Ευθανασία

[Komatias2001]

Αιτία της συζητησης αυτης αποτέλεσε μια συζήτηση που είχα πριν λιγες μερες με μερικούς φιλους(ορισμενοι απο αυτούς ηταν και συναδερφοι).Ενω συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων καποια στιγμη αναφέρθηκε το ονομα του Δρ.Θάνατος.

Με εκπληξη μου διαπίστωσα οτι ΟΛΟΙ ήταν αντίθετοι στην ιδέα της ευθανασίας,με τους συναδερφους να ειναι λιγο πιο διαλακτικοι,αλλα και παλι αντίθετοι.Οταν μαλιστα ειπα οτι ειμαι υπερ της ευθανασιας υπο προυποθέσεις,για καθαρα ανθρωπιστικους και ανακουφιστικους λογους,αρχισαν να με κοιταζουν με μισο ματι,παρολο που εθεσα καποιες προυποθεσεις για την εφαρμογη της και ανελυσα καποια πλεονεκτηματα,χωρις να καταφερει να υπαρξει πειστικος αντιλογος(κατι το οποιο με ωθησε στο να πιστευω περισσοτερο την αποψη μου απο πριν)

Τι ανεφερα:

Ο ρολος του γιατρου ειναι να θεραπευει και να ανακουφιζει απο τον πονο.Οταν ομως δεν ειναι δυνατον να πραξει ούτε το ενα ουτε το αλλο,δεν θα επρεπε να επιτρεψει στον ασθενη να βρει τη γαληνη του;

Προυποθέσεις:1)Νοσηματα ανιατα και επωδυνα,τα οποια εχουν προδιαγεγραμενη,

ψυχοφθορα πορεία η οποία είναι σιγουρο οτι θα ταλαιπωρησει τοσο τον αρρωστο(οσο και τους συγγενεις του).

2)Τα νοσηματα να είναι στο τελικο σταδιο,μη αναστρεψιμα πλεον.

3)Περιπτωσεις που δεν επιτρεπουν στον ασθενη να εχει μια αξιοπρεπη ποιοτητα ζωης (π.χ.μετα απο ατυχηματα)

4)Πληρης συγκαταθεση του αρρωστου και των συγγενων του

5)Σε περιπτωση αδυναμιας συγκαταθεσης απο τον αρρωστο,εγκριση της διαδικασιας απο απμοδιο δηαστη κ παντα λαμβανοντας σοβαρα υπόψιν τις ιατρικες γνωματευσεις και την αποψη εμπειρογνωμονων γιατρων.

Τις προυποθεσεις τις σκεφτηκα προχειρα,το πιθανοτερο ειναι οτι χρειαζονται προσθηκες και διορθωσεις.

Πλεονεκτηματα

Πλεονεκτημα 1ο:Δεν ταλαιπωρειται πλεον ουτε ο ασθενης,ουτε οι συγγενεις του.Πολλοι απο εμας ειχαμε φιλους ή συγγενεις που τους ειδαμε να λιωνουν σε κρεββατια και οταν ηρθε το αναποφευκτο ειπαμε απο μεσα μας "Επιτελους, βρηκε την ηρεμια του,λυτρωθηκε" ή "Μακαρι να ειχε φυγει νωριτερα,να μην περασει αυτα που περασε και να εμενε με τις καλες στιγμες του".

Πλεονεκτημα 2ο:Ο ασθενης αποκτα τον ελεγχο της ζωης του,δεν αφηνεται ερμαιο στη μοιρα του.Αποφασιζει αυτος να φυγει επειδη το επελεξε.Να φυγει και να μεινει η αναμνηση του η ζωντανη και καθημερινη,οχι η καθηλωμενη στο κρεββατι(να φυγει με το κεφαλι ψηλα)

Πλεονεκτημα 3ομπορει να φανει λιγο κυνικο,αλλα πρεπει να αναφερθει καθως ειναι εξισου σημαντικο,και ετσι θα σχηματιστει μια σφαιρικοτερη αποψη επι του θεματος) Οικονομικο.α)Αποφευγεται η οικονομικη αφαιμαξη τοσο της οικογενειας οσο και της πολιτειας.

β)Ελευθερωνονται θεσεις στις ΜΕΘ για αλλους ασθενεις,οι οποιοι εχουν περισσοτερες πιθανοτητες να ζησουν.

Υπαρχουν και αλλα πλεονεκτηματα,περισσοτερο ή λιγοτερο σημαντικαμ,τα οποια δεν ανεφερα(γιατι ακομα δεν εχω απασχοληθει αρκετα με το θεμα αυτο,ωστε να μπορω να συγκεκριμενοποιησω και παραθεσω)

Πολλες φορες προκειμενου να βρουμε την λυση σε ενα προβλημα(Λυση=ανακουφιση)πρεπει να υπερβουμε τα καθορισμενα ορια.

Ξερω οτι κανενας δεν εχει το δικαιωμα να αφαιρει μια ζωη για οποιοδηποτε λογο,αλλα πιστευω οτι στη συγχρονη εποχη,οπου συνεχως βομβαρδιζομαστε με

νεες αντιληψεις και ιδεες,νεες απαιτησεις,νεα προβληματα,νεα ζητουμενα,νεα

δεδομενα,θα επρεπε να διευρυνουμε λιγο τη σκεψη μας για να καταφερουμε να

παρακολουθησουμε τι συμβαινει γυρω μας.

Η εκκλησια πρεπει να παψει πλεον να αποτελει τροχοπεδη σε αυτες τις αποψεις που εκφραζουν το διαφορετικο,οταν μαλιστα ειναι ορατο οτι η εκκλησια(οχι η Θρησκεια)παιζει ολο και μικροτερο ρολο στη ζωη μας.

Εκτος των αλλων ο ορισμος του "ηθικου" και του "ανηθικου" ειναι ρευστος και εχει αλλαξει με την παροδο του χρονου.Πολλα πραγματα που καποτε ηταν ανηθικα τωρα θεωρουνται ηθικα και απολυτως φυσιολογικα.

Βεβαια παντα υπαρχει ο κινδυνος να θεωρησουμε του εαυτους μας μικρους θεους που αποφασιζουν πιο αξιζει να ζησει και ποιος οχι,γι'αυτο πρεπει να υπαρξει καθορισμος οριων.Ο καθορισμος των οριων δεν ειναι του παροντος,καθως για να φτασουμε στο σημειο να καθοριζουμε ορια σημαινει οτι εχουν γινει εκτενεις συζητησεις πανω στο θεμα και εχει γινει αποδεκτη η αναγκη της ευθανασιας,κατι που εχει πολυ δρομο,οχι μονο στην Ελλαδα αλλα και στον κοσμο.

Δυστηχως δεν γνωριζω το νομικο πλαισιο που αφορα αυτο τον τομεα,αλλα νομιζω οτι καθοριζει την ευθανασια=φονος.

Μηπως ομως δεν ειναι ετσι;

Θα ηθελα να ακουσω(η να διαβασω)τις γνωμες σας ωστε να μπορεσουμε να σχηματισουμε αποψη περι του θεματος.Και εγω δεν εχω καταληξει στο αν πρεπει να

ειμαι θετικος ή αρνητικος(προς το παρρον ειμαι θετικος αλλα δεν φοραω παρωπιδες

και ειμαι πολυ θετικος στο να ακουσω την αλλη αποψη και γιατι οχι,να πειστω απο την αλλη αποψη).

[anpapaki]

Δύσκολη απάντηση σε ένα θέμα δίκοπο μαχαίρι! Θα έλεγα ότι συμφωνώ με τα επιχειρηματα σου, 2001, σε γενικές γραμμές, τα βρίσκω λογικά και τεκμηριωμένα.Ναι μεν αλλά... Κάποιες φορές ο θάνατος είναι μια ανακούφιση για ορισμένους ανθρώπους, που πραγματικά υποφέρουν, αλλά ποιος είμαι εγώ και εσύ, που θα λάβουμε την απόφαση να βοηθήσουμε κάποιον να πεθάνει;; Έχω αυτό το δικαίωμα ως άνθρωπος; Και αν ναι, ποιος μου λέει ότι δε θα κάνω κακή χρήση του δικαιωματος μου; Ο ασθενής από την άλλη είναι σε θέση να διαλέξει το σωστό για τον εαυτό του; Μπορώ εγώ ο γιατρός να του στερήσω την ελπίδα; Καμιά φορά γίνονται και θαύματα σε αυτή τη ζωή!

Επαναλαμβάνω 2001 πως συμφωνώ με τα λεγομενα σου, είναι απολύτως κατανοητά και λογικά, θα ηθελα να ισχυει η ευθανασια, μόνο αν κάποιος μπορούσε να μου εγγυηθεί ότι δε θα χρησιμοποιηθεί για το ΚΑΚΟ κάποιων ανθρώπων αλλά για το καλό τους!

Και εγώ ως γιατρός και ως άνθρωπος πάνω απ'όλα είμαι μπερδεμένη και δεν είμαι κατηγορηματική ως προς τη μία ή την άλλη άποψη! Θεωρώ ότι το όλο ζήτημα δεν είναι τόσο ιατρικό όσο ηθικό και μεταφυσικό, και ως τετοιο δεν επιδέχεται μιας απαντησης. Πάντα θα υπάρχουν πολλοί δρόμοι προσέγγισής του...

Το λειτουργημα μας πιθανότητα θα μας φέρει κοντά σε τέτοιες καταστάσεις. Απλά εύχομαι να είμαστε φωτισμένοι, για να διαλέξουμε τη σωστη απόφαση, όποια και αν είναι αυτή, εάν υπάρξει ανάγκη να διαλέξουμε σε αυτό το τρομερό πράγματι δίλλημα.

[Mariza]

Λιοι λιοι λιοιπόοοοοοον...ύστερα από ώρες και ώρες σκέψης θα εκφράσω τις απόψεις μου...

Εγώ που λέτε είμαι κατά της ευθανασίας...για διάφορους λόγους τους οποίους πάνω κάτω έχετε ήδη αναφέρει...

Πχ. σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσα να το κάνω...αν το έκανα ποτέ (στανταρ ποτέ...) θα πέθαινα απο τις τύψεις...άρα είναι θέμα, μάλλον, του πόσο ευαίσθητος είναι ο καθένας...

Εκτός αυτού πιστεύω σε αυτό που λέει η εκκλησία μας...οτι δηλαδή μόνο ο Θεός μπορεί να αφαιρέσει τη ζωή απο έναν άνθρωπο...άρα είναι θέμα, μάλλον, του πόσο πιστεύεις...

Τέλος για τη περίπτωση που ο άλλος είναι βαριά άρρωστος και είναι στα τελευταία του...ακόμα και αν εμείς νομίζουμε οτι βασανίζεται και λέμε «μακάρι να πέθαινε για να μη βασανίζεται άλλο»...μπορούμε να απαγορεύσουμε σε αυτόν που «βασανίζεται» να ζήσει ακόμα και τις ελάχιστες ώρες που μπορεί να του απομένουν...???Μη ξεχνάτε οτι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, μαζί με τον ετοιμοθάνατο-άρρωστο, μαζί με τους ανθρώπους που τον αγαπούν και πιστεύουν σε ένα «θαύμα»!

Όσο για το οικονομικό κόστος για την κοινωνία...ρόλος της κοινωνίας είναι να φροντίζει τα άτομα που την αποτελούν...νομίζω???Ε ας το κάνει λοιπόν... 

Φιλάκιαααα....

[LILLIAN]

Οι απαντησεις δεν ειναι ευκολες σε τετοια ερωτηματα... Εχω δει δικους μου ανθρωπους να λιωνουν μεταφορικα και κυριολεκτικα και νομιζω οτι δεν θα ξεχασω ποτε αυτες τις τραγικες εικονες.... βασει αυτων των εικονων αλλα και καθημερινων ασθενων στα νοσοκοκομεια μας, νομιζω οτι τασσομαι υπερ της ευθανασιας συμφωνα παντα με προυποθεσεις που προσεγγιζουν σε γενικες γραμμες αυτες του 2001.Ωστοσο,δεν μπορω να με φανταστω να κανω ευθανασια στα πλαισια των ιατρικων μου καθηκοντων.... Πειτε με δειλη,ισως και να ειμαι... Θελω απλα να ρωτησω κατι την Μαριζα αλλα και οσους τασσονται κατα της ευθανασιας για θρησκευτικους λογους,ισως και τον ιδιο μου τον εαυτο.... Εφοσον ο Θεος ειναι αυτος που καθοριζει οτι "τυχαιο" υπαρχει σε αυτη τη ζωη,οταν καποιος παθαινει καρκινο,ποιος ευθυνεται γι'αυτο στην ουσια;Επισης,οταν ο αλλος εχει 224737 μεταστασεις και η χολερυθρινη του εχει αρχισει να ανεβαινει,υπαρχει περιπτωση να σωθει;Γινονται τετοια θαυματα;Υπαρχει εστω και μια περιπτωση τετοιας ιασης;;; Μακαρι να υπηρχε,θα μας γεμιζε ελπιδα.... Προσωπικα ομως δεν εχω καμμια ελπιδα γι'αυτους τους ανθρωπους....Ξερω και νομιζω ολοι μας,τι προκειται να τους συμβει... Γιατι να πρεπει να υποφερουν για τους επομενους 6,5...2 μηνες της ζωης τους;Θα χασουν τη ζωη τους...ας την χασουν τουλαχιστον με τον τροπο που επιθυμουν.... Πριν να γινουν 20 κιλα και πονανε φρικτα.... Αυτα θα ελεγε ενας θαρραλεος εαυτος μου.... παντοτε φυσικα υπαρχει κι ο αλλος....

[Ήρα]

Οι τρεις στους δέκα Έλληνες εντατικολόγοι χορηγούν φάρμακα στους ασθενείς τους για να επιταχύνουν τον θάνατό τους, ακόμα και όταν δεν τους έχει ζητηθεί από τους πάσχοντες ή τους συγγενείς τους, ενώ σχεδόν ο ένας στους δύο «κάνει κράτει» στις θεραπείες που θα διατηρούσαν τους αρρώστους στη ζωή!

Αυτό προκύπτει από ευρωπαϊκή μελέτη στην οποία συμμετείχαν 504 γιατροί από 16 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Απαντώντας στο ερώτημα «χορηγείτε ποτέ επίτηδες φάρμακα για να επισπεύσετε τον θάνατο σε καταδικασμένους ασθενείς», το 28% των Ελλήνων που συμετείχαν απάντησε «ναι, μερικές φορές». Τις περισσότερες καταφατικές απαντήσεις έδωσαν Γάλλοι και Βέλγοι (71% και 57% αντιστοίχως) και τις λιγότερες Πορτογάλοι και Ιταλοί (8% και 13%). Επιπλέον, το 52% των Ελλήνων δήλωσε πως θα περιόριζαν τη θεραπεία εάν το ζητούσε η οικογένεια ενός ασθενούς και το 9% θα τη διέκοπτε.

«H εσκεμμένη χορήγηση φαρμάκων με στόχο τον θάνατο είναι πολύ πιο συχνή στις βορειοευρωπαϊκές χώρες απ' όσο τις νοτιοευρωπαϊκές» σχολιάζει στα «NEA» ο επικεφαλής ερευνητής δρ Ζαν - Λουί Βενσέν, καθηγητής στο Τμήμα Εντατικής Φροντίδας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Erasme, στις Βρυξέλλες. «Αυτό αντανακλά τις βαθιά ριζωμένες διαφορές στις νοοτροπίες και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, την επίδραση παλαιότερων προσωπικών και κλινικών εμπειριών, καθώς και τους νομικούς περιορισμούς της κάθε χώρας. Σε κάθε περίπτωση, το δίλημμα είναι μεγάλο και τα ηθικά ζητήματα που εγείρονται πολλά.

Ωστόσο, για όλους μας έρχεται η στιγμή που πρέπει να παραδεχθούμε ότι φθάσαμε στα όριά μας και να εγκαταλείψουμε τη μάχη εναντίον του θανάτου όταν πια είναι εμφανές ότι την έχουμε χάσει».

«H ευθανασία υπάρχει εξ αντικειμένου και στην Ελλάδα, σε όλες της τις μορφές» λέει ο κ. Νίκος Φίλιας, διευθυντής στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) του Νοσοκομείου «Αγιος Σάββας». «Πιστεύω ότι όλοι οι γιατροί, κάθε ειδικότητας, έρχονται κάποια στιγμή αντιμέτωποι με τη μη παράταση της ζωής, που θεωρείται παθητική ευθανασία. Όταν έχεις ένα ογκολογικό περιστατικό τελικού σταδίου, έναν βαρύτατο τραυματισμό ή αρρώστια με κακή πρόγνωση, το θέμα που τίθεται είναι αν θα συνεχίσεις τη θεραπεία, αν θα δώσεις ένα καινούργιο φάρμακο, αν θα κλείσεις τον αναπνευστήρα, αν θα δώσεις λίγες σταγόνες ακόμα για να παρατείνεις κάπως τη ζωή του αρρώστου. Αλλά τελικά, τα όρια ανάμεσα στην ενεργητική και την παθητική ευθανασία είναι δυσδιάκριτα. Για μένα προσωπικά το να σταματάς τη χορήγηση ενός φαρμάκου είναι πρακτικά το ίδιο με το να δίνεις ένα άλλο φάρμακο που μπορεί να επιταχύνει το τέλος».

«Είναι κοινό μυστικό ότι ευθανασία γίνεται στην Ελλάδα» επισημαίνει ο κ. Ηρακλής Αβραμίδης, επίτιμος πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Εργαστηριακών Γιατρών που έχει ασχοληθεί επισταμένως με το θέμα. «Σπάνια, όμως, θα παραδεχτεί γιατρός ότι την κάνει. Όλοι έχουν ακούσει για κάποιον συνάδελφό τους, αλλά οι ίδιοι ουδέποτε την έχουν εφαρμόσει! Αυτό είναι έως έναν βαθμό κατανοητό, επειδή δεν υπάρχει σχετικό νομικό πλαίσιο και οι γιατροί αποφεύγουν να εκτεθούν».

Αυτή τη στιγμή, η ευθανασία είναι νόμιμη στην Ολλανδία και στο Βέλγιο, καθώς και στο Όρεγκον των ΗΠΑ - την «Πολιτεία του θανάτου» όπως αποκαλείται από από το 1997 που τη νομιμοποίησε. Στην Ολλανδία ευθανασία κάνουν κάθε χρόνο 3.500 άτομα, ενώ στο Όρεγκον μέσα στα 6 πρώτα χρόνια ισχύος του νόμου έγινε σε 171 ασθενείς.

Πόσο εύκολο, όμως, είναι για έναν γιατρό να συναινέσει σε μια ευθανασία ή να πάρει μόνος του την απόφαση; «Είναι ένα τραγικό δίλημμα» απαντά ο κ. Φίλιας. «Συνήθως είναι μοναχική και προσωπική ευθύνη του γιατρού. Κατά την άποψή μου δεν πρέπει ποτέ να εμπλέκονται σε αυτήν οι συγγενείς, διότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν έχουν ειδικό συμφέρον.

Σε τελική ανάλυση, ένας γιατρός δεν μπορεί να φορτώσει τη δική του ευθύνη σε έναν άλλο άνθρωπο, ο οποίος και άγνοια έχει, και ενοχές θα αισθάνεται.

Όσον αφορά τους ασθενείς, το πλεονέκτημα των εντατικολόγων είναι πως έχουν διασωληνωμένους και σε βαθιά ύπνωση αρρώστους, που τουλάχιστον δεν υποφέρουν από ψυχικό και σωματικό πόνο. Το μειονέκτημα είναι ότι δεν ξέρουμε ποτέ τις πραγματικές τους επιθυμίες».

Οι νέοι, τα άτομα με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, οι διαζευγμένοι και οι εργένηδες που πάσχουν από καρκίνο, είναι οι άνθρωποι που ζητούν περισσότερο να τους γίνει ευθανασία.

Αυτό προκύπτει από την ανάλυση του προφίλ των 171 κατοίκων του Όρεγκον, στους οποίους έγινε ευθανασία μετά τη νομιμοποίησή της, τον Νοέμβριο του 1997.

Στα έξι χρόνια που είναι νόμιμη η ευθανασία στο Όρεγκον, προέκυψαν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που στρέφονται σε αυτήν. Οι ασθενείς χωρίς ελπίδα επιβίωσης που έχουν ηλικία 18-34 ετών, έχουν πενταπλάσιες πιθανότητες να χρησιμοποιήσουν την ευθανασία σε σχέση με τους αντίστοιχους ασθενείς ηλικίας άνω των 85 ετών. Αντίστοιχα, οι διαζευγμένοι και οι εργένηδες έχουν διπλάσιες πιθανότητες ευθανασίας σε σχέση με τους παντρεμένους και τους χήρους, και οι ασθενείς με πτυχία Πανεπιστημίων και μάστερ έχουν 7,6 φορές περισσότερες πιθανότητες να κάνουν ευθανασία σε σχέση με όσους δεν έχουν τελειώσει το σχολείο.

Σύμφωνα με την έκθεση, το 79% των ασθενών που έκαναν ευθανασία έπασχαν από τελικού σταδίου καρκίνο, με το 19% από αυτούς να έχουν καρκίνο των πνευμόνων και των βρόγχων. Δεύτερη συχνότερη πάθηση ήταν η πλαγία μυατροφική σκλήρυνση (8%), μία ασθένεια που προκαλεί προοδευτική παράλυση των μυών δίχως όμως να επηρεάζει τον εγκέφαλο, με συνέπεια ο ασθενής να έχει πλήρη επίγνωση της κατάστασής του.

Ωστόσο, δεν είναι ο πόνος η κύρια αιτία για την οποία οι άνθρωποι αυτοί ζήτησαν ευθανασία. Όπως οι ίδιοι δήλωσαν στους γιατρούς πριν από τον θάνατό τους, η κύρια ανησυχία τους ήταν ότι θα έχαναν την αυτονομία τους (87% των περιπτώσεων), ενώ ο ανεπαρκής έλεγχος του πόνου ήταν ένα ζήτημα που χαρακτηρίστηκε σημαντικό μόνο από το 22% των ασθενών που έθεσαν τέλος στη ζωή τους.

Όσον αφορά τον χώρο όπου έγινε η θανατηφόρος ένεση, οι περισσότεροι ασθενείς (94%) ήσαν σε σπίτι (το δικό τους, συγγενών ή φίλων τους), ενώ οι γιατροί που είχαν γράψει τις σχετικές συνταγές ήσαν παρόντες στο 47% των περιπτώσεων.

ΤΑ ΝΕΑ , 19-06-2004 , Σελ.: N24

Κωδικός άρθρου: A17968N241

ID:420708

[Azrai]

Λιλιαν... νομιζω δεν ειναι σωστο να ρωτας τοσο δυσκολες ηθικοθρησκευτικες ερωτησεις.... Στο κατω κατω, για πολλα πραγματα η θρησκεια δεν εχει λογικη απαντηση, αλλα πιστη.... (προσωπικα δεν ειμαι καθολου θρησκος, απλα μου φανηκε σαν να βαζεις την Μαριζα στην γωνια και να την σημαδευεις με οπλο )

Προσωπικα δεν ξερω πλεον... Πριν 2-3 χρονια θα ελεγα κατηγορηματικα οτι ειμαι κατα της ευθανασιας, κατα της εκτρωσης και κατα της θανατικης ποινης, στην λογικη οτι δεν θα αφαιρουσα ποτε μια ζωη. Σημερα, αμφιταλαντευομαι για τα 2 πρωτα και δεν ξερω τι θα εκανα. Νομιζω οτι τα κλινικα ετη, η γνωση πλεον των διαφορων προσδοκιμων επιβιωσης κτλ κτλ με εχει κανει περισσοτερο κυνικο/ρεαλιστη, αλλα και παλι, δεν ξερω κατα ποσο θα ενεκρινα την ευθανασια.... Ξερω ομως, οτι δεν θα την καταδικαζα κιολας, διοτι κατανοω ολα τα επιχειρηματα της αντιθετης αποψης...

Προσωπικα, δεν νομιζω οτι θα προεβαινα σε ευθανασια, αλλα οποιος ειναι εξω απο το χορο, πολλα τραγουδια ξερει....

Νομιζω ενα βασικο θεμα, ειναι το κατα ποσον μπορει ο ιδιος ο ασθενης να λαβει τετοια αποφαση.... Αν δηλαδη εχει καταθλιψη, ενδεχομενως ICUitis ή καποιο οργανικο ψυχοσυνδρομο, πως μπορω εγω να εμπιστευτω την κριση του που μου λεει οτι θελει να πεθανει? Κατα ποσο ο καρκινοπαθης πραγματι καταλαβαινει την κατασταση του και κατα ποσο ειναι επηρεασμενος απο οτι εχει διαβασει και ακουσει για τον καρκινο? Μηπως ειναι τρομοκρατημενος απο τους γιατρους? Και ειναι τυχαιο το στατιστικο ευρημα οτι οι ανθρπωποι που κανουν ευθανασια ειναι μονοι στην ζωη σε αναλογια 2:1? Η μοναξια δεν ειναι επιβαρυντικος παραγοντας στην ψυχολογια τους? Και βεβαιως, σε καμια περιπτωση δεν θα εμπιστευομουν την κριση μου η την κριση της οικογενειας του.... ακομα και με δικαστικη εντολη, θα προτιμουσα γραπτως δηλωμενη επιθυμια του ιδιου του ασθενους...

[Ptca]

"Passive euthanasia" is usually defined as withdrawing medical treatment with the deliberate intention of causing the patient's death. For example, if a patient requires kidney dialysis to survive, and the doctors disconnect the dialysis machine, the patient will presumably die fairly soon. Perhaps the classic example of passive euthanasia is a "do not resuscitate order". Normally if a patient has a heart attack or similar sudden interruption in life functions, medical staff will attempt to revive them. If they make no such effort but simply stand and watch as the patient dies, this is passive euthanasia.

"Active euthanasia" is taking specific steps to cause the patient's death, such as injecting the patient with poison. In practice, this is usually an overdose of pain-killers or sleeping pills.

«Οι τρεις στους δέκα Έλληνες εντατικολόγοι χορηγούν φάρμακα στους ασθενείς τους για να επιταχύνουν τον θάνατό τους, ακόμα και όταν δεν τους έχει ζητηθεί από τους πάσχοντες ή τους συγγενείς τους, ενώ σχεδόν ο ένας στους δύο «κάνει κράτει» στις θεραπείες που θα διατηρούσαν τους αρρώστους στη ζωή!»

εδώ κατά την άποψη μου είναι το πρόβλημα

δεν μιλάμε δηλαδή για την περίπτωση που ο ασθενής το επιλέγει.(αυτό το θέμα έχει καλυφθεί από τις απόψεις το thread αυτό)

"Voluntary euthanasia" is when the patient requests that action be taken to end his life, or that life-saving treatment be stopped, with full knowledge that this will lead to his death.

"Involuntary euthanasia" is when a patient's life is ended without the patient's knowledge and consent. This may mean that the patient is kicking and screaming and begging for life, but in practice today it usually means that the patient is unconscious, unable to communicate, or is too sick and weak to be aware of what is happening or to take any action on his own behalf.

Involuntary euthanasia γίνεται καθημερινά σε ασθενείς άνευ συγκατάθεσης (ούτε καν των συγγενών)

Αν μάντευα με βάση την προσωπική μου εμπειρία αυτά περίπου θα ήταν τα ποσοστά που θα έδινα.

Λοιπόν, συμφωνώ απόλυτα με την παθητική ευθανασία , αλλά έχω τεράστιο πρόβλημα με τον τρόπο που γίνεται στην Ελλάδα(κυρίως Involuntary) .Πολύ ξέφραγο αμπέλι .Ακριβώς επειδή γίνεται στα κρυφά.

Έχω δει να διακόπτεται υποστήριξη σε καρκινοπαθή σε αγνώστου αιτίας κώμα και με Αν . ανεπάρκεια ,χωρίς καν μια άρτια εκτίμηση του σταδίου της νόσου .

Ας ελπίσουμε να στριμώξουν λίγο τα πράγματα με τους νομικούς που έχουν κάνει εξειδίκευση medical malpractice και να αναγκαστεί το κράτος να θέσει το πλαίσιο για την παθητική ευθανασία .(ανάμεσα στα κακά που θα κάνουν αυτό ίσως να είναι καλό)

Όσο περίεργο και αν ακούγεται αυτό, πιστεύω ότι αν δεν μας κυνηγήσουν, δεν στρώνουμε σε αυτό το θέμα

Πως πρέπει να γίνεται ?

Απλό, όταν ο ασθενής μπαίνει σε αυτό που θεωρείς «τελικό στάδιο» ή την στιγμή που θεωρείς οριακή για την ικανότητα του να κατανοήσει τις προοπτικές του συζητάς με τον ίδιο και τους συγγενείς του DNR (do not resuscitate) status . ο ασθενής εδώ μπορεί να δώσει

DNR order (no extreme measures)

Ή

Life order (extreme measures)

Εναλλακτικά , σε ένα έκτακτο περιστατικό(ή όταν για οποιοδήποτε λόγο δεν έχει γίνει DNR συζήτηση) βγαίνεις με τις εργαστηριακές εξετάσεις από τη ΜΕΘ εξηγείς ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη για τον τάδε και τον δείνα λόγο, ότι δεν υπάρχει περίπτωση καμίας ουσιαστικής βελτίωσης και ότι η περίπτωση αυτή πληροί τις επιταγές της νομοθεσίας για διακοπή της υποστήριξης και ζητάς DNR order ή Life order

Αν αμφισβητείται η ωριμότητα και η ψυχραιμία ασθενών και συγγενών , τότε η λύση είναι η ενημέρωση (με πρωτοβουλία και του κράτους) όχι το πατρονάρισμα και το god complex του καθένα. Το να μπορεί να πείσει για αυτά τα θέματα ο Ιατρός θεωρείται μέρος των skills του (δεν υπάρχει εύκολη λύση με εν κρύπτω αποφάσεις.)

Αυτή τη στιγμή τίποτε από τα παραπάνω δεν αποτελεί standard πρακτική .Ακόμη και αυτοί που το κάνουν κάπως έτσι, πάλι ακάλυπτοι είναι (γιατί η απουσία νομικού πλαισίου τους εξομοιώνει με τους ανεύθυνους)

Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κοροϊδία .θα αρχίσουν γιατροί να μπαίνουν μέσα τσάμπα .Η υπεροψία των Ιατρών (ποντάρουν στο ότι κανείς δεν θα καταλάβει τι έκαναν , αλλά αυτές οι εποχές με τις «κουτοπονηριές» του επαγγέλματος τελειώνουν και στην Ελλάδα) και η ανευθυνότητα της πολιτείας (see no evil hear no evil)πρέπει να λάβουν τέλος.

Για την ενεργητική ευθανασία αν υπάρξει νομικό πλαίσιο για λήψη συγκατάθεσης πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνεται (voluntary active euthanasia). (Αυτό το 1/3 που κάνει και ενεργητική ευθανασία χωρίς συγκατάθεση ,κατά την άποψη μου, είναι κατευθείαν για μέσα- και μάλλον για το ψυχιατρείο και όχι για τη φυλακή κάνει)

Clearly there is a big difference between "voluntary passive euthanasia" and "involuntary active euthanasia".

In voluntary passive euthanasia, a person decides for himself that medical treatment that he is receiving is making his life more unpleasant than the disease, and that he would rather end the treatment and go home. Presumably he concludes that a shorter but more comfortable life is preferable. Or perhaps he is simply tired of fighting, and wants to just give up and die.

In involuntary active euthanasia, one person decides that another person's life is no longer worth living or no longer of value, and has him killed.

While both of these things result in the person's death, they are so dramatically different that it strains the language to lump them both under the single term "euthanasia".