτικού συστήματος διογκωμένες, και κάθε μέρα φέρνει περαιτέρω αποδείξεις πως οι τρόποι με τους οποίους χρησιμοποιούμε την ενέργεια ενισχύουν τους αντιπάλους μας και απειλούν τον πλανήτη.

Αυτοί είναι οι δείκτες της κρίσης όπως εμφανίζονται μέσα από τα στοιχεία και τις στατιστικές. Λιγότερο μετρήσιμη αλλά όχι λιγότερο βαθιά είναι η εξασθένηση της εμπιστοσύνης απ’ άκρη σε άκρη στη χώρα — ο έντονος φόβος πως η παρακμή της Αμερικής είναι αναπόφευκτη και πως η επόμενη γενιά πρέπει να χαμηλώσει τις προσδοκίες της.

Σήμερα, σας λέω πως οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε είναι αληθινές. Είναι πολλές και σοβαρές. Και δεν θα τις υπερσκελίσουμε εύκολα ούτε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλά να ξέρεις αυτό, Αμερική — θα τις υπερσκελίσουμε.

Αυτή τη μέρα, συγκεντρωθήκαμε γιατί επιλέξαμε την ελπίδα αντί για το φόβο, την ενότητα της επιδίωξης αντί για τη σύγκρουση και τη διχόνοια.

Αυτή τη μέρα, εξαγγέλουμε το τέλος της μικρόψυχης γκρίνιας και των ψεύτικων υποσχέσεων, το τέλος των αντεγκλήσεων και των φθαρμένων δογμάτων, που για πολύ καιρό στραγγάλιζαν την πολιτική μας.

Παραμένουμε ένα νέο έθνος, αλλά με τα λόγια των Γραφών, έχει έρθει η ώρα να αφήσουμε κατά μέρος τις παιδικές συμπεριφορές.

Έφτασε η ώρα να επαναβεβαιώσουμε το επίμονο πνεύμα μας’ να επιλέξουμε την καλύτερη ιστορία μας. Να μεταλαμπαδεύσουμε εκείνο το πολύτιμο δώρο, εκείνη την ευγενή ιδέα, που πέρασε από γενιά σε γενιά’ εκείνη τη Θεία επαγγελία που ορίζει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, όλοι είναι ελεύθεροι, και όλοι δικαιούνται μια ευκαιρία στην επιδίωξη την ευτυχίας που τους αναλογεί.

Επαναβεβαιώνοντας το μεγαλείο του έθνους μας, αναγνωρίζουμε ότι το μεγαλείο δεν είναι δεδομένο. Πρέπει να κερδίζεται. Στο ταξίδι μας δεν κόψαμε ποτέ δρόμο ούτε συμβιβαστήκαμε με λιγότερα. Δεν πήραμε το μονοπάτι των λιπόψυχων, εκείνων που προτιμούν την άνεση από την εργασία ή που αναζητούν αποκλειστικά τις απολαύσεις του πλούτου και της φήμης. Τουναντίον, ήταν οι τολμηροί, οι δραστήριοι, οι δημιουργοί -αρκετοί τιμημένοι, αλλά κυρίως άνδρες και γυναίκες αφανείς μέσα στην εργασία τους- που μας ανύψωσαν μέσα από μία μακρινή και κακοτράχαλη διαδρομή προς την ευημερία και την ελευθερία

Για μας μάζεψαν τα λίγα υπάρχοντα τους και διέσχισαν τους ωκεανούς, προσδοκώντας μια νέα ζωή. Για μας εργάστηκαν σκληρά σε απάνθρωπες συνθήκες και αποίκησαν την άγρια Δύση. Υπέμειναν το μαστίγιο και όργωσαν την τραχιά γη.

Για μας πολέμησαν και πέθαναν, σε μέρη όπως το Κόνκορντ και το Γκέτισμπεργκ. Στη Νορμανδία και το Κε-Σαν. Ξανά και ξανά, αυτοί οι άνδρες κι οι γυναίκες μόχθησαν, θυσιάστηκαν, δούλεψαν μέχρι που ρόζιασαν τα χέρια τους, για να ζήσουμε εμείς μια καλύτερη ζωή. Είδαν την Αμερική ως κάτι μεγαλύτερο από το άθροισμα των ατομικών μας φιλοδοξιών’ μεγαλύτερο από όλες τις διαφορές της κοινωνικής προέλευσης, του πλούτου ή της φατρίας.

Αυτό είναι το ταξίδι που συνεχίζουμε σήμερα. Παραμένουμε το πιο ευήμερο και ισχυρό έθνος στη Γη. Οι εργαζόμενοι μας δεν είναι λιγότερο παραγωγικοί από όσο ήταν πριν αρχίσει αυτή η κρίση. Τα μυαλά μας δεν είναι λιγότερο εφευρετικά, τα προϊόντα και οι υπηρεσίες μας δεν είναι λιγότερο απαραίτητα από ό,τι την προηγούμενη εβδομάδα, τον προηγούμενο μήνα ή τον προηγούμενο χρόνο. Το δυναμικό μας παραμένει αμείωτο. Αλλά η εποχή που στεκόμασταν ακίνητοι, που προστατεύαμε κοντόφθαλμα συμφέροντα και αναβάλαμε τις δυσάρεστες αποφάσεις — αυτή η εποχή έχει παρέλθει. Από σήμερα, πρέπει να σταθούμε όρθιοι, να αποτινάξουμε τη σκόνη, και να αρχίσουμε να δουλεύουμε για να ξαναφτιάξουμε την Αμερική.

Γιατί όπου κι αν κοιτάξουμε, υπάρχει δουλειά που πρέπει να γίνει. Η κατάσταση της οικονομίας καλεί σε δράση, τολμηρή και γοργή, και θα δράσουμε — όχι μόνο για να δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας, αλλά και για να θέσουμε νέα θεμέλια για ανάπτυξη. Θα χτίσουμε τους δρόμους και τις γέφυρες, τα ηλεκτρικά δίκτυα και τις ψηφιακές γραμμές που τροφοδοτούν το εμπόριό μας και μας συνδέουν. Θα επαναφέρουμε την επιστήμη στη θέση που της αξίζει, και θα εκμεταλλευτούμε τα θαύματα της τεχνολογίας για να υψώσουμε την ποιότητα της περίθαλψής μας και να μειώσουμε το κόστος της. Θα χαλιναγωγήσουμε τον ήλιο και τους ανέμους και το έδαφος για να τροφοδοτήσουμε τα οχήματά μας και τα εργοστάσιά μας. Και θα μεταμορφώσουμε τα σχολεία και τα κολλέγια και τα πανεπιστήμιά μας για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις μιας νέας εποχής. Όλα αυτά μπορούμε να τα κάνουμε. Κι όλα αυτά θα τα κάνουμε.

Υπάρχουν όμως κάποιοι που αμφισβητούν την κλίμακα των φιλοδοξιών μας - που υποστηρίζουν πως το σύστημά μας δεν μπορεί να αντέξει πάρα πολλά μεγαλεπήβολα σχέδια. Έχουν βραχεία μνήμη. Διότι έχουν ξεχάσει τι έχει ήδη καταφέρει αυτή η χώρα, τι μπορούν να κατορθώσουν ελεύθεροι άνδρες και γυναίκες όταν η φαντασία συνταιριάζεται με τον κοινό σκοπό και η αναγκαιότητα με το κουράγιο.

Αυτό που οι κυνικοί αδυνατούν να κατανοήσουν είναι πως το έδαφος υποχωρεί κάτω από τα πόδια τους - πως οι στείρες πολιτικές διαμάχες στις οποίες αναλωνόμασταν τόσο καιρό έχουν πλέον απαξιωθεί. Το ερώτημα που θέτουμε σήμερα δεν είναι αν η κυβέρνησή μας είναι πολύ μεγάλη ή πολύ μικρή, αλλά αν δουλεύει - αν βοηθά οικογένειες να βρουν δουλειά με αξιοπρεπή μισθό, πρόνοια που μπορούν να πληρώσουν και αξιοπρεπή συνταξιοδότηση. Εκεί όπου η απάντηση είναι θετική, σκοπεύουμε να προχωρήσουμε. Όπου η απάντηση είναι αρνητική, τα προγράμματα θα διακοπούν. Κι όσοι από εμάς χειριζόμαστε δημόσιο χρήμα θα είμαστε υπόλογοι - ώστε να ξοδεύουμε σοφά, να αναμορφώσουμε τις κακές συνήθειες, και να εργαζόμαστε με διαφάνεια - διότι μόνο έτσι μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη ζωτική εμπιστοσύνη ανάμεσα σε ένα λαό και στην κυβέρνησή του.

Κι ούτε είναι το ερώτημα αν η αγορά αποτελεί δύναμη για καλό ή για κακό. Η δυνατότητά της να παραγάγει πλούτο και να επεκτείνει την ελευθερία είναι ασύγκριτη, αλλά αυτή η κρίση μας θύμισε πως χωρίς επιτήρηση, η αγορά μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη - κι ότι ένα έθνος δεν μπορεί να ευημερήσει όταν ευνοεί μόνο τους ευημερούντες.

Η επιτυχία της οικονομίας μας ήταν ανέκαθεν εξαρτημένη, όχι μόνο από το μέγεθος του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος μας, αλλά και την έκταση της ευημερίας μας’ από την ικανότητά μας να προσφέρουμε ευκαιρίες σε όποιον διέθετε προθυμία - όχι από ελεημοσύνη, αλλά επειδή αυτή είναι η ασφαλέστερη οδός προς το κοινό μας όφελος.

Όσο για την κοινή μας άμυνα, απορρίπτουμε ως ψευδή την επιλογή ανάμεσα στην ασφάλειά μας και στα ιδεώδη μας. Οι Ιδρυτικοί μας Πατέρες, αντιμέτωποι με απειλές που μετά βίας φανταζόμαστε, συνέταξαν μια χάρτα για να εξασφαλίσουν την ισχύ των νόμων και τα δικαιώματα του ανθρώπου, μια χάρτα που επεκτάθηκε με το αίμα γενεών. Αυτά τα ιδεώδη φωτίζουν ακόμα τον κόσμο, και δε θα τα υποτάξουμε σε σκοπιμότητες.

Και έτσι, προς τους άλλους λαούς και τις κυβερνήσεις που μας παρακολουθούν σήμερα, από τις πιό μεγάλες πρωτεύουσες μέχρι το μικρό χωριό όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου: μάθετε πως η Αμερική είναι φίλος κάθε έθνους και κάθε άνδρα, γυναίκας και παιδιού που επιδιώκει ειρήνη και αξιοπρέπεια για το μέλλον του, και πως είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε ηγετικό ρόλο και πάλι. Θυμηθείτε πως προηγούμενες γενιές πολέμησαν το φασισμό και τον κομμουνισμό, όχι μόνο με πυραύλους και τανκς, αλλά και με στιβαρές συμμαχίες και ανθεκτικές πεποιθήσεις. Κατάλαβαν πως η ισχύς μας από μόνη της δεν μπορεί να μας προστατέψει, ούτε μας επιτρέπει να πράττουμε κατά βούληση. Γνώριζαν αντίθετα πως η ισχύς μας μεγεθύνεται με τη συνετή χρήση της’ η ασφάλειά μας απορρέει από τη δικαιότητα του σκοπού μας, τη δύναμη του παραδείγματός μας, τις μετριοπαθείς αξίες της ταπεινότητας και της συγκράτησης.

Είμαστε οι θεματοφύλακες αυτής της κληρονομιάς. Καθοδηγούμενοι από αυτές τις αρχές και πάλι, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις νέες απειλές που απαιτούν ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια - ακόμα περισσότερη συνεργασία κι αλληλοκατανόηση ανάμεσα στα έθνη. Θα δρομολογήσουμε την υπεύθυνη επιστροφή του Ιράκ στο λαό του, και θα σφυρηλατήσουμε την ειρήνη στο Αφγανιστάν που με τόση δυσκολία κερδίζεται. Με παλιούς φίλους και πρώην εχθρούς, θα εργαστούμε ακούραστα για να ελαττώσουμε την πυρηνική απειλή, και να αναστρέψουμε το απειλητικό φάσμα του θερμαινόμενου πλανήτη. Δε θα απολογηθούμε για τον τρόπο ζωής μας ούτε θα ταλαντευτούμε στην υπερασπισή του, και σε αυτούς που επιδιώκουν να προωθήσουν τους στόχους τους προκαλώντας τρόμο και σφάζοντας αθώους, σας δηλώνουμε τώρα πως το πνεύμα μας είναι ισχυρότερο και δεν μπορεί να λυγίσει’ δεν θα υπερβείτε την αντοχή μας, και θα σας νικήσουμε.

Διότι ξέρουμε πως η πολυσχιδής κληρονομιά μας αποτελεί δύναμη, όχι αδυναμία. Είμαστε ένα έθνος Χριστιανών και Μουσουλμάνων, Εβραίων και Ινδουιστών -και άθεων. Μας πλάθει η κάθε γλώσσα και ο κάθε πολιτισμός, που συρρέουν από κάθε γωνιά αυτής της Γης’ κι επειδή έχουμε γευτεί το πικρό απόπλυμα του εμφύλιου πολέμου και του φυλετικού διαχωρισμού, κι έχουμε βγει από αυτό το σκοτεινό κεφάλαιο πιο δυνατοί και ενωμένοι, δεν μπορούμε παρά να πιστέψουμε πως τα παλιά μίση κάποια μέρα θα παρέλθουν’ πως οι γραμμές της φυλής σύντομα θα διαλυθούν’ πως όσο ο κόσμος γίνεται μικρότερος, η κοινή μας ανθρωπιά θα αποκαλυφθεί’ και πως η Αμερική πρέπει να παίξει το ρόλο της στο να εισαγάγει μια νέα εποχή ειρήνης.

Προς το Μουσουλμανικό κόσμο, αναζητούμε ένα νέο δρόμο προς τα εμπρός, βασισμένο σε αμοιβαία συμφέροντα και αμοιβαίο σεβασμό. Προς τους ηγέτες απανταχού της υφηλίου που ζητούν να σπείρουν τη διαμάχη, ή να ρίξουν το φταίξιμο για τις πληγές της κοινωνίας τους στη Δύση - μάθετε πως ο λαός σας θα σας κρίνει από αυτά που χτίζετε, όχι από αυτά που καταστρέφετε. Σε αυτούς που αρπάζονται από την εξουσία μέσα από τη διαφθορά και την απάτη και τη φίμωση της διαφωνίας, μάθετε ότι βρίσκεστε στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, μα πως θα σας απλώσουμε το χέρι αν προτίθεστε να ξεσφίξετε τη γροθιά σας.

Στους λαούς των φτωχών εθνών, ορκιζόμαστε να εργαστούμε δίπλα σας για να κάνουμε τα χωράφια σας ν’ ανθίσουν και να αφεθεί να τρέξει καθαρό νερό, να θρέψουμε τα πεινασμένα σώματα και τα διψασμένα μυαλά. Και στα έθνη εκείνα όπως το δικό μας που απολαμβάνουν συγκριτική πολυέχεια, λέμε πως δεν μας επιτρέπεται πλέον να αγνοούμε τα δεινά εκτός των συνόρων μας’ μήτε μπορούμε να καταναλώνουμε τους πόρους του κόσμου αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Διότι ο κόσμος έχει αλλάξει, και πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς μαζί του.

Καθώς ατενίζουμε το δρόμο που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, θυμόμαστε με ταπεινή ευγνωμοσύνη τους θαρραλέους Αμερικανούς που, αυτήν τη στιγμή, περιπολούν απόμακρες ερήμους και μακρινά βουνά. Έχουν κάτι να μας πουν σήμερα, όπως οι ήρωες που κείτονται στο Άρλινγκτον μας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες. Τους τιμούμε όχι μόνο γιατί είναι οι φύλακες της ελευθερίας μας, αλλά και γιατί ενσαρκώνουν το πνεύμα του υπηρετείν, μια θέληση να βρουν νόημα σε κάτι μεγαλύτερο από τους εαυτούς τους. Αυτή τη στιγμή, ωστόσο - μια στιγμή που θα καθορίσει μια γενιά - είναι ακριβώς αυτό το πνεύμα που πρέπει να μας διακατέχει όλους.

Διότι όσα κι αν μπορεί το κράτος να πράξει και πρέπει να πράξει, είναι τελικά η πίστη κι αποφασιστικότητα του Αμερικάνικου λαού στην οποία βασίζεται αυτό το έθνος. Είναι η καλοσύνη του να φιλοξενήσουμε έναν άγνωστο όταν σπάσουν τα φράγματα, η αυταπάρνηση των εργατών που θα προτιμούσαν να μειώσουν τις ώρες εργασίας τους παρά να δουν έναν φίλο τους να χάνει τη δουλειά του, που μας οδηγεί στις πιο σκοτεινές μας ώρες. Είναι το θάρρος του πυροσβέστη που ορμά σε μια σκάλα γεμάτη καπνό, αλλά και η προθυμία ενός γονιού να αναθρέψει ένα παιδί, που τελικά καθορίζουν τη μοίρα μας.

Οι δοκιμασίες μας μπορεί να είναι καινούριες. Τα μέσα με τα οποία θα τις αντιμετωπίσουμε μπορεί να είναι καινούρια. Οι αξίες όμως εκείνες από τις οποίες εξαρτάται η επιτυχία μας — σκληρή δουλειά κι ειλικρίνεια, θάρρος και τιμιότητα, ανεκτικότητα και περιέργεια, αφοσίωση και πατριωτισμός — αυτές είναι παλιές. Αυτές είναι αληθινές. Αποτελούν την ήρεμη κινητήρια δύναμη της εξέλιξης καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας μας. Αυτό που απαιτείται λοιπόν είναι μια επιστροφή σε αυτές τις αλήθειες. Αυτό που αξιώνεται από μας τώρα είναι μια νέα εποχή ευθύνης — μια αναγνώριση, από κάθε Αμερικάνο, πως έχουμε καθήκοντα απέναντι στον εαυτό μας, στο έθνος μας, και στον κόσμο, καθήκοντα που δε αποδεχόμαστε μοιρολατρικά αλλά αντίθετα τα επωμιζόμαστε με χαρά, σταθερά βέβαιοι πως δεν υπάρχει τίποτα που να ικανοποιεί περισσότερο το πνεύμα, που να καθορίζει περισσότερο το χαρακτήρα μας, από το να δινόμαστε σε ένα δύσκολο έργο.

Αυτό είναι το τίμημα και η υπόσχεση της ιδιότητας του πολίτη.

Αυτή είναι η πηγή της αυτοπεποίθησής μας — η γνώση ότι ο Θεός μας καλεί να μορφώσουμε μια αβέβαιη μοίρα.

Αυτό είναι το νόημα της ελευθερίας μας και των πιστεύω μας — γιατί άντρες και γυναίκες και παιδιά κάθε φυλής και πίστης μπορούν να συμμετάσχουν στον εορτασμό σε αυτόν τον εξαίσιο χώρο, και γιατί ένας άντρας, που τον πατέρα του πριν λιγότερο από εξήντα χρόνια δεν θα τον είχαν σερβίρει στο εστιατόριο της γειτονιάς, μπορεί τώρα να σταθεί ενώπιόν σας και να δώσει έναν ιερότατο όρκο.

Ας σηματοδοτήσουμε λοιπόν αυτήν την ημέρα με την μνήμη, του ποιοί είμαστε και πόσο μακριά έχουμε ταξιδέψει. Στο γενέθλιο έτος της Αμερικής, στην ψυχρότερη των εποχών, μια μικρή ομάδα πατριωτών είχαν συγκεντρωθεί γύρω από φωτιές που σιγοσβήναν στις όχθες ενός παγωμένου ποταμού. Η πρωτεύουσα είχε εγκαταλειφθεί. Ο εχθρός προχωρούσε. Το χιόνι ήταν βαμμένο με αίμα. Σε μια στιγμή όπου η κατάληξη της επανάστασής μας ήταν περισσότερο από ποτέ αμφίβολη, ο πατέρας του έθνους μας έδωσε εντολή να διαβαστούν αυτά τα λόγια στο λαό:

“Ας ειπωθεί στον μελλοντικό κόσμο…ότι στα βάθη του χειμώνα, όταν μοναχά η ελπίδα και η αρετή μπορούσαν να επιβιώσουν…ότι η πόλη και η χώρα, θορυβημένες από ένα κοινό κίνδυνο, εκστράτευσαν για να τον αντιμετωπίσουν.”

Αμερική. Ενώπιον των κοινών μας κινδύνων, σε αυτόν το χειμώνα των κακουχιών μας, ας θυμηθούμε τα διαχρονικά αυτά λόγια. Με ελπίδα κι αρετή, ας αντιμετωπίσουμε θαρραλέα για ακόμα μια φορά τα παγωμένα ρεύματα, κι ας αντέξουμε τις καταιγίδες που θα βρούμε στο διάβα μας. Ας ειπωθεί από τα παιδιά των παιδιών μας πως, όταν δοκιμαστήκαμε, αρνηθήκαμε να εγκαταλείψουμε αυτό το ταξίδι, πως δεν γυρίσαμε πίσω μήτε δειλιάσαμε, κι ότι με τα μάτια στηλωμένα στον ορίζοντα και την χάρη του Θεού να μας συντροφεύει, φέραμε το μέγα δώρο της ελευθερίας και το μεταδώσαμε ασφαλές στις μελλοντικές γενιές.

http://oneiros.gr/blog/2009/01/21/obamainaugspeechel/

[Pontifex.Maximus]

μαθατε φαντάζομαι οτι και ο νεος αρχηγος των ρεπουμπλικανων ειναι επίσης εγχρωμος!

Έχει γινει της μόδας!!!

Isaia Matiampa go for GREECE! ________ (γιατι όχι?)

[Ptca]

yeah yeah

Just keep reading the speeches

Unpaid taxes return to haunt Obama cabinet

By Leonard Doyle

Monday, 2 February 2009

Share Digg It del.icio.us Facebook Reddit Print Article Email Article Text Size

NormalLargeExtra Large

GETTY

Tom Daschle: Nominated as Health Secretary despite $140,000 tax debt

enlarge

The high ethical standards which Barack Obama set for his administration have hit a bump on the road, after revelations that his choice for Health Secretary, Thomas Daschle, waited nearly a month after being nominated before revealing to the President that he was a tax delinquent.

Mr Daschle, one of Mr Obama's earliest backers, only paid the back taxes totalling $140,000 (£97,000) on 2 January and told the White House about it two days later. The money covered tax owed on additional income from consulting work, undertaken for a wealthy New York investor, as well as the exclusive use of a Cadillac limousine complete with driver.

The Senate finance committee meets today to discuss Mr Daschle's nomination. He is the second of Mr Obama's cabinet picks to have found themselves scrambling to smooth out their financial records. Tim Geithner's confirmation as Treasury Secretary was delayed after it was discovered he had failed to pay $34,000 in taxes.

Related articles

Washington's new Blackberry elite

Mr Obama's spokesman, Robert Gibbs, brushed away the Daschle controversy saying that the President would stand by his friend and confidant. "The President believes nobody's perfect, but that nobody's hiding anything," Mr Gibbs said.

But the episode is deeply embarrassing for Mr Obama, who campaigned vigorously against lobbyists and said that Washington needed to change its ways. Without even becoming a registered lobbyist, Mr Daschle managed to earn millions of dollars giving public speeches and advising insurers, hospitals and estate agent associations.

He is far from being the New Kennedy

Although

he has connections to organized crime (his house is a gift from a Chicago mobster) like JFK

and he was handed in his first political office without wining any election like Caroline Kennedy,

he needs to take up drinking and killing people to be the next Ted Kennedy

and he needs to start cheating on his wife with every movie star he meets to really be like JFK

[Clemence]

He is far from being the New Kennedy

Although

he has connections to organized crime (his house is a gift from a Chicago mobster) like JFK

and he was handed in his first political office without wining any election like Caroline Kennedy,

he needs to take up drinking and killing people to be the next Ted Kennedy

and he needs to start cheating on his wife with every movie star he meets to really be like JFK

αυτα? μονο? απ΄οτι φαινεται το παλευει λοιπον

πλακα - πλακα μπορει και να εχεις δικιο ... αλλα οι λογοι παραμενουν καλοι

[Clemence]

10/07/2009

Κορυφαίο γενετιστή επέλεξε ο Ομπάμα για την ηγεσία των Eθνικών Ινστιτούτων Υγείας (Ιn.gr)

Ουάσινγκτον

Ο κορυφαίος γενετιστής Φράνσις Κόλινς, γνωστός από το έργο του στο Πρόγραμμα Ανθρώπινου Γονιδιώματος, είναι ο επίλεκτος του Μπαράκ Ομπάμα για την ηγεσία των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας, του σημαντικότερού ίσως φορέα βιοϊατρικής έρευνας στον κόσμο.

«Η κυβέρνησή μου είναι δεσμευμένη να προωθήσει την επιστημονική ακεραιότητα και την πρωτοπόρο επιστημονική έρευνα και είμαι βέβαιος ότι ο Δρ Φράνσις Κόλινς θα οδηγήσει τα NIH στην επίτευξη αυτού του στόχου» δήλωσε ο Αμερικανός πρόεδρος σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

To σχόλιο περί «επιστημονικής ακεραιότητας» πιθανώς αναφέρεται στην τακτική του προκατόχου του Τζορτζ Μπους να παρεμβαίνει πολιτικά σε επιστημονικά θέματα όπως η κλιματική αλλαγή και τα εμβρυικά βλαστικά κύτταρα.

«Ο Δρ Κόλινς είναι ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες του κόσμου και το επαναστατικό του έργο έχει αλλάξει τον ίδιο τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την υγεία μας και εξετάζουμε τις ασθένειες» είπε.

Ο Κόλινς, σήμερα 59 ετών, έχει σπουδάσει Χημεία και Ιατρική. Το διάστημα 1993-2008 διετέλεσε διευθυντής του αμερικανικού Εθνικού Ινστιτούτου Έρευνας Ανθρώπινου Γονιδιώματος (NHGRI), το οποίο υπάγεται στα NIH.

[Cassandra]

ΤΩΡΑ ΕΣΥ ΚΛΕΜΕΝΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ Ο ΟΜΠΑΜΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΡΙΝ?

Ο Ομπάμας δεν ξέρω τι θα κάνει…ο Ομπάμα πάντως είναι σίγουρα λιγότερο τραγικός από τον Bush.

Κατ’αρχάς έλυσε το μεγάλο impasse του Guantanamo. Σκεφτείτε ότι πολλοί από τους φυλακισμένους όχι απλά δεν δικάστηκαν σε κάποιο αμερικανικό στρατοδικείο ή national court, οι άνθρωποι δεν ξέρανε καν γιατί βρισκόντουσαν εκεί και τους βασανίζανε! Και πάλι αυτοί οι λίγοι που καταδικάστηκαν στην ουσία δεν διέπραξαν τρομοκρατικές επιθέσεις, απλώς κατηγορήθηκαν για conspiracy, δηλαδή εγκληματική συνωμοσία με τρομοκρατικές προθέσεις. Concept που στην Ευρώπη ας πούμε δεν υπάρχει καν, μόνο στις ‘ανεπτυγμένες’ αγγλοσαξονικές χώρες.

Επιπλέον κατάργησε το δόγμα του προληπτικού πολέμου του Bush, ο οποίος λέει έκανε πόλεμο στο Ιράκ για να αποτρέψει τον κίνδυνο των όπλων μαζικής καταστροφής. Και τελικά κανείς δεν έχει καταλάβει γιατί ο τύπος δεν βομβάρδισε και τη Βόρεια Κορέα αφού διακήρυξε επισήμως πως κατέχει πυρηνικά, και αποχώρησε από το NPT - η συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων.

Όσον αφορά το θέμα με το Ιράν, είναι απλά ένας γόρδιος δεσμός. Από την μια ο Ομπάμα κάνει πρόταση για απευθείας διάλογο με την Τεχεράνη, για να βρεθεί μια λύση με το πυρηνικό ζήτημα και με το Αφγανιστάν-Πακιστάν, από την άλλη όμως είναι το Ισραήλ με το οποίο κρατάει μια special relationship, και το οποίο ακολουθεί μια καθαρή αντι-ιρανική πολιτική. Με λίγα λόγια η κατάσταση είναι μπουρδέλο! Καθόλου απλό δεν θα είναι να βρεθεί μια διπλωματική λύση.

Υ.Γ

Ο Κένεντι ξεκίνησε τον πόλεμο του Βιετνάμ ...

Πάντα όταν συζητάμε για διεθνή πολιτική να έχουμε υπόψιν μας ότι η ηθική και τα ειρηνιστικά ιδεώδη δεν έχουν καμία θέση. Κανένας πρόεδρος της n 1 στρατιωτικής υπερδύναμης του πλανήτη δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι ειρηνιστής.

Ο Truman αποφάσισε να ρίξει την ατομική βόμβα στη Hiroshima και Nagasaki, και έκανε τον πόλεμο στη Κορέα το 1950. Ο Carter υποστήριξε τους mujaheddin όταν το 79 οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, κλπ…Όλοι αυτοί ήταν στο Δημοκρατικό Κόμμα.

Σε επίσκεψη του στη Μόσχα ο Μπερλουσκόνι, σχολίασε ως εξής τη νίκη του Ομπάμα και τον ίδιο:

«Είναι όμορφος και μαυρισμένος από τον ήλιο».

Όταν κατάλαβε τη γκάφα του (που κάνει το γύρο του κόσμου) κάλεσε τους δημοσιογράφους και δήλωσε:

«Ήταν κάτι ευγενικό, ένα μεγάλο κομπλιμέντο κι όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι ηλίθιος και να πάει να γαμηθεί…».

PRESS-GR.blogspot.com

Η κοκαΐνη μάλλον τον έφαγε. Και στον Sarkozy δεν είχε πει “moi, je t’ai donne ta femme!” - εγώ σου χάρισα τη γυναίκα σου!Τον π****η, μας έχει κάνει ρεζίλη σε όλο τον πλάνητη!