Ιδανικος/η συντροφος

[Biancaneve]

μπαααα...όλοι τελικά είμαστε μονάδες....ο ιδανικός σύντροφος είναι μια χρήσιμη ψευδαίσθηση. Καλό όμως είναι να υπάρχει και ρομαντισμός και ελπίδα. Άλλωστε η ελπίδα είναι ο καλύτερος σύντροφος (και ο χειρότερος σύμβουλος). Πάντως ακόμα και τώρα στα γεράματα αναρωτιέμαι τι εννοεί κάποιος όταν αναφέρεται σε ιδανικό σύντροφο. Ακόμα δεν έχω καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε (ε, ψιτ! Μη πεταχτει κάποιος/α στο σημείο αυτό! Δεν αναφέρομαι στον αρχικό ενθουσιασμό των πρώτων μηνών, νταξει? Ιδανικοί είναι όλοι και όλες στην αρχή...) Θαυμάζω τους ανθρώπους που το λένε αλλά δε τους πιστεύω (αλλά και δεν υπονοώ ότι συνειδητά ψεύδονται). Ίσως τελικά να φταίει και ο ακραίος κυνισμός μου.

ΥΓ: η φίλη μου η Κατερίνα χώρισε απο τον συζυγό της προχτές. Όλοι λέγαν ότι ήταν ιδανικό ζευγάρι

Παππού..στο έχω ξαναπεί ότι νιώθω πως εμείς οι δύο συμπλέουμε...γενικώς....

[ar_pe_tzes]

Η ελπιδα παντα πεθαινει τελευταια.Αν βεβαια ετσι λενε την πεθερα σου την εχεις κατσει.

[pappous]

Παππού..στο έχω ξαναπεί ότι νιώθω πως εμείς οι δύο συμπλέουμε...γενικώς....

μαφιόζα, ιδανική σύμπλευση θα έλεγα.

arpetzes πολύ μου άρεσε αυτό με τη πεθερά ρε συ!

Clemence πόσο πολύ όμως πιο ξεκούραστα και λιγότερα περίπλοκα θα ήταν να μην υπήρχε αυτή η εγκεφαλική καθήλωση (ή μηπως αγκύλωση) με το ιδανικό. Χμμμ...

Άντε καλο βραδυ.

[gret]

εγω απτη δικια μου οπτικη γωνια , βλεπω την κατασταση ως εξης:την πρωτη φορα που ερωτευεται κανεις πραγματικα , τοτε νιωθει πολυ εντονα και δυνατα συναισθηματα , τα οποια ακριβως επιδη ειναι καινουρια , πρωτογνωρα , παρθενα ειναι και τοσο ομορφα , τοσο δυνατα ,τοσο καθηλωτικα.οταν λοιπον περασει αυτος ο πρωτος ερωτας , καποιο απο εμας επιδιδομαστε σε ενα κυνηγι μιας παρομοιας καταστασης , η οποια ομως ποτε δε θα ειναι η ιδια με την πρωτη , ενω καποιοι αλλοι κανουν συμβιβασμους μεταξυ διαφορων καταστασεων .

τελικα πιστευω οτι ιδανικος συντροφος δεν υπαρχει.και δεν υπαρχει , γιατι και οι πιο πολλοι απο εμας δεν ξερουμε τι ακριβως θελουμε , τιι ακριβως ψαχνουμε ,πολλοι απο εμας ακομα δεν γνωριζουμε τον εαυτο μας.πως μπορουμε να εχουμε συγκεκριμενες απαιτησεις απο καποιον αλλο?

απλα , προιουσης της ηλικιας μας ,καποτε ολοι συμβιβαζομαστε ,βαφτιζοντας ιδανικο συντροφο καποιον , απλα επιδη μας τρομοκρατει η ιδεα της μοναξιας.τωρα , αν τελικα προκυψει επικοινωνια , "συμφωνια χαρακτηρων" κι εφοσον η αγαπη ειναι δεδομενη, τοτε θεωρουμε οτι βρηκαμε τον ιδανικο συντροφο...αλλιως φτου κιαπτην αρχη.

παππου οσο για το ιδανικο φιλικο σου ζευγαρι εχω γνωρισει κι εγω τετοια.και ποτε δεν καταλαβα γιατι ηταν ιδανικα.αυτο που φαινεται στο περιβαλλον ειναι μια βιτρινα.πισω απαυτην κανεις δεν μπορει να ξερει τι γινεται...

(αυτο στο οποιο δεν εχω καταληξει ακομα , ειναι τι γινεται μεαυτους που τελικα δε συμβιβαζονται...θα σας πω σε 20 χρονια!)