[θέατρο] Ο τελευταίος επισκέπτης

[tik-tak]

«Ο τελευταίος επισκέπτης» του Τενεσι Ουίλιαμς

θέατρο «Τζένη Καρέζη» (Ακαδημίας 3, κοντά στο μετρό-Σύνταγμα)

μικρό , άνετο, αμφιθεατρικό θέατρο (πολύ ωραίες οι φωτογραφίες από παλιότερες παραστάσεις στην είσοδο )

φοιτητικό εισιτήριο: 15€

πρωταγωνιστές : Αντιγ. Βαλάκου, Στρ. Τζωρτζογλου. Ν. Μεντή, Ερση Μαλικένζου

έργο του Τενεσι Ουίλιαμς , «κωμικόδραμα» ,όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει , που παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Είχε μεταφερθεί στον κινηματογράφο με τον τίτλο «Μπουμ» και πρωταγωνιστές την Τέυλορ και τον Μπάρτον

Μια ντίβα του θεάτρου, ένας ζωντανός μύθος, ζει απομονωμένη στη βίλα της. Η επαφή της με τους συνανθρώπους έχει περιοριστεί στο ελάχιστο : στη γραμματέα της (Ν. Μεντή),στην οποία υπαγορεύει τις αναμνήσεις της προκειμένου να εκδώσει την αυτοβιογραφία της, στο υπηρετικό προσωπικό, και σε μια «φίλη» , που την προσκαλεί όποτε θέλει να μάθει νέα από τα κοσμικά σαλόνια.

Ζει απομονωμένη προσπαθώντας να οργανώσει τις αναμνήσεις της τυραννώντας όσους την πλαισιώνουν με την εκκεντρικότητα και το δύστροπο χαρακτήρα της. Είναι μια γυναίκα που δεν μπορεί να αποδεχθεί και να συμβιβάσει το σπινθηροβόλο πνεύμα της με την ασθενική, γέρικη σάρκα…..μα και με τα προσχήματα.

Ξαφνικά, ένας νεαρός εισβολέας , «σαν Αχαιός» , έρχεται να ταράξει τα νερά….είναι ένας όμορφος νεαρός –που μοιάζει πολύ στον μοναδικό έρωτα της ζωής της ντίβας – που τον ακολουθεί η ταμπέλα «του άγγελου θανάτου» , καθότι παρέχει τις υπηρεσίες του σε πάμπλουτες ετοιμοθάνατες κυρίες .

Η ηλικιωμένη ντίβα, απελευθερωμένη από μηχανισμούς συστολής και ευπρέπειας, τολμά να παραγκωνίσει τις καχυποψίες και τις αναστολές και προσκαλεί το νεαρό σε ένα παιχνίδι συνειδητοποιήσεων και επαναπροσδιορισμού αξιών και κατευθύνσεων στη ζωή , το οποίο καταλήγει να έχει καταλυτικές επιδράσεις και στους δύο: στη μεν κυρία να ξεπεράσει με αξιοπρέπεια το φόβο θανάτου και στο δε νεαρό να επαχαράξει πορεία ζωής με βάση τα ειλικρινή θέλω του.

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το έργο αυτό σαν ένα «δραματικό μονόλογο» , σχεδόν παραληρηματικό, με δυνατές, όμως , πινελιές χιούμορ και αυτοσαρκασμού.

Οι υπόλοιποι ρόλοι παρέχουν τα εναύσματα για να ξεδιπλώνεται ο «μονόλογος» σαν μια σειρά από αναμνήσεις, φόβους , διδάγματα και συμπεράσματα ζωής…

Αξιόλογη παράσταση με τη σφραγίδα της ερμηνείας της ηθοποιού Αντιγόνης Βαλάκου, η οποία τόσο «εύκολα», τόσο πειστικά επιστράτευε το σώμα και τη φωνή της για να υπηρετήσει τις γρήγορες εναλλαγές των συναισθηματικών καταστάσεων: τη μια στιγμή, το «πνεύμα» επιβαλλόταν στη «σάρκα» και προκαλούσε κατακλυσμό ζωντάνιας, σιγουριάς, δύναμης , ενώ την αμέσως επόμενη στιγμή η «σάρκα» αναλάμβανε και επέβαλλε τους όρους της σκληρής πραγματικότητας φυλακίζοντας και πάλι το «πνεύμα»….

Αξίζει η παράσταση κυρίως για αυτήν την ερμηνεία….το έργο είναι σαν να γίνεται εξαιτίας αυτής ένας «διακεκομμένος από την παρουσία των υπόλοιπων ρόλων» μονόλογος, χωρίς βεβαίως να υποβαθμίζεται η συνεισφορά των συμπρωταγωνιστών στη ροή (αυτό φαίνεται ιδιαίτερα προς το τέλος) και ούτε να καταντά μονότονος….

«όλα είναι μνήμη….όλα είναι μνήμη….εκτός από τη στιγμή του παρόντος , που και αυτήν για να την καταλάβεις γίνεται μνήμη….»

« ο θάνατος είναι μία στιγμή….η ζωή είναι τόοοοσες πολλές στιγμές!»

θέμα έργου: 4 /5

ηθοποιοί: 4 /5

σκηνικά: 3/5

ικανοποίηση: 3/5

παραλειπόμενα:

- το θέατρο ήταν γεμάτο (μου έκανε εντύπωση για την ημέρα της εβδομάδας)….το κοινό ήταν κυρίως «γυναικείο» και όχι τόσο νεανικό

-κάποια στιγμή στο έργο ο Τζωρτζογλου προκαλείται να ανοίξει/βγάλει τη ρόμπα του (ενώ «γνωρίζουμε» ότι είναι γυμνός από μέσα) ….εκεί είχε πλάκα : ένα σούσουρο απλώθηκε στο θέατρο, ανάμεικτα :ααααα…..σσσσς….πω,πω!….πνιγμένα γελάκια…..(α,ρε Τζώρτζογλου….το παρελθόν σε κυνηγά)

- μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση με πόσο σεβασμό οι συμπρωταγωνιστές συμπεριφέρονταν στο κλείσιμο της παράστασης στην Αντιγόνη Βαλάκου , ιδιαίτερα ο Τζώρτζογλου….αυτό εκδηλωνόταν με βλέμμα τρυφερό και κινήσεις «απαλές», προστατευτικές έτοιμες να χαρίσουν αγκαλιά…