ΙΑΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

[Nobody]

Ιαματικές ....προσευχές!

PATHFINDER

30/07/2004

Μια σχέση που αποτελεί πνευματική πρόκληση έχει ανακύψει τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στην ένταση της πίστης και την αποτελεσματικότητα της προσευχής σε περιπτώσεις ασθενειών ή τραυμάτων...!

Τρεις ερευνητές του τμήματος Ιατρικής του πανεπιστημίου του Τέξας δημοσίευσαν φέτος το καλοκαίρι τα αποτελέσματα μιας μελέτης που έκαναν σε τυχαία περιστατικά που εξετάστηκαν στο πανεπιστήμιο. Στη διάρκεια της έρευνάς τους προσπάθησαν να εντοπίσουν τη σχέση (εφόσον βέβαια υπήρχε κάποια) ανάμεσα στις προσωπικές αντιλήψεις του ασθενούς και την ψυχολογική και σωματική ίαση.

Κάποιος που έχει παρακολουθήσει τις εξελίξεις στον συγκεκριμένο τομέα της έρευνας τα τελευταία 15 περίπου χρόνια γνωρίζει ότι τα αποτελέσματα των εργασιών στο πεδίο αυτό σπανίως είναι σαφή, τις περισσότερες φορές επιδέχονται διαφορετικών ερμηνειών, ή είναι περίπλοκα.

Αν και υπάρχει πληθώρα ιατρικών αναφορών για την σχέση ανάμεσα στην ανάρρωση (ή την ίαση) και την προσευχή, ανάμεσα στις οποίες και μελέτες με ασθενείς που είχαν προβλήματα καρδιάς (1988), διαβήτη (1994), αλκοολισμού (1997) και άλλες που αφορούσαν ανθρώπους με προβλήματα γονιμότητας το 2001, δεν είναι λίγοι εκείνοι που αμφισβητούν τα αποτελέσματα, κυρίως διότι κρίνουν ως λανθασμένη τη μεθοδολογία που χρησιμοποιείται.

Ο ρόλος της ελπίδας, της πίστης και της θετικής αντιμετώπισης θεωρούνταν ανέκαθεν καταλυτικός για πολλούς ερευνητές που προσπαθούσαν να εξηγήσουν γιατί η προσευχή βοηθά στην ανάρρωση ορισμένων μόνο ασθενών.

Τώρα, για πρώτη φορά, μια επιστημονική ομάδα που δεν έχει κατηγορηθεί ως αναξιόπιστη, κρίνει βάσει ερευνητικών αποτελεσμάτων ότι υπάρχει συσχετισμός ανάμεσα στην πίστη και την «αποτελεσματικότητα» της προσευχής.

Στην πιο πρόσφατη από τις εργασίας που πραγματοποιήθηκε, οι 86 συμμετέχοντες (άνδρες και γυναίκες) χωρίστηκαν με τυχαία σειρά σε δύο ομάδες, η μια από τις οποίες ακολούθησε αντί θεραπείας μια μέθοδο «παρεμβατικής προσευχής». Τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι εθελοντές ήταν τόσο ψυχολογικά, όσο και σωματικά. Από αυτούς, τα δύο τρίτα ήταν μέλη τοπικών ενοριών, ενώ οι υπόλοιποι όχι. Όλοι τους πάντως είχαν συμπληρώσει ένα ερωτηματολόγιο όπου αξιολογούσαν την πίστη τους σχετικά με τις ιαματικές ιδιότητες της προσευχής.

Οκτώ εθελοντές από μια τοπική εκκλησία, μαζί με τέσσερις γυναίκες από ένα χριστιανικό οίκο ευγηρίας, προσευχόταν δύο φορές την ημέρα από τρία λεπτά κάθε φορά για την υγεία των ατόμων στην «παρεμβατική» ομάδα. Οι άνθρωποι που προσεύχονταν γνώριζαν μόνο τα ονόματα των ασθενών στην «παρεμβατική» ομάδα και τα προβλήματα υγείας που αυτοί είχαν, ενώ κανένας από την ομάδα αυτή των ασθενών δεν γνώριζε ότι κάποιος προσευχόταν γι αυτούς καθημερινά.

Μετά από ένα μήνα, τα αποτελέσματα δημοσιοποιήθηκαν. Ένα από πρώτα συμπεράσματα που εξάγεται είναι ότι ο πόνος ήταν σαφώς μικρότερος για τους ανθρώπους στην «παρεμβατική» ομάδα. Επιπλέον, ανάμεσα σ αυτούς που –σύμφωνα με τις απαντήσεις τους στο ερωτηματολόγιο- είχαν μεγαλύτερη πίστη στην προσευχή, «υπήρξε σαφής βελτίωση στην σωματικής τους λειτουργία» (όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το κείμενο της δημοσίευσης.

Τέλος, από αυτούς στην «παρεμβατική» ομάδα που –σύμφωνα με τις δηλώσεις τους- είχαν μικρότερο ποσοστό πίστης «επέδειξαν σαφώς μικρότερη βελτίωση της σωματικής τους κατάστασης».

Οι ίδιοι οι ερευνητές μάλιστα δηλώνουν με το κείμενό τους προβληματισμένοι από τα ευρήματά τους, και εγείρουν μια σειρά από ερωτήματα για μελλοντική έρευνα.

«Ενώ η πίστη και η ελπίδα είναι σημαντική παράγοντες για την ανάρρωση από μια ασθένεια, γιατί θα μπορούσε η πίστη να επιδράσει στη θεραπευτική διαδικασία σε ένα πείραμα 'μεσολαβημένης' προσευχής για τυχαίο δείγμα;» Οι συμμετέχοντες στην έρευνα δεν ήξεραν ότι ήταν δέκτες αυτής της 'θεραπείας': παρόλα αυτά, η πίστη τους ήταν η συνθήκη υπό την οποία διαμορφώθηκε το επίπεδο ίασής τους».