Ψυχίατρος, Παιδοψυχίατρος ή τίποτα από τα 2;

[Salamander]

Μέχρι πρόσφατα έλεγα θα γίνω παθολόγος. Το είχα διαλέξει γιατί δεν ήθελα ούτε χειρουργική, ούτε εργαστηριακή ειδικότητα και ταυτόχρονα μου άρεσαν (κυρίως) οι λοιμώξεις, οι  αναιμίες και γενικότερα τα νοσήματα της εσωτερικής  παθολογίας. 

Όλα όμως άλλαξαν μόλις έκανα το "τρίμηνο" της ψυχιατρικής. Είπα ωπα εδώ είσαι. Μου άρεσε η επαφή με τους ασθενείς. Σαν εμπειρία με άλλαξε. Παρά την γκρίνια πολλών ότι η εκπαίδευση δεν τους άρεσε εγώ άρχισα να νιώθω ότι με αυτό θα ασχοληθώ στην ζωή μου. Για τον λόγο αυτό σκέφτηκα και το αδερφάκι αυτής της ειδικότητας. Όμως και για τις 2 ειδικότητες παίρνω φοβερά αρνητικό feedback. Για την ψυχιατρική πέραν των αναμονών, στο αντίστοιχο θέμα βλέπω και για την ποιότητα της εκπαίδευσης αρνητικά σχόλια. Για την παιδοψυχιατρική οι αναμονές είναι στο θεό. Έχω ακούσει επίσης την άποψη ότι για την ψυχιατρική η ειδικότητα στο εξωτερικό δεν είναι ότι καλύτερο γιατί θα εκπαιδευτείς σε άλλο πολιτισμικό πλαίσιο. Αυτά με απογοητεύουν ιδιαίτερα, σαν να μην έχει νόημα γιατί θα περιμένω 5-8 χρόνια για να υπο-εκπαιδευτώ και στο τέλος να μείνω άνεργος. Αν  υπάρχει κάποιος ειδικευόμενος/ειδικευμένος ψυχιατρικής που θα ήθελε να κάνει κάποιο σχόλιο με χαρά να το ακούσω.

[Abaris]

18 ώρες πριν, Salamander said:

Μέχρι πρόσφατα έλεγα θα γίνω παθολόγος. Το είχα διαλέξει γιατί δεν ήθελα ούτε χειρουργική, ούτε εργαστηριακή ειδικότητα και ταυτόχρονα μου άρεσαν (κυρίως) οι λοιμώξεις, οι  αναιμίες και γενικότερα τα νοσήματα της εσωτερικής  παθολογίας. 

Όλα όμως άλλαξαν μόλις έκανα το "τρίμηνο" της ψυχιατρικής. Είπα ωπα εδώ είσαι. Μου άρεσε η επαφή με τους ασθενείς. Σαν εμπειρία με άλλαξε. Παρά την γκρίνια πολλών ότι η εκπαίδευση δεν τους άρεσε εγώ άρχισα να νιώθω ότι με αυτό θα ασχοληθώ στην ζωή μου.

Η εμπειρία που είχατε στο τρίμηνο της ψυχιατρικής σίγουρα λέει κάτι για εσάς και για το πως μπορείτε να είστε στην συγκεκριμένη ειδικότητα. Το ότι σας άγγιξε αυτή η εμπειρία είναι μάλλον κάτι θετικό και θα χρειαστεί να το αξιολογήσετε στο πλαίσιο της επιλογής ειδικότητας - άλλωστε η ειδικότητα είναι μια επιλογή που θα σας ακολουθεί σε όλη σας την ζωή εφεξής. Όταν λέτε "για την γκρίνια πολλών" ποιούς πολλούς εννοείτε; τους συμφοιτητές σας; τους καθηγητές άλλων ειδικοτήτων που προτείνουν να μην γίνει κάποιος ψυχίατρος; των γονιών που 6 χρόνια σπούδαζαν το παιδί τους για να γίνει γιατρός και όχι "ψυχολόγος"; κάποιου άλλου; Θεωρείτε ότι αυτοί οι πολλοί έχουν λόγο να επιλέξουν την πορεία της δικής σας ζωής; 

Quote

Για τον λόγο αυτό σκέφτηκα και το αδερφάκι αυτής της ειδικότητας. Όμως και για τις 2 ειδικότητες παίρνω φοβερά αρνητικό feedback. Για την ψυχιατρική πέραν των αναμονών, στο αντίστοιχο θέμα βλέπω και για την ποιότητα της εκπαίδευσης αρνητικά σχόλια. Για την παιδοψυχιατρική οι αναμονές είναι στο θεό.

Και πάλι εξαρτάται από το ποιος σας δίνει το φοβερά αρνητικό feedback. Η ψυχιατρική όταν ξεκίνησα την ειδικότητα δεν είχε τρομερή αναμονή - με εξαίρεση δηλαδή πανεπιστημιακές κλινικές που είναι κορεσμένες σε κάθε ειδικότητα - η αναμονή στην ψυχιατρική ακόμη και τώρα σε μεγάλα ψυχιατρεία δύσκολα ξεπερνάει τα 3 χρόνια. Στην παιδοψυχιατρική η αναμονή μπορεί να είναι μεγαλύτερη.

Όσον αφορά στην ποιότητα εκπαίδευσης, τουλάχιστον για το κομμάτι της ψυχιατρικής ενηλικών, θεωρώ ότι ένας ειδικευόμενος ψυχίατρος στην ελλάδα έχει εξαιρετικές ευκαιρίες να μάθει να αναγνωρίζει συμπτωματολογία, να βάζει διαγνώσεις και να δουλεύει βιολογικά (με φαρμακευτική αγωγή), και μάλλον η γνώμη μου μέχρι τώρα είναι ότι γίνεται αξιοσημείωτη εκπαιδευτική δουλειά στους παραπάνω τομείς ακόμη και σε μη πανεπιστημιακές ψυχιατρικές δομές (π.χ. Δαφνί). Ακούγεται επίσης γενικά ότι οι έλληνες ψυχίατροι έχουμε κάνει πολύ καλό όνομα σε χώρες του εξωτερικού αφού μεταναστεύσουμε (σε επίπεδο σε κάποιες χώρες η ελληνική καταγωγή να έχει αποτελέσει πλεονέκτημα κατά την συνέντευξη για έναρξη εργασίας). Σίγουρα υστερούμε ως προς το κομμάτι της ψυχοθεραπευτικής μας εκπαίδευσης. Στην ελλάδα ένας ειδικευόμενος μπορεί να έχει, κατά τη γνώμη μου πάντα, καλό επίπεδο ψυχοθεραπευτικής εκπαιδευσης μόνο στην CBT, και οι λόγοι είναι κατα βάσει οικονομικοί και χρονικοί (άλλες εκπαιδεύσεις είτε είναι πολύ ακριβές για να υποστηριχθούν από το εισόδημα ενός ειδικευομένου, είτε απαιτούν τέτοιο βαθμό ενασχόλησης που δεν μπορεί κανείς να προλαβαίνει να κάνει εφημερίες, ατομική θεραπεία και εποπτείες ταυτόχρονα. Σε άλλες χώρες (π.χ. Ελβετία) η ψυχοθεραπεία είναι πολύ πιο κεντρικά εντεταγμένη στην εκπαιδευση ενός ψυχιάτρου. Το παραπάνω δεν εμποδίζει κάποιον να ακολουθήσει μια άλλη κατεύθυνση στην ατομική του θεραπεία και να κάνει άλλου τύπου εκπαιδευση μετά την ειδικότητα. 
 

Quote

Έχω ακούσει επίσης την άποψη ότι για την ψυχιατρική η ειδικότητα στο εξωτερικό δεν είναι ότι καλύτερο γιατί θα εκπαιδευτείς σε άλλο πολιτισμικό πλαίσιο. Αυτά με απογοητεύουν ιδιαίτερα, σαν να μην έχει νόημα γιατί θα περιμένω 5-8 χρόνια για να υπο-εκπαιδευτώ και στο τέλος να μείνω άνεργος. Αν  υπάρχει κάποιος ειδικευόμενος/ειδικευμένος ψυχιατρικής που θα ήθελε να κάνει κάποιο σχόλιο με χαρά να το ακούσω.

Τα διαγνωστικά και ταξινομικά συστήματα έχουν εξελιχθεί τα τελευταία 40 έτη ώστε πλέον μια διαταραχή που διαγιγνώσκεται ως κατάθλιψη στην αμερική να μπορεί να διαγνωστή αντίστοιχα ως κατάθλιψη στην ελλάδα. Επίσημες Ελληνικές Κατευθυντήριες οδηγίες για την άσκηση της ψυχιατρικής δεν υπάρχουν οπότε εκπαιδευόμαστε να χρησιμοποιούμε κατά βάσει οδηγίες άλλων συστημάτων υγείας. Στο εξωτερικό ενδέχετε να εκτεθείτε και σε κάποιες σχολές ψυχοθεραπευτικής σκέψης κατά την διάρκεια της ειδικότητάς σας, κάτι που στην ελλάδα είναι μάλλον δύσκολο, ειδικά αν επιλέξετε να κάνετε ειδικότητα σε νοσοκομείο με μικρότερη αναμονή. Πολιτισμικά σύνδρομα επίσης θα δείτε τόσο στην ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Από αυτές την άποψη η εμπειρία σας όσον αφορά στην άσκηση της ψυχιατρικής δεν θα σας είναι άχρηση. Αυτό που αλλάζει από χώρα σε χώρα είναι το νομικό πλαίσιο που διέπει τις ακούσιες νοσηλείες και ο τρόπος με τον οποίο οργανώνεται η ψυχική υγεία σαν σύστημα περίθαλψης. Προς το παρόν δεν έχω υπ' όψιν μου συναδέλφους για τους οποίους να ήταν εμπόδιο το νομικό πλαίσιο μιας άλλης χώρας ή ο τρόπος οργάνωσης του συστήματος υγείας στο να μεταναστεύσουν ή στο να δυσκολευτούν να προσαρμοστούν στα αντίστοιχα δικά μας επιστρέφοντας στην Ελλάδα.

Quote

 Αυτά με απογοητεύουν ιδιαίτερα, σαν να μην έχει νόημα γιατί θα περιμένω 5-8 χρόνια για να υπο-εκπαιδευτώ και στο τέλος να μείνω άνεργος.

Όλη η Ελληνική Επαρχία είναι άδεια από ψυχιατρούς, οι περισσότερες ευρωπαικές χώρες επίσης, σε μεγάλες ελληνικές πόλεις υπάρχει ανταγωνισμός αλλά ακόμη κι εκεί προκυρήσσονται θέσεις για ψυχιάτρους σε δομές, ΜΚΟ, και άλλους φορείς και πολλοί συνάδελφοι συνδιάζουν μια τέτοια εργασία με το ιατρείο τους μέχρι αυτό να μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα. Πλέον έχουν αρχίσει και εμφανίζονται και συστήματα τηλε-εργασίας (διαδικτυακές συνεδρίες) στην Ελλάδα. Θέσεις στο δημόσιο προκυρρήσονται σπάνια, αλλά το ΕΣΥ τα τελευταία χρόνια είναι ένας χώρος μάλλον αφιλόξενος προς τους ιατρούς. 

---

Είμαι περίεργος να μάθω το τρομερά αρνητικό feedback που έχετε ακούσει για την ψυχιατρική και την παιδοψυχιατρική, τι ρόλο έχει αυτός που σας το έχει δώσει (ψυχίατρος; ιατρός άλλης ειδικότητας, συμφοιτητής), καθώς και ποιος είναι αυτός που θεωρεί ότι το επίπεδο της εκπαιδευσης στην ψυχιατρική είναι περισσότερο υποβαθμισμένο από αυτό των άλλων ειδικοτήτων στην Ελλάδα... 

[Salamander]

Ευχαριστώ για τον χρόνο σου να απαντήσεις (να γράφουμε στον ενικό;)

On 5/6/2023 at 4:12 PM, Abaris said:

Όταν λέτε "για την γκρίνια πολλών" ποιούς πολλούς εννοείτε; τους συμφοιτητές σας; τους καθηγητές άλλων ειδικοτήτων που προτείνουν να μην γίνει κάποιος ψυχίατρος; των γονιών που 6 χρόνια σπούδαζαν το παιδί τους για να γίνει γιατρός και όχι "ψυχολόγος"; κάποιου άλλου; Θεωρείτε ότι αυτοί οι πολλοί έχουν λόγο να επιλέξουν την πορεία της δικής σας ζωής; 

Εννοούσα γκρίνια σχετικά με την ποιότητα τη εκπαίδευσης. Δεν είχαν άδικό. Πολλές φορές ήμασταν ανεπιθύμητοι, δεν μας μίλαγε κανείς, υπήρχαν ειρωνείες. Λέγαμε μάλιστα ότι καθηγητής δεν έχει φανεί ποτέ, σαν self service ήταν. Αλλά ένας ειδικευόμενος μάλλον με συμπάθησε και είχαμε πολύ ωραίες συζητήσεις για περιστατικά. Εσύ είσαι ψυχίατρος;

 

On 5/6/2023 at 4:12 PM, Abaris said:

Σίγουρα υστερούμε ως προς το κομμάτι της ψυχοθεραπευτικής μας εκπαίδευσης

H ψυχοθεραπεία είναι ένα κομμάτι που ο ψυχίατρος πρέπει να κατέχει ή μπορεί να κάνει διάγνωση, να δίνει αγωγή και να παραπέμπει σε έναν ψυχοθεραπευτή για αυτό το κομμάτι; Συνήθως τι γίνεται;

 

On 5/6/2023 at 4:12 PM, Abaris said:

Όλη η Ελληνική Επαρχία είναι άδεια από ψυχιατρούς, οι περισσότερες ευρωπαικές χώρες επίσης, σε μεγάλες ελληνικές πόλεις υπάρχει ανταγωνισμός αλλά ακόμη κι εκεί προκυρήσσονται θέσεις για ψυχιάτρους σε δομές, ΜΚΟ, και άλλους φορείς και πολλοί συνάδελφοι συνδιάζουν μια τέτοια εργασία με το ιατρείο τους μέχρι αυτό να μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα. Πλέον έχουν αρχίσει και εμφανίζονται και συστήματα τηλε-εργασίας (διαδικτυακές συνεδρίες) στην Ελλάδα. Θέσεις στο δημόσιο προκυρρήσονται σπάνια, αλλά το ΕΣΥ τα τελευταία χρόνια είναι ένας χώρος μάλλον αφιλόξενος προς τους ιατρούς. 

Για την επαρχία το υποψιάζομαι, εγώ θα ήθελα να εργαστώ σε νοσοκομείο (ιδιωτικό η δημόσιο) και σε δεύτερο χρόνο ιδιωτικά (όταν θα νιώσω έτοιμος)

 

On 5/6/2023 at 4:12 PM, Abaris said:

Είμαι περίεργος να μάθω το τρομερά αρνητικό feedback που έχετε ακούσει για την ψυχιατρική και την παιδοψυχιατρική, τι ρόλο έχει αυτός που σας το έχει δώσει (ψυχίατρος; ιατρός άλλης ειδικότητας, συμφοιτητής), καθώς και ποιος είναι αυτός που θεωρεί ότι το επίπεδο της εκπαιδευσης στην ψυχιατρική είναι περισσότερο υποβαθμισμένο από αυτό των άλλων ειδικοτήτων στην Ελλάδα... 

Οι γονείς μου είναι τελείως αρνητικοί. Η μητέρα μου δασκάλα, θεωρεί πως σαν ψυχίατρος δεν θα θεραπεύω, παρά μόνο θα συγκρατώ και θα ελέγχω την πάθηση. Σκέφτεται κυρίως τον αυτισμό και την νοητική υστέρηση λόγω των μαθητών που κατά διαστήματα είχε. Ο πατέρας μου είναι ψυχολόγος, συμφωνεί κάπως μαζί της. Μου λέει πως δεν θα έχω ποτέ την ικανοποίηση πως κάποιος έγινε καλά, πως πολλές φορές δεν θα είναι εύκολο ο ασθενής να ξεκολλήσει από πάνω μου. 

Οι τυχόν καθηγητές που ρωτάνε την κλασική ρώτηση, όταν λέω ψυχίατρος δεν λένε τίποτα. Πχ για κάποιες λένε αρνητικά, για άλλες θετικά για την ψυχιατρική κουβέντα.

Με αγχώνει πολύ η ανεργία καθώς και το τι θα κάνω από το πτυχίο μέχρι την ειδικότητα.

 

 

[Abaris]

On 7/5/2023 at 8:52 ΜΜ, Salamander said:

Ευχαριστώ για τον χρόνο σου να απαντήσεις (να γράφουμε στον ενικό;)

Εννοούσα γκρίνια σχετικά με την ποιότητα τη εκπαίδευσης. Δεν είχαν άδικό. Πολλές φορές ήμασταν ανεπιθύμητοι, δεν μας μίλαγε κανείς, υπήρχαν ειρωνείες. Λέγαμε μάλιστα ότι καθηγητής δεν έχει φανεί ποτέ, σαν self service ήταν. Αλλά ένας ειδικευόμενος μάλλον με συμπάθησε και είχαμε πολύ ωραίες συζητήσεις για περιστατικά. Εσύ είσαι ψυχίατρος;

Καλησπέρα, ολοκληρώνω σε μερικούς μήνες την ειδικότητα στην ψυχιατρική ενηλίκων. Η εκπαίδευση ενός φοιτητή θεωρώ ότι διαφέρει πολύ από αυτή ενός ειδικευόμενου. Σαν φοιτητής ακους διαλέξεις και συμμετέχεις σε κάποιες πρακτικές ασκήσεις. Σαν ειδικευόμενος αναλαμβάνεις ασθενείς και εκπαιδεύεσαι στην διάγνωση, στη θεραπευτική, γενικά στο να μπορείς μέχρι το τέλος της εκπαιδευσής σου να μπορείς να αναλαμβάνεις ασθενείς αυτόνομα. Η λογική της εκπαιδευσης του ειδικευόμενου είναι να κάνει πράγματα που ξέρει, εκεί που δεν ξέρει να μπορεί να ρωτήσει έναν επιμελητή για το πως θα προχωρήσει και να είναι επιβλεπόμενος από επιμελητή. Κανείς και σε καμία χώρα δεν θα σε πάρει από το χέρι να σου μάθει πράγματα, χρειάζεται να μπορείς να έχεις το κίνητρο να διαβάσεις μόνος σου και να μάθεις μόνος σου. Αυτό που σου παρέχει ένα πλαίσιο εκπαιδευσης είναι το να μπορείς να μιλήσεις με κάποιος πιο έμπειρους συναδέλφους και να μάθεις πως να κάνεις πράγματα στα οποία κολλάς ή τα οποία δεν ξέρεις μέσα από την εμπειρία τους. Αναλαμβάνεις περιστατικά μαζί με κάποιον επιμελητή και συζητάς για τα περιστατικά αυτά με πρωτίστως με τον συγκεκριμένο επιμελητή και περεταίρω με τους υπόλοιπους γιατρούς και με τον διευθυντή του τμήματος. Σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να κληθείς να παρουσιάσεις κάποιο πιο εξειδικευμένο θέμα πάνω σε δικά σου περιστατικά. Παράλληλα παρακολουθείς τα μαθήματα του τμήματος και της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας για να ενημερώνεσαι για θέματα που αφορούν στην διάγνωση και στις θεραπείες στην ψυχιατρική. 

Quote

H ψυχοθεραπεία είναι ένα κομμάτι που ο ψυχίατρος πρέπει να κατέχει ή μπορεί να κάνει διάγνωση, να δίνει αγωγή και να παραπέμπει σε έναν ψυχοθεραπευτή για αυτό το κομμάτι; Συνήθως τι γίνεται;

Η ψυχοθεραπεία είναι ένα κομμάτι για το οποίο είναι απαραίτητο ένας ψυχίατρος να έχει άποψη, έχει το δικαίωμα να το εξασκεί ο ίδιος αλλά δεν είναι απαραίτητο να το εξασκεί ο ίδιος. Συνήθως τι γίνεται; Αυτό εξαρτάται από το πλαίσιο εργασίας. Σε ένα δημόσιο νοσοκομείο συνήθως δεν ασκείται ψυχοθεραπεία από ψυχιάτρους. Σε ελάχιστα πλαίσια έχουν οργανωθεί ειδικά ιατρεία που παρέχουν αυτού του τύπου την υπηρεσία και εκεί ήθισται οι ψυχίατροι που ασχολούνται με ψυχοθεραπεία να μην ασχολούνται με φάρμακα. Σε ένα ιδιωτικό ιατρείο η ικανότητα να ασκεί ένας ψυχίατρος ψυχοθεραπεία του επιτρέπει να δουλεύει με διαφορετικές ομάδες θεραπευόμενων που δεν θα μπορούσε να βοηθήσει με φάρμακα. Ακόμη και αν κανείς είναι εξειδικευμένος σε κάποια μορφή ψυχοθεραπείας, επειδή δεν είναι όλες οι ψυχοθεραπείες για όλες τις διαταραχές και για όλους τους ασθενείς, δεν είναι ασύνηθες να παραπέμψει ένας ψυχίατρος ασθενή σε ψυχοθεραπευτή που εξειδικεύεται σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα ή διαταραχή και ο ψυχίατρος να αναλάβει μόνο το φαρμακευτικό κομμάτι της θεραπείας. 

 

Quote

Οι γονείς μου είναι τελείως αρνητικοί. Η μητέρα μου δασκάλα, θεωρεί πως σαν ψυχίατρος δεν θα θεραπεύω, παρά μόνο θα συγκρατώ και θα ελέγχω την πάθηση. Σκέφτεται κυρίως τον αυτισμό και την νοητική υστέρηση λόγω των μαθητών που κατά διαστήματα είχε. Ο πατέρας μου είναι ψυχολόγος, συμφωνεί κάπως μαζί της. Μου λέει πως δεν θα έχω ποτέ την ικανοποίηση πως κάποιος έγινε καλά, πως πολλές φορές δεν θα είναι εύκολο ο ασθενής να ξεκολλήσει από πάνω μου. 

Οι τυχόν καθηγητές που ρωτάνε την κλασική ρώτηση, όταν λέω ψυχίατρος δεν λένε τίποτα. Πχ για κάποιες λένε αρνητικά, για άλλες θετικά για την ψυχιατρική κουβέντα.

Με εξαίρεση τις λοιμώξεις και ορισμένες χειρουργικές παθήσεις η θεραπεία των περισσότερων άλλων νοσημάτων αφορά σε "συγκράτηση" και "έλεγχο" των συμπτωμάτων. Δηλαδή ένας παθολόγος μπορεί να θεραπεύσει οριστικά την υπέρταση κι ένας διαβητολόγος να εξαλείψει τον διαβήτη; 
Στην ψυχιατρική οι θεραπείες που δίνουμε μπορούν να βελτιώσουν δραμματικά την ποιότητα ζωής των ανθρώπων που τις έχουν ανάγκη - άνθρωποι που έχουν αφεθεί στην ψυχική τους νόσο μπορούν να σταθούν και πάλι στα πόδια τους. Σαφώς δεν έχουν όλοι οι ασθενείς την ίδια πρόγνωση, και σαφώς στο νοσοκομείο προσέρχονται οι ασθενείς με την βαρύτερη συμπτωματολογία, αλλά ακόμη κι εκεί μην νομίζετε ότι η παρέμβαση ενός ψυχιάτρου είναι μάταιη. Οι ασθενείς με αυτισμό και νοητική υστέρηση αποτελούν μια μειοψηφία ασθενών τους οποίους παρακολουθεί ένας ψυχίατρος ενηλίκων, και σε αυτούς τους ασθενείς η δουλειά του ψυχιάτρου είναι να τους βοηθήσει να μπορούν να ζήσουν σε ένα υποστηρικτικό γι αυτούς περιβάλλον. Την ικανοποιηση ότι βοηθήσατε κάποιον θα την έχετε, το αν θα μπορεί να ξεκολλήσει ο ασθενής  ή όχι από πάνω σας στην ψυχιατρική θα έχετε την ευκαιρία να μάθετε να το διαχειρίζεστε και να βάζετε όρια στον ασθενή εκεί που χρειάζονται - σε άλλες ειδικότητες όχι. 

Quote

Για την επαρχία το υποψιάζομαι, εγώ θα ήθελα να εργαστώ σε νοσοκομείο (ιδιωτικό η δημόσιο) και σε δεύτερο χρόνο ιδιωτικά (όταν θα νιώσω έτοιμος).

Με αγχώνει πολύ η ανεργία καθώς και το τι θα κάνω από το πτυχίο μέχρι την ειδικότητα.

Το θέμα της εύρεσης εργασίας μετά την ειδικότητα είναι ανησυχητικό για οποιαδήποτε ειδικότητα, ειδικά για ειδικότητες οι οποίες λειτουργούν κατα βάσει νοσοκομειακά. Ένα ζήτημα στην Ελλάδα είναι ότι δεν γίνεται καμία προσπάθεια καταγραφής των αναγκών για υπηρεσίες ψυχικής υγείας για τον πληθυσμό της χώρας. Ως εκ τούτου, οι θέσεις στο δημόσιο είναι κάποιες πολύ συγκεκριμένες θέσεις που σπανιώς προκυρήσσονται και ζητούν μόνιμο προσωπικό, και συνηθέστερα καλύπτονται με επικουρικούς ιατρούς.
Εγώ προσωπικά τελειωνοντας την ειδικότητα εκτιμώ ότι θα μου ήταν δύσκολο και αρκετά χρονικά ασαφές να βρων δουλειά στο δημόσιο, θεωρώ αρκετά πιο εφικτό να βρω πρωινή δουλειά σε ιδιωτικό φορεά ακόμη και εντός αττικής. Αν εξακολουθούσα να θέλω να μείνω ελλάδα θα σκεφτόμουν να πιάσω μια πρωινή δουλειά σε ιδιωτικό φορέα ή ΜΚΟ και παράλληλα να στήσω το ιατρείο μου. Ο λόγος που δεν θέλω να μείνω ελλάδα σχετίζεται με τις ευκαιρίες επιστημονικής εξέλιξης που παρέχει η ελλάδα σε έναν ψυχίατρο, και με το ότι δεν έχω μείνει ευχαριστημένος από τις παροχές και τις απαιτήσεις της χώρας μας προς και από τους πολίτες της.

[Salamander]

3 hours ago, Abaris said:

Η εκπαίδευση ενός φοιτητή θεωρώ ότι διαφέρει πολύ από αυτή ενός ειδικευόμενου. Σαν φοιτητής ακους διαλέξεις και συμμετέχεις σε κάποιες πρακτικές ασκήσεις.

Το εύχομαι να διαφέρει γιατί των φοιτητών η εκπαίδευση σε κλινικό επίπεδο είναι ανύπαρκτη. Όχι ότι και από πολλές διαλέξεις φεύγουμε σοφότεροι. Αλλά ναι, έτσι όπως το λες όντως είναι πολύ διαφορετική η εκπαίδευση των φοιτητών.

 

3 hours ago, Abaris said:

Η ψυχοθεραπεία είναι ένα κομμάτι για το οποίο είναι απαραίτητο ένας ψυχίατρος να έχει άποψη, έχει το δικαίωμα να το εξασκεί ο ίδιος αλλά δεν είναι απαραίτητο να το εξασκεί ο ίδιος.

Από ότι έχω διαβάσει η ψυχοθεραπεία, η εκπαίδευση δηλαδή σε αυτή είναι κάτι πολύ κοστοβόρο σωστά; Δεν έχω καμία επαφή με την ψυχοθεραπεία, ενδεχομένως όμως να μου άρεσε. Αυτό που μου αρέσει στην ψυχιατρική είναι ότι α) είναι ένας δικός της κόσμος και β) ότι ο ασθενής απλά κάθεται απέναντι σου και δέχεσαι μια ροή πληροφοριών από το ντύσιμό του μέχρι τα λεγόμενά του. Θα μου πεις σε κάθε ειδικότητα αυτό δεν είναι; Ναι, αλλά κάπως χωρίς να τον ακουμπήσω "ανοίγεται" ο ασθενής. Και μου δίνει και ένα αίσθημα ευθύνης όλο αυτό. Γιατί στο μυαλό μου τουλάχιστον αυτά που θα σου πει ο ασθενής (ο ψυχιατρικός) θα είναι πολύ δικά του  πράγματα που ενδεχομένως να μην τα ξέρει κανείς άλλος.

 

3 hours ago, Abaris said:

Με εξαίρεση τις λοιμώξεις και ορισμένες χειρουργικές παθήσεις η θεραπεία των περισσότερων άλλων νοσημάτων αφορά σε "συγκράτηση" και "έλεγχο" των συμπτωμάτων.

Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό. Επίσης αυτό που έχω ακούσει από πολλούς ασθενείς είναι ότι άλλαζαν άπειρους ψυχίατρους, γεγονός που με έκανε να νιώσω ότι δεν έβρισκαν εύκολα αυτό που ήθελαν.

 

3 hours ago, Abaris said:

ι δεν έχω μείνει ευχαριστημένος από τις παροχές και τις απαιτήσεις της χώρας μας προς και από τους πολίτες της.

κανείς μας..

 

Προσωπικά θεωρώ πως το εξωτερικό είναι καλή επιλογή, αλλά εγώ δεν θα έφευγα. Έχω την σχέση μου εδώ και απλά δεν θα την χάλαγα για να φύγω. Κάποιοι μπορούν και το κάνουν. Αυτά με βάζουν σε σκέψεις με την ψυχιατρική. Μια ακόμα ερώτηση, βλέπω κάποιους παθολόγους που σε διαγνωσμένους ασθενείς απλά συνταγογραφούν ψυχιατρικά φάρμακα έχει κάποια λογική αυτό; Επίσης ένας Γενικός Ιατρός είναι σε θέση θεωρείς να διαγνώσει και να θεραπεύσει κάποιες παθήσεις στην ψυχιατρική; Γιατί είδα πως έχει εκπαίδευση κάποιους λίγους μήνες. Σε επίπεδο πρωτοβάθμιας υγείας δηλαδή τι μπορεί να γίνει; Είναι σε θέσει διαγνωστικά και θεραπευτικά να αντιμετωπίσει μια κατάθλιψη ας πούμε (ήπιο περιστατικό, όχι κάποιο σοβαρό με αυτοκτονικούς ιδεασμούς κτλ).

[Abaris]

29 λεπτά πριν, Salamander said:

Από ότι έχω διαβάσει η ψυχοθεραπεία, η εκπαίδευση δηλαδή σε αυτή είναι κάτι πολύ κοστοβόρο σωστά; Δεν έχω καμία επαφή με την ψυχοθεραπεία, ενδεχομένως όμως να μου άρεσε. Αυτό που μου αρέσει στην ψυχιατρική είναι ότι α) είναι ένας δικός της κόσμος και β) ότι ο ασθενής απλά κάθεται απέναντι σου και δέχεσαι μια ροή πληροφοριών από το ντύσιμό του μέχρι τα λεγόμενά του. Θα μου πεις σε κάθε ειδικότητα αυτό δεν είναι; Ναι, αλλά κάπως χωρίς να τον ακουμπήσω "ανοίγεται" ο ασθενής. Και μου δίνει και ένα αίσθημα ευθύνης όλο αυτό. Γιατί στο μυαλό μου τουλάχιστον αυτά που θα σου πει ο ασθενής (ο ψυχιατρικός) θα είναι πολύ δικά του  πράγματα που ενδεχομένως να μην τα ξέρει κανείς άλλος.

Η προσωπική θεραπεία σου και οι εποπτείες κοστίζουν, η θεωρητική εκπαιδευση θεωρώ ότι είναι το ελάχιστο κόστος σε μια ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση. Όπως και να χει η ψυχοθεραπεία είναι ένα πεδίο που δύσκολα θα βρεις ασθενείς για να δουλέψεις μαζί τους με αυτό τον τρόπο στην ειδικότητα (με εξαίρεση ορισμένους ασθενείς που ίσως να μπορείς να δεις στα πλαίσια εκπαιδευσης για γνωσιακή - συμπεριφορικη ψυχοθεραπεία). Αρκετοί συνάδελφοι επιλέγουν να εκπαιδευτούν στην ψυχοθεραπεία μετά την ειδικότητα. 

Quote

Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό. Επίσης αυτό που έχω ακούσει από πολλούς ασθενείς είναι ότι άλλαζαν άπειρους ψυχίατρους, γεγονός που με έκανε να νιώσω ότι δεν έβρισκαν εύκολα αυτό που ήθελαν.

Γενικά με ότι ειδικότητα και αν ασχοληθείς καλό είναι να μπορείς να καταλάβεις τι έχει ο ασθενής απεναντί σου και να μπορείς να αποφασίσεις πως μπορείς εσύ με τα μέσα, τις δυνατότητες και τις γνώσεις που έχεις να τον βοηθήσεις. Ο ασθενής μπορεί να θέλει λαγούς με πετραχήλια, το προσωπικό του τηλέφωνο για να σε παίρνει όποτε νιώθει μόνος, να βγείτε για φαγητό επειδή τον βοήθησες, να έρθετε πιο κοντά ερωτικά γιατί είσαι ο μόνος που την καταλαβαίνει τόσο πολύ - δεν είναι ούτε μέρος της δουλειάς σου ούτε ρόλος σου να του δώσεις εύκολα αυτό που θέλει. Δουλειά σου είναι να δεις τι χρειάζεται και να του παρέχεις αυτό που χρειάζεται ή να τον καθοδηγήσεις σε αυτόν που μπορεί να του δώσει αυτό που χρειάζεται. Ένα μη αμεληταίο ποσοστό ασθενών, ειδικά εξ όσων αλλάζουν πολλούς ψυχιάτρους, πάσχει από κάποια διαταραχή της προσωπικότητας και δεν σπανίζει να προσπαθεί να εξιδανικεύσει τον γιατρό που έχει εκείνη τη στιγμή απεναντί του προκειμένου να λάβει και ο ίδιος ο ασθενής μια πιο ειδική μεταχείριση που δεν θα λάμβανε αλλιώς. Αν σε δυσκολεύει να πεις όχι στον ασθενή αυτό είναι ένα θέμα το οποίο στην ψυχιατρική είναι πρόβλημα (σκέψου ότι θα υπάρξουν περιπτώσεις και σαν ειδικευόμενος και σαν ειδικός που θα χρειαστεί να συμμετέχεις στην απόφαση να στερήσεις ατομικές ελευθερίες ασθενών σου). Αν νιώθεις ότι σου συμβαίνει αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις ψυχιατρική, αλλά αν κάνεις θα είναι σημαντικό να είσαι σε ατομική θεραπεία για να συζητάς γιατί σου συμβαίνει αυτό και να μπορέσεις να το διαχειρίζεσαι. 

 

Quote

Μια ακόμα ερώτηση, βλέπω κάποιους παθολόγους που σε διαγνωσμένους ασθενείς απλά συνταγογραφούν ψυχιατρικά φάρμακα έχει κάποια λογική αυτό;

Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο αυτό, ειδικά σε πιο παλιές γενιές ασθενών, δεν θεωρώ ότι έχει λογική, ενδεχομένως σε κάποιες περιπτώσεις να σχετίζεται με το ότι ο παθολόγος δεν εκπαιδεύεται να λέει όχι σε ότι θέλει και ζητάει ο ασθενής του. Πιστεύω ότι σχετίζεται με το γεγονός ότι οι παθολόγοι έχουν ρίξει πολύ το ύψος της ανταμοιβής τους για ιατρικές πράξεις και συνταγογραφήσεις και συνεπώς ασθενείς που δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν την σημασία της παρακολούθησης μιας ψυχιατρικής πάθησης από ψυχίατρο να καταφεύγουν στην εύκολη και φθηνή λύση του παθολόγου συνταγογράφου ή του γενικού γιατρού συνταγογράφου. Ο κάθε γιατρός ωστόσο έχει την ευθύνη της συνταγής του. Παρ' όλα αυτά απ' όσα έχω ακούσει απο συναδέλφους που ιδιωτεύουν δεν έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι επηρεάζεται σημαντικά η δουλειά τους από αυτή τη συνήθεια κάποιων παθολόγων. 

 

Quote

Επίσης ένας Γενικός Ιατρός είναι σε θέση θεωρείς να διαγνώσει και να θεραπεύσει κάποιες παθήσεις στην ψυχιατρική; Γιατί είδα πως έχει εκπαίδευση κάποιους λίγους μήνες. Σε επίπεδο πρωτοβάθμιας υγείας δηλαδή τι μπορεί να γίνει; Είναι σε θέσει διαγνωστικά και θεραπευτικά να αντιμετωπίσει μια κατάθλιψη ας πούμε (ήπιο περιστατικό, όχι κάποιο σοβαρό με αυτοκτονικούς ιδεασμούς κτλ).

Από τους γενικούς γιατρούς που έχω γνωρίσει κατά την διάρκεια της εκπαιδευσής μου θεωρώ ότι αρκετοί θα μπορούσαν με χρήση διαγνωστικού ερωτηματολογίου  (π.χ. HADS) να θέσουν μια αδρή διάγνωση ήπιας κατάθλιψης ή αγχώδους καταθλιπτικής διαταραχής και να ξεκινήσουν θεραπεία. Το μεγαλύτερο ποσοστό που έχω γνωρίσει δεν νιώθουν άνετα να συνεχίσουν την παρακολούθηση τέτοιων περιστατικών. Προτιμούν να έχουν ψυχίατρο με τον οποίο θα συνεργάζονται και να παραπέμπουν. 
---
Επειδή με ρωτάς για τη συνταγογράφηση και έχει προηγηθεί συζήτηση σχετικά με δουλειάς και ανεργία σε αυτό το σημείο θα προσθέσω ότι η εντύπωση που έχω δημιουργήσει από συναδέλφους που ιδιωτεύουν είναι ότι υπάρχει αρκετή δουλειά ώστε αυτό το ζήτημα να μην τους επηρεάζει. Πέραν αυτού, η ψυχιατρική είναι μια πολύ μεγάλη ειδικότητα. Στο εξωτερικό έχουν ήδη αρχίσει και αναγνωρίζονται εξειδικεύσεις της ψυχιατρικής (ενδεικτικά: εξειδίκευση σε κάποια ψυχοθεραπεία, ψυχογηριατρική, διασυνδετική ψυχιατρική, ψυχιατρική οξέων, ψυχιατρική των ψυχώσεων, ψυχιατρική των συναισθηματικών διαταραχών, ψυχιατρική εξαρτήσεων, ψυχιατρική διατροφικών διαταραχών, ψυχιατροδικαστική). Στην ελλάδα δεν υπάρχει επίσημος διαχωρισμός εξειδικεύσεων αλλά η ανάγκη για εξειδικευμένες ψυχιατρικής υπηρεσίες υπάρχει και στη χώρα μας. Κάθε ένας από αυτούς τους χώρους έχει αρκετή δουλειά και αρκετά εξειδικευμένη δουλειά ώστε να μην μπορούν να σου "πάρουν τη δουλειά" οι παθολόγοι, οι γενικοί γιατροί ή οι ψυχολόγοι.

[Ελένη Π.99]

Καλημέρα !Θα ήθελα μία γνώμη για τη Νευρολογια ως ειδικότητα (αναμονές ,μετέπειτα αποκατάσταση ,επίπεδο ζωής).Όλες οι γνώμες ευπρόσδεκτες ☺️