Οι ταινίες του αφιερώματος στο Φελίνι..

[trivialx]

Oι Βιτελόνι (I Vitelloni, 1953)

Πρωταγωνιστούν: Φράνκο Iντερλένγκι, Aλμπέρτο Σόρντι, Φράνκο Φαμπρίτσι, Λεοπόλντο Tριέστε, Pικάρντο Φελίνι, Eλεονόρα Pούφο

Ο Φελίνι ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα δίπλα στο Ρομπέρτο Ροσελίνι (ο μοναδικός σκηνοθέτης που αναγνώρισε ως «δάσκαλο» του) και η πρώιμη δημιουργική του περίοδος φέρει, αναπόφευκτα, έντονη την επιρροή του ιταλικού νεορεαλισμού, παρότι ο ίδιος ουσιαστικά δεν αποδέχτηκε ποτέ κάτι τέτοιο («ο νεορεαλισμός είχε νόημα όταν ξεπηδούσε κατευθείαν από τη ζωή, αλλά η ζωή συνεχώς μεταλλάσσεται»)... Με τους “Vitelloni” ο Φελίνι επιστρέφει νοερά στην πλέον αγαπημένη «διάσταση της μνήμης» του, το Ρίμινι, (ανα)συνθέτει μέσα από μια νοσταλγικά τρυφερή αλλά και αρκούντως ειρωνική ματιά μια νωπή τοιχογραφία των ηθών της εποχής με ήρωες του πέντε ανερμάτιστους, «επαγγελματίες τεμπέληδες» φίλους και...παίρνει την εκδίκησή του από το Φεστιβάλ Βενετίας που του χάρισε το Χρυσό Λέοντα ενώ, ένα χρόνο πριν, είχε επιφυλάξει μια μάλλον εχθρική υποδοχή στο «Λευκό Σεΐχη», δηλαδή στο ντεμπούτο του.

Στη Σκιά Του Υπόκοσμου (Il Bidone, 1955)

Πρωταγωνιστούν: Μπρόντερικ Κρόφορντ, Ρίτσαρντ Μπέιζχαρτ, Φράνκο Φαμπρίτσι, Τζουλιέτα Μασίνα

Τρεις μικροαπατεώνες (ένα είδος «παράνομων Βιτελόνι», σύμφωνα με το σκηνοθέτη) τριγυρνούν στην ιταλική επαρχία και εκμεταλλεύονται την αφέλεια των φτωχών χωρικών για να βγάλουν λεφτά. Η ταινία, που ξεκινά ως ένα καυστικό χρονογράφημα για να καταλήξει σε πηγαίο υπαρξιακό δράμα, καταγράφει το αδιέξοδο και μοναχικό ταξίδι ζωής των πρωταγωνιστών της και τη μάταιη προσπάθεια τους να λυτρωθούν και να εξιλεωθούν. Οι νεορεαλιστικές ρίζες του Φελίνι «μπολιάζονται», για μια ακόμη φορά μετά το “La Strada”, από το χριστιανικό ουμανισμό του Ροσελίνι ενώ ο παραγνωρισμένος Αμερικανός καρατερίστας Μπρόντερικ Κρόφορντ στον τραγικό ρόλο του Αουγκούστο δίνει μια πραγματικά σπουδαία ερμηνεία.

Γλυκιά Ζωή (Dolce Vita, 1960)

Πρωταγωνιστούν: Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Ανούκ Εμέ, Ανίτα Έκμπεργκ, Ιβόν Φερνό

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 γεννιέται ένα καινούργιο σινεμά με «γονιδιακά χαρακτηριστικά» του την αμφισβήτηση της κρατούσας αισθητικής και τον πειραματισμό με νέες φόρμες και μορφές αφήγησης. Στα βαφτίσια του κινηματογραφικού μοντερνισμού ο Φεντερίκο Φελίνι ήταν ένας από τους σημαντικότερους αναδόχους...Στην αριστουργηματική «Γλυκιά Ζωή» ο Φελίνι ακολουθεί την πένθιμη περιπλάνηση του επίδοξου συγγραφέα Μαρτσέλο (ο Μαστρογιάνι στην πρώτη του συνάντηση με το σκηνοθέτη) στον κίβδηλα λαμπερό κόσμο της Βία Βένετο και σκιαγραφεί (προφητικά...) το πορτρέτο μιας κοινωνίας αυτάρεσκης και απαθούς, μιας κοινωνίας σε ηθικό και συναισθηματικό τέλμα όπου τα πάντα, από τη θρησκεία και την ανθρώπινη διανόηση μέχρι τον έρωτα, μετατρέπονται σε ένα κενό θέαμα. Η ταινία βρήκε απροετοίμαστο το ιταλικό κοινό που στην πρεμιέρα της στο Μιλάνο επιχείρησε να...προπηλακίσει το δημιουργό της (η αλήθεια, ως γνωστόν, θυμώνει) και ενόχλησε ιδιαιτέρως το Βατικανό που απείλησε με αφορισμό όσους θα την έβλεπαν. Σε πείσμα ωστόσο όλων των παραπάνω απέσπασε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες.

8 1/2 (1963)

Πρωταγωνιστούν: Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Ανούκ Εμέ, Κλαούντια Καρντινάλε, Σάντρα Μίλο, Μπάρμπαρα Στιλ

«Μήπως αυτό είναι το τέλος ενός απατεώνα χωρίς ταλέντο;», αναρωτιέται ο σαραντατριάχρονος σκηνοθέτης Γκουίντο Ανσέλμι, το απόλυτο φελινικό alter ego, δια στόματος Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Στο βαθιά βιωματικό σινεμά του πρωτοπόρου δημιουργού το «8 1/2» (δηλαδή η όγδοη και...κάτι ταινία του) είναι σίγουρα η πλέον προσωπική, αυτοβιογραφική δουλειά του. Ο Φελίνι προβάλλει τις ανησυχίες και τις ανασφάλειες του, εικονογραφεί τις φαντασιώσεις και τις εμμονές του και ξορκίζει τα φαντάσματα και τους φόβους του μέσα σε μια «ωραία σύγχυση» (όπως ήταν ο αρχικός τίτλος του φιλμ), έναν σουρεαλιστικό εφιάλτη που τελειώνει με ένα γιορτινό χορό συμφιλίωσης με τη ζωή, σε ένα ευφορικό κρεσέντο υπό τους ήχους της πανέμορφης μουσικής του Νίνο Ρότα. Το «8 1/2» βραβεύτηκε με Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, το τρίτο στην καριέρα του Φελίνι μετά από εκείνα για το “La Strada” και τις «Νύχτες Της Καμπίρια».

Η Ιουλιέτα Των Πνευμάτων

(Giulietta Degli Spiriti, 1965)

Πρωταγωνιστούν: Τζουλιέτα Μασίνα, Σάντρα Μίλο, Βαλεντίνα Κορτέζε, Σίλβα Κοσίνα, Μάριο Πισού

Στην πρώτη του έγχρωμη ταινία «ο Μάγος», όπως τον αποκαλούσαν οι συμπατριώτες του, Φελίνι χρησιμοποιεί το σελιλόιντ σαν ένα ευρύχωρο καμβά και ζωγραφίζει πάνω του, με αδρές πινελιές, το ονειρικό ψυχογράφημα μιας καταπιεσμένης μεσήλικης μεγαλοαστής που παλεύει με τις εμμονές, τα συμπλέγματα και τους δαίμονες της. Ο σουρεαλισμός του «8 1/2» προεκτείνεται σε ένα μπαρόκ εικαστικό παραλήρημα που συναρπάζει το θεατή ενώ ο Φελίνι βρίσκει και πάλι την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει, με το δικό του, μοναδικό τρόπο, τους λογαριασμούς του με την αυστηρή καθολική ανατροφή, τις κοινωνικές συμβάσεις και την ανθρώπινη υποκρισία. Θαυμάσια η Τζουλιέτα Μασίνα, σύζυγος του σκηνοθέτη από το 1943 (θεωρείται μάλιστα πως η ταινία αντικατοπτρίζει μια πρόσκαιρη κρίση στη σχέση τους), στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

[Winmx]

κυριε προισταμενε μια ερωτηση.....που θα τα δουμε;

τα'χε βεβαια βαλει κατα καιρους η τηλεοραση....ΝΕΤ νομιζω.....ΑΠΑΙΧΤΑ εργα!

Viva il cinema italiano!!!!