Tι είναι ο θάνατος ?

[Sovereign]

σσσσσ...μη μας ακούσουνε.....

....κάποιος να τραβήξει τα σωληνάκια, να κλείσει τους αναπνευστήρες....σσσσσσιγά σιγά

Και μην ξεχάσετε, ο τελευταίος να κλειδώσει την πόρτα.

Έχουμε μοναδική ευκαιρία να βλέπουμε τα σκετσάκια στον Αντ1 και τον φίλο μου τον Σύλλα, χωρίς τύψεις

[ANTRIKAKHS]

Τι λοιπόν;

Της ζωής μας το σύνορο,

θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;

Κι απ’ ότι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε,

τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,

τούτο μόνο «ζωή μας» το λέμε;

Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε,

και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,

της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;

Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμμα,

το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανήκουστο, αθώρητο

μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει;

…Κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο

μήπως περ’ απ’ τον τάφο αρχίζει;

Η ψυχή, ταξιδεύτρα μεσ’ τ’ άπειρο,

σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει,

που ανεβαίνει στα νέφη απ’ τα πέλαγα

κι απ’ τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα

γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα;

…Κι αντί να έρθει μια νύχτα αξημέρωτη

ξημερώνει μια αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο,

κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;

Ό,τι λέμε πως «ζει» μήπως πέθανε

κι είναι αθάνατο ότι έχει «πεθάνει»;

(Γ. Δροσίνης)

[Alban]

….To να μπαίνεις στο αμάξι του Al!!!

ΙΤΣ ΜΑΡΗ....

Εγω φταίω αν εσυ πήγαινες σα χταπόδι περα δωθε;;;

[olizyz]

[

Ε??? χταπόδι??? Τι άκυρη παρομοίωση είναι αυτή?

[Alban]

[

Ε??? χταπόδι??? Τι άκυρη παρομοίωση είναι αυτή?

Η παρομοιωση όπως και η οδηγησή μου είναι μια χαρα..

Τι δλδ;

Επειδη κάναμε μια προσπέραση παραπάνο;

[olizyz]

πάνω στη στροφή????

[Alban]

Α στροφή ήταν;

[γιατρίνα]

"Υπάρχει μέσα μου η τραγική ιδέα που όλα, πάντα τα διαψεύδει : η ιδέα του θανάτου. Το μόνο πράγμα που προσδίδει αληθινό μεγαλείο στον άνθρωπο είναι το γεγονός ότι πεθαίνει. Πριν από τρεις μέρες είχα μπει σε μια τρατορία στη Ρώμη, γεμάτη ηλιθίους, ανυπόφορες, κομψές γυναίκες, πλούσιους και απαίσιους άντρες. Εντούτοις ήσαν "μεγαλειώδεις", ένιωθα και σ΄αυτούς το μεγαλείο του ανθρώπου, και αυτό, από το γεγονός και μόνο ότι σε εκατό χρόνια θα είναι σκελετοί. Με άλλα λόγια, το μοναδικό μεγαλείο του ανθρώπου είναι η τραγωδία του. Αν δεν υπήρχε αυτό, θα βρισκόμαστε ακόμα στην προϊστορική εποχή."

στο Con Pier Paolo Pasolini, ( από Παζολίνι βιογραφία )

[SleepWalker]

Men fear death, as children fear to go in the dark; and as that natural fear in children is increased with tales, so is the other.

Francis Bacon

[valentina667]

Η ζωή δεν είναι κάτι που πρέπει να το καταφρονήσουμε

και

ο θάνατος δεν είναι κάτι που πρέπει να το φοβόμαστε

Ντοστογιέφσκι

[Alcedo atthis]

Δεν μπορώ να πω τι ακριβώς είναι.. Όταν όμως συμβαίνει σε κοντινά και αγαπημένα μας πρόσωπα,ειδικά αν είναι μικρά σε ηλικία, γι αυτούς που μένουν πίσω είναι οδυνηρό..

Αυτά.

Σίγουρα είναι οδυνηρό να χάνεις ένα άτομο σε μικρή ηλικία. Αναρωτιέσαι πως θα ήταν η ζωή που δεν πρόλαβε να ζήσει, τι θα μπορούσατε να κάνατε μαζί. Κατά τη γνώμη μου όμως όταν χάνεις ένα άτομο που είναι σε μεγαλύτερη ηλικία ειδικά αν αυτό το άτομο ήταν το πιο αγαπημένο σου και χάνεται απρόοπτα, ο πόνος είναι αβάσταχτος.

Είχες ζήσει εμπειρίες με αυτό το άτομο, και δεν το είχες χορτάσει!Και κάθε μέρα αναρωτιέσαι "γιατί;". Και κάθε μέρα ελπίζεις πως του είχες πει πολλά σ΄αγαπώ και του είχες δώσει πολλες αγκαλιές, και του είχες κάνει όλα τα χατήρια, και πάνω απ'όλα το ειχες κάνει περίφανο για εσένα.

Και δυστυχώς δεν περνά μέρα που να μη σκέφτεσαι τι θα σου έλεγε σε ότι σου συμβαίνει καθημερινά, τι θα σε συμβούλευε. Και πρέπει τώρα εσύ μόνος σου, να αποφασίζεις να μην κάνεις πράγματα που δεν του άρεσαν απλά και μόνο για να έχεις την ψευδαίσθηση πως είναι ακόμα εκεί. Και το χειρότερο δεν είναι εκεί όταν θέλεις να του πεις πως είσαι χαρούμενος, ερωτευμένος, θυμωμένος, αδικημένος, μόνος σου.

Αλλα δυστυχώς δεν είναι εκεί. Αυτό είναι ο θάνατος. Ένα κενό που μένει, και δε γεμίζει, και δεν ξεπερνιέται...

[ho·mun·cu·li]

Ο θανατος των αλλων ειναι ενα σκαλοπατι που ανεβαινεις καθε φορα πλησιαζοντας τη δικη σου αναμετρηση με το αναποφευκτο...

Ο θανατος ο δικος σου ειναι το τερμα μιας διαδρομης και το απολυτο κενο

[bad_samaritan]

γιατρίνα εξαιρετικό το τόπικ σου...!!καθώς επίσης οι παρεμβάσεις σου!!γουελ νταν

πάντως...όσο κι αν θεωρούμε εαυτούς εγκλωβισμένους στους αδυσώπητους νόμους της φύσης

η ίδια η φύση μας προσφέρει μια διέξοδο,μια λύτρωση αν θες μια επανάσταση...

ακόμη κι αν αυτή η "προσφορά" είναι μέσα στη δικιά της έγνοια για επιβίωση...

και φυσικά αναφέρομαι στην αναπαραγωγή!

"αν μπορείς,Ψυχή, ανασηκώσου απάνω από τα πολύβουα κύματα και πιάσε μ' ένα κλωθογύρισμα του ματιού σου

όλη τη θάλασσα.

Κράτα καλά τα φρένα σου να μη σαλέψουν.

Κι ολομεμιάς βυθίσου πάλι στο πέλαγο και ξακλούθα τον αγώνα"

(καζατζάκης/ασκητική)

κάπως έτσι ο άνθρωπος,πρέπει να σηκωθεί πάνω από τη ζωή,να κοιτάξει με δεός την αδιάλειπτη ροή της ανθρώπινης ύπαρξης,

να αντιμετωπίσει αυτή την πραγματικότητα με σθένος για να μην χάσει το λογικό του,

και να συνεχίσει την αδιάκοπη προσπάθεια να καταλάβει τη ζωή, συμφιλιωμένος τώρα πια με την πιο ήρεμη και στωική μορφή επανάστασης απέναντι στο θάνατο:αυτή που του προτείνει η φύση

ας πούμε οτι διακρίνω 3 βαθμίδες σ'αυτή την αντίδραση του ανθρώπου στο αναπόφευκο

η 2η αυτή που ενσαρκώνει κ οριοθετεί το μέτρο είναι αυτή που περιγράφεται πιο πάνω

τα δύο άκρα είναι αφενός η εκούσια αποχώρηση

και αφετέρου η ανάλωση της ζωής στην προσπάθεια ανεύρεσης ελιξηρίου αθανασίας!

και δε βρίσκω επιχείρημα γιατί να μην εξισώσω τα δύο άκρα!

ένιγουει αυτά τα λίγα...

για μένα η αναζήτηση της έννοιας του θανάτου με οδηγεί στο μονόδρομο του να προσπαθήσω να ορίσω τη ζωή..

μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσω με στωικότητα το θάνατο..

ωστε όταν έρθω αντίμέτωπη με το χάρο να του πω..τουλάχιστον έκανα ό,τι μπορούσα!έδωσα όλο μου τον εαυτό,εως και την ψυχή μου..

πρόσφατα δίαβασα πως πέθανε ο γηραιότερος άνθρωπος του κόσμου(115 ετών..)

μου έκανε εντύπωση που έγραφε πως

"ο εμιλίάνο έκλαιγε συχνά, καθώς έλεγε ότι είχε κουραστεί και επιθυμούσε να πεθάνει"...

αυτό πιαμου φαίνεται αξιοσημείωτο...

κλείνω με ένα ποιήμα της δημουλά..

Κύριε,γνωρίζω

σκαμμένους δρόμους ξανασκάβω

πριν από μένα έκυψαν βαθύτερα

πολλές εξερευνήτριες αγωνίες.

Ακλόνητη η βασιλεία του αναπόδεικτου

(μεγάλος συκοφάντης σου μα και υποστηρικτής σου)

Ψάχνω μήπως η πίστη μας σ εξώθησε να γευτείς

το χυμώδες αξίωμα του Υπαίτιου

για ν αποδυναμώσει κάπως το Ανεξήγητο

Ενεπλάκεις ή όχι στης παντοδυναμίας το ολίσθημα

πάντως μένει γραμμένο στα παμπάλαια

αυθεντικά ευαγγέλια του τρόμου μας τί αμοιβή

υπέρογκη ζητάς για την αθανασία σου:

τη θνητότητά μας

(μεγάλος συκοφάντης σου μα και υποστηρικτής σου)

Θέλεις εσύ να είσαι ο εκβραχιστής

της σφηνομένης μέσα μας αγάπης

για τη ζωή που ήταν όπως λες έμπνευση δική σου.

Άραγε τί τον θες το θάνατό μας

να σου φυλάει τί,δεμένος έξω από τ όνομά σου,

τί που φοβάσαι μη στο κλέψει η νόησή μας.

Με ποιό μέσο ερχόμαστε στον κόσμο

δε φαίνεται να σε πολυσκοτίζει

το αναθέτεις σε πλανόδιες αιτίες.

'Αλλους μας φέρνει ένα φιλί

στο κρύο μέτωπο της πλήξης,μερικούς

μας ξετρυπώνει ο έρωτας κρυμμένους

στα βάθη των κινδύνων του να σβήσει,

άλλων μια μνήμη έιναι ο κομιστής

κι όλους μαζί θαρρείς πως μας γεννά

ο τρόμος του θανάτου.

Σκάβω μήπως δεν είσαι τόσο άθεος

Μη στάθηκες κι εσύ πρόωρος αισιόδοξος σαν όλους:

έπλασες τον κόσμο πρίν χρειαστεί να κλάψεις.

Λίγο σε αθωώνει αυτή η σκέψη

'Οπως αθώωνει το φεγγάρι μόλις φανεί

την τόση σκοτεινότητα τριγύρω.

Σχεδόν την εξυμνεί.

[Mixalopoulosdoc]

Στην Απολογία του Σωκράτους, ο Σωκράτης μιλάει για δύο ενδεχόμενα: αν πεθαίνοντας δεν υπάρχει τίποτα απολύτως μετά, και δεν έχουμε αίσθηση πλέον, θα είναι ο θάνατος σαν ύπνος χωρίς όνειρα, πράγμα καλό κατά την άποψή του. Αν όμως ισχύει αυτό που λέγεται ότι πεθαίνοντας συναντά κανείς πνεύματα άλλων πεθαμένων αυτό θα είναι και μεγαλύτερο όφελος.

'''...

Γιατί ένα από τα δύο είναι ο θάνατος: ή δεν είναι τίποτα και όποιος πεθαίνει δεν έχει καμία συναίσθηση, ή, όπως λένε, συμβαίνει κάποια μεταβολή και μετοίκηση της ψυχής από τον εδώ τόπο σε έναν άλλον. Και είτε δεν υπάρχει καμιά αίσθηση, αλλά είναι σαν ύπνος, κι αν είναι σαν να κοιμάται κανείς χωρίς να βλέπει ούτε όνειρο, τι θαυμάσιο όφελος που θα ήταν ο θάνατος!

Εγώ λοιπόν νομίζω ότι αν κάποιος έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σε μια νύχτα που κοιμήθηκε χωρίς να δει ούτε ένα όνειρο, και τις άλλες νύχτες και μέρες της ζωής του, αν έπρεπε να τις αντιπαραβάλλει με τη νύχτα εκείνη και να σκεφτεί και να πει πόσα καλύτερα και πιο ευχάριστα μερόνυχτα έχει ζήσει στη ζωή του απ' αυτή τη νύχτα, νομίζω ότι όχι μόνο ο τυχαίος ιδιώτης αλλά κι ο μεγαλύτερος βασιλιάς θα τα έβρισκε πολύ λίγα σε σχέση με τη νύχτα εκείνη.

Αν κάτι τέτοιο είναι ο θάνατος, εγώ τουλάχιστον νομίζω ότι είναι όφελος. Γιατί έτσι η αιωνιότητα όλη δεν φαίνεται παρά σαν μια νύχτα. Αν πάλι ο θάνατος είναι αναχώρηση από εδώ για έναν άλλον τόπο κι είναι αλήθεια τα λεγόμενα ότι εκεί βρίσκονται όλοι όσοι έχουν πεθάνει, τι μεγαλύτερο καλό θα υπήρχε από αυτό, άνδρες δικαστές;

Αν κάποιος φτάνοντας στον Άδη, έχοντας απαλλαγεί απ' αυτούς εδώ που ισχυρίζονται ότι είναι δικαστές, θα βρει τους αληθινούς δικαστές που λένε ότι δικάζουν εκεί, τον Μίνωα και τον Ραδάμανθο, τον Αιακό και τον Τριπτόλεμο και τους άλλους από τους ημίθεους που υπήρξαν δίκαιοι στη ζωή τους; Θα ήταν μήπως άσχημη αυτή η αναχώρηση; Ή πάλι, και ποιος από σας δεν θα έδινε οτιδήποτε για να βρεθεί με τον Ορφέα, τον Μουσαίο, τον Ησίοδο και τον Όμηρο; Εγώ πάντως πολλές φορές θα ήθελα να πεθάνω αν όλα αυτά αληθεύουν, γιατί σ' εμένα τουλάχιστον, φαίνεται θαυμαστή η παραμονή σε μέρος που θα μπορούσα να συναντήσω τον Παλαμήδη, τον Αίαντα του Τελαμώνα κι όσους άλλους από τους παλιούς πέθαναν από άδικη κρίση, και να συγκρίνω τα παθήματά μου με τα δικά τους. Νομίζω πως κάθε άλλο παρά δυσάρεστα θα μου ήταν όλα αυτά. Και μάλιστα, το σπουδαιότερο, να εξετάζω και να ερευνώ, όπως κάνω και για τους εδώ, ποιος απ' αυτούς είναι σοφός και ποιος νομίζει ότι είναι αλλά δεν είναι. Και πόσα δεν θα έδινε κανείς, άνδρες δικαστές, για να μπορέσει να εξετάσει εκείνον που ηγήθηκε της μεγάλης στρατιάς της Τροίας ή τον Οδυσσέα ή τον Σίσσυφο - ή και χιλιάδες άλλους που θα μπορούσε να αναφέρει κανείς, άνδρες και γυναίκες - να μιλάει μ' αυτούς και να βρίσκεται μαζί τους και να τους εξετάζει; Δεν θα ήταν όλα αυτά ανείπωτη ευτυχία; Πάντως, για τέτοιες αιτίες, όσοι βρίσκονται εκεί δεν θανατώνουν. Εκείνοι, είναι και για πολλά άλλα πιο ευτυχισμένοι απ' τους εδώ, για το λόγο ακόμα ότι τον υπόλοιπο χρόνο μένουν αθάνατοι, αν φυσικά όσα λέγονται είναι αλήθεια. Αλλά κι εσείς πρέπει, άνδρες δικαστές, να σκέφτεστε με ελπίδα τον θάνατο και να καταλάβετε ότι η αλήθεια είναι μόνο μία: Ότι δεν υπάρχει για τον καλόν άνθρωπο κανένα κακό, ούτε όταν ζει ούτε όταν πεθάνει, και ότι δεν αμελούν οι θεοί να φροντίζουν για τις υποθέσεις του. Και ούτε τα δικά μου τώρα συνέβησαν από μόνα τους, αλλά μου είναι φανερό ότι για μένα πια το να πεθάνω και το να απαλλαγώ από τα πράγματα αυτά είναι το καλύτερο. Γι' αυτό και το σημείο του θεού δεν με απέτρεψε καθόλου, και εγώ σ' εκείνους που με καταδίκασαν και στους κατηγόρους μου δεν κρατάω καμία κακία. Παρ' όλο που δεν με καταδίκασαν και δεν με κατηγόρησαν μ' αυτήν τη σκέψη, αλλά επειδή πίστευαν ότι έτσι θα με έβλαπταν. Για το λόγο αυτό είναι αξιοκατάκριτοι.

''

Στην Απολογία του Σωκράτους, ο Σωκράτης μιλάει για δύο ενδεχόμενα: αν πεθαίνοντας δεν υπάρχει τίποτα απολύτως μετά, και δεν έχουμε αίσθηση πλέον, θα είναι ο θάνατος σαν ύπνος χωρίς όνειρα, πράγμα καλό κατά την άποψή του. Αν όμως ισχύει αυτό που λέγεται ότι πεθαίνοντας συναντά κανείς πνεύματα άλλων πεθαμένων αυτό θα είναι και μεγαλύτερο όφελος.

'''...

Γιατί ένα από τα δύο είναι ο θάνατος: ή δεν είναι τίποτα και όποιος πεθαίνει δεν έχει καμία συναίσθηση, ή, όπως λένε, συμβαίνει κάποια μεταβολή και μετοίκηση της ψυχής από τον εδώ τόπο σε έναν άλλον. Και είτε δεν υπάρχει καμιά αίσθηση, αλλά είναι σαν ύπνος, κι αν είναι σαν να κοιμάται κανείς χωρίς να βλέπει ούτε όνειρο, τι θαυμάσιο όφελος που θα ήταν ο θάνατος!

Εγώ λοιπόν νομίζω ότι αν κάποιος έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σε μια νύχτα που κοιμήθηκε χωρίς να δει ούτε ένα όνειρο, και τις άλλες νύχτες και μέρες της ζωής του, αν έπρεπε να τις αντιπαραβάλλει με τη νύχτα εκείνη και να σκεφτεί και να πει πόσα καλύτερα και πιο ευχάριστα μερόνυχτα έχει ζήσει στη ζωή του απ' αυτή τη νύχτα, νομίζω ότι όχι μόνο ο τυχαίος ιδιώτης αλλά κι ο μεγαλύτερος βασιλιάς θα τα έβρισκε πολύ λίγα σε σχέση με τη νύχτα εκείνη.

Αν κάτι τέτοιο είναι ο θάνατος, εγώ τουλάχιστον νομίζω ότι είναι όφελος. Γιατί έτσι η αιωνιότητα όλη δεν φαίνεται παρά σαν μια νύχτα. Αν πάλι ο θάνατος είναι αναχώρηση από εδώ για έναν άλλον τόπο κι είναι αλήθεια τα λεγόμενα ότι εκεί βρίσκονται όλοι όσοι έχουν πεθάνει, τι μεγαλύτερο καλό θα υπήρχε από αυτό, άνδρες δικαστές;

Αν κάποιος φτάνοντας στον Άδη, έχοντας απαλλαγεί απ' αυτούς εδώ που ισχυρίζονται ότι είναι δικαστές, θα βρει τους αληθινούς δικαστές που λένε ότι δικάζουν εκεί, τον Μίνωα και τον Ραδάμανθο, τον Αιακό και τον Τριπτόλεμο και τους άλλους από τους ημίθεους που υπήρξαν δίκαιοι στη ζωή τους; Θα ήταν μήπως άσχημη αυτή η αναχώρηση; Ή πάλι, και ποιος από σας δεν θα έδινε οτιδήποτε για να βρεθεί με τον Ορφέα, τον Μουσαίο, τον Ησίοδο και τον Όμηρο; Εγώ πάντως πολλές φορές θα ήθελα να πεθάνω αν όλα αυτά αληθεύουν, γιατί σ' εμένα τουλάχιστον, φαίνεται θαυμαστή η παραμονή σε μέρος που θα μπορούσα να συναντήσω τον Παλαμήδη, τον Αίαντα του Τελαμώνα κι όσους άλλους από τους παλιούς πέθαναν από άδικη κρίση, και να συγκρίνω τα παθήματά μου με τα δικά τους. Νομίζω πως κάθε άλλο παρά δυσάρεστα θα μου ήταν όλα αυτά. Και μάλιστα, το σπουδαιότερο, να εξετάζω και να ερευνώ, όπως κάνω και για τους εδώ, ποιος απ' αυτούς είναι σοφός και ποιος νομίζει ότι είναι αλλά δεν είναι. Και πόσα δεν θα έδινε κανείς, άνδρες δικαστές, για να μπορέσει να εξετάσει εκείνον που ηγήθηκε της μεγάλης στρατιάς της Τροίας ή τον Οδυσσέα ή τον Σίσσυφο - ή και χιλιάδες άλλους που θα μπορούσε να αναφέρει κανείς, άνδρες και γυναίκες - να μιλάει μ' αυτούς και να βρίσκεται μαζί τους και να τους εξετάζει; Δεν θα ήταν όλα αυτά ανείπωτη ευτυχία; Πάντως, για τέτοιες αιτίες, όσοι βρίσκονται εκεί δεν θανατώνουν. Εκείνοι, είναι και για πολλά άλλα πιο ευτυχισμένοι απ' τους εδώ, για το λόγο ακόμα ότι τον υπόλοιπο χρόνο μένουν αθάνατοι, αν φυσικά όσα λέγονται είναι αλήθεια. Αλλά κι εσείς πρέπει, άνδρες δικαστές, να σκέφτεστε με ελπίδα τον θάνατο και να καταλάβετε ότι η αλήθεια είναι μόνο μία: Ότι δεν υπάρχει για τον καλόν άνθρωπο κανένα κακό, ούτε όταν ζει ούτε όταν πεθάνει, και ότι δεν αμελούν οι θεοί να φροντίζουν για τις υποθέσεις του. Και ούτε τα δικά μου τώρα συνέβησαν από μόνα τους, αλλά μου είναι φανερό ότι για μένα πια το να πεθάνω και το να απαλλαγώ από τα πράγματα αυτά είναι το καλύτερο. Γι' αυτό και το σημείο του θεού δεν με απέτρεψε καθόλου, και εγώ σ' εκείνους που με καταδίκασαν και στους κατηγόρους μου δεν κρατάω καμία κακία. Παρ' όλο που δεν με καταδίκασαν και δεν με κατηγόρησαν μ' αυτήν τη σκέψη, αλλά επειδή πίστευαν ότι έτσι θα με έβλαπταν. Για το λόγο αυτό είναι αξιοκατάκριτοι.

''

[Profiterol]

Τόπικ για το Θάνατο...

Αυτό είναι ένα αντι-emo τόπικ

διπλός νες καφέ όχι καλά χτυπημένος και παρατημένος για μια ώρα στους 35 'C

μπλιάξ!

[bad_samaritan]

Θάνατος είναι οι κάργες πού χτυπιούνται

στούς μαύρους τοίχους καί στά κεραμίδια,

θάνατος οι γυναίκες πού αγαπιούνται

καθώς νά καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι

μέ τά λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,

ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη

ο ήλιος, θάνατος μέσα στούς θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος πού διπλώνει,

γιά νά ζυγίσει, μιά "ελλιπή" μερίδα,

θάνατος τά ζουμπούλια στό μπαλκόνι

κι ο δάσκαλος μέ τήν εφημερίδα.

Bάσις, Φρουρά, Eξηκονταρχία Πρεβέζης.

Tήν Κυριακή θ΄ ακούσουμε τή μπάντα.

Eπήρα ένα βιβλιάριο Tραπέζης,

πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στήν προκυμαία,

"υπάρχω;" λες, κι ύστερα: "δέν υπάρχεις!"

Φτάνει τό πλοίο. Yψωμένη σημαία.

Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης

Αν τουλάχιστον, μέσα στούς ανθρώπους

αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...

Σιωπηλοί, θλιμμένοι, μέ σεμνούς τρόπους,

θά διασκεδάζαμε όλοι στήν κηδεία.

καρυωτακης

[dcool!]

μελοποιημενο απο τον δ.μουτση αν δεν κανω λαθος emquestion

δεν μπορεσα να το βρω μελοποιημενο, αλλα βρηκα

[bad_samaritan]

ωραίο ντκουλ!!

(δεν το εχω ποτε ακουσει σαν τραγουδι...

αν το βρεις μην ξεχασεις να το ποσταρεις καπου εδω... )

[neurodiab]

Ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο σ'αυτό το σύμπαν

...

(μετά την ανορθογραφιά μου!)

....μην το φοβάστε είναι τόσο κοντά και τόσο μακριά,κάθε στιγμή! Να είστε πάντα έτοιμοι να τον αντιμετωπίσετε! Εγώ του ξέφυγα πολλές φορές...Χι!Χι!Χι!

embounce8 embounce8 embounce8 embounce8 embounce8 embounce8

[tokalopaidi]

ο θάνατος δεν ειναι τιποτα , θα ρθει θες δεν θες.

το θεμα ειναι πως ζεις μεχρι την ωρα εκείνη?

[tania_lupin]

Ίσως η σωστή ερώτηση είναι "Τι είναι η ζωή" αντί για "Τι είναι ο θάνατος".

Π.χ. δεν υπάρχει κρύο, το κρύο είναι η απουσία της θερμότητας. Το αν κρυώνουμε ή αν ζεσταινόμαστε το καθορίζει ένας μόνο παράγοντας, το ποσό της θερμότητας στο γύρω χώρο.

Επίσης, σκοτάδι δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο απουσία του φωτός.

Αυτές οι οντότητες είναι κατασκευασμένες από τον άνθρωπο, γιατί κακά τα ψέματα, είμαστε ολίγον δυαδικά όντα και καταλαβαίνουμε καλύτερα τι γίνεται γύρω μας αν ανάγουμε κάθε κατάσταση σε άθροισμα ποσοστών δύο παραγόντων.

Αυτό που θέλω να πω, λοιπόν, είναι πώς, κατά τη δική μου άποψη, δεν υπάρχει θάνατος, αλλά ζωή και απουσία ζωής. Επομένως είναι αδύνατο να υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αφού ο ίδιος ο θάνατος είναι η μη ύπαρξη ζωής. Βέβαια, ίσως υπάρχει κάτι μετά που δεν είναι ζωή όπως την εννοούμε, οπότε προκύπτει ένα πρόβλημα ορολογίας. Αλλά αυτό που εννοώ είναι ότι είναι σίγουρα απίθανο να υπάρχει ένα απτό, οικείο είδος ύπαρξης μετά το θάνατο, με την έννοια ότι δεν μπορείς να έχεις φως στο σκοτάδι, χωρίς να το κάνεις πιο φωτεινό και δεν μπορείς να έχεις θερμότητα στο κρύο, χωρίς να το κάνεις πιο ζεστό.

Άρα η ζωή είναι το διάλειμμα από την ανυπαρξία και η γέννηση και ο θάνατος, τα άκρα του διαλείμματος.

Ίσως το ερώτημα δεν είναι "τι γίνεται μετά το θάνατο", ή "τι υπάρχει πριν τη ζωή", ίσως είναι "τι στο καλό είναι αυτή η ζωή" και "πώς στο καλό δημιουργήθηκε αυτή η απόλυτη οργάνωση από τόση αποδιοργάνωση". Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι στο άπειρο του χρόνου και του χώρου, στην απεραντοσύνη του πάντα και του παντού, τα εκατομμύρια χρόνια και τα εκατομμύρια έτη φωτός είναι απολύτως αμελητέα. Πόσο μάλλον, οι μερικές δεκάδες χρόνων ζωής μας και τα μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα που διανύουμε κατά τη διάρκεια αυτής.

Αλλά ποιος ξέρει; Ίσως υπάρχει μία πνευματική μορφή ύπαρξης που είναι ξέχωρη από αυτήν που αναδύεται από κάποια είδη συγκεντρωμένης ύλης και δεν εξαρτάται από τη ζωή, οπότε μπορεί να υπάρχει και χωρίς αυτήν και εμείς δεν την καταλαβαίνουμε τώρα επείδη είμαστε στη ζωή. Ή ίσως στην απειρία (ενδιαφέρον το λογοπαίγνιο!) του Κόσμου, δεν είναι παράξενη η περιοδική εμφάνιση οργάνωσης της ύλης και κατ' επέκταση η εμφάνιση ζωής και άρα μπορεί τα σωματίδια μας να φτιάξουν άλλες ή και παρόμοιες μορφές ύπαρξης. Από τις οποίες μπορεί και να προκύπτουν άλλες ή και παρόμοιες μορφές πνευματικότητας. Και εφόσον εξορισμού δεν αντιλαμβάνεσαι το πέρασμα του χρόνου όταν σε εγκαταλείπει η ζωή (ή όταν εσύ την εγκαταλείπεις, δεν ξέρω ποιο είναι πιο σωστό), τότε μπορεί να βρεθείς "αμέσως" στην επόμενη φάση ύπαρξης. Αλλά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να ξαναδημιουργηθεί η δική σου συνείδηση αυτούσια. Και η δική σου συνείδηση δεν είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη μορφή ύπαρξης που εκπροσωπείς; Άρα πώς μπορεί να υπάρξει η δική σου συνείδηση χωρίς να είναι ίδια η μορφή ύπαρξής σου;

Δεν ξέρω.

Ένα έχω να πω στα σίγουρα: ανεξάρτητα του τι έγινε πριν και τι θα γίνει μετά, δεν πρέπει να επικαλούμαστε το άπειρο για να τα κάνουμε σαλάτα στο εδώ και στο τώρα.

Άρα κάντε ό,τι καλύτερο μπορείτε! Δώστε τα όλα! Απολαύστε την τώρα που την έχουμε! Κι αν έχουμε και δεύτερη ευκαιρία, θα την αξιοποιήσουμε ακόμα καλύτερα!

[vavel]

Ο θανατος ειναι το μονο κοινο που εχουν ολοι οι ανθρωποι.Μπροστα του ειμαστε ολοι ισοι.

[Evanescent_doctor]

ωραίο ντκουλ!!

(δεν το εχω ποτε ακουσει σαν τραγουδι...

αν το βρεις μην ξεχασεις να το ποσταρεις καπου εδω... )

Λίγο μακάβρια η απαγγελία έτσι;

Το ποίημα Πρέβεζα μελοποιημένο από το Γιάννη Γλέζο ακούστηκε με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Η πηγή μου

Όμως, αρχικά είχε μελοποιηθεί από το Δ. Μούτση το 1975 και είχε τραγουδηθεί από κάποιον Χρ. Λετονό ένα μέρος του όπως λέει το site των φίλων του Βασίλη εδώ

Πολύ ωραίο και σαν τραγούδι, ακούστε το (δεν ξέρω να σας πω πού να το βρείτε δυστυχώς)

[bad_samaritan]

Ίσως η σωστή ερώτηση είναι "Τι είναι η ζωή" αντί για "Τι είναι ο θάνατος".

Π.χ. δεν υπάρχει κρύο, το κρύο είναι η απουσία της θερμότητας. Το αν κρυώνουμε ή αν ζεσταινόμαστε το καθορίζει ένας μόνο παράγοντας, το ποσό της θερμότητας στο γύρω χώρο.

Επίσης, σκοτάδι δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο απουσία του φωτός.

Αυτές οι οντότητες είναι κατασκευασμένες από τον άνθρωπο, γιατί κακά τα ψέματα, είμαστε ολίγον δυαδικά όντα και καταλαβαίνουμε καλύτερα τι γίνεται γύρω μας αν ανάγουμε κάθε κατάσταση σε άθροισμα ποσοστών δύο παραγόντων.

Αυτό που θέλω να πω, λοιπόν, είναι πώς, κατά τη δική μου άποψη, δεν υπάρχει θάνατος, αλλά ζωή και απουσία ζωής. Επομένως είναι αδύνατο να υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αφού ο ίδιος ο θάνατος είναι η μη ύπαρξη ζωής. Βέβαια, ίσως υπάρχει κάτι μετά που δεν είναι ζωή όπως την εννοούμε, οπότε προκύπτει ένα πρόβλημα ορολογίας. Αλλά αυτό που εννοώ είναι ότι είναι σίγουρα απίθανο να υπάρχει ένα απτό, οικείο είδος ύπαρξης μετά το θάνατο, με την έννοια ότι δεν μπορείς να έχεις φως στο σκοτάδι, χωρίς να το κάνεις πιο φωτεινό και δεν μπορείς να έχεις θερμότητα στο κρύο, χωρίς να το κάνεις πιο ζεστό.

Άρα η ζωή είναι το διάλειμμα από την ανυπαρξία και η γέννηση και ο θάνατος, τα άκρα του διαλείμματος.

Ίσως το ερώτημα δεν είναι "τι γίνεται μετά το θάνατο", ή "τι υπάρχει πριν τη ζωή", ίσως είναι "τι στο καλό είναι αυτή η ζωή" και "πώς στο καλό δημιουργήθηκε αυτή η απόλυτη οργάνωση από τόση αποδιοργάνωση". Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι στο άπειρο του χρόνου και του χώρου, στην απεραντοσύνη του πάντα και του παντού, τα εκατομμύρια χρόνια και τα εκατομμύρια έτη φωτός είναι απολύτως αμελητέα. Πόσο μάλλον, οι μερικές δεκάδες χρόνων ζωής μας και τα μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα που διανύουμε κατά τη διάρκεια αυτής.

Αλλά ποιος ξέρει; Ίσως υπάρχει μία πνευματική μορφή ύπαρξης που είναι ξέχωρη από αυτήν που αναδύεται από κάποια είδη συγκεντρωμένης ύλης και δεν εξαρτάται από τη ζωή, οπότε μπορεί να υπάρχει και χωρίς αυτήν και εμείς δεν την καταλαβαίνουμε τώρα επείδη είμαστε στη ζωή. Ή ίσως στην απειρία (ενδιαφέρον το λογοπαίγνιο!) του Κόσμου, δεν είναι παράξενη η περιοδική εμφάνιση οργάνωσης της ύλης και κατ' επέκταση η εμφάνιση ζωής και άρα μπορεί τα σωματίδια μας να φτιάξουν άλλες ή και παρόμοιες μορφές ύπαρξης. Από τις οποίες μπορεί και να προκύπτουν άλλες ή και παρόμοιες μορφές πνευματικότητας. Και εφόσον εξορισμού δεν αντιλαμβάνεσαι το πέρασμα του χρόνου όταν σε εγκαταλείπει η ζωή (ή όταν εσύ την εγκαταλείπεις, δεν ξέρω ποιο είναι πιο σωστό), τότε μπορεί να βρεθείς "αμέσως" στην επόμενη φάση ύπαρξης. Αλλά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να ξαναδημιουργηθεί η δική σου συνείδηση αυτούσια. Και η δική σου συνείδηση δεν είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη μορφή ύπαρξης που εκπροσωπείς; Άρα πώς μπορεί να υπάρξει η δική σου συνείδηση χωρίς να είναι ίδια η μορφή ύπαρξής σου;

Δεν ξέρω.

Ένα έχω να πω στα σίγουρα: ανεξάρτητα του τι έγινε πριν και τι θα γίνει μετά, δεν πρέπει να επικαλούμαστε το άπειρο για να τα κάνουμε σαλάτα στο εδώ και στο τώρα.

Άρα κάντε ό,τι καλύτερο μπορείτε! Δώστε τα όλα! Απολαύστε την τώρα που την έχουμε! Κι αν έχουμε και δεύτερη ευκαιρία, θα την αξιοποιήσουμε ακόμα καλύτερα!

τανια καταρχας να σου πω πως ειτε συμφωνω ειτε οχι μου αρεσαν πολυ αυτα που γραφεις..ή ισως ο τροπος που τα αναπτυσσεις

ενας μικρος αντιλογος στα πλαισια της χαρας που μπορει να δοκιμασει ενας ανθρωπος αναδιαμορφώνοντας με τη δικια του λογικη (ειτε αποδεχόμενος την αποψη ειτε ανασκευαζοντας την) κατι που του φανηκε ενδιαφερον,αξιοπροσεκτο..

αν ορισουμε το θανατο ως μη ζωη ... τοτε μαλλον θα πρεπει να ειμαστε πιο προσεκτικοι ως προς τον ορισμο της ζωης ωστε να μη σκαρωσουμε μια ωραιοτατη σοφιστεια

μη ζωη μπορει να σημαινει "μη ζωη με τη μορφη που τη γνωριζουμε και την αντιλαμβανομαστε τωρα εμεις."

αρα η εννοια "μη ζωη" δεν αποκλειει την...υπαρξη μιας καποιας μορφης ζωης!!!

βεβαια αυτο το εθιξες με το δευτερο σκελος του ποστ σου στο οποιο διακρινω καποια ψηγματα ισως μιας θεωριας μετεμψυχωσης? μπορει και να κανω λαθος...

οσο για το "Και η δική σου συνείδηση δεν είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη μορφή ύπαρξης που εκπροσωπείς"

μαλλον πρεπει να ορισεις πιο αυστηρα-δηλ πιο συγκεκριμενα - τη "μορφη υπαρξης"...δηλ αν εννοεις το σωμα σου ...δεν ξερω νομιζω οτι μπαινουμε σε χωραφια παραφιλολογιας.γιατι

η συνειδηση δεν προυπαρχει μεσα μας αναπτυσσεται με βαση τα ερεθισματα που δεχομαστε απο το περιβαλλον μας,αρα και την εξωτερικη μας εμφανιση ,αρα και το σωμα μας . αυτο συνεπαγεται το οτι η συνειδηση ειναι αρρηκτα συνδεδεμενη με τη "μορφη υπαρξεως μας". ομως ξεκινησα το συλλογισμο με δεδομενο οτι η συνειδηση δεν προυπαρχει. Αν δεχτεις το αντιθετο αλλαζει και το συμπερασμα

αυτοι που πιστευουν στην μετεμψυχωση,θεωρουν φανταζομαι οτι η συνειδηση ειναι κατι ανωτερο και προυπαρχει,αρα ειναι ανεξαρτητη απο το εξωτερικο περιβαλλον αρα μπορει να αλλαζει ανενοχλητη μορφες υπαρξεως... αι γκες..

οι υπολοιποι που δεν πιστευουμε στην μετεμψυχωση θεωρουμε οτι η συνειδηση δεν προυπαρχει αρα μπλα μπλα ,δε γινεται να μετουσιωθουμε σε τιποτα διαφορετικο που να εχει συνειδηση.

η συνειδηση μας τερματιζει την πορεια της οταν το κουφαρι μας δεν αντεχει αλλο να την κουβαλαει...πεθαινουν και τα δυο μαζισταματανε δηλ να υπαρχουν -με τη μια και μοναδικη μορφη ζωης που μπορουν να υπαρξουν -

το οτι βεβαια τα στοιχεια απο τα οποια αποτελουμαστε θα συνεχισουν τον κυκλο τους και θα ανακατανεμηθουν στη γη και στους οργανισμους της δε σημαινει οτι περιεχουν και τη συνειδηση μας και οποτε με τον τροπο αυτο η συνειδηση μας περνάει και σε αλλες μορφες ζωης..στο γαιδαρο και στο λουλουδι για παραδειγμα

τεσπα..........

αυτα ... ειναι αργα και η συνειδηση μου πεφτει σε ρυθμους πιο αργους....και η σκεψη σκονταφτει πανω σε νευρωνες που κοιμουνται στη μεση του δρομουτους τεμπεληδες.....

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

δεν ξερω τι ειναι αλλα με τρομαζει πολυ...θαμαστε μονοι μας εκει?τα αγαπημενα μας προσωπα θα τα ξαναδουμε?δεν θελω καθολου να το σκεφτομαι...και στεναχωρηθηκα πολυ σημερα με τον θανατο του αρχιεπισκοπου...