θέατρο-από μηχανης άνεμος

[Ήρα]

<<Ένας κατάκοιτος γέροντας, με το μυαλό του χαμένο στους δαιδάλους του σκοτεινού και συγκεχυμένου κόσμου του, βρίσκεται αφημένος στο έλεος, τον οίκτο αλλά και τα βασανιστικά παιχνίδια της γυναίκας που τον φροντίζει. Η Κούλα, η γυναίκα που έχει αναλάβει την φροντίδα του, ζει χρόνια μαζί του, συντηρώντας μια σχέση στην οποία οι δύο τους έχουν παίξει άπειρες φορές τόσο το ρόλο του θύτη όσο και αυτόν του θύματος...>>

Το Εθνικό για μια ακόμη φορά προσφέρει μια προσεγμένη παράσταση.Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η Μπέττυ Βαλάση και ο Γιώργος Μοσχίδης.Πλαισιώνονται από τη Νικολέττα Βλαβιανου-η οποία φαίνεται να έχει αφήσει πίσω οριστικά τους χαζοχαρούμενους ρόλους των σιριαλ και από τον νεαρό Χρήστο Βασιλόπουλο που σίγουρα θα ακούσουμε ξανά το όνομά του.Η σκηνοθεσία ανήκει στον Κώστα Τσιάνο.

Στην αρχή ψιλοάρχισα να γκρινιάζω γιατί νομιζα ότι είχα πάει σε κωμωδία.Γρήγορα όμως αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά πίσω από το γέλιο που βγάζει η παρασταση κρύβεται βαθύς προβληματισμός και τραγικότητα.

Τελικά όλοι είχαν δακρύσει στο τέλος και αυτή ειναι μάλλον και η δύναμη της παράστασης.Και δε ξέρεις αν πρέπει να αποδώσεις το ρόλο του θύματος ή του θύτη στην Κούλα-μια γυναίκα που ξεκινώντας από το ρόλο της ερωμένης περνάει στο ρόλο της νοσοκόμας και μετά στο ρόλο της συμπρωταγωνίστριας σε ψευδαισθήσεις και μετά σε εκείνο του θύτη. Ένός θύτη όμως που δεν του ανήκει ολόκληρο το μερίδιο της ευθύνης αφού καταλαβαίνεις ότι <<έφαγε>>τη ζώη της για αυτούς που τώρα φαίνεται οτι εκμεταλλεύεται.

Η ιστορία μιας γυναίκας που τελικά σώζεται μόνο από τη μητρότητα, μιας γυναίκας που την ώρα της κάθαρσης η αγωνία της είναι αν αγαπήθηκε έστω και λιγάκι.

Και η ιστορία τριών αντρών που δεν αγάπησαν ποτέ τη γυναίκα που τους στάθηκε γιατί τη φοβόντουσαν.Τελικά η ιστορία της ανδροκρατίας που στήριξε την υπεροχή της μόνο στο φόβο.Ότι φοβάμαι το πολεμάω υποδουλώνοντας το.

Ηταν μια εξαίρετη παράσταση.Τελικά οι μεγαλύτερες αλήθειες και συναμα οι πικρότερες καλύτερα να λέγονται μέσα από το γέλιο.