«Εμείς πάντως δεν φεύγουμε από εδώ»

[Dr Lecter]

Εμείς πάντως δεν φεύγουμε από εδώ»

Νέοι Ευρωπαίοι που εργάζονται στην Ελλάδα μάς προτρέπουν να μην εγκαταλείψουμε την πατρίδα μας

ΕΛΛΗ ΙΣΜΑΗΛΙΔΟΥ | Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Επτά στους δέκα νέους Ελληνες θέλουν να φύγουν από τη χώρα. Το 42% των Ελλήνων κάτω των 35 ετών έχουν ήδη αναλάβει δράση για να αναχωρήσουν μια ώρα αρχύτερα. Εξι στους δέκα νέους προτιμούν μια θέση εργασίας στο εξωτερικό παρά μια μόνιμη δουλειά στην Ελλάδα. Οι έρευνες δημοσιεύονται η μία μετά την άλλη και τα αποτελέσματά τους είναι κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά. Οικονομική κρίση, αναξιοκρατία, αντίδραση στο πολιτικό σύστημα, απογοήτευση. Οσες και αν είναι οι αιτίες, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο: η νέα γενιά, το (υποτιθέμενο) μέλλον του τόπου μας, επιθυμεί διακαώς να... ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της. Και όμως, υπάρχουν ανάμεσά μας νέοι που διατηρούν την ελπίδα τους και διακηρύττουν με κάθε ευκαιρία ότι δεν πρόκειται να φύγουν. Μόνο που δεν είναι Ελληνες. Πρόκειται για ευρωπαίους πολίτες που έφτασαν στη χώρα μας για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, έζησαν την άνοδο και την (ελεύθερη) πτώση της, μα ακόμη πιστεύουν σε αυτήν και δεν εγκαταλείπουν.

Η κυρία Καρολίν Σατρ από τη Νάντη της Γαλλίας μεγάλωσε περνώντας κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα, λόγω της ιδιαίτερης αγάπης που είχε για τη χώρα μας ο πατέρας της. «Οταν τελείωσα τις σπουδές ιταλικής και ελληνικής φιλολογίας στη Νάντη,αποφάσισα ότι είχε έρθει η στιγμή να κάνω μια νέα αρχή στην Ελλάδα. Μάζεψα τα πράγματά μου και μετακόμισα» λέει η ίδια στο «Βήμα». Την τελευταία οκταετία είδε την Ελλάδα να αλλάζει, τόσο προς το καλύτερο όσο και προς το (πολύ) χειρότερο, με αποκορύφωμα τη σημερινή οικονομική κρίση. «Οι συνθήκες είναι άσχημες, ωστόσο μέσα στη γενική απογοήτευση απαξιώνεται κάθε ελληνικό χαρακτηριστικό και εξιδανικεύεται ό,τι γίνεται στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού την ελληνική αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Ναι, οι μισθοί είναι πιο χαμηλοί στην Ελλάδα, όμως οι γονείς πρόθυμα παραχωρούν ένα ιδιόκτητο διαμέρισμα στα παιδιά τους που βρίσκονται στο ξεκίνημα της καριέρας τους.Στη Γαλλία,αντιθέτως,οι μισθοί είναι λίγο καλύτεροι αλλά οι νέοι δεν ζουν καλύτερα,γιατί είναι αναγκασμένοι να τα βγάζουν πέρα ολομόναχοι» τονίζει.

Σύμφωνα με τον κ. Τέμου Λέχτινεν, ο οποίος κατάγεται από τη Φινλανδία και έπειτα από μία δεκαετία στις Βρυξέλλες έφτασε στην Ελλάδα για να αναλάβει το Τμήμα επικοινωνίας γνωστής εταιρείας online στοιχημάτων σε Ελλάδα και Κύπρο, το βασικό πρόβλημα των νέων Ελλήνων είναι ότι «επαναλαμβάνουν πεισματικά ότι όλα είναι μάταια και ότι “τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει”, με αποτέλεσμα αυτό εν τέλει να γίνεται πραγματικότητα! Οσο περισσότερο το λένε, τόσο περισσότερο το πιστεύουν.Το μόνο σίγουρο είναι,άλλωστε, ότι αν φύγουν όλοι οι άξιοι από τη χώρα, ποτέ δεν θα βγούμε από την κρίση», σχολιάζει. Συχνά, μάλιστα, οι Ευρωπαίοι που ζουν στη χώρα μας καταλήγουν να υποστηρίζουν την Ελλάδα απέναντι στην απογοήτευση ακόμη και των μελών της ίδιας της οικογένειάς τους!

«Η γυναίκα μου σκέφτεται ότι ίσως θα έπρεπε να γυρίσουμε στη Γερμανία γιατί αμφιβάλλει ότι κάτι θα αλλάξει. Εγώ επιμένω ότι εδώ είναι καλύτερα διότι υπάρχει ένα τεράστιο δυναμικό που παραμένει ανεκμετάλλευτο και συνεπώς είναι στα χέρια μας να το αξιοποιήσουμε» αναφέρει ο κ. Μίχαελ Οξ, γερμανός γραφίστας ο οποίος ζει στην Αθήνα και είναι παντρεμένος με Ελληνίδα. «Ακούγεται τετριμμένο, όμως η κρίση είναι πράγματι μια ευκαιρία για την Ελλάδα. Είμαστε στον πάτο,χειρότερα δεν γίνεται.Από εδώ και πέρα,μόνο να βελτιωθούμε μπορούμε» καταλήγει.

Υπάρχουν, τέλος, και αυτοί που πιστεύουν ότι η κρίση είναι μια ευκαιρία για αναθεώρηση των καταναλωτικών προτύπων που επικρατούσαν στο παρελθόν στην Ελλάδα. Ο Πορτογάλος κ. Τιάγο Μάρτινς, ελεύθερος επαγγελματίας, έφτασε στην Ελλάδα σε ηλικία 27 ετών, όταν επέλεξε μια θέση πρακτικής στην έκθεση Ηelexpo της Θεσσαλονίκης. «Μου έκανε εντύπωση η ευκολία με την οποία οι νέοι ξόδευαν χρήματα για τη (ήδη ακριβή) νυχτερινή διασκέδαση. Φοιτητές και νέοι εργαζόμενοι παράγγελναν τρία ή τέσσερα ποτά αξίας 10 ευρώ το ένα,έπιναν καφέδες στην εξωφρενική τιμή των 5 ευρώ,τον έναν μετά τον άλλον- κάτι που δεν είχα ξανασυναντήσει. Η κρίση τούς “προσγείωσε”, όμως αυτή η ανώμαλη προσγείωση έχει και τη θετική της πλευρά. Βλέπω πλέον τους έλληνες φίλους μου να συγκεντρώνονται για φαγητό σε σπίτια, να πηγαίνουν για περπάτημα ή για να αθληθούν παρέα, να απολαμβάνουν σε τελική ανάλυση όλα τα απλά πράγματα που οι νέοι της Ευρώπης (κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία) έκαναν εδώ και χρόνια» σχολιάζει μιλώντας στο «Βήμα».

«Συνεχώς με ρωτούν γιατί μένω...»

O εικονιζόμενος Κάρλος Γκουτιέρες ντε λα Κρουθ, προσωπικός γυμναστής, δηλώνει μιλώντας προς «Το Βήμα»: «Εχω κουραστεί να ακούω την ερώτηση “αφού είσαι Ισπανός και μπορείς να φύγεις... γιατί δεν φεύγεις;”. Η απάντηση είναι ότι δεν θέλω να φύγω γιατί έπειτα από τρία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, έχω αγαπήσει αυτή χώρα και- σε αντίθεση με τους ντόπιους- δεν έχω χάσει την ελπίδα μου ότι θα τα καταφέρουμε. Δέχομαι αυτή την απαξιωτική ερώτηση καθημερινά και είναι αποκαρδιωτικό να ακούς τους ίδιους τους Ελληνες να δυσφημούν τη χώρα τους μπροστά σε έναν ξένο. Με κάνει να αναρωτιέμαι πώς θα προωθήσουμε την Ελλάδα τουριστικά και επικοινωνιακά, αν επιμένουμε να τη λοιδορούμε; Σίγουρα υπάρχουν πολλά προβλήματα και συχνά εκνευρίζομαι με την αδιαφορία, την αναλγησία και την “αντικοινωνική” συμπεριφορά πολλών συμπολιτών μας. Ωστόσο η πρώτη μου σκέψη είναι “τι μπορούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε; ” και όχι “τι μπορώ να κάνω για να... φύγω;”. Αν όλοι φύγουμε ποιος θα μείνει να προστατεύσει την Ελλάδα από αυτούς που την κατάντησαν έτσι;».

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=363828&dt=30/10/2010#ixzz13q0LsoXz

[invitro]

Ναι, οι μισθοί είναι πιο χαμηλοί στην Ελλάδα, όμως οι γονείς πρόθυμα παραχωρούν ένα ιδιόκτητο διαμέρισμα στα παιδιά τους που βρίσκονται στο ξεκίνημα της καριέρας τους.Στη Γαλλία,αντιθέτως,οι μισθοί είναι λίγο καλύτεροι αλλά οι νέοι δεν ζουν καλύτερα,γιατί είναι αναγκασμένοι να τα βγάζουν πέρα ολομόναχοι» τονίζει.

Ναι. Πρόθυμα παραχωρούν ένα διαμέρισμα ακριβώς από πάνω από το δικό τους, ώστε να ελέγχουν το παιδί ισοβίως. Και με τέτοιες συντάξεις που (δεν) παίρνουν οι γονείς, ο έλεγχος του 40χρονου-50χρονου παιδιού είναι απαραίτητος ώστε "να τους γηροκομήσει". Κι αυτό είναι η περίφημη σύνδεση της οικογένειας εν Ελλάδι...Αν μάλιστα το 40χρονο "παιδί" είναι και γιατρός, ώστε να έχουν τον γιατρό κατ' ο'ικον (κι ας είναι άνεργος ή υποαπασχολούμενος) ακόμα καλύτερα....

[pas moi]

Ναι. Πρόθυμα παραχωρούν ένα διαμέρισμα ακριβώς από πάνω από το δικό τους, ώστε να ελέγχουν το παιδί ισοβίως. Και με τέτοιες συντάξεις που (δεν) παίρνουν οι γονείς, ο έλεγχος του 40χρονου-50χρονου παιδιού είναι απαραίτητος ώστε "να τους γηροκομήσει". Κι αυτό είναι η περίφημη σύνδεση της οικογένειας εν Ελλάδι...Αν μάλιστα το 40χρονο "παιδί" είναι και γιατρός, ώστε να έχουν τον γιατρό κατ' ο'ικον (κι ας είναι άνεργος ή υποαπασχολούμενος) ακόμα καλύτερα....

Βιτριολάκι νομίζω είναι η πρώτη φορά που διαφωνώ μαζί σου. Αν δε μας αρέσει να μένουμε από πάνω από τους γονείς το ενοικιάζουμε το σπίτι και μένουμε κάπου άλλου. Δεν νομίζω ότι πρέπει να γκρινιάζουμε και γι'αυτό.

Όσο για το σχόλιο ότι το κάνουν για να τους γηροκομούμε, θέλω να πιστεύω ότι δεν το κατάλαβα καλά. Αν έβλεπες τους ηλικιωμένους στην Αγγλία - σαν πεταμένα σκυλιά - στα γηροκομεία, στο έλεος της κάθε Ινδο/πακιστινής/φιλιπινέζας θα σου προκαλούσε αηδία. Το να σταθούμε δίπλα στους γονείς μας όταν μας έχουν ανάγκη είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για εκείνους. Και αυτό όχι επειδή μας "έκαναν επιστήμονες" ή μας έδωσαν το διαμερισματάκι μας για να μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας, αλλά πολύ απλά γιατί είναι γονείς μας... και μία μέρα θα το βρούμε από τα δικά μας τα παιδιά.

Τώρα αν αυτή η υποστήριξη σημαίνει να είμαστε εμείς δίπλα τους ή να την έχουμε εξασφαλίσει με άλλον τρόπο αυτό έγκειται στις δυνατότητες του καθενός μας. Παρόλα αυτά σίγουρα δεν πρέπει να την χρησιμοποιούμε ως δικαιολογία (και αυτήν) για το πως φτιάχνουμε το μέλλον μας.

Βλέποντας τα πράγματα έξω από το χορό, πιστεύω όταν ο Έλληνας αποβάλλει την γκρίνια και την μιζέρια από μέσα του, μάθει να σέβεται κανόνες και τον συνάνθρωπό του και το ρίξει στη δουλειά, όπως θα τα έκανε στην Γερμανία/Αγγλία/Αμερική τότε ίσως να καταλάβαινε ότι δε φταίει η Ελλάδα αλλά εκείνος για τα χάλια του.

[anastasiostheodoridis]

pas moi

invitro

[invitro]

Βιτριολάκι νομίζω είναι η πρώτη φορά που διαφωνώ μαζί σου. Αν δε μας αρέσει να μένουμε από πάνω από τους γονείς το ενοικιάζουμε το σπίτι και μένουμε κάπου άλλου. Δεν νομίζω ότι πρέπει να γκρινιάζουμε και γι'αυτό.

Προσωπικά μένω 20 χλμ μακριά από τους δικούς μου (σε σπίτι που νοικιάζω, γιατί δεν είχαν άλλο να μου δώσουν), αλλά θα θεωρούσα ακόμα χειρότερη υποκρισία ΚΑΙ να πάρεις σπίτι από τους δικούς σου ΚΑΙ να την κοπανήσεις και να πας αλλού να μείνεις.

[invitro]

Τώρα αν αυτή η υποστήριξη σημαίνει να είμαστε εμείς δίπλα τους ή να την έχουμε εξασφαλίσει με άλλον τρόπο αυτό έγκειται στις δυνατότητες του καθενός μας

Αυτό δεν το κατάλαβα. Αν δεν είσαι δίπλα τους, ποιός άλλος τρόπος υπάρχει από το να εξασφαλίσεις την Φιλιππινέζα (έστω Βουλγάρα) που τόσο ωρύεσαι παραπάνω ότι τους κάνει κακό;

[pas moi]

Μα γιατί υποκρισία; Κάθεσαι μιλάς μαζί τους, τους εξηγείς τους λόγους που είναι καλύτερα να μένεις αλλού και έληξε το θέμα. (Γενικά μιλάω, όχι εσύ ιδιαίτερα βιτριολάκι)

Εκείνοι στο δίνουν το σπίτι για να σου εξασφαλίσουν μία οικονομικότερη ζωή. Το πως το διαχειρίζεται ο καθένας μας είναι άλλο θέμα.

Αλλά και ποιος γονιός δε θέλει να δώσει στα παιδιά του το κατιτίς ιδιαίτερα τώρα που η εφορία τους ζεματάει αν έχουν κάτι παραπάνω; Όλοι κοιτάνε πως να τα ξεφορτωθούν... χάρη τους κάνουμε

[pas moi]

Τώρα αν αυτή η υποστήριξη σημαίνει να είμαστε εμείς δίπλα τους ή να την έχουμε εξασφαλίσει με άλλον τρόπο αυτό έγκειται στις δυνατότητες του καθενός μας

Αυτό δεν το κατάλαβα. Αν δεν είσαι δίπλα τους, ποιός άλλος τρόπος υπάρχει από το να εξασφαλίσεις την Φιλιππινέζα (έστω Βουλγάρα) που τόσο ωρύεσαι παραπάνω ότι τους κάνει κακό;

Να σου πω προσωπικά δε μου έχει τύχει ακόμα.

Αλλά από γνωστούς και φίλους βλέπω αδέλφια να μοιράζονται αυτή τη βοήθεια, άλλοι συγγενείς που μένουν κοντά να συνεισφέρουν (με το κατιτίς τους βέβαια), είτε τους παίρνουν κοντά τους (μια φίλη μας έχει φέρει τους γονείς της Αγγλία), είτε παίρνουν μια Βουλγάρα η οποία όμως είναι συχνά υπό επίβλεψη (από αδέλφια/συγγενείς/φίλους). Δηλαδή δεν είναι οι άνθρωποι παρατημένοι στη μοίρα τους (όπως εδώ).

Μωρέ θέληση να υπάρχει...

[invitro]

Α, όχι. Η παίρνεις το σπίτι και τους φροντίζεις ή δεν το παίρνεις και τους λες "μακριά κι αγαπημένοι".

Οχι "και σας παίρνω το σπίτι και σας φέρνω τη Βουλγάρα". Ετσι απλά διαιωνίζονται τα παιχνίδια εξουσίας σε κάθε οικογένεια.

Δεν έχω άποψη για Αγγλίες και Γαλλίες. Αλλά εάν το παιδί το πετάνε στα 18 έξω από το σπίτι και του λένε να κόψει το λαιμό του,

τι περίμεναν, να τους φροντίσει αργότερα;

Κατά την άποψή μου και από όσα έχω δει είναι σπάνια η αυθόρμητη φροντίδα, συνήθως εξαναγκάζονται οι μεν γονείς να δίνουν σπίτια,

τα δε παιδιά να βρίσκουν "φόρμουλες φροντίδας".

Κι αν εσύ δεν μου το κάνεις προσωπικό, εγώ θα στο κάνω (ελαφρώς) προσωπικό: Μην αυταπατάσαι ότι από το εξωτερικό που βρίσκεσαι φροντίζεις

τους δικούς σου και κυρίως, καλύτερα να κάνεις την πάπια παρά να κάνεις κυρήγματα....Εκτός αν σκοπεύεις στο πολύ άμεσο μέλλον να επιστρέψεις

Ελλάδα. Αλλιώς δεν καταλαβαίνω σε τι διαφέρεις από αυτούς που "πετάνε τους γονείς στο ίδρυμα". Εσύ τους πετάς στο έλεος αδερφών και Βουλγαρων και αυταπατάσαι ότι τους φροντίζεις μέσω Αγγλίας, Γαλλίας ή όπου βρίσκεσαι. Σόρρυ. Δεν νομίζω ότι σε παίρνει να μιλάς και να καμαρώνεις.

(εντάξει δεν σου έχει τύχει ακόμα, αλλά όταν σου τύχει τι θα κάνεις, θα τους φροντίζεις ταχυδρομικώς; )

[TheConjurer]

Nauseating sugar overload. Are all these happy foreigners in Greece jobless and miserable? Greeks don't leave Greece because they don't like their country, they leave because they have no money.

[anastasiostheodoridis]

Α, όχι. Η παίρνεις το σπίτι και τους φροντίζεις ή δεν το παίρνεις και τους λες "μακριά κι αγαπημένοι".

Οχι "και σας παίρνω το σπίτι και σας φέρνω τη Βουλγάρα". Ετσι απλά διαιωνίζονται τα παιχνίδια εξουσίας σε κάθε οικογένεια.

Ερώτηση:

Αν μου δώσουν ένα σπίτι στην Εκάλη και ένα στο Πανόραμα αλλά οι ίδιοι μένουν Πτολεμαΐδα όπου δεν με έδωσαν σπίτι και η δουλειά μου είναι Θεσσαλονίκη τι να κάνω; Να μη τα δεχτώ;

Δηλαδή για να καταλάβω, αν μου δώσουν σπίτι είμαι υποχρεωμένος να τους φροντίσω, αν δε μου δώσουν δεν έχω καμία υποχρέωση;

[pas moi]

Επιγραμματικά μια απάντηση γιατί πρέπει να φύγω.

Τα αγγλάκια απο τα 16 τους είναι στο έλεος του Θεού (δλδ όχι από τα 18) και ναι επομένως αυτή η συμπεριφορά έχει τις αντίστοιχες επιπτώσεις μετέπειτα.

Δεν καταλαβαίνω γιατί η φροντίδα των γονιών μας δεν είναι αυθόρμητη. Αν θεωρείς ότι όντως είναι μια σχέση εξαναγκασμού τότε αλί και τρις αλί.

Κυρήγματα κάνω αναγκαστικά. Οι γονείς μου είναι 53 χρονών, οπότε λιγάκι μικροί για να μας χρειάζονται άμεσα, παρόλα αυτά ένας από τους λόγους που σκέφτομαι σοβαρά την επιστροφή τώρα (πολύ άμεσα) είναι γιατί στο απότερο μέλλον θα ήθελα να είμαι κοντά τους.

Νικολή μου, γιατί οι Έλληνες δεν έχουν δουλειά και έχουν οι ξένοι; Μήπως είναι κάτι που πρέπει να μας κάνει να αναρωτηθούμε;

Από προσωπική εμπειρία: όταν οι γονείς μου έφτιαχναν το σπίτι τους είχαν πάρει έναν πετρά Έλληνα που τους είχε κάνει την ζωή κόλαση, τόσο πολύ που τον έδιωξαν και πήραν έναν Αλβανό. Πολύ καλή δουλειά, πιο φθηνός και αποτελεσματικός.

Όταν ήρθε η σειρά της αδελφης μου να κάνει την ίδια δουλειά την παρακαλούσε ο Έλληνας να τον πάρει γιατί δεν είχε δουλειά. Τον πήραν και τους έκανε ότι έκανε στους γονείς μας.

Γιατί λοιπόν βλέπεις τους ξένους (και ιδιαίτερα τους Αλβανούς) στην Ελλάδα να κάνουν περιουσίες και όχι οι Έλληνες; Και μη μου πεις ότι οι Αλβανοί τα παίρνουν μαύρα ενώ οι Έλληνες όχι... Γιατί στην Αγγλία η Ελληνίδα θα ψωνίσει και από charity shop ενώ στην Ελλάδα μόνο αν είναι μάρκα; Γιατί στην Αμερική θα δουλέψει και παραπάνω ώρα για να γίνει η δουλειά ενώ στην Ελλάδα με το που θα πάει 2:30μμ δεν υπάρχει ψυχή σε δημόσια υπηρεσία; Μήπως επειδή δεν υπάρχει το μαστίγιο του αφεντικού; Και πρέπει να υπάρχει ένα μαστίγιο για να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά; Λίγες σκέψεις βιαστικές.

[Clemence]

sorry που θα σας το χαλάσω αλλά μάλλον δεν έχετε καταλάβει ότι συνήθως η βουλγάρα παίρνει και την σύνταξη του παππού/μπαμπά μετά θάνατον και το σπίτι

[notbad]

πιστεύω ότι πρέπει να γυμναστώ προσωπικά με τον κάρλος. Τηλεφωνάκι έχουμε;

[invitro]

Ερώτηση:

Αν μου δώσουν ένα σπίτι στην Εκάλη και ένα στο Πανόραμα αλλά οι ίδιοι μένουν Πτολεμαΐδα όπου δεν με έδωσαν σπίτι και η δουλειά μου είναι Θεσσαλονίκη τι να κάνω; Να μη τα δεχτώ;

Δηλαδή για να καταλάβω, αν μου δώσουν σπίτι είμαι υποχρεωμένος να τους φροντίσω, αν δε μου δώσουν δεν έχω καμία υποχρέωση;

Αν σου δώσουν σπίτι φυσικά και είσαι υποχρεωμένος να τους φροντίσεις, αν δεν το κάνεις είναι γαιδουριά κατ' εμέ.

(και νομίζω ότι έχουν δίκιο εκείνοι που αποφεύγουν να κάνουν γονικές παροχές όσο ζουν).

Αν τώρα μένουν Πτολεμαίδα και σου δώσουν σπίτι στη Θεσσαλονίκη, ε, τι να πω...(πόσο πιθανό είναι να συμβεί; )

Αν δεν σου δώσουν τίποτα, πράττεις κατά συνείδηση, χωρίς να μπαίνει στη μέση η υποχρέωση. Αυτό λέω.

[invitro]

Δεν καταλαβαίνω γιατί η φροντίδα των γονιών μας δεν είναι αυθόρμητη. Αν θεωρείς ότι όντως είναι μια σχέση εξαναγκασμού τότε αλί και τρις αλί.

Κυρήγματα κάνω αναγκαστικά. Οι γονείς μου είναι 53 χρονών,

Οπως είπα, ΑΝ σου δώσουν σπίτι, όπως λέει και το άρθρο από όπου ξεκινήσαμε, μπαίνει στη μέση η υποχρέωση και πάει περίπατο

ο αυθορμητισμός. Αν δεν σου δώσουν τίποτα, τότε μπορείς να ισχυριστείς ότι πράτεις αυθόρμητα και κατά συνείδηση.

Δεύτερον, αν έχεις τόσο μικρούς γονείς, τότε είναι που είσαι έξω από το χορό. Στον δικό μου κύκλο που όλοι οι γονείς είναι 70 και 80

έχω δει οικογένειες να σκοτώνονται γιατί κανείς δεν θέλει να αναλάβει τη βαριά φροντίδα και όλοι τρέχουν να βρουν Βουλγάρες είτε πήραν σπίτια

είτε δεν πήραν.

Και θεωρώ τουλάχιστον αστείο να βρίσκονται κάποιοι στο εξωτερικό ή στην άλλη άκρη της Ελλάδας και εκ του ασφαλούς, επειδή τα φόρτωσαν στα αδέρφια τους ή στη Βουλγάρα ή στη θεία Ευτέρπη που έμεινε ανύπαντρη κι έχει ανάγκη να της σπρώχνει κάποιος ένα κατοστάρικο πότε πότε να λένε: "α, εγώ τον πατέρα μου σε ίδρυμα, ποτέ" .

Τουλάχιστον να έχουν το τσαγανό να παραδεκτούν ότι "εγώ δίνω ένα κατοστάρικο τη βδομάδα στη θεία Ευτέρπη/στη Σβετλάνα που τα έχει ανάγκη κι ευτυχώς έρχεται και ξεσκατίζει το γέρο" και έχουμε ησυχάσει οι υπόλοιποι...

[anastasiostheodoridis]

Βιτριόλη μου, είτε μου έδιναν είτε δεν μου έδιναν οι γονείς μου σπίτι....χρήματα....οτιδήποτε το θεωρώ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να τους σταθώ, άλλωστε ότι κάνω σήμερα το χρωστώ σε αυτούς, οπότε το να τους σταθώ όταν με χρειαστούν δεν εξαρτάται από το τι έλαβα ή το τι θα λάβω.

Το θεωρείς απίθανο να δώσουν οι γονείς στο παιδί τους ένα σπίτι εκτός τόπου κατοικίας τους;

Πάντως οι μισοί Πτολεμαϊδιώτες ένα σπιτάκι το έχουνε στην Θεσσαλονίκη, οι άλλοι μισοί το χτίσανε δυστυχώς στο Πανόραμα

[invitro]

Μια κουβέντα είναι το "θα τους σταθώ" αν μένεις μακριά και δουλεύεις 80 ώρες τη βδομάδα στο νοσοκομείο...Να ξέρουμε και τι λέμε!

Βέβαια Πτολεμαίδα-Θεσσαλονίκη δεν τη λες και τρομερή απόσταση...

[Opus Magnum]

Μεταξύ λοιπόν Ελλάδας και Αγγλίας έρχεται η Σουηδία.. τα παιδιά όντως είναι ανεξάρτητα μόλις τελειώσουν το λύκειο που σημαίνει ότι ή είναι φοιτητές και παίρνουν επίδομα απο το κράτος (άντε και ίσως να τσοντάρουν οι γονείς) ή πιάνουν δουλειά. Το να είσα ανεξάρτητος και να έχεις δικά σου λεφτά το θεωρώ κατά βάσει θετικό, αφου σε αναγκάζει να καταλάβεις την αξία του χρήματος και να οργανώσεις τα οικονομικά σου (και οχι να πληρώνεις τον καφέ 5 ε και να είσαι και υπόχρεος στην κάθε αγενή γκαρσόνα που τον σερβίρει). Στη συνέχεια όταν έρχεται η ώρα των γονέων για σύνταξη, πρώτον με καλές συντάξεις και δεύτερον με κοινωνικό φορέα η περίοδος αυτή δεν θεωρείται βάρος αλλά αντίθετα είναι η περίοδος που οι Σουηδοί ταξιδεύουν και αποκτούν άλλα ενδιαφέροντα.

Το θέμα σταθώ/αυτονομηθώ στην Ελλάδα είναι εκ φύσεως οξύμωρο διότι φυσικά και θέλεις να στηρίξεις τους γονείς σου αλλά δεν μπορείς και να το κάνεις 24/7 αν δεν είσαι άνεργος. Το κράτος θα έπρεπε να έχει βρει άλλες δομές και όχι να υποχρεώνει σε εκ φύσεως αδύνατες αποφάσεις.

Τώρα για τους μετανάστες που μένουν στην Ελλάδα.. νομίζω είναι θέμα προτεραιοτήτων. Και το ίδιο ισχύει και για το ποσοστό των Ελλήνων που θέλει να μείνει. Δεν έχει σημασία αν η κατάσταση βελτιωθεί ή όχι, ανεξάρτητοι παράγοντες όπως το κλίμα , μία σχέση, τα παιδιά σου, η νοοτροπία μπορούν να σε κρατάνε ακόμα και αν οικονομικά είναι ζημιογόνο.

[pas moi]

@ invitro

Όπως προείπα δεν έχω εμπειρία άμεση, αλλά από όσα βλέπω γύρω μου και βλέπω τι κάνουν οι γονείς μου για τους δικούς τους γονείς. Εξάλλου από τα βιώματα που έχουμε από τις οικογένειές μας λίγο πολύ διαμορφώνουμε χαρακτήρα (οι ψυχιάτροι της παρέας ας με διορθώσουν αν κάνω λάθος). Στα υπόλοιπα με καλύπτει απόλυτα ο Τάσος.

Οπους, και στην Αγγλία όταν είναι καλά τα γεροντάκια και τα έχουν τετρακόσια τότε και τα ταξιδάκια τους κάνουν και γκολφ παίζουν και το βιάγκρα τους το παίρνουν. Μετά έρχονται τα δύσκολα... γι'αυτό και οι Άγγλοι προσπαθούν να μην έχουν τίποτα στο όνομά τους (σπίτια κτλ) γιατί ξέρουν πως θα τους το πάρει το κράτος για να πληρώσουν το γηροκομείο. Οπότε αν δεν έχουν τίποτα πάνε στο γηροκομείο τζάμπα... (δλδ ας είμαστε καλά εγώ και εσύ...). Το τι αντιμετώπιση έχουν εκεί είναι το θέμα και αυτό συζητούμε, γιατί να φτάνουν σ'αυτό το σημείο οι άνθρωποι...

[Cassandra]

Ένας σύντομος πρόλογος:

Θα 'θελα αν γίνεται να προσεγγίσουμε αυτό το 'ευαίσθητο' θεματάκι χαλαρά, χωρίς τα σχόλιά μου, in primis τα αρνητικά, να 'παρερμηνεύονται'...οι απόψεις μου για την ελληνική πραγματικότητα και τις δυνατότητες που μπορεί να έχει ένας Ευρωπαίος σε αυτή τη χώρα είναι καθαρά υποκειμενικές, δεν έχω διάθεση αντιπαράθεσης κι ούτε σκοπό να υποτιμήσω κανένα ξένο πολιτισμό. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής δε θεωρώ καν τους Έλληνες stranieri αλλά αδέρφια και τους αγαπάω με όλες τις ιδιοτροπίες και τρέλες τους, νομίζω το έχω ξαναπεί. Επιπλέον η άσκηση κριτικής είναι εποικοδομητική πιστεύω όταν βασίζεται σε λογικά επιχειρήματα και προϋποθέτει σεβασμό και εκτίμηση. Αυτό το ξεκαθαρίζω διότι πέρυσι έτυχε στη δουλειά που ήμουν μια φίλη μου Ιταλίδα να πει -εντελώς καλοπροαίρετα- σε Έλληνες συναδέλφους ότι στην Ελλάδα ο κόσμος τείνει να μην είναι τόσο φιλόξενος όταν o ξένος δεν έχει το 'status του τουρίστα', με αποτέλεσμα να ξεσπάσει τρόμος, μίσος και ολόκληρος ψυχολογικός πόλεμος. Η εθνική υπερηφάνεια είναι ένα πολύπλοκο ελληνικό (και βαλκανικό) φαινόμενο που δε θα ήθελα να αναλύσω τώρα. Απλά ας γίνει κατανοητό ότι κριτική δεν ισοδυναμεί με απαξίωση. Προσωπικά εκτιμώ πολύ περισσότερο μια αρνητική αξιολόγηση της ιταλικής πραγματικότητας από ξένο διότι αυτό δείχνει εκτός από κριτική σκέψη, υψηλή αντίληψη των πραγμάτων. Με προβληματίζουν οι Ευρωπαίοι που βιώνοντας τις δραματικότατες καταστάσεις της χώρας μου μιλάνε για πολιτισμό και ανάπτυξη. Μόνο στο djibouti ο κόσμος πνίγεται στα τοξικά απόβλητα και πυροβολείται έτσι για πλάκα.

-Τι νέα έχουμε σήμερα;

-Τίποτα, κάψανε ζωντανό έναν camorrista, o Berlu πήδηξε μια 17χρονη μαροκινή και καμαρώνει για τις σεξουαλικές του επιτυχίες (κανα MIDI-myocardial infarction during intercourse ΠΟΤΕ;;;; ), ψηφίστηκε νέος νόμος ad personam (ένας νόμος ad personam την ημέρα τον εισαγγελέα τον κάνει πέρα..) και κάποιος ασθενής πέθανε από malpractice

-Αχ οκ, έλεγα μήπως έγινε τίποτα ενδιαφέρον...

Τώρα δεν έχω μακροχρόνιες εμπειρίες από την Ελλαδίτσα - ήμουν συνολικά 1 1/2 χρόνο, 2 περίπου – αλλά από τις ξένες χώρες στις οποίες εργάστηκα και σπούδασα είναι αυτή που γνωρίζω καλύτερα και με την οποία κρατάω μια special relationship όπως αυτή που είχε ο winston με τον franklin.

Η κυρία Καρολίν Σατρ από τη Νάντη της Γαλλίας μεγάλωσε περνώντας κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα, λόγω της ιδιαίτερης αγάπης που είχε για τη χώρα μας ο πατέρας της. «Οταν τελείωσα τις σπουδές ιταλικής και ελληνικής φιλολογίας στη Νάντη,αποφάσισα ότι είχε έρθει η στιγμή να κάνω μια νέα αρχή στην Ελλάδα. Μάζεψα τα πράγματά μου και μετακόμισα»

Όλοι όσοι μεγαλώσαμε με τον Ξενοφώντα και τον Παρμενίδη (eleati forevaaaaah! ) έχουμε μια ιδιαίτερη αγάπη για την Ελλάδα, όλοι είμαστε θαυμαστές του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και μας γοητεύει η ελληνική γλώσσα.... Άλλωστε για ποιο λόγο να μπούμε στη διαδικασία να μάθουμε τη δημοτική; Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός και άρρωστος για να το κάνεις.

Με αυτό το πάθος δικαιολογείται λοιπόν ένα εράσμους ή ένα internship, όχι μια ολόκληρη μετακόμιση από βόρεια Ιταλία ή Γαλλία. Τώρα λόγω της φύσης του επαγγέλματός μου θα έφευγα ούτως ή άλλως από την Ιταλία, αλλά τι να πω στην Ελλάδα μόνο αν έκανε θαύμα η παναγία της τήνου θα μπορούσα να βρω ικανοποιητική επαγγελματική αποκατάσταση με αξιοκρατικό τρόπο (υποτίθεται ότι θα ασχολούμαι με το αντικείμενό μου κι όχι με τη διδασκαλία της ιταλικής).

Όλοι οι νέοι έχουμε βάλει κάποιους στόχους στη ζωή μας, δουλεύουμε σκληρά για να κυνηγήσουμε τα όνειρα και τα πάθη μας, είτε αυτά λέγονται ιατρική είτε γεωπονική είτε διπλωματική καριέρα. Εγώ δε κατηγορώ τη κάθε caroline από τη nantes ή francesca από το torino που πήγε και έκανε μια νέα αρχή στην Ελλάδα. Εγώ διαφωνώ με τον Ευρωπαίο που παρατάει τα όνειρά του για να κυνηγήσει έναν έρωτα όπου κι αν είναι αυτό. Γιατί ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι εργάζονται στην Ελλάδα δεν είναι το 'τεράστιο ανεκμετάλλευτο δυναμικό'...please..Tώρα αν είσαι φιλόλογος, γραφίστας, personal trainer, μέλος του διπλωματικού σώματος με σπιτάκι στο Κολωνάκι και εξοχικό στη Σαντορίνη όπως η πρώην boss μου, τότε live your myth in Greece είναι μια υπέροχη χώρα δεν το συζητάω. Αν όμως ΜΠΟΡΕΙΣ να προσαρμοστείς στο ελληνικό modus vivendi και να συνηθίσεις αυτή τη βραδύτητα και χαλαρότητα που εμένα προσωπικά με κάνει να φρικάρω. Μια δουλειά που με φυσιολογικούς ρυθμούς θέλει 5 λεπτά στην Ελλάδα θα γίνει σε περίπου 5 ώρες διότι ενδιάμεσα παίζει το φραπεδάκι, το κουτσομπολάκι, και το τηλεφωνάκι...3 μήνες τα ίδια έβλεπα κάθε μέρα. Ακόμα και σε κρίσιμες ώρες όλοι ήταν στο 'take it easy baby relax' Απλά εξαντλητικό...σε παρακαλώ πάρε ένα εσπρεσσάκι γιατί με τη φραπεδιά δεν βγαίνει η δουλειά ούτε σε 10 χρόνια. Νταξ εκεί κατάλαβα ότι ακόμα και φιλολογία να είχα σπουδάσει απλά δεν ταιριάζει η νοοτροπία μας, συνεννόηση zero. Έφυγα απογοητευμένη με το σκεπτικό ότι δε θα ξαναγυρίσω παρά μόνο για τουριστικούς λόγους και ναι, μου λείπει η Ελλαδίτσα γιατί περνούσα καλά (όταν δεν ήμουν στη δουλειά) αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Ίσως να φταίω κι εγώ, ίσως δεν είμαι αρκετά δυνατή ή...χαλαρή.

Παρεπιμπτόντως ζητάω μια καταραμένη συστατική επιστολή και ένα πιστοποιητικό από Ελλάδα εδώ και περίπου 1 1/2 χρόνο. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Απεργία πείνας; Kατάληψη της πρεσβείας; Τους λες ότι επείγουν τα χαρτιά, ότι τα χρειάζεσαι για δουλειά, ότι λήγουν οι προθεσμίες αλλά στα μπαλάκια τους. !!!!!

Ένα τελευταίο σχόλιο για το άρθρο. Επειδή δεν πολύ εμπιστεύομαι τους δημοσιογράφους κι επειδή ήμουν κι είμαι σε επαφή με διάφορους ιταλούς που μένουν στην Ελλάδα και κανένας δεν μου είπε ‘εγώ από δω δεν φεύγω’, αντιθέτως οι περισσότεροι νέοι προσπαθούν να βρουν τρόπο για να την κάνουν μαζί με τον/την σύντροφό τους, υποψιάζομαι ότι κάποιος μας δουλεύει ή προσπαθεί να πουλήσει προπαγάνδα. Οι συνθήκες εργασίας είναι άσχημες ΙΔΙΩΣ για τους ξένους, με μοναδική εξαίρεση τους διπλωματικούς υπαλλήλους κι αυτούς που δουλεύουν σε υπηρεσίες των υπουργειων εξωτερικών. Όσο για τις μηδενιστικές συμπεριφορές του μέσου Έλληνα και για τη σουρεαλιστική γκρίνια συμφωνώ με τη caroline και η προσωπική μου ταπεινή άποψη είναι ότι η pas moi έχει απόλυτο δίκιο:

πιστεύω όταν ο Έλληνας αποβάλλει την γκρίνια και την μιζέρια από μέσα του, μάθει να σέβεται κανόνες και τον συνάνθρωπό του και το ρίξει στη δουλειά, όπως θα τα έκανε στην Γερμανία/Αγγλία/Αμερική τότε ίσως να καταλάβαινε ότι δε φταίει η Ελλάδα αλλά εκείνος για τα χάλια του.

[invitro]

Αυτό το ξεκαθαρίζω διότι πέρυσι έτυχε στη δουλειά που ήμουν μια φίλη μου Ιταλίδα να πει -εντελώς καλοπροαίρετα- σε Έλληνες συναδέλφους ότι στην Ελλάδα ο κόσμος τείνει να μην είναι τόσο φιλόξενος όταν o ξένος δεν έχει το 'status του τουρίστα', με αποτέλεσμα να ξεσπάσει τρόμος, μίσος και ολόκληρος ψυχολογικός πόλεμος. Η εθνική υπερηφάνεια είναι ένα πολύπλοκο ελληνικό (και βαλκανικό) φαινόμενο που δε θα ήθελα να αναλύσω τώρα. Απλά ας γίνει κατανοητό ότι κριτική δεν ισοδυναμεί με απαξίωση. Προσωπικά εκτιμώ πολύ περισσότερο μια αρνητική αξιολόγηση της ιταλικής πραγματικότητας από ξένο διότι αυτό δείχνει εκτός από κριτική σκέψη, υψηλή αντίληψη των πραγμάτων

Κοίταξε, σε καμία χώρα, σε κανένα μέρος δεν γουστάρουν οι ντόπιοι να έρχεται ένας ξένος και να κρίνει (ακόμα κι αν οι ίδιοι κρίνουν διαρκώς). Πολύ αμφιβάλλω αν όντως θα σου άρεσε να ερχόμουν εγώ στη χώρα σου και να άρχιζα να σου λέω αυτά που εσύ έγραψες παρακάτω. Μάλλον αυθόρμητα θα μου έλεγες: "αυτά ισχύουν για το Νότο, εδώ είναι Βορράς" ή κάτι τέτοιο. Και από μέσα σου θα έλεγες: "πως τολμάει να έρχεται στη χώρα ΜΟΥ και να μας βρίζει και να μας απαξιώνει, αν δεν της αρέσει ας πάει πίσω στη δική της".

Δεν νομίζω να έχει να κάνει τόσο με εθνική υπερηφάνεια, είναι περισσότερο μια αυθόρμητη αντίδραση. Σκέψου να με καλέσεις σπίτι σου κι εγώ να αρχίσω να σχολιάζω πόσο χάλια είναι, ότι θέλει βάψιμο, ότι τα έπιπλα είναι παλιά κλπ...Ακόμα και δίκιο να έχω, θα έπρεπε να είμαι πολύ κολλητή σου για να μην αισθανθείς θιγμένη (και αν...). Ισως να το επέτρεπες στην ξαδέρφη σου, αλλά δεν θα το επέτρεπες σε κάποιον ξένο, πως το λένε;

Ακόμη όμως κι αν είσαι η εξαίρεση, νομίζω πρέπει να καταλάβεις ότι ο περισσότερος κόσμος έτσι λειτουργεί.

Πληροφοριακά, στη συναδέρφισσά σου κι εγώ θα της τα έχωνα αν τα έλεγε αυτά, ακόμα κι αν καταβάθος συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Επειδή δεν θα γούσταρα να μου τα πει ΕΚΕΙΝΗ αυτά τα πράγματα.

Ασε που είναι βλακεία αυτό που είπε, γιατί σε ΟΛΕΣ τις χώρες ο κόσμος δεν είναι φιλόξενος όταν δεν έχει να κάνει με τουρίστες, αλλά με μετανάστες.

Εγώ, εντελώς καλοπροαίρετα, αν μου τα έλεγε αυτά, θα της θύμιζα τις βάρκες που βυθίζετε εσείς έξω από τη Σικελία για να μην φτάσουν οι μετανάστες από την Αφρική στο Ιταλικό έδαφος..

Κι όσο για το "βαλκανικό" φαινόμενο, ας δοκιμάσει κάποιος "εντελώς καλοπροαίρετα" να πει τα ίδια σε Αγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, Ρώσους, Ιάπωνες, Κινέζους να δούμε τι θα γίνει...

[invitro]

Εγώ διαφωνώ με τον Ευρωπαίο που παρατάει τα όνειρά του για να κυνηγήσει έναν έρωτα όπου κι αν είναι αυτό.

Γιατί διαφωνείς; Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από έναν τόσο δυνατό έρωτα που σε ξεσηκώνει να παρατήσεις τα πάντα για χάρη του. Τυχεροί όσοι το ένιωσαν.

[invitro]

Μια δουλειά που με φυσιολογικούς ρυθμούς θέλει 5 λεπτά στην Ελλάδα θα γίνει σε περίπου 5 ώρες διότι ενδιάμεσα παίζει το φραπεδάκι, το κουτσομπολάκι, και το τηλεφωνάκι...3 μήνες τα ίδια έβλεπα κάθε μέρα. Ακόμα και σε κρίσιμες ώρες όλοι ήταν στο 'take it easy baby relax' Απλά εξαντλητικό...σε παρακαλώ πάρε ένα εσπρεσσάκι γιατί με τη φραπεδιά δεν βγαίνει η δουλειά ούτε σε 10 χρόνια. Νταξ εκεί κατάλαβα ότι ακόμα και φιλολογία να είχα σπουδάσει απλά δεν ταιριάζει η νοοτροπία μας, συνεννόηση zero. Έ

Εγώ εξακολουθώ να προσβάλλομαι βαθύτατα με αυτά που γράφεις.

Μάλλον δεν έχεις περάσει ούτε απέξω από τον Ευαγγελισμό σε ώρα εφημερίας, για να δεις πως όντως ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ.

Μου τη δίνει απίστευτα το υφάκι "α οι Ελληνες δεν δουλεύουν" μόνο και μόνο επειδή εσύ συναναστράφηκες φοιτητές (το όντως χαλαρό κομμάτι της κοινωνίας μας - εκτός φυσικά αν είσαι φοιτητής ιατρικής) για 3 μήνες (ή 1,5 χρόνο) και τώρα το παίζεις αφ υψηλού και ιστορία.

Αλλά ξέχασα, εντελώς καλοπροαίρετα έρχεσαι και μας λες ότι δεν δουλεύουμε...

Μια εσύ και μια το Γερμανικό Φόκους, κι εμείς πρέπει να τ' ακούμε και να χαμογελάμε και να λέμε γιες σερ, μήπως;

[invitro]

Κοίτα να δεις ρε @#$$%!@%%^β που έχουμε γίνει οι καρπαζοεισπράκτορες της Ευρώπης κανονικά και με το νόμο και μας αντιμετωπίζουν σαν Μαορί, που ενώ έρχονται το καλοκαίρι στα νησιά μας και στα ξενοδοχεία μας, και βγαίνει ο πάτος των παιδιών που δουλεύουν θερινή σεζόν να τους φροντίζουν, αισθάνονται ότι μπορούν κι από πάνω να μας κοροιδεύουν στα μούρα μας και να μπορούν να λένε: "οι Ελληνες δεν δουλεύουν, όλο παραλία και αραλίκι".

Εχουμε αντιμετώπιση ιθαγενών - σε λίγο θα μας δίνουν και χάντρες και καθρεφτάκια για να τους κάνουμε χαρούλες...

Εχουμε πιάσει πάτο, αδέρφια.