17o Φεστιβαλ Βυρωνα

[tik-tak]

[Ήρα]

Το θέατρο Μελίνα Μερκούρη γέμισε νωρίς , ως συνήθως φτάσαμε καθυστερημένοι και έτσι τη βγάλαμε στο όρθιο , παρέα με πολλούς άλλους βέβαια βεβαια.

Η βραδια μας χαριζε ένα φεγγάρι μισό και αστεράκια ανάμεσα στα βράχια του θεάτρου.Οι ηλικιες του κοινού ένα παράξενο μίγμα από γριούλες (ναι ναι ), μεσήλικες , εικοσιπεντάρηδες και βέβαια οι κλασικοί έφηβοι , οπαδοί του Βασίλη.

Το πρόγραμμα πολύ πλούσιο , τετράωρη συναυλία , κάτι που ήταν αναμενόμενο αν αναλογιστεί κανείς την τεράστια μουσική προίκα των τριών δημιουργών.

Την αρχή έκανε ο Τσακνής (λιγάκι ¨πειραγμένος ¨ ή μου φάνηκε?) , παλια αγαπημένα του τραγούδια , από τις πλέον γνωστές και χιλιοτραγουδισμένες επιτυχίες του .Αυτός ο ΄ανθρωπος νομίζεις ότι ερωτοτροπεί με το μικρόφωνο , είναι από τους ερωτικούς τραγουδιστές που έχω δει , πάνω στη σκηνή ,Κάθε φορά η ίδια αίσθηση , λες και εκείνη την ώρα , η μουσική είναι η αγαπημένη του ερωμένη και την κανει να νιώσει μοναδική βασιλισσα του.

Τη σκυτάλη πήρε ο Πανος Κατσιμίχας , λίγο πιο σοβαρος απ.ο τότε που χώρισε μουσικά από τον αδερφό του. Με τον ήχο της φυσαρμόνικας του να ντύνει τα τραγούδια του , έκανε και αυτός ένα πέρασμα από τα πιο γνωστά του τραγούδια .Η φωνή του θαρρεις και ακροβατεί μεταξύ μελαγχολικού εφήβου και κατασταλαγμένου μεσήλικα , το ίδιο και το ύφος του όταν τραγουδάει. Μας θύμισε έντονα κάτι Μυκονιάτικα απογεύματα και κοπάνες από το σχολείο.

Και φυσικά τελευταιος ο Βασίλης ,μέσα σε συνθηματα Βασίλη ζούμε για να σε ακούμε και άλλα που είναι δύσκολο να μεταφερθούν . Λες , ρε παιδί μου αυτός ο άνθρωπος δε γερνάει ποτέ? Το ίδιο ακούραστος , το ίδιο ροκάς , το ίδιο έφηβος , το ίδιο μεταδοτικός , το ίδιο παιχνιδιάρης με το κοινό του , και πάντα σαρκαστικός με την υπέροχη μύτη του!Τα νέα του τραγούδια αρέσαν , όπως φάνηκε , αλλά εκεί που έγινα χαμός ήταν στα παλιά του , πιθανόν από τα αγαπημένα ροκ της Ελλάδας.Ανάψαν αυτες τις κόκκινες φωτιές και όλοι αρχίσαν το κλασικό πάνω κάτω . Οι έφηβοι τελικά κάνουν ό, τι κάναμε και εμείς τότε , μ αρεσε να τους βλέπω να πορώνονται και να το εκφράζουν και να σε παρασέρνουν μαζί τους στο τρελό πανηγύρι τους!

Το κλίμα σήκωνε να τελειώσει η συναυλία με Ελλάς ολέ ολέ ολέ και το Βασίλη να δίνει το σύνθημα με την ηλεκρική του κιθάρα για το Δε μπορώ , να περιμενώ , σηκωσε σηκωσε το .

Σιγουρα μια συναυλία που μας γύρισε πίσω , στα εφηβικά χρόνια .Μια συναυλία που αξιζε , παρόλο που είχαμε ξαναματαδει και τους τρεις δεκαπέντε χιλιάδες φορές , μια συναυλία που σέβεται το κοινό και του προσφέρει απλόχερα μια ελληνική ροκοκατάσταση.