[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] 2046

[Remy Fincher]

Υπόθεση: Σε όλη τη διάρκεια σχεδόν της δεκαετίας του 60 (63-69) παρακολουθούμε τις ερωτικές (άμεσα και έμμεσα) εμπειρίες ενός μπον-βιβέρ συγγραφέα με τρεις διαφορετικές γυναίκες, από τις οποίες θα αντλήσει υλικό για το φουτουριστικό διήγημα που γράφει, με τίτλο "2046", που είναι και ο αριθμός του δωματίου που διαμένει....

Την ταινία αυτή περίμεναν διακαώς σινεφίλ και δημοσιογράφοι στις Κάννες, όπως και ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Κουέντιν Ταραντίνο, μεγάλος φαν του Καρ-Βάι (βάι...βάι...βάι). Βρέθηκαν μπροστά σε μία ημιτελή κόπια, που όπως πληροφορήθηκα από τον Ακτσόγλου στο Αθηνόραμα, ήταν χειρότερη από αυτή που είδα εγώ. Κοινό και κριτικοί διχάστηκαν, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί: η ταινία αυτή είναι απλώς μία από τις πιο δολοφονικά βαρετές απόπειρες εντυπωσιασμού στο σινεμά τα τελευταία χρόνια.

Το 2046 πλασαρίστηκε αρχικά, ως ένα μελλοντολογικό ερωτικό δράμα, τύπου THX 1138 ή Blade Runner, χωρίς το στοιχείο του θρίλερ φυσικά. Κάτι σαν Α.Ι. για ενηλίκους και χωρίς παραμύθι. Τέλος πάντων, όσοι από εσάς ξεγελάστηκαν όπως εγώ, θα μείνουν με την όρεξη: το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας εκτυλίσσεται στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, με χαρακτήρες, με τους οποίους όχι απλά δεν μπορεί να υπάρξει σημείο ταύτισης, αλλά που και να πέθαιναν στο πρώτο ημίωρο, όπως η Τζάνετ Λι στο Ψυχώ, χεστήκαμε πατόκορφα. Η αφήγηση παέι συνεχώς μπρος-πίσω, flash back and forward, χωρίς ιδιαίτερο νόημα, μπερδεύοντας και κουράζοντας τον άμοιρο θεατή: οι διάλογοι είναι λίγοι, λιτοί και όπως και οι ήρωες παντελώς αδιάφοροι. Λες και ο Καρ-Βάι έγραψε ένα σενάριο εντελώς προσχηματικά, μόνο και μόνο για να αποτυπώσει στο φιλμ εντυπωσιακές εικόνες (ας έπαιρνε μια φωτογραφική να ξεμπερδεύαμε). Πράγματι το 2046 είναι από εικονοπλαστικής άποψης τουλάχιστον ενδιαφέρον, και δεν εννοώ τις αρχικές σκηνές του εν έτει 2046 Χονγκ Κόνγκ, διότι αυτές είναι φτηνό CGI.

Προσωπικά ήταν μία από τις χειρότερες κιν/κες εμπειρίες μου. Κοιτούσα το ρολόι συνέχεια και μόνο λόγω εισιτηρίου δεν ήθελα να σηκωθώ να φύγω....

/5