The Illusions of Psychiatry

[Chris 85]

Ορμώμενος από προσωπικές εμπειρίες σε συνδυασμό με παρατηρήσεις ποικίλων περιπτώσεων ανθρώπων με την ταμπέλα της ψυχιατρικής διάγνωσης έχω καταλήξει στην πεποίθηση ότι η πρακτική της ψυχιατρικής εμφανίζει τρανταχτές παραδοξότητες, η επιστημονικότητά της είναι στη συντριπτικότατη πλειονότητα των περιπτώσεων επιεικώς αμφισβητούμενη και κατά τη γνώμη μου μια τυπική διάγνωση πολλές φορές διέπεται από λογικά ερείσματα τόσο ισχυρά όσο αυτά που χαρακτηρίζουν τα κηρύγματα του τελευταίου και πλέον αμόρφωτου παπά της ενορίας. Με μια σχετικά περιορισμένη διαδικτυακή έρευνα έχω βρει πολλούς υποστηρικτές της παραπάνω θέσης, την οποία τεκμηριώνουν πολυπλεύρως και ενδελεχώς. Έχω την αίσθηση πως η συλλογιστική πολλών ψυχιάτρων χαρακτηρίζεται σε προκλητικά έντονα βαθμό από αυτό που ονομάζεται επιλεκτική κρίση με όλες τις υποκατηγορίες του ευρέος αυτού όρου. Στοιχεία όπως η πόλωση επιβεβαίωσης, post hoc πλάνη, ψυχρό διάβασμα, επίκληση στην αυθεντία, τα οποία μεταχειρίζονται οι κάθε λογής τσαρλατάνοι, νομίζω ότι είναι έκδηλα στην κλινική πράξη διαφόρων «λαμπρών επιστημόνων». Το περισπούδαστο, ξυνισμένο, επιβλητικό ύφος τους μαζί με το ad hominem επιχείρημα, αποτελούν δε σε πολλές περιπτώσεις τα καλύτερα και πιο ευρέως χρησιμοποιούμενα επιχειρήματά τους. Επιπλέον μάλλον αστεία είναι και η γενικότερη ιατρική τους παιδεία, καθότι οι γνώσεις που απαιτούνται ώστε να ασκεί απλά κανείς το επάγγελμα(όχι ευσυνείδητα δηλαδή) είναι γελοίες. Ποιό το βάθος των γνώσεων στη βιολογία, βιοχημεία, νευροβιολογία ενός «μέσου» ψυχιάτρου; Ποιά η ποιότητα και η ποσότητα της μελέτης της ψυχολογίας; Ποιό το επίπεδο της αποφυγής κάθε προβληματισμού και της αντικατάστασής του από υπεραπλούστευση, γενίκευση και φυσικά ενός τεράστιου «εγώ»; Θα ήθελα να γράψω έναν τόμο τουλάχιστον αναλύοντας δεδομένα, παραδείγματα και φιλοσοφικά ζητήματα, όμως πρέπει να περιοριστώ διότι σύμφωνα με την ψυχίατρό μου, το αντικειμενικότατο και σαφέστατα ορισμένο χαρακτηριστικό του να πλατιάζω στον λόγο μου και να δυσκολεύομαι στην έκφραση σε συνδυασμό με το ότι έχω υπερβολικό θυμό, οδηγεί αναπόδραστα στο συμπέρασμα, ύστερα από τέσσερις επισκέψεις των 25 το πολύ λεπτών η κάθε μία σε διάστημα ενάμισυ έτους, ότι πάσχω από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή σε συνδυασμό με διπολική και φυσικά είναι απαραίτητη η αγωγή αντικαταθλιπτικών.

Δεν ανήκω στον ιατρικό χώρο, είμαι «παραϊατρικός», έχω έντονο ενδιαφέρον για την ιατρική επιστήμη, πρόσφατα έχω αναπτύξει ενδιαφέρον για τη φιλοσοφία της επιστήμης και νομίζω πως η κριτική σκέψη στο πεδίο των επαγγελματιών υγείας είναι ένα τεράστιο και εξαιρετικά ενδιαφέρον ζήτημα, το οποίο έχω την αίσθηση πως δεν τυγχάνει της απαιτούμενης μελέτης και προσοχής γενικότερα.

Δεν πρόκειται για επίθεση στον κλάδο των ψυχιάτρων συλλήβδην, δεν υποστηρίζω ότι: ψυχίατρος=μη σκεπτόμενος, ελλιπώς καταρτισμένος, απατεώνας κτλ., ωστόσο θεωρώ ότι η ελαττωματική « επιστημονικότητα» τον χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό, περισσότερο ίσως από ότι συμβαίνει σε άλλες ειδικότητες των οποίων το αντικείμενο προφανώς δεν έχει να κάνει σε τέτοιο μεγάλο βαθμό με αφηρημένες έννοιες και οι ακολουθούμενες μεθοδολογίες διέπονται από σαφώς μεγαλύτερη εγκυρότητα και αντικειμενικότητα. Αναγνωρίζω ακόμη το γεγονός ότι το χαμηλό επίπεδο των ειδικών μου γνώσεων ίσως οδηγεί σε σχετικά πρόχειρα και μη επαρκώς εμπεριστατωμένα συμπεράσματα.

Ελλείψει κάποιας αντίστοιχης ενότητας, θέλησα απλά να εκθέσω την άποψή μου, έχοντας παράλληλα μεγάλη περιέργεια να δω τις γνώμες και την γενικότερη «κοινή αίσθηση» επί του θέματος ενός μέρους ατόμων της ιατρικής κοινότητας, ελπίζοντας επιπλέον ότι αρκετοί μοιράζονται παρόμοιες σκέψεις.

[ξενος]

Τι νοημα εχει για σενα η συνεχιση της οποια συζητησης πανω σε αυτο το θεμα που ανοιξες?Αν θες,εξηγησε μου σε παρακαλω

[Chris 85]

Μα είναι πολύ απλό, διψάω για δόξα..

Τι νοημα εχει για σενα η συνεχιση της οποια συζητησης πανω σε αυτο το θεμα που ανοιξες?Αν θες,εξηγησε μου σε παρακαλω