[Τηλε-Κριτική] Δυο Μέρες Μόνο

[Remy Fincher]

"Δύο Μέρες Μόνο" emstar

Του Χριστόφορου Παπακαλιάτη

Με τον ίδιο, το Γιώργο Πυρπασόπουλο, το Χρήστο Λούλη, τη Λήδα Ματσάγγου κ.α.

Πρεμιέρα χτες για το Χριστόφορο Παπακαλιάτη, ο οποίος αυτή τη φορά, κατά τη γνώμη μου παραδίδει την πιο ώριμη δουλειά της καριέρας του.

Θυμάμαι με νοσταλγία τις φορές που έβλεπα το "Να με προσέχεις" ή το "Κλείσε τα Μάτια", όχι λόγω των σειρών αυτών καθαυτών, αλλά γιατί ήταν διασκεδαστικότατο να μαντεύεις από πια σειρά/ταινία "δανείστηκε" πάλι ο Χριστόφορος. Όταν δε στα αυτιά μου ηχούσαν αυτούσιες, μεταφρασμένες, ατάκες από τα "Φιλαράκια", τότε μου' ρχόταν μια τάση να κρυφτώ κάτω από μια πέτρα, λες και ήμουν εγώ που επιδόθηκα στο ασύστολο και αφελές ομολογουμένως κλέψιμο.

Τι άλλαξε τώρα; Τίποτα και πολλά μαζί. Τα γνωστά μοτίβα περί ακλόνητων φιλικών δεσμών, νέων, ωραίων και ευκατάστατων ανθρώπων εν κινδύνω, πολύπλευρων σεξουαλικών σχέσεων και αδυναμίας υποταγής των παθών είναι εδώ και μας περιμένουν για νέες περιπέτειες . Το ίδιο και ο τρόπος αφήγησής τους, αφού δε λέει να εγκαταλείψει τη μη γραμμική αφήγηση, τις ενδιάμεσες "ατμοσφαιρικές συνεντέυξεις", τα μοντάζ παράλληλης δράσης, τα split screen: οι σειρές του Παπακαλιάτη είναι ένα συνεχές στυλιζάρισμα, άλλοτε ευπρόσδεκτο, άλλοτε εκνευριστικά αναίτιο στα όρια της επιδειξιομανίας.

Από ιστορία νομίζω ότι επαναλαμβανόμαστε έτι μια φορά. Νέος, ωραίος, "άσωτος" καλλιτέχνης μπλέκεται σε μια παθιασμένη ερωτική περιπέτεια με νέα και ωραία καστανή (Χριστοδουλίδου, Παππά και τώρα η Άννα-Στίλβη-Συναντά-Την-Πενέλοπε-Κρουζ, όχι δεν είναι Ινδιάνα) που για κάποιο λόγο δεν μπορεί να είναι μαζί της - δεσμοί αίματος με άλλη υποψήφια γκόμενα, δεσμοί άιματος με το γκόμενο της γκόμενας, ανίατες ασθένειες, αρραβώνες, γάμοι, ο Αιμίλιος Χειλάκης. Ίσως το μόνο πρωτότυπο εδώ να είναι ότι το γαμήσι (με το μπαρδόν) είναι απροσδιορίστου γεωμετρικού σχήματος.

Από την άλλη βέβαια υπάρχουν πολλά να θαυμάσεις εδώ: η μουσική επιμέλεια του Παπακαλιάτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως κατόρθωσε να επιστρατεύσει άλλη μια μεγάλη κυρία του έντεχνου (Δήμητρα Γαλάνη), το καστ- ουδέποτε εμφανίστηκε ατάλαντος/η στο καστ του (εκτός ίσως από τον ίδιο ), ένας γλυκός-αλλά όχι ανυπόφορος ρομαντισμός, διάλογοι κοφτεροί (ακόμα κι όταν είναι δικοί του) και μια ολοφάνερη και αξιόλογη προσπάθεια να κάνει κάτι διαφορετικό. Αυτό είναι που του αναγνωρίζω ούτως ή άλλως: οι σειρές του δε μοιάζουν με τίποτα (ελληνικό) και προσπαθούν πάντοτε - και το καταφέρνουν ενίοτε- να υπερβαίνουν τα κουραστικά κλισέ της ελληνικής τηλεόρασης (σε ποια άλλη σιερά οι γκέυ εμφανίζονται φυσιολογικοί άνθρωποι; ). Κλέβει, όντως, αλλά όπως λένε και οι Άγγλοι, "imitation is the sincerest form of flattering".

Υ.Γ. The chef prepares a special menu for your delight-oh my! Tonight you fly, somewhere higher, in the VANILLA SKY. Ελπίζω να βγω ψεύτης.

Υ.Γ.2. Εν αντιθέσει με παρελθούσες τηλε-κριτικές, το τόπικ αυτό ΔΕΝ ΠΡΟΟΡΙΖΕΤΑΙ στο "Όταν η τηλεόραση γίνεται τέχνη". Είπαμε....

[ho·mun·cu·li]

Αν και τα σεναρια του ειναι γελοια, παρολα αυτα σκηνοθετικα πιστευω πως δινει ρεσιταλ για ελληνικο σιριαλ-παρολο που και εκει "δανειζεται" απο χιλιους μυριους αμερικανους κ ευρωπαιους σκηνοθετες της μεγαλης οθονης!!

Εχει γελιο ο τυπας! Τολμησε να βαλει κ τη μουσικη του 2046... !

Μπραβο του παντως γιατι κ τα οικονομαει χοντρα κ ολοι ασχολουνται μαζι του!

ΥΓ-α! κ για να μην το ξεχασω! Απο τον Πυρπασοπουλο κ γω θα προτιμουσα την γκομενα

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

Είναι λίγο ξυνομούρα,αλλά σε σχέση με τον Πυρπασόπουλο,προτιμάται..

[Spider]

που είναι η γυάλα?

οεο?

Που είναι η γυάλα?

οεο?

Α ρε Χριστόφορα!!!